1 April Een Grote Grap! Ik heb niks gedaan wat echt was, behalve veel sporten! Met een grote glimlach. En een knipoog.

Ik heb de hele ochtend lekker niks gedaan! Dat was even nodig, maar het was nog niet eens gemakkelijk. Of eigenlijk ook wel. Ik dacht wel: ik ga hardlopen nu, maar die gedachte bleef bij een gedachte, want er stond niks op het schema. Ondertussen draaide de wasmachine overuren. Na de lunch ging ik toch maar meteen fietsen. Wind mee op de dijk en toen dacht ik: wacht eens even: het is 1 april en dit is de dag om “over het water te vliegen” Dat plan heb ik al een tijdje. Aan de ene kant van de dijk het horloge stilzetten en aan de andere kant weer aan.

Je fietst dan wel om, maar ik had wind mee. En op de dijk wind tegen, maar ik kon langzaam aan doen. De fietscomputer bleef aan staan. De weg op de dijk is onwijs IERS. Superslecht.

Fotootjes en weer gniffelend door. Ik had lekker wind mee op de dijk. Toen ik daar vanaf ging, werd het lastig. En Garmin heeft met een training en lang stoppen errug veel moeite. Dus daar ging het 1 en ander mis, maar ik laat het lekker zo, mooi hoog tempo erbij gejokt ook nog. Ik ging een beetje over de wat makkelijkere paden tegen de wind in de stad door en ik moest minuten versnellen. Daar haalde ik de hartslag niet, al deed ik mijn best. Qua tijd was het ook rommelig ondertussen. Ik snapte wel waarom wind-mee zoveel voordeel had opgeleverd!!

Ik heb uiteindelijk een rare 1 uur en 12 minuten waar er 70 moesten en mijn tijd nog niet om was, maar stik erin: vandaag is alles nog meer dan anders VOOR DE GRAP. En ik vond 33,33km ook leuk klinken. Tijdens het fietsen had ik bedacht dat ik ook bij het hardlopen dan maar eens moest valsspelen. Ik moest wachten tot VIncent er was en dus zat ik lekker op de bank onder de warme overkapping. Ik zet mijn activiteit lekker op strava!!

Een PR lopen in een training: I Can Do It!
Deze training op donderdag weggeplukt en opnieuw uitgeschreven. 18 minuten z1/z2 en dan 2 keer 2 minuten hard. Ik wilde het zo graag een keer doen: een idiote tijd neerzetten in een training, die alleen maar haalbaar is met 100 keer stoppen onderweg. Vincent ging mee. Na 500m was de hartslag al te hoog en stopten we om die te laten dalen. En 300m later weer. En tot de brug nog wel 2 of 3 keer. Gelukkig was het niet koud en konden we elke keer weer stoppen en het op gang komen ging prima. De brug op werden er wat horloges gewisseld en toen kon “ik” heel hard de brug op in zone 2! Weer terug geruild en voor we bij het viaduct waren, waren we 2 stops verder. Het schoot niet op. Elke keer dat stoppen en ik liep wel hard op de rand van HRF 150 voor mijn doen! Toen onverhard en hela, daar ging mijn horloge weer.

Ik zelf “jogde” op 5:05 achter mijn horloge aan, met zijn horloge. We moesten nog een keer stoppen want zijn hartslag liep ook op! Tot het oostvaarderscentrum waren er nog 3 pauzes nodig. Toen ruilden we weer om. Liep Vincent de laatste minuut inlopen vol en had ik bijna 4 km in 18 minuten! En toen ging mijn horloge 2 minuten heeeeeeeeel hard. Ik ook wel, maar toch ietsje minder…. Zelfs mijn horlogedrager was er even moe van. En toen mocht ik 2 minuten rust en daar zat geen beperking op, dus ik kon lekker even door.

Daarna liep ik zelf 2 minuten op mijn max hard en ik deed erg mijn best. Wel eens een keer goed: je moet dan echt grote passen zetten en alles in hardlopen steken. Dan doet er niks pijn, is er alleen maar door en door moeite. Moeite met ademen, volhouden en doorgaan. Tijdens het bedwingen van het viaduct was het horloge ‘per ongeluk’ uit. Daarna nog 10 minuten uitlopen. Ik deed mijn best, terwijl Vincent vrolijk verder huppelde en zich inhield. Ik ben 2 keer gestopt! Maar het laatste stukje op de Laan der VOC ging ik zelf zo hard mogelijk en zat ik ook op 4:10/4:25. Hou ik 400m vol en dan ben ik af 😀 Harder kunnen mijn benen niet!!

uiteindelijk is de uit-thuistijd in de 9 minuten, maar ik denk dat het toch een toptraining was. Met elke keer aanzetten en hoog grijpen en een keer het maximale proberen te halen en gezellig samen met Vincent. We hadden er lol in. Ik had de hele dag weinig gegeten en ik hoefde niet écht. Ook deze staat op Strava.

En dan 1 APRILwandelen. Dat doe je zo:

Download solo blokje wandelen vanaf maart
Haal deze door fit-files en wijzig de datum en begintijd
Voila
De wandelstreak is gered!
Zo doe je dat.
Ik weet bijna wel zeker dat ik niet de enige ben die dit weet….
Kan ik verder met koken en eten.
Helaas tellen de stappen niet mee.

Hebben we nog iets van het zwemmen te maken. Een RAMPYARD.

IK had geen zin, kreeg zin en werd er niet moe van, maar mijn ogen vielen dicht. Soms is Een half uur al 28 minuten te lang. 6 minuten duur zwemmen is gelijk aan 6 minuten niet op iemands voeten meppen en verveling. Sorry baan 2, maar het lag niet aan jullie. Het ligt aan het bed wat nog opgemaakt moet worden en de trein die mij morgen om kwart over 8 weer naar kantoor moet brengen. En tja, míjn chauffeur ging er uit (godzijdank), wegens een afspraak. (Met mij 😆). Dan maar een gele training.

In elk geval weer een PR op de yard!! Joehoe. 🤠 schijnbaar 1394m gezwommen, wow 😮 op de yard ziet de tijd er nog prima uit 😏weltrusten!

Ik had het horloge op yards gezet in plaats van het metrische systeem. Om er vandaag, op 1 april lekker overal een leugenachtig lollig geheeltje van te maken!

2 April Een wandeling met de collega’s

In de lunch. Gehoord dat de neventaken ook belangrijk zijn. Best druk in een drukke zaal. Ik heb geen enkele last van gister of van iets nog. Wel vermoeid de hele dag door Mijn ogen lijken moe. En s avonds uit eten met de collega’s. Veel prikkels op een dag. En dan is buiten wandelen zooooo fijn!!!!

3 April. Gewoon. Fietsen. Omdat. En Hardlopen. Want.

Lang gewerkt. Onrustig. Toch veel gedaan. En ook weer niet genoeg. Ook alles gewassen en Vincent geholpen. Lekker weer buiten. Ik ben moe van binnen. Eigenlijk wil ik niks. Ik heb teveel en te laat nootjes gesnaaid. Het schema is leeg, er hoeft niks. Onder de overkapping is het lekker warm. Het kan etenstijd zijn. Maar ik ga. Ik ga naar buiten. Ik ga gewoon. Racefiets. Muziekje. Kort. Trisuit aan! Jasje erover. Gaan. Naar de dijk. Langs de dijk. Het hoeft niet. Er is weinig aan. Alles is net niet: tempo, zin, cadans. En juist dat is wel weer prima. De zon is lekker. I don’t care about wind. Of tempo. Of iets. Of hoelang. Gewoon gegaan. Een vorm van training. Of ontspanning? Net niks. Maar net genoeg. Ik vind 13,99 leuk. Genoeg.

Na het fietsen direct door hardlopen. Op 1 april deed ik deze training samen met Vincent en zette ik aan tot de hartslag te hoog was en dan stopte ik tot het weer laag was en dan weer aanzetten. Het was intervallen-rusten-heel hard-stoppen en de tijd die het PR wat Strava laat zien met een gemiddelde van 4:28 koste meer dan een uur! Vandaag liep ik door, bleef binnen de hartslag, deed mijn eigen best, mijn eigen intervallen en dat heb ik pérféct uitgevoerd!! Natuurlijk moest ik thuis meteen door naar de WC en is de hartslag behoorlijk hoog, maar hier ben ik trotser op dan een gefaked Strava PR.

De eerste km ging heel soepel en daarna moest ik elke keer inhouden. Dat ging prima hoor en ik vond het wel leuk om niet te stoppen nu en gewoon mijn eigen ding te doen. Ik heb geen pijntjes meer en het gaat goed. Ik loop niet langs de plassen, zodat ik kan stoppen, want het schema is al opgevolgd. Ik zet lekker de 2 minuten aan in mij eigen tempo. Even rust. Ik heb wel last van aandrang. Balen. Ik druk het (letterlijk) weg. Ik tel de tweede keer af als ik aanzet. 5:08 na een drukke onrustige dag vind ik een mooie interval. Ik loop de tien minuten uit en ik zweet me kapot want het is hartstikke warm! Ik zeg EJane gedag die op de bootcamp wacht. Ik heb honger intussen en ik maak de 7km vol. Voor mij een lekker tempo zo! Ik ben dus echt APETROTS op een eerlijke uitvoeringsscore van 100%. Het voelt verdiend!! Nergens last van!!
Alhoewel…. Gelijk door naar de WC.

Niet dat ik denk dat ik dit op een halve marathon kan lopen, maar toch leuk, 2 van die korte intervaltrainingen in de week voor een halve marathon!!
Ik zet deze ook op Strava. In de hoop dat iedereen die me dinsdag gecomplimenteerd heeft met het neppe PR dit ook ziet en begrijpt. Niemand.
En dan nog eventjes wandelen:

Voor de streak
Om de bak weg te zetten
Samen met Rob
Net een vierkantje.
Net een mijl.
Echt omdat het nog ff moest.
Maar wel lekker weer.
En lekker lang licht.

4 April Wandeling voor gelletjes en niks-geks fietsen (of toch wel) en wandelen natuurlijk

Voor de stappen en nieuwe gelletjes gingen we even bij Produrance langs. Heerlijk weer! echt warm ook en de lucht vol geuren en geluiden. We hebben met Remo gekletst. Ik moest alweer poepen, maar lopend red ik dat tot thuis prima. Wind mee was echt warm in een truitje! Vincent spotte een tulp, dus die velden hoeven we niet meer te zoeken 😉

Ik ben weer een halve kilo aangekomen, maar ik laat het even zo. De pijntjes zijn allemaal weg en ik voel me prima verder. Ik doe weer vanalles: de was, badkamer schoongemaakt, Duolingo gespeeld, een beetje rust genoten. maar er blijft ook veel liggen: het strijkgoed, filmpjes, de kamer boenen etc. het is behoorlijk eindeloos! Maar ik klaag niet. Het kan allemaal wel.

“Niks geks, gewoon losfietsen” stond er in het schema. Alsof ik normaliter wel gekke dingen doe. 🤷🏽‍♀️ Maar goed, alleen maar fietsen bevalt me ook uitstekend en prima! Vincent ging mee, al moest hij een uur en ik anderhalf uur. Ik wilde kijken of er al tulpen waren. Tegen de wind in door het bos. Vincent ging vooruit naar de sluisjes. Vond ik ook wel lekker, hoefde ik alleen voor mezelf te doen. En dat was allemaal goed zoals het was. Mijn cadans lag best hoog voor mijn doen en ik fietste lekker en maakte me niet druk.

Bij de sluisjes ging Vincent weer mee. Ik dacht dat hij richting de Ibisweg ging, maar hij vergiste zich (of niet?) en ging mee naar de Vogelweg. We hielden wind tegen. Het was stervensdruk. Kom je maandenlang niemand tegen op de Knardijk, nu zitten er dikke wielrenners in het gras te chillen, een andere ouwe knar in Tri2One kleding en 2 andere wielrenners! Op het werkeiland drinken we wat en dan: Wind Mee. Vincent ging er snoeihard vandoor en ik ging ook wat harder. Ik vond alles goed. Tot de Doddaarsweg had ik gezegd. Ik had gehoopt dat we op de Doddaarsweg meer wind mee zouden hebben, maar het viel tegen. We reden samen en eigenlijk is die weg niet eens zo heel lang. En toen kwamen we een veldje bloemen tegen!

Foto, bidon leegdrinken (!) en door. We namen de brug terug en er stond al file op de A6. En dan over de Trekweg (die opvallend rustig was) en door naar huis. ik had trek en weinig zin meer. Ik vond alles ook wel best. in de stad verlies je veel snelheid, die er toch al niet echt meer in zat en ik had korter gefietst en Vincent wat langer (maar meer gerust), Vincent sneller. Ik vond het goed geweest. Niks geks gedaan.
En ‘s avonds nog een keer fietsen: Vincent heeft een dicht wiel gekocht en die wilde ie proberen. En ik moest mee. Had ik even niet op gerekend… Gewoon mijn trui aan gehouden en Vincent was helemaal hoteldebotel met zijn wiel. Er zit nog niks in qua vloeistof, dus het was een gokje. Ik nam Robs fiets, die is het meest stabiel en met de motor op 9 moet lukken… Dat dan weer niet, want dan stokt het zo, maar 7 was prima en ik kon prima optrekken.

Ik maakte plaatjes in het mooie zonlicht in het bos. Vincent ging heel hard langs de Vaart en genoot onwijs. Dat was leuk. Ik had het koud, want door een katoenen trui heen waait het. Op de dijk deden we nog een paar foto’s.

En daarna op het fietspad maakte ik filmpjes. Ik vond het niet heel stabiel, maar het ging. En soms nog goed ook! Rond jeugdland ging ik ook even.

Kon Vincent naar zijn fiets kijken! Maar mij past dat ding totaal niet. We reden weer naar huis en Vincent is heel, heel blij met zijn dichte wiel. Dat vind ik dan weer supergaaf!

5 april – Wedstrijddag, de halve marathon, maar eerst nog wandelen.

Naar de ah met Vincent en een ommetje. Het voelt allemaal goed. Mijn lijf voelt prima. S middags macaroni eten en roerbakgroenten zonder de ui. Raar als een wedstrijd pas zo laat van start gaat. Ik ven smorgens wat minder sterk, maar ik slaap als een roosje!
Het is heerlijk weer.

Ik heb de laatste tijd hooguit 12km gelopen. Dit jaar 1 keer 15km. In januari en februari lag ik er uit omdat mijn been niet werkte. Mijn conditie is prima en daar twijfel ik niet aan, maar ik ben niet goed voorbereid voor een HM. Ik ben bang dat ik moet en dat er geen Dixies zijn. Dan maar in de bosjes hoor! Ik drink wel en ik ga thuis naar de WC voor de grote boodschap en in Nijkerk ook nog een keer een Dixie in, die op de route ligt! Halverwege, dus daar kan ik naar toe. Het is een enorme gok om op water te gaan lopen. Ik ben daar fysiek toe in staat, maar de vraag is in hoeverre. Annemarie raad aan een gelletje bij de hand te hebben voor de 15km of als het niet meer lukt. Dus ik neem het rugzakje mee met papier en een gelletje en mijn telefoon er in. Ik ben er verder compleet rustig onder. Lekker achterin zitten en water drinken. Niks geeen zenuwen te bekennen! Nog een keer plassen op de Dixie en ik hou het lang koud. Ik ga superkalm het startvak in. Ik kan dit vast wel, dat is mijn gevoel. Ik ga doen wat ik leuk vind: 2,5 uur sporten. Hartslag in startvak is hooguit 85! De spanning voor Vincents start was groter. Muziek hard, acceptatie tot en met. ik App zelfs Joyce nog eventjes! Zij heeft er echt vertrouwen in, nog meer dan ik.

De Halve van Nijkerk. Het verslag lees je hier.

6 April Strijken en uitfietsen

Ik sliep heel erg slecht. Een enorm nadeel van een late wedstrijd, heel laat (vet) eten en de administratie dan nog moeten bijwerken. Heel veel wakker. Maar geen pijntjes! Een klein beetje stijf, maar het was in februari vele malen erger, toen mijn knie zoveel pijn deed. Ik vond dat strijken en luisteren naar het webinar van Eatandtrain wel genoeg was om als krachttraining te laten tellen. Interessante webinar: 6 stappen om gezond te gaan eten. Ik vond vooral het opschrijven interessant. Ik had dat zelf ook al bedacht, want ik kom er niet toe om de app van de Eetmeter in te vullen. Ze gaat er van uit dat je wel weet wat het beste is voor je, dat je alleen hebt aangeleerd dat je streng moet zijn en vanalles om allerlei redenen best mag. Ik ben op de helft. Het strijken ging prima. Veel thee erbij, want ik heb duidelijk een vochttekort van gisteren! Ik had vannacht échte honger, maar vanmorgen viel het mee. Naar dat hongergevoel moet je luisteren volgens E&T, maar juist dat kan ik absoluut niet! Ik kan prima niet eten. Al was het vandaag vrijwel onmogelijk: moe, toch weer sporten en energie verbruiken en geen zin om te koken. Fataal. En koekjes in huis van gisteren. Was m niet. Het begin is er: bewustwording. Als ik me er toe zet en de 16 weken neem die er blijkbaar voor staan, kan ik het. Maar ‘er toe zetten’ is een grote eerste stap.

Verder NERGENS last van. Geen stijfheid, geen lastige knie, geen kuiten die pijn doen, geen kramp, nog geen blaar. Alleen een schuurplek van de hartslagmeter. En die akelige vermoeidheid. Gelukkig valt de vermoeidheid nu op zondag, dat is eigenlijk wel prima. Meestal is de maandag (werkdag) aan de beurt. Het komt doordat ik loop op LEEG. Idioot dat ik dan 6:10’s kan blijven draaien, maar de hersenen gaan leeg. Het herstel vertraagt. Vroeger ging dat sneller. Ik ben wel blij dat ik na de blessures weer hersteld ben (dan maar dikker) en dat ik gewoon een HM kan volmaken. Met 2 uur kan ik aankomen op t werk 😀 Mijn snelle man-collega deed 5km trager!

Ik haat het simpelweg. Al die jankerts over de wind, die dan 29 fietsen. HOE DAN??? Dan laat je de grote mannen toch voor je fietsen en val je in die wedstrijd door de mand? Of je topt alles ontzettend af en dan val je ook door de mand op de 90km? Ga dan alsjeblieft niet doen alsof het de wind is. Ik snap dat 28,5 gemiddeld een beetje sneu is, maar ik haal de 28 niet. Not even close. Dezelfde wind gek genoeg. Maar dan alleen. Zonder excuses. Want tegen de wind in haal ik de 25 niet eens. Ik ben vooral blij met de wind mee, die het me gemakkelijker maakt! En ik heb meer excuses: gister een wedstrijd gehad, oud, solo, een simpele racefiets. En ik ben moe. Geen zin. Ik moet nog zoveel doen! Dat geploeter tegen de wind in vind ik lastig. Ik wel. Ik moet plassen en ga bij het bankje. Ik ben net op tijd klaar voor er mensen komen zitten 😉

De Knardijk is wat drukker, maar het valt allemaal mee. Het is niet echt warm, maar ik heb het de laatste tijd nooit meer warm. Ik draai de dijk op en heb wind mee. Daar moet ik het dan van hebben. Ik ga liggen, maar blijf wel opletten op mensen die zomaar van hun auto naar het gras rennen. Het is niet zo dat het niet lukt ofzo, maar dit is me overbekend en ik ben moe en ik heb trek, of toch niet? Ik fiets gewoon wat me te pas komt. Ik moet 80 minuten fietsen. Straks nog wind tegen. Ik word door 3 mannen ingehaald. Jonge kerels.

Er zijn ook mensen die zeggen dat ik goed gelopen heb op de halve marathon, maar ik voel het toch weer niet zo. Experimenteel, dat was het. De grens opzoeken met voeding. Een beetje dom van me. En die mensen die het zeggen, lopen zelf vele malen harder. De meesten tenminste, al geldt mijn gemopper over wind-zeikers ook maar voor een paar lieden en niet voor de dames die lang zo snel niet gaan als ik nu doe. Ik maak het ommetje en de berg is opgesierd en dan ga ik terug. Ik zie een gemiddelde van 27,7 als ik de stad in ga en hou het vast tot boven de 27. Voor mij uitmuntend! Ik doe het nu eenmaal solo.

En dan nog wandelen. Voor de stappen. En de meloenblokjes. En friet. met de mannen samen gaan wandelen. Ik vind het erg vervelend, dat ik de stappen moet halen, terwijl ik erg graag onder de warme overkapping wil blijven liggen. maar ik moet morgen meloenblokjes hebben. En we moeten avondeten, maar er is weinig meer in huis en we hebben geen zin om te koken. Ik loop niet zo snel, Rob en Vincent zijn sneller. Ik heb 3 lagen truien aan. maar ik loop gewoon. Ponc. Ik ben bijna klaar met mijn Ierse lessen in DuoLingo. Vandaag heb ik religie afgemaakt en dat ging dus echt bijna foutloos. Is mijn ding ;-D Serieus! We lopen langs de Evenaar. Ik heb veel trek en toch ook weer totaal niet en niks. Als we thuis zijn ga ik eindelijk voor de grote booschap naar de WC.

7 April Wandelen en Bootcampen

Met Rob. Die ging naar de winkel. Ik liep mee met een ommetje en dan door naar de bootcamp. Ik had nl nog 600 stappen gezet op de dag.
Ik heb gewerkt. Achter een buro.
Ik heb goed geslapen en dat helpt.
Maar ik ben door heel veel geïrriteerd. Door al die geweldige neppe mensen op insta die eindeloos sporten en dan -hoppa- weer op de been geholpen worden door een fysio. Al zijn ze veel te dik. Kunnen ze wel hyroxen, maar ‘voelt het niet zo goed’. Terwijl ik werd weggestuurd met een knie-probleem en een opbouwschema. Zelf de dietist moet betalen. Gestraft wordt voor gezond willen zijn. Terwijl wat ik deed zaterdag wellicht niet zo gezond was! Ik vreet vandaag gewoon lekker veel.
En dan doen de klanten ook nog stom ook. Afspraken niet nakomen. Domme vragen stellen.
Anyway: iets met hormoon levels. Wat me naar de allergrootste ervaringsdeskundige leidt die totaal van de pot gerukt is.
Ik win tenminste wel met rummikuppen!
Dus hier telt elke stap.

En dan naar de bootcamp.

Ik heb flink mijn best gedaan!

Moesten we gaan hardlopen…. Op en neer tussen lantaarnpalen, 5 minuten lang. Ik heb er een ommetje van gemaakt. Kan ik. Lukt me weer. Why not? En dan 3×8 minuten. Eerst een rottig blokje op een rijtje. Dan moet alles weer klaargezet en uitgelegd. Duurt altijd zo lang…. Gelukkig is het niet koud. Dan een blokje met sprintjes en opdrukken. Minder. Tot slot een blokje met naar de bloesems kijken. Bianca is wel streng hoor. Im blijf gewoon doen en doen. De rest gaat ergens toch even stil. Aan het einde nog een circuitje. Im vind het best. Stappendoel gehaald. Gesport. Niet moe van geworden. Linkerbeen wel weer gevoelig.

8 April Fietsen.Ging.Niet.Zo.Lekker

Hi beste trainster! Heb jij dat wel eens? Dat je net 2km hebt gefietst en dat je denkt: er zit geen energie in vandaag? Dat je dan omkeert en naar huis gaat? Dat zie je namelijk nooit, dan gooi je de training weg en is het niet zichtbaar. Of fiets je dan door en denk je: we zien wel… Ook dat is aan de data verder niet af te lezen. En dan? Training inkorten? Is ‘geen energie’ daar een goede reden voor? Of is de reden dan: wind-tegen, slechte dag of verkeerde moment van de maand? Moet er een reden zijn? Ik had gekeken en het was windkracht 2/3, dat is dus zo goed als niks. Het voelde als windkracht 5 tegen. Mijn benen hadden de grootste moeite met de rondjes draaien. En dat voelde ik binnen 5 kilometer! Misschien ben ik toch nog niet uitgerust na de halve marathon. En toch vond ik omkeren en opgeven niet het beste. Ik heb die laatste kilometers in de halve marathon gelopen op karakter, omdat de mind de baas is. En als ik me zo voel als ik op de fiets me voelde, dan train ik die mind meer als de benen. Ik vind de keuze erg lastig. Wanneer ga je ‘te ver’ of ‘te diep’ en ben je te belastend bezig en wanneer is doorgaan (maar dan een paar tandjes minder) beter? Ik herken dat echt niet!!

Ik nam de route met de meeste wind tegen: enerzijds kan ik dat de schuld van een laag tempo geven en anderzijds is dat een grotere uitdaging en kom ik er minder vaak. Als het fysiek dan allemaal niet wil, dan maar een leuk tochtje van maken! Via het oostvaarders veld en de knarweg. De bloemen vielen ook al tegen. En ik maak me zorgen om mensen en zaken. Het gaat in mijn droevige hoofd iets beter als ik denk dat ik vanavond maar niet ga zwemmen. Ietsje ruimte. Ik zie een prachtbos, huppelende lammetjes, koeien, windmolens en een oma met kinderwagen. 🥹 Op de vogelweg heb ik wind mee en dat voelt makkelijker. Maar dit is het moment om bij Aardzee te kijken! Dus ik maak een paar foto’s.

Dan de lange weg waar wat 🌷 zijn en water. Ik moest weer terug tegen de wind in. Wonderlijk genoeg haal ik het 1,5uur. en nog boven de 25 ook!! Voor vandaag vind ik het prima. Er zaten stukjes ‘staan op de fiets’ in de opdracht, maar ik heb het 2x geprobeerd en het was m niet. Zeg me nou eens: was het stom of onverstandig dat ik doorgefietst ben? Groet Anke
En dan naar de Almeerplant sjokken. Alsof wandelen niet genoeg is: bellen met mama onderweg. Ik moet straks werken en dat vind ik vervelend. Ik heb ook nieuws van het werk gekregen wat ik rot vind (niet over mij). En ik heb mijn dag niet, want de hormoonbalans slaat door en om. Maar ik wil paastakken! En kattenbakgrint. En wandelen. En stappen. Vincent pikt me op bij de Almeerplant. Met mijn paastakken.

duurloopje van 5×7,5min-30sec rust

• warm aangekleed, maar ik heb het prima, ik ben koud de laatste tijd
• hartslagmeter even niet om want schuurplekken
  -na het extra werken was hardlopen nodig, wat een bubbels die marketeers
• lijf voelt oke, linkerbeen minder soepel. Cadans weer hoog.

Fotoserie in elke pauze/rust

• viaduct op gerend. Hongerklop. Denk ik. Zou ik honger herkennen?
• het voelde do-able allemaal, maar niks overdreven: niet lang, niet hard, niet heel goed, niet vanzelf.
• leuke afstand weer. Expres. Trainingsscore best leuk gelukt.
• daarna onder de heerlijk warme overkapping.

Er stond ook zwemmen, maar soms gaat slapen voor. Vandaag kies ik op tijd naar bed.

9 April Wandeling met de collega’s en over eten en overeten en zwemmen (en daarbij een blessure oplopen!!)

Weer onrust op het werk met grote mensen die weg gaan of weg gepest worden of zoiets. En deze keer iemand die me na ligt, me aangenomen heeft en een rolmodel is. Een topvrouw! Gelukkig is onze teammanager ook geweldig en die vist al op mijn contractverlenging hogerop. Even een kort en kil rondje in de pauze

Ik ben begonnen met niet overeten. Met niet maar alles pakken om allerlei redenen. Gewoon geen taart, want geen honger. Geen nootjes halen omdat het er staat. 3 keer per dag eten. Alleen helaas wel een bord teveel terwijl ik dacht: ik zit eigenlijk vol, maar weggooien is zonde. En ik schrijf het op. Wat ik niet eet en ook dat ik deze pauze 3 witte bolletjes wel eet. Bewustwording. Niet meer eten zonder dat het lichaam er om vraagt. Het zal nog een hele opgave zijn om hongergevoel te gaan herkennen en al het troost- en excuuseten en gewoontesnaaien en het bijhoor-bikken weg te laten. En toch niet te hongeren met al het sporten erbij! Ik denk dat ik dit kan en dat het mijn houding ten op zichte van eten zal veranderen. Niet vandaag, niet deze week, niet eens deze maand. Maar hoe fijn was het toen ik nooit iets hoorde over eten en het allemaal vanzelf ging? Ook met het sporten. Eatandtrain heet het. Geen dure academy aangeschaft, maar de webinar uitgeschreven. Eten is een keuze. Niet eten is een keuze.

Ik word ongesteld in de loop van de middag met wat flinke krampen. Dan is de pijn in mijn knie weg. Die stak vannacht opeens weer enorm! Ik kom de dag door. En ga iets eerder weg. Ik vind dat lastig, ook al heb ik gister ook gewerkt. Je en M zijn dan al weg.

Ik ga zwemmen.

geblesseerd geraakt. 🤯 zwemmen ging goed. Net op de nipper 🩸 en na een dag werken. Tempoduur was prima te doen. Vaak niet eens te snel. Maar…. Ik zwom in de tweede keer 50m hard tegen mijn voorgangster op die flink met haar benen trappelde en daarbij mijn linkerhand en vingers raakte. Meteen pijn. Kon het nog bewegen. Zwom door. Bleef bewegen. Niet gebroken, maar wel pijnlijk. Ik piep niet. Ik stop niet. Zolang het kan, lukt het. Zwem ik door. Als je door kan rennen op niks is zwemmen met pijn aan de linkerhand minder moeilijk. Het kan gebeuren in een wedstrijd. Dan kan je ook niet stoppen midden op het water en om ijs roepen. Ik maak de training af en dat gaat. Lastiger is dat het brilletje maar vol loopt. Schoolslag doe ik met achtje, de rest rustig, maar eerlijk gezegd verveel ik me wat. Hard werken doe ik 1 keer als ik de snelle 75m voorop zwem. Kan ik niemand omver zwemmen. Ik doe alles met achtje. Beetje trek na 40 minuten, of is dat inbeelding? Mijn vinger is behoorlijk pijnlijk. Ik zeg er niks over, ook na de training niet, maar het is niet goed met het bovenste kootje van mijn linkerringvinger. Kneuzing. Het wordt langzaam blauw en rood. Aan de binnen en buitenkant. Stijf. Maar niet warm. Niet de hele vinger. Lastig. 😰 ik ga thuis liever douchen en ik hoor kd uit. Echt uithoren en vragen naar leeftijd en plannen en doen alsof ik r goed vind. Omdat ik een aardig mens ben, en nieuwsgierig naar d’r baan. Zij vraagt niks terug. Omdat ze een naar mens is. Een echte triatlete.

Ik krijg de zwembadge yards/meters!
We halen chinees. Had ik zin in. Ik eet alleen net teveel. Maar s avonds niks meer. Dat kan prima. Er bewust mee bezig zijn en nee zeggen. Jammer dat ik dan nog met eten bezig ben.
Ik ga niet snaaien. Hoeft mijn lichaam niet. Ook niet omdat mijn vinger zeer doet en ik zielig ben en ik ongesteld ben en ik gesport heb en het een rotdag was op kantoor. Eten is niet de oplossing.
Het zwemtempo klopt niet zo erg denk ik. Maar het zal me een biet wezen

10 April 20inlopen-4×4’tempo 2’rust-2×2’ tempo 2’rust-10’ uitlopen

hoe ging het, vraagt Garmin dan. Nou beste Garmin: na een volle werkdag met veel afleiding maar geen snaaimomenten in de zon met lange mouwen en een hartslagmeter die de eerste kilometer niet goed zat, ging het moeizaam. Slepend. Te hoge pasfrequentie, weinig vooruit kijken, alles behalve snel of goed of easy. En dan 4 minuten hard? Pfoe. Ik heb ‘gelukkig’ 20 minuten om er tegenop te zien. Ik versnel wel degelijk, maar zone 4 haal ik absoluut niet! Ik haal wat meiden in. 1 gaat echt heerlijk langzaam, de ander doet intervallen. In mijn tweede blok “snelheid” merk ik dat ik meer wil weten over die intervallende meid met lange broek. Dus ik keer om en loop met haar mee en ík complimenteer haar. Ze is hoe dan ook stoer! Ze loopt zondag haar eerste 5km. Na 6 weken trainen. Ik ken haar naam niet, maar ik heb haar afleiding en tips gegeven. Zomaar.

De derde interval deed ik zelf niet. De vierde weer wel en die ging weer gewoon op mijn tempo. Blijkt er best te zijn, maar echt boeien doet het me niet. Ik hoop vandaag 10km te redden. Ook ik begon ooit. Met wandelpauzes. Ik doe in de rust ook echt rust. Alles best. Dan 2 minuten hard. Niet in zone 4 geraakt en niet zachter of harder dan 4 minuten. Ik doe het, maar niet écht mijn best! De laatste keer wel, maar het levert niet heel veel snelheid op. Das ook prima op zo’n dag als vandaag. Ik loop rustig uit. Was mooi geweest om de tien binnen een uur te halen, maar het is ietsje meer. Zonder stoppen. Zonder aandrang. Zonder pijntjes. Zonder idioot veel moeite. Zonder extra voeding. Met muziek. In het roze. Iemand opgepept hoop ik en zelf niet opgeschept. Hoppa, 10km zonder ook maar iets goed uit te voeren 😂😂 toch 5:20s lopen minutenlang.
Mijn vinger is blauw maar niet erg pijnlijk gelukkig.

En het wandelen afvinken. Mooie bloesems bij ons voor de deur. Mooi licht. Koud. Dat wel. Door het park. Wat net mooi gemaaid is met vormpjes en om de bloempjes heen. En dan over de brug, door de wijk en dan onze hele eigen straat af. Ik had niet zoveel energie, maar lekker gewandeld. Ook weer afgestreept.

11 April – Duurrit met Vincent samen en wandelen met Rob samen

Fietsen met Vincent samen en nergens op gelet. Het boeide me ook niet. Ik ben een slechte fietser, hoef niet hard en geweldig. Het was nog koud aan het begin en ik ben dan blij met lang en lang. We gingen vroeg omdat Vincent moest werken s middags. Stukje Challenge route en die is retesaai. Eerst wind mee op de oostvaarders-dijk. Dat was wel lekker! En mooi met een gelaagdheid in het landschap. Weinig bijzonders. Knardijk en het was opvallend rustig. Langs het oostvaarders-veld en zo door naar de Praambult.

Ik had het niet echt zwaar, maar ook niet echt een overschot aan energie. Het boeide me gewoon niet. Ibisweg is bereidbaar, maar wind tegen. Vincent moest 70km, ik drie uur. Toen we de Doddaarsweg op gingen gingen we een spel doen. Landen waar je wel en niet heen wil, omstebeurt. Zo leer ik aan Vincent wat afleiding doet. We moesten wel steeds aan de kant voor een shitload aan verkeer. En even stoppen voor een slok, kikkertje en bloempjes in de verte.

En dan verder denken. Dan vliegt de tijd! Op de brug naar het bos stond een flitser. Ik moet daar altijd plassen. We begonnen op de aanloop naar de Winkelweg een nieuw spel met merken. Ik heb het daar altijd moeilijker: berg, saaie weg met wind tegen. Buffelen. We gingen even op het bankje zitten en plassen.

En toen de route af, want we hoefden maar 70km. Priempad was nog afgesloten, maar we gingen toch en drúk als het was!! Voor een afgesloten weg met nieuw asfalt wilde blijkbaar iedereen daar rijden. Dan oversteken en langs alle stoplichten. Ik had niet meer veel zin en we bleven ergens steken met het spel. Ik koos langs de Kemphaan. Het gemiddelde daalde hard!

Ik was best moe. Komt van weinig eten denk ik. Toen was er een flat en een haven verschenen bij Nobelhorst! Moesten we door die k-wijk vol k-kinderen!! En dan terug via de Lidl. Ik had het wel gehad hoor met fietsen! 72km in 2 uur 53. Ik at lekker veel bolletjes thuis. En dronk een sloot thee. Gedaan ✅ gezellig ✅ ✅

Paasboom gezet (catproof), veel niks gedaan, warm gebleven, niks gesnaaid, Iers in DuoLingo afgerond (door naar legendary), schoongemaakt en opgeruimd, de was. Een simpele middag. Ik heb 2 dingen die wel écht overgangsklachten kunnen zijn: koud-koud-koud. Ik had het vroeger altijd te warm, maar nu zelden meer. En volgens LaJ kan de darmflora ook verstoord raken. Kan ze gelijk in hebben, maar ik voel me weer bedonderd door dat mens. Voor de zoveelste keer. Ze werpt zich nu op als voedings expert en is een cursus aan het schrijven. Vroeg ze om een leuke naam. Ik had ‘in de soep lopen’ moeten indienen, maar ik koos voor bEatIn Transition (de overgang). Kiest ze iets van de mail, van haarzelf. Een supersaaie naam die zo uit AI rolt. Misselijk. Ik hoop dat het ‘in de soep loopt’, net als alles wat ze doet. Ik eet dus drie keer per dag. En dan let ik even niet op. Tussendoor niks. Vandaag een kikkertje bij het fietsen, want ik ben bang dat het voor mijn sport toch te weinig zal zijn. Rond half 5 kreeg ik écht trek: buikgeluiden, dizzy en krachteloos. Dus ik heb een handje noten gepakt. Daar was ik bij het wandelen blij om! Kon ik dat tenminste volhouden. We liepen naar de Plus, Rob en ik. Ik had een jas aan. Altijd koud, ook al is het 17 graden!! Ik drink wel erg veel thee, zo donker mogelijk. Stappen en wandeling ook gehaald. En de thee is ook binnen.
Ik laat iedereen maar harder fietsen, maar ik zie dat ze zonder de mannen en alleen door de bebouwing opeens ook de dertig niet meer haalt! En dat de ander veel minder loopt en (daardoor) ook veel sneller! Ze houden mij niet voor de gek. Zij winnen net zo min als ik de wedstrijden (ohja, ik win trouwens wel, want ik heb een hoger wedstrijdtempo)

12 April Duurloop met DH door mijn achtertuin zeg maar en twee uur duurzwemmen

heerlijk! We zwerven wat en ik ken de weg. Op mijn duimpje. Het gaat goed, maar erg wisselend qua tempo. Niet dat het echt iets boeit, er staat 15km en dat moet lukken hoop ik. We gaan over de natuurbrug en over het knuppeltjespad.

Alles is zo mooi nu! Het is nog rustig, maar aan het einde van onze tocht zijn er vele mensen. Op de berg ga ik zelfs even zitten!!

En een gelletje eten. Lijkt me verstandig. We komen toch nog langs het centrum. We joggen weer verder. Gek genoeg zo door naar de 10km en ik kijk niet eens hoe lang het duurde! We kijken en zien het vosje.

En dan ga ik naar de WC en ben gelijk weer aan de diarree. Geen last van verder, maar het voelt onbestendig. En door! Naar de andere berg voor het uitzicht.

Het is gaaf dat DH het zo leuk vind en ik vind het zo gewoon inmiddels. We maken een klein ommetje en ik weet dat we de 15km net niet zullen halen. Door het park. Ik vind het warm en niet heel easy de peasie, al zou het tempo dat moeten kunnen zijn. Maar ik heb ook nergens echt pijn. En het boeit me ook niet. De 15km lopen we vol om de AH heen en langs het busstation. Ik voel me verder oke. Vermoeid. DH is echt een ontzettende lieve engel. Een hele grote schat. Ze is te klein van stuk, maar compenseert dat met haar grote liefdevolle aura. Deze tochten zijn goud waard, maar ik vind dat lastig te beseffen. Dit was gewoon weer een kraaltje aan de ketting. Een glanzend kraaltje.

Duurzwemmen TVA training Baan 3. Ik had hoofdpijn en was ontzettend moe s middags. net genoeg bij kunnen eten en extra nootjes gegeten. Het moest. Onwijs veel thee gedronken, maar wel te laat, want toen had ik al koppijn. En op de bank gelegen. Totaal geen zin om te gaan zwemmen. Maar ik had zelf 2 uur opgegeven. Ik zie wel als ik in het water ligt of het kan. Het water was koel, ik was oke en heb alleen het eerste half uur maar koppijn gehad. Duurzwemmen vind ik heerlijk. De snelle knuppels voorop en ik achter W. Alles, alles, alles achter W. Hij brak zijn schouder, waardoor ik hem (voor mijn gevoel) een jaar moest missen, maar W is qua tempo prima in orde en zwemt kalm. Inzwemmen met de vette schreeuwert achter me. Dan 3×300, laatste 50 eigen slag, maar ik doe een techniekding. SHoB (slepen, heup/oksel, bijleggen) Alles doe ik met 8je vandaag. Dan 4×100 met 50 snel er tussenin. W gaat voorop. Daarna school-rug (jek) en dan 300m rustig. Ik kan het allemaal prima. Weer ss-rug en dan is Garmin de weg kwijt qua tellen en zit ik ergens fout en te kort. We moerten nog 6×25 sprint met korte pauze en dan gaat R voorop en ik er achter en het gaat even wel hard. We doen nog 200m steigerun en dan zwem ik 100m zodat ik 2500m heb. Ik ga plassen.

Daarna het volgende uur. W blijft gelukkig. Ik zwem 100m in. 2600. Dan de 3×300 achter elkaar. W voorop, L achter me. Heerlijk rustig! Dat bevalt me wel. Garmin: 875m. GRRRRR. 4×100 doe ik voorop en dan is de energie wel aardig aan het opraken. De bidon leeg. Totaal: 3975m. GVD. En die 25 telt ie er nergens bij! W gaat er uit, ik zwem nog 100m mee van de 300 en dan is het welletjes. Garmin: 4075m. Om gék van te worden. Ik zwem het bad uit (oversteken); Garmin: 4125m. ARGH. Maar ik doe het er voor. Ik heb een groene training, enorme honger, hoofdpijn en ben moe. Te moe om het geweldige genootschap in de kleedkamer te trotseren, die nu pas hoeven te starten met trainen voor een hele en de stoere uitvallersverhalen delen. De leugenachtige rotwijven. Ik eet veel pannenkoeken. En voila, ook nog gewandeld! Snel snel met hoofdpijn.

13 April – De tijdritfiets kennis laten maken met de buitenlucht.

Vincent had de route gemaakt. Ik mocht mee. Ik had 100 minuten staan met trainingsblokken, maar de route zou 60km zijn. Da ken ik net nie. Ik heb de wielen van de tijdritfiets gewisseld en moest de stad uit wel even wennen zeg. Alhoewel… die fiets gaat wel als een tierelier! Op de tijdritifiets wind mee op de trekweg was lekker! Kon ik ook even vaart maken en liggen. Op de Knardijk ging het ook lekker, we fietsen samen en er waren meer hardlopers dan fietsers! Ik had de training niet aangeslingerd gekregen, dus ik fietste zonder blokjes en gedoe. Dat vind ik zelf eigenlijk wel fijner. We zijn even gestopt om bloemen te fotograferen.

En toen over de sluisjes nog meer mooie tulpenvelden gezien. Mijn remmen piepten enorm. Dat was best heel hinderlijk! Echt kei-hard ook. Toen gingen we over een nieuwe weg naar Zeewolde en Vincent hield mij uit de wind. Ik had hem gedekt met de zijwind op zijn dichte wiel op de Knardijk. We gingen nog behoorlijk hard verder! Dan over de brede fietspaden bij Zeewolde naar de ijstent.

Daar bewonderden mensen onze fietsen, en een stel k-kids probeerden ze te vernielen (op het wiel gaan staan!). Ik nam toch maar geen ijsje. Wel een fruitgellie, want ik moet nog wel even. De hoofdpijn was intussen geweken gelukkig. Dan door Zeewolde verder en toen bij de camping een afslag (sorry voor mijn remmen mensen!!) en dan even slingeren en zoeken en toen kwamen we toch op een geweldige weg! Vlak, glad, recht en zelfs ik bleef liggen en gewoon trappen tot en met. Helemaal geweldig!!

We moesten er ergens af en door het Horsterwold. Wat mooi! We gingen nog wel hard, want ik wilde het tempo voor zeker 100 minuten hoog houden en dan het horloge uit zetten. Groene training en lekker hoog gemiddelde. Maar eerst nog een heel lang stuk genieten door het groene Horsterwold. Dikke prachtig. En als er mensen waren, dan remde ik gewoon even 😇 Sprong iedereen opzij! We kwamen tot op de grote trap en ik moest plassen en ging tot 50km. Toen zette ik het horloge uit. En na de plas weer aan.

En zo gaat het gemiddelde dan niet omlaag en hoef ik mijn best niet meer te doen en kunnen we ‘rustig’ door de stad met zo min mogelijk remmen. Want die piepten je dus doof. over de slechtere paden ook. Vincents gemiddelde ging van 27,8 naar 26,9! Kun je nagaan…. Uiteindelijk pikte de Garmin nu opeens wel de training op, dus die was rood (want niet lang genoeg). Zucht… Eigen schuld. Dit was een goede oefening met zo min mogelijk remmen. En al met al toch 63 kilometer weer gefietst. Toen de zon weg was, werd het koeler. De wind was ook best heftig. Maar elke keer als ik dacht dat iets zwaar was, dacht ik aan de marathonlosers met hun grote bekken die zo zijn afgegaan, dat ik niks verkeerd kan doen en van oor tot oor begin te lachen. Moesten ze ook een keer afzien. Blijken trainingsmarathons toch averechts te werken. Kun je schreeuwen dat je een sub3 kan, maar heb je er bijna een half uur langer voor nodig. Ik was in Duitsland misschien niet zo snel, maar ik ben dan ook een wat oudere vrouw en geen jonge kerel, maar er was NUL publiek. NIEMAND. Anyway: ik hoop dat het ze enorm pijn doet.
Ik had in elk geval trek toen ik thuis kwam en mijn energie was ook wel een beetje op, dus ik nam eerst een handje nootjes en een glas cola light. Ik ben er eigenlijk ook niet echt heel moe van. Toch best flink getraind denk ik.

En dan moet ik de stappen nog halen en de wandeling nog maken. Ik ga alleen en loop te appen en te dromen en een beetje te lopen. Meer is het niet eigenlijk. Mooie bloesems en best veel mensen overal.
Ik snap het denk ik niet zo goed: mijn triatlon is eind augustus en ik doe een halve in juni, maar ik train me suf. Ik heb dit weekend bijna 2 uur gezwommen, bijna 6 uur gefietst, ruim anderhalf uur hardgelopen en 5 kwartier gewandeld. En waarom? Ik heb weer een week met alle wandelen en krachtsport erbij van 17 uur. Zeventien! De drie sporten tezamen zijn goed voor 13 uur. Hallo! Ik doe geen hele triatlon over 8 weken! Het is waarschijnlijk omdat ik niet zo snel ben 😉 Dan duurt het allemaal wat langer! Misschien moet ik toch weer even wat pauzeren, maar wat moet ik dan doen? Behalve de blog afmaken? Voor de komende week staat er weer evenveel. Ik durf het niet aan te kaarten bij de trainster, want het klinkt als gezeur. Ik hoef geen aandacht.
Ik merk wel dat ik anders ben gaan eten. Veel bewuster. Niks meer zomaar naar binnen proppen. Wel veel in de drie maaltijden, maar tussendoor bijna niks meer. Elke keer afvragen of ik echt wel honger heb. En dat komt wel eens voor! Maar dan kies ik voor de amandelen. Of fruit. En dat stilt de honger snel. De nachtrust is er ONGELOOFLIJK op vooruit gegaan. Ik ben van mening dat ik met weinig voeding toe kan. nog maar even volhouden.
En zo liep ik mijn stappen bij elkaar te mijmeren.

14 April – Een solo wandeling

Meteen na een drukke werkdag. Even alleen de zon in met de podcast van de j-tut die over voeding blaat. Ik krijg aan alle kanten te horen dat ik moet eten. Is het echt zo of maatschappelijk bepaald? Ik ben het gezever een beetje zat. Overgang, oud worden, kwalen die ik moet hebben, eten moet ik, vezels, ik moet krachttraining doen en 80 worden met een gezond lijf. Weet je, laten we eerst de 52 halen! Gezond. En een beetje zinvol. Ik eet 3 maaltijden. Met wit brood en een hamburger en patat. Ik geniet ervan. Eet niet teveel. Beetje bang dat het te weinig is. Maatschappelijke druk of gewoontesnaaien?

Ik maak en bewerk al wandelend foto’s en dan neem ik een beslissing die voor mij echt enorm groot is. IK GA NIET NAAR DE BOOTCAMP. Ik vind het niet leuk, ik heb totaal geen zin. Ik wandel wel een half uur en haal de stappen en maak alles op orde en mail. En hoor het nieuws aan.
Het is moeilijk voor mij om iets níét te doen. Maar soms heb zelfs ik te weinig zin om me naar een veldje te slepen om suffe oefeningen te doen. Vele excuses (moe, hard gewerkt, nieuw eetpatroon etc), maar er was simpelweg te weinig zin om niet een keer te spijbelen. En heel misschien word ik er zelfs wel beter van.

17 maart – Wandelen en bootcamp

Naar de bootcamp wandelen met een omweg en met Vincent
In het licht! En dat is mooi.

En na een dag werken. Dat is ook mooi geweest.
We kletsen lekker even saampjes. Ook gezellig zo.

Wat een boel geklets bij de bootcamp! En veel kort hardlopen. Kan ik niet. Te veel keren en dat wil mijn knie niet. Dus ik maak een ruime bocht. Tussendoor de oefeningetjes. Ik vind alles best en maak me niet zo druk. Ze zijn gehypet om hyrox te gaan doen, dus dat is uitentena het gespreksonderwerp. Ik ga dat nooit doen. Boeit me totaal niks. Ik kijk uit naar zwemmen in het markermeer en lange hardlooptochten. Zij gaan maar lekker sprintjes trekken en met gewichtjes oefenen. Mijn benen voelen erg ongelijk: links is zwaar, rechts is prima zoals het hoort.

18 maart – Hardlopen met een poeppauze, intervallen en foto’s maken

Zoals het ging ging het. Ik was te warm gekleed, onrustig en toch ook weer prima. Het is makkelijk om de overgang de schuld te geven. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze heeft alles weer rechtgetrokken en ik heb een paar uur gewacht tot alles niet meer trekkerig aanvoelde. Ik moet qua opdracht vandaag (blijkbaar, want ik zie het pas tijdens de training) 3×12 minuten lopen en dan 6×30 seconden hard en 1 minuut rust. Ik ben gewoon gestart en ik heb een lange broek en lange mouwen aan. Ik heb het iets te warm, korte broek had gekund.

Ik heb het rugtasje mee en gelukkig heb ik veel zakdoekjes gepakt! Na 5km heb ik die hard nodig, want ik loop nog even ouderwets leeg. Ik ben midden in het bos, dus dat is fijn en midden in blokje drie. Na het middageten he.

12 minuten lijkt leuk om 2 kilometer te halen, maar dat haal ik alleen in het tweede blokje als ik bewust wat aanzet. Het boeit me niet zo. Ik heb geen muziek, alleen mezelf. Ik zie op tegen de intervallen en ik haal ze ook niet echt qua hartslag, maar ik zet wel netjes 6x aan en ik doe in de minuut ook rustig aan. Na de vierde vragen mensen of ik een foto wil maken. Natuurlijk! Ik ren niet om de wedstrijd te winnen… Dan moet ik maar 5 minuten uitlopen en ik heb inmiddels wind tegen, dus de hartslag is wat hoger en het tempo lager. De training heb ik voor 80% goed uitgevoerd, maar ik ben nog lang niet thuis en er zitten pas 8 kilometer op. Dan begint het mentale gevecht: stoppen voor een groene training en naar huis lopen, 10 km volmaken (red ik ook binnen de tijd) of doorzetten en blijven proberen? Binnen het uur loop ik de 10km niet. Ik zet door. Dan maar een te lange training.

Het is een Groot Spel in mijn hoofd: tot ik ‘rond ben’ blijven lopen, tot onze straat blijven rennen, tot het fietspad… Ik zet de bakens net iets verder elke keer. Tot ik thuis ben en ruim 11km heb gelopen. Weer ietsje meer! De tijd is ok zoals het is, het lijf voelt helemaal top en goed aan en dat is fijn!! De training is geel (veel te lang)

19 maart – lunchwandeling en zwemmen

Wat een lekker weertje!
En wij zitten binnen.
Te vergaderen.
Te bellen.
Websites te maken.
Orde te scheppen.
Met iedereen die thuis zit. We zouden elke woensdag komen. Met alle collega’s. We zijn met z’n tweetjes.
Heerlijk om samen op kantoor te zijn, kan ik alles vragen! En over de weerwaterrun kletsen.
“Geen slechte gewoontes aanleren” schreef mijn collega toen ik vroeg of hij kwam gisteren als de rest thuis bleef werken. De schat!!

Ik werd vannacht om 2 uur wakker en mijn linkerbeen deed ontzettend veel pijn. Het hele been. Alles. Enorme zeer. Niet echt stekend, niet op 1 plek: het hele been. Misselijke pijn. Ik ging naar de wc en ik kon alles: op 1 been staan, lopen, opstaan- alles gewoon. Maar mega pijnlijk. Ibuprofen erin en op mijn buik liggen. Ik sliep verder en vanmorgen was het over. Geen problemen meer. De rechter eierstok even in de kramp en dan is alles weer prima! Er waren geen katten. Toch een verkeerde beweging? Natuurlijk zegt ‘men’: je loopt ook opeens weer veel, maar gister had ik nérgens last van. Niks. Geen centje pijn. En dan s nachts opeens: auw.
In de loop van de dag krijg ik een verstopping (fristi?) en dan begint het been weer te morren en stijfjes te doen.

Stom lijf.
Stom wijf.

Door naar het zwembad.
Vanuit het werk. Mega vermoeid.
Geen zin om iemand iets te zeggen.
Leek me vervelend om aan haar te vragen waarom ze niet met haar man in een hokje gaat en in de dameskleedkamer naar het opschepkipje luistert. Dan maar beter niks zeggen.
Koud water, geen douches, druk (maar niet in mijn baan) GN als trainster, DR in onze baan erbij. Ik zag 1 plusje in die zin: geweldig om met DR in een baan te mogen zwemmen.

Alles met achtje
Iets van 350 inzwemmen
75-100-150-225 en dat drie keer.
3×50 ‘bijzondere verrichtingen’ tussendoor
Armen school rug – 600 – half voorop
Slepen oksel bijleggen -700 – voorop
Dubbele insteek, Poloslag Vuisten -650 -achter R
50 uitzwemmen

Ik vond het een gevecht met 1 op 2 ademen en weinig snelheid. Lastig te tellen en een hoop gedoe. Vincent haalde ons (mij en Rob, de kantoorgangers) op.

Daar stond wel wandelen tegenover.

Wandelen en kletsen met Vincent. Hij zou mij ophalen bij het zwembad en dan ging ik met hem wandelen.

Leuk vormpje maken
Lekker roddelen
Zaken bespreken
Met natte haren na het douchen
En ik ben moe, na een nacht slecht slapen door enorme beenpijn (er is niks, zegt de huisarts zelf) en werken op kantoor en zwemmen en patat eten en rummikuppen.
Maar een beetje wandelen lukt me!

20 maart – Wandelen en bootcamp op het veld.

Wat kan een mens moe zijn!! Van niks. Ik kwam mijn bed niet uit. Te lang blijven liggen, pas tijdens werktijd ontbijten en de vreselijke tandarts (zo voorbij). En dan lekker mega veel werk! Tot half 6. Het past niet. Qua sport. In mijn hoofd vooral. Onrustig. Ik moet fietsen, maar te laat. Ik moet niet teveel eten. Dat lukt. Ik moet naar buiten! Picnic bestellen. Ik moet de stappen halen. Kattenbakken doen. Duolingo. Ik moet rusten. En even niks. Ik moet van alle pijntjes af. En ik moet genieten. Het past niet. In mijn hoofd vooral. Er moet teveel.

Ik wil gewoon wandelen en dat doen we dan maar even saampjes. Kletsend over het werk. Naar de bootcamp toe. Het leek me zo leuk, lekker op het gras. Maar ik ben ook vermoeid lichamelijk merk ik. Dus ik doe rustig aan mee. Geniet van het buiten zijn. Kikkerlopen is niet goed voor mijn knie. Ik vind de acht minuten drie keer lang duren. We doen wel vanalles. Het wordt toch donker en dan koelt het flink af. Maar ik werk me niet in het zweet hoor. Ik twijfel de hele tijd of ik niet nog moet doen wat er op het schema staat: fietsen (binnen dan), maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben er te moe voor.

21 maart – Fietsen met versnel-blokjes en hardlopen On Tour Met Vincent

Life sucks. Weer drie ons ERBIJ. Goed besproken met de dietste en ik eet denk ik te weinig basis, en dan ga ik in spaarstand. It makes sense. Daarna snel de fiets op, want ik wil voor de Picnic weer thuis zijn. Alles is een puzzel vandaag. De wind eerst tegen nemen. De grote trap biedt misschien wat bescherming. Infietsen voor 20 minuten lukt nog een beetje, maar die wattages op de racefiets zijn weer anders. Bah. Zodra ik de grote trap op rij, gaan de versnellingen in. Wattage redt ik niet, maar ik doe mijn best. Ik vind dat ook tellen. Tegen de wind in. Ik zie niks van tempo of wattage. Alleen dat ik 4×4 minuten mijn best moet proberen te doen. Ik heb geen muziekje, want ik weet niet waar mijn shokz liggen. Daarna moet ik 2 minuten geloof ik.

Ik kom aan het einde van de grote trap en dan is het alleen nog wind mee. Leuk voor het tempo, maar nog slechter om wattages te halen. En het is druk met tractoren en vrachtwagens. De laatste keer minuten versnellen doe ik even echt mijn best. Ik ga het allemaal keurig halen. En dan is het pad dicht!!! Ik moet om en moet mijn best gaan doen om voor de Picnic thuis te zijn. Dat red ik precies. Het karretje staat voor de deur. Ik heb niks gedronken of gegeten. Het gemiddelde valt enorm mee (precies 27!), maar de cadans is bad (66). Ik drink thuis de melk maar en zit even onder de overkapping. En dan goed lunchen. Ik had dit fietsen gister al moeten doen. Maar het werd vandaag. Ik ben er vermoeid van, zoals van alles.

kort-kort en korte sokken! Geen knieband, geen compressie. Rugzakje. Vincent had een route. Waar we wel fietsen, maar niet rennen. Leuk om het niet te weten! We reden naar de trekvogel-plek. Eerst soort van wind mee op de dijk. Ik moest 11km: 10x1km en 100m dribbel. Het is warm. En ik had me niet ingesmeerd. Het ging niet vanzelf, gewoon voorthobbelen. Vincent kwebbelde. Ik deed mijn best.

Het was behoorlijk warm en ik hield me netjes aan de dribbel en dan weer oppakken. Ik moest al vrij snel, want best kort op de lunch. Maar dat is lastig op de dijk. Duurde een paar kilometer. Bij de eerste de beste vogelhut ging ik! Tussen de brandnetels en de braamstruiken. Korte broek is dan niet fijn. Veel, vies en ver in een hoekje.

Ik had 4 km’s rustig gedaan en dan 3 met hogere inspanning. Deed ik dus. Vaak net over de hoge hartslag heen, want we liepen nu tegen de wind in. Vincent babbelde lekker verder tussen het ruisende riet. Tegen de wind in in de felle zon. Hoewel het niet vanzelf of gemakkelijk ging, had ik geen pijntjes of last van wat-dan-ook. Ik hield gewoon vol. Net ietsje harder.

Vincent ging even voor me uit. Tot de brug. Daar stopten we voor drinken en een winegum. 8 blokjes zaten erop. Geloof ik.

Toen langs het koeienpad zonder koeien, maar wel lekker in de schaduw. Tot de rode brug zagen we 1 iemand. Vincent had 0 gegokt, ik 2. Hij wilde me wel oppikken bij de camping om alleen met de arteon te rijden! We gingen naar de vogelhut 400m heen en terug. Boring. Maar even rust.

Toen namen we het onverharde pad. Vond ik extra vermoeiend! Dus bij het rode brugje weer verhard en nog even de dijk op.

De tien blokken zaten erop. Op zich in een mooie tijd en ook met pauzes.
Maar vooral: ZONDER LAST. NUL KOMMA NUL. GEEN LINKERBEEN WAT SLEEPT, GEEN PIJN IN DE KNIE. Ook later niet. Voelde GOED 😊 en het was weer erg leuk saampjes, wat een hoofdprijs, dat Vincent met me meeloopt.

Ik ging met KH naar een terras en daar zie ik dan tegenop: drukte, parkeren etc. Maar we zaten bij de Jutter in de zon, op een kalm terras en we kletsten tot we het koud hadden.

Ze is toch wel leuk hoor! En thee is sowieso fijn. Toen naar huis, waar Vincent poffertjes zou maken. Maar er zat een steen in de mix en die was over datum en het werd laat en toen gingen we maar patat halen. Liepen we met zijn drietjes. Het viel me niet makkelijk, maar zo lang licht nog en lente en met mijn lievelingsmannen is wel fijn. Zo grappig: ik zie kh altijd met r hubbie gave dingen doen en denk dan: hij gaat altijd maar mee! Blijkt dat zij alles bedenkt en er ook om moet zeuren. ☺️ na de patat gingen we nog rummikub spelen en ik won met mijn moeie hoofd.
Ik had nog steeds geen last van mijn benen of iets.
Mijn lijf is veel te goed ingesteld op te weinig eten. Gorta Mor. I feel it.

