21 December – Wandelen, fietsen, zwemmen

We wilden kerstkra… ohnee, meloenblokjes. En lekker brood. Het was droog. Ik liep de stijfheid er zo uit. Ik was vanmorgen lang blijven liggen slapen. Toen de wintersoltice bij Newgrange bekeken. De zon kwam net op tijd! Daarna dus wat gehangen en verloren met Yatzee. En toen dus even gaan wandelen. De dag is heel grijs en kil. En donker.
Dan maar binnen fietsen. Ik had een training met versnellingen en wattages, maar daarvan heb ik 0% uitgevoerd!! Ik had na 8 minuten al geen zin meer. Ik was dan ook maar om twee redenen gaan fietsen: omdat het op het schema staat en omdat ik dan de kerstkransjes en engelse dropjes kan eten.

En gewoon een beetje uitfietsen. Ik doe niet mijn best. Alleen met candy-crushen. En zelfs dat nauwelijks. Vincent had het me nog zo goed voorgedaan: als het echt niks is, stap je gewoon af. Maar ik ga gewoon stug door. De fiets rammelt, ik rammel mee. Doe gewoon suf de route.

Als het horloge omschakelt, gaat de zwift even mee en trapt opeens zwaar. Met tig wisselingen is het flink hopen dat het blijft lukken! Ik moet een stukje klimmen en doe maar wat ook. Manuel appt dat hij even langs komt, en dan moet ik nog een half uur! Ik had 72 minuten gemoeten, maar dat gaat ik echt niet halen. Ik maak het uur vol en dan nog een beetje, maar zelfs de 30km kan me gestolen worden. Op het laatst ga ik even helemaal los op het sprintje en dat is het dan ook wel.

De training is groen, ik heb iets gedaan en ik heb geen spierpijntjes meer of stijfheid. Ik heb net teveel chocolaatjes en dropjes met cola op. Jammer dan.

En dan ‘s avonds naar de zwemtraining. inzwemmen ging aan mij voorbij, want ik ging kwebbelen. Dus ik begin meteen aan de trainjng en ik lette nog niet op ook, was al niet meer aan het luisteren na de eerste 50m benen. Gelukkig zwom MB voorop en hoefde ik alleen maar na te doen, anders was de 100m wissel totaal aan me voorbij gegaan. Nu deed ik keurig en makkelijk mee. Zelfs een stukje zonder achtje! Daarna 200-150-100-50 duur met 50m versnellen er tussen achter elkaar door. Ik voorop. Heel kalm. Kreeg een tikkie van HB na 200m en toen ging ik even 50m los. Daarna kreeg ik het wel uitgeteld. Ik bleef ze wel de hele tijd voor. Deed 50m snel teveel, want baan 3 was nog niet klaar. Ik voelde me zeer goed in het water. Toen moesten we geloof ik 200m doen met schoolslag erin en die deed ik ook met achtje en rug ook. We deden ook 50-100 en zelf 50m extra steigerun. Een man ging lekker voorop, had ik even rust. En toen 50-100-150-200 met eerste en laatste baan snel. Omdat ik commentaar had, moest ik vanaf 100m weer voorop. Ik ging lekker vooraan. Ging prima.

Ik wilde eigenlijk een gele training, zodat ik vandaag alle kleurtjes had, maar het ging te lekker. Het was trouwens best wel druk! Ik deed nog 100m zonder achtje en ook dat ging superlekker in 2:02. Blij mee!! Toen miste ik 25m die ik erbij smokkelde en klaar ermee. Ik had trek, geen zin in alle clubgenoten, moest iets afspreken met LM en ik was vermoeid. Dat donkere weertje ook.

22 December – Rondje Naardermeer met DH en Vincent

ik zag er weer ouderwets tegenop: regen, donker, kan ik dat wel weer-hardlopen… maar V en ik haalden DH op en ik dacht: zoveel mogelijk verhard gaan. Het was droog. De modder viel mee in het begin, dus toch onverhard. De eerste 3km vielen me tegen. Moest er echt inkomen en accepteren.

De vogelhut was leuk. Alles bleef meevallen. Vincent kletste lekker. Even kijken bij het huisje en toen was het een stukje iets modderiger.

Dan maar rustig aan toch? We kwamen over een brugje op de weg. Wind tegen. Dat voelt dan weer goed voor mij. Ik ging even wat vooruit tussen de polder door tot bij de afslag over het koeienpad. Daar gingen we even overheen. Maar snel terug naar de weg!

Ik liep een km eigen tempo. Het ezeltje was er niet. Toen langs het fort. Geweldig!!

Lekker kijken en genieten. Love that sort of structures. En weer verder, terug over het ophaalbrugje en dan wind mee en verhard. Ik liep met DH op en V wat achter ons. Bij de bunker kwam hij er weer bij.

Het licht was wel mooi. De hele tijd al eigenlijk. We liepen een stukje. En toen trok het dicht. Er gebeurden een paar dingen tegelijk: regen, modder, ik moest een beetje, D begon over KD en de modder werd nog erger en het werd kil. Maar op en neer over het vlondertje naar de hut was weer prachtig.

Maar daarna volgde meer modder. Diepe modder. Ik gleed er tot over mijn enkel in! En regen. En al een hoop km in de benen. Oef, het was even afzien. Rustig aan dan maar.

Toen de vlondertjes door het bos. Gaaf dat V het zo leuk vond! Ik wist het al. We wandelenden nog even.

En toen het laatste stukje onverhard. DH moest om 13 uur thuis zijn. We liepen verhard over een tof nieuw pad terug. De zon brak door zelfs!

Na die vermaledijde 10engelse mijl dook ik de wc in. Het was mooi geweest en tegen half 12. Gemiddelde tempo laag door de laatste 4km. Genoten. Mooie beleving. DH is extreem lief. Te goed voor deze wereld. Zeker voor een triatleet. Ik had geen extreme honger, wel snoepzin. Was niet echt moe. Ook geen pijntjes.

23 December – Fietsen op wattttttttttage – mislukt

Ik moest op wattage fietsen. Met 8x 2’ boven de 200. Ik wilde het graag eens een keer goed doen. Want van het lopen gister heb ik geen greintje last (nog geen eens honger). Ik moest eerst infietsen op een laag wattage en dat was al moeilijk. Het wattage flippert de hele tijd heen en weer, hoe strak ik ook het tempo en ritme aanhou. Het is frustrerend en niet leuk.

Maar ik ben wel volhoudend en wil het proberen. Ik mag een stukje ‘duur’ fietsen van 20’, maar ook dat is vrijwel niet haalbaar. Zeker niet met een heuvel op Jarvis Island. En een afdaling. Dan komen de twee minuten boven de 212 watt. Ik doe echt mijn best, maar het lukt niet om het ook maar tien seconden goed te doen. Super irritant. Mijn horloge ligt er al naast en ik neem het een keer op (wanneer het goed lukt ook nog) ik ga de vulkaan op. Dat helpt niet mee. En naar beneden al helemaal niet. En dat ik werkelijk niks anders heb dan de ergernis en een kopje thee maakt het ook niet beter.

Kortom: er is niks leuks aan deze training. Bij de 6de of de 7de heb ik het een beetje opgegeven, al merk ik aan het zweten en de inspanning dat ik toch blijf proberen. Ik maak de route af en haal nog een PR op de Jarvis Kom omdat ik een pauze teveel watts verbruik. Ik ga nog een rondje vulkaan en moet ook nog uitfietsen. Doe ook nog maar, maar ik let effe niet meer op die verdomde wattages. Het venijn en het lichtpuntje zit m in de staart van deze training. Ik zie dKnijff rijden en maak snel een screenshot.

Ik wil die naar Vincent sturen, maar ik wil ook van de vulkaan route af. Dus ik schakel terug naar de app van Zwift en dan staat er boven DeKnijff iemand met een Iers vlaggetje en de naam A Ryan. Ik maak heel snel een screenshot en kijk of het echt Alan Ryan is van de Hardman en dan sla ik af en ben ik ze kwijt. Ik ben verbijsterd hoe ik deze twee mensen op Zwift tegelijk tegen kan komen! Ik maak mijn route af en de tijd vol. Uitvoeringsscore: 14%. Daar heb ik zo mijn best voor gedaan. Absoluut Niet Leuk.

Ps. Ik had ook een lekkere cadans aan moeten houden gedurende de versnellingen; nou dat was helemaal niet te combineren met het wattage. Dus het tempo is laag, de cadans laag, uitvoeringscore laag. Veel hoogtemeters, veel irritatie.
En dan ‘s avonds had ik graag bootcamp gedaan. Maar ze deden het niet, de bootcamp. Tuttebellen. We hadden een hele mooie middag, wow, wat gaaf voor Vincent dit (maar nog niet geschikt voor alle mensen die meelezen…). Lang in de auto zitten is wel vermoeiend. En ik ben blijkbaar moe. Meestal, als de vakantie ‘toeslaat’. Ik vond het niet erg dat de bootcamp niet doorgaat, maar de redenen zijn zo sneu. Ik had nog wat strijkgoed, de vaatwasser leeghalen, opruimen en wat schoonmaken, maar een uur red ik niet. Een rode training. Misschien niet eens de laatste deze week. Het is ook wel goed. Dit is het nou eenmaal. We hebben wel een paar dingetjes van de vakantielijst kunnen afvinken, dat geeft weer wat lucht.

24 December – Zwemmen en rennen

Zo, daar had ik even geen zin in. Ik wilde liever blijven liggen op deze door en door grijze dag. Ik voel me niet helemaal lekker. Dus ik ga zwemmen. En rennen vandaag. Ook al voel ik me niet helemaal gezond en zonder zin. Dat is triatletenlogica.

Maar goed, afspraak met Vincent, training op het programma en banenzwemmen is open in Poort. De training is op de bidon geplakt. Ik ga in de ‘snelle baan’ 400m inzwemmen: 100 gewoon, 50 slepen,50bijleggen, 100 gewoon, 50 oksel, 50 heup. Ik ben al redelijk veel te snel voor deze baan. Maar ik ga mijn programma afwerken en ik moet 3×200 lange slag doen. Ik doe 1op2, 1op3 1op4 ademen. 1op2 ging het beste en snelste. Toen moest ik eigenlijk met zoomers, maar dat werden paddles en toen ging ik toch maar even door naar de nog snellere baan, waar Vincent de km in 15 minuten had doorgezwommen. Ging goed, die 3x100m met paddles. Daarna moest ik 6keer 150m, waarvan 100m hard en 50m nog harder. Dit zijn geen dingen voor mij. Vincent deed mee. Harder dan hard. Ik deed ontzettend mijn best. Mijn armen vielen er zowat af, zo hard deed ik mijn best! Het ging ook goed hoor, dat wel. Maar die laatste keer, ik voelde echt mijn armen. Dat heb ik echt nooit. Zo ver ga ik echt nooit! Maar deze keer dus wel en het ging lekker ook.

Heel soms even met de andere mensen in de baan wat vertragen of inhalen, maar we waren niet met teveel. Ik moest ook nog 400m uitzwemmen. En daarna de 100m zonder achtje, want de rest was echt allemaal met! Dan ben ik beduidend langzamer… Wat de echte-zwemmannen valsspelen vinden, dat achtje. Ik vond het mooi: 2700m in een uurtje. Heel tevreden over. Ik kwam er beter uit dan ik het zwembad in ging.

Een grijze dag dus, met motregen en er is niks leuks aan. Weet je wat het ergste is van deze dag? Dat ik me SLECHT voel, omdat ik niet gefietst heb. Ik heb hard gezwommen, hard gelopen, maar niet gefietst. Ik heb een uurtje zitten te niksen. En dit hardlopen stelde ik ook maar uit. Ik dacht even dat ik 40 minuten moest, maar toen zag ik die stomme versnellingen. Daar kan ik dan zo tegenop zien! Ik dacht: ik loop gewoon nog 1 keer richting de dijk. Maar eerst het gewone rondje (dan kom ik langs een WC) en dan door. Het liep prima. Alles gewoon goed: muziekje, knieband, comp-sokken. Lage hartslag. het ging prima. Gek genoeg zou de uitvoeringsscore NUL zijn achteraf, maar het ging echt wel goed! Ik stopte na 3km om de collega’s fijne-kerst te appen en dan weer door.

Het was doodstil overal. En de tijden waren ongelooflijk snel soms. Ook en vooral als ik geen zin meer had. Toen toch richting de dijk. De zin was op inderdaad, maar daar moet ik me dan maar doorheen slaan. 5km in een half uurtje. Nog een stopje. Waarom niet?!

Ik ging het halen tot het einde en dan het bos in met de eerste sprint. Dat ging en ik deed het toch maar. Geen twijfel eigenlijk meer of ik het zou overslaan. Ik moest toch weer helaas. en net op dat moment is er 1 iemand in het bos voor me… Hoe dan?! Ik deed nog 3 of 4 versnellingen en sloeg toen af en ik schoot de bosjes in bij het fijne bos. Diarree helaas. Ze kunnen volgende week serieus het bos afsluiten! maar daarna liep ik weer lekker door.

Het ging best hard: die 30 seconden aftellen. En dan lekker doorlopen in de rust. Alleen dat stukje omhoog het viaduct op is nooit meer leuk of makkelijk. Maar ik zei tegen mezelf (hardop): je komt boven. Toen nog naar huis lopen en uitlopen. Zaten er toch weer 11km op. Uit-thuis nog altijd 6:38 gemiddeld en dat met stops! Vooral blij: geen pijntjes. Conditioneel zit het wel snor. Tempo ook oke. Maar de hartslag is opvallend laag. Ik nam een lekkere warme chocomelk na het lopen! Sorry van het fietsen.

25 December – Kerstdagwandeling en binnen fietsen

Ik heb niks met kerst. Het moet allemaal gezellig en liefdevol en leuk zijn, maar wij slapen gewoon uit en Vincent moet werken vanmiddag. We doen samen een spelletje en daarna wandelen we naar de winkel voor melk, chocoladekransjes en brood met zijn drietjes. Dat is ook prima. Het is een sombere, saaie dag. Niet anders als alle andere zondagen, behalve dat het een vrije woensdag is.

Ik heb deze week de ‘kleurtjesweek’ in het trainingsprogramma Final Surge. Afgelopen maandag was de bootcamptraining rood (=niet gedaan), groene trainingen zijn normaliter de norm en die heb ik bij het zwemmen en hardlopen al gehaald, vanmorgen een blauwe training: een extraatje met het wandelen en deze 2 uur ‘kerstrit’ is uiteindelijk geel geworden. Dan heb ik ‘m wel uitgevoerd, maar met een marge van meer dan 20% verschil. Twee uur…. Dat zou het echt niet worden! Vincent aan het werk, Rob aan de Lego en ik heb een bakje met snoep gevuld en ben gaan fietsen.

Niks tempo, niks boeiends, niks lekker. Trappen, Candy Crush spelen en snoepjes eten. Ik had wel zomaar de Yeti gezien! Daar kijken we anders naar uit, maar nu keek ik op en daar was tie. Ik ging uit van een uur, maar na 70 minuten moest ik naar boven klimmen op de fiets en ik keek wat virtueel om me heen, want Candy Crushen en Woordzen was ik zat. Naar beneden scoorde ik nog even een shirtje, maar ik weet niet voor wat. Ik was er helemaal klaar mee en vond het wel leuk geweest na nog geen anderhalf uur. De snoepjes nog niet op, maar de thee wel.

Ik heb in Garmin 1350 badgepunten gehaald. Dat wilde ik halen voor het einde van het jaar. Het is gek, maar als alles lukt -alle finishes, alle wedstrijden, heel blijven tot op zekere hoogte, alle subdoelletjes met de Apple-watch en badges- dan lijkt het te gemakkelijk. Ik moet mezelf er aan herinneren dat het niet vanzelf ging, met de examenstress, met ziektes, met tegenslagen. En die paar dingetjes die niet zijn gelukt zitten me dan dwars: niet naar Duitsland gefietst en niet de 1300 punten gehaald voor mijn verjaardag. Niet het boek gemaakt. En nu weer eventjes wat te zwaar. Ik heb meer met het afsluiten van het jaar en een nieuw begin maken, dan met kerst, de kerstboom en het kerststalletje.

26 December – Kort loopje voor het kerst-eten uit.

ik ging meteen na het (late) ontbijt. Niet zo handig, want ik dacht al na 1km ‘ohjee, ik hoop dat het centrum open is’. Eerst 10 minuten zone 1. Tempo viel me mee. Zag moeder&dochter weer op de Evenaar. Ik had compressiesokken aan, geen muziek en weer de afzakbroek! Domoor (ikke). Daarna 30minuten zone2. Hartslag bleef laag. Zin ook trouwens. Er was niemand en ik maakte foto’s.

Mooi gebied is het toch. Als je het voor het eerst zou zien…

Het centrum was open en ik maakte er mooi gebruik van! Toen weer verder en voor zone 2 met broek-ophijsen was het ook een prima tempo! Ik ging een beetje om, want anders zou ik te kort gaan en dat kan natuurlijk niet.. Ik deed de 5km in zone 2 binnen een half uur (als je de wc niet meetelt).

Ik vond niet dat ik kon stoppen op 6,66km maar ik vond het ook wel goed. Niks aan, dit loopje, maar ook niks mis mee. Ik ben klaar voor het gourmetten met de familie!

27 December – Binnen fietsen en Rummikub spelen!

Ik ging gewoon maar een beetje zo vlak mogelijk fietsen. Eigenlijk stond dit voor morgen, voor de loopdag uit, maar ik ga morgen zwemmen. ES zit 24 uur op de Taxc en ik zoek hem wel, maar hij heeft me waarschijnlijk niet ingehaald. Niet dat ik na 10km nog naar het schermje van de TV heb gekeken, want Vincent kwam mee Rummikub spelen! Heel apart en een beetje lastig, maar vooral leuk! Een upgrade na het Yathzeen.

Ik hoefde maar 70 minuten te fietsen, maar ik wilde liever de badge halen voor Garmin en 40km fietsen. Dus ik reed wat langer door en zo had ik weer een gele training, maar dan te lang! Leuk voor het kleurenfeestje van deze week.

28 December – Hondertjes zwemmen bij de TVA

leuk zeg! Dat viel nogal mee! Ik had weinig zin en moest volgens schema 10×300, maar dit kan ook. Zwemmen en fietsen omruilen. Vanmorgen een tien-km wedstrijd voor Vincent supporten en een haasje voor hem regelen. Sommige mensen blijken leuker dan ik dacht! Daarna rustig aan doen. Even sparen voor morgen. Ik ben er gespannen voor. Stel dat het niet lukt…. Maar goed, vandaag zwemmen. Ik in baan 3 en ik mocht van DS niet alle hondertjes achter elkaar doen. L kwam erbij. We spraken af om elke 2:20 te starten. Toen kwam WF erbij. Topkerel! DS ging eerst vooraan. In 1:46. Veel pauze dus. Toen kwam A ook en toen gingen WF en A om de beurt voorop en ik daarachter. De tijd was elke keer ongeveer 1:50. Ik vond het uitstekend en hield het echt wel heel moeiteloos bij! Ik vond de rust zelfs wat lang, maar ook wel weer prima. Ik had echt geen enkele moeite met wat we aan het doen waren, hoe saai het ook was. Mijn gedachten vlogen van hot naar her en ik moest ook oppassen om niet A’s of WF’s voeten te meppen en soms een beetje op mijn slag. Ik heb me verwonderd dat ik in 10 jaar zo heb leren zwemmen. Weliswaar met achtje, maar het barst vande paddles en achtjes.

Die WF hoort niet echt bij de tva, want die vraagt ons of het goed blijft gaan! En hij meent het nog ook. Na een half uur vroeg een andere man: wat doen we eigenlijk? Hilariteit. En dan gaat auti-A precies na 2:20 weer zwemmen. Ik vermaak me prima zo 😄 Hij gaat sneller zwemmen als R en I uit baan 2 ons ophouden en we langer pauze nemen. Vind ik allemaal lollig. Na een uur gaat WF eruit en meer mensen. Ik zit op 2600m en doe nog mee tot 3000m vol zijn. A gaat wat harder en L vind het zwaarder. Ik ga er vrolijk weer uit. Mooie zwemtijd zo! Met lekker veel pauze. Saai, maar ik heb mijn eigen lolletjes gehad en me vermaakt. Het rode zwempak en geen hrf-meter wekt goed voor mij!!

29 December – Ultra Trail : Zwerven met PL van zonsopgang tot… bijna zonsondergang.

Toen ik eind 2024 de lijst maakte met alle mogelijke hardloop- en triathlonafstanden, stond onderaan met potlood en een vraagteken ‘ultratrail’. 
Na de hele triatlon in september met de daar op volgende enorme motivatiedip en die hele nare (knie)blessure in oktober, werd het vraagteken alleen maar groter. Ik wilde me maar nergens op vastpinnen of voor inschrijven. 
Ik wilde niks beloven of rondtoeteren, omdat ik zelf absoluut niet zeker was of ik fysiek en mentaal nog wel een ultra zou kunnen doen. 

En toen redde PL me: ‘Ik ga wel mee hoor, leuk, een dag zwerven!’ PL is een ervaren ultratrailer en een zeer aimabel man. Hij vond het een goed idee om de Groene Afslag als basisplek te gebruiken en van daaruit verschillende routes te doen. Hij kent de weg. Ik vind het spannend.

Op 29 december vertrokken we met zonsopgang vanuit de Groene Afslag in Laren. PL deed de route, want die was ik vergeten! Ik maakte een foto van de schaapshut die ontwaakte en we gingen even naar binnen. We zijn immers ‘onderweg’ en we hebben geen haast vandaag. Het duurt nog lang tot de zon ondergaat. De schaapshut was GOUD.

De geur, het geluid van de schapen, de warmte: dit is zo authentiek. De assistent-schaapsherder en zijn dochter (assistent van de assistent) zaten daar in alle vroegte aan de koffie met koekjes en vertelden graag hoe ze nu voorkomen dat de schapen met hut en al verbranden. De gesprekken, dat je iets leert onderweg, dat we de tijd namen: dat typeert de hele dag. We gaan niet voor snelheid of prestatie. Al schrok ik wel even toen PL zei dat we voor 50 kilometer gingen en daar al om 3 mee klaar konden zijn. We waren nog geen 5 kilometer op weg! We verlieten de warme schapen en gingen verder de doodstille heide over. De kilometers liepen makkelijk weg. En nog behoorlijk snel ook!

En ondertussen hadden we goede gesprekken, over kerstdrukte zonder frisse lucht, over partner-cirkels, over zwemmen, over de connectie tussen geest en lichaam en wat buitenlucht daarmee doet, over werk, over de (eerste) liefde en ook over prestatiedrang en ambitie. We hebben de eerste uren alleen maar gepraat en al lopend kan ik dan ook heel veel dingen op een rijtje krijgen. Precies waar het voor bedoeld is, dat lopen! Verbinding maken. Voor PL en mij gaat verbinden boven afstand of snelheid.

Ondertussen weet PL de afslag voor het ommetje te vinden langs een bos met hoogteverschillen. En de Groeve van Huizen. We staan even stil als ik echt moet weten waar ik me ongeveer bevindt. Dat vind ik dan wel prettig om te weten, waar Huizen ligt en Blaricum en de A27. En we maken een fotootje.

Mijn kleding zit prima! Niet te koud en het is ook niet nat. Wel grijs, maar de silhouetten van bomen zijn ook prachtig. Ik heb een knieband om en compressiesokken aan en mijn trailschoenen. We lopen over de honden-uitlaat-plek van Gooise Vrouwen. Daar is het druk en bekakt. In de verte klinken de kerkklokken. Dat soort dingen vind ik erg mooi vandaag: een soort herinneringen aan ‘vroeger’, toen de kerkklokken leidend waren voor het gevoel van tijd. We lopen stukjes verhard door Blaricum, maar dat is maar kort. Bij het kabouterpad ben ik PL eventjes kwijt. Geen paniek, even goed kijken.

Ik heb het even lastig als we de 15km passeren: naar de tien engelse mijlen toe vind ik altijd een lastig omslagpunt. PL maant me even tot stilstaan en wat eten. Ik ben aan de winegums. Na de 16km gaat het weer en zijn we snel op de heide bij de 17km. We spreken over de ideale, roze Barbiewereld en de symboliek die daar mee samenhangt. Langs de Mooiste Boom.

