Voor de verandering werk ik een keer terug uit. Dus als lezer begin je bovenaan met de laatste dag van de maand.
31 Mei Warmlopen en helmfietsen 🥵 🏃♀️ 🏃♀️ & ⛑ 🚴♀️
Het is prachtig weer. Ik heb een dag overuren over en de hele ochtend zit vol met allerlei ‘administratie’. Maar ‘s middags ga ik hardlopen! Om 2 uur sta ik voor haar deur. Na al die regen en de herfst van afgelopen periode, is het even wennen aan de zon, de korte broek en niet te vergeten: insmeren! We zullen niet hard gaan, want we willen bijkletsen. Ik ga gewoon zien wat me lukt na de triatlon van zaterdag. Ik begin te kwebbelen. Over dat ik altijd kan kletsen, ook als ik hard tien kilometer loop 😉 Nu lopen we op asfalt, dus Joyce hoeft alleen maar mee te lopen en te luisteren. Ongemerkt gaan we steeds iets harder. Dat ziet en merkt Joyce ook. Voor mij is het tempo prima te doen. Pas na de vierde kilometer moet ik ook stoppen met praten en een tandje bij aanzetten. Ik krijg nog wel prima besproken dat we op 5 kilometer stoppen voor een korte pauze. Joyce zegt alleen nog ‘ja’. We zijn toevallig precies onder de brug in de schaduw. Binnen een half uur hebben we net niet gehaald. Het scheelt een paar seconden. Het is warm!
We rusten even en gaan weer door. Iets rustiger nu. We voegen zelfs zo nu een dan een wandelmoment in! Geen probleem. Joyce gaat nu op de praatstoel zitten. We lopen langs de Vaart en ja, het is warm, maar het valt mij mee hoe goed ik daar intussen tegen kan.
9 Kilometer maken we vol. In een uurtje. En dan ben ik het opeens wel helemaal zat eigenlijk. De dag is nog niet om! Ik kan ook nog gaan fietsen. Waarom niet he…. De allerbeste reden om het wel te doen zijn de nieuwe helmen! Ik heb een prachtige paars-blauwe helm en Vincent een rode. Passend bij de fietsen.
Vincent gaat een rondje Oostvaardersplassen, maar dat hoeft van mij niet. Ik fiets met hem mee tot de Knardijk via het Kotterbos. Dan is de wind mee vanaf de Oostvaardersdijk voor Vincent. Vincent wil de hele tijd iets harder dan ik. Ik klets weer verder. Bij de paardjes doen we een fotostop.
Op de Knardijk gaat Vincent naar rechts en ik naar links. Ik ga de sluizen over en dan de weg in. De weg is bezaaid met gras, want er wordt gemaaid. Dat is een beetje jammer, want dan kan ik niet voluit gaan met wind mee, maar ik voel ook wat vermoeide benen onder me. Ik fiets een uurtje en 26 kilometer. Vincent is over de dijk heen gevlógen en is maar iets later thuis met meer kilometers op de teller. Die helmen doen het goed!
30 Mei Uitfietsen 🚴♀️ 🚴♂️ voor een ijsje 🍨
Gisteren heb ik dus de triatlon gedaan. Vandaag uitslapen en uitfietsen. Geen spierpijn. Geen last van plekjes. Alleen vermoeid van nog een nachtje weinig slapen. Vincent ging met me mee fietsen. We gingen een ijsje halen in Almere Haven. Jaren geleden zou hij gaan stuiteren hoe ver dat wel niet is, maar nu komt hij voor het woord ijs in fietskleding aanzetten! Rustig tempo. Dat hoort bij uitfietsen. We reden via Nobelhorst over de witte brug en langs de Kemphaan. Vincent zou de weg terug doen, zonder mijn route te kruisen! Hij heeft intussen een aardig idee van Almere. Het was heerlijk zonnig, vrijwel windstil, prachtig weer. We zagen in Almere Haven een fietser die uit de bocht was gegaan en gevallen. We hebben even gestopt om te vragen of het ging, maar behalve dat zijn derailleur kaduuk was, leek het goed te gaan. Bij Mariola in Almere Haven. Waar de terrassen vol zitten.