22 maart – fietsen (duurrit) en zwemmen bij de tva

Het moet maar, dat fietsen. Er staat 2 uur op het schema, 40km voor de badge, maar ik heb geen zin. Gewoon rustig aan. Muziek luisteren en de grote trap weer heen en wind mee terug. Ik mis de afslag en ik ga dan maar via de sluisjes om. Weet ik zeker dat het 40km worden. De wind is fors. De cadans hou ik in de gaten. De ibisweg is dicht . Dus door de open polder tegen de wind in. Vogelweg beetje wind mee. Het gaat niet om het tempo, want ik ben toch te suf. Slecht geslapen weer. Garmin is van slag omdat ik blijkbaar niet in orde ben. Ik heb last van alles en eigenlijk vooral nergens van ook. Ik eet weer en dat bevalt wel. In een uur heb ik 25 km gefietst. In mijn eentje. Tegen de wind in grotendeels. Dan ben ik eindelijk op de grote trap. Na 30km stop ik om te plassen en een winegum te nemen. Ik drink best goed, heb al een halve bidon leeg.

Dan heb ik wind mee en ga ik ook hard! Achteraf is het een enorm lachertje, want ik en min racefiets halen de 40 niet kilometerslang, maar het blijft steken op 38 en ik kom verkeer tegen. Op de een of andere manier kunnen die anderen een uur lang 40 rijden en komen ze niemand tegen. Onbegrijpelijk. Dan het fietspad binnendoor. Ik heb al lang geen zin meer en ik haal de 40km in anderhalf uur. De trekweg is nog geen asfalt, dus ik ‘kluun’ en zet het horloge uit. 26,9 gemiddeld. Ik heb niemand gezien die zo langzaam fietste vandaag! Ik heb het ernstige vermoeden dat ze alles ontzettend aftoppen, de meisjes die ‘voor de gezelligheid’ 29,3 gemiddeld fietsen. 70km. Kom ik sneu weer aan. Vind 45 genoeg. En ik ga door de stad langs de bloesems en dat gaat langzaam.

Ik kom thuis met 26,3. Godzijdank staat het niet op strava en kan niemand me uitlachen met hun minstens 29 gemiddeld en dan janken op de wind. Ik voel me vandaag helemaal niet goed genoeg. Ik kan nou eenmaal niks met deze sport. En toch weet ik dat ze straks door de mand vallen, als ze alleen moeten fietsen. En elke bocht doortelt. Maar nu voel ik weer niksnut.
Dan ga ik maar strijken. Ik heb het 3 weken opgespaard.
ik voel me in alles slecht en veel te min. Kan niks. Ben te sloom, te suf, te oud, te moe. Ik eet. Maar geniet nergens van. Garmin deteceert grote Problemen, maar ik voel ze niet. HRV onderuit, rusthartslag op 50+ en slechte slaap. Alleen in vermoeid heeft ie gelijk. En dat extreem te-slecht gevoel. Maar ik tel dit strijken lekker mee! Het is veel namelijk. Ook een heel huishouden er altijd maar bij.

Ik kan wel winnen met rummikub.
En ik duolingo 3000 punten bij elkaar.
En ik word gek van de buurman met zijn klote stadion muziek op 10. De politie komt hem waarschuwen. Ik zet mijn eigen shockZ aan.

We bouwen ook lego-autootjes.
Maar er is geen rust in me.
Alles moet maar.
Maar de ene dag gaat het beter dan de andere dag.

En dan toch nog zwemmen. We zijn met 5, waarvan 2 roemenen die alles kunnen, een jong bloempje, s en ik. En de jieuwe j. Ik zwem in en het water is koud, maar het lukt me. Ik denk elke keer: AlanR is vice president van de Europese triatlon bond!! Ik zwem 300m in. Alles met achtje, alles Duurtraining. We beginnen met 500: 50 benen (ik wrik), 100 armen (altijd), 150 paddles (heb ik niet), 200 bc (ook met achtje). Ik ga voor, ik smokkel en ik tel en ik zwem relaxed en ik zwem gewoon door, zij mogen paddles aan frutten en ik zwem 50m extra. Ze houden me niet bij. Ik hoor het gemor. Maar mensen: dit is baan 3!!! Ik zwem het tempo wat hier gezwommen wordt, net onder de 2 minuten. Dat kunnen jullie met alle opschepperij allemaal makkelijk! Oke, het was wat sneller, maar dan doe ik kalmer. We moeten 100,200,300,400 achter elkaar zwemmen en elke 1ste van de honderd iets harder. Dus gewoon een kilometer en 10×100 met de eerste baan snel. Ik ga voorop en tel me ongans. Ik zwem echt heeeeeeeerlijk: ik heb de ademhaling helemaal door. Uit onder water, kort in. 1 op 4 is kalm, harder is 1 op 2. Wederom kunnen ze amper volgen. Voor de nieuwe logisch, maar de rest moet se kop dichthouden. S houdt me bij. Ze hoeven alleen maar te volgen!! Ik zwem 19:40 op de km. Keurig dunkt me. Dan 150-200-250 met tussendoor 50 snel en daar ook mee afsluiten. 800m. Echt stom zonder pauze. Ze snapt het niet en geeft r vriendje de schuld. De rest doet wel pauze. Ik niet. De 200m gaan echt geweldig met 1 op 3 ademhalen!! Zwemflow… op het einde raak ik de tel kwijt en kijk ik naar de tijd en zie wanneer ik klaar ben. Beste zeikers: ik heb 2:01 op de 800m gezwommen! Garmin maakt er 775 van 😤 ik zwem nog wat bij en hoop op een rond getal te komen, maar helaas. Ook 50m zonder achtje gaan oke en voelen goed. Helpt de bootcamp toch iets! Of ik ben goed in honger-sporten. Verbaast me niks.

23 maart – Hardlopen, duurloop 6×15 minuten met 45 seconden rust er tussen. En wandelen

Ik maak me wel zorgen over een HM over twee weken, die zal op karakter moeten. Met dixies hoop ik. Ik begon ruim na het eten: kort-kort; rugzakje, muziek, gewone sokken. Ik wist nog niet of ik 2×7 zou doen of lang rond. Ik nam gelijk een flink ommetje. Druk in de ovp. Het eerste blokje ging prima en het tweede ook: maar dat zijn de leugenaars. Ik liep easy langs het centrum, lage hartslag en lekker onverhard en het ging goed. Dus de hele ronde leek me prima. 5km in iets van 31 minuten: goed genoeg. Zonnetje soms, maar ook veel wolken en warm. Ook niks mis mee.

Maar bij de bult ging het minder: toch aandrang. Ik ging het kotterbos in (thuis haal ik toch niet en daar kan ik nergens heen). Ik wilde blokje 3 volmaken, maar op 7 km moest ik tussen het mos hurken. Diarree. Ik maakte het blok af en de hele training ook, maar ‘gemak’ vond ik niet meer terug. Het tempo liet ook wat te wensen over, maar dat is niet erg. Blokje 4 ook onverhard over de natuurbrug en door het bos. Het liep wel. Maar ik werd moe. 10km in ongeveer 61 minuten. Boeie. Ik nam elke pauze een winegum. Na blokje 4 een rustmoment op het mtb pad met water drinken. Weer een winegum en een kleine km later was het echt ineens dik mis: direct het mos op, zware diarree en ik voelde me niet oke. Echt even niet lekker. Mos is wel fijn als bedekker.

Blokje 5 was worstelen en ook omdat het mtbpad op en neer gaat en ik opzij ging voor 2 stadsfietsers. Toen maar verhard verder gegaan. Een lager tempo accepteren. Afmaken die hap, niet opgeven. De misselijkheid was weer weg. Ik slingerde door de wijk en moest me meer inspannen, maar alles ruim binnen de marges. Blokje 6 was nog even zoeken qua route en voor 6:20 tijden veel geven. Maar dit zijn de trainingsblokken. Volgende keer is 15km niet meer ver. Nu wel, maar ik heb ze bij elkaar geharkt!! Uit-thuis 6:50 ofzo. Maar ik had nergens last van! Pijnlijke billen door de zakdoekjes. Verder niks. Ik klaag niet. Terug bij af: voeding en ontlasting zijn ruk, lopen lukt

Na het douchen (ik moest gaan zitten, want ik trok even weg) gingen we met zijn drietjes wandelen. Naar de lente en de bloesems kijken. Veel foto’s maken. Er waren veel Indiers en Chinezen. Lekker sloffen. Ik vond het licht ook mooi aan het einde.

Ik had een prima dag verder, maar ik ben wel vermoeid. En ik zie op tegen de komende week. Rob is in Polen voor het werk, Vincent heeft tentamens en er zijn veel te veel sociale verplichtingen. Maandag, woensdag en donderdag gewoon werken van 8:30 tot 17:00. Dinsdagmiddag komen pa en ma (schoonmaken!) voor het eerst dit jaar, vrijdag een support-uitje en zondag naar Valkenswaard voor mams verjaardag. Hoe moet ik het sporten inpassen?!?! En dan duurt de week ook nog een uurtje slapen korter. Ik heb nog geen schema voor komende week.

Maar ik klaag niet. Ik eet weer, voel me goed op wat verkoudheidsklachten (hooikoorts?) na en ik doe maar wat verder. Ik ben ineens na wat inspanning weer aardig bij met de blog en dat geeft mij altijd wat rust!

Voor de garmin badge hadden het 5km wandelen moeten zijn, maar die laat ik varen. Ik was moe en had enorme honger. En die badges van Garmin, daar maakt 1tje meer of minder niet uit.

24 maart – Wandelen en schrobben

Vincent heeft toetsen, Rob is op zakentrip naar Polen, het is druk op het werk en ik ben best moe van niks. Ik heb geen last van het hardlopen, maar ik ben ook niet meer zo soepel als ik ooit was. Na het werk meteen gaan wandelen. Klik ik ‘hardlopen’ aan. Kan ik zo slecht tegen. Maar we lopen lekker te kletsen, de frisse lucht is ook goed voor Vincent. We gaan langs de bloesems en de AH.

Na het rummikuppen moest het huis gedaan. Morgen komen pa en ma. Ik had ook willen fietsen, maar dit is ook oke als vervanging van de activiteit die ik van strava afgegooid heb waar ik alle dagen toch iets wil
doen. Dus deze oorkout is alles afnemen, opruimen, wc’s schoonboenen, trappen reinigen, de badkamer, kattenbakken en de was doen. Vincent heeft gestofzuigd. Zo smerig is het blijkbaar niet dat het binnen een uur gepiept is.

25 maart – Fietsen binnen, hardlopen en een wandeling

Gotvergeten stik erin: hoe doen die andere topatleten dat toch?! Altijd maar tijd hebben om te sporten. Ik heb 1 OCHTEND deze week waarin de koppeltraining van 2 uur moet passen en dan lig ik nog in bed en komt er een enorm groot pakket (fietskoffer) die in de voortuin staat. Kan ik nog niet weg. Ik moet het niet hebben dat het huis onbewoond lijkt en iemand de hele koffer oplaad. Dus ik ga maar binnen fietsen, in Zwift in virtueel Londen. Buiten is het lekker weer, maar in Londen regent het.

Ik moet iets doen met versnellen en wattages, maar dat heb ik maar laten zitten, want dat klopt echt niet. Ik was al blij met gewoon fietsen. En elke keer kijken op de camera naar de doos. Ik moest natuurlijk in de versnellingen de berg op ploeteren. Ik voel me niet senang, omdat er nog zoveel moet vandaag. En zo voelt het hele fietsen ook: een soort van verplichting aan alle kanten die ook nog eens van geen kant lukt. Ik ga gewoon de tijd volmaken en meer is het niet.

Dan zou ik er achteraan moeten koppelen met hardlopen, maar dat gaat niet lukken, want ik moet wachten. Kan ik mooi zorgen dat het hele huis extreem aan kant is. uitvoeringsscore NUL procent, maar…. Ik heb de maart badge binnen van Apple (3x binnen fietsen) en het is me ook gelukt om aan het rad te draaien in de Zwift-bingo.
Als Vincent thuis is, zetten we de doos achter neer en ik ga alsnog een soort van hardlooptraining koppelen met 90 seconden versnellen.
Ging het goed met de hartslag? Welnee, die kwam niet hoog uit! Ging het beter met het tempo? Welnee, dat blijft een beetje klooierig en lijkt wel 6:04, maar het is eigenlijk met alle stops erbij 6:47. Hoe ging het met de darmen? Nee, want ik moest na 4km bij het centrum de WC op en thuis ook weer gelijk. Ik had niks gegeten van tevoren als een banaan.

Was het makkelijk? Nee, nooit; ik ga ergens een stadium ‘training’ in, waarin het niet meer ‘vanzelf’ gaat: dan doen de benen pijn, ga je aan eten denken, wil het hoofd niet meer en lijkt wandelen even goed, ware het niet dat het dan langer duurt. Altijd ergens dat moment: daar moet je doorheen. Was het leuk? Nou, redelijk wel, want de kleuren waren zo mooi met al dat zachte groen en die wazige zon, echt helemaal geweldig en ik zag hertjes en veel dieren in de mooie “achtertuin”.

Waren de versnellingen nou nodig? Ik hoef ze niet, ik red de hartslag van 160+ niet en ik hoef dat ook niet, als ik maar een beetje mijn best doe en de rust daarna is helemaal niet aan me besteed, maar de 8 minuten duurtraining vind ik helemaal goed, dat lukt me wel als zone2loper. Wat was het ergste? Nou, het pad langs de berg, volkomen ongelijk en onhandig. Het beste? Dat ik de 8km creatief heb volgemaakt en fotostops heb gehouden.

Was dit nou echt een bijdrage qua training? Neuh, dat niet, maar ik heb het gedaan, overal tussen gepast, redelijk pijnloos (want de knie blijft wat zeurderig), maar vooral werd ik er al met al wat blijer van. Dat de dag dan net weer beter gaat verder.
En dan komen mijn ouders en gaan we wandelen. Mam loopt met stok en dat gaat niet zo snel. Maar konden we wel lekker samen lopen en kon ik haar steunen. Opa en kleinzoon voorop. We gingen naar het oostvaarderscentrum en daar haalde Vincent ons op met de auto. We zijn nog wel bij de bloesems geweest. Mooie foto’s gemaakt!

26 maart – Zwemmen bij de TVA en nog even wandelen
Pluspunten (ik moet ze zoeken)

• ik was er
• ik zwom vooraan
• IK ZWOM DE HELFT ZONDER ACHTJE
• ik kreeg het tellen van de afstand voor elkaar
• JC is een fijne trainer: duidelijk en goed te verstaan
• laten we vieren dat ik ooit ergens in de afgelopen jaren heb leren zwemmen blijkbaar

Minpunten

• het ging onwijs moeizaam
• ik ben moe
• het golfde als een gek
• baan 1! Want in baan 2 lagen al 9 uitslovers
• brilletje liep vol
• oor vol water met druk
• zeverwijven dat ik te hard ga
• koud
• schoolslag, rugslag én wisselslag-ellende!!
• rommelige kindertjes naast ons
• weinig tempo
• geen foto of niks
• sullige douches

Ik vind het leuk dat er twee mensen naar deze training hebben gekeken en een ♥️ hebben gegeven, maar dat hoeft nergens voor. Krijg ik toch de neiging iedereen d’r weer af te smijten.
Maar niet elke training gaat vanzelf. Het helpt om ‘niet vanzelf’ in een wedstrijd te doorbreken.
Dit was een zware training na een hele lange werkdag en ik ben mega onrustig met een overvol hoofd. Dat past niet in een overvol bad.

Inzwemmen met achtje
5×100 (1,35 zonder achtje) elke 25m versnelle
50 ss
6×25 sprint (3t/m6 zonder)
100 rug
300m km-tempo, laatste 200 zonder
6×50 zelfde tempo, de helft zonder ging ook redelijk
100 wissel
300m met achtje uitzwemmen voor de 2km.

Nog even een frisse neus halen ‘s avonds en wandelen. Zelf. Zonder iets. Alleen maar stappen zetten. Ik zou willen zeggen: het hoofd leeg maken, maar dat is lastig.

Ik eet weer goed (dan maar teveel) en dat voelt prettig. Nu werkt het hele lijf weer. Van de koppeltraining van gister merk ik niks! Zowat als vanouds voelt het weer.

27 maart – Wandeling naar de bloesems en een stukje hardlopen

Heerlijk samen met Rob naar de bloesems wandelen. Hij is thuis van een zakentrip naar Warsaw geweest en we hebben dus genoeg aan elkaar te vertellen. De zon schijnt op de bloesems die vol in bloei staan. Lekker hoor. En ook heel, heel fijn dat ik geen pijntjes meer heb. Gewoon niks niks niks. Dan maar iets dikker en eten.

Ik wilde zo niet naar de bootcamp, we hadden gewandeld, gegeten, rummikub gespeeld. Ik moest nog meloenblokjes hebben, dus ik ging joggen. Gewoon maar zien wat lukt. Laatste keer in het donker voorlopig. Toch maar lang lang en dat was oke. Korte sokken dat wel. Rugzakje ook. Muziekje. Fel roze schoenen. Ik ging gewoon maar. Door het park en het ging super heerlijk! Ik dacht echt: lekker tempo, gewoon onverhard ook nog. Kilometertijd 6:30. Boem. Wat een tegenvaller! Hartslag redelijk hoog ook. Maar ik had geen pijn of last van iets, behalve dat het veel beter voelde dan het (blijkbaar) ging. Ik ging wel verder om, want er hoefde echt niks. Blijven rennen en gewoon maar zien.

Een route via via en dan naar de Plus. Snel de spulletjes kopen en in de tas stoppen en dan weer naar huis hobbelen. Ik maakte er 5km van. Het ging pijnloos en ik leek te moeten, maar thuis niet meer perse. Geen pijn of ergens last van. Het gemiddelde was wel verbeterd. Maar ik ben vooral blij dat ik kan huppelen en de trap op en af en alles.

28 maart – Dagje Support uitje met als wandeling naar de WC (2x) en als activiteit bijlwerpen

Support uitje met Kidskonnect

🚗 🦆 🦓➡️🚾⬅️🚘🦆🔃

Van de parkeerplaats naar de wc wandelen voordat we met de Eendjes (auto) gaan scheuren en daarna nog een keer op en neer wandelen.

Het was zo leuk!
Zo gezellig met M, J en L!
Anke navigeert wel. Tegelijkertijd de foto zoeken was lastig. Mooie stukjes Nederland gezien.
Maar ook koud en vermoeiend.

“Kracht” bijlwerpen 🪓 🎯💪🏼😂 🥤

Geen talent.
Maar toen ik stopte met proberen ging het vanzelf.

Veel indrukken op de dag en dat maakt me vermoeid. Slecht eten zal ook meespelen. Goed slapen is een prettig tegenwicht.

29 maart – Duurrit met Vincent en wind tegen en een stukje hardlopen en wandelen.

Vanaf opa en oma in Hilversum, die hulp nodig hadden. Ik en Rob waren heen gereden, Vincent was op de fiets gegaan. We zouden samen terug fietsen. Vincent had heel hard heen gefietst. Logisch, want nu hadden we wind tegen.

Ik vond het in het begin nog niet heel warm. We reden binnendoor. Wel een keer leuk. Maar ik vind Eemnes door dan een crime met al die straatjes. Ik fietste wel okay hoor, maar het was echt een suf ritje. In de polder gingen we opeens wind mee en dat was wel lekker, maar toen bleek volle wind tegen op het laatste stuk en toen namen we maar de Grote Trap, want daar staan tenminste nog een paar bomen.

Mijn telefoon deed het niet meer met foto’s maken. Vincent had het wel steeds lastiger, want die had al flink wat kilometers in de benen. Ik had er minder moeite mee. Ik moest 100 minuten en Vincent 70 kilometer. Ik verzamelde er 105 en Vincent 77. Vincents gemiddelde kelderde van dik 30 op de heenweg naar net geen 27. Ik reed een sufkutterige 25. In vergelijking met iedereen die niet in Amsterdam op een tijdritfiets ging, totale knulligheid. Cadans ook weer kut en afstand sneu. Gelukkig hoef ik alleen maar de finishes te halen. Ik heb een overvolle dag en ik besluit maar niet om 1 keer lang te gaan lopen, maar gewoon de 4km rondjes. We hadden wat gedronken en winegums genomen, maar thuis hadden we onwijze honger. Ik was er niet moe van geworden of dat ik er bij gezweet had of me ingespannen had. Ik zie dan eigenlijk wel de hele tijd op tegen het hardlopen. Thuis eerst eten!

En dan hardlopen. 2km inlopen-4x1km hard/1km rust-2km uitlopen. Het saaie 4km rondje drie keer. Het ging best lekker! Muziek hard aan en weinig mee in het rugzakje. Ik kwam immers elke keer thuis langs. Bewust, want ik vertrouw het niks met de darmen. De eerste km inlopen in 6 minuten. Ik ging in de zon lopen door het park, anders was het kort-kort best koud. Ik heb het liever koud dan warm. De tweede kilometer ging ook prima en toen moest ik dus een kilometer versnellen. Niet dat mijn hartslag omhoog ging, maar het tempo best wel. En het voelde ook goed en pijnloos! Blijkbaar helpt het om genoeg te eten. Nu op zoek naar een balans die wel werkt. Laat iedereen maar slank zijn en afvallen en vooral harder dan hard gaan, ik voelde na ruim 3 km dat de keuze om thuis langs te kunnen goed was. Door naar de WC! Het is te idioot voor woorden en als het zo doorgaat, kan ik niet meer meedoen aan wedstrijden. Ik hou mijn hart vast voor de halve marathon die er aan komt. Winegum, slokken drinken en weer door in de tweede snelle kilometer.

De zuipende Oekrainers in het park kenden me al bijna. Het is opvallende hoeveel mensen je eigenlijk dubbel tegenkomt. Een vader met twee kinderen: ik heb ze wel 4 keer gezien! De tweede kilometer ging wel deels in de goede hartslag, maar het tempo was verrassend hetzelfde (5:23). Toen weer een kilometer kalm, maar dat ging ook nog best goed met 5:45. Ik vind dit een mooie tijd met al dat lichte verse groen. Helemaal geweldig! De derde keer versnellen gingen ook goed en ik ging wel een beetje mijn best doen. Wel een lekker stukje daar vind ik. Ik nam in de tweede ronde ook foto’s.

Ik vond het echt heel erg fijn dat ik totaal geen last meer had van mijn knieen of kuiten of moeite met de stappen: het paste allemaal weer. Dan maar zwaarder. Ik nam nog een winegum. Thuis zat ik in de laatste snelle kilometer en ik had het ook best warm, maar even een slok nemen. Door voor de laatste ronde. Dat bevalt me ook wel weer: gewoon keer op keer hetzelfde. Hardloopmuziek werkt ook super. Halverwege de derde ronde: moest ik weer. Verdomme…. ik hoefde alleen maar uit te lopen, dus ik hoopte dat binnen bleef en ik dan maar oefenen met knijpen. Het loopt onprettig, maar foto’s maken en denken aan Eriu leidt goed af. Dus ik red het. Niet eens idioot veel trager. Blijkbaar viel de uitvoering toch vies tegen en toen rende ik door naar huis. Daar gelijk weer -met diarree deze keer- de WC in. Verder weinig last van wat dan ook. Ik vond het prima mooi gegaan, tot ik zag waar anderen weer toe in staat zijn bij de zwemloop of halve marathon in training, dan is dit weer een beetje jammer. Onder de 7:00 uit-thuis is top. Ik zie toch enorm op tegen de HM volgende week. Eet ik goed, moet ik weer. Misschien moet ik vooraf maar 4 km inlopen. Ik hoeft alleen maar te finishen he. En te vieren dat ik na 2 maanden blessureleed zo snel weer kan opbouwen!

Gelijk na het hardlopen nog wandelen. Even een lange broek aan doen en zonder te douchen door. Komt hij even buiten, haal ik mijn wandeldoel en wandel ik de spierpijn die ik niet heb er uit. Ik nam een marsje mee en dronk even wat melk en dan door! Rob vond het heerlijk buiten: zon, vogeltjes, groen. En hij had gelijk. De bloesems zijn mooi en we hebben een Egyptische Gans gezien. En als klap op de vuurpijl: we kwamen met brood en koekjes thuis.

De was is allemaal gedaan, we hebben rozen als kado gehaald, gerend, gefietst, gewandeld, gerummikubt, opgeruimd, de fietskoffer uitgepakt, gegeten en gekookt en ik heb een half uurtje gezeten. Dat half uurtje weegt niet op tegen de rest. Ging dat 10 jaar geleden vanzelf, nu ben ik er moe en koud van. Soms verlang ik enorm naar een dag niks, maar er is altijd strijkgoed, sporten te doen en dingen te regelen. Onafgebroken. Zodat er geen tijd is om ergens bij stil te staan of na te denken. Dat is best wel eens jammer. Ik dacht: vroeger was er zondagsrust en de kerk en dat was niet eens zo verkeerd, tot ik een bericht zag van iemand die zo blij was dat de kerkverplichtingen verdwenen waren, want dan ‘moest’ er ook weer iets op zondag.

30 maart – Eerst binnen fietsen en later wandelen na het bowlen en pannenkoeken eten.

Wat een gezeur met het fietsen!! Ik heb nergens zin in. Buiten stormt het, dat zou een prestatie zijn om te gaan fietsen, maar binnen is het hoogst haalbare. Er staat een training met zeven keer een minuut versnellen, maar eerst infietsen. Ik heb na 3 minuten al geen zin meer. Typen in duolingo lukt ook slecht. Ik wil/moet de was opruimen, lego bouwen, wandelen, ik moet geld pinnen, bloggen en filmpjes maken. Ik app met Vincent die hardlopen moet tussenpassen. We hebben er allebei een sik van. En dan ook onrustig geslapen door het uurtje minder. Ik zou prima af kunnen stappen na een kwartier of een half uur totaal nutteloos ploeteren. Veel heuvels, cadans komt niet op orde en de zin blijft ontbreken. Waanzin!

Maar ik wilde aan het wiel draaien na 19km en ook dat leverde nauwelijks iets op. Toen maar doorgeneuzeld en wel wat proberen te versnellen in de minuut, maar de hartslag bleef hopeloos achter. Zelfs in de drie minuten rust. Ik had zorgvuldig uitgerekend dat ik na 66 minuten mocht afstappen. Ik fietste 26km in een uur. En toen door naar dertig. Ik zat alleen maar naar de getalletjes te kijken en naar het klokje. Ik had de wind vergeten, dus ik had het bloedheet ook nog. ik dronk een kopje thee. Ik maakte de soort-van-versnellingen af en toen 67 minuten vol en toen de blokjes nog afgemaakt en doorgetrokken tot 75 minuten.

De hele trainingsscore was toch al nul en ik reed op het zand omhoog. Zin had ik toch niet (gehad). Door naar de douche. En het feest.
Na een middag bowlen, snoepen, lawaai, pannenkoeken eten, praten (over sport met Louis!), luisteren, beheersing oefenen, kijken, onrust, kadootjes, veel indrukken moet ik dan als het nog zo lang licht is even het bos in! Even stappen halen. Even adem halen. Even met Rob en Vincent bijpraten. Soms voel ik me stom dat ik buiten móét zijn, maar ik heb het echt even nodig na zo’n lange dag! Na weer een lange dag.

31 maart – Wandelen en bootcampen

Een extra kantoordagje, want J was er voor een meeting. Door de meeting was het druk en was er lunch te over. Lekker! Tot zover calorieën tellen… het was zonnig, maar niks warm. Ik heb het zelden meer warm. Lekker lopen kletsen met zijn drietjes. Fijn, even buiten zijn! En weer door op kantoor aan ticketjes en de telefoon met wat hulp van J. Avondeten was gewoon het brood dan maar.
Ik ben moe van alle in-DRUK-ken van afgelopen dagen/week. Ik vergeet nogal eens dat ik inmiddels wat ouder wordt, omdat het allemaal nog best wel werkt.

Door naar de bootcamp!
We doen ook rennen en ik ben de enige die het park pakt iov de stoep. Gek genoeg tel ik 50 jumping jacks af en ben de langzaamste 🤔 ieder zijn ding hoor. Ik heb het zelfs even warm! Daarna buik en billen. Het gaat me goed af allemaal, niet teveel moeten. Het blijft lekker licht. Maar ook schaduw en dus kou. Prima gedaan zo. Telt het echt als sporten?! Voor iedereen wel, dus voor mij ook.

En dat was maart dan weer.
Hardlopen: 111 kilometer
Fietsen: 547 kilometer
Zwemmen: 21,8 kilometer
Krachttrainingen/bootcamp: 7 uur
Wandelen: 99 kilometer
Alles bij elkaar weer € 7,90 verdiend voor vuurwerk!

1 maart – Wandelen en zwemmen

ik voel me bij het opstaan niet lekker. Hoofdpijn, buikpijn, kramp, vermoeid. Mijn benen zijn in orde, maar doen gewoon allebei pijn! Ik heb geen koorts. De HRV is zwaar onderuit gegaan, de rusthartslag boven de 50. Maar Rob wil naar de Intertoys en ik denk dat wandelen prima is en dat buitenlucht ook goed zal doen. De paracetamol helpt niet echt, maar ik kan prima de stappen zetten.

De wattigheid wijkt wat. Ik vreet toch weer teveel helaas. Het wandelen is wel echt even lekker met dit weer. Ik heb geen last van iets fysiek, maar soms op andere momenten die nergens op slaan, steekt mijn knie. Op de WC of in de auto ofzo. Ik heb geen zin om 70m extra te wandelen, dus het blijft bij 4,93 km. Dit is mooi zo. Stappen gehaald, wandeling gemaakt.

En dan ‘s avonds gaan zwemmen. Als Vincent aan het werk is. Nou heeft Garmin me wel erg gematst qua afstand met 2600 meter, maar het ging best lekker. Ik zag er tegenop met mijn zwabberhoofd. Het was druk. Net niet wat ik kon hebben. Ik ging inzwemmen en het lukte om 1 op 2 te ademen en lange slagen te maken en diep in het water te blijven met 1 brilleglaasje. We deden een piramide van 50 benen-100armen-200heel-100 armen en 50 benen. Ik deed alles met achtje en dat gedoe met benen ging helemaal fout, want ik zwom als derde en toen botste ik overal tegenop en toen als tweede en we haalden de achtersten in. Zucht. Ik zwom best mee, maar voor rustig zwemmen was dit een beetje too much tempo. Garmin raakte helemaal van het patje. Daarna weer een piramide van 100-150-200-150-100 met tussendoor 25 techniek: slepen, oksel, bijleggen, dubbele insteek. Ik onthou dan SOBD. Ik zwom als tweede en telde mee en deed wat ik moest doen, maar de man voor miste volgens mij 50m want hij was eerder klaar. Kon me ook niet schelen.

Ik hield het bij en het tempo was lekker gedaald en prima te behappen. Dan 5 keer 50m: 1 op 2 ademen links (oei), 1 op 2 ademen rechts (doe ik de hele tijd), 1 op 3 ademen (evenzo goed), 1 op 4 ademen links (aj-aj, maar gedaan) en 1 op 4 ademen rechts (eitje). Daarna nog een bakje piramide-ellende: 50-75-100-75-50 met daar tussenin 25m sprint. Not my cup of tea en dan denk ik de rest op te houden in de sprint, maar ik ging als tweede en het viel vet mee. De derde hield meer op. ik haal in de ‘rustige stukken’ wel weer bij. Dit ging qua tempo allemaal prima verder, we haalden niet meer de achterste in. Ik heb gegniffeld om de sjachereinige kop in de baan naast me van iemand die even op de plek werd gezet. Maar verder was het me vooral te druk, te veel en overweldigend met ego-tripperij-mensen. De hoofdpijn week, fysiek voelt het weer helemaal supergezond! Dat is erg fijn als alles ff pijnloos is. Dan is er weer ruimte voor onzekerheid: over een maand een halve marathon- wie heeft dat bedacht 🤔🫣 veel gezwommen en schijnbaar goed! 😊

2 maart – Een duurrit voor een knuffel van schoonma en de belasting van de schoonouders en daarna de wandeling naar de Banda

Zo een lange rit waar ik geen zin in had. Ik wilde liever Lego bouwen, bloggen, het huis schoonmaken, M&Ms eten en op de bank chillen. Ik wil bij Rob en Vincent zijn. Daar past eigenlijk geen drie uur fietsen tussen! Maar ja… het lijkt aardig weer en ik spreek af dat Rob ook in de 🚙 naar H’sum rijdt en dan doen we daar de aangifte even. Ik pak me goed in, maar de warme broek zit in de wasmachine. Dat is al een minnetje. Ik pak Robs fiets. Muziek hard aan. Ik heb het niet warm, geen enkele keer. Ik verzin met mijn domme hoofd dat ik niks behalve de brug dubbel wil rijden. Dat blijkt een stom idee. In het begin niet, ga ik via de Kemphaan en de dijk. Lekker in de zon. Top zo!

Maar na de brug ga ik richting het sluisje en Huizen en dan gaat het mis. Druk druk druk met wandelaars, ik kan de route niet volgen, die slingert en ik kom met een boos hoofd weer in Blaricum. Dan door Laren. Heel druk, walgelijk onrustig en tempo-killend. Voor De Hoop staat het 3rijen-dik. Allemaal bochtjes en stoplichten. Terrassen vol. Jek. Naar H’sum schiet het even op, en dan in de stad ook. Maar ik heb de pee in qua tempo en onrust.

Ik eet alle soesjes op. En drink thee. Daarna ga ik weer de kou in. De gewone weg naar huis, maar die heb ik deze kant op nog nooit gedaan. Er is geen wind. Maar toch is het kleine minibeetje tegen. De motor blijft op 1, mijn motortje blijft koud. Sommige stukken lukt t, maar nergens echt lang lekker hard. Langs de snelweg, over de brug. Ik tel de kilometers op. T is in de polder stukken rustiger.

Ik rij gewoon langs de Vaart en dan bedenk ik dat ik ook nog even anders terug moet rijden om niks dubbel te doen. Door Nobelhorst met spelende kutkinderen die me aanvallen en het tempo is er weer uit. Op de Ibisweg is bet veranderd en koud. Ik haal 70km en dat was mijn doel. De middag is weer om. Zonder Lego, grotendeels alleen, maar wel met Rob samen. Ik had alle tijd om op te zien tegen de wandeling. Thuis eerst koekjes eten. Tempo is weer sneu met net geen 25.

ik voel me eindelijk weer echt helemaal pijnvrij!!! Wel wat vermoeid en de nachten zijn gevuld met heldere (nare) dromen en ik ben vreterig, maar de benen voelen weer ongeveer gelijk. Ik wil weer rennen! Dat dat nog niet vanzelf gaat, maakt me prikkelbaar en mokkig. En klagerig.
Dat wandelen is toch geen echt substituut eerlijk gezegd, al is het wel lekker in te passen om samen te doen. En de mijl per dag lukt ook wel. We zagen de kleuren veranderen en donker worden. En dan kletsen we lekker bij. En we halen frietjes. Dan zijn de planeten zichtbaar, wat ik interessant vind, maar ook onoverzichtelijk in deze helderverlichte wereld.

Ik weet echt nog niet hoe ik over een maand een halve marathon zou moeten lopen en ik twijfel of ik niet teveel wil weer, maar ik weet ook dat ik snel kan opbouwen. Ik ben wel erg bang dat de pijn terugkomt en dat het weer mis gaat.

Weer een weekje van 15 uur als je wandelen en kracht meetelt. Blijf je op de 3 sporten hangen, dan nog altijd 9,5 uur.

3 maart – Wandelen en bootcamp

Wat een onrustige dacht en nacht ook! Ik droomde van een hoverbord en calgary. Ik wilde op het werk veel dingen tegelijk: de exports, mails beantwoorden, websites maken, thee halen, tickets oplossen, de wandeling voor vrijdag neerzetten, wat ik vorig jaar deed en toch deed ik een hoop dingen 1 voor 1 en streepte ik het toch af! Ik had fikse diarree, maar verder heb ik nergens pijn, nergens last van behalve het zonnetje in mijn gezicht!!! En zo ging de dag voorbij en had ik bij het avondeten nog maar 600 stappen gezet. Ik moest de mijl nog wandelen, de stappen zetten, Rummikub spelen en naar de bootcamp. Vincent liep mee en door naar de winkel. De zon verdween weer tussen de sterren, planeten en het mooie licht.

Alles paste weer net. Om 1 over 7 had ik de mijl gelopen en sloot ik aan bij de bootcamp. Ik had echt geen zin. Helemaal niks. Niet aan het begin, niet halverwege en naderhand was ik ook niet blij. Ik heb slechts een heel klein beetje mijn best gedaan, maar eerlijk gezegd heb ik me er bij het meeste heel makkelijk vanaf gemaakt. Nergens gepusht, gewoon meegedaan. Alleen de donkey kicks 🫏 🦵🏼 voor de bilspieren deed ik even mee. Ik had het koud. De hele tijd. Behalve tijdens het eventjes lopen wat de rest oversloeg volgens mij. Op de foto sta ik er lekker met de armen over elkaar bij, en zo voelt het. Count me out – chomhaireamh amach mé Oke, ik schrijf een uur krachttraining bij. En een uur rummikub verdeeld over de dag. En ik heb een stukje hard gelopen bij de wandeling (200m hooguit), dus dat telt dan als hardlooptraining 1 van de week. Stappendoel afgevinkt, 8 uur gewerkt. De nfa-heldin die jubelt dat 1x zwemmen, 4x hardlopen (1 keer op strava), 1 ftp test doen, 2 krachttrainingen, een training geven (noemt ze werken) en op de skatebaan staan en met de kids voetballen een hele actieve week is, kan er nog een puntje aan zuigen. Nee, dan deze ouwe, dikke, slome vreettaart.

4 maart – Wandelen, fietsen, zwemmen en zo voort

Heel slecht geslapen. Te weinig, onrustig, slecht in slaap komen, liggen draaien. Combinatie van doktersbezoek, beoordelingsgesprek, paaseitjes laat op de avond. Naar de dokter gewandeld. Er is nu niks mis gelukkig, maar ik kan terugkomen als er wel iets is. De arts heeft een inwendig onderzoek gedaan, maar dat is nu dus prima. Ik blijf de pil slikken voorlopig. De ontlasting met hardlopen hoort er gewoon bij. Ergens is het fijn dat er niks is, maar ik voel ook dat er wel iets is, maar al dat sporten maskeert het. Ik ga maar echt lactose-vrij eten, bewust eten en nu maak ik in de zon eerst mijn wandeling af! Heb ik die alvast gehad vandaag. Eigenlijk moet ik natuurlijk ook krachttraining doen, elke dag yoga-en en aarden, maar ik kan het niet opbrengen. Ik wil graag wat minder moeten doen en ik ga gewoon op de bank zitten en lekker Duolingo spelen. Dat moet soms toch ook even? maar niet te lang, want dat komt niet uit met sporten… Ik ga fietsen. Als warming up voor het hardlopen. Op Robs fiets. Ik ga in de schaduwen.

Eigenlijk had ik een half uur eerder willen vertrekken, maar dit is het nu eenmaal, meer kan ik er niet van maken. Ik ga ook niet mijn best doen vandaag, gewoon een beetje fietsen, er moet niks. Ik heb er te slecht voor geslapen. Muziek (hard) aan en een beetje de Noorderplassen rond. Het is infietsen voor het hardlopen, niet meer en niet minder. Totaal niet boeiend eigenlijk. Dat is wel fijn.

Ik heb verder geen excuus nodig, ik ga gewoon en ik zeur niet over wind, drukke stad of weinig energie. Het is allemaal waar, maar er zijn ook bloemetjes en die schaduwen betekenen dat er zon is en ik ‘betrap’ 2 60+ers die staan te zoenen midden op het fietspad en ik zie een vader die eendjes kijkt met zijn dochter. Op de dijk gaat het met wind mee natuurlijk wel lekker, maar het is erg fijn dat het allemaal niet nodig is. Ik hoeft niet hard, niet veel, niet beter. Ik maak alleen lekker veel fotootjes.

Weet je wat ik vandaag niet meeneem? Mijn hartslagband. Die doe ik even niet om. Misschien zit die wel ergens klem, dat zou me niks verbazen. Ik drink wat water en ik ga nog net even om via het centrum om de tijd vol te maken. Het is er druk met moslima’s en hun kinderen die een speurtocht doen, erg leuk! Ik kan zeuren dat ik niet eens 30km heb gefietst en dat het tempo niet eens op 25 ligt, maar ik ben buiten geweest, ik heb op het zadel gezeten en ik heb gefietst. Period. Ik ga thuis eerst plassen, doe een hardloopbroek aan en ik doe een jasje uit. Ik ga 4×10 minuten hardlopen.

Het eerste blokje is wat wennen. Zit alles wel goed, zijn de stappen wel oke, doet er iets pijn? Maar het gaat gewoon. Ik heb expres eerst wind mee gekozen op de Evenaar. Met mijn compressiesokken aan, muziekje op (opvallend veel Iers trouwens) en buff om. In de zon me aanpassen aan de hartslag die door het horloge gemeten wordt. Ik blijk zelf op de lap knop te mogen drukken in de rust. De hartslag is redelijk hoog, maar ik weet niet of dat komt door het horloge wat meet of door de slechte nacht. Ik jog het tweede blokje prima door. Wederom niets overdrijven en dan gaat het dus blijkbaar best snel? Ik moet eigenlijk toch weer en ik maak ook weer foto’s met de schaduw er steeds bij. Vind ik leuk om te doen.

Bij het centrum ga ik naar de WC en ook daar maak ik een schaduwfoto, maar niet van wat ik achterlaat! En dan weer door. Het gaat best lekker en dan heb ik 5 km in een half uur gelopen! Niet erbij zeggen dat dat exclusief wc-stop is en wind mee en dat het slechts het begin is… Daarna wordt het allemaal iets moeizamer, door het bos, langs de brug die ze gaan afsluiten, heel rustig de brug op. Alles trekt iets meer, maar niks pijnlijks hoor.

Het laatste blokje gaat minder snel (ik had de overwinning al gehaald op de 5 km!) en dat is prima. Ik jog naar huis en vind het ook weer niet nodig om de 7,5 km vol te maken. Ik heb wat trek en zin in Brinta en ik zit lekker onder de warme overkapping. ‘s middags val ik even in slaap daar. Zal wel nodig zijn. Ik kan natuurlijk best snel weer opbouwen, maar mijn knie is toch weer wat gevoelig. Niks ergs, maar het trekt een beetje. uit-thuis is iets van 6:33 en dat vind ik evenzo goed.

En dan ‘s avonds weer naar het zwembad. Een duurtraining. Druk. Maar toch maar baan 3. Effe inzwemmen ging al langzaam. Dan training met telkens 7 minuten zwemmen met fluitje. Heerlijk!! Eerst 6 min zone 1 dan 1 minuut zone 2. TR voorop en dat zakt altijd lekker in. Toen de man van zaterdag 5 om 2. Ook prima. De halve banen neem ik voor lief. Daarna ging ik voor! Dan zijn de zo es toch wat hoger haha. Maar ik vind eigen tempo ook wel fijn. 4 om 3 en ik deed dat prima geloof ik.

De vierde keer ging G voorop: weg zone 1. En 2 al helemaal! Die sprint dan voorop en raakt ze allemaal kwijt. Dan de vijfde keer ging f voor en dat gaat dan weer prima qua tempo. Tot slotging die kleine schreeuwer voor en dan dus 1 minuut zone 1 en 6 minuten zone 2. Het was prima vol te houden en anders ging ik wel iets kalmer, maar we haalden de langzaamsten in. Gedoe met de afstand dus, maar ik zwom er 125 bij en toen vond ik het wel mooi. Weer een groen vinkje. Vincent had erge kramp.

5 maart – een wandeling in twee delen door het centrum van Almere en binnen fietsen – geneuzel in Zwift

Zo! Wat heb ik (weer) extreem slecht geslapen! Vier keer 4️⃣! naar de wc!! 🚾 ik heb het geen 5 uur gezien op de klok, maar verder elk uur een keer wakker. Ik sliep tussendoor wel gelukkig. En elke keer een flinke plas ook he. Voor 7en alweer wakker (2x) ook. Waarschijnlijk ben ik in de stress voor het functioneringsgesprek. HRV is helemaal in de min en ik ben overbelast. Toch ben ik niet extreem moe overdag. Eerder ongeconcentreerd. En snotterig. En een lichte hoofdpijn, maar het is niet de moeite. Ik wandel met Jo langs de mediamarkt voor een kabeltje voor hem. Om 1 uur heb ik mijn gesprek. Ik weet al hoe het me zal gaan: ze kunnen 100 goeie dingen zeggen en 1 verbeterpunt en ik hoor alleen de laatste. Zo ging het dus NIET. Ik heb werkelijk niks gehoord wat ik me aan zou kunnen trekken of niet goed genoeg is. Ze zijn heel blij met mij! Ze noemen me attent en lief en flexibel en vrolijk en ik pak alles op. Zij zijn verbaasd (mijn managers) dat ik zelfverzekerder zou willen zijn! Ik vind mijn werk dan ook echt heel leuk. De klanten, de vragen, de websites, de collega’s: het is echt leuk. Ik vrees dat ik daar nog wel een tijdje zit! En dat terwijl ik nog lang niet alles weet, nog lang niet zo ver ben, ik snel afgeleid ben en ik het attent-zijn vanzelf doe. Ik word erg goed beoordeeld en eerlijk gezegd ben ik zelf stomverbaasd. En een beetje boos op mezelf dat ik me toch altijd zo druk maak om niks! Ze zijn blij met mij. Blijer dan ik met mij ben. Its a thing.

In de avond gaan Vincent en ik nog een keer naar de Solow (feestwinkel) om kadootjes te kopen. Lopen we weer in het heerlijke weertje langs de triat(h)lon tegel. Ik blijf een beetje wazig en kan niet goed laten doordringen dat ik een toprapport heb gekregen.

voor de apple watch moet ik in maart 3 keer binnen fietsen. De hele dag prachtig weer en ik werk binnen. Na het rummikuppen sleep ik me de fiets op. Node. Ik had een training, maar ik doe niet echt mee. 52 eindeloze minuten. In Makuri. Een korte route. De eerste 10 minuten ben ik bezig met duolingo, maar dat is lastig op die fiets. Ik snoep wat m&ms. En ik heb het bloedje heet. Ta sé te. Na Een kwartier probeer ik Candy Crush, maar ook dat boeit niet. Ik fiets best door. Maar ook dat boeit me niet. Een half uur gaat voorbij.

Dan zijn het nog maar 20 minuten. Die kunnen lang duren. Ik kijk wat naar de tv met zwift erop. Na 35 minuten komt Vincent kletsen. Ik heb het heet, de route is klaar.

Ik verveel me. We kletsen wat en ik draai me weer om omdat ik echt niet omhoog wil fietsen. Dan zie ik een virtueel poppetje die in de berm staat te spugen. Ik ga terug om m Vincent te tonen en een fotootje te maken.

Na een opdracht waar ik 6×90 seconden totaal niet op heb gelet twee keer ga ik iets matig haalbaars fietsen en die 10 minuten tel ik af. Daarna nog 5 minuten uitfietsen die ik helemaal per minuut aftel. Na 52 minuten heb ik een schamele uitvoeringsscore van 3%, wat drie procent meevalt en iets van 25km. Boeit me ook niet. De warme douche! Daar verheugde ik me op.
Ik denk dat ik een stukje van hét probleem heb: de hartslagmeter. Die klemt ergens. Ik heb die namelijk niet omgehad en ik heb NUL NERGENS NIKS last van.
Ik heb dit gedaan. 1 van die vele trainingen die weinig bijdragen, maar alles bij elkaar telt het wel.

6 maart – het blijft bij een wandeling vandaag.

Sneu sneu sneu sneu!!! Weer een nacht slecht slapen is net te veel van het niet-goede. Ik verheugde me de hele dag op hardlopen, maar teveel gevreet en druk met werk (leuk druk!) en een diepe vermoeidheid. Ik hou het bij een wandeling.

We gaan samen in de warme lente kijken of de bloesems al opschieten. Ga ik straks nog hardlopen? Door een verkoudheid voel ik me wat wankel. Het is allemaal niet slecht of ziek, maar veel niezen en snotterig. Ik ga op de bank zitten en dat is het dan. Ik maak met moeite en tegenzin de stappen, het half uur en de wandeling af.
De bloesems zijn er nog niet. Heel in het begin.
Ik schuif het hardlopen naar zondag. Watje dat ik ben.

7 maart – Wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug op eigen houtje. Samen met Joyce natuurlijk!

‘Het is maar wandelen’. En toch… de zenuwen vooraf zijn er niet eens minder om. En na 17km voel ik mijn benen ook. Wandelen is meer dan alleen heel rustig hardlopen. Zware rugzak bij. Megaveel stappen zetten. De route volgen. Uit het boekje en van het horloge. Compressiesokken en hoka’s aan, geen hrf band, ingesmeerd! En ondertussen kunnen we kletsen. Voortdurend.
Met Joyce samen: ZO HEERLIJK.

Ik reed. Licht jasje aan, zware rugzak, beginnen met glooiend omhoog en dan richting het Wasmeer. De zon was er al. Verder complete rust. Alleen ons gekwebbel. Alles kunnen we bespreken.

Ik was flink katterig door de weegschaal (kilo eraf, maar nog veel te dik) en ik geniet van Joyce’ fanatisme op de krachttraining. De route volgen is echt top! We gaan 1 keertje mis. Het gaat wel langzaam, dat lopen en km’s verzamelen. We vinden een schat aan nieuwe paden! Echt prachtroutes. En soms bekende stukjes ook. Dat gebied hebben we al zo vaak doorkruist!

Na een km of 7 gaan we zitten voor de lunch. Ik eet en drink onderweg te weinig. We zijn vlak voor het bosbad. Dan weer door langs de schietbaan die te horen is en het is inmiddels warm! Zelfs de lange mouwen gaan uit.

Langs de heide. En dan bij 14km bij de Kuil frietjes/soep eten.

Liepen we even niet helemaal goed. Dan weer door om Lage Vuursche heen. Ik let niet op de tijd of de kilometers. We komen over de velden. Het lijkt wel zomer! Ik herken de wuivende palmen van de Wolfsdreuvik die in de buurt moet zijn.

Ik app even met Vincent. Dan gaan we op zoek naar de Wolfsdreuvik. Het is als altijd lastig te vinden. We gaan van de route af zwerven. Leuk, spannend en onbezonnen tegelijk! Het verdrijft de vermoeidheid. De route was 21km, dus laten wij er meer van maken! We vinden de Wolfsdreuvik! In de zon.

En dan terug. Weer op de route voor de laatste paar km is dan weer zwaarder. Na 21km nog door het zand omhoog!

Dan is het niet meer ‘alleen maar wandelen’. Joyce loopt 24km, ik 23. Nergens last van!!!

8 maart – 2 uur zwemmen bij de TVA en het wandelmijlmoetje

ik zie er tegenop en kijk er naar uit: 2 uur zwemmen. Tijdens de kringverjaardag binnen terwijl het buiten prachtig fietsweer is. Teveel lekkers. ver rijden.
In het eerste uur JdW. Even inzwemmen. Dan 450m 50 benen, 100 armen, 150 bc, 100 wissel 😳 en 50 bc. Niet vooraan. Toen 400m z1, 4×100 1op5,1op4,1op3 en 1op2. 50 school. 1op5 valt tegen. De hele tijd net niet tegen iemand op zwemmen. Dan 175z2. Vooraan. En 3×75 waarvan de helft armen, maar ik doe alles met achtje. 50rug. Dan nog 100 z1. Mag ff iemand anders voorop. Dan 4×50 snel-langzaam. K heb weinig snel. Slechts 2300 in eerste uur, garmin telt ook ruk. Uitzwemmen en inzwemmen- ik weet niet hoeveel. Winegum eten en veel drinken! Iedereen gaat.Ik deel de baan met 1 andere man, een ‘nieuw lid’. Zoveel vragen… maar eerst de 450m weer zwemmen. Haal nu gewoon 1op2 adem en doe alles zelf. Eigen tempo, eigen ademhaling. De 400 en 4×100 tel ik met ademhaling. 50 school. Gewoon doorzwemmen en meters verzamelen. Daarna ietsje anders: 300m z2. Ik doe mijn best, maar zit al dik boven de 3km en het gaat tellen. De 4×75 mag ik allevier armen doen. Ik tel m op tot de 4km. Garmin telt ook moeilijker mee. Ik doe nog 100 en de 50jes maar zonder versnellen! Dan zwem ik de tijd vol. En de laatste 100m die vol zijn, zonder achtje. Dat zijn de dapperste!! Nog 25m om de 4700 vol te maken. Volgens Garmin het verst ooit, maar ik heb ooit 5 gezwommen volgens mij? Vincent heeft het ook gered en ik ben bere-trots! Ik klets nog een tijd met mijn startende baangenoot en zijn eveneens startende vrouw. Vind ik dubbelstoer! Het viel mee, het zwemmen. Qua conditie moeiteloos, qua snelheid matig, maar voor iemand die 10 jaar geleden het hele begrip triatlon nog nooit had gehoord en die hartstikke bang was voor water natuurlijk superknap! Mooi.

Na het zwemmen snel patat halen. Omdat het toch al een slechte dag is en ik vanmorgen hele grote darmopruiming heb gehouden. En dan moet ik ook nog wandelen. Van die dagen dat je daar geen zin meer in hebt. Stappen moeten halen. Vincent gaat mee en we willen naar de plus, maar die sluit al voordat we er zijn. Dan de mijl maar al kletsend vol maken en de stappen zetten. Mijn kind kletst met me. Het is vrouwendag, maar ik heb er niet zoveel mee. Vrouwen achtergesteld? Lastigere ziektes? Het zal wel. Ik vind het prachtig dat de triatlonclub YV als supervrouw neerzet: zij is dat! En 1 filmpje van Ironman met een dochter die als haar moeder een Ironman wil worden. Verder denk ik: gelijkheid zit niet in geslacht. De stappen zijn gezet, het rechthoekje is weer gelopen. In het donker.

9 maart – Duurrit met Vincent samen, wandelen met Rob samen en hardlopen met mezelf in korte broek!

We moesten op tijd weg, want Vincent moet ‘s middags werken. We gaan een ijsje eten bij de McD. Vincent gaat op de tijdritfiets, ik op de racefiets. Ik heb de bidons, de winegums en de route in mijn hoofd. De stad uit gaat nog best lekker, maar op de dijk hebben we toch wind tegen. Ik merk dat ik geen zin heb om me vreselijk stuk te rijden om maar een bepaalde (gemiddelde) snelheid te halen. Ik vind het al gauw goed zoals het lukt. En als dat nog geen 25 gemiddeld is, moet dat eigenlijk ook maar prima zijn. Ik heb een driekwartbroek aan en lange handschoenen, maar het is redelijk warm. Ik maak een paar mooie foto’s van Vincent.

We stoppen even bij het bankje om de handschoenen te wisselen, maar de handschoentjes waar ik naar ruil, geven vreselijk af. Dan Lelystad door. Naar de Mac. Daar is alleen de McDrive open. Superstom, maar ik bestel de cola’s en ijsje op schoentjes met klikpedal en reken af tussen de auto’s.

Het is erg koud om weer op te stappen, dat valt me vies tegen! Dan hebben we best nog echt wind tegen als we langs het vliegveld rijden. Het is wel altijd mooi allemaal en helemaal niet druk gelukkig! Daarna de Vogelweg. Daar hebben we wind mee en zoefffff- weg is Vincent. Ook wel weer grappig. Ik maak zelf ook wat goed qua gemiddelde.

Vanaf de Knardijk fietsen we weer een stuk samen. Ik wil het liefst een zo saai mogelijk rechthoekje fietsen dus we nemen ook nog wind mee op de andere weg, maar eigenlijk gaat het te hard! Ik wil de 60km wel halen dus we moeten nog om en we nemen eens een keer wind mee op de Ibisweg, langs de nieuwe totaal onlogische rotonde/afslag op niks. En dan nog een stuk wind tegen op de Trekweg. Daar is het dan weer druk en onrustig en afremmen. We zien DS die ons tegemoet komt met zijn dikke lijf op een snelle fiets, maar zijn blik als hij ons/Vincent op de megafiets herkend is goud waard! Altijd de opschepper, maar hier fiets ik met mijn kind en zijn meiden doen niet meer mee. De stad door is helemaal druk en we stoppen nog om een gele Porsche te fotograferen. De 60km komen er, 2,5 uur niet helemaal, maar het is best zo. Ik moet hoognodig plassen. Vincents gemiddelde zit boven de 27, dat van mij ver daar onder, maar ik vind het best zo. Ik ben er niet kapot van, de racefiets was weer lekker en ik heb geen last ergens van. Ik heb de hartslagmeter dan ook thuis gelaten, dus misschien is het dat toch. We lunchen onder de overkapping!
En dan nog wandelen natuurlijk. Vincent ging naar het werk en Rob en ik gingen even wandelen. Ik wilde naar de Lidl omdat ze daar hardloopkleding hebben en die bevalt mij al jaren hartstikke goed en het kost geen drol. En de wandelmijl halen we dan ook! We moeten melk hebben en meloenblokjes en die scoor ik bij de AH. De rij bij de ijsjes is ellenlang. Dan wind mee terug over de Evenaar. Ik hoef de 4km niet te halen, het is prima zo. Ik heb de bloemetjes gefotografeerd.

Ik heb een lange en een korte broek gekocht en een lange mouwen en korte mouwen shirt en een bodywarmer. En nog wat dingetjes voor Vincent ook. Word ik blij van!
En dan moet ik nog hardlopen ook. Wat er zou gaan voor een uurtje, zoiets stond er op het schema. Het is weeeeeeken geleden, dus ik heb geen idee ‘wat-er-kan’. Compressiesokken aan, hartslagband NIET om en zakdoekjes mee, fijne schoenen aan en als Rob klaar is met het stroompunt vervangen, ga ik maar. Kort-Kort. Het gaat. De tweede kilometer gaat het echt goed zelfs. Ik bedenk de 3-5-8 regel: als het moet een stopje op 3km, anders op 5 en dan op 8 weer. Na 3km gaat het prima, dus die sla ik over. Ik zit een beetje met de afstand, maar ik neem het onverharde pad door het Kotterbos.

Ik moet, maar ik ga het volhouden tot de 5km. Ik kom op een plek waar ik al vaker heb gezeten, te zien aan de witte ‘vlaggetjes!’ Nu kan ik diep het bos in, nu er nog geen brandnetels zijn. Ik haal de 5km net niet in een half uur, maar ik ben pas op de helft. Naar 6km toe valt me wat tegen. Ik ga langs de plassen en daar is het drukker, maar niet heel erg. Het is dan ook al laat. Het wordt wel iets zwaarder, stom genoeg ben ik het simpelweg fysiek niet meer gewend.

Door tot 8km lukt niet, want opeens is de nood héél hoog! Ik ga snel het riet in en het is weer ouderwets snel en smerig. Ik ga via de bult, maar ik stop nu niet meer op 8km natuurlijk. Dan door het bos terugsteken en ik merk echt dat het zwaarder wordt. Dan maar iets minder snel en minder easy. Kilometer 9 is het lastigst: met de brug er ook nog in. Eigenlijk wil ik een kwart marathon lopen, om een referentie te hebben. De laatste kilometer blijkt ook geen eitje, want mijn benen zijn gewoon vermoeid. De hartslag ligt wat hoger, het tempo lager. Met een blokje om het huis maak ik de 10,5 km vol.

Ik zou niet ontevreden hoeven te zijn over het tempo, maar uit-thuis is 6:52 en dat is wat jammer. Hoe ik over 4 weken een halve marathon moet lopen, weet ik nog niet! En of het verstandig is, is maar de vraag. Maar voor nu heb ik geen rare pijntjes: ik ben er moe van, mijn bovenbenen zijn gevoelig, maar niks geks. De meniscus lijkt wat te knellen door de sokken, dus misschien toch weer even de korte gewone sokken proberen. Laat de rest na hun griepjes en vol ongemakken die luid verkondigd moeten worden op Insta, maar vliegen en hard gaan. Ik hoef niet hard, het moet gewoon weer lukken! Elke keer ietsje verder. Volgende keer is de 10km al geen hobbel meer.

Ik heb een week gedraaid van bijna 18 uur sporten!! (17 uur en 50 minuten) Eindelijk! Ik kan het ook. Als je het wandelen en de krachttraining niet meetelt, blijft er ‘maar’ 9 uur over. Voor de weight watchers telt de 18 uur en dat is mega-mega-veel. Voor de T3S-trainingsgroep telt de 9 uur en dat zou top 10 zijn (5de plek). Bij de TVA misschien net top 10. Maar hoe train je 20 of 27 uur in een week?! Dan telt er vast iets dubbel. Boeie: voor mij met 24 uur werken en ALLE was gedaan op deze zondag en een feestje gehad en met zijn drietjes leuke dingen gedaan is het goed zoals het is. Ik zou zelf wat meer rust willen hebben, want nu heb ik wel vaak het idee dat ik nergens écht aan toe kom: de blog niet, verwerking niet, rust niet. Weer een drukke dag met weinig rust er in: Fietsen, dan snel alle was proberen bij te houden, wandelen, eventjes zitten (maar niet te lang), meer was, hardlopen, koken en eten, was opruimen, Garmin bijwerken. Dag voorbij. Geen blog, nauwelijks tijd om te denken.

10 maart – De wandelmijl en de b😝😝😝😝😝tcamp 

Een nacht met twee keer naar de toilet. En dan een werkdag van hot naar her, het 1 na het ander. Allemaal leuk en de tijd vliegt, maar het iets te snel om echt wat te doen. Ik word er blij van en baal dat ik nergens echt aan toe kom. Na het eten lekker rummikub spelen en dan moet ik nog wandelen en heb ik nog geen 500 stappen gezet. Vincent loopt mee. Ik ga met ommetjes naar de bootcamp, waar ik echt geen zin in heb! De kleuren zijn mooi. Met veel vocht in de lucht. Mijn knie zit vast.