En dan terug over de natuurbrug naar De Groene Afslag. 22 kilometer maak ik vol. We lopen 6:33 gemiddeld, wat natuurlijk ronduit hard is. Ik verplaats de auto en we gaan bij de Groene Afslag naar binnen. Ik zit heel lang op de WC en ik denk dat het kerstdiner nu daar in vloeibare vorm ligt. Het lucht op, hoewel me niks dwars zat. Ik neem thee en een croissant. (ik durf) Het is raar en ook fijn om even stil te zitten. Ik app Rob en Vincent dat we op de helft zijn. Dat we pauze nemen. Ze appen terug dat we watjes zijn met een smiley en dat we nog meer dan genoeg tijd hebben tot zonsondergang. Grappig dat ze zo meeleven, want ik heb Rob gister pas gezegd dat ik vertrek in het donker en thuis kom in het donker.

Opstarten valt me mee. We pakken de gesprekken weer op en ik ken de weg over de hei. Het blijft groots, die vlaktes met heuveltjes erin. Weer een natuurbrug over en het is kilometers verzamelen. Weer op een mooi tempo. Ik vind het stukje naar Bantam altijd leuk. We kletsen gewoon door en vooral het grote verschil tussen de competitiedrang bij mannen en vrouwen. Even tussen de rodondendrons door en dan bij het Capitooltje.

We hebben een gesprek met mensen die daar aan het wandelen zijn. Over het capitooltje en de buitenhuizen en hoe die met bergen en buitenissige dieren op schilderijen hangen in de Amsterdamse huizen. “Jullie worden koud, loop maar verder”, zegt de mevrouw. Ik zou natuurlijk nooit opscheppen dat we al uren bezig zijn en bijna op 30 kilometer zitten. Verwonderlijk genoeg antwoordt ook PL dat we op weg zijn naar een kopje thee bij Grambergen, het natuurcentrum van Ankeveen. Gebrek aan competitiedrang! Over het brugje en dan zijn we na 30km bij het volgende kopje thee. Warmte. Een gesprek met de mensen naast ons. De lieve oude mensen zien die hand in hand wegschuifelen. Een koekje. En even langs een WC.
En daarna weer verder!
Verder praten.
Verder zwerven.
Verder verwonderen.
Het is grappig als PL zegt: “Het is maar tijdelijk, deze spierpijn bij het opstarten”. Dat hij als doorgewinterd trailer soms ook even hardop moed verzamelt.
De mooie bruggen. De rijke gebieden. Het groene bos.
Soms een winegum, soms eventjes wat wandelen omdat het kan.
Mijn Apple Watch vraagt nogal eens om aandacht, maar die zit onder mijn jas. Die batterij is stukken eerder leeg dan die van mij (of van de Garmin)!

Ik kijk uit naar de rododendrons, het ommetje langs het grotje; maar het is verder weg dan ik dacht. We hebben het over eten en ook PL heeft vaak net te weinig mee. Ik vertel van het buffet wat ik heb gemist bij de triatlon in Almere. Daar zijn mijn problemen begonnen: ik heb toen veel te slecht bijgevoed. Vandaag eet ik ook niet genoeg, maar ik maak dat morgen wel weer goed. Ik heb me tot dan toe geen moment iets aangetrokken van de kilometers of de snelheid. Er zijn 35 kilometer doodgewoon voorbij gegaan. En dan moet ik bij het paardenbruggetje toch de bosjes in met diarree. Jammer. 36 km.

En daar begon het tellen een beetje. Ik zei: als het 42km worden, is het ook prima. “Stop je dan middenin?” vraagt PL. We zijn er nog niet. Maar als we na 45km weer bij de Groene Afslag zijn, ga ik niet langer door. Ik word wat stillen en PL vertelt over zijn eerste liefde. Ik vind het even minder gemakkelijk. We lopen naar Gooilust toe en ik moet even wandelen en we wandelen naar een folly.

Die vind ik weer even prachtig, maar ik zie ineens op tegen de kilometers. In elk geval moeten er nog 4 komen. Ik word stil en stop mezelf helemaal vol met ‘blije’ gedachten. Met Ierse monniken die op deze manier moesten reizen en uitkeken naar een warm onderkomen en wat te eten. Ik loop een paar kilometer achter PL aan met een hoofd vol gelukkige momenten, maar in praten heb ik even niet zoveel zin.
We lopen over het natte stukje gras en ik krijg de neiging te gaan mopperen. Maar PL wijst me op een roze huis en is blij met mijn winegums, die ik zelf ook even eet en ik drink wat. 40 Kilometer. We gaan het Spanderswoud door en ik vind het wat duister. Over tempo maak ik me geen zorgen meer. Niet boeiend. Ik haal het voor zonsondergang. PL zegt dat hij ommetjes zal creëren, zodat we op 50 uitkomen. Het lukt mij niet om hele kilometers te blijven hardlopen. Of om gesprekken hardop te voeren. Ik wandel naar de 42,2 toe. En stuur een appje naar Joyce.

Ik vraag of andere niet ook moe worden, of PL zelf moe wordt. “Nee hoor”, hij niet. Hij gaat morgen weer hardlopen, ‘want ik ben toch vrij’. PL zegt doodleuk: ik ben dan ook een supermens. En weet je? Ik zeg kei-hard JA, want dat is hij. We lopen naar het restaurantje. Ik geef aan dat ik wel moe ben intussen. Hij wacht me op, geeft me een high-5 en we kunnen weer door. Op de natuurbrug blijf ik hardlopen. Het tempo maakt niet meer uit. “Dit zijn de interessante kilometers”, zegt PL. Dat is waar. Dit zijn de kilometers waarin je jezelf tegenkomt. Op de hei.

45 Kilometer. Nog 5. Nog een uur wandelen. Dan ben ik ook voor zonsondergang klaar. Waarom wilde ik ook alweer 50? We gaan naar het bankje. Het Bankje. Waar Joyce en ik altijd zitten. PL loopt vooruit en strikt iemand om een foto te maken, maar het bankje staat verderop. Ze loopt mee en we wandelen. Ik vind het heel lief dat ze meeloopt om van ons een foto te maken. Ik moet mijn best doen, niet te huilen. PL jaagt degene die op Het Bankje zit, weg.

Heb Het Leven Lief.
Voor jouw Joyce.
46 kilometer. Zesenveertig.
Dan begint er een getallen-fixatie. Ik loop kilometer 47 voor Joyce. Over de hei. Stilte.

Helemaal de kilometers zonder wandelen volrennen, lukt me niet meer. Mijn benen willen niet meer zo graag (ze kunnen het nog prima hoor), maar vooral mijn hoofd dreunt: stop maar. Kilometer 48 voor de Ierse helden, de mannen van de grond en het water, de ‘why’. We moeten nog een stukje om en we doen het driehoekje-van-HB. Ik raakte hem daar ooit kwijt omdat hij rechtdoor liep, dus we kunnen en moeten het ommetje maken. PL’s horloge is er al veel eerder! Na 48,5km duizelt het me even. Ik ben nog meer bij kennis en zinnen dan ik ooit was, maar ik ben even dizzy en wandel tot ik op 49km ben. De laatste kilometer ren ik.
De laatste 500m het terrein van de Groene Afslag op lopen er tranen over mijn wangen.
Ruim voor zonsondergang zijn de 50 kilometer klaar. Kwart over 4. Nog 20 minuten voor de zon ondergaat. Dat is even balen, maar ik ben er meer dan klaar mee en dit was wat ik wilde halen.

PL is trots op mij. Ik heb nergens last van! Ik bedoel: niks echt wat stuk zou kunnen zijn, geen blaar, niet zo kapot dat ik niks meer weet. Wel moe en vermoeid en bezweet en blij. Het gemiddelde tempo is naar 7:02 gegaan. Uit en thuis is het 9:00 en net niet binnen de 7,5 uur. Het is de afstand die telt.
Of eigenlijk: het is de wondermooie dag die telt.

Dat overweldigende gevoel: ik kan dit. Ik kan het gewoon! Nou ja, niet vanzelf, maar wel “gewoon”. IK KAN HET!
En de why? Do na manaigh ón Sceilg. Taisteal cosúil leatsa.

Het buffet is gesloten sinds 4 uur, maar PL zegt dat ik al eerder een buffet heb gemist en wij mogen de restjes opmaken voor de prijs van 1 persoon. Wat een superdeal!

Met chocomelk erbij.
Er zijn mensen die 50 kilometer fietsen veel vinden.
PLs superlieve vrouw komt even langs (ze was in de buurt aan het wandelen) en zij vraagt: is dit het langste wat je ooit hebt gelopen? Maar die eer houdt Joyce, toen liep mijn horloge voor en liep ik 52,25. We hadden toen minder pauze (want door Covid was alles dicht). PL zegt: en dat zeg je nou, anders had ik je nog 4 kilometer laten lopen 😀
Het is ongelooflijk wat PL voor me gedaan heeft. Daar helpt toch geen ‘bedankt’ aan? Soms is dat woordje wat te klein.
Opstaan is stijfjes en ik heb last van mijn lies. Daar zit een hele pijnlijke blaar, mijn onderbroek heeft geschuurd. Daar heb ik erge last van.
Uiteraard ben ik stram en waggel ik wat en rij ik heel erg rustig naar huis. We bestellen een hamburger en ik douche. Eten gaat wat moeizaam, maar dit is het moment voor de Hemelse Modder die over was van kerst! Mijn voeten zijn oke, mijn spieren zijn in orde, hooguit een beetje geschramd door de rugzak en hartslagmeter, maar mijn lies is echt pijnlijk!
Ik vraag Rob om een medaille te maken en een half uurtje later is zijn eigen ontwerp klaar.

Wat ben ik er trots op!
Ik zet het op Garmin en Annemarie reageert ongeveer meteen met Wauw. Op Strava komen ook veel reacties en ook via Instagram krijg ik mooie reacties, wat een sportvrouw ik ben en wat een geweldig mens PL is. Sommige reacties lijken jaloers (volgende keer ga ik mee) of verbijsterd, dat ik dit ook al kan. Maar het ging op mijn manier: volledig ontdaan van getoeter, prestatie-druk of ambitie. Gewoon omdat ik het wilde. En zo werd het vraagteken een uitroepteken. De laatste van het lijstje. 2024 is vol.

30 December – uitwandelen met ❤️

laat opstaan, veel candycrushen, geen spierpijn. Slecht onrustig slapen, vermoeid en zware hoofdpijn. De benen zijn prima. De wond in de lies is s middag weg. Lopen gaat moeiteloos. Ook trappen. Dat is het probleem niet. Maar de koppijn is echt zwaar! Paracetamols en thee helpen nauwelijks. Wandelen met een ibuprofen. Frisse lucht is fijn. Saampjes is fijn. Zo lekker bijpraten. De chocokransjes zijn in de aanbieding! Ik heb geen overdreven honger.

Mijn benen wandelen echt goed zonder enig pijntje. Ik haal een cryptogrammenboekje en appelciderazijn. De hoofdpijn trekt weg gelukkig. Ik ben wel wat meer moe van het wandelen. In de avond ben ik wel vermoeid en moet nadenken en onthouden meer moeite. Er komt een lichte hoofdpijn door. Maar als dit alles is wat ik overhou aan 50km hardlopen mag ik niet mokken! Ik ben extreem gezond! Fysiek had ik me geen zorgen hoeven maken (gossie). Nu nog een paar dagen mentaal op orde komen. Ik heb me ingeschreven voor over 8 maanden.

31 December – Lessons Learned: wandelen door de herinneringen

Rob zette ons af, want ik wilde nog graag langs de plassen lopen, voordat het dicht gaat straks voor maanden. Ik had vannacht gedacht dat Rob mee zou gaan, maar Vincent liep met me mee! Ik heb weinig last meer van iets. Mijn benen zijn helemaal in orde, ik heb nog slechts een lichte hoofdpijn en ook niet echt overdreven trek of iets. Ik zou weer kunnen hardlopen, maar ik heb geleerd van de vorige keren: niet te snel weer door willen. Het hoeft nu niet. En van binnen kan het niet. Ik heb eergister een marathon (+) gelopen. En dat kan lang geleden lijken, maar dat is het natuurlijk niet!

Het was al druk bij de oliebollen. We wandelden over het asfalt en het was nog best kil. En heerlijk rustig. Naar alle bankjes. Ondertussen hebben we bedacht wat het beste hardloopmoment was. Voor hem de finish in Duisburg en ik vond na lang denken Veenendaal het meest geweldig. We hebben allebei Bornsdorf op de tweede plek gezet, maar voor ons was dat de meest boeiende wedstrijd van het jaar! Ook voor Rob qua supporten. De beleving…

Het mooiste moment was voor mij wel het finishen van de hele en de tijd zien en door het dolle heen zijn. De grootste fout dat ik toen niet heb bijgegeten. We zijn alle hardloopwedstrijden nog maar eens afgegaan. En langs alle bankjes.

toen zette ik mijn horloge uit in plaats van op hervat…. We wandelden door en hadden het over de beste zwemmomenten (de hele), de slechtste momenten (Deil staat hoog) over fietsen en hoe we overal tussendoor gingen alsmaar en in het park hebben we allebei dezelfde persoon geelimineerd. We hadden echt beide dezelfde persoon in ons hoofd waar we ons in 2024 het allermeest aan geergerd hebben!

Toen gingen we bij de AH nog frikandellen halen. Het jaar is klaar. Ik vind het mooi geweest. De statistieken vliegen in de rondte, de ene nog geweldiger dan de ander. Maandelijkse marathons, met ziektes trainingsuren die voor een gezonde triatleet niet zouden misstaan, tienduizenden kilometers en enorme loopafstanden. Strava vliegt helemaal de bocht uit en rekent mij tot de top der top. In elk geval heb ik 355 dagen van de 366 in dit jaar gesport. En dat zit bij de top.

Ik hou alles zorgvuldig bij in Garmin, dat is de enige die echt correct is.
Hier komt het:

• 1637 kilometer hardgelopen. Een mooi gemiddelde; sommige jaren was het meer (2022 in 2022) en vorig jaar een stuk minder. 3 keer een marathon, dat dan weer wel.
• bijna 7000 kilometer gefietst; 6936 om precies te zijn. Waarvan zo’n 1000 kilometer binnen.
• 204 kilometer gezwommen. Dat was in 2018 en 2019 een stuk meer, maar voorgaande jaren was het stuk minder. Zo’n 35 kilometer in buitenwater afgelegd.
• Wandelen: 373 kilometer doorgestapt.
• Sportschool en bootcamp: 40 uur.
• Alles bij elkaar: 9168 kilometer. 638 uur gesport. Zo’n 26 dagen onafgebroken. Ik had in januari klaar kunnen zijn 😉
• En daarnaast: Hoogtevrees overwonnen, examenstress tot de max, een nieuwe baan, 2 keer flink ziek; waarvan 1 keer Corona en een nare (knie)blessure.
  Huishouden, sociaal leven en bloggen.
• De prachtige overwinningen voor Vincent. Een rijbewijs, overwonnen dat het diploma niet is gelukt, de finish op de halve triatlon en lidmaatschap van het PRO/AM team.
• En al die mensen om ons heen, uiteindelijk is dat de bonus. Dat LM komt kijken in Duisburg, dat DH mee gaat trailen, dat PL meeloopt en dat Joyce mee ging naar Zandvoort.
• Maar boven alles, altijd: Rob ❤️
  

In 2025 ga ik niet meer voor zoveel. k hoef niet meer zoveel, alles is gedaan. Ik ga “inhalen” waar ik een DNF (Did Not Finish) of DNS (Did Not Start) heb staan. Dat zijn er maar 3. De Ironman 70.3 Hoorn; dat was vrijwillig uitstappen na het fietsen omdat ik een blessure had. De Berenloop Marathon Terschelling. Daar staat een DNS in 2013 want de marathon werd afgelast. En natuurlijk…. De HARDMAN, die ik in 2023 moest staken door een blessure. Ik antwoord op de Instagram post dat ik kom en ik word met naam welkom geheten. Mijn dag is goed!

Ik hoeft niet meer te doen. 
Alles is gedaan.

9 December – Bootcamp-ing-ish

Best koel en koud, maar ik laat me natuurlijk niet tegenhouden. Lekker een rustige dag. NERGENS LAST VAN. Ik bouw weer lekker op: kan weer heerlijk moeiteloos een halve marathon lopen. Blij mee. Geen pijntjes, alleen last van katten die op mijn benen liggen. Ik heb ook geen extreme vreetbuien. Ik doe de marathonschoenen weer aan en kan er mee lopen en ook rennen. Ook fijn. Ik deed ook compressiesokken aan. We waren maar met 5 bij de bootcamp. Het gaat allemaal lekker rustig. Een fijne warming up. Veel keer herhaling. Aardig warm worden.

Daarna 8 minuten uitdagingen en herhalingen: rennen, springen en kettlebell zwaaien. 8 minuten. Eitje. Wel vaak keren. Hardlopen gaat zo goed. En ik denk telkens maar: scheppen jullie maar op over je strakke billen, ik doe triatlons. Ik ren. Er zat lang pauze tussen vol vrolijk gekwebbel. Ze werken in de kinderopvang allemaal. Ik zeg maar effe niks. Dan nog een keer 8 minuten achter elkaar. Love it! Die herhalingen: 10 squats, 10 keer troittoirrandje, 5 (moeilijk) push ups. Als je een uur kan zwemmen is dit easy. Dan weer kwebbelen. Daarna 4 minuten buikspieren. Lekker. Ik voel ze. Ik denk: beter zwemmen, beter zwemmen. Daarna nog een keer 4 minuten herhalinkjes. Ik ben misschien niet de snelste, maar ik voer het wel strak uit. Net ff spanning erop. We doen nog 1 ding met afwisselen en dan de rek en strek en cooling down. Ik voel dus weinig. Geen last. Ik begin weer sterk te worden. Hoera. Maar nu niet overdrijven. Ik vind dit een leuk groepje: geen idioten, rustig aan, lievig en verschillende dingen. En achteraf elke keer een foto van degenen die mee hebben gedaan! Ook leuk.

10 December – Ach, let’s do it again: fietsen, rennen en zwemmen (vorige week lukte het ook)

Eerst binnen fietsen. Heel Schotland een paar keer door. Eerste half uurtje met een muziekje en daarna met mijn zusje aan de telefoon. Moest ik 4 keer het bergje op! Ik ging de laatste keer niet eens meer harder proberen. Zij vertelt zelf meer dan genoeg en dan kan ik lekker doorfietsen.

Ik fiets de route vol, scoor nog een paar shirtjes, ga een paar keer naar boven en fiets eerst 40 en daarna ook nog maar 50km vol. En pak een hele hoop hoogtemeters mee. Het voelde niet als mijn uiterste best gedaan en door de fan erbij niet ook weer leeggezweet en niet doodmoe ook. Thee gedronken en niks gesnoept. Zo gaat het wel prima.

Daarna, in de middag een stukje hardlopen. Met intervallen van 400m. Op de ‘gewone’ marathonschoenen, even proberen. Dat ging goed. Geen last van knie, linkerbeen of krampen (ik denk dat ik dat had in oktober). Ik had wel compressiekousen aan. Nog wel licht, maar het is 1 grote sombere en grijze dag. Ik ga oke verder. Doe ook 2 uur niks (dieet uitzoeken). Ik ga 20 minuten inlopen over de Evenaar. Tempo moet 6:10-6:30 zijn geloof ik maar is vaak te snel. Geen muziekje, wel 2 buffs, 2 handschoenen en 2 laagjes. Ik heb het warm… dan 4x100m fiks doorlopen als warming up. Net als ik het viaduct op moet natuurlijk 🙄 mijn benen doen het en ze voelen goed. Ik ben zelf een beetje verbaasd en blij verrast. Ook 100m rust. Fotootje maken.

Het is eigenlijk overal druk en dat vind ik niet zo fijn en onrustig merk ik. Geen last van, maar ik merk het. Dan het bos door en ik moet 8 keer 400m doen. Op een strak hoog tempo. De eerste is de test. Niet overdrijven, want ik moet nog 7 keer. 2:04. Bankerlap. 200m kalm dribbelen. De tweede tel ik af en die gaat in 2:02. Keur ik goed. De derde gaat het bos uit op gevoel weer in iets van 2:05. Tot zover prima. Ik denk na de 4de gewoon even te stoppen. De vierde op de trekweg met wind tegen valt heel erg tegen. Echt zwaar en werken. Dom om hier wind tegen te hebben. De benen kunnen het wel, maar niet zo snel. Iets van 2:09. Ik ga nog even door en dan moet ik ook nog het viaduct op met die grafwind! Ik doe mijn best, maar het wil effe niet. 2:17 is lang dan. Mooi moment voor een kort stopje.

Ik zit even in over de lengte en de snelheid die wel oke is en ik haal tien zeker, dus ik moet ff een ommetje bedenken, want ik zit op 7km en nog 2km naar huis. Door en dan de 6de weer wind tegen en tussen de flat door meetellen. Het gaat weer. De zevende lukt en de achtste is al richting huis en ik doe nog even mijn best nu de wind weg is. Dribbel gaat steeds rustiger! Dan uitlopen, 8 minuten staat er. Knappe inschatting: ik ben maar ietsje sneller. Uur volmaken met een klein ommetje. Tempo, cadans oke. Uitvoeringsscore super (was ook te makkelijk te halen) en geen pijntjes of last van iets!! Beetje trek, lekker warme douche. En ook: geen aandrang!! Heel blij eigenlijk.

En dan in de avond is er nog een zwemtraining. Bij de TVA. Wat is het toch een arrogant volk, die triatleten. De ene roept na een maandenlange blessure dat ze opeens 3:30 kan lopen, ik telde zo 6 mensen voor wie dit een beetje uitzwemmen is omdat ze al een training hebben gedaan vandaag en zo niet, dan moeten ze toch luidkeels even vermelden hoe hard ze zwemmen vandaag. Nee, met mijn fietsen en korte loopje op dinsdag steek ik magertjes af bij de geweldige schreeuwers met zieke kinderen leed (maar ze komen toch zwemmen hoor), dolgeweldige werkuitjes en grootsheid die iedereen moet horen. Ik heb er maar twee gezien die leuk en aanspreekbaar waren en 1 daarvan reed me ook weer naar huis, my hero en dat is ook de schat van de andere lieve en acceptabele atlete in de kleedkamer. Ik heb me met moeite van de bank gesleept, want zwemmen vanavond zou wel eens de enige keer kunnen zijn deze week. Ik had het net weer warm. En de chocokransjes waren nog niet eens op. Maar goed: Vincent reed, we waren op tijd, parkeerden naast de deur en het gegil begon gelijk. Oordoppen mee?

Ik ging in baan 3. Niet voorop. Inzwemmen en alles met achtje vandaag. Niks groots aan. We gingen op tijd. 4 x 11 minuten. Waarvan een stuk kracht met paddles (eerst 2 minuten, toen 3,4 en 5) en de rest rustige duur. De eerste baan schoot mijn paddel uit. Deed ik het met 1 paddel. Onhandig. De duur haalden we inderdaad maar de helft van de baan, dus de afstand op 25m afgerond klopt. De tweede keer met paddles gingen redelijk, alleen keren lukt me dan zo niet. Duur ging prima. Ik droomde weg en dacht dat ik daraghM maar eens moest steunen en ik dacht aan vanalles en zwom gewoon maar mee. De derde keer paddles maakte ik een basisfout: niet eerst paddles aandoen en daarna pas het brilletje op. Dan zit de bril niet goed en loopt vol. Eng en bijzonder en lastig. Na 150m gestopt, paddles uit en nog 50m zwemmen. De duur raakte ik erg bijster. De vierde keer kreeg ik de paddles niet aan en moest ik alleen zwemmen en het ging matig. De duur ging stukken sneller! Het was een heel gezwem vandaag. Ik weet het; trek je niks aan van de rest, maar soms is een kleedkamer en social media vergif. ☠️ gelukkig bestaan er ook heel veel niet-triatleten die het volkomen abnormaal vinden als je 50 km fietst, 10km rent en 2500m zwemt op 1 dag. They’re right.

