2024-26

30 September – Wandelen met de collega’s, bootcamp in de regen en nog zo wat.

Vanaf deze week werk ik vier dagen. Dit is de de laatste dat van Kel en daarom komen de collega’s die er zijn nog samen op kantoor. Met vakanties, cursussen en anti-OV-ers zijn we met zijn drietjes voor de lunchwandeling. Konden we samen klagen over onze teamlead. Ik maak me hele grote zorgen. En dat terwijl ik net begin met Social schools en de tickets en telefoon. Het voelt wel weer een beetje als bij Metafoor, dat ik nog niet genoeg weet, maar dit is veeeeeeeeel leuker en makkelijker. Ik wandelde door een Almere wat ik helemaal niet kende! Er vielen een paar druppels. Later in de middag was ik er kapot van dat de Indiase collega’s weg moeten, ons ontwikkelteam. Het hart eruit gesneden. Enorme zorgen.
J en J zijn van goud, zulke betrokken schatten en fijne collega’s. Ook al heeft J cursus, hij helpt even mee. En Je met zijn vriendelijke geduld en begrip legt het graag uit. Ik ga Kels gegein missen. Maar het is niet anders.

‘s Avonds jog ik naar de bootcamp toe. Het is een stukje van niks, nog geen mijl, maar ik zie mensen hun wandelingen met hond ook posten, terwijl die nog korter zijn. Dit is extra dapper; door de regen namelijk. Bang voor kou. Echt rustig joggen. Linkerknie beetje pijnlijk. Kuit stijf. Hele linkerbeen ligt dwars. En dan de bootcamp. In het donker intussen. Fuckdefriemel, wat een weer, wat een geklaag, wat een oefeningen! Dat weer is een feit; zeiknat, maar niet eens echt koud. Dat geklaag komt van M die gister al 5km liep en ojee nu last van d’r poten heeft. En die oefeningen verzinnen; laat dat maar aan D over! De ene squat jump na de andere lunches en maar op spanning houden. Ik kreeg niet alles even goed voor elkaar met dat mokkige linkerbeen, maar het ging er wel een beetje uit. Ik deed zoveel mogelijk mee, maar kreeg wel steeds minder zin. Ik kan niet touwtje springen. Beat It van Micheal Jackson vol squatten vond ik makkelijker dan touwtje springen. Tegen de verzuring aan, soms net iets erin. Ach, niks in vergelijking met wat dat lijf te verduren heeft gehad. We waren met zijn zessen. En soms denk ik: ik liep gister maar 15km, door het bos. Maar goed: dit had ze op het schema gezet en dat dacht ik toen ik me afmeldde en daarna weer aanmeldde. Ik zat op de bank te candycrushen en dacht: Ik Ben Geen Watje. Ik was er met 30 graden + en nu ook in het natte donker. En dan warm blijven en naar huis joggen. Niet teveel afkoelen, dat is slecht. Maar dit was best zwaar. Zo snel mogelijk naar de warme douche. Soms is een kilometer lang hoor! En dan te bedenken dat ik nog veel sneller ga dan M op haar snelst. Maar goed: zij doet het!!! En ik heb daarna ook koekjes gegeten (een paar) en een stukje chocolade gepakt.

1 oktober – een stuk wandelen met Vincent

Even niet helemaal lekker: mijn linkerbeen is stijf, over het algeheel pijnlijk en ook de knie doet zeer. Het zou even losgemaakt moeten worden, maar mijn eigen fysio is pas over 2 weken beschikbaar helaas. Een goede massage zou ook helpen, maar ook die heb ik effe niet bij de hand. Daarbij zitten de werkdagen overvol. Leuk, de tijd vliegt, maar vermoeiend. Mijn hoofd maakt overuren bij de social schools puzzeltjes. 🧩 Er zijn ook (fikse) werkzorgen, dus ik slaap niet best en onrustig.

Daarbij is het weer stom en donker en dat is ook wennen. Niet erg, maar omschakelen. Het is opeens helemaal niet moeilijk om niks te doen, maar wel eventjes een frisse neus te halen in de regen. Dan is mijn been minder pijnlijk.

Vincent wandelde mee. We werden nat ja. Het ging niet snel, nee. Het been doet niet meer of minder pijn. En ik heb geen schema. Ik mis de leidraad, maar niet de verplichting. En verder kan ik niet goed bedenken hoe en wat ik nog wil dit jaar. Wat dat ding met het handje is, geen idee. High five? ik ben wel een dikke kilo afgevallen, maar vandaag met slecht slapen en thuis werken en zo, heb ik teveel gesnoept.

2 oktober – hardlopen in het donker met Vincent

Ik vind het heerlijk om in het donker te lopen! Al die geluiden. Kleine stapjes. Nieuwe zintuigen gebruiken. Luisteren. Veel stapjes. Weinig kleuren. En dan de lichte plekken.

Ik vond het wat magisch. Vincent vond het eng. De burlende herten heel in de verte. Geritsel in het gras. Dus hij kwekt veel. De route is bekend. We stoppen even bij het oude vossenhol. Ik film voor het geluid van de herten in de verte.

Ik moet eigenlijk al een beetje. Irritant. Dan op het pad naar de berg de lichtjes uit en luisteren. Voetstappen die harder lijken. Een uil? We gaan de berg op en door naar het bankje. Opeens moet ik heel nodig. 💩 de witte zakdoekjes vallen op. We zitten op het bankje. Ik in korte broek, maar het is niet koud. Mooie foto’s over het water.

De ganzen vliegen weg. Voor mijn stank waarschijnlijk 😇🤪 we lachen erom, maar ik voel me ook stom. Dan de brug op. Het ritselt hard in de boom. Vincent knijpt mijn hand fijn, we wandelen. Een vogel denk ik. We zien niks. ‘Ik zou een drie-tien nu wel halen’ fluistert Vincent. Ik haal niks snelheid meer en we joggen naar boven. Het blijft onder de 7 en daar is alles mee gezegd . Hij pakt de kwebbel weer op. In onze straat, na bijna 7km trekt het in mijn linkerbeen. Erg pijnlijk. Heel stijf. Het hele been. 🦵🏼 de kuit strak, de knie zeer 😖 aan de binnenkant en heel lastig te bewegen. K U T. Vannacht heb ik de diepe bilspier gemasseerd tot ie ontspannen was en toen was het weg, had ik geen pijn meer, maar nu is het drie keer zo hard terug. Ik probeer het nog met joggen, maar ik stop de tijd. Mijn linkerbeen is even uit. Het lijkt wel een stuk metaal! Maar dan zonder dat ik er kracht op kan zetten. Van de weeromstuit doet de rechterpeesplaat een beetje mee, maar dat is peanuts. Ik kan er geen kracht op zetten, op links. Ik denk dat het weer die bilspier is. Ik lig nu ik dit typ in bed in een enorme walm van zalf-lucht die mijn been verhit en de katten op afstand houdt. Hopelijk gaat het over, maar de timing is misschien niet eens zo slecht.

3 oktober – Maar niet meer kunnen lopen is wel slecht!

Het moet toch blijkbaar… Me gedragen als de oude vrouw die ik ben… laat allemaal maar zitten met die ultra of dat hardlopen: Ik kan niet meer lopen, mijn linkerbeen is krachteloos. Gister na 7km schoot het erin. Opeens. Volledig wegvallen van de kracht. Het wordt niet minder in de nacht. Ik kan de trap niet op of af, het zit in mijn knie, mijn kuit is stijf en mijn enkel doet zeer en ook mijn bovenbeen voelt als beton. Ik kan bij de fysio terecht tussen de énorme hoeveelheid werk en vergaderingen door. Ik geef de pijn een 9 (ík strompel dus alleen maar) Het is niet mijn bilspier die vastzit, maar mijn knie is overbelast. Aan de binnenkant. Er zit vocht in en het is warm. Ik geloof het niet. Dit is wat ik in juli 2023 ook had. Dit zit veel dieper dan een peesje in de knie. 2 weken niet hardlopen, geen krachttraining, rust. Ik mag geen schoolslag zwemmen en alleen maar flipperen lijkt de fysio moeilijk (???) bij fietsen moet het zadel hoger. Dit gaat 9 weken (NEGEN) duren. Over een week terug en ik krijg simpele oefeningen mee. Over twee weken gaat ze mee een opbouwschema voor het hardlopen maken. (!!!!) Volgende week krachtoefeningen die ze me in sportschool gaat voordoen. De fysio maakt de kuit los, maar het blijft strak en erg pijnlijk. Ik ben totaal uit het veld geslagen en voel me oud, ziek en ongelukkig. Op mijn werk voel ik me ook aan de kant geschoven, dus het gaat
HEEL
SLECHT

Spookje is moe en Boe!

Ik doe s avonds de allerzwaarste knieband om en kan dan een beetje lopen. Het is dus wel de knie. Maar de vorige overbelasting was met anderhalve week weg. Bij mijn eigen fysio. Die is er pas over 2 weken weer.
Mijn lijf reageert op alle sporten nu het niet meer hoeft en gelukkig pas ik nu in de maatschappij: ziek, oud en ik ga lekker aan het vreten. Het maakt nu toch niet uit. Ik doe netjes de oefening van 6 keer 30 seconden tegen de muur rekken.

4 oktober – Fietsen, de fysio kan me wat met verplichte rust!

Vannacht opgezocht wat ik de vorige keer heb gedaan toen mijn been verstijfd was en het nog veel erger was. Mijn stuitje ligt dan zo diep dat ik de beenspieren afknel. Dat is mentaal: ik voel me zo ongelukkig, onzeker en overbodig (op het werk) dat ik mijn bekkenbodem in een kramp leg. Ik ga met veel pijn (!) op mijn rug liggen (om half 2 s nachts) en ‘denk’ mijn stuitje met positieve gedachten ‘omlaag’. Als ik in mijn hoofd de mail schrijf voor het werk, voel ik t zakken en komt de kracht in mijn been terug. Het tintelt er enorm doorheen. Mijn knie is nog gevoelig, maar ik kan gewoon naar de wc lopen zonder me overal te hoeven vastgrijpen of te schuifelen. Ik doe een ontzettend grote plas, dus lag de blaas ook klem.
Ik kom uiteraard daarna heel slecht in slaap en meer dan 4 uur slaap ik niet. Dat is wel echt ruk. Maar mijn knie is de enige die nog gevoelig is en daar kan een lichte knieband om en dan kan ik de trappen op en af en naar de winkel lopen. Gevoelig, maar geen blokkade meer.
Ik doe netjes de oefeningen allemaal.
En schrijf de mail voor mijn manager ook in het echt!

En ‘s middags ga ik fietsen. Ik kan het namelijk niet, opeens volledige rust. Sorry fysio: je kan me geen onvoorwaardelijke rust opleggen. Ik kan met diarree 30kms lopen, spugend de marathon doen en huilend fietsen in de hitte, maar opeens stilzitten is een te grote straf met dit mooie weer. Dat zou slechter zijn dan nu gaan hardlopen. Ik fiets niet snel, met knieband om en de makkelijkste klikschoenen. Het gaat prima. Knie doet niet meer of minder pijn.

Op de dijk met wind tegen (windstil bestaat niet hier in de polder) daagt het me: die fysio zag een oude vrouw binnen komen strompelen. Die misschien op de verkeerde schoenen loopt, die iets forceert met trailen, die nooit een warming up doet en een beetje naar de sportschool gaat, die schoolslag zwemt en ze zag mij niet voor zich op de racefiets. Ik zeg wel dat ik de hele triatlon heb gedaan, maar ik denk dat ze dat aan mij in mijn trainingsbroekje, net te stevige lijf en met een paar grijze haren niet goed kon plaatsen. Ik voel me de atleet die extreem veel pijn heeft, maar zij ziet gewoon een oude dame die een opbouwschema voor hardlopen nodig heeft en nieuwe schoenen. Ik sta daar in het systeem vast ergens als triatleet, want ik kwam er vorig jaar ook voor ik de Hardman ging doen, maar ik denk dat ze het niet heeft opgemerkt en ik heb niet lopen opscheppen. Met al die pijn voel ik me namelijk al helemaal niet goed! Dus zij gaat uit van een lichamelijke klacht en daar staat 9 weken voor en dan bedenk je niet dat er iemand tegenover je zit, die makkelijk een uur zonder schoolslag kan zwemmen en een ultieme duursporter is. Ik haat de sportschool. Dat is niks voor mij, dus ze kan me geen oefeningen laten doen. Ik laat nu de knie genezen, maar op de fiets heb ik al echt nergens meer last van.

De brug die open staat en dat ik nu eenmaal niet zo snel hoef, maar pijntjes of een zadel wat omhoog zou moeten, zijn niet de dingen die ik zou moeten hebben. Ik geniet van het fietsen: de ijsblauwe lucht, de vogels, de wind tegen op de dijk (altijd, zelfs bij windstilte) en de vallende blaadjes. Ik fiets niet snel, maar de kniepijn is afgenomen als ik afstap! Ik ga lekker douchen en doe de knieband af. De knie is gevoelig. KvH (mijn eigen fysio) zou het stuitje en de knie behandeld hebben en gezegd hebben: een paar dagen niet lopen en trots worden. Ik ben niet de oude vrouw die de fysio zag, maar in een ultra heb ik nu ook even geen zin en geen vertrouwen.

5 oktober – Fietsen en elektrisch zwemmen en stomme oefeningen doen

Godsgeklaagd. Ik slaap TIEN uur. Ik viel al met kleren aan in slaap en word pas ver na achten wakker. En nog ben ik moe. Ik voel me stijfjes. Aan beide benen!!!! Allebei de knieen zeuren nu wat. En de rechterpeesplaat ook. Mijn linkerknie doet geen extra pijn. Ik ben een ster geworden in Cady Crushen! Kan ik toch iets… Na het opstaan zakken de pijntjes weg. Het is elke keer weer opstarten als ik op de bank heb gelegen of op een stoel heb gezeten. EN DAN GAAT MIJN SCHEENBEEN PIJN DOEN. En mijn kuit. Niks meer aan de knie, maar het zakt gewoon naar beneden. Links alleen nog. Rechts is alweer goed. Volgens Garmin ben ik overbelast, ik moet meer rust nemen, de HRV is weer laag. Ik zou niet weten waarvan of waarom. Maar als ik deze week teruglees, dan zie ik hoe werkzorgen zich uiten bij mij. Dus die moeten we even wegnemen en dan kan ik gewoon weer gaan trailen en hardlopen en op zoek naar een manier om de krachttraining aantrekkelijk te maken.

Ik ga lekker op Robs e-bike fietsen. Met mijn gewone schoenen aan. En zonder helm. Het is lekker om even buiten te zijn. Hard gaat het niet echt, valt me op. Maar ik ben ook voorzichtig. Haal rustig de mensen en ook de meneer met een Ironmanrugzak die op zijn fiets stapt. Hij fietst mee met IE, die aan het rennen is een stukje verderop en haar gel naar binnen werkt. Ik ga naar de dijk en daar durf ik te filmen dat de fiets aangeeft harder te gaan als mijn Garmin zegt.

Ik vind het wel leuk, maar ik merk niet heel erg dat de motor me helpt. Na de bocht meteen en soms een beetje, maar niet eens echt veel, eerlijk gezegd. En ik vind het zadel niet zo lekker zitten. Als ik Almere weer in fiets, haal ik rustig en kalm een kleine jongen in met zijwieltjes aan zijn fiets. Hij zegt tegen me: “wat een mooie fiets!” Dat maakt de hele rit goed! Ik heb wederom niet veel extra pijn, maar ik voel ook niets minder als ik afstap.

Ik ga ook nog zwemmen ‘s avonds. Bij de TVA. Eventjes inzwemmen: ongeveer 150m, maar mijn brilletje zat eerst niet goed dus ging Garmin een beetje sneller dan ik! Het was erg druk in het zwembad. Ik ging naar baan 2 toen ik de snelle meisjes zag. We deden ‘de 450 van Jan’: elke keer 50m bc en iets anders tussendoor. Ik merkte wel moeite met afzetten. Durfde ik niet zo goed. MB ging voorop. Vond ik best, want ik wist niet wat te doen precies en ik sloeg ook best veel over en deed een schoolslag op armen! Toen moesten we 20m z1 doen en dan 4x50m techniek: slepen, oksel, bijleggen en wegduwen. Tussen de techniek in pauze. MB weer voorop, maar ze zei: als je mij twee keer aantikt, ga jij voorop! Ik moest er om lachen en lette goed op haar niet aan te tikken, maar ik nam het over bij bijleggen. 200m in 4:08 Toen ging ik voorop: 200m zone 2 (ietsje harder) en toen gelijk 4×50 met 1op5, 1op4, 1op3 ademen en poloslag. Ik ging maar ietsje harder inderdaad: 4:02 op 200m. Ik vond 1op5 best lastig! Maar dat deed ik netjes. Ik kreeg enorm even kramp in mijn linkervoet. Niet eens zo erg, dan komt er weer iets los. Toen 200m zone 1 en dan 2x100m wisselslag. Ik kreeg de wisselslag zonder achtje niet voor elkaar. Dus de tweede keer deed ik met achtje en alleen armen op de schoolslag en de rest gewoon bc. Tot slot 400m : 100m zone 1, 200m breed insteken en 100m zone 1. Zo. Ik ben geen oud wijf. Ik ging breed insteken en dat ging opeens hard en heerlijk! Een beetje bozig ook. Ik ben niet oud. Toen deed ik nog 100’ zonder achtje maar Garmin telde alles bij elkaar op met de 400m. Nog nagekletst met HB en die lieve DH in de kleedkamer. Ik heb nu last van mijn scheenbeen en mijn kuit links. Als ik opsta van de bank. En ik heb last van zweertjes in mijn mond en een hoge hartslag (weinig weerstand dus).

6 oktober – Fietsen met geen zin & ‘n motor tot 25 km per uur en in slecht Nederlands omdat t ken.

nog steeds pijn. Geen zin. In niks nie. Nie in slapen , fietsen, opruimen, eten, rijden of de scouting reunie. Veel toch maar wel weer gedaan. Op Rob ze fiets rijden. Effe. Da’k toch een frisse neus heb. Hoewel k nie echt ergens zin in had. Kroop ik terug in bed enzo. Maar toch niet en toch maar effe fietsen dan. Met klikpedalen en helm op. Ging best snel en lekker. En ik over de dijk zeg maar dan. En hetzelfde als gister. En een fotootje maken.

Nouja, het ging wel sneller maar bij 25 stopte ie met bijtrappen. Das stom. En toen werd ik er wel moe van toch en ik deed weer 15 km. Dat was wel zat zo. Toen moest ik weer naar Eindhoven voor de reunie van scouting. Mijn been deed niet meer of minder pijn. Gewoon pijn. En dan ken ik nie lopen. Erg moe van het rijden en de sociale interactie na een lange terugrit.

7 oktober – Wandelen – meer is het allemaal niet meer

Got, dat klotebeen en die rotknie gaan alleen maar méér pijn doen!! Hoezo is rust goed? Zit ik verkeerd of wat? Ik heb zoveel moeite met opstaan, dan is het hartstikke stijf. De hele knie nu. Ook nadat ik een goed en verhelderend gesprek heb gehad op het werk en mijn dingen kan doen. Het zit ook vol spataderen uit het niks. We liepen met J, A, Een ik met Jef voorop om te klagen.

Ik ben erg gefrustreerd doordat het been alleen maar meer pijn gaat doen. Zit vol slagadertjes. Ook met compressiesokken aan en een knieband is het strompelen. Voelt zooooo verkeerd met een ironman shirt aan!!!! Khoop dat het nog goedkomt. Ooit. Heb ik wel, die hoop. Ik bedoel: zelfs Robert M kan weer lopen. Maar nu is de vraag: wat doe ik niet goed?!?!

Gister heb ik de oefeningen niet gedaan en vandaag alleen het rekken tegen de muur en op de tenen staan. Die laatste helpt!!! Dus die doen we maar heel vaak. Dadelijk zit er suf een teen vast…

8 oktober – Oefeningen en wandelen

Vannacht met de tenen liggen wiebelen. Op de tenen rekken haalt namelijk de pijn weg. Helemaal. Vanmorgen ging het goed, alleen nog een beetje stijf. Kon gewoon lopen. Compressiesokken aan. De dag door is zitten totaal niet meer pijnlijk en opstaan maar even. Bij het koken doe ik de oefeningen. Dan gaat het goed. Tegen de muur drukken en spanning zetten is geen probleem. Op de tenen staan bevalt uitstekend. Ik heb lekker gewerkt en goed geslapen. Kan niks mis gaan denk ik. Maar de serie spookjes staat nog klaar….. lieve spookjes, zwarte spookjes, boze spookjes, wanhopige spookjes…

Ik moest naar buiten. Sluit me niet op met dit prachtige licht! Het voelt goed en naar de ah lopen ging ook. Vincent moet een pakketje wegbrengen. De allermooiste licht is voorbij, maar het is lekker en warm buiten. Lopen gaat echter toch steeds minder pijnloos. Gezellig gekletst en lekker van buiten genoten, maar ik ben wel boos nu. Er is nu echt niks niks niks meer om trots te zijn. Kan niet eens gezond blijven. Oud vrouwtje met sporthart. Ik wil weten wat er ís. Wat zit er verkeerd?! Hoe komt dit? Dit is geen knie. Want nu zit de kuit vast. En straks doet het scheenbeen zeer. De tenen knakken.
Wat
Is
Er

Hoe kan je maaaaaaaandenlang uren en uren trainen en is er niks en nu- de trap op lukt niet, de douche in stappen kan niet. Ik heb niet genoeg kracht. Dat kan niet opeens weg zijn. Onmogelijk. Give it back.

Overigens is de hartslag voor wandelen ook erg hoog. En zit mijn mond vol wondjes. Er is duidelijk meer mis. Maar W A T

9 oktober – maar weer wandelen, want ik wil blijven bewegen (een half uur per dag)

Tenen geblokkeerd. Darmen vol. Maar het been is even stijf als ik opsta. Mijn been doet alleen maar pijn. Veel pijn. Mijn been is zwaar en voelt als 1 blauwe plek bij elke stap. Van boven de knie, de hele knie, de kuit en het scheenbeen. Afwisselend. Ik kán alles bewegen, maar alles doet ook pijn. Totale waanzin, want alleen links. Toch gebruik ik 2 benen of niet dan?!?! Het maakt me boos. Hoezo dit?!?! Ik doe toch veel niks? Ik voel me wankel en ongelukkig. Ik snap er dus echt helemaal niets van! Ik kan mijn linkerbeen gewoon niet goed gebruiken. Elke stap doet pijn. Het hele been dus. Soms de knie (aan alle kanten), soms het scheenbeen, soms de kuit. Het is niet 1 plek. Ik kan alles bewegen en buigen, maar kracht zetten is pijnlijk. Opstaan en dan elke keer weer ontdekken dat er geen kracht in zit is retevermoeiend. Ik wandel wel hoor, maar dat kost meer pijn en energie dan een trail. Ik doe vaak de oefening die helpt: op de tenen gaan staan. Dan is het even bijna weg. Ik loop als een ouwe vrouw met compressiesokken aan te schuifelen.  Werken gaat prima. Zit weer motivatie in. Maar thee halen is pijnlijk. Vermoeiend. Dan heb ik weinig zin meer in sporten. Op mijn tenen gaan staan helpt en haalt de spanning eraf. Toch ga ik wandelen tussen de middag met J. Al is het niet gemakkelijk. Onbegrijpelijk dat ik een maand geleden nog een marathon kon lopen. Ik wil nu weten wat er ís. Is dit ernstig? Is het normaal dat het niet beter wordt? Ik ben flink bezig met websites op mijn werk en dat gaat goed. S avonds heb ik erge moeite met de stationstrappen. En dan wandel ik met Vincent op en neer naar de snackbar. Ik rek en strek en probeer en ik hoop dat het eruit gaat. De pijn. Maar elke keer als ik opsta, is de kracht weg en doet mijn linkerbeen niet mee. Pepernoten en chocolade helpen niet. Oefeningen niet. Rekken niet. Rennen lukt niet. Het is 1 enorme teleurstelling. Morgen naar de stomme fysio: kan ze nog een keer kijken waarom “de knie” ook met rust niets verbeterd.  
Volgende week naar mijn eigen fysio, die pakt alles aan en dan tellen de gedachtes ook mee. K voel me erg teleurgesteld. Trots zijn dat ik ooit een hele triatlon deed is verder weg dan ooit en het lijkt een jaar geleden ipv nog geen maand.  
Het is een beetje hopeloos, maar ik heb al eerder ledematen gehad die tijdelijk niet meewerkten en daar ben ik weer overheen gekomen. Ik hoop dat het geen ernstige blokkade ergens is.

10 oktober – Wandelen maar weeeeeerrrrrr

vannacht wakker van de pijn in been, maar het valt s ochtends mee. Vooral stijf. Niet meer pijnlijk. Zal je zien… Ga ik naar de fysio, wordt het beter. Werken is weer leuk en zeer afwisselend. De pijn neemt af. De trap is geen pijnlijke onderneming meer. Dat is fijn en onbegrijpelijk tegelijk. Waarom gaat het nu beter? Wat is er nu anders? Hoezo neemt het nu vrij opeens en snel af?! K haat het dat ik het niet snap. Been nog wel stijf en minder kracht. Mijn tenen knakken de hele tijd. Ik kan het goed uitleggen bij de fysio. De voortdurende pijn. De blauwe plek in heel mijn been. Al is het nu veel beter. De fysio houdt het op overbelasting, maar die overbelasting in de knie is W E G. Het been ontspannen is echter onmogelijk. Alle grote spiergroepen staan op spanning: kuit, hamstring, kniepees, bilspier. Allemaal. Voortdurend. Hamstring, kuit, bil: alles superstrak. De afvalstoffen kunnen niet worden afgevoerd. En dat snap ik: direct na de triatlon heb ik niet eens bedácht dat ik naar het eten kon, want ik kon niet bedenken dat het er was, zo moe en op als ik was en ik was absoluut compleet leeg op alle vlakken. ik ben in de week na de triatlon gewoon best snel en makkelijk doorgegaan met lopen en dat combineerde ik met afvallen. En opeens raakte mijn leidende been in een kramp waar ie de afgelopen week (!!!) niet uit is gekomen. Inmiddels vandaag dus een beetje. Het been is verzuurd geraakt en kwam er niet uit. Dat zit in alle spieren en na een week rust komt het wat bij. Echt een goede uitleg kan ik niet op internet vinden. Ik moet foamrollen. Mag wel bewegen, maar op geleide van pijn. Haha 😝 Dat laatste is gek want élke stap doet pijn. In het hele been. Niet rennen. Hoewel lopen binnen soepel gaat, is deze wandeling nog steeds best lastig en gevoelig. Dan is de kuit gespannen. Zit daar de verzuring in. Ik snap dit. Dit bouwde zich drie weken op. In mijn hoofd ontbrak het en in mijn spieren hoopte het zich op. Verzuring. Dit gaat over. Duurt geen 9 weken. En dit manifesteert zich links, omdat dat mijn sterkste kant is. Zo dus. Ik masseer na de wandeling en dan is de pijn er uit. Het leven is makkelijker en leuker zonder pijn. Door het minder bewegen, voel ik de rest van het lijf wel meer trekken en protesteren.

En ik communiceer met Cillian M. Die Ier snapt dat Insta niet perse nodig is voor de aandacht én hij kent de Hardman. Stapte uit dit jaar in de Hardman (hij na 5 rondjes al, haha). Met Kona op zijn erelijst en 3 hele kleine kids. Bijzonder volk. Maar het is heel prettig om iemand te horen die het écht snapt, wat de Hardman is. En om lekker anoniem het doel te kunnen dumpen.
Daragh heeft zijn doel om Ierland rond te zwemmen ook openbaar gemaakt. Zijn WHY raakt me erg:

FOR IRELAND (…) THE BEAUTY OF IRELAND (…) THE HEARTS OF THE PEOPLE THAT MAKE IT SO GREAT. ik snap het.

11 oktober – Wandelen met Vincent in het Kotterbos

Ik ben s nachts wakker van trekkende spieren en de kat die er op ligt en veel onrust. ‘s Morgens sta ik op met een stijf bovenbeen en ook de achillespees is stijf! Die is nieuw. Het been is niet meer pijnlijk. Soms stukjes. Er zit nog niet alle kracht in, maar wel weer veel. Ik sta op en moet dan even wachten en kan dan gewoon stappen zetten. Dat is maar goed ook, want ik blijf plassen! Fijn, komt de afvoer van afvalstoffen op gang. Ik foamrol een paar keer. Ik ga s middags met Vincent wandelen. Hij rijdt en we brengen het pakje weg. Het is heerlijk in het bos! Het geluid van bladeren en de geur en alles.

Ik voel mijn knie, maar niet elke stap doet pijn. Het gaat niet snel en ik voel me een oud vrouwtje, maar ik geniet van het knuppeltjes pad en het licht en het bos! De berg op gaat pijnloos.

We kletsen en het is echt goed zo. Natuurlijk wil ik weer rennen en voor het volgende gaan, maar er is nu tenminste hoop dat het over kan gaan. Ik doe thuis rustig aan en lees veel. Ik snoep ook teveel, maar dat gaan we een andere keer wel weer aanpakken.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-25

24 September – Alle drie de sporten op 1 dag – omdat het kan!

Eerst lekker fietsen, gewoon omdat het kan. Sporten zonder ergens op te letten. Muziek aan, pauze onderweg, wind mee op de dijk en nergens naar kijken.

Lekker rustig op de paden, op een groep fatbikers na, die ik natuurlijk twee keer tegenkom. Ik was wel weer op vertrouwd terrein met fietsen: ik doe dit alleen maar om straks te kunnen hardlopen. Dat het nog niet is wat het moet zijn, blijkt uit de cadans. Maar ik voel me verder top, het tempo is oke en het bleef lekker droog.

Je ruikt de herfst. Ik dieet weer, want ik ben de afgelopen week ruim anderhalve (!!) kilo aangekomen. Ik heb wel 9 uur geslapen en daarvan maar een uurtje liggen te tobben en niet eens eruit om te plassen. Verder ben ik hartstikke goed in Candy Crushen.

Daarna ga ik hardlopen. Dat ging lekker, op de viaducten na. Gewoon genieten. Wederom rust en stilte op de dinsdagmiddag. Ik wilde elke keer wel een pauze nemen, maar het werd pas op de uitkijkplek (na dik 4km), want het ging gewoon heel erg lekker en hartstikke goed.

Het begon te druppelen in km6 en te regenen in km7. Toen zette ik de muziek zachter om te luisteren naar de druppels! Mijn benen doen dit goed, maar mijn linkerknie is wat pijnlijk en soms trekt de rechterpeesplaat, maar niks is blijvend of lastig. Ik heb trouwens rustig omgekleed enzo tussen het fietsen en lopen, maar niet naar de WC! Ik had vanmiddag toch niks te doen, dus nog even lekker sporten voordat het herfstweer en veel werken begint, past wel. Ik merk dat ik niet meer wil terugdenken aan de hele triatlon, omdat ik het gevoel heb daar geen voldoende voor te hebben gehaald. Niks aan overgehouden qua pijntjes, alleen maar een zwak hoofd en dat telt niet. Niet genoeg afgezienen teveel ‘leuk’. Dus maar vooruit kijken: doen wat ik nog leuk vind, prikkelvermijdend en hopend op volgend jaar.

En dan ga ik ‘s avonds nog naar de zwemtraining. Alledrie de sporten op 1 dag: omdat het kan.
Fietsen 35km delen door 5 geeft 7km lopen delen door 5 = (een kilometer rekenen in een staartdeling) 1400m zwemmen!! En als je dat jezelf belooft en je wil weer op tijd thuis zijn, dan doe ik dat zo. Niks te winnen, niks aan verloren. Het kan.

Onhandig 350m inzwemmen en dat ging erg lekker! Water ‘happen’ met de handen en uitblazen met je neus en dan hoef ik dus nauwelijks mijn hoofd op te tillen! Wel slap met achtje, maar dat is leeftijdscompensatie 😏 10×50- de oneven keren rustig en die deed ik. Voelde rustig, zat sub 2 minuten. SC deed de even keren rustig-snel. Hield ik bij. Daarna 10×100, maar die heb ik dus niet afgemaakt. Ik deed drie keer de oneven baan rustig. Sergio deed de even keren rustig-snel-rustig-snel. Ik zwom 50m uit. Jammer dat het zo heerlijk lekker gemakkelijk ging. Dat is op de vooravond van 🩸 nooit zo, dus ik ben nog niet zo ver. Nu jammer dat ik mezelf beloofd had te stoppen, maar er was geen reden me er niet aan te houden. Tijd om te douchen en het gekakel van kippieK te ontwijken. Was de lieve tweelingmoeder er. Om kwart over tien in bed liggen is ook wel fijn met het oog op werken. Vincent doet de was en heeft de tien-gulden handdoek weer terug.
Ik ben denk ik wel weer terug en hersteld van de triatlon. Niet meer omkijken nu. Alles is eraf gewassen, bandje doorgeknipt, medaille op de hoop gelegd. Dan maar niet trots en tevreden. Vooruit kijken.
Al moet ik nog wel zeggen dat de weerstand laag is: veel aften, maar die zijn niet erg pijnlijk.

25 September – Gewoon een wandeling met de collega’s en dikke pret: ik mag naar het WK 🙂

Lekker stukje een frisse neus halen met wandelen in de pauze. Meer sport niet vandaag.
De spellenwinkel was al open om half 1, dus even binnen gekeken.
Ik heb mijn eerste website opgeleverd!
Vond ik best spannend, maar het ging redelijk goed.
Ik baal wel dat lang niet alles af is, er open tickets zijn en veel losse eindjes.

Het laatste uurtje had ik vanalles kunnen/moeten doen (pit-website, brinnummers, overzicht), maar ik heb collega H van de triatlon verteld. Ik sta er nu neutraal in. Ik vertel erover, maar dat is het ook. Het was heel leuk om de mail te krijgen dat ik naar het WK kan, maar ik moet er ook om lachen. Ga ik niet doen. hoor. Geen denken aan! Maar het is wel lollig, want de eerste 6 van de age group mogen daarheen en ik was de zesde. (van de acht)

Nog niet 🩸 maar wel veel aften, hoofdpijn en moe.
Niet zo erg dat de bootcamp niet doorgaat waar ik me voor ingeschreven had, want dan ga ik maar weer lekker op de bank hangen.

Gisteravond dacht ik wel: Rob is heel trots op mij en dat deed mij wat. Hij vertelde het zelfs aan zijn Indiase collega. Ik werd er best blij van.

26 September – Een avondwandeling met Rob

Zwaar 🩸 🩸 Hoofdpijn.
Werken is top: websitje, hubspot, socs. De tijd vliegt. Wat ik nog wilde is eigenlijk uitverkocht. Dan niet. Het is goed zo. Dieten. Gaat me goed af, maar vandaag niet vanzelf.

Vandaag fase 3: het kan me niet meer schelen. Een soort onverschilligheid tegenover alle goede bedoelingen. Dat maakt me toegankelijker en opener. Dat wel.
De kern is min of meer is dat er niemand was toen ik weer een rondje Flevoland fietste, toen ik ging rennen met 27 graden, toen ik diarree had, met de positieve coronatest in handen, toen ik gestresst was, toen ik tig keer hetzelfde rondje rende, alle wedstrijdzenuwen trotserend, luisterde naar Udemy: al dat trainingswerk leidde tot een eindresultaat. Dat is niet het uurtje eraf, niet het zingen op de fiets, niet de controle over de marathon: het is de optelsom van máánden. Vanaf 5km lopen in de regen door het Twiske tot de tijdritfiets adopteren. En die verborgen berg, waarvan alleen het topje zichtbaar is, die moet ik even bekijken. Heb ik even pech: ben ik boven, is het bewolkt.

Ik maak met Rob samen een heerlijke avondwandeling. Het is alweer vroeg donker.

27 September – Een heerlijk rondje hardlopen met Vincent door de stromende regen en lekker plassen stampen!

Regen. Storm. Ik wilde zo graag hardlopen en trailen en naar Almere Poort. Maar dat kon dus niet. Vincent moest ook lopen. Ik zat op de bank en dacht een uur lang -al candycrushend- ik ga fietsen, binnen. En ik zat daar maar. Te peinzen over het werk. Dingen gaan geweldig. En dan hoor ik weer iets wat me totaal ondersteboven brengt. Ik volg nu alles in de meeting. Rare app-conversatie met onze teamlead. En dan weer heel happy nieuws voor het team, terwijl de 19de verdieping van het WTC weggeblazen en -geregend wordt. Die donkerte ligt voor ons. Ik hou hoofdpijn; de hele dag. Maar ik zit om half 4 nog op de bank. En het regent. En ik moet Annemarie bellen, maar daar voel ik me (weer/nog steeds) niet goed (genoeg) voor. Vincent gaat tóch lopen. Ik wil mee. Mijn tempo en hij kletst on-af-ge-bro-ken. Ingepakt in drie laagjes. Ikke 1 regenjasje.

De eerste km is wennen. En dan stamp ik door de plas. Hem nat. Ik hoor: hé mama!!!! En krijg m dan terug. We zoeken in de tweede kilometer plassen. Ik begin weer te lachen. Langzaam omhoog en maar voor de vorm mopperen naast me en nat worden. Kan het nog harder regenen, roept Vincent. En de regen luistert! Veel harder!

Het gewone rondje. De modder valt mee. De kilometers gaan best hard. Het is leuk. Punt. Stoer. Een beetje dapper. Hij vertelt van werk. En we zien zowat niemand. Die ene fietser rijdt ons omver. Ik blijf wel rennen. Naar het bergje toe is zwaar, wind tegen. Maar het is droog. Hij plast; ik doe langzaam 2 rondjes ‘berg’. Dan wind mee en verhard terug. Ik neem de modder, hij de plas, ik de foto.