Maar ik loop de mijl bij elkaar en ben op tijd voor de bootcamp. Ik vind het écht niet leuk. Niet moeilijk, heb er geen spieren voor, schiet er niks mee op en kleed me er ook niet eens voor om. Moesten we ook nog veel rennen en mijn knie had daar geen zin in. Die zat vast. Heel lastig, want dan kloppen de stappen niet. We doen vanalles en ook springen en ik doe alles ook mee, maar lekker niet of nooit tot het gaatje. Dan nog doe ik meer dan de helft van de rest. Drie keer 8 minuutjes werken. Squats en kikkerspringen en planken en zo. Ik ben het vergeten. En dan minuten rust tussendoor. Ik had het prima op temperatuur. Eerlijk gezegd vond ik het geen moment echt leuk. Toen knakte mijn knie en daarna ging het beter. We eindigden met het matje voor de buik en benen. Allemaal dezelfde sjit. Mevrouw van WF en JF liep voorbij en ik deed snel mijn mutsje op. Geweldig om de anderen dan te horen zeggen: “die wandelaars weten niet wat we doen.” Haha. Weet je hoe ver zij wandelen, jurk?! Ik koel wel af. Laat die jonkies maar lekker met hun stevige billen, ik ben de duursporter en soms denk ik: ga mee twee uur zwemmen! Maar ik heb dit uurtje weer gehad. Passen gezet. Alle vinkjes weer vol.

11 maart – Wandelen voor de medicijnen, op Robs fiets met het motortje aan, hardlopen in blokjes en tot slot zwemmen.

Het gaat even niet goed. Dat is gek als je zo naar mijn sportdag kijkt, maar mentaal en fysiek gaat het alles behalve oke. Ik heb overal pijntjes: dan weer in mijn rug, mijn linkerknie trekt aan alle kanten, snotterig, stijve kuiten. Ik ben moe, heb nergens zin in en ben erg verdrietig zonder aanleiding. Je zou denken dat bootcampen helemaal niet geschikt is voor mij. Of sporten uberhaupt. Maar dat is het niet. Dit is een hormoonkwestie denk ik. Ik slik sinds een jaar de pil om de stemmingswisselingen die steeds langer voorkwamen, te verhelpen. Maar nu zit ik in de stopweek. En dan hebben de hormonen opeens blijkbaar vrij spel. Dan stuitert ik tussen ‘depressief’ en ‘boos’ en ‘ongelukkig’ naar ‘hoopvol’ en ‘strijdlustig’. Dan wil ik in bed blijven liggen en huilen, maar dat lost niks op en maakt het niet beter. Ik ben aan de diarree, maar het ergste van alles is de wegschaal. Ik word zwaarder. Weeg weer 71 kilo. En dat maakt me helemaal wanhopig! Ik ga op de bank zitten. Komt er ook niks van kattenbakken of huishouden. Ik heb zelfs geen zin meer in Candy Crush of DuoLingo. Dan lopen Rob en ik naar de apotheek voor een nieuw potje anticonceptiepillen en zelfs daar moet ik voor bijbetalen! Godsgeklaagd. Er ís iets: dat gewicht wat blijft hangen, al die pijntjes, het ontbreken van enige mentale veerkracht: iets is er mis, maar de dokter zegt van niet, dus ik moet me niet aanstellen. En bijbetalen. Ik wandel de mijl maar vol, heb ik dat alvast gehad. En ik baal ontzettend van dat dik-zijn. Kan ik dan niks meer eten? Die anderen mensen eten toch ook gewoon alles wat los en vast zit en wat zij aan sport doen is voor mij een lachtertje. Hoe komt het dan dat ik geen gram afval? Tijdens het fietsen bedenk ik dat het wel eens aan de soja-spullen kan liggen. Daar zit vast meer suiker in. Dan ga ik wel terug naar de magere yoghurt. De stoelgang is toch slecht, ik heb al weer 2 dagen diarree. Kortom, het gaat niet echt goed vandaag!
Maar ik ga wel fietsen. Op Robs fiets. Ik zet de motor minstens op 3. Als anderen de Tacx anders instellen en Vincent zelfs de motor op 9 zet, dan mag ik vandaag ook. Ik zet de muziek aan en laat de hartslagmeter thuis. Mijn knie is gevoelig, maar niet iets specifieks. Als ik opstap lijkt het de meniscus; een kwartiertje later is het de binnenkant die trekt en weer later de zijkant. Maar ik scheur lekker met 27km per uur door de stad en ik snap dat je je als fietser superieur voelt als je zo hard kan. Ik heb daar een beetje hulp bij nodig, maar als je dat met je eigen beentjes kan, dan zijn al die anderen op het fietspad inderdaad lastig. Ik heb er wel een beetje een zonnetje bij trouwens! Maar ik ben gewoon niet echt blij vandaag. Het ene moment denk ik: alle triatlon-afstanden dit jaar zou leuk zijn en iets later denk ik: als ik eens niet uitwijk voor die auto, dan krijg ik ook een rolstoel! Zo gaan stemmingswisselingen.

Met dit tempo moet ik verder om, want ik moet 70 minuten fietsen. Motortje naar 5, want wind tegen. Ik ga naar PolderLoveGarden en dan de dijk op. Nog steeds niet echt wind mee. Vanaf het noorden is het nooit leuk hier in de polder.

Na het DaVincipad zet ik de motor op 9. Dat gaat harder, maar je moet net zo goed blijven trappen. En de motor gaat niet gelijkmatig, het is met horten en stoten. Hoe ik ook trap! Het is net alsof je tegen de golven in fietst. Hinderlijk. Heel erg irritant. Ik word er een beetje misselijk van! Ik weet niet of ik dit over heb voor een hoog tempo. Ik krijg niet goed uitgeklikt en stop verantwoord tegen de paal. En dan weer verder golftrappen. Als ik richting huis ga en wind mee heb, gaat het iets beter en zet ik de motor op 7, maar echt goed voelt het niet. Mijn benen gek genoeg ook niet. Niks soepels aan! Ik maak bijna de 70 minuten vol. Het blijft een beetje voelen als valsspelen, maar ik heb gefietst!
Dan hardlopen. Er staat een opdracht. Ik begon met elke stap die links pijn deed. Maar ik wil zo graag hardlopen, dus ik ga door. Links trekt dan, de knie dreunt. Ik heb compressiesokken aan en een knieband om. Ik ben ontzettend op zoek naar een ritme om in te lopen, maar de stappen zijn te klein, te weinig krachtig. Het is niet zo erg dat ik moet stoppen, maar het voelt erg wankel. De eerste km in ruim 6 minuten valt me ontzettend mee! Ik ga met hele kleine stapjes de brug op en daardoor vind ik een ritme en dan trekt de pijn weg. het tempo kan me niks schelen, ik hoef niet snel. Ik moet pijnvrij en als het kan een beetje makkelijk. Ik heb het qua weer prima met een beetje zon soms. Blijkbaar gaat berg af weer sneller. Ik waag me maar een beetje aan de sprint en de rust jog ik gewoon door. Ik vind het lastig telkens opnieuw een ritme te moeten zoeken. Langs de plas heb ik wind tegen en een hartslagbeperking waar ik vaak overheen ga. Ik stop even. Wie doet me wat?

Dan weer doorlopen en elke keer zoeken naar het ritme. Net voorbij het centrum lijk ik me te verstappen en dan trekt er een pijnscheut door de knie. Rustig doorlopen, letten op de afwikkeling en het trekt weer weg en het pad loopt dan weer helemaal prettig! Ik sla de versnelling wat over. Het tempo blijft gelijk verder.

Ik ga via de berg (korte stop) en dan heb ik wind mee en mag de 10 minuten blijkbaar in een hogere zone, die ik prima volhou. Ik ga via Almeerplant en daar het viaduct op, gaat het ineens weer helemaal geweldig! In de flow, Fields of Gold, gemak, leuk. Tot ik moet versnellen en weg is het ritme en de zin en het tempo. Auw. Brug af is weer zoeken, maar als ik het onverharde pad neem, vind ik de flow weer terug. Het is net als met alles vandaag: van het ene uiterste in het andere. Als ik de witte brug op loop, doet de knie opeens weer veel pijn. Kort gelukkig en ik krijg het weer weggelopen, maar het is zo wankel! Ik maak net de 8 km vol. IK HOEF NIET. De hele tijd niet en thuis ook niet. Het tempo uit-thuis is 6:28. Als ik thuis ben en even heb gezeten, heb ik minder last van mijn been dan voordat ik ging! Ik en mijn benen zijn wel vermoeid, maar niet meer pijnlijk. Ik had een rugzakje op, dat ik ook geen disbalans heb in de armen. Na het sporten en even zitten, moet ik nog een rondje stort-wasstraat-kattenbankgrint rijden, maar Vincent gaat mee. Ook de mindere dagen gaan voorbij. Al kan geen enkele specialist ze minder noemen of iets betekenen als je kan sporten en van ijzer bent. Ook al roest het aan de binnenkant. Even oppoetsen, oppert J, maar teveel roest breekt. Ijzer is in een wereld van suiker-watjes koud en hard. De meesten zijn van suiker, die waren na 1km omgekeerd. Ze zouden de flow gemist hebben.

En dan in de avond om 21:00 uur bij de TVA zwemmen. 50m extra gezwommen en die erbij geteld. Garmin maakte er 2250 van.
Inzwemmen 250 1000m: 400z1-4×50 techniek sovb-400z1. 2×300 (z1 en z2) 2×150 (z1/z2) uitzwemmen 50 en 100 zonder pb
Ik heb op de ademhaling gelet en zo de hondertjes geteld. Afwisselend 1 op 4, 1 op 3 en 1 op 2. En guess what? 1op2 wint dik!! Snel, soepel en beter. Ik zwom op plek 2. Vaak lekker in zijn voeten hangen en soms inhouden om niet tegen m op te zwemmen. Ik vond het best allemaal. Het viel mij mee hoe het ging. Maar wel hetzelfde als de rest van de dag: ineens 100m in de flow en daarna is het weer ploeteren en bijblijven. Maar goed, dit kleine ijzerpopje heeft weer allemaal sporten gedaan en is niet vastgeroest.

Hoop badges gehaald vandaag! Zwemmen, fietsen en 20-activiteiten!

12 maart – De wandelbadge binnenhárken.

Meteen ‘s morgens uit de trein aan zetten. Een drukke werkochtend op kantoor en een heel helder uitzicht buiten! We wandelen een klein, nieuw rondje, want kort tijd tussen bespreking met poolse collega en presentatie van een website door. En dan s middags weer leuke dingen doen. De zon verdwijnt prachtig achter Amsterdam. Ik hen de stappen gehaald, de mijl gered en op het station maak ik een half uur sporten vol. Mijn collega spot me vanuit de trein. Ieder in zijn happy space.

Ik heb de badge gehaald! 30 dagen achter elkaar minstens een mijl gewandeld! En ook 30 dagen bewegen weer gehaald. Voor de derde of vierde keer achter elkaar.

Ik voel gewoon vermoeide benen van het fietsen-lopen-zwemmen gisteren. Soms trekt de knie, soms wat stijfjes, maar geen grote dingen. Heel gewoon voor als je veel sport en dat is prettig.
S avonds rustdag genoten. Met een boek en een dekentje op de bank. Heel soms is dat zo fijn!! Maar ik merk wel dat ik dan extreem doodmoe ben. Alsof je toegeeft aan wat rust en dan ook ineens omvalt. Nog maar een nacht goed slapen. HRV is weer hersteld. Stress (functioneringsgesprek) weg.

13 maart – 60 minuten duurloop na het werken

Deze gewisseld met de 70 minuten die ik naar het weekend verplaats (als ik de tien km moet halen), na de drukke werkdag lijkt me 60 minuten beter. En zwaar ongesteld geworden. Maar dit ging lekker!! Ik vind het prima om te lopen zonder ‘opdracht’, zonder versnellen. Ik moet toch goed opletten en regelmatig de balans hervinden als mijn kuit verkrampt of de knie knakt, maar ik loop weer pijnloos! De eerste kilometers in veel kleine stapjes en na 7km werd het best zwaar, maar ik mocht van mezelf 9km lopen en ik heb 100000 keer gedacht: tempo is niet belangrijk!! Voor mij is het prima als de opdracht simpelweg is: blijf hardlopen zonder onderbreking. Ik moet uiteindelijk gewoon de finish halen en meer niet. Van een halve marathon, later van een marathon na een fietsritje.

Ik had Ierse folkmuziek op. Zelfs zonder pitstop onderweg! Overdag wel diaree en meteen thuis ook weer aan de diarree. Naderhand het ook geen last of pijntjes. Ook weer minder vermoeide benen. Tempo is nog matig, maar ik ben er helemaal content mee! 🎉 het is wat het is. K liep lekker door het bos, zag meneer Klaas op het fietspad en dacht: ik loop 4,5km heen en dan hetzelfde terug. Ik zie dat mensen doen en dan denk ik: ook ‘s proberen. Ik kan het niet. Na 4km denk ik: ik ga rond en dan misschien hetzelfde terug. Na 5km denk ik: niksnie, ik ga nergens hetzelfde lopen en hier loop ik zelden in dit stuk bos.

Ik maak foto’s, geniet van de kleuren en de zon en het bos en de kou. En die gedachte: wie boeit het nou als ik na 2,5 of 3 uur pas finish op de hm in nijkerk?! Ik krijg de medaille ook! De ‘misstappen’ worden steeds minder, maar na 7km ga ik wel soort van aftellen. Ik keek elke keer op .85 hoe ver ik was! Wind mee ging ik richting de bloesems, maar ze zijn er nog niet. En toen toch 10km volmaken 😇 natuurlijk… geen 1 keer hetzelfde stukje. Blij 🍳 nu

14 maart – Met Vincent naar Hans&Grietje fietsen

manjana-manjana! Het enige wat Vincent moest doen was 60km fietsen ✔️ en ik 2,5 uur ☑️. Ik had een opdracht, maar de uitvoeringsscore was terecht 0️⃣,nul. Ik pakte Robs fiets vanwege de brede banden, Vincent op de racefiets. Toen ik vanmorgen wakker werd, sneeuwde het namelijk 😳 Het was niet warm!! Vincent wist niet waar we heen gingen. De Knardijk wist hij. Ik legde me heel snel neer bij een laag tempo. Het kon me niks schelen. Ik sprak een hardloopster aan op haar lange duurloop ipv af te vragen hoe ver ze ging (ze was halverwege). Over de sluisjes de Knardijk op en daar wind mee; soort van.

We speelden ‘wie is het’ en al heel snel rammelden we langs het werkeiland en even snel waren we bij de volgende sluizen. ‘Ik voel een druppel’, zei Vincent. Al snel constateerden we dat het sneeuw was! Ik heb heel hard gelachen!

Onder het tunneltje door en dan de Sternweg op. De sneeuw was gestopt gelukkig. Want we hadden wind tegen. Vincent wist pas toen we voor de deur stonden waar we heen gingen, simpelweg omdat hij niet wist waar het zat!!

We zetten de fietsen buiten en hadden een grote tafel bij het raam. Ondanks 4 sokken had ik koude voeten. Chocomelk viel niet goed denk ik. We aten pannenkoeken. Vincent 2, ik 1 met appel. Het is een onwijs leuk restaurant. Fijn dat Vincent zo geniet.

En dan weer terug gaan fietsen. Het viel me mee, het opstarten. Ik wilde graag over het fietspad langs de grote weg en daar was ik dan! Ik genoot met volle teugen.

De bomen braken de wind, soms een zonnetje, geen enkele drukte en 3 bruggen (meeuwen, eenden en meerkoeten) langs het vliegveld en we gingen terug richting de Knardijk en dat hadden we opeens vol wind mee! Een meevaller. Nog een spelletje en dan zijn we alweer bij het andere werkeiland.

Fotootje gemaakt en toen koos Vincent achter Jahe langs. Ook mooi als je niet snel hoeft. Inmiddels echt zonnig. De Ibisweg was dicht, de Trekweg dus. Ook wind mee. En dan achterlangs naar huis terug. Heerlijk genoten!!

En dan ‘s avonds nog lekker even met Rob wandelen, als zijn werkweek ook voorbij is. Naar de plus, voor meloenblokjes 😇 en melk 🥛 en iets met paasdingetjes en om een frisse neus te halen (rob dan, want ik was al afgekoeld) en om de stappen te halen (ik dan, want rob hoeft dat weer niet) en voor het laatste beetje zon en vers brood 🍞 en zo dus.

15 maart – Binnen fietsen, buiten HEERLIJK hardlopen en in het zwembad zwemmen.

Een uurtje fietsen om te warm te zijn voor het hardlopen. Buiten was het stik-koud en ik wil dan best, maar ik was net iets te laat opgestaan (candy Crush) en toen dacht ik: met lunchen met zijn drietjes en de Picnic moet ik eigenlijk maar meteen gaan. En dan bedenk ik dat en kan ik 10 minuten later binnen op de fiets zitten, buiten kost dan meer tijd. Dus even binnen een route die ik blijkbaar nog niet had gedaan. En voordeel: binnen kan ik Duolingo’en, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ge-appt en me wat op het fietsen geconcentreerd. De vulkaan op. Het ging wel lekker. Mijn benen met hun goedkope compressiekousjes deden het uitstekend! Gewoon maar blijven trappen.

Stik met de cadans, ik sta en stoemp gewoon op de fiets. Misschien is er dan opeens iets anders ingesteld of zo, maar het ging gewoon heel soepel. Ik had de hartslagmeter om en een kopje thee erbij.

De route was snel af en ik reed nog even door tot het uur vol was en toen tot de route vol was. Met de hoogtemeters erbij, valt het tempo ook best mee. De tweede binnentraining in maart voor het Apple horloge, van de drie. Wel gek, het leek buiten zo zonnig en lekker warm.

Er poppen weer wat ideetjes op aan wedstrijden en uitdagingen voor 2025. Het kriebelt toch… Maar niks meer hard of goed… Eerst maar eens kijken of ik kan hardlopen vandaag. Ik laat de knieband thuis, doe compressiesokken aan en warme kleren. Ik draal een beetje, want het is toch nog steeds een gokje of ik 70 minuten en 10 kilometer haal.

Als het allemaal vanzelf was gegaan, had het echt perfect geweest. Ik wilde voor 10km gaan en voor de badge. Rugzakje om en water mee. Roze schoenen aan en de hardlooplijst aan muziek op. De Hardman buff om mijn oren en gaan. Vincent had me uitgedaagd om een heen-en-terug parkoers te doen. Ik doe veel liever een rondje! Maar ik wilde het proberen. De eerste km was inkomen en voelen, maar het was allemaal net zo goed als op de fiets. Rustig de brug over en de brug af vond ik het ritme. Tegen de wind in wel, maar het ging super. Geen pijntjes, geen gesleep en nauwelijks moeite. En nog snel ook! De 3de en 4de km gingen nog sneller langs de kassen. Ik was helemaal in het ritme, in mijn element en blij. Geen aandracht, geen kniepijn, geen ongelijkheid. Verbazing over de tijden en gelukkig met hoe het ging! Wel moeilijk: echt geen rondje? Met dit tempo worden het 11km.

Ik liep de 5km binnen een half uur! Zonder te stoppen of dat te willen. Over de dijk heen en ik hield het gewoon vol.

Ook km 6 ging vanzelf en toen wind mee en warm. Ik zweette. Ik ging iets rustiger lopen. Ik merkte dat ik het enorm moeilijk vond te lopen waar het de vorige keer mis ging. Spiergeheugen, mindset. Ik liep nu door. Vanaf km7 werd het moeilijker, lastiger, minder gemakkelijk. Dan begint het trainen. Ik denk aan CillianMoffat, die soms als enige doel heeft: door blijven rennen. En stiekem onder het uur willen halen, dus ik kon niet stoppen. Dat was ook niet nodig, maar op een gegeven moment wil lijf dat. Ik at ook niks en ik had geen aandrang. En dan in km 9 wind tegen ook nog. Doorzetten. In kilometer 10 helemaal: de brug op. Rustig blijven en boven komen. De tien km in een uur! Ik was zo blij!!

Ik wil nu de 11km onafgebroken halen. Daarvoor moet ik nog een klein blokje extra doen. Het was heerlijk weer! Beetje zon, soms wolken en niet eens echt koud. Koel en fris. Ik haalde de 11km ook en daarna ging ik gewoon uitlopen. en het blokje afmaken. Heen en weer gelukt. Zonder aandrang gelukt! BLIJ

Na het lopen had ik eigenlijk ook geen last! Niet meteen door naar de WC, een beetje een gevoelig been, maar dan moet ik snel de compsokken uit doen en ietsje moe, maar vooral BLIJBLIJBLIJ. Ik voel mijn knie een beetje, maar dit is gewoon inspanning. Ik ben er echt gelukkig over! Ik rij alleen naar het zwembad, want Vincent gaat rennend.

GN had heel lief de training op papier uitgeschreven. Lov’it, gewoon ouderwets zonder printer-gedoe. Baan 3 met zijn vijven, terwijjl de andere banen uitpuilden. Ik zwom rustig en kalm in, lekker voor mezelf. Rekent die rare garmin iets met 25 te veel of te weinig. Daarna moesten we 2×250 m doen. Ik ging voorop, maar M haalde me in en deed keerpunten en zwom hard weg. Ik vond mijn tempo prima. Dan 6×50 techniek en die moesten we zelf verzinnen. Deed ik ook maar zo netjes mogelijk. Al weet ik niet hoe je vuisten moet toepassen. Toen 6 keer 100 met 25 rustig, 50 sneller, 25 rustig. Ik heb niet veel ‘snel’ vandaag. Het is me wel best. M ging er uit, dus ik ging voorop. Ik ben dan de hele tijd onzeker dat het te rustig is, maar dan hebben ze pech. Ik speelde een beetje met mijn ademhaling: 1 op 2 of 1 op 3 of 1 op 4. Baan 4 zwom heel erg in onze baan en dat was hartstikke lastig! Toen 50 school en 50 rug en ik deed 25ss, 25 bc en 50 rug. Telt die stomme Garmin weer verkeerd. Daarna moesten we 300m doen en ik ging niet meer voorop. Vond het wel mooi geweest. Dit corps is wat vermoeid intussen.

natuurlijk doen al die geweldige triatleten alle sporten (met krachttraining en yoga er ook nog bij) elke dag, maar ikke niet. We moesten nog 6 keer 25m sprinten. Niks voor mij. Ook niet voor de Garmin. Ik zwom nog 100m uit en ik deed lekker alles met achtje. Het is wel goed zo! 3 uurtjes op een dag sporten, het is me wel mooi. Al snap ik het eigenlijk niet, waarom het nu weer goed gaat. Ongebrijpelijk. Hartslagband weer om, menstruatie zo’n beetje gehad. Wat maakt dat het nu opeens wel weer gaat? En kan het ook omslaan?

16 maart – Een duurrit met blokjes van 6 minuten versnellen op basis van de hartslag

Slecht geslapen (het record plassen is naar 5 gegaan) en lang blijven liggen. Maar geen pijntjes van gister, dat dan weer niet. Gewoon vermoeid, dat wel. En dan de lampjes van Rivendel in elkaar prutsen. Zo niet mijn ding, maar het resultaat telt! En dan moet ik de fiets nog op. Ik twijfel of ik niet gewoon gemakkelijker binnen zal gaan in plaats van de kou in. Ik heb geen zin, maar ook niet totaal niks. Ik vraag me gewoon een beetje af ‘waarom’ allemaal. Ik sport me ongans, maar waarvoor?! Ik sta niet op een podium, ik word er niet lichter van, ik word niet echt beter en dat hoeft ook allemaal niet voor mij! Ik moet straks The Ring fietsen en ik moet finishen en blessurevrij blijven. Ik pak de racefiets, een bidon met water en een muziekje, ik kijk nog even naar de wind en bereid me voor op zondagdrukte. Die laatste blijft uit, te koud voor de mensen.

De wind had ik tegen op de Knardijk en dat was dom, maar dan ging het tempo omlaag. Ik heb geen slok genomen en niks gegeten. I know… Infietsen binnen de goede hartslag lukt, en als ik tegen de wind in op de Knardijk omhoog moet richting de dijk lukt het ook even om de hoge hartslag te halen. Maar op de dijk met een beetje wind mee is het hopeloos. Ik trap me ongans, doe echt mijn best, maar de hartslag blijft laag. Nou ja, dan maar het tempo omhoog en mensen (mannen!!) voor me op hun racefiets inhalen. Het tweede blokje ga ik liggen en ik ga echt wel fiks hard, maar het boeit me niet echt. Het is leuk en het voelt geweldig, maar de waarom-vraag blijft staan. Ik geniet meer van de muziek.

Het derde blokje zit ik, maar ook daar gaat de hartslag niet van omhoog. Ik geniet enorm van het heldere weer en kijk goed om me heen. Heel tof. Het laatste blokje zitten oversteken in en ik haal iemand in en ga daarna linksaf. Ik moet flink omrijden met deze snelheden. Ik heb wind mee en kies door de stad. het gemiddelde is dan naar dik 28 gestegen, maar ja, stad… Drukker, meer bochten, beter opletten. Ik moet nog een half uur uitfietsen ook! Dat is flink ver en de Trekweg is dicht, dus door de stad het laatste stukje, maar ik hoef niet hard meer. het is me wel goed, ik maak de training af, pak hetzelfde fietspad terug en dan is het gemiddelde weer fiks lager, maar gelukkig geen 27,9. De 50km hoeven niet vol en dat de training niet is ‘gelukt’ zal me ook wat. Voor de triatleten in mijn kringetje was het weer geneuzel dit weekend, maar mijn collega’s zullen omvallen als ik zeg dat ik dit weekend 130km heb gefietst en 11 kilometer gerend en 2400m gezwommen. het is een kwestie van perspectief. Ik vraag me alleen af of het nodig is voor een halve triatlon ergens in juni.

Ik ben onder de warme overkapping op de bank gaan liggen na het fietsen en ik moet me op deze Feighe na Padraig ongans oefenen op DuoLingo, want ineens stoft iedereen zijn Iers op. overigens voelen mijn benen na het fietsen wel weer ongelijk, maar daar heb ik geen last van. Maar er moet nog brood komen en ik moet de stappen nog halen en dus gaan Rob en ik even samen naar de AH wandelen met een omweg. De kleuren en de natuur zijn nu erg mooi. En zo is het weekend weer voorbij. het huishouden weer voorzien van brood en kaas en muesli.

Met alles erbij hebt Anke weer vijftien uur gesport. Bhí spórt ag Anke cúig uair déag an tseachtain seo caite. Oftewel: Heeft sport met Anke vijf uren tien de week laatst. leuk he, dat Gaelic?! Zonder de wandelingen en de krachttraining “slechts” 11,5 uur. Ik mag nog een week langer in de hoogste league van DuoLingo blijven!

16 februari – 3 sporten, in de goede volgorde ook nog, maar toch zonder het hardlopen nog.

Om 11 uur ben ik aan het zwemmen en ik denk: wat doe ik hier eigenlijk op een zondagochtend? Waar is de tijd van de kerk en de rustdag gebleven eigenlijk?! Ik ben dan al een tijdje bezig. Om half 10 ben ik met Vincent naar de Koploper in Lelystad gereden (hij reed) want daar is het het goedkoopst en de beste tijd. Ik heb een training in mijn horloge. Leuk en aardig, maar dat is enorm wennen! Vincent is de bidon waar de training op stond, vergeten mee te nemen uit de auto. 200m inzwemmen. Fijn dat het horloge dan op 175m laat weten dat ik er bijna ben. maar dan moet ik op lap drukken en dat gaat niet zo soepel! Want mijn horloge is gelocked en soms druk ik dan twee keer of niet goed. De eerste 50m mis ik omdat ik de training niet heb gestart. Ik ben er nog niet uit of het fijn is of niet. Ik voel dat ik gister ook al heb gezwommen en het achtje is mijn vriend, ook al staat dat niet altijd in de training… 100m zwemmen. Dan volgen 4x 100m die bestaan uit rugslag en schoolslag met een pauze. Qua training in het horloge een ramp en qua schoolslag ook, dus die doe ik maar 1 keer en daarna de borstcrawl met techniek (slepen, lange slag). De rugslag is ook lastig in deze baan. Het is de snelste baan, maar dan nog ben ik snel en is Vincent helemaal buiten proportie. Daarna volgt 4×100 met versnellen op het einde. Ook lastig, want de anderen laten versnellen niet altijd toe. En ik druk een keer weg en zwem weer 50m extra. Ik heb het bijna door. Daarna 3x400m. Dat bevalt me. Het gaat goed met de training en ik kan dit: lang en steady. Ik ga best hard, maar na 2 keer ben ik moe. Vincent gaat mijn telefoon wegstoppen en slaat over. Ik ga door vermoeidheid en moeite heen. Deel van training. Wel alles met 8je. Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar er volgen 6×50 hard. Vind ik echt moeilijk, maar het lukt nu met de rust en alles. Het is rustiger in de baan, wat ook helpt. Dan 200m uitzwemmen. Zit ik op 2900 m. Tja. Die 100 moeten er dus nog komen ook! Maar… ik zwem 50m en Garmin neemt niet op. Aan-uit: nog 50m en Garmin neemt weer niet op: Verdmmmu. JM wacht dan al, maar die 3km komen er. Ik moet op lap drukken en zwem met veel moeite 100m zonder achtje. Traag. Eigenlijk heb ik dus 3200m gezwommen!!! Dat vind ik knap van mezelf. Genoeg knap gedaan vandaag. We kletsen en ik denk dat ze het niet snappen als ik zeg nog 40km te gaan fietsen.

Ik had MvdB beloofd eigenlijk naar buiten te gaan, maar zwemmen was al genoeg out-of-the-box voor me. Dit moet maar weer ‘gemakkelijk’. Dat ik kan afstappen als ik er klaar mee ben. Ik wil niet op de Knardijk staan en het te koud hebben en dan nog 4x5min moeten versnellen. Dit is de watjes-keuze van vandaag. Ik heb een route in Watopia en ik weet dat ik de berg over moet. Eerst 45 minuten infietsen en ik sla Yathzee maar af, want ik ga gewoon zelf. Het gaat goed! Ik had eerst ruzie met Zwift, maar nu zit de cadans goed en voelen mijn benen goed en waait de ventilator goed. Ik voel me weer sterk. Ik maak een fotootje hier en daar en veel sneller dan ik dacht moet ik de berg op.

Ik zit nog in het infietsen en kom tot het kasteel! Dan moet ik 5 minuten op een hogere hartslag. Die hartslag werkt beter voor mij dan wattages, dat red ik wel. Omhoog fietsen is oke, ik trap lekker mijn best! Die 5 minuten lukken prima.

Dan ‘rust’, voor zover dat lukt met het omhoog trappen. Ik heb ontdekt dat ik niet tot boven hoef en dat is fijn. Ik ga er eerder af, waar ik nog nooit geweest ben. Blokje 2 valt in de afdaling van 11%. Ik trap me stuk in een heel hoog verzet en ga 84km/u virtueel! Ik red het nauwelijks om in de hoge hartslag te blijven, maar dan volgen er wat heuveltjes die me helpen. De rust is welkom! Ik kijk lekker virtueel om me heen. En ik drink thee en eet een paar lange vingers. Voordeel van binnen, samen met het maken van foto’s. Blokje 3 gaat ook omlaag en ik moet echt hard werken om de hoge hartslag te halen. Ineens heb ik ergens een shirtje voor verdiend! Weet niet eens meer waar 😀

De laatste rust en ik tel dat ik de 40km wel ga redden. met 500 hoogtemeters. En hoewel het niet buiten is, vind ik dat toch best goed van mezelf. Ik voel de 70km van vrijdag ook nog op het zadel! Het laatste blokje doe ik nog een keer mijn dikke best. En dan rustig uitfietsen en 40km volmaken. Ik moet nog 15 minuten uitfietsen en die doe ik rustig. Ik stop na 100 minuten. Ik heb geen zin om meer kilometers te maken. Ik zag de zon buiten en ik wil nog wandelen. Bijna level 51! Vind ik nog leuker dan 50, want 51 is mijn leeftijd….

IK HEB GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN KNIE. Vandaag bij het zwemmen 1 keer gevoelig en bij het fietsen 1 steekje en toen schakelde ik terug. Maar dit is zo niks meer. Op de uitvoeringsscore van 85% ben ik kei trots, dat was me buiten nooit gelukt. Ik ben ook trots op MvdB, die wel buiten is gaan fietsen! Ik wacht nog even!

En dan opeens is alle stijfheid echt VERDWENEN. Het linkerbeen en de linkerknie doen weer mee. Zonder mankeren de trappen op en af. Geen disbalans meer. Nog wel een beetje gevoelig na al die weken bekneld te hebben gezeten. Het is irritant en tegelijkertijd heel erg prettig, geeft nieuwe energie. Maar het werpt ook vragen op. En NU ga ik naar de huisarts, NU moet het uitgezocht gaan worden. Dit mag niet nogmaals gebeuren! Ik denk dat hormonen en de baarmoeder er iets mee van doen hebben, maar ik wil gewoon dat het uitgezocht gaat worden. Ik zou kunnen rennen, maar voor het eerst van mijn leven zou ik willen starten op een loopband. Dat ik kan afstappen en niet afhankelijk ben van het weer. Ik weet echter geen beschikbare loopband zo snel. Ik wil nu vooral niks forceren, dus ik ga nog niet hardlopen. Ik probeer het even niet eens meer, hoewel ik weet dat het weer zou kunnen.

Na het fietsen ga ik met Rob even wandelen. We lopen naar de Plus door het zonnetje en de kou. Het is knisperig. Ik heb Vincents warme jas aan en ik heb het eerder warm dan koud. Ik geniet van het lopen, nu het weer gemakkelijk is zoals het hoort. Stom oud lijf. Ik maak foto’s van de kaalte, want we zeggen nog tegen elkaar: behoefte aan groen. En ik fotografeer de bank die ik gister met moeite moest bewerken. We gaan naar de Plus. Voor brood. En -oeps- paaseitjes.

Vandaag is qua eten een verloren dag, maar ik ga de rest van de week wel weer streng zijn. Ook dat lukt nu weer in mijn hoofd. Na dik 3,5km zijn we thuis en ik loop nog rond het park. Ik zie Vincent die klaar is met 10EM rennen en ik wandel 5km vol tot de achterdeur. Ik vond het een prima dag zo: zwemmen, fietsen en wandelen. Een gele training (zwemmen was te lang), een groene fietstraining (goed uitgevoerd) en een blauwe wandel-training (stond niet op het schema). Ik vind de getallen leuk: 5,01 in 55:11 (2 seconden eraf gehaald) met een tempo van 11:01. Dat vind ik dan 😉

Al met al heb ik 7,5 uur getraind zonder t wandelen; alleen zwemmen en fietsen. Dat zou voor de meeste mensen al veel zijn. Met wandelen erbij is het 14,5 uur. Voor de meesten zou 14,5 uur tellen, maar ik heb het gevoel dat ik deze week veel heb ‘valsgespeeld’: wandelen in de Efteling (trein), binnen fietsen en hier en daar smokkelen (een wandeling op woensdag bij elkaar rapen). Gek he, hoe dat voor mij dan voelt.

17 februari – Wandelen: ag siúl sa tráthnóna le mo fhear céile

De pijn is weg. Ik voel dat het linkerbeen nog wat minder sterk is omdat het lang bekneld heeft gezeten, maar verder niks meer. De nieuwe cyclus begint, maar ik heb de logica nog niet gevonden in de ‘fall-out”. Werken gaat wel lekker. Maar ik wil even in de kou naar buiten! Niet weer op de fiets binnen. Dat doe ik straks wel. Of morgen. Of later. Of zo. Dus we gaan even een hele frisse neus halen, Rob en ik. Nu het weer licht is tot 6 uur. En de zon mooi rood en de lucht kraakhelder. Met Vincents jas heb ik weinig past van de kou. Na het eten verkies ik Rummikub boven snel moeten gaan fietsen. Dan sla ik dus over. Un peu sneu. Maar het is zo.

18 februari – Wandelen met Joyce

Wandelen! Met Joyce. Waarom kunnen wij nooit gewoon onderaan beginnen?! Meteen weer -hoppa- 10 engelse mijl.
Ik begon de dag met cranio, maar nu is de pijn eigenlijk ook wel weer weg, hoewel de baarmoeder nog wel trekt. Vroeger (40 jaar geleden!!) was dat 6 uur, maar nu is dat verworden tot permanent mogelijk opduikend. Aan het begin van de behandeling zei ze: je benen! Zo ontaard zijn ze nog nooit geweest! Ze waren zo hard aan het trappelen. Misschien mis ik het hardlopen toch 😉 Ze heeft mijn darmen losgemaakt, mijn baarmoeder doet écht pijn en die blokkeert de blaas en de nieren passen ook niet meer en moeten op zijn plek geduwd worden werkelijk. Mijn been doet zeer, tintelt, golft en de knie doet weer pijn. Maar na afloop is alles wel weer ‘geaard’. De pijn zal nu weggaan. Ik maak een afspraak bij de huisarts en wil een doorverwijzing naar de gyn/overgangsconsulent. Ik heb geen haast en een slecht voorgevoel, maar er moet iets gebeuren!
Om half 2 heb ik met joyce bij de witte pauwen afgesproken voor een wandeling. Zij wandelt alleen nog maar en ik mag mee! We zijn geen moment stil geweest. Ik heb haar vanalles verteld en ik heb naar haar geluisterd. Ik had de route op de GPS en we volgden het klompenpad wat uitstekend aangegeven was. Eerst langs het kasteeltje, daarna het bos in. In de zon.

Mij viel de kou enorm mee met Robs lekker warme jas aan. Bos, bomen, zon en geweldig gezelschap = GENIETEN. Joyce heeft de app met de weetjes. We komen niemand tegen, hooguit 6 mensen. Beekjes, schaduwen en heide. Er is niks speciaal echt, maar het is wel geweldig en de tijd vliegt voorbij.

Na 7,5km gaan we op een bankje zitten voor thee en ontbijtkoek. Een kwartiertje of zo. En dan verderop moeten we nog even stoppen voor een bosplas. De ondergrond is meestal onverhard, soms een fietspad, stukje weg, maar ook zand of bevroren ondergrond. Smalle paden, brede paden en rechte stukken.

Tempo gaat vanzelf, net als de route en wij. Na 11km begint ook wandelen wat te tellen, maar mijn conditie is te goed voor dit. Halverwege doet mijn knie zeer, maar dat trekt wel weg. Ik heb compressiesokken aan en extra sokken en dat is okay. Natuurlijk maken we er 16km van. Wandelen is rustgevend en samen met Joyce is het dat helemaal. En een badge binnengeharkt van de Appalachen trail! 24K stappen op een dag. Nergens moeite mee, alleen de zon in mijn gezicht.

19 februari – Wandelen met de collega’s voor de mijl van de dag en mislukt fietsen in Zwift

Na de besprekingen (hielp niet echt) even een hele frisse neus halen en naar de winkel voor een kadootje en langs de hema en zo. En later op de middag met een ommetje naar de trein, want ik miste de ene trein net.

Mijn knie en been doen geen enkele pijn meer.
Feestje. 😊

Niet leuk dit fietsen. Iets wat net niet kan wil ik best proberen, maar 350-450 watt halen is voor mij gewoon on-mo-ge-lijk. Ik kom tot 280 en 1 keer zag ik 305, maar dat is echt absoluut het maximum. En dat dan 3x8keer 10 seconden. Ik ben vaak genoeg verkeerd ingeschat, maar ik vind dat gezeik met wattages al helemaal k🤬t, als het dan ook nog eens onmogelijk is, ben ik er klaar mee. Doe mij maar op hartslag of op afstand, maar dit geneuzel word ik zo niet beter van. Ik moet lang fietsen, heel lang en heuvelig en alleen in Ierland, ik hoef niet te winnen, ik ga niet meer winnen. Zelfs in Zwift haalt iedereen me in. Die paar mensen die ik voorbij ga, vind ik zelfs zielig. Het infietsen ging wel prima. Ik hield mijn horloge die voor mijn neus lag in de gaten en bleef keurig zoveel mogelijk in de groene zone. Dan maar die hele kleine stukjes omhoog heel rustig en schakelen.

Na 25 minuten begonnen dus die onmogelijke intervallen. Ik heb de eerste set geprobeerd. Nodeloos. 10 seconden niks halen-20 seconden rust die ook niet rustig waren en dat dan 8 keer. En toen moest ik nog een keer 2 minuten fiks doorfietsen. Dat lukte nog net. Zoveel mogelijk groen.

Maar toen kwam dat hele gezeik met die 10 seconden nog een keer! Ik heb het geprobeerd, maar net zo tevergeefs. Die twee minuten ook niet meer. Ik vind het echt niet leuk. Mijn knie gaat er pijn van doen, de fiets rammelt en ik begin het steeds meer te haten. Ik sta op het punt om af te stappen, want Garmin zegt straks weer dat ik een uitvoeringsscore van nul heb. Het frustreert me. Maar ik wil nog even 30km in een uur fietsen. Het laatste blok doe ik nog maar een beetje op de helft mijn best. Maar de twee minuten al lang niet meer. En daarna 8 minuten soort-van-rustig boeien me niet meer. Dan moet ik nóg 5 minuten uitfietsen!!! Omdat ik dan level 51 haal doe ik het. Uitvoeringsscore = 62% en daar ben ik blij mee.

Level 51 (leeftijd) ook, maar het meest blij ben ik dat ik kan afstappen. Volgende keer weer yathzee.

20 februari – In het laatste licht wandelen om een pakje weg te brengen & Weer binnen fietsen: 6×12’ en 1 minuut rust. Zwift – Tempus Fugit in Watopia

Met Rob naar de plus gelopen om wat eten te halen en het pakje voor louis weg te brengen. En even buiten zijn. Ineens is het weer warm en de regen stinkt, maar later blijkt het toch wel lekker te ruiken. En hoppa- weer een dag aan de wandelmaand toegevoegd.

Ik heb trouwens vannacht weer last van de knie en het been gehad, maar overdag is dat weg. Misschien is het toch de fiets en afstelling binnen. Ik wilde buiten gaan fietsen, maar ik ben tot 5 uur (en langer) blijven werken en dan red ik het niet.

Weet je, stik die rest maar die lekker 100km buiten fietst vandaag of de allerhoogste wattage haalt, de hele dag met de geweldige kindertjes skiet, 4 weken na een beenbreuk weer kan zwemmen of 5 kilo in een week afvalt.
Ik stap weer op die kloteteringfiets binnen waarop ik niks klaarspeel en me 80 minuten in het zweet fiets op niks, maar ik haal mezelf in en ik dóé het. Ik was na anderhalve minuut er al klaar mee. En toch ben ik na een break voor de Picnic en de vaatwasser weer opgestapt. Toch heb ik dit gedaan. Hoe gefrustreerd het me ook maakte. Hoe moeilijk het ook ging. Hoewel de knie en het been door deze fiets gaan trekken. Hoe saai het ook was. Ik doe het. Ik stap niet voortijdig af. Geen handdoek in de ring. Wel veel gemopper en gevloek in mezelf en ‘krom zin’ van iedereen die me inhaalt, dat ik geeneens 30 rij, dat de wattage flippert als een gek en hoe ongelooflijk kit dit is.

Maar ik stap pas af na 40 km, als de training gedaan is. En nog 65% goed ook, ondanks het geflipper. Het is niet instawaardig, ik stuur geen berichten rond hoe geweldig ik wel niet ben, (oke, sorry Joyce) en ik voel me er niet beter door, maar ik heb vooral geen excuses. Het was een drukke werkdag, ik had in het licht naar buiten moeten gaan, gewoon iets eerder moeten stoppen qua werk, maar dit is waar ik nou eenmaal voor gekozen heb. Op de blaren zitten dan maar en de tijd aftellen. 80 minuten lang. De kleine succesjes dan maar ‘vieren’: dat ik een PR heb neergezet op de fuego flats, dat ik dapper ben om dit te doen en dat dit best een leuk tempo is voor mijn doen. Dat de training nog iets beter klopt dan gister.

Soms zou ik mezelf door de ogen van mijn collega’s willen zien: ‘anke, jij hoeft toch niet af te vallen, als ik jou lijntje had was ik oergelukkig’ ‘en ga jij nog sporten dit weekend? Ik grom dat ik niet mag hardlopen, dus ik ga alleen maar zwemmen en fietsen. Jo lacht er hard om. ‘Tuurlijk ga jij wandelen, je zit al op de 10 dagen, da’s een derde.’ Ja J tuurlijk, zo zie jij t.

21 februari – 1,2,3,4 sporten op 1 dag

1: Wandelen met Vincent

Ik stond op met kramp in de rechter eierstok en dat trekt aan het been. Helaas. Na het opstaan is het weer prima. Nog helazer: ik ben nog steeds niks afgevallen en blijf maar (ruim) boven de 70 kilo. Al wekenlang. Ik doe mijn best, maar het helpt goddomme helemaal niks. Erg demotiverend. 😞
Er staat een uur wandelen op mijn schema. Die heb ik naar deze dag geschoven. 📊
Vincent en ik nemen onze zwemspullen mee en we wandelen via een enorme omweg langs de oostvaardersplassen naar Joyce M. Het is ineens hartstikke warm en lente-achtig. Toch is het nog behoorlijk rustig en nog lang niet groen buiten! Het wandelen went wel ontzettend. Wandelen 🚶🏼‍♀️ We lopen na het centrum net even anders als normaal. En langs de lama’s. 🦙 we maken het uur vol en dan moeten we zoeken naar de straten en ga ik over de toegestane’ tijd van 1:12 heen met 30 seconden. De training is geel 〽️ in final surge. Ik heb het er warm van gekregen.
We gaan met JoyceM samen zwemmen ➡️🏊🏼 vincent mag rijden in haar schakelauto! Zijn dag is al goed

2: Zwemmen met Vincent en JM

JM kan wel een tip gebruiken als beginnend zwemmer: breeeeeed insteken. Ik ga nog niet in op de doorhaal, de ademhaling of iets- eerst breed insteken. Ze pakt ons achtje en laat die benen maar zitten. Ik zwem met r mee, maar we gaan de langzame baan in. Ik weet nog zo goed hoe onwijs zwaar dat begin was met zwemmen. Hoe onrustig en moeilijk het is. Hoe je na koet denken en de twijfel of je het ooit leert! Vincent zwemt even zelf in de snelste baan. Als JM zelf gaat oefenen ga ik naar de snelle baan. Garmin denkt dat ik 300m heb gezwommen. Ik wil een km gaan zwemmen, maar de snelle baan is hopeloos! Ik ben zelfs snel. Maar zo is het nou eenmaal. Ik zwem rustig en alles met achtje 550m. Dan gaat Vincent JM helpen en ik ga zwemmen. Ik tel niet, maar op 11:38 ben ik het zat, dat gedoe met water. Ik ga prima hoor, maar ik heb trek (de banaan is weer verwerkt denk ik). Ik denk dat ik tot 11:40 doorzwem. Maar dan kijk ik weer en is het al :41. Dus door tot :45 en dan maar zonder zin. Het wordt rustiger in de baan. Om kwart voor ben ik 17 minuten aan het zwemmen en ik wil de kilometer nu volmaken ook! Dan maar zonder zin meer. Ook geen-zin is een soort flow. Ik ga door tot ik de twintig minuten gepasseerd ben en dan heb 1100m gedaan. Garmin maakt er superirritant 1075 van. Dan zit ik op 1925m. Stik-ding.

Ik ‘zwem’ nog 75m en dan moeten we plaats maken voor de diploma-zwemmers. Ik zie die tijd nog voor me en ik zou voor geen goud willen ruilen! Dat gezanik met die badjes en het idee dat Vincent het nooit zou leren… How wrong we were… JM is doodmoe. Zo herkenbaar! Ik ben totaal niet vermoeid. Ik ben wel erg pissig op mijn garmin die mijn gemiddelde tijd op 00:00 zet. Teringding. Ik heb de “1100” netjes op 1:57 gezwommen! Ik kan daar heel slecht tegen. De douches zijn warm. Het bad was lekker koel. Deze training is groen. Volgens strava is het gemiddelde 1:56 en dat vind ik prima! Vincent rijdt ons weer naar huis en we moeten nog naar huis wandelen. Ik heb trek!

3: Buiten fietsen: Hard Work Pays Of!

Ik zag er tegenop: buiten fietsen en een training. Ik ben al zo’n sneue trappert. Het was wel lekker weer, eindelijk warm genoeg voor de vingerloze handschoentjes. Ik twijfelde: de racefiets of Robs fiets? Die smalle bandjes… Het werd toch de racefiets. Ik zag m en toen kreeg ik er wel zin in. Eerst 45 minuten infietsen. Ik besloot last minuten om andersom de OVP te nemen zodat ik op de Knardijk vol wind mee had. Het ging lekker! Ik genoot er gewoon van.

Muziek (hard) aan, de bekende weg, het ging best goed en er moest verder niks (de rest is toch wel beter, wat ik ook doe) en het zonnetje erbij. Ik vond het echt heel erg leuk! Nog natte haren van het zwemmen, dat gevoel hoort er bij. Het voelde echt weer prettig. Op de Knardijk helemaal leuk natuurlijk! De zon was mooi en ook lekker warm. Het is pas februari! Dan de dijk op en toen moest ik 5 blokjes van 4 minuten op tempo, 1 minuut versnellen en 5 minuten rust. Het was gelukkig op hartslag en dat bevalt me erg goed. Dan voelt het alsof het geploeter in Zwift zich nu echt wel uitbetaald.

Op de dijk had ik helaas wel meer wind tegen als ik had gehoopt! Dat is goed voor de snellere blokjes en ik deed ook mijn best, maar die minuut doorversnellen viel me tegen. De 5 minuten rust waren fijn. Ik dronk best netjes! Gewoon water. Ik was na 2 blokjes al rond de OVP dus ik ging nog door. De minuut van blokje 3 zat in de oversteken, niet gelukt dus. Na 3 blokjes was ik bij het Bloq en ik zag een bankje en daar heb ik even gezeten en mijn banaan opgegeten. Het is een training!

In het eerste uur zat ik op 27,6 gemiddeld, maar ja, ik had nog wind tegen tegoed! In het 4de en 5de blokje werd het wel wat lastiger om hard te gaan, maar ik probeerde het. Ik ging binnendoor en daar had ik wel mooi wind mee. Dus het ging best goed nog. Dan door de stad terug en uitfietsen en dat is zwaarder en lastiger en rommeliger.

Ik hoefde maar een klein stukje om voor de 50km die ik net niet binnen de training (1uur50) haalde. Wel een betere uitvoeringsscore dan binnen! En het was weer lekker en ik had een beetje last van allebei de knieën, maar links is het beste voelbaar. Niet echt erg, dat niet. Bidon leeg! Leuk gehad! En ohja, het gemiddelde is gedaald, maar 26,8 is beter dan 26,9.

4: Korte koppel hardlopen: alsof het kan!

Ik dacht na een glas cola met de fietskleren nog aan: ik ga het nu proberen of het hardlopen lukt! Ik hoopte op het 4,2km rondje, maar begon in onze straat en ik dacht: het gaat prima, alles voelt goed, maar dicht bij huis blijven is verstandig. Ik heb het met 3 laagjes veel te warm! Mijn stappen zijn weer bijna van mezelf, geen gestamp door de pijn heen meer. Maar ik merk wel dat hardlopen veel harder werken is dan wandelen! Ik loop onverhard terug door het park en dat voelt echt fijn. De kilometertijd valt me mee, maar daarna kom ik nog iets beter op stoom en ik pak de weg achter ons huis. Dan denk ik dat 2,5 kilometer gewoon genoeg is, maar ik wil het blokje ‘sluiten’ en dan komt de bus en kan ik niet meer terug, dus ik ga. nog een keer door het park. Ik sluit halverwege het blokje, want ik weet dat het nu 3km moeten worden en dat ik het net niet haal als ik niet wat op en neer loop.

Ik probeer iets sneller en krachtiger, maar zo ver is het nog niet! Ik ben erg blij dat de kilometertijden niet eens heel erg langzaam zijn! Ik maak 3km vol. Dat is mooi voor vandaag. Ik voel mijn linkerknie aan de buitenkant wel, dus ik moet nu weer even rustig aan doen. Daar baal ik een beetje van, dat het toch nog niet over en voorbij is en dat mijn been toch weer moeite heeft met hardlopen. NIet dat ik de trap niet meer op kan, maar ik voel het, het is toch stijfjes links. Ik moet ook ‘ouderwets’ schijten met diarree. Dat is een reden om weer meer te gaan hardlopen 🙂 Het was een mooi vol dagje zo. Ik heb de lente gevierd vandaag!

22 februari: Beweging, wandelgeneuzel en zwemmigheid

ik stond vanmorgen gammel op: stijf been, pijnlijke andere knie, gevoelige voetzolen, hongerig, hoofdpijn van te weinig drinken, moe doordat de poes kwam knuffelen vannacht, hongerig en lusteloos. En buikpijn. Een zeurende pijn, een beetje links van de eierstok. Zeurt gewoon door, zonder extreem pijnlijk te worden. En de levens voor Duolingo waren ook al snel op! Maar dit is wel de manier om binnen een dag een paar ons te verliezen! 🙃 we gingen voor een vloer kijken en daarna had ik weer even niks te doen. In elk geval niks waar ik zin in had. Voordat ik ging snoepen en vreten, ging ik maar even wandelen met Rob. Een kort blokje. Zonder doel, anders dan: een mijl en/of een half uurtje. Even de spierpijn eruit wandelen. Dat werkte. Het was ook mooi eventjes droog! Beide doelen gehaald. Maar de energie bleef uit en de chipszak won toch een beetje. Gewoon een grijze saaie dag als 1000 andere.

En dan later op de dag een TVA zwemtraining. Zelf heb ik eigenlijk een hele goeie training gehad! Ik lette op mijn ademhaling en dan met 1 brilleglaasje onder water blijven. Het ging toch allemaal stervensrustig! Ooit was dit onmogelijk uberhaupt om de overkant te halen, maar nu is zwemmen voor mij rust en vertrouwen. En dat zonder enig talent! Maar goed, ik deed de ademhaling 1 op 2. Dan ga ik dus vanzelf hele lange slagen maken! Uitademen onder water, arm ‘knikken’ en ademen en vooral: ONDER WATER DE BANEN NAAST ME IN DE GATEN HOUDEN. Dat wasijn motivatie. Het was telkens een hoop meter zwemmen in zone 1 en dan 100m iets techniekachtigs. Overigens begonnen we met een serie benen-armen-hele slag en zo, maar ik heb altijd mijn achtje!! Toedeledokie, laat deze ouwe maar. Ik moet straks naar ierse eilandjes kijken links en rechts en onder water alles in de gaten houden! Ik ging op een gegeven moment over op 1 op 3 ademen en dat is helemaal een relax-feestje! En dan kan je twee banen in de gaten houden 👀. Ik had het prima naar mijn zin. Alleen jammer dat ik de hele tijd moest opletten de man voor me niet om te zwemmen. We moesten op het laatst 100m zwemmen en dan het bad uit voor push-ups. No way, ik zwom liever extra en ging dan dus ook op flinke snelheid. Ook even lekker! Ik gad uiteindelijk ook geen zin meer om 100m zo der achtje te doen en ik zwom 150m uit, ik vond het wel best. Geen last van been of knie of vingers of haar of anderen, alleen in het begin even van het brilletje. Net zo gewoontjes als het wandelen en deze grijze zaterdag van 100 in een dozijn.

23 februari – Duurrit buiten met een knuffel voor schoonmama (en blijven wandelen)

Je hebt de topvrouwen die 100+km fietsen op (minstens) 28 gemiddeld, maar daar hoor ik niet bij. Ach, als zij samen de top-3 vormen, dan kom ik vast nog wel in aanmerking voor een plaatsje in de top-10 met mijn doorzettingsvermogen om in februari al op en neer naar Hilversum te fietsen. Ook al is het niet meer koud of gevaarlijk, ik doe het toch maar gewoon!

Weliswaar op Robs zijn fiets en ja, die heeft een motortje, maar die staat op 1 (van 1-9). Tussen km 20 en 30 stond ie op 3. Strak tegen de wind in door een polder: ik vond het wel best; met motortje hield ik tenminste nog een beetje tempo! Overigens stond tussen 32km en 42km het motortje helemaal uit! Ik was na 32km bij mijn schoonouders met een dikke knuffel voor schoonma (toen ik eerst naar de toilet was gegaan) en daar was tie uitgegaan, wat ik dus het eerste stuk van de weg terug niet eens merkte!! Ik had heen wind tegen en die was best fiks, dat was best werken. Ik haalde in het eerste uur maar 23km. Ik heb heel even gedacht of ik me zou laten ophalen, maar he: ik moest 3 uur en over tempo stond niks!! Dus met 33km was ik op de helft en nog niet op 1,5 uur en als ik dat zou volhouden, kwam dat prima uit. Ik ben nou eenmaal geen fietsgekkie of -talent. Ik dronk wat bij schoonma en ik kletste even en at mijn banaan. En dan weer terug, na een foto!

En dat ging dus wel erg lekker, zo wind mee! Ik nam nu bewust de dijk in de wind en het ging wel opschieten. Had ik 48km verzameld in 2 uur. Maar ik wilde er 70 halen. Dus ik moest wat omrijden. Ik luister dan lekker muziek onderweg en kijk wat om me heen. Ik had overal geluk met de stoplichten. En met het zonnetje. Al had ik in het begin best koude oren! Ik ging nu de andere kant op bij de Groene kathedraal. Dan heb je in de polder vol wind mee en dat voelt echt wel lekker en simpel en genieten dan.

Ik haalde de 70km en toen zocht ik Vincent op die aan het hardlopen was. Ik ging zijn kant op Almere door en toen werden het zelfs 75km en ik zag m precies na 3 uur. Toen had ik 77km gefietst. Niks geen geniale snelheid ofzo, maar wel fiks gefietst voor februari. En voor mijn doen. Afgelopen vrijdag 50, vandaag 75… Het wordt nog wat.

En toen fietste ik nog een paar kilometer naast Vincent verder. Oe, dat werd steeds kouder!! De zon ging een beetje lager staan en een lager tempo, brrrrrr. Maar wel gezelliger zo saampjes. Ik heb m wel even apart opgenomen. Op het fietscomputertje liet ik m doorgaan en daar heb ik alles bij elkaar 85km gefietst! Mijn gemiddelde van de 3 uurs rit was 25,8 en dit was natuurlijk een stuk lager, maar in totaal heb ik 23,5 gefietst volgens de fietscomputer. Het laatste stukje kreeg ik het zo koud, dat ik Vincent het rondje zelf liet afmaken. Moet je lef voor hebben als 18jarige ATLEET, om dan de laatste paar kilometer alleen te doen als het net 7 kilometer gezellig samen was. Wordt ie sterker van!

Ik heb eigenlijk geen last meer van mijn been. Dat is natuurlijk wel heel erg fijn! Maar het is lastig dat ik niet weet waarom. Ik heb nog wel wat buikpijn en nare krampen van tijd tot tijd. Ik was erg hongerig na het fietsen (had de bidon lang niet leeg en de winegums maar 2 er van op en 1 kikkertje) en dat is niet goed voor het gezonde eten. Jammer de bammer dan. We moesten nog brood hebben, dus zijn Vincent en ik om het park heen naar de AH gewandeld. Het brood was al op. Ik wil gaan voor de 30 dagen achter elkaar wandelen. Dit was dag 13. Ik heb deze week als je alle wandelingen meetelt, bijna 17 uur gesport. Zo tellen mensen: elk fietsritje telt mee, alle krachtoefeningen, elke wandeling is een sportbeweging. Ik tel niet zo. Ik doe zwemmen (met achtje), fietsen (met motortje) en deze week 3km hardlopen (met moeite). Dan kom ik nog op 10,5 uur uit en dat is mooi op dit moment in het seizoen, maar zonder het hardlopen voelt het voor mij nog steeds een beetje als ‘je er gemakkelijk vanaf maken’. Maar ik hoop toch weer een beetje te gaan bouwen. De conditie is in elk geval dik in orde! En dat wandelen hou ik er wel in!

24 februari – Wandelen en Bootcamp

Slecht geslapen zeg, elk uur een keer wakker, overal katten, onrustig tot en met fysiek. En dat is logisch: nooit heel veel suiker naar binnen werken voor je gaat slapen (taart). Voor mij is dat blijkbaar desastreus. Ik had dan ook niet veel zin in werken. In de ochtend was het een beetje de hak en de tak-verhaal, maar ik hield het verder wel lekker bij eigenlijk. Wel net iets teveel gesnoept, maar ook netjes amandelen.
En nou komt het
GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN BEEN OF MIJN KNIE.
Gewoon niks. Geen idee waar het gebleven is. Dat vind ik wel echt rot, dat ik er totaal niks van snap, dus het kan ook zomaar weer terugkomen. En dat is wel zorgelijk. Maar dit geeft vertrouwen. Ik kan weer verder denken aan bouwen en daar heb ik ook zin in.
Na het eten moeten we even naar de AH voor brood en meloenblokjes. Ik zet maar gelijk mijn horloge aan, op naar de mijl! En daarna ga ik naar de bootcamp wandelen en maak ik daar nog een klein ommetje om de mijl vol te maken. De lucht is mooi donker. Na een regenachtige dag is het droog. Koud is het niet meer.