11 December – Wandelen vandaag.

Slecht geslapen, maar de dag begon met ongelooflijk goed nieuws. En een dag op kantoor. Dat is verre van gemakkelijk de laatste tijd. Niks weten is soms vreselijk. En we weten niks. Ik kon het niet meer opbrengen om te gaan zwemmen. Dan maar wandelen. Tussen de middag de collega’s. Via de Hema voor snert (voor hun). En ‘s avonds met Rob. Als Vincent op de baan rent. Rob en ik wandelen 7 kilometer weg. Genoeg om over te kletsen. Werk. En de enorme grote overwinning die we vandaag met zijn drietjes hebben gehaald. We zijn excited.

Aan de wandeling een blaartje overgehouden. Ik haal het stappendoel. En de frisse neus!

12 December – Een wandeling na een hele dag werken.

Sportverslaving… ik stond op en dacht: wanneer moet ik sporten vandaag?? De hele dag werken en stomme wederom nikszeggende meetings en dan om 4 makeup zoeken en goud voor het kerstdiner van het bedrijf. Eten is al zo niet mijn ding, maar het viel mee, het was lekker en best gezellig. Kerstpakket mee en thuis wilde ik eerst naar buiten om een frisse neus te halen! Dat kerstpakket komt straks wel. Rob ging mee en Vincent ook. Die hadden ook gewerkt, dus er was even genoeg te kletsen. Het was best fris. Elke stap voelde ik me rustiger worden. Heerlijk kerstpakket vol lekkere dingen en strandwandelingen-boekje en een rugzak. Lange dag.

13 December – Wandelen en veel zwemmen.

Gelukkig had ik niet teveel last van het kerst(vr)eten en ging dat goed. Levert wel meteen 8 ons extra op. Ik bleef even langer liggen. We zouden vanmorgen afspreken en ik moest wachten tot haar kind uit zijn bed kwam om naar de dagbesteding te gaan en dat deed hij niet. Haar kind van 14 gaat niet naar school. Schooltrauma, hoogbegaafd, game-verslaafd en mijn vriendin werkt niet. Ik vind het een ‘bijzonder’ staaltje opvoeding. Maar wij moesten dus onze afspraak aanpassen, want meneer kwam niet uit zijn nest en eruit halen ‘dat kan (hier) echt niet’ zegt ze. Ik moest een andere afspraak verzinnen. Ze is zelf ook afgestompt. We proberen al een jaar af te spreken! Nu buig ik het dan maar naar mijn hand en rij ik wel een uurtje eerder naar het zwembad om samen te wandelen. Ik baal daar eerlijk gezegd van dan, want ik had de ‘wachttijd’ iets anders kunnen doen. Fietsen ofzo. Nu kon ik niks meer en kwam ook nergens meer toe. Omdat een ander haar kind niet kan opvoeden. Maar ja, dan had ik wel tijd om Vincent officieel mee in te schrijven.

Na de wandeling die wel prima ging verder, doken Vincent en ik het zwembad in. Ik dook er om 16:45 in met een achtje en zwom op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Eerst 20 minuten en toen dacht ik: en door! op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Helemaal in zwemmodus. Probeerde verschillende ademhalingen en ging gewoon maar door. Na 3 kwartier bedacht ik dat ik een uur ging zwemmen en dan boven de 3000m uit wilde komen. Als dat zou lukken moest ik tot 3500m volmaken zonder achtje. Ik ging dus wat versnellen en economischer zwemmen met 1 op 2. Dat ging prima in de baan. Het was al niet druk en ik was inmiddels extreem voorspelbaar. op en neer en op en neer en op en neer. Ondertussen in een flow de gedachten laten gaan. Ik keek op de klok en om 17:46 zat het uur erop. 3100m. 1:56 gemiddeld. Superfijn! Beetje trots op. 400m zonder achtje is dan nog best ff zwaar, maar ik deed het ook. Tsjakka: 3500m en niet kapot, maar blij!

Andere overwinning van dit jaar: alle maandchallenges van Apple gehaald! Elke keer het horloge uitdoen als het gehaald is, levert de volgende maand meer gemak op!!

14 December – Binnen fietsen

Eerst met Vincent een mail schrijven en rustig infietsen. Heel kalmpjes aan. Dan omhoog. Ik had 4×5 minuten blokjes moeten versnellen, maar met het klimmen en alles zat dat er niet in. Ik miste de tijd ook steeds. Ik dacht al snel: laat ook maar! En toen was het gewoon fietsen en hoogtemeters verzamelen. En naar beneden suizen. En dan nog een rondje tot halverwege omhoog. Ik weet het soms niet, of de Tacx dan anders gaat reageren, of dat ik warmgereden ben of meer m’n best doe, maar het ging veel gemakkelijker! Ik was 2 minuten sneller dan de eerste keer en het PR ging van 8 naar 7 minuten. Toen ging ik maar verder door omhoog en ook dat was een dikke verbetering van het PR.

Ik had het wel warm intussen hoor! De trainingsblokjes liet ik echt achterwege, dus een uitvoeringsscore van 4% is nog mooi meegenomen! Overigens was het een prima training, want ik heb wel gepusht omhoog om mijn best gedaan en doorgezet enzo. En dat zonder muziek of afleiding of iets. Met 1 kopje thee.

Ik nam nog een laatste sprintje mee waar ik op los ging en toen was de 75 minuten voorbij. Door voor de rest van de dag met schoonma’s 80ste verjaardag, pannenkoeken en suikers eten. Maar het fietsen had ik in de pocket!!

15 December – Een dubbele keer lopen

Wel vroeg en lastig om uit bed te stappen nu het zo donker is. Even op DH wachten. Het is grijs en somber weer. Zwerven over de Kemphaan en kletsen over al die stomme opscheppers en betweters.

Mooi bos, rust en modder viel mee (maar was er wel) ik had een training, maar dat was hopeloos. Gestopt om te kijken bij het apen voeren.

Dan verder het bos in. Ik ken het allemaal nog wel, maar tot het fietspad even minder. Dan is het pad weg. Struinen, zoeken en ontwijken. Leuke kant van trailen: avontuur! Gelukkig kan DH het hebben.

We komen via het fietspad weer op de route. Geen idee van km’s. En het pad is nieuw voor me! We komen op het fietspad op de hoek en kunnen niet langs de tuintjes. We lopen er omheen en dan het schapenbos in.

Schapen ✔️ daarna de bruggetjes. Die zijn glad. De paden ook. Nieuwe kleine brugjes. Ik pak in de modder even mijn eigen tempo, om er eerder vanaf te zijn. Het smalle oversteekje.

Ik geniet ontzettend van dit ongedwongen avontuur! In het doolhof loop ik even helemaal vrij. Vrij van tijd, moeilijkheden en mogelijkheden. Heerlijk!

Dan door naar de berg. We bespreken herhaaldelijk dat tempo en prestatie er niet (meer) toe doen. De berg op. Even glibberig, dan lekker doorzetten. Boven een fotomoment.

Dat is even kil, maar verder een prima temperatuurtje. Weer lekker omlaag en dan alleen nog verhard terug. Merendeels tenminste, want op het einde is er nog een pad wat ik niet ken! Ik vertel van Daragh. Dat snapt ze. Hoe je niet hoeft te roepen dat je fantastisch bent om fantastisch te zijn. Wat DH ook geweldig maakt. We lopen nog binnenlangs om 17km vol te maken.

De training met score 0% gevolgd was net te lang. Gemiddelde tempo is laag, standje adventure. Ik ben niet moe, heb nergens last van. NERGENS LAST VAN. Natte voeten. Meer niet. NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Thuis goed eten, want 6 winegums was kielekiele. feels great like this.

Vincent wilde eens ergens anders lopen en had in Zeewolde een route gemaakt. Ach, ik kan mee. Ieder zijn eigen tempo en hij moet dan op me wachten in the end. Na eten en weer een goei wc-bezoek reed hij. Ik moest eerst plassen. Hij begon boven, ik vanaf de parkeerplaats. Een meter of 700 hadden de benen nodig en toen dachten ze: oke dan. De andere schoenen aan (die van vanmorgen zijn zeiknat) en de route volgen over het verharde fietspad en de training gaat ook supergoed. 10 minuten 6:00-6:30, 20 seconden hard en 40 seconden rust. Het gaat bijna te goed en gemakkelijk!

Ik fiets hier wel vaker. Na ca 3,5km haalt Vincent me bij de brug in. We komen bij het mysterieuze gebouw. Ik vraag me altijd af wat het is. De route brengt me naar rechts langs de velden en de waaiende posters en het daagt me: dit is het jamboreeterrein van Scouting. Dat vind ik fijn om te weten! Brings back memories.

Na de slagboom de weg op en ik zie V in de verte en we appen en dan wind tegen. Bam. Weg gemakkelijke tijden. V komt net uit het onbegaanbare onverharde pad terug. Haalt me weer in bij het hondenstrandje. En dan sta ik even stil. Er zitten 6km op. Die gingen top.

Maar nu moet ik weer een beetje en opstarten en omhoog de dijk op lopen is even slikken. De beloning volgt: onverharde prachtpaden. Bos. Single track. Laat de training maar gaan… we appen, hij zit voor me. Tussen de berkenbomen door. Stoppen voor een foto.

Langs het water. Stopjes. Genieten aangezet en lekkere muziek erbij. Top!

Stuk dijkje, stukje veld, steiger langs het scoutingterrein en dan een breed pad. V appt dat er een wc is. Ik ben er na 8,5km en neem even mijn tijd in het Natuur Huske.

Daarna verder door de bramenprikkels. Dat is verrotte lastig. Ik merk dat ik de kilometers ga voelen. Ik neem nog winegums, maar de eerste kms ben ik ze vergeten. De prikkels maken mijn stappen meer struikelen en dat is niet okay. Ik steek iets eerder terug naar de lege, verlaten, vlakke brede dijk.

Onverhard nog, maar dan het fietspad en dan doorzetten. Zijn we toch in dat stadium beland na in totaal 27km. Gelukkig kan doordrammen hier prima. Ik zie het einddoel in de verte en V is daar al bij het strand. In zie hem, maar ik wil de training en 12,12km volmaken. Ik loop de camping op en neer. Ik ben er moe van, linkerkuit trekt wat. De hele dag compressiekousen en knieband aangehad.

Ik krijg chocomelk van V! En ben dan stijf als ik weer opsta. Hij rijdt terug. Een dagje lopen.

16 December – Een rustdag, bootcampen dus!

Ik had het ijskoud vandaag. Mijn voeten weigerden enige temperatuur, ook niet toen ze letterlijk ín de kachel zaten. De rest bleef ook kil. Op het werk zat het ook al niet mee (veel telefoontjes en een dom foutje) en ik krijg niet alles snel genoeg af wat ik wil. Maar!! Ik heb gewoon NERGENS last van verder na die dubbele loop van gisteren. Niet extra veel trek, geen enkele protesterende spier, geen pijntjes of niks. Niet dat ik daar nu extreem blij over ben of megatrots, maar het voelt gewoon wel goed. Ik moet me naar de bootcamp toe slepen. Geen zin natuurlijk. Maar eenmaal daar tussen de dertigers met hun strakke billen doe ik lekker mee. Ik ga alleen geen korte op-en-neertjes rennen en ren in 2 minuten in fikse passen om het blok heen Warempel: dat geeft geen enkele moeite! Integendeel. ik heb het zelfs even een beetje warm.

Dan gaan we 3 setjes doen met oefeningen afgewisseld 60 en 30 seconden. Alleen dat stomme pushuppen is niet aan mij besteed. Planken is ook niet mijn ding. Maar de rest doe ik prima mee. Jumpen, stappen, sideways op het matje. Ik moet wel gniffelen dat we 3 minuten pauze hebben. Ja, dan gaat de tijd wel snel en blijft er voor de herhalingen maar 30 seconden per ding over. Dat is oke, maar op het laatste zelfs maar 15 seconden is wel iets te weinig! Ik heb het warm, dat wel uiteindelijk! En daarna wandel ik naar huis. Leave me alone, all of you. Dit is mijn rustdag. Jullie mogen het sport noemen, maar voor mijn dikke reet is dit een spelletje met veel te lange pauzes. Ik had wel voor de zekerheid mijn knieband om gedaan. Better safe than sorry. Ik ben geen 30 meer… Ik ben geen ‘fitgirl’ meer. Ik ben geen slankie meer. Maar ik had het best naar mijn zin met dit ouwe fitte korps dat toch maar mooi langer en verder kan hardlopen dan jullie bij mekaar. Ik zie wel dat ik andere, kortere spieren heb, maar dat accepteer ik wel dan.

17 December – Buiten duurrit en hardlopen, vandaag niet zwemmen!

Vannacht had ik krampen en last van mijn knie. Toch even kijken of dat met elkaar te maken kan hebben. Dus ik deed vandaag de knieband om. Ik moest eerst naar de tandarts, daar is alles goed. Dan nog een werktelefoontje en daarna kan ik gaan lopen. Eerst 5min zone 1 en daar zit ik snel boven, maar dan ga ik langzamer. Ik heb muziek aan staan en ga nu nog maar het bos in richting de dijk nu het nog kan. Straks gaat het weer dicht, zogenaamd voor het wild, maar met alle werkzaamheden en herrie zijn die al lang ver weg! Het gaat wel lekker, best hard in zone 2. En dan sta ik even stil. Dat heb ik geleerd van alle influencers: die tijd telt niet mee op socialmedia en strava. Luisteren naar de stilte en kijken naar het saaie bos.

En dan weer door. 20minuten zone 2 is heerlijk. Ik ga het fietspad op en moet 10 minuten in zone 3 lopen. Ik doe behoorlijk mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog! Boven de 156 krijg ik m nauwelijks. Hoe ik me ook inspan. En eigenlijk heb ik daar net niet genoeg zin in, om nóg beter mijn best te doen op iets wat niet wil. Ondertussen zakt mijn broek af. Heel erg stom en vervelend om telkens te moeten hijsen. Niet dat er iemand is die mijn witte onderbroek er onderuit ziet wippen, maar het zit niet lekker en ik blijf aan het optrekken. Deze broek heb ik dan ook al minstens 10 jaar en het touwtje is weg en de elastiek is ‘op’. Ik loop 5 minuten in zone 2 als rust en stop nog een keertje. Het tempo zit er wel lekker in.

Ik kijk even naar Joyce’s appje, maar het is nog niet zover. Dan door en ik blijk nog 5 minuten zone 4 te moeten vinden! Onhaalbaar, maar ik ga wel even lekker hard, hoe lastig dat ook is na 4 minuten mijn best doen. Stomme broek. Dan nog eventjes stoppen onder aan de brug. Ik ga gewoon de 9km vol maken!

Dat valt niet helemaal makkelijk, want er leek wind te zijn maar ik doe het. Al is het net niet binnen 50 minuten training. Voor mij een mooi tempo. En geen bosjes onderweg! Zo’n prima loopje wat ook geen indruk achterlaat.

En dan ‘s middags gaan fietsen. Dit is zo moeilijk voor mij! Buiten fietsen in december. Ik moest 2 uur, maar dat is way too much for me. Maar ja, liever nu ‘in het licht’ buiten dan binnen. Het moest tussen de afspraken door. Vincent kwam thuis met zonnebril op, want bij Lelystad scheen de zon! Toch maar weer een rondje ovp dan. Het kost me echt moeite om zin te vinden, maar ik ga op zoek naar zin én zon. Motortje op 1, tempo gericht op zo lang mogelijk en langs het fietspad nu het nog kan. Muziek aan en rondtrappen. Ik neem het ommetje en daar doen ze aan planten. De dijk op en de eerste 10km gaan echt rustig aan. Dan op de dijk wind mee en dat voelt iets minder rustig en gaat lekker hard. Ook daar een opgebroken fietspad bij P2. En… een zonnetje! Het is niet overtuigend, maar ik zie mijn schaduw even en ik zie het zonnetje tussen de wolken.

De zin is net zo waterig en broos en verdwijnt op de Knardijk net zo snel als de zon. Wind van opzij en nog kil ook! Het is een beetje afzien en ik doe weer tien km rustig aan. Motortje gaat even naar 3 maar dat kost teveel accu, dus afzien op standje 1. Het zouden toch zomaar 40km kunnen worden met dit tempo. Ik wil eigenlijk een rustpauze, maar het pad door het bos slingerend gaat net weer lekker, ook al is het wind tegen. Vanaf de praambult gaat de accu wel hoger. Maar dan nog moet ik blijven trappen. Ik wil ook niet te hard, want ik moet 1:36 halen voor een groene training. Ik tel de tijd af. En trap maar gewoon door. Er zit niks anders op. Mijn gedachten dwalen rond over of ik de ovp in zou kunnen komen en wat voor bijzondere muziek ik hoor. Ik wil niet eindeloos om en pak het pad achter de wijken langs. Dan red ik 40km en ik ben thuis met 1:36:25. Groen!

Het was bijzonder om in december nog buiten te fietsen, voor mij is dat bijzonder! Dat had ik nog nooit bedacht te doen. Fiets schoonmaken, accu opladen, douchen en met koude voeten door naar de pedicure. Ik ben niet gaan zwemmen. Een avond alleen thuis won. Dan ben ik maar geen goeie triatleet.

18 December – zwemmen

We gingen even wandelen, mijn enige collega die op kantoor is en ik. Vanmorgen opstaan met kramp. Hoofdpijn, kniepijn, chocolade vreetbui, ongelukkig, pissig. Zo’n dag. En dan Vincent helpen, die nare onzekerheid op het werk en die supermennekes die overal mee weg komen en afwezig kunnen zijn vanuit huis. Teveel tickets, teveel onrust, teveel onzeker, teveel oneerlijk en te weinig licht. En oh ja, iedereen is vast geweldig, maar ik heb daar de tijd en energie niet voor. En een slaapscore op dag 7 van freakin’ 74.

En dan zetten de krampen door. Op het totaal verkeerde moment dus. Geen zin. Geen foto. Met S samen in baan 3. Ik zwom maar achter hem aan. Rustig was te rustig, snel te snel. GN ging corrigeren. Inzwemmen. Toen 4keer 100 geloof ik met middelste banen snel. Of iets anders weet ik veel. Daarna 6x techniek. Armen kan ik best. Daarna 6x 100 met nog iets, misschien was dat wel met snel erin. School en rugslag En we deden ook nog 400m en dan moest je op de techniek letten. Breed insteken en heup aantikken en 1 op 3 ademen maar het was allemaal net als de hele dag al onrustig. Nou, ik lette vooral op de honger die ik had. Vandaag eigenlijk niks gegeten en dat gecombineerd met buikkramp was het totaal niet. Maar oke, ik heb gezwommen en het was net niet niks maar ook niet veel. De patat erna was zelfs te weinig. Het wordt vanzelf morgen. En overmorgen. En maandag. En vakantie. En tweeduizend25. Zo’n dag.

19 December – Rustdag, dus ik kan prima naar de bootcamp! Deze man heb ik nog nooit gehad.

Helemaal naar de zin bij de bootcamp met zijn viertjes. Wat een leuke vent: geen gepush, je doet het voor jezelf. Doe wat je kan en hoe je het kan. Het helpt me. Vaak herhalen, lekkere muziek en leuke dingetjes. Geklets over sporten en eten en gewoon met z’n viertjes dus. Wel wat veel pauze en hoppa: gelijk koud, maar ook lekker gerend op en neer. Ik genoot echt. Heb zelfs 2 keer een minuut geplankt!! 1 keer hoog en 1 keer laag. Kwestie van aftellen. Ondertussen zat ik maar te denken: waar ben ik het meest trots op van dit jaar? Genieten op Spa, samen met Vincent 10km, de eenzame marathon in de hitte, of toch de finish in Almere OD of de finish op de hele? Of was het podium in Zandvoort een leuke verrassing of misschien toch Rotterdam? Maar misschien was het meest trotse wel toen Vincent zijn halve deed, of dat ik zoveel afgevallen ben. Ik neig naar dat laatste. Maar doorgaan na corona en de monstertraining doen toen hij gezakt was of dat vreselijke zwemmen: daar kan ik ook best trots op zijn ook al hangt er geen medaille of prijs aan. Een nieuwe baan, die nare pijnlijke blessure in oktober, de extreme stress van het eindexamen en de bloedhete zomer: het ging niet vanzelf. Het ergste is eigenlijk dat ik het me nog steeds niet echt realiseer, laat staan dat ik zo trots ben als ik zou moeten zijn. Dat mijn 50 jarige damescorps een uurtje lekker bootcampen totaal als rustdag ziet.

20 December – Vijf 4,2-kilometer-rondjes met als training: 8x 15 minuten deurtempo-20 seconden versnellen en 40 seconden rust.

Ga d’r maar aan staan: 5 x het oersaaie en overbekende 4,2km rondje. 4 keer langs huis. Waar water is, winegums bijvullen en vooral: de wc. Waar afbreken kan. Theoretisch. Er stond 2 uur en 8 minuten training. ‘s Middags. Er was zon en mooi licht.

Ronde 1: voor Annemarie. Omdat ik eigenlijk genoeg heb aan die rondes, ik had geen variatie hoeven te hebben in de training met snellere stukjes. Mijn benadering is niet meer ‘hard-lopen’, maar doorlopen. Ook voor alle andere geweldige, jongere, populairdere en minder snelle vrouwen, maar ik doe mijn eigen dingetje en ben mezelf. Niemand zoals ik. De hele ronde blijven rennen. Met handschoenen aan. Ik voelde al na 2km dat ik moest, dus pauze 1 was thuis meteen gevuld met diarree. En 4 winegums!

Ronde 2: voor Rob. Voor de zon. Voor het mooie licht. Voor alles-voor-een-ander doen. Voor de mensen om me heen die me steunen. Ouders ook. Fijne ronde met een stopje voor 2 winegums. Ging helemaal makkelijk en leuk.

Ronde 3: voor Vincent. Dan lette ik beter op mijn houding als ik aan hem denk en hoe hij loopt en hoe alles met hem loopt en dan ben ik vanzelf blij en trots! Ik zie een Audi en een Arteon. En weer dezelfde dronken ukrainers die het even niet snappen dat ze mij zien. Ik zwaai naar de bootcampster van gister. De kilometers gaan een beetje tellen. Zal ik hierna stoppen? Maar nee,dat kan niet. Want:
Ronde 4: is voor Joyce. Had ik r beloofd. Ik stuur foto’s van het laatste stukje zon.

Doe een extra stopje om van haar wat moed over te nemen. Denkend aan Joyce kan ik makkelijk een rondje vullen! Alleen is dit te verhard, te saai en wordt het kouder en donkerder. Het mooiste is geweest, net als voor ons. Of komt er nog meer? De lastige 10em-grens ga ik met moeite over en met een ‘duwtje’ van mijn bestie. Ik overweeg wel even te stoppen als zij schrijft dat ze lekker warm op de bank ligt. Maar ze heeft geen keus! Ik moet weer binnen naar de plee. Dikke jammer. Hoort bij deze periode.

Ronde 5 moet ik zelf doen. Het is koud. De handschoenen weer aan. De zon weg. Kil. Moeizaam. Langzamer. Doordrammen. Niet teveel denken. Ik denk aan het loopje in Duisburg!! Moeite. ik slof meer. Stop nog even bij de groene boom. Ik mis ‘thuis’. Droom van het groen. Tel de kilometers af. Nét niet binnen 2:08. Volgens het horloge 6:04 gemiddeld. In het echt: 7:01. In 2:28. De tijd dat je van een hm een week ging bijkomen is lang geleden! Ik voel mijn benen. De knieband en compressiesokken waren goed. Geen extreme honger, wel trek.

Op Strava schrijf ik:

Wat jullie zien en een kudo voor geven: “zo, die loopt (zomaar uit het niks) een halve marathon op een leuke trainingstijd.” Bedankt voor je kudo! 
Wat ik ervaar:
– mentaal zwaar: 5x hetzelfde overbekende 4,2km rondje op asfalt 
– 4 rondjes voor een ander lopen met duizenden gedachten en herinneringen. De laatste ploeterde ik zelf door. 
– 4 keer langs huis komen en dus een mogelijkheid om te stoppen
– 2 keer daadwerkelijk gestopt op de 🚽, maar dan weer doorgaan 
– veel tussenstopjes om winegums te eten en naar de zon te kijken
– lastige trainingsblokjes (5×15’duur-20”snel/40”rust)
– hm-tijd net onder de 2,5 uur!
Waar is de tijd gebleven dat je heel hard trainde voor een halve marathon en daarna een week rust nam?