Dan door het bos terug. Ik heb het iets minder makkelijk. Stomme viaduct over, maar het is tenminste droog. Buiten. Wij zijn zeiknat. Maar ik hoef niet naar de wc! Wonder op dit moment in de maand! Door het park, 8km vollopen (V een stukje eigen tempo) en dan douchen. Alles is zeiknat. Maar het was Leuk!!!!!
Ik eet pannenkoeken en bel A s avonds. Ze snapt het een beetje. Het is mijn 🕳️ maar ik ben niet de enige ‘deprimist’

28 September – Zwemmen

Overdag verveel ik me. Het huis is schoon, alles is gestreken. Wat doen mensen die niet hoeven te sporten? Het regent. We gaan wel zwemmen vandaag.

tjongejongejonge…. Dat zwemmen was echt een TVA-actie en -gevoel.
Wat opgefokt omdat we laat waren door Vincent.
En toen ook nog een kat-opmerking en drukte. Anyway: het begon al sneu. Ik ging in baan 3, want maar 4 mensen. Ik zwom 100m in met achtje. Dat ging lekker! We moesten van trainer Cor B 6×100. Zone 1 en zone 2. Rustig en ietsje minder rustig. De dames voorop. ‘Ik ben niet zo snel hoor vandaag’ zegt ze nog. Achter mij R en DS. Zone 1-1:46. Zone 2 ging niet langzamer. Toen kreeg mevrouw last van d’r arm en ging het tempo er even uit tot boven de 2 minuten. ‘Ik-ben-niet-zo-snel’ ging voorop. Ik weiger. Ik hield haar met haar keerpunt bij. Mijn zwemsnelheid is wel prima dus. Maar zone 1 zat op 1:53 en zone 2 onder de 1:50. Dat is niet mijn rustig of ietsje sneller, dat is vet doorzwemmen. Toen twee keer zone 3. Ik wilde dat ik in zone 3 1:30 kon zwemmen!! We moesten 4×150 doen. Zone 1 en 2 afwisselen. En toen deden ze allemaal flippers aan. Ik zwom op mijn hardst, niks zone 1 of 2. En ze gingen snoeihard voor me weg. Zelfs zonder treintje zwom ik in mijn uppie nog rond de 1:50. R bleef achter me en DS ook, maar ik trok het nauwelijks. En ik wist ook dat ze me in de 200tjes zouden gaan lappen. Daar paste ik voor. Ik deed de 50jes zone 3 nog en ging terug naar baan 2. Hoop commentaar, maar ik ‘moest maar doen wat ik zelf wilde’. R snapte het prima. Ik zag dat zij en DS later moesten afhaken. Ik zwom lekker 50m achter I, heerlijk kalm de hartslag tot rust laten komen. Ik hoef me niet stuk te zwemmen. Toen deed ik de 50jes wel te snel voor baan 2. De 200tjes ging ik voorop en dat ging echt een stuk kalmer rond de twee minuten. Zone 1 net erboven, zone 2 net eronder. Het voelde beter. Ik kon op de slag letten, voelde meer controle en ik was bij I en R en een lieve startster meer dan welkom. Moest RO ook zijn best doen! En dan zwem ik wat rustiger als ik achter de startster hang, who cares. Ik deed nog 100m zonder achtje en dan zit ik ruim boven de 2 minuten. Ik heb goed getraind hoor en flink gezwommen, maar het was ook stom op deze hanige manier. AA sprak me lief aan. Dat ze me wel snapte en toch bleef ze herhalen dat zij het wel knap van me vond. We kletsten in de douche met de startster. En in de kleedkamer met DH, die echt een knuffel verdiende. Ik vond het echt een hoop TVA-gedrag en haantjesvertoon. Ik heb geeneens een foto.

29 September – Trailen en Fietsen.

Mooi weer, overzichtelijk gezelschap met 8 (en in het begin 10) mensen, mooie route en heerlijke natuur. En het meest geweldig: 2 gellies weggewerkt EN NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Helemaal blij daarmee. Ik pikte HB op het laatste moment op, die rust is heerlijk en ik voel me best prima goed genoeg.

Veel mensen, maar: ik ben piano gaan spelen (Prospero) en dat werkte ONWIJS goed. Eerste 2km met ene Luuk de brug over, toen een paadje gemist en weer achterop.

En daarna weer even wennen aan het trailen met de boomstronken en alles. Ik lette niet op het tempo. En een beetje op de route. Ik heb met PaL gepraat en R verteld dat ik hem een l*l vond bij de Challenge (“blijf goed eten en drinken”) en hij moest er hard om lachen.

Dit zijn de twee trainers van Just Run die mij hebben leren hardlopen. Eigenlijk ontbreekt M, maar deze 2 mannen hebben me kennis laten maken met de warming-up, intervallen en hardlooptraining. Wonderlijk om ze zo voor me te zien lopen.

De hei over met de vriend van ene Fenna en verkeerd lopen.

Toen raakten we Luuk en HB kwijt. Lekker door het bos met PaL. Wat een fantastische man is dat toch. Bergje op. Even wachten, even eten, fotootje. Dan weer door het bos slingeren en soms even zoeken en wat kwebbelen en soms ook even niet kletsen en wat harder vooruit lopen en mijn eigen ding doen.

Wonderlijk dat mijn lijf dit moeiteloos kan. Nou ja, ik heb last van mijn linkerbeen: kuit stijf, knie binnenkant op spanning en alles zit vast. Nog een bergje. Ik heb de Sijsjesberg gemist. J is best oke en L van R zeker.

Achter PaL aan de hei weer over en toen had ik een lekker tempo. Die jellies werken wel. De brug weer over gaat op karakter. Ik moet naar boven en mag dan genieten naar beneden. Maar niet stoppen! En toen ging ik er alleen vandoor, de rest dacht dat ik fout liep.

Ik stopte nog bij de runderen, maar ik zag ze niet meer en ik ging alleen door voor de laatste km. Ik vind het tempo prima zo, heb erg genoten. Balen dat Joyce niet meer mee kan, dat doet me erg verdriet. Napraten en met die lieve JL kletsen. Maar dat PL me zonder aarzelen wil helpen, maakt alles goed. Dat brengt niet de problemen uit de wereld (te weinig tickets/medailles of de timing). Ik hou het bij 15km, in verband met linkerbeen en omdat het niet hoeft. Met HB naar huis gereden en thuis frikandellenbroodjes gegeten.

MvdB vroeg of ik meeging, maar toen moesten de frikandellenbroodjes nog gemaakt worden. Zij ging vooraf een stukje en pikte me op. Racefiets, supergezellig en ik hoef dus niks.

Mijn been is gevoelig, maar dat is niet ernstig. Ik trap best een hoge cadans en we kletsen. Ik trek me van niks iets aan: tempo interesseert me niet en ook niet of dit wel goed is. Ik vind het een beetje stoer van mezelf dat ik nu toch weer buiten fiets, maar vooral heel erg gezellig om samen te kletsen. Op de Trekweg wel wind tegen en veel drukte met auto’s en dat drukt de cadans. Ik vond het na een uur wel mooi geweest en had ook geen zin om langer of verder te gaan. Weer die vraag: waarom zou ik. Ik vind alles best. Dit heb ik toch ook weer lekker meegepakt! Heb ik van de week toch 6 uur en 40 minuten weer aan triatlon gesport. (plus 2 uur wandelen)

Qua triatlon ben ik nog niet trots, het komt ook niet meer. Ik heb de berg helemaal beklommen vanaf februari van dit jaar met alle wedstrijden, trainingen, afzien, stress, doozetten en alles en toen kwam ik na de hele triatlon boven en had ik van het uitzicht moeten genieten, maar het is bewolkt. Niks geen uitzicht, niks geen beloning. Het was gewoon mistig om me heen. Ik hoor alles wel van iedereen; de trots van anderen, de verbijstering, de bewondering, maar ik sta een beetje in de mist te kijken naar… niks. Geen uitzicht, geen ‘beloning’. En niemand ziet de berg onder me. Daar vertel ik dan wel over, maar die zit in de wolken; die hele berg aan ervaring, belevenissen en wat tot de top heeft geleid. En nu ga ik weer naar beneden en klaart het op. Daar is meer zuurstof en meer lucht. De mist verdwijnt tussen de bomen. Terug naar trailen, beetjes trainen en minder sportverplichtingen.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-24

Ironmanblues

In de eerste weken na een Long Distance lijden triatleten ook vaak aan een ziekte die bekend staat als de “post-Ironman blues”. Een dergelijke depressieve stemming heeft waarschijnlijk dezelfde oorzaak als bij overtraining, waarbij de neurotransmitters van de hersenen verstoord zijn en het humeur beïnvloeden. Verondersteld wordt dat dit een manier is van je hersenen om je te ontmoedigen jezelf nog een keer zo ver uit te putten – en in dit geval, je volgende Long Distance te doen.

https://3athlon.nl/wat-krijgt-je-lichaam-tijdens-een-long-distance-te-verduren/

(overigens ben ik blijkbaar 1 van de weinigen die daar last van heeft,

gezien het aantal mensen wat zich alweer inschrijft

voor de volgende hele triatlons of andere wedstrijden)

Zondag 15 September. Ik dacht vanmorgen: goh, het is toch de 15de geworden. Ik slaap nog slechter dan de afgelopen week! Er zijn teveel indrukken die blijven hangen, teveel spieren die pijn kunnen doen, ik moet plassen en daar zit nog steeds bloed bij. Ik heb geen honger, of slechts een klein beetje, maar ik heb knallende koppijn als ik om 7 uur voor de tiende keer onrustig wakker word. Ik loop lastig naar de WC voor een paracetamol, maar slapen kan ik niet meer. Er zijn natuurlijk heel veel mensen die een topprestatie geleverd hebben en dat wel meteen aan de grote klok moeten hangen op social media. Ikke nog niet hoor. Het enige wat ik deel is die stress voor de wedstrijd. Niemand minder dan ES reageert weer. Grappig genoeg zijn de mannen trotser dan ik op mezelf ben. Zoals altijd. Het moet even indalen.

Wat mij echt wat doet, is een reactie van een collega in het algemene Social Schools kanaal. Die collega doet ook triatlons (maar nooit een hele) en vindt mij van grote klasse. Ongekend. Collega JM plaatst zijn foto’s en filmpje en vraagt me hoe het gaat. MvdB informeert ook al op tijd. Ik wil eten, maar heb pas rond 10 uur ofzo kracht om op te staan. En dan heb ik na een paar happen alweer genoeg. Ik ben stijf en ik wil fietsen met Rob. Vincent is naar het werk vandaag. Alles voelt wankel en raar. De foto’s zijn alles van buiten, maar zoals ik het hier heb opgeschreven is het van binnenuit, wat ik heb gezien en gevoeld.
Rob maakt zijn fiets in orde en eigenlijk wilde ik naar de schommel, maar dat is midden in de stad en dat kan mijn hoofd niet. Dus we gaan naar de Praambult en terug over de Ibisweg, zoals we elk jaar doen. Rob heeft een e-bike, maar de E voegt niks toe. Die trapt net zo hard als ik. Of harder.

Ik kan nog wel prima fietsen. Niet hard of de berg op, maar mijn benen fietsen liever dan dat ze stilzitten. Ik voel de pijntjes wegtrekken en ik geniet van dit tochtje. Ik zou het geweldig vinden als we vaker samen gaan fietsen, dat Rob kan meekijken. Er bleken toch wel Dixies voor de vissers te staan, maar niet meer zoveel! Op de Ibisweg zijn de borden al weggehaald en de post is opgeruimd. De 3 afvalcontainers vol bidons staan er nog. We hebben wind tegen en voor Rob is dat teveel. Hij heeft het zwaarder dan ik. Dat is zo gek voor mij, maar hij fietst bijna nooit en heeft ook geen hulp nu. Ik vind het niet erg dat we langzaam gaan, maar ik vind het rot voor hem. Ik heb de kracht prima, maar een bidon pakken is wel wankel. We gaan de brug over naar de Trekweg. Naar beneden is leuker. Trekweg nog en dat is de kortste weg naar huis. We komen de heren aan het hardlopen tegen, waaronder Manuel. Na 20km zijn we weer thuis. Voor mij een eitje en ik voel me stukken beter, maar Rob wil alleen maar op de bank liggen.

Ik heb er wat eetlust door gekregen. De pindakoekjes die mijn superlieve collega voor mij heeft gemaakt, komen nu van pas! Ik ruim op, bel met mams, hoor niks van mijn zus, app wat rond met een boel mensen en ga douchen. De schade: ik ben moe. Ik ben onrustig in mijn hoofd. Ik heb de zon in mijn gezicht. Ik heb een verstoorde eetlust. Ik heb 1 schuurplek in mijn nek. En Dat Is Het. Nauwelijks meer pijn in de spieren, geen moeite met trappen, armen geen last meer van, geen pijnlijke voeten, ik kan gewoon wandelen. We maken de dag af met een hamburger bij de snackbar. En ik schrijf dit af. Dat geeft rust. Nu ligt het vast. Is het verwerkt. Nog een nachtje goed slapen en ik kan weer trainen hoor, haha 😉

16 September – alles moet weer op orde komen, wandelen dan maar!

Ik slaap beter, maar ik ben nog niet uitgerust. Mijn spieren zijn weer zo goed als gewoon, alleen mijn rechterbovenbeen, daar zit een knoop in. Ik had mijn werkdag gewisseld met vrijdag, maar ik maak er een vrije dag van. Ik ben teleurgesteld dat ik van een aantal mensen niks of wat weinig hoor, maar mijn collega’s vormen het tegenwicht: zelfs van mijn collega’s in India krijg ik het supercompliment dat ik een Superhuman ben en mijn manager stuurt een appje. Ik sta op, eet weer wat en ik wil het verslag afmaken en mijn telefoon opruimen. Ik ben vandaag nog net zo moe. Het is maar goed dat ik niet werk! Ik heb grote problemen met mijn telefoon en het geheugen en besluit mezelf van mijn spaargeld een nieuwe kado te doen. Als we die ‘s middags in de stad gaan ophalen, blijkt hoe vermoeid ik nog ben: ik loop trager dan anders en ik kan alles maar moeilijk bevatten en verwerken. Ik haal nieuwe visolietabletten terwijl er nog een doosje is. Ik snap dingen iets minder allemaal en heb het minder op een rijtje. Ik heb erg veel moeite met verwerken vandaag. Soms lijkt het opeens veel erger dan gister en allemaal ook veel moeilijker en dan ben ik opeens kapot moe. Maar de telefoon inrichten lukt en dan heb ik ook weer een normale stoelgang. Ik schrijf maar een stuk op Instagram zonder dat ik rep over tijden of een PR.

Er staat eindelijk een keer wat een enorme doorzetter ik ben. Ik werk mijn verslag bij en ben heerlijk bezig met de telefoon. In de loop van de middag komt mijn stoelgang weer op gang en dan voel ik mij al beter. Daarna komt ook de eetlust weer normaal terug. Het daalt nog niet in dat ik iets geweldigs heb gedaan, want in mijn beleving kan iedereen twee dagen na de hele triatlon toch weer denken aan de volgende en gaan hardlopen? Rob verzekert me dat het niet zo is. Gister waren er een paar meiden (met enig overgewicht) die uit het niks, zonder noemenswaardige training, 22 km getraild hebben. Ja, ze gingen langzamer dan ik, maar daar tegenover bestonden hun traininkjes de bootcamp en de wandelingen met de hond. Ik denk dat zij vandaag veel meer last van hun lijf hadden dan ik gister had! Dat is wat ik getraind heb: fysieke mega-kracht. En dat op mijn vijftigste. Ubergezond zijn: het is raar voor 2024 en bij de Weight Watchers al helemaal onbegrijpelijk: hoeveel beweegpunten ik krijg en hoe weinig reacties.

We zijn ‘s avonds even gaan wandelen en ik merk dat een beetje beweging beter is voor mij dan rust (al zou even goed slapen wel helpen). We proberen de Garmin punten te doorgronden. Ik ben door een marathon (8 punten gescoord), 100 mijl fietsen (ook 8 punten), 15km lopen (4 punten) en 5km (1 punt) lopen en het hele stappendoel te halen in Level 7 gekomen na 1260 punten.

Geen idee waar het vandaan komt! Het wordt donker, maar het is niet koud. Even lekker de benen strekken samen bij de volle (super)maan!

17 September – Wandelen naar de pedicure

Het is vreselijk vandaag. Het is volkomen duidelijk dat iedereen -werkelijk iedereen- met zichzelf bezig is. En dan kan je investeren wat je wil in kaartjes sturen en belangstelling tonen, maar niemand die iets terugvraagt. 1 of 2 mensen. Als ik begin met vragen hoe het hun gaat. Iedereen kan natuurlijk alweer alles, want het zijn triatleten en die staan maar heel kort onder de goden, maar zelf uittellen hoeveel vrouwen er meedoen, is een te grote opgave. 14% van de finishers op de hele, 1 op de 5 bij de halve.

Maar ja, ik voel mij totaal niet goed genoeg. Veel te langzaam voor iedereen die met gemak sub 12s doet. Gelukkig is de blog af! Ik kan morgen weer verder. Ik krijg de indruk dat ik maar niet meer moet zeuren. En moet het er maar niet meer over hebben. Ik heb een triatlon gedaan en nu moet ik weer gewoon werken en mijn huis schoonmaken en normaal doen. Fysiek is het helemaal prima. Geen vuiltje meer aan de lucht: ik eet en snoep weer, ik heb nergens pijn, maar mijn hoofd is in mineur. En het ene moment wéét ik dat ik een topprestatie heb geleverd, maar binnen 5 minuten kan het omslaan naar regelrechte zelfmoordneigingen. Ik slaap dan ook superslecht en ontzettend onrustig en dat helpt absoluut niet mee. En dat ik niet kan hardlopen omdat het slecht is voor me helpt ook al helemaal niet mee.

Savonds nog een keer gewandeld om mijn medaille te showen bij de bootcamp en een kilometer gerend ook. Dat kunnen mijn benen. Mijn knie dacht wel even wtf, maar legde zich erbij neer en het was goed voor het hoofd. Ook te realiseren dat daar vier bootcampers staan die verbijsterd zijn over de afstanden. Vincent liep mee en dan lopen we terug en ineens flippert het weer naar down-gevoel en dom en lastig. Gelukkig informeert KH uit zichzelf hoe het gaat en leest mvdb met plezier mijn blog. KH heeft met haar coachees al weer gesproken! Ik vond het moeilijk om een reactie te vragen bij de trainster en dat zij dan zegt dat ik echt wel trots moet zijn — way too Late. Het zit er nog niet in.

18 September – een wandeling met de collega’s en lekker veel werken!

Lekker gewerkt, tegen de verwachting in! Goeie afleiding. Er gebeurt ook veel en ik kan het best volgen en opvolgen. Ik was bang dat ik nog te verdwaasd zou zijn, maar dat valt mee. Het is ongelooflijk dat mensen zich niet kunnen voorstellen dat je op 1 dag zoveel kunt sporten. Blijkbaar hebben ze dan ook geen last gehad van mijn trainingen. We gaan al vroeg wandelen. De brandoefening vermijden! Zodat we niet 19 verdiepingen met de trap af hoeven. Even kijken met de collega’s en uitleggen op de Esplanade, waar alles behalve het trapje alweer is opgeruimd. Snap de prestatie nu een klein beetje. Ietsje beter geslapen. Niet meer zo van slag. Wel vreterig. Gewicht 69,2 thuis, 68,9 bij dietiste. Ik ben wel degelijk afgevallen, maar het lijkt nu vocht te zijn en geen vet. Sommige mensen maar laten appen. Veels te laat. Die gaan me nu vragen hoe mijn zomer was. Ik kan niet teleurgestelder zijn. Ik maak een post over de tijd en hoeveel PR’s ik heb gehaald. Op Instagram laat ik niemand reageren, maar op Facebook lukt dat niet. Dus krijg ik (veel) onnodige reacties dat mijn feitelijk opgeschreven verhaal zo mooi is. Dit zijn FEITEN mensen, tijden: dit is voor mij totaal niet wat die triatlon was. Ik heb ‘m beleefd, gevoeld, genoten en overwonnen. Kan mij het schelen dat ik een uur sneller was. Blijkbaar is dat toch echt het enige wat telt.

19 September – IronmanBlues – To The Max

Ik slaap niet. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk ook helemaal niks kan en de afgelopen maanden ook niks heb meegekregen van het leven. Het is nodig om dat elk uur even opnieuw te overpeinzen blijkbaar en ondertussen is het koud, zweet ik het dekentje weg, krampen mijn spieren en moet ik uiteraard een keer of wat op om te plassen. Ik ben misselijk en vooral heel erg ongelukkig. Klaar met triatlon. Ik doe het gewoon niet meer. Piano spelen, lezen, het huis blinkend schoon houden: er klinkt niks mis mee. Dat moeten vrouwen van 50 doen. Alleen als je heel goed bent, moet je gaan sporten.

Zo’n slechte nacht -alweer- wreekt zich. Ik ben overbelast volgens Garmin, de HRV is roder dan rood en ik wil gewoon niet meer. Het is toch niet erg als ik vandaag ophou? Maar dan moet wel eerst de website van de PIT (een organisatie) af. En ik moet vanmiddag mijn verontschuldigingen overbrengen aan de klant die te lang heeft moeten wachten. Ik heb geen zin om met iemand te communiceren op whatsapp. 1 Iemand heeft wat steun nodig, maar de rest wil ik niet eens ergens over hebben.  

Kortom: ik voel me heel erg depressief, down en ongelukkig. Ik voel me vies en stom. Ik eet slecht en voornamelijk koekjes. Compenseer met salade. Die niet echt lekker valt.

Het bestaat echt: Ironmanblues. Mijn hersenen beschermen mij om zo’n uitputtingsslag nogmaals aan te gaan. Maar waarom heb ik het dan meteen zo fataal en hopeloos? En ook dat zie je niet aan de buitenkant en zul je ook niet horen. Thuis kondig ik aan de fiets te gaan verkopen. Ik meen het.

Ik kom nergens toe en doe alleen de dingen die ik moet doen. Ik registreer, maar dan wel alles wat mijn collega tussen de regels door zegt ook. En ik zie overal tegenop. Vooral een heel lang weekend.
Mijn hoofd zegt zoals altijd: “fietsen, naar buiten, nu kan het. Ga een half uurtje lopen, je knapt er van op! De anderen kunnen het ook, doen allemaal alweer mee en trekken zoveel mogelijk aandacht. Je moet de half uur per dag-streak toch volhouden!” Maar ik doe niks. Ik sport niet, op en neer naar de AH is genoeg. Soms is de dag overleven net precies wat binnen de mogelijkheden ligt. 

‘s Avonds wordt het ietsje beter, maar ik laat de fiets lekker staan en de hardloopschoenen wachten ook maar. Misschien gewoon tot nooit meer. Ik vind dat een prima idee!
Ik spoel de “gevangenisnummers” van de tattoo af en lees een boek.

20 September – laten we het ouwe karkas weer opstarten…

Ik slaap zomaar 5 uur achter elkaar! Daarna een uurtje niet, maar het voelt wel beter. De rusthartslag komt ook weer op orde. Niet dat ik trots raak ofzo, of tevreden of dat ik mezelf geweldig vind; dat zou wel heel wonderlijk zijn. Ik ga eerst de woonkamer schoonmaken. Dat hoort zo. Huishouden en schoonmaken: dat wordt gewaardeerd. Dan heb je je leven tenminste op orde. Toen hardlopen. Ging aardig. Begin even wennen, een km of 2/3. De eerste kilometer zeker weer zoeken naar een soort ritme en in de tweede kilometer zit het viaduct en dat omhoog lopen is echt zwaar voor mijn benen. Dan voelt het als lood. Het waaide best hard en het is warm. Hartslag wat aan de hoge kant. Ik genoot wel van het rondje Oostvaardersplassen. De kleuren zijn mooi. De stilte prettig.

Toen moest ik weer. Ik dacht eerst op 3km te gaan in het bos, maar ik liep door tot het centrum, waar de WCs wel open waren, maar afgesloten van water. Ik zag de ene WC die vol lag en ging snel naar de andere, maar die kon ik dus ook niet doortrekken. Supergoor. Gemeld in het centrum, vond het vervelend en vies. Ik liep naar het bankje en zat daar even.

Ik loop gewoon lekker door na 5km en geniet daarna in het bos echt. Kilometer 6 en 7 gaan zelfs op een aardig tempo! Dan loopt het weer soepel.

Stik d’r allemaal in. Ik heb van mijn benen geen last, ik hoor de vogels en de krekels en ruik de herfst. Ik zie de kikkers en hou dit gemakkelijk vol. Na 8km hou ik bewust wat in, maar ik maak de 10km vol. Misschien stop ik voorlopig niet met hardlopen. In het bos. Misschien. Waarschijnlijk.

Na het eten en het stofzuigen van de bank gaan we fietsen, Vincent en ik. Hij moest een uur fietsen en ik wil nog naar de schommel. Vandaag lukt het me eindelijk de meest prikkelloze route samen te stellen. De tijdritfiets staat nog klaar. Mijn knieën hebben wel enig protest. In de stad zit er stukken minder tempo in, veel onrustiger en veel bochten. Accepteren maar. We kunnen niet zo vaak naast elkaar fietsen, want het is overal druk. Ook op mijn prikkelloze route achter het kasteel langs.

We rijden de Floriade op en daar is de schommel hoor.

Heerlijk om daar te zitten, te drinken en met veel gekraak te schommelen. Dan laat ik Vincent al fietsend de route zien. Heel raar om langs het trapje te fietsen op de tijdritfiets en over de vlonders. Ik vertel hem waar de post stond, waar ik wandelde (vaak!), het slingerpad lijkt op de fiets nog langer. En dan weer terug over het mega-irritante pad komt e fietsen met veel te veel kuiltjes. Ik heb nog niet gezien waar de popjes van gemaakt zijn. Daar stond de man met de bel, hier stond de post en nu… kunnen we niet meer achter het Weerwater langs, want het pad is blijkbaar afgesloten. We rijden terug en langs de snelweg. Dan daar maar richting de stad, maar ook dat kan niet. Daarom is het dus zo druk achter het kasteel langs! Ik word moe. Mijn benen zijn moe en voelen zwaar en ik vind het lastig een route te bedenken, maar we weten ineens dat we toch terug kunnen! Vincent wil over het Spoorbaanpad. We fietsen dus langs de wisselzone, die nu alleen nog een herinnering is. En dan binnendoor naar station Parkwijk. Ik voel dat het lastiger wordt om de concentratie vast te houden. En het tempo ook. Maar vooral die concentratie is lastig, want er zijn veel fietsers en in inhouden en inhalen en inschatten. De bruggen worden volgende week afgesloten. We gaan over de Evenaar. Het tempo is er echt wel uit, maar het maakt niet uit. Achteraf wel, want iedereen fietst natuurlijk alweer kei-hard en ik haal net 23 kilometer per uur. We maken 30 kilometer vol. Kan ik eindelijk in de douche. En de kattenbakken doen. En na het eten ga ik lekker even zitten en Candy Crushen. Daarna doe ik de bovenverdieping ook nog. Ik voel me wel een stukje beter. Ik pak de draad vast wel weer op. Hou de fiets nog even. Communiceer weer een beetje, maar ik reageer niet op alle goedbedoelde adviezen en wat ik zou moeten doen of voelen. Het is er gewoon niet. Ik heb hard gewerkt, getraind en geleefd om een hele triatlon te kunnen doen en nu heb ik het gedaan en ziet iedereen een soort van geweldig eindresultaat. Behalve hier thuis, blijken zelfs de mensen die wel gezien hebben dat ik veel heb gedaan en gelaten dat als ‘doodnormaal’ te beschouwen. Alle andere 425 atleten die sneller waren, knallen weer lekker verder op hun extreme tempo’s die nauwelijks afwijken van het wedstrijdtempo en zullen dit weekend wel weer meedoen aan de Dam tot Damloop of moeiteloos zelf 15 kilometer op 5 minuten per kilometer lopen, maar ik klungel en ploeter gewoon een beetje op mijn eigen kunne verder. Dat is nou eenmaal geen top, geen heldendaad, weinig prestatie. Dan moet ik naar de Dixie, stop ik bij de schommel en ga ik voorzichtig de stad door. In de hoop dat ik nog een nachtje goed kan slapen!

21 September – Zwemmen bij de TVA

In baan 2 achter knul en een man die in baan 4 hoort. Voor S en D, die wel in baan 2 horen.
Alles met achtje en een nieuwe bril, die niet zo goed zit als in het buitenwater blijkbaar. Mijn eigen ding doen:

300 inzwemmen
4×50 waarvan 12,5snel 1/2/3/4 stukje
4×100 eerste, tweede, derde, vierde baan snel
4×150 1e, laatste, 1e, laatste baan snel
4×200: elke keer 50 snel verleggen ik deed 2x en maakte 2000vol
Lijf werd moe, hoofd werd weer gevoed door allemaal geweldige andere triatleten die opscheppen en kakelen. Ik zwom wel snel, onder de 2 minuten.

22 September – Fietsen nu het nog kan met dit weer.

Het hele huis is brandschoon, alle was gedaan en vanmiddag een verjaardagsverplichting. Ik heb gekozen om nu het nog lekker weer is te gaan fietsen in plaats van strijken. Lekker genoten. Koetjes, over de afgesloten Vogelweg rijden, muziekje op. Lekker een beetje buiten zijn. En van de omgeving genieten en de lege zondagochtend.

Dat is wel echt genieten! Lekker foto’s maken enzo. En een beetje tempo met wind mee (maar zeker niks om over op te scheppen).

Ik mis niks aan de Dam tot Dam loop. Ik zou prima 16km kunnen hardlopen, maar de drukte er omheen….. ik denk dat ik daar afgevoerd door had moeten worden.
Nee, ik vreet teveel op de verjaardag en voel me -zoals tegenwoordig vaak- te gezond voor deze tijd.
Ik hoorde dat ‘anderen’ (lees: KD bijv) bereveel energie overhouden nu ze nog maar 6 uurtjes hoeven te trainen. Terwijl ik op strava slechts 4 uur tel: een paar keer eerder stoppen met zwemmen en 1 keer een stukje lopen. Ik doe meer! Misschien niet in de tuin en met koken, maar schoonmaken en alles op orde brengen.
Annemarie reageert eindelijk wat begripvol door te erkennen dat ik een heel seizoen scherp ben geweest op fysiek en mentaal gebied, dus dat de rust nu moet en mag. Beetje net te laat, maar het helpt wel ietwat.

Ik slaap nog steeds slecht, hooguit 3 uur achter elkaar. Ik leg me er bij neer dat ik over de hele triatlon niet meer trots of blij ga worden, maar dat het voelt aan als het laatste vinkje ✅ van de reeks. Als het resultaat van alle trainingen, niks meer dan dat. Iedereen die zoveel traint als ik, zou het kunnen, zo voelt het nou eenmaal.
Het enige wat ik bijzonder vind is dat er relatief erg weinig vrouwen de hele triatlon in Almere hebben volbracht. EK en open series samen maar 80. Van de ruim 650 deelnemers. (Merendeel wel sneller hoor dan ik)

‘s Avonds tel ik het strijken mooi eens even mee als krachttraining met de opmerking: Het hele weekend gebruikt voor het huishouden: op vrijdag de woonkamer schoongemaakt, de keuken, opruimen, de bank zuigen, alle toiletten en de kattenbakken. Ook de slaapkamer en de eerste verdieping gedaan. Badkamer wat sneller, maar alle trappen wel goed gedaan. Ook het onkruid uit de tuin gehaald. Deze keer tussendoor wat gesport: gerend, gezwommen en gefietst. En 2x een sociaal bezoek: een leuke zaterdagavond en een zondagmiddag-verjaardagfeest. En zaterdag alles gewassen: al het beddengoed, de wasmand leeg. Vandaag pas gestreken. Dus zo doen mensen dat die geen slopend sportprogramma hebben. 1 weekend oke, maar ik vind het niet echt boeiend om volgend weekend weer te gaan schrobben. Al trekt sporten me ook nog niet echt aan.

23 September – Een stukje wandelen met de collega, meer zit er niet in.

Een wandeling met JM door een rustig centrum. Werk: dat kan ik bevatten. En toen in de trein aan laten staan, het wandelen. Toch een half uurtje willen halen. Een brokje ambitie blijft er hangen, maar 95% is onbereikbaar ver weg.

Uitzicht vanaf de werkplek. Ik fietste op de dijk en dacht: daar werk ik. Ik werk en denk: daar fietste ik!

Op het werk hartstikke goed en blij. S avonds echter valt alles stil en om. Fase verder: ik wil niet meer sporten. Helemaal niet. Wel bewegen en buiten zijn, en leuke dingen zien en zo, maar ik kan het lijf niet meer aanzetten. Het hoofd wint. Maar trots, blij, tevreden: dat komt nog niet in het hoofd voor. Ik ben blij dat mensen de blog goed vinden. Maar het lijkt alsof dat in de verkeerde taal wordt gezegd. Een soort echo. Het duurt wel lang. De sport-depressie. De ironmanblues. En ik ben M O E. Niet te bevatten moe. Heb veel slaap nodig, maar dat blijft moeizaam. Vaak wakker, onrustig.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-Full Distance triatlon Almere

Weer een nacht slecht slapen. Iemand schreef: “ik denk niet dat de mensheid ophoudt te bestaan als ik de triatlon niet haal, misschien moet ik me daar aan vasthouden”. Ik vond het wel mooi, maar het voelt zo alsof je dan zelf ophoudt met bestaan als het niet lukt met de triatlon. Ik heb een doel voor ogen: alle triatlonafstanden doen in een jaar en ik heb alleen vandaag de kans om dat af te ronden. Ik weet dat ik om maar 1 reden zal stoppen: als ik helemaal stuk ben. Dus het is echt de dood of gladiolen. En dat maakt dat ik niet echt last heb van gewoon wat zenuwen, maar behoorlijk angstig ben. En de fiets kan stuk gaan. Mechanische pech is ook iets om flink zenuwachtig van te worden. Die fiets staat daar al de hele nacht… En ik maak me ook druk om de tijd voordat ik moet starten. Dicht op de wedstrijd is de spanning nog groter. Ik heb wat manieren bedacht om het te verminderen en hoop maar dat het werkt.

Om half 6 gaat de wekker. Ik ga eten, gewoon ontbijt met yoghurt en muesli. Vincent en Rob pakken de spullen, ik doe de laatste dingen en decals -het nummer- moet nog op mijn arm en been worden geplakt. Ik heb het prachtige nummer 1173: november 1973. Mijn geboortemaand en -jaar! Rob en Vincent nemen me veel uit handen, maar ik vind het toch erg spannend. De druppels halen de grootste ellende eraf, ik blokkeer niet en hoef ook niet over te geven. We zetten de auto in de buurt van de wisselzone. Vincent kent de weg daar intussen! De fiets staat er nog, compleet en nat van de dauw. Bidons erop en dan ben ik eigenlijk klaar. Ik loop terug met Vincent en Rob en Rob gaat de auto verplaatsen en Vincent en ik lopen naar het startterrein, ik blijf graag in de buitenlucht.

Ik vind het zo lastig: al die geweldige atleten. We gaan zitten op een muurtje, omdat mijn benen gewoon te zwaar zijn en niet meer verder willen. Ik moet een broodje eten, maar het gaat gewoon niet. Ik krijg een half bolletje weg, meer niet. Wel drink ik bijna een bidon met sportdrank leeg. En ik neem een fruit jellie. Ik heb ontbeten en de afgelopen dagen goed gegeten, het zal ermee moeten. Daar maak ik me niet zo druk meer om. Langzaam lopen we naar het terrein en daar is het druk. Ik heb de muziek op de Shokz aanstaan om een beetje in mijn eigen wereldje te blijven. Tassen afgeven. En dan ga ik zitten. En ik doe iets wat eeuwenoud is: bidden. Ik heb denk ik de hele rozenkrans aan Wees Gegroetjes gebeden! Het is een mantra. Het houdt de ademhaling onder controle en brengt rust.

En dan doe ik mijn ogen open en zal ik toch echt een wetsuit aan moeten doen en nog een keer naar de WC gaan voor de grote boodschap. Dat soort dingen gaan snel. Ik zeg de rest nog even gedag die de hele triatlon gaan doen. Ik geniet wel van de zonsopkomst, die heb ik in Ierland gemist, maar hier in Almere laat ik me dat niet gebeuren. De Pro’s, Para, EK’ers starten al. Ik zit bij de Open Series. Die starten allemaal tegelijk. Dan het strand op. Zwembrilletje op.

Daar komt W aan gelopen en hij wenst me echt oprecht het allerbeste. Ik was net Rob een knuffel aan het geven. Ik verberg me maar, want W had ook mee moeten doen en ik vind het onwijs geweldig van hem dat hij ons (en mij) succes komt wensen. Dan moet ik gaan. Ik sta in de rij naast TR, ook van de TVA. We kletsen wat. Ik weet dat ik gespannen ben, maar nu gaat het gebeuren en we hebben een waterstart. Het water is koud. Ik ben blij dat we er even in liggen en aan kunnen wennen, maar het duurt ook lang.

Ik lig aan de buitenkant. Ik weet niet zo goed welke kant ik op moet, maar ik denk toch niet de voorste te zijn. Ik zit net achter de kano op het filmpje, helemaal links. Ik herken mij omdat ik mijn lekker opvallend mijn horloge aanzet!

En dan mogen we! Het gaat snel. Ik merk dat het me lukt om te zwemmen. Ik zie een boei en daar zal ik heen gaan. Dan kom ik in de drukte. Ik heb nog nooit met zoveel mensen tegelijk gezwommen! Ik denk: he, die mensen kunnen me allemaal mooi meetrekken! Dat is belangrijk, want ik raak niet in de stress ofzo. Gewoon een heel klein beetje ruimte zoeken, het wordt straks vast beter. En nu hoef ik alleen maar met ze mee te zwemmen.