Ik ga in mijn ‘pyjamabroek’. Boeie. Ik ga niet mijn best doen. Sporten is sporten en dit telt voor iedereen dik en vet mee, dus ook voor mij. Compressiesokken aan en zonder zin ben ik weer van de partij! Mike is zo gezellig en makkelijk en hij blijft praten. We warming uppen met wandelen en dan klapt hij 1 keer en dat is springen en 2 keer is de grond aanraken en 3 keer de enkels. Vind ik al leuk (en prima te doen!) Al is het onthouden me wat lastig. dan doen we een blok van 8 minuten met 3 oefeningen en die tien keer: lunges, skiers en butttickers. Ik hou dat prima vol, maar echt diep ga ik niet. Ik krijg het wel warm. Daarna doen we 4 oefeningen 10x en tussendoor 2 keer opdrukken. Kan ik ook. Echt, als je een uur buiten kunt zwemmen is dit allemaal dikke pret. Daarna doen we nog iets en ik voel de spanning wel wegtrekken wat er nog aan zat. Daarna gaan we op de matjes verder en dat is helemaal mijn ding! Catcow voor de rug en superman en daarna veel buikspieren. Nou mijn buikspieren zijn sterk! Die wel! Ik doe nu wel een klein beetje mijn best, maar niet dat ik echt iets voel. Ik heb het zo wel naar het zinnetje. Ook geen harde bam-bam-muziek. En daarna wandel ik weer opgeknapt naar huis. Al bijna anderhalf uur gesport vandaag! Nou ja, voor anderen is het sport en iets om over op te scheppen, ik heb bewogen.

25 februari – 70 minuten duurrit om op te warmen voor het hardlopen en ‘s avonds zwemmen

Het was gewoon saai en ik had weinig energie bij het fietsen. Maar wel even buiten en gefietst en het motortje niet hoger gezet en gewoon gefietst. Altijd beter dan binnen (maar niet veel) Ik heb vrijwel niemand gezien. Ik moest om voor 30km en ik had muziek op. In het begin was het koud, maar bij de sluis heb ik mijn buff om mijn oren gedaan. Daarna wind tegen. Ik zou mezelf niet zijn geweest als ik niet een uur lang had opgezien tegen het hardlopen wat hierna komt. Ik heb veel zwanen gezien. En veel boomstaken. Ik kijk uit naar meer groenigheid. Geen enkele weg dubbel gereden! Dat vind ik dan de leuke, kleine uitdagingen.

En dan een koppelloopje van 5 keer 4 minuten hardlopen en rust er tussen. Spannend, want ik weet niet hoe het gaat gaan. Natuurlijk hoop ik dat het fantastisch en vanzelf gaat, want ik heb nauwelijks meer last van mijn been. Ik voel nog verschil tussen links en rechts, maar van pijn of last is geen enkele sprake meer. Ik begin rustig en gelukkig is het enige wat ik zie hoe lang ik ga, niks over tempo of iets. Ik heb de compressiesokken aan en de fietskleren. Een jasje minder, dat wel. Ik doe gewoon wat ik moet doen qua hardlopen, maar ik voel nog niet de kracht of het gemak. Het loopt wel gewoon en ik voel de knie wat protesteren. Daar baal ik van, want ik vind toch dat dat nu over moet zijn. Misschien moet het nog even slijten. Ik tel na het eerste blokje van 4 minuten dat ik het 4km rondje misschien niet helemaal haal. Dus ik ga binnendoor. In de rust jog ik door, maar aanzetten vind ik dan weer lastig. Dus het tweede blokje kost wat meer moeite qua route en zo. Ik ga wel ietsje sneller! Niet dat het moet, maar het is leuk.

In het derde blokje moet nog steeds alles wennen lijkt het, maar in blokje vier gaat het wel weer vanzelf. Ik zeg tegen mijzelf dat het allemaal niet zo moeterig is en dat ik mijn best niet hoeft te doen en dan verandert de pas wat en past mij iets beter. Nu doen allebei de knieen evenveel pijn haha. Is iets langzamer, maar dat boeit me niet echt. Ik ga door het park en dan denk ik dat ik eigenlijk een andere route moet nemen als bij het fietsen en zo min mogelijk dubbele paden moet creeren. Dat lukt me! Ik ga nog om via de school en dan maak ik thuis nog een kort en rustig blokje om om de 4 km te halen. Ik heb geen enkele napijn, maar laat ik nu niet gelijk denken dat ik weer 15 kilometer kan lopen. Eerst dit rustig laten indalen en dan later van de week een klein stukje langer.

‘s Middags zijn we gaan wandelen. Vincent was ziek gisteren en knapt vandaag weer op en dan moet ie van mij even naar buiten en met me meewandelen. Weer zoveel mogelijk nieuwe straatjes proberen, dus we lopen aan de andere kant van het spoor nu. En door de Sieradenbuurt. We kletsen wat en er komt zelfs een sneu zonnetje door. Ik fotografeer een mooie zwaan en ik vind het prima om 3,5 kilometer te wandelen.
Vandaag ben ik gestart met probiotica en ik ben aan een stappendoel begonnen. Ik heb weinig fysieke last vandaag.

En ‘s avonds een zwemtraining in baan 2. Ik ging lekker lag in baan 2, W vroeg nog: ben je verdwaald. Maar tempo’s in baan 3 op dinsdagavond laat met 2 roemenen erbij is mij veels te hard werken. Daar heb ik geen zin in. Ik zwom rustig en kalmpjes 300m in en lette weer op de ademhaling en de rust. Die rust en dat uitdrijven, heb ik ergens gezien, dat gaat veel sneller! We moesten 200m z1-2x100m z2-4x50z3-2x25m sprint. Ik zwom heerlijk achter wilco, tenminste… ik moest de héle tijd opletten niet bovenop ‘m te zwemmen. Zeker de eerste 300m. Maar goed, hier had ik voor gekozen. Rust, kalmte en mijn slag onder controle houden. Sprintjes kan ik dus ook alleen op armen. Tussendoor 50m actieve rust en die rugslag vind ik dan veruit het zwaarst! Maakt stomme MrG er 75m van, zodat het niet meer klopt 😣We moesten dit 2x doen, maar na de tweede 200m gaf R ons een andere opdracht. 100z1-75z2-50z3-25z4/5-25z4/5-50z3-75z2-100z1. Voor mij allemaal prima haalbaar, al was het verschil tussen de eerste z1 en z2 wat groot. Daarna 4keer 50m. Z1-z2-z3-sprint. Niet mijn ding, dat sprinten maar met 1 op 2 ademen en forse slagen kan ik het prima.

MrG had veel meer moeite met tellen en ik heb denk ik zelfs meer gezwommen, maar het zal me een biet wezen. Daarna nog een keer 4×50 met steeds iets langer sprint: eerst 12m, dan 25m, dan 37m en tot slot de hele baan. Die man voor me ging enorm flipperen en daar ging ie langzamer door. Dus ik kan het dan prima oppakken en het was zelfs een beetje leuk om dat te merken. Dat ik gewoon eindelijk na jaren en jaren door het water glij. Stop het gevecht met verdrinken. Alles met achtje natuurlijk, behalve de laatste 100m. Maar toen zat ik vast achter een rugslagzwemster. En toen nog 25m erbij kliederen. Was dit nog het leukste en gemakkelijkste van de dag. Het moet niet gekker worden. Ik heb hard gelachen om het sneue dartelstel en lekker gekletst met DH.
Ik zwem trouwens vaak zonder hartslagmeter de laatste tijd. Zou die meter iets blokkeren bij me? Ook maar eens zonder hardlopen

26 februari – Wandelingetje

OPGESTAAN ZONDER ENIGE PIJN OF MOEITE. Dat was een hele tijd geleden. Goed geslapen ook. Geen last van been of knie of moeite. Het was gister misschien ook geen mega-training, maar toch wel lekker dat dit ouwe corps dat prima verwerkt. Alleen wel te vreterig. En geïrriteerd omdat iedereen alles opeens weer kan of wint of in de schoot geworpen krijgt. Not me. Ik moet er voor werken. En hopen dat t zo blijft met mijn been en dat de gezondheidszorg mij ook wil helpen. Maar werken zal ik hoor! Ik doe mijn best. Vind het werken leuk. Ik snoep teveel chocolade en daar krijg ik denk ik buikpijn van. Tijdens het wandelen.

De zon is wel weer weg, maar ik vind het heerlijk om samen met Rob te kletsen en zo het werk te bespreken. De stappen te halen, een frisse neus op te doen en de wandeling weer een dag vooruit te helpen. Het blijft al lekker lang licht! Ik voel soms opeens uit het totale niks wel mijn knie. Alsof het overbelast is. Kort en dan trekt het gewoon weer snel weg.
Ik twijfel s avonds lang of ik alvast de fietstraining van morgen zal doen zodat de ‘rustdag’ morgen valt, maar ik heb totaal geen zin. Misschien morgen wel.
Het zou wel kunnen zijn dat onze kussens omgedraaid zijn geweest en dat ik daarom pijntjes kreeg. Het kan de periode zijn. Het kan de stoelgang zijn. Het kan het eten van teveel chocolade zijn. Maar nu is het fijn te voelen dat geen last een kadootje is!

27 februari – Binnen fietsen en buiten sjokken

Slecht geslapen vannacht (katten, snurken, onrustig) en een lange, volle werkdag met weer een zieke erbij. Waren we met zijn tweetjes over vanmiddag. En ik had een presentatie in de ochtend. En tussen de middag brood en koekjes halen. De koekjes hebben het niet donker zien worden. Hopeloos! De weegschaal zal morgen wel weer wat vinden van bestellen en Rummikub spelen ipv sporten. En dan moet ik nog fietsen. Buiten is het intussen donker en het regent, maar dit is toch een blokjestraining met een piramide met oplopende snelheden. Ik heb Geen Zin. GEEN zin. GEEN ENKELE ZIN. Nog minder dan gister. Was ik toen maar gegaan… ik stap gewoon op. In Schotland is een nieuwe route. Die pak ik maar. Ik merk al heel snel dat die piramide me gestolen kan worden. Een uur fietsen is me even goed. Horloge aan de kant en Duolingo opstarten.

Vincent komt nog even kletsen en ik fiets best oke voor mijn doen. Maar zonder zin te krijgen. Maar omdat ik geen zin heb, dat vind ik geen reden om af te stappen. Ik heb nergens last van lichamelijk, een beetje gevoelige knie. Dus dat binnen fietsen moet maar over zijn. Het rondje Schotland zit er best snel op. En passant fiets ik hier en daar mezelf flink voorbij, maar ik span me niet echt in. Koppig en streng? Ik denk gedreven. Het kan niet altijd lekker en makkelijk en leuk en vanzelf gaan. Maar dit keer was de training: do it.

Uitvoeringsscore nul, precies de trainingstijd en toch net ff 30km volmaken en dan is het ook klaar. Nee, als ik naar het lijf zou luisteren zat ik met chocolade, een boek en cola op de bank te candy crushen.
En dan heb je met jezelf afgesproken te wandelen. Elke dag. Ik met mijn stomme ideeën. En dit is pas dag 16 van de 30. En het regent nog ook. Ik pik Vincent op bij de AH. En dan lopen we te kletsen. En een dubbel bruggetje over. De regen stopt. En het lopen is erg fijn als het gedaan is. Wandeling gemaakt, stappen gezet.

28 februari – Fietsen, hardlopen en wandelen

Buiten op de racefiets een duurrit van 90 minuten: dit ging even totaal compleet enorm NIET. ijskoud en kut #notmyday. Geen energie, 1 groot gevecht tussen anke en fietsen. Geen tempo, geen zin, geen kracht en alleen maar wind tegen op dijk. Dus nog kouder, nog minder leuk, nog harder door de energie heen. Vincent naast me had nergens moeite mee. Ik was totaal niet blij. En dan is de dijk saai en lang. Zeker nu, nu alles grijs is. De Knardijk is heel ver weg. Ik had best 40km willen fietsen, maar het was onmogelijk. Op de Knardijk hadden we wind mee en piepte even de zon door, maar ik was erg, erg moe en de strijd was al geslecht: fietsen won. En ik ben geen fietsenfan. Ik maakte wel een mooie foto van een auto! Als dat al het vermelden waard is…..

We stopten bij het buitencentrum, want ik moest plassen en Vincent wilde een raketje. Maar het was er stukdruk en ik was de rij spuugzat en er was natuurlijk geen ijs. Dan maar doorfietsen, nog even wind mee. Maar wel opnieuw weer ijzig koud. Het voelde ook maar als 5 graden. Mijn voeten kregen daar al een hele tijd niks meer van mee, gevoelloos als ze waren. Ik wilde over de Trekweg, hopend dat daar dan wind mee was. En jawel! Dat ging nog best lekker. Dus was die dijk echt een verkeerde keuze geweest. Vincent kon op de trekweg ook lekker over auto’s vertellen en dan is het hele fietsen iets minder vreselijk. Maar de 40km kon me gestolen worden! Er stond 1,5 uur op het schema en meer vond ik absoluut onaantrekkelijk. En dan moest ik ook nog gaan hardlopen. Daar had ik ‘fijn’ anderhalf uur tegenop gezien. Met een gemiddelde van nog geen 25km per uur. Dat komt omdat ik gewoon veels te dik ben. De afgelopen week ben ik ANDERHALVE kilo aangekomen. Gelukkig was ik de eerste 3 weken van februari al een ons afgevallen, maar ik ben er wel ontzettend gefrustreerd over! 3 weken ‘netjes’ is min 100 gram, 1 week even niet opletten is plus 1500 gram!!! Waanzin. Kutlijf. 1 voordeel: kan ik volgende week weer afgevallen zijn. Dan zie k de heldinnen die 100+km fietsen en 29km/u halen en voel ik me extra sneu.

Daarna hardlopen: 7 keer 4 minuten met tussendoor 30 seconden dribbelen. Vincent had de rugzak mee dat we na het rennen konden wandelen. 7 keer 4 minuutjes. De eerste kreeg ik al nauwelijks voor elkaar! Buiten adem, te lage hartslag, zwoegen en ik voelde mijn knie. En verder alles wat pijn kon doen. Alleen mijn voeten voelde ik niet, die waren nog bevroren. Kon ik ook missen ook. Dribbel was prima. De tweede eender: ik klonk als een stoomtram, kon niks zeggen en kneep mijn handen fijn. Vincent huppelde naast me te klagen over de rugzak (terecht). In het derde blokje gaf ik, mijn knie, mijn hartslag en mijn ademhaling het verzet op. Er kwamen zinnen uit, onverhard hobbelen, het gevoel kwam terug en het tempo ook! We konden weer discussiëren of we op de helft waren. Bij blokje 4 was Vincent even zijn handschoenen wegdoen en die ging ook al heerlijk en snel! Jammer dat mijn voeten begonnen te ontdooien en het pijn-doen overnamen. Die kan ik hebben! Ik kreeg wel door dat ik met deze snelheid de route misrekent had. Blokje 5 en 6 gingen iets minder hard (waarom zou ik ook), maar nog wel op 10+km/u. Het zonnetje kwam erdoor en alles werd mooier.

En het voelde weer goed en als vanouds en mijn vingers ontspanden zich en de passen voldeden. Het laatste blokje ook nog onverhard en ik kon zelfs wat versnellen ondanks de glibberige modder en ik was onwijs blij! De knie was gevoelig, de voeten ontdooit en hardlopen was weer leuk. Na 5,2km stopgezet. Had ik het warm. Waren we op het fietspad en nog zeker 1,6 wandelkilometers van huis. Prima gemiddelde zo. Dit geeft vertrouwen dat ik het nog wel kan.
En dan nog wandelen natuurlijk!

er staat voor morgen 1 uur wandelen, maar als het kan doe ik m vandaag. Vincent gaf me mijn jasje en dan lekker samen wandelen. Ik vind het prima. Kletsen en van de zon genieten. We maakten een ommetje, dat ik eventueel een uur zou kunnen halen. Mijn knie was gevoelig, ondanks de compressiekousen. Ik zag ondertussen het gefiep van JB en JH voorbij komen en toen deed ik mijn telefoon weg en liepen we lekker door. De Oekrainers waren aan het barbecueën. Over de Evenaar en ik dacht na 22 minuten: ik ga het uur vandaag doen. Nu ben ik bezig. We gaan langs de Etos en Vincent neemt mijn magnesium mee naar huis als ik nog langs het park loop. Ik maak 5km vol en net niet het uur, maar het is wel genoeg! Ik heb geen last meer van mijn knie of been.
Wel van een enorm opgeblazen buik.

En zo is februari ook alweer om. In totaal weer 7 euro 60 opzij gelegd voor vuurwerk. Erg weinig hardgelopen (nog geen marathon alles bij elkaar), bijna 600 kilometer gefietst (dat zijn 6 euro!) en bijna 20 kilometer gezwommen. Wandelen was goed voor een dikke euro met zo’n 100 km en dus 3 keer zoveel als hardlopen. Ik zal het wel niet snel (goed) genoeg vinden!

1 februari – We doen maar weer eens een triatlon-afstand op 1 dag, omdat het kan.

Eigen volgorde en eigen interpretatie: atb-en, 5 kilometer hardlopen en een zwemtraining.

Eerst mountainbiken in het Kotterbos samen met Vincent. Ik vind het eng, op de atb (allterrainbike). Mijn fietsbeheersing is slecht. Het gaat zo sloom. Ik heb het koud. Ik ben een beetje verkouden. Mijn linkerbeen is weer stijf (komt vast van de dropjes van gister). Ik ben te zwaar. En ik ben in het Kotterbos ooit hard met mijn hoofd tegen een boom gevallen door de modder. Het pad is geupgrade: overal ligt een soort gravel. Vincent had wel zin om met mij te fietsen. We gingen terug omdat mijn zadel hoger moest, want met knieband kon ik mijn knie nauwelijks ronddraaien. Het was kil, maar erg mooi met de zon.

We gingen het pad op en we moesten de berg gelijk op. Ik wandel naar boven! En ga langzaam naar beneden. Voorzichtig door de bochtjes in het bos. Over het fietspad gaat t wel. Dan langs de vaart, dat is aardigjes. Pa en ma bellen en even verderop bellen ze weer. Dan ga ik dus terugbellen! Gedoe. Telefoon pakken enzo. Er is niks.

Dan weer een redelijk aardig stukje bos, maar omhoog red ik echt absoluut niet! Na de brug omlaag, waar ik ooit hard viel, loop ik ook. Een stukje door het bos met omhoog/omlaag is wel leuk.

We komen een hardloper tegen en ik zou graag met hem ruilen!! Verderop fotografeer ik Vincent. Hij geniet enorm.

Weer een stukje bos-geslinger. Dan steken we de trekweg over en nog een aardig stuk bos, wel eng, maar het brugje is veel akeliger!! We wachten op elkaar als er voetgangers passeren, want ik wil Vincent filmen langs de weg op het slingerpad. Een ander stukje lukt wel om even te filmen.

Hij stopt om me op modder te wijzen. 😍 ik heb het warm (behalve mijn voeten) en ik word moe. Ik fiets om over de brug bij de vaart en daarna volgt een stuk, ook achter het luierpark langs, wat echt eng is en niet leuk. Teveel op en af. Teveel bochten. Ik denk wel 100x: ik wil naar huis!! En ik wandel veel. Eindelijk op het fietspad is het daar glad! Terug het bos in en ohja, daar ligt nóg een ommetje!! Die maakt alles weer goed: leuk op en af, lekker door het bos en ik ontdek het schakelen. Echt een stuk leuk! Over ‘mijn’ pad en dan terug naar de heuvel. Mijn horloge pauzeert elke keer, maar wat gaat het traag! We fietsen nog even via het centrum terug naar huis. Ik ben blij dat Vincent het gaaf vond. We doen het vast nog een keer, maar dan sla ik een stukje over! Ik ben er echt moe van en hongerig. Mijn been zit wat losser en is niet verder beschadigd. Als ik mijn ouders bel, vinden ze dat ik maar op de bank moet gaan zitten. Dat doe ik een tijdje, maar ik word er niet blij van. De training is geel. Fluoriserend geel vind ik!

We gaan lunchen en ik ga bijkomen. En dan ga ik hardlopen. Ik ben heel jaloers op al die mensen bij wie het vanzelf gaat, of die steen en been klagen en daarna gaan ze opeens weer hard/veel. Dat gemak is er bij deze dikke, ouwe, licht geblesseerde hongerlijer wel even af. Maar ik ga wel. Ik doe het toch. Het moet van niemand. Staat niet eens op het schema. Ik kan ook in fietskleren op de bank blijven candycrushen! Maar ja, ik heb al 20km gefietst en ga straks ook zwemmen. Dus 5km lopen is een soort van ‘logisch’. Ik heb het veel te warm met de driedubbele fietskleding! Ik heb het moeilijk met een veel te hoge loopcadans (183!). Om het rondje te verlengen ga ik door de woonwijk een extra blokje. Ik geniet maar een beetje van de zon en ga lekker door het bos. Ik blijf hardlopen! Geen gestop voor foto’s of geneuzel: doorlopen.

Na 3km moet ik al. Ook geen reden tot stoppen. Oefenen. Mijn been doet aardig mee. Ik loop even door het bos. Door en door, met wat ommetjes. Het is welbekend dit rondje. Doorlopen anke, doorlopen. En nu netjes gaan eten, dan weet je dat het makkelijker wordt over een paar maanden! Ik zit nog onder de 6:30, maar door de aandrang wordt het moeilijker en moeilijker. Er loopt iemand voor me die nog trager gaat, maar ik haal r niet in, want ze gaat eerder af. Ik loop nog een klein blokje om het huis om de 5km vol te maken, maar ‘holy-shit’ wat moet ik nodig!! Thuis ga ik direct. Misschien loop ik wel daarom: dan kan ik tenminste naar de WC! Ik ben geen snelle held, ik genees absoluut niet in een handomdraai, ik krijg het even niet kado, het gaat effe niet gemakkelijk: maar ik doe het!! En ik hoef me niet te verantwoorden op Strava of Insta. Ik zie de rest wel blinken en shinen. Misschien zijn mijn zware kilometers wel sterker dan hun mooie fotootjes en snelle tijden!

Er komt een moment dat het weer vanzelf gaat. Maar dat is niet vandaag. Dan kan je kiezen om niet te gaan of te kappen, maar zo zit ik niet in mekaar. Triatlon gaat nou eenmaal niet vanzelf, doorzetten moet je ook leren. Ik had al weinig zin en ik moest alleen, want Vincent werkt. Ik heb al een gele training vandaag (fietsen was te kort: 1,5 ipv 2 uur) en een blauwe training (hardlopen stond niet op het schema), dus deze kon ook rood worden. Of groen (de tijd klopt dan in elk geval) bedacht ik me tíjdens de training! Ik begon in baan 3. Inzwemmen ging nog wel, maar daarna!!!! Het ging hard, het was veel, ik hield het niet bij en doordat het zo lang achter elkaar was (800m dacht ik) met opdrachten er tussen die ik niet kon lokaliseren was het een hel. Superonrustig met 3 hele snelle zwemmers die moesten inhalen en ik had het gevoel dat ik mensen ophield en ik zat er gewoon niet lekker in. Ik ging naar baan 2, maar dat ging dan achteraan weer veel en veel te traag. Baan 1 was rustig. R ging met me mee. We zwommen achter de 2 mannen die 600m aan het zwemmen waren, maar ook hier: geen idee van de opdracht. Er waren ook 2 hele trage zwemmers die moesten wachten, maar dit was voor mij wel even beter. Ik ga me niet kapot zwemmen zeg! Doei. Toen deden we nog een keer 600m en er zaten ook opdrachten tussen, maar ik kreeg het niet mee en het enige wat ik zag en deed was poloslag. Verder borstcrawl gedaan met achtje. Het is me wel best. Natuurlijk ligt het halve bad hier vol geweldenaren die al (10x zoveel) gesport hebben vandaag dan ik, maar ik voel me niet fit genoeg. Dit rustige zwemmen is heel prettig voor me. 600m is een end. Dan doen we nog 3×50 waarvan 25m andere slag: ik doe de Franse slag, een rugslag en schoolslag-met-achtje. Ik doe het 4 keer zelfs! En dan de laatste 100m zonder achtje in 2:10. I am done. Ik ben er moe van en heb geen zin in geklets. De training is groen! Kei-groen. Geen idee wat de bedoeling was bij de tva! Macaroni met roerbakgroenten eten: top.

2 februari – off-day!

Ik vind dit zo moeilijk!! Er staat een uurtje hardlopen op het schema. Niks geks, gewoon lekker lopen. Het is lekker weer, mijn hoofd wil graag, maar mijn hele lijf niet. Mijn linkerbeen niet, mijn knieen eigenlijk allebei niet echt, een lichte verkoudheid, overal een beetje pijntjes van mijn hoofd tot steken in mijn oor, mijn gebit doet zeer en mijn mond zit vol aften, met 2 truien aan nog altijd koud; maar ik heb absoluut geen koorts (36.7 hooguit) en ik ben ook niet echt heel ellendig. Gewoon niet fit. Garmin detecteert nauwelijks iets. Een iets verhoogde rusthartslag. Eigenlijk zou ik daarvoor het hardlopen niet willen laten schieten, maar ik moet verstandg zijn! Ik vind het echt heel lastig om over te slaan en niet netjes het schema te volgen, maar het “moet” nergens voor deze keer. Ik heb geen grote doelen staan en dat linkerbeen is wel lastig en vraagt simpelweg niet om inspanning. Die wil de trap al niet lekker op of af. Ik voel me dan zo oud en slap.

Ik wandel met Rob naar de Plus, want we hebben iets nodig. Ik ben weer netjes aan het eten en dat bevalt me wel, maar ik vind stiekem dat de last daarmee ook moet verdwijnen! Al ben ik pas 1 dag bezig….. Het is hartstikke lastig om te zien dat iedereen moeiteloos rent en fietst met dit lekkere weer, maar dat ik me er even niet toe kan zetten. Ik wandel zelf nog een stukje door als Rob de boodschappen weg legt en geniet best van de zon en de vogeltjes die ik hoor, maar ik ben daarna alweer moe. Dat is niet gewoon voor mij. Ik zit snel weer achter de computer voor mijn blog. Ik ga dinsdag naar de craniotherapie en ik hoop daarna alles weer op te kunnen pakken. Misschien heb ik een heel klein staartje van de griep en uit zich dat bij mij vandaag op deze manier. Ik denk dat ik verstandig was door niet te gaan hardlopen, als ik me er zelf maar niet zo “opgeverig” bij voelde! Overigens doen de darmen geen pijn, maar ze werken ook niet echt (mee). Heb k ook nog een rode training deze week!

3 februari – Tour de Zwift op de fiets binnen

Er was ook een training, maar die liet ik links liggen. Meteen na het werk op de fiets gesprongen! Ik was al omgekleed en alles stond aan.
Vanmorgen toen ik opstond voelde ik me weer goed! Geen pijn in de knie en geen stijfheid. Er is nog wel een disbalans. Het is goed dat ik gister niet ben gaan hardlopen en dat ik weer verstandig eet. Mijn darmen en mijn baarmoederbanden doen wel écht pijn en schieten van tijd tot tijd in een korte heftige kramp.
Ik vind het niet eens zo erg om weer te werken en lekker bezig te zijn. Er gaat nou eenmaal niks ooit vanzelf, maar ik doe wat ik kan en ik doe mijn best. Ik drink veel thee en eet mandarijntjes.
En daarna fietsen dus. De middelste route van de tour de zwift series 5. In saai Richmond. Het is extreem druk.

Ik draai lekker mee, voor mijn doen snoeihard, in vergelijking met die 1000 anderen supertraag en blijkbaar fietst 90% voor me uit. Ik doe maar gewoon mijn eigen ding joh. Niet de training, maar een beetje lekker doortrappen. Er is een sprintje en ik eindig wederom in de top 10- van onderaf. Dat sprintje gaan we 5 keer doen. Ik snap geen drol van het miniblokje, maar het sprintje doe ik elke keer ietsje harder. Eerst 26 seconden, dan 23. Verder geen muziek, geen afleiding, geen Yathzee, even kort met Vincent kletsen. Ik maak wat screenfoto’s.

De derde keer sprint 22 seconden en ergens gaat het dan opeens veel harder. Iets geschakeld? In elk geval 30+. De laatste twee sprintjes in 21,8 en 21,4. Daar moet ik vet mijn best voor doen!! Maar ik ben trots dat het me gelukt is.

En dan nog de route afmaken. Ik fiets weer in me uppie.

Nog even rondkijken en dan de laatste berg op, snoeihard omhoog. Mijn cadans is teveel stoempen, maar ik kom sneller boven dan de rest en van plek 980 in het begin ben ik naar 925 gefietst. Joh, done!

Ik fiets nog uit en ik zweet flink. Zit er nog een dikke heuvel in die nogal vertragend werkt! Ik maak de training niet echt af qua tijd, maar binnen de marge. Level 50!!!

4 februari – Duurritje buiten, bozigheid en “hardlopen-wat-dat-niet-was” en ‘savonds zwemmen.

hoi M, we hadden het er van het weekend over: je verontschuldigde je voor jouw tempo op de fiets. Totaal onnodig natuurlijk, want jij was lekker buiten en ik zat binnen te sippen!! Ik kwam die dag nauwelijks buiten, en nu beginnen de blaasjes op mijn lip, dus ik was vast wat ziekjes; maar jij fietste lekker op je atb in de polder! Sorry voor dit tempo vandaag, ik ben ook zo’n 🐌 je. Jij ging misschien nog langzamer, maar jij had een zware MTB zonder motortje. De slanke, jonge meiden die het afgelopen weekend hun fiets uitlieten, lachen er hard om, om onze tempo’s. En zie je mijn sneue afstand? Afgelopen zondag was dit voor ons geweest, voor de beginners, de amateurs. De meesten hebben het hele Gooi gezien of het dubbele gedaan van dit. Als ze niet bezig waren hardlopend de PRs te verbreken en opeens alle blessures weer als sneeuw voor de ☀️ verdwenen zijn. Die zon was er niet vandaag. Ik had zelfs met 2 paar sokken en overschoenen een paar uur ijsklompjes in plaats van voeten, zelfs na het fietsen nog.

Het zag er niet erg uitnodigend uit vandaag, en in tegenstelling tot zondag heb ik geen enkele andere racefietser (oid) gezien. En ik vond het best wat wind. Altijd natuurlijk, maar gezien het tempo wat ik op de dijk wel redde, heb ik in de stad de tegenwind wel degelijk ervaren! Ik wilde over een paar punten heen en daar moest ik voor naar Poort fietsen. Dat grappige fietspaadje en het nieuwe fietspad. Het viel me niks mee. Mijn knie is nu weer ingepakt, want dat had ik gister niet gedaan en nu is de pijn -hoppa- weer terug. Bij mij geen ☀️ op de ❄️ qua lijf of blessure: bij mij zeurt het lekker door. Geen wonderen, geen hulptroepen, geen ondersteunend team. Ik heb met veel moeite een afspraak gemaakt voor vanmiddag bij de cranio.

Ik ga op de fiets van Rob de eerste 5 blokjes van 5km elke keer iets harder: bewust hoor. Is het nog iets van training. Het motortje staat op 1. Omdat het een zware fiets is, niet echt als hulp. Op de dijk gaat het wel redelijk lekker, maar ik wil ook over het nieuwe brugje, dus nog een ommetje. En dan een beetje rondom huis tot 2 uur vol is en de 45km ook. Op het einde hetzelfde stukje voor de vorm. Niet gestopt onderweg, 3 slokken water wat eerst warm was en op het einde nog kouder dan ik. Ach, ik heb het gedaan, was lekker buiten. En het waren toch 46 kilometer.

En dan draait de rest van de dag om de afspraak bij de fysio/cranio. Maar haar kind is ziek. Geen cranio. Ik druk me zacht uit: daar baal ik van. Mijn knie doet pijn en ondanks het keurige eten, trekt er van tijd tot tijd een enorme kramp door mijn onderbuik. De cranio had het kunnen verhelpen. De zorgvuldig geplande afspraak waar ik mijn schema op had vastgelegd en mijn dagindeling op was gebaseerd gaat zomaar niet door. Want ze heeft als alleenstaande moeder geen opvang voor haar kind. Ik weet zeker dat ik dat kind ook nooit meer in de behandelkamer erbij wil! De laatste keren is het mannetje erbij, (want dan is de school uit en zit hij filmpjes op de telefoon te kijken) maar als ik wijk voor hem, gaat dat kind vanaf nu ook wijken voor mij. Ik wil best snappen dat je kind ziek is, maar ik moet nu mijn werk verzetten op het laatste plekje wat er nog is en dat is dan een half uur in plaats van het uur wat ik vandaag had. Ik snap vanalles, maar ik wil dit jaar de Hardman doen. Ik ben natuurlijk niet zo interessant als iedereen die alles blogt en een heel team medici om zich heen heeft binnen een paar daagjes, maar nu word ik pas over 2 weken verder geholpen. Ik kan er niet op wachten. Ik moet sporten. En als alles dan stuk gaat, dan plakt de hele medische wereld mij maar weer aan elkaar! Ik ga boos naar buiten en snap dat hardlopen onverstandig is, maar ik zet de activiteit wel op hardlopen. Wie controleert mij nou? Als ik zeg dat dit hardlopen is, is het dat.

Ik jog stukjes, zodat elke kilometer onder de tien minuten komt. Elke stap doet pijn. Aan de binnenkant van mijn linkerknie, ergens van binnen zit een blauwe plek.

Ik ken de route, ik moet dan wel naar de wc als ik wandel, maar thuis al lang niet meer. Ik verveel me, ik ben boos op alles en op veel. Waarom moet ik op mijn eten letten, terwijl iedereen maar raak vreet? Alles irriteert me. Ik haal wat bij de winkel en maak foto’s. Bij uitdoen zitten de knieband en compressiesokken in een beknelling. Sjips. Dat is er niet goed voor en helpt ook niet.
Maar stoelgang blijft uit.

Dit is mijn hardlopen van vandaag. Morgen ga ik echt en pak ik de knie wel in. Donderdag een half uurtje cranio: mag ze het oplossen, als ze dan kan.

En dan ‘s avonds gaan Vincent en ik zwemmen bij de TVA.

Alles met het teruggevonden achtje! Ik had de hele set zaterdag laten liggen: brilletje, badmuts, achtje. Gelukkig lag het er nog!!

Intervallen vielen mee tempo baan 3 was normaal. Ik zwom niks voorop. Eenna-achterste was prima. Ook een paar keer steek bij zwemmen. 200m inzwemmen. Ik kan lastig keren en dan zwem ik snel bij en na driekwart baan ben ik dan op een te hoog tempo en zwem ik in de benen voor me.
1 op 2 ademen en krachtige slagen.
Schoolslag met achtje kan ik ook.
4×100 1,23,4de baan sneller dan de andere 3
50 school
4×125 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4-100 snel
50 School
3×160 achter elkaar; 75 kalm, 50 snel, 26 school
2×75 stegerung op (sneller) en af (langzamer)
4×100 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4- alles snel

Trapje op Klimmen eruit (telt als uitzwemmen – haha)

5 februari – køt met 🍐 Hardlopen met veel te veel pijn. Als een koppige ezel naar huis bokken.

😢😖 5×10 minuten duurtempo met 30 seconden wandelpauze tussendoor. Het klonk aanlokkelijk. Ik stond vanmorgen op met minder stijfheid dan ik had gedacht. Het been deed het best goed, maar ik ga voorzichtig de trappen op en af. Ik drink genoeg, eet verstandig en dat voelt goed en ik heb vandaag wel drie keer de darmen geleegd! Prima gewerkt (al heb ik elke keer het gevoel absoluut niet genoeg te weten) en ondanks dat ik wat doelgerichtheid mis, toch wat dingen opgepakt en afgestreept. Vincent vroeg: rij je mee naar mijn baantraining, dan kan je naar huis rennen. Niet perse verstandig, want ik weet helemaal niet of het goed zal gaan en er is geen andere manier dan terug naar huis, ook als het niet gaat. Ik kan Rob bellen of de bus pakken als het echt niet lukt. Ik denk na 400m al: ik had mijn bril mee moeten nemen, dan had ik naar huis kunnen rijden. Dan had ik terug kunnen lopen naar de parkeerplaats en later Vincent weer opgehaald. Anderhalf uur wachten is geen optie. Ik kan mijn been niet goed optillen, geen grote passen maken en elke stap doet pijn. En ik maak er nog wel extra veel! Want de kracht ontbreekt om grote stappen te maken. Elke stap drukt als een blauwe plek aan de binnenkant van mijn knie. Ik blijf maar gewoon een soort van joggen en me vooruit worstelen. Ik geloof dat het totaal niet snel gaat en na 5 minuten kijk ik al uit naar de wandelpauze! Is opgeven een optie? Jazeker! Maar in mijn hoofd niet de meest reeele. Ik kan toch zeker wel thuis komen? Zelf? Ik wandel wat langer dan 30 seconden. En dan jog ik naar de brug toe en de trap op. Wandelen is minder pijnlijk. De brug af jog ik weer. Ik laat de bus gaan.

Het tweede blok zit er ook op en het tempo is vreselijk. Lager dan laag. Slechter dan slecht. De hartslag blijft ook alsmaar te laag, maar die interesseert me niet. Het derde blokje sjok ik zoveel mogelijk soort van hardlopend door. Ik ken de weg en kijk vooruit. Mijn grootste angst is dat het echt stuk gaat, maar zo voelt dit niet. Dit is overbelasting en ik heb wel erger gehad. Nu is het even zeer pijnlijk, maar als ik zie waarvan anderen terugkomen en hoe snel de fysio’s iedereen oplappen, is dit makkelijk te verhelpen. Het vierde blokje deel ik anders in: wandel iets meer afgewisseld met grotere krachtigere stappen. Qua pijn maakt het niet uit, maar het voelt beter. Ik zoek een punt uit tot waar ik ‘ren’. En ik wandel blokje 4 vol.

Het laatste blok ga ik rennen tot de km vol is op “tempo”. Het valt nog niet mee ook! En dan ben ik blij met een km tijd van 6:48 🤣 en dat ik er al bijna ben en dat ik 6km heb gered. Maar de overwinningen van vandaag zijn de was (alles gedaan) en duolingo. Ik moet hard lachen om een score van 55%.

6 februari – Een wandeling met Rob en een “gevoelige” knie

auw. Vanmorgen viel het mee. Stijf. Niet echt pijnlijk, maar het been is ook nog verre van flexibel. Kan niet goed buigen. Trap af voorzichtig. Ik ga naar K voor de cranio, maar het wordt een half uurtje zware fysio. Haar eerste gedachte is dat het gewoon het bandje van de knie is, maar als zeg dat élke stap pijn doet pakt ze de meniscus aan. P I J N. Heel, heel erg. Ze activeert het bandje rondom de meniscus nu en dan gaat het herstellen. ‘Ik zou meteen stoppen en denken: ik hoef niet meer te sporten” zegt ze. Ik heb grote moeite om de pijn te verdragen, maar ik wil wel sporten!! Ze vindt me sterk, haar handen doen er ook pijn van. Ik kan mijn been ook niet vlak leggen en kracht geven. Ze bezorgt me een wondje, maar dat is niks vergeleken met de blauwe plek van binnen. Stel je een blauwe plek voor en iemand die daar dan op gaat duwen. Hard op duwen. Het is een half uurtje pijn nu, vandaag en morgen mag ik niet lopen, wel fietsen en zwemmen en koelen. Ik hoef dan niet te bootcampen en dat vind ik dan weer fijn! Ze vraagt of ik ook wel eens een avond op de bank zit als ik zeg dat ik de bootcamp dan oversla, maar dat vind ik dan weer niet zo leuk als andere mensen, dat op de bank hangen. Ben ik dan toch zo erg?
De baarmoederbanden trekken mee. Zit het toch daar? Mijn darmen zijn rustig en normaal. Ik hoop dat we volgende keer niet iets aan het gevolg kunnen doen, een oorzaak kunnen aanraken.
Waar de stress nu van komt is onduidelijk, meestal een klap, maar ik kan het me niet herinneren.

Werk: ik doe mijn dingetje. Ben er (later), leg uit en denk mee en puzzel wat op Social Schools. Eten blijft netjes, maar was moeilijker vandaag. De mannen halen patat en ik heb zin in een paar koekjes. Neem ik niet, ik eet rijst en kip. Plenty worteltjes en banaan en thee. Ik heb een beetje keelpijn en een zwaar hoofd.

Pijn in knie is fiks de hele dag. Vermoeiend. Ik koel en smeer. Stilzitten lukt best, maar de trap nog niet zomaar.
Ik had gehoopt dat het beter zou gaan, maar misschien moet ik meer geduld hebben.

Ik wil even wandelen voor het donker wordt. Rob gaat mee. Ik voel elke stap nog steeds. Soms trekt het even sleperig. Niet zo erg als hardlopen.Het lopen is wel erg lekker!! Frisse lucht.

7 februari – Een wandeling en binnen fietsen

Overwinning: de vakantiekilo’s zijn weg! Dat was een week ‘hard werken’ en goed opletten en stug mijn eigen voeding doen. Lastig als iedereen maar alles in zijn mond kan stoppen en ik de enige lijk die moet opletten. Zelf weer koken na een lange dag werken, 3 snoepjes afpassen, karig lunchen en punten bijhouden. Geen melk, alles lactosevrij en niks krakerigs eten. Maar goed: ik voel me beter, slaap beter, hartslag ligt weer onder de 50. Al zijn er nog wel darmkrampen en is de stoelgang verre van in orde. Vandaag ineens weer meerdere keren naar de WC voor de grote boodschap en de ontlasting is groenig. Geen taart voor mij, ik pak 2 mandarijnen. De verleiding is lastig. Ik lunch met 2 volkoren bolletjes. En ik drink veel thee. Later op de middag heb ik opeens wel echt een enorme suiker-hongerklop/dip. Ik neem de nootjes. Dat je je even niet goed voelt door te weinig voeding.

Ik stond op zonder pijn aan de knie of het been, maar wel wat stijfheid. ‘s Nachts is gek genoeg niet pijnloos. Het wondje maakt liggen lastig. De trap gaat nog niet vanzelf. Trap op met haast (voor de trein) = pijn. We hebben kwartaalmeeting met de support-afdeling. Ik heb mijn collega’s eens goed bekeken en ik vond het erg leuk dat ik nu alles prima volg en ook echt snap. Ik was op tijd om nog dingen na te gaan ook. Ik geef veel om de klanten. We wandelen even met het team websites, met zijn drietjes. Vooral de mannen doen het woord. Dat vind ik prima! Ik voel mijn knie bij elke stap. Niet extreem pijnlijk, maar wel gevoelig.
Dat gevoelige blijft toch wel. Het neemt gedurende de dag wat af, maar weg gaat het niet. Koelen helpt uitstekend en supergoed! Maar de kracht ontbreekt nog. Niet alleen in de knie, maar ook in de kuit zit soms krampachtig gevoel en het been is nog niet in balans.

Ik ben redelijk op tijd thuis en stap dan node op de fiets binnen. Er was een training maar die lag (wederom) naast me en dat was het dan ook. Fietsen. Gewoon fietsen. New York. Een nieuwe route. Ik start eerst Duolingo op, daarna pas Companion van Zwift. En ik app. Met een lieve vriendin en mijn hardlopende kind. Ik ben trots op ze, dat zij rennen. Ik trap gewoon maar wat. Het boeit me allemaal geen ene biet, als mijn knie het maar houdt. Die geeft geen kik. Tempo of cadans zal me wat! Verveling is het grootste probleem eigenlijk. Ik heb geen muziek, krijg zelfs genoeg van de “feelings” in het iers op Duolingo nu het een paar dagen vrij van reclames is en dan ga ik toch iets doen met het sprintje, maar niks niet overdrijven. De derde keer ga ik harder.

Dit is geen route voor mij: aan het einde zit een hele felle klim; daar zie ik dan 35km lang tegenop. Mijn training (die ik slechts voor 18% toevallig gevolgd heb) zit er na 75 minuten op, maar de route nog niet. Ik ga de bovenring van New York net op. Maar ja, nu ben ik er en nu ben ik al zover, dan trap ik door. Ik hou me bezig met de views, met een cadans zoeken die het meest comfortabel is.

Dat klimmen is niet zo goed voor mijn knie. Ik denk dat de meniscus niet zozeer 1 klap heeft gehad, maar meerdere. Andere beweging op bijv. trappen omdat het hele been stijf is, te zware cadans klimmen, hardloopimpact: dat heeft bij elkaar opgeteld. De oorzaak zit diep van binnen en die is (voorlopig) nog niet weg. Na veel denktijd bedenk ik dat ik maar met niemand wil ruilen. Het klinkt mooi om zo “aanbeden” te worden en hulp te krijgen als mv, maar zij is ondanks alle hulptroepen alleen. Het zou leuk zijn om zo sterk te zijn als het gym-trainer-volk, maar dat ziet er ook best eenzaam uit. Zo geweldig en slank en snel als ‘kaatje’ lijkt tof, maar bij haar beginnen de pijntjes ook te komen. Het lijkt me fijn te ruilen met P, die kan alles lopen, genieten van het leven en heeft een fijn gezin. Ik moet het nou eenmaal met mezelf doen. Een rummikubbende familie, een sportende zoon en lekker werk. Ik zal die blessures ook wel overleven. Ik maak 40km vol. De training is geel, want die had korter moeten zijn. Maar ik heb de route afgemaakt en ben boven gekomen!

8 februari – Wandelen, bijkletsen en zwemmen

De pijn uit de knie is nog niet weg. Het is niet meer voortdurend merkbaar en opstaan en bewegen gaat redelijk goed, maar kracht zetten (bijv op de trap) is nog steeds lastig en onevenwichtig. Mijn hele linkerbeen blijft lastig. Ik baal daar van. Iedereen klaagt maar over hamstrings, ziek-voelen en hoe slecht het gaat, maar ze lopen 10 engelse mijl, een halve marathon, onverhard onder de 4 minuten. Het lijkt wel of je eerst moet melden: ik kan het niet hoor, maar dan kom je met een topprestatie. En als het dat stiekem eigenlijk helemaal niet is, doe je alsof je 10 kilometertjes ‘een lange duurloop’ is met een sprint op het einde. Of men haalt er tig redenen bij; stress, slecht slapen en andere dingen die leven heten. Gelukkig is JM niet zo. Haar dochter zwemt bij de TVA en wij gaan lekker wandelen en kletsen. Dat kunnen we allebei, wandelen, zij met haar hielspoor en ik met een knieband om. We kletsen over hoe zij de borstcrawl leert en dat het letterlijk zweet en tranen kost. Dat vind ik nou echt stoer en knap en sterk.

Ik vertel van de Deboerswim en zij over de kleine stukjes die ze alweer loopt en haar dochters. We lopen het hele Beatrixpark door. De tijd vliegt voorbij! Het lopen gaat pijnloos, maar ik heb soms opeens uit het niks een steek. In de auto of op de WC bedoel ik dan. Als het nergens op slaat. In de loop van de dag blijft de pijn en de warmte in de knie hangen. Maar ik baal vooral van de complete disbalans! Links voelt zo zwak en blubberig en beton en staal aan. Ik ben op tijd voor het zwemmen natuurlijk.

Ik was wel ietsje later in het bad, te lang geleuterd enzo. 100m inzwemmen dus slechts. Daarna de 450m elke keer 50m hele slag (alles met achtje) en tussendoor armen (oke), benen (nee), school (ook niet) en rug (half/half). Ik zwem best hard voor duurtempo en lijk de rest op te houden, maar anderen liggen nog verder achter. De Garmin telt iets te positief. Dan 400m waarvan 75m duurtempo (fiks voor mij) en 25m’s slepen en oksel enzo. Doe ik redelijk, maar is ook tijd om bij te zwemmen. Dan 700m met verschillende tempo’s, maar ik kan het verschil niet ontdekken en zwem gewoon lekker mee. Dit gaat wel. Dit vind ik best oke, lekker lang. ik adem net iets teveel alleen links.

En ik kijk net iets teveel hoe de zon buiten in mooie kleuren ondergaat. Ik kan dus niet goed afzetten en dan moet ik elke keer bijzwemmen en dan ga ik te hard. Als ik toch maar met 2 benen ga afzetten hou ik het prima bij. Afzetten is een lichte druk op een blauwe plek. Niet erg pijnlijk, maar voelbaar. Dan doen we nog een keer 400m maar dan met 25m’s vlinder (nee), school (ook niet), rug (korte poging) en poloslag (oke dan). Tot slot 250m waarvan 125 hard moet zijn, maar wederom ontdek ik niet welke stukken dat zijn. Dan zwem ik in uur 1 nog de 2500m vol. En daarna zwem ik zelf verder tot ik op 2850 moet stoppen omdat de volgende groep start. Ik doe snel de 50m nog en wacht dan tot ze opgestart zijn en ik zwem zonder achtje de 100m nog. Als altijd op 2:10 ongeveer. Ik vind het mooi voor mij dat ik 3km gezwommen heb. Mijn knie is vooral extra warm. Dat vind ik wel vervelend, want zo komt het lopen er morgen nog niet van! Ik pak toch nog het coolpack er in de avond even bij. Ik kon vandaag geen weerstand bieden aan een bankje chips en choco’s. Ik vreet niet alles zomaar op en eet ook heel veel boontjes, maar het zal iets met die dagen vooraf te maken hebben.

9 februari – Hardlopen, moet het toch weer proberen…..

Vanmorgen opgestaan zonder pijn! Wel heel laat, maar ik kon de trap zelfs op en af! Erg fijn.
Ik ga rondjes om het park lopen. Het schema zegt een half uur, de badge van Garmin voor 5km ligt klaar. Ik ga rondjes park lopen, zodat ik kan stoppen bij teveel pijn. Als ik dat zou kunnen. Vincent gaat veel meer en veel harder lopen op het grote rondje.

Het lukt niet. Het doet nog steeds veel pijn. Eigenlijk elke stap, maar na een kilometer had ik een soort van aanvaardbaar ritme. Tempo laag, hartslag hoog, loopcadans veel te hoog. Ik kan gewoon geen stappen/ geen kracht maken, dus ik maak er heel erg veel (extra pijnlijk). Wat ik ook niet kan is stoppen. Ik wil 5km lopen, ik zal 5km lopen, ik blijf (soort van) hardlopen en ga gewoon door. Terwijl ik weet dat het niet zo verstandig is. Dus voorlopig even geen hardlopen in het schema aanvragen. Want als het er staat, dóé ik het. Wandelen, fietsen en een beetje zwemmen gaat prima.
Ik heb het warm, het rondje is saai, ik moet te hard werken voor weinig resultaat. Maar 5km komen er. Zonder te stoppen, zonder wandelen. Stug. En dan nog blij zijn ook dat ik binnen 35 minuten loop!

De grote vraag die ik heb voor annemarie: als ik nu een week of 2 níét hardloop en echt wacht tot de meniscus en de stijfheid in het linkerbeen is opgelost, hoe snel kan ik dan weer opbouwen? De conditie lijkt oke (al is de hartslag nu erg hoog), maar blijft de loopconditie bestaan met “alleen maar wat” fietsen en wandelen?
Ze antwoord binnen een minuut: “Het is inderdaad frustrerend en ik snap je ergens wel dat je het toch doet tegen beter weten in. Als je nu echt even niet gaat hardlopen voor 2 weken en wél gaat fietsen, (…) dan is jou hardloopconditie er zo weer.” Ze maakt een leuk nieuw schema.

Idioten hadden met mijn bidon die op het blokje in de tuin stond, gevoetbald. We hebben ze op camera en ik heb ze aangesproken. 😡 😠 Ik kan daar extreem slecht tegen. Blijf met je poten van andermans spullen af!

Ik had een knieband om en compressiesokken aan. Ik heb de badge binnen! En ga weer koelen.

10 februari – Binnen fietsen overal tussen proppen

Dit is een beetje lastig, want ik wilde graag meteen na het werk gaan fietsen om de Tour de Zwift af te maken en ruim voor Vincent te zijn. De opdracht was 80 minuten. Maar om half 6 was ik nog dik aan het werk! De middag “liep aardig door”, zoals J zou zeggen, maar zelfs hij werd er een beetje wanhopig van. Dan kan ik alweer meer dan een maandje terug, maar bij lange na nog niet alles. Na het eten een potje Rummikuppen en dan ga ik om 7 uur toch maar de laatste route van de Tour de Zwift fietsen. Dat moet lukken voordat VIncent om 8 uur gaat fietsen. Maar geen 80 minuten nee. Ik fiets dus met garmin 5 minuten in en dan gaat de enorme groep van start. Ik vind het allemaal prima. Ik doe mijn uiterste best, ik pak mijn eigen toptempo en ik zet de schermpjes uit, want blijkbaar is 80% stukken sneller. Ik doe mijn eigen hoge tempo en ik zet het geluid aan en ik verbeter mezelf.

Even terug: vanmorgen opgestaan ZONDER pijn in het been. Trappen vormen geen probleem meer. In de loop van de dag trekt het wat aan, maar alles blijft lukken. De druk is er even af misschien. Tijdens het fietsen gaat het ietsje meer pijn doen in de knie, maar ik hoef eigenlijk niet te koelen.

Na een kilometer of 15-17 krijg ik opeens een enorme suikerdip. Zoeen waarvan je extra gaat zweten, een beetje zweverig raakt en de kracht wegvloeit. Daar helpt geen pepsimax tegen en Vincent brengt snel de lange vingers die ik opeet. Ik fiets wel door. We gaan de berg nog een keer op bij Jarvis eiland. Op mijn eigen kleine manier vind ik het leuk en stoer van mezelf dat ik die hele tour de zwift lekker doe. En toch op een overvolle maandagavond ga fietsen. Nee, geen 80 minuten (balen), niet overdreven geweldig, maar ik doe het gewoon lekker wel!

11 februari – Een dag in de Efteling met mijn zus

Goud, puur goud. Het was echt geweldig!!!! Echt fantastisch tot en met. Door lichte regen va 14:00 extreem rustig. Prima dag! Echt een pareltje. Superfijne herinneringen. We waren van kwart voor 11 tot kwart voor 7 in de Efteling.

Volgorde van wat we gedaan hebben: Dans Macabre2x, max&moritz 2x, fata morgana 2x, sprookjesbos 😍, droomvlucht3x, villa volta2x, laaf, stoomtrein, droomvlucht weer, carnaval festival 2x, vogelrok 2x, stille wandeling, autootjes, pagode, symbolica 3x, pannenkoek eten, dans macabre nog een laatste keer, watershow.

Zo vreselijk rustig, we konden blijven zitten, we konden 2 keer in alles, 8 mensen in de wachtrij voor de Droomvlucht en daar gingen we met nul wachttijd via de winkel 3 keer achter elkaar erin. We zijn in de trein geweest, hebben het sprookjesbos gedeeld met 2 andere kijkers, waarbij we elkaar nergens in de weg stonden. Het regende een beetje en het nieuwe spookhuis is werkelijk adembenemend. De water/lichtshow aan het einde; daar stonden we ook weer vooraan en ook die was fantastisch en geweldig. We hadden binnen 20 minuten de pannenkoek op, zodat we in de laatste ronde van de Dans Macabre (spookhuis) mee konden.

Ik heb gebruld van het lachen in de kinderachtbaan, me vergaapt in de Villa Volta (ook aan de andere mensen), me verwonderd in het doodstille laaf-land en meer dan 200 foto’s gemaakt. Ik heb erg moeten lachen om de cynische kwebbelboom en de heksenketel gezien het sprookjesbos.

Met 5 anderen in de Pagode en in een autootje gezeten zonder chauffeur. Ik heb binnen bij tafeltje dekje mijn eigen eten opgegeten. Twee keer in de Vogelrok.

Meer personeel bij Carnaval Festival dan bezoekers en wij mochten gewoon blijven zitten.

Het was gezellig samen en ook daar ben ik soms verwonderd over geraakt. Vincent appte me: je bent bij Villa Volta he? 💜

En het rijden ging ook best goed. Geen file en niet moeilijk.

En ohja, ik en mijn ouwe lijf deden het best goed. Mijn knie was aan het begin van de dag pijnlijk, maar dat trok gelukkig weg. Redelijk goed eten kunnen volhouden.

12 februari – Een half uurtje bewegen bij elkaar sprokkelen op een drukke (werk)dag

Ik werd pas om 5 uur even wakker, terwijl normaal om 3 uur ik al wakker-tijd heb. Been doet ‘s morgens geen pijn meer. Naar de trein rennen is gelijk gevoelig, dus nog oppassen geblazen. Het ging overdag prima! Redelijk lekker gewerkt, leuk sociaal geweest, weinig (maar niet niks) pijn in het been en opgewekt. De lunchwandeling opgenomen, want we gingen langs de winkels. Met een zware rugzak met laptop en appelciderazijn erin. En dan s avonds naar A’dam voor Inholland en dat is vermoeiend! Druk, ov, veel mensen, mist en kilte, kou, slecht eten. Resulteert in s avonds een ontzettende vreetbui (koek chips chocola) en helder rood 🩸, maar vooral erg erg intens moe. Beetje kramp. Was een beetje een volle dag, na zo’n dag als gisteren.

13 februari – Streep door deze dag

Er staat fietsen op het programma, maar ik laat het gaan. Ik accepteer prima een rode training vandaag, want het is even niet anders. Ik voel me vandaag volkomen out-of-order. Ik werk en dat gaat prima! Als ik maar kan zitten. Het is niet mijn been, die krijgt ruimte en trekt weer bij; al is het evenwicht nog heel ver te zoeken. Trap doet echt geen pijn meer en knie ook niet. Maar ik ben in tijden niet zo ziek/slecht geweest van de menstruatie! 🩸 BUIKPIJN: opgeblazen darmen vooral. Mijn buik puilt uit en dat is zo pijnlijk en vervelend! Het voelt onwijs vervelend. Ongesteld met veel (rood) bloed en vanmorgen zelfs echt klonten. Daar zat echt enorm iets vast, dus ik hoop dat dit de laatste dag is en dat alles nu weer recht kan gaan trekken. Voordeel: het been krijgt ruimte en die pijn valt weg. Dat gaat dus ook beter. Werken en zitten gaat dus prima. Snaaien helaas ook. Eten niet, wandelen lastig. Soms wil ik een man zijn en niet alleen als ik buiten moet plassen! Misschien zit ik mezelf toch dwars met de pil. Er zijn trouwens ook krampen en een fikse hoofdpijn. Gepaard met vermoeidheid natuurlijk. En de weerstand is laag, dus aften te over en hoesterig en rode wangetjes. Alles kost teveel energie. Maar we lopen een rondje tot het licht weggaat, Rob en ik. Kletsend over de spanjaarden die de boel verklooien, verkorte inlognamen van 32 tekens naar ‘jan’ en pods en rapporten. Ik was mijn telefoon gewoon vergeten!! Grappig dat de verlichting in delen aangaat. Ik sleep een beetje en moet mijn best doen op wandelen! 🚶🏻 Ik voel me oud en dik en suf, maar mijn tijd komt wel weer. Deze dag strepen we weg. Dag dertien-twee, je was nee. 👎🏼

Laat op de avond: het been en de knie begint een partij te jéúken! En daarmee lijkt de balans terug te keren. Ineens voelt alles wat lichter en gewoner. Punt.

14 februari – Binnen fietsen met een lunchpauze erin

Gisteravond begonnen de benen ook nog te tintelen en de huid te jeuken. Gek genoeg heb ik daar tijdens mijn zwangerschap ook erge last van gehad, maar nu voelde het aan als verbetering. Die baarmoeder heeft iets van doen met de stijfheid en de last in het linkerbeen! Vanmorgen was de pijn weg. Het been is nog niet sterk en het evenwicht nog niet terug, maar de last is ook weg. Stom.
Er stond 2,5 uur buiten fietsen, maar het is koud en lastiger te plannen voor mij. Ik ga wel binnen fietsen en ik heb een route van zo’n 50 km op de Makuri Islands in Zwift en dan kan ik afstappen als het toch niet lukt. Steunkousen van de Hema aan, die supergoed werken. Ik neem fruit, nootjes en koekjes en vooral een thermoskan thee mee. Ik ga Candy Crush spelen, een beetje kijken naar de TV alsof ik in Japan ben en Duolingo spelen. Ik kom de tijd wel door! Ik ga twee keer 75 minuten, dat klinkt toch anders dan 2,5 uur aan 1 stuk. De hoogteverschillen zijn ook te overbruggen, al kan ik een uurtje opzien tegen de hoge berg die ik meestal probeer te vermijden.

Het is lekker rustig en ik ga al snel door de stad. Ik vind de Makuri Eilanden erg leuk en afwisselend en enorm goed uitgewerkt. Ik trap gewoon maar door. Met fietsen voel ik me toch nooit goed genoeg. Het is nooit snel genoeg, suffig binnen, lage cadans. Ik kan wel lekker foto’s maken en thee drinken, dat is het voordeel. Uiteindelijk kom ik richting de berg en dan heb ik het druk met iets anders (ik weet niet eens meer wat, ik denk Duolingo) en ik ga rustig naar boven. Ik ontdek dat ik niet kan stilstaan in de afdalling, dus ik sta pas na ruim anderhalf uur en 40km stil! Dan zitten er ook al 404 hoogtemeters op.

Ik ga even met de jongens mee eten. En daarna stap ik weer op de fiets. Ik ben wel even afgekoeld, maar dat trekt weer bij. Ik ben binnen 2 uur klaar met de route en ga dan nog langer door, want ik stop natuurlijk niet op 49,8 haha. En ook niet op 50, ik ga door naar 60 kilometer.

Dan haal ik (bij gebrek aan tegenstand) een sprintshirt waar ik niet eens voor ging! Sommige anderen wel, maar deze niet. Ik zoek nu zelf de route en kom nog een sprint tegen waar ik voluit ga en dan heb ik 2 shirtjes.

Ik kom tot 60km en wil dan de stad nog door en nieuwe paden aan de route toevoegen en door de arcadehal en zo worden het er 67 in 2,5 uur en dan nog door tot de 70 en dat is een beetje net teveel, maar ik doe het hoor!