Ik lach me stuk om de opmerkingen op Strava: vooral de eerste reactie is hilarisch, van iemand die het vast begrijpt, maar zelf nog veel gekker is. De rest leest niet en vindt de foto’s mooi, jaja.

Even een inhaalslag voor de blogs! Vergeet niet om ook november te lezen, die hieronder staat.

1 December – Duurloop met pauzes (zonder mijn best te doen op de intervallen)

HOIHOI, het kan nog. Ik had andere schoenen aan. Deze zaten vroeger het minst fijn, maar nu blijkbaar wel. Compressiesokken, géén muziek en ook GEEN pijntjes of stijfheid. Ik had geen haast, was kalm. Na 3km gewoon gestopt en 2 winegums gegeten. Stoppen mag. Ik liep het 7km rondje.

Op de Evenaar heb ik gekletst met moeder en dochter die hardliepen en die ik inhaalde en ik heb ze gezegd hoe trots ik was. Superleuk, zo’n ontmoeting onderweg! Liep ik zomaar een rustige km met ze mee. Het leek koud, maar ik had het warm. Ik kwam na 40 minuten en 7km (met ommetje) thuis voor de WC. Hoppa, gaan en drinken en dan nog maar een keer. Ik moest 3×8 minuten in z3 lopen, maar daar heb ik dan geen zin in om die HRF te moeten halen. Ik versnelde wel, maar niet genoeg. Ik kan prima gewoon doorlopen in z2, geen intervallen nodig. Ik stopte nog een keer voor winegums. Het ging gewoon eindelijk weer eens gemakkelijk. Zo kan ik wel uitbouwen! In het schema staat nu niet meer dan 1,5 uur hardlopen en die 🙁 2 uur fietsen, maar ik wil dat toch anders zien.

En hard hoeft het ook niet, daar ben ik te oud voor haha. Ik ben blij met veel hardloopkms. Ik ging wel degelijk harder in de tweede keer 8 minuten! Ook fijn. Dat mijn benen dat nog wel kunnen dus. En toen ben ik even op het bankje gaan zitten. Ik dacht er over om nog een rondje te lopen, want dat had gekund. En dat is een buitengewoon fijn idee!

Het was druk met hardlopers. Ik haalde 1x de hoge hartslag wel: viaduct op. En toen deed ik het er ook echt even voor. 2 minuten. Ik liep 2x exact hetzelfde en toen wilde ik 15 of 16km vol maken. Rondje om het park erbij. De training voor 65% gedaan en ik vond het wel goed zo. Laat die 10EM maar zitten, ik hou het op 15km en uit-thuis is altijd nog net onder de 7 en de 6:08 is een leugen, maar die maakt dat IK het heerlijk heb gehad! Stoppen onderweg en ik kan eindeloos lopen. Op deze schoenen. Met dit weer.

2 December – Bootcamp

ik sliep vannacht slecht. Heb behalve de 3 elk uur gezien op de klok. Kat in de weg, uurtje iets anders gedaan, poes viel mijn tenen aan, buikpijn. Anders was het goed geweest vandaag, maar nu ben ik moe en prikkelbaar. Het werk levert weinig voldoening op want het gaat langzaam en de volgende zegt op. Was al bekend, maar toen het team werd opgeschoond en er zomaar 8 namen van de 18 verdwenen was dat wel confronterend. Ik drink veel thee en eet veel teveel galetten. De banaan blijft liggen. Ik ben echt niet gezellig. Mopperig. En dan komen papa en mama ook maar eventjes. Daarna moet ik door naar de bootcamp. Ik hou mijn gewone sportbroek aan. Extra trui, want ik heb het voortdurend ijskoud. Onstuitbaar kil, binnen en buiten. Bij de bootcamp doe ik mijn best! De warming up dans ik door. Daarna een circuitje. Daar hou ik wel van. En net te lang, dat je het gaat voelen ook. Liefst zou ik alles goed willen doen.

Maar ze zegt dat ik met mijn korte hardloopspieren nou eenmaal minder diep kan. Dat heb ik nog nooit gehoord! Maar het is waar en ik voel me minder slecht opeens. Het is inmiddels bijna 3 maanden na de triatlons en het begint door te dringen: wat ik kan en doe is echt abnormaal. Nu mijn lijf weer meewerkt (alleen nog een nachtje goed slapen en ietsje meer afvallen), begin ik het te snappen. Ik wil niet oud worden, maar het gebeurt toch en dat valt me zwaar. Dat het herstel zo lang duurt. Vooral ook mentaal. Terug naar de bootcamp: na het circuitje doen we een workout-of-the-day: push ups (dat kan ik nou echt niet), burpees (okay-ish) en lunges (kan ik net wel). We doen 30-20-10 keer achter mekaar, maar tellen vind ik echt lastig… ik krijg het wel warm in mijn katoenen shirtje en met mijn losse lokken. Heerlijk! En dan nog rekken en stretchen. Ik loop langs M’s huis. Klein beetje gevoelige benen, maar geen last van iets. De was gedaan, de klanten geholpen, staande gebleven. Let’s call it a day.

3 December – Drie – TOD -> Triatlon OD – Training of The Day; wat je wil… een dinsdag.

1/3 fietsen duurrit – geen duurrit – 40km voor de TOD: triatlon ofthe Day

dit is typisch voor mij: wat is het moeilijkste wat op het schema staat: 2 uur fietsen, liefst buiten. Dat doe ik als eerste dan. Vandaag kan het met het weer. Op Robs fiets met brede banden en het motortje op 3. 2 uur ga ik niet redden, maar 40km wil ik wel halen. Mijn buff op mijn oren zit lastig en voor mijn enige goeie oog. Ik ga door de stad en dat gaat niet zo snel. Ik heb een muziekje en ik doe verder maar wat. Beetje trappen, beetje snelheid erin houden (mislukt jammerlijk) en een beetje mensen die hardlopen aanmoedigen dat ze goed bezig zijn. 1 mevrouw moet er hard van lachen, een ander ken ik en het voelt fijn omdat ik deze dinsdagochtendlopers ook echt waardeer. Ik heb het koud in het begin en aan het einde zijn mijn voeten ook koud. Maar meestal niet koud of iets. En ook niks lastigs verder. Kromslootpark door.

En dan op het bankje gaan zitten en een banaan eten en plassen. Ik maak foto’s en kijk vandaag extreem goed om me heen. De schaapjes, de kasteelruine, de bomen, mensen, het strand, hondjes. Ik kijk. Er is gewoon een zonnetje! En dan naar de dijk toe. Daar is het heel mooi, heel helder en ik kan ver kijken, maar… ik heb wind tegen. Op de dijk is dat niet leuk.

Het motortje is teruggesprongen naar 1, maar ik zet ‘m mooi even op 5. Desalniettemin moet ik wel degelijk zelf trappen. Inschattingsfoutje. Maar ik ga niet door de stad terug hoor, dan maar ‘afzien’. Wel jammer van het tempo, want dat is dus maar 25km/u. Ondanks de hulp. Ik tel wel uit dat ik 40km ga redden, maar… het is wel goed dat ik niet te snel ga, want dan red ik ook nog een groene training! Ik doe mijn best op de dijk, maar neem het pad binnendoor toch wel. En dan langs de ovplassen terug. Het is wel mooi met het gele riet en de prachtige donkerblauwe luchten. Echt prachtig als je goed kijkt.

Wind mee is makkelijker. 40km vol, 100 minuten gefietst ✅ ik maak de fiets gelijk schoon. Intussen draaide de wasmachine en stofzuiger. Life can be good. Gemiddelde tempo valt wat tegen.

2/3 zware en snelle blokken hardlopen, 10km volmaken met stops

beste annemarie: is dit wel míjn training? Hoezo denk je dat ik 4 minuten lang 5:20 kan lopen en 2 minuten zelfs 4:50?! Heb je mijn geslof van de afgelopen tijd gezien? Iets onder de 5, hoe dan?! Vincent grapte nog: mama moet naar de baan. Maar ach, ik wil het proberen en het enige wat me tegenstaat is dat ik ‘maar’ 50 minuten hoeft en dat ik dus slechts 10 minuten speling heb om tien km te halen. En anders wordt de training geel. 10km hoort voor de OD 15 minuten inlopen en ik ga te hard. Ik vind het lopen op tempo’s wel heel, heel erg fijn. Ik twijfel nog even om 2 keer een 4,2tje te doen, maar toch de ovp en langs de kassen. Het is een lastige balans: hard kunnen en willen en inhouden. Ik loop PIJNLOOS en gemakkelijk. Het sloffen is weg. En daar ga ik voor 4 minuten 5:20. Ik Ga Te Hard. Ik ga gewoon harder dan dat en het lukt me makkelijk! Hoe leg ik dit uit aan annemarie? Wat weet zij wat ik niet weet? Waarom is mijn normale pasritme nu weer terug? Weeg ik onder de 70? Waarom doet mijn knie of been nu totaal niet meer moeilijk? En waarom sturen die arme kindjes de weg af als ze op mij letten? Anyway, het lukt. En dan 2 min rust. Dan is de weg afgesloten opeens.

Ik stop de tijd en wandel. Lastig hoor. Dan 3 minuten op 5 minuten. Wind tegen. Lukt ook. Ik ben verbijsterd. Aan het einde zakt het wel iets af. 2min rust. En die gaan ook te hard. Daarna de twee minuten harder dan 12km/u. Omhoog de ovp in. Verdomd dat het lukt en dat ik er moeite voor doe en mijn benen werken mee. Mijn darmen werken helaas ook. Dat is jammer. Ik stop weer even. Heb ik geleerd van insta-influencers. Je roept heel hard hoe goed en snel je bent, maar onderweg tig keer stoppen voor het ideale plaatje. Ik vind het hier weer erg mooi.

5km binnen een half uur! Life’s good. En dan nog een keer de hele riedel, maar nu met wind mee en ik moet naar de wc. Het lukt me nog een keer. Iets harder zelfs nog. Met nog een uithijgstopje. De laatste 2 minuten ben ik een stoomtreintje qua ademen en de vrouwtjes kijken bezorgd om. Ik tel mee af. Grotere uitslagspassen maken helpt schijnbaar. Ik duik de wc van het centrum in. Altijd fijn, gewoon papier en het is geen diarree ofzo.

Ik zweet nu wel ff. En dan weer door over een glibberpad, maar ik ben aan het uitlopen en dat gaat ook te hard, maar ik wil 10km halen. De trap uit is horloge weer uit. En dan ga ik ook nog buitenom in de wijk en ga ik Manuels bak buiten zetten. Ik red de 10km in een uur: 57 minuten. Maar de realiteit is anders! Ik ben er heel content mee. En ja, het lukt me dus toch annemarie: je hebt gelijk. De hartslag is niet eens overdreven hoog! De cadans wat lager weer. Uitvoering is maar 49%. Ik ging te hard. 😂

3/3 ik zou 1500m zwemmen voor de Training Ofthe Day T-OD.

In triatlon is de Olympic Distance 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km hardlopen. Gister heb ik geleerd dat je een WOD hebt in de bootcamp/krachttraining: Workout of the Day. Vandaag wilde ik een Triatlon OD doen. Training Triatlon Of the Day. Een beetje andere volgorde, beetje lange pauzes, maar de afstand moest wel gaan kloppen. Bedacht ik dus op de fiets toen ik 40km bij elkaar sprokkelde. En bij het lopen heb ik dus de 10km bij elkaar gerend. Ik krijg trainingen in een programma (Final Surge) en het goed uitvoeren van de lengte van de training maakt ‘m groen. Je mag 20% afwijken. De enige rekensom die ik altijd voor elkaar krijg! Ik had vanmorgen precies kort genoeg gefietst voor groen, hardlopen precies net níet te lang en nu dus 1500m zwemmen. Ik zwom 200m in. En toen kregen we een duurtraining op. Héérlijk!!! Gewoon 3x 700m rustig zwemmen was de opdracht. Geweldig! Ik hoefde dus maar 2 keer mee te doen en mocht lekker rustig achter iemand zwemmen. Het ging echt superrustig. Maar vrijwel zonder pauze. En die tijd telt op. De tijd in het zwembad telt, niet de zwemtijd zelf. En toen kwam het Grote Probleem van de dag: te vroeg moeten stoppen is een gele training. Niet intervalletjes op hoog tempo of buiten fietsen was het breekpunt, maar het accepteren van een gele training. Dus ik heb me heel easy zwemmend een kilometer lang afgevraagd wat het zwaarste telt voor mij: de OD of de groene training. De OD dus. Dan heb ik een eindtijd. Twee keer 700m en de 200m inzwemmen was 1600m. Dat is prima acceptabel. Maar wat vond ik het moeilijk!!!

En bij de club zeg ik maar niks, want dit is voor die geweldige atleten natuurlijk een eitje of ze doen het dubbele drie keer zo snel, maar ik weet zeker dat 99,9% van de nederlanders deze week geen OD als training doet en daar niet eens aan zou denken ook. Ik heb het ijs- en ijskoud bij het omkleden. Ik heb het de laatste tijd vaak koud. Toch echt aan het afvallen? Alles met achtje trouwens.

Annemarie maakt er later 3 groene trainingen van, omdat ik die verdien! Soms krijg je een medaille, soms een pluim.

4 December – intervallen 5×5 hard in Zwift – Triple Twist in Watopia op de binnenfiets.

that was hard. 🥵 het was al een sombere, lastige, ongecontroleerde, donkere, richtingsloze dag en dan is binnen gaan fietsen een ‘dingetje’ Ik vroeg mijn vriendin of ze kon bellen en ze zei van wel, maar dan later. Ik moest buiten 40 en binnen 10 minuten warmdraaien. Dus ik deed 20 minuutjes. Moet natuurlijk wel de tijd halen! De wattages die voorgeschreven waren, haalde ik niet. Uitvoeringsscore NUL procent. En toch was het een supergoede training. Ik heb mezelf gepusht en die benen laten verzuren en mijn best gedaan. Moest ik 5 minuten hard de heuvel op en ik deed enorm mijn best, vooral om sneller te zijn dan mezelf 😉 de 5 minuten rust waren ook welkom.

Toen in het tweede blok ging ik de grote heuvel op. Ik verlengde het blok om keihard naar boven te bikkelen. Ik zweette leeg!! Ik dacht: als ze belt, kan ik iets overslaan. Van het derde blokje nam ik een minuut rust en toen 4 minuten op een lage cadans. Lekker, maar niet voor mijn benen. Die voelde zich echt niet goed, maar mijn hoofd en wilskracht zijn de baas weer! Het schakelen met deze fiets valt niet mee. Dan 5 minuutjes wat kalmer, maar als je naar het grote blad schakelt, lijkt die fiets iets anders te gaan reageren en kan je harder. Ze belde maar niet. Dus ik pakte de laatste 5 minuten ook nog een lage cadans en een dik tempo. Het regende! Nou, nat werd ik binnen ook, al was het niet van de regen.

Ik dronk de bidon leeg. Ik maakte de training en 25km vol. Ik maakte de route vol en ik brak een paar records. En toen ik aan het uitfietsen was, belde ze. We hebben niet al te lang gekletst maar ik snap de wereld nooit als ik haar hoor. Ik had me verheugd op de douche en het was ook lekker om me af te spoelen!

5 December – wandelen op een donkere, sombere dag met teveel chocolade.

Het is donker, somber, het regent, het is koud en ik slaap erg slecht. De stofzuiger begint midden in de nacht even voor zichzelf en ik was net diep in slaap. Overdag is het qua werk allemaal wat hopeloos: moet ik het afstoten, moet ik me blijven inzetten; bovenal tel ik de tijd gewoon af en we mogen een uurtje eerder stoppen. Als ik even buiten loop, valt het weer me mee en Rob loopt daarna mee naar de winkel.

Lopen we nog een paar minuten in het licht. Het is net als de hele dag: guur, kil en teveel zoetigheid. Aan pakjesavond doen wij gelukkig niet meer, ik heb de onrust nooit leuk gevonden en er is genoeg onrust nu en geweest dit jaar. Ik kan het niet laten om teveel te snaaien en word ook weer wat zwaarder. Ik eet de gekregen chocoladeletter op en daar heb ik spijt van! Hardleers… De bootcamp gaat niet door omdat er te weinig deelnemers zijn. Snap ik, maar ik had het gedaan! Was slimmer geweest dan de chocoladeletter opeten…. 😎

6 December – van de onderzoeksbus naar huis rennen met intervallen

eerst het meevallende bevolkingsonderzoek. De golvende bus was het ergst.

Vincent had me gebracht, kon ik met mijn rugzakje en muziekje teruglopen. Het was droog en nog licht. Zes keer 10 minuten tempo ca 6:10, dan 1 minuut versnellen naar 5:30 en dan een minuut rust. Kziewel. Blok 1 was zoeken en met Vincent appen wat er in huis is en dat ging snel voorbij. Ik was snel bij het viaductje. Versnellen op het industrieterrein en het ‘gewoon’. Geen pijntjes, geen last, aandrang natuurlijk. Langs de gevangenis en dan tegen de wind in een beetje omhoog. Alles was grijs vandaag. Ik nam het nieuwe slingerpad. En toen zette ik het horloge stil en ging ik de zeer kunstmatige berg op. Dat hele stukje ‘natuur’ is vooropgezet daar.

Maar de dijk en daarachter water zien en de grijzige kleuren is wel mooi. Alweer op 5km en al bijna op de helft. Ik heb elke keer een minuut of 7 nodig om een ritme te vinden en dan moet ik alweer bijna versnellen! Na blokje 3 en bijna 6km duik ik de bosjes in. Voordeel van bruine blaadjes is dat je niks ziet…

het was nog steeds schemerig en nog niet donker. En droog. En niet koud. Ik zag niemand. Alles voor mij. Ik at winegums en in blok 4 langs de plassen met het verdwijnende licht en wind mee begon het goed te gaan. Mijn eigen ritme kwam terug, geen last meer van watdanook en gewoon lekker lopen. En versnellen ging ook een beetje beter. Het licht ging heel langzaam uit. In het vijfde blok zette ik Ri na Cruinne hard, nam ik mijn eigen ritme en ik ging te hard en het kon me niet schelen want ik zat er helemaal in. Heerlijk. In het moment, in het verdwijnende licht, niemand in de buurt. Ik genoot ENORM. Thuis dat nummer maar eens opzoeken. (Geweldige tekst: to the world) Toen het nummer klaar was liep ik door richting het centrum en het werd wel echt donker nu. Ik zag 2 mensen, de eersten sinds de auto’s op de vaartweg. Ging 1 van die vrouwen even plassen op dat moment. Ik zei ze hard lachend dat ik het helemaal begreep! Ik was te snel om een zakdoekje aan te bieden! Ik moest versnellen maar dat was lastig op het smalle gladde glibberige modderpad. Ging ik rustig overheen en horloge nog 1 keer stoppen voor de trap en foto’s.

Nog 1 keer en nam het nieuw geasfalteerde pad. Komt er een brommer En ik had geen lampje en ik spring opzij: modder! Nou ja, een rustig blik dan en in de wijk nog 1 keer écht hard gaan en dan langs de school en 12 km volmaken. Geen last van iets. Stopjes onderweg vind ik TOP. 4 winegums, 1 kikker, 1x water. Tempo uit thuis ook nog ver onder de 7, verder mooi tempo bij nette hartslag en geen last naderhand.

7 December – Wandelen met Rob door onze mooie ‘achtertuin’ en een stukkie zwemmen in het badje

Het was ineens droog en zelfs zonnig en ik wilde de badge halen en het is goed voor Rob dat hij naar buiten gaat en even gaat lopen en mijn buik deed pijn en dat is dus echt niet leuk, want dat beangstigt me dus, als mijn darmen zeer doen en opgeblazen zijn en dat kan komen doordat ik te weinig heb gedronken en daar had ik ook even hoofdpijn van, maar ik was wel lekker afgevallen of het komt door het meergranenbrood, maar jammer is het wel en gelukkig was het dus echt erg mooi licht en zijn de oostvaardersplassen ook erg mooi en de runderen stonden lekker in de zon te chillen en het was ook een beetje glibberig en Rob zag nu het nieuwe centrum voor het eerst en we kletsten wel lekker bij en we gingen wel de korte weg omhoog en op de evenaar regende het dan opeens weer even en we liepen langs de AH en toen gingen we lunchen en toen liep ik nog even naar Manuels huis en daarmee had ik dan in 1 veel en veel te lange zin de wandelbadge toch maar mooi gehaald en ook een frisse neus gehaald.

Nog steeds buikpijn en opgeblazen darmen en dus misschien toch een prikkelbaar darmsyndroom. Maar wel naar het zwembad natuurlijk. Ik zwom even in en ik heb echt zowat alles met achtje gezwommen. Ik ging voorop, de hele tijd eigenlijk.

De andere dames achter me aan en ik ging gewoon lekker rustig. Eerst moesten we 100-150-200-150-100 met tussendoor wat uiteindelijk 25 m schoolslag moest zijn, maar dat hoorden we pas na 100m. En dan deed ik de 150m in zone 2 en de andere in zone 1 en dan dus een stukje extra van 50m met school/borst-zonder-achtje. Toen moesten we 3 keer 100 doen en elke baan iets minder slagen: 26-24-22-20 was voor mij een ideaal wat niet elke keer lukte, maar ik deed wel telkens minder slagen. Toen moesten we 3 keer 100 met 1op2 ademen, 1op3 en 1op4. Ik werd het wel een beetje zat geloof ik om vooraan te zwemmen, maar ik kan dat nou eenmaal wel en dan zwem ik niemand omver. Toen volgde een ingewikkelde: 100m hele slag en die deed ik zonder achtje, daarna 125m armen, toen 75m met gespreide vingers en 50m met vuisten. Ik deed het keurig, maar zonder al te veel animo. Tot slot zwommen we 300m uit op mijn iniatief en dat was 100m rustig zone 1, 100m zone2 en 100m zone 1 en toen vond ik het wel genoeg geweest!

8 December Een duurloop met DH, ik heb een nieuw loopmaatje gevonden denk ik!

Ik moest vroeg op, want we hadden om 9 uur afgesproken en dan bijtijds ontbijten met yoghurt en naar de regen kijken buiten. Ik deed een knieband om, compressiesokken aan en een regenjasje. We hadden bij almeerplant afgesproken, maar die was dicht. Ik vertrok om kwart voor 9 en DH belde waar ze moest zijn, dus al rennend leidde ik haar en mezelf naar de goede plek. DH loopt normaal iets harder dan ik, dus ik vond het natuurlijk spannend. Maar ze is enorm lief en flexibel en het hoeft niet meer zo voor haar. Ze rent nooit meer samen nadat ze met iemand liep voor wie het altijd op een wedstrijd uitliep. Het voelt wel een beetje als ‘vreemdgaan’ tegenover Joyce, maar het is erg leuk om DH ‘mijn’ achtertuin te laten zien. Ja, het regende nog wat, maar het was niet koud (vond ik). DH is in de Braziliaanse regenwouden geboren: zij heeft het altijd koud!

We gingen door het bos heen slingeren en het ging mij prima. Ongelooflijk maar waar. Op het fietspad gingen we zelfs lekker snel! En we konden blijven praten of luisteren. We waren te vroeg bij het centrum, dat was nog dicht. Ik hoefde gelukkig toch niet.

Stopje en dan door. Heerlijk kwebbelend. We gingen langs de heuvel en dat ging even rustig aan. En dan over het mooie nieuwe ATBpad. Niks tegen de fietsers zeggen voorlopig, maar wat mooi, dat geslinger door het bos!

Even een stukje fietspad en dan het bos weer in. Waar we het over gehad hebben? Mensen die we kennen, trainers en schema’s, hogere machten en na km11 ging ik vertellen waarom ik ooit aan triatlon begonnen ben. We gingen nog even stoppen op de andere heuvel en dan achterlangs het bos door.

Zagen we hertjes in de verte. Je mag er niet in, maar het kan wel… En weer een mooi aangelegd pad. Toen terugslingeren naar de natuurburg. Ik voelde het intussen wel, dat er al 12km op zat. Ik leefde op (net te weinig, maar ook weer genoeg) winegums. En dat ging echt SUPER. Geen aandrang, geen honger. En het is zo mooi en afwisselend in het overbekende Kotterbos! We doen wat ommetjes en ik ga hier en daar lekker langzamer en gewoon even wandelen om te kunnen vertellen. Omdat het oppakken daarna weer lastig is. Weer een stuk fietspad ontdekt! En dan even lastig: terug langs mijn huis? GH vindt het wel leuk, dus we slingeren over de Evenaar en dan wijs ik ons huis aan.