Lekker achter het theater langs. Het is wel heel vol hoor. Maar ik zie goed met dit brilletje en alles voelt en zit helemaal goed, dus ik kan naar de gele boei. Ik adem 1 kant op en zoals me uitkomt. Soms 4 slagen, soms om de twee slagen. Als we de boei om zijn of even later voel ik mijn horloge trillen en zit ik op 500m. Mijn horloge staat dus aan en zit onder mijn wetsuit geschoven. En dan opeens, word ik vreselijk misselijk. Niet een beetje, maar ik begin te kokhalzen en ik ben echt niet lekker. Ik ga stilliggen, wat best lastig is tussen al die mensen en dan overkomt me iets nieuws: ik spuug werkelijk op het water. Snel een stukje doorzwemmen en dat lukt. Sorry mensen achter me, maar ik heb ook al geplast en zoveel is het nou ook weer niet. Een half wit broodje maar… En dan zwem ik weer verder. Ik kan goed navigeren en zwem van boei naar boei. Ik vergeet ze te tellen. Maar de badmutsen van de mannen zijn ook rood en ik weet niet of ik er 1 misoffer zal verwarren met een badmuts. Ik ga strak door met zwemmen. Het leed is geleden, de misselijkheid is helemaal weg en ik ga gewoon door. Ik zie de plantjes onder me, de zon die opkomt. Ik zwem richting de flat, dan komt het wel goed. Er ontstaat een soort van ruimte en dat bevalt me wel. Ik ben niet de allerlaatste (daarvoor zwemmen er veel te veel mensen rechts van me) en ik kan vrij strak van de ene naar de andere boei zwemmen. Ik voel me top. Dat klinkt misschien gek, maar ik voel me echt lekker in het koude water. Er zijn geen golven, ik hoeft hier niet snel weg want ik heb de tijd vandaag en ik kan lekker plassen. Het is mooi, ik heb genoeg ruimte en mogelijkheden en ik ga door naar de gele boei. Dan moet ik even kijken, maar ik kom gewoon best snel vooruit! Ik zie de volgende rode boei, zwem de goede kant op en dan ben ik er al. Ik adem 1 op 2. Niemand die mij hier iets komt vertellen of ik goed zwem of niet. Ik kijk even kort voor straks, maar nu is het vrij duidelijk rechtdoor en bij de gele driehoek naar links voor de volgende ronde. Ik vind het opeens een beetje leeg, maar ik denk dat ik flink aan de binnenkant zwem. Ze moeten me maar corrigeren, en anders zwem ik te weinig, dat boeit me niet hoor. Ik zwem toch niet vooraan! Ik gok de goede boeien te volgen en kijk nog even naar het startterrein. Ik heb helemaal het genieten aan staan. Ik kijk niet naar mijn tijd en doe wat ik kan, niks meer of minder. Lekker zwemmen. Ooit vond ik dit een gevecht, nu is het een kalme manier van door het water bewegen. Nog een keer langs het theater. Niet eens zo heel veel mensen zien Almere van deze kant, of nou ja, als ik rondkijk (alleen naar rechts dan) best wel. Maar ze zitten letterlijk niet in mijn vaarwater. Gele boei omheen en door naar de twee rode boeitjes en daarna naar de volgende gele. Ik ga echt op een prima vol te houden tempo. Als ik dan weer richting de flat ga, bewonder ik de plantjes onder me. Ik heb het wel koud. Steenkoude handen en koude voeten. Ik denk dat Ierland kouder was, maar dit is ook niks warm! Ik ga daar niet dood aan. Die monniken vroeger op Skellig zullen het ook koud hebben gehad. En die hadden geen warm wetsuit. Ik doe heel veel kleine plasjes, dat helpt vast ook haha. Ik zie ook zand onder me, dus misschien is het hier wel niet zo diep. Het is wat verder dan ik dacht, maar ik word niet moe in het water. Het is dat vertrouwen wat zo goed voelt. Geen angst meer, geen zenuwen. Ik vind het bijna jammer dat ik hier straks klaar mee ben! Naar de groene liggende boeien en naar het eindpunt toezwemmen is nog wel even wat navigeren en opletten, maar ik vind het echt wel jammer dat het zwemmen al klaar is! Wie had dat ooit kunnen bedenken? Ik krabbel makkelijk de kant op en heb nog even geplast en water door het wetsuit heen laten lopen. Opstaan gaat prima en dan zie ik mijn tijd van 1 uur en 22 minuten. Zo kort heeft het inderdaad ook nog nooit geduurd! Wat een droomtijd.

Ik vergeet mijn pak snel uit te trekken. In de wisseltent zie ik iemand afgevoerd worden die ik ken en die het te koud heeft. Dan pak ik mijn spullen en begin aan het pak te sjorren. Met ijskoude vingers en bibberend is dat een enorme opgave. Om nog maar niet te spreken van sokken aandoen terwijl je staat (alle stoelen zijn bezet) en je ook je voeten niet voelt! Dit heb ik helemaal nog nooit meegemaakt: zo koud! En dan komt er iemand die aangekleed is en naar haar tas vraagt aan de vrijwilliger omdat ze onderkoeld is uitgestapt: dat hoor ik dan en ik moet even slikken. Ik doe armstukken aan, mijn helm op en pak de fietscomputer. Ook in de wisselzone ga ik echt niet rennen. Dat voelen die ijsklompjes niet eens. Ik loop om, doe de fietscomputer aan en pak rustig mijn fiets. Rob en Vincent staan bij het hek.

Ik heb geen haast vandaag, alles draait min of meer om te sparen voor de marathon. Ik hoor iemand roepen: “En daar is Anke” en ik dacht even dat het mijn oud-collega was, maar het blijkt achteraf de vrouw van HB te zijn, die vlak voor me zit. Daar staat MD, de lieverd en hij roept: het eerste deel zit er al op topperrrrr. Hij is de enige die het mag zeggen zo. Ik meld Rob nog even vrolijk dat ik gekotst heb op het water.

Het is koud in mijn natte pakkie. Stik, had ik mijn jasje maar aangedaan, maar ik heb het niet eens bij me en straks moet ik me maar warmfietsen. We fietsen langs het strandje en het is niet druk. Ik ken Almere met duizenden deelnemers op de halve triatlon als een ellende met fietsen: ik kan de bochten niet nemen omdat ik links en rechts mensen heb en ik word daar kregel van. Maar nu zijn er veel minder mensen en heeft het zwemmen het meer uit elkaar gehaald (over een langere tijd) en er fietsen wel anderen, maar niet rijendik. En dat is geweldig. De eerste kilometer zit er al op en ik denk bij mezelf: zo, nog maar 179 te gaan hihi!

Ik ga het fietspad de stad uit en dan begin ik met een hoge cadans. Als het fietsen zo gaat als nu, ben ik blij. Alleen de kou is verraderlijk. Zeker in de schaduw van het bos. Maar na de scherpe bocht (niemand in de buurt om op te houden) in de zon denk ik dat het wel goed komt. We mogen bij de manege de weg op en dan een stukkie omhoog.

We mogen de weg op en daar is de post al. Eerder dan ik had gedacht en ik kijk even goed, want straks moet ik hier stoppen. Haven ga ik maar heel kalmpjes door met al die stomme hobbels. Ik denk dat ik de autist van Facebook zie zitten en dat waardeer ik. Dan langs het surfstrandje. Ik heb al gedronken en ik denk: laat ik nu ook vast eten. Het gaat er echt om zoveel mogelijk naar binnen te werken op de fiets, elke 20 minuten een fruitjellie en blijven drinken. We mogen nu gewoon oversteken, waar ik eerder deze week nog zo goed moest opletten. En dan rijden we naar beneden over de weg richting de rotonde. Het is helemaal gaaf hier zo! Nu het een keer mag. Ik hoop alleen dat ik het straks warm krijg, maar verder kan ik nu wel een dankgebedje doen! Zelfs het stukje naar het Fongerspad is makkelijk gemaakt en daar kan ik doorheen slingeren zonder iemand te blokken. Ik steek mijn tong uit naar Qonsio en op het fietspad zitten 2 oudere mensen in hun tuinstoeltje. Hoe lollig is dat dan, zulke support? We mogen over de weg fietsen en er hangt een motor achter me. Ik weet niet waarom, maar ik vind het lastig. Alsof ik iets fout doe, maar dat is niet zo. Ik heb meer dan ruimte genoeg op mijn voorganger of voorgangers. Achter de huizen langs en ik warm al op. Probleem opgelost. Dan keren en ik kom langs mijn favoriete fotograaf.

Op de hoek staat iemand te roepen dat ik moet aanhaken omdat ik word ingehaald, maar dat hoef ik totaal niet. Andere age group en andere doelstellingen. We komen op het nieuwe stukje weg en ik moet er van lachen. Daarom heb ik nieuwe plaatjes waardoor mijn schoenen te vast zitten ja! Ik denk dat ik weer aan het eten en drinken ben, want PolderLove&Garden mis ik. Dan het stukje omhoog op de dijk en afslaan de weg op. Ik kan het wel uitschreeuwen van de pret, eindelijk op de weg! Ik fiets op de weg, het is stil en we hebben een klein beetje wind mee. Liggen en GENIETEN. Haal ‘s iemand in, maar wederom geen rijendik. Ik geniet van het uitzicht en vooral dat ik niet hoef in te houden om over te steken bij het Da Vincipad. De weg is van ons! De stilte is gaaf! Ik fiets met een grijns van oor tot oor. Het uitzicht is vanaf deze kant anders. Nog wijdser. Het tempo gaat flink omhoog, maar ik reken nergens op. Ik hoef nu niet anders te doen dan te genieten van dit moment en dat gaat me goed af.

De rust en stilte bevallen me enorm goed. Op naar het Bloq en ik rij net met iemand op langs het snelheidsbordje, dus voor wie die aangaat, weet ik niet zeker. 32 is prima. Ik hoef niks op deze post. Dan ben je zo op de rotonde waar mensen staan die vroeger de grootste schreeuwers van de club waren, maar nu niks meer doen. De hele familie is gestopt. En ik fiets hier. Zij niet meer. Ik eet supernetjes, drink keurig en ik fiets heerlijk. Op naar mijn eigen achtertuintje. Ik zie iemand rennen en denk nog: ik hoop dat hij van de stilte geniet en herken RvR en ik roep hem gedag. Even verderop staan Rob en Vincent en ik kan alleen maar roepen: dit is zo gaaf!!

Ik blijf genieten om aan deze kant van de dijk te rijden en kijk naar de bootjes en de paar andere fietsers. Ik haal iemand in van de club, de Roemeense, maar zij is stukken eerder gestart met het EK. Ze haalt mij in als ik eet/drink en ik laat ‘r lekker gaan. Ik doe ook mijn eigen ding. En dat is echt GENIETEN. Ik had gedacht dat het saai zou zijn als je het gebied en de route zo goed kende, maar het tegendeel blijkt het geval. Vooral nu het nét anders is en er opeens iets mag wat de rest van het jaar niet meer kan! Ik weet wat er komen gaat, hoe ver het is en hoe de wind op de Knardijk voelt. We worden netjes het fietspad op geleid. Ik denk terug aan al die keren dat ik hier fietste: in februari, met veel meer zijwind, vol met zondagsfietsers. Dit is gewoon een verademing! Langs het centrum en dan over het fietspad omhoog en langs het Oostvaardersveld. Hier ben ik helemaal blij dat de weg van ons triatleten is! Kan ik eindelijk een keer die stomme streepjes vermijden en midden op de weg fietsen! Er zijn ook te weinig anderen om daarmee te hinderen! Ik weet nu precies hoe ver het nog is tot aan de Praambult. Ik hou het tempo lekker vast, ook al hebben we hier ‘wind tegen’. De windmolens staan bijna stil, dus het valt allemaal wel mee. Maar in de polder is elk zuchtje wind te voelen. De Praambult oprijden en dan de brug over. Er is een viswedstrijd bezig! Ik zie helemaal geen Dixies, ik bedenk lachend dat wij die allemaal nodig hebben. Dan de hoek om en de post komt al in zicht! Ik heb met de trainster het plan doorgenomen om hier echt even te stoppen en de voeding te herschikken. Voor mij is dat uit het ritme even prettig. Ik stop aan het einde bij het waterkraampje en ze zijn even bang dat er iets is. Maar ik heb geen haast en ik wissel de bidons en klets even met de medewerksters daar. Ik vind zo’n contactmoment prettig. Ik vraag haar naam, ze heet Amber. Kan ik straks mooi naar uitkijken! Ik doe nog een plas (dat zeg ik maar niet) en dat is niet de eerste (of laatste). De andere mevrouw helpt me mijn fiets op en geeft me letterlijk een duwtje in de rug. Het is niet nodig, maar het voelt wel erg lief. En dan ben ik snel bij de Doddaarsweg, een flink stuk wind mee! Vorige week was het hier nog afzien met wind tegen, maar nu vliegt het hier voorbij. Daar geniet ik nog even van en ik zit even lekker in een bubbeltje. Alweer op een derde. Ik tel maar niet in kilometers of tijd. Op naar het Horsterwold! Op mijn fietscomputertje zie ik ook niet zoveel, want die gaat op slaap en wordt alleen maar wakker om me weer aan een eet- en drinkmoment te herinneren. Dat ding heeft het druk! Ik krijg wel elke 5km een bloktijd door en ben blij als dat onder de 10 minuten is, wat boven de 30km per uur is. Ik word wakker als we de brug over de Vaart overgaan en moet dan eten, drinken en plassen en omhoog trappen tegelijk. Net iets teveel. Op weg naar de brug hebben we nog even wind mee. Wat mij dus het heel erg goed bevalt is dat het niet overvol zit met fietsers. Hier zit een fotomoment.

Dan door het bos en aan de kant voor de brug staan de paarden. Ik rij het bos in en daar staat een zwaailicht omdat er runderen langs de kant staan. Wel ver in het bos. Ik ben blij dat ik kan doorfietsen, want het is hier altijd koud. Mooi en kil. De scherpe bocht om en dan voorzichtig langs het paaltje en de Winkelweg op. Vind ik een rottig stuk. Want -hoe weinig ook- nu hebben we wind tegen; de 30km per uur-blokjes zijn voorbij. Ik denk dat ik nu alvast een spel ga doen. Afleiding is een mooi ding. Ik had al bedacht dat ik de letters van het alfabet afga met een naam, een vakantiebestemming en bijpassende activiteit. Het leek een goed idee toen ik bedacht met Annemarie naar de Ardennen te gaan om te Abseilen. Het is best puzzelen soms! Maar dat leidt af en is oke. En ik verzin ook iemand die ergens heen verban. Dus A… gaat naar Antarctica. Ik kan de post overslaan. Ik blijf wel eten. Al snel gaan we naar de windmolens, ik wist niet dat het zo dichtbij was zeg maar. Ze zijn daar aan het klussen, fascinerend om te zien. En dan komt ES me voorbij. Ik zeg: he, zeggen we niks meer? Mijn grote vriend is het niet en ik was de E al voorbij, maar hij komt er even bij fietsen en zegt dat hij mij niet had herkend en de fiets had bewonderd. (misschien toch maar niet naar Estland?). Ik vraag hem waarom hij op de racefiets zit en hoe zijn zwemmen ging. Iets met zijn rug en ruk. Dan fietst hij weer verder. Ik ben blij met het contactmomentje. Joh, er was geen jury te bekennen en wat doen wij agegroupers nou verkeerd?

Het lastige fietspad richting de Eemhof is dan wel weer langer door die windmolens, maar ik snap het wel, want je hoeft dan veel minder doorgaand verkeer te hinderen. We mogen de weg op en dat vind ik me een partij stoer! Als ik boven op de dijk ben zit ik al bij de P denk ik. Daar moest ik even op puzzelen. Op dat moment word ik ingehaald door Pim van Diemen, die vooraan in de wedstrijd ligt en al twee rondjes heeft gehad en dat leidt af qua letter. Van de dames haalt alleen Marlene de Boer me in. Ik vind de staat van de weg meevallen, maar let goed op. De bidon is alweer hartstikke leeg. Fruit jellies heb ik nog maar 1 of 2 over. Ik denk dat ik dadelijk de halve triatlonners op mijn weg zal vinden.

Het is nog een stukkie naar de post en daar stap ik weer af en krijg ik mijn tasje aangereikt door een lieve meid. Weer gaan ze me helpen. Met het inladen van de jellies, een kort gesprekje met vader Barry en zijn dochter Elise haalt twee bidons water voor me. Het duurt een paar minuten en ze waarschuwen me voor de gehobbel in Haven en vragen of ik nog een rondje moet. Het contactmoment is even prettig en ik vraag hun namen, zodat ik ze hier kan vermelden. Die vrijwilligers zijn zo lief! Ze mogen mijn dure zonnebrand opmaken. Ik hou de mouwtjes aan. En daarmee ga ik het gehobbel in Haven weer aan. Daar staat SG me aan te moedigen en dat waardeer ik, dat ze even tijd voor me maakt. Ik pak een binnenbocht om een paar kinderkoppen te vermijden. Het verbaast me, maar het is dus totaal niet druk. Alle halve triatlonners zijn (al lang) weg. Zo weinig besef blijft er over van tijd. Ik heb geen enkel benul van hoe laat het is. Ik neem weer een jellie, ik heb er meer dan zat en ik heb honger. Het is nu helemaal stil als ik naar beneden rij richting de rotonde en ik ga kei hard zingen. Waarom niet?! Life is Life. Na-na-na-nana. lk was al blij, maar nu moet ik helemaal hard lachen. Every Minute of an Hour, don’t Think about the Rest. En dan ben ik alleen in de tunnel. Ik roep heel hard echo en zing snoeihard. Zo geweldig! Op het industrieterrein is het nog best druk.

De oude mensen zitten er nog steeds, dikke lief. En ik denk dat ik MZ daar ook zie. Ik zing maar niet meer… Ik had wel gewild dat de bus voor mij moest wachten, maar die is net voor me voorbij. Weer over de weg en langs de huizen, waar nu wel mensen buiten zitten en muziek hebben. Het hindert me dat ik echt honger heb. Niet perse in meer gelletjes, maar waarin dan wel weet ik ook niet. Ik denk aan peperkoek en stroopwafels. Gewone honger. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Misschien omdat ik op 100km zit en dat associëer met appeltaart? Ik ga nog maar een keer met een big smile over het vernieuwde asfalt. Bij het monument zie ik een vrouw die even de bosjes in moest weer terugkomen. Ik heb mijn schoenen al letterlijk zeiknat gemaakt. Dan de dijk weer op. Het is minder magisch dan vanmorgen, maar nog stiller. Ik ga iets minder hard, maar nog steeds op een prima tempo. Ik dacht dat ik nu voor de komende 30 km op de dijk zou zijn en ik zit op 102km. Het nadeel van het splitsen van de hele en de halve is dat er minder publiek is. Er zit 1 iemand ter hoogte van de Noorderplassen. Op de telefoon te kijken. Ik kijk nu naar de stad en denk blij: ‘daar werk ik! Ik zal het jullie eens aanwijzen, collega’s.’ Het is tijd om mijn alfabet af te maken, maar daar ben ik vrij snel doorheen. En nu? Ik kom deze keer alleen langs het snelheidsbordje voor het Bloq, maar ik heb niet goed opgelet eigenlijk hoe hard ik precies ging. Langs de post. Ik heb nog steeds trek en neem een banaan aan. Dat is grappig schillen eraf trekken al fietsend en het is goed voor me. Maar het stilt de honger niet. En over de rotonde. Ik ga dadelijk aan Vincent vragen of hij me een broodje kan brengen. Ik ben er al snel en na de foto vraag ik hem even door te lopen en ik stop even.

Een andere toeschouwer raadt me aan iets bij een andere deelnemer te vragen, maar dat is het niet. Ik kan nu nog een broodje verwerken op de fiets en vraag Vincent naar Amber te gaan op de post. Van haar mag ik het aannemen. Hij vindt dat lastig, want ze wilden terug naar de stad, maar gaat het proberen. Ik ga de dijk weer op en haal dan nog maar een keer dezelfde mensen in. Ik zie wel mensen die hun band moeten plakken en ook iemand die zijn ketting eraf haalt. Ik doe een schietgebedje en bedankt mijn brave fiets nog maar even. Ik probeer de tafels, maar de tafel van 4 vind ik lastig. En het boeit me niet zo, die getallen. Dan ga ik een spelletje doen waarvoor ik om me heen moet kijken: ik zoek iets met de letter A – Asfalt en laat dat iets geks doen in de alliteratie: Asfalt Ademt. Het is wel leuk om zo te kijken naar een gebied wat overbekend is en het alfabet af te gaan. De Meeuw kwam op het juiste moment voorbij, toen ik bij de M was. De N moest ik lang op wachten en had ik pas net voor ik de Knardijk op ging: ‘natuurpark’ stond er. Het bleken slechts 22 kilometer op de dijk te zijn; ik zit op 124. Er reed een domme toerist op ons fietspad. Ik snap dat wel, want er waren nog maar weinig racers en ik vond het wel grappig om hem in te halen. Ik wist wel dat ik de laatste niet zou zijn, maar blijkbaar gaat iedereen 35+. De wind was aangetrokken en gedraaid. Ik nam uit gewoonte de weg omhoog na het buitencentrum en moest toen even tussen de hekken door terug. Ik reed lekker midden op de weg en werd ingehaald door een jongen. Ik snap niet wat hij al die tijd had gedaan, maar hij was in fietskleding en reed me voorbij. Hij ging links rijden waar de weg beter is. Dat vond ik wel leuk en ik deed het ook. Er kwam een motor aan en ik ging even terug, maar hij zei er niks van. Ik heb nog een keer Dixies gezocht bij de vissers, maar ik zag ze niet. En zo kwam ik weer op de post. Ik riep vrolijk: Hoi Amber en ik stopte. Ze vroeg me of ze iets voor me kon doen, maar er was nog geen broodje. Geen ramp, maar wel jammer. Ik zei haar dat ik trek had, maar ze had zelf geen broodjes meer en gaf me haar banaan. Die at ik helemaal op, heerlijk! Bidons wisselen en dan weer verder. Ik zag iemand teruglopen met de fiets en dat was Vincent dus met het broodje. Hij had het net niet gehaald, balen voor ons allebei, want hij doet zijn best en ik had geen broodje. Straks bij het lopen, riep hij naar me. Maar ik denk niet dat ik het dan nog kan verwerken. Ik doe het met de banaan.

Ik moet nog 40km fietsen ofzo en dat lijkt een zondagmiddagritje. De Doddaarsweg weer op en ik was door mijn spelletjes heen. Jakkie. De tafels rafelde ik af en dan… Ik verzin ter plekke iets nieuws: Ik ga van Aken met de Auto naar Arcen. Plek 1, voertuig en plek 2 moeten met dat voertuig met dezelfde lekker onderling verbonden kunnen worden. Met de Duikboot van Dublin naar Den Helder. Het leidt flink af en bij de N ben ik niet helemaal tevreden om van Naaldwijk op Naaldhakken naar Naarden te gaan, maar ik vind de alliteratie de moeite waard! En dan kom ik weer op de route naar het Horsterwold. Het is echt rustig nu, maar ik ben niet echt alleen hoor.

De fotograaf is er nog, de paarden staan nog te shinen, waarvan 1 met een hele gore staart. De runderen zijn weg. Het bos is nog steeds koel en de Winkelweg is nog saaier. En er is meer wind. Ik ben me minder bewust van dat stuk, omdat ik aan het denken was over voertuigen en ik nog maar eens om me heen ging kijken om nieuwe dingen te zoeken met letters. Langs de molens heb ik echt eens even goed gekeken dat die mensen over een smal trapje omhoog gaan om de molen te onderhouden. Mijn werk zou het niet zijn! Maar ik dacht wel even terug aan het allermoeilijkste wat ik dit jaar heb gedaan: die mijnbouwmachine op klimmen en dat ik die laatste 30km fietsen ook nog wel zou overleven!

Dan nog een keer redelijk kalm dat hobbelige fietspad over en dan de weg weer op. De wind was gedraaid en nu hadden we ‘m nog tegen geloof ik. Maar ik dacht terug aan de wedstrijd in Almere, de OD, toen ik hier moeiteloos fietste en ik dacht: dat kan nu nog een keer. Ik dacht aan toen ik hier rende en de storm om me heen blies. En ik zette lekker aan. Ik dronk nog, ik at nog, ik plaste nog en ik begon eindelijk nog even lekker wat te pacmannen. Niet een beetje, maar gewoon een mannetje en vrouwtje of drie/vier. Hoppa. Ik vergis me niet en weet dat ook 15km nog dik een half uur is, maar opeens ligt die weg leeg voor me en is de dijk echt voor mij alleen. Helemaal voor mij alleen. Bootjes naast me. Mooie lucht. Straks rijden hier weer auto’s, maar nu heb ik even het rijk alleen. Dat moment is prachtig. Ik ga onder de brug door en die weg is ook voor zover als ik kan kijken leeg. Dat is echt uniek. Ik plant de foto in mijn hoofd.

Ik krijg niet goed uitgerekend hoe lang ik er over ga doen, maar de 6,5 uur ga ik niet redden, dan ben ik al lang klaar. De 6 uur ook niet. Ik kijk 1 keer naar mijn gemiddelde en klik het dan weer weg. Als ik iemand voor me zie rijden, ben ik bij de manege.

Daar staat nog een fotograaf en ik ga de stad in. De bochten kosten me gewoon meer tijd. En wat concentratie. Er rijdt toch nog iemand in mijn buurt. Maar ik heb geen haast. Ik bereid me even voor op meer drukte die zal gaan komen. Ik mag lekker door rood rijden hier en dan valt de drukte me mee. Ik rij de stad in en zie al heel erg veel mensen lopen. Ik klik rustig uit, stap op tijd kalm af en als ik de wisselzone in loop, pak ik alvast mijn fietscomputertje. Die moet ik zo maar meenemen. Ik krijg altijd zin om mijn helm alvast af te doen, maar dat mag pas als de fiets hangt. Ik geef de fiets een klopje en loop dan verkeerd: ik moet om de pro-ruimtes heen. De andere dames zijn er ook al of net. Who cares joh. Ik zal toch mijn eigen ding moeten doen met lopen. De compressiekousen aandoen is best lastig, maar ik wil dit goed doen. Spullen wegstoppen, paracetamol erin, het is goor hier en ik ben dat ook en dan moet ik even kijken waar ik er uit moet en ik ga de drukte in. Het valt mee, ik kan me even afsluiten op het aanloopstukje. Dan het parcours op. Daar lopen veel mensen. Ik zie AD die bemoedigende woorden heeft. Ik begin net en het voelt prima zo! Dat lopen kan ik wel. Ik wil weten hoe laat het is. Dus ik roep heel hard: hoe laat is het? En iemand antwoord: kwart voor vier. Ik heb dus de tijd. Van een tijd op de dag heb ik geen idee meer. Dan zie ik iets verderop Rob en Vincent. De broodjes hoef ik niet meer.

En nog iets verderop de Triprotent en er zitten veel mensen. De brug over, het stadion door. Ik kan me redelijk afsluiten en herken veel mensen. Zolang ik de namen nog weet, is het allemaal nog best oke toch? Ik zie mijn collega JM! Daar ben ik zo vereerd mee dat hij helemaal met de trein voor mij komt. De eerste kilometers gaan te hard. Het voelt niet zo, maar 5:30 is overdreven. Toch is dat wat mijn benen willen en kunnen.

Ik kom langs MV en iedereen roept weer naar haar hoe geweldig ze is. Ze moet al 1 of 2 rondjes verder zijn en ik denk: het is weer zoals bij Trispiration: MV voor en na. Maar ik haal haar in met mijn oude lijf en zonder buddy. Ik wens haar succes en ga d’r voorbij. Na 3km bijt ik netjes een half gelletje weg. Dan het bruggetje en de aanmoediging van CB die mijn naam ook aan zijn dochter heeft gegeven. Er zitten een aantal oude mensen aan de waterkant, die de hele avond zullen blijven. Ik zie twee kleine meisjes in jurkjes die chipjes delen en even denk ik: ik wil ook! Dan zie ik GN die roept dat ik nog in de race zit, want SK had gedacht dat ik eruit was. Ik riep nog: geef haar maar door dat ik er nog ben! Brug over, lange stuk in de zon en de kilometers gaan echt goed. Beetje te, maar straks zal het ergens wel minder gaan en dan heb ik dit maar vast. De andere mevrouw uit mijn age group wandelt al! Ik neem bij elke post water. Na 6km neem ik de andere helft van de jellie. Langs de vuurtoren, over de brug. Ik zie veel mensen die wandelen of moeite hebben, maar ik kan niet goed zien of ze in de hele marathon zitten in welke ronde of dat ze nog aan de halve marathon bezig zijn. De brug over. Aan het einde staan een heleboel schreeuwers, ik vind dat moeilijk en lastig, die herrie, maar ik herken een paar mensen en ze roepen mijn naam en ik blijf rennen, want ik wil er snel voorbij.

Dan een paar treetjes af en dan gaat er iets mis. Ik moet. Nu al. Shit. Letterlijk en figuurlijk. Over de vlonder en ik ga bij de volgende post. De zevende kilometer is daardoor langzaam, maar het helpt niet. Ik voel me niet lekker. Dan maar wat langzamer, dat is niet erg. Ik kom op een tempo van 5:50/6:00. Ik neem netjes water, maar het voelt niet meer zo goed. Ik blijf wel lekker rennen, maar er steekt misselijkheid op. Ik loop naar de volgende post waar bekenden staan. Door die aanloopkilometer zit ik dan al op 10km en die is incl Dixie nog steeds in een mooie tijd binnen een uur. Ik weet dat het bedrog is, want zoals ik me nu voel komt het niet goed met mijn maag en darmen. Bij het Lumierepark staan Manuel en zijn loopvrienden en ze herkennen me. Ze juichen me toe en ik zeg Manuel dat ik vrees Hamburg over te doen qua voeding. MK (een triatleet) roept me toe: Jij houdt ook nooit op he! Vind ik een lieve opmerking, want er straalt waardering vanaf. Iets verderop staan de ‘oude meiden’ van de TVA, AS en IS. Ik zwaai en hoor hoe goed het met me gaat. Let me decide for me. De tijden blijven boven de 10 km/u liggen en de eerste kwart zit er op. Ik ga de drukte weer in. Ik blijf heus rennen en ik hoor vaak mijn naam. Dat is wel leuk. Vlak voor het stadion staat de hele ‘club’ om Rob en Vincent heen: mijn collega (top) KH die roept hoe goed het gaat (not) en TK.

Ik geef Vincent mijn armstukken die ik al uit had gedaan en zeg: het gaat niet goed komen. En dan het stadion door, weer netjes drinken en ik ga dit simpelweg ronde voor ronde afhandelen. Ik moet weer. Nu alweer. Bij de post neem ik water, schiet de Dixie in, moet me dan uitkleden en inmiddels is het diarree. Ik spoel mijn handen met wat water en loop door. Het wordt inderdaad rustiger op het parcours. De halve triatlonners zijn eraf. Ik moet moeite doen het weer op te pakken, maar ik hou het tempo redelijk vol. Ik geef niks om het tempo, ik moet het halen en ik voel me niet goed. Ik werk nog een halve jellie weg, maar die valt niet meer goed.

Ik hou het tempo tot kilometer 15 redelijk en de brug over lukt ook aardig, maar naar kilometer 16 toe moet ik spugen. Niet dat er iets is, maar ik kokhals in de bosjes. Vanaf dat moment telt er nog maar 1 ding: de finish halen. Als ik over de vlonders loop denk ik aan de woorden van Annemarie na Hamburg: er is maar 1 die zo zonder voeding kan lopen als jij… Jammer dat ik dat nog een keer moet bewijzen. Het is een rare paradox: ik heb honger, maar ik begin al te kokhalzen als ik de gelletjes zie bij de post. Ze hebben de muziek lekker hard staan. Ik blijf drinken, want RvR zei ooit: als je maar vocht blijft toevoegen. Potverdikkie, ik zit pas op 17 kilometer en halverwege rondje 2 en ik kom energie te kort om deze marathon behoorlijk af te maken. Daar baal ik van, maar ik deal er mee door elke keer een kilometer lang te blijven rennen (tempo onbelangrijk) en dan een kilometer ‘rust’ in te voeren. In die kilometer mag dribbelen en wandelen. Ik moet de energiebalans op orde houden. Dus kilometer 17 gaat langzaam en ik dribbel de versierde brug over en wandel eventjes en ren weer verder. Kilometer 18 blijf ik rennen. En ietsje verder tot de ijzeren poppetjes die zwaaien. Een stukje verderop staat een man met harde muziek en een enorme koeienbel.

Ik ga hem ook voorbij en wandel dan weer even. Bij de post pak ik een stukje meloen. Ik moet toch iets proberen, ook al was de strategie pas vanaf ronde 2 andere dingen te gaan eten, maar die Jellies krijg ik niet meer weg. Ik haal kilometer 19 binnen 2 uur, dus na lang rekenen zit ik nog op een tijd van 6:30. Maar goed, ik ben nog niet op de helft! De meloen valt wel goed, maar deze strategiewijziging moet ik even verwerken en ik doe een kilometer rustig aan op het blauwe pad. Het is een keuze. Laat mij zelf die keuze maken, toeschouwers. In tegenstelling tot Ierland hoor ik nu vaak dat ik toch moet proberen te dribbelen.

Ik zie MoBB en zij hoort niet als toeschouwer aanwezig te zijn, zij zou meedoen vandaag! Maar ik ren hier nog wel (soort van). Ik kom bij de post en zeg Manuel dat ik een winegum neem, dat ik ziek ben en niks binnenhoudt en dan komt R van de club er aan gewalst om te zeggen dat ik goed moet blijven eten en drinken. Het is dat zijn vriendin er achter stond, anders had ik tegen Manuel gezegd dat hij een lul is. Ik neem een stukje meloen. En ga de Dixie nog een keer testen op deze post. Er is overal papier, maar de Dixies zijn wel erg goor. En weer door. Dat was de langzaamste kilometer.Ik zit op een halve marathon in 2 uur en een kwartier (inclusief alle stops en wandelpauzes), maar ik weet absoluut zeker dat ik de tweede helft niet in die tijd kan doen. Ik kauw langzaam de winegum weg en loop weer langs de wisselzone en AD vraagt me tenminste of het goed gaat en ik zeg van niet en hij zegt dat dat niet te zien is. Zulke dingen doen me meer dan goedbedoelde het-gaat-goed opmerkingen. Ik heb geaccepteerd dat de vertraging in gaat zetten, maar ik moet rennen door het stadion heen. Rob, Vincent en JM staan er vroeg.

Ik zeg dat ik nog veel tijd nodig ga hebben. Zij zien het ook niet. Dat is wel raar: ik voel me beroerd, maar dat is niet te zien aan de buitenkant dus. Ik zie de oudere Trispirationdames PK en een andere weer die mij echt heel knap vinden (de vorige ronde waren ze nog verbaasd me te zien), de schatten. De jongens van KDvT roepen me ook nog toe dat ik nog loop. Het stadion door is wel elke keer zwaar omdat er zoveel is daar, zoveel mensen en indrukken en lawaai. Ik neem water en net voor het hotel staat JB van Trispiration. Ze roept me toe en ik denk: ‘kijk, dit kan een vrouw in de overgang’, want dat is haar stokpaardje. Maar zij staat aan de kant en ik loop hier.

De brug weer over. Ik heb geen idee hoe laat het is. Ik roep het naar wat mensen en krijg als antwoord: 10 voor. Tien voor wat?! Ik heb daar dus geen enkel idee van!! Het is tien voor 6. Oke, nu komt de moeilijkste ronde. Hier moet ik doorheen. Ik neem weer meloen bij de post en drink rustig een slok cola. Het kan alleen maar helpen. Ik ben door de drukte de kilometer snel/rustig wat kwijtgeraakt en hele kilometers zijn opeens een stuk langer geworden! Ik kom GN weer tegen en ze zegt: gaat het nog? Ik zeg dat ik problemen heb en niks binnen houd en zij zegt dat YZ dat ook had en dat ik gewoon moet blijven dribbelen en doen wat lukt. Zulke mensen zou je toch overal neer moeten zetten?! Wat een heldin zeg. CB moedigt me ook nog even aan en de oude mensen zijn er ook nog steeds. ES haalt me in en zegt dat hij trots op me is. Ik zeg hem dat het niet zo lekker gaat en hij zit al in zijn laatste ronde. De meesten zullen dat nu wel zijn. Toch denk ik erbij: Estland 😉 Ik pak de strategie van de kilometer weer op en ben blij dat ik -als ik ren- nog best 9 km/u kan halen. Maar de rustige kilometer daarna is een must. Niet dat ik die helemaal wandel, maar met stukjes. Er zit een mevrouw op een rollator met een sigaret te kijken. Dat is een raar idee, wij gezond en zij zo niet. Ik zie AK van TK met de jongens op een bankje zitten en ik roep haar niet, want ze moppert tegen ze dat ze nooit meer met ze naar de Mac gaat als ze het toch niet opeten. Er rijdt een dikke dure Lotus naar de View, die lekker op mij moet wachten. En ik dribbel even verder en constateer dat de cola blijft zitten en de meloen ook. Bij de post pak ik beide weer mee. De Bollenstreek triatlonclub staat daar in vol ornaat te swingen op Hollandse muziek. Ze roepen hoe trots ze op me zijn. Ik zou dat ook extra hard roepen naar een vrouw, want de meesten zijn en blijven mannen. Langs de schommel waar ik morgen met Rob heen wil fietsen. Er zijn 2 dingen na de hele triatlon: uitfietsen met Rob en de hamburger. Alleen de gedachte aan de hamburger al, werkt negatief op mijn maag-darmsysteem. Ik dribbel langs de Floriade. Ik voel me echt niet lekker en probeer te bedenken wat ik zou kunnen doen, maar deze 2 slokken cola vallen niet goed en ik moet boeren en weer kokhalzen. Rustig de brug over en weer. En dan de trapjes rustig af. Er is mij veel aan gelegen om dit af te maken en zeker voorbij de 29km te komen die ik in Ierland heb gehaald. Ik voel me nog niet zo ziek, maar nu de avond ingaat ligt onderkoeling op de loer, dus ik moet van tijd tot tijd blijven rennen. Soms denk ik aan de mannen die de 100 mijl lopen, maar ik weet niet wie er langer bezig is. Ik hoop dat zij niet zo misselijk zijn! Ik word ingehaald door HB net na de post als ik moet wandelen door het energietekort, die nog lekker gaat en alleen maar ‘och’ zegt. Soms is dat genoeg. Hij zit in zijn laatste rondje en ik ben oprecht blij dat hij lekker gaat. Ik krijg het wat koud en dribbel nog een stuk, maar de kilometertijden zijn dramatisch gezakt. Kan me niet schelen, het is jammer, maar dit is wat het is. Hele kilometers rennen gaat niet meer, maar ik doe het nu per stukje: de brug af tot aan de EHBO. Dan omhoog even wandelen en naar beneden tot aan de mannetjes blijven rennen. Eventjes wandelen. Me afvragen waar die popjes toch van zijn gemaakt. Langs de koe-bel tot de post weer dribbelen. Meloen eten en water drinken. En door naar de magic twentynine. Ik koel niet verder af, ik heb het onder controle min of meer en accepteer dat de finish halen absoluut goed genoeg is. Het is ook berekenend. Behoudend mag ook. Keuzes maken. 1 meneer zegt me wandelend in het Duits dat het nog 2 kilometer is, maar ik zeg niet dat ik er nog 12 moet. In kilometer 31 wandel ik bewust. Ik moet weten hoe hard ik kan wandelen! 9 en een beetje. Ik moet nog 12 kilometer en daarvan ga ik er 4 soort van hardlopen, want door de drukte heen moet dat wel en de laatste gaan ook wel lukken. Ik wandel langs de post en roep ‘tot straks’ en neem meloen mee en nog een slok cola. Straks vanaf de wisselzone moet ik een paar kilometer blijven rennen. Dat moet wel kunnen dan! Er staat een man met een gitaar die liedjes zingt op de wijze die mij bekoort. Ik wandel langs FV die ons vanmorgen gestart heeft en ik zeg dat ik nog een rondje langer op zijn feestje blijf. En dan ga ik op de mat weer rennen. Volhouden.