We gaan via het Surfstrandje (ook vol) en langs het Kromslootpark richting het centrum van Almere. Soms komt Vincent anders uit dan hij verwacht had, maar er komt elke keer een oplossing. De wegen zijn opengebroken en we willen niet over het Spoorbaanpad. Uiteindelijk fietsen we in alle rust 30 kilometer vol.
Zaterdag 29 mei – Trispiration / GO Virtual Brouwersdam Kwart Triatlon 1000m🏊♀️40km 🚴♀️10km 🏃♀️
Een wedstrijd! Eigenlijk zou iedereen van Trispiration de Brouwersdam Triatlon doen, maar wegens Corona gaat dat niet door. En Almere Duin gaat ook niet door. Maar JB van Trispiration helpt iedereen uit de brand: in haar omgeving vanaf het woonschip in Amsterdam IJburg gaan we met de ‘meiden’ zwemmen, fietsen en hardlopen.
Er is een parcours van 1000m zwemmen, een parkoers van 20 km fietsen en 5 kilometer hardlopen. Iedereen mag doen wat hij wil met die afstanden. Ik ga voor de kwart afstand, want die valt mooi samen met de Virtuele Brouwersdam: 1000m zwemmen, 40km fietsen en en 10km hardlopen. Ik vind het best weer spannend. Alles klaarzetten, walgelijk vroeg opstaan, onrust. En natuurlijk werk ‘ik’ weer niet mee: ik hik er de hele week tegenaan en zaterdagochtend barst het maandelijkse feestje zo’n beetje los. Bah. Niks aan te doen. Ik zal het later negeren en doen alsof “mijn neus”. bloedt. Ik trek me er overdag niks van aan. Het triatlonpak is toch rood. Maar ik baal er wel van en het beïnvloedt (al een hele week) mijn stemming. Mijn hormonen zijn namelijk buitengewoon onvriendelijk en maken mij niet blij, gelukkig of tevreden over wat-dan-ook. We liggen met elkaar overhoop. Maar vandaag is de opdracht om te genieten! Ik kan er nu toch niks aan doen.
Vincent gaat met me mee naar Amsterdam voor de support. We nemen 1 teamgenoot mee op de weg naar Amsterdam, naast de 2 fietsen, een wetsuit en genoeg voeding. Om 8 uur zijn we er. Sneller dan ik had gedacht is mijn wisselzone klaar. Ik weet het nog prima! Ik ben nogal overweldigd door de grote groep mensen. Ergens schiet het door mijn hoofd dat we hier zijn omdat alles is afgelast en stel nou dat er 1 iemand is die toch besmet is… Blijkbaar gaat dat me onbewust dwarszitten. Met supporters en hulp erbij, zijn er toch zo’n 40 mensen. Om 9 uur is de briefing.
De fietsroute zal korter zijn. Ik wil hoe dan ook de afstanden van de kwart triatlon halen! Voor een aantal vrouwen is dit de eerste keer dat ze iets triatlon-achtigs doen. Zij vinden het vast spannender dan ik. Ik ben niet meer gespannen en ik heb geen zin. Dat is de meest fatale combinatie die ik ken!
Er wordt lang gedraald bij het water, ik spring er als eerste in. Even is het koud, maar al snel wil ik gewoon van start. Maar het duurt even voor er 30 dames in het water liggen. En dan gaan we zwemmen. Ieder zijn eigen afstand, ik doe dus 1000m. Het is redelijk druk, maar ik snap de route wel.
Het gaat best goed, maar mijn benen gebruik ik maar even niet. Gele boei, dan linksaf het IJ op naar de groene boeien. Ik heb geen haast. Dit vind ik wel erg leuk! Dat wel. Richting de brug. Ik maak wel zorgen om de afstand. Op het keerpunt zit ik nog niet op de 500m. De weg terug ga ik wel mijn benen gebruiken. Koud is het al lang niet meer. Ik ga echt weer via de gele boei en dan helemaal terug naar de startboei. Ik geloof dat de meesten genoegen nemen met korter.
Er zijn genoeg meiden voor me om me de weg te wijzen, maar de meesten zitten achter me. Als ik bij de startboei ben, kom ik nog 100m te kort, dus ik zwem nog voor het schip langs op en neer. En dan ga ik via het verre trapje er weer uit. Dat vind ik het spannendste!
