Maandag 18 juli: Fietstraining. Ik had totaal geen zin. Omdat het vorige week zo tegenviel en omdat ik gewoon nog niet zo snel ben als de rest. Zeker nu het seizoen er voor de kinderen op zit en de volwassenen 1 groep vormen. Ik kwam daar wel aan met Vincent (Rob en Vincent gingen samen een ijsje halen op de fiets) en daar schrokken ze van: “Hij mag niet mee hoor…..” Ik ging achteraan meefietsen. We gaan naar de Gooimeerdijk, zei JC. Ik mag die trainer wel. Er waren een paar mannen uit het Oost’n van het land die mee kwebbelden met mij. De hele snelle jeugd vooraan. We reden al snel door de Havenkom en toen moesten we ‘kop over kop’ de hele dijk af. Ik wachtte maar op de laatste groep: de langzaamsten. Samen met de trainer, 1 jongen en de enige andere vrouw ging ik mee. En nu begreep ik de bedoeling. Ik kon het afkijken! De voorste fietst hard, de rest er zo dicht mogelijk achter (eng….) en als de voorste aangeeft dat het genoeg is, gaat hij (of zij) naar links en neemt de tweede het over. Je laat je dan afzakken tot plek vier. Ik vind het aansluiten nog behoorlijk eng, maar het was ook wel leuk. JC liet zich het verste afzakken en ik hield het wel redelijk vol en vond het leuk! Je hoeft je inderdaad alleen te concentreren als je vooraan fietst, dat voelde ik wel. We kwamen bij de Stichtse Brug en daar moesten we drie keer naar boven fietsen en weer naar beneden. 
Ik hoefde het maar twee keer te doen. Had ik even de tijd om JC te vragen waar dat kop-over-kop fietsen goed voor is: het scheelt toch gauw een paar hartslagen en je houdt toch snelheid. Je kunt rusten en hoeft maar een stuk van de tijd op te letten. Kijk! Daar heb ik wat aan! Hij raadde me aan in de groep te fietsen omdat dat nog gemakkelijker fietst als achteraan. We gingen door de polder terug. Ik merkte goed dat ik bij de aanzet keer op keer kracht tekort kwam om aan te sluiten. Zou dat het verschil met klikpedalen zijn? Ik kwebbelde een eindje met MB die Vincent ook al zo klein inschat. We fietsen ons zoek in Almere Haven en één voor één haakten er een paar af die vast naar huis fietsten. Het was heerlijk weer. Ik was er moe van geworden, maar van deze training heb ik meer geleerd en ik heb er ook wat aan gehad.
Dinsdag 19 juli: Niets doen. Rust week. Stil zitten. Dat komt goed uit, want van de twee hoge tempo-trainingen in het hardlopen vorige week is mijn linkerkuit pijnlijk geworden. Het zit op allerlei plaatsen in mijn voet. Rust is prima!