Het is raar om verder te lopen, maar ik hoef niet eens naar de WC! Intussen is het droog en zelfs een beetje zonnig. Prachtig. Ik zwaai naar de bootcamp en ik begin het wel een beetje te voelen. Ik breng DH tot bij haar auto en dan wil zij de 18 volmaken en ik zag dat ze ook nog 20 heeft gedaan. Ik loop via een rondje terug naar huis en de 21,1 zitten er op. En dan ben ik moe opeens en is het genoeg.

Ik had 25 gewild, maar ik heb niet de zin of kracht om nog 3 km te gaan lopen. Ik ben thuis en het is wel goed zo. 22km. De gemiddelde tijd is “Mwah”, maar de gemiddelde hartslag en stapcadans is oke. Ik heb geen extreme honger (later in de middag een beetje) en geen pijntjes! Niet gelijk door naar de WC en geen last van mijn buik ook. Wel weinig gedronken en ‘s middags wat vermoeid en stijfjes, klein beetje last van mijn knie, maar dat wandel ik er uit. Ik denk er over om nog een keer te gaan lopen vandaag, maar ik weet niet of het echt verstandig is. Enerzijds denk ik: je kan nog geen HM in 3 uur lopen en dan ben je moe, is lang trailen wel zo verstandig? Aan de andere kant: wie niet probeert, weet het niet. En 7 uur trailen is toch te doen met veel eet- en stopmomenten onderweg? Ik ga in elk geval nog een keer met DH hardlopen! Ik wandel ‘s middags nog via Manuel naar de winkel en dat gaat prima en ik heb tijd om de Lego te bouwen. Dan voelt het allemaal rustig aan.

En ‘s avonds ga ik mooi nog strijken en dat tel ik mee als krachttraining ook. Het was nog niet eens 15 minuutjes. Een kwartiertje zeg je? Dat neem je toch niet op?! Strijken telt niet echt als krachttraining denk je? Hé, dit kwartiertje telt driedubbel! Minstens. Ondanks een wasmachine en een droger en een vaatwasser moeten die prachtige machines wel in- en uitgeruimd worden. En gemanaged: aanzetten bijvoorbeeld. Robotstofzuigers zijn een uitkomst, maar die legen zichzelf niet. De toiletten blijven alleen maar schoon met een handmatig bediende borstel. En kattenbakken met 3 schattige katertjes moeten meermaals per week gedaan worden. De vuilnisbak tijdig aan de straat zetten is een onderdeel van het huishouden. En naar de winkel lopen (al doet de puber dat graag voor de contacten met de leuke ex-collega’s) met het glaswerk zat er vandaag ook tussen. De Picnic komt dan wel naar ons toe, maar niet uit zichzelf! Tijdig bestellen. Mama mag niks vergeten. De aanrecht en tafels afnemen; bijna dagelijks. En opruimen: doorlopend. Twee verdiepingen zijn ‘van mij’. En 3 van de 7 keer per week solo koken en regelmatig de tafel dekken. Niet dat we niks samen doen en -eerlijk is eerlijk- klusjes komen op zijn bord en de puber moet echt zelf zijn kamer en zijn was op orde houden, maar de organisatie is in deze handen van de mama. Naast die halve baan & veel sporten. Dus dat kwartiertje strijken: zie het als compensatie voor een doorlopende krachttraining!

Soms blijft de blog even ‘hangen’. Met 2 trails die zomaar 100 foto’s opleveren en veel onrust op het werk, liet de rest van november even op zich wachten…. Maar hier is tie dan (het is inmiddels eind december, oeps)

13 November – een lunchwandeling met het webteam van Kidskonnect

Ik heb geen last van het lopen gister, eerder een snotneus van het zwemmen. Maar ik heb ook geen zin om op te staan. Vincent brengt me en ik ben pas om 5 over 9 aan het werk. Ik doe wat ik doen kan, maar er zijn overleggen en er is veel werk. Meer dan in mijn uren past. Het is al snel 12 uur en dan gaan we wandelen. Het webteam van 3 man is compleet, van social schools is er niemand.

We kletsen over spelletje, schilderen en vliegtuigen. J is een schat: hij had een kadootje voor me. s middags weer door met werken. Ik had de telefoondienst helemaal niet goed in de gaten gehouden. Over de Engelse websites en de geparkeerde tickets. Ik was degene die afsloot. En toen was ik moe. Heel moe. Rob ziek thuis, de spullen niet opgeruimd, mijn darmen van slag met winderigheid, obstipatie en diarree. Ik zou fietsen, maar ik heb geen zin. Helemaal geen zin. Dus ik schuif er maar even mee en ga op tijd naar bed.

14 November – Hardlopen

een foto vanaf de 19de verdieping van het WTC in het donker. Die is van gister, maar past bij vandaag. de dag draaide uit op een dodenmars: heb ik eindelijk een geweldige baan, leuk werk, super collega’s, fijne klanten en uitdagingen. Vandaag is de hart uit het team gesloopt. De belangrijkste mensen zijn met directe ingang ontslagen. De PO, de held van sales, de andere triatleet die op vakantie gaat. Geen support medewerkers so far, maar ik weet wie er zal gaan. Het bedrijf zal moeten, maar 15 mensen van de 200 ontslaan raakt iedereen. En ik moest naar de mesoloog. Ik ben te snel voor mezelf. Gal, alvleesklier en bijnieren helpen de darmen niet. Het gaat in overdrive bij mij. En nu helemaal natuurlijk. Was ik het geld vergeten. En ik ben allergisch voor lactose. Ik had al helemaal geen zin meer in eten.

Toen nog hardlopen. Tja, als het niks is kun je ook niks verwachten. Ik loop nou eenmaal met een hoofd in overdrive en veel gespannen spieren in mijn (linker)been. Ik had het idee dat in lekker doorliep, maar 6:45 is dat natuurlijk niet! Het voelde als 6:10. Dat zegt wat. Muziek op en rechtdoor gaan. Het was donker en somber, of lag dat aan mij?! Voor de brug op het spoorbaanpad naar links. Ik dacht 8km te lopen, vond ik mooi zat. Het tempo ging iets omhoog, maar niet goed. Begon de miezer, kon ik harder. De minuten versnellen waren okay om de verandering er in te houden, maar vandaag was rechttoe rechtaan ook voldoende geweest. Hartslag ging toch niet omhoog. Maar ik deed mijn best en telde soms af. Ik ben niet bang, ik loop gewoon. Shoot me. Ik wilde zo lang mogelijk rechtdoor telkens.

Mijn linkerbeen trok wel wat, maar ik liep het er steeds uit. De 6 versnellingen gingen en de 2’ rust ook prima. Toen nog 12 minuten uitlopen. Over het pikdonkere pad. Ik ben niet bang. Mooi juist. Twas weer droog. Fijne muziek. En dan omlopen en cirkelen door de paadjes: vond ik zelfs even leuk! 86% uitvoering is een dikke prima!! Mooi. Hoge gemiddelde hartslag: logisch

15 November – Buiten fietsen met een beetje hulp van het motortje

Als ik aan het fietsen ben buiten geniet ik zeker wel, maar ik vind twee uur lang en ik zie er tegenop en voel me er niet blijer door. Ik vind het redelijk ploeteren en doorzetten, maar ik wil die 2 uur dan toch halen en de 50km ook. Ik ga op Robs fiets met motortje maar die staat op 1. Het is voor de brede banden. Ik wil een rondje noorder- en oostv-plassen doen, maar rij verkeerd en ga dan door de stad. Gedoetje en weinig tempo. Ik kies langs het sluisje en doe daar een foto momentje.

Er is een man aan het yoga-en. Mooi. Door naar de dijk. Het is mooi buiten en fijn om buiten te zijn met mijn muziekje op. Er is geen zon het is wel saai weer. Niet eens koud of moeilijk. ik heb weinig opwekkende gedachten, maar ik geniet wel dat dit fietsen buiten lukt en kan.

Op de dijk gaat het sneller. Zelfs Een zuchtje wind helpt. Het is wel mooi langs de plas. Apart zo in het bruin. Met een heli die opnames maakt ofzo. Ik kijk uit naar het bankje op de Knardijk. Het is een end weg, maar ik ben pas op de helft. Ik eet een reep en neem even rust. Waarom niet?

Ik merk dat ik me de hele tijd afvraag of het motortje eerlijk is, maar zonder deze fiets was ik absoluut geen twee uur buiten gaan fietsen. Dus zal het wel goed zijn. Ik ga eindelijk eens richting Toms Visvijver. Nog nooit geweest. Door Lelystad echt. Nieuwbouw. Op 28km zie ik superleuke kavels. En moet ik de weg zoeken. Ik kom op het bekende fietspad en rij dan weer terug na de warenhuizen. Een lange rechte weg met wind tegen. Megasaaie polder.

En ook weer mooi met gele bomen. Ik zie eindelijk 2 andere wielrenners. En 1 gewone fietser op de dijk daarstraks. Meer roofvogels en sperwers dan fietsers. Ik ga langs de paarden en ik ben het een beetje zat. Zet het motortje op 2. Why not? Bij de Praambult zelfs naar 3, want ik wil naar huis. Saai, bekend en moe. De laatste kms naar 5 zelfs. Haal ik 50km net niet in 2 uur, maar ik fiets ze wel en ik fiets 2 uur vol! Dat is heel wat voor mij. Ben er moe van. Tempo valt tegen.

16 November – Trailen met Vincent door de duinen en over het strand naar De Kwal

Niet vanzelf. Niet goed genoeg geslapen, diarree al vooraf en te zwaar. Vincent reed: drukte rondom A’dam. Auto op startpunt. Banaan eten en plassen. 2x Duinkaart controle, 1x fout lopen. Bos. Mooi.

2de km verhard en verteld van Kijfhoek. Snelste km. Mijn linkerknie protesteert. Toen prachtig single track langs water daarna verhard door de duinen.

Zo onaards mooi. Ook in somber licht.

Duin op, plas, duin af. Duinovergangen over. Tempo is weg. Zand, wind, genieten.

Langs de zee. Ik mis de kracht. Het is geweldig mooi en heftig met windkracht5 en zand, maar ik blijf 2km hardlopen.

Vincent geniet enorm. Veel ‘vliegers’. Dan het strand af: superzwaar! Wandel omhoog en omlaag door het mulle zand. Op de helft. Pas. Al een uur onderweg!

Op een bankje stroopwafels eten. Stilte. Dan verhard een mijl naar de Kwal.

Weer alleen wij. Weer veel foto’s. Uitzichtpunt en dan gaat het weer mis: darmen in overdrive. Ik loop nog de 10km vol en dan een bosje in. Ik bleef het wel leuk en mooi vinden. Diarree stinkt en vies, maar opgelucht. Balen dat niks werkt. En ik durf nu niet meer te eten.

Bos. Geweldig knisperend rustig stil geel bos. We zwijgen. Ook mooi. Een km doorlopen. Dan runderen.

En zoeken naar de v1 installatie. Niet gezien. Ik tel af. Het gaat niet hard vandaag. Niet.

Bij Vincent ook niet vanzelf, maar ik ben een blok. Door. Het wordt drukker. Na 14,5 km kan ik niet meer goed. Mis gewoon keihard de voeding. Het miezert inmiddels. Verder is het weer oke. Somber en saai, maar niet koud.

We gaan nog naar een uitzichtpunt en dan naar de auto. Ik doe een blokje extra om de 16,16km vol te maken. En dan omkleden. Ik heb het koud en blijf koud. De hele middag. Ik rij terug. Geen pijn aan het been, maar wel stijfjes. Geen pijn aan knie. Uit-thuis gem 9:02.
En dan nog zwemmen ook natuurlijk. Links is stijfjes. Alles met achtje op het laatste hondertje na. Met R en een man en in het begin M in baan 3. M was snel, r prima. Eerst 150 inzwemmen, ging al niet vanzelf. Toen de 450 van Jan. Bc-arm-bc-been-bc-school-bc-rug-bc. Nog minder vanzelf en de been, school en rug ábsoluut niet. Achter. Afzetten was lastig met de slappe benen. Garmin vertelde zich compleet. Daarna piramide 50-100-150-100-50. Laatste baan wat harder. Ik kwam tekort. 1 op 2 ademen werd het. Lange slagen. Toen 200m r vooraan en de vierde baan sneller. En toen begon de trek: middageten overgeslagen. Het werd steeds erger! Ik kon echt alleen maar denken aan de eierkoeken! Hongerklop in t zwembad.

3x200m eerste en laatste baan snel en om de beurt voorop. De langste dikke 4 minuten van de training, toen ik zelf moest! Daarna nog 2×100 met eerste en laatste baan snel. Nog een keer voorop en de laatste baan voor het eerst echt mijn best gedaan, om sneller bij de eierkoeken te zijn! Nog 100m zonder achtje met slecht keermoment en toen de 25m om het getal rond te maken. Daarna gelijk eierkoeken op eten. Douchen kon weer een keer! Niet meer pijnlijk, wel stijf en te dik qua lijf. Thuis friet eten en eindelijk opwarmen, want ik had het voortdurend koud vanmiddag.

17 November – Binnen op de Zwift uitfietsen Coast to Coast met versnellingen

Bijzondere dingen: niet afgestapt, niet eens ingekort, een beetje mijn best proberen te doen om eigen PRs te verbreken, en toch nog even 300 hoogtemeters willen halen, snoep eten mag alleen tijdens het sporten, dus 2 eierkoeken en 3 galetten en toen was het op.

Minder leuk: iedereen haalt me in, terwijl ik écht mijn best doe. Dit is geen miniwattage, maar de hartslag haal ik ook niet. Bij het infietsen was het echt ruk. En er is toch wat weinig afleiding al met al. Ik zit op de telefoon en zie teveel geweldige giganten voorbij komen. Ik heb vandaag béslóten om beter voor mezelf te zorgen: minder snoepen, gezonder eten vooral. Minder wegen, me beter voelen. Het is een beslissing.

Misschien duurt het even voor appelciderazijn werkt? Ik snoep dus alleen tijdens het sporten en dan is binnenfietsen ineens beter! En het regent buiten en onweert zelfs even. Jammer dat ik uitkijk op werk en strijkwas. Ik kom op Jarvis Island. Helemaal leuk, met gedonder en gedoe.

Ik moet 7x versnellen en dat valt niet goed, maar ik doe vet mijn best de berg op. Schakelen en de hartslag helemaal niet hoog genoeg. Maar toch lijkt Zwift te snappen dat ik harder zou moeten gaan als ik net ingeschaald was. Ik doe het rondje nogmaals en wil alle pr’s breken: de berg op (30sec sneller), de sprint (net aan) en het rondje (van 10 naar 9 min).

Ik doe het om de versnellingen heen en span me even lekker in. Ik verveel me niet en zweet helemaal leeg. Buiten is het donker met regen en onweer. Ik doe het rondje ook een keer counterclockwise, maar de versnellingen zitten er ongeveer op en ik doe het kalm aan. Ik moet 25’ uitfietsen. Die gaan wel hard 🤷🏼‍♀️ kan ik toch 30 rijden waar het net nog 24 was. Ik denk elke keer: ik stop gewoon. Waarom maak ik het af… maar in doe het om 40km te halen en dan 42,2 en daarna 300hoogtemeters. En dan terug naar de rotonde. Enzovoort. Jezelf blijven uitdagen. Kan ik. Niet leuk, niet makkelijk. Maar ik maak de training vol. Net geen 45km. Ik vind het gezegend.

18 November – Nieuwe bootcampersclub

Het beloofde een zware dag te worden op het werk en niks was minder waar. Eerst een vaag gedoe van de coo, dan even zo vaag supportoverleg en wat het voor mij betekent blijft raar. Het geeft weinig zin en motivatie. Het is nogal onbegrijpelijk. Ik geef er niet écht om. Zit desnoods de tijd wel uit. Ik wil eigenlijk gewoon verder gaan, maar dan is er weer een overleg. Na de lunch hoor ik dat de supportdagen websites per week van 13 naar mijn 3 gaan. Weg leuke collega’s. Ik kan het nog niet alleen. Ze zeggen wel te blijven, maar ik snap het best: alles moet anders, zoveel mogelijk mensen weg of anders. En ik krijg niks op het eind. Een bedankje. Of nog niet eens. Ik ben er gelaten onder, maar het voelt niet goed. Ondertussen eet ik alleen nog gezond. Een banaan, druiven en bolletjes kaas. Maar ik heb wel honger in bed! En ik heb het KOUD, ijskoud ❄️ als ik klaar ben met werken kan ik meteen door met opruimen, de kattenbakken, eten bestellen, koken. Ik zou rust moeten nemen volgens de mesoloog, maar hoe dan?!?!

Na het eten door naar de bootcamp. Een nieuw groepje. Klein, niet te dik of te fanatiek of te Schreeuwerig. Gewone muziek en aftellen. Met oefeningen die een minuut duren en dat voel je! En met buikspieren. Ik heb last van mijn knie, maar rek het er wel uit. We zijn met 8 olv Tam. Geen oordeel. Geen geschreeuw. Lekker het dingetje doen. Verstand op nul. Ik word er niet eens echt moe van en ook niet warm helaas. Na de bootcamp door met het strijkgoed. Maar niet meer gesnoept na 9uur! 2 chocotoffs voor het sporten en dat was het vandaag. De rusthartslag daalt spectaculair. Ik zou misschien lactosevrij moeten eten en glutenvrij liefst ook, maar dan ga ik eten echt haten vrees ik. Met mijn gezin en me altijd aanpassend met voeding. Ben ik wat verbitterd? Vast, want ik moet een dezer dagen ook nog ongesteld worden.

19 November – Intervallen hardlopen: inlopen-7×3’z3/2’rust-uitlopen

Slecht geslapen, want de situatie qua werk dringt door. En wat het voor mij betekent. De spieren trekken s nachts, maar ‘s morgens is het weer over. Nergens last van eigenlijk. Ik moet om half 10 bij een meeting zijn, maar echt iets verteld wordt er weer niet. Alleen denk ik: wat moet ík nog doen?! Het is buiten somber en maar net droog, maar ik gok op vanmiddag. Ik drink gemberthee en nies veel. Maar ik voel me niet ziek. Ik zit lekker veel op de bank. De wasmachine doet al het werk. Na de lunch een lego-auto bouwen en dan rond 2 uur ga ik hardlopen. Het voelt koud aan volgens de berichten, dus een warme broek en warme trui. Ik heb het de hele tijd te warm bij het rennen. Eerst 20 minuten inlopen. Ik wil naar het pad achter jeugdland. Ik koers langzaam die richting op. Het gaat maar moeizaam, want ik blijf doorpiekeren over het werk. Lastig, maar ik weet zeker dat ik eind augustus vrij neem, als ik dan nog daar werk. Ik kom inderdaad waar ik wil zijn, maar het gaat absoluut niet hard of makkelijk. Logisch, want ik eet nauwelijks meer. Mijn linkerbeen is veel zwaarder dan rechts. Ik moet 3 minuten versnellen. Ik doe mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog en het tempo ook niet. Het lukt me gewoon niet om niet te stampen.

Ik zie de roofvogel die net op mijn foto staat. De zon komt er zowaar door! Ik ga langs het bos en eigenlijk zie ik helemaal niemand.

Ik doe de versnellingen wel, maar niks van harte of goed. Even raakt de hartslagzone 156 aan. Ik besluit er maar 5 van de 7 te doen. Zonder stoppen. Dan bedenk ik dat ik te ver ben gegaan en of ik langs de Almeerplant zal gaan voor oliebollen. Ik doe de 5de versnellig richting de Oostvaardersplassen omhoog en die gaat dan opeens weer lekker! Ik app Vincent of hij mij komt halen als ik oliebollen haal. De zesde doe ik ook, zo langs de plas en ik zweet en zet ietsje aan, maar het is bonus hoor! Ik tel maar eens mee. En dan gaat ie gewoon wel snel! En de zevende ook! Wind mee? Of hoeft het niet?

Ik jog 10km vol. 63’ 9,6 in het uur van de training. Uitvoering 61% Last van voorkant knie.

Ik haal de oliebollen en Vincent pikt me op. ‘Dat mag wel na hardlopen’, meent de vrouw van de kraam. Ik zal er geen één eten. Een paar stroopwafeltjes als beloning. En ‘s avonds lekker gaan zwemmen.

Heerlijk! Lange stukken, 1 op 3 ademhalen, brede insteek en weinig mensen in de baan en niet voorop.
We waren wel wat laat ivm parkeren wat niet lukte. Vol.
150m inzwemmen.

Alles met achgie. G vroeg of ik in baan 2 vooraan wilde zwemmen, lief compliment dat wel.
F (ik dacht dat hij j was) alles voorop. T de great daar achter, dan ik. We moesten 4 keer 250m doen met 50 school er tussenin. Achter mekaar door. Rustig tempo. Ik zwom soms T omver, maar kon door de rust eens goed opletten. 1 op 3 proberen. Uitademen, links, uitademen, rechts. Ideaal! Afzetten met de knie was ietwat gevoelig. School alleen op armen en dat hield ik bij. Ik genoot bijna van het zwemmen joh! Automatisme. Molenwieken. En dat bijna 25 minuten door! Toppie.
Ik had geen hartslagband om. Even geen zin in. Misschien blokkeert die wel iets aan doorstroming 😁
Daarna nog een piramide: 150-250-350-250-150. F voorop en tot de 350m zat T de geweldige er tussen. Die nam wat gas terug en ik zwom achter F verder. Ging net iets sneller, maar nog steeds goed te doen. Tot de laatste 150: de tijd was eigenlijk om en F zette aan. Ik ook, maar was m snel kwijt! Ik kan dan beter met 1 op 4 ademhalen wegkomen. Ook even leuk, nog aanpoten. Dank F: supertempo en super geteld. Ik hou van deze trainingen.

Jammer dat er wat buikkrampen voorbij kwamen, maar als ik maar het zwemmem kijk, is de periode nog niet aanstaande.
En ik kies er voor om me maar geen zorgen te maken om dat werk. Dat was een quantum line toch? 😳 ik zal er beter van worden. Daar kies ik voor.

20 November – Zwift: The Classic in Watopia

De bedoeling was 10×5’ met staan en rust, maar ik kan, durf en wil dat niet. Na een dag zoals vandaag op kantoor, met een overbelaste en pijnlijke knie en ook nog een menstruatie die losbarst net voor ik opstap, laat en weinig eten en slecht slapen. Op het werk zijn er fijne woorden over G door Es. Steun van M. Maar ook zorgen die E uitspreekt. Ik lever een website op. Luister mee voor de Engelsen. En net als iedereen, weet ik niks. Wachten en onzekerheid zijn het thema van 2024. Ondertussen is mijn knie stijf, doet de voorkant pijn. Als dat niet genoeg is om gewoon eens een keer fietsen over te slaan weet ik het ook niet meer. Maar ik ga lekker tóch!! Vincent doet mee Yathzee en daar verlies ik ook twee keer mee. Dik.

Ik eet stroopwafeltjes en dat is het enige voordeel van dit binnen fietsen. Ik haal niks. Qua hartslag of wattage of cadans. Tempo blijft natuurlijk ook net zo hard achter. Maar ik fiets wel. Langs de vulkaan en omhoog op Jarvis Island. Ik ga niet staan. Ik probeer het de achtste en negende keer, maar de fiets en ik zijn daar (vandaag zeker) niet voor geschikt.

Het poppetje op de fiets gaat wel netjes staan gelukkig 😁 Ik span me niet in. Doe maar wat. En ik fiets het uur vol. Hoefde maar 55 minuten, maar wilde 25km toch halen. Append met Joyce op het einde lukte dat mooi. Heb ik mooi de challenge Italie afgerond! Knietje doet geen pijn bij het fietsen, daarna weer. Buik krampt ook weer verder naderhand. Koud. Kil. En afwachtend.