Bij Tripro zie ik DvM, mijn heldin en ik roep ‘nog een ronde’. Dan door over de brug en er zijn veel mensen die al weggaan en mij toeroepen of ik zie hen: LZ roep ik toe, MZ en YZ zag ik al eerder en ze moedigen me even aan en dan langs het ziekenhuis veel mensen die roepen hoe knap het is, terwijl ze hun medaille al om hebben hangen. Ik vind dat niet zo leuk, want ik ben er nog lang niet. Nog 10 kilometer. Dat kan heel, heel ver zijn. En daar staan ze: een vrouw met 2 jonge kinderen en ze roepen: fair play, come on. Ik kan ze niet genoeg bedanken en steek mijn beide handen naar ze op. D enigen die mij in het Iers hebben aangemoedigd. Dan zie ik Rob en Vincent weer.

“Je gaat het makkelijk halen binnen de 13 uur, daar komt een 12 te staan”, roept Vincent. Ik zeg dat ik alle tijd nodig ga hebben en Rob zegt dat ik nog anderhalf uur heb en dat het moet lukken. In mijn hoofd ga ik rekenen. Elke kilometer sub9, dat moet haalbaar zijn. Rob roept nog dat ik vijfde lig, maar ik wil alleen maar finishen en die informatie boeit me niet. Ik steek mijn middelvinger op. Ik ben tot dit moment geen seconde bezig geweest met de tijd of een PR. Gelukkig is het nog even rustig. Ik wijs dat ik nog een rondje ga en hoef geen water van W meer. Als ik deze ronde in ga, weet ik dat ik het ga halen, maar hoe weet ik nog niet precies… Zodra ik de hoek om ben, ga ik weer in spaarstand. En dan denk ik: het wordt donker om 8 uur. Ik ga in het donker finishen, maar hoe laat is het dan eigenlijk nu? Ronde 4 is heerlijk rustig. Ik pik wat cola mee en ren door tot de oude mensen op de hoek. Ik push mezelf dan zoals ik zo vaak heb gedaan: vanaf het bruggetje naar beneden ga je rennen tot het bankje, oh nee, je kan tot de mensen en als ik daar ben ga ik nog ietsje verder. Ik hou van dit afnemende licht. Van de rust. Van mijn eigen ding kunnen doen, ook al is dat niet meer zoveel. En ik ben ook niet de enige! De strategie is nu: dribbel wat kan, wandel wat je voelt dat moet. Er is een feestje bij de View vol mensen met sjieke kleren, de rookster is weg. Ik word ingehaald door de mevrouw die in de eerste ronde nog wandelde, maar nu zijn de rollen omgekeerd. Ik denk: ik lig nu zesde. En daarna: finishen. En daarna: niks ruim binnen de 13 uur, iets meer dan 13 is ook goed en een dik PR. De snelste hele triatlon staat op 13 uur en 56 minuten. Nu staat er langs de kant hoeveel kilometer het nog is. Maar gerekend vanaf 42,2. En bij mij is het x,4, dus ik zit er 200m naast. Dus ik zie een kilometertijd en moet dan tellen. Ik neem bij de post de laatste meloen. En cola. Blijf ik weer een stukje op de been. Het licht is formidabel. Ik geniet er ontzettend van om Almere zo mooi te zien liggen bij zonsondergang. Wat een prachtig gezicht!

Vincent staat aan de ander kant en maakt een foto van dezelfde zonsondergang. Ik tel ook in tijd: om 8 uur de zon onder en dan heb ik nog 50 minuten. Maar wanneer gaat de zon nou echt onder? Ik ren voor de laatste keer langs de vuurtoren, waar ik vanmorgen nog dacht in zwempositie: daar kom ik straks langs. Nou, dit is de laatste keer en weer ervaar ik dat ik het stuk helemaal voor mij alleen heb! Ik geniet daarvan. De rode zon, de warme kleuren en ik dribbel gewoon door. Ik heb moeite met de brug over en het kleine groepje wat nu nog aan het hardlopen is, ziet elkaar heel goed en een glimlach is genoeg bemoediging. Iemand loopt me ook nog hard voorbij en ik denk: dit is niet je laatste rondje. Het zicht op de brug is echt prachtig. Jammer dat ik geen foto kan maken. De traptreetjes zijn gemarkeerd met lampjes. Ik wil heel erg graag tussen de lampjes op het vlonder door rennen. Dat kan maar 1 keer en dat is nu en dat pak ik mee! Tussen het trapje en de vlonders wandel ik dan om de energie te sparen om de hele vlonder over te rennen. Het is niet makkelijk, maar even genieten helpt wel. Des te harder is het als ik dan bij de post weer ‘bloed, zweet en tranen’ hoor en mijn maag zich omdraait. Ik neem nog een beetje cola, maar een Dixie kan ik niet meer in qua tijd, dus ik hoop er het beste van. Als ik op het slingerpad ben, rijd de motor van de EHBO langs en ik steek mijn duim op. Nog 5km. Dat is 50 minuten, die ik niet meer heb of zijn het 5 keer 8= 40 minuten? Ik weet het niet. Dan gaan de lampen aan. Zonsondergang. Acht uur. Dus ik moet dadelijk weer stukken hardlopen. Er loopt een jongen en zijn vriendin loopt mee als steun. Eigenlijk niet de bedoeling, maar wie komt ons hierachter nou controleren? De brug af ren ik weer en zij ook, tot aan de EHBO post. Het licht verdwijnt nu echt en ik vind dat dus geweldig. Jammer dat de tijd ook meetikt. Op het lange stuk ren ik naar beneden en zelfs dat is best moeilijk. De jongen en zijn vriendin hebben gezelschap van een vriend gekregen. Ik dribbel naar de post, haal nog iemand in en neem ook daar de laatste stukken meloen. Ik bedank de vrijwilliger en dan nog 4 kilometer. Weet je nog dat ik moeite had met de tafel van vier? Nu is het onmogelijk geworden! Er staan mensen met hun auto op de busbaan en ik vraag hoe laat het is. Kwart over 8. Dan haal ik het dus niet, want 4 keer 8 is ehhhh…. 36, of nee, 32 en dan is de tijd op om voor 13 uur binnen te zijn. Ik vervloek de tafel van 4. Op naar de ‘nog 3 kilometer’, want hier word ik gek van. Ik wandel een stuk. Hier is niemand. Een motortje wil op ons parkoers, maar als hij mij ziet, wandelt hij achter me aan. Linksaf langs het grote bord wat veel licht geeft. Of kan ik de laatste kilometer nog ietsje harder rennen? Als ik kilometer 40 en 41 heel rustig aanpak, kan ik de laatste kilometer blijven rennen. Het feestje bij de flats is nog gaande, maar de muziek is zo slecht dat ik verkies te dribbelen om sneller voorbij te zijn. Ik dribbel het drietal voorbij en ze praten tegen me, maar zij gaan ook weer rennen en halen me dan in. De brug over en dan langs de post bij Manuel. Ik roep tegen Manuel dat hij Vincent moet appen dat ik er aan kom en bedank gauw de rest. De hoek om naar rechts. Dan langs het bos en ik zie het bordje ‘nog 1 kilometer’ Die staat precies goed. Ik ga dribbelen, langs de man met de gitaar. Nu is het blijven lopen. Niks meer of minder. Ik kom langs de TriProTent die allemaal vuurbekertjes hebben staan en ik zoek naar MvD, maar daar is Z en ik zie MvdB en ik roep “laatste ronde” en dan is het mij veel te veel daar. Ik ren de ziekenhuisbrug over en iemand met een fiets staat op mijn weg en ik schreeuw: aan de kant! Ik moet nu blijven rennen namelijk. Het is rustiger voor het stadion gelukkig. Even acclimatiseren en realiseren. Een laatste gebedje voor Maria. Met een Amen. Ik vraag een mevrouw hoe laat het is en ze zegt 10 voor 9 en ik denk shit: niet gehaald binnen de 13 uur. Heel even baal ik daar van en ga ik de boog onderdoor en de enorme drukte in. Ik wijs naar links richting de finish en dan zie ik niks of niemand meer; alleen de finish en ik juich en krijs zo hard als ik kan, want ik ga ook deze medaille halen!

Ik ben zo godvergeten blij! Ik heb niemand gezien op de tribunes, maar ik ben er en ik juich en ik denk: ik heb ze allemaal, allemaal!!!

En dan hoor ik dat ik er 12:57 over gedaan en dan ben ik nog veel gelukkiger. Ik krijg de medaille en zeg die vrouw dat ik een dik PR heb gehaald en dan hoor ik Rob roepen. Ik ben zo blij en knuffel hem. Ze zenden het op het grote scherm wel uit, maar ik zit in een klein wereldje van geluk. Het is duidelijk hoe gelukkig ik ben!

J en M zijn er en ik zeg ze dat ik blij ben of ik weet niet wat en dan wil ik Vincent graag. De mevrouw maant me dat ik wat warms aan moet gaan doen. Ik blijf ergens steken, maar dit past op adrenaline. Ik loop langs het eten en denk: niks. Ik haal een shirt en wil de donkerblauwe, krijg bijna een lichtblauwe, maar er is geen dames M meer en ik snap het niet zo en wil ook wel een heren, maar ze denken dat ik de halve deed ofzo? Ik ben te wazig en krijg netjes de donkerblauwe en het is iemand van de TVA die me niet herkent. Laat maar. Superirritant.

Ik zie Vincent en door het hek heen krijg ik een dikke knuffel en lieve woorden. We wisselen de telefoon, want ik had die van Rob en Vincent de mijne. Ik haal mijn groene tas op en dan is het even op en over. Ik ga aan een tafeltje zitten en moet heel hard huilen. Niet dat er genoeg vocht is voor tranen, maar huilen. Er staan meteen 3 mensen bij me of het wel gaat. Ja, het gaat. 1 Iemand ken ik nog van het hardlopen van vroeger en zij zag me lopen en zegt me hoe soepel het er uit zag. Ik zeg dat ze me aan de andere kant ook niet zagen wandelen. Grijns. Ik ga douchen en ben daar tegelijk met RhE, wiens naam ik ken van Trispiration. Een ‘dame van boven de 40’ die teveel wilde en daardoor niet kon vandaag wat ze normaal wel haalt. De triple Dutch ging niet, dus werd het 100km hardlopen en de Gelreman, maar daar moest ze uitstappen en nu is ze ook niet aan haar tijd gekomen, maar wel aan de finish. Fijn om even iemand te spreken zo, maar dan kikt vermoeidheid in. Mijn voeten doen pijn, mijn benen zijn erg moe en ik heb ineens moeite met alles. Ik ben dizzy en voel me helemaal niet goed. Ik spoel me af en doe rustig aan. Ik heb de telefoon op stil gezet. Ik kan het niet meer aan. Geestelijk niet en mijn lijf ook niet meer. Niet dat ik onderuit ga, maar het voelt ontzettend als ‘op’. Ik ga niet naar de massage, ik kan niet meer. Ik laat de medaille nog graveren (volgende keer moeten ze er een stoel bij zetten) en dan ga ik naar buiten en wil ik weg en ik voel me ontzettend helemaal leeg. Er zit nergens meer kracht voor in. Rob en Vincent staan bij de deur en pakken de tassen aan en geven een trui. Ik heb 2 shirts aan en ik bibber volgens Rob nog, maar ik ben net iets te leeg en krachteloos om ook maar iets echt te ervaren. Ik mag over het parkoer oversteken, want ik ga de trap niet redden en zie FG nog binnenkomen met een kind, ben ik niet eens de laatste van de TVA! Vincent vindt chocomelk voor me en dat is hard nodig, want ik heb de basisfout gemaakt om geen hersteldrank van mezelf mee te nemen omdat ik dacht dat ze wel chocomelk zouden hebben. Ik zit en drink, maar er is teveel herrie en flikkerlicht. De chocomelk helpt goed, maar ik kan niet meer goed lopen of denken. Het voelt zo onwerkelijk leeg. Niet echt ergens pijn, maar ik ben A F. Zo heb ik me nog niet eerder gevoeld na een wedstrijd, in elk geval niet dit jaar! We pakken de auto en ik hou een plastic zakje bij de hand, want ik ben ook misselijk. Ik drink de chocomelk en dan moet ik de fiets ophalen natuurlijk. De chocomelk geeft wel iets meer kracht, maar het is nu nog veel verder naar de wisselzone dan vanmorgen. Rob houdt mij vast. Er zijn zoveel indrukken ook, dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik doe zelf mijn bandje wel af. Ik heb mijn startnummer en ik pak mijn tassen en mijn kaartje mee. En dan de fiets. Hij staat er geweldig bij.

Ik pak ook hier het kaartje mee en en loop dan heel langzaam naar de uitgang. Ja, dit zijn heus mijn spullen, laat me gaan mensen… Rob en Vincent pikken alles meteen in en zijn dan nog steeds sneller met langzaam wandelen. Ik heb me in tijden niet zo leeg gevoeld. Ik kan alleen communiceren met Joyce. Ik zie dat mama me in koeienletters heeft gestuurd hoe trots ze zijn en dat doet me wat, maar ook maar iets van een reactie zit er niet aan. Ik moet binnen gaan zitten. Ik zet alles nog even buiten en nu doet alles ook nog eens pijn. Alle spieren in mijn boven armen en bovenbenen. En ik heb nul honger of trek. Ik app de korte versie naar mensen. Ik heb maar 2 mensen gemist op het parkoers: Joyce en Annemarie. Annemarie was er ‘s middags toen ik er nog niet was en Joyce moest oppassen. Ik had mijn zus ook uitgenodigd, maar ik had haar ook niet verwacht. Ik kreeg via whatsapp wel veel reacties van mensen die me hadden gevolgd en Annemarie reageert ook vanaf de verjaardag! Ik moet de meest gore spullen (sokken, trisuit) nog even wassen en dan naar bed. Ik ben te moe om te slapen. Te verstijfd aan alle kanten. Teveel gedachten. Daar zit trots nog niet tussen. Het besef daalt niet echt in.

Categories: Wedstrijd | Tags: | Leave a comment

2024-23

1 September Vincents Ironman 70.3 in Duisburg en zelf een heel klein stukje van Duisburg genieten op hardloopschoenen

Ik heb de wandeling opgenomen als beweging. Eerste stuk van de dag niet, van de auto naar de wisselzone. Ik was er rustig onder, ik hoef niks te doen. Wel superslecht geslapen op een bank en benauwd. En om 6 uur op. Nadat Vincent klaar was met zwemmen wandelen aangezet en hem op de fiets zien vertrekken en toen naar de auto toe en terug. Het was toen nog lekker weer! Nog een keer hem zien op de fiets en dan een uurtje zitten en eten.

Het werd warm. Ik zag hem op de fiets en stond lange tijd mensen aan te moedigen. Daarna naar het loopparcours bij km1/3,5 en daartussen in op en neer. En dan ook weer wachten tussendoor! Toen was het wel heet. Niet moeilijk, maar warm.

En dan de finish. Wat geweldig. Hoe trots kan je zijn. Dan weer wachten en naar de wisselzone teruglopen. Ik heb m daar geloof ik uitgezet. Of al eerder. Ik was de zon een beetje zat, maar we zijn nog naar de auto gelopen. Ik was moe dat wel.

Ja ik was moe. Ja er moest opgeruimd en afgewassen. Ja het was stikheet. Nee ik had geen zin. En nee, er stond fietsen op het schema. Maar ik GA. Ik wil, misschien kan ik na vrijdag wat en ik ben geen watje. Route via Garmin. Het ging prima. Het lopen in de hitte. Even genieten van het buitenland. Stoplichten. Treintunnel. En dan.. Ironman! Naast de roeibaan waar het origineel zou plaatsvinden.

Inderdaad verbouwingen. Gaaf stadion. En weer door. Veel schaduw en bos en onverhard. Tempo wat oppakken. Langs het water en de drukke stranden. Even ik en het hardlopen.

Dan het stadion. 🏟️ hoe gaaf! Ik hoor het! Ze starten net. Wat een sfeer. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daarin verliezen. Terwijl ik er ver buiten sta zelfs.

Het bos weer in! Ook. En dan een duitse weg licht omhoog in de volle zon op het asfalt.

Anke houdt vol. Kan alles zowat. Blijkbaar dus. Fysiek van ijzer. Op ervaring al gepokt en gemazeld. Om het kerkhof heen. Saai, maar het is kort allemaal. Ben geen watje en loop gewoon. Niet fiepen. Dadelijk opruimen en in de auto zitten. Afspoelen van het zweet eerst. Maar eerst nog langs de Duitse huizen.

En terug in de Nibelungenstrasse. 5km netjes vol. Prima voor wat er nu lukt na vrijdag en dit weekend. 25k stappen. Ook met genietpauzes net onder de 7 met 6:58. Alles qua tempo is goed zo. 32 graden! En dan meteen door: afspoelen in het te kleine bad, inpakken, naar huis rijden, de was, friet eten en opzien tegen de komende week (regelen van een school, mid year review, drukte!) Het leven gaat te snel. Je kan nergens bij stilstaan of op terugkijken of van nagenieten. Past niet meer anno 2024. Op. We moeten door. Maar dit loopje was van mij! Heb ik even enorm van genoten.

2 September – de NPW triatlon, omdat….

Omdat Vincent dan zijn medaille kan showen
Om het zwemmen in een groep nog even te oefenen
Omdat ik me moe voel en niet lekker (!!)
Omdat ik níét naar de drukke, dikke bootcamp wil

Omdat het kan dus

Zenuwen wel ja. Dit gezelschap 🤮 De hele tijd wie er eerste ligt en zo. Ontspannen had Annemarie gezegd. Niet uitsloven is zo moeilijk hier!

Zwemmen ging top. Navigeren geweldig. In iemands benen hangen, maar inhalen voor het trapje. Blij mee! 7,2

Wisselen dan. Kalm aan. Ik heb geen enkele haast.

Fietsen irriteerde me. ‘Je ligt eerste dame’. Boeie. Die andere 2 lopen veeeeeel harder. Drie dames. Ik fiets lekker. Lig prima.

Bochten en de rotonde ruk de pluk. Denk aan Kerry.

Jammer dat DdK alleen maar lek heeft gereden; ik vond er te weinig bloed bij. EK had me ingehaald. Zij moet proschema eer hoog houden. Ik moet heel blijven. Ik zag J van metafoor van vorig jaar, het werk. Bam. Die was niet oke. Lang over zijn naam gedacht. Metafoor. Bah bah bah. Relax! Dat ging niet meer. 6,9/7

Wissel 2 deed ik helemaal gewoon rustig aan. GN vroeg of ik mee ging lopen, maar ik wil mijn eigen tempo doen.

Rennen. Beetje zwaarder, maar ik deed sokken aan en mijn eigen tempo. GN en EK lopen toch veel harder. Heb ik geen zin in. ‘Trots op je anke’ zegt DdK als hij voorbij snelt. Ik vraag nog waarom. Maar als ik er over nadenk: omdat ik mijn kind heb opgevoed. En zijn lieftallige gezinnetje kijkt niet eens om de hoek! Rob is er wel bij 🥰

ik doe heel strak 5:15. Ik had 5:30 gewild. Gewoon rondje voor rondje joh. Beetje volhouden. Ik zie J van metafoor weer en dat slaat meteen op de peesplaat. Bijzonder hoe dat werkt, muscle memory. De kleuren zijn mooi. Sandra is leuk om te zien. Ik maak m lekker af op 5:15 gemiddeld. Allemaal prima voor mij! 7

Ik loop terug om J te spreken. Ik voel me goed. Hij voelt zich het mannetje. Mijn voet reageert, maar ik kom daar wel overheen.
Dit was beter dan de bootcamp. Dat zeker. Zoals al zo vaak denk ik: dit was de laatste keer
#enikhouhelemaalnietvanwedstrijden

We gingen nog even bij T en A langs, om Vincents trainer te bedanken. Wat een topmensen zijn dat toch. Als ze niet zo leuk waren, zou je jaloers worden.

3 September – de laatste lange training fietsen, een duurrit van 4 uur.

Waarom laat die kloteschool ons dagenlang wachten?!?! Wie snapt het nou niet? Ochtend verspild. Moe. Geen last van npw triatlon. (read that again) Erger me aan mensen. Kwil werken (doe dat ook een uurtje). Niet fietsen. Niet weer. Het gaat moeizaam. Alles. Alles is een bende. In huis en in mijn hoofd. Uit mijn ténen werkelijk, deze training. s Middags pas vertrokken, want we wachten weer op die kloteschool en een leerlingcoordinator die niks laat horen. Dus toen we eenmaal gingen, was de droge ochtend om.

Eerste stuk met Vincent die moeizaam uitfietst. Daarna alleen verder pushen en steeds denken: ik stop nú, maar rekken tot 35km. Toen moest ik echt plassen.

Dan met mezelf afspreken te blijven fietsen tot 70km. Met de muziek hard aan vond ik het nog geploeter. De cadans krijg ik dan niet goed. Dat blijft stoempen. En het eten en drinken was ook erg rommelig.

Nog een stopje bij het kunstwerk wat onwijs tegenviel, maar wel een gesprekje met een andere fietser. Na 80km werd het steeds minder. Geen zin meer, steeds minder kracht en animo. Ik moest bij Harderwijk een stukje over de weg, dat was wel grappig.

Na 90km reed ik de Knardijk op en ik was er helemaal klaar mee. Het was dat ik even snel thuis zou zijn op de fiets dan te bellen of ze me zouden ophalen. Het begon ook nog te regenen. Ik wilde eigenlijk gewoon in de berm gaan zitten te huilen, zo klaar was ik er mee! Maar ja, dat helpt niet he. Het was nooit eerder zo sterk. Tussen 90 en 95km dacht ik alleen maar: hoe-hoe-hoe. 100km gingen vol en toen met wind tegen en regendruppels op het vizier naar huis bikkelen over de ibisweg.

De laatste lange training, dacht ik keer op keer, dat hield me aan het trappen. Niet dat mijn benen moe zijn ofzo en het tempo is redelijk (de cadans ronduit slecht) en acceptabel voor een hele wat mij betreft qua tempo.

Maar ik ben het trainen gewoon zat en alle dingen in het dagelijkse leven ook, behalve mijn werk; daar geniet ik van! Al verstijf ik ook als ik aan het beoordelingsgesprek morgen denk. Maar ik bedoel dat gezeik met de school en certificaten en mijn huis is een bende en ik vergeet eten te kopen en de was blijft maar liggen en nu moet ik ook nog mijn fiets extra schoonmaken. En een goed voedingsplan. Ik eet wel gellies weg, maar 6 vandaag. En 1,5 bidon. Ik heb wel gekeken onderweg en genoten van de rust. 1 keer moest ik mensen inhalen en kwamen er twee oudjes tegemoet en ik kon wel versnellen, ging die meneer tegenligger zwaaien dat ik weg moest! Hij zou zelf ook kunnen inhouden toch… Ik voelde me over het algemeen al wat gepikeerd, vooral over de school. Nou ja, toch 115 kilometer uit mijn tenen en benen gehaald.

4 September – 1 Bak onrust, zowel buiten als in het zwembad.

Een hele slechte onrustige nacht.
Gevolgd door een nog onrustigere dag met VAVO’s en oplossingen in een stroomversnelling. Met doorlopend (leuk) werk. En leuke collega’s. Dat dan wel.
Een lastig gesprek qua mid year review vond ik, want de teamlead die ik afkeur omdat hij slecht sturing geeft, zat erbij en werd ongelukkig door mij. Vind ik rot. Mineur.

En dan snel naar het zwembad.
Druk en drukte en nog meer onrust.
In baan 3 met achtje training van G.
I kept up. Moeiteloos.
Inzwemmen iets van 350m
Dan 3×150 50bc-25rug-50bc-25school
Rug was drama vandaag. Disbalans
400m met versnellingen
6×50 snel heen, rustig terug
300 rustig met achtje
Nog een keer iets van 400 met meer versnellingen
100 wissel en toen had ik geen eens meer zin in uitzwemmen.
Garmin rekent veel te veel. Ook al een rommeltje.
Maar ik voel me niet goed. Dat heeft het bad in Poort op mij als uitwerking. Ik kan niks. Ik ben te min voor deze mensen. Dat wordt in het bad versterkt. Hoe goed ik ze ook bijhoud.
En ‘s avonds ben ik erg, erg moe. Van alles. Alles. Van de sneltreinvaart.
Van alles tegelijk.
Kan ik nog uitstappen?
Down Down Down Drown Drowning 🛟

5 September – Bootcamp die lekker was!

Op je plek blijven en heel veel easy oefeningen. Heerlijk! Was ik aan toe. Alles kwam aan de beurt: armen, benen, kuiten, bilspieren. Tussen Vincent en DvR in: dan kan de rest me gestolen worden. Vincent lekker showen met zijn medaille. Fysiek ga ik goed.

6 September – Duurrit van 2 uur om bij te kletsen en een kort koppelloopje

Alles voor Vincent is geregeld. 2 Vakken op de Vavo overdoen. Hij rijdt op dinsdag en vrijdag naar Harderwijk.
En als er dan opeens zo’n last wegvalt, merk je pas hoe zwaar het was en nu ben ik echt heel, heel erg moe. Maar die laatste trainingen doe ik ook nog hoor! Ik ga wel sporten, maar ik heb geen zin meer. Zelfs niet in hardlopen. Het gaat allemaal, maar niet meer echt van harte. Slaap al slecht voor de triatlon. Vind het eng, maar ik weet niet wat precies. Het gaat in mijn hoofd zitten. Hoe lang, hoeveel ga ik eten, wat ga ik voelen.
Ik ben samen gaan fietsen met Manuel weer een keer en moest nog even wat setup voor de fiets testen. Expres tegen de wind in op de dijk, want het lijkt er op dat we dat voor de kiezen krijgen volgende week.
Maar na de A6 was ik de wind zo zat, dat we richting terug gingen bij het natuurpark.

Het was vooral gezellig bijkletsen en dat vond ik echt leuk. Ik trok me maar niks aan van het tempo of iets. Totaal oninteressant. Ik fiets en ik maak 2 uur vol. Meer is het niet. We moeten een ommetje maken om de twee uur te halen en gaan lekker over de Knarweg. Het is druk met landbouwvoertuigen!
Vermoeidheid wreekt zich in een lage cadans.
verder kost het allemaal weinig moeite – Fysiek.
ik at genoeg gellies. De borden staan al klaar voor de triatlon!

Ik heb het gister ‘in the open’ gegooid op alle social media en nu wordt het wel opeens echt allemaal en dat is lastig voor mij. Geen verwachtingen hebben.
De fiets set up is goedgekeurd, ik heb geen last van de bak.

En dan een stukje koppellopen. Ik kleed me om. En dan maar weer zien wat de beentjes doen. Ging dat even hard! nou ja. Ik hoef niet op te letten, ik hoef geen zin te hebben, ik heb nergens moeite mee. Maar ik geniet er ook niet écht van. Ik maak met wat ommetjes lekker 5,5km vol na 55km fietsen vind ik dat wel mooi. Ik zweet peentjes. Maar ik heb verder nergens moeite mee. Al ga ik dit tempo absoluut niet lopen op een marathon. iets met 11 kilometer per uur. Nu is mijn taak heel blijven en zijn het maar 5 kilometertjes. Ik doe het voor de eierkoeken. Daar heb ik dan opeens zin in. geen aandrang, geen problemen verder met lopen of 2,5 uur sporten weer.

Nogmaals: fysiek zit het wel snor, maar dat koppie……… Het hoofd van deze ouwe taart rammelt en bubbelt.
Ik zie net in het schema dat het rustig moest gaan. Ik zet er maar bij: “oh sorry, het was niet rustig, maar het voelde heel behapbaar en het was warm. En ik wilde 5,5km vol maken. Het moeilijkste is dan de route verzinnen. Mijn hoofd kan dat effe niet (meer)”

7 September – Hardlopen – met marathontempo-blokken en ‘s avonds ook nog zwemmen

Klaarklaarklaarklaar….. zo klaar mee. Zo ontzettend geen zin meer. Mijn hoofd is doodmoe. Al die andere dingen die moeten gebeuren: fiets schoonmaken, een voedingsplan, huishouden: ik kán niet meer. Nou ja, mijn hoofd is óp. En ik slaap slecht, want die hele is me echt doodeng. Zoveel wat mis kan gaan, waar ik stuk aan kan gaan. Nu ‘iedereen’ het weet beginnen de pijntjes. Freaking weird dat de peesplaat irriteert.

En ik lig ‘s nachts maar te tellen: hoe lang ga ik lopen, hoe druk is het onderweg, haal ik de cut-off. Ik heb absoluut geen zin meer in trainen. Kan nu niks meer winnen, alleen verliezen. En waarom zou ik nog trainen als er mensen zijn met flink overgewicht die voor een halve marathon trail alleen maar wandelingen hoeven te maken met de hond? Of idioten die een week voor de triatlon een trailmarathon doen in de bergen? Dan is er nog de vrouw die vandaag niet meedoet aan de triatlon, want ze heeft gewerkt. En volgende doet ze ‘ook al’ een sprintje. Waarom ben je opeens een heldin als je zwart bent en een halfje ‘voor de familie’ doet, waarom zij wel en ik niet? Wat zeiken de wijven over de overgang waardoor er zoveel niet meer kan? Waarom haakt de een na de ander af op de hele en zegt er niemand -echt niemand- ‘anke, wat ben jij sterk’. Geen enkele moeder die máándenlang in spanning zat over een eindexamen. En dan is er natuurlijk nog het wonder met een spierziekte die als para-atleet de 5de hele triatlon doet. Ik ben de para die ineens hoort dat ik een hele moet doen zonder mijn eigen voeding aangereikt te krijgen.

Ik heb niet 1 keer 20 uur getraind in een week. Zelfs niet als ik alle wandelingen meetel. Hoezo moet ik nu nog wel veel trainen en opletten en niks aan mezelf stukmaken? Waarom ga ik dan toch hardlopen als ik zo geen zin heb?! Ik kan altijd stoppen. Ik doe kalm aan. En ik eet onderweg. Wandel daarin. Het is weer heet. Ik hou me in. Ik heb toch besloten 5 uur over een marathon te doen. Geen haast maken. Elke 3km jellie eten vandaag.

Kilometers op marathontempo iets proberen, maar ik doe geen beloftes. 5:45 kan, maar 6;30 ook. De route is te kort, Garmin slaat een ‘herstel’ over en ik vind het wel best. Ik ben ook geen zwarte heldin, geen verdrietige overgangs-vrouw, geen supermens. Ik doe een hele niet ‘zomaar’. Ik doe het. En daarmee basta.

Het tempo valt mij zo enorm mee. Ik loop 6:15 gemiddeld. Geen garanties.  Sorry, lang verhaal. Maar nachten achter elkaar wakker liggen werkt niet voor me. Wel een MEGAOVERWINNING ++ behaald: Geen toilet nodig onderweg en ook niet direct na het lopen!! Ik eet de komende tijd alleen maar witbrood. Na de triatlon weer over op vezels, maar nu schrap ik ze even.

En daarna zwemmen. (don’t ask why)

Vincent ging, ik reed mee, hij mocht in de Arteon. Ik hoefde niet volgens mijn schema. Ik was aan het kleppen en miste de 5 minuten inzwemmen. Dus ik begon met de opdracht: 500m. DR zwom in mijn baan mee, vanwege de drukte. DS zwom ook mee. En R. Uiteraard kwam A pas om 20 over 5 aanzetten. Toen hadden wij de 500m zone 1 en 100m zone 2 al gedaan. DR haalde ons in. Maar dat is logisch. Ik zat lekker achter R. Daarna 400m rustig en 2x100m sneller. R bleef lekker voor. Ik deed maar wat mee. Boeien. De 300m ging ik voorop (die zijn wat minder snel zie ik) en daarna natuurlijk 3×100! Ik had het er wat zwaarder mee, dus ik ging wat trager, maar A ging nog langzamer lekker. We moesten nog 200m doen en 4×100, maar dat werden en 2 in verband met de tijd en die deed ik wat kalmer, want ik was er klaar mee. Gewoon klaar hoor. Lekker alles met achtje gedaan. training van W.

8 September – De fiets weer op: Laatste lange rit, not as it should have been

rustiger geslapen, maar goed is anders. En geloof het of niet: peesplaat rechts, knie links doen pijn. En onzeker tot op het bot. Ik hou me vast aan: doe wat je getraind hebt, en reageer op dat wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Ik heb genoeg ervaring. Maar totaal nergens zin in: niet in sporten of eten of wat dan ook. Sleep mezelf de dag door. Opstaan. Bezoekje Hilversum. Dan opruimen want Rob gaat verven. Ik wil niks. Niks doen. En ik kom dus nergens toe. Niet voor de was, geen winkel, geen blog. Ik laat de rest het maar moeilijk hebben en stoer doen en zielig zijn. Ik ben nu al op.

Anke en garmin aan het klooien. M opgehaald. Toen dacht ik dat dit lopen was. Horloge gestopt. Niet dus. Het ging niet snel. Zat niet in mijn hoofd. Dus eerst 2km gefietst, toen gestopt en opnieuw gestart en dat is lastig met schemaatje. Als ik niet met M was gegaan, had ik ‘m misschien wel helemaal overgeslagen. (heel misschien) ik moest 70km en tempoblokken erin. Nu is de tijdritfiets zo goed als klaar, dus met de racefiets en met M samen heeft dat niet zoveel zin. M fietst niet zo hard en niet zo vaak, dus dat gaat helemaal niet snel (laat staan tempoblokken). Het was keidruk op zondagmiddag. Ik zag IE met haar Duisburg shirtje! Ik legde M een beetje uit van school, maar ik merk dat ik dat ook wel zat ben (net als ALLES). En toen was zij na 10km lek. Voor de tweede parkeerplaats. Balen zeg. Maar het ging mij ook wat te traag. Ik ging alleen verder. Zonder muziek, zonder plan, zonder motivatie. Stukje wind mee. Op de Knardijk ook druk en ik stopte om te appen met Rob, Vincent en M. Best raar om haar achter te laten, maar ik heb gewoon mijn eigen ding. Het voelde allemaal niet goed. Achter een lieve mevrouw aan de dijk op. Koester ik: dat zij met haar kratje op een gewone fiets naar boven ploetert. Ik stop ook even bij de Praambult.

Ik kan niemand helpen. Eigenlijk mezelf ook niet. Stuk van de route verder maar nemen dan. Wind tegen op de Ibisweg en VEEL wind tegen op de Doddaarsweg.

Ik dacht: als ik 35km heb ga ik richting huis. Het worden er geen 70 en ik doe de tempoblokken ook niet. Zo zinloos tegen de wind in. Ik doe genoeg mijn best. Ik eet te weinig. Ik pieker teveel. Ik reken wat ik moet fietsen en of ik kan schuiven in Final Surge, dat mijn training gaat kloppen. Nog een stopje voor een jellie.

En dan een stuk wind mee op de makkelijke weg. Niet meer om. Dat was het moment dat ik dacht: ‘dit gaat echt niet meer goed, Anke’: ik wilde het fietspad onder de snelweg wel nemen, maar de roep om naar huis te gaan was sterker. Dat is eigenlijk nooit zo. Als ik denk: oh, die is echt nog leuk om te doen, rij ik daar voor ik het weet. En nu dacht ik: NEE. Zelfs wind mee vond ik moeilijk en lastig. Ging wel snel voorbij gelukkig. En dan nog onder de A6 door en door het bos wat al herfst wordt. Ik had echt moeite om het op te brengen en de moed er in te houden. Ik wilde er toch 56km van maken voor een groene training. Achter de wijk langs, het tempo maar laten zitten en dan precies op 56km afmaken. Ik heb de 2km er later bij opgeteld.

Gemiddelde LAAG, Cadans nog rampzaliger en ik ben er nog moe van ook en kan alleen nog maar op de bank hangen. De trainingen zitten er op. Nu moet het hoofd nog goed gezet worden. Ik zie uit na een najaar vol regen, rust en beetjes trainen, maar vooral veel naar de mooie nieuw geschilderde muur kijken en het huishouden bij kunnen benen!

9 September: een dagje rust

Het huishouden wacht niet tot de triatlon klaar is. Gaat niet vanzelf weg. Weken geprobeerd, maar helaas. Dus ik ga strijken en noem het lekker krachttraining!
Eerst de spullen van de mannen dan de mijnen.
Vincent zat op de tacx

Ik ben nu al erg gespannen. Bang dat ik te zenuwachtig ben. Me verveel op de fiets. Niet genoeg te eten binnen krijg. Aan de andere kant: been there, done that; survived it all. Maar ‘s nachts voelt het anders. Ik heb het al bedacht: ouderwets de rozenkrans bidden! Gek als iets de hele tijd in je hoofd zit, muurvast. En dat blokkeert dan de rest: honger, contact, aandacht voor de kleine dingen. Ik heb nergens last van, geen pijntjes, niks wat trekt of stijfjes is, fysiek geen klachten. Maar dat hoofd!! Put it off.