Ik heb er ongeveer 25 minuten over gedaan om er 1020m van te maken. De steiger doet pijn aan mijn voeten. Ik heb de tijd bij de wissel, haasten hoeft vandaag niet. Vincent draait heel hard Touch the Sky voor me. Dat vind ik superlief en het raakt me echt enorm. Ik doe niet haastig bij de wissel, maar ik werk wel door. Wetsuit snel uit. Helm op. Bril. Fietsjas en startnummer. Schoenen kunnen gewoon zo aan. Gel eten.
Ik hoor anderen opscheppen: daar gaat nog iemand die ik zo kan inhalen. Zij kan snel fietsen. Ik zie op tegen het parkoers met stoplichten en drukte in Amsterdam. Vreselijk vind ik dat. Vincent heeft de GoPro aangezet en de route klaargezet. Dik 4 minuten na het einde van het zwemmen ben ik gewisseld, het nummer is nog niet eens afgelopen! Helaas is de route klaar als ik de wisselzone uit ga. Ik ga niet terug! Ook niet voor de telefoon. Lastig, maar ik weet het wel qua route zodra ik in het Diemerpark ben. Er fietst iemand voor me. Ik kijk hoe de route is aangegeven en ik volg haar voorlopig eventjes. Bij het stoplicht sta ik naast haar te wachten. Het is geen brug die open staat, maar dit irriteert me enorm. We gaan langs de zwemlocatie en dan het park in. De drukte en onrust is niks voor mij. Bij het Diemerpark fiets ik nog achter mijn teamgenoot en ik roep haar rechtdoor te gaan. Ze heeft de oude route, maar ik herken nu de pijlen op de weg. Voor me ligt een rechte fietssnelweg.
Ik ga liggen, haal haar in en pin het tempo vast boven de 30. Vlak asfalt, ruim pad. Dit is lekker! Het smalle fietspad is vervangen door een breder exemplaar met nieuw asfalt. Doorrammen dus! Ik zie tijdig de pijl naar rechts en dan kom je na een paar bochten achter de energiecentrale. Leuk. Alleen… weer een STOPlicht. GRMBL. Snel een slok sportdrank, maar ik ben een beetje misselijk. Door de periode. Je rijdt langs de energiecentrale. Meer energie denk ik erbij en dat vind ik leuk.
Nog een breed en supergoed fietspad. Dan langs de Maxis en het pad op richting Muiden. Ik ga nog steeds flink hard. De fiets en ik liggen elkaar zo goed! Het startnummer wappert. Ik zie het keerpunt en ga iets verder voor ik omdraai. Er zitten maar weinig dames voor me. Maar dat boeit me niks. Ieder zijn eigen uitdaging. Die van mij zal het zijn om precies 40km te fietsen. Liefst binnen anderhalf uur. Dan ben ik tevreden. Nu gaat de route aan de andere kant langs de centrale. Daar is het fietspad drukker en smaller en… er zijn schapen. Die oversteken. Op het pad liggen. Weg tempo. Maar wel een glimlach.
Ik heb een slechte balans tussen genieten en wedstrijd. Daar zit voor mij een wereld van verschil tussen. Genieten doe ik in de trainingen (ook) en nu wil ik toch laten zien (aan mezelf) wat ik kan en waar ik voor getraind heb op cadans en op de Zwift. Tot nog toe ben ik daar tevreden mee, maar de schapen en het geslinger halen me uit de modus. Leuk is dat je op de fietssnelweg de teamgenoten weer ziet die de andere kant op fietsen. Ik lig zonder moeite op het ligstuur. Me zorgen te maken dat het geen 20 kilometer gaat worden. Amsterdam weer in vind ik een nachtmerrie. Over de brug mogen ook auto’s rijden op het fietspad en natuurlijk doen ze dat steeds als ik er wil fietsen. Klinkertjes, wegen van rechts, overal mensen en dan een stoplicht waar ik lang moet wachten. 1 Licht ‘negeer’ ik. Ik kom weer in de buurt van het schip. Ik hoeft de route niet, maar wel mijn telefoon. Ik zit nog niet op 19 kilometer!