De eerste groene training van de week. Voor mij voelt het als lichtgroen, want binnen en met pauze. Deze week is alles ‘net niet’, voelt als ‘er gemakkelijk vanaf maken’, maar het is nu even goed zo. Buitenfietser Annemarie vindt dit juist veel knapper! Ik eet de koekjes en banaan pas achteraf. Ik ben er niet moe van. EN IK HEB GEEN LAST VAN MIJN BEEN!!!!!! Maar binnen is toch anders dan buiten en ik heb eigenlijk ook wat frisse lucht nodig. Huishouden gedaan, haar weer droog en nog steeds even ongesteld. Ik was maar 200 gram lichter dan vorige week, maar dat is wel verklaarbaar. Vincent gaat 8km hardlopen in intervallen en ik denk: ik ga ook nog even stappen verzamelen en koude lucht inademen. het 4,2km rondje in tegengestelde richting, dat ik kan afsnijden als het niet lukt. Ik heb nauwelijks nog last van mijn been, al blijf ik met volle handen voorzichtig op de trap en hou ik lekker de ‘steunkousen’ van de hema de hele dag aan. Maar geen knieband meer. Vincents lekkere warme jas en gaan maar. Ik vind het zo lekker om buiten te zijn, maar dat gewandel gaat maar traag. Ik ga met Vincent aan het appen, kan ie even klagen dat het hem niet lukt. En we reageren ons af op al die mensen die jokken, draaien, liegen en overdrijven op social media. Het helpt, want Vincent loopt er harder van en ik stap lekker door. Je kan flink appen als je wandelt, wat rennend niet lukt. Al is dat niet goed voor de nekstand en het tempo.

Ik stap ergens in een kuiltje en daar reageert de knie meteen en direct op met een pijn stoot. Maar ik kan doorlopen en het trekt helemaal weg. Ik kom marion tegen, zij heeft zoveel doorstaan het afgelopen jaar (alles van chemo, longen tot nu hartklachten) en is ook aan de wandel. Ze mag niet sporten, waarmee wandelen voor ons hardlopers toch echt niet mee lijkt te tellen! We lopen allebei een andere kant op, maar ik vind het fijn haar even te spreken. Zij klaagt niet om niks, wilde juist even niks en niemand spreken en is eerlijk en ook buiten! Vincent loopt me tegemoet. En zo rond ik precies de 4,2 km af en dat is weer mooi. Een blauwe training, een extra training is dat. Die heb ik deze week heel veel, vooral met wandelpassen.
Ik schrijf me in voor een HM begin april, dat moet wel lukken hoop ik. Als ik zie hoe snel iedereen kan genezen….

15 februari – Wandelen (het is niet anders) en zwemtraining

Gek dat het been snachts met katten om me heen meer zeer doet dan overdag in de steunkousen. Veel buikpijn rechtsonder. Ik vrees dat de ellende nu begint. Ik denk sterk aan endiometrose en dat ik dat al mijn hele leven kan hebben. Ik zit vandaag ook veel op de bank spelletjes te doen en lui te zijn hoor! De jongens gingen naar de hardware outlet en ik reed mee om naar huis terug te kunnen wandelen. Weer eens wat anders. Het is grijs en somber en kil weer. Ik kan het niet anders maken. Mijn been is zo goed als niet meer pijnlijk, na het opstaan. ‘s nachts knelt het nog wel af en ik heb vanmorgen flink diarree gehad. Ik loop door stille wijken met rijtjeshuizen en ik vraag me af wat voor mensen er nou wonen.

Ik kom bij het atletiekbaan en ik stap gewoon lekker door. Het gaat prima, maar het blijft wennen, dat trage tempo. Ik wil best gaan hardlopen, maar misschien de laatste kilometer. Hoewel ik weet dat het niet slim is, dus misschien moet ik het maar laten. Waarom zou ik ook? Ik heb een uur wandelen staan, dus laat ik er maar gebruik van maken dat het niet meer is dan dat. Al mogen het niet meer dan 72 minuten worden…

De vaarten over en dan steek ik binnenlangs terug. Heel soms even een fotootje maken, maar echt iets bijzonders is er niet te zien. Een Bengaaltje in het wild is nog het meest interessant.

Ik wandel door de wijken en eet een banaan en het vasthouden van de schil is kil. Ik had gedacht dat het 6 kilometer was, maar het blijken er meer te zijn. Ik blijf gewoon stug wandelen, ook al is dat niet makkelijk omdat ik liever zou rennen. Het laatste stukje in de straat jog ik, maar ik krijg het te snel warm. Het gaat prima en pijnloos, maar natuurlijk niks snel of soepel. Ik moet wel hardlopen, want mijn tijd is op 😀 Precies voor 72 minuten stop ik ‘m. Ik loop thuis snel naar binnen om te … plassen!! naderhand is de binnenkant van mijn knie toch weer gevoelig, maar het trekt ook weer weg. Ik heb mijn buitenlucht-shot van de dag weer gehad.
Daarna ga ik naar de zwemtraining bij de TVA. drie mensen in baan drie: primadeluxe. Ik zwom echt wel 300m in. Maar daar ging Garmin al de fout in. Die had het wat lastig met meten vandaag. Ikke niet met meten, wel met rustig en gecontroleerd zwemmen. Dus ik peddelde maar wat. Met een achtje een goeie poging doen. Absoluut niet vooraan. Net iets te ver achter, dus wel zelf me ingespannen. Geen last van de knie gelukkig. We gingen 8×100 in zone 1. Keurig gemiddeld ongeveer telkens net onder de 2 minuten. Toen 300m van de waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 200m borstcrawl in zone 1. Toen 8x 50m zone 2. Ik ging achteraan hangen, maar de afstand bleef zo’n beetje. Helemaal goed zoals die ging. Ik had wel buikkrampen tijdens het zwemmen. Ik vrees een langdurig patroon. Baart me zorgen, maar tegenwoordig kunnen medici alles in no-time verhelpen, dus ik maak me geen zorgen. Hooguit een beetje. Maar gister had ik nog absoluut niet kunnen zwemmen, dus misschien hoort wat kramp er nu wel bij.

Vervolgens 200m waarvan waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 100m borstcrawl in zone 1. Ik snap het patroon! Maar toen… hij keek op de klok en zei ZES keer 25m zone 3. Dan gaat mijn autistische brein in de knoop. Acht is acht. Geen 6. Paniek. En dan ook nog sprinten? Not my cup of tea. Ik zei ze nog dat ze niet op me hoefden te wachten, maar zone 3 trok ik blijkbaar nog prima. Deed ik gewoon mee. Zes keer. En toen was het nog geen tijd. Dus ik deed zelf nog 2 keer. Helpt mij. En daarna logischerwijs 100m waarvan 25 rug en 25 school en nog 50 borstcrawl. Het moet wel kloppen toch, ja? Zie ik op de training dat het 150m had moeten zijn; had ook niet geklopt, dus. Garmin telt weer suf. Ik deed ook nog 100m zonder achtje, maar dat schiet net zo min op als wandelen. En dan komt nog een moeilijk ding; ik heb gewandeld (soort van hardlopen), gezwommen en ik zou nog kunnen gaan fietsen. Hoeft het morgen niet. En wederom doe ik het niet, net als het hardlopen vanmorgen niet. Ik word nog lui!!

Mams vroeg al: Sport je niet meer? Nou, dat valt wel mee, maar ik blog iets minder. Ik zet alles in Garmin neer en dan moet het verplaatst worden naar de blog en van foto’s worden voorzien. Best een flink karweitje! Of ik dit het hele jaar per maand doe, weet ik nog niet, maar ik hou de blog voorlopig nog wel bij! Lees ze 🙂

1 januari – De nachtwandeling tussen het vuurwerk door die niet altijd recht verloopt

Ik was niet echt aangeschoten! Ik heb met vijftien sterretjes, voor elke wedstrijd 1, 2024 achtergelaten. 2025 wordt niet beter wat dat betreft. Volgend jaar maar een paar sterretjes nodig. We dronken champagne uit een glas. Heel lekker! En oliebollen. En we speelden spelletjes. En de blog is af en bijgewerkt. Ik ging wandelen met Vincent. Zoals elk jaar. Vuurwerk kijken. Om half 1 ongeveer. Ik was in elk geval te aangeschoten om me te realiseren dat ik 2,025 km had moeten lopen en het half uur had moeten halen. Ik sliep tegen 2 uur denk ik.

De afspraak 2025: elke sportkilometer is een cent aan vuurwerk. Op 1-01 al één thundercloud gescoord van 70 cent hahaha.

Want ik ben ‘s middags gaan hardlopen. Ik stond pas op toen het alweer 12 uur geweest was. Koppijn, hongerig en verveeld. Niet blij. Niet gemotiveerd. Buiten stormt het. Vincent werkt. Ik zit op de bank en doe niks. Candy Crush en Duolingo. Super demotiverend. Ik heb ook nergens zin in. Vincent moet hardlopen vandaag op tempo-naar-keuze en we zullen samen gaan vanavond. Er is een moment op de middag dat ik kan kiezen tussen fietsen (indoor) of een boek lezen en ik kies het boek. Nul motivatie om me in te spannen. Laat het nieuwe jaar gewoon morgen maar beginnen! Of maandag ofzo. Het duurt een tijdje voor ik me realiseer dat ik van de ultra eigenlijk geen last meer heb. Al is hardlopen misschien nog niet verstandig? Ik zeg tegen Rob: als Vincent zo stoer is om te gaan rennen, ga ik mee. Die lag er gisteravond laat in, heeft de hele dag gewerkt en het regent pijpestelen. Maar hij wil wel 2,03 of 4,08 lopen. Oke. Dan doe ik ook iets anders aan dan mijn pyjama…. Ik vind het lichtje voor Ierland en we zullen het 4km rondje doen. Regenjasje, knieband, 2 buffs en tempo nul.

Maar het is leuk, hij vertelt, het lampje flikkert alle kanten op en er is niemand verder. De regen valt mee, de kou ook. Maar wacht even: mijn benen! Doen gewoon wat ze moeten doen! Niet erg hard, maar ze rennen. Geen moeite! Toch merk ik na 2km dat het wel even goed is om stil te staan. Voor de foto. Op precies 2,03 (2025 afgerond).

Dan weer verder door door de plassen. De laatste kilometer wandelen we een keertje, maar rennen voelt beter. Ik maak een stukje extra door het park om het half uur te vullen. Voor de chocomelk. Beter dan de champagne. Denk ik. Als drank zoveel energie kost, dan ben ik er al weer helemaal klaar mee! Ik stel 2025 nog een paar daagjes uit. Dit is ‘niemandstijd’ zonder goede voornemens en verplichtingen; kunnen we dat afspreken? Dan wordt 2duizend5&twintig beter dan het niksige vandaag en was dit 2024,5. Om te wennen. Er zit ook een 5 in. Hartslagband en weegschaal zijn ‘leeg’ qua batterij op het goede moment!!!!

2 januari – Van Hilversum naar huis fietsen

Als ik zo doorga, ga ik nog eens een keer écht ver buiten de comfortzone. Eén januari: in de regen door het donker joggen. Twee januari: buiten fietsen. Het moet niet gekker worden. De zon schijnt en het is 5 graden. We gaan even gelukkignieuwjaar wensen in H’sum, Rob en ik. Ik wil er fietsend heen, maar Rob heeft liever dat ik terugfiets. De fiets past in de auto!

Warme spullen aan en mee, kopje thee en knuffel bij schoonma en ik ga bijtijds. Moet voor het donker of als de zon weg gaat (kou) thuis zijn. Motortje op 2. Het gaat prima! Alleen verdwaal ik na AnnasHoeve. Kwas er al bang voor… onverhard pad vol plassen. Leuk ja. Anders. En dan terug langs de snelweg en ik kom de A1 tegen. Bummer zeg. Ik ga langs het drukke afvalstation en dan Eemnes langs. Heerlijk. Ik geniet op de fiets. Van het uitzicht en dat dit vandaag zomaar kan.

Het is niet eens koud! Ik zie wel grote buien… bij de 🚦 zet ik de muziek aan. Gerommeld met handschoenen en telefoon, da’s een nadeel van de kou. Dan langs Blaricum en de brug over. Ik pieker hoe de tegenwind te pakken. De dreigende wolken zorgen dat ik niet stop. Lastig industrieterrein met wind tegen. Bij de berg weer zon. Is toch mooier. Ook wind tegen. Dan maar niet zo hard… daar gaat het niet om, maar ik ben er toch mee bezig. Ik ga 25km/u. Terug naar hoe-cool-is-dit.

Er zijn veel meer fietsers. Langs de Kemphaan en met de zon tussen de bomen is het wel koeler aan het worden.

Ik ga links langs de Vaart. Mijn zinnetje neemt wat af. Heel traag brug op en heel hard eraf. En dan via de manege terug. Trekweg in de zon. Ik vind alles qua afstand best en rond de anderhalf uur. Door de stad is altijd gedoetjes met stoppen en uitkijken. 37km strikt en 1:29 en 24,9 😣 gemiddeld. Ik haal het weg, maar blijkbaar is het hard nog ook. Eerst plassen, dan lekkere koekjes, dan de fiets schoonmaken en naar de winkel voor nog meer koekjes. 🍪 ik heb ‘gewoon’ buiten gefietst op 2 januari! Is dit 2025 of 2024,7?

3 januari – Een wandelingetje voor de gezelligheid

Ik ben weliswaar een paar ons lichter, maar het voelt allemaal wat zwaarder. Ik ben moe van niks. Net als ik naar het Oostvaarderscentrum wil lopen begint het enorm te hagelen. Vincent brengt me. We drinken thee, SG en ik en dan maken we al kletsend een ommetje. Het is best modderig en zo bekend voor mij!

Het is wel droog en gezellig. Over het asfalt terug. En dan willen we nog een kopje thee, maar op dat moment belt Vincent dat zijn pakket binnen is. Ik wandel door naar huis. Vincent heeft nu zijn spullen en is officieel bij het deboerwetsuits PRO / AM team. Ineens ben ik doodmoe. Van niks eigenlijk. We spelen Rummikub en meer lukt me eigenlijk niet. Ook dit was best buiten de comfortzone: alleen maar een beetje wandelen!

4 januari – Fietsen naast een hardlopende Vincent en daarna nog een beetje zwemmen

Ik moest even wat buitenlucht! Binnen is het warm en snoep ik alleen maar en eten we zelfgemaakte koekjes en spelen we Rummikub. Heel gezellig en huiselijk, dat wel! Vincent moet nog hardlopen voordat hij gaat werken. Vierhondertjes. En dan bedenk ik even mee te gaan. Ik vergeet een fietsbroek aan te doen en moet de atb nog even een beetje schoonmaken. Ik wil nog 1 keer door het bos.

Maar na 1,5km komt Vincent er achter dat hij zich een uur vergist heeft en dat hij tijd te kort komt tot het werken. Dat mag dus eigenlijk niet gebeuren. Maar toen ging hij de rust wat inkorten en ik kortte de route wat in. Dat ging ook prima. De kou viel mee, maar elke keer stoppen met fietsen als hij wandelt. Ach, ik heb even buitenlucht gehad! En even het bos gezien.

‘s Avonds ging ik zwemmen bij de TVA. pfoe. Niks voor mij. Ik liep het zwembad in en werd compleet overdonderd door de hoeveelheid mensen. (En ego’s). Ik had wel verwacht dat het vol zou zijn met de receptie in het tweede uur. Ik sprak even met DR en met RV die de training gaf. In dacht in baan 1 te gaan, die leek rustig. Maar baan 2 probeerde ik en dat was al te erg. Dus ik ging naar baan 3. Er waren 54 mensen in het bad!! Blek. Ik zwom achter de flippers op plek 5. De twee voorop wisselden af. Zone 1 ging erg langzaam, zone 2 was wel aardig, maar ik kon het zeer prima bijhouden. Ik moest door alle enorme onrust wel 1 op 2 ademhalen. 200z1 en daarna 200z2. We deden daarna 4×50 techniek: slepen, bijleggen, oksel, uitduwen (heup). Dan kan je niet wachten tot iedereen er is met zoveel mensen in de baan! Toen 4×100 geloof ik. Z1-Z2-Z1-3op1 ademen en tussendoor 50 school, die ik gewoon met achtje deed. Wel lekker, dat doorzwemmen. Daarna 150jes. 4x. Misschien was dat wel wat hierboven staat, met zones en 1op3. Dan was de 550m zone 1. Na de 150jes nog een keer 100z1-100z2-50z4. Meisje voorop ging harder dan de andere zones1! Maar ik trom het best en ook 50m hard gingen. Ik zwom alles met achtje en 50m uit met achtje. Toen ging iedereen weg en ik kon nog 100m zwemmen zonder achtje en zonder golven. Dat ging best lekker in 2:05. Garmin telde er wat bij op ten onrechte. Ik ging snel naar de WC en deed heel kalm aan. Laat de rest van de ego’s de nieuwjaarsreceptie maar vullen. Ik ga naar huis. In een reservezwempak. Snel weg.

Het is weer even een beetje weg, net als in september. Mijn lijf is alweer hersteld van de ultra en die impact voelt fysiek niet als groot. Maar mijn hoofd bagataliseert teveel en haalt het omlaag alsof het niks was. Zelfbescherming. Maar nu geef ik er aan toe. Dan maar even niks goed voelen.
Ondertussen is het podium voor Vincent. Al is dat nog een beetje in de coulissen.

5 januari – Met Vincent in de sneeuw door het bos – 10×100 hard

Maar als er sneeuw ligt en vanmiddag gaat het regenen en morgen gaat het mooie stukje oostvaardersplassen dicht, dan toch maar opstaan en gaan. K moest tot 10uur wachten op Vincent. Had al ge💩 eerst 35m inlopen en dat ging oke. Het was niet eens zo koud. De sneeuw was erg mooi!

Vincent stopte even om de muts af te doen zelfs. Het ging redelijk bij mij. Goed vol te houden. Het bos door. Het was nog redelijk druk en er waren al veel sporen, maar ik genoot wel erg. Het tempo viel mee. De modder ook. We slingerden door het bos. Na 5km moest k even stilstaan voor mijn veter op het fietspad. Dat wilde mijn hoofd heel erg graag. Toen bleek de gedachtenfout: ik wilde de hondertjes hard op het fietspad doen, maar daar werd de sneeuw al pap en was de wind vol tegen en de regen was begonnen. Het was niet leuk. Vincent pakte zijn muts en wanten weer en we zouden het bos in. Maar ik liep de 100tjes in 32 of 31 seconden en dan maar tegen de wind en regen in. Ik moest ‘technisch goed’ lopen, maar dat was lastig in de gladde pap op de trailschoenen. Vincent vond het niet leuk en ik wachtte op hem.

De 6de ging de modder en het bos in over een stom pad. Toen nog 3 in het bos en de achtste of negende over het rooster. Ik vond het maar zo-zo. Dan die vreselijke brug op in de kille regen door de sneeuwpap en tegen de wind in. Echt zo’n moment dat je je niet meer kunt herinneren waarom je eigenlijk ging hardlopen. Ik moest het uur volmaken.

Dat hobbelde ik dan maar door het park. Laat die 10km maar zitten, laat dat uur ook maar, het bleef regenen en het werd alleen maar kouder voor het gevoel. Na 58 minuten en ruim 9km weer thuis voor de warme chocomelk en om de rest van de dag met eskimodekentje sloom te blijven liggen op de bank. Veel meer motivatie zit er effe niet in. Omdat die ultra wat gevraagd heeft? Geen regelmaat? Teveel slecht eten? Anyway: morgen beginnen met gezond en werk. Dus pak die bank nog maar vandaag!!

6 januari – Bootcampen!

Lekker joh, nee echt. Ik heb wel 100x gedacht: als je 50km kan lopen, kan dit ook! Wat is dan 8 minuten? De warming up van K was lekker. Ik had twee truien aan. En toen 3x 8 minuten onafgebroken; 3 oefeningen na elkaar. Heel fijn. Alles 10 keer. Tot tien tellen en de volgende. Ik kan het onthouden, 3 dingen. Alleen had ik het zwaarste gewicht: aftellen! We renden ook. Was een beetje protest in het begin. Ik gaf toe 50+ te zijn en vertelde ze van Norraigh na mBan.*
Ik hield het allemaal prima vol. Blik op oneindig en doen. Zo zijn ze niet allemaal. Ik ben niet sterk in planken en burpees, maar wel in flexibiliteit en uithouding vooral. Ik had het best naar mijn zin.
Rob vroeg of we last hadden van de steekpartij verderop, dat vond ik lief (geen last van) en hij had een grappige reactie op de training. We waren met lekker veel vandaag.

*Ik werd vanmorgen wakker met de Ierse kleuren in mijn hoofd. Misschien omdat Ierland vol sneeuw (sneachta) ligt, maar wit (ban) zat in mijn hoofd en bandearg (wit-rood; roze dus), maar ik kwam niet op blauw. Glas is groen en corcra paars.
Nu las ik net dat vandaag een mooie Ierse feestdag is. Nollaig (kerst) na (meervoud) mBan (witte dus, maar ook het woord voor vrouw). Honderden jaren geleden was dit ‘vrouwenkerstmis’. Na alle drukke feestdagen, eten bereiden, opruimen, schoonmaken, mensen ontvangen, en kleren maken was dit de dag dat de vrouwen niet werkten en bij elkaar gingen zitten om alle roddels uit te wisselen, samen te kletsen en een dag niks te doen. I 🤍 it! (Is maith liom)

7 januari – Indoor fietsen: Korte snelle blokjes in Zwift – Hardlopen met een stukje versnellen en zwemmen

De training was 30min infietsen, dan 10x30sec 250+ watt en 90 seconden rust. En dan 15 minuten uitfietsen. Nou, dat wattage haal ik dus nauwelijks. Maar ik doe mijn best en 1 keer haal ik het in het sprintje toevallig en dan heb ik de rest van de tijd het groene winnaarsshirtje!

Hoe laat je zien dat je lijnt zonder dat te zeggen? Nou! 2 weken geleden zat het bakje vol kerstkransjes, m&ms en cola. Nu liggen er 3 winegums en 2 koppen thee. De zwarte thee is erg lekker.

Ik vond de route wel leuk. Ik kon zelf kiezen en het was rustig in Makuri. Het werden 35 minuten infietsen. En ik ging niet zo hard. Ik had geen muziek, geen afleiding (vincent ligt ziek in bed), geen geklets. Gewoon enorm virtueel genieten. Kijken naar de vogels, bruggen, strand, mannetjes, huisjes, water, vormen, Mnt Fuji etc. Het is erg mooi gemaakt allemaal. Geen schermpjes aan in beeld, liefst de view van de fietser of derde persoon.

Bij de versnelblokjes liep de ketting eraf! In een minuut er weer opgelegd en horloge weer aangezet. Toen gingen de blokjes al een beetje de mist in. So be it. Maar met een extra blad ging de snelheid wel hartstikke omhoog in het tweede half uur! Misschien toch maar een keer kalibreren? We hadden Zwift immers opnieuw geïnstalleerd. Precies 29km in een uur! Uiteindelijk de ketting-minuut eraf gehaald en 28 gemiddeld. Valt me mee.
Uitgefietst tot 1:15, dus ook iets meer dan een kwartier geloof ik. Die zitten erop! Thee en winegums zijn op.
Er stond geen fietsen vandaag, maar dit lukte zo vandaag. Ohja, van spierpijn of last van de krachttraining heb ik niet. Ik dacht vannacht van wel, maar de kat lag te onhandig op mijn benen denk ik.

Daarna ga ik hardlopen 8×6 minuten op duurtempo en 20 seconden versnellen en rust.

Joyce en ik hebben het op de app over supervrouwen. Die doen alsof ze geweldig zijn. Na het fietsen lunch ik weer karig en keurig gezond. Daarna ga ik een uurtje op de bank hangen met Candy Crush. Niks glamour, niks super. Daarna neem ik de woonkamer onder handen: schoon en opgeruimd moet t! Zwaarder dan rennen. Kattenbakken gedaan, WC’s schoongeboend.
Als ik wil rennen belt mams. WC gemist, winegum te vroeg. En dan begin ik met hardlopen.
8×6 min duurtempo, 20 sec sneller, 40 sec rust. Het begin ging heerlijk! Makkelijk en easy en fijn. Stappen klopte, ritme goed, versnellen matig. De eerste 2 blokjes gingen zo. Easy de peasy.

In blokje 3 langs de vaart wind mee. Een man voor me uit die ik wil inhalen, al loopt hij 2’ voor me. Dat gaat me goed af. De hartslag is te hoog. In maanden niet gelukt en nu wil die niet onder de 155 blijven! Dat kan vele redenen hebben: ik kan ook wat ziekig zijn, de nieuwe hartslagmeter is nog niet gelinkt of deze is wel juist en de oude hartslagmeter was stuk. Ik heb het ook erg warm en zweet. De buff af en handschoenen onnodig. De man voor me is in korte broek! Ik weet het niet, maar gezien het tempo kan de hrf wel hoog zijn. Ik loop achter de man. En opeens komt hij uit de bosjes! Hij rekt even wat en keert dan om! Zo is de lol eraf. Ik ga ‘alleen’ onverhard verder. Desillusie. Inhalen was te makkelijk.

Weer 2 blokjes verder. Het is mooi hier en het licht is mooi, maar ik word er aan herinnerd waarom eten handig is. Geen zin meer, geen tempo, hoge hartslag. Beetje jammer dit, want het ging zo lekker. Wind tegen en onverhard en dan moeten poepen: het helpt niet mee om de euforie van het begin vast te houden. Bosjes in. Foto van het mooie licht en door.

Glibberig. Ik worstel weer 2 blokjes verder.
Dan achterlangs. Ik stop soms even. Op adem en zin komen. Maar de hartslag stijgt meteen door als ik weer ga. Accepteren en proberen tempo te houden maar. De laatste 2 zijn ploeteren en tegengesteld aan de eerste 2. Maar ik maak 10km vol binnen een uur. That’s it.
Gemiddeld 6:33 uit-thuis
Geen superpower, geen superwoman.

En dan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. In ‘transition2’ – de tijd tussen lopen en zwemmen- de badkamer schoonmaken en (te weinig) eten en douchen en spullen pakken. Vroeg aanwezig, dus alle tijd om te horen hoeveel en hoe hard en hoe geweldig de anderen gerend hebben. Gelukkig zijn LM en DH er ook. Ik kijk goed wie in welke baan gaat en 250m inzwemmen gaat al uitstekend, dus ik blijf in baan 3. 400z2 en 4x 100 z1/z2/z1/z2. Gelukkig hoef ik niet te tellen en zwem ik gewoon traag mee. Het gaat niet snel. Ik let op mijn doorhaal, en mijn armen worden wat sterker denk ik, want ik zwem zo tegen de voeten aan als ik niet uitlijk en wat kracht zet. Ik adem laag & hou maar ‘s een keer niet het hele zwembad in de gaten. Daarna 300z1 en 3×100 z2/z1/z2. Ik ging voorop bij een z2 en dat was wel even lekker om op kracht te zwemmen en door te kunnen gaan. Daarna nog 200z1 en 2×100 z2/z1. Ik ging de 200 voorop. Ik dacht nu eigenlijk dat dat z2 was want ik zwom lekker door. Nou ja. Z2 was 1:53 en z1 1:57. Ik had na een half uur al trek! En na 3 kwartier behoorlijk veel trek. Raar om dan op kop te gaan zwemmen eigenlijk. We deden tot slot kog 100z2 en 2×50 z1/z2. Misschien deed ik die 100 nog hard voorop. Ik heb iemand uit baan 2 gehit en ik hoop dat het L was.

ES is dan wel een dropl*l, maar ik heb waardering voor hem dat hij komt en dat hij terug gaat naar baan 1 omdat hij baan 2 niet bij kan benen. En dan denk ik: ach, ik moet PL maar eens zeggen dat ik inmiddels best kan zwemmen. Ik ging uit verveling op het einde lange slagen maken en zo min mogelijk. Dan zit ik op 16 of 18. Alles met achtje. Zelfs 50m uitzwemmen om op 2300m te komen. Dat was de dag weer. Geen cape 🦸‍♀️, geen geweldigheid op Insta, ik zet het niet eens meer op Strava. It’s just a thing to do. Een soort van triatlon op een dag. Doen ze allemaal toch? 😉 anderhalve week na een ultratrail. 🍎 tje 🍳 tje. Lekker!!!!! Na de training is de honger weg. Heb zin in soja 🥛 melk.

8 januari – een wandeldagje

Heerlijk met een beetje zon door het suffe viezige grijze centrum van Almere lopen met de collega’s. Maar het maakt erg veel goed dat we nu een hele fijne teamlead hebben. Ze is een struise dame van mijn leeftijd die luistert, actie onderneemt (en meteen vertelt dat er geen twijfel is dat we doorgaan), die doorvraagt; ook op persoonlijk vlak, over haar eigen kind praat en de tegenstelling is van de oude teamlead die te laat komt, niks zegt of vraagt, niet deelneemt aan de gesprekken. Ik doe wat en weet ook nog veel niet. Maar de ander mag blijven, dus ik heb meer hoop dan eerst dat de vakantie in Ierland te kort wordt. Het voelt in elk beter!
Ik eet braaf weinig en laat J de m&ms opeten. Ik heb echt wel trek, maar hou me enorm in en daar ben ik trots op!
Zwemmen lukt me even niet, om half 5 doe ik nog leuke dingen met websites. De wandeling was toch een half uurtje.
Vincent is ziek, zeer zwaar verkouden tenminste. Snel moe en hoesten en het hele rataplan van de heftige verkoudheid. Ik vraag hem of hij mee gaat wandelen en hij zegt nog meteen ja ook! Dan moet ik…. We brengen het glaswerk weg via een lange omweg rond het park. Ik geloof wel dat frisse lucht beter is als in bed blijven liggen (hoge koorts is anders).
Ik heb veel avondgegeten (roerbak, kip en rijst) en ik heb zomaar het eiwit doel gered! Ik neem 1 snoepje s avonds en daar geniet ik dan ook maar echt van!
Aantal fotos vandaag is nul. Was ook geen reden voor. Weinig moois gezien.

9 januari – Wandeling met Rob voor meloenblokjes en frisse lucht

Voor de derde dag achter elkaar wandelen: ik word een groot watje!! Maar na weer een overvolle werkdag (ze zijn wel leuk hoor!) wilde ik maar een paar dingen: even naar buiten, een half uurtje beweging halen en meloenblokjes om morgen te kunnen eten. Ik doe al keurig vier dagen zorgvuldig met eten. Zijn de tomaatjes verrot! Nou ja. 🙂‍↕️ Rob en ik wandelden naar de Plus en kletsten even bij. Het bleef droog, de planeten lijnen op en ik had een half uurtje te pakken. Voelt oke, maar ik had dus echt geen zin om ook nog eens te gaan fietsen omdat dat bij een triatleet hoort. Ik ben even niet zo fanatiek. Januari-mood.

10 januari – Hardlopen 5km warming up – 5x1km op 5:30 – AFGEBROKEN

G😣
V 😤
D. 😢
Van een zeven naar een twee.
Mijn linkerbeen/knie doet (weer) niet meer mee.

Snotverd….. afgebroken. Het schoot ineens, totaal uit het niks, weer vast in mijn linkerbeen/knie. 😩 Kon niet meer hardlopen. G V D. 🤬 Gelukkig kon Vincent me oppikken.

Ik was van tevoren redelijk naar de wc geweest, een pond afgevallen, te warm gekleed en met knieband. Muziekje. Ik liep me zorgen over een route te maken. Zag Helene denk ik. Stukje glibberen. 5km 6:00-6:10. Goed te doen. Net iets sneller. Route langs asiel. Nog nooit geweest. Dan 1km op 5:30. Kan ik toch niet, denk ik. De reden dat het niet lukte was het gladde fietspad richting de dijk. Veraderlijk en eng. En jammer. In de rust ook echt rust.

Tweede km ook glad. Maar de dijk op ging super: wind mee, mooi. In de rust een foto en genieten. Ik wilde graag over het nieuwe brugje, maar de wind mee en de dijk waren verleidelijker! Ik moest er 5 doen; snelle km’s en 500m rust er tussen (ik nam echt rust). En ik telde of het goed zou komen met de afstand tot thuis of dat Vincent me moest oppikken. De derde ging lekker, maar merk dat mijn energie wel op raakt door te weinig eten. Geen vuiltje aan de lucht verder, echt alles prima. Dan rustig de dijk af en het andere brugje over. Aan het einde van dat brugje kijk ik op mijn horloge en zie dat de kilometers gaan lukken kauw op een winegum en dan

Stuck.

Fuck.
Ik kan niet meer hardlopen. Dat doet zeer. De stappen te klein. Slepen. Knie doet pijn. Ik sta stil. Vraag Vincent me toch te komen halen. Ik probeer meer dan eens alsnog te gaan lopen, maar het is erg pijnlijk. Stijf. Binnenkant knie. Ik maak 10km vol en dat is nog best netjes en dan haalt Vincent me op de kruising op. Net geen 10,5 en de groene training kan me gestolen worden.

Ik ben gelaten, bedroefd, boos, maar ik snáp het vooral niet. Waar het zit, waar het vandaan komt. Ik ben blij in mijn hoofd, dus dat is t niet. Darmen, bekken, heup, lage rug? Traplopen &kracht zetten kan niet.

11 januari – Duurritje in Zwift in delen, waaronder de Tour de Zwift.

Het doet pijn. Mijn linkerbeen weer. Zit vast. Knie trekt, bovenbeen, kuit soms. S nachts valt het mee. Opstaan s morgens lukt. Lopen ook als ik de eerste stap heb gezet. Omhoog komen uit zitten is lastig als ik links niet genoeg ruimte heb. Ik kan absoluut niet traplopen! Omlaag moet links eerst, die kan niet onder rechts komen, dan val ik gewoon. Omhoog moet rechts eerst (tegennatuurlijk voor mij), en moet ik links bijzetten. Ik kan geen kracht op links zetten om omhoog te duwen. Dus niet de douche in stappen, niet de auto als bijrijder in. Eruit wel. Of met links de douche in. Er zit dan ook weer een diepe knoop in de darm aan de rechterkant. Ik poep wel een keer en het stinkt, maar het is niet genoeg. Ik ga tóch fietsen. 2,5 uur op het schema. 2 uur zou genoeg zijn. Maar ik weet al in een minuut dat ik een hoge cadans en kracht zetten wel kan vergeten. Geen tempo. Pijn alsof je op een blauwe plek drukt. Liggen op de fiets doet meer pijn dan rechtop zitten. Dus rechtop zittend Yathzee is prima! Ik oefen het rondje vulkaan, omhoog gaat moeizaam, tempo laat maar zitten. Doen.

Ik wil om 12 uur starten met de Tour de Zwift. Ik kies maar voor de 23km, die begint net iets later en het is zat. Leuk al die mensjes, maar ik doe mijn eigen supertrage tempo. Veelal solo. Schotland. Met hoogtes ook nog. Ik win 1x, maar verlies vooral. En ik fiets. Zolang het kalm en beheerst blijft is het prima te doen. Waarom ik toch maar door blijf gaan, ook al gaat het niet vanzelf?? Omdat ik het ben! Ik moet en zal die Tour de Zwift stage 1 afmaken! En ondertussen ‘kijk’ ik om me heen en geniet ik er best van. Het heeft wel iets, dit niks.

Het zal wel weer goed komen. Ik maak me niet zo druk als vorige keer. Al zou ik wel nú willen weten, nu ik het voel en kan aanwijzen, wat het is en hoe ik volgende keer mezelf kan helpen. Ik drink gemberthee en eet 5 chocokransjes. Maar na bijna 1,5 uur is de route klaar en stap ik snel (met moeite en minder pijn) af. Stage 1 is binnen!

12 januari – Een stuk wandelen samen met Rob

Een geweldige avond gister in het Concertgebouw. Een prachtplek achter de contrabassen, echt ín de muziek en ik heb het ontzettend beleefd.

De rest er omheen is wat druk, maar ook een leuk onverwacht gesprek met een onbekend stel. Veel gekeken, veel indrukken. Maar het is zo stom dat ik trappen op en af moet strompelen. Vanmorgen ging opstaan prima en ook van de wc af komen lukt weer. Maar kracht zetten nog niet. De trap af buigen nog niet, de trap op nog geen kracht voor. Lastig. Ik vind het vooral jammer dat ik nog durf te gaan zwemmen met Vincent in de Eemhof. Ik heb opeens wel enorme diarree twee keer. We gaan wel wandelen in de zon met dit heerlijke weer, Rob en ik. Compressiesokken aan en een kniebandje om.

Wandelen gaat prima, al is omhoog lopen ietsje gevoelig. En 1 keer glibberen voel ik. Maar verder gaat het uitstekend en doet de frisse lucht me goed! Het is druk met wandelaars. Ik baal wel dat ik niet kan rennen, maar het is nu gewoon even zo. Ik moet ook niet denken aan de drukte en alle geweldige mensen in Egmond, dat mis ik niet, maar gewoon kunnen rennen dus wel! We gaan lekker bouwen aan de Lego en ik hoop dat mijn darmen leeg lopen en dat ik dan weer mijn been kan gebruiken zoals het hoort. Ik snoep vandaag wel iets teveel, dus morgen maar wel netjes gedragen!

13 januari – Weer wandelen, dat gaat goed.

Zo lekker om na een lange werkdag toch nog even een frisse neus te halen! Ik heb weer ietsje minder last van mijn been (links) en met veel steun kan ik de trap alweer af! Dan kan ik net de kracht vasthouden. Gek genoeg heb ik voor de trap op gewoon nog niet genoeg kracht, dat doet pijn in de knie en overal in het been. Ik heb veel plaatjes gekeken van de ingewanden en er zit dus inderdaad aan de andere kant van het been een bloedvat die langs de darmen moet. Verder werk ik aardig door hoor! Ik moet wel gewoon naar de wc en ik moet vaak plassen van de thee. Na het eten gaan we dus even de kou in. Het voelt kil, maar het is gelukkig niet glad. We lopen over de evenaar op een fijne stille avond. Ik heb wel compressiesokken aan maar geen knieband.

In het begin sleept het nog een beetje, maar dat is na 1,5km wel weg. Ik haal worteltjes in de winkel, hij chocolade. We pakken de maartstraat, opdat die maar snel dichterbij mag komen! En daarna bouwen we weer een stuk prieeltje van Rivendel.

14 januari – Solo Wandelen in het Leuvenumse bos en ‘s avonds de zwemtraining afbreken.

Heerlijk! Vincent heeft een examen en het zou glad kunnen zijn, dus ik rij mee. En dan rij ik even verder en ik ga wandelen. Ik heb muziek bij me, maar die zet ik niet aan. Ik hoor vogels en knisperende blaadjes en de snelweg in de verte en later het schieten van de oefenterreinen. Verder is er niks dan bos, ruimte en logica. Ik heb een route en ik stap gewoon. Het is anders dan hardlopen, rustiger en ook wat saaier. Maar je komt wel meer tot rust. Contemplatief.

Ik moet al snel poepen maar stel het uit. Ik zie toch niemand! Na 2,5km moet ik echt en duik ik voor een hele hoop de bosjes in. Laat er nu net een auto voorbij komen! Ik zit maar even heel stil… ik heb gisteravond mijn darmen zelf weggedrukt en nu heb ik buikpijn. Mijn been is weer iets beter! Al vind ik de buikpijn erg rot. Ik kom nog een auto tegen op de weg, allemaal van die dure congres-mensen. Ik kom langs het huis met rhododendrons en door de tuin. Er is een vastgevroren poortje maar ik heb warm water en 1 been wat nog kan schoppen! Maar zoiets irriteert me wel.

Het is niet koud hoor. Dan door het bos langs de Leuvenumse beek. Flink afgetrapt pad.

Voorbij het huisje staat een vrachtwagen die een hoogwerker komt halen!! Bijzonder. Dan een saai breed pad waarop ik Joyce app. Ik zie 2 heren en dan loop ik ‘fout’, maar wel over een heerlijke single track. Zonnetje erbij en heuveltjes en bos. Helemaal goed, ware het niet dat klimmen best lastig is met een weigerachtig linkerbeen. Maar hoe mooi het is maakt alles goed!

Ik kom terug richting de auto en loop er op dik 8km langs. Ik heb nog tijd en ik loop nog langs het veld met blauwe lucht. Dan wil ik echt het bos in en geen pad en gewoon even de weg zoeken in niks. Niet heel handig als je iets wankeler bent, maar wel een stuk echter en moeilijker. Ik ga veel verder om dan ik dacht! Ik loop zo een km terug. Vincent is klaar en maak 10km vol. Met compressiekousen en knieband. Slow but go. Ik heb zin in koekjes.

Dan ‘s avonds naar het zwembad. Tempotraining. Afgebroken omdat ik misselijk werd van de buikpijn/darmen van slag.

350inzwemmen
200z1/2x100z2/4x50z3/2x25z4
50 eigen slag (school met achtje)
Garmin telde een beetje raar.
Toen omgekeerd: 2x25z4/4x50z3/2x100z2/1x100z1
Het voelde steeds slechter.
Ik had moeite met ademhalen in de pauzes.
Zwemmen ging op zich wel aardig, met hoe misselijk ik me voelde.

Verstopt en pijn in de darmen. Ik dacht diarree, maar er komt niks. Ik krijg het ijskoud. Het been doet veel pijn, bij de knie. Afzetten ging wel. Ik had goede hoop dat het beter zou gaan, maar helaas.

15 januari – Wandelen met de collega’s in de mist en Zwemmen in de herkansing

Mistig hoor. Saai en toch ook fotogeniek. Ik luister terwijl Jo en E lopen te kletsen. Lopen gaat prima. Trap af ook PIJNLOOS. Trap op echter nog niet, maar een stoeprandje lukt net wel.
Half 🩸, wijzigende stoelgang en onrustig gewerkt. Geappt over de rare fratsen van zielepoten.

En dan naar Almere poort om te gaan zwemmen. net op het randje maar ik ga zwemmen hoor. Even kletsen met die lieve E als ik op Vincent wacht. En dan het ergste gedeelte: met de lift naar boven. Ik schaam me, maar voor de trap is geen tijd. Het zwemmen gaat wel prima hoor. Inzwemmen ging lekker. Toen 400m z1 met DS voorop. Primadeluxe. Ik ben een heel klein beetje gevoelig voor misselijkheid, maar ik ga gewoon door. Dan komen de twee late verstoorders in onze baan. Ze zwemt tegen R aan. Hij te traag. We doen daarna 50m. Dan 300-50-200-50-100. Ook rustig aan. De 50 moest andere slag zijn: rug dan maar. Het is allemaal laag tempo, maar de rugslag wordt door GN verbeterd. Daarna 300m z1. Daarna 2 keer 100m z2. Of zoiets. 200m misschein. En 50m een andere slag. Ondertussen zwemmen de roemenen overal tussendoor. De ene keer wachten, daarna tegen de benen aan. Hyperirritant. Dat vindt werkelijk iedereen in de baan. De z2 is net te hard voor me geloof ik. Maar te doen. Daarna doen we z3. Hondertjes. Dacht ik. Net te zwaar. K ben niet zo snel en sterk. Ik probeer de nieuwe rugslag. En dan 3×50 hard. Pfoe. Echt pfoe. Maar ik doe t. En dan uitzwemmen. Ik zwem 2300m vol want ergens was het weer 25 teveel. Druk in de douche. Snel weg hier. Ik spreek in de kleedkamer met die leuke CN. En dan thuis patat eten.

16 januari: 30 minuten wandelen in de middagpauze

In het kader van 30 minuten bewegen per dag: Tussen de middag met Jo naar de spellenzaak. Almere is zo saai!!!! Ik werk op kantoor omdat Jo er is. Ik doe 1 van die taakjes die al maanden ligt. Verder gaat het best heel lekker. Ik doe gewoon. En ik loop leeg 🩸 Irritant. Ik drink veel en moet ook vaak plassen dus. Net nu de tussendeur het niet doet. En hoe ik ook mijn best deed: ik krijg toch erge hoofdpijn s avonds.

Ik ben naar KvH, de fysio, mijn fysio, gegaan. Door de ruimte die er met het vele vochtverlies is, gaat het al beter en kan ik al de trap op. Mijn linkerknie heeft toch wat te lang op spanning gestaan. Die moet KvH even losmaken. En dan de dikke darm. Zij weet precies welk bandje ze moet hebben. Er staat dan spanning op de dikke darm en die zorgt voor een blokkade en knelt dan iets in het been af. Helaas kan KvH met haar kennis het alleen zelf behandelen. Ze behandelt ook de andere kant en ik voel mijn stuitje zakken en de ruimte ontstaan. Ik moet dus nog meer drinken en zit de hele avond aan de thee.

17 januari – Fietsen op de Zwift, wandelen met Joyce en strijken als krachttraining

Een FUCKING KILO aangekomen. Echt niet leuk en demotiverend. Komt omdat ik nu extra vocht vasthou natuurlijk. Gister ook extra veel gedronken. Baal ervan. Enorm. Ruins my day. Bmi 24+. Gewoon te dik. Verdomme.

Garmin liegt ook. Die zegt dat ik er klaar voor ben, voor actie. Mijn lijf nog niet. De rusthartslag is laag, maar alles is een beetje pijntjes. Knie is gevoelig nog. Traplopen kan weer. Niet met volle handen, maar het kan. Lopen prima. Rennen nog niet geprobeerd. Fietsen ook weer pijnloos. Maar de knie is gister ook behandeld en die reageert nu. Ik ben blij dat alles weer lukt. Behalve afvallen dan. Ik doe mijn best, maar er ligt ook weer engelse drop. En we eten pannenkoeken.
Ik heb zware hoofdpijn. Rob had dat van de week. Gelukkig red ik het op een paracetamol. Ik drink wel genoeg. ‘s Avonds weer gewone stoelgang: vast en ‘normaal’.

KVH zei gister nog iets heel logisch: als je gaat hardlopen worden de darmen gemasseerd, dus dan moet je. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is gewoon massage!

Door dit fietsen, een group ride om 10 uur sta ik bijtijds op. En om alle beddegoed uit te wassen! Werkt die godverdommese klotezwift niet mee. Ik wilde route b doen: iets langer in makuri. Maar toen schakelde ik dus later in en moest de tacx herstart worden en toen werd het de korte route in Schotland en kwam ik er 2km te laat in. Stom. Ze haalden me allemaal in en ik vond het wel prima. Al lang blij dat dit pijnloos lukt! Ik heb geen last van een zwak been of een knie of stijfheid.

Ik baal alleen dat ik dik blijf en niemand daar ooit iets om geeft en dat iedereen er maar op los kan leven en de gezondheidszorg in kan, behalve ik. Ik moet een week wachten, kan niks eten en ook daar word ik ziek van. Oneerlijk gewoon. Maar! Ik heb een topkind wat mee rummikub komt spelen op de fiets. Dan boeit het tempo toch niks? Hij liet me nog winnen ook!

Maar het is wel lastig, dus we gingen over op yathzee. Liet ie me 2 keer winnen en 1 keer had ik 326 punten! Dat is echt heel veel. De laatste keer won hij. Ik maakte de route af en kreeg daar ook de punten voor en nu ben ik level 49. Het was maar een klein stukje, maar ik heb gefietst!

Strijken en alle, maar dan ook álle was opruimen. Beddegoed, strijken, pubers wasgoed: alles.
Eerst opruimen, dan mijn spullen strijken, zijn spullen strijken, nog een ronde opruimen van de restjes en blokje 5 was Vincent helpen. Het viel me nog tegen hoe lang deze ‘krachtsinspanning’ duurde! En er volgt nog een ‘nawasje’ met een paar restjes. Voelt goed als alles schoon is.

Samen met Joyce WANDELEN in Natuurpark Lelystad

Heerlijk zo! Als vanouds bijpraten. Toch beter als over de whatsapp. Ander tempo dan voorheen, maar dat doet niks af aan wat we kunnen delen en hoe vertrouwd en prettig het voelt.
Ik was op tijd en oom voor de wc, waar ik meteen weer heen moest. Domme anke had knieband en compressiesokken vergeten. Domdomdom. Dus ik ging de knie wel voelen. Die is gister behandeld en trekt nog een beetje aan de buitenkant. Wel vervelend dat die dus mee ‘achteruit’ gaat. Verder kan ik prima uren wandelen. Zeker met Joyce!
We liepen het hele park rond. Er was zowat niemand. Mist. Grijs. Verharde paden. We zagen paarden, elanden, zwijnen. Het viel mee qua kou. We liepen overal omheen. Op een gegeven moment had ik het kaartje, dat geeft mij rust.

We kletsen nu veel over de nieuwe levensfase ‘ouder worden’ en wat daar allemaal bij komt en bij hoort. En over onze gezinnen. Over alle zelfuitgeroepen ‘helden’.
Leuk hoor, 7,5 kilometer alweer. En Joyce kan het met een nieuwe heup en na ziektes ook weer. Broiduil aisti.

We dronken in het winkeltje een kop lauwe thee (het restaurant is dicht) en kletsten op de stoeltjes naast de wc gewoon nog een uurtje door. Ik had wel trek. En de hoofdpijn trok weer aan. Het leek alsof we alles gezegd hebben, maar later op de avond appten we gewoon weer door. De wereld zit namelijk vol fantasten en gekken die wij niet begrijpen en bekritiseren.

18 januari – Binnen een stukje fietsen als warming up en dan weer hardlopen en om het compleet te maken: ook zwemmen natuurlijk

De bedoeling was gewoon een warming up voor het lopen. Leek me verstandig. En dan fietsen. Compressiesokken aan. Gewoon maar ergens ongeveer 20km meepakken. Vlak dan maar. Ik begon en íédéréén haalde me in. Ik deed heus mijn best, maar het is best frustrerend. Dan red ik 27km/uur. Ik ga naar 5 minuten over naar het hoge blad en toen trapte ik enorm wat meer watts en ging ik ook 34 ongeveer. Voelde beter. Ik had geen last van been of knie of iets. Na 5 minuten inspanning ging ik weer op het lage blad 5 minuten ontspannen. Gek genoeg ging dat ook weer snel. Ik koos de vlakke route onder het water door in plaats van de dino’s. Ik wisselde elke 5 minuten ongeveer van blad en van tempo en inspanningsniveau. Beviel me prima, mijn eigen training zo. Ik hoef even niks en kijk wat er lukt.

Vandaag zou ik een sprint triatlon willen proberen met 20km fietsen, 5 km hardlopen en zwemmen. Vandaag is er zwemtraining namelijk. Maar ik moet wel op tijd klaar zijn met fietsen voordat de Picnic komt. Ik zet even flink door. Het laatste sprintje ga ik voluit. 3,5watt/kg. En dan nog zie ik bij anderen hele andere getallen, maar ik zet voor 1 keer alles op alles om mijn PR van een minuut te verbeteren. Het wordt 47 seconden. Ik ben af! Ik maak 20km vol en kleed me om en pak de Picnic aan. Ik heb het warm en hopelijk ben ik genoeg opgewarmd. En dan ga ik hardlopen.

Ik begon zonder verwachting en liep behoudend. Knieband om, compressiesokken en rondjes om het park om indien nodig te kunnen stoppen. Het voelde oke. Niet snel, kleine stapjes, weer wat stamperig; maar goed. Geen pijntjes, geen last. Tempo viel me mee: 6:33. Ik ging lekker verder. Zo lang mogelijk doorgaan. Kilometer 2 ietsje sneller met 6:22. En dat is een uitdaging… ik ga door en verzet de passen iets. Iets groter en krachtiger proberen. Maar niet overdreven. Ik kan prima door. Geen aandrang, geen pijn. Het voelt alleen ongemakkelijk en onwennig. Terwijl het ook een tweede natuur is en een ruim weekje geleden doodgewoon. Kilometer 3 gaat op 6:03. Dat is mooi, voelt goed en gaat ook erg goed. Maar dan moet ik iets aanzetten.

Ik blijf doorgaan en stop niet. Ik stamp iets minder, maak grotere passen. En dat voel ik dan net weer wel in de heup en knie. Niet erg, maar een licht merkbaar gevoel. De rondes zijn saai, maar er lopen elke keer andere mensen (in de weg) en ik heb geen last van de bus. Dus ik ga door en ben trots op 5:47! Al wordt die laatste een dingetje, maar iets krachtigere passen en proberen maar. In de straat wind mee, aan de andere kant van het park wind tegen en kouder. Voor de rest heb ik het warm. Ik hou een hoog tempo aan en ga de knie wel voelen, dus toch weer kleinere passen en dan is de laatste kilometer het snelst en ik ben aan het einde van onze straat en stop. Ik wandel terug en maak de foto’s. Natuurlijk is het nauwelijks de moeite; die 5 kilometertjes en tempo van 6:03 is ook nog niet ‘mijn eigen’, zoals iedereen op insta zou memoreren, maar ik ben blij dat ik dit kan. Ik ventileer toch niks, maar voor ik thuis ben, appt Manuel al hoe het ging. Ik wacht af of er een nareactie komt. De knie is gevoelig. Toch een opdonder gehad.

En dan weer zwemmen. Druk. Onrustig. Ik neem 750m op, het eerste stuk van de training. Dan heb ik bij elkaar 20km gefietst, 5km hardgelopen en 750m gezwommen en dat is een sprintafstand. Volgorde klopt niet en het is ook niet allemaal achter elkaar, maar ik vind het leuk om te het zo te doen. Dan heeft het een soort van basis! Deze 750 m bestaat uit vanalles werkelijk. Wisselen van baan 2 naar baan 3 en dat is al wat: baan 2 is te langzaam voor me! In baan 3 achter de mensen hangen. Het inzwemmen is te lang of te kort daardoor. Gedoe. We doen 450m waar benen, armen, wisselslag en extra rugslag in zit. Hemeltjelief. Dan 6x50m. Heel rustig, tempo en hard. Ik kan dat dus 3 keer doen. Dan zet ik mijn horloge uit op 750 meter. De sprint triatlon is binnen!

Uiteraard is dat voor 80% van de mensen die hier in het zwembad zijn een lachertje (die lopen vandaag een halve marathon en gaan nu 2 uur zwemmen), maar dit is wat ik doe en 95% van de mensen doen niks meer als op de bank zitten of videogames spelen.

En dan maak ik de training af. Ik miste 50m en toen ging ik door met 50m snel. Ik zwom niet voorop vandaag. Geen zin in. Ik vond het onrustig en druk. We deden 500m 50 snel-100 rustig-50snel-75rustig-50snel-50 rustig en nog 50 snel en op het einde 25snel. Zoiets was het. Dat was wel leuk om te doen. We deden 4×50 techniek ook SOUL slepen, oksel, uitduwen, lange slag. Vond ik leuk. En we deden poloslag, 1op2, 1op3 en 1op4 ademen. En 50jes afgewisseld snel en langzaam. Dit is niet mijn soort training. Al dat korte gewissel van tempo. Ik zwom zelf 100m uit. Ook in de kleedkamer was het weer eens ouderwets gekakel van de bovenste kijk-me-geweldig-zijn plank van the usual suspects.

Ik voelde de knie een beetje. Dat is jammer. Ik ben winderig. We aten patat. En ik heb dropjes gegeten. En vanmorgen vond ik Lego bouwen het leukste van de dag. En rummikuppen. Daar kan ik ook van genieten. Periode van het jaar.

19 januari – Zwemmen in de Eemhof! Heen en weer in het grote bad.

Ik mocht met mijn zoon naar zijn werkplek mee. Heel leuk. We gingen door de wildwaterbaan en de bandenglijbaan (wel 2 keer!) en op alle glijbanen. De familieglijbaan was wat te steil en klapte op mijn knie. Dat was wat gevoelig. Blij dat we vandaag gingen en niet vorige week toen ik niet kon lopen. Ik deed voorzichtig aan.
Vanmorgen had ik wat twijfels, want voor een drukke week uit heb ik behoefte aan rust en low-impact. Ik sliep wat uit en we bouwden Lego vanmorgen. Heerlijk rustgevend! (Ook als je moet ombouwen) We hoefden ook niet lang of ergens rekening mee te houden voor het zwemmen. Maar zo’n zwembad is nou niet bepaald low-impact en rust.

Vincent ging flowen en ik nam wat op.

Daarna ging ik zelf naar het grote bad. Vincent had me de 25m-lijn aangewezen. Meteen na de golven ging ik op en neer aan het zwemmen. Dat ging dus mooi lekker! Om mensen heen cirkelen, maar in het ondiepe deel is het aantikken omkeren en verder. Het ziet er anders uit onder water. Ontwijken en opletten is niet zo erg, als je gestart bent in triatlons met honderden tegelijk in buitenwater. Ik ging gewoon heen en weer. Zonder achtje!!! Helemaal top. Het ging gewoon heerlijk omdat ik niks ‘moest’ en helemaal rustig was. Ik zag de blaadjes, de vormen, felle lichtjes. Helemaal zen. Na 24 minuten begonnen de golven. Ik lapte het horloge. Het was een combi van golven die echt wel andere dynamiek geven, maar vooral ook al die mensen! Dat was lastig een rechte lijn vinden en goed uitkijken. Dat deed ik ook nog 6 minuten en toen had ik een half uur bewogen en ik vond het leuk. Het was een boeiende training op deze manier. Bijzonder ook dat de knie geen enkele pijn meer deed en dat ik in de week van de menstruatie vooral heel veel gezwommen heb! Wel 4 keer!

En ‘s avonds nog even in de buitenlucht zijn en gaan wandelen met Rob samen. We aten weer patatjes. Het gaat even niet goed met eten. De komende week maar weer braaf/braver. Ik heb ook verstopte darmen. Beetje lastig. Maar ik heb verder weinig last, alleen is links nog steeds wat stijver.
Het is koud buiten, maar lekker om een frisse neus te halen. Even wat buitenlucht opsnuiven. En bijpraten over de komende vakanties die we moeten inplannen.
Ik voel me hier allemaal prima bij. Beetje rust en Rummikub, beetje sporten, geen verplichtingen en geen verwachtingen. Ik weet niet hoe het allemaal voorgaande jaren was toen alles volgepland was en vol doelen, maar nu is dit wel even lekker. Halve in juni, hele eind augustus en dan zien we nog wel. Ik hoef me nu niet kapot te trainen of als een gek af te vallen of ‘goed’ te zijn. Die behoefte voel ik ook niet.

20 januari – Een kort ritje in Zwift.

Het ligt niet aan het schema, want wat Annemarie voorschrijft klopt echt wel, maar ik ben even wat voorzichtig en net te doelloos om te ‘moeten’. Ik vreet teveel, heb het naar mijn zin op het werk en ik regel de Hardman met het werk. Mijn linkerbeen is wat stijfjes en ik durf niet te gaan bootcampen en springen. Hardlopen ga ik morgen doen, dus toch maar eventjes fietsen voor het half uurtje beweging per dag. Maar Vincent moest om 8 uur fietsen, dus we eten vroeg zodat ik nog kan. Maar dan zitten we aan tafel en dan denk ik: ik wil liever Rummikub spelen en uitbuiken en op de bank hangen en tv kijken en vandy crush spelen. Ik moet niet echt iets natuurlijk. Maar ja, met op de telefoon staren heeft nog niemand een marathon gelopen (ze zullen er vast zijn), dus ik ga maar gewoon effekes een half uurtje fietsen. Er blijkt een route te zijn in Frankrijk van 13km die ik nog niet heb gedaan, dus dat lijkt prima. Iets met een steen en deze ezel: nog best veel hoogtemeters. En Vincent komt mee Yathzee spelen. Ik verlies. Maar ik trap lekker omhoog. Laat de rest me maar inhalen.

Mijn knie links zegt een paar keer klik en dat is jammer. Ik fiets nog naar de Mont St Michel want dat vind ik zo leuk. Blijkbaar vind ik dan een versnellinkje extra, want het gemiddelde gaat omhoog.

Vincent laat me nog een keer verliezen met Yathzee. Ik maak er toch een uurtje van. Omdat het kan. Daarom gewoon. Al voelt mijn knie dat anders: die is aan de buitenkant gevoelig en wat stijf en pijnlijk. Deze training is blauw. De bootcamp wordt rood. Qua bewegingsapparaat weet ik niet of ik er iets mee opgeschoten ben. Na de training speel ik met Vincent die moet Fietsen Yathzee. Candy crushen op de bank doe ik maar eventjes.

21 januari – We doen weer eens alle drie de sporten op 1 dag.

Fietsen – Tour de Zwift. Ik had er op Garmin een training naast lopen, maar dat is zo lastig. Moest ik 5 en 8 minuten rustig en dan even inspannen. Maar het geeft een richtlijn. Ik heb ‘t ook nog meer dan helft goedgedaan! Ik deed ook mee aan de derde rit van Tour de Zwift. Lekker iets van 30km in Watopia. Ik was natuurlijk 1 van de laatsten, maar ik heb toch wel een keer genoten van het fietsen in groepjes. Meestal is het ikke-voor-mezelf, maar nu fietste ik met een meneer Pieterse mee en een Jamaicaan, die ongeveer hetzelfde tempo hadden. Lig ik rond de 300ste plek van de 350. maar ik ga gewoon lekker met de mannen mee en dan kan ik op de vlakke stukken ook gewoon hard. Ik had speciaal de racefiets ook uitgekozen. Het ging gaandeweg steeds beter. Ik had compressiesokken aan en mijn knieband om. Ik zat precies in het sprintje met de training en toen was ik ineens bij een ander groepje. Heel grappig allemaal.

Ik maakte een fotootje en toen moest ik bijtrappen! Ik ging best hard omhoog in vergelijking. Wel met een lage cadans, maar die krijg ik moeilijk omhoog. Uiteindelijk kom ik binnen op de 280ste plek ofzo.

Ik maak het rondje netjes af en fiets nog even door omdat mijn training nog niet klaar is. Op het rondje vulkaan zie ik een aantal namen terug van het groepje waar ik mee fietste. Ik maak het vol tot 36 km, want dat vind ik wel mooi. Ik heb geen last mee van mijn knie of iets en ga me rustig omkleden om te gaan hardlopen.