Toch nog even naar buiten voor een wandelingetje met zijn tweetjes. Even kletsen over werk. Managers. Teamleden.Twaaide lekker. Alweer vroeg donker. Even frisse lucht. Binnen hangt de warmte nog. De lichten vroeg aan.

10 September – Weer fietsen – het is “maar” anderhalf uur

Gemiddelde is mooi 28 en geen 24,4, zoals Garmin zegt! Garmin heeft weer iets totaal niet meegerekend. In de stad is het namelijk altijd rommelig: stoppen voor een bus of een schoolklas kinderen die tegemoet komen. Wind tegen. Ik had geen idee van de route en hoe ver ik zou komen. ik vertrok wat te laat. Een hoop gedoe en wind tegen in de stad dus. Ik ging toch even kijken in de wisselzone, al krijg ik alleen bij het idee al hartkloppingen! Ik vind het zó spannend!

Ik slaap er slecht en onrustig van en neem de Rescue Druppeltjes, maar dan moet ik weer plassen ook. Ik kom uit met het eten! Bij de wisselzone neem ik een jellie. Dat is mooi, want dan rij ik via Almere Haven. Ik maak geen haast. In de warming up van 3 kwartier zeker niet. Ik hobbel gewoon door haven, waar de Dixies al klaar staan. Ik word gelukkig voorgelaten door een auto, want ik was niet op tijd met uitklikken. Dan het bochtige stukje op. Moet ik ook eten en drinken. Ik ben wat dat betreft goed geconditioneerd intussen: ik krijg honger en dorst! Na 12 en 20 minuten!! Ook en vooral als het wat later is al. Ik begon me op 44 minuten echt af te vragen: het is tijd toch?! Dan moet ik een tempoblok doen. Er staat in mijn training die ik heb gemaakt een vraagteken achter 😉 Ik doe mijn best, maar niet idioot veel. Dan kom ik in het tweede tempoblok bij de Galjootweg op een enorme wegversperring. De weg ligt open.

Ik ga ‘klunen’ door het zand. Zet mijn horloge stil. En daardoor slaat ie het tempoblok denk ik over. Fijn dat ze de weg beter maken, maar nu wel even lastig. Ik heb een afspraak om half 12 en ik krijg verdikkeme haast! Ik heb nog maar 3 kwartier en ik had graag iets eerder thuis geweest. Wat echt RUK is, is dat de schoenen nu vol zand zitten en de klikpedalen het echt niet meer doen. Ik kan niet inklikken en dat is erg lastig. Als ik de dijk op draai, ga ik het derde tempoblok in. Wind mee, makkie. Echt te gemakkelijk. Dat zou een mooi wedstrijdtempo zijn, haha, 38km/uur. En gelukkig maar, want de tijd begint te dringen. Bijna een bidon leeg bij het Bloq, dus dat is ook wel oke. Ik ga snel langs de kassen. Ik maak 40km vol.

Snel de fiets en de vuile schoenen aan de kant en op naar de cranio therapie! Ik ben niet eens te laat (wel qua tijd, maar ze liep gelukkig iets uit)
Ik moet “voelen”. Ik mag niks zeggen, alleen maar voelen en niet piekeren en niet malen. Dat laatste is wel heel erg moeilijk, om dat hoofd stil te zetten. Maar ik voel langzaam aan mijn voeten weer. Ik doe mijn best om aan leuke dingen te denken of een ‘veilige plek’ te vinden, maar het is niet te doen met mijn hoofd. Totdat… ze bij mijn hoofd zelf komt. En opeens gaan mijn benen ‘praten’ De rest van mijn lijf vormen de gedachten en ze roepen eigenlijk: heb vertrouwen in ons, hoofd! Wij doen het werk, jij lost de problemen op die wij niet voor je zullen maken. Mijn benen, mijn voeten, mijn knieën, mijn schouders en ook mijn darmen laten weten dat alles heel, heel erg goed gaat. Klinkt vast een beetje gek, maar eindelijk is het hoofd ‘stil’. Heb vertrouwen, klinkt het. Het helpt me enorm. Ik ben nog nooit zo fit geweest, waar zou ik me zorgen over maken. Tot nog toe zijn we pas 1 keer iets tegengekomen wat ons/mij heeft afgestopt. Nu is het een kwestie van de rust bewaren. En het vertrouwen houden.
Garmin vind dat ik klaar ben: een Piek heb ik in geen maanden gezien. Mijn bordje in de wisselzone hangt. En mijn nummer is 1173 – november 1973. Ik kom een mooi gedicht tegen over Angst. Toeval he?

Mijn hoofd is rustiger. De blog is bijgewerkt. Alles is gewassen. Alle trainingen zijn nu wel gedaan eigenlijk. Ik moet niks meer. Er is een hoop verwerkt. Ik hoef niet te winnen, niets te presteren en me vooral niks van anderen aan te trekken. In de zee vloeien en meegaan. Ik kan toch niet terug.

11 September – Nog eventjes hardlopen dan maar

kramp! In mijn voet! Dat heb ik nog nooit gehad! Links nog wel! Rustig verder inlopen. Trekt wel weg hopelijk. Ohnee, word ik nu al moe?! Ik ben nog geen 2km op weg. En de hartslag is opeens weer hoog! Nee, de peesplaat in de rechtervoet trekt! Rustig blijven. De wolken en kleuren zijn mooi en het is droog. Mijn knie links – auw. Is het nu erin geschoten? Gelukkig voel ik mijn voeten niet meer.

3 minuten wedstrijdtempo: hoe moet ik nou weten wat dat is? Garmin staat stom ingesteld, maar lekker rond hrf 150. Dat hou ik 3 minuten vol, maar geen 300!! Ik ben nu al buiten adem. 2 minuten rust. Ik denk dat ik weer moet. Hoe kan dat nou? Natuurlijk moet ik in de volgende 3 minuten de brug over! Doen mijn enkels opeens zomaar pijn. Slaat nergens op. Ik verveel me nu al. Tjezis. Ik moet omlopen en het is al donker. 2 minuten rust voelen wel redelijk. Ik kan toch ook 2×2 uur rust doen zaterdag? Nog een keer. Nog 1 keer iets harder. Ietsje flinkere passen. Maar niet vallen nu of iets verzwikken! Wat een hopeloos gedoe zo. Ik tel tot 180 (3 minuten) en zelfs dat lukt niet. Geen idee hoe hard ik ga, maar hopelijk niet te hard; dat schept verwachtingen. Ik ben bij de baan. Mooi op tijd. Ik moet 5 minuten uitlopen. Om de baan dan maar. Oppassen met het gras! Niet uitglijden! Het begint te regenen. Ojee, dadelijk vat ik nog kou! Dat zou te zuur zijn. Ik heb meer pijntjes, ongemakken en twijfels dan ik in máánden heb gehad!! Annemarie zei me: “heus niet iedereen doet een triatlon, laat staan een hele. Als je in dat wereldje zit, lijkt het zo, maar dat is echt niet waar.” Daar hou ik me maar aan vast en dat het voedingsschema klopt en dat ik superfit ben, maar vooral die tijd tussen sluiting wisselzone en zwemstart: die 45 minuten zullen de allerzwaarste zijn. Ik heb vandaag 7km gelopen. Op 6:01. Gewoon 6 keer dat en ik spring een gat in de lucht. De donkere lucht. Mijn lievelingskleuren.

Alle pijntjes gingen ook weer weg. Het ging te hard. Geen verwachtingen. En dan volgt een droomscenario: na al die jaren voor hem op en neer rijden, ben ik nu bij de atletiekbaan waar hij getraind heeft en met zijn eigen autootje naar toe gereden is. IK RIJ MET HEM MEE TERUG. En het regent nog ook. GROOTS

12 September – proefrondje Challenge zwemmen

Zoveel geklaag, zoveel mensen die ‘niet genoeg getraind’ / ‘niet snel genoeg’ \ ‘niet mee kunnen doen’ \ ‘veel spanning op werk/met de kinderen hebben’ / ‘ zieliger dan zielig’ zijn. Zenuwachtig, beweren ze. Nou lieve lieden: ik sta nu al misselijk op! Ik moet nu al mijn best doen de ademhaling onder controle te houden. De HRV ligt onderaan. Ik ben doodsbang (en niks minder) voor de tijd vóór de start. Ik heb geen enkele week extreem veel (de befaamde 20 uur) getraind. Ik heb geen pijntjes, ik ben niet snel, maar ik doe de hele triatlon. En volgens Annemarie lijkt het alsof iedereen dat kan, omdat we ‘in dat wereldje’ zitten, maar is dat absoluut niet waar. Dat doet me goed, dat ze dat zo zegt.
Ik werk in de ochtend. Dat voelt raar. Moet ik ook nog eens alleen een gesprek doen. Dubbele misselijkheid, maar het gaat vanzelf. Ik krijg af wat ik wilde en om 2 uur sluit ik de dag af. Mijn druppels komen binnen. Dit zou moeten helpen. Ik denk: waarom niet meteen proberen? Ik moet nu naar het proefzwemmen tussen alle schreeuwerige zichzelf-pro-voelende-superatleten.
De druppels kicken in. RUST. Het kan me allemaal niks schelen. Het doet me niks. Ik geniet er zelfs een beetje van langs de wisselzone te lopen en naar Vincent te zwaaien! Ik grinnik erom. Natuurlijk hoor ik hoe snel katja kan fietsen, hoe geweldig krista alweer loopt en katja beweert zelfs dat ik genoeg getraind heb: ze heeft geen idee, de duffe kakelkip. Ze stralen en shinen en ik doe lekker mijn eigen ding. De woorden van Annemarie in mijn achterhoofd en ik ben erg blij met het gedempte gevoel: niet misselijk, niet overdonderd. Doe rustig wat ik moet doen. Ga solo het water in en kijk waar ik heen wil. Even rustig zonder massa. Ik heb Annemarie gezegd dat ik 1uur40 ga zwemmen en zij vond dat dat incl wissel was. Dacht het niet. Ik zwem strak van rode boei naar rode boei. Het brilletje is top. Dan zwemmen er mensen om me heen. Wat gaan ze snel! Ze wachten op elkaar, maar ik ga strak langs de boeien. Kan ik mooi tellen zaterdag.

Plaatje van Vincent waar ik ben: midden op het water!

Om de gele heen, om de volgende gele heen. Ik kijk maar niet naar mijn tijd. Let maar niet op mijn slag. Ergens kom ik er even in, na een hele korte stop om te genieten nu het kan. Zaterdag moet ik vast door (is dat zo). Dan doen mijn benen wat mee en is de slag 1 op 3 best strak. Achteraf levert het niks op qua snelheid. De km in dik 21 minuten en dan lekker door. Ik snap niet dat iedereen buitenom zwemt. Maar ik wil zo min mogelijk! Ik let wel goed op. Langs de wisselzone zijn er wat golfjes, gelukkig. Het moet niet te makkelijk zijn. Er moet wel een excuus zijn. Als we terug gaan laat ik het tempo helemaal lekker vieren. Goed kijken waar ik heen wil en om me heen kijken en navigeren. Ik zwem zo 2km weg. Dat kost wel een hoop tijd. Dus Annemarie: anderhalf uur ga ik echt wel nodig hebben. En dat kan eerder oplopen dan sneller gaan. Ik kleed me rustig om en luister maar weer naar alle geweldenaren, maar het blijft niet plakken.

Het brilletje is goedgekeurd! Ik heb een nieuwe, dure gekocht met 1 corrigerend glas op links. Zet ik de bril op thuis, zie ik niks beter. Helemaal niet goed. Rob kijkt ook en die ziet duidelijk verschil. Nog ‘s kijken, maar ik word er niet blij van. Totdat… ik de bril omdraai! Dan zit links ook links en het is geweldig!

na het zwemmen wil ik even naar Vincent die in de wisselzone staat. Het is uiteindelijk toch allemaal voor Vincent hoor, ik loog niet: alles draait om Vincent. niet om mij. En dan zie ik Michelle Vesterby lopen. Ik volg de Deens pro-atlete op insta. Ze is echt geweldig. Echt.

Twee kleine kinderen en zij snapt het: daar doe je het voor. geen geklaag hoe zwaar het is met jonge kinderen die willen voetballen, nee, alleen maar liefde. En daar loopt ze, niemand herkent haar. Ik hoop dat ze wint in haar laatste wedstrijd als pro-atlete. Voor haar boys. 

ik merk dat ik van de druppels wel een beetje dizzy ben. Of van de bril. Ik zie niet heel goed. Ik ben in elk geval eerder jankerig en emotioneel en ik denk dat dat door de druppels komt. Verder is de gelatenheid heerlijk! Het zal allemaal wel met die triatlon. Ik weet inmiddels dat alles neerkomt op de marathon. Ik zei al: niet misselijk bij het zwemmen, een fiets die heel blijft en niet álle Dixies van binnen zien en mijn race is top.

13 September – Fiets setup last test

Het gaat moeizaam: alles. Ik kom niet echt tot actie, ik slaap erg slecht en ik ben moe. Ik leg de zooi klaar, maar niet in 1 keer compleet. Ik heb een mooie conversatie waarin ik alle beren van de mentale triatlon uit de doeken doe.

En zo ging het ook. Met Vincent samen de startnummers opgehaald. Door die druppels is er inderdaad een soort gelatenheid, maar mijn favoriet of gemakkelijk zal het niet worden. Terug naar huis om te eten. En ondertussen drink ik bidons leeg. Alles lijkt op een ideale dag morgen.
Rob heeft een bak gemaakt op mijn fiets voor de noodspullen. Die moet ik nog testen. En of ik de Jellies kan meenemen. Ik ga helemaal ‘in vol ornaat’ met Vincent samen een half uurtje fietsen.

Alles voelt wel super. En de laatste dingen zijn klein: andere mouwtjes en hopen dat het iets minder waait morgen. Dan mag ik op de weg fietsen. Het tempo is erg belabberd. Dat kan vast beter!

Dan alles nog een keer klaarleggen:

En dan brengen we de fiets naar de wisselzone. Samen met de spullen gaan die daar overnachten. Ik vind het niks.

Ik klets nog met een hoop mensen. Dat ik toch de hele doe. Ik heb wel drie keer gehoord dat ik goed getraind heb, maar er is werkelijk niemand die dat tegen me beweert die het kan staven! Ik vind het leuk te horen dat ES vannacht (ook) verdrinkt en gediskwalificeerd wordt en doodsangsten uitstaat. EK is de blijheid zelve. En dan gaan we pannenkoeken eten. Maar als we de wijk inrijden, weet ik dat we de personal needstassen zijn vergeten. Vincent rijdt nog een keer terug.
Na 4 pannenkoeken zit ik vol. Alle spullen liggen klaar. Anke is fysiek klaar – al heb ik nu overal pijn!

Morgen gaan we het zien. Of ik de laatste afstand ook kan volbrengen. Theoretisch staat me niks in de weg. Maar het blijft een heel ding, anders zou iedereen het wel doen toch?

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-22

Maandag 26 augustus – Bootcamp – Its the mind…

Ik wandelde naar de bootcamp toe. ik had moeten rennen. Zo een jaar na de Hardman. Wandelen is voor watjes.

Foto is van naderhand. Ook mooi licht.
Dan de bootcamp zelf. Wat een hoop schreeuwers en jankerts en dikkebroeken en dronkelingen en zieligaars bij mekaar. ‘Ik wil compensatie want mijn knieen zijn al 49’ roept ze en ik denk: ‘ze moeten 40kilo overgewicht dragen’. ‘Wat waren we nat van het weekend’ en dan klagen dat ze ziek zijn. In het water zwemmen, daar wordt je nat van, denk ik. ‘Ik moet morgen nog hardlopen’ oh, ga je met me mee; 1 rondje is genoeg. ‘Ik heb een drinkpauze nooooodiihhhhiggg’. Waarom?!?! ‘Dat kan ik echt niet, ik doe wel minder’ je doet het niet voor mij, ik was ook veel liever op de bank blijven candy crushen.

Lieve sneuigaards, vorig jaar ging ik echt over de grens. Echt. In een prachtig park in Killarney. Bij net zo’n zonsondergang. Ik zag het voor me. Het pas langs het water toen het doordrong dat ik niet meer kon. Tijdens de burpees. Toen ik langs de parkeerplaats liep en zei dat het niet meer kon. Bij de slamballs. De tennisvelden en het onverharde pad. Dan stellen minutenlange jumpsquats niks voor. Blik op oneindig. Het maakte me heel emotioneel. De kracht van de gedachte, de mindset: dat is sterk. Daar zit de power. Niet in klagen, opkloppen en ‘lief zijn voor jezelf’. De kracht zit in de herinnering, afleiding, mindset. Wilskracht zit niet in spieren. Doorzettingsvermogen zit niet in pezen. Wat dat betreft was dit een toptraining. Terugkijken, herbeleven. Het hoofd sterker maken.
Zo ver zullen zij nooit gaan. En ik ben (eindelijk) best trots dat ik die grens een keer tegen gekomen ben. Toen ik de chip inleverde. Toen het écht op was. Zo ver komen zij nooit. Dan zijn ze al aan de drank, aan het gillen, opgegeven. Zielig.

27 augustus – Kalm ronddobberen en 30 freakin’ kilometers hardlopen

Ik vond het koud, het water. We kwamen W tegen wiens hele triatlon vanwege een gebroken schouder niet doorgaat. Daar baal ik dan zo van voor hem, dat gaat me echt aan het hart. Vincent ging eerst even testen met zijn nieuwe websuit en ik zwom naar de boeien en naar het steigertje. Ik deed rustig aan vandaag en liet het horloge aan. Gek genoeg niet zo idioot rustig als Garmin blijft aangeven, maar ik zie het ook bij anderen en mijn swolf is juist weer superdupergoed. We zwommen samen naar de boeien en de brug. Vincent ging ook niet zo hard. Toen gingen we naar de andere boei achter de brug. Ik kon prima ademhalen enzo, maar ik zag op tegen de 30km lopen en mijn hart bloedt voor al die mensen die geblesseerd zijn. We gingen naar de brug richting de Floriade en Vincent ging wachten toen ik een rondje deed langs de vuurtoren en onder het andere brugje door. Ik hield wel vaak pauzetjes. Vincent had het wat koel en we zwommen terug. Ik naar de boei aan de andere kant van de brug. Vincent moest zonder brilletje zwemmen. Gek genoeg ging hij daardoor kei-hard? Ik wilde het uur vol zwemmen en ging via de boei en terug naar VIncent en toen nog via het steigertje. netjes een uur gezwommen.

Dan de dertig kilometer lopen. Garmin heeft mijn aantekeningen weggehaald. Pas de tweede helft is bewaard gebleven. Dus ik schrijf het later maar opnieuw uit. Bij Train3Sports heb ik de samenvatting gemaakt: “Het was een zwaar ding. Gelijk na het zwemmen met een banaan, cola en een fruit jellie op gaan lopen. De rondjes van de Challenge. Ik zat binnen 4 km al op een goor toilet. Mijn darmen waren helemaal van de kaart. Ik vind het geslinger op de Floriade en ik vind het knap hoe jullie dat vorig jaar met die hitte hebben gedaan, want ik vond het nu ook heet. Na 7km weer last van mijn darmen. Ik ben daar een tentje in gegaan en was vreselijk aan de diarree. Helemaal leeg gelopen. Ik dronk er wat en vulde bij. Er was geen moment de gedachte om te stoppen. Ik dacht eerder: dit is tenminste wedstrijdsimulatie voor mij. Het moet echt veel slechter gaan wil ik afbreken. Heel veel slechter. Dus ik ging door en met lege darmen ging het weer prima. Niet zo snel, maar dat zit er vandaag niet in. Ik ben met veel trekken, pauzes, water bijvullen en zonder muziek doorgegaan.

Ik hoest nog steeds een beetje. Ik zie op tegen deze training. Ik spreek met Vincent af dat hij me kan ophalen als dat nodig is. Ik ga twee rondjes van de Challenge lopen en ik daarna naar huis. Dat zijn 28 kilometer. Ik heb me al druk gemaakt over waar de WC’s zijn. Er is er 1 bij het Lumierestrandje en die is smerig. Ik ga toch maar. Het gaat niet al te hard, maar dat boeit me niet vandaag. Het is namelijk heet.

Ik ben in het centrum en daar begin ik al uit te kijken naar een WC. Ik voel enige aandrang. Ik loop tot 3,5 kilometer en daar zit weer een WC net voorbij View. Ik ga gelijk maar. Het is nog vast (too much information ;-)). Mijn plan was om het grootste deel te blijven rennen, maar dat is dus al naar de maan. Het is maar goed dat ik de route heb, want het slingert nogal over de Floriade. Op de brug terug ga ik wandelen om te eten. Dan verder rond slingeren en ik moet verdomme weer! Er is een Dixie, maar die zit dicht. Ik kan hier nergens zitten. Ik zie een restaurantje en ga naar binnen en ik mag naar de WC. Nu is het gewoon dikke diarree. Ik denk dan niet: ik bel Vincent, ik ga naar huis, ik kap er mee. In mijn hoofd komt de gedachte op dat dit wel een hele authentieke wedstrijdtraining is! Ik vul het water bij, laat de WC natuurlijk keurig achter en ik hoef niks te betalen. Ik denk: kijken hoe het verder gaat. En dan loopt het weer prima.

Achter het Weerwater langs in de zon en ik blijf lekker rennen. Ik kan weer gewoon eten. Zie de bouwvakkers langs het nieuwe fietspad en ik kijk niet eens uit naar de volgende WC. Het is gewoon over gegaan. Het tempo gaat er niet van omhoog hoor, dat blijft wat achter. En dan zitten er al 10 kilometer op in 63 minuten. Zonder de pauze. Ik ga weer door langs de wisselzone en over het bruggetje naar de stad. Daar vul ik mijn water bij. Dat is dan wel weer lekker. Het horloge gaat pas laat op pauze, maar ik laat het zo. Ik ga weer verder en loop maar te malen: zal ik nog een derde rondje doen tot de Mac of toch naar huis? Er zijn miljarden gedachten dan. Ik maak een fotootje hier en daar.

En dan de Floriade weer op. Vele herinneringen gaan door mijn hoofd. Het is flink warm, maar daar kan ik mee omgaan. Op de brug ga ik weer wandelen en wat eten. Gek genoeg is de diarree weer over. Ik spreek met mezelf af op 15km gewoon weer even te stoppen.

Door het geslingerd mis ik de 15km blijkbaar. Over het vlonder, het geslinger door. Er is veel informatie om me heen met bordjes. Ik voel weer even wat aandrang, maar nu ligt het aan de plek. En dan zit ik op 17 en heb ik 2 km ‘gemist’ Ik word moe. Er loopt iemand voor me, die gaat vast korter. Mijn tempo neemt af.

Ik loop het rechte pad op en dan ga ik mooi even zitten. Rugzak herindelen, drinken en gewoon even niks. Nu kan het. Ik heb Vincent al laten weten dat ik naar huis zal rennen. Ik doe het graag zelf. Niks afsnijden of inkorten: 30km komen er vandaag. Punt. Ik start weer op en dan de felle zon door.

Blauwe fietspad. De mannen zijn al lang klaar met eten en gaan verder met de stoep. 19km in 2 uur precies. Soms gaat er weer een KM iets makkelijker, maar de afstand begint te tellen. Ik zie een man met Ironman shirt. En dan tap ik weer water bij het Lumierestrand. Het is er stikdruk geworden. het leuke pad met de eendjes en gedag zeggen. Ik stop voor foto’s.

De HM in 2:13…maar dat is zonder pauzes. nog 9. Ga ik via de stad voor water, maar ik heb genoeg, nee dus. Ik zie de route niet meer op het horloge en ga naar het spoorbaanpad. Na 22km. Dus ik haal thuis niet de 30. Het spoorbaanpad is heet en heftig. Er zitten bruggen in en ik raak vermoeid. Nog niet buiten mezelf, maar ik moet wel blijven eten en drinken en dat doe ik ook. Ik laat de tijd wat vieren en zet in op doorgaan. Kilometer voor kilometer doorlopen. op 23km mag ik weer rust van mezelf, maar dan ga ik door. Het is 3 uur bij Parkwijk station. Stomme bruggen, die zijn slopend.

Op 25km wandel ik de brug op en ik eet wat en drink al mijn water op. Verdulleme. Lopen oppakken is even doorzetten, maar dan pak ik het ritme weer op. Kilometers aftellen. tempo boeit niet. Ik haal een meisje op een roze fietsje in. Love it. Ik omzeil het centrum via de Evenaar.

op 27km stop ik nog een keer. Nog 3 kilometer en ik weet werkelijk niet hoe. Nou ja, stap voor stap gewoon rechtdoor. Ik begin nu wel…echt vermoeidheid te voelen. En dan moet ik er straks nog veel meer…. Eerst deze dag. het gaat niet meer zo snel. Ik ga door bij de AH want ik ga 30km volmaken – hoe dan ook. Ik stop nog een keer bij het drinkpunt bij de tennisvelden op de hoek en drink en koel wat.

Ook voor de laatste kilometer! Ik voel mijn voeten en wat spieren, maar niks alarmerends. Ik ga de laatste kilometer in de wijk nog een stukje om, want daar is schaduw. Dat vind ik zoveel gemakkelijker! En dan ben ik voor de deur klaar, zijn de 30km vol en ik ben even af. Zitten, chocomelk drinken en bijkomen. Het tempo overall is 7:14 en dat vind ik wel logisch voor een hele marathon in de triatlon. Ruim 5 uur. Ik doe het er voor. Dit heb ik overleefd. Ik heb geen extreme honger, behalve stijve spieren niks alarmerends pijnlijk en ik heb 4 of 5 gellies op en zeker 2,5 liter water. Ik heb nog wel veel dorst. Ik ben blij met de cadans. En ik voel me een watje omdat ik ‘s avonds niet meer ga fietsen. Even verwerken. Pas later denk ik: die troela’s van gister waren met diarree gestopt. En in de felle zon. Ik denk dat ik niet tegen de cafeïne kon in de cola. Dat is het echt. Mijn gevoelige darmen kunnen dat niet.

28 augustus – Zwemmen bij de TVA

ik had geen zin. Door de hitte wandelen met 2 tassen vanuit het werk. Ik heb fysiek geen last van de lange loop, maar ik ben M O E. Ik slaap slecht & zit erg in over de examenuitslag. Niet over de uitkomst, maar het niet-weten verlamt. En hoe ik dat moet combineren met een monster-training op vrijdag weet ik echt niet.

Eenmaal in het zwembad gaat het wel weer, zoals alles elke keer. Het moet gaan, moet door. Inzwemmen in baan 1/2. Maar ik denk dat ik voorop moet en dat wil ik niet. De dag voor de menstruatie zwem ik niet goed en ik wil rustig aan mijn eigen tempo kunnen doen. Dus ik ga naar baan 3. Achteraan. Ik ken de opdrachten niet, maar het zijn hondertjes met een baan versnellen. Voor mij is alles snel! Met achtje alles. Ik voel wat krampen. Maar net als met alles: het gaat wel en het gaat door.
Ik krijg wat tips van GN over de ademhaling en daar oefen ik op. We doen heel veel korte afstandjes en dat is goed voor mij, want dan halen ze me niet in. Ik doe mijn eigen best gewoon. En dat is meer dan genoeg. Fysiek ben ik niet moe. Ik voel wel krampen, maar die zijn niet ernstig. Daar word ik ook moe van. Alles valt samen. In een 🕳️ Douchen en spullen weer meeslepen.
Maar daarna valt er weer een dekentje. En dan belt mama ook nog. Het is wat veel allemaal. We eten patat.
Bij T3S meld ik: Ik ben moe. Zo ontzettend MOE  
Ik heb geen fysieke last van het lopen gister. Miniscule pijntjes, maar niks alarmerends.  
Maar moe dus. Slaap slecht. De examenuitslag laat op zich wachten en dat is zo zwaar. Heel veel spanning.  Zwemmen na een dag werken op kantoor lijkt dan een Mont Blanc om te beklimmen. Maar als ik moet kiezen tussen voorop in baan 2 of achteraan in baan 3, kies ik voor baan 3. De dag voor de menstruatie kan ik niet goed zwemmen. Maar ik doe enorm mijn best.  
Ik zie enorm op tegen de dagen: werken (dat vind ik superleuk, maar het is best veel), de uitslag, naar Duisburg en dan een monstertraining ook nog. Het lijkt niet te passen. En dan bellen mijn schoonmoeder en moeder ook nog dat ze gevallen zijn en ziek zijn.  
Wachten op een examenuitslag is killing. Vond ik vorige keer al, maar nu is het echt verschrikkelijk.  
#stopmetzeuren 

Annemarie antwoord dat ik dan misschien wat moet overslaan. Ja, doei.

Daarna samen even een wandelingetje in de avondzon
even lekker kletsen samen over het werk enzo. Ik vond de kleuren erg mooi. Het werd donker.

29 augustus – Losfietsen

heel veel dingen zijn lastig, maar een examenuitslag die bepalend is voor je kind die je gelukkig wil zien is killing. Simpelweg blocking. Het zit in mijn lijf en dat zit in een kramp. Tel daarbij op dat ik 🩸 en ik stroom leeg (er moet blijkbaar iets uit) en het is een rotdag. In tijden heb ik het niet zo warm en benauwd gehad. Ik voel me eenzaam, reddeloos en hopeloos. Maar de websites van het werk leiden lekker af! Het werk is gewoon leuk. Als ik besluit dat ik mijn monster training uitstel is het wel ietsje beter. Ik heb geen honger. Ik eet wel en drink veel. Ik ga zo toch even fietsen. Treuzel een beetje. Wil niet echt. Maar goed, met een muziekje, hoppa op de tijdritfiets. Ik ga de andere kant maar op, want dat rondje Oostvaardersplassen heb ik wel gehad. Ik ga best goed, beetje boos helpt. Dan kom ik YZ en MZ tegen. Ja, ik wil weten of ze de hele doet! We gaan staan te kletsen en het helpt dat ik mijn frustratie even kan delen met mensen die het echt snappen. Het zijn zulke lieve, lieve mensen. Ik fiets verder en heb een beetje wind tegen, maar ik haal met gemak een man op een racefiets in. Ik ga mijn best niet doen. Mooi op de dijk met de zon en de kleuren

En dan krijg ik wind mee en vlieg ik lekker naar het Kromslootpark!

Ik hou van deze kleurstelling. Te stedelijk naar mijn zin, maar ik doe het met de herinnering van vorig jaar. En ik kan alvast gaan aftellen… maar eerst 2024 afmaken. Door het park gaat ook lekker hard en ik ga door de stad heen. Altijd apart. Inmiddels durf ik helemaal alles met deze fiets. Liggen gaat prima en ik rem niet meer voor alles af. Ik hou wel de zonsondergang in de gaten, maar ik wil ook nog even vliegen over de trekweg en zoveel mogelijk tijd volmaken. Prachtige wolken.

Ik ben net na zonsondergang thuis. Weer geen 28 gemiddeld. Tzalallemaalwel. Het is wat het is. Fysiek ben ik oke. En mijn kind is prima. Maar dat wil ik zo houden!!

30 augustus – Monster(lijke)training met fietsen en hardlopen.

Ik wilde de training uitstellen. Deze dag is gewoon ongeschikt. Dan mocht ik ‘m naar dinsdag schuiven en dan ingekort doen. Dat vind ik dan weer moeilijk. En er was een soort van mogelijkheid op deze vrijdag. Omdat het zulke enorme trainingen zijn, beschrijf ik ze beknopt:

Uitslag kut. Fijn het te weten. Maar het legt wel even een enorme bom. parkeren tot na het weekend. De druk is er af.
Ik moet 75km fietsen en daarna 12 kilometer hardlopen. Ik blijf in de buurt en ga rondjes Oostvaardersplassen rijden en 4,2-rondjes lopen. Daarna moet ik nog 65 km fietsen en 8 kilometer lopen. Maar of dat kan?

Vertrok pas om half 2. Probeer maar de helft te doen in elk geval. De spanning is eraf.
Vincent gaat 1 rondje OVP mee.

Dacht dat er geen wind was, maar op de dijk tegen dus wel wind!
Knardijk wind mee
Best druk
Vincent is bezig met halve triatlon gelukkig. Niet met school.
Toen terug via Trekweg en leuk hard wind mee!
Fijn dat Vincent lacht

7 dixies voor de vieze vissers
Vincent naar huis, ik keer om bij de brug in Almere
Alleen liggend terug door het bos. Kom ik in de bocht 40 oudjes tegen.

Ik ken de fiets nu heel goed. Tijdritfiets en ik zijn dikke vrienden.
Smalle pad genomen.
Elke 20min gel en 12 min drinken. Veel. Maar ik doe het.
Plassen bij het elektrahuisje en de dijk niet op komen
Knardijk wind tegen. Jammer. Maar even buffelen
Geen muziek. Just me. Gedachten onder controle.
Dijk hard wind mee! Heerlijk! 😻 durf ik

Nog extra ommetje en slingerpad valt mee. Kan liggend.
Lange pad wind mee richting jeugdland
73 is genoeg. Ik had 70 goed gevonden.
Mooi gemiddelde!

Dan 12 kilometer hardlopen
rustig omkleden. Schoon maandverbandje in. Loop leeg vandaag. kan er ook nog wel bij joh.
Bidon en gellies neerleggen. Rugzakje voor extra water. Fijne schoenen. Geen muziek
Bedaard gelopen. Behoudend

Prima op 1 tempo
Sleutels rammelden. Na ronde 1 weggelegd en NAAR DE WC voor de grote vaste boodschap. Horloge lekker gestopt.
Rondje 2. Ook kalm aan. Gewoon doorgelopen. Telefoontje de Boer, maar als het ernstig is hoor ik het wel (NB het was lief navragen hoe het ging)
Doorhobbelen

Redelijk warm
Knap hoor, zegt een mevrouw. En ze weet niet eens dat ik gefietst heb!
Mijn rechterkant doet pijn. Mild, lever? Iets in elk geval. Steekt. Van de tikkende telefoon denk ik. Dus die doe ik aan de andere kant. Kost tijd. Pijn blijft hangen.
Korte stop om te eten en drinken na 8km. Ik geef aan hoe laat ik thuis ga zijn: 10 voor 6.
Rondje 3. Kalmer aan. De pijn trekt weg. Ik kan er ook 10km van maken, maar het gaat prima. Volmaken dus! Tempo blijft aardig gelijk. Heerlijk saai en voorspelbaar.
Mooie afstand: 1234m! Vind ik leuk! Het ging niet vanzelf. Maar ik heb nergens last van!!
Ik haal de bak en ben 2 minuten te laat.
We eten pannenkoeken. 🥞 gelijk. Dan kan ik straks nog een keer buiten fietsen!
6:24 gemiddeld incl pauzes. Doe ik het voor

ik eet 4 pannenkoeken met stroop. In een half uurtje tijd. Dan weer opstappen is best lastig. Moet ik best even vragen aan mezelf: echt?! Kleed me weer om in een trisuit. Deze training moest 65km zijn, maar dat ging ik niet halen met het licht. 53 is goed voor groene training. Weer een rondje Oostvaardersplassen met een stuk extra. Ik ga heerlijk hard! Ook tegen de wind in. Blijf liggen in de bochten want er is niemand. De kleuren zijn mooi. Appje van mijn zusje. Irritatie. Morgen of volgende week. Nu is alles sport. Ik heb nu wel muziek op. 🎧 het krappe pad maar. Er is toch niemand!

Ik drink wel, maar eet even niet. Knardijk is lekker rustig. Wel vette wind tegen! Liggen en doordrammen. Mensen met hun hondje willen net opstappen als ik voorbij zoef. Op de dijk is de wind van ZIJ vanaf het markermeer. Das stukken minder. Het licht is wel erg mooi, maar zeker het eerste stuk wervelt elke auto. Ik hou links. Zie op 90km een duister figuur lopen. Op 95km een bak vogelspotters. Daarna gaat het even loeihard achter de dijk. Ook leuk. Het went zelfs. Ik eet wat. Geloof ik. Foto en drinken zeker.

100 in totaal. Hoppakee! En doooorrrrr. Ik rijd 32 volgens het bord. Smiley! Dan gaat het tempo nog steeds lekker door en het is rustig. Zal ik verder rijden? Nee, te link met donker in de stad. Ik pak ‘binnendoor’ de noorderplassen.

Zie S lopen. Verder rustig! Koeienvlaaien ontwijken. Eigenlijk is Almere mooi. Zeker met dit licht. Ik hou er van. Rode brug. Dan echt wind mee op het fietspad langs de vaart. Even doorrijden en dan spoorbaanpad. Ik ga weer net te kort komen. Irritant altijd. Ik ga op de evenaar door en het wordt donkerder zeker met een donkere visor. En onrustig druk met mensen die slecht uitkijken net als ik ga doen. Nog wat eten en op en neer om 52,5 vol te maken. Ik ben op zonsondergang thuis. Hou ik van, dit tijdstip. Het was soms net te koel, maar niet koud. 125 km in totaal en weer een prima tempo. Maar wegens stad wat rustiger en flink afgenomen tot 28,2

En dan nog een keer hardlopen koppelen: de bedoeling was 8 kilometer, maar dat zit er niet meer in simpelweg. Met 6,5 kilometer is de training groen. Rondjes om het park deze keer. Moeizaam. Al na 100m deden mijn bovenbenen pijn. Sleutels in de hand. Anders rammelen ze weer, iets met een ezel en een steen. De lucht is erg mooi. Fotootje en telefoon vasthouden.

Na ronde 1 spullen dumpen in de brievenbus (sleutels en zware pasjes). Tempo is gelijk aan daarstraks. Pijn is weggetrokken. Alles op zwarte compressiekousen vanaf het vorige hardlopen. Heel fijn!!! Ik raak wel moe. Na ronde 1 wat drinken. Stop het horloge ook. Rondje 2. Ik dacht er 5 te moeten, maar met 1.15km per ronde moeten er 6 voor een groene training. Ik zou 8km moeten lopen. Maar dat gaat m dus echt niet worden. Te laat. Moet nog alles inpakken voor Duisburg. Het is nog niet helemaal donker. Weer een stopje.