“Je ligt tweede”, roept Vincent, maar dat kan me niks schelen. Ik lig mooi op mijn eigen schema! We proppen mijn telefoon in het tasje. En door…. Ik ben blij dat ik maar 2 rondes hoeft. Ik ben de stille polder gewend.
De beha-brug over en weer (lang) wachten bij de stoplichten. Weer auto’s op de fietsbrug en dan naar de fietssnelweg. Die ligt me leeg uit te nodigen en ik geniet er echt van. Van de kikkers, de zon en het park. Ik besluit mijn extra kilometers te nemen richting Muiden en niet op het einde in Amsterdam. Het bochtje langs de energiecentrale. Ik kijk heel goed uit en ga niet weer wachten bij de stoplichten op niemand. Langs de Maxis. Ik zie veel van de andere meiden en dat vind ik wel erg leuk, maar verder hou ik niet van een heen-en-weertje. Fantasieloos. Degene die achter me ligt moet mij kunnen inhalen: ze is de helft van mijn leeftijd en een echt fietsbeest. Ik had haar liever achter me gehouden, maar ik doe mijn eigen wedstrijd: binnen anderhalf de volle 40km fietsen.
Ik fiets helemaal tot in Muiden en keer dan om. Heb ik nog geen 30km op de teller. Op het keerpunt haal ik nog mensen in en de snelle dame zal me wel inhalen. Heb ik nog een reden te meer om de pedalen nog even wat harder rond te laten draaien! Langs de schapen is het deze keer rustiger en de blaatbeesten blijven op hun rustplekken liggen.
Pas vlak voor het Diemerpark word ik ingehaald. Ik mag achter haar stayeren, maar dat doe ik niet. Op de rechte weg ligt het tempo ongeveer gelijk van ons. Ik ben blij dat ik er bijna ben, maar ik weet dat ik een kilometertje te kort zal komen. Bah. Geloof het of niet, maar ik word voor de derde keer naar het voetpad gedwongen op de fietsbrug door auto’s. En het stoplicht gaat op groen als mijn snelle teamgenoot wel kan doorfietsen en ik een volle en vooral lange ronde moet wachten. Dan de brug over en ik kom inderdaad te kort. Ik ga het wel gemakkelijk halen binnen anderhalf uur. Inclusief de stops en schapen-vertraging. Doorfietsen dan maar en via het tankstation en ommetje maken voor de extra kilometer. Goed idee, tot ik daar weer voor een stoplicht sta! Omkeren, en dan maak ik nog een extra haakje de andere kant op. Dit vind ik helemaal niet leuk.
Voor ik de wisselzone in rij, staat de teller op 40 kilometer en de tijd op 1:28. Ik wil weg en ik ben dit zat. Zo simpel is het. Ik wil zo snel mogelijk naar huis. Ik wissel snel mijn schoenen en doe sokken aan. Vincent hoeft niet mee. Hardlopen! Dat kan ik.
De eerste kilometer loop ik in 5 minuten! Ik stop natuurlijk niet bij het stoplicht en moet even schakelen, maar hardlopen kunnen mijn benen.
Hoewel die benen en ik niet meer kunnen genieten van deze stadse omgeving vol onrust, beweging en prikkels. Ik wil naar huis. Ik heb geen zin. Ik wil hier weg. En 5 minuten per kilometer is onhoudbaar. Om eerlijk te zijn, vind ik op dit moment helemaal niks leuk of goed. De tweede kilometer gaat iets minder snel, maar ik zit boven de 11 kilometer per uur. Dan moeten we zwerven door de woonwijk heen. Ik mis wat lintjes, maar ik snap het idee en loop tussen de bewoners door. Ik neem een stukje perk mee en ga richting het water.
Ineens komt Vincent bij me fietsen net voor de brug. Ik mopper alleen maar dat ik naar huis wil. Vincent doet zijn best optimistisch te zijn (“Je hebt een behoorlijk tempo, mama”), maar het enige wat ik roep is dat ik naar huis wil en wel zo snel mogelijk. Weer een heen en weertje. Er hobbelen wat andere dames, maar ik ben de minst blije op dit moment. Als ik er goed bij had nagedacht, was het grappig geweest. Over 4 kilometer doe ik ruim 21 minuten. Langs het water is redelijk leuk qua uitzicht. Vincent fietst vooruit voor een foto.