Een klein rondje hardlopen: 2 keer 8 minuten, 2 keer 7 minuten en 2 keer zes minuten duurtempo. Daar tussenin 20 seconden versnellen en 40 seconden rust. Een lange broek aangedaan en een winegum genomen en hoppa, op weg. Mijn been voelde wel goed, zo strak in gepakt met knieband en compressiesokken. Het ging eigenlijk meteen lekker! 8 minuten en ik zie wel hoe het gaat qua tempo. Ik vond het meevallen. 20 seconden versnellen was lastiger. Rust is prima. Het weer is grijs en megasaai en onuitnodigend. Rustig de brug op en dan een ommetje tussen de bomen door en daar versnellen op het onverharde stukje. Ik speel even vals als ik omhoog moet klimmen en zet lekker mijn horloge uit en wandel.

Dan 7 minuten hardlopen. Dat gaat eigenlijk heel erg lekker. Alleen moet ik om een grote vrachtwagen heen die uit de OVP komt. Vind ik zo gek: afgesloten voor de rust, maar het werkverkeer is immens! Ik loop mooi qua tempo en het voelt ook goed. Niet vanzelf en de passen zijn weer stamperig, maar de buitenlucht is heerlijk. En dan weer even versnellen. Langs het ook al drukke centrum en ik kom best wat mensen tegen voor een dinsdagochtend. De 7 minuten is een mooie lengte als je het mij vraagt. Net als ik moet versnellen moet ik langs mensen wringen, maar het gaat wel op een mooi tempo! Dan 6 minuten duurtempo. Dat is natuurlijk een uitdaging, om daar een kilometer in te halen! Dan moet ik even aanzetten. Het lukt me. Ik ben blij. Ik ga ietsje verder om en ik voel met een wat hogere snelheid wel pijnjes in mijn knie en lies en been. Ik ga nog een keer met het horloge energie verzamlen voor ik het viaduct op ga met wind tegen. Niet zo leuk meer. Nog een keer 6 minuten en dat is nog iets meer aanzetten en zweten en willen. Ook dat lukt me en na het versnellen jog ik rustig naar huis terug en maak ik 8 kilometer vol. Blijkbaar heb ik het goed gedaan met een uitvoeringsscore van 96 procent! Ik heb pas nadat ik de compressiesokken heb uitgedaan last van mijn been. Het is weer net als een paar maanden geleden, maar toen kwam het ook goed. Stijfjes linkerbeen, te zwaar en heel snel aankomen. Het zal er wel weer af gaan en dan gaat t beter.

En ‘s avonds zwemmen bij de TVA training in baan III. Wat laat gestart, want nog gekletst ook. Inzwemmen. Het was lekker rustig!! De helft van een paar weken terug. Vast omdat we R hadden 😇😜300z1. 50m eigen slag en dan doe ik rug! Ik heb van GN geleerd hoe dat moet en nu is het een makkie. Helaas kreeg ik wel water binnen! Dat was heel lang geleden….

Toen 200z2. Ging mij net te hard. En weer 50 rug. Ik voel mijn knie bij het afzetten, maar niet erg. 100z1. 50 m wisselen tussen vroet en rug elke 5 slagen. Daarna 4×50 techniek: slepen, oksel, bijleggen, lange slag. Die laatste is wat ik wel kan. Dan 100z2. Ik deed even 50school zonder benen. Dan 200z1. Lukte best, z2 gaat me net te hard hier. Nog 300m z2, dus die doe ik wat minder fel. Daartussen zat 50 rug. 100z1. Deed ik voorop. Vond ik best goed gaan. 50m z2. Ik zwom nog wat uit, maar ik geloof dat Garmin me wat extra meters heeft gegund! Het is prima zo. Mooi sportdagje. Niet zonder moeite, maar wel met enige wilskracht.

22 januari – Een inspiratieloos dagje wandelen in het kader van “30 minuten bewegen per dag”

Ik stond vanmorgen op en de binnenkant van mijn knie voelde alsof er een pin in zat! Het verdween wel weer, maar dat was even niet leuk. Verder heb ik nergens last van. Ik was vandaag op kantoor en het uitzicht was grijs en saai ten top. Zo voelde ik me ook eigenlijk. Saai en grijs. Bijzonder hoe mijn collega bijna vergeet te melden dat hij er de hele middag niet is en dan plotsklaps vertrekt om half 12. Dat veegt het feit dat hij op tijd was zo weer weg! Apart. Ik erger me niet meer, maar verbaas me vooral. Het demotiveert zo: waarom zou ik dan netjes tot 5 uur blijven? Ik lever de site van de Comeniusschool op. En in doe tickets en telefoon. Het voelt wat rommelig, maar ik doe wel het een en ander. We wandelen met J&J door het centrum van de xenos naar de dirk voor Jo’s bakspulletjes. Ik eet een broodje kaas. En s middags nootjes. En dan opeens komen de darmen los ofzo: ik spoel de wc een paar keer extra door. En dan is de pijn in de knie ook echt weg. Het evenwicht is nog wat wankel, maar heel hoopvol! En dan ga ik aan de websites van quadraten werken tot 5 uur. Het wordt alweer donker. Geen foto, weinig vrolijkheid, maar ook dan gaat de dag voorbij.

23 januari – Twee keer wandelen, omdat het vandaag juist een druk dagje is!

Het was een mega onrustige ochtend. Van de dagstart door naar de introductie voor de collega’s over website, waarbij er maar 1 aanwezig kon zijn. Daarna gekletst over de bestuursuite. Ook afgezegd door collega X die altijd opeens weg is. Vanavond hebben we een afscheidsfeestje van maar liefst 5 collegae tegelijk en daar baal ik van, dat zij weg moeten/gaan. En dan tussen de middag wil ik echt even naar buiten. Ik zal al moeite hebben om de 30 minuten te halen vandaag met 3 uur treinen! De zon is alweer weg en de grijsheid weer troef. Het valt ook niet mee om blij te blijven, maar de buitenlucht helpt wel degelijk!

En dan blijkt collega X vergeten te zijn zich voor de rest van de dag af te melden en voor morgen ook maar meteen. Jef en ik zijn pissed off. Maar we vangen het op en ik geniet van de tickets en het oplossen. Om half 5 nog een belangrijke bespreking, maar die liep gelukkig niet uit. Maar ik moet morgen nog zaken inhalen! Kan ik nog eten en de wandeling ‘afmaken’. Mijn knie is weer knokig en gevoelig. Da’s wel jammer. Ik krijg het ook niet voor elkaar om de worteltjes te verkiezen boven de engelse drop. Snel eten en dan de trein nemen naar Leiden. Kan ik nog net het half uurtje wandelen vol maken in Almere! In Leiden neem ik de wandeling door de regenachtige stad ook lekker op. Ik zie wel gekkere dingen op Strava voorbij komen.

In november zijn 4 van de 6 developers en salesmensen met een vaststellingsovereenkomst vertrokken, 1 van de developers heeft zelf iets anders gevonden. We zijn nog met 1 van sales en 4 van support over. Dus van meer dan de helft namen we afscheid. En dat vind ik moeilijk en verdrietig. Dag mede-triatleet: jij kan met data gaan spelen en komt er wel. Dag slimme kwebbel 🐓: ik ga je meningen enorm missen. Dag grote meneer de product owner: je was er altijd in mijn beleving. Dag fietser van sales: jij hield ons bij elkaar, ik wens je een prachtreis toe. De oude baas, de collega van sales die vorig jaar al weg ging: ze waren er ook bij. Het was ook optimistisch en fijn dat ze goed terecht komen. Het was de reis waard. En even op en neer lopen door donker Leiden past wel mooi: waar eens het kantoor zat is het nu even donker en grijs.

24 januari – In Zwift door Londen fietsen en een beetje bellen

Ik ging met mijn zusje bellen en moest 100 minuten fietsen. Er was een route in Londen die ik nog niet had gedaan. Mijn knie is gevoelig, maar het lukt om te fietsen. Alles lukt, maar het geeft de hele tijd last. Ik kan prima bellen en vertel wat van mijn werk en dat is het dan, verder kan mijn zus vanalles vertellen. Ik zet de schermpjes maar uit en trap gewoon een beetje.

Ik ben best snel klaar met de route en dan ga ik nog een heuvel op en rij ik nog een keer of twee heel Londen door. Het laatste stuk deed ik zonder bellen, gewoon zelf een beetje fietsen. De knie en het been gingen niet meer of minder zeer doen. Ik drink thee en maak de 100 minuten vol. Het idee was precies 100 minuten, maar toen maakte ik een foto en toen werd het ietsje langer.

Het was een drukke ochtend: nog dingen afmaken op het werk enzo. Dus even fietsen was ook wel prima. Ik wil toch ook graag even naar buiten en ga in de schemering met Rob nog een frisse neus halen buiten. Wandelend. Het was aan het begin nog licht en aan het einde niet meer. Ik heb toch weer een stijf been links. Dat irriteert me enorm. Nu zit het in de kuit. Compressiesokken aan en stappen maken is geen probleem. Maar ik wil gewoon dat ik me weer goed voel!

We kletsen even lekker bij. Over de FITfiles die mijn ex-collega aan het analyseren is. En over het werk enzo. We hebben een leuke route hier en daar binnendoor. Ook nu gaat mijn kuit niet meer zeer doen, maar ook niet minder. Eigenlijk is alles een beetje saai, wat hoort bij januari, maar gelukkig hebben we nu even vakantie en gaan we een paar daagjes weg naar Zandvoort!

25 januari – Hardlopen om een kadootje te kopen.

Ik slaap niet zo goed, want nu doet niet alleen mijn been zeer, maar ook mijn buik. Alsof er een steen in zit. Niet heel erg auw-auw-pijn, maar het voelt extreem vervelend. Ik droom ook eng. Dus ik zie wel op tegen het hardlopen. Dikke kniebad om, zware compressiesokken en er maar het beste van hopen. Ik moet 50 minuten, waarvan 10 minuten “overdreven rustig”. Vincent gaat mee. We gaan naar het centrum lopen, naar de feestwinkel om een kadootje voor Robs vader te kopen. Rob zal ons dan oppikken. De tien minuten rustig vallen nog best mee qua tempo rond de 6:30. We gaan over het spoorbaanpad.

Vincent doet een paar keer een 400tje hard. Dan loopt ie zo van me weg! Ik ga dan ook ietsje harder. En zo komt het dat kilometer 3 al rond de 6 minuten zit en kilometer 4 net eronder. Dan moet kilometer 5 dus iets harder. We gaan eindelijk ook eens een keer over de nieuwe bruggen! Het is droog en er popt zelfs even een heel voorzichtig zonnetje langs. Ik voel het wel met de stappen: een stijvigheid. Er zit geen gemak bij. Zeker niet als ik omlaag moet en de 5km wat harder wil. Het lukt me wel om 5:46 te halen! En dan weer lekker rustiger gaan rennen. Na 6 kilometer begint de ellende: ik moet. Ergens wel fijn, want het zit hartstikke vast. Maar nu ga ik steeds iets trager en dan slaat de vermoeidheid toe. Het is vervelend, echt: als je nodig moet en de drukte in gaat van de markt en dan blijk je doodmoe en zit de tijd of de kilometers er nog niet op. Het begint te druppelen ook nog. En dan is de WC ook nog dicht!!!

Ik moest naar boven. Het was vast en veel, maar ik was blij dat ik kon poepen. De buikpijn trekt weg. We halen kruimels op de markt en ik maak de 7,5 kilometer vol en zet het horloge uit. We gaan een feesthoedje kopen! Ik ben bang dat ik de rest van de dag veel last zal hebben van mijn knie en mijn been, maar het tegendeel is waar. Het gaat prima, al doe ik mooi compressiesokken aan. Ik heb de 5km badge binnen en het was gezellig.

26 januari – Wandelen in Zandvoort vanuit Centerparcs

Al met al ging alles mis, maar ik trek het me niet aan. Lego niet af, inpakken op het laatste moment, mijn zwemtas vergeten: dus we moeten terug naar Almere, wat tijd en geld kost, de hele dag mooi weer en ik wandel in regen/storm/donker en kou. Het zwembad sluit al om frieking 8 uur! Ik verheugde me op zwemmen! Weer friet eten en verliezen met rummikub. Optimisme: it is gonna get better! Ik heb toch vakantie, dus zwemmen kan morgen (nu ik de tas toch heb), we hebben de chips nog meegepakt, er is niemand ziekzwakmisselijk. Ik heb geen last meer van mijn been. Is weer weg. Onbegrijpelijk maar waar. Knie helemaal weg, misschien een heel erg klein beetje bovenbeen links. Wandelen was lekker. Op de heenweg wind mee. Terug bikkelen. De zee te ver weg. De boulevard en Zandvoort echt doodstil. De poortjes netjes open. Ik vond het allemaal heerlijk: wegwaaien, nat worden, koud zijn.

Het huisje lekker groot en ik hoef niks op te ruimen. En ik heb weer dertig dagen achter elkaar 30 minuten bewogen. Daarom moest ik wel wandelen. Ik had het anders denk ik niet gedaan. Maar ik ben net zo’n freak als de anderen. Zelfs zonder streak.

27 januari – Zwemmen in het golfslagbad, wandelen naar de badeendjes en hardlopend verdwalen

Het zit me niet mee; niet dat ik me druk maak, maar zo lijkt alles nog steeds onrustig en weinig vakantie. Het 25 meter bad is dicht. Buiten gebruik. Geen personeel.

Ik heb mijn eigen personeel bij me met VIncent en die gaat lekker vakantie-zwemmen en wel 100 keer de wildwaterbaan af. Hij vraagt het aan het einde na. We spieken wel even hoe ze het in dit zwembad met de lifeguards geregeld hebben! Rob gaat lekker zitten. Het is niet zo heel erg druk in dit bad. Het is wel lekker klein. Ik ga eerst met Vincent mee door de wildwaterbaan, van de hoge glijbaan met de doodenge trap en in het buitenbad. Ik ga maar in het golfslagbad zwemmen dan. Ik had een hele training in mijn horloge staan en was benieuwd hoe dat zou gaan, maar die stel ik nog even uit. Om mensen heen cirkelen in net te warm water is al lastig genoeg. Ik weet niet precies of de 25m klopt die Vincent me heeft aangewezen. Mijn slag is onrustig. Ik tel zelf mee en kom na 850m uit op golven, maar Garmin geeft me er 900. Ik lap het horloge en zwem 150m door de golven en tussen de kwallen (ohnee, het zijn mensen). Dan wil ik nog door tot de 30 minuten om zijn, maar het gaat moeizaam. Mijn haar zit helemaal in de knoop, maar ik heb het elastiekje nog net. De afstand klopt ook niet meer. Ik maak met moeite het half uurtje vol. En dan wil ik nog een foto. Moet ik nog 100m.

Ik zet op mijn netvlies hoe stoer en mooi Rob daar aan de kant zit. Rekent die stomme Garmin weer verkeerd, maar ik laat het erbij. Een dik half uur en 1550 meter en een lekker langzaam tempo. het is me allemaal wel goed. Stom dat het 25 meter bad dicht is.

Mijn been is sinds vannacht weer gevoelig. Zwemmen zonder achtje maakt het niet beter en de klappen van de wildwaterbaan deden het linkerbeen ook geen goed. De stoelgang is weer verstoord. Verstopping en diarree en weinig en lichtgekleurd tegelijk. Ik denk dat het toch goed aan de Engelse drop kan liggen. Verder heb ik zondag hetzelfde gegeten als zaterdag, behalve die drop. En het kan goed zijn dat mijn dikke darm daar teveel moeite mee heeft. Ik eet nu even zo netjes mogelijk en geen drop. Als de stijfheid en het trekken in de knie dan weer gaat liggen, dan probeer ik van het weekend nog een keer drop. Voor de zekerheid. Het is geen pijn, het is niet te erg, maar het ene been voelt als een blok en de andere is prima. En soms trekt de knie aan de buitenkant, soms ineens aan de binnenkant. Ik doe compresssiesokken aan en warme sokken er over aan. Dan zit het prima. Rob wil graag wandelen naar de zee. Dan ga ik mee! Ik had andere plannen, om met de wind mee te gaan rennen in het daglicht als ze me ergens afzetten of ophalen, maar samen wandelen is meer vakantie! We lopen wel dik tegen de windkracht 6 in!! Over het strand. Het zout zet zich vast, het zand komt je tegemoet. Het is vloed.

het kost mij natuurlijk conditioneel geen enkele moeite! We gaan naar het badeendjeswinkeltje. Ik raak er helemaal in de ban.

En dan lopen we over de boulevard terug. Ik ga even bij het mannetje zitten. Ik zou hem alles kunnen vertellen. Hij kijkt naar de prullenbak.

Ik ga straks wel hardlopen. Een rondje om het circuit lijkt me erg leuk. Rob is moet als we terug zijn, dat vind ik lief. Ik heb 3 badeendjes.

Ingepakt in knieband en felgroene compressiesokken, met lange broek en rugzakje voor de telefoon en de zakdoekjes wilde ik het rondje om het circuit lopen. Ik was naar de WC geweest en ik had de training gewisseld zodat ik ipv van 80 minuten, maar 53 hoefde. Kwam beter uit met het daglicht. Ik ben dan wel zo stubborn dat ik moet en zal hardlopen, ook al werkt het been niet zo mee, werkt de vakantie niet zo mee en werkt de wind niet mee. Het is wel mooi weer met zon! Ik jog het park af en dan het schelpenpad op, wat best hoogteverschil kent. Uitzichtpunt = horloge stoppen en even kijken.

Best saai en ver van het circuit zo. Ik volg de rode pijlen En dan zijn ze weg op een drukke parkeerplek. Ik stop even verderop voor een plas, loop me vast bij de sportvelden en ik baal. Terug naar de parkeerplaats, maar geen rode pijl te zien. Terug naar start, duin weer op en dan bij het circuit zijn de pijlen weer nergens te bekennen. Ik ben het zat! Ik ga het strand op en neem de wind mee. Even genieten.

Niks training, die eerste keren versnellen vallen op het strand en die zijn oneerlijk en die van 40 seconden is bij de strandopgang. Ik wandel maar. Dan bij het andere uitzichtpunt kijken.

Wind tegen terug op het schelpenpad langs de busbaan. Ik doe mijn best op de versnellingen, maar het werkt niet echt met windkracht 6 tegen! maar ik vind het wel leuker, een beetje bikkelen. Mijn knie of been geeft weinig last. Op de boulevard lukken de versnellingen helemaal goed, ook tegen de wind in. De laatste moet ik voor buiten om het park heen. Ik tel en reken wat of ik het ga halen: 8 km in 53 minuten. In het park neem ik de verkeerde afslag en dan ga ik door het onverharde duin op het park door het mulle zand.

Ik haal het precies, dus de gemiddelde score is slechts 6:32 en in het echt zelfs 7:22. Maar de uitvoeringsscore is 90%!

Het was erg mooi qua licht en beleving en strand en alles. Mijn been doet achteraf weinig zeer. Ik had beter winegums meegenomen dan zakdoekjes!

28 januari – Een prachtige wandeling langs het circuit van Zandvoort

Paniek toen we de deur uit stappen: de Garmin zat helemaal stikvast. We waren een half uur bezig om de Garmin te resetten terug naar de fabrieksinstellingen.

Ik had de route bij de hand. Het regende niet meer. Langs het circuit en de grandstands. Het is er zo stil en kil nu!

Maar we mochten doorlopen de ATB route op. Een breed pad, flink omhoog. Met een mooi gezicht over de baan.

We kwamen ook langs de ATBroutes. Er was 1 andere man, verder niemand gezien. Later 1 fietser. De baan was ook leeg. Het was duinachtig heuvelig. Alles halfverhard. Ik genoot er echt van.

En ik heb geen pijn meer. Nog wel dikke compressiekousen aan, maar slechts nog een hele lichte stijfheid. Ook goed naar de WC geweest vanmorgen. Maar ik heb slecht geslapen, dus ik ben wel ietwat vermoeid. We lopen echt langs de racebaan over het voetpad voor de toeschouwers. Aan de andere kant de duinen. Het licht is echt supermooi, vooral als de zon er even tussendoor komt! Dan glinstert het water op de natte baan.

We zien een mooie roofvogel en maken lekker veel plaatjes. De ATBroutes lopen er omheen. Er is veel water. We kijken nog even her en der. Het heeft iets ‘smerigs’, zo’n circuit wat niet in gebruik is. Dan liggen er veel spullen omheen, betonblokken, halve schuurtjes, materialen.

We komen langs de enorme kuipbocht voor de fietsers. Ik begin me zorgen te maken of we er ook uit kunnen… We lopen langs de grote bocht en dan komen we op de parkeerplaats en daar is een klein hekje wat inderdaad open is.

Ik had het gister nooit kunnen vinden! We gaan terug naar het park toe en langs de auto voor drinken voor Rob. Wat een leuke verrassing dit! Ik ben dan blij als het kan wat ik verzonnen heb en gehoopt had. Een uurtje later regent het weer. Vincent was naar school gegaan vandaag. 2 uur rijden van Zandvoort naar Harderwijk en dan een lange dag op school, waarin hij een mooi cijfer haalt en dan gaat hij thuis de katjes eten geven en daarna neemt hij de trein weer naar ons toe. Blij als ie er weer is.

29 januari – ALL IN trail met Vincent rondom het circuit, over het strand en door de duinen

TOP. Alles zat er in: het circuit, het strand, de duinen. Superfijn gezelschap van Vincent. Geen haast. Geen noemenswaardige pijn. Minpuntjes: het ging niet vanzelf, het tempo laag. Pluspunten talrijk: hoe gaaf dat Vincent het zo tof vond, het prachtige licht met zon, het weer en de temperatuur zijn perfect, lekker veel onverhard, blijft toch erg mooi; dat circuit en dan elke keer stoppen voor een foto.

Heuveltjes op en af. Het ging wel snel voorbij zeg maar.

En dan onder het tunneltje door wat gister dicht was, langs de pitboxen en boven kijken op de baan. De stilte ook, de rust. Net of het niet mag, maar alles is gewoon hartstikke open.

Andere tunneltje door en heel vaak stoppen tussendoor. Ik had in het begin wat last met opstarten, maar na 2 a 3 km is dat wel weg. De knie trekt soms wat, maar alles is ingepakt. Vincent wilde terug voor de auto en die man start de Ferrari even voor ‘m! Dat was echt zijn stuk hoor!

Er was een wc voor mij, maar ik moest eigenlijk niet. Ik had nul aandrang, maar wel even plassen. Ik wil op de rotonde naar het ‘circuit’ kijken, dat is even voor mij. Daar wilde ik de hele week al heen.

En het strand over met de wind mee! Heel stil is het. Vrijwel niemand. Dat stukje gaat eventjes weer wel lekker.

De trailschoenen zijn daar meer voor gemaakt. Naar boven en de duinen in met allemaal mul zand gaat eventjes megatraag. Vincent heeft de rugzak, maar die blijft onaangeroerd. Door de duinen over single tracks langs de stekelplantjes. Helemaal anders weer.

Dan het verharde pad van steentjes en gewoon doorlopen. Is wat minder gemakkelijk, maar snelheid hoorde toch al niet bij vandaag. We zien nog n bunkertje en een bunkermuur.

Het is allemaal super, alleen jammer dat Joyce er niet bij is. We gaan langs de manege zandvoort in en dan door stadsduinen langs de lelijke flats.

We zijn allebei wat moe en slaan de winkel even over. Nog een stukje bomen en dan langs het huisje lopen aan de verkeerde kant van het hek!! Langs de school (zeevonk) en terug naar het park. Ik ben er moe van. Wat gek is omdat het traag ging en geen wereldafstand is. Ik maak er 1234 van voor de deur van het huisje. Ik ben er buiten-zijn-moe van. Niet van veel of moeilijk of zwaar, maar van veel-indrukken. Na de lunch ga ik een uur in het bubbelbad liggen. Ik heb geen pijn meer, maar beide benen voelen wat zwaar aan.

De werkelijke looptijd is dan ook veel langer! Maar dit was echt gaaf zo. Lekker op trail-avontuur. Het voelt opeens toch als vakantie! En dan gaan we ‘s avonds ook nog bowlen. Ik heb niet overal talent voor, zo blijkt 😇

29 januari – In het golfslagbad en in het 25 meter bad zwemmen bij Center Parcs en over het strand rennen omdat het kan

Slecht geslapen: om 1 uur klaarwakker en hartstikke misselijk. Iets verkeerd gevallen. Teiltje erbij, even lezen en rechtop zitten en het gaat weer. Maar ik schrik nog een keer wakker en dan heb ik (behoorlijk) keelpijn. Ik kan daar niet tegen! Gesnurkt of ziek? Ik slaap weer in, maar het gaat niet vanzelf weg. Geen spier- of beenpijn.We pakken snel en efficient alles in en laten het huisje keurig weer achter. Om 5 over tien zijn we in het zwembad. Het 25m bad is nog dicht – tot 12 uur. ZUCHT. Ik ga met Vincent in de wildwaterbaan. We hebben alle spullen bij ons, maar anderhalf uur wachten is iets teveel gevraagd. Ik ga dus na de golven in het gewone bad met achtje heen en weer zwemmen. Dat gaat prima, maar het wordt steeds drukker in het bad en ik denk dat de 25m iets te ver weg ligt. Ik ga om de ouwe mensen heen en hou zoveel mogelijk rekening met overvliegende balletjes, dansende rokjes, minimensjes met vlindertjes etc. Ik ga gewoon heen en weer en haal de kilometer net voor de golven beginnen. Dan vecht ik me tussen mensen en golven door voor 200m. Ik ga nog even door, omdat het kan. Ik dacht 500m te doen, maar vertelde me. Die gingen op tempo. Ik plak er nog met moeite wat achteraan en dan komt Vincent me halen: het bad is open! Ik heb 2150m gedaan. Ik doe een snelle 100 in het 25 meterbad, want wat is een lege ruime baan toch heerlijk!

Ik ga nog een keer 250m en dan zit ik dus boven de 2500 en ik maak het af tot 3000. Vincent kletst wat. Rob vertelt de badmeester wat een achtje is. Ik vind het bad mooi en erg prettig. Voor mij is 3km heel wat! Ik heb nog steeds een beetje keelpijn. Mijn been wat gevoelig.

We maken foto’s voor Vincent voor deboer. Een mevrouw die dan heel rustig schoolslag zwemt, moet om ons lachen: “ik sport meer in deze tijd dan jullie!” Ik laat haar in die waan en zeg niks over mijn afstand, alleen dat Vincent de snelle jongen is. Waarom zou ik beter moeten zijn dan zij, ik vind het belangrijker dat zij blij is en een lach heeft! Foto’s maken is geweldig leuk.

Ik twijfel enorm of ik moet gaan lopen. Mijn been doet weer wat zeer na het zwemmen en is stijfjes. Ik ben zo dom om een panini met kaas te eten. Maar dit is de kans om op het strand te rennen, de laatste keer voorlopig! Rob wil nog iets regelen en ze vinden het ok als ik ga. Ik ga heel traag, iets van 3 kwartier voor 5km. Ik ga heen over de boulevard en het is zwaar. Ik heb het koud met 1 laagje. De zon schijnt wel, maar het is natuurlijk janauri! Ik heb wind tegen.

De lage zon is wel gaaf. Ik vind het best druk op het strand. Ik loop naar de andere kant van Zandvoort en op 2,6km stop ik even. Ik kijk na hoeveel ik moet en het is 5,3km.

Ik ga het strand op, waar veel tractoren bezig zijn. Helaas ook hier geen wind mee. En geen lekker zand, want vloed. Maar dit is de keuze: ik wil die 5km halen, omdat het kan! En vanwege het strand.

Het gaat allemaal in een supertraag tempo van 6:50. Maar dat boeit me niet. De stappen in het zand. Het geluid van de branding. De zon. De man met de keurig opgevoede honden. Foto’s maken.

En de kilometers aftellen. Ik doe het niet vaak, maar deze keer wel. Ook al zijn het er maar 5. Ik ben naar de WC geweest voor ik ging rennen, maar het was niet genoeg. Ik moet toch weer. Ik heb niet echt last van mijn been meer na de 2de km.

Dan moet ik terugsteken over het strand en dat gaat helemaal langzaam. Zal ik naar de WC gaan bij het hotel? Nee, ik ga proberen om het te rekken: 5km maak ik vol in 34:40.

Maar dan moet ik echt flink nodig. Voorbij de trap omlaag moet ik echt gaan wandelen. Ik wil 5,55 volmaken. Als ik ga rennen, ben ik bang dat ik het in mijn broek doe. Ergens ben ik blij dat ik dadelijk alles weer kan achterlaten wat dwars zat. Ik stop op 5.55 en dan rechtstreeks naar de WC door! Ik haal het net. Veel, vloeibaar, licht en een opluchting. Mijn tijd is door het laatste stukje net boven de 7 gekomen. Ik ben er moe van, dat wel en zit lekker achterin. De keelpijn is nog niet weg. De badge is binnen: ik heb in januari al met al toch 80 kilometer hardgelopen!!

31 januari – Thuis weer binnen fietsen voor de Tour de Zwift

De vierde etappe van de tour de zwift was niet ‘de mijne’. Hoogtemeters!! Dus ik pak de ‘simpelste’. Ik trap alvast wat in op de Garmin, want ik heb een training staan. Maar die hou ik er alleen bij voor de tijd, want ik ben toch afhankelijk van de omstandigheden. Uiteindelijk volg ik nog 40% op ook 😆 ik ga dus goed van start en rij meteen mee 35-40. Leuk en aardig, maar ik verlies toch 100 plekken, wat ik niet goed snap. Gaat de rest dan zomaar 50? En dan bedoel ik dus: meer dan de helft?

Ik doe lekker mee, daar niet van, maar het is wel gek. Ik haal 3 mensen in en ga 1 plaats vooruit; 1 iemand haalt mij in en dat zie ik direct terug. Niet dat het ergens over gaat op plek 489 (van de 540), maar toch. En het gaat hard! Ik vind tenminste van wel. Gelukkig heb ik een knieband om. En dan moeten we klimmen. Ik ‘stoemp’ naar boven. En haal heel veel mensen in. Ik snap er niks van. Als we afdalen gaan ze mij als een gek voorbij. Geen idee wat ik dan moet doen. Ik hou dus bij het afdalen de wattages net zo hoog als bij het klimmen.

Verder is het warm, redelijk saai en als de tweede ronde begint, fiets ik ineens compleet alleen! Hoe raar is dat. Ik heb dan ook weinig zin meer. Gelukkig haalt een clubje me in en kan ik weer stayeren. Schakelen gaat trouwens ook wat raar. Ik zit alleen op het grote blad op het einde. Nja. En dan nog een keer de klim. Gaat fatAnke weer. Ik ben immers wel flink aangekomen deze week/maand! Morgen maar weer echt van start. Ik ben ook erg vermoeid vandaag. Vannacht slecht geslapen wegens op(hoofd)springende kat en allerlei pijntjes. Been links is stijfjes, k ben verkouden en heb een temperatuur van 36,5. Garmin zegt: supergezond, maar ik voel me wankel en ben heel voorzichtig met mijn lijf. Ik ga weer omhoog en zonder mensen in te halen schiet ik zelfs omhoog op de ranglijst! Wonderbar. Ik ga nog door want de training is nog niet ‘op’. En zo komt er een mooi gemiddelde uit, zeker gezien de 400+ hoogtemeters! Stage 4 is ✅.

(Keel)pijntjes weg! En we maken Rivendel af van Lego. Alle was is gedaan: de vakantie is weer voorbij!

En Januari is ook weer voorbij! 469 kilometer in totaal. Vier euro en 70 cent: dat is nog niet veel vuurwerk! 2,91 aan fietsen en nog geen 20 cent voor het zwemmen. Maar dat is aan zwemmeters een flinke afstand! Hardlopen en wandelen bijna evenveel: 77 kilometer gewandeld en 80 kilometer gerend. Dat komt natuurlijk omdat de knie/darmstelsel/linkerbeen niet zo goed meewerkt. Het was dan ook een sombere, lastige, lange maand. Wel hoopvol qua werk en met een vakantie erin, waarop ik me heerlijk heb verheugd! Op naar meer de rest van het jaar.

21 December – Wandelen, fietsen, zwemmen

We wilden kerstkra… ohnee, meloenblokjes. En lekker brood. Het was droog. Ik liep de stijfheid er zo uit. Ik was vanmorgen lang blijven liggen slapen. Toen de wintersoltice bij Newgrange bekeken. De zon kwam net op tijd! Daarna dus wat gehangen en verloren met Yatzee. En toen dus even gaan wandelen. De dag is heel grijs en kil. En donker.
Dan maar binnen fietsen. Ik had een training met versnellingen en wattages, maar daarvan heb ik 0% uitgevoerd!! Ik had na 8 minuten al geen zin meer. Ik was dan ook maar om twee redenen gaan fietsen: omdat het op het schema staat en omdat ik dan de kerstkransjes en engelse dropjes kan eten.

En gewoon een beetje uitfietsen. Ik doe niet mijn best. Alleen met candy-crushen. En zelfs dat nauwelijks. Vincent had het me nog zo goed voorgedaan: als het echt niks is, stap je gewoon af. Maar ik ga gewoon stug door. De fiets rammelt, ik rammel mee. Doe gewoon suf de route.

Als het horloge omschakelt, gaat de zwift even mee en trapt opeens zwaar. Met tig wisselingen is het flink hopen dat het blijft lukken! Ik moet een stukje klimmen en doe maar wat ook. Manuel appt dat hij even langs komt, en dan moet ik nog een half uur! Ik had 72 minuten gemoeten, maar dat gaat ik echt niet halen. Ik maak het uur vol en dan nog een beetje, maar zelfs de 30km kan me gestolen worden. Op het laatst ga ik even helemaal los op het sprintje en dat is het dan ook wel.

De training is groen, ik heb iets gedaan en ik heb geen spierpijntjes meer of stijfheid. Ik heb net teveel chocolaatjes en dropjes met cola op. Jammer dan.

En dan ‘s avonds naar de zwemtraining. inzwemmen ging aan mij voorbij, want ik ging kwebbelen. Dus ik begin meteen aan de trainjng en ik lette nog niet op ook, was al niet meer aan het luisteren na de eerste 50m benen. Gelukkig zwom MB voorop en hoefde ik alleen maar na te doen, anders was de 100m wissel totaal aan me voorbij gegaan. Nu deed ik keurig en makkelijk mee. Zelfs een stukje zonder achtje! Daarna 200-150-100-50 duur met 50m versnellen er tussen achter elkaar door. Ik voorop. Heel kalm. Kreeg een tikkie van HB na 200m en toen ging ik even 50m los. Daarna kreeg ik het wel uitgeteld. Ik bleef ze wel de hele tijd voor. Deed 50m snel teveel, want baan 3 was nog niet klaar. Ik voelde me zeer goed in het water. Toen moesten we geloof ik 200m doen met schoolslag erin en die deed ik ook met achtje en rug ook. We deden ook 50-100 en zelf 50m extra steigerun. Een man ging lekker voorop, had ik even rust. En toen 50-100-150-200 met eerste en laatste baan snel. Omdat ik commentaar had, moest ik vanaf 100m weer voorop. Ik ging lekker vooraan. Ging prima.

Ik wilde eigenlijk een gele training, zodat ik vandaag alle kleurtjes had, maar het ging te lekker. Het was trouwens best wel druk! Ik deed nog 100m zonder achtje en ook dat ging superlekker in 2:02. Blij mee!! Toen miste ik 25m die ik erbij smokkelde en klaar ermee. Ik had trek, geen zin in alle clubgenoten, moest iets afspreken met LM en ik was vermoeid. Dat donkere weertje ook.

22 December – Rondje Naardermeer met DH en Vincent

ik zag er weer ouderwets tegenop: regen, donker, kan ik dat wel weer-hardlopen… maar V en ik haalden DH op en ik dacht: zoveel mogelijk verhard gaan. Het was droog. De modder viel mee in het begin, dus toch onverhard. De eerste 3km vielen me tegen. Moest er echt inkomen en accepteren.

De vogelhut was leuk. Alles bleef meevallen. Vincent kletste lekker. Even kijken bij het huisje en toen was het een stukje iets modderiger.

Dan maar rustig aan toch? We kwamen over een brugje op de weg. Wind tegen. Dat voelt dan weer goed voor mij. Ik ging even wat vooruit tussen de polder door tot bij de afslag over het koeienpad. Daar gingen we even overheen. Maar snel terug naar de weg!

Ik liep een km eigen tempo. Het ezeltje was er niet. Toen langs het fort. Geweldig!!

Lekker kijken en genieten. Love that sort of structures. En weer verder, terug over het ophaalbrugje en dan wind mee en verhard. Ik liep met DH op en V wat achter ons. Bij de bunker kwam hij er weer bij.

Het licht was wel mooi. De hele tijd al eigenlijk. We liepen een stukje. En toen trok het dicht. Er gebeurden een paar dingen tegelijk: regen, modder, ik moest een beetje, D begon over KD en de modder werd nog erger en het werd kil. Maar op en neer over het vlondertje naar de hut was weer prachtig.

Maar daarna volgde meer modder. Diepe modder. Ik gleed er tot over mijn enkel in! En regen. En al een hoop km in de benen. Oef, het was even afzien. Rustig aan dan maar.

Toen de vlondertjes door het bos. Gaaf dat V het zo leuk vond! Ik wist het al. We wandelenden nog even.

En toen het laatste stukje onverhard. DH moest om 13 uur thuis zijn. We liepen verhard over een tof nieuw pad terug. De zon brak door zelfs!

Na die vermaledijde 10engelse mijl dook ik de wc in. Het was mooi geweest en tegen half 12. Gemiddelde tempo laag door de laatste 4km. Genoten. Mooie beleving. DH is extreem lief. Te goed voor deze wereld. Zeker voor een triatleet. Ik had geen extreme honger, wel snoepzin. Was niet echt moe. Ook geen pijntjes.

23 December – Fietsen op wattttttttttage – mislukt

Ik moest op wattage fietsen. Met 8x 2’ boven de 200. Ik wilde het graag eens een keer goed doen. Want van het lopen gister heb ik geen greintje last (nog geen eens honger). Ik moest eerst infietsen op een laag wattage en dat was al moeilijk. Het wattage flippert de hele tijd heen en weer, hoe strak ik ook het tempo en ritme aanhou. Het is frustrerend en niet leuk.

Maar ik ben wel volhoudend en wil het proberen. Ik mag een stukje ‘duur’ fietsen van 20’, maar ook dat is vrijwel niet haalbaar. Zeker niet met een heuvel op Jarvis Island. En een afdaling. Dan komen de twee minuten boven de 212 watt. Ik doe echt mijn best, maar het lukt niet om het ook maar tien seconden goed te doen. Super irritant. Mijn horloge ligt er al naast en ik neem het een keer op (wanneer het goed lukt ook nog) ik ga de vulkaan op. Dat helpt niet mee. En naar beneden al helemaal niet. En dat ik werkelijk niks anders heb dan de ergernis en een kopje thee maakt het ook niet beter.

Kortom: er is niks leuks aan deze training. Bij de 6de of de 7de heb ik het een beetje opgegeven, al merk ik aan het zweten en de inspanning dat ik toch blijf proberen. Ik maak de route af en haal nog een PR op de Jarvis Kom omdat ik een pauze teveel watts verbruik. Ik ga nog een rondje vulkaan en moet ook nog uitfietsen. Doe ook nog maar, maar ik let effe niet meer op die verdomde wattages. Het venijn en het lichtpuntje zit m in de staart van deze training. Ik zie dKnijff rijden en maak snel een screenshot.

Ik wil die naar Vincent sturen, maar ik wil ook van de vulkaan route af. Dus ik schakel terug naar de app van Zwift en dan staat er boven DeKnijff iemand met een Iers vlaggetje en de naam A Ryan. Ik maak heel snel een screenshot en kijk of het echt Alan Ryan is van de Hardman en dan sla ik af en ben ik ze kwijt. Ik ben verbijsterd hoe ik deze twee mensen op Zwift tegelijk tegen kan komen! Ik maak mijn route af en de tijd vol. Uitvoeringsscore: 14%. Daar heb ik zo mijn best voor gedaan. Absoluut Niet Leuk.

Ps. Ik had ook een lekkere cadans aan moeten houden gedurende de versnellingen; nou dat was helemaal niet te combineren met het wattage. Dus het tempo is laag, de cadans laag, uitvoeringscore laag. Veel hoogtemeters, veel irritatie.
En dan ‘s avonds had ik graag bootcamp gedaan. Maar ze deden het niet, de bootcamp. Tuttebellen. We hadden een hele mooie middag, wow, wat gaaf voor Vincent dit (maar nog niet geschikt voor alle mensen die meelezen…). Lang in de auto zitten is wel vermoeiend. En ik ben blijkbaar moe. Meestal, als de vakantie ‘toeslaat’. Ik vond het niet erg dat de bootcamp niet doorgaat, maar de redenen zijn zo sneu. Ik had nog wat strijkgoed, de vaatwasser leeghalen, opruimen en wat schoonmaken, maar een uur red ik niet. Een rode training. Misschien niet eens de laatste deze week. Het is ook wel goed. Dit is het nou eenmaal. We hebben wel een paar dingetjes van de vakantielijst kunnen afvinken, dat geeft weer wat lucht.

24 December – Zwemmen en rennen

Zo, daar had ik even geen zin in. Ik wilde liever blijven liggen op deze door en door grijze dag. Ik voel me niet helemaal lekker. Dus ik ga zwemmen. En rennen vandaag. Ook al voel ik me niet helemaal gezond en zonder zin. Dat is triatletenlogica.

Maar goed, afspraak met Vincent, training op het programma en banenzwemmen is open in Poort. De training is op de bidon geplakt. Ik ga in de ‘snelle baan’ 400m inzwemmen: 100 gewoon, 50 slepen,50bijleggen, 100 gewoon, 50 oksel, 50 heup. Ik ben al redelijk veel te snel voor deze baan. Maar ik ga mijn programma afwerken en ik moet 3×200 lange slag doen. Ik doe 1op2, 1op3 1op4 ademen. 1op2 ging het beste en snelste. Toen moest ik eigenlijk met zoomers, maar dat werden paddles en toen ging ik toch maar even door naar de nog snellere baan, waar Vincent de km in 15 minuten had doorgezwommen. Ging goed, die 3x100m met paddles. Daarna moest ik 6keer 150m, waarvan 100m hard en 50m nog harder. Dit zijn geen dingen voor mij. Vincent deed mee. Harder dan hard. Ik deed ontzettend mijn best. Mijn armen vielen er zowat af, zo hard deed ik mijn best! Het ging ook goed hoor, dat wel. Maar die laatste keer, ik voelde echt mijn armen. Dat heb ik echt nooit. Zo ver ga ik echt nooit! Maar deze keer dus wel en het ging lekker ook.

Heel soms even met de andere mensen in de baan wat vertragen of inhalen, maar we waren niet met teveel. Ik moest ook nog 400m uitzwemmen. En daarna de 100m zonder achtje, want de rest was echt allemaal met! Dan ben ik beduidend langzamer… Wat de echte-zwemmannen valsspelen vinden, dat achtje. Ik vond het mooi: 2700m in een uurtje. Heel tevreden over. Ik kwam er beter uit dan ik het zwembad in ging.

Een grijze dag dus, met motregen en er is niks leuks aan. Weet je wat het ergste is van deze dag? Dat ik me SLECHT voel, omdat ik niet gefietst heb. Ik heb hard gezwommen, hard gelopen, maar niet gefietst. Ik heb een uurtje zitten te niksen. En dit hardlopen stelde ik ook maar uit. Ik dacht even dat ik 40 minuten moest, maar toen zag ik die stomme versnellingen. Daar kan ik dan zo tegenop zien! Ik dacht: ik loop gewoon nog 1 keer richting de dijk. Maar eerst het gewone rondje (dan kom ik langs een WC) en dan door. Het liep prima. Alles gewoon goed: muziekje, knieband, comp-sokken. Lage hartslag. het ging prima. Gek genoeg zou de uitvoeringsscore NUL zijn achteraf, maar het ging echt wel goed! Ik stopte na 3km om de collega’s fijne-kerst te appen en dan weer door.

Het was doodstil overal. En de tijden waren ongelooflijk snel soms. Ook en vooral als ik geen zin meer had. Toen toch richting de dijk. De zin was op inderdaad, maar daar moet ik me dan maar doorheen slaan. 5km in een half uurtje. Nog een stopje. Waarom niet?!

Ik ging het halen tot het einde en dan het bos in met de eerste sprint. Dat ging en ik deed het toch maar. Geen twijfel eigenlijk meer of ik het zou overslaan. Ik moest toch weer helaas. en net op dat moment is er 1 iemand in het bos voor me… Hoe dan?! Ik deed nog 3 of 4 versnellingen en sloeg toen af en ik schoot de bosjes in bij het fijne bos. Diarree helaas. Ze kunnen volgende week serieus het bos afsluiten! maar daarna liep ik weer lekker door.

Het ging best hard: die 30 seconden aftellen. En dan lekker doorlopen in de rust. Alleen dat stukje omhoog het viaduct op is nooit meer leuk of makkelijk. Maar ik zei tegen mezelf (hardop): je komt boven. Toen nog naar huis lopen en uitlopen. Zaten er toch weer 11km op. Uit-thuis nog altijd 6:38 gemiddeld en dat met stops! Vooral blij: geen pijntjes. Conditioneel zit het wel snor. Tempo ook oke. Maar de hartslag is opvallend laag. Ik nam een lekkere warme chocomelk na het lopen! Sorry van het fietsen.

25 December – Kerstdagwandeling en binnen fietsen

Ik heb niks met kerst. Het moet allemaal gezellig en liefdevol en leuk zijn, maar wij slapen gewoon uit en Vincent moet werken vanmiddag. We doen samen een spelletje en daarna wandelen we naar de winkel voor melk, chocoladekransjes en brood met zijn drietjes. Dat is ook prima. Het is een sombere, saaie dag. Niet anders als alle andere zondagen, behalve dat het een vrije woensdag is.

Ik heb deze week de ‘kleurtjesweek’ in het trainingsprogramma Final Surge. Afgelopen maandag was de bootcamptraining rood (=niet gedaan), groene trainingen zijn normaliter de norm en die heb ik bij het zwemmen en hardlopen al gehaald, vanmorgen een blauwe training: een extraatje met het wandelen en deze 2 uur ‘kerstrit’ is uiteindelijk geel geworden. Dan heb ik ‘m wel uitgevoerd, maar met een marge van meer dan 20% verschil. Twee uur…. Dat zou het echt niet worden! Vincent aan het werk, Rob aan de Lego en ik heb een bakje met snoep gevuld en ben gaan fietsen.

Niks tempo, niks boeiends, niks lekker. Trappen, Candy Crush spelen en snoepjes eten. Ik had wel zomaar de Yeti gezien! Daar kijken we anders naar uit, maar nu keek ik op en daar was tie. Ik ging uit van een uur, maar na 70 minuten moest ik naar boven klimmen op de fiets en ik keek wat virtueel om me heen, want Candy Crushen en Woordzen was ik zat. Naar beneden scoorde ik nog even een shirtje, maar ik weet niet voor wat. Ik was er helemaal klaar mee en vond het wel leuk geweest na nog geen anderhalf uur. De snoepjes nog niet op, maar de thee wel.

Ik heb in Garmin 1350 badgepunten gehaald. Dat wilde ik halen voor het einde van het jaar. Het is gek, maar als alles lukt -alle finishes, alle wedstrijden, heel blijven tot op zekere hoogte, alle subdoelletjes met de Apple-watch en badges- dan lijkt het te gemakkelijk. Ik moet mezelf er aan herinneren dat het niet vanzelf ging, met de examenstress, met ziektes, met tegenslagen. En die paar dingetjes die niet zijn gelukt zitten me dan dwars: niet naar Duitsland gefietst en niet de 1300 punten gehaald voor mijn verjaardag. Niet het boek gemaakt. En nu weer eventjes wat te zwaar. Ik heb meer met het afsluiten van het jaar en een nieuw begin maken, dan met kerst, de kerstboom en het kerststalletje.

26 December – Kort loopje voor het kerst-eten uit.

ik ging meteen na het (late) ontbijt. Niet zo handig, want ik dacht al na 1km ‘ohjee, ik hoop dat het centrum open is’. Eerst 10 minuten zone 1. Tempo viel me mee. Zag moeder&dochter weer op de Evenaar. Ik had compressiesokken aan, geen muziek en weer de afzakbroek! Domoor (ikke). Daarna 30minuten zone2. Hartslag bleef laag. Zin ook trouwens. Er was niemand en ik maakte foto’s.

Mooi gebied is het toch. Als je het voor het eerst zou zien…

Het centrum was open en ik maakte er mooi gebruik van! Toen weer verder en voor zone 2 met broek-ophijsen was het ook een prima tempo! Ik ging een beetje om, want anders zou ik te kort gaan en dat kan natuurlijk niet.. Ik deed de 5km in zone 2 binnen een half uur (als je de wc niet meetelt).

Ik vond niet dat ik kon stoppen op 6,66km maar ik vond het ook wel goed. Niks aan, dit loopje, maar ook niks mis mee. Ik ben klaar voor het gourmetten met de familie!

27 December – Binnen fietsen en Rummikub spelen!

Ik ging gewoon maar een beetje zo vlak mogelijk fietsen. Eigenlijk stond dit voor morgen, voor de loopdag uit, maar ik ga morgen zwemmen. ES zit 24 uur op de Taxc en ik zoek hem wel, maar hij heeft me waarschijnlijk niet ingehaald. Niet dat ik na 10km nog naar het schermje van de TV heb gekeken, want Vincent kwam mee Rummikub spelen! Heel apart en een beetje lastig, maar vooral leuk! Een upgrade na het Yathzeen.

Ik hoefde maar 70 minuten te fietsen, maar ik wilde liever de badge halen voor Garmin en 40km fietsen. Dus ik reed wat langer door en zo had ik weer een gele training, maar dan te lang! Leuk voor het kleurenfeestje van deze week.

28 December – Hondertjes zwemmen bij de TVA

leuk zeg! Dat viel nogal mee! Ik had weinig zin en moest volgens schema 10×300, maar dit kan ook. Zwemmen en fietsen omruilen. Vanmorgen een tien-km wedstrijd voor Vincent supporten en een haasje voor hem regelen. Sommige mensen blijken leuker dan ik dacht! Daarna rustig aan doen. Even sparen voor morgen. Ik ben er gespannen voor. Stel dat het niet lukt…. Maar goed, vandaag zwemmen. Ik in baan 3 en ik mocht van DS niet alle hondertjes achter elkaar doen. L kwam erbij. We spraken af om elke 2:20 te starten. Toen kwam WF erbij. Topkerel! DS ging eerst vooraan. In 1:46. Veel pauze dus. Toen kwam A ook en toen gingen WF en A om de beurt voorop en ik daarachter. De tijd was elke keer ongeveer 1:50. Ik vond het uitstekend en hield het echt wel heel moeiteloos bij! Ik vond de rust zelfs wat lang, maar ook wel weer prima. Ik had echt geen enkele moeite met wat we aan het doen waren, hoe saai het ook was. Mijn gedachten vlogen van hot naar her en ik moest ook oppassen om niet A’s of WF’s voeten te meppen en soms een beetje op mijn slag. Ik heb me verwonderd dat ik in 10 jaar zo heb leren zwemmen. Weliswaar met achtje, maar het barst vande paddles en achtjes.

Die WF hoort niet echt bij de tva, want die vraagt ons of het goed blijft gaan! En hij meent het nog ook. Na een half uur vroeg een andere man: wat doen we eigenlijk? Hilariteit. En dan gaat auti-A precies na 2:20 weer zwemmen. Ik vermaak me prima zo 😄 Hij gaat sneller zwemmen als R en I uit baan 2 ons ophouden en we langer pauze nemen. Vind ik allemaal lollig. Na een uur gaat WF eruit en meer mensen. Ik zit op 2600m en doe nog mee tot 3000m vol zijn. A gaat wat harder en L vind het zwaarder. Ik ga er vrolijk weer uit. Mooie zwemtijd zo! Met lekker veel pauze. Saai, maar ik heb mijn eigen lolletjes gehad en me vermaakt. Het rode zwempak en geen hrf-meter wekt goed voor mij!!

29 December – Ultra Trail : Zwerven met PL van zonsopgang tot… bijna zonsondergang.

Toen ik eind 2024 de lijst maakte met alle mogelijke hardloop- en triathlonafstanden, stond onderaan met potlood en een vraagteken ‘ultratrail’. 
Na de hele triatlon in september met de daar op volgende enorme motivatiedip en die hele nare (knie)blessure in oktober, werd het vraagteken alleen maar groter. Ik wilde me maar nergens op vastpinnen of voor inschrijven. 
Ik wilde niks beloven of rondtoeteren, omdat ik zelf absoluut niet zeker was of ik fysiek en mentaal nog wel een ultra zou kunnen doen. 

En toen redde PL me: ‘Ik ga wel mee hoor, leuk, een dag zwerven!’ PL is een ervaren ultratrailer en een zeer aimabel man. Hij vond het een goed idee om de Groene Afslag als basisplek te gebruiken en van daaruit verschillende routes te doen. Hij kent de weg. Ik vind het spannend.

Op 29 december vertrokken we met zonsopgang vanuit de Groene Afslag in Laren. PL deed de route, want die was ik vergeten! Ik maakte een foto van de schaapshut die ontwaakte en we gingen even naar binnen. We zijn immers ‘onderweg’ en we hebben geen haast vandaag. Het duurt nog lang tot de zon ondergaat. De schaapshut was GOUD.

De geur, het geluid van de schapen, de warmte: dit is zo authentiek. De assistent-schaapsherder en zijn dochter (assistent van de assistent) zaten daar in alle vroegte aan de koffie met koekjes en vertelden graag hoe ze nu voorkomen dat de schapen met hut en al verbranden. De gesprekken, dat je iets leert onderweg, dat we de tijd namen: dat typeert de hele dag. We gaan niet voor snelheid of prestatie. Al schrok ik wel even toen PL zei dat we voor 50 kilometer gingen en daar al om 3 mee klaar konden zijn. We waren nog geen 5 kilometer op weg! We verlieten de warme schapen en gingen verder de doodstille heide over. De kilometers liepen makkelijk weg. En nog behoorlijk snel ook!

En ondertussen hadden we goede gesprekken, over kerstdrukte zonder frisse lucht, over partner-cirkels, over zwemmen, over de connectie tussen geest en lichaam en wat buitenlucht daarmee doet, over werk, over de (eerste) liefde en ook over prestatiedrang en ambitie. We hebben de eerste uren alleen maar gepraat en al lopend kan ik dan ook heel veel dingen op een rijtje krijgen. Precies waar het voor bedoeld is, dat lopen! Verbinding maken. Voor PL en mij gaat verbinden boven afstand of snelheid.

Ondertussen weet PL de afslag voor het ommetje te vinden langs een bos met hoogteverschillen. En de Groeve van Huizen. We staan even stil als ik echt moet weten waar ik me ongeveer bevindt. Dat vind ik dan wel prettig om te weten, waar Huizen ligt en Blaricum en de A27. En we maken een fotootje.

Mijn kleding zit prima! Niet te koud en het is ook niet nat. Wel grijs, maar de silhouetten van bomen zijn ook prachtig. Ik heb een knieband om en compressiesokken aan en mijn trailschoenen. We lopen over de honden-uitlaat-plek van Gooise Vrouwen. Daar is het druk en bekakt. In de verte klinken de kerkklokken. Dat soort dingen vind ik erg mooi vandaag: een soort herinneringen aan ‘vroeger’, toen de kerkklokken leidend waren voor het gevoel van tijd. We lopen stukjes verhard door Blaricum, maar dat is maar kort. Bij het kabouterpad ben ik PL eventjes kwijt. Geen paniek, even goed kijken.

Ik heb het even lastig als we de 15km passeren: naar de tien engelse mijlen toe vind ik altijd een lastig omslagpunt. PL maant me even tot stilstaan en wat eten. Ik ben aan de winegums. Na de 16km gaat het weer en zijn we snel op de heide bij de 17km. We spreken over de ideale, roze Barbiewereld en de symboliek die daar mee samenhangt. Langs de Mooiste Boom.

En dan terug over de natuurbrug naar De Groene Afslag. 22 kilometer maak ik vol. We lopen 6:33 gemiddeld, wat natuurlijk ronduit hard is. Ik verplaats de auto en we gaan bij de Groene Afslag naar binnen. Ik zit heel lang op de WC en ik denk dat het kerstdiner nu daar in vloeibare vorm ligt. Het lucht op, hoewel me niks dwars zat. Ik neem thee en een croissant. (ik durf) Het is raar en ook fijn om even stil te zitten. Ik app Rob en Vincent dat we op de helft zijn. Dat we pauze nemen. Ze appen terug dat we watjes zijn met een smiley en dat we nog meer dan genoeg tijd hebben tot zonsondergang. Grappig dat ze zo meeleven, want ik heb Rob gister pas gezegd dat ik vertrek in het donker en thuis kom in het donker.

Opstarten valt me mee. We pakken de gesprekken weer op en ik ken de weg over de hei. Het blijft groots, die vlaktes met heuveltjes erin. Weer een natuurbrug over en het is kilometers verzamelen. Weer op een mooi tempo. Ik vind het stukje naar Bantam altijd leuk. We kletsen gewoon door en vooral het grote verschil tussen de competitiedrang bij mannen en vrouwen. Even tussen de rodondendrons door en dan bij het Capitooltje.

We hebben een gesprek met mensen die daar aan het wandelen zijn. Over het capitooltje en de buitenhuizen en hoe die met bergen en buitenissige dieren op schilderijen hangen in de Amsterdamse huizen. “Jullie worden koud, loop maar verder”, zegt de mevrouw. Ik zou natuurlijk nooit opscheppen dat we al uren bezig zijn en bijna op 30 kilometer zitten. Verwonderlijk genoeg antwoordt ook PL dat we op weg zijn naar een kopje thee bij Grambergen, het natuurcentrum van Ankeveen. Gebrek aan competitiedrang! Over het brugje en dan zijn we na 30km bij het volgende kopje thee. Warmte. Een gesprek met de mensen naast ons. De lieve oude mensen zien die hand in hand wegschuifelen. Een koekje. En even langs een WC.
En daarna weer verder!
Verder praten.
Verder zwerven.
Verder verwonderen.
Het is grappig als PL zegt: “Het is maar tijdelijk, deze spierpijn bij het opstarten”. Dat hij als doorgewinterd trailer soms ook even hardop moed verzamelt.
De mooie bruggen. De rijke gebieden. Het groene bos.
Soms een winegum, soms eventjes wat wandelen omdat het kan.
Mijn Apple Watch vraagt nogal eens om aandacht, maar die zit onder mijn jas. Die batterij is stukken eerder leeg dan die van mij (of van de Garmin)!

Ik kijk uit naar de rododendrons, het ommetje langs het grotje; maar het is verder weg dan ik dacht. We hebben het over eten en ook PL heeft vaak net te weinig mee. Ik vertel van het buffet wat ik heb gemist bij de triatlon in Almere. Daar zijn mijn problemen begonnen: ik heb toen veel te slecht bijgevoed. Vandaag eet ik ook niet genoeg, maar ik maak dat morgen wel weer goed. Ik heb me tot dan toe geen moment iets aangetrokken van de kilometers of de snelheid. Er zijn 35 kilometer doodgewoon voorbij gegaan. En dan moet ik bij het paardenbruggetje toch de bosjes in met diarree. Jammer. 36 km.

En daar begon het tellen een beetje. Ik zei: als het 42km worden, is het ook prima. “Stop je dan middenin?” vraagt PL. We zijn er nog niet. Maar als we na 45km weer bij de Groene Afslag zijn, ga ik niet langer door. Ik word wat stillen en PL vertelt over zijn eerste liefde. Ik vind het even minder gemakkelijk. We lopen naar Gooilust toe en ik moet even wandelen en we wandelen naar een folly.

Die vind ik weer even prachtig, maar ik zie ineens op tegen de kilometers. In elk geval moeten er nog 4 komen. Ik word stil en stop mezelf helemaal vol met ‘blije’ gedachten. Met Ierse monniken die op deze manier moesten reizen en uitkeken naar een warm onderkomen en wat te eten. Ik loop een paar kilometer achter PL aan met een hoofd vol gelukkige momenten, maar in praten heb ik even niet zoveel zin.
We lopen over het natte stukje gras en ik krijg de neiging te gaan mopperen. Maar PL wijst me op een roze huis en is blij met mijn winegums, die ik zelf ook even eet en ik drink wat. 40 Kilometer. We gaan het Spanderswoud door en ik vind het wat duister. Over tempo maak ik me geen zorgen meer. Niet boeiend. Ik haal het voor zonsondergang. PL zegt dat hij ommetjes zal creëren, zodat we op 50 uitkomen. Het lukt mij niet om hele kilometers te blijven hardlopen. Of om gesprekken hardop te voeren. Ik wandel naar de 42,2 toe. En stuur een appje naar Joyce.

Ik vraag of andere niet ook moe worden, of PL zelf moe wordt. “Nee hoor”, hij niet. Hij gaat morgen weer hardlopen, ‘want ik ben toch vrij’. PL zegt doodleuk: ik ben dan ook een supermens. En weet je? Ik zeg kei-hard JA, want dat is hij. We lopen naar het restaurantje. Ik geef aan dat ik wel moe ben intussen. Hij wacht me op, geeft me een high-5 en we kunnen weer door. Op de natuurbrug blijf ik hardlopen. Het tempo maakt niet meer uit. “Dit zijn de interessante kilometers”, zegt PL. Dat is waar. Dit zijn de kilometers waarin je jezelf tegenkomt. Op de hei.