21 November – Suf duurloopje, maar vooral Fun in the Snow

Ik dacht eerst dat ik tot 6uur moest werken, maar het was tot 5 uur. En dan gaan mijn collega’s een uur naar de garage of wandelen of ze gaan anderhalf uur een basisschool bekijken. Maar ik zou graag een uur eerder stoppen en in het laatste licht en de sneeuw gaan lopen. Ik kan het niet. De website moet af, mailtje beantwoordt, iets afronden. Een half uur extra doe ik makkelijker dan een uur eerder weg. En ik doe het voor niks, want straks neemt mijn collega al het werk mee. Ach. Ik heb het flink koud overdag. Om kwart over 5 sta ik buiten. Het is nog een beetje licht en het sneeuwt keihard!! Ik ga eerst tegen de vlokken in met zone 1. Het kan me niet schelen, ik lach van oor tot oor. Het is niet koud, niet echt nat, maar de vlokken zijn intens en komen op mijn ogen en mijn jas zit vol. Het blijft liggen.

Er is niemand op straat op 1 hondenbezitter na. Ik loop gewoon lekker mijn eigen ritme en heb nergens last van. Ik was vandaag zo ongesteld als een deur en heb heel veel thee gedronken en vaak geplast. Vandaag was het lastig niet te gaan snaaien. Op een eierkoek na ook niet gedaan. Ik maak foto’s op de besneeuwde brug.

En dan weer verder de ovp in. Stilte. Sneeuw. Alleen mijn voetstappen. Ik. Het stopt met sneeuwen. Er is nog licht. En veel modder. Ik moet om zandbergen die midden op het pad liggen heen. Dan het onverharde pad. Vooral modder is het. Er rijdt een graafmachine. Ik voel me niet meer schuldig dat ik hier na zonsondergang loop. Langs het centrum. Ik moet in z2 lopen, maar haal dat niet echt; hrf te laag. Boeit nie. Lekker lopen en als er wat pijn doet de ontspanning weer zoeken. Ik zie 1 fietser en zeg gedag. Het onverharde pad op. Ik loop een km door. Niet hard. Natte voeten door de modder. Ik maak een foto.

Het is niet echt donker vind ik. Herrie van de auto’s. Burlende herten. Ik geniet! Dan stukjes rustig, maar het is niet glad. Als ik de stad in loop, sneeuwt het weer een beetje. Ik ga rustiger de evenaar over en verzamel een sneeuwbal! ik maak 7km vol voor de deur. De sneeuwbal valt en ik maak er een popje van.

Ik ben niet koud. Totaal niet. Wel doet de knie weer pijn. Shit. Maar nu is het na een paar uur over. Ik eet bij en maak warme chocomelk. Ik had wat trek onderweg. ze vonden me stoer op insta en strava. Weet je wie stoer is? dm! Die zwemt een kilometer in zee bij Galway. Daar ligt ook sneeuw. En hij vindt mijn opmerking over de voetstappen in de sneeuw leuk….

22 November – Mayan 8 in Watopia op Zwift – super suffe duurrit

last van linkerknie. Stijfjes en pijnlijk in rust. Kilo afgevallen, maar nog wel een 7. Dietiste. En dan maar gelijk het volgende doen: fietsen. Binnen. Want buiten is het nat, glad en kil. Binnen is er verveling, warm en saai. Muziekje aan. Geen last van knie, maar ook niet van enig tempo. Alles was ook saai.

Stom onverhard omhoog. Ik appte wat, speelde candy crush en zenwoord. En toen nog een rete-end klimmen. Tempo nog lager en er was ook nog niks anders dan thee.

De route afgemaakt in net iets meer dan een uur terwijl ik maar 55 minuten hoefde. Ik snap het zelf niet eens. Waarom. De eierkoeken zijn nu ook op. Wat gedaan moest is gedaan: de was, kattenbakken, spullen gekocht, bij Manuel gekeken en teveel gesnaaid omdat ik te weinig had geluncht. En gehangen ook nog.

De rest van de dag last van mijn knie. Zorgelijk. Ik wil en zal morgen lopen. Lopen doet geen pijn, stilstaan wel. Ja, het is stubborn, maar ach…

23 November De Hollandse Duintrail – Een GEWELDIG halve marathon avontuur samen met Vincent

Het was koud! Zeker in het begin, maar na 3km had ik wel warm met ‘n thermoshirt, jasje, 2 buffs en handschoenen. Het is allemaal een beetje raar: geen vaste starttijd, geen prestatie te leveren, een soort rust. En nieuw voor Vincent allemaal. Mijn knie deed geen pijn meer. Ik had heen gereden. Nog even naar de WC en dan na wat uitleg gewoon maar gaan! Eerst verhard, langs de marine-toren. En dan het bos in. We haalden mensen in, maar het is zo heerlijk totaal niet druk. Het ging goed en best nog snel.

Ik bleef lekker lopen. De bosgrond is zeer prettig. En het bos ook. Ik moest wel plassen ergens in de verte doorhobbelen. We hadden een GPX en de route was helder. Veel bos en goede paden. Weinig zand. Ik had al 4 winegums op! Bij de eerste kilometer zei Vincent: winegum! Ik hield het aan, maar soms was ik te laat en dan sloeg ik er eentje over.

Stoppen bij de post dus. Vincent eten en ik wat drinken. En dan weer verder. Nog meer bos. Dat vond ik fijn, zoveel bos. Dan een duin over met trapjes, soort op en neertje. Dan zie je wel anderen om je heen, maar niks dat je in moet halen ofzo.

Ik hield het prima vol. Ook qua winegums. En dan de duinen in. We kwamen nog een mooie berg tegen waar we overheen moesten. Er waren mensen die samen alles aan het bespreken waren, maar ook eenlingen. Vincent vond het ook wel leuk geloof ik.

Ik dacht na 10km dat het prima ging en dat ik de 21 wel kon volmaken. Terug naar de post door het bos. Er vielen een paar druppels, maar niks wat lastig was. Ik nam een winegum van de post en toen was ik daarna, toen we verhard verder liepen, ietsje minder lekker. 12 km alweer. Ik ging even de bosjes in, maar het was alleen plassen gelukkig. Toen het strand op. Heerlijk! Windje in de rug en redelijk zand. Vincent kwebbelde vrolijk verder met de vraag ‘waarom’ en toen vroeg ik hem gewoon even stil te zijn. Even alleen maar lopen; heerlijk! Niet hard ofzo, maar wel pijnloos en moeiteloos. En weer een winegum verder. Het was best een flink stuk over het strand en het was er ook best druk.

We kwamen bij de start langs en iemand van de organisatie vroeg me hoe het ging!! Zoveel belangstelling. We deden een kilometer heel rustig, met wandelen en eten en toen door voor het laatste stuk door de duinen. Het was er stil, onverhard en echt prachtig! Zelfs zonder zon.

Ik vond het niet eenvoudiger worden, dat niet. Veel omhoog en omlaag, smallere paden, maar zo mooi! Kaboutertjes, vennetjes en van tijd tot tijd ging ik lekker wandelen. Geen haast, geen druk, geen pijntjes! Richting de zee. En toen kwamen we wel bij zand omhoog op 18,5km en ik appte Joyce eventjes.

Daarna kwam het helmgras om tussendoor te lopen. FANTASTISCH. Het deed Vincent pijn, maar ik vond het vooral erg gaaf en mooi. smal pad, rustig aan doen om inhalers langs te laten en veel foto’s maken.

het ging wel heel rustig achteraf, maar so-what! Toen nog een mijl over het strand en dat vond ik wel bikkelen en maar blijven rennen. Ik deed de HM net niet binnen 2,5 uur zonder de pauzes, maar dat was niet echt boeiend.

Wind tegen en blijven rennen tot aan de finish min of meer. Ik was echt tot tranen toe supertrots op Vincent dat hij zo meegerend had. Geweldig toch? Zijn vierde hm in een jaar! Ik was wel wat ‘op’ aan het einde. En vooral blij en trots dus.

14 winegums gegeten. matig gedronken, maar het water was ook erg koud. Vooraf wel een bidon leeggedronken. Na het poseren met de medaille door naar de WC. Ik moest al vanaf 17km, maar dat is grote winst. En het was niet smerig, maar gewoon. Dat is dus supergoed: die winegums werken stukken beter! Chocomelk krijgen van Vincent terwijl het nu wel regent en dan gaat mijn kind ook nog piano spelen, kan ie ook!!

Ik ging na een heel lastige verkleedpartij in de auto ook maar terug rijden. Geen enkele last van mijn knie of voeten. Helemaal niks!! Alleen dat ik baal dat het dus waarschijnlijk de ‘gewone’ schoenen zijn, want dit heb ik op trailschoenen gedaan. Fijn hoor, als er niks moet!!

En daarna….. zwemmen!!

Vincent zei nog: als je me een jaar geleden had gezegd dat ik n HM zou lopen en ook nog een uur zwemmen, had ik het niet gegeloofd!

100m inzwemmen
Daarna moesten we 400m doen achter elkaar met 2x50m schoolslag er tussen.
Als ik in baan 2 zwem, moet ik vooraan. Logisch. Daarna deden we 600m, met 2 keer 25m rug er in en zone 2 ook. Ik ging in zone 2 1 op 2 ademen en vooral heel fel doorsteken.
Ik had natuurlijk de hele tijd mijn achtje bij me! De schoolslag 1x niet en dan voel ik het knietje toch wat trekken.
Daarna deden we 800m; 4×200 met elke 200m afsluiten met 25m z2 of 25m rug. Ka gaf mij en Li aanwijzingen, maar ik snapte het niet zo goed en ik doe het met 1 arm maar verkeerd, maar ik weet niet welke en ik had niet zoveel zin om er op te gaan letten. Daardor vertrokken we later, maar ik deed snoeihard mijn eigen ding.
Daarna nog 100m wisselslag en ik zal het onthouden: in plaats van vlinder poloslag. Ik vind wissel niks.
Ik deed nog 100m zonder achtje en dat voelde wel goed, maar snel was het niet!

Ik had inmiddels ontzettende honger, want dat ene bolletje met vruchtenhagel en een proteinetoetje na de trail waren nauwelijks genoeg. Wel veel gedronken.
En toen was mijn oorbel weg. GVD. Die doe ik altijd uit, maar deze ene keer niet en deze oorbellen komen uit Ierland. Ik baalde er erg van, maar Vincent vond ook niks meer. Dikke jammer zeg en wat een smet.
We hadden wel een beetje, want we moesten na het pannenkoeken eten door naar het TVA feest in jaren 80 stijl! Voor mij was het allemaal wat teveel misschien, zo weinig rust.

Vincent reed en het feest was onverwacht leuker dan ik dacht. Er zijn ook een heleboel leuke mensen bij de TVA. Jammer is dat het voor deze mensen doodnormaal is dat je ‘s morgens een halve marathon trailt, een uurtje gaat zwemmen en ‘s avonds feest, maar voor mij is dat niet zo! Ik had wel een knieband om. Ik heb gedanst zelfs! Om 11 uur konden we met een gerust hart de dag afsluiten.

24 November Uitfietsen in de storm

ik was stijf vanmorgen, mijn knie deed meer pijn dan gisteren en ik ben moe. Ik heb erge hoofdpijn. Voelt niet goed. Rob werkt de hele dag, die komt pas om 5 uur een keer beneden. Ik lummel wat en doe wat huishouden, maar ik kom nergens écht toe. Ik vind de wereld raar en snap een hoop dingen totaal niet met al die influencers, trainersvolk, helden en gekken. Ik heb de grootste moeite om te beslissen of ik buiten met windkracht 5 ga fietsen of binnen waar ik snel af kan stappen. En of het slim is voor de knie. Het wordt buiten. De rest van de week kan dat niet meer denk ik. Binnen wel. Dus ik sleep mezelf de bank af en onder het dekentje vandaan naar buiten. Het is niet koud, maar de wind staat stom. Rondje ovp? Nee, geen uitwijk en op de knardijk wind tegen trekt me absoluut niet. Ik pak Robs fiets, kan ik altijd nog een motortje aanzetten als ik het niet heb. Ik ga naar de grote trap. Dan heb ik daar ‘beschut’ wind tegen. Het begin gaat wel lekker, maar veel energie heb ik niet. Ook geen muziek of afleiding.

Ik denk dat ik maar een uur vol maak ipv anderhalf uur. Een gele training is prima. En ik ben nou eenmaal niet goed of sterk of jong of geweldig. De brug over wind tegen en op de ibisweg heftig wind tegen. Het is maar even en zwaar. Doorbikkelen. Echt doordrammen. Op de grote trap ook. Maar dat is oke. Het motortje blijft op 1. De windmolens genereren meer energie dan ik heb. Maar zij staan stil op hun plek.

Ik pak de vogelweg en dat is niet leuk. Simpel. Nee. Niet. Wind keihard tegen. Veel takken. Eindeloos. En dan de a27 over omhoog. Niet makkelijk. Niet leuk. Punt. Daarna de paradijsvogelweg en dan terug de a27 onderdoor. Dat gaat leuk wind mee. Langs de grote molens en er is zelfs wat zon. Hoog tempo. Geen last meer van knie. Weg. Foetsie. Ik vlieg de polderwegen af. Klein stukje ibisweg is weer totaal niet leuk of makkelijk. Pad af. Ik vind het wel best. Wil naar huis. Korte route, maar net 72 minuten vol. Moet enorm plassen! Kniepijn WEG

25 November Bootcamp

Prima bootcamp voor een rustdag. Ik deed mijn best, ontwikkelde het eerste half uur kniepijn, maar het laatste half uur trok het weg. Veel kleine oefeningen. Veel matje. Ik bleef koud. Net als de hele dag. Ik had trek, ondanks het eten. Niet moe van geworden en ook geen spierpijn. Lekker genoten en geprobeerd. 1 van de meisjes wil een triatlon gaan doen! Grappig. Mijn conditie en uithoudingsvermogen zijn bovenmatig, maar korte kracht heb ik niet. Wel een kniebandje om. En de verkeerde schoenen, de gewone dagwandelschoenen. We moesten 50xtroitoir stappen, 50xsquats, 30situps en 30pushups tegen de wand doen. En dat 2 keer en sneller maar volgens mij telde ik niet goed! We gingen ook op en meer joggen en daartussenin oefeningen doen. En veel rust. Heel veel rust.

Verder was het ook geen drukke werkdag. Het thema van vandaag was toch wel: span je niet teveel in, dan gaat de dag ook voorbij. Met de nadruk op Duolingo Iers. Ik mag een paar dagen ‘gratis’ alles en daar maak ik volop gebuik van! Verder nul foto’s gemaakt. Wel foto’s gevonden van zaterdag nog en dat op insta gezet.

26 November – Zwift – Waisted 8 in Watopia met intervallen (indoor cycling) en ‘s avonds zwemmen

vanmorgen geen pijn aan mijn knie, ook geen spierpijn van de bootcamp en vooral geen energie voor wat dan ook. Gelukkig ben ik vrij en kan ik even blijven liggen. Ik ben om half 11 bij de fysio en ze behandelt de knie. Overbelaste pees = stress. Mijn voet zat vast en gedraaid en daardoor trok de pees iets teveel in de knie. Nu is tie écht geïrriteerd en maakt het lichaam het zelf. Ik had mogen gaan lopen, maar ik ga beter fietsen. Daarna door de kerstwinkel lopen is zwaarder voor me: teveel prikkels. Ik ga ‘s middags op de bank onder het dekentje zitten en val in slaap!! Ik slaap nóóit overdag, nooit-nooit-nooit. Dus ergens ben ik een beetje ziekig of niet mezelf. De kat Stekker pikt mijn dekentje in. Daarna ga ik toch maar fietsen. Binnen. Want de lampen gaan om 3 uur al aan en het regent. Ik heb iets van intervallen staan en zoek een 30km route uit. En ik pak chips en cola. Daar heb ik zoveel zin in! En tijdens het sporten mag ‘t, dus ik neem het er van en zie dat als enige voordeel aan binnen rijden.

Het eerste blok van 8×5 minuten duurtempo binnen een bepaald wattage met 40 seconden rust haal ik van alle kanten niet. Boeie. Ik haal mezelf in voor een PR! Het is wel warm. Ik luister muziek en dan ergens mis ik de route en moet ik terug en daar baal ik een beetje van. Aan de andere kant boeit het me ook net zo min als wat-dan-ook vandaag. Doordat de route er nu niet meer is, kan ik me concentreren op de training. Ik moet 1 minuut heel hard en 2 minuten rust. Ook dat acht keer. Niet dat ik de hele hoge wattages haal, maar ik doe mijn dikke vette best voor een minuut en trap m in het rood. Mijn spieren toch even vet inspannen! Het is maar 8 keer 60 tellen.

Ik rij netjes het rondje en dan haal ik de route blijkbaar toch! Ik heb een leuk gemiddelde gefietst en ik ben leeggedrupt aan zweet. De chips en de cola zijn op. Door voor het huishouden: de kattenbakken en de was. Mijn knie doet na het douchen weer meer zeer helaas. Maar het voelt niet meer overspannen.

En dan zwemmen om 9 uur ‘s avonds. totaal GEEN zin. Moe, verveeld, vreterig en nergens zin in, vooral niet in zwemmen. Waarom dan toch gaan en niet onder de deken blijven liggen? Omdat het op het schema staat? Omdat het kan? Omdat Vincent ook gaat en rijdt? Omdat geen zin geen reden is? Ik weet het werkelijk niet. In het zwembad wil ik al helemaal niet dat iemand ook maar iets tegen me zegt. Ik voel me niet zo geweldig en ik wil niet. Ik ben het behang hier en uitsloven staat er vandaag al helemaal niet tussen. Lekker in baan 2. Ik accepteer voorop gaan meer dan last van het geweldige keerpuntje in baan 3. Ik zwem 250m in. Alles met achtje vandaag.

Dan 4x100m met afzetten en drijven. Drijven is de pauze. Ik ga gelijk. Koppen dicht en zwemmen. Ik doe het netjes, maar ze houden me niet bij. Even goed. Boeit me niks. Dat mijn horloge 75m meet, irriteert me dan wel mateloos. 250m rustig en ik doe ook rustig. Maar de rest nog rustiger. Ik gebruik mijn benen niet en vind een 1 op 3 ritme. Dan weer 4×100 en lange slagen maken. Doe ik. Ik heb nog steeds geen zin. K doe het alleen maar. Ik heb nog trek ook. Ik zwem ze een halve baan eruit en neem net genoeg pauze. Dan 250m weer. Mijn rechterpols doet pijn; er zit een wrat op die nu ook lekker mee irriteert. Ik denk er sterk over te stoppen. Wat maakt het uit? Helpt dit tegen de zin in zwemmen? Maar dan is het 4×100 met 1op2,3,4 en 1op5 ademhalen. Dat vind ik leuk, dus ik blijf nog even. 1op2 gaat erg hard. En de rest eigenlijk ook. Dus na 50m (rustig) 1op5 heb ik ze ingehaald. Doe ik 50m extra. Kom ik mooi op 2km uit. Op die f*ck’n 25m na. Eigenlijk ben ik te snel voor deze baan… misschien. Maar ik heb nog minder zin over als ik al had. Nog 100m wisselslag met poloslag en zonder achtje en dan is het kláár. Ik had al geen zin en nu is het opper dan op. Ik heb 50 minuten gezwommen en ik doe nog even een stukje heen en weer dat de afstand klopt en dan ga ik douchen. Allemaal heerlijk zwijgend. De eierkoeken zijn sneller weg dan ik 100m kan zwemmen.

27 November – Eventjes leegstormen en wandelen

Het is een dag van niks, en toch vanalles. Sinds G zich ‘afmeldde’ omdat hij ‘zich niet goed genoeg voelde om probleem oplossend te denken’ en de collega’s de brokstukken weer moesten opruimen terwijl ik een website opleverde, de vergadering voorzat en de telefoon opnam. En mijn tijdelijke contract is minder waard dan dat. Het maakt me onzeker, ongelukkig wn nukkig. De website en helpen aan de telefoon en een filmpje maken is dan weer uitzonderlijk leuk, maar het lijkt ‘voor niks’. De situatie is nog onzekerder dan ik! En buiten is het donker, het regent en het is koud. Hardlopen staat er op het schema. Ik wil wel. Ik kan het ook, want mijn knie doet geen pijn meer. Ik ben wel vreterig en snoep teveel. Ik drink ook heel veel thee. In de avond stormt het. En dan is hardlopen toch niet wat me trekt. Daar voel ik me slecht door, dat ik oversla. Of dat ik morgen wel een uurtje wil spijbelen om te gaan. Maar ik moet even naar buiten. Rob en ik gaan wandelend de bak van Manuel ophalen en daarna met een ommetje door de wijk naar de AH. Even kletsen over werk en de wind voelen. Ook een dag als deze gaat voorbij. Morgen weer een dag. En toen zette ik mijn horloge bij de AH al stil. Ach. Boeie. Net zo min als iets van de rest.

28 November – Intervallen in het licht- anke spijbelt eventjes…

al die collega’s die de kantjes eraf lopen, nu mag ik eventjes! Snel spullen aan, warme dingen (te) en roze schoenen. Lekker inlopen met mijn kleine pasjes. Ik zet er echt veel meer, maar het is toch niet helemaal echt mijn ritme. Ik loop wel lekker, maar ik denk de hele tijd: je spijbelt, dat mag niet. Ik loop 20 minuten warm en het tempo is best oke. Maar links trekt toch weer wat. Niet veel, geen pijn, maar trekkerig. Mijn knie deed sinds vannacht ook maar weer zeer. Toch iets met werkstress. ?. Nou ja, ik loop nu heerlijk in het zonnetje en het is hartstikke mooi.

Dan moet ik 4 minuten hard; het tempo gaat mee, maar de hartslag weer niet genoeg. Dan 90 sec rust. En daarna 3 minuten hard. Het lukt wel. Niet 100% goed, maar ach. 90 sec rust. Ik pak het nieuwe pad door het kotterbos. In de 2 minuten hard steken er 2 reetjes over voor me. Dan kan het me even niet schelen dat ik het werk laat stikken. Wow! Ik slinger door het kotterbos. Onverhard en wind tegen lukt de hartslag wel om te halen. Ik heb het 🥵. Dan moet ik nogmaals 4,3&2 minuten hard. Net voor het viaduct klaar. Omlaag 3 minuten gaat wel snel, te lage hartslag. Ik ga nog even om. Ik tel de 3 minuten af. Veel te traag! Dan nog een keer dat hele blokje snel-langzaam.

Ik laat mijn hoofd met alle rotgedachten maar zitten en ik deing mezelf te denken dat mijn benen het werk moeten doen. Ik kom iets meer in mijn eigen ritme. Het laatste blokje ga ik iets langzamer, want mijn knie speelt wat op en ik moet weer 💩 Ik hou het op, maar het loopt niet meer zo makkelijk. So be it.

Netjes aftellen en iets langzamer tussendoor. Ik ga door het park en maak 10km vol in een uur op een voor mij aardig tempo. Meteen door naar de 🚽! Ik heb níks gemist op het werk. Kan nog even eten. Maar later is het weer ruk al OPrim weg wil en MS onblij is. Ik werk een uur extra op de noodlijn. Dan is het weer donker. Mijn knie doet weer pijn. Helaas verdomme. En dan in de avond nog even alles strijken. Kei hard strijken. Vrouwen boven de 40 moeten krachttraining doen. Maar ik heb nooit spierpijn, dus strijken telt bij mij ook. En het is weer lekker opgeruimd! Badge gehaald.

29 November – Wandeling met de collega’s na een extra werkochtend en hardlopen

Bij het opstaan deed alles een beetje pijn. Beide knieen, voeten, stijfjes. Dat is er allemaal ook snel weer uit, maar het voelt ‘oud’. Mijn tanden doen zeer en ik heb een beetje hoofdpijn. Niks zieks of ergs, maar ‘oud’. Ik ben ook maar 4 ons afgevallen en zit nu nog precies op 70.

We hebben vanmorgen vergadering gehad met het supportteam. Ohnee, eerst heb ik een ticket behandeld. En even goed met Jo en Jef kunnen praten over het project wat gister afgezegd is. Alles is zo ongecoordineerd. Die fantastisch lieve Jo heeft voor ons team een chocoladeletter voor sinterklaas meegenomen. Onwijs lief, dat is ie. M komt en er is vergadering. Niks duidelijk en het lijkt langs de meesten af te glijden, maar die zijn dan ook niet het hele developersteam kwijt. De website presentatie van Jo viel me tegen, in tegenstelling tot wat ik denk, kan hij niet álles. Na de vergadering hebben we sinterklaasfeestje. Ik ben ontspannen, lach en doe mee. Geen pijntjes meer. Het maakt me niet uit dat mijn kadootjes matig zijn, want ik heb plezier en ik ken ze intussen ook allemaal. Ik snoep wel iets teveel.
G is de enige die thuis zit. Ik had ooit gedacht: hij was er toch bij, maar nu irriteert het me dat hij ons, zijn team niks laat weten. Dat hij niet betrokken is. Dat we hem de hele week niet gesproken hebben, bij geen 1 meeting. En hij komt er mee weg! Hij wel. Terwijl ik hard werk.

We gaan even met zijn drietjes wandelen voordat iedereen behalve jo naar huis gaat. Jef en Jo en ik hebben het over G en alle onzekerheden. Ik hun J zo hard zijn promotie, maar het bedrijf moet nadenken wat zijn vertrek en Ms vertrek doen voor mij. Niemand vraagt mij iets. Alleen Jef. Die snapt het. Bijzonder gebied om te wandelen. Ik blijf mijn werk zo goed mogelijk doen. Ik vind het zelfs lastig op mijn vrije dag vandaag om niet een uurtje extra mee te pakken.
Maar voor mij telt hardlopen in het licht harder.

Hardlopen met versnellingen. 8 keer 30 seconden versnellen.

DIT GING NIET VANZELF. Misschien is 2 dagen achter elkaar hardlopen niet meer haalbaar. Niet op dit moment. Misschien in de zomer weer. Als ik sterker ben. Of een paar kilo lichter. En tóch: ik doe alles wat in de training staat. Niet zo snel of goed of gemakkelijk als ik zou willen, maar ik blijf het proberen. Met compressiesokken, met een muziekje en met honderd gedachten aan opgeven. De marathonschoenen aan. Maar het tempo wil gewoon niet. Mijn stappen zijn te klein en er zit te weinig kracht in. Het is niet mijn ritme wat ik altijd had, maar ik kan het niet terugvinden. Ik kijk naar de grond. Mijn knie trekt en vertoont weer hetzelfde pijntje. Ik wil 5km vol lopen zonder stoppen. Dus dat doe ik. Al gaat het niet 1 keer snel.

En ik zie zeker 45 van de 50 minuten op tegen de versnellingen. Stom en zonde, maar ik denk bij 3km of ik niet gewoon terug zal gaan of dat ik de helft doe. Ik loop 5km vol, heb het warm en de boswachters in de auto halen me in bij het brugje. Op de dijk sta ik even stil voor de foto’s. Het is supermooi, dat wel. Maar mijn darmen zijn niet blij met de taai van daarstraks. Dus mijn hoofd ziet het wel, maar voelt het niet. Ik ga het bos weer in en dat is genieten. Na 7km zie ik het wel, maar ik moet versnellen.

Dan klóppen de passen. It’s not easy, maar 30 seconden is te doen en de pijn in de knie trekt weg. In de 90 seconden rust is het weer sleperig. Ik moet wel popen, maar niet echt nodig. Ik ben moe, mijn ogen. Na de 4de denk ik nog eventjes of ik zal stoppen, maar nee-natuurlijk niet. Het viaduct op. Het gaat wel in heel wisselende tempo’s. Het is warm. Bij de laatste versnelling, onverhard, pak ik mijn ritme ineens even. Omdat het hierna toch lekker klaar is.

Ik maak 11km vol en push mezelf nog tot de weg. De getallen 11,14 in 1:11:14 zijn leuk. Thuis moet ik onmiddellijk 💩. Ik heb nog dezelfde pijntjes. Niet erger of minder. Ik wandel nog langs Manuels huis en de apotheek. Moet en zal de stappen halen. Ik heb het gedaan. Tempo 😞

30 November – Buiten fietsen en zwemmen

Vannacht sliep ik ontzettend slecht en lag ik flink wakker van het dieet en de adviezen die ik via de mesoloog heb gekregen. Mijn maag, bijnieren, darmen, pancreas, lever en nieren zijn ‘verstoord’. Hiervoor moet ik zo’n 13 pillen gaan innemen over de dag. Er zit ook een dieet bij en als ik dat volg, mag ik niets meer eten waarmee ik nu in leven blijf. Kijk, snoep en suikers snap ik ook wel, maar ook geen zoetstoffen meer, geen pasta, geen banaan, geen frisdrank en niet teveel water/thee. Gekookte groentes en niets kouds. En geen yoghurt meer, want lactose intolerant en geen chocomelk. Ik moet leven op gistbrood en een paar glazen water. Dat kan als ik een leven zonder sport ga leiden (want daar heb ik dan geen energie meer voor), een echtscheiding aanvraag en mijn baan opzeg om te gaan koken. Maar die baan heb ik keihard nodig, want de medicijnen kosten zomaar 205 euro! En als ik dat aanga, dan is het al snel kerst en gaat alles teniet. Ik krijg er zoveel stress van, dat het effect absoluut averechts is. Ik ben er zeer teleurgesteld door. Slecht en weinig slapen en deze dag is helemaal waardeloos qua eten. En dan ‘moet’ ik ook nog eens 2 uur buiten fietsen in de kou. Het is volgens iedereen zulk mooi weer, maar ik heb erg veel moeite met opstaan of blij worden. Ik ga node fietsen op Robs fiets met motortje en met een muziekje aan. en oversokken. Het is droog en ik moet nog 30km voor een badge en ook nog 45km voor een andere, maar die gaat het niet worden denk ik. Het gaat best redelijk, het fietsen.

Het is mooi, ik heb wind mee en ik fiets een klein stukje om. Intussen zit ik te denken aan dat dieet en ik denk dat ik het even moet laten nakijken door een dokter, de dietiste en dan in 2025 beginnen. Op de dijk is het heerlijk rustig en heb ik ook wind mee. ‘t Motortje blijft op 1 staan.

Het is inderdaad mooi met al dat heldere blauw en dat bruingeel. Echt hard ga ik niet. Ik twijfel ook behoorlijk aan alles en aan mezelf: niet snel genoeg, ik wil geen 2 uur en ik zie tegen alles op wat nog moet komen.

Ik ga door het bos ipv de Knardijk wind tegen. Er liggen veel gladde blaadjes en ik vind het wat akelig, maar verderop is er een nieuw breed fietspad. Ik doe maar wat rustiger aan, ik heb ook geen haast. Ik ga over mijn eigen pad en ook daar neem ik de tijd. Ik moet 1:36 volmaken en ook 35km en dan is het wel best. Na 35km ben ik er klaar mee en zet ik het motortje op 5. Ha! Dan gaat het gemiddelde tenminste omhoog… Maar ik moet wel het hele rondje afmaken voor de tijd dan. tussen 35 en 38km zet ik het motortje op 8 en dat is wat dom, zo langs het centrum, maar voelt wel even goed. De laatste km’s doe ik zelf en ik haal de tijd en 40km en een badge en die andere laat ik lekker zitten. Al die andere mensen die het dubbele fietsen op 30km/u. Ik stel niet zoveel voor ook. Thuis eet ik het allerslechtste wat ik kan vinden: de chocoladeletter met pepernoten. Lekker puh. Ik niet blij, dan mijn darmen ook niet.
En daarna gaan Vincent en ik weer naar het zwembad.

7 mensen in baan 3, met een paar idiote doorzwemmers erbij en 3 mensen in baan 2. Ik ga wel voorop hoor. Ik zwem 200m in. We zijn uiteindelijk met 4. Dan moeten we 450m zwemmen: benen 50, armen 100, heel 150, 100 wissel en nog 50 heel denk ik. Daarna 100m slagen tellen (25). We moeten 400m zwemmen, gewoon kalm. Ik doe maar wat met 100m 1op 4 en 100m 1op3 afgewisseld om het uit te tellen. Voorop kost gewoon meer energie. Maar ik doe toch alles met achtje. Dan 100m 1 op5, 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Ik word een paar keer aangetikt, maar ik mag vooraan blijven hoor. Dan doen we 175m borst, 75 school, 75 borst en 75 rug. Tot slot doen we 4 keer 50: gewoon borst, dan poloslag, daarna 1 slag minder per baan, wat er 2 waren bij mij en daarna nog een slag minder en toen zat ik op 20. Ik zwom nog 100m uit met achtje en 100m zonder achtje en toen telde dat ding weer langer door, want het was 2:10 weer. Ik was er moe van en nog net zo ontevreden als de hele dag al. Ik dacht dat ik harder had gezwommen. We hebben frietjes gehaald en toen moest er nog het 1 en ander.

De maand is om. Genoeg gelopen (ruim 145km weer en dat is keurig dunkt me) en gezwommen (20km, ook mooi), net genoeg gefietst (409km, waarvan ca 170km buiten en dat voor november). Genoeg geprobeerd in elk geval.

1 November –De maand in fietsen!

Ik loop de hele dag allemaal dingetjes te rommelen: naar de pedicure, naar de kapper (!), strijken, opruimen. Ik ben op de weegschaal gaan staan en ik moet echt minder eten, want de 7 staat weer aan het begin, maar ik hou het precies een ochtend goed vol. Na de lunch gaan Vincent en ik fietsen. Ik op Robs e-bike, Vincent op de zware mountainbike. Vincent mag een uur en ik moet 2 uur. Ik vind het koud. En het gaat zwaar. En sloom. En door de stad cirkelend. Tegen de wind in. Ik ken het wel. Ik vind het gewoon niet zo leuk en het is knap van die mensen die heppiedepeppie nu nog 80 kilometer op 30 gemiddeld fietsen: ik hoor daar niet bij. Ik kan het plezier daar duidelijk minder in vinden.

Ik vind de banden te dik. Ik moet stoppen om te plassen. Het is geen lekker weer. En ik ken elk pad wel zo’n beetje. Het motortje staat op 1, maar als ik niet harder ga als 25 werkt ie toch mee. Het grootste deel van de tijd dus. Op de dijk hebben we wel wind mee. Dan gaat het ietsje harder. En is het warmer. Rij ik 26, nounou…

We gaan door het Wilgenbos en het Vaartsluisbos en daar hebben we pret voor 10 omdat Vincent mij kwijt kan raken door te vroeg linksaf te gaan op het enige niet verharde pad. Vincent gaat naar huis, ik ga weer terug richting de dijk. En dan nog langs de plassen. Ik doe het maar gewoon, en ik wil 40km halen. Ik wist niet eens dat er een badge was van Garmin, maar ik wilde toch zo dicht mogelijk bij de 2 uur uitkomen. Na 45km (ruim) en nog een een ommetje vond ik het welletjes en was ik blij met 1 uur en 55 minuten. Heb ik toch weer buiten gefietst.
En ohja, je zou het bijna vergeten: geen last van gister!! Een beetje stijf bij het opstaan, maar GEEN LAST van mijn linkerbeen. Nu dragen die extra kilo’s niet bij en heb ik last van beide benen, ietsjepietsje. Maar eigenlijk is dat NIKS.

2 November – ‘stiekem fietsen’ op de racefiets in november, wandelen en zwemmen

Er stond geen fietsen op het schema, maar Vincent wilde de e-bike een keer proberen en het was mooi weer. Gewoon voor een klein stukje. Om te vieren dat ik in november nog steeds op de racefiets kan. Geen haast. Wel een zo blaadjes-vrij-mogelijke route opzoeken. Dus over de Trekweg. Vincent ging helemaal top met extra motortje! Al voelde hij ook wel een beetje dat het “niet eerlijk” is. Ik moest best aanzetten! Op de trekweg met wind tegen ging ik lekker achter hem stayeren.

Dan valt het tempo nog best mee. Maar ik vond het niet heel easy going. Beetje moeiige beentjes. Ik dacht eerst: ik ga straks nog rennen, maar ik heb nog niet genoeg vertrouwen dat alle pijntjes over zijn om dat te doen. En morgen ga ik ook lopen… Dus het is beter om het niet te doen. We pakken een fietspad binnendoor langs de Lepelaarsplas. Dat gaat eigenlijk nog best met mijn smalle racebandjes. En dan wind mee op de Ibisweg! Het is er ook druk in het begin en na de kruising zal Vincent voluit gaan met de motor op 9 en wind mee. Ik heb alleen maar wind mee en zit/lig ook lekker boven de 30! Ik ben blij met mijn eigen fietsje, die zo licht en makkelijk en vertrouwd is. Vincent maakt een foto en ik wil ook 5km voluit, hij haalt me wel weer in.

We fietsen samen weer terug ik fiets de 25km net vol. Vincent gemiddelde ligt hoger, maar ik vind boven de 26 ook leuk!

Hardlopen is dan niet verstandig, maar als Rob vraagt: zullen we naar Almeerplant wandelen, ben ik meteen van de partij! Hij een frisse neus en ik toch stappen maken. En genieten van de mooie herfstdag. Ik vind het bos echt heerlijk. Mijn been voel ik een heel klein beetje, maar ik ben door alles gealarmeerd. Rob vertelt lekker over zijn werk. Daar geniet ik ook van. We moeten door het gras, want ik dacht dat er een voetpad was en ik had ongelijk. We halen oliebollen. Ik heb geen zin om ook nog langs de Plus te lopen. Dus wandelen we weer terug. Toch een dikke 4 kilometer!

En nog zwemmen bij de TVA. In baan 2, want baan 3 was duidelijk te ambitieus voor mij. Even inzwemmen en dan de uitnodiging voor het feestje. Ik moest wel vooraan zwemmen in baan 2. Fijn dat JdW de hele training samenvatte: duur met wat techniek gericht op rotatie en op ademhaling. Maar eerst de normale inzwemmen: 50jes armen, benen, school, rug en elke keer bc er omheen. Deed ik keurig.

Toen moesten we 5x50m doen met 1ste keer ademhalen links, tweede x rechts, derde 1 op 3, 4de 1op4 links en laaste wat ik altijd doe: 1 op vier rechts. De eerste ging totaal mis bij mij, want mijn brilletje liep vol en het is niet mijn kant of ritme. Daarna ging het prima. Het derde blok was lang: een piramide 100-150-200-150-100 met elke keer 25 school er tussen. Onafgebroken. Ik kon het, vooral de bc, want bij de schoolslag haalden ze me weer bij. Ik vond het een flink end, 900m achter elkaar. Voorop. Daarna moesten we iets vreselijks doen: 2x50m benen en dan met 1 arm en ademen aan de andere kant als waar je arm vooruit ligt. Professioneel verdrinken. Ik heb het soort van gedaan, dat wel. Daarna deden we nog een keer een piramide, maar dan 25-50-75 met 25 rug er tussen. Ik vond het allemaal gezegend en deed het, maar het ging wel minder makkelijk. Alles met achtje en voorop dus. Toen nog even de 25m die ik ergens gemist had goedgemaakt. Het tempo met al die rare dingen er tussen viel wat tegen, maar de bc ging prima goed. My own little triatlon op zaterdag: fietsen, wandelen, zwemmen.

3 November – de Wolfsdreuvik bezoeken en trailen

Ik ging mee omdat ik in de Wolfsdreuvik mocht kijken. Verder vind ik een groep van 60+ mensen vreselijk veel te veel. Met HB meegereden. Naar het vliegveld van Hilversum.

Water vooraf en een halve gel. De eerste km vooraan, vooral voor de rust, maar natuurlijk vliegen ze me al snel voorbij.

Eigen ding doen… Kijken, foto’s maken en stil blijven. Nergens pijntjes. Dat was wel echt heerlijk! Lange broek en jasje aan. Het was later wel wat warm. Kilometer 2 ging ook vanzelf. Ik lette niet op de tijd, maar op de omgeving.

Liet de rest leuteren (over hoe geweldig alles was op de enorme trails).

Langs het water, onder het poortje door.

Helemaal in stilte met mezelf. En zo naar de 5km.

Onder de snelweg door en ik ken het eigenlijk niet terug. Ik liep en maakte foto’s en genoot van het licht. Ik dacht wel: ik doe straks mijn jasje wel uit. Langs mooi watertjes en prachtige zonnestralen.

En toen bij de Wolfsdreuvik. Ik deed mijn jasje uit en at een eierkoek! Experiment. Ik gaf de andere koek weg.

Ik wilde niet in de drukte in de Wolfsdreuvik. Ik moest plassen en werd wat koud bij het wachten. In de laatste groep ging ik mee naar binnen.

PRACHTIG. Fotogeniek, mooi en uniek.

Ik genoot er echt van. Toen ging ik snel alleen verder met hardlopen. Ik moest warm worden en met mezelf zijn. HEERLIJK.

Ik wist dat er nog een hele club achter me zat en de stilte en de knisperende bladeren en opwarmen en daarna inhalen. Ik vond het allemaal heerlijk.

Mijn tempo zat in km 9 en 10. Doorgaan tempo. In km11 belde Vincent dat hij 18:18 op de 5km had gelopen en 3de was.

Ik liep achter HB, maar die was opeens weg. Druk fietspad. Ik voelde het wel, maar meer moe en geen pijntjes. Geen aandrang ook.

Bij het huisje van het voetenpad. Ik was zo aan het appen dat ik verkeerd ging. Nog 1km volmaken.

Vliegtuigen en zondagsdrukte. Hartslag redelijk hoog, mooi tempo, goeie cadans. En vooral blij: genoten!! Geen gekak in het bos. Mijn eigen ding gedaan. Ook naderhand geen last. Helemaal niks. Nauwelijks moe. Misschien een heel klein beetje stijfjes.

4 November – Bootcampen – wat een “feest”

Eerst inlopen: Het ging niet zo lekker. Al na een km trokken alle spieren. Zouden het de schoenen zijn?!?! Dit zijn die met de veters. Ik hobbel twee km vol. Als ik wat harder ga gaat het beter. Het is m niet.

Bootcampen met M die gister 50 is geworden valt niet mee hoor. Holymoly. Ik heb maar niks gezegd, maar toen ik 50 werd geen megafeest met bootcamperts die je enige vrienden nog zijn, geen roze hummer, geen eindeloos gedans, geen gezuip; ik liep met het enige gezelschap wat ik me kon wensen een halve marathon. Ze vindt nu helemaal dat ze recht heeft op kraken en klagen. Ze durft het nog te zeggen/krijsen ook: “ik sport alleen maar zodat ik kan eten.” Ik heb weer niks gezegd. Dat ze moet stoppen met eten of alleen maar moet gaan sporten. de trainer was te laat. Rustig inspringen en daarna moesten we iets heel zwaars voor de bilspieren doen bij de bank. Pfoe. Toen een circuitje. Ik heb geen haast. Springen vind ik zo ruk. De rest ging wel. Toen een laddertje en explosief. Not my thing. ‘Ik ga rotterdam doen’ zei P. Halleluja alom. K dacht aan de marathon, maar hij bedoelde een hyrox 😂😂😂😂 blij dat het klaar was.
En toen weer naar huis wandelen.

5 November – Hardlopen: 20’ inlopen/4×3’ zone 3 – 2’ rust/ 5’ uitlopen en Zwemmen: duurtraining

Meteen na het werk gaan heeft voordelen: niet meer snaaien na 3 uur, ergens zin in hebben en naar uit kijken en hoewel de zon onder is als ik vertrek duurt de schemering eindeloos. Het is wel koud! Lange mouwen roze shirt was te dun. Broek met roze die ik 10000 keer heb gedragen is de elastiek van kapot. Hij zakt nu af na 5/6km. Balen zeg. Inlopen en genieten van het licht. Alles is roodbruin.

Ik ga langzaam t viaduct op. Kijk niet echt naar de tijden. Ik zie veel kleine vogeltjes langsrazen. Het voelt allemaal redelijk goed (maar koud dus) ik ga wel 3km halen in 20 minuten inlopen. Lekker langs de plas. Het is wel mooi met de rode lucht.

En stil. Op allemaal kleine diertjes na. Ik moet 3 minuten versnellen en ik tel ze af. Ik ga behoorlijk goed! Allemaal onverhard he. En onverplicht. Ik kijk vooral naar de mist en ik kijk naar het water. Het is nog niet echt donker. Ik ga kalm langs het oostvaarderscentrum. En dan nog een keer op het pad hard. Ik zet lekker aan. Nu wordt het donkerder, maar nog niet pikzwart. Ik loop het hele pad hard af. Tellen mislukt. Vorige keer was ik pas bij 140 en al klaar. Weer rust en ik stop even voor een foto. Dat kan nu niet meer rennend.

Er hangt een prachtige mist, een streep op het water. Ik moet nog een keer hard en natuurlijk het viaduct op. Ik hoor het hert in het water. Ik ben niet bang. Wel buiten adem en warm inmiddels! Net in de rust omlaag, en dan zie ik dat ik nog een keer moet terwijl ik van 3x uit ging. Ik pak het pad naar rechts en dat is donker en eng en verhard. Ik ga dus ook maar hard. Tjonge, even doorrammen en wegwezen. Ik heb geen last van mijn been of knie. Bij het opstarten eventjes van de knie. Ik hobbel nog uit naar huis.

Ik maak 7,5km vol. Dat is mooi de voorgeschreven drie kwartier. Blij dat het weer goed gaat, weer als vanouds. Maar ik merk wel dat ik teveel mee moet sjouwen. Als ik thuis kom is het wel donker. Ik heb nergens last van. Wel de gewone pijntjes. Toch de schoenen dan?

Dan door naar het zwembad. Eerst een soort inzwemmen. Het water was gelukkig warm.

Daarna lange blokken. Ik ging niet voorop. Daarom ging ik in baan 3. Ik ging achter J maar zonder achtje was die nergens. Het was 100-150-200-250 (of zoiets?!) bc en dan 50 armen, 50 benen en 50 rug tussendoor. Dat herkende ik tenminste nog. Al zwommen de dames heel hard voorop en haalden in.
Daarna 425 met afwisseling tussen de bc dubbele insteek, poloslag en vuisten. Ik had geen idee wanneer ze de techniek deden, want dat ging minstens net zo hard als een borstcrawl. Ik teste het bij de poloslag en hield het maar net bij. Bizarrrr. Ik zwom achter lalalalara en zij deed een keerpunt. Ik had daar last van, kwam moeilijker gekeerd. Dan werkt het water me tegen. Zij is dan sneller weg, maar ik haal haar wel bij. Meestal. De 25m terug deed ik het bijleggen maar. De rest had ik zelf tussendoor gedaan.
Toen nog een keer 850 met tussenin techniek. Bijleggen, oksel en slepen. Geen idee wanneer ze dat deden!!!! Ze zwommen waarschijnlijk harder. En de helft wist ook niet wat ze wanneer moesten doen. Ik raakte wel wat verder achter, want ik deed het wel. Ergens. Ongelooflijk, dat je zo je techniek doet. Ik zwom verder wel prima voor mezelf.
Als laatste deed ik nog 100m zonder achtje en dan doe ik er veel langer over dan 2 minuten!
Ik heb flink gezwommen en dat zit er mooi weer op. Hoeft het morgen niet.

6 November – Een wandeling door het park en binnen fietsen, iets met een ezel en een steen die elk jaar weer omhoog komt

Eindelijk lekker door het park wandelen met de leuke collega’s! Even geroddeld over dat we nu nog niks weten met betrekking tot de teamlead. Ik vond het allemaal erg rommelig vandaag op het werk. Nogal ongeconcentreerd. Uitleg geven en daarna is de ochtend alweer om. En dan s middags vallen de websites even om maar merkt niemand dat echt. Veel te doen, een hoop gedaan en toch weinig opgeschoten. Een beetje een onzeker gevoel over alles van werk aan alle kanten. En daarna vloog het om naar 5 uur.

Altijd als ik binnen ga fietsen, elk jaar opnieuw de eerste keer dat ik ga: ik kijk figuurlijk over de hoogtemeters heen. Ik zie een route van 45 km die ingeschaald staat voor onder het uur (LEUGENAARS, dat lukt niemand!!!) en ik heb anderhalf uur: dus dat moet me lukken (dacht ik). Ik zie de route: langs de dino’s en de kust en ik ga. Maar dan komt de eerste helling/kom en moet ik al 65hoogtemeters wegtrappen. In een lage zone. Want ik moet eerst 45 minuten opwarmen. Na een kilometertje of tien ontdek ik in Zwift waar ik de route kan zien en tot mijn afgrijzen staan er 500 hoogtemeters bij! Vijfhonderdenzes!!! Ik ben nog niet op een derde!

En dan moet ik straks nog drie keer 7 minuten heel hard. Dat valt vast langs de kust. En ja hoor, ik ga me echt aan de hartslagzone houden! Intussen loop ik helemaal leeg. Ik zweet me te pletter. En ik heb alleen maar 1 glas cola! Ik ben bezig met fietsen. Mijn benen doen pijn, maar ik maak 7 minuten vol! Het gaat niet om het tempo, maar om de inspanning. De drie minuten rust zijn van harte welkom en heb ik echt even nodig om bij te komen.

En dan app ik een beetje en ik kijk wat rond in de kamer en dan zie ik de bekers, het finishershirt en de foto. Wacht eens even: dat heb ik allemaal gedaan dit jaar! Ik ken geen enkele andere vrouw die én de marathon en de hele en halve triatlon heeft gedaan en ‘tussendoor’ won op een runbikerun en 30km hardliep en de volgende dag weer won. A won alles, maar kon niet alles doen. K geblesseerd. K deed misschien 2 heles, maar geen halve marathon los. En M heeft hulp nodig. M had een hoop bagage, maar wacht eens even: ik ook! Die examenstress was ondraaglijk, covid, een nieuwe baan, afvallen. Niemand doet het me na.

En ondertussen blaas ik mijn benen op en valt de hartslag zelfs even iets te hoog uit, maar ik zet door. Als ik altijd heb gedaan. Drammen. En de laatste keer is het zwaarst. Vooral weten dat er nog een klim van 160m in 6km komt, baart me zorgen. Afbreken? Andere route? Nee dus. Ik heb dit gekozen, dus ik maak het af. Ik red het met tijd. En zo ga ik in zone 1/3 naar boven. Hoge cadans, ademhaling rustig houden en liggen. Ineens stopt Zwift! Godver.

Blijf fietsen, nu ga ik ook verder ook en zwift pakt het weer op. K tel het stuk naar boven af en red het! e afstand en ik kan ook kog uitfietsen naar beneden en 50km vol maken. Netjes binnen de tijd.

Vincent komt met een ongelooflijk verhaal thuis over DG van de eindexamencommissie en opeens daagt er wat we een half jaar over het hoofd hebben gezien: de Duitse juf met slecht nieuws die ik me had voorgesteld als een oude docente blijkt een geweldige hardloopster van mijn leeftijd met een man die één van de best georganiseerde hardloop-evenementen in Almere organiseert. Hoewel haar naam uniek is, had ik die vrouw van de eindexamencommissie nooit in verband gebracht met degene die alles won toen ik 10 jaar geleden begon met hardlopen. En al helemaal niet met de triatlon in verband bracht, waar ze vrijwilliger van de eerste orde is! Ik app het verhaal naar Joyce. Drink veel cola en douche me. ✔️ & busted.

7 November – 6x negen minuten deurtempo, 30 seconden versnellen en 30 seconden rust.

Kil. Koud. Grijs. Laat. Moe. Saai. Geen zin. Niet echt tenminste. Veel gewerkt. En ik wilde vanmorgen al zo graag onder de deken blijven liggen. Nauwelijks tijd om te eten. En tussen alles door het beddegoed wassen. Mams bellen. Tickets verwerken. Ik wilde op de bank blijven zitten. Met een dekentje en chips en chocolade. Maar ik trok schoenen aan en een lange broek en twee shirts. Lichtje mee en het beste er van hopen. Handschoenen aan zelfs. Veel vocht in de lucht. 9 minuten kalm. Ging ook heel kalm. Hartslag wat hoog, maar niet te. Stille straten. Alleen felle lichten van schreeuwerige fatbikes.

Het liep zwaar. 30 seconden hard zat er niet echt hard aan. En maar denken onderweg. Duizend gedachten. Die komen en gaan. Ik probeer minstens 5 van de 6 te doen. Maar ik blijf lopen. Busbanen volgen. Bruggen over. Laag tempo. Het is niet anders. Maar ik blijf lopen en versnel ietsje de tweede en derde keer. Rust is gewoon echt even traag joggen. Ik dwaal. Ken het hier niet.

Grijs. Stil. Kil. Kleurloos. Toch 5km onder de 35 minuten. Waar je blij mee kan zijn… de vierde keer langs de Vaart en de Regenboogbuurt. Het sleept zich gewoon voort, ik sleep gewoon verder. Mijn been gaat pijn doen, voet in de kramp, neerzetten gaat niet soepel. Maar dan 30 seconden de pas erin en dan is het ritme weer beter. Ik ga die vijfde ook doen. De stilte zijn druppels die van de bomen vallen, stappen op de knisperende bladeren die gevallen zijn en auto’s in de verre verte. En mijn stampende kleine stapjes. Stilte is het licht van de lantaarns en ruisen.

Ik maak de vijfde keer ook vol. Ik zou wel 9km in een uur willen lopen, maar ik heb geen zin om me er moe voor te maken. Om uberhaupt het uur vol te maken en de route zo te verlengen is genoeg uitdaging. Ik stop niet. Doe ze alle 6. Zonder pauze. Uit-thuis is wat ik loop. Nog geen 9km. Ik maak ze toch vol. De mooie kanten: hoeft pas later thuis naar de wc en heb dan pas diarree. Vooruitgang. Hoge pasfrquentie van 180 gemiddeld. 93% uitvoeringsscore. Niet extra moe.

8 November – Fietsen met MvdB en op Robs ATB. 🥶

Geen last van het lopen gisteren. Ik ben gewoon een beetje stijfjes als ik opsta, maar dat is de leeftijd 😉 Ik bleef wat langer liggen, ging op de weegschaal staan (misschien moet ik toch echt stoppen met snoepen voor een beter resultaat) en het huis gaan schoonmaken. MvdB appt of ik ook mag fietsen net als zij. We gaan samen lekker rustig op de ATB. Ik pak Robs fiets, die het makkelijkst te pakken is en moet even enorm wennen aan schakelen en een zware fiets en het is koud! Ik heb twee keer lange mouwen en dubbele sokken, maar ik heb het niet warm.

Ik fiets lekker onverhard naar de manege. Verder hoef ik niet onverhard omdat ik op deze fiets niet. Dat is niks voor mij: ik ben een keer (te) hard gevallen en sindsdien vind ik dat crossen eng. Ik pik M op en we fietsen al kletsend richting de Stichtse Brug. Ik krijg het ietsje warmer, maar het houdt niet over. Mijn rechtervoet is ijskoud en links voel ik niet. We gaan naar de ijzeren brug die M nog nooit genomen heeft.

Ze maakt een rondje om de Groene kathedraal. Tegen de wind in richting de brug is niet leuk. Eigenlijk vind ik fietsen helemaal niet leuk, maar dit is hartstikke gezellig. MvdB kletst wel! Ik luister graag naar haar. Niet alleen omdat ze het bij iemand kwijt moet, maar ook omdat het prettig luistert. En ik haar wel aanvoel. We gaan met de wind mee langs het water en dat schiet lekker op en is lekker warm. We rijden door tot de andere manege. Dan achter het kasteel langs en over bruggen richting de Floriade. Het verbaast me dat M niet ook overal de weg weet. Ik vraag het ommetje langs de vuurtoren aan.

De bidon pakken lukt me niet, die zit te vast. Ik fiets met gemak. We gaan ook niet hard en dat hoeft niet. Dan gaan we door de stad om terug en ook daar maken we een ommetje, omdat M de 1,5 uur moet halen. De scholen zijn net uit en het is druk en onrustig. Toch een stukje wat ik niet ken! Zij gaat naar huis en ik fiets ook weer naar huis. Nog een keer hetzelfde stukje onverhard en dan over de Trekweg terug. Ietsje meer dan 2 uur en daar ben ik heel tevreden over. 44,4 kilometer. Vind ik ook prima. Mijn voeten hebben ongeveer net zo lang nodig om weer warm te worden! Het tempo valt me mee, de fiets en omstandigheden (vooral gezelligheid) in aanmerking genomen. Ik ben er niet moe van en wel hongerig. Er is te weinig chocolade in huis helaas. Of misschien is dat maar goed…

9 November – Zwemtraining

Wel beginnen met banen wisselen want baan 1 was leeg, die werd baan 2 en ik zat in baan 3 die naar baan 2 ging. Ik was veel aan het kletsen. Na een dag bezoek en heel erg veel lekker (en slecht) eten was het zwemmen zwaar. Ik had ook heel slecht geslapen en was erg prikkelbaar. Ik ben niet sterk met verjaardagen en vertellen. En lang in de auto zitten. Ik word stijf. En ik zie alsmaar om me heen hoe lastig het is om ouder te worden. Daar komen heel veel ongemakken bij. Ik zie er niet naar uit. En ook niet om mijn verjaardag weer te vieren. Maar goed: terug naar het zwembad.

Bij het inzwemmen zat het brilletje vol. We begonnen met 4×100, de eerste baan een andere slag en de laatste baan iets sneller. Schoolslag, rug, toen moest ik voorop en het werd samengestelde rugslag en nog een beetje vlinderen. Toen 2×300 waaravn de eerste 100 met zijn tweeen: 1 benen en 1 armen. Ik wisselde niet samen met R: zij met flippers de benen, ik met achtje de armen. Heftig en snel. Ik deed de 200m daarna voorop, waarvan de laatste 100 sneller. Ik zwom fors door, maar het voelde als geploeter. De andere keer deden R en ik hetzelfde saampjes en toen liet ik GR voorop en zij was zoveel sneller dat ik nog alleen zwom. Anyway, daarna 2×150: 25 polo, 25 benen (ik deed wriggles), 50 rustig en 50 hard. GR weer voorop en ik weer alleen. Daarna een man vooraan en dat was te doen. Toen 3×75 met eerst onder water en dan (zo der achtje!!) de rest snel. Ik was stuk en we deden 50 te weinig want we moesten nog 2×50 techniek doen: vuisten en oksel. Ik vond het allemaal en hoop geduns. Ik deed nog 100m met achtje en lette goed op de insteek met vingers omlaag, breed insteken en rust en hoofd. K was blij dat het klaar was en kletste weer verder. Ik had het koud en weer honger. Ik was een beetje blijer met een dikke snuggeldeken op de bank na een bord patat. Morgen beter. En weer een dagje ouder. We beginnen morgen ook met ander Ierse zinnen.

10 November – met Vincent op trailsafari door Natuurpark Lelystad

We zouden naar Lage Vuursche, maar Vincent zou misschien om 1 uur met een rally mee vanuit Lelystad. Dit was een leuk alternatief. Zwerven door het Natuurpark bij Lelystad. Het was stil en grijs weer. Leek kouder dan het was. Mijn 2 laagjes waren prima. Compressiesokken en rugzakje. Ik at een banaan. 🍌 we gingen. Door de watertuin.

Langs het prehistorisch dorp. Over het natte gras. Kletsnatte voeten halen. Het ging niet gemakkelijk, maar wel vanzelf. Niet echt mooi door het grijze weer. En de lege velden.

Ik zei: tot 3km. Maar ik maakte er tot Vincents ongenoegen weer 5 van. Bruggetjes, uitkijkpunten, runderen en elk ommetje meenemen. Geen bevers en het duurde tot dik 5km bij de zwijnen die aan het schrokken waren, voor we pauzeerden.

Ik at een gel en moest plassen. Er waren een paar mensen. We zwierven weer door. Uitzichtpunt over. Bordjes 🪧 volgen. Richting de herten. Nergens te zien. Geen edelherten, niks.

Weer over nat gras en terug over een pad. Geen idee meer waar we zaten in het park. Ik wilde tot 10km lopen, maar bij 8 gingen we zoeken naar de weg. Langs een huisje en genummerde bomen. Ik voelde me niet zo goed meer, moest naar de wc 💩. Het voelt dan allemaal zwaar en slecht en negatief. “We hebben toch lol”, riep Vincent wel tig keer. We slingerden wat. Maar geen hert 🦌 te zien. Ik moest opeens dik aan de diarree de bosjes in. Erg vies en smerig en ik schaamde me. Verborg de witte zakdoekjes. Ik denk dat het gelletje me niet goed valt. Het is na het stinkende schijten allemaal weer beter. Sorry mensen.

Over het pad terug langs het water. Op zoek naar de ‘waterskipaarden’. Vincent zag iets met ‘..skipaarden’ 😄😄 we zagen veel winsenten en stopten lekker vaak. We vonden de paarden in een ommetje.

En haalden op het gras weer natte voeten en gingen het waterpad op en neer.

Ik vond het na 12km best zwaarder worden. Doorrennen was lastiger. Vaker stoppen en kijken. Ik wilde ook niet meer eten. Vincent deed 14km. We zochten ook nog vergeefs naar otters.

Ik maakte alleen 15km vol. Niet snel, maar ☑️ 8:01 gemiddeld uit-thuis. De helft verhard en half trail. garmin Badges binnen en geen pijntjes. Alles een beetje gevoelig en wat vermoeid, maar geen last van knie, kuit of linkerbeen. Alleen ietwat stukke voeten. En vreterig.

11 November – inlopen, bootcampen, regen, uitjoggen

ik vind het toch zo niet leuk. Dat gebootcamp. Ik ben geen explosieve sporter, ik ben een ultieme duursporter. Ik heb echt geen zin. En dan nog regen ook. Donker, somber, sneue mensen: waarom moet dit…. Ik jog er heen. Op de ‘verkeerde’ schoenen, maar het valt mee vandaag. Gewoon heel rustig en door de regen, maar wel blijven lopen. Ik heb geen greintje last van de 15km van gister. Niks. Echt nikserdeniks! Ik wil door met de bootcamp want ik vind nat stilstaan de grootste ramp. We doen op en neer inlopen en wat oefeningen en lunches en zo.

Niet vreselijk erg of moeilijk of lastig ofzo, maar ik heb er geen lol in. De rest is iets minder klagerig vandaag. De 6 mensen die er wel zijn dan. De 5 die hebben afgezegd hoor ik gelukkig niet. En 1 miept altijd. We gingen iets doen op het veld en veel sjouwen met zakken en hoge armen. Die armen vonden het maar heftig vandaag. We gingen ook heen en weer lopen. Dat vind ik dan wel leuk; blik op oneindig en maar keren. Ondertussen was het soms droog en soms ook niet. We deden ook iets met opdrukken, maar dat was echt niet mijn ding. Handschoenen nat en vies en broek ook. Dat was niet leuk. En rondjes op het veld met de slamball en snel door het trapje en dan zijwaarts en achteruit lopen en sprinten. Ik laat mijn spieren wel werken hoor, maar ik haal er geen lol uit. We deden dat gedoe op het veld twee keer en ik was er best moe van. Ik doe maar weinig half. Toen gingen we op de muziek 7 minuten blijven bewegen. Dribbel op de plaats en lunches en jumping jacks en steeds sneller: kijk, dat hou ik al die tijd onafgebroken vol. Doordrukken. En dan rekken. Toen dacht de miep dat ik 54 zou worden. Het begon weer te regenen. Ik jogde naar huis en zag een ander groepje. Dat maar gaan proberen. Die staan tenminste droog en het is dichterbij. Heb ik spierpijn? Niet echt. Maar het is stom om zo je 50ste jaar af te sluiten. Ik heb de heen- en terugloop gecombineerd. Op de weg terug meteen maar bij een nieuwe groep info opgevraagd. Terug ging helemaal niet meer soepel, dat rennen!! Einde van het 50ste levensjaar.

12 November – rennen, feestvieren en zwemmen op mijn 51ste verjaardag

om 7 uur wakker met een blije Garmin en Happy Birthday muziek. Lekker tot 9 uur blijven liggen en candycrushen.

Daarna opruimen en alles heel schoon krijgen. Lopen op nieuwe schoenen, want de andere 2 paar zijn nat. Lekker roze alles. Ik ging lopen en na 1km kwam de zon door. Klein kadootje.

Ik zag de Marionnen. Ook een kadootje. En IE wandelend tussen de intervallen. Ik was wel wat stijfjes van de bootcamp gister en voelde het linkerbeen een beetje. Voorzichtig dus. Niks meer stuk maken op mijn leeftijd 😏 het bos in. De schoenen lopen prima! Muziekje erbij, zonnetje: alles goed! Na 20’ inlopen gaan versnellen. De hartslag moest naar 160, maar dat haalde ik echt niet. Bleef op 153 hangen. En ik had geen zin om me meer in te spannen om t wel te halen. Slecht? Nee, ik ging gewoon wel sneller en deed meer dan inlopen. 2’ Rust. Tempo viel me mee.

Ik heofde er maar 4 te doen van mezelf. Van de 5. De tweede verhard, omhoog en tegen de wind in haalde ik de afslag eventjes. Het was stil en mooi overal. 1 fietser gezien. Ik deed wat me lukte en wat ik wilde: versnellen, maar niet te gek. Zo ook de derde. Op de helft! Ik besluit rechtdoor naar het centrum te gaan want ik wil eigenlijk de 9km halen. De vierde keer kom ik wel veel wandelaars tegen. De hartslag komt niet echt op 153. Uiteraard doe ik de laatste ook, maar het pad is glibberig en smal, dus ik ga niet meer voluit. Rustig het trapje op. En dan terughobbelen en me realiseren dat het bijzonder is dat mijn ouders op mijn 51ste verjaardag nog allebei kunnen komen en zelf rijden.

Ik moet thuis wel meteen rollen en chocomelk drinken, want de linkerkuit zit flink vast. Na het rollen is het eruit. GEEN GEKAK ONDERWEG. Douchen en dan appeltaart bakken. Net voor de visite komt moet de vaatwasser aan en daar word ik even pissig van. Het is gezellig en de tijd vliegt voorbij. Dan ga ik NIET fietsen. 🚳 maar even op de bank zitten en friet eten.

Niet het gaan zwemmen was het dapperste vandaag. Ook niet het hardlopen. Of bezoek ontvangen. Ook niet de machine was doen of papa al mijn medailles laten zien. Niet het zomaar piano spelen of frietjes halen. Nee, het allerdapperste was het om NIET te gaan fietsen in dat uurtje tussen dat het bezoek weg was en het eten. Ik had me voorgenomen vanmorgen om alle drie de sporten te doen als dat kan mogelijk was. Het had gekund. Maar ik ging even Zenwoord spelen op de bank. Het was niet verplicht volgens een schema en ik was vermoeid van de visite. Dus iets nalaten en niet doen, is soms krachtiger dan wel gaan. Ik had ook Zenwoord op de fiets kunnen spelen en met iedereen kunnen appen ja, maar dat heb ik dus niet gedaan.

Zwemmen stond ook voor morgen op het schema, maar ach, het kon vandaag. Vincent reed. Ze feliciteerden me in de kleedkamer. Ik dacht aan wat papa zei; ‘je doet het allemaal maar mooi en met plezier, wie had dat gedacht.’ Ik zwom 300m in en dat ging lekker. In baan 2 met achtje. Tempotraining. Van R. Ging ie melden dat ik jarig was!! Ga weg zeg. Dat had niet gehoeven. We kregen op : 200m z1- 100m z2- 2×50 z3- 2×25 z4 en schoolslag en dat twee keer. Maar onze baan (ik voorop) deden 2×100 en toen liepen we uit de pas en deed ik de tweede keer 150m z1. Ik zwom dus alles voorop. De lage zones wat te hard, de hoge zones wat te zacht. Maar Garmin telde op de korte afstanden de pauzes mee. Ik stak breed in, ver in, haalde laag bij het water adem en als het molentje ging, ging het goed. Ik vond voorop prima, kon ik zelf zwemmen. Alleen de schoolslag ruk, mijn been en knie zwabberden en ik deed 25 school en 25 borst. Na die lange serie deden we vier keer 100. Steeds iets sneller. Ik ging de laatste wel voluit en zo voelde het, maar qua tijd was het matig. School/borst combi. Toen nog 4×50 ook steeds sneller. Ik deed het maar minder hard. Had gewoon een beetje moeie armen. En dat de animo om echt diep te gaan dan ontbreekt. Ook nog 2×25 hard. Man voorop.

Ik heb de zwemtraining afgemaakt en zo de dag afgesloten. Er waren geen douches, dus dat moest thuis nog even. En dan is mijn verjaardag lekker voorbij!

21 oktober – hardlopen: 10 minuten inlopen en 6km hardlopen

🇳🇱 Ze rent.
🇮🇪 Ritheann sé.
🇮🇪 Rithim.
🇳🇱Ik ren.
Rithim. ook: Ritme.

Is dat toeval?! 🍀

Het ging niet vanzelf, het ritme ontbrak en helemáál niet snel!! Het vóélde wel als een prima tempo. Misschien toch te zwaar? Ik bedoel maar: als ik 4 kilo te veel weeg en dat komt 4x terug, is 16kilo toch wel veel! En het was warm en vochtig. En een drukke werkdag! En gewoon 3 weken niet gelopen; dus conditieverlies. Niet in mijn hoofd, maar in beide benen. Mijn rechterbeen doet meer dan links! De pasfrequentie en de hartslag zijn hoog. Het pasritme is ook nog niet het mijne. Soms lukte het te ontspannen en niet te stampen, maar met enige vermoeidheid (?) gaat het sneller mis. Heel sloom en met kleine pasjes beginnen is niets voor mij. Na tien minuten reset en lekker gaan lopen. Maar niet hard dus blijkbaar. 6:35! Moeilijk om me daar bij neer te leggen. Linkerbovenbeen is stijfjes. Na 3km (in de 6) een korte fotostop.

Lastig op gang te komen, maar ik kan goed volhouden. Ook als het tegenvalt. Gewoon doorzetten en een beetje de weg zoeken en proberen te accepteren dat er wat is weggesijpeld de afgelopen maand. Een heel klein beetje miezer na 5,5km. Niet eens de moeite. Ik heb de groene compressiesokken aan en een korte broek en lange mouwen (roze). Nouja, wel weer gedaan. Voorzichtig doorbouwen. Heel voorzichtig. Nog maar een keer. Maar vorig jaar met de peesplaatblessure is het ook over gegaan en kijk eens wat er dit jaar lukte!!!

22 oktober – Omdat het nog kan: buiten fietsen na het werk

Mijn been deed vannacht pijn. De hele nacht trekkerig. Heel lastig. Vanmorgen was het been ook stijfjes. Vooral de knie nu weer. Niet pijnlijk en gewoon te bewegen, maar wel lichtjes alarmerend. Toch jammer. Ik zit overdag achter een bureau en dan trekt het helemaal weg!! Gelukkig maar.

Ik dacht: ik heb zin in fietsen. En in op de bank liggen. Ik kan de hele winter nog op de bank liggen. Maar fietsen buiten na het werk, dat kan niet meer na deze week (ik kan dan wel weer op dinsdag overdag misschien). Dus won het fietsen. Geen muziek, geen bidon, geen fietscomputer, geen route. Gewoon maar wat genieten! En ik hoorde de fiets en de eikeltjes en de blaadjes en de wind. Ik zag de kleurtjes en de prachtige zon. Ik had wind mee en geen wind tegen. Ik probeerde de cadans hoog te houden. Ik droomde wat weg, ging wat rare paden in onder de a6 door voor Haje langs en ik fietste gewoon. Ik maakte een fotootje en ik ging door het bos. Gewoon stukjes dubbel. En het maakte me niet uit hoever of hoe.

En zwemmen. Er is altijd 1 dag dat zwemmen niet lekker gaat: de dag voor het feestje 🩸 losbarst. Of de buikspieren dan anders gespannen zijn of de benen wat slapper: Ik weet niet, maar het voelt dan zwaar en blokkerig. Ik dacht al: vandaag nog maar gaan nu het kan. En ik denk dat ik gelijk heb. Het ging niet heel soepeltjes. Het ging hoor, maar alsof ik een steentje op mijn rug heb. Ik zwom al sloompies in, ik weet het dan meteen. En in baan 2. We kregen 4 minuten blokken: zone 1 en 2 afgewisseld. Niet dat het voor mijn tempo iets uitmaakte: ik kwam even ver, al deed ik daar in zone2 meer moeite voor. We deden het tien keer, maar ik was het na 4 keer al moe. Het horloge vind het ook zo moeilijk met die halve banen enzo. De zesde keer was ik het hele zwemmen gewoon zat. En toen heb ik maar eens gedaan wat ik Vincent vaak zeg te doen, maar zelden uitvoer: lekker eerder stoppen. Dan kunnen we douchen (de helft van de douches doet het weer niet) en rustig omkleden en een beetje op tijd thuis zijn.
Ik ben