Maar het is me te vaak na elk rondje, dan start ik niet lekker op. Drinken en wat eten. Heb de buurman van 13 net 2x gezien. Treinmensen waar ik omheen moet. Rondje 3. Het gaat. Maar ik heb minder zin intussen. Leuke muziek. Licht is al lang aan (rondje 1 al). Tempo wordt wat minder. Maar kan me niet schelen. Nog een stopje. Dat vind ik echt lastig weer opstarten. Het wordt nu wel donkerder. Foto van de brug weer. Ik loop pijnloos, maar ook een beetje doelloos. Meneer stopt bij papierbak. Ik slinger best veel om mensen heen. Ik doe 5km in iets van 31 minuten. Mij best. Nog een mijl te gaan. Ik stop niet meer. Bevalt me goed. Tempo gaat nog wat lager. Foto van lampjes en later van donkere brug maken.

Ik maak 6 rondjes en stop op 6,66. Nog een leuk getal. Al met al 19 kilometer. Weer bezweet. Niet extreem, maar wel wat moe. Ik voel me geen watje en best een beetje een bikkel. Maar ik heb me ook niet stukgelopen en gewoon gedaan wat er vandaag kon. Met veel eten en veel rust tussendoor. En net iets minder als had gemoeten volgens het schema. Maar ik voel niks. Geen blaar, geen schuurplek, geen erge honger. En dat lijkt me goed. Inpakken en douchen. Administratie tot laat. Opvallend lage hartslag, maar het voelt zo. In-uit 6:44

31 augustus – Wandelen in Duisburg!

NUL pijntjes of last. Niks. Noppes. Nada. Niet hongerig, niet extra moe, nergens last van. Huh?! Gister slecht nieuws en een monstertraining en ik heb daar geen enkele last van? Hoe kan dat nou?! Ik snap er niks van, maar ben wel een beetje trots! Deze oude vrouw…

Rustig achterin gezeten op weg naar Duisburg. Na het huisje door naar de stad. Het is wat rommelig, want ik ben niet voorbereid. achter/met Vincent mee. Ik vind het wel leuk bij de briefing. Rustig zo zonder de spanning. Wel warm. Ik drink veel. Pijnloos wandelen, hoe me dat lukt weet ik niet. En dan met LM en GM op een terras zitten. Bizar vakantiegevoeletje. Het komt me wat onwerkelijk voor allemaal.

En al met al leg je toch heel wat kilometers af en zet je flink wat stappen. Dat samen met de 40 traptreetjes voel ik wel wat! Ook door de zon.

Augustus is voorbij. Veel getraind. En toch ook weer niet. Meer dan 1000km rennen, zwemmen en fietsen bij elkaar gesprokkeld. Maar ik heb de cijfers niet gecheckt. 955km gefietst, 140 km gerend (slechts), 16,5 kilometer gezwommen. En een week Corona gehad. Met krachttraining en wandelen erbij 68 uur gesport. En een maximum aan stress.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-21

12 augustus – Bootcamp

Lekker wandelen en toen het flesje neergezet en een stukje gerend/gejogd. Mijn benen snappen het nog wel, maar ik had knap weinig tempo. Was heerlijk lekker warm. Ik vond het heerlijk! Daarna bootcamp bij Bootcamp Nation bijna personal training van D! Samen met 1 man. Die was best sterk, maar we konden ieder andere dingen. D deed lekker mee. Ik was beter met de beentjes, maar gewoon zo niet snel! Eerst actieve opwarming. Lekker! Ik zweette al snel. Druppelde leeg. We deden armen en benen. Ik werd een beetje misselijk. In beweging blijven hielp. We deden een Bear Crawl en die leek me te veel op hoge sprinkhanen. Eng. De crab crawl was moeilijk. Ik kon de kruiwagen niet afmaken en daar baalde ik onwijs van. Achteruit lopen was leuk! We deden ook in het veld. Schoppen was super zwaar, viel me tegen dat mijn benen daar moe van worden. Ik ken al die namen maar niet onthouwen.

Ik gaf aan de kruiwagen nog te willen afmaken. Dus na 3 minuten push ups deed ik het!! Ik was wel echt moe hoor! Terugwandeen ging niet zo snel. Ik heb m niet bewaard. Ik had enorm veel gezweet. Mensen vonden ons stoer met die warmte, maar ik had we geen last van en vond dat ook niet. Just a thing to do!!

13 augustus – Fietsen op de tijdritfiets – rondjes om de Oostvaardersplassen – en een koppelloopje

Over een ander die dit zou doen, zou ik naar Joyce appen: “Wie denkt ze dat ze is? Was het vorige week niet kommer en kwel met corona?! En dan nu opeens 100 kilometer met een gemiddelde van 29,2?! Ik weet het niet hoor, die heeft het fietscomputertje aan iemand anders meegegeven. En daarna ‘eventjes’ 8,5 km koppelloopje. Met een gemiddelde van 6:14 en dat in deze hitte. Iemand die altijd zevert ‘niet te kunnen eten en drinken’. Duh. Maar wel met pauze blijkbaar. Straks weer zaniken over examenstress en hoe zwaar het is. Die vraagt toch om een blessure dan?” Maar ik deed bewust 3x hetzelfde rondje om af te kunnen breken, maar dat was niet nodig. Ik was er zelf bij.
Ik, die met deze temperaturen de marathon liep. Ik had het allemaal volledig onder controle; hartslag, inspanning, tempo, voeding, gedachten. Ik, die deze training volledig in het teken van eten en drinken heeft gezet en dus liters heeft gedronken. Dat helpt blijkbaar! Elke 5km (ongeacht de tijd) gedronken. Bidon pakken. En later ook wisselen. De wind hielp mij ook. En de rust en de voorspelbaarheid. 3x de oostvaardersplassen rond.

Ik weet hoe de wind is, waar ik tijd verlies en waar de kuilen zitten. Dijken snel, veld en kotterbos oke, dan tot de dijk lastig.
Ik raakte in trance met de muziek. Ik heb mijn dodenlied ontdekt en in favorieten gezet met 33km/u. Ik was bij mijn eigen afscheid! Heel apart.
In de tweede ronde moest ik bij het buitencentrum bijvullen. Ik had een slot bij me, maar het was rustig. Komt de man van de sjop met een slot aanlopen!! Geweldig. Bijvullen ging snel.

Op het schema stond: 4 uur fietsen (niet gehaald) en 10km lopen (ook niet gehaald). Ik was erbij, bij deze training en dit is wat me alweer lukt. Op een peperdure fiets. Die me niet meer afschrikt. Maar ik doe geen enkele belofte voor wedstrijden!

En dan gaan hardlopen. Omkleden, niet in natte spullen gaan. Niks overhaasten. 2 rondjes staat er en 10km, maar 2 rondjes a 4,2km is 8,4. Nieuwe zwarte schoenen asics aan! Het is warm, ja nou en. Ik vond het meevallen en keek op een gegeven moment zelfs, bleek toch 29 graden. Het was best bewolkt. Ik had last van mijn bovenbenen!! Van de bootcamp gister. Het is D gelukt!! Niet genoeg last van om te stoppen, maar voelbaar.

Kilometer voor kilometer. Blijven rennen en niks verwachten. Uiteraard druppel ik ook leeg, maar dat hoort erbij. Ik ga toch maar niet door het bos en gewoon op het fietspad. Aan het einde van het rondje drinken en een halve gellie eten. Pauze is prima toch. Het tempo gaat wat omlaag. I dont care. Ik blijf voelen hoe het lukt en gaat. Ik moet wel weer verdomme, maar ik heb niks bij me. Ik stop heel even op 6km en verander daarna de pasfrequentie ietsje. Helpt wat. Intussen bedenk ik wat ik Joyce zou schrijven als ik dit 1 van de geweldenaren zou zien doen op Strava (zie hierboven).

Na 8km bij het brugje ga ik met de lantaarnpalen iets versnellen! Aandacht weg bij het drukken en variatie aanbrengen. 2 om 1 dribbelen. Ik maak 8,5km vol en pak de bak mee en dan ga ik naar de wc door. Ik vind het wel goed zo, laat tien km maar lekker zitten. Ik kan weer rennen!! Het leven komt goed. Zelfs met de pauze onder de 6:30. Ik keur m goed!

Ik heb vorige week niet op alle social media geklaagd hoe ziek ik was en hoe niks ik kon. Deze week zet ik de geweldige training er ook niet op. Niemand hoeft er een mening over te hebben. En niemand hoeft er voor te klappen, te liken of te jubelen. Joyce doet dat wel, die is blij voor mij dat ik weinig geleden heb. Maar… ik zou anke niet zijn zonder de volgende opmerking: er komt een zeer spannende periode aan en ik beloof niet dat het goed blijft gaan!

14 augustus – Rommelige dag

slecht geslapen, veel onrust. De hele dag onrust: extra overstap met de trein, kantoor leeggehaald, laatste keren, examen Vincent, met de auto terug. Alles overhoop. Kan ik NIET tegen. Teveel onrust. Word ik gék van. Hoesten. Hubspot puzzel. Trash the office social party. Teveel vreten.
Herexamen. Leiden gaat voorgoed dicht.

Wandelen met K en hond, MS, J, J en ik liep met G mee. Goed gesprek gehad over triatlon (arme G) en geloof (gelukkige G). Maar het was te weinig buiten en bewolkt buiten en tegelijkertijd te warm en te benauwd om de onrust te temperen.
‘s Avonds langs de snackbar en candy crush spelen met speculaas en chocolade. Slecht moment om te gaan dieeten!! Van al die onrust en het spannende wachten wat nu aanbreekt, word ik niet goed, te autistisch daarvoor vrees ik.
En trainen ben ik dan ook onzeker over.
Dippie. Ik wilde de hele dag dat de dag om was.
Het is gebeurd. Dat is gelukt. De dag is voorbij gegaan.

15 augustus – Hardlopen 5x200m – het ging helemaal SHIT

Totaal geen zin. Niks niet. Moe van het leuke werk. Gegaan omdat het maar zo eventjes is. Ik hoest nog. Tegen de zonsondergang vertrokken. De eerste kilometer was slepend. Ik dacht: 12 minuten vol maken. Dan weet je het pas. De tweede kilometer was een pietsie beter, maar nog steeds niet voldoende. Kilometer 3: ik moet echt en wel nu en alles is groen, dus hopelijk regent het morgen weer weg. Ik liep zo’n 400m lekker. Toen een interval van 200m. Afzien op een onverhard pad. Hartslag niet gehaald natuurlijk. Dribbel is te doen. Maar ik voel geen enkele drive. Ik tel de tweede die verhard is. Binnen een minuut. Dribbel voor 200m. Ik hoor krekels, de kleuren zijn mooi, geen pijntjes, veel groen; maar ‘leuk’ ontbreekt totaal.

De derde. Er lopen mensen. Wandel en dribbel. Het tempo is een beetje leuk. Voor dat eventjes, nog geen minuut. De vierde gaat wel! Nog 200m die net voldoende zijn. De laatste was weer sappelen. Wandel-dribbel en dan het viaduct op op z’n elfendertigst. En dan moet ik goddomme weer. Ik heb geen papier meer en ik ga de wijk in en ik baal en het wordt donker. Voor de zoveelste keer merk ik dat Chinees voor het lopen bij mij echt niet werkt, alleen op mijn darmen. Ik stop het horloge, wandel en knijp. Er was al niks aan en het wordt niet beter! Horloge aan, dribbel, hartslag te laag, tempo ruk. Dat doe ik een paar keer en dan denk ik: laat ook maar, ik wandel/dribbel dit uit en ik ga gelijk de wc weer op. Dit was een sjit-loopje. Er was niks leuks aan, niks goed. Kort, te lang, vervelend. Enkel als je alleen maar hardlopen kijkt, die intervallen heb ik een km goeie tempo’s gelopen. Nee, ik vond het hooguit 800m van de 6,5km leuk. Dat is niet voldoende.

16 augustus – BINNEN fietsen en buiten zwemmen

Kijk nou, roept Anke blij uit: Nieuwe routes in Watopia! Prachtig 33km! Gaaf! Dat hebben ze gedaan toen ik er even niet was. Maar nu regent het buiten, dus ik ga lekker weer eens even binnen en Yathzee spelen. Theetje erbij, raampje open. Het eerste stuk ‘Mexico’ is bekend. Ik win het ene spelletje na het andere.

En dan omhoog in Watopia op een nieuw stuk. Wacht even, omhoog…. Dat was ik buiten in den hollansche polder even vergeten. Ik kijk eens naar de route; ajaj, ik ga de berg op. Ik bedoel: haarspeldbochten en de berg op. De sneeuw in. Voor de hoeveelste keer kijk ik over hoogtemeters heen 🤨 zeshonderd. Dat zijn er veel. Ohja. Heel veel. Op 33 kilometer. Ik ploeter naar boven en win nog maar een paar potjes Yathzee.

De berg op. Jaja. Domme ankie. Maar ik ben er aan begonnen en ik ga ook door ook! Vincent is wel klaar met yathzee en ik trap alleen naar boven. Naar beneden is leuker en ik ben Queen of the Mountain. Als ik de jungle in ga, ontdek ik dat De Geweldig Ier Daragh msc is. Verbijstering. Ik ga over de tijd op het schema heen en moet nog 1 keer omhoog. Tempo laag, maar wel weer zeshonderd hoogtemeters! Daar kijk je van O P 🏔️ leeggezweet en moe getrapt.

Ik ga bijkletsen met een vriendin. Vind ik ook vermoeiend. Leuk, maar vermoeiend.

En ‘s avonds zwemmen. ik zag er tegenop. Ik ben geen beste zwemmer. De touwtjes van mijn boei waren stuk. Dus improvisorisch vast gedaan. Voor het steigertje al kwijt. Met Vincent de spullen in zijn boei gedaan. Het water was lekker. Prima temperatuur, geen wind. Pak aan. Maar door de vertraging lagen we al mijlenver achter. Dat voelt kut. Het licht was mooi. HB wachtte op ons. De snelle mannen gingen door. Snap ik. Leek me ook prima. Anders voel ik me nog minder goed en nog lastiger. Vincent ging met ons mee. Het ging hem niet vanzelf. Dat gaat het mij nooit.

Naar de volgende groene boei. En daarna nog 1 door. We zwommen nu netjes alledrie hetzelfde tempo. Dat is wel prettig. Vincent zat op 1700m, Harm op 1500 en ik nog net niet op 1400. Het ging gewoon niet zo hard. Dan door veel plantjes en viezigheid. Ik zat 1 keer vast. En dat vieze gelige glibberspul. 🤢 Onder bruggen door. Vincent bleef achter. En toen liet de boei weer los. Vincent wilde er uit. Om de boei te redden. Na gehannes had HB het slimme plan dat Vincent beide boeien zou trekken en dan had ik er geen. Dat zwom voor mij makkelijker en vincent voelde zich een vrolijk treintje. Niet dat ik harder ging hoor. Ik voelde wel minder last. We hielden elkaar echt mooi bij. Na de Floriade zwom ik weer nasr de volgende groene boei. Ik begon een beetje te wennen en besloot eindelijk om me maar geen zorgen meer te maken over dat ik morgen zonder wetsuit moet zwemmen en dat ik ver moet zwemmen straks en hoe slecht ik er in ben. Ik ben wel kalmer in het water, maar niet sneller of beter. Soms ga ik over op rustigere slag, maar meestal doe ik maar gewoon wat. Toen dus nog een groene boei en ik wilde de 3000m aantikken. Dat lukte me wel. Ik was niet bereid om me al te veel in te spannen. Maar ik zwem wel 5 kwartier!

We bleven nog napraten met R en R. Ik denk dat HB niet gek is, maar wijs genoeg. Ik was blij met mijn chauffeur. Ik vond het een vermoeiende dag, al heb ik niet eens idioot veel gedaan.

17 augustus – Kwart Triatlon Deil
Die lees je daar na!

18 augustus – Onkruid wieden en uitfietsen

k heb er zo’n hekel aan. Onkruid uit de tuinen trekken. Vincent hielp met de randvoorwaarden: bakken van achter naar voor slepen, auto’s verzetten. Ik was het groen aan het wegtrekken. Ik snap niet dat iemand dat leuk kan vinden. En dan alles vegen. Vorige keer was het beter, maar ik vind het goed zo, ik was het zo zat!!!!!!
Ik kan het prima, heb nergens last van, geen spierpijntje of iets. Heel klein beetje zadelpijn als ik op de fiets stap ‘s middags en ‘s ochtends wat hoofdpijn. Maar die vermoeidheid! Mijn hoofd is moe. Ik vergeet me in te smeren bijvoorbeeld. Kan geen route bedenken verder dan: de-grote-trap-af. Op de racefiets. Ik ga met muziek op en niet mijn best doen. 2,5 uur staat er op het programma, dus 2 uur is genoeg. De Grote Trap is lekker wind mee. Het gaat goed. Dan. De cadans is vandaag wel laag.

Ik help 2 oude dames met een kaart die al lang niet meer klopt. En dan het Horsterwold door. Dat vind ik leuk. Lekker rustig, mooi en kalm. En nieuw. Met runderen.

Het eerste uur gaat nog best hard, maar ik weet dat de wind tegen nog komt. Ik rij net niet helemaal door tot de Eemhof. Ik neem de Nekkeveldweg en heb daar in de polder snoeihard wind tegen. Het ‘nekt’ het tempo en ik heb er moeite mee. maar ik zet wel door.

Ik probeer elk half uur te eten, maar ik mis een moment. En elke 5km te drinken, maar intussen moet ik plassen. En daar is weinig plek voor. Ik buffel de hele Nekkeveldweg af. En kom uit waar ik wil zijn. Dan langs de stoplichten en over het industrieterrein. Ik neem de brug.

Het tempo kan me al niks meer schelen. 2 uur volmaken en naar huis. Ergens wil ik best meer en sneller, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik rij langs Almere Hout met de stomme bochtjes. Dan zou ik over de Ibisweg willen, maar die is afgesloten. Ik haal 50km binnen 2 uur en ik ga naar huis. Het kan me niet schelen dat het geen 60km zijn, geen anderhalf uur en een laag tempo. Weet je, misschien moet ik gewoon iets meer rust nemen. Voor alle geweldenaren is het natuurlijk supersneu wat ik doe, maar ik moet ook bedenken dat er vele vrouwen van mijn leeftijd zijn die helemaal geen triatlons doen en ook niet uitfietsen en zeker niet meer dan 50 kilometer. “hersenmist” noemde SG het. Daar heb ik dan een beetje last van. Niet zo helder kunnen denken. Ik snap niet hoe anderen weken van 19 uur draaien: ik kan dat niet meer. ‘s Avonds ga ik samen met Rob nog een stukje wandelen om de gels voor Vincent te halen.

19 augustus – Bootcamp en eventjes een ellendig loopje

Ik werk de hele dag op het kantoor in Almere en we lopen door het centrum van Almere op zoek naar soep, maar de soepman is met vakantie. Spanning. Voor die onbekende examenuitslag. Gewerkt en veel gedaan. En nog veel te doen. Moe van. Lopen met een bidon in de hand. Tering, er zat niks in. Geen energie, geen kracht. Nadat ik de bidon had weggezet ietsje beter, maar niet veel. Slepend en slopend. Niks aan. En eindigend in dat kloterige coronahoestje. Niet goed.

Ohja, en die irritatie van kijk-mij-geweldig-veel-wedstrijden doen. Multisports tellen van de afgelopen 4 jaar. 38 schreeuwt ze op insta. Wat veel he. Ze heeft weer een aai nodig. Nu ze niet op het podium staat. 44. Voor mij. Vierenveertig multisports. Maar daarvan vind ik 31 wedstrijden. De rest is training: virtueel, een wisselclinic, zelf gedaan op La Palma bijvoorbeeld. Maar dat blijkt alleen uit een goeie administratie. Ik weet zeker dat er een paar testjes tussen zitten, dus ik kom op 40. Zij op 38. Zonder te kunnen zeggen wat nou echt een wedstrijd was omdat de administratie weg gevallen is.

Ik heb er 80 gedaan in al die jaren als je alle multisport telt. Volgens haar 80 “wedstrijden”. Ik denk het niet. Hardlopen waren wel wedstrijden, maar die staan er niet, want geen multisport. Maar ik heb geen zin getover met cijfers. Kijk maar eens naar de kilometers. Of moet ik blij denken dat er iemand is die naar mij kijkt en denkt en misschien denkt: ik moet iets beter doen dan zij. Dat haat ik pas echt. Ik voel me nooit belangrijk of voorbeeldig. Ik krijg gelukkig nauwelijks reacties op mijn insta-post van weer een medalmonday. Weer een wedstrijdje. Waar moet ik nu over opscheppen? Er is altijd wel iemand beter en geweldiger. Als tie mee doet. En anders toveren ze met de cijfers en zorg je dat het niet controleerbaar is. Domme Amerikaanse praktijken. Uitlokken, voorliegen en borstkloppen. Ik ben van de Ierse inslag: hard werken, succes uit de rotsen slepen en dan het beste maken uit niks dan vertrouwen
Daniela Ryf stopt. Voorgoed geblesseerd. Ze bedankt haar vriendin. Ze is een groot triatlete. Heel groot. Geveld door zichzelf. Dat raakt me wel. De rest irriteert me vooral.

Dan de bootcamp van D. Ik deed zelf mijn best heus, maar wachten tot al het vlees uitgerust is irriteert me ook. “En dit doe ik dan 3 keer in de week he”, roept blubber M. Ze doet maar wat! En die JL ook al zoveel vet om d’r middel. Zondezondezonde. Elv snapte me. Die kwam ook rennend, en wij deden de oefeningen liever nog een keer dan te wachten. Veel circuitjes. Ik vind 12 mensen teveel. Vorige week met 2 was lekker heftiger. Deel me dan alsjeblieft niet in bij m, rl en een indier die het ook niet kan. K durf niet voluit te schoppen en ik ken de namen van de oefeningen niet. Lastige hoestje. Teruggewandeld heel rustig. Maar die 1,5km sla ik dus niet op. De moeite niet. Zij slaan elke scheet op, elke wandeling met de hond. En dan de Shakespeare achteraf op insta en die twee gezonde ontbijtjes komen op de foto te staan. Daar komt niet zoveel vet van. Door de spanning lukt het mij niet om netjes te diëten.

20 augustus – Zwemmen in een laag tempo en fietsen in de regen. Ik baal er van.

het zwemmen ging best goed, het voelde oke. Maar dit tempo is weer helemaal kut. Het gaat zoveel beter en zoveel langzamer! Dit is echt zinloos. We gingen te laat, Vincent en ik. Ik moest eerst naar de tandarts voor gaatjes en samen met het examen maak ik me daar vreselijk druk om. Vandaag beginnen de grote trainingen juist. Zwemmen is ingelast omdat Vincent moest. 2000m. Maar hij treuzelde zo. En het huis is vies, maar ik kan niet huishouden hoor. No time. Nergens voor. Deze keer was Vincents boei een touwtje. Er waren veel golven. We gingen naar de boei. Watertemperatuur top. Water prima. Planten okay. Die golven is gewoon gaaf. Het houdt op qua snelheid, maar ik vond het leuk om ergens voor te werken. Ik adem 1 op 3 en heb een keurig ritme. Vincent blijft naast me. We zwemmen helemaal naar de boeien kasteel. Ik ga een blokje rond en dan terug.

Mijn brilletje schept water. Die moet ik een paar keer goed zetten. Ik kom er helemaal in qua slag! Heerlijk. Vincent in de buurt en lekker zwemmen. Wat wil je nog meer? Nou, dat het tempo gewoon normaal is! Dit zijn echt geen 2:30-jes. Ik ging om via de groene boei, anders kom ik niet op 2000, waar Vincent al lang op zit. Als ik het water uit kom baal ik van de tijd, maar nog veel meer van de regen die met bakken uit de hemel valt. Ik moet godverdomme vandaag 5 uur fietsen! En afdrogen in de gietende regen? Onmogelijk. Alles wordt vies en nat en ook heel koud.

En ik moet doorwerken want we moeten eten hebben en wetsuits afspoelen en ik wil snel fietsen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, maar het moet op de tijdritfiets. Ook dat nog. Snel en weinig eten. Ik baal echt dat ik opeens niet meer kan zwemmen en ik snap er niks van. Zou Garmin te weinig opnemen omdat ik hele stukken doorzwem? Vincent zwemt zo 300m meer! Hij zit op 2:02 en zwom de hele tijd naast me. Ik snap er niks van. Maar ik vind het wel klote. Het voelt zo niet goed. Achteraf is het ook raar dat mijn SWOLF (een meting hoe het gaat) gehalveerd is in Garmin, die geeft aan dat het veeeeeeeel beter gaat. Is ook onmogelijk. Dus de meting is ook raar.

Ik ging na lang twijfelen toch maar fietsen met Vincent. We vertrokken droog en met wind mee op de dijk. Dat was wel lekker. Samen naast elkaar fietsen is dan toch minder snel, maar wel leuker. Op de Knardijk ging ik voorop. Dat lukte eigenlijk best wel goed. Vanaf de Doddaarsweg ging Vincent voor me fietsen en me uit de wind houden. Wat een verschil! Het voelt echt als een makkie.

Ik zag ‘m al aankomen: de eerste van de 5 tempoblokjes zat in het Horsterwold. Gladde wegen vanwege dat het net geregend had, veel glibberige poep, de brug over en ook nog een kalf midden op de weg!

Ik kreeg het allemaal voor de kiezen. maar op de flediteweg ging ik even hard. Daarna de winkelweg en 10 minuten rust is ook meteen eten. Ik dronk netjes elke 5km, prima systeem. En elk half uur een fruit gellie. Nog een blokje doorfietsen tot aan de Eemhof. Ging redelijk. Toen de dijk op en het zag al donker.

Die 10 minuten rust duurden een hele tijd. In het derde blokje ging het los geloof ik. Na ongeveer 65 kilometer. Eerst wind van alle kanten en toen dikke regen. Ik hield de snelheid wel vast.

We besloten dat Vincent naar huis zou gaan, die hoefde maar 80km vandaag. Ik wilde in Almere Haven water tappen, maar dat moest bij Mariola. Vriendelijke mensen, maar ik kan niet lang wachten, want dan krijg ik het veel te koud. Met 2 volle bidons weer door. Dat ging best redelijk en ik bedacht het ommetje te nemen. Uitgesloten dat ik koud en smerig als ik was 5 uur zou halen, 4 uur is genoeg voor een groene training. En toen was in het 5de blokje een omleiding door Duin ingesteld! Wat een gekloot om de 5 te volgen. Het was wel droog intussen, maar niet warm. Ik kwam op de dijk en deed het rustblokje maar als tempoblokje. Wind mee. Wat een verschil! Haalde ik in de eerste blokken 4,5km, nu wel 5,5. Wind mee ging goed, maar ik wilde niet nog een keer de plas rond. Ik had het koud en wilde eten en een beetje thuis zijn.

Ik rekende uit hoe ver ik om moest en ik reed nog 27,5 gemiddeld. Het begon weer te regenen. Dan zie je zo niks meer! Het is zo donker. Ik ging nog langs de plas en het is overal wel lekker rustig tenminste. En over de trekweg om 100 vol te maken. Het duurde nog tot het einde kotterbos. En dan nog om om de 4 uur vol te maken.

Ik had het wel gehad hoor. 108km zou het worden. Het werden er 110, of eigenlijk 109,99 GRRRR. Maar ik was er zo klaar mee, stik it. Stopt Garmin nog niet ook niet. Ik heb de tijd aangepast.

Wat was ik goor en voelde ik me vies, dom en sloom ook nog. Ik wilde best graag rennen maar het bleef regenen. Rennen stond niet op het schema, maar voor een triatlon was het leuk geweest. Ik zit er niet lekker in de laatste dagen.

21 augustus – Dan maar even een dagje rust.
maar de spanning blijft hoog. Wanneer komt de examenuitslag. Op welke manier. Niets weten is extreem. Extreem zwaar. Ondraaglijk bijna. Niet voor te stellen. Je niet kunnen voorbereiden op heel blij zijn of even heel ongelukkig. Niet weten wat Vincent over twee weken doet. het sloopt me gewoon. Ik slaap nog prima. Onrustig. Hoge rusthartslag. Garmin snapt er niks van. Gelukkig ben ik heel blij op het werk! Ik zit weer op kantoor.

‘s Avonds even een frisse neus na een hele leuke werkdag. De tijd vloog voorbij. Op het werk. Ik was ook bij de dietiste. Zwaarder geworden, maar niet alleen maar vet! Integendeel zelfs. Zit eindelijk goed. Zenuwachtig voor die stomme examenuitslag. Snaai ik teveel door. Even een frisse neus halen en wandelen met Rob dus en elkaar vertellen van werk. Lekker. Het wordt alweer vroeg donker.

Na het lopen zat er speldenprik in mijn rechterhiel. En dat is foute boel. Het is maar een heel klein pijntje maar een enorme rode vlag 🚩 het doet ook pijn als ik zit. En s nachts. Voordurend een speldje. Alsof er al niet genoeg is om stress van te krijgen. Is dit een beginnende peesplaatontsteking?! Niet van het hardlopen in elk geval!

22 augustus Zwemmen in het zwembad

Ik werk thuis en ik maak me zorgen. Over de examenuitslag natuurlijk. Erge zorgen om linkerhiel. Is de peesplaatontsteking ineens terug? Het begon met een speldeprikje na de wandeling gister, en het is voortdurend voelbaar. Een grote rode vlag 🚩 🚩 ik maak me enorme zorgen. Ik kan naar fysio KvH, maar ze zegt helaas af. De rechterhiel is pijnlijk als er een sok omheen gaat. Het is niet stijf na rust. Zijn het de zorgen die de pijn verergeren? Het kan niet van het hardlopen zijn. Dat doe ik niet meer veel.

‘s Avonds gaan we in het zwembad zwemmen, bij het banenzwemmen, Vincent en ik. Dat was even lekker! Alleen maar bezig met zwemmen. 🏊🏻‍♀️ 1000m met achtje. Wel lastig in een baan waarin de meesten rustiger zwemmen, maar dat is nou eenmaal zo. Ik was al lang blij dat ik niet buiten in de golven hoefde.

Toen 500m zonder achtje. Best afzien. Elke 100m tellen door 1op4 of 1op3 adem te halen. Blijkbaar werkt dat niet feilloos hihi. 🤭 toen 500m hard met achtje. Lekker! Daarna dacht ik: ik doe 500 nog. Rustig met achtje. Maar ik ging door en dan kom je in de fase dat het moeilijk wordt en training is. Dat je door moet zetten en 3000m vol wil maken. Verre van vanzelf. Maar de armen gaan door. En toen was het met alle mistellingen 3125m ofzo. Dus ik zwom er kalmpjes nog 50 en 25 bij. Voelt wel oke zo. Tempo kan beter, maar dit is het nu eenmaal. Ik laat het klagen over aan de geweldige ES (die ook langzaam buiten zwemt volgens hemzelf duh) en Z die ineens koorts heeft.

23 augustus – Hardlopen 11 keer een blokje van 10 minuten met 40 seconden wandelen er tussen.

Ik zag er tegenop, want mijn hiel doet pijn. Ik heb er zalf op gesmeerd en dat hielp. Toch een splinter of iets? We hoorden dat het cijfer vandaag niet meer komt en ik kan weer even ademhalen. Zo voelt het: alsof je de hele tijd je adem in moet houden. Ik ben dol op duidelijkheid! Ik reed met Vincent naar de Eemhof en met de nieuwe rugzak zou ik terug lopen als hij ging werken. Als het niet ging, kon ik Rob bellen of met het OV terug. Ik ken de weg.

Het stormde windkracht 5. Ik ging in blokjes van 10 minuten lopen. Eerste blokje even inkomen en dan de dijk op. Woei van opzij. Flink vet! Het ging me goed af. 40 seconden wandelen als pauze. Prima. Ik maak elke pauze een foto van mezelf en van het uitzicht voor me.

Geen pijntjes meer. Ik deed rustig aan voor mijn gevoel, maar het tempo ging omhoog in het tweede blokje. Ik genoot namelijk van het lopen en de wind! En de fietsers die ik tegenkwam die we al hadden gezien. Van die mensen die moeten zullen fietsen als dat op hun programma staat, maar ze hadden er wel plezier in.

Ik moest eten in de 40seconden, maar met een foto maken lukte dat niet zo snel. Half gellie maar. Dus ik moet elke pauze eten en niet alleen in de even blokjes. Weer een snel blokje. Dat gaat vanzelf. De kilometers gaan vanzelf. Het begint te regenen. Of het komt van de golven.

Ik eet netjes en ik loop wat ik wil of kan. Per 10 minuten. Ik mag elke blokje opnieuw beginnen. Dat vind ik lastig, elke keer weer opstarten. Maar ik wen er wel aan. Dan komt de brug al in zicht. Ik moet een beetje poepen helaas. Rondom de brug is het qua wind rustiger door de eilanden. De kilometers vallen een beetje weg door de blokjes. 4 Blokjes tot de bruggen 8 kilometer ongeveer.

De zon komt er door en dan zijn de kleuren echt erg mooi. Ik verheug me op windloze stukken! Ik kom in blokje 5 HB tegen op de fiets. Dapper hoor, nu fietsen! Ik maak een foto van ons en een kort praatje.

Ik ga het Cirkelpad op en dan moet ik echt. Ik stop het horloge en ga in de berm zitten. Eet even en dan het cirkelpad weer.

De zon komt er helemaal door en dan is het warm. Ik loop alles verhard. Op de nieuwe schoenen die uitstekend zitten. Dit is een blokje wat snel voorbij gaat.

De stoplichten zitten in de rust en ik stop het horloge weer. Ik steek met de fietsers over. Ik heb even wind mee de Hoge Vaart over. Ik luister muziek en ondertussen heb ik veel blije gedachten en geen pijntjes. Ik ben al goed op weg, denk ik dan. En ik vraag me af wanneer ik de Lange Vaart over ga. Of ik luister naar leuke muziek. Het fietspad langs de Vaart op naar links. Dan heb ik weer wind van opzij, maar ik merk er niks meer van. Dan begint de regen. Een dikke bui! In het bos. Ik kan er wel tegen, vind het niet erg. Er loopt iemand voor me. Heeft die de hele dag gewacht tot het hard ging regenen om te gaan rennen? Ik zie ook wandelaars schuilen en fietsers in vol regenpak.

Ik wandel de bocht om en eet een halve gellie en dan komt de zon weer in het nieuwe blokje. De kleuren zijn prachtig langs het water! Echt heel mooi met de brugjes en de bootjes. Ik loop bewust wat rustiger. Geen haast. Netjes blijven eten. Blokje 8 alweer, ik zit al op 14km. En dan gaan die kilometers toch tellen!

Ik stop nog een keer om de rugzak anders in te delen en water en nieuwe gellies te pakken. De rugzak zit redelijk, maar het is nog even wennen. Door voor een lastig blokje langs de mensen met de hond. Dit bevalt me wel, deze blokjes. Dan blokje 9 op iets meer tempo of niet? Soms doe ik het ook niet expres en gaat het tempo toch omhoog. Het saaie industrieterrein. Ik vind het moeilijk uit te rekenen hoe ver ik ga komen. De training is 2 uur, maar ik moet nog naar huis. Haal ik de halve marathon dan wel en hoe lang moet ik nog uitlopen? Ik zat op 23km volgens de route. Ik krijg het iets zwaarder, maar de 10EM zit er op! Langs de busbaan. In de zon.

Ik wandel iets te lang om te eten en dan wordt het zwaarder. Ik ga echt rustiger aan, maar oversteken moet sneller vanwege een vrachtwagen en dan gaan mijn benen ook weer harder richting de manege. Of heb ik wind mee? In elk geval weer felle zon. Op de AppleWatch tel ik alle tijd en geen pauzes.

Bij de manege wacht ik weer even. Ik begin er doorheen te raken, door de blokjes! De zon schijnt inmiddels fel en de wind is aardig weg, maar ik vind het minder leuk. Op de Trekweg maak ik nog een keer tempo, maar de witte brug op is dat wat weg. Daar zijn nog wel golfjes hoor, in het water! De blokjes zitten er op.

Ik loop twee uur vol en precies 20km. Maar ik wil natuurlijk de HM vol maken. Op de Evenaar heb ik wind mee, maar het is druk en onrustig en daar heb ik dan wat meer moeite mee en ik ga niet meer zo snel. Lukt gewoon niet gek genoeg. Ik zit met de Apple Watch eerder op de 21,1km en doe dat nog altijd binnen 2:15. De pauzes vallen ook wel mee.

Ik maak rustig de 22 kilometer vol tot thuis en moet voor het huis langs nog ietsje verder.

Ik heb dus 22km gelopen en niet echt ergens last van!! Hoe gek is dat? Ik ben blij. Tempo is aardig (6:01), al had ik liever de 6:00 behouden of nog beter: de 5:58. Maar het is goed zo, ook met de pauzes. (6:24). Ik moet even zitten en wat rusten en ga dan lekker in bad! Daar had ik me op verheugd.

De voet is over, geen last van knieën of echt vermoeid. Wel een beetje stijfjes bij opstaan van de bank. Ik eet wel koekjes, maar ik heb geen extreme honger bij het avondeten. Ik ben tevreden, maar niet trots of gerust. Misschien moet ik deze methode, met de blokjes ook maar toepassen op de veertiende. Die kruipt nu al langzaam in mijn hoofd. Maar er zit nog het één en ander tussen… iets met een cijfer, zijn halve triatlon en morgen eerst nog maar weer eens een triatlonnetje.

24 Augustus – Achtste Triatlon Veenendaal

25 augustus – Uitfietsen?! 100 mijl staat er op het programma!

Samen met Vincent eerst wind mee. Veel takjes op de weg. We gingen wat later dan gepland, omdat ik degene was die niet kon opstaan vandaag. Veel wakker van het weer vannacht. We wilden naar Duitsland toe fietsen, maar zelf in de buurt blijven is rustiger en overzichtelijker. De eerste 5km gingen niet zo best, niet zoveel kracht. Toen op de dijk wind mee. Heerlijk! Ik ken de fiets intussen. Tot in Lelystad ging het vanzelf. Toen kapte mijn horloge ermee. Stom ding. De HISWA zorgde voor drempels en omrijden bij Bataviastad. Dan weer hard door.