45 Kilometer. Nog 5. Nog een uur wandelen. Dan ben ik ook voor zonsondergang klaar. Waarom wilde ik ook alweer 50? We gaan naar het bankje. Het Bankje. Waar Joyce en ik altijd zitten. PL loopt vooruit en strikt iemand om een foto te maken, maar het bankje staat verderop. Ze loopt mee en we wandelen. Ik vind het heel lief dat ze meeloopt om van ons een foto te maken. Ik moet mijn best doen, niet te huilen. PL jaagt degene die op Het Bankje zit, weg.

Heb Het Leven Lief.
Voor jouw Joyce.
46 kilometer. Zesenveertig.
Dan begint er een getallen-fixatie. Ik loop kilometer 47 voor Joyce. Over de hei. Stilte.

Helemaal de kilometers zonder wandelen volrennen, lukt me niet meer. Mijn benen willen niet meer zo graag (ze kunnen het nog prima hoor), maar vooral mijn hoofd dreunt: stop maar. Kilometer 48 voor de Ierse helden, de mannen van de grond en het water, de ‘why’. We moeten nog een stukje om en we doen het driehoekje-van-HB. Ik raakte hem daar ooit kwijt omdat hij rechtdoor liep, dus we kunnen en moeten het ommetje maken. PL’s horloge is er al veel eerder! Na 48,5km duizelt het me even. Ik ben nog meer bij kennis en zinnen dan ik ooit was, maar ik ben even dizzy en wandel tot ik op 49km ben. De laatste kilometer ren ik.
De laatste 500m het terrein van de Groene Afslag op lopen er tranen over mijn wangen.
Ruim voor zonsondergang zijn de 50 kilometer klaar. Kwart over 4. Nog 20 minuten voor de zon ondergaat. Dat is even balen, maar ik ben er meer dan klaar mee en dit was wat ik wilde halen.

PL is trots op mij. Ik heb nergens last van! Ik bedoel: niks echt wat stuk zou kunnen zijn, geen blaar, niet zo kapot dat ik niks meer weet. Wel moe en vermoeid en bezweet en blij. Het gemiddelde tempo is naar 7:02 gegaan. Uit en thuis is het 9:00 en net niet binnen de 7,5 uur. Het is de afstand die telt.
Of eigenlijk: het is de wondermooie dag die telt.

Dat overweldigende gevoel: ik kan dit. Ik kan het gewoon! Nou ja, niet vanzelf, maar wel “gewoon”. IK KAN HET!
En de why? Do na manaigh ón Sceilg. Taisteal cosúil leatsa.

Het buffet is gesloten sinds 4 uur, maar PL zegt dat ik al eerder een buffet heb gemist en wij mogen de restjes opmaken voor de prijs van 1 persoon. Wat een superdeal!

Met chocomelk erbij.
Er zijn mensen die 50 kilometer fietsen veel vinden.
PLs superlieve vrouw komt even langs (ze was in de buurt aan het wandelen) en zij vraagt: is dit het langste wat je ooit hebt gelopen? Maar die eer houdt Joyce, toen liep mijn horloge voor en liep ik 52,25. We hadden toen minder pauze (want door Covid was alles dicht). PL zegt: en dat zeg je nou, anders had ik je nog 4 kilometer laten lopen 😀
Het is ongelooflijk wat PL voor me gedaan heeft. Daar helpt toch geen ‘bedankt’ aan? Soms is dat woordje wat te klein.
Opstaan is stijfjes en ik heb last van mijn lies. Daar zit een hele pijnlijke blaar, mijn onderbroek heeft geschuurd. Daar heb ik erge last van.
Uiteraard ben ik stram en waggel ik wat en rij ik heel erg rustig naar huis. We bestellen een hamburger en ik douche. Eten gaat wat moeizaam, maar dit is het moment voor de Hemelse Modder die over was van kerst! Mijn voeten zijn oke, mijn spieren zijn in orde, hooguit een beetje geschramd door de rugzak en hartslagmeter, maar mijn lies is echt pijnlijk!
Ik vraag Rob om een medaille te maken en een half uurtje later is zijn eigen ontwerp klaar.

Wat ben ik er trots op!
Ik zet het op Garmin en Annemarie reageert ongeveer meteen met Wauw. Op Strava komen ook veel reacties en ook via Instagram krijg ik mooie reacties, wat een sportvrouw ik ben en wat een geweldig mens PL is. Sommige reacties lijken jaloers (volgende keer ga ik mee) of verbijsterd, dat ik dit ook al kan. Maar het ging op mijn manier: volledig ontdaan van getoeter, prestatie-druk of ambitie. Gewoon omdat ik het wilde. En zo werd het vraagteken een uitroepteken. De laatste van het lijstje. 2024 is vol.

30 December – uitwandelen met ❤️

laat opstaan, veel candycrushen, geen spierpijn. Slecht onrustig slapen, vermoeid en zware hoofdpijn. De benen zijn prima. De wond in de lies is s middag weg. Lopen gaat moeiteloos. Ook trappen. Dat is het probleem niet. Maar de koppijn is echt zwaar! Paracetamols en thee helpen nauwelijks. Wandelen met een ibuprofen. Frisse lucht is fijn. Saampjes is fijn. Zo lekker bijpraten. De chocokransjes zijn in de aanbieding! Ik heb geen overdreven honger.

Mijn benen wandelen echt goed zonder enig pijntje. Ik haal een cryptogrammenboekje en appelciderazijn. De hoofdpijn trekt weg gelukkig. Ik ben wel wat meer moe van het wandelen. In de avond ben ik wel vermoeid en moet nadenken en onthouden meer moeite. Er komt een lichte hoofdpijn door. Maar als dit alles is wat ik overhou aan 50km hardlopen mag ik niet mokken! Ik ben extreem gezond! Fysiek had ik me geen zorgen hoeven maken (gossie). Nu nog een paar dagen mentaal op orde komen. Ik heb me ingeschreven voor over 8 maanden.

31 December – Lessons Learned: wandelen door de herinneringen

Rob zette ons af, want ik wilde nog graag langs de plassen lopen, voordat het dicht gaat straks voor maanden. Ik had vannacht gedacht dat Rob mee zou gaan, maar Vincent liep met me mee! Ik heb weinig last meer van iets. Mijn benen zijn helemaal in orde, ik heb nog slechts een lichte hoofdpijn en ook niet echt overdreven trek of iets. Ik zou weer kunnen hardlopen, maar ik heb geleerd van de vorige keren: niet te snel weer door willen. Het hoeft nu niet. En van binnen kan het niet. Ik heb eergister een marathon (+) gelopen. En dat kan lang geleden lijken, maar dat is het natuurlijk niet!

Het was al druk bij de oliebollen. We wandelden over het asfalt en het was nog best kil. En heerlijk rustig. Naar alle bankjes. Ondertussen hebben we bedacht wat het beste hardloopmoment was. Voor hem de finish in Duisburg en ik vond na lang denken Veenendaal het meest geweldig. We hebben allebei Bornsdorf op de tweede plek gezet, maar voor ons was dat de meest boeiende wedstrijd van het jaar! Ook voor Rob qua supporten. De beleving…

Het mooiste moment was voor mij wel het finishen van de hele en de tijd zien en door het dolle heen zijn. De grootste fout dat ik toen niet heb bijgegeten. We zijn alle hardloopwedstrijden nog maar eens afgegaan. En langs alle bankjes.

toen zette ik mijn horloge uit in plaats van op hervat…. We wandelden door en hadden het over de beste zwemmomenten (de hele), de slechtste momenten (Deil staat hoog) over fietsen en hoe we overal tussendoor gingen alsmaar en in het park hebben we allebei dezelfde persoon geelimineerd. We hadden echt beide dezelfde persoon in ons hoofd waar we ons in 2024 het allermeest aan geergerd hebben!

Toen gingen we bij de AH nog frikandellen halen. Het jaar is klaar. Ik vind het mooi geweest. De statistieken vliegen in de rondte, de ene nog geweldiger dan de ander. Maandelijkse marathons, met ziektes trainingsuren die voor een gezonde triatleet niet zouden misstaan, tienduizenden kilometers en enorme loopafstanden. Strava vliegt helemaal de bocht uit en rekent mij tot de top der top. In elk geval heb ik 355 dagen van de 366 in dit jaar gesport. En dat zit bij de top.

Ik hou alles zorgvuldig bij in Garmin, dat is de enige die echt correct is.
Hier komt het:

• 1637 kilometer hardgelopen. Een mooi gemiddelde; sommige jaren was het meer (2022 in 2022) en vorig jaar een stuk minder. 3 keer een marathon, dat dan weer wel.
• bijna 7000 kilometer gefietst; 6936 om precies te zijn. Waarvan zo’n 1000 kilometer binnen.
• 204 kilometer gezwommen. Dat was in 2018 en 2019 een stuk meer, maar voorgaande jaren was het stuk minder. Zo’n 35 kilometer in buitenwater afgelegd.
• Wandelen: 373 kilometer doorgestapt.
• Sportschool en bootcamp: 40 uur.
• Alles bij elkaar: 9168 kilometer. 638 uur gesport. Zo’n 26 dagen onafgebroken. Ik had in januari klaar kunnen zijn 😉
• En daarnaast: Hoogtevrees overwonnen, examenstress tot de max, een nieuwe baan, 2 keer flink ziek; waarvan 1 keer Corona en een nare (knie)blessure.
  Huishouden, sociaal leven en bloggen.
• De prachtige overwinningen voor Vincent. Een rijbewijs, overwonnen dat het diploma niet is gelukt, de finish op de halve triatlon en lidmaatschap van het PRO/AM team.
• En al die mensen om ons heen, uiteindelijk is dat de bonus. Dat LM komt kijken in Duisburg, dat DH mee gaat trailen, dat PL meeloopt en dat Joyce mee ging naar Zandvoort.
• Maar boven alles, altijd: Rob ❤️
  

In 2025 ga ik niet meer voor zoveel. k hoef niet meer zoveel, alles is gedaan. Ik ga “inhalen” waar ik een DNF (Did Not Finish) of DNS (Did Not Start) heb staan. Dat zijn er maar 3. De Ironman 70.3 Hoorn; dat was vrijwillig uitstappen na het fietsen omdat ik een blessure had. De Berenloop Marathon Terschelling. Daar staat een DNS in 2013 want de marathon werd afgelast. En natuurlijk…. De HARDMAN, die ik in 2023 moest staken door een blessure. Ik antwoord op de Instagram post dat ik kom en ik word met naam welkom geheten. Mijn dag is goed!

Ik hoeft niet meer te doen. 
Alles is gedaan.

9 December – Bootcamp-ing-ish

Best koel en koud, maar ik laat me natuurlijk niet tegenhouden. Lekker een rustige dag. NERGENS LAST VAN. Ik bouw weer lekker op: kan weer heerlijk moeiteloos een halve marathon lopen. Blij mee. Geen pijntjes, alleen last van katten die op mijn benen liggen. Ik heb ook geen extreme vreetbuien. Ik doe de marathonschoenen weer aan en kan er mee lopen en ook rennen. Ook fijn. Ik deed ook compressiesokken aan. We waren maar met 5 bij de bootcamp. Het gaat allemaal lekker rustig. Een fijne warming up. Veel keer herhaling. Aardig warm worden.

Daarna 8 minuten uitdagingen en herhalingen: rennen, springen en kettlebell zwaaien. 8 minuten. Eitje. Wel vaak keren. Hardlopen gaat zo goed. En ik denk telkens maar: scheppen jullie maar op over je strakke billen, ik doe triatlons. Ik ren. Er zat lang pauze tussen vol vrolijk gekwebbel. Ze werken in de kinderopvang allemaal. Ik zeg maar effe niks. Dan nog een keer 8 minuten achter elkaar. Love it! Die herhalingen: 10 squats, 10 keer troittoirrandje, 5 (moeilijk) push ups. Als je een uur kan zwemmen is dit easy. Dan weer kwebbelen. Daarna 4 minuten buikspieren. Lekker. Ik voel ze. Ik denk: beter zwemmen, beter zwemmen. Daarna nog een keer 4 minuten herhalinkjes. Ik ben misschien niet de snelste, maar ik voer het wel strak uit. Net ff spanning erop. We doen nog 1 ding met afwisselen en dan de rek en strek en cooling down. Ik voel dus weinig. Geen last. Ik begin weer sterk te worden. Hoera. Maar nu niet overdrijven. Ik vind dit een leuk groepje: geen idioten, rustig aan, lievig en verschillende dingen. En achteraf elke keer een foto van degenen die mee hebben gedaan! Ook leuk.

10 December – Ach, let’s do it again: fietsen, rennen en zwemmen (vorige week lukte het ook)

Eerst binnen fietsen. Heel Schotland een paar keer door. Eerste half uurtje met een muziekje en daarna met mijn zusje aan de telefoon. Moest ik 4 keer het bergje op! Ik ging de laatste keer niet eens meer harder proberen. Zij vertelt zelf meer dan genoeg en dan kan ik lekker doorfietsen.

Ik fiets de route vol, scoor nog een paar shirtjes, ga een paar keer naar boven en fiets eerst 40 en daarna ook nog maar 50km vol. En pak een hele hoop hoogtemeters mee. Het voelde niet als mijn uiterste best gedaan en door de fan erbij niet ook weer leeggezweet en niet doodmoe ook. Thee gedronken en niks gesnoept. Zo gaat het wel prima.

Daarna, in de middag een stukje hardlopen. Met intervallen van 400m. Op de ‘gewone’ marathonschoenen, even proberen. Dat ging goed. Geen last van knie, linkerbeen of krampen (ik denk dat ik dat had in oktober). Ik had wel compressiekousen aan. Nog wel licht, maar het is 1 grote sombere en grijze dag. Ik ga oke verder. Doe ook 2 uur niks (dieet uitzoeken). Ik ga 20 minuten inlopen over de Evenaar. Tempo moet 6:10-6:30 zijn geloof ik maar is vaak te snel. Geen muziekje, wel 2 buffs, 2 handschoenen en 2 laagjes. Ik heb het warm… dan 4x100m fiks doorlopen als warming up. Net als ik het viaduct op moet natuurlijk 🙄 mijn benen doen het en ze voelen goed. Ik ben zelf een beetje verbaasd en blij verrast. Ook 100m rust. Fotootje maken.

Het is eigenlijk overal druk en dat vind ik niet zo fijn en onrustig merk ik. Geen last van, maar ik merk het. Dan het bos door en ik moet 8 keer 400m doen. Op een strak hoog tempo. De eerste is de test. Niet overdrijven, want ik moet nog 7 keer. 2:04. Bankerlap. 200m kalm dribbelen. De tweede tel ik af en die gaat in 2:02. Keur ik goed. De derde gaat het bos uit op gevoel weer in iets van 2:05. Tot zover prima. Ik denk na de 4de gewoon even te stoppen. De vierde op de trekweg met wind tegen valt heel erg tegen. Echt zwaar en werken. Dom om hier wind tegen te hebben. De benen kunnen het wel, maar niet zo snel. Iets van 2:09. Ik ga nog even door en dan moet ik ook nog het viaduct op met die grafwind! Ik doe mijn best, maar het wil effe niet. 2:17 is lang dan. Mooi moment voor een kort stopje.

Ik zit even in over de lengte en de snelheid die wel oke is en ik haal tien zeker, dus ik moet ff een ommetje bedenken, want ik zit op 7km en nog 2km naar huis. Door en dan de 6de weer wind tegen en tussen de flat door meetellen. Het gaat weer. De zevende lukt en de achtste is al richting huis en ik doe nog even mijn best nu de wind weg is. Dribbel gaat steeds rustiger! Dan uitlopen, 8 minuten staat er. Knappe inschatting: ik ben maar ietsje sneller. Uur volmaken met een klein ommetje. Tempo, cadans oke. Uitvoeringsscore super (was ook te makkelijk te halen) en geen pijntjes of last van iets!! Beetje trek, lekker warme douche. En ook: geen aandrang!! Heel blij eigenlijk.

En dan in de avond is er nog een zwemtraining. Bij de TVA. Wat is het toch een arrogant volk, die triatleten. De ene roept na een maandenlange blessure dat ze opeens 3:30 kan lopen, ik telde zo 6 mensen voor wie dit een beetje uitzwemmen is omdat ze al een training hebben gedaan vandaag en zo niet, dan moeten ze toch luidkeels even vermelden hoe hard ze zwemmen vandaag. Nee, met mijn fietsen en korte loopje op dinsdag steek ik magertjes af bij de geweldige schreeuwers met zieke kinderen leed (maar ze komen toch zwemmen hoor), dolgeweldige werkuitjes en grootsheid die iedereen moet horen. Ik heb er maar twee gezien die leuk en aanspreekbaar waren en 1 daarvan reed me ook weer naar huis, my hero en dat is ook de schat van de andere lieve en acceptabele atlete in de kleedkamer. Ik heb me met moeite van de bank gesleept, want zwemmen vanavond zou wel eens de enige keer kunnen zijn deze week. Ik had het net weer warm. En de chocokransjes waren nog niet eens op. Maar goed: Vincent reed, we waren op tijd, parkeerden naast de deur en het gegil begon gelijk. Oordoppen mee?

Ik ging in baan 3. Niet voorop. Inzwemmen en alles met achtje vandaag. Niks groots aan. We gingen op tijd. 4 x 11 minuten. Waarvan een stuk kracht met paddles (eerst 2 minuten, toen 3,4 en 5) en de rest rustige duur. De eerste baan schoot mijn paddel uit. Deed ik het met 1 paddel. Onhandig. De duur haalden we inderdaad maar de helft van de baan, dus de afstand op 25m afgerond klopt. De tweede keer met paddles gingen redelijk, alleen keren lukt me dan zo niet. Duur ging prima. Ik droomde weg en dacht dat ik daraghM maar eens moest steunen en ik dacht aan vanalles en zwom gewoon maar mee. De derde keer paddles maakte ik een basisfout: niet eerst paddles aandoen en daarna pas het brilletje op. Dan zit de bril niet goed en loopt vol. Eng en bijzonder en lastig. Na 150m gestopt, paddles uit en nog 50m zwemmen. De duur raakte ik erg bijster. De vierde keer kreeg ik de paddles niet aan en moest ik alleen zwemmen en het ging matig. De duur ging stukken sneller! Het was een heel gezwem vandaag. Ik weet het; trek je niks aan van de rest, maar soms is een kleedkamer en social media vergif. ☠️ gelukkig bestaan er ook heel veel niet-triatleten die het volkomen abnormaal vinden als je 50 km fietst, 10km rent en 2500m zwemt op 1 dag. They’re right.

11 December – Wandelen vandaag.

Slecht geslapen, maar de dag begon met ongelooflijk goed nieuws. En een dag op kantoor. Dat is verre van gemakkelijk de laatste tijd. Niks weten is soms vreselijk. En we weten niks. Ik kon het niet meer opbrengen om te gaan zwemmen. Dan maar wandelen. Tussen de middag de collega’s. Via de Hema voor snert (voor hun). En ‘s avonds met Rob. Als Vincent op de baan rent. Rob en ik wandelen 7 kilometer weg. Genoeg om over te kletsen. Werk. En de enorme grote overwinning die we vandaag met zijn drietjes hebben gehaald. We zijn excited.

Aan de wandeling een blaartje overgehouden. Ik haal het stappendoel. En de frisse neus!

12 December – Een wandeling na een hele dag werken.

Sportverslaving… ik stond op en dacht: wanneer moet ik sporten vandaag?? De hele dag werken en stomme wederom nikszeggende meetings en dan om 4 makeup zoeken en goud voor het kerstdiner van het bedrijf. Eten is al zo niet mijn ding, maar het viel mee, het was lekker en best gezellig. Kerstpakket mee en thuis wilde ik eerst naar buiten om een frisse neus te halen! Dat kerstpakket komt straks wel. Rob ging mee en Vincent ook. Die hadden ook gewerkt, dus er was even genoeg te kletsen. Het was best fris. Elke stap voelde ik me rustiger worden. Heerlijk kerstpakket vol lekkere dingen en strandwandelingen-boekje en een rugzak. Lange dag.

13 December – Wandelen en veel zwemmen.

Gelukkig had ik niet teveel last van het kerst(vr)eten en ging dat goed. Levert wel meteen 8 ons extra op. Ik bleef even langer liggen. We zouden vanmorgen afspreken en ik moest wachten tot haar kind uit zijn bed kwam om naar de dagbesteding te gaan en dat deed hij niet. Haar kind van 14 gaat niet naar school. Schooltrauma, hoogbegaafd, game-verslaafd en mijn vriendin werkt niet. Ik vind het een ‘bijzonder’ staaltje opvoeding. Maar wij moesten dus onze afspraak aanpassen, want meneer kwam niet uit zijn nest en eruit halen ‘dat kan (hier) echt niet’ zegt ze. Ik moest een andere afspraak verzinnen. Ze is zelf ook afgestompt. We proberen al een jaar af te spreken! Nu buig ik het dan maar naar mijn hand en rij ik wel een uurtje eerder naar het zwembad om samen te wandelen. Ik baal daar eerlijk gezegd van dan, want ik had de ‘wachttijd’ iets anders kunnen doen. Fietsen ofzo. Nu kon ik niks meer en kwam ook nergens meer toe. Omdat een ander haar kind niet kan opvoeden. Maar ja, dan had ik wel tijd om Vincent officieel mee in te schrijven.

Na de wandeling die wel prima ging verder, doken Vincent en ik het zwembad in. Ik dook er om 16:45 in met een achtje en zwom op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Eerst 20 minuten en toen dacht ik: en door! op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Helemaal in zwemmodus. Probeerde verschillende ademhalingen en ging gewoon maar door. Na 3 kwartier bedacht ik dat ik een uur ging zwemmen en dan boven de 3000m uit wilde komen. Als dat zou lukken moest ik tot 3500m volmaken zonder achtje. Ik ging dus wat versnellen en economischer zwemmen met 1 op 2. Dat ging prima in de baan. Het was al niet druk en ik was inmiddels extreem voorspelbaar. op en neer en op en neer en op en neer. Ondertussen in een flow de gedachten laten gaan. Ik keek op de klok en om 17:46 zat het uur erop. 3100m. 1:56 gemiddeld. Superfijn! Beetje trots op. 400m zonder achtje is dan nog best ff zwaar, maar ik deed het ook. Tsjakka: 3500m en niet kapot, maar blij!

Andere overwinning van dit jaar: alle maandchallenges van Apple gehaald! Elke keer het horloge uitdoen als het gehaald is, levert de volgende maand meer gemak op!!

14 December – Binnen fietsen

Eerst met Vincent een mail schrijven en rustig infietsen. Heel kalmpjes aan. Dan omhoog. Ik had 4×5 minuten blokjes moeten versnellen, maar met het klimmen en alles zat dat er niet in. Ik miste de tijd ook steeds. Ik dacht al snel: laat ook maar! En toen was het gewoon fietsen en hoogtemeters verzamelen. En naar beneden suizen. En dan nog een rondje tot halverwege omhoog. Ik weet het soms niet, of de Tacx dan anders gaat reageren, of dat ik warmgereden ben of meer m’n best doe, maar het ging veel gemakkelijker! Ik was 2 minuten sneller dan de eerste keer en het PR ging van 8 naar 7 minuten. Toen ging ik maar verder door omhoog en ook dat was een dikke verbetering van het PR.

Ik had het wel warm intussen hoor! De trainingsblokjes liet ik echt achterwege, dus een uitvoeringsscore van 4% is nog mooi meegenomen! Overigens was het een prima training, want ik heb wel gepusht omhoog om mijn best gedaan en doorgezet enzo. En dat zonder muziek of afleiding of iets. Met 1 kopje thee.

Ik nam nog een laatste sprintje mee waar ik op los ging en toen was de 75 minuten voorbij. Door voor de rest van de dag met schoonma’s 80ste verjaardag, pannenkoeken en suikers eten. Maar het fietsen had ik in de pocket!!

15 December – Een dubbele keer lopen

Wel vroeg en lastig om uit bed te stappen nu het zo donker is. Even op DH wachten. Het is grijs en somber weer. Zwerven over de Kemphaan en kletsen over al die stomme opscheppers en betweters.

Mooi bos, rust en modder viel mee (maar was er wel) ik had een training, maar dat was hopeloos. Gestopt om te kijken bij het apen voeren.

Dan verder het bos in. Ik ken het allemaal nog wel, maar tot het fietspad even minder. Dan is het pad weg. Struinen, zoeken en ontwijken. Leuke kant van trailen: avontuur! Gelukkig kan DH het hebben.

We komen via het fietspad weer op de route. Geen idee van km’s. En het pad is nieuw voor me! We komen op het fietspad op de hoek en kunnen niet langs de tuintjes. We lopen er omheen en dan het schapenbos in.

Schapen ✔️ daarna de bruggetjes. Die zijn glad. De paden ook. Nieuwe kleine brugjes. Ik pak in de modder even mijn eigen tempo, om er eerder vanaf te zijn. Het smalle oversteekje.

Ik geniet ontzettend van dit ongedwongen avontuur! In het doolhof loop ik even helemaal vrij. Vrij van tijd, moeilijkheden en mogelijkheden. Heerlijk!

Dan door naar de berg. We bespreken herhaaldelijk dat tempo en prestatie er niet (meer) toe doen. De berg op. Even glibberig, dan lekker doorzetten. Boven een fotomoment.

Dat is even kil, maar verder een prima temperatuurtje. Weer lekker omlaag en dan alleen nog verhard terug. Merendeels tenminste, want op het einde is er nog een pad wat ik niet ken! Ik vertel van Daragh. Dat snapt ze. Hoe je niet hoeft te roepen dat je fantastisch bent om fantastisch te zijn. Wat DH ook geweldig maakt. We lopen nog binnenlangs om 17km vol te maken.

De training met score 0% gevolgd was net te lang. Gemiddelde tempo is laag, standje adventure. Ik ben niet moe, heb nergens last van. NERGENS LAST VAN. Natte voeten. Meer niet. NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Thuis goed eten, want 6 winegums was kielekiele. feels great like this.

Vincent wilde eens ergens anders lopen en had in Zeewolde een route gemaakt. Ach, ik kan mee. Ieder zijn eigen tempo en hij moet dan op me wachten in the end. Na eten en weer een goei wc-bezoek reed hij. Ik moest eerst plassen. Hij begon boven, ik vanaf de parkeerplaats. Een meter of 700 hadden de benen nodig en toen dachten ze: oke dan. De andere schoenen aan (die van vanmorgen zijn zeiknat) en de route volgen over het verharde fietspad en de training gaat ook supergoed. 10 minuten 6:00-6:30, 20 seconden hard en 40 seconden rust. Het gaat bijna te goed en gemakkelijk!

Ik fiets hier wel vaker. Na ca 3,5km haalt Vincent me bij de brug in. We komen bij het mysterieuze gebouw. Ik vraag me altijd af wat het is. De route brengt me naar rechts langs de velden en de waaiende posters en het daagt me: dit is het jamboreeterrein van Scouting. Dat vind ik fijn om te weten! Brings back memories.

Na de slagboom de weg op en ik zie V in de verte en we appen en dan wind tegen. Bam. Weg gemakkelijke tijden. V komt net uit het onbegaanbare onverharde pad terug. Haalt me weer in bij het hondenstrandje. En dan sta ik even stil. Er zitten 6km op. Die gingen top.

Maar nu moet ik weer een beetje en opstarten en omhoog de dijk op lopen is even slikken. De beloning volgt: onverharde prachtpaden. Bos. Single track. Laat de training maar gaan… we appen, hij zit voor me. Tussen de berkenbomen door. Stoppen voor een foto.

Langs het water. Stopjes. Genieten aangezet en lekkere muziek erbij. Top!

Stuk dijkje, stukje veld, steiger langs het scoutingterrein en dan een breed pad. V appt dat er een wc is. Ik ben er na 8,5km en neem even mijn tijd in het Natuur Huske.

Daarna verder door de bramenprikkels. Dat is verrotte lastig. Ik merk dat ik de kilometers ga voelen. Ik neem nog winegums, maar de eerste kms ben ik ze vergeten. De prikkels maken mijn stappen meer struikelen en dat is niet okay. Ik steek iets eerder terug naar de lege, verlaten, vlakke brede dijk.

Onverhard nog, maar dan het fietspad en dan doorzetten. Zijn we toch in dat stadium beland na in totaal 27km. Gelukkig kan doordrammen hier prima. Ik zie het einddoel in de verte en V is daar al bij het strand. In zie hem, maar ik wil de training en 12,12km volmaken. Ik loop de camping op en neer. Ik ben er moe van, linkerkuit trekt wat. De hele dag compressiekousen en knieband aangehad.

Ik krijg chocomelk van V! En ben dan stijf als ik weer opsta. Hij rijdt terug. Een dagje lopen.

16 December – Een rustdag, bootcampen dus!

Ik had het ijskoud vandaag. Mijn voeten weigerden enige temperatuur, ook niet toen ze letterlijk ín de kachel zaten. De rest bleef ook kil. Op het werk zat het ook al niet mee (veel telefoontjes en een dom foutje) en ik krijg niet alles snel genoeg af wat ik wil. Maar!! Ik heb gewoon NERGENS last van verder na die dubbele loop van gisteren. Niet extra veel trek, geen enkele protesterende spier, geen pijntjes of niks. Niet dat ik daar nu extreem blij over ben of megatrots, maar het voelt gewoon wel goed. Ik moet me naar de bootcamp toe slepen. Geen zin natuurlijk. Maar eenmaal daar tussen de dertigers met hun strakke billen doe ik lekker mee. Ik ga alleen geen korte op-en-neertjes rennen en ren in 2 minuten in fikse passen om het blok heen Warempel: dat geeft geen enkele moeite! Integendeel. ik heb het zelfs even een beetje warm.

Dan gaan we 3 setjes doen met oefeningen afgewisseld 60 en 30 seconden. Alleen dat stomme pushuppen is niet aan mij besteed. Planken is ook niet mijn ding. Maar de rest doe ik prima mee. Jumpen, stappen, sideways op het matje. Ik moet wel gniffelen dat we 3 minuten pauze hebben. Ja, dan gaat de tijd wel snel en blijft er voor de herhalingen maar 30 seconden per ding over. Dat is oke, maar op het laatste zelfs maar 15 seconden is wel iets te weinig! Ik heb het warm, dat wel uiteindelijk! En daarna wandel ik naar huis. Leave me alone, all of you. Dit is mijn rustdag. Jullie mogen het sport noemen, maar voor mijn dikke reet is dit een spelletje met veel te lange pauzes. Ik had wel voor de zekerheid mijn knieband om gedaan. Better safe than sorry. Ik ben geen 30 meer… Ik ben geen ‘fitgirl’ meer. Ik ben geen slankie meer. Maar ik had het best naar mijn zin met dit ouwe fitte korps dat toch maar mooi langer en verder kan hardlopen dan jullie bij mekaar. Ik zie wel dat ik andere, kortere spieren heb, maar dat accepteer ik wel dan.

17 December – Buiten duurrit en hardlopen, vandaag niet zwemmen!

Vannacht had ik krampen en last van mijn knie. Toch even kijken of dat met elkaar te maken kan hebben. Dus ik deed vandaag de knieband om. Ik moest eerst naar de tandarts, daar is alles goed. Dan nog een werktelefoontje en daarna kan ik gaan lopen. Eerst 5min zone 1 en daar zit ik snel boven, maar dan ga ik langzamer. Ik heb muziek aan staan en ga nu nog maar het bos in richting de dijk nu het nog kan. Straks gaat het weer dicht, zogenaamd voor het wild, maar met alle werkzaamheden en herrie zijn die al lang ver weg! Het gaat wel lekker, best hard in zone 2. En dan sta ik even stil. Dat heb ik geleerd van alle influencers: die tijd telt niet mee op socialmedia en strava. Luisteren naar de stilte en kijken naar het saaie bos.

En dan weer door. 20minuten zone 2 is heerlijk. Ik ga het fietspad op en moet 10 minuten in zone 3 lopen. Ik doe behoorlijk mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog! Boven de 156 krijg ik m nauwelijks. Hoe ik me ook inspan. En eigenlijk heb ik daar net niet genoeg zin in, om nóg beter mijn best te doen op iets wat niet wil. Ondertussen zakt mijn broek af. Heel erg stom en vervelend om telkens te moeten hijsen. Niet dat er iemand is die mijn witte onderbroek er onderuit ziet wippen, maar het zit niet lekker en ik blijf aan het optrekken. Deze broek heb ik dan ook al minstens 10 jaar en het touwtje is weg en de elastiek is ‘op’. Ik loop 5 minuten in zone 2 als rust en stop nog een keertje. Het tempo zit er wel lekker in.

Ik kijk even naar Joyce’s appje, maar het is nog niet zover. Dan door en ik blijk nog 5 minuten zone 4 te moeten vinden! Onhaalbaar, maar ik ga wel even lekker hard, hoe lastig dat ook is na 4 minuten mijn best doen. Stomme broek. Dan nog eventjes stoppen onder aan de brug. Ik ga gewoon de 9km vol maken!

Dat valt niet helemaal makkelijk, want er leek wind te zijn maar ik doe het. Al is het net niet binnen 50 minuten training. Voor mij een mooi tempo. En geen bosjes onderweg! Zo’n prima loopje wat ook geen indruk achterlaat.

En dan ‘s middags gaan fietsen. Dit is zo moeilijk voor mij! Buiten fietsen in december. Ik moest 2 uur, maar dat is way too much for me. Maar ja, liever nu ‘in het licht’ buiten dan binnen. Het moest tussen de afspraken door. Vincent kwam thuis met zonnebril op, want bij Lelystad scheen de zon! Toch maar weer een rondje ovp dan. Het kost me echt moeite om zin te vinden, maar ik ga op zoek naar zin én zon. Motortje op 1, tempo gericht op zo lang mogelijk en langs het fietspad nu het nog kan. Muziek aan en rondtrappen. Ik neem het ommetje en daar doen ze aan planten. De dijk op en de eerste 10km gaan echt rustig aan. Dan op de dijk wind mee en dat voelt iets minder rustig en gaat lekker hard. Ook daar een opgebroken fietspad bij P2. En… een zonnetje! Het is niet overtuigend, maar ik zie mijn schaduw even en ik zie het zonnetje tussen de wolken.

De zin is net zo waterig en broos en verdwijnt op de Knardijk net zo snel als de zon. Wind van opzij en nog kil ook! Het is een beetje afzien en ik doe weer tien km rustig aan. Motortje gaat even naar 3 maar dat kost teveel accu, dus afzien op standje 1. Het zouden toch zomaar 40km kunnen worden met dit tempo. Ik wil eigenlijk een rustpauze, maar het pad door het bos slingerend gaat net weer lekker, ook al is het wind tegen. Vanaf de praambult gaat de accu wel hoger. Maar dan nog moet ik blijven trappen. Ik wil ook niet te hard, want ik moet 1:36 halen voor een groene training. Ik tel de tijd af. En trap maar gewoon door. Er zit niks anders op. Mijn gedachten dwalen rond over of ik de ovp in zou kunnen komen en wat voor bijzondere muziek ik hoor. Ik wil niet eindeloos om en pak het pad achter de wijken langs. Dan red ik 40km en ik ben thuis met 1:36:25. Groen!

Het was bijzonder om in december nog buiten te fietsen, voor mij is dat bijzonder! Dat had ik nog nooit bedacht te doen. Fiets schoonmaken, accu opladen, douchen en met koude voeten door naar de pedicure. Ik ben niet gaan zwemmen. Een avond alleen thuis won. Dan ben ik maar geen goeie triatleet.

18 December – zwemmen

We gingen even wandelen, mijn enige collega die op kantoor is en ik. Vanmorgen opstaan met kramp. Hoofdpijn, kniepijn, chocolade vreetbui, ongelukkig, pissig. Zo’n dag. En dan Vincent helpen, die nare onzekerheid op het werk en die supermennekes die overal mee weg komen en afwezig kunnen zijn vanuit huis. Teveel tickets, teveel onrust, teveel onzeker, teveel oneerlijk en te weinig licht. En oh ja, iedereen is vast geweldig, maar ik heb daar de tijd en energie niet voor. En een slaapscore op dag 7 van freakin’ 74.

En dan zetten de krampen door. Op het totaal verkeerde moment dus. Geen zin. Geen foto. Met S samen in baan 3. Ik zwom maar achter hem aan. Rustig was te rustig, snel te snel. GN ging corrigeren. Inzwemmen. Toen 4keer 100 geloof ik met middelste banen snel. Of iets anders weet ik veel. Daarna 6x techniek. Armen kan ik best. Daarna 6x 100 met nog iets, misschien was dat wel met snel erin. School en rugslag En we deden ook nog 400m en dan moest je op de techniek letten. Breed insteken en heup aantikken en 1 op 3 ademen maar het was allemaal net als de hele dag al onrustig. Nou, ik lette vooral op de honger die ik had. Vandaag eigenlijk niks gegeten en dat gecombineerd met buikkramp was het totaal niet. Maar oke, ik heb gezwommen en het was net niet niks maar ook niet veel. De patat erna was zelfs te weinig. Het wordt vanzelf morgen. En overmorgen. En maandag. En vakantie. En tweeduizend25. Zo’n dag.

19 December – Rustdag, dus ik kan prima naar de bootcamp! Deze man heb ik nog nooit gehad.

Helemaal naar de zin bij de bootcamp met zijn viertjes. Wat een leuke vent: geen gepush, je doet het voor jezelf. Doe wat je kan en hoe je het kan. Het helpt me. Vaak herhalen, lekkere muziek en leuke dingetjes. Geklets over sporten en eten en gewoon met z’n viertjes dus. Wel wat veel pauze en hoppa: gelijk koud, maar ook lekker gerend op en neer. Ik genoot echt. Heb zelfs 2 keer een minuut geplankt!! 1 keer hoog en 1 keer laag. Kwestie van aftellen. Ondertussen zat ik maar te denken: waar ben ik het meest trots op van dit jaar? Genieten op Spa, samen met Vincent 10km, de eenzame marathon in de hitte, of toch de finish in Almere OD of de finish op de hele? Of was het podium in Zandvoort een leuke verrassing of misschien toch Rotterdam? Maar misschien was het meest trotse wel toen Vincent zijn halve deed, of dat ik zoveel afgevallen ben. Ik neig naar dat laatste. Maar doorgaan na corona en de monstertraining doen toen hij gezakt was of dat vreselijke zwemmen: daar kan ik ook best trots op zijn ook al hangt er geen medaille of prijs aan. Een nieuwe baan, die nare pijnlijke blessure in oktober, de extreme stress van het eindexamen en de bloedhete zomer: het ging niet vanzelf. Het ergste is eigenlijk dat ik het me nog steeds niet echt realiseer, laat staan dat ik zo trots ben als ik zou moeten zijn. Dat mijn 50 jarige damescorps een uurtje lekker bootcampen totaal als rustdag ziet.

20 December – Vijf 4,2-kilometer-rondjes met als training: 8x 15 minuten deurtempo-20 seconden versnellen en 40 seconden rust.

Ga d’r maar aan staan: 5 x het oersaaie en overbekende 4,2km rondje. 4 keer langs huis. Waar water is, winegums bijvullen en vooral: de wc. Waar afbreken kan. Theoretisch. Er stond 2 uur en 8 minuten training. ‘s Middags. Er was zon en mooi licht.

Ronde 1: voor Annemarie. Omdat ik eigenlijk genoeg heb aan die rondes, ik had geen variatie hoeven te hebben in de training met snellere stukjes. Mijn benadering is niet meer ‘hard-lopen’, maar doorlopen. Ook voor alle andere geweldige, jongere, populairdere en minder snelle vrouwen, maar ik doe mijn eigen dingetje en ben mezelf. Niemand zoals ik. De hele ronde blijven rennen. Met handschoenen aan. Ik voelde al na 2km dat ik moest, dus pauze 1 was thuis meteen gevuld met diarree. En 4 winegums!

Ronde 2: voor Rob. Voor de zon. Voor het mooie licht. Voor alles-voor-een-ander doen. Voor de mensen om me heen die me steunen. Ouders ook. Fijne ronde met een stopje voor 2 winegums. Ging helemaal makkelijk en leuk.

Ronde 3: voor Vincent. Dan lette ik beter op mijn houding als ik aan hem denk en hoe hij loopt en hoe alles met hem loopt en dan ben ik vanzelf blij en trots! Ik zie een Audi en een Arteon. En weer dezelfde dronken ukrainers die het even niet snappen dat ze mij zien. Ik zwaai naar de bootcampster van gister. De kilometers gaan een beetje tellen. Zal ik hierna stoppen? Maar nee,dat kan niet. Want:
Ronde 4: is voor Joyce. Had ik r beloofd. Ik stuur foto’s van het laatste stukje zon.

Doe een extra stopje om van haar wat moed over te nemen. Denkend aan Joyce kan ik makkelijk een rondje vullen! Alleen is dit te verhard, te saai en wordt het kouder en donkerder. Het mooiste is geweest, net als voor ons. Of komt er nog meer? De lastige 10em-grens ga ik met moeite over en met een ‘duwtje’ van mijn bestie. Ik overweeg wel even te stoppen als zij schrijft dat ze lekker warm op de bank ligt. Maar ze heeft geen keus! Ik moet weer binnen naar de plee. Dikke jammer. Hoort bij deze periode.

Ronde 5 moet ik zelf doen. Het is koud. De handschoenen weer aan. De zon weg. Kil. Moeizaam. Langzamer. Doordrammen. Niet teveel denken. Ik denk aan het loopje in Duisburg!! Moeite. ik slof meer. Stop nog even bij de groene boom. Ik mis ‘thuis’. Droom van het groen. Tel de kilometers af. Nét niet binnen 2:08. Volgens het horloge 6:04 gemiddeld. In het echt: 7:01. In 2:28. De tijd dat je van een hm een week ging bijkomen is lang geleden! Ik voel mijn benen. De knieband en compressiesokken waren goed. Geen extreme honger, wel trek.

Op Strava schrijf ik:

Wat jullie zien en een kudo voor geven: “zo, die loopt (zomaar uit het niks) een halve marathon op een leuke trainingstijd.” Bedankt voor je kudo! 
Wat ik ervaar:
– mentaal zwaar: 5x hetzelfde overbekende 4,2km rondje op asfalt 
– 4 rondjes voor een ander lopen met duizenden gedachten en herinneringen. De laatste ploeterde ik zelf door. 
– 4 keer langs huis komen en dus een mogelijkheid om te stoppen
– 2 keer daadwerkelijk gestopt op de 🚽, maar dan weer doorgaan 
– veel tussenstopjes om winegums te eten en naar de zon te kijken
– lastige trainingsblokjes (5×15’duur-20”snel/40”rust)
– hm-tijd net onder de 2,5 uur!
Waar is de tijd gebleven dat je heel hard trainde voor een halve marathon en daarna een week rust nam?

Ik lach me stuk om de opmerkingen op Strava: vooral de eerste reactie is hilarisch, van iemand die het vast begrijpt, maar zelf nog veel gekker is. De rest leest niet en vindt de foto’s mooi, jaja.

Even een inhaalslag voor de blogs! Vergeet niet om ook november te lezen, die hieronder staat.

1 December – Duurloop met pauzes (zonder mijn best te doen op de intervallen)

HOIHOI, het kan nog. Ik had andere schoenen aan. Deze zaten vroeger het minst fijn, maar nu blijkbaar wel. Compressiesokken, géén muziek en ook GEEN pijntjes of stijfheid. Ik had geen haast, was kalm. Na 3km gewoon gestopt en 2 winegums gegeten. Stoppen mag. Ik liep het 7km rondje.

Op de Evenaar heb ik gekletst met moeder en dochter die hardliepen en die ik inhaalde en ik heb ze gezegd hoe trots ik was. Superleuk, zo’n ontmoeting onderweg! Liep ik zomaar een rustige km met ze mee. Het leek koud, maar ik had het warm. Ik kwam na 40 minuten en 7km (met ommetje) thuis voor de WC. Hoppa, gaan en drinken en dan nog maar een keer. Ik moest 3×8 minuten in z3 lopen, maar daar heb ik dan geen zin in om die HRF te moeten halen. Ik versnelde wel, maar niet genoeg. Ik kan prima gewoon doorlopen in z2, geen intervallen nodig. Ik stopte nog een keer voor winegums. Het ging gewoon eindelijk weer eens gemakkelijk. Zo kan ik wel uitbouwen! In het schema staat nu niet meer dan 1,5 uur hardlopen en die 🙁 2 uur fietsen, maar ik wil dat toch anders zien.

En hard hoeft het ook niet, daar ben ik te oud voor haha. Ik ben blij met veel hardloopkms. Ik ging wel degelijk harder in de tweede keer 8 minuten! Ook fijn. Dat mijn benen dat nog wel kunnen dus. En toen ben ik even op het bankje gaan zitten. Ik dacht er over om nog een rondje te lopen, want dat had gekund. En dat is een buitengewoon fijn idee!

Het was druk met hardlopers. Ik haalde 1x de hoge hartslag wel: viaduct op. En toen deed ik het er ook echt even voor. 2 minuten. Ik liep 2x exact hetzelfde en toen wilde ik 15 of 16km vol maken. Rondje om het park erbij. De training voor 65% gedaan en ik vond het wel goed zo. Laat die 10EM maar zitten, ik hou het op 15km en uit-thuis is altijd nog net onder de 7 en de 6:08 is een leugen, maar die maakt dat IK het heerlijk heb gehad! Stoppen onderweg en ik kan eindeloos lopen. Op deze schoenen. Met dit weer.

2 December – Bootcamp

ik sliep vannacht slecht. Heb behalve de 3 elk uur gezien op de klok. Kat in de weg, uurtje iets anders gedaan, poes viel mijn tenen aan, buikpijn. Anders was het goed geweest vandaag, maar nu ben ik moe en prikkelbaar. Het werk levert weinig voldoening op want het gaat langzaam en de volgende zegt op. Was al bekend, maar toen het team werd opgeschoond en er zomaar 8 namen van de 18 verdwenen was dat wel confronterend. Ik drink veel thee en eet veel teveel galetten. De banaan blijft liggen. Ik ben echt niet gezellig. Mopperig. En dan komen papa en mama ook maar eventjes. Daarna moet ik door naar de bootcamp. Ik hou mijn gewone sportbroek aan. Extra trui, want ik heb het voortdurend ijskoud. Onstuitbaar kil, binnen en buiten. Bij de bootcamp doe ik mijn best! De warming up dans ik door. Daarna een circuitje. Daar hou ik wel van. En net te lang, dat je het gaat voelen ook. Liefst zou ik alles goed willen doen.

Maar ze zegt dat ik met mijn korte hardloopspieren nou eenmaal minder diep kan. Dat heb ik nog nooit gehoord! Maar het is waar en ik voel me minder slecht opeens. Het is inmiddels bijna 3 maanden na de triatlons en het begint door te dringen: wat ik kan en doe is echt abnormaal. Nu mijn lijf weer meewerkt (alleen nog een nachtje goed slapen en ietsje meer afvallen), begin ik het te snappen. Ik wil niet oud worden, maar het gebeurt toch en dat valt me zwaar. Dat het herstel zo lang duurt. Vooral ook mentaal. Terug naar de bootcamp: na het circuitje doen we een workout-of-the-day: push ups (dat kan ik nou echt niet), burpees (okay-ish) en lunges (kan ik net wel). We doen 30-20-10 keer achter mekaar, maar tellen vind ik echt lastig… ik krijg het wel warm in mijn katoenen shirtje en met mijn losse lokken. Heerlijk! En dan nog rekken en stretchen. Ik loop langs M’s huis. Klein beetje gevoelige benen, maar geen last van iets. De was gedaan, de klanten geholpen, staande gebleven. Let’s call it a day.

3 December – Drie – TOD -> Triatlon OD – Training of The Day; wat je wil… een dinsdag.

1/3 fietsen duurrit – geen duurrit – 40km voor de TOD: triatlon ofthe Day

dit is typisch voor mij: wat is het moeilijkste wat op het schema staat: 2 uur fietsen, liefst buiten. Dat doe ik als eerste dan. Vandaag kan het met het weer. Op Robs fiets met brede banden en het motortje op 3. 2 uur ga ik niet redden, maar 40km wil ik wel halen. Mijn buff op mijn oren zit lastig en voor mijn enige goeie oog. Ik ga door de stad en dat gaat niet zo snel. Ik heb een muziekje en ik doe verder maar wat. Beetje trappen, beetje snelheid erin houden (mislukt jammerlijk) en een beetje mensen die hardlopen aanmoedigen dat ze goed bezig zijn. 1 mevrouw moet er hard van lachen, een ander ken ik en het voelt fijn omdat ik deze dinsdagochtendlopers ook echt waardeer. Ik heb het koud in het begin en aan het einde zijn mijn voeten ook koud. Maar meestal niet koud of iets. En ook niks lastigs verder. Kromslootpark door.

En dan op het bankje gaan zitten en een banaan eten en plassen. Ik maak foto’s en kijk vandaag extreem goed om me heen. De schaapjes, de kasteelruine, de bomen, mensen, het strand, hondjes. Ik kijk. Er is gewoon een zonnetje! En dan naar de dijk toe. Daar is het heel mooi, heel helder en ik kan ver kijken, maar… ik heb wind tegen. Op de dijk is dat niet leuk.

Het motortje is teruggesprongen naar 1, maar ik zet ‘m mooi even op 5. Desalniettemin moet ik wel degelijk zelf trappen. Inschattingsfoutje. Maar ik ga niet door de stad terug hoor, dan maar ‘afzien’. Wel jammer van het tempo, want dat is dus maar 25km/u. Ondanks de hulp. Ik tel wel uit dat ik 40km ga redden, maar… het is wel goed dat ik niet te snel ga, want dan red ik ook nog een groene training! Ik doe mijn best op de dijk, maar neem het pad binnendoor toch wel. En dan langs de ovplassen terug. Het is wel mooi met het gele riet en de prachtige donkerblauwe luchten. Echt prachtig als je goed kijkt.

Wind mee is makkelijker. 40km vol, 100 minuten gefietst ✅ ik maak de fiets gelijk schoon. Intussen draaide de wasmachine en stofzuiger. Life can be good. Gemiddelde tempo valt wat tegen.

2/3 zware en snelle blokken hardlopen, 10km volmaken met stops

beste annemarie: is dit wel míjn training? Hoezo denk je dat ik 4 minuten lang 5:20 kan lopen en 2 minuten zelfs 4:50?! Heb je mijn geslof van de afgelopen tijd gezien? Iets onder de 5, hoe dan?! Vincent grapte nog: mama moet naar de baan. Maar ach, ik wil het proberen en het enige wat me tegenstaat is dat ik ‘maar’ 50 minuten hoeft en dat ik dus slechts 10 minuten speling heb om tien km te halen. En anders wordt de training geel. 10km hoort voor de OD 15 minuten inlopen en ik ga te hard. Ik vind het lopen op tempo’s wel heel, heel erg fijn. Ik twijfel nog even om 2 keer een 4,2tje te doen, maar toch de ovp en langs de kassen. Het is een lastige balans: hard kunnen en willen en inhouden. Ik loop PIJNLOOS en gemakkelijk. Het sloffen is weg. En daar ga ik voor 4 minuten 5:20. Ik Ga Te Hard. Ik ga gewoon harder dan dat en het lukt me makkelijk! Hoe leg ik dit uit aan annemarie? Wat weet zij wat ik niet weet? Waarom is mijn normale pasritme nu weer terug? Weeg ik onder de 70? Waarom doet mijn knie of been nu totaal niet meer moeilijk? En waarom sturen die arme kindjes de weg af als ze op mij letten? Anyway, het lukt. En dan 2 min rust. Dan is de weg afgesloten opeens.

Ik stop de tijd en wandel. Lastig hoor. Dan 3 minuten op 5 minuten. Wind tegen. Lukt ook. Ik ben verbijsterd. Aan het einde zakt het wel iets af. 2min rust. En die gaan ook te hard. Daarna de twee minuten harder dan 12km/u. Omhoog de ovp in. Verdomd dat het lukt en dat ik er moeite voor doe en mijn benen werken mee. Mijn darmen werken helaas ook. Dat is jammer. Ik stop weer even. Heb ik geleerd van insta-influencers. Je roept heel hard hoe goed en snel je bent, maar onderweg tig keer stoppen voor het ideale plaatje. Ik vind het hier weer erg mooi.

5km binnen een half uur! Life’s good. En dan nog een keer de hele riedel, maar nu met wind mee en ik moet naar de wc. Het lukt me nog een keer. Iets harder zelfs nog. Met nog een uithijgstopje. De laatste 2 minuten ben ik een stoomtreintje qua ademen en de vrouwtjes kijken bezorgd om. Ik tel mee af. Grotere uitslagspassen maken helpt schijnbaar. Ik duik de wc van het centrum in. Altijd fijn, gewoon papier en het is geen diarree ofzo.

Ik zweet nu wel ff. En dan weer door over een glibberpad, maar ik ben aan het uitlopen en dat gaat ook te hard, maar ik wil 10km halen. De trap uit is horloge weer uit. En dan ga ik ook nog buitenom in de wijk en ga ik Manuels bak buiten zetten. Ik red de 10km in een uur: 57 minuten. Maar de realiteit is anders! Ik ben er heel content mee. En ja, het lukt me dus toch annemarie: je hebt gelijk. De hartslag is niet eens overdreven hoog! De cadans wat lager weer. Uitvoering is maar 49%. Ik ging te hard. 😂

3/3 ik zou 1500m zwemmen voor de Training Ofthe Day T-OD.

In triatlon is de Olympic Distance 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km hardlopen. Gister heb ik geleerd dat je een WOD hebt in de bootcamp/krachttraining: Workout of the Day. Vandaag wilde ik een Triatlon OD doen. Training Triatlon Of the Day. Een beetje andere volgorde, beetje lange pauzes, maar de afstand moest wel gaan kloppen. Bedacht ik dus op de fiets toen ik 40km bij elkaar sprokkelde. En bij het lopen heb ik dus de 10km bij elkaar gerend. Ik krijg trainingen in een programma (Final Surge) en het goed uitvoeren van de lengte van de training maakt ‘m groen. Je mag 20% afwijken. De enige rekensom die ik altijd voor elkaar krijg! Ik had vanmorgen precies kort genoeg gefietst voor groen, hardlopen precies net níet te lang en nu dus 1500m zwemmen. Ik zwom 200m in. En toen kregen we een duurtraining op. Héérlijk!!! Gewoon 3x 700m rustig zwemmen was de opdracht. Geweldig! Ik hoefde dus maar 2 keer mee te doen en mocht lekker rustig achter iemand zwemmen. Het ging echt superrustig. Maar vrijwel zonder pauze. En die tijd telt op. De tijd in het zwembad telt, niet de zwemtijd zelf. En toen kwam het Grote Probleem van de dag: te vroeg moeten stoppen is een gele training. Niet intervalletjes op hoog tempo of buiten fietsen was het breekpunt, maar het accepteren van een gele training. Dus ik heb me heel easy zwemmend een kilometer lang afgevraagd wat het zwaarste telt voor mij: de OD of de groene training. De OD dus. Dan heb ik een eindtijd. Twee keer 700m en de 200m inzwemmen was 1600m. Dat is prima acceptabel. Maar wat vond ik het moeilijk!!!

En bij de club zeg ik maar niks, want dit is voor die geweldige atleten natuurlijk een eitje of ze doen het dubbele drie keer zo snel, maar ik weet zeker dat 99,9% van de nederlanders deze week geen OD als training doet en daar niet eens aan zou denken ook. Ik heb het ijs- en ijskoud bij het omkleden. Ik heb het de laatste tijd vaak koud. Toch echt aan het afvallen? Alles met achtje trouwens.

Annemarie maakt er later 3 groene trainingen van, omdat ik die verdien! Soms krijg je een medaille, soms een pluim.

4 December – intervallen 5×5 hard in Zwift – Triple Twist in Watopia op de binnenfiets.

that was hard. 🥵 het was al een sombere, lastige, ongecontroleerde, donkere, richtingsloze dag en dan is binnen gaan fietsen een ‘dingetje’ Ik vroeg mijn vriendin of ze kon bellen en ze zei van wel, maar dan later. Ik moest buiten 40 en binnen 10 minuten warmdraaien. Dus ik deed 20 minuutjes. Moet natuurlijk wel de tijd halen! De wattages die voorgeschreven waren, haalde ik niet. Uitvoeringsscore NUL procent. En toch was het een supergoede training. Ik heb mezelf gepusht en die benen laten verzuren en mijn best gedaan. Moest ik 5 minuten hard de heuvel op en ik deed enorm mijn best, vooral om sneller te zijn dan mezelf 😉 de 5 minuten rust waren ook welkom.

Toen in het tweede blok ging ik de grote heuvel op. Ik verlengde het blok om keihard naar boven te bikkelen. Ik zweette leeg!! Ik dacht: als ze belt, kan ik iets overslaan. Van het derde blokje nam ik een minuut rust en toen 4 minuten op een lage cadans. Lekker, maar niet voor mijn benen. Die voelde zich echt niet goed, maar mijn hoofd en wilskracht zijn de baas weer! Het schakelen met deze fiets valt niet mee. Dan 5 minuutjes wat kalmer, maar als je naar het grote blad schakelt, lijkt die fiets iets anders te gaan reageren en kan je harder. Ze belde maar niet. Dus ik pakte de laatste 5 minuten ook nog een lage cadans en een dik tempo. Het regende! Nou, nat werd ik binnen ook, al was het niet van de regen.

Ik dronk de bidon leeg. Ik maakte de training en 25km vol. Ik maakte de route vol en ik brak een paar records. En toen ik aan het uitfietsen was, belde ze. We hebben niet al te lang gekletst maar ik snap de wereld nooit als ik haar hoor. Ik had me verheugd op de douche en het was ook lekker om me af te spoelen!

5 December – wandelen op een donkere, sombere dag met teveel chocolade.

Het is donker, somber, het regent, het is koud en ik slaap erg slecht. De stofzuiger begint midden in de nacht even voor zichzelf en ik was net diep in slaap. Overdag is het qua werk allemaal wat hopeloos: moet ik het afstoten, moet ik me blijven inzetten; bovenal tel ik de tijd gewoon af en we mogen een uurtje eerder stoppen. Als ik even buiten loop, valt het weer me mee en Rob loopt daarna mee naar de winkel.

Lopen we nog een paar minuten in het licht. Het is net als de hele dag: guur, kil en teveel zoetigheid. Aan pakjesavond doen wij gelukkig niet meer, ik heb de onrust nooit leuk gevonden en er is genoeg onrust nu en geweest dit jaar. Ik kan het niet laten om teveel te snaaien en word ook weer wat zwaarder. Ik eet de gekregen chocoladeletter op en daar heb ik spijt van! Hardleers… De bootcamp gaat niet door omdat er te weinig deelnemers zijn. Snap ik, maar ik had het gedaan! Was slimmer geweest dan de chocoladeletter opeten…. 😎

6 December – van de onderzoeksbus naar huis rennen met intervallen

eerst het meevallende bevolkingsonderzoek. De golvende bus was het ergst.

Vincent had me gebracht, kon ik met mijn rugzakje en muziekje teruglopen. Het was droog en nog licht. Zes keer 10 minuten tempo ca 6:10, dan 1 minuut versnellen naar 5:30 en dan een minuut rust. Kziewel. Blok 1 was zoeken en met Vincent appen wat er in huis is en dat ging snel voorbij. Ik was snel bij het viaductje. Versnellen op het industrieterrein en het ‘gewoon’. Geen pijntjes, geen last, aandrang natuurlijk. Langs de gevangenis en dan tegen de wind in een beetje omhoog. Alles was grijs vandaag. Ik nam het nieuwe slingerpad. En toen zette ik het horloge stil en ging ik de zeer kunstmatige berg op. Dat hele stukje ‘natuur’ is vooropgezet daar.

Maar de dijk en daarachter water zien en de grijzige kleuren is wel mooi. Alweer op 5km en al bijna op de helft. Ik heb elke keer een minuut of 7 nodig om een ritme te vinden en dan moet ik alweer bijna versnellen! Na blokje 3 en bijna 6km duik ik de bosjes in. Voordeel van bruine blaadjes is dat je niks ziet…

het was nog steeds schemerig en nog niet donker. En droog. En niet koud. Ik zag niemand. Alles voor mij. Ik at winegums en in blok 4 langs de plassen met het verdwijnende licht en wind mee begon het goed te gaan. Mijn eigen ritme kwam terug, geen last meer van watdanook en gewoon lekker lopen. En versnellen ging ook een beetje beter. Het licht ging heel langzaam uit. In het vijfde blok zette ik Ri na Cruinne hard, nam ik mijn eigen ritme en ik ging te hard en het kon me niet schelen want ik zat er helemaal in. Heerlijk. In het moment, in het verdwijnende licht, niemand in de buurt. Ik genoot ENORM. Thuis dat nummer maar eens opzoeken. (Geweldige tekst: to the world) Toen het nummer klaar was liep ik door richting het centrum en het werd wel echt donker nu. Ik zag 2 mensen, de eersten sinds de auto’s op de vaartweg. Ging 1 van die vrouwen even plassen op dat moment. Ik zei ze hard lachend dat ik het helemaal begreep! Ik was te snel om een zakdoekje aan te bieden! Ik moest versnellen maar dat was lastig op het smalle gladde glibberige modderpad. Ging ik rustig overheen en horloge nog 1 keer stoppen voor de trap en foto’s.

Nog 1 keer en nam het nieuw geasfalteerde pad. Komt er een brommer En ik had geen lampje en ik spring opzij: modder! Nou ja, een rustig blik dan en in de wijk nog 1 keer écht hard gaan en dan langs de school en 12 km volmaken. Geen last van iets. Stopjes onderweg vind ik TOP. 4 winegums, 1 kikker, 1x water. Tempo uit thuis ook nog ver onder de 7, verder mooi tempo bij nette hartslag en geen last naderhand.