Woensdag 20 juli: Bloedjeheet! Gelukkig dat ik een rustdag heb. Ik zit er helemaal niet mee! Of eigenlijk: ik zit er juist wel warmpjes bij 🙂
Donderdag 21 juli: Hardlooptraining. Het is nog steeds warm en ik weet niet of het went. Ik vind het juist steeds benauwder worden. Met de hele familie gaan we naar de atletiekbaan; moeders gaat ook mee. Deze keer is R de trainer. Ik ben geen fan van hem. Dat heb je soms zo. We lopen in om de sportvelden. Ik klets met DH. Ik ken haar inmiddels van de Crosscups en heb bewondering voor dit kleine Braziliaanse vrouwtje. Als ik had geweten dat ze bij de TVA zat, had ik haar elke keer ingehaald, hihihi. Op de baan ging R ons beschermen tegen onszelf en de hitte met duizendjes-lopen. Ik denk dan meteen: hoe meet je dat uit dan?! Op duurtempo. Dat is zone 2, vertelde hij erbij. Lijkt mij uitstekend! Na de duizend meter (twee en een half baantje) 200 meter uitwandelen. Ik liep eerst even met GN mee, 
maar haar zone 2 is mijn zone 4, dus die liet ik gaan. Ook MBs zone 2 is nog iets te hoog gegrepen voor mij. Ik merkte dat ik zowiezo moeilijk in zone 2 kon blijven, het liep elke keer snel op naar zone 3. Na het eerste duizendje kwam ik bij R te lopen. Niet dat ik een kletskous ben, maar we raakten aan de praat. Hij vertelde me waarom hij niet meer voor ‘de hele’ traint en dat toch niet erg vindt. Het blijft een kwestie van energie-verdeling. Grappig dat je dan geen klik hebt, maar wel kilometers lang hetzelfde tempo loopt en dat je toch iets kunt delen! Ik was verbaasd en liet zone 2 voor wat ie was. Ik ben niet zo goed in het tellen van rondjes en het steady houden van het tempo, dus het was prima R bij te blijven. Er zijn lieden die mij in hun zone 2 met 15 kilometer per uur voorbij stuiven! We liepen nog een rondje om de baan om uit te lopen en toen hoorde ik van GN hoe onvoorbereid ze in Klazienaveen met rugpijn en een verkoudheid de halve triatlon had afgelegd. Ze blijven toch verbazen, die helden!
Vrijdag 22 juli: Langzame duurloop Eindelijk, eindelijk, eindelijk, naar twee vakanties en 6 lange weken enkel contact via whattsapp, konden Joyce en ik er weer eens samen op uit om bij te praten! Veel te lang geleden. Veel en veel en veel te lang. Ik had eerst therapie en om kwart voor 11 vertrokken we voor een rondje Oostvaardersbos, Oostvaardersplassen en voornamelijk bijkletsen! We hadden allebei nieuwe trailschoenen. De mijne zijn veel te snel versleten, maar ik moet wel nieuwe hebben voor ik de oude kan terugsturen en Joyce heeft eindelijk ook trailschoenen gekocht. Die van mij zaten meteen al heerlijk, maar ze lijken vooral geschikt voor ruwer terrein als we vandaag zouden doorlopen! 
Het was weer lekker warm en nu zit de benauwdheid in de grond en overal lijkt het wel, want het was drukkend heet. Van mij hoefde het tempo helemaal niet hoog. Wel van onze kaakspieren, maar de rest mocht gewoon op het dooie gemakje! De schoenen zaten op het asfalt niet zo best. Mijn horloge is geluidloos geworden en dat is zalig. We kwamen paardjes tegen en het zweet druppelde al van me af. We bespraken Joyce’s vakantie. Zij is dan ook drie weken met de hele familie weg geweest! Dat kostte met gemak een kilometer of 6. 
En snel gingen we niet hoor! We liepen ook door het bos terug en toen kwam de zon er ook nog door. Het was erg mooi met de gele bloemen, maar het leek zuid-Frankrijk wel met de zinderende lucht. We namen de afslag om over het hek te klimmen, toen de boswachters ons tegemoet reden! “Verkeerde afslag dames?” We knikten braaf ja en antwoorden vriendelijk dat het zo warm was en toen maakten ze het hek voor ons open. We gingen door het volgende stukje bos. Ik wil zo min mogelijk asfalt met mijn nieuwe schoenen! Ik merkte dat ik het eigenlijk best wel zwaar had, in combinatie met het lage tempo zeker. We liepen langs de Oostvaardersplassen en het was echt wel zwaar met de hoge luchtvochtigheid. 
Ik kletste intussen en toen moest ik het pad langs het spoor nemen met mijn trailschoenen! We maakten een drink- en zweetveeg-pauze en zagen een unieke trein rijden. Toen waren we er wel klaar mee eigenlijk. Mijn opdracht van 5 kwartier zat er op. 