We deden een spelletje wie-neem-ik-mee-op-vakantie-waarheen-en-waarom. 30km in een uur. Zo is het leuk! Ketelbrug en stopje.

Ik at en dronk niet goed. Jammer. Langs het Ketelmeer ook nog wind mee en spelletje doen. Ketelhaven ben je zo! Veel zon.

Dan naar het onbekendere terrein en langzaam aan begon het werken tegen de wind in. Maar binnen 2 uur 60km is mooi! We gingen lunchen bij BeachAtSea. Leuk hoor, even zitten en niks doen. Lekker ook. Wel wat afkoelen.

Dan weer verder. Door het bos weinig wind tegen, wel takjes. Dijk en ik ging wat voor. De wind viel nog mee. We zagen Annemarie, daar was ik blij om, maar mijn hoofd staat dan niet naar afstappen. De dijken weer op en ik ken dit stuk niet zo goed, dus ik weet niet hoe ver alles is.

De km’s telden al hard op! het raakte bewolkt en regende even zelfs, maar geen grote bui. Ik liet Vincent even voor gaan. Dat scheelt echt veel. Oversteken bij harderwijk en dan zijn we na 90km bij de Biezenbrucht. De zon kwam er al weer door. VIncent gaat naar huis, ik ga alleen door. De wind pal van voren en dan naar Zeewolde was heftig. Ik liet de muziek uit. Ik had veel wind tegen. ik was erg blij met het bos: koel, geen wind, mooi en 100km.

Druk bij het hondenstrandje. Door naar nijkerk. Ik at een gellie die lastig ging. Door naar de Eemhof. Dan op de dijk weer zijwind, net als eergister! Op de fiets vind ik dat erger. De vlagen nodigen niet uit tot liggen. Ik dacht telkens: dadelijk weer een lange stop. Onder de brug door richting Haven was echt een crime. Veel wind en ik dacht elke keer: zal ik kappen…

Maar ik had 160km staan en eigenlijk moet het dan maar. Stoppen in Haven dan? Toch ook niet. Ik dacht: vanaf nu heb ik wind mee. Des te erger dat dat absoluut niet zo was en de wind vol tegen werd zelfs! Superzwaar. Heb je al 130km in de benen, en dan kan je niet harder dan 22km/u. Buffelen. Maar niet afslaan. Niet de gemakkelijke weg naar huis kiezen. Rondje Flevoland is rondje Flevoland. Ik wil op het bankje zitten, maar dat is bezet. Ik zie iemand langs Zand komen fietsen, dus ik kan ook. En dan gaat het echt beter! Wind mee. De dijk op en nog 20km genieten van wind mee. Eindelijk even meer gemak. Ik ga hard.

Nu wil ik de 100 mijl halen! het is nu toch al laat… Ik geniet van de snelheid die nu even lukt. op 150km ben ik rond (145 eigenlijk, 5 aanloopkm’s). Langs de plassen terug. Ik word moe, maar 161 gaan er komen. Kotterbos nog door. Dat is dan trekken en tellen. Tempo neemt wat af. Was 31 bij de lunch (!!) en 28,6 toen het rondje af was. ik ga blij zijn met 28,2. Ik heb wat last van mijn stuitje. Voorzichtig mee zijn. De cadans blijft ook achter vandaag. Dat is mijn vermoeidheid. Ik vervloek mezelf bijna als ik langs de Vaart nog een keer wind tegen neem. En dan naar huis toe. 160+km (want 100 mijl is niet 160, maar wat het wel is weet ik niet meer) want ik wil die medaille! En ik wil op mijn werk kunnen zeggen: ik heb afgelopen weekend 3200m gezwommen, 22 kilometer hardgelopen, een tweede plaats bij de 40+dames gehaald bij een korte triatlon en 100 mijl gefietst.

Als ik afstap voel ik mijn benen en knieën. Ik heb trek in chips, maar ik moet gelijk douchen en dan eten we pannenkoeken. Ik ben vermoeid, dat wel. Maar dit is TRAINING. Tóch verder gaan, toch niks overslaan, veel fysiek werk verrichten. mentaal is de voorbereiding ook begonnen, maar die is moeilijker. Hoe krijg ik mijn hoofd zover dat die er in gelooft?! Ik bewaar de training op mijn fietscomputer, die is compleet. Garmin heeft het in 2 delen gedaan.

Ik heb deze week met alles er op en er aan bijna 18 uur gesport. Zwemmen-fietsen-rennen beslaat “slechts” 15,5 uur. Tja, ik moet er echt voor trainen. Maar ‘weken van 20 uur’ maak ik niet. Ik zie iemand anders die 27 uur heeft getraind! Ik denk dat daar dubbele trainingen bij zitten. De anderen die ik herken, doen ook zulke dingen en tijden als ik doe.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2024-21b Achtste Triatlon Veenendaal

Ik had totaal geen zin. Ik had het gevoel dat ik iets vergeten was. Zin blijkbaar. Dat zei Vincent elke keer: je hebt de zin niet ingepakt. Ik was dan ook nogal geïrriteerd door vanalles wat niet opschoot. Ik had overigens van het lopen van 22 kilometer geen last, maar ik vroeg me wel ernstig af waarom ik in ‘s hemelsnaam weer een triatlon wilde gaan doen. Geen zin in. Ik vond de rit lang duren en het was drukkend en akelig benauwd buiten. Bewolkt en warm. Bleh. We moesten ver lopen met de fietsen en de spullen, maar eenmaal op het terrein was iemand zwaar onder de indruk van mijn fiets (totdat Vincents fiets er aan kwam) en ik vond het wel gezellig. Ik weet niet wat het was, maar het had meer dan de triatlon van vorige week. Een beetje Bornsdorf, maar dan verstaanbaar. Mijn warhoofd stond echter vol aan en ik kreeg van alles de zenuwen. De WCS, inschrijven, 19 graden water – paniekkkkkkk. We waren zo laat met de startnummers en toen moesten we binnendoor. Goddank was Vincent erbij.

Ik at nog een banaan en ik besloot dat ik met wetsuit ging. Goede oefening en hopelijk krijg ik er wat zwemvertrouwen van. We waren laat en moesten wat naar voren dringen en ik bleef maar het idee hebben: wat doe ik hier eigenlijk. Ik kletste met een man die een ‘gewoon tempo’ zwom en ik drong voor bij hem. Toen ik het water in ging riep ik die lieve DvM nog succes en toen sprong ik er in. Koud! Heerlijk!! Ik ging lekker aan het zwemmen. Vanaf dat moment was alles leuk. Ik liet alles los en zette de knop op ‘enjoy’. Die man zwom een tijdje naast me, maar toen was zijn ‘gewone tempo’ langzamer dan mijn tempo. Ik maaide lekker keihard door, ademde wat ik wilde en zag maar weinig door de beslagen bril en ik haalde veel mensen in, terwijl er niet eens zoveel voor me waren gestart. Ik ben blijkbaar blij met koud water! Ik maakte even het brilletje schoon en ging snel weer verder toen ik zag waar ik hen moest. Groene badmutsjes volgen. Vlak voor ik er uit ging, dook ik even terug om water te happen om het pak uit te doen.

Ik zag Rob en ik kon alleen maar lachen! Dit had ik gedaan! Ik had geen zin om te gaan rennen in de wissel. Snel dat pak uit en ik zwaaide even naar ES met zijn kids in de verte. Even hannesen met het pak en toen gingen er een paar dingen mis. Ik kreeg mijn schoen niet aan, daar zat de fietscomputer in en die was wit van de talkpoeder. Dus ik liep echt even te klooien.

De fietscomputer ging ook niet aan. Hopelijk doet het horloge het goed dan! Die brug over en daarna probeerde ik tegelijk op te stappen en de fietscomputer aan te drukken. Geen succes. Ik ging fietsen over de rotondes. Er waren onwijs veel vrijwilligers overal. En allemaal lieve topmensen! Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Ik klooide nog even met het computertje, maar zag dat het horloge het goed deed, dus dan maar daarop.

Rotonde over en dan liggen op de provinciale weg. De rotonde was zo groot dat zelfs ik kon blijven liggen! Onze tijdrritfietsen waren op zijn best gezegd een beetje overkill op deze korte afstand. Maar het ging superlekker! Onder het spoor door en ik haalde heel veel mensen in. Het keerpunt was lastig voor me. En dan weer snel liggen en toen had ik wind mee! Dikke brede grijns. Tempo erop en de benen het werk laten doen.

Ik zag Rob en het ging wel echt lekker. Ik dacht dat ik bij de rotonde rond moest, maar ik moest rechtdoor. Nog een stuk wind mee. Ik had het echt naar mijn zin en wist niet precies hoeveel rondes ik moest. Nog een stom keerpunt. Dan moet ik terug en heb ik wind tegen. Het deert me niet en ik blijf lekker tegen de dertig rijden! Nu moet ik er bij de rotonde wel af en door het start-finishgebied. Niks voor mij, veel te veel bochten en drukte en rechtop zitten. Net op het moment dat ik daar ben, komen ze van de gemeente binnen. Grappig, want daar heb ik ooit nog gewerkt! Ik zie een bordje staan dat ik 3 rondes moet. Duidelijk. Even wat gedoe en dan de weg weer op en liggen.

Ik zie Rob weer en Vincent nu ook. Rotonde over vliegen, onder het spoor door zo hard mogelijk en dan net boven niet halen. Ik haal DvM in. Ze is een heldin met haar handicaps en op haar leeftijd een TOPsportvrouw. Een buitencategorie. Ik juich haar toe. En na het keerpunt nog een keer! Dan vlieg ik er weer vandoor. Ik ga echt zo hard naar beneden dat ik moeiteloos weer boven kom. Vind ik echt ge-wel-dig. Die rare benen van mij, gister renden ze nog en nu fietsen ze weer. Ik let niet zo op de snelheid. Wel dat elke 5km binnen de 10 minuten gaat. Rotonde over en in elk geval niet remmen. Ik moet drinken. Doe ik dadelijk op de weg terug. Nee, nu! Keerpunt. Wind tegen. Ik haal mensen in op gewone racefietsen, maar ook op stadsfietsen. Nog van de start voor ons. Weer dat lastige stukje langs het finishgebied. Ik kijk naar wat mensen die hun medaille al hebben. Nog een rondje. Ik zie Rob lopen. Ik voel dat de wind aantrekt. Liggen en nog 1 keer heen en weer. Het is inderdaad wat rustiger. Na het keerpunt zet ik helemaal de sokken er in! Ik zwaai naar de fotograaf op de brug en geniet. Ik ga zo ongelooflijk lekker hard! Er steken mensen over, hallo daar, kijk uit! Ik drink nog wat. En dan na het keerpunt heb ik mijn koppie erbij en neem ik fruit gellie. Die kan ik maar vast binnen hebben. Slok drinken erbij en dan nog een keer dat rotrondje. Afstappen, geen haast maken. Ik wil gek genoeg zo snel mogelijk de helm af, maar weet dat het niet mag. Ik zie Rob en straal de wisselzone weer in.

Ik kan mijn fiets ophangen naar Vincents fiets. Ik besluit geen sokken aan te doen. Is dat dom? We zien het wel. Maar er zit ook geen talkpoeder in de schoenen. Hoppa, ankepanke, opschieten. Ik hobbel de wisselzone uit en voel dat mijn benen gister nog aan het werk waren, maar ze doen gewoon wat ze moeten doen. Ik zie de Lange van MeisjeSanne als DJ en ik zie MeisjeSanne met haar Heldenbord. Ik volg haar blog al sinds ik in 2012 ooit begon met hardlopen en 2 jaar later begon zij over de triatlon. Over zwemtijden. En over zwemmen in het Henschotermeer. Zij deed de triatlon in Veenendaal. En ze stond met het supportbord net na het spoor bij de marathon in Eindhoven in 2015. Ik volg haar en ben door haar gaan bloggen. Ik volg haar en door haar las ik iets over triatlon. Haar teksten en gedichten zijn inspirerend. Toen ik zelf ging triatlonnen, verloor ik haar een beetje en viel haar blog stil. Maar toen ik me inschreef voor de triatlon in Veenendaal zocht ik haar weer op op Instagram. Ze wandelt, ze is kleurrijk en gister heb ik haar geschreven dat ik haar zou opzoeken. En daar stond ze: mijn inspiratie, mijn heldin met het heldenbord. De brug over en dan gaan rennen. Ja, het is warm in de zon en ja, ik ga gewoon kalm aan doen. En toch haal ik mensen in. Ik werp 1 korte blik op het horloge en zie dat ik 5:30 loop. Kan ik straks wandelen. Als dat nodig is. Het zou toch gek zijn als mijn benen dit kunnen na gisteren? Ik haal mensen in. Veel. Er zijn wel een paar kerels die mij voorbij denderen. Dat klinkt dan mooi, zo’n hoog pasritme. Rondje om het park. High five voor een klein meisje. Een post en ik neem wat water over me heen. Ergens moet ik wel een beetje, maar niet echt. Meer omdat ik er aan gewend ben. Er zit een knappe donkere man onder de boom. Vincent rent me voorbij en zegt dat hij gediskwalificeerd zou moeten worden omdat hij een ongeluk heeft veroorzaakt, maar zelf is hij ok. En dan is hij alweer voorbij. Oversteken en over het fietspad. Ze hebben een sproeier. 2 Mannen staan mensen persoonlijk aan te moedigen. Altijd leuk. Langs de auto. Idioot genoeg gaat dit soort van vanzelf. Dat kan toch niet? Ik zie iemand met een startnummer verkeerd om en zeg haar het om te draaien als ze finisht. Ik zie wat stevige meiden en zeg dat ze hartstikke trots moeten zijn. Ik loop gewoon in volzinnen mensen op te fleuren! Dat hoop ik tenminste. Er is een onverhard pad achter het water langs. Met een leuk aanmoedigingsbord.

Ik word er nog vrolijker van. Ik vind van mezelf dat ik het hele eerste rondje moet blijven rennen. In dat hoge tempo. Achter het water langs. Ik zie de fotograaf.

Ik klets nog met een mevrouw en raadt haar aan om alvast aan de finish te denken. Ik loop 11 kilometer per uur en klets nog. Er is nog een post en ik drink wat water, maar mis daardoor de goal om het bekertje weg te gooien en het valt niet goed op de paal. Ik moet door de wisselzone, maar ik heb daar geen herinnering aan. Dat ik MeisjeSanne weer zie. Brug over, warmte in. Ook nu is het hier rustiger. Het tempo blijft maar idioot hoog. 5:25 enzo. Ik probeer nog mensen aan te moedigen dat ze de finish halen en hoe goed het is als ze na het wandelen weer even gaan joggen. Of dat die jongen zo’n mooi loopritme heeft en aan moet houden. Ik kom langs de post en ze roepen: laatste rondje toch? Wat dacht je… Ik doe een paar stappen voor een paar slokken bij de post. Bij de boom zit nu een zwerver. Ik zeg nog tegen een meneer die ik inhaal: het is wel warm he. Ik steek mijn duimpje op naar de fotograaf en die vraagt of ik nog een keer langskom, maar ik ontken. Ik heb het gewoon ongelooflijk naar mijn zin! Ik hoef hier niks he. En de prijzen zijn voor de vrouwen vanaf 40, dus ik heb niet zoveel kans. Maar ik doe mijn eigen best en ik ga mijn achtste binnenhengelen! Daar word ik blij van. De gedachte aan de volgende druk ik snel weg. Het gaat nu goed met mijn bingokaart en lopen kan ik wel zeker afmaken. Mijn benen kunnen iets wat ik niet kan blijkbaar. De mannen krijgen nog een high five van me. Ik maan nog een mevrouw haar startnummer goed te doen en ik hoef de sproeier niet echt meer. Bruggetje over en ik zie het bordje dat je niet mag zwemmen in de Surfvijver.

Op dat moment begint de kinderrace. Er zitten mensen op te letten en die heb ik ook zien zitten toen ik aan het zwemmen was. Ik loop nog langs het bord met ‘als je kunt zwemmen en fietsen en rennen, kun je ook finishen’. Ik zeg ene Rob die wandelt dat hij het ook gaat halen en dat de medaille het belangrijkste is. Ik haal een mevrouw bij die zegt dat ik nog een eindsprint doe, maar dit is gewoon mijn tempo. Ik ga niet meer wandelen. Ik loop langs de fotograaf en juich.

Hij zei al dat het leuke foto was geworden! En dan afdraaien naar de finish. Ik zie nog een meneer en denk even: jammer van de finishfoto, maar ik kan hem zelfs nog inhalen, ach ik pak gewoon de andere kant. En ja… ik heb de achtste ook binnen! Daar ben ik zelf even heel erg blij om.

Ik juich de finish over, maar zie Rob en Vincent niet staan.

https://player.vimeo.com/video/1008060840?h=eb4d828283&badge=0&autopause=0&player_id=0&app_id=58479

Rob heeft wel alles gefilmd en sluit af met de woorden: ze is nog tweede ook. Ik draai me om na de finish en zie hetzelfde. Daar ben ik even heel erg blij mee! Er was al weinig moeite, maar nu voel ik me helemaal blij. De man roept het nog verbaasd om en ik denk: er kan nog iemand sneller zijn, maar Vincent feliciteert me.

Ik ga kijken bij het eten en drinken, maar ik hoef niet echt iets eigenlijk. Ik neem water en een stuk banaan. En nog wat water. Het is allemaal goed geregeld. Het enige jammere is dat we niet weg kunnen. Ik wil de fiets wel gaan halen, maar de prijsuitreiking zou om 4 uur zijn en we moeten alweer daarheen. Ik klets nog met DvM, wat is die toch ongelooflijk lief! Het is wel druk, maar het is gezellig en niet dwingend. Er heerst een enorm relaxte sfeer en als ik dat zeg…. Ik koel wel wat af van het wachten in mijn natte pakkie. En dan het podium op.

De vrouw die eerste is geworden, heeft een baby bij zich! Die is echt nog geen 50 dus. Ik krijg een zilveren medaille en ik krijg een bos zonnebloemen. Ik ben wel blij. En dan wil ik naar MeisjeSanne. Ik zie haar zitten en ik vind het maar moeilijk om haar te vertellen hoe ik de afgelopen jaren al haar support en motivatie heb ervaren. Ze is in het echt ook erg lief en iemand waar je blij van wordt. Zij krijgt mijn bloemen. Voor alles.

Want DvM heeft zelf ook een bos verdiend op haar leeftijd. De spullen pakken en ik kan me niet goed omkleden. Ik wil weg en toch ook niet. Ze zijn al aan het opruimen, dus we moeten nog omlopen. De brug wordt ontmanteld. Ik heb niet goed gegeten naderhand. Werk te laat het pakje Fristi weg. De medailles klingelen tegen elkaar. De fietsen opladen is teamwork en verder is alles best heel erg rommelig. Mijn warhoofd is weer terug, vergezeld door een paar krampen. Ik hoef niet meer naar de WC en ik wil de koekjes eten. Het is noodweer als we naar huis rijden. Vermoeiend voor Rob. We halen friet en de hamburger, in de stromende regen. Zo blijf ik nat. Ik heb eigenlijk nergens last van. Mijn huid van mijn enkel nog een beetje, maar ik ben er niet eens echt moe van. Ik zet wat op Instagram.

Hier zijn de officiële tijden:

Zwemmen 9:26; Wissel 1: 2:30 🫣 fietsen 33:52; wissel 2: 2:40; hardlopen: 24:35 Totaal 01:13:01. 4de zwemtijd (!!), 17de wisseltijd1, 2de fietstijd (!!!!!) 9de wisseltijd2 en vijfde looptijd.
Tweede dame 40-59 (van de 31) en 19de vrouw van de 88 deelneemsters.
Een tweede plaats is mooi, maar het beste is dat ik gewoon lekker gedaan heb wat ik moest doen en dat ik genoten heb. Aan de buitenkant zien mensen weer een podium, maar wat er omheen zit -gister 22km gelopen, eergisteren 3k gezwommen, morgen 100+ fietsen, twee en een halve week na corona, de examenstress++, drukke werkdagen- dat weet niemand.

Garmin heeft er een zooitje van gemaakt, die heeft de tweede wissel als hardlopen geteld met een kilometer erbij en gemengd met het hardlopen wat ik daarna zelf hernoemd heb. De afstanden waren allemaal wat korter, zwemmen ging bij mij toch nog in 2:03, wat met wetsuit toch nog ietsje tegenvalt. Ik heb wel minder gezwommen dan Vincent, zomaar 10%. Dus ik weet nog niet of de meting wel klopt. Fietsen heb ik gemiddeld 31,6 gedaan. Met een top van 54 kilometer per uur! De cadans is blijven steken op 74. Het was nog geen 19 kilometer. En hardlopen heb ik gemiddeld in 5:22 gedaan. Slechts 4,7 kilometer. Met een goede hardloopcadans, dat dan weer wel.
Nog eentje hierna. Nog 1. Dat heb ik wel 10 keer gedacht. Acht keer zoveel. Hoe dan? Nog 1. Dan is de afstanden-knipkaart vol. Eentje. Ben ik dan een ervaren triatleet?! Welnee, ik stuntel ook nog door de wissel en ik heb ook geen zin als ik ‘s morgens opsta en ik moet ook maar afwachten wat mijn hoofd vandaag aan kan. Of zouden ervaren triatleten dat ook hebben?

Categories: Wedstrijd | Tags: | Leave a comment

2024-21a Kwart Triatlon Deil

Ik had geen zin in de triatlon. Het kwam gewoon niet, de zin of de focus. Ik at gewoon wit brood, pakte ‘s morgens alle spullen bij elkaar. Ik weet het allemaal wel. Hoe arrogant dat ook klinkt. Niet dat ik denk dat ik het ‘vanzelf’ wel afmaak, want ik voel een beetje lekke-bandenvrees en zwemmen zonder wetsuit is ook niet mijn ding. Maar ik maakte me ook niet druk. We hadden file bij Utrecht en dat boeide me ook niet, we zouden toch wel op tijd zijn. Ik zat lekker achterin te chillen. Ook geen zenuwen. Daar had ik ook al geen zin in. Ik dronk in elk geval keurig de bidon leeg en vond een Dixie in Deil. We namen de fietsen mee en het was allemaal niet groots, maar wel een beetje anders dan anders. Er zijn 2 wisselzones en zij moeten het nummer op je fiets doen, zodat het goed leesbaar is. Dat is met mijn fiets en Vincents fiets natuurlijk weer lastig. Ja, Vincent deed ook mee. Ik legde de spullen neer voor het lopen. Nog een keer insmeren. Toen kwamen papa en mama, die een keer kwamen kijken bij ons. Leuk! De fiets moest eerst hier en die moesten we later verplaatsen. Ik vond het gedoe.
Moet je op de fiets naar een wisselzone een paar kilometer verderop. We fietsten achter de rest aan. Ik had 3 bolletjes op, geen zenuwen en nog steeds geen zin. Rob moest een eind lopen, papa en mama namen de auto.
Bij het water werden de fietsen gecontroleerd en moest je nog een keer alles klaarzetten. Ik werd er onrustig van! Nog een keer naar de WC, papa de telefoon geven. En toen ging het allemaal te snel. Ik hoorde dat er geen dixies waren op het loopparkoers en ik moest door het water in. En daar waren ze toch: Zenuwen; op het allerlaatste moment in het water. Ik zocht Vincent, riep Vincent, zwom heel even in, een minuutje of minder. Het was ineens paniek en toen gingen we al met een toeter weg en stond ik te ver vooraan en te plotseling en te druk en zonder wetsuit en zonder de controle. Mensen zwommen over en langs me heen en ik kwam er niet in qua zwemmen.

Ik zag niet waar ik heen moest, vond geen ruimte, mijn brilletje besloeg. Ik had het idee dat ik andersom moest zwemmen, dus ik was verward. Stond mijn horloge wel aan? Ik kon alleen 1 op 2 ademhalen. Heel onrustig. Ik zag wel mensen, maar ik denk dat iedereen voor me zwom. Ik maakte 1 brillenglaasje schoon. En toen netjes om de boeien, dat kan ik wel, maar ik zag weinig. Het tweede rondje ging iets beter en ik kon zelfs een stuk 1 op 3 ademhalen, maar niet lang. Ik had nergens last van, maar de energie ontbrak ook, de kracht. Zelfs het water uit komen duurde lang. Ik ervaarde enige desoriëntatie. De meeste fietsen waren al weg toen ik aan wal kwam en de wisselzone in ging. Het was dan ook niet helemaal een kilometer denk ik, want mijn tijd van 22 minuten viel voor mij nog erg mee! Ik pakte mijn spullen (makkelijk te vinden) en toen zei de meneer van de NTB: “nu lekker gaan knallen”. Ik weet niet hoor, maar dat soort uitspraken maakt me agressief. Zal ik dat zelf bepalen? Ik moet finishen. Meer niet. Ik zag Rob en ik merkte dat het fietsen eigenlijk wel lekker ging.

De weg was lekker slecht. Ik haalde al meteen een aantal mensen in. Toen kwamen we op het ‘rondje’ wat we 6 keer moesten gaan fietsen. Ik had de tegenwoordigheid van geest om op de kilometerteller te kijken en te gaan rekenen dat ik er na 35km af moest gaan. Ik ging liggen op de fiets en vanaf dat moment fietste ik gewoon snoeihard door. Fijne weg, rustig, recht, geen wind. Ik ging er vandoor, haalde in, hield wel de controle vast, dronk redelijk en het ging erg hard.

Ik vertrouw de fiets, lig op de rechte stukken en ben voorzichtig in de bochten. Ik zwaaide naar de mensen bij de boerderij, naar de motoragente en naar de meneer die de hele tijd alles filmde met zijn hond er naast. Er was een familie kinderen en op de hoek stond het vol.

Elke 5km drinken. Ik zag alleen maar tijden van 9 of nog beter 8 minuten voorbij komen! Ik zag de tellers van de rondes ook. Er was nog een drukke hoek. Eerste rondje zat er al op. Ik keek niet echt om me heen. De kids op de quad in het veld irriteerden me, teveel herrie. Verder haalde ik erg veel mensen in. In de tweede ronde kwam Vincent me voorbij (zijn derde ronde) en hij riep: Ride On. Ik zag hem niet eens heel erg snel van me weg rijden. Papa en mama zagen mij niet, die zagen alleen Vincent en ik riep nog: mama! In de derde ronde ging ik ook een gel nemen en ik rekende uit dat ik met 17 kilometer in een half uur op 34 gemiddeld zat. Wat voor mij geweldig is. Ook al wordt het nog iets minder… Geen wind, 6×6 bochten en pacmannen. Ik zag wel mensen stayeren, maar er was genoeg ruimte. Ik hield van de ruimte, de herkenbaarheid. Na 4 rondjes kan je dan echt aftellen. Ik werd wel even blij van de gedachte dat ik hier met een hele bak ervaring fiets. Verder deed ik gewoon wat ik moest doen: hard fietsen, lekkere cadans houden en proberen toch niet kapot te gaan, want dat is niet nodig. Papa en mama zagen me nu wel! k fietste ook echt 34 kilometer in een uur! En weer eten. Rob stond daar nog.

De laatste ronde werd lekker rustig. Ik zag nog iemand voor me in het geel en ik dacht: jouw vreet ik nog op! En dat lukte, gaf me nog wat motivatie. En daarna nog iemand. Er reden 2 vrouwen voor me en ik dacht nog: balen, maar die fietsten nog een ronde! Dat is wel lastig in te schatten, hoe ver iedereen is. Ik zag dat ik de 40 kilometer in een toptijd fietste en wist dat ik genoeg had gejaagd voor mijn PR. Achteraf was het secondezwerk. Mijn PR op de 40km fietsen stamt nog uit de tijd dat we met zijn drieen samen de triatlon deden. Toen RW eerst zwom. Die heb ik nu verbeterd! Daar ben ik trots op! Toen de slechte weg weer terug en ik at nog een gellie. De bidon was leeg! Bij het tunneltje na 3 bochten die mij tijd kosten, dacht ik alleen te zijn, maar die meneer haalde me iets meer bij. Ik riep heel hard ECHO, zoals Vincent en ik onder tunneltjes doen en het was een toptunnel! Die meneer achter me riep ook mee. Hij haalde me een beetje bij en ik zei sorry. Dat was het leukste moment van de wedstrijd! Daar genoot ik echt even van. Verder vond ik snel fietsen ook leuk, maar niet echt dat ik dacht: goh, wat is dit geweldig. Net als de hele tijd, ontbrak de zin eigenlijk. We fietsten door Enspijk en ik haalde de man toch maar in. Ik hoefde niet meer zo snel allemaal en keek even naar de schattige dorpjes. Toen Deil in en dat was al druk met lopers. Even opletten en de wisselzone in. 43 km met 33,6 gemiddeld. Voor mij de max. ‘k Doe geen belofte voor de langere afstanden.
In de wissel deed ik kalm aan, klein plasje, sokken aan over het gras heen. Er stonden nog helemaal niet veel fietsen! Dat was raar, want ik zag er ongeveer net zoveel als in de vorige wisselzone en toen was ik laatste. Het deed me goed. Kijken maar hoe het hardlopen gaat. Het voelde al goed toen ik langs de muziektent liep. Helaas zag ik Rob of mijn ouders niet.
Toen hardlopen. Tja, dat was prima te doen. Er was al vrij snel een post en ik nam een spons mee en een beetje water. Ik vond de warmte meevallen. Eerst een stuk door de schaduw en het dorp uit. Dan over de zonovergoten dijk. Ik ging gewoon hard met mijn 5:20, maar het voelde aan alsof het lang zo snel niet ging. Langs de Linge en dan de Appeldijk op. Daar was weer een post. 3 posten met sponzen op 2,5km is geweldig. Daarna langs de molen. Erg mooi. Wel in de volle zon, maar dat deert me niet zo.

Ik hou mezelf koel met de sponzen. Dan weer richting het dorpje in de West Betuwe. Daar zaten mensen en weer een post. Ik vond het dorpje in best een stukje nog. Ik hield het tempo vol. 4 Rondjes in totaal: Lingedijk, molen, dorps Deil. Lopen kan ik wel. Ook 10 dagen na Corona. Al hoest ik soms wel en ik moest bij het lopen echt snotteren. In de tweede ronde haalde Vincent me in en ik riep hem nog na: “mama is trots op je”. Er waren veel snelle mannen, maar verder was het parcours niet overvol. Ik zwaaide elke keer naar Piet en ik zag kano-ers op de Linge. Na de tweede bocht stond een meneer luidkeels aan te moedigen en bij de laatste post stond ook een man van alles te roepen met een sigaret in zijn mond. Ik besloot 2 rondes zeker te blijven hardlopen en dat ging ook gemakkelijk! Ik liep 5km in 27 minuten. De derde ronde werd wat lastiger, want ik voelde wel dat ik een beetje moest. Maar ik kon ook doorgaan. Ik nam wat drinken, maar dat ging niet goed en ik kreeg een beetje krampen. Dan niet hoor. Ik blijf wel hardlopen, ik heb 1 keer heel even gewandeld om wat te drinken, verder ren ik alles. Mijn schoenen sopten van al het water waarmee ik me koel hield. Ik maakte ook drie rondes vol, maar toen werd het wat lastiger. Ik heb Rob of mijn ouders niet 1 keer gezien langs de kant. Ik wilde er niet meer moeite voor doen. Ik vond het allemaal niet boeiend. Ik ging het afmaken en hardlopend ook, al gingen de laatste kilometers niet meer van harte. “het gaat lekker” riep de meneer op de hoek, terwijl ik nog een vrouw inhaalde. Ik zei hem: “daar staan is lekker, hier rennen niet meer zo.” Ik ging wel door, dan ben ik er eerder vanaf. De laatste ronde was lekker rustig. Voor mij prima. Piet gedag zeggen dat hij daar mooi woont ‘de kinderen wonen hier’, kan ik horen. Zo grappig. Bij de laatste post ben ik het wel zat hoor. Ik zie niemand met een medaille, dat stelt me niet gerust. Ik geniet nog wel van de hele familie die me aanmoedigt en opa die de baby de fles geeft. Geweldig. Dan ga ik richting de speeltuin. Ik haal het gemakkelijk binnen de 3 uur, maar ik heb geen idee waar ik lig in het veld en met de fietsen en hoeveel er voor me zitten. Ik zie Rob nog even.

Al met al heb ik niet mijn best gedaan. Ik ben niet stuk gegaan. Binnengehengeld na een high five van mijn ouders in een mooie tijd van 2:38. Net geen PR op deze afstand, maar elke wedstrijd is toch ietsje anders. Ik was daarna een lange tijd erg aan het hoesten. Ik ben niet kapot ofzo. Ik voel me een beetje smerig. Ik kan me omkleden in de WC en ga dan ook gelijk voor de grote boodschap. Dat is mooi lang genoeg weggedrukt! Lang gewacht op de prijsuitreiking, maar de anderen zijn dan echt sneller! uiteindelijk was ik 5 van de 12 40+dames. Het gaat er om wie er nog meer mee doen. Ik had wel 1 van de allerlangzaamste zwemtijden! Als je je fietsnummer inleverde, kreeg je toch een mooie houten medaille.
Vincent was ook niet snel genoeg bij de mannen tot 40. Maar hij is uiteraard vele malen sneller dan ik. Dan vallen mijn tempo’s helemaal weg. Ik ben blij dat ik 5:30 heb kunnen lopen, dat is voor mij hartstikke goed! Ik heb de hamburger verdiend!

Fijne, rustige wedstrijd. Wegens een overlijden van een organisator was er geen muziek en dat beviel me enorm! (Oorzaak jammer, resultaat tof) Ook 6x hetzelfde rondje fietsen is goed voor mij en 4x hetzelfde lopen ben ik ook gaan waarderen. Geen drukte onderweg, geen overvol parkoers. Ik vond het prima weer.
En ‘s avonds? Voel ik niks. Geen last van wat-ook. Moe wel. Maar ook niet meer dan een ✅ op de lijst. Het kunstje gedaan. Ik wilde mijn best doen, had geen zin, kreeg geen zin en voel me er ‘gewoon’ onder.

Het dringt niet zo tot me door dat er mensen zijn die hier heel voor trainen en dat ik dat ‘tussendoor’ gewoon effekes doe.

Categories: Wedstrijd | Tags: | Leave a comment

2024-20

29 juli – Bootcamp en een beetje hardloopachtigiets doen.

Heel rustig. Eerst 1,5km zelf hardlopen richting de bootcampplek. Met een bidon in de hand, toen met een vrouw mee en verteld dat ik een marathon heb gelopen in de vakantie. Iedereen zanikte over hitte, maar ik vond het echt heerlijk!! Vroeger haatte ik warmte: je kan niet meer laagjes uittrekken en in de winter doe je een extra laagje aan, maar tegenwoordig smeer ik me in en denk ik: hitte adaptie! Ik kan zweten, ik kan drinken en mijn witte velletje kan het ook aan. Zomer mensen, zomer. En het is slechts 27 graden, kom op zeg. Overigens zijn alle pijntjes weg!!! Geen last van knieen of voeten ofzo. Niksiepiksie. De hele dag niet. ‘s Morgens slechts een beetje stijfjes rondom de linkerenkel.

Dan de bootcamp zelf. En druk dat het was! Wel iets van 8. mensen ofzo. 6x de trap, wel iets van 9 oefeningen en de dennenbomen-oefening en twee en een half rondje en de buikspieren lukten even niet zo goed. Superslechte zin, grammaticaal en ook de hoeveelheid zin die ik had tijdens de oefeningen. Ik doe de oefeningen wat langer. En fanatiek. Veel arm-dingen. Veel geblaat, maar op de valreep wel kennis gemaakt met J en haar triatlondochter M. Te lang voor het schema (45 minuten hoefde ik maar en het werden er 55) en te kort voor de badge (4 minuten nog deze maand). Ik begon bij deze bootcamp om krachttrainingen te doen, maar intussen vind ik het teveel van hetzelfde en te weinig variatie, dus ik was nu voor de laatste keer. De kaart is vol en ik ga niet verlengen.

30 juli – Fietsen met Vincent en 5 tempoblokjes.

Vincent ging mee, allebei op de tijdritfiets. Eerst 40minuten infietsen langs de noorderplassen. Mijn hartslag deed weer niet mee. Het voelde zwaar. Fijn om Vincent bij te hebben, door al dat werken zien we elkaar minder. Ik moest 5×5 minuten hard. De eerste deed ik lekker zelf achter de nplassen op de slechte weg. Wilde ik liever links rijden. Toen het CAA parkoers in omgekeerde richting. Door alle bochten viel de tweede in het water. We kwamen bij haven en ik zette ruim op tijd -in de 5 minuten rust- de tijd stil. Tempo hoog houden is geoorloofd: ik zie mensen vaak hele lange uit-thuis tijden hebben en hele hoge tempo’s. We wachten tot Mariola open was voor een ijsje voor Vincent.

De fietsen hadden veel Bekijks. Ga toch weg zeg, das niet aan mij besteed. Rustig haven weer uit (het is een grijs recht streepje op de kaart) en dan gaat Vincent me voor in het tempoblok. Voelt makkelijk om boven de dertig te rijden, al vind ik liggend vlak op iemand rijden altijd akelig. In de rust bespraken we dat ik iets harder kon. Voor Vincent niet moeilijk. Ik korte de pauze wat in. De vierde gingen we dus rechtdoor tot onder de brug door. Ik moest wel meer aanzetten, maar dat ging ook best prima. Dan keren en langs de brug terug naar het industrieterrein. Daar zouden we nog harder gaan, maar ik had moeite met de bochten en drukte en ik moest echt hard werken en Vincent ook. Ook Nu rechtdoor. Vincent ging even kijken naar de auto’s. Ik wachtte. Horloge weer stil gezet en het gemiddelde stond op 28,3 ongeveer. Nog net in de laatste rust. Over de Kemphaan uitfietsen en ik zag wel iets geks op het horloge dat ik lang in herstel bleef.