Een klein kind wat nog nooit oortjes heeft gezien levert een glimlach op. Er is een grote boot. Ik denk alleen maar: ik wil hier weg. Over 5 kilometer doe ik 26 minuten. Deze route is dan weer iets te lang! Ik keer snel en ga voor het laatste rondje. Daarna mag ik naar huis. Vincent fietst mee en zorgt dat ik kan doorlopen. Ik bedenk me iets: ik wil deze hele kwart triatlon nu binnen 3 uur werkelijke tijd afronden. Hoe laat zijn we gestart? Vincent moet de tijd van de startfoto opzoeken. Bedenk hierbij dat ik dus nog energie heb om met hem te praten en hem dat te vragen! Ik loop rond de 5:25 per kilometer en dat deert mij nergens ook maar een druppel! Het tempo verslapt geen moment. 6 kilometer in 32 minuten. Doordat ik nu een doel in het vizier krijg van de drie uur, zet ik door. 10 uur 37. Zo laat zijn we gestart. Dus ik moet voor 13:37 binnen zijn; dat gaat me lukken. Ik bijt me vast.
Door de wijk en nu langs mensen die met hun fiets hannessen in plaats van het perkje. Ik tel de kilometers wel af nu. En ik weet dat ik het kan halen. Weer langs het water naar het keerpunt. Er lopen andere dames, soms wandelend. Heb ik een inhaaldoel erbij! Na 7 kilometer krijg ik het moeilijker. Ik zeg Vincent dat ik de 8 kilometertijd zal roepen en dat hij moet zeggen hoelang ik nog heb voor de laatste 2 kilometer. Ik reken uit dat ik dat moet gaan redden. Keren en terugrennen. Nu loop ik door het omslagpunt heen. Ik krijg het zwaarder en laat volzinnen achterwege. Ik kan de boten en de omgeving niet meer goed zien. Vincent maakt nog een foto en ik haal iemand in.
Mijn voeten doen zeer. Dat doen ze eigenlijk nooit. Vincent zal aan het einde van het fietspad doorrijden voor de finishfoto. En mijn rode jasje. Ik wil in een hoekje gaan zitten met de capuchon over mijn hoofd. Als hij net weg is, zit de fotografe daar. En de politieauto komt me tegemoet. Die zet voor de sier nog even de zwaailichten aan. Waarschijnlijk voor de vrolijkerd achter me. Doorknallen nu! Over de tien kilometer doe ik 53:21. Vijfdrietweeéén, dat kan ik onthouden. Ik ben er blij mee. Dan nog 150 meter tot de finish.
Ik ben blij dat ik klaar ben. Niet tevreden of moe of kapot. Met een marge van 6 minuten zit ik onder de drie uur. Het is mij te druk en onrustig alhier. Ik heb eigenlijk weinig zin om met wie-dan-ook te kletsen. Ergens wel en ook totaal niet. Ik krijg een medaille en eet een mini-bounty. Ik pak mijn spullen geroutineerd in. Nog een bezoek aan de WC en gelukkig valt daar de schade mee. Voor de jaarchallenge van Trispiration laat ik deze 10 kilometer in Noord-Holland mooi meetellen! Ik heb gemiddeld 5:20 gelopen en dat vind ik mooi van mezelf. Ik heb alles netjes voor elkaar en ik ben goed getraind. Maar ik heb niet erg genoten.
Ze bewonderen mijn fiets nog. Ik sta ze te woord en vind het lief allemaal, maar ik moet echt weer wennen aan dit soort grote bijeenkomsten. Omdat iedereen iets verschillends doet qua afstand en tempo, druppelen er mensen binnen. Een aantal ken ik niet eens, een aantal waardeer ik tot diep in mijn ziel. Een uur na mijn finish gaan we weer weg. Mijn fiets wil niet goed op de fietsendrager zitten en we moeten twee keer stoppen om ‘m vast te doen. Het is niet erg ofzo, maar wel extra vermoeiend. Ik ben vermoeid, maar niet moe. Een flinke douche en lekker alles opruimen helpt.