We liepen nog een heel klein stukje door over het fietspad en ik vond warempel nog een pad door het Kotterbos wat ik niet kende en waar ik nooit was geweest! Een boom versperde de weg en we moesten even wandelen, maar dat vond ik niet eens erg. Zo klaar was ik er eigenlijk mee! We liepen de brug over en dat asfalt vond ik niks. Dat was nog warmer leek het! We kwamen bij de Laan der VOC en gek genoeg was het gewoon OP. Ik vond het best en na 13 km zette ik het horloge uit en wandelden we het laatste stukje tot thuis. Hoewel het niet eenvoudig was geweest, was het een heerlijk tochtje om samen te lopen! De schoenen zijn √
de wissel
Zaterdag 23 juli: Eerst reden we naar Rotterdam om de Kleine Bikkel aan te sporen. Zo noemde de vrijwilligers Vincent. Hij was één van de 11 deelnemers aan de lange afstand Kids-Run Bike Run. Hij was de enige tienjarige. Veruit de jongste tussen de 12 jarigen en 14 jarigen. Zenuwen.
Gekwebbel en persoonlijke uitleg. En daar ging de makker! Eerst twee kilometer hardlopen, dat kan ie constant. Toen op het fietsje en 4 rondjes van 2,5 kilometer. Hij had al vrij snel op de fiets een groot meisje ingehaald en lag op 1 andere meisje voor (die dacht de lange afstand wel even te doen, terwijl ze eerst de korte zou doen) en op 1 grote jongen ook! 
Ik zag hem bij het derde rondje wat instorten. Toen kon de grote jongen hem inhalen en had hij wat meer moeite met de bochten. Ze vonden hem allemaal onwijs schattig. Volgens de hoofd-vrijwilliger had die kleine man moeten winnen: wat vonden ze hem een held. En hij ging ook hard hoor! Na het fietsen kwam de wissel waar hij tegenop zag en ik zag hem moe zijn, maar er volgde nog een kilometer lopen. Nederlands top-triatleet Rob Barel zei over Vincent: “Zie die kleine sprinkhaan daar eens gaan joh!” en ik kon het niet nalaten om te antwoorden: “wacht maar af!” 
Heel constant haalde hij de grote jongen weer in die moest wandelen. Tot op het laatste stuk, toen kon de 14jarige Daan het niet op zich laten zitten en haalden zijn lange benen Vincent nog in. Op 7 seconden. Ik hoorde hoe hij finishte in 41 minuten en 26 seconden. Wat een topprestatie! Hij was helemaal stuk: dat straalde eraf. Zelfs de prachtige medaille was eigenlijk te zwaar. Tot zover het verhaal van een trotse moeder! Die was ook moe van dat stukje op en neer rijden en de drukkende warmte die overal blijft hangen. Ik mocht nog zwemmen. Node ging ik erheen: het pierenbadje deelde ik met een moeder en haar kleine kind. Armslag oefenen. Recht liggen. Ik vond het heerlijk. JC vertelde me hoe ik mijn armen beter in kan zetten en ik had beter naar Vincent moeten luisteren! Ik vind het reuze moeilijk om aan alles tegelijk te bedenken, maar ik vind het ook heerlijk om in het water te liggen en mezelf vooruit te duwen. Vingers ontspannen, hand als een schepje insteken, doorduwen, omhoog hoeken. En ondertussen uitademen. Over het inademen en mijn beenslag maak ik maar niet meer druk! Ik vond het vreselijk aardig van JC dat hij me verder hielp. Grappig dat ik dit technisch zo goed wil doen! Het uur vloog voorbij. Ze zijn allemaal zo vriendelijk! Ik weet zeker dat ik morgen spierpijn in mijn armen heb.Zondag 24 juli: Spierpijn niet, maar wel heel erg moe. Raar om de rustweek zo vermoeid af te sluiten! Het zal een combi zijn van de warmte, wat weinig slapen, het vele rijden en de therapie. Ik heb plannen om te fietsen, een klein stukje de trailschoenen uit te laten, maar er komt allemaal niks van. Een dutje op de bank is het geworden. Met al die rust is de trekkende en licht-geblesseerde kuit weer helemaal weggetrokken.