We gingen via de witte brug en daarna ging ik even voorop en dan kan ik voor een klein stukje ook wel doorfietsen. Ik had niet meer zoveel zin. De training werd te lang. Nog over de Trekweg. En dan wat stadse drukte. Mijn horloge gaf een wonderlijk gemiddelde aan van 25,5. Wat met de tijd (2 uur over 51km) ook klopte, maar het was gek met de 28+ strava gaf ook 27,7 aan. Garmin heeft geglitcht en daarna alleen het laatste stukje als gemiddelde gepakt. Khou er niet van. De rest van de dag was zelfzorg: Pedicure en cranio. Cranio was rommelig, maar ik ontdekte waarom ik nog steeds knikkende Knieen heb (letterlijk) en dat ik boos ben op mij en dat ik iets te ver over de grens ben gegaan. Ik werd vanmorgen doodsbang wakker van het open trapje op F60. Mezelf Te ver gepusht.

31 juli – Wandelen en zwemmen

Met de collegas en naar de trein op en neer wandelen in Leiden. Beetje futloos vandaag. Het is heel stil op het werk. Zomervakantie op de scholen. Het voelt ook als stilte voor de storm, ook omdat K weg gaat straks. G ziet de impact niet. Om 4 uur weg om te gaan zwemmen. Dat kan dan, maar ik vind het moeilijk. Vanaf het station rechtsstreeks uit het werk komen lopen. Warm hoor. Vincent kwam met de auto. Een droomscenario!! Maar snel omkleden en een baantje in. 100m zonder achtje, 100m met, 100m zonder. Met Vincents achtje, want de mijne lag nog thuis! Garmin telde ook verrot. Toen 2×150: 50 benen, 100 armen. Sucks, die benen 🦵🏼. S vooraan. We waren met zijn viertjes. 1 jongen E&S en ik. 400m duur. Anke voorop. Heerlijk. Met achtje natuurlijk. Ademen per 100 wisselen 1 op 4 en 1 op 3. Ging best lekker!

Schoolslag. Bleh. Toen 2×200. Jongen voorop. De eerste. Ging hard. Of ik de tweede wilde doen. Ging echt hard! Ik ontdekte uitademen. Okiz. Kan het nog makkelijker?! Dan hoeft je koppie helemaal niet het water uit. Ik voelde me boos. Woest. Op wie of wat weet ik niet. 50Rug. Vre-se-lijk. Ineens is het er dan: trapjes, stap, hoogte. Ademhalingsproblemen. Angst. Omdraaien en zwemmen, geen rug, geen plafond. 4×100 hard. Ik deed ze hard. Boos. Met achtje. Snel. Uitblazen onder water. Slag-slag-slag. Dan 12×25. Jek. Jongen voorop: start te hard, valt terug; maar ik ben het zat. Klaar met dit geneuzel van zwemmen. Toedeledokie, ik wil weg, ben klaar met dit. En dan doe ik juist het achtje weg een paar keer. I hate me. Dus ik pak m mooi terug. Garmin wordt net zo gek van die 25jes als ik. Ik doe nog 100m zonder achtje en dan is de zin wel zó op!!!! De douches doen het niet. Na het zwemmen nog een tijdje kletsen met J van de bootcamp en haar dochter M. Het is half 8 voor we thuis zijn.

3 keer de trap voor de peesplaat + 3 keer de knieowfening. Omstebeurt. Omdat ik 5 minuten te kort kwam aan krachttrainingen deze maand. En het is al zo weinig gek geneog: nog geen 130km gerend (incl marathon), nog geen 750km gefietst, slechts 12km gezwommen en dus net aan 4 uur krachttraining. En dat traint voor een hele…..

Dit was de laatste dag van juli: vroep op, reizen, triatlon volgen (wat maar net lukt), slaapverwekkende meeting, saaiheid op werk, z zoekt sponsor, teveel geweldige vakantie vierende mensen, zin in APPELKOEK die er niet is, een uurtje eerder weg, wandelen naar zwembad, zwemmen (hárd) met M praten, laat thuis (19:00) eten koken, vaatwasser leeghalen, vuilnisbak, winkel voor de appelkoeken, crew spelen en me ziek eten aan de koeken. 🩸. A bit too much maybe? En ondertussen proberen te dealen met alle vakantiegangers, geweldige minderheden, rijkeluitjes, (sport)planningen, onbegrip, opspringende angsten en krampen.

Maar deze badge is binnen met een paar krachttraining oefeningen! Life sucks

1 augustus – hardlopen met 3 tempoblokjes van 10/8/5 minuten met even lang rust tussendoor

Tja.
Ik ben blank, verstandig, gezond.
We zijn rijk, slim, compleet.
Ik werk deeltijd bij een fijne baas, ik verdien voldoende, ik heb leuk werk.
Ik heb een superlieve man die me support, die alles met me deelt en genoeg geld heeft om me te sponsoren.
Mijn kind is braaf, volgt me in mijn passie en is goed opgevoed.
Mijn schema en de heldin die dat maakt houdt rekening met mij, is passend en uitdagend.
Ik ben eerlijk, bescheiden en zo sociaal als ik kan.

Gelukkig ben ik ook vrouw, 50+ en extreem onzeker, want anders zou ik wel heel erg een minderheid vormen als tevreden sporter die niet klaagt, niet op social media jubelt en doet wat ze moet doen.

Al ging dat vandaag totaal niet vanzelf. Ik liep de hele tijd te denken: waarom stop ik niet gewoon? Omkeren, klaar, genoeg gezweet, genoeg gesomberd, hartslag klopt toch niet, hopeloos en een heel slecht gevoel over dit alles: deze training, mezelf en iedereen en de omgeving ook. Inlopen gaat al ongemakkelijk. Ze zijn met bulldozers aan de gang. Eerst een bankje dumpen, dan het moeras volgooien. Bosbouw is een vak apart. 5km in precies een half uurtje. Een interval in zone 3, gaat m niet worden. Maar ik probeer het. 10 Minuten lang en de 10 minuten rust zijn helemaal vreselijk. Mijn maag speelt op, ik voel me misselijk, maar ik hoef niet echt. 8 minuten ook maar proberen. Het viaduct over. 8 minuten rust is zelfs welkom. Dan 5 minuten. Dat kan ik. Ik kan me 5 minuten inspannen. Als het allemaal maar niet eindeloos lijkt. Ik moet lang, niet snel. Mijn maag moet mee. Niet misselijk zijn. 5 minuten rust. Ik moet nog omlopen ook. En ondertussen somberen mijn gedachten door.
Ik maak 13km vol. Redelijk tempo. Ik haal de vuilnisbak. En dan gaat het alsnog mis en ben ik net te laat. Het is toch de tijd dat ik een luier nodig heb.

now my charms are all o’erthrown
And what strength I have’s my own
Which is most faint; now t’is true
I must here be released by you

  • Propero’s Speech – Sheakespeare- LMcK

2 augustus – Met Vincent naar de Achelse Kluis in België fietsen

Op de tijdritfietsen! Dat hebben we nog nooit gedaan. Het plan is om naar België te fietsen, naar de Achelse Kluis en daarna terug naar Veldhoven. 180 kilometer in totaal. Ik wil liever 2 kilometer extra fietsen, zodat ik de langste fietstocht ooit doe. Onderweg stoppen we bij de McDonaldsen, gewoontegetrouw. We nemen een rugzakje mee voor wat extra spulletjes. We vertrekken om 9 uur.

Uur 1: (werkelijke tijd) Het eerste uur is overbekend allemaal. Almere, we hebben gekeken of we bevers zagen, we gingen snel de bekende paden over en Vincent ging voorop over het slingerpaadje. Ik moet echt even wennen aan de tijdritfiets en waar Vincent zo snel mogelijk gaat liggen, ben ik al blij als ik tijdig kan inklikken. Ik zit veel rechtop. Over de Stichtse Brug. Voorheen een heel eind, maar nu is het slechts een beginnetje. Het is helemaal niet warm, Vincent heeft zelfs kippenvel. Lang wachten bij de stoplichten bij Blaricum. Ik heb vreselijk hard piepende remmen. Echt naar. We besluiten langs de snelweg te fietsen. Ik ben zeer teleurgesteld dat we slechts 25 kilometer in een uur hebben gefietst. Juist dit stuk had snel en gemakkelijk hard moeten gaan.

Uur 2: Door Eemnes, langs het grote kantoor, over een smal fietspad, Vincents bidon valt een keer (kan ik meteen even drinken, want dat doe ik toch te weinig), over de rotonde en langs Soesterdijk. Het valt me op hoeveel stoplichten er eigenlijk zijn en hoeveel mensen we moeten inhalen. Alles gaat zonder problemen, maar toch: een heleboel intervalletjes eigenlijk. Dan langs Soest. We moeten omkeren, want ik dacht dat het pad onverhard was, maar er ligt een fantastische wielrenfietsweg naast! Even lekker op tempo. Daarna een pad langs de Soesterduinen: GEWELDIG. Het golft omhoog en omlaag, is supervlak asfalt, leeg en met een mooi uitzicht. We klimmen omhoog naar Vliegbasis Soesterberg. We stoppen voor een fotootje, want we mogen niet op en neer fietsen (een broedvogel).

Dan langs de opgezette helikopter, speeltuin en tig stoplichten naar de McDonalds in Huis ter Heide.

Uur 3: voor de helft gaat dat op aan wachten bij de McDonalds en eten aldaar. Het is dat de pannenkoeken zo lekker zijn! Maar de thee hebben ze niet. De WC is welkom. Onze fietsen worden als professioneel bestempeld, maar van triatlon heeft de ouwe kerel nog nooit gehoord. Ik denk regelmatig: “blijf met je ogen van onze fietsen af zeg, kijk het moois er niet af.”

Het andere deel van het uur besteden we aan door Zeist fietsen. Als we fietsen, ligt het tempo wat hoger. We bewonderen enorm veel villa’s en dure auto’s in het voorbijgaan. Het gaat goed met het fietscomputertje. Vanaf nu zullen we elk uur minstens 1 keer denken: hier zijn we nog nooit geweest! We hebben nu een route door Garmin laten maken, terwijl we voorgaande jaren via routeknooppunten of een route.nl-route hadden. Die houden geen rekening met racefietsers en Garmin blijkbaar wel. Brede, snelle paden.

Uur 4: Door Driebergen gaat in tegenstelling tot 2 jaar geleden echt vanzelf. Er blijkt juist hier zo’n prachtige fietsstraat te bestaan. We komen bij Kasteel Sterkenburg. Een prachtig plaatje.

Vincent maakt de foto en hij filmt ook de échte Hotrod die langs scheurt. Helemaal geweldig. Het is een superdruk kruispunt in the middle of nowhere met auto’s’ motoren en stilstaande fietsers op het moment dat wij daar zijn. Maar wel verrassend mooi.

Daarna is de weg weer leeg. We scheuren naar de Lekdek toe. Intussen is het wel warm geworden. Niet te heet, maar prima.

We rijden over de Lekdijk en Vincent is op weg naar het Einde. Dat je het weet. Op de dijk kunnen we ook weer lekker doortrappen. Dat snappen wij: dijken.

We hangen even achter mensen met een gewone fiets, omdat zij ook naar het pontje moeten en dan merk je pas hoe traag dat gaat. Op het pontje kan je tegenwoordig ook pinnen.

Uur 5: Door Beusichem en daarna is erg bekend. Hier werd Vincent ooit een triatleet, toen hij met pijntjes toch doorzette. Nu schieten we langs de uitloopkippen en daarna over de weg die vernieuwd is. Twee jaar geleden een ramp, want de weg lag open en was slecht, nu een ruim, prachtig dubbelbaans fietspad. Het tempo ligt even heel erg hoog! Door Buurmalsen, dat is een lief dorpje. Dan de Linge over en het drukke en onoverzichtelijk Geldermalsen door. Een mevrouw op een e-bike zit ons 3 keer in de weg, de vierde keer stoppen wij voor een échte Ferrari in het wild.

We zijn dan altijd opeens razendsnel in Waardenburg. De rest van het vijfde uur gaat op aan auto’s kijken bij ThijsTimmermans. En kletsen met de eigenaar van een Alpine, die thuis ook nog een race-Lotus heeft staan.

Ik vind de blauwe Ferrari alleen maar mooi omdat ie goed bij mijn fiets past!

Uur 6: Vincent trakteert bij de McDonalds. Er zijn helaas geen pannekoeken meer, dus ik eet ook friet. Hij neemt de rugzak over. We volgen Darragh die in Ierland van zuid naar noord loopt met een buggy vol spulletjes. Als wij denken dat we iets stoers doen, zet hij ons met zijn besjes verzamelen, karretje omhoog duwen en wisselende weersomstandigheden wel weer even op onze plek. De brug bij Waardenburg over.

Mijn telefoon/horloge/een apparaat bemoeit zich met de route. Die kletst mega irritant mee. Er staat niks open en toch geleuter. Ik heb het gevoel dat ik lek rij achter. En voel me niet senang door al die auto-geluiden als we langs de snelweg doorstomen achter de Lucht langs. Een man stayers achter ons aan. Niet mijn beste uurtje. We vinden wel weer een heel fijn fietspad naar Hedel en gaan daar de ‘misselijke’ brug over. Brabant in. Vincent zit precies dan op 90 kilometer. Zijn afstand. We rijden ‘s Hertogenbosch in. Dat gaat met een breed fietspad altijd eigenlijk best goed. Langs het station.

We komen ineens in de natuur uit. Langs het water, ik weet niet welk. Onder een snelweg door. Weer een heel stuk: hier zijn we nog nooit geweest. Dan komen we in Vught. Een stuk onverhard, een stuk door een woonwijk slingerend, zoekend naar de weg: weinig succesvol, dat Vught. De wegen zijn slecht: hobbelig en lastig. Ik had gehoopt op een snelle route naar Eindhoven, maar we moeten door het Brabantse achterland. Vincent heeft het lastig en hij kan niet zo hard. We gaan door Esch en door naar Boxtel. We willen wel een bankje, maar het is er niet. Als ik er voor rem, heeft Vincent ‘m gemist. Ik weet wel wat het is: het is nog een heel eind, we eten te weinig en met het wisselen van de rugzak is de balans veranderd. We rijden door Boxtel en ook dat is met klinkertjes en heen en weer over het spoor lastig.

Uur 7: We rijden langs Lennisheuvel, waar we twee jaar geleden moesten schuilen. Ik ga nu elke keer vooruit. De kilometers tellen op. De tijd inmiddels ook wel een beetje. We doen geen spelletjes onderweg, ik vind het prima om alleen maar met fietsen bezig te zijn en met de route. Niet teveel afleiding. We komen een bijzonder bord tegen wat vermeld dat bij regen het fietspad onder water kan staan. We hadden er moeten plassen… Met 130 kilometer om half 5 zijn we in Oirschot en ik zie een winkel en daar stoppen we. Ik haal zure matten, appelkoeken en 2 flesjes cola bij de AH, die we in het zonnetje opeten.

Vincent wil wel mee door naar België, daar is geen twijfel over. Maar terug naar Veldhoven is dan te veel van het goeie. We bellen Rob dat hij ons moet komen ophalen bij de Achelse Kluis. Ik laat mijn moeder weten dat we daarna bij hun friet komen eten. We gaan de McDonalds in Veldhoven overslaan, want Vincent is klaar met frietjes. Ik hoop op een snel fietspad naar Eindhoven, maar ik kom bedrogen uit. De dijk is slecht en we zien geen eens een overstekende tank! Ik heb de rugzak weer, dus die balans klopt weer en de cola en suikers zorgen ook dat het weer beter lukt.

uur 8: Eindelijk op het fietspad langs het kanaal!

Er komt een vliegtuig heel laag over. Meerhoven door en dan over de grote rotonde bovenlangs.

Mijn vader denkt dat we anders naar België zouden moeten rijden, maar het is al moeilijk genoeg om de route te blijven volgen. We maken een ander ommetje door Veldhoven en onder langs Eindhoven. Omdat ik hier ook een beetje de weg ken. Het is ongelooflijk raar om de weg die ik duizenden keren naar de middelbare school heb gefietst met Vincent op een tijdritfiets te rijden. Zelfs Vincent snapt dat! Langs de Campus, onder de snelweg door en voilà: daar is een prachtig fietspad op het oude spoorlijntje. Tempo maken gaat vanzelf!

Net als langs de Soesterduinen, maar dan nog breder: mooi, makkelijk en heerlijk! We komen in Valkenswaard en daar moeten we langs afgesloten wegen. Hoe lastig is dat als je er al 150 kilometer op hebt zitten! Ik volg een brommertje en we komen op de Markt. Een beetje emotioneel, want hier vertrokken we met de verkenners. We komen langs half bekende plekken. We zien kano’s en dan de Maastrichter weg op, rechtstreeks naar Belgie. Vincent krijgt er weer helemaal zin in!

uur 9: Ik zie de Achelse Kluis al liggen en we twijfelen even wanneer we de grens over rijden. Om kwart over 6 staan de fietsen tegen de grenspaal aan: voorwiel in België, achterwiel in Nederland.

We doen een plas op de grens. Ik moest al een hele tijd. Rob komt onze kant op en is vlakbij, maar hij is er nog niet. Wij rijden een stukje België door, op naar Achel en weer terug.

Maar we nemen een verkeerde afslag, want we zijn moe en we hebben al 170km gefietst. Mijn moeder appt wanneer we willen eten en Vincent ziet nog auto’s die hij wil fotograferen. Het duurt even over een paar sjachereinige bospaden en dan zitten we op 175 kilometer en zijn we weer bij de Achelse Kluis.

We zijn bijna 10 uur onderweg geweest, waarvan we net geen 7 uur hebben gefietst. Ik heb een gemiddelde van 25,5 en Vincent van 25. Ligt er dus aan hoe je ‘aftopt’. Dat is een flinke verbetering ten opzichte van de racefiets! Ik ben helemaal gewend geraakt aan de tijdritfiets. We laden de fietsen op de auto en gaan in Veldhoven frietjes eten, chocomelk drinken en miniatuurvliegtuigen bewonderen. Pas als het donker is, gaan we weer terug naar Almere. Ik heb wat schuurplekken, want ik was wel ongesteld vandaag. Verder valt het geloof ik wel mee.

3 augustus. het werd een stukje wandelen.

Een saaie begrafenis van een tante van Rob die ik nooit heb gezien, even wat langer blijven slapen en huishouden doen en nog wat menstruatie en toen had ik s avonds echt geen zin meer om een wetsuit aan te trekken. En dan bedoel ik dus écht totaal helemaal mega niet-niet geen enkele zin. We moesten nog naar de winkel, dus toen zijn Rob en ik even lekker gaan wandelen voor een frisse neus na het benauwde begrafenis kerkje.

Hebben anderen dat ook, dat het soms zomaar loopt dat het opeens niet past in de dag? 99 van de 100 keer plan ik mijn dag rondom de sport en ik vind dit dan een rotdag omdat het niet lukt. Dat vroeg ik aan Annemarie en ze reageerde binnen een half uur dat iedereen dat wel eens heeft. Dat dagen soms anders lopen en dat dat er ook mag zijn. Ze hoopt dat ik dan uitgerust ben voor de training van morgen. Ze sluit af met de woorden dat ik deze training niet hoeft in te halen en gewoon even moet laten schieten. She knows me ☺️
Ik vind dagen zoals deze vermoeiender dan wanneer dat wel weer allemaal past. Nou ja, als het zwemmen dan niet lukt de 14de, dan ben ik vandaag toch in het kerkje van Maarsbergen geweest! Geloof is een mooi ding, jammer dat zulk cultuurgoed letterlijk uitsterft.

4 augustus – Een trail met een groepje helden, maar ik laat me met mijn goeie benen eens een keer niet intimideren!

Gisteravond vroeg ik of ik mee mocht aan PL en hij ging met 2 mensen die normaliter ietsje sneller zijn dan ik, maar volgens hem kunnen ze zich aanpassen. Ik heb de route en ik zie wel. Ik moet om half 9 al bij de Groene Afslag zijn. Ik vind dat vroeg, maar goed… Het hek is dicht en ik moet de auto verderop op de P&R parkeren. Ik zie de anderen al en het worden er steeds meer! Uiteindelijk staan daar geen 4, maar wel 6 mensen. Ik heb besloten dat als ik iedereen ophoud, ze zelf verder mogen. Ik ga met E mee lopen, vooraan en ik weet altijd binnen een kilometer hoe het er bij staat en hoe het loopt en dit is top! Mijn schoenveter zit een beetje ongelijk, maar verder voel ik geen enkele moeite of pijntje of last of wat dan ook. Door al die mensen die hardlopend topprestaties leveren in lengte of snelheid laat ik me ook niet meer imponeren. Ik liep 3 weken geleden de marathon en wacht eens even… misschien is dit wel supercompensatie! Of de rustdag van gister, dat kan ook. ☺️ Het enige nadeeltje is dat mijn horloge niet meer ‘vanzelf’ op pauze gaat als we stilstaan. En E en ik lopen al snel een ‘iets andere route’, hihi. Maar bij het poortje zijn we weer bij elkaar. We lopen over de prachtige heide.

Het is er nog stil. Ik loop waarachtig te genieten! En ik ben absoluut niet de langzaamste! De brug op ben ik zelfs de snellere. Kan ik toch iets… Zodra we stoppen, drink ik maar meteen. Ik loop te kletsen met G. Zij is superslank en megasnel en woont naar volle tevredenheid in Oosterwold. Ik vertel dat ik een kwart triatlon doe; dat klopt toch?! 😇 In alle vroegte lopen we achter de camping van het Franse Kamp langs. Weet je, ik ken hier de weg eigenlijk wel, maar het is allemaal bos.

Ik loop ook een tijdje aan PL uit te leggen hoe het Lausitzer Seenland een Oost-Duits voorbeeld is van de overheersing. Wat ik grappig vind aan dit soort loopjes is dat je dan opeens weer op een bekend punt bent. En toen kwamen we langs bruggetjes en het was ontzettend mooi.

Ik was een beetje verbijsterd hoe snel ik dan aan de andere kant ben! Het lijkt zomaar opeens gebeurd te zijn. Grappig dat PL dezelfde ervaring heeft: het gaat zo gemakkelijk en gemoedelijk en het gaat op de een of andere manier snel. Niet enorm qua tempo, maar je ziet dingen en komt langs plekken en dat rijgt zich dan aan elkaar. We komen langs mijn lievelingsplek, de rododendrons. Ik had gister niet gedacht hier terecht te zullen komen en vanmorgen eigenlijk ook niet, dat ik dat zomaar zou kunnen. Het mooiste paadje van het Gooi heeft een lieflijke verrassing: er staat een paardje onder het brugje.

Ik neem eventjes de weg in plaats van over het veld, zodat ik snel een plasje kan doen op een hoekje. Verder hoeft ik helemaal niet en we zitten al op 10 kilometer! Ik denk ook: misschien is het pas 10 kilometer en nog niet eens de helft, maar straks zie ik wel. Ik heb de escape dat ik na 14 km mijn eigen weg kan gaan, dat heb ik al gezegd. We komen door het prachtige Spanderswoud. Altijd mooi. Ik praat even met megatrailheld RM. Over de Great Escape vorig jaar. RM is flink verkouden. Het wordt drukker op de hei, veel andere hardlopers ook. Ik voel me superkalm en loop makkelijk en lekker. Het is niet te warm of te koud, ik heb in kleine hapjes gellies gegeten (RM loopt op gevulde koeken!!). Ik besluit niet alleen verder te gaan. Met deze mensen hou ik het prima uit! De vlonders zijn toch ondergelopen. En natte voeten halen is oke, maar waarom zou ik?! Dit groepje houdt rekening met elkaar, wacht op elkaar en PL let op iedereen. Zo anders, zo enorm anders als vorige week!

Ik loop met RM de brug over, wederom zonder een greintje moeite. We steken aan de andere kant de hei over. Ik vertel RM ban Darragh. Die rent intussen Ierland van zuid naar noord door met een buggy vol spullen. Als wij denken dat we helden zijn… Ik ga dadelijk met gemak de halve marathon vol maken en het kan me echt niks schelen hoe lang ik daar over doe. Ondanks dat ik de laatste dagen slecht eet, hoef ik niet de bosjes in en dat stemt me blij.

Nog een stukje door het bos en ik loop met PL de route uit, als G en RM even lekker sprinten. Er zitten bijna 18km op en niemand doet moeilijk dat ik nog een stukje extra ga. Ik zeg dat ik 22km moet en RM vraagt van wie en dan prijs ik Annemarie even de hemel in. Ik neem een gellie, drink het laatste flaconnetje leeg en ga weer op weg. De route tot de brug en terug doe ik gewoon nog een keertje. Kan ik volgen. Ik vind de rust ook fijn. Ik kan goed met mezelf.

En de heide blijft even mooi. Ik mis het bankje wel: heb het leven lief, maar ik ga niet zwerven nu. Ook nu loop ik makkelijk. Ik hoef ook niks he, niet snel of verbeteren of iets, ik moet gewoon de 22 kilometer vol maken. Ik doe volgens het horloge 2 uur en iets van 12 minuten over de halve marathon, maar ondertussen zaten er natuurlijk wel stops in. Ik vind het tempo met 6:15 veel hoger liggen dan ik gedacht had te kunnen. Ik merk wel dat het iets meer zal worden dan 22 kilometer, want ik ben er nog niet.

Ergens bij 22,5 kilometer moet ik toch naar de WC. Balen, maar ik probeer het weg te denken en dat lukt behoorlijk goed. Er is toch teveel warme heide om ergens te kunnen gaan zitten. Weet je, alles is gewoon GOED. Mijn benen doen het, ik werk, mijn hoofd werkt mee, geen last van mijn knieën of mijn enkel of nare gedachten. Gewoon zijn, in the moment, mijn eigen kleine heldendaad: de halve marathon weer voorbij. Ik ben met 23,75 kilometer weer bij de Groene Afslag en ik zie de fiets nog staan. Zij gingen nog iets drinken en zijn er dus nog. Ik loop 24 kilometer vol en dan krijg ik van hun de overgebleven worteltjestaart. Superheerlijk!!

Ik hoef al niet meer naar de WC. Ik heb geen moeite met opstaan of naar de auto lopen of met wat dan ook. Ik ben niet eens echt heel erg moe of verhit. Het gemiddelde tempo is 6:12 en zelfs met alle rust is het 6:45 gemiddeld nog altijd. Ik vind dat veel beter als ik had gedacht! Ik verheug me op het bouwen met de Lego samen met Rob. Ik drink de Fristi op en thuis eet ik gewoon brood bij. Ik heb wel meer trek de afgelopen dagen. Al met al heb ik de afgelopen week met alles er op en er aan 16,5 uur gesport. Waarvan 14 uur aan de triatlonsporten. De geweldige opscheppers met hun beastweeks zullen wel veel meer hebben gedaan, maar ze zetten het nergens neer, behalve dat ze heel veel doen. Darragh, mensen: die doet veel en is een megaheld die zijn kapotte voeten op aanraden van de monniken in een heilige bron mag wassen. Lego bouwen is heerlijk rustgevend en net als het hardlopen veel te snel voorbij.

maandag 5 augustus ZIEK

Terwijl mensen hun beastweeks uitvoeren, sponsors zoeke, in de duurste camper 6 weken vakantie hebben en ongetraind 400km ‘zelfvoorzienend’ fietsen is het hier mis. Mijn hoofd snapt er niks van: gister een prima 25km gelopen zonder moeite, maar vanmnacht al keelpijn en hele snelle temperatuurwisselen. Zweten, koud. Veel werk kwam er niet uit mijn handen. En ik werd er zo moe van! Spierpijn in mijn benen. En een peesplaat rechts die trekt. Na het werk op de energieloos. Veel te weinig energie. Maar Garmin zegt dat het oke is. Rusthartslag 43, slaapscore 88. Ik ben warm en vergeet de was te doen. Ik heb geen trek. 38,1. “Dat is geen koorts he mama” Ik hoor het hem nog vragen, ergens in juni. Die zorg er ook nog bij. Hij mag niet ziek worden. Ik wil naar buiten. De 30 dagen-half uur volmaken. We wandelen naar de bootcamp die Vincent wel doet: my hero. Samen met Daragh Morgan is hij de strohalm. Ik loop alleen terug.

Ik snap het niet: wat is er gebeurd? Waarom gister rondhuppelen en vandaag na 1,5km al wankelig lopen en doodmoe zijn? Verdomme. Het kan me niet meer schelen hoe geweldig iedereen is, ik kan maar net de trap op en de koorts loopt op naar 38,7. Serieus sjit.

Vooral dat ik het zo niet kan snappen, zo niks uit mijn hoofd komt. Laat deze week maar zitten. Ik app het morgen wel naar Annemarie. Ik voel me te moe, te rot, te suffig, te klote om me ergens druk over te maken. Alleen misschien die peesplaat. Als het even doordringt. Of dat ik woensdag niet naar Leiden kan. Maar dat ik volgende week de wedstrijd moet doen. Ik voel me niet zielig. Zelfs daar ben ik te moe voor.

6 augustus – COVID ZIEK

En toen had ik ineens een positieve COVID test vast! Waar kwam dat dan weer vandaan? Echt een onaangename verrassing. 

Paar problemen bij ziekte Covid, zoals ik die had:

  • Ik heb het koud. Iedereen heeft het warm. Het schijnt buiten 28 graden te zij.  Boven in de slaapkamer is het benauwd. Maar de enige plek waar ik het warm heb is onder de overkapping. Veertig graden plus. Ik lig met een jasje aan onder twee dekens. En dan opeens zweet ik het tentje weer uit. Totaal ontregeld. Helemaal. 
  • Ik verveel me overdag. Maar mijn hoofd kan helemaal niks. Lezen lukt nog net. puzzelen en een woord opschrijven met de letters in de goede volgorde kost denkkracht. Daar val ik van in slaap. TV kijken is ook al zo idioot vermoeiend. Dan kom ik de trap niet op. Omdat ik daar over na moet denken. Ik lees een appje, maar antwoorden en dat bedenken kost me uren. Dat voelt zo raar, zo afgesloten. 
  • In mindere mate: spierpijn in mijn bovenarmen, wat hoesten en een beetje snotterig. Koorts is overdag weg, maar vanaf half 4 gaat het bergafwaarts. ‘s Avonds toch weer 38,1. 
  • Zorgen om Vincent. En een soort gelatenheid. Ik denk toch dat ik het van RM heb, maar zijn test was negatief. 
  • Goed: ik eet, heb honger, drink gemberthee. Sporten mis ik niet, ik kan deze week missen. Ik zat er goed in. De enige die me raakt, écht raakt, ís Daragh. 

7 aug Nog ZIEK

Ik slaap op de bank, zodat Rob dit hopelijk niet ook krijgt. Slapen op de bank met veel licht en niet zo lekker liggen als op een matras werkt niet zo goed.

9:40 – 37,7. Douchen en 1,5/2 uur slapen

14:10 – 37,6. Ik voel me wel beter! 

16:05 – 37,5

Maar ik voel me slapper. Misschien omdat ik het zat ben. 

Denken, slapen lukt niet goed; Eten, temperatuursensor weer gerepareerd

19:50 – 38,4 Ik voel me ziek. 

Gewoon alles doet pijn en gloeit en totale futloosheid Kon weinig eten. Geen zin. Kost teveel moeite.  De kilte is terug. Slapen helpt niet. Ik kan niet liggen. Ik ben boos en geirriteeerd. Omdat ik niet eens met mama kan bellen. Het wordt nu irritant. Met 38,7 om half negen naar bed

8-08

Muziek aangezet in de avond. Extreem moe en ziek. 2 ibuprofens hielpen nauwelijks. Alles deed zeer, niks speciaal, maar algeheel ellendig. Rob sliep op de bank. Kon niet interpreteren wat ik hoorde of hoe laat Vincent thuis kwam. 

Goed en diep geslapen tot iets van half 3? Geen idee. Maar ik was kletsnat van het zweten. De koorts was weg: 37,1 beetje keelpijn alleen nog maar. 1 ibuprofen. Schone spullen aan gedaan. 

Om half 5 weer kleddernat wakker. Weer gewisseld. Al dacht ik dat het half 6 was, maar toen was ik weer wakker en nat. Temperatuur gedaald tot 37 graden. Nu maar zonder pyjama meer in de deken gewikkeld.  En ook daar nog een keer liggen zweten. 

Ik ben frisser in mijn hoofd. De koorts is echt weg met 36,8

Vandaag nog maar flink rusten en nu denk ik wel dat het weer goed kan komen. 

12:00 Ontbijten, opruimen, de wasmachine aanzetten, half uurtje rusten, douchen, met de manager van het werk bellen en ik zit te zweten en ben er erg moe van. Wel helder gelukkig. 38 graden. Bljek. 

13:50 37,4 rust en eten enzo. Gelukkig blijft mijn hoofd helder. Na het strijken even wat verhoging. Ik wilde vandaag alleen maar de was opruimen. Er is niets meer namelijk.

Rob zegt doe rustig aan, maar ze zijn te gewend dat ondergoed vanzelf in de kast ligt. En dat stadium is voorbij. Ik ruim op (oefening 1), strijk mijn en Vincents spullen (oefening 2) en tot slot Robs shirts. Ik zweet er van! Verhoging, maar geen koorts en moe. Maar ik erger me tenminste weer en ik blijf helder in mijn hoofd. Niet een snelle denker, maar ik snap het tenminste weer! Het blijkt donderdag te zijn 😌 ik eet weer gewoon mee.

Om 18:00 weer 37,5

21:11 ik voel het al: 38,4. Ik voel me weer slap en suffig en krijg spierpijn. Op tijd naar bed maar weer. Ik kan nog net Femke Bol kijken.

9 augeen wandeling

De hele nacht doorgeslapen op 2 ibuprofens. Moeiteloos. Zweteloos. Pijnloos. Hoofdpijn van weinig drinken. 

Balen dat Rob nu ziek is. maar ik heb 36,9 en het voelt ook weer zo. Beetje ‘gewone’ pijntjes: licht hoestje, gevoelig hoofd en vooral last van alle aften. Die doen pijn. Ik ben weer opgeknapt! Slaapscore weer hoog, rusthartslag weer laag en denknivo weer normaal. 

‘s Avonds gaan Vincent en ik een stukje wandelen. Het gaat helemaal niet snel, totaal niet zelfs. Maar het kost ook niet extreem veel moeite. Het gaat gewoon stap voor stap en ik geniet en kijk. Bij het Oostvaarderscentrum en bij de bult. Ik wil wel 5km vol maken. We lopen te kletsen.

10 augustus. Fietsen en zwemmen – het stelt niet veel voor, maar is wel prettig.

Van niet sporten word ik prikkelbaar. Heel erg. Gelukkig knapt Rob sneller op en blijft Vincent oke. Ik heb vannacht heel erg slecht geslapen (ik zag het 3 uur worden) en dat maakt ook niet dat ik me beter voel. Daarbij is het warm aan het worden in Nederland. Ik zit wat te lezen op de bank en ‘s middags na het eten gaat Vincent weer werken. Ik ga fietsen. Dat is te doen qua inspanning en ik hoef niet snel ofzo. Ik zou vandaag 150km moeten fietsen, maar dat wordt het zeker niet!! Ik wilde zo graag weer iets doen! En dat moest ook, want ik werd wel erg sachereinig. Ik heb dus heel voorzichtig de racefiets gepakt. Ik vergat de handschoenentjes! Het was net of ik wekenlang niets had gedaan. En het was fijn om de wind te voelen en zo. Het ging wel echt traag, vooral omdat ik ook daar best hard voor moest werken qua gevoel. Door de stad, beetje de weg zoeken. Ik nam een leuk nieuw fietspad door parkwijk bij MvdB langs. Ik dacht: het gaat prima, maar ik moet gewoon niet overdrijven, dat is allemaal zo zinloos. En bij de Lepelaarsplas ging ik ook even rusten. Het is te idioot dat dat nodig is, maar het was wel fijn.

Dan eventjes wind mee, maar dat is heel snel voorbij. Leuk voor het tempo, maar de inspanning bleef gewoon hetzelfde. En dan langs de plassen terug. Ik wilde mensen inhalen en toen werd er achter me gebeld, ik ga opzij, roept de racfefietser achter me: ik bel voor jou! Grappig hoor. Hij haalt me niet in en dat verbaast me dan weer enorm. Ik roep nog bedankt als ik de Evenaar op ga. Ik ben er moe van. Ik maak wel 25km vol. Gekkigheid. De conditie zit er nog in, maar het vuur is even weg. Ziek zijn kost veel kracht in mijn geval.

Daarna ben ik gaan zwemmen. Dan heb ik ontzettend veel zin in zwemmen en dan toch: overdonderd als ik de auto parkeer. Kom op, ik ben nog ziek denk ik, wat doe ik hier?!, dat gevoel. Maar niks niet lopen janken. Ik doe even baan 1 maar dat is niks, dus naar baan 2. Inzwemmen met achtje en alles met achtje. Rustig aan. Achter schreeuwer R aan, achter MB en met SK en A.
We doen 3×300 met banen sneller. R voorop en daarna MB. Dan ik. Het gaat wel hoor. nIet geweldig, maar het gaat eigenlijk prima. Ik let goed op het insteken van mijn arm en omlaag steken van mijn hand. Dan 100m lange slagen. Daarna 2 keer 200 met eerst 50langzaam-50 snel (2 keer) en ik doe om en om. Niet echt goed, maar ik doe het gewoon op mijn manier. Ik voel vanaf een half uurtje dat ik moe word. Het is niet abnormaal, maar wel net teveel. en ik moet gewoon geen enkele grens oversteken nu. Het maakt niet uit: ik hoef alleen maar de finishes te halen. Ik ga er uit en doe in baan 1 nog 50m zonder achtje, maar ik heb geen zin om de 100m vol te maken.

11 augustus Fietsen, da’s toch het “veiligste”

Dat ging alweer beter dan gisteren! Er zat meer kracht en energie in. Niet vanzelf, dat nog lang niet, maar wel iets meer animo. En dat na een ‘drukke’ dag met afspraken, naar de Run2Day gaan, huishouden enzovoorts. Toch maar even gaan fietsen. Lekker wind mee en rust en muziek op. Ik vond het wel lekker rustig op de dijk.

Door de stad gegaan en misschien stond er ook niet zoveel wind als gisteren, maar ik had er ook geen last van. Met moeite besloten nog maar niet te gaan hardlopen, al heb ik het gevoel dat ik het zou kunnen. Maar zuinig en voorzichtig zijn is nu het belangrijkste. Dit was geen beste week met heel veel rode trainingen. Met koorts. En Covid. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Categories: Geen categorie | Leave a comment