Als Vincent zwemt, ga ik met Rob nog een flink stuk wandelen en niet eens heel rustig. Na de voetencreme hebben mijn voeten niks meer geleden. ‘s Avonds wordt het weer laat door het Streamers-concert. Dan voel ik me moe. Maar niet erg voldaan. Het gebeurt me wel vaker dat dat later pas komt. Ik vermoed dat de hormonen en de onrust er wat mee te maken hebben. Aan mezelf en voor mezelf heb ik bewezen dat ik de afgelopen tijd heel goed getraind heb: ik fiets sneller met een gemiddelde van 28,2 (of 27,5 incl. alle oponthoud) en een cadans van 73 en ik loop harder en gemakkelijker dan ooit. Nu nog wat rust in de hormoonhuishouding en genieten er doorheen mixen en ik heb het voor elkaar als er een echte wedstrijd komt!
Vrijdag 28 mei – Losfietsen Solo door de polder 🔳
Morgen een triatlon. Ik ben al in de zenuwen! ‘s Morgens werken en dan inpakken. Hoe was het ook alweer… Druk-druk. ‘s Middags ga ik even een stuk fietsen. Alleen. Muziekje aan. GoPro aan. En gaan. Door de rechte polder. Mijn neus achterna. Geen haast. Ik neem de rechte wegen. Gewoon trappen en lekker niet na hoeven te denken. Op de vogelweg ga ik naar rechts. Dan kan ik langs de Vaart tegen de wind in. Al waait het niet zo hard.
Het gaat lekker. Ik doe niet mijn best. Ik kom weinig mensen tegen. Ik ga langs het water en ik haal lekker iedereen in die ik tegenkom! Ik moet een uur en ik ga ook een uur. Dan maar verder langs het water. Tot bij de atletiekbaan. Terug naar huis. Ik fiets 26 kilometer in 1 uur en 3 minuten.
Donderdag 27 mei Afzien in zone 1 en 2 😣
Vincent op de atletiekbaan en ik ga lekker rustig lopen. Nou ja “lekker”… Ik moet eerst 10 minuten in zone1 lopen en dan 50 minuten in zone 2. Dat klinkt relaxed en ik neem ook een muziekje mee, maar het is totaal niet relaxed. Omdat het warm is geworden plotseling, moet het lijf zich aanpassen en dat lukt nauwelijks in zone 1. De hartslag drijft elke keer het pannetje uit! Ook als ik wandel, blijft het frustrerend zone 3. Ik heb een soort route met plekken waar ik langs wil, maar in dit tempo wordt het een wandeling! Ik vind hier echt geen reet aan. Zone 2 is nog een beetje te handhaven, maar van tempo is geen enkele sprake. Ik hobbel een beetje door de wijken. Kom ik leuk langs tegeltjes met mozaïek.
Ik denk dat ik moeite zal moeten doen om 7 kilometer te halen in een uur! Ik kom langs het eerste doel: de gekleurde paaltjes.
Door naar het tunneltje. Echt lol heb ik op deze manier niet in het lopen. Ik ben moe van een werkdag (werkweek) en ik kan geen druppeltje tempo ontwikkelen. Doel twee lukt ook. Doel drie zal wel simpelweg terughobbelen worden.
Op de eerste brug laat ik de frustratie varen en probeer ik te ontspannen en dieper adem te halen. Het is niet anders dan dit. Ineens ga ik harder lopen! Niet dat je zegt echt hard, maar richting de 9 kilometer per uur lukte opeens wel beter. Ik besloot beide bruggen over te gaan en me neer te leggen bij het lage tempo.
Ik zit dezer dagen gewoon niet zo lekker in mijn vel. So be it. Ik hobbel weer naar beneden en als ik me niks van het tempo aantrek en me probeer niet te ergeren, gaat het wat beter. Ik loop door de wijk en merk dat ik best wel boven de 7 kilometer zal uitkomen! In de wijk kom ik nog wat antieke zaken tegen die fotowaardin zijn.
Kon ik maar bijtanken! In mijn hoofd dan. Ik kom ook nog langs een ongeluk bij de busbaan en probeer mezelf gelukkig te prijzen dat ik gezond ben, maar vandaag valt het niet mee en voelt het niet zo. Het zijn de hormonen die me voor de gek houden en bedonderen. Dat weet ik, maar ze nemen een aardig loopje met me! In de overdrachtelijke zin dan. Ik heb nog tijd om de 9 kilometer vol te maken voor ik Vincent langs de baan weer oppak. Nog een paar dagen en dan zijn de noodswings weer voorbij. Wat slecht uitkomt met een triatlon in het vooruitzicht, mok ik dan nog even door….
ECHT HEUS WAAR – een rustdag. Tenminste…. 7 kilometer gewandeld met Rob. Rust jaja…
25 Mei De verjaardag en de koppeltraining fietsen 🚴♀️ binnen en 🏃♀️ buiten
Vandaag wordt Vincent 15. Hij moet naar school, maar ik breng en haal hem. Ik werk ook gewoon. ‘s Avonds ga ik weer op de Zwift zitten. De instellingen zijn nog steeds niet helemaal goed. Ik zie dat ik berg op ga qua tempo, maar ik voel het niet aan de weerstand. Het was ontzettend druk op de berg en in de dorpjes. Dat hindert mij.
Ik heb een route van 15+ kilometer. Ik moet een uur fietsen vandaag en ik moet me aan het schema houden deze week. Na het fietsen moet ik ook hardlopen. Ik ga het maar eens trouw doen.
Als de route compleet is, ga ik nog een stuk door om het uur vol te maken. Ik kies een ander stuk weg en daar is het prachtig rustig! Net of ik iets beter adem kan halen opeens.
Ik ben wat gefrustreerd door alles en ik heb geen zin om ook maar iets meer te doen dan op het schema staat. Na een uur spring ik dus van de fiets af en ik trek alleen een extra jasje aan. 20 minuten hardlopen koppelen. Dat kan ik prima, maar zonder dat ik daar zin in heb….. dan is het een saai ommetje.
Het lukt met niet om er van te genieten. Ik loop gewoon ‘omdat het moet’. Ik loop steeds ietsje sneller en simpelweg om de wijk heen. Ik ben een beetje mokkig: ik ken het hier wel, 20 minuten is nauwelijks de moeite, ik heb weer geen zin, waarom zou ik dit doen. Ik vergeet dat het tempo en de hartslag prima liggen. Na precies 20 minuten en 3,5 kilometer stop ik. De rest wandel ik liever naar huis! Dat is echt een unicum.
24 Mei Voor 🎉 en na 🎊 het feest 🥳 fietsen 🚴♀️ in 🌃
Er komt visite voor Vincents verjaardag. Opa’s en oma’s. En op mijn schema staat fietsen. Maar dat kan prima om de taart, bezoek en het kletsen heen! Twee keer 25 kilometer. Ik laat mijn horloge aan staan, zodat het 50 kilometer in 1 rit zal zijn. En ik ga twee keer naar New York. Virtueel dan. Haal ik ook de hoogtemeters van de dag! Ik stap op om kwart voor 10. Eerst de route met de klok mee en vanavond dezelfde route tegen de klok in.
Het is lekker rustig in New York. Ik vind dat helemaal geweldig en zalig. Kan ik goed om me heen kijken. Wat jammer is, is dat er ergens iets mis staat bij de connecties, zodat ik de beklimmingen nauwelijks voel. Ik zie ze alleen maar terug in het (superlage) tempo. Dat irriteert me dan.
Dat ik goed kan kijken naar de taxi’s en de gebouwen vind ik geweldig. Zeker nu je de rest van de info uit kunt zetten en het tempo dan ook niet zichtbaar is en geen druk oplegt. Stiekem loopt het hoogteverschil op en daardoor doe ik er iets langer over dan ik had gepland. Gelukkig blijft er meer dan genoeg tijd over om de taart te maken.
Na een middag met wafels en kletsen en opruimen, stap ik om half 8 weer op de fiets. Weer New York, weer dezelfde route, maar nu omgekeerd. Het is een stuk drukker! Ik ben meer bezig met appen dan met de ‘omgeving’. De beentjes trappen gewoon door.
Ook na de route gewoon verder gaan. Want ik zal toch echt twee keer 25 kilometer moeten scoren! Snelheid is niet echt het toverwoord, maar ik hark ook bijna 800 hoogtemeters binnen. Als ik afstap en de administratie heb bijgewerkt, heb ik twee medailles verdiend: voor een virtuele rit van 50 kilometer en voor meer dan 600 hoogtemeters.