7 December – Wandelen met Rob door onze mooie ‘achtertuin’ en een stukkie zwemmen in het badje

Het was ineens droog en zelfs zonnig en ik wilde de badge halen en het is goed voor Rob dat hij naar buiten gaat en even gaat lopen en mijn buik deed pijn en dat is dus echt niet leuk, want dat beangstigt me dus, als mijn darmen zeer doen en opgeblazen zijn en dat kan komen doordat ik te weinig heb gedronken en daar had ik ook even hoofdpijn van, maar ik was wel lekker afgevallen of het komt door het meergranenbrood, maar jammer is het wel en gelukkig was het dus echt erg mooi licht en zijn de oostvaardersplassen ook erg mooi en de runderen stonden lekker in de zon te chillen en het was ook een beetje glibberig en Rob zag nu het nieuwe centrum voor het eerst en we kletsten wel lekker bij en we gingen wel de korte weg omhoog en op de evenaar regende het dan opeens weer even en we liepen langs de AH en toen gingen we lunchen en toen liep ik nog even naar Manuels huis en daarmee had ik dan in 1 veel en veel te lange zin de wandelbadge toch maar mooi gehaald en ook een frisse neus gehaald.

Nog steeds buikpijn en opgeblazen darmen en dus misschien toch een prikkelbaar darmsyndroom. Maar wel naar het zwembad natuurlijk. Ik zwom even in en ik heb echt zowat alles met achtje gezwommen. Ik ging voorop, de hele tijd eigenlijk.

De andere dames achter me aan en ik ging gewoon lekker rustig. Eerst moesten we 100-150-200-150-100 met tussendoor wat uiteindelijk 25 m schoolslag moest zijn, maar dat hoorden we pas na 100m. En dan deed ik de 150m in zone 2 en de andere in zone 1 en dan dus een stukje extra van 50m met school/borst-zonder-achtje. Toen moesten we 3 keer 100 doen en elke baan iets minder slagen: 26-24-22-20 was voor mij een ideaal wat niet elke keer lukte, maar ik deed wel telkens minder slagen. Toen moesten we 3 keer 100 met 1op2 ademen, 1op3 en 1op4. Ik werd het wel een beetje zat geloof ik om vooraan te zwemmen, maar ik kan dat nou eenmaal wel en dan zwem ik niemand omver. Toen volgde een ingewikkelde: 100m hele slag en die deed ik zonder achtje, daarna 125m armen, toen 75m met gespreide vingers en 50m met vuisten. Ik deed het keurig, maar zonder al te veel animo. Tot slot zwommen we 300m uit op mijn iniatief en dat was 100m rustig zone 1, 100m zone2 en 100m zone 1 en toen vond ik het wel genoeg geweest!

8 December Een duurloop met DH, ik heb een nieuw loopmaatje gevonden denk ik!

Ik moest vroeg op, want we hadden om 9 uur afgesproken en dan bijtijds ontbijten met yoghurt en naar de regen kijken buiten. Ik deed een knieband om, compressiesokken aan en een regenjasje. We hadden bij almeerplant afgesproken, maar die was dicht. Ik vertrok om kwart voor 9 en DH belde waar ze moest zijn, dus al rennend leidde ik haar en mezelf naar de goede plek. DH loopt normaal iets harder dan ik, dus ik vond het natuurlijk spannend. Maar ze is enorm lief en flexibel en het hoeft niet meer zo voor haar. Ze rent nooit meer samen nadat ze met iemand liep voor wie het altijd op een wedstrijd uitliep. Het voelt wel een beetje als ‘vreemdgaan’ tegenover Joyce, maar het is erg leuk om DH ‘mijn’ achtertuin te laten zien. Ja, het regende nog wat, maar het was niet koud (vond ik). DH is in de Braziliaanse regenwouden geboren: zij heeft het altijd koud!

We gingen door het bos heen slingeren en het ging mij prima. Ongelooflijk maar waar. Op het fietspad gingen we zelfs lekker snel! En we konden blijven praten of luisteren. We waren te vroeg bij het centrum, dat was nog dicht. Ik hoefde gelukkig toch niet.

Stopje en dan door. Heerlijk kwebbelend. We gingen langs de heuvel en dat ging even rustig aan. En dan over het mooie nieuwe ATBpad. Niks tegen de fietsers zeggen voorlopig, maar wat mooi, dat geslinger door het bos!

Even een stukje fietspad en dan het bos weer in. Waar we het over gehad hebben? Mensen die we kennen, trainers en schema’s, hogere machten en na km11 ging ik vertellen waarom ik ooit aan triatlon begonnen ben. We gingen nog even stoppen op de andere heuvel en dan achterlangs het bos door.

Zagen we hertjes in de verte. Je mag er niet in, maar het kan wel… En weer een mooi aangelegd pad. Toen terugslingeren naar de natuurburg. Ik voelde het intussen wel, dat er al 12km op zat. Ik leefde op (net te weinig, maar ook weer genoeg) winegums. En dat ging echt SUPER. Geen aandrang, geen honger. En het is zo mooi en afwisselend in het overbekende Kotterbos! We doen wat ommetjes en ik ga hier en daar lekker langzamer en gewoon even wandelen om te kunnen vertellen. Omdat het oppakken daarna weer lastig is. Weer een stuk fietspad ontdekt! En dan even lastig: terug langs mijn huis? GH vindt het wel leuk, dus we slingeren over de Evenaar en dan wijs ik ons huis aan.

Het is raar om verder te lopen, maar ik hoef niet eens naar de WC! Intussen is het droog en zelfs een beetje zonnig. Prachtig. Ik zwaai naar de bootcamp en ik begin het wel een beetje te voelen. Ik breng DH tot bij haar auto en dan wil zij de 18 volmaken en ik zag dat ze ook nog 20 heeft gedaan. Ik loop via een rondje terug naar huis en de 21,1 zitten er op. En dan ben ik moe opeens en is het genoeg.

Ik had 25 gewild, maar ik heb niet de zin of kracht om nog 3 km te gaan lopen. Ik ben thuis en het is wel goed zo. 22km. De gemiddelde tijd is “Mwah”, maar de gemiddelde hartslag en stapcadans is oke. Ik heb geen extreme honger (later in de middag een beetje) en geen pijntjes! Niet gelijk door naar de WC en geen last van mijn buik ook. Wel weinig gedronken en ‘s middags wat vermoeid en stijfjes, klein beetje last van mijn knie, maar dat wandel ik er uit. Ik denk er over om nog een keer te gaan lopen vandaag, maar ik weet niet of het echt verstandig is. Enerzijds denk ik: je kan nog geen HM in 3 uur lopen en dan ben je moe, is lang trailen wel zo verstandig? Aan de andere kant: wie niet probeert, weet het niet. En 7 uur trailen is toch te doen met veel eet- en stopmomenten onderweg? Ik ga in elk geval nog een keer met DH hardlopen! Ik wandel ‘s middags nog via Manuel naar de winkel en dat gaat prima en ik heb tijd om de Lego te bouwen. Dan voelt het allemaal rustig aan.

En ‘s avonds ga ik mooi nog strijken en dat tel ik mee als krachttraining ook. Het was nog niet eens 15 minuutjes. Een kwartiertje zeg je? Dat neem je toch niet op?! Strijken telt niet echt als krachttraining denk je? Hé, dit kwartiertje telt driedubbel! Minstens. Ondanks een wasmachine en een droger en een vaatwasser moeten die prachtige machines wel in- en uitgeruimd worden. En gemanaged: aanzetten bijvoorbeeld. Robotstofzuigers zijn een uitkomst, maar die legen zichzelf niet. De toiletten blijven alleen maar schoon met een handmatig bediende borstel. En kattenbakken met 3 schattige katertjes moeten meermaals per week gedaan worden. De vuilnisbak tijdig aan de straat zetten is een onderdeel van het huishouden. En naar de winkel lopen (al doet de puber dat graag voor de contacten met de leuke ex-collega’s) met het glaswerk zat er vandaag ook tussen. De Picnic komt dan wel naar ons toe, maar niet uit zichzelf! Tijdig bestellen. Mama mag niks vergeten. De aanrecht en tafels afnemen; bijna dagelijks. En opruimen: doorlopend. Twee verdiepingen zijn ‘van mij’. En 3 van de 7 keer per week solo koken en regelmatig de tafel dekken. Niet dat we niks samen doen en -eerlijk is eerlijk- klusjes komen op zijn bord en de puber moet echt zelf zijn kamer en zijn was op orde houden, maar de organisatie is in deze handen van de mama. Naast die halve baan & veel sporten. Dus dat kwartiertje strijken: zie het als compensatie voor een doorlopende krachttraining!

Soms blijft de blog even ‘hangen’. Met 2 trails die zomaar 100 foto’s opleveren en veel onrust op het werk, liet de rest van november even op zich wachten…. Maar hier is tie dan (het is inmiddels eind december, oeps)

13 November – een lunchwandeling met het webteam van Kidskonnect

Ik heb geen last van het lopen gister, eerder een snotneus van het zwemmen. Maar ik heb ook geen zin om op te staan. Vincent brengt me en ik ben pas om 5 over 9 aan het werk. Ik doe wat ik doen kan, maar er zijn overleggen en er is veel werk. Meer dan in mijn uren past. Het is al snel 12 uur en dan gaan we wandelen. Het webteam van 3 man is compleet, van social schools is er niemand.

We kletsen over spelletje, schilderen en vliegtuigen. J is een schat: hij had een kadootje voor me. s middags weer door met werken. Ik had de telefoondienst helemaal niet goed in de gaten gehouden. Over de Engelse websites en de geparkeerde tickets. Ik was degene die afsloot. En toen was ik moe. Heel moe. Rob ziek thuis, de spullen niet opgeruimd, mijn darmen van slag met winderigheid, obstipatie en diarree. Ik zou fietsen, maar ik heb geen zin. Helemaal geen zin. Dus ik schuif er maar even mee en ga op tijd naar bed.

14 November – Hardlopen

een foto vanaf de 19de verdieping van het WTC in het donker. Die is van gister, maar past bij vandaag. de dag draaide uit op een dodenmars: heb ik eindelijk een geweldige baan, leuk werk, super collega’s, fijne klanten en uitdagingen. Vandaag is de hart uit het team gesloopt. De belangrijkste mensen zijn met directe ingang ontslagen. De PO, de held van sales, de andere triatleet die op vakantie gaat. Geen support medewerkers so far, maar ik weet wie er zal gaan. Het bedrijf zal moeten, maar 15 mensen van de 200 ontslaan raakt iedereen. En ik moest naar de mesoloog. Ik ben te snel voor mezelf. Gal, alvleesklier en bijnieren helpen de darmen niet. Het gaat in overdrive bij mij. En nu helemaal natuurlijk. Was ik het geld vergeten. En ik ben allergisch voor lactose. Ik had al helemaal geen zin meer in eten.

Toen nog hardlopen. Tja, als het niks is kun je ook niks verwachten. Ik loop nou eenmaal met een hoofd in overdrive en veel gespannen spieren in mijn (linker)been. Ik had het idee dat in lekker doorliep, maar 6:45 is dat natuurlijk niet! Het voelde als 6:10. Dat zegt wat. Muziek op en rechtdoor gaan. Het was donker en somber, of lag dat aan mij?! Voor de brug op het spoorbaanpad naar links. Ik dacht 8km te lopen, vond ik mooi zat. Het tempo ging iets omhoog, maar niet goed. Begon de miezer, kon ik harder. De minuten versnellen waren okay om de verandering er in te houden, maar vandaag was rechttoe rechtaan ook voldoende geweest. Hartslag ging toch niet omhoog. Maar ik deed mijn best en telde soms af. Ik ben niet bang, ik loop gewoon. Shoot me. Ik wilde zo lang mogelijk rechtdoor telkens.

Mijn linkerbeen trok wel wat, maar ik liep het er steeds uit. De 6 versnellingen gingen en de 2’ rust ook prima. Toen nog 12 minuten uitlopen. Over het pikdonkere pad. Ik ben niet bang. Mooi juist. Twas weer droog. Fijne muziek. En dan omlopen en cirkelen door de paadjes: vond ik zelfs even leuk! 86% uitvoering is een dikke prima!! Mooi. Hoge gemiddelde hartslag: logisch

15 November – Buiten fietsen met een beetje hulp van het motortje

Als ik aan het fietsen ben buiten geniet ik zeker wel, maar ik vind twee uur lang en ik zie er tegenop en voel me er niet blijer door. Ik vind het redelijk ploeteren en doorzetten, maar ik wil die 2 uur dan toch halen en de 50km ook. Ik ga op Robs fiets met motortje maar die staat op 1. Het is voor de brede banden. Ik wil een rondje noorder- en oostv-plassen doen, maar rij verkeerd en ga dan door de stad. Gedoetje en weinig tempo. Ik kies langs het sluisje en doe daar een foto momentje.

Er is een man aan het yoga-en. Mooi. Door naar de dijk. Het is mooi buiten en fijn om buiten te zijn met mijn muziekje op. Er is geen zon het is wel saai weer. Niet eens koud of moeilijk. ik heb weinig opwekkende gedachten, maar ik geniet wel dat dit fietsen buiten lukt en kan.

Op de dijk gaat het sneller. Zelfs Een zuchtje wind helpt. Het is wel mooi langs de plas. Apart zo in het bruin. Met een heli die opnames maakt ofzo. Ik kijk uit naar het bankje op de Knardijk. Het is een end weg, maar ik ben pas op de helft. Ik eet een reep en neem even rust. Waarom niet?

Ik merk dat ik me de hele tijd afvraag of het motortje eerlijk is, maar zonder deze fiets was ik absoluut geen twee uur buiten gaan fietsen. Dus zal het wel goed zijn. Ik ga eindelijk eens richting Toms Visvijver. Nog nooit geweest. Door Lelystad echt. Nieuwbouw. Op 28km zie ik superleuke kavels. En moet ik de weg zoeken. Ik kom op het bekende fietspad en rij dan weer terug na de warenhuizen. Een lange rechte weg met wind tegen. Megasaaie polder.

En ook weer mooi met gele bomen. Ik zie eindelijk 2 andere wielrenners. En 1 gewone fietser op de dijk daarstraks. Meer roofvogels en sperwers dan fietsers. Ik ga langs de paarden en ik ben het een beetje zat. Zet het motortje op 2. Why not? Bij de Praambult zelfs naar 3, want ik wil naar huis. Saai, bekend en moe. De laatste kms naar 5 zelfs. Haal ik 50km net niet in 2 uur, maar ik fiets ze wel en ik fiets 2 uur vol! Dat is heel wat voor mij. Ben er moe van. Tempo valt tegen.

16 November – Trailen met Vincent door de duinen en over het strand naar De Kwal

Niet vanzelf. Niet goed genoeg geslapen, diarree al vooraf en te zwaar. Vincent reed: drukte rondom A’dam. Auto op startpunt. Banaan eten en plassen. 2x Duinkaart controle, 1x fout lopen. Bos. Mooi.

2de km verhard en verteld van Kijfhoek. Snelste km. Mijn linkerknie protesteert. Toen prachtig single track langs water daarna verhard door de duinen.

Zo onaards mooi. Ook in somber licht.

Duin op, plas, duin af. Duinovergangen over. Tempo is weg. Zand, wind, genieten.

Langs de zee. Ik mis de kracht. Het is geweldig mooi en heftig met windkracht5 en zand, maar ik blijf 2km hardlopen.

Vincent geniet enorm. Veel ‘vliegers’. Dan het strand af: superzwaar! Wandel omhoog en omlaag door het mulle zand. Op de helft. Pas. Al een uur onderweg!

Op een bankje stroopwafels eten. Stilte. Dan verhard een mijl naar de Kwal.

Weer alleen wij. Weer veel foto’s. Uitzichtpunt en dan gaat het weer mis: darmen in overdrive. Ik loop nog de 10km vol en dan een bosje in. Ik bleef het wel leuk en mooi vinden. Diarree stinkt en vies, maar opgelucht. Balen dat niks werkt. En ik durf nu niet meer te eten.

Bos. Geweldig knisperend rustig stil geel bos. We zwijgen. Ook mooi. Een km doorlopen. Dan runderen.

En zoeken naar de v1 installatie. Niet gezien. Ik tel af. Het gaat niet hard vandaag. Niet.

Bij Vincent ook niet vanzelf, maar ik ben een blok. Door. Het wordt drukker. Na 14,5 km kan ik niet meer goed. Mis gewoon keihard de voeding. Het miezert inmiddels. Verder is het weer oke. Somber en saai, maar niet koud.

We gaan nog naar een uitzichtpunt en dan naar de auto. Ik doe een blokje extra om de 16,16km vol te maken. En dan omkleden. Ik heb het koud en blijf koud. De hele middag. Ik rij terug. Geen pijn aan het been, maar wel stijfjes. Geen pijn aan knie. Uit-thuis gem 9:02.
En dan nog zwemmen ook natuurlijk. Links is stijfjes. Alles met achtje op het laatste hondertje na. Met R en een man en in het begin M in baan 3. M was snel, r prima. Eerst 150 inzwemmen, ging al niet vanzelf. Toen de 450 van Jan. Bc-arm-bc-been-bc-school-bc-rug-bc. Nog minder vanzelf en de been, school en rug ábsoluut niet. Achter. Afzetten was lastig met de slappe benen. Garmin vertelde zich compleet. Daarna piramide 50-100-150-100-50. Laatste baan wat harder. Ik kwam tekort. 1 op 2 ademen werd het. Lange slagen. Toen 200m r vooraan en de vierde baan sneller. En toen begon de trek: middageten overgeslagen. Het werd steeds erger! Ik kon echt alleen maar denken aan de eierkoeken! Hongerklop in t zwembad.

3x200m eerste en laatste baan snel en om de beurt voorop. De langste dikke 4 minuten van de training, toen ik zelf moest! Daarna nog 2×100 met eerste en laatste baan snel. Nog een keer voorop en de laatste baan voor het eerst echt mijn best gedaan, om sneller bij de eierkoeken te zijn! Nog 100m zonder achtje met slecht keermoment en toen de 25m om het getal rond te maken. Daarna gelijk eierkoeken op eten. Douchen kon weer een keer! Niet meer pijnlijk, wel stijf en te dik qua lijf. Thuis friet eten en eindelijk opwarmen, want ik had het voortdurend koud vanmiddag.

17 November – Binnen op de Zwift uitfietsen Coast to Coast met versnellingen

Bijzondere dingen: niet afgestapt, niet eens ingekort, een beetje mijn best proberen te doen om eigen PRs te verbreken, en toch nog even 300 hoogtemeters willen halen, snoep eten mag alleen tijdens het sporten, dus 2 eierkoeken en 3 galetten en toen was het op.

Minder leuk: iedereen haalt me in, terwijl ik écht mijn best doe. Dit is geen miniwattage, maar de hartslag haal ik ook niet. Bij het infietsen was het echt ruk. En er is toch wat weinig afleiding al met al. Ik zit op de telefoon en zie teveel geweldige giganten voorbij komen. Ik heb vandaag béslóten om beter voor mezelf te zorgen: minder snoepen, gezonder eten vooral. Minder wegen, me beter voelen. Het is een beslissing.

Misschien duurt het even voor appelciderazijn werkt? Ik snoep dus alleen tijdens het sporten en dan is binnenfietsen ineens beter! En het regent buiten en onweert zelfs even. Jammer dat ik uitkijk op werk en strijkwas. Ik kom op Jarvis Island. Helemaal leuk, met gedonder en gedoe.

Ik moet 7x versnellen en dat valt niet goed, maar ik doe vet mijn best de berg op. Schakelen en de hartslag helemaal niet hoog genoeg. Maar toch lijkt Zwift te snappen dat ik harder zou moeten gaan als ik net ingeschaald was. Ik doe het rondje nogmaals en wil alle pr’s breken: de berg op (30sec sneller), de sprint (net aan) en het rondje (van 10 naar 9 min).

Ik doe het om de versnellingen heen en span me even lekker in. Ik verveel me niet en zweet helemaal leeg. Buiten is het donker met regen en onweer. Ik doe het rondje ook een keer counterclockwise, maar de versnellingen zitten er ongeveer op en ik doe het kalm aan. Ik moet 25’ uitfietsen. Die gaan wel hard 🤷🏼‍♀️ kan ik toch 30 rijden waar het net nog 24 was. Ik denk elke keer: ik stop gewoon. Waarom maak ik het af… maar in doe het om 40km te halen en dan 42,2 en daarna 300hoogtemeters. En dan terug naar de rotonde. Enzovoort. Jezelf blijven uitdagen. Kan ik. Niet leuk, niet makkelijk. Maar ik maak de training vol. Net geen 45km. Ik vind het gezegend.

18 November – Nieuwe bootcampersclub

Het beloofde een zware dag te worden op het werk en niks was minder waar. Eerst een vaag gedoe van de coo, dan even zo vaag supportoverleg en wat het voor mij betekent blijft raar. Het geeft weinig zin en motivatie. Het is nogal onbegrijpelijk. Ik geef er niet écht om. Zit desnoods de tijd wel uit. Ik wil eigenlijk gewoon verder gaan, maar dan is er weer een overleg. Na de lunch hoor ik dat de supportdagen websites per week van 13 naar mijn 3 gaan. Weg leuke collega’s. Ik kan het nog niet alleen. Ze zeggen wel te blijven, maar ik snap het best: alles moet anders, zoveel mogelijk mensen weg of anders. En ik krijg niks op het eind. Een bedankje. Of nog niet eens. Ik ben er gelaten onder, maar het voelt niet goed. Ondertussen eet ik alleen nog gezond. Een banaan, druiven en bolletjes kaas. Maar ik heb wel honger in bed! En ik heb het KOUD, ijskoud ❄️ als ik klaar ben met werken kan ik meteen door met opruimen, de kattenbakken, eten bestellen, koken. Ik zou rust moeten nemen volgens de mesoloog, maar hoe dan?!?!

Na het eten door naar de bootcamp. Een nieuw groepje. Klein, niet te dik of te fanatiek of te Schreeuwerig. Gewone muziek en aftellen. Met oefeningen die een minuut duren en dat voel je! En met buikspieren. Ik heb last van mijn knie, maar rek het er wel uit. We zijn met 8 olv Tam. Geen oordeel. Geen geschreeuw. Lekker het dingetje doen. Verstand op nul. Ik word er niet eens echt moe van en ook niet warm helaas. Na de bootcamp door met het strijkgoed. Maar niet meer gesnoept na 9uur! 2 chocotoffs voor het sporten en dat was het vandaag. De rusthartslag daalt spectaculair. Ik zou misschien lactosevrij moeten eten en glutenvrij liefst ook, maar dan ga ik eten echt haten vrees ik. Met mijn gezin en me altijd aanpassend met voeding. Ben ik wat verbitterd? Vast, want ik moet een dezer dagen ook nog ongesteld worden.

19 November – Intervallen hardlopen: inlopen-7×3’z3/2’rust-uitlopen

Slecht geslapen, want de situatie qua werk dringt door. En wat het voor mij betekent. De spieren trekken s nachts, maar ‘s morgens is het weer over. Nergens last van eigenlijk. Ik moet om half 10 bij een meeting zijn, maar echt iets verteld wordt er weer niet. Alleen denk ik: wat moet ík nog doen?! Het is buiten somber en maar net droog, maar ik gok op vanmiddag. Ik drink gemberthee en nies veel. Maar ik voel me niet ziek. Ik zit lekker veel op de bank. De wasmachine doet al het werk. Na de lunch een lego-auto bouwen en dan rond 2 uur ga ik hardlopen. Het voelt koud aan volgens de berichten, dus een warme broek en warme trui. Ik heb het de hele tijd te warm bij het rennen. Eerst 20 minuten inlopen. Ik wil naar het pad achter jeugdland. Ik koers langzaam die richting op. Het gaat maar moeizaam, want ik blijf doorpiekeren over het werk. Lastig, maar ik weet zeker dat ik eind augustus vrij neem, als ik dan nog daar werk. Ik kom inderdaad waar ik wil zijn, maar het gaat absoluut niet hard of makkelijk. Logisch, want ik eet nauwelijks meer. Mijn linkerbeen is veel zwaarder dan rechts. Ik moet 3 minuten versnellen. Ik doe mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog en het tempo ook niet. Het lukt me gewoon niet om niet te stampen.

Ik zie de roofvogel die net op mijn foto staat. De zon komt er zowaar door! Ik ga langs het bos en eigenlijk zie ik helemaal niemand.

Ik doe de versnellingen wel, maar niks van harte of goed. Even raakt de hartslagzone 156 aan. Ik besluit er maar 5 van de 7 te doen. Zonder stoppen. Dan bedenk ik dat ik te ver ben gegaan en of ik langs de Almeerplant zal gaan voor oliebollen. Ik doe de 5de versnellig richting de Oostvaardersplassen omhoog en die gaat dan opeens weer lekker! Ik app Vincent of hij mij komt halen als ik oliebollen haal. De zesde doe ik ook, zo langs de plas en ik zweet en zet ietsje aan, maar het is bonus hoor! Ik tel maar eens mee. En dan gaat ie gewoon wel snel! En de zevende ook! Wind mee? Of hoeft het niet?

Ik jog 10km vol. 63’ 9,6 in het uur van de training. Uitvoering 61% Last van voorkant knie.

Ik haal de oliebollen en Vincent pikt me op. ‘Dat mag wel na hardlopen’, meent de vrouw van de kraam. Ik zal er geen één eten. Een paar stroopwafeltjes als beloning. En ‘s avonds lekker gaan zwemmen.

Heerlijk! Lange stukken, 1 op 3 ademhalen, brede insteek en weinig mensen in de baan en niet voorop.
We waren wel wat laat ivm parkeren wat niet lukte. Vol.
150m inzwemmen.

Alles met achgie. G vroeg of ik in baan 2 vooraan wilde zwemmen, lief compliment dat wel.
F (ik dacht dat hij j was) alles voorop. T de great daar achter, dan ik. We moesten 4 keer 250m doen met 50 school er tussenin. Achter mekaar door. Rustig tempo. Ik zwom soms T omver, maar kon door de rust eens goed opletten. 1 op 3 proberen. Uitademen, links, uitademen, rechts. Ideaal! Afzetten met de knie was ietwat gevoelig. School alleen op armen en dat hield ik bij. Ik genoot bijna van het zwemmen joh! Automatisme. Molenwieken. En dat bijna 25 minuten door! Toppie.
Ik had geen hartslagband om. Even geen zin in. Misschien blokkeert die wel iets aan doorstroming 😁
Daarna nog een piramide: 150-250-350-250-150. F voorop en tot de 350m zat T de geweldige er tussen. Die nam wat gas terug en ik zwom achter F verder. Ging net iets sneller, maar nog steeds goed te doen. Tot de laatste 150: de tijd was eigenlijk om en F zette aan. Ik ook, maar was m snel kwijt! Ik kan dan beter met 1 op 4 ademhalen wegkomen. Ook even leuk, nog aanpoten. Dank F: supertempo en super geteld. Ik hou van deze trainingen.

Jammer dat er wat buikkrampen voorbij kwamen, maar als ik maar het zwemmem kijk, is de periode nog niet aanstaande.
En ik kies er voor om me maar geen zorgen te maken om dat werk. Dat was een quantum line toch? 😳 ik zal er beter van worden. Daar kies ik voor.

20 November – Zwift: The Classic in Watopia

De bedoeling was 10×5’ met staan en rust, maar ik kan, durf en wil dat niet. Na een dag zoals vandaag op kantoor, met een overbelaste en pijnlijke knie en ook nog een menstruatie die losbarst net voor ik opstap, laat en weinig eten en slecht slapen. Op het werk zijn er fijne woorden over G door Es. Steun van M. Maar ook zorgen die E uitspreekt. Ik lever een website op. Luister mee voor de Engelsen. En net als iedereen, weet ik niks. Wachten en onzekerheid zijn het thema van 2024. Ondertussen is mijn knie stijf, doet de voorkant pijn. Als dat niet genoeg is om gewoon eens een keer fietsen over te slaan weet ik het ook niet meer. Maar ik ga lekker tóch!! Vincent doet mee Yathzee en daar verlies ik ook twee keer mee. Dik.

Ik eet stroopwafeltjes en dat is het enige voordeel van dit binnen fietsen. Ik haal niks. Qua hartslag of wattage of cadans. Tempo blijft natuurlijk ook net zo hard achter. Maar ik fiets wel. Langs de vulkaan en omhoog op Jarvis Island. Ik ga niet staan. Ik probeer het de achtste en negende keer, maar de fiets en ik zijn daar (vandaag zeker) niet voor geschikt.

Het poppetje op de fiets gaat wel netjes staan gelukkig 😁 Ik span me niet in. Doe maar wat. En ik fiets het uur vol. Hoefde maar 55 minuten, maar wilde 25km toch halen. Append met Joyce op het einde lukte dat mooi. Heb ik mooi de challenge Italie afgerond! Knietje doet geen pijn bij het fietsen, daarna weer. Buik krampt ook weer verder naderhand. Koud. Kil. En afwachtend.

21 November – Suf duurloopje, maar vooral Fun in the Snow

Ik dacht eerst dat ik tot 6uur moest werken, maar het was tot 5 uur. En dan gaan mijn collega’s een uur naar de garage of wandelen of ze gaan anderhalf uur een basisschool bekijken. Maar ik zou graag een uur eerder stoppen en in het laatste licht en de sneeuw gaan lopen. Ik kan het niet. De website moet af, mailtje beantwoordt, iets afronden. Een half uur extra doe ik makkelijker dan een uur eerder weg. En ik doe het voor niks, want straks neemt mijn collega al het werk mee. Ach. Ik heb het flink koud overdag. Om kwart over 5 sta ik buiten. Het is nog een beetje licht en het sneeuwt keihard!! Ik ga eerst tegen de vlokken in met zone 1. Het kan me niet schelen, ik lach van oor tot oor. Het is niet koud, niet echt nat, maar de vlokken zijn intens en komen op mijn ogen en mijn jas zit vol. Het blijft liggen.

Er is niemand op straat op 1 hondenbezitter na. Ik loop gewoon lekker mijn eigen ritme en heb nergens last van. Ik was vandaag zo ongesteld als een deur en heb heel veel thee gedronken en vaak geplast. Vandaag was het lastig niet te gaan snaaien. Op een eierkoek na ook niet gedaan. Ik maak foto’s op de besneeuwde brug.

En dan weer verder de ovp in. Stilte. Sneeuw. Alleen mijn voetstappen. Ik. Het stopt met sneeuwen. Er is nog licht. En veel modder. Ik moet om zandbergen die midden op het pad liggen heen. Dan het onverharde pad. Vooral modder is het. Er rijdt een graafmachine. Ik voel me niet meer schuldig dat ik hier na zonsondergang loop. Langs het centrum. Ik moet in z2 lopen, maar haal dat niet echt; hrf te laag. Boeit nie. Lekker lopen en als er wat pijn doet de ontspanning weer zoeken. Ik zie 1 fietser en zeg gedag. Het onverharde pad op. Ik loop een km door. Niet hard. Natte voeten door de modder. Ik maak een foto.

Het is niet echt donker vind ik. Herrie van de auto’s. Burlende herten. Ik geniet! Dan stukjes rustig, maar het is niet glad. Als ik de stad in loop, sneeuwt het weer een beetje. Ik ga rustiger de evenaar over en verzamel een sneeuwbal! ik maak 7km vol voor de deur. De sneeuwbal valt en ik maak er een popje van.

Ik ben niet koud. Totaal niet. Wel doet de knie weer pijn. Shit. Maar nu is het na een paar uur over. Ik eet bij en maak warme chocomelk. Ik had wat trek onderweg. ze vonden me stoer op insta en strava. Weet je wie stoer is? dm! Die zwemt een kilometer in zee bij Galway. Daar ligt ook sneeuw. En hij vindt mijn opmerking over de voetstappen in de sneeuw leuk….

22 November – Mayan 8 in Watopia op Zwift – super suffe duurrit

last van linkerknie. Stijfjes en pijnlijk in rust. Kilo afgevallen, maar nog wel een 7. Dietiste. En dan maar gelijk het volgende doen: fietsen. Binnen. Want buiten is het nat, glad en kil. Binnen is er verveling, warm en saai. Muziekje aan. Geen last van knie, maar ook niet van enig tempo. Alles was ook saai.

Stom onverhard omhoog. Ik appte wat, speelde candy crush en zenwoord. En toen nog een rete-end klimmen. Tempo nog lager en er was ook nog niks anders dan thee.

De route afgemaakt in net iets meer dan een uur terwijl ik maar 55 minuten hoefde. Ik snap het zelf niet eens. Waarom. De eierkoeken zijn nu ook op. Wat gedaan moest is gedaan: de was, kattenbakken, spullen gekocht, bij Manuel gekeken en teveel gesnaaid omdat ik te weinig had geluncht. En gehangen ook nog.

De rest van de dag last van mijn knie. Zorgelijk. Ik wil en zal morgen lopen. Lopen doet geen pijn, stilstaan wel. Ja, het is stubborn, maar ach…

23 November De Hollandse Duintrail – Een GEWELDIG halve marathon avontuur samen met Vincent

Het was koud! Zeker in het begin, maar na 3km had ik wel warm met ‘n thermoshirt, jasje, 2 buffs en handschoenen. Het is allemaal een beetje raar: geen vaste starttijd, geen prestatie te leveren, een soort rust. En nieuw voor Vincent allemaal. Mijn knie deed geen pijn meer. Ik had heen gereden. Nog even naar de WC en dan na wat uitleg gewoon maar gaan! Eerst verhard, langs de marine-toren. En dan het bos in. We haalden mensen in, maar het is zo heerlijk totaal niet druk. Het ging goed en best nog snel.

Ik bleef lekker lopen. De bosgrond is zeer prettig. En het bos ook. Ik moest wel plassen ergens in de verte doorhobbelen. We hadden een GPX en de route was helder. Veel bos en goede paden. Weinig zand. Ik had al 4 winegums op! Bij de eerste kilometer zei Vincent: winegum! Ik hield het aan, maar soms was ik te laat en dan sloeg ik er eentje over.

Stoppen bij de post dus. Vincent eten en ik wat drinken. En dan weer verder. Nog meer bos. Dat vond ik fijn, zoveel bos. Dan een duin over met trapjes, soort op en neertje. Dan zie je wel anderen om je heen, maar niks dat je in moet halen ofzo.

Ik hield het prima vol. Ook qua winegums. En dan de duinen in. We kwamen nog een mooie berg tegen waar we overheen moesten. Er waren mensen die samen alles aan het bespreken waren, maar ook eenlingen. Vincent vond het ook wel leuk geloof ik.

Ik dacht na 10km dat het prima ging en dat ik de 21 wel kon volmaken. Terug naar de post door het bos. Er vielen een paar druppels, maar niks wat lastig was. Ik nam een winegum van de post en toen was ik daarna, toen we verhard verder liepen, ietsje minder lekker. 12 km alweer. Ik ging even de bosjes in, maar het was alleen plassen gelukkig. Toen het strand op. Heerlijk! Windje in de rug en redelijk zand. Vincent kwebbelde vrolijk verder met de vraag ‘waarom’ en toen vroeg ik hem gewoon even stil te zijn. Even alleen maar lopen; heerlijk! Niet hard ofzo, maar wel pijnloos en moeiteloos. En weer een winegum verder. Het was best een flink stuk over het strand en het was er ook best druk.

We kwamen bij de start langs en iemand van de organisatie vroeg me hoe het ging!! Zoveel belangstelling. We deden een kilometer heel rustig, met wandelen en eten en toen door voor het laatste stuk door de duinen. Het was er stil, onverhard en echt prachtig! Zelfs zonder zon.

Ik vond het niet eenvoudiger worden, dat niet. Veel omhoog en omlaag, smallere paden, maar zo mooi! Kaboutertjes, vennetjes en van tijd tot tijd ging ik lekker wandelen. Geen haast, geen druk, geen pijntjes! Richting de zee. En toen kwamen we wel bij zand omhoog op 18,5km en ik appte Joyce eventjes.

Daarna kwam het helmgras om tussendoor te lopen. FANTASTISCH. Het deed Vincent pijn, maar ik vond het vooral erg gaaf en mooi. smal pad, rustig aan doen om inhalers langs te laten en veel foto’s maken.

het ging wel heel rustig achteraf, maar so-what! Toen nog een mijl over het strand en dat vond ik wel bikkelen en maar blijven rennen. Ik deed de HM net niet binnen 2,5 uur zonder de pauzes, maar dat was niet echt boeiend.

Wind tegen en blijven rennen tot aan de finish min of meer. Ik was echt tot tranen toe supertrots op Vincent dat hij zo meegerend had. Geweldig toch? Zijn vierde hm in een jaar! Ik was wel wat ‘op’ aan het einde. En vooral blij en trots dus.

14 winegums gegeten. matig gedronken, maar het water was ook erg koud. Vooraf wel een bidon leeggedronken. Na het poseren met de medaille door naar de WC. Ik moest al vanaf 17km, maar dat is grote winst. En het was niet smerig, maar gewoon. Dat is dus supergoed: die winegums werken stukken beter! Chocomelk krijgen van Vincent terwijl het nu wel regent en dan gaat mijn kind ook nog piano spelen, kan ie ook!!

Ik ging na een heel lastige verkleedpartij in de auto ook maar terug rijden. Geen enkele last van mijn knie of voeten. Helemaal niks!! Alleen dat ik baal dat het dus waarschijnlijk de ‘gewone’ schoenen zijn, want dit heb ik op trailschoenen gedaan. Fijn hoor, als er niks moet!!

En daarna….. zwemmen!!

Vincent zei nog: als je me een jaar geleden had gezegd dat ik n HM zou lopen en ook nog een uur zwemmen, had ik het niet gegeloofd!

100m inzwemmen
Daarna moesten we 400m doen achter elkaar met 2x50m schoolslag er tussen.
Als ik in baan 2 zwem, moet ik vooraan. Logisch. Daarna deden we 600m, met 2 keer 25m rug er in en zone 2 ook. Ik ging in zone 2 1 op 2 ademen en vooral heel fel doorsteken.
Ik had natuurlijk de hele tijd mijn achtje bij me! De schoolslag 1x niet en dan voel ik het knietje toch wat trekken.
Daarna deden we 800m; 4×200 met elke 200m afsluiten met 25m z2 of 25m rug. Ka gaf mij en Li aanwijzingen, maar ik snapte het niet zo goed en ik doe het met 1 arm maar verkeerd, maar ik weet niet welke en ik had niet zoveel zin om er op te gaan letten. Daardor vertrokken we later, maar ik deed snoeihard mijn eigen ding.
Daarna nog 100m wisselslag en ik zal het onthouden: in plaats van vlinder poloslag. Ik vind wissel niks.
Ik deed nog 100m zonder achtje en dat voelde wel goed, maar snel was het niet!

Ik had inmiddels ontzettende honger, want dat ene bolletje met vruchtenhagel en een proteinetoetje na de trail waren nauwelijks genoeg. Wel veel gedronken.
En toen was mijn oorbel weg. GVD. Die doe ik altijd uit, maar deze ene keer niet en deze oorbellen komen uit Ierland. Ik baalde er erg van, maar Vincent vond ook niks meer. Dikke jammer zeg en wat een smet.
We hadden wel een beetje, want we moesten na het pannenkoeken eten door naar het TVA feest in jaren 80 stijl! Voor mij was het allemaal wat teveel misschien, zo weinig rust.

Vincent reed en het feest was onverwacht leuker dan ik dacht. Er zijn ook een heleboel leuke mensen bij de TVA. Jammer is dat het voor deze mensen doodnormaal is dat je ‘s morgens een halve marathon trailt, een uurtje gaat zwemmen en ‘s avonds feest, maar voor mij is dat niet zo! Ik had wel een knieband om. Ik heb gedanst zelfs! Om 11 uur konden we met een gerust hart de dag afsluiten.

24 November Uitfietsen in de storm

ik was stijf vanmorgen, mijn knie deed meer pijn dan gisteren en ik ben moe. Ik heb erge hoofdpijn. Voelt niet goed. Rob werkt de hele dag, die komt pas om 5 uur een keer beneden. Ik lummel wat en doe wat huishouden, maar ik kom nergens écht toe. Ik vind de wereld raar en snap een hoop dingen totaal niet met al die influencers, trainersvolk, helden en gekken. Ik heb de grootste moeite om te beslissen of ik buiten met windkracht 5 ga fietsen of binnen waar ik snel af kan stappen. En of het slim is voor de knie. Het wordt buiten. De rest van de week kan dat niet meer denk ik. Binnen wel. Dus ik sleep mezelf de bank af en onder het dekentje vandaan naar buiten. Het is niet koud, maar de wind staat stom. Rondje ovp? Nee, geen uitwijk en op de knardijk wind tegen trekt me absoluut niet. Ik pak Robs fiets, kan ik altijd nog een motortje aanzetten als ik het niet heb. Ik ga naar de grote trap. Dan heb ik daar ‘beschut’ wind tegen. Het begin gaat wel lekker, maar veel energie heb ik niet. Ook geen muziek of afleiding.

Ik denk dat ik maar een uur vol maak ipv anderhalf uur. Een gele training is prima. En ik ben nou eenmaal niet goed of sterk of jong of geweldig. De brug over wind tegen en op de ibisweg heftig wind tegen. Het is maar even en zwaar. Doorbikkelen. Echt doordrammen. Op de grote trap ook. Maar dat is oke. Het motortje blijft op 1. De windmolens genereren meer energie dan ik heb. Maar zij staan stil op hun plek.

Ik pak de vogelweg en dat is niet leuk. Simpel. Nee. Niet. Wind keihard tegen. Veel takken. Eindeloos. En dan de a27 over omhoog. Niet makkelijk. Niet leuk. Punt. Daarna de paradijsvogelweg en dan terug de a27 onderdoor. Dat gaat leuk wind mee. Langs de grote molens en er is zelfs wat zon. Hoog tempo. Geen last meer van knie. Weg. Foetsie. Ik vlieg de polderwegen af. Klein stukje ibisweg is weer totaal niet leuk of makkelijk. Pad af. Ik vind het wel best. Wil naar huis. Korte route, maar net 72 minuten vol. Moet enorm plassen! Kniepijn WEG

25 November Bootcamp

Prima bootcamp voor een rustdag. Ik deed mijn best, ontwikkelde het eerste half uur kniepijn, maar het laatste half uur trok het weg. Veel kleine oefeningen. Veel matje. Ik bleef koud. Net als de hele dag. Ik had trek, ondanks het eten. Niet moe van geworden en ook geen spierpijn. Lekker genoten en geprobeerd. 1 van de meisjes wil een triatlon gaan doen! Grappig. Mijn conditie en uithoudingsvermogen zijn bovenmatig, maar korte kracht heb ik niet. Wel een kniebandje om. En de verkeerde schoenen, de gewone dagwandelschoenen. We moesten 50xtroitoir stappen, 50xsquats, 30situps en 30pushups tegen de wand doen. En dat 2 keer en sneller maar volgens mij telde ik niet goed! We gingen ook op en meer joggen en daartussenin oefeningen doen. En veel rust. Heel veel rust.

Verder was het ook geen drukke werkdag. Het thema van vandaag was toch wel: span je niet teveel in, dan gaat de dag ook voorbij. Met de nadruk op Duolingo Iers. Ik mag een paar dagen ‘gratis’ alles en daar maak ik volop gebuik van! Verder nul foto’s gemaakt. Wel foto’s gevonden van zaterdag nog en dat op insta gezet.

26 November – Zwift – Waisted 8 in Watopia met intervallen (indoor cycling) en ‘s avonds zwemmen

vanmorgen geen pijn aan mijn knie, ook geen spierpijn van de bootcamp en vooral geen energie voor wat dan ook. Gelukkig ben ik vrij en kan ik even blijven liggen. Ik ben om half 11 bij de fysio en ze behandelt de knie. Overbelaste pees = stress. Mijn voet zat vast en gedraaid en daardoor trok de pees iets teveel in de knie. Nu is tie écht geïrriteerd en maakt het lichaam het zelf. Ik had mogen gaan lopen, maar ik ga beter fietsen. Daarna door de kerstwinkel lopen is zwaarder voor me: teveel prikkels. Ik ga ‘s middags op de bank onder het dekentje zitten en val in slaap!! Ik slaap nóóit overdag, nooit-nooit-nooit. Dus ergens ben ik een beetje ziekig of niet mezelf. De kat Stekker pikt mijn dekentje in. Daarna ga ik toch maar fietsen. Binnen. Want de lampen gaan om 3 uur al aan en het regent. Ik heb iets van intervallen staan en zoek een 30km route uit. En ik pak chips en cola. Daar heb ik zoveel zin in! En tijdens het sporten mag ‘t, dus ik neem het er van en zie dat als enige voordeel aan binnen rijden.

Het eerste blok van 8×5 minuten duurtempo binnen een bepaald wattage met 40 seconden rust haal ik van alle kanten niet. Boeie. Ik haal mezelf in voor een PR! Het is wel warm. Ik luister muziek en dan ergens mis ik de route en moet ik terug en daar baal ik een beetje van. Aan de andere kant boeit het me ook net zo min als wat-dan-ook vandaag. Doordat de route er nu niet meer is, kan ik me concentreren op de training. Ik moet 1 minuut heel hard en 2 minuten rust. Ook dat acht keer. Niet dat ik de hele hoge wattages haal, maar ik doe mijn dikke vette best voor een minuut en trap m in het rood. Mijn spieren toch even vet inspannen! Het is maar 8 keer 60 tellen.

Ik rij netjes het rondje en dan haal ik de route blijkbaar toch! Ik heb een leuk gemiddelde gefietst en ik ben leeggedrupt aan zweet. De chips en de cola zijn op. Door voor het huishouden: de kattenbakken en de was. Mijn knie doet na het douchen weer meer zeer helaas. Maar het voelt niet meer overspannen.

En dan zwemmen om 9 uur ‘s avonds. totaal GEEN zin. Moe, verveeld, vreterig en nergens zin in, vooral niet in zwemmen. Waarom dan toch gaan en niet onder de deken blijven liggen? Omdat het op het schema staat? Omdat het kan? Omdat Vincent ook gaat en rijdt? Omdat geen zin geen reden is? Ik weet het werkelijk niet. In het zwembad wil ik al helemaal niet dat iemand ook maar iets tegen me zegt. Ik voel me niet zo geweldig en ik wil niet. Ik ben het behang hier en uitsloven staat er vandaag al helemaal niet tussen. Lekker in baan 2. Ik accepteer voorop gaan meer dan last van het geweldige keerpuntje in baan 3. Ik zwem 250m in. Alles met achtje vandaag.

Dan 4x100m met afzetten en drijven. Drijven is de pauze. Ik ga gelijk. Koppen dicht en zwemmen. Ik doe het netjes, maar ze houden me niet bij. Even goed. Boeit me niks. Dat mijn horloge 75m meet, irriteert me dan wel mateloos. 250m rustig en ik doe ook rustig. Maar de rest nog rustiger. Ik gebruik mijn benen niet en vind een 1 op 3 ritme. Dan weer 4×100 en lange slagen maken. Doe ik. Ik heb nog steeds geen zin. K doe het alleen maar. Ik heb nog trek ook. Ik zwem ze een halve baan eruit en neem net genoeg pauze. Dan 250m weer. Mijn rechterpols doet pijn; er zit een wrat op die nu ook lekker mee irriteert. Ik denk er sterk over te stoppen. Wat maakt het uit? Helpt dit tegen de zin in zwemmen? Maar dan is het 4×100 met 1op2,3,4 en 1op5 ademhalen. Dat vind ik leuk, dus ik blijf nog even. 1op2 gaat erg hard. En de rest eigenlijk ook. Dus na 50m (rustig) 1op5 heb ik ze ingehaald. Doe ik 50m extra. Kom ik mooi op 2km uit. Op die f*ck’n 25m na. Eigenlijk ben ik te snel voor deze baan… misschien. Maar ik heb nog minder zin over als ik al had. Nog 100m wisselslag met poloslag en zonder achtje en dan is het kláár. Ik had al geen zin en nu is het opper dan op. Ik heb 50 minuten gezwommen en ik doe nog even een stukje heen en weer dat de afstand klopt en dan ga ik douchen. Allemaal heerlijk zwijgend. De eierkoeken zijn sneller weg dan ik 100m kan zwemmen.

27 November – Eventjes leegstormen en wandelen

Het is een dag van niks, en toch vanalles. Sinds G zich ‘afmeldde’ omdat hij ‘zich niet goed genoeg voelde om probleem oplossend te denken’ en de collega’s de brokstukken weer moesten opruimen terwijl ik een website opleverde, de vergadering voorzat en de telefoon opnam. En mijn tijdelijke contract is minder waard dan dat. Het maakt me onzeker, ongelukkig wn nukkig. De website en helpen aan de telefoon en een filmpje maken is dan weer uitzonderlijk leuk, maar het lijkt ‘voor niks’. De situatie is nog onzekerder dan ik! En buiten is het donker, het regent en het is koud. Hardlopen staat er op het schema. Ik wil wel. Ik kan het ook, want mijn knie doet geen pijn meer. Ik ben wel vreterig en snoep teveel. Ik drink ook heel veel thee. In de avond stormt het. En dan is hardlopen toch niet wat me trekt. Daar voel ik me slecht door, dat ik oversla. Of dat ik morgen wel een uurtje wil spijbelen om te gaan. Maar ik moet even naar buiten. Rob en ik gaan wandelend de bak van Manuel ophalen en daarna met een ommetje door de wijk naar de AH. Even kletsen over werk en de wind voelen. Ook een dag als deze gaat voorbij. Morgen weer een dag. En toen zette ik mijn horloge bij de AH al stil. Ach. Boeie. Net zo min als iets van de rest.

28 November – Intervallen in het licht- anke spijbelt eventjes…

al die collega’s die de kantjes eraf lopen, nu mag ik eventjes! Snel spullen aan, warme dingen (te) en roze schoenen. Lekker inlopen met mijn kleine pasjes. Ik zet er echt veel meer, maar het is toch niet helemaal echt mijn ritme. Ik loop wel lekker, maar ik denk de hele tijd: je spijbelt, dat mag niet. Ik loop 20 minuten warm en het tempo is best oke. Maar links trekt toch weer wat. Niet veel, geen pijn, maar trekkerig. Mijn knie deed sinds vannacht ook maar weer zeer. Toch iets met werkstress. ?. Nou ja, ik loop nu heerlijk in het zonnetje en het is hartstikke mooi.

Dan moet ik 4 minuten hard; het tempo gaat mee, maar de hartslag weer niet genoeg. Dan 90 sec rust. En daarna 3 minuten hard. Het lukt wel. Niet 100% goed, maar ach. 90 sec rust. Ik pak het nieuwe pad door het kotterbos. In de 2 minuten hard steken er 2 reetjes over voor me. Dan kan het me even niet schelen dat ik het werk laat stikken. Wow! Ik slinger door het kotterbos. Onverhard en wind tegen lukt de hartslag wel om te halen. Ik heb het 🥵. Dan moet ik nogmaals 4,3&2 minuten hard. Net voor het viaduct klaar. Omlaag 3 minuten gaat wel snel, te lage hartslag. Ik ga nog even om. Ik tel de 3 minuten af. Veel te traag! Dan nog een keer dat hele blokje snel-langzaam.

Ik laat mijn hoofd met alle rotgedachten maar zitten en ik deing mezelf te denken dat mijn benen het werk moeten doen. Ik kom iets meer in mijn eigen ritme. Het laatste blokje ga ik iets langzamer, want mijn knie speelt wat op en ik moet weer 💩 Ik hou het op, maar het loopt niet meer zo makkelijk. So be it.

Netjes aftellen en iets langzamer tussendoor. Ik ga door het park en maak 10km vol in een uur op een voor mij aardig tempo. Meteen door naar de 🚽! Ik heb níks gemist op het werk. Kan nog even eten. Maar later is het weer ruk al OPrim weg wil en MS onblij is. Ik werk een uur extra op de noodlijn. Dan is het weer donker. Mijn knie doet weer pijn. Helaas verdomme. En dan in de avond nog even alles strijken. Kei hard strijken. Vrouwen boven de 40 moeten krachttraining doen. Maar ik heb nooit spierpijn, dus strijken telt bij mij ook. En het is weer lekker opgeruimd! Badge gehaald.

29 November – Wandeling met de collega’s na een extra werkochtend en hardlopen

Bij het opstaan deed alles een beetje pijn. Beide knieen, voeten, stijfjes. Dat is er allemaal ook snel weer uit, maar het voelt ‘oud’. Mijn tanden doen zeer en ik heb een beetje hoofdpijn. Niks zieks of ergs, maar ‘oud’. Ik ben ook maar 4 ons afgevallen en zit nu nog precies op 70.

We hebben vanmorgen vergadering gehad met het supportteam. Ohnee, eerst heb ik een ticket behandeld. En even goed met Jo en Jef kunnen praten over het project wat gister afgezegd is. Alles is zo ongecoordineerd. Die fantastisch lieve Jo heeft voor ons team een chocoladeletter voor sinterklaas meegenomen. Onwijs lief, dat is ie. M komt en er is vergadering. Niks duidelijk en het lijkt langs de meesten af te glijden, maar die zijn dan ook niet het hele developersteam kwijt. De website presentatie van Jo viel me tegen, in tegenstelling tot wat ik denk, kan hij niet álles. Na de vergadering hebben we sinterklaasfeestje. Ik ben ontspannen, lach en doe mee. Geen pijntjes meer. Het maakt me niet uit dat mijn kadootjes matig zijn, want ik heb plezier en ik ken ze intussen ook allemaal. Ik snoep wel iets teveel.
G is de enige die thuis zit. Ik had ooit gedacht: hij was er toch bij, maar nu irriteert het me dat hij ons, zijn team niks laat weten. Dat hij niet betrokken is. Dat we hem de hele week niet gesproken hebben, bij geen 1 meeting. En hij komt er mee weg! Hij wel. Terwijl ik hard werk.

We gaan even met zijn drietjes wandelen voordat iedereen behalve jo naar huis gaat. Jef en Jo en ik hebben het over G en alle onzekerheden. Ik hun J zo hard zijn promotie, maar het bedrijf moet nadenken wat zijn vertrek en Ms vertrek doen voor mij. Niemand vraagt mij iets. Alleen Jef. Die snapt het. Bijzonder gebied om te wandelen. Ik blijf mijn werk zo goed mogelijk doen. Ik vind het zelfs lastig op mijn vrije dag vandaag om niet een uurtje extra mee te pakken.
Maar voor mij telt hardlopen in het licht harder.

Hardlopen met versnellingen. 8 keer 30 seconden versnellen.

DIT GING NIET VANZELF. Misschien is 2 dagen achter elkaar hardlopen niet meer haalbaar. Niet op dit moment. Misschien in de zomer weer. Als ik sterker ben. Of een paar kilo lichter. En tóch: ik doe alles wat in de training staat. Niet zo snel of goed of gemakkelijk als ik zou willen, maar ik blijf het proberen. Met compressiesokken, met een muziekje en met honderd gedachten aan opgeven. De marathonschoenen aan. Maar het tempo wil gewoon niet. Mijn stappen zijn te klein en er zit te weinig kracht in. Het is niet mijn ritme wat ik altijd had, maar ik kan het niet terugvinden. Ik kijk naar de grond. Mijn knie trekt en vertoont weer hetzelfde pijntje. Ik wil 5km vol lopen zonder stoppen. Dus dat doe ik. Al gaat het niet 1 keer snel.

En ik zie zeker 45 van de 50 minuten op tegen de versnellingen. Stom en zonde, maar ik denk bij 3km of ik niet gewoon terug zal gaan of dat ik de helft doe. Ik loop 5km vol, heb het warm en de boswachters in de auto halen me in bij het brugje. Op de dijk sta ik even stil voor de foto’s. Het is supermooi, dat wel. Maar mijn darmen zijn niet blij met de taai van daarstraks. Dus mijn hoofd ziet het wel, maar voelt het niet. Ik ga het bos weer in en dat is genieten. Na 7km zie ik het wel, maar ik moet versnellen.

Dan klóppen de passen. It’s not easy, maar 30 seconden is te doen en de pijn in de knie trekt weg. In de 90 seconden rust is het weer sleperig. Ik moet wel popen, maar niet echt nodig. Ik ben moe, mijn ogen. Na de 4de denk ik nog eventjes of ik zal stoppen, maar nee-natuurlijk niet. Het viaduct op. Het gaat wel in heel wisselende tempo’s. Het is warm. Bij de laatste versnelling, onverhard, pak ik mijn ritme ineens even. Omdat het hierna toch lekker klaar is.

Ik maak 11km vol en push mezelf nog tot de weg. De getallen 11,14 in 1:11:14 zijn leuk. Thuis moet ik onmiddellijk 💩. Ik heb nog dezelfde pijntjes. Niet erger of minder. Ik wandel nog langs Manuels huis en de apotheek. Moet en zal de stappen halen. Ik heb het gedaan. Tempo 😞

30 November – Buiten fietsen en zwemmen

Vannacht sliep ik ontzettend slecht en lag ik flink wakker van het dieet en de adviezen die ik via de mesoloog heb gekregen. Mijn maag, bijnieren, darmen, pancreas, lever en nieren zijn ‘verstoord’. Hiervoor moet ik zo’n 13 pillen gaan innemen over de dag. Er zit ook een dieet bij en als ik dat volg, mag ik niets meer eten waarmee ik nu in leven blijf. Kijk, snoep en suikers snap ik ook wel, maar ook geen zoetstoffen meer, geen pasta, geen banaan, geen frisdrank en niet teveel water/thee. Gekookte groentes en niets kouds. En geen yoghurt meer, want lactose intolerant en geen chocomelk. Ik moet leven op gistbrood en een paar glazen water. Dat kan als ik een leven zonder sport ga leiden (want daar heb ik dan geen energie meer voor), een echtscheiding aanvraag en mijn baan opzeg om te gaan koken. Maar die baan heb ik keihard nodig, want de medicijnen kosten zomaar 205 euro! En als ik dat aanga, dan is het al snel kerst en gaat alles teniet. Ik krijg er zoveel stress van, dat het effect absoluut averechts is. Ik ben er zeer teleurgesteld door. Slecht en weinig slapen en deze dag is helemaal waardeloos qua eten. En dan ‘moet’ ik ook nog eens 2 uur buiten fietsen in de kou. Het is volgens iedereen zulk mooi weer, maar ik heb erg veel moeite met opstaan of blij worden. Ik ga node fietsen op Robs fiets met motortje en met een muziekje aan. en oversokken. Het is droog en ik moet nog 30km voor een badge en ook nog 45km voor een andere, maar die gaat het niet worden denk ik. Het gaat best redelijk, het fietsen.

Het is mooi, ik heb wind mee en ik fiets een klein stukje om. Intussen zit ik te denken aan dat dieet en ik denk dat ik het even moet laten nakijken door een dokter, de dietiste en dan in 2025 beginnen. Op de dijk is het heerlijk rustig en heb ik ook wind mee. ‘t Motortje blijft op 1 staan.

Het is inderdaad mooi met al dat heldere blauw en dat bruingeel. Echt hard ga ik niet. Ik twijfel ook behoorlijk aan alles en aan mezelf: niet snel genoeg, ik wil geen 2 uur en ik zie tegen alles op wat nog moet komen.

Ik ga door het bos ipv de Knardijk wind tegen. Er liggen veel gladde blaadjes en ik vind het wat akelig, maar verderop is er een nieuw breed fietspad. Ik doe maar wat rustiger aan, ik heb ook geen haast. Ik ga over mijn eigen pad en ook daar neem ik de tijd. Ik moet 1:36 volmaken en ook 35km en dan is het wel best. Na 35km ben ik er klaar mee en zet ik het motortje op 5. Ha! Dan gaat het gemiddelde tenminste omhoog… Maar ik moet wel het hele rondje afmaken voor de tijd dan. tussen 35 en 38km zet ik het motortje op 8 en dat is wat dom, zo langs het centrum, maar voelt wel even goed. De laatste km’s doe ik zelf en ik haal de tijd en 40km en een badge en die andere laat ik lekker zitten. Al die andere mensen die het dubbele fietsen op 30km/u. Ik stel niet zoveel voor ook. Thuis eet ik het allerslechtste wat ik kan vinden: de chocoladeletter met pepernoten. Lekker puh. Ik niet blij, dan mijn darmen ook niet.
En daarna gaan Vincent en ik weer naar het zwembad.

7 mensen in baan 3, met een paar idiote doorzwemmers erbij en 3 mensen in baan 2. Ik ga wel voorop hoor. Ik zwem 200m in. We zijn uiteindelijk met 4. Dan moeten we 450m zwemmen: benen 50, armen 100, heel 150, 100 wissel en nog 50 heel denk ik. Daarna 100m slagen tellen (25). We moeten 400m zwemmen, gewoon kalm. Ik doe maar wat met 100m 1op 4 en 100m 1op3 afgewisseld om het uit te tellen. Voorop kost gewoon meer energie. Maar ik doe toch alles met achtje. Dan 100m 1 op5, 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Ik word een paar keer aangetikt, maar ik mag vooraan blijven hoor. Dan doen we 175m borst, 75 school, 75 borst en 75 rug. Tot slot doen we 4 keer 50: gewoon borst, dan poloslag, daarna 1 slag minder per baan, wat er 2 waren bij mij en daarna nog een slag minder en toen zat ik op 20. Ik zwom nog 100m uit met achtje en 100m zonder achtje en toen telde dat ding weer langer door, want het was 2:10 weer. Ik was er moe van en nog net zo ontevreden als de hele dag al. Ik dacht dat ik harder had gezwommen. We hebben frietjes gehaald en toen moest er nog het 1 en ander.

De maand is om. Genoeg gelopen (ruim 145km weer en dat is keurig dunkt me) en gezwommen (20km, ook mooi), net genoeg gefietst (409km, waarvan ca 170km buiten en dat voor november). Genoeg geprobeerd in elk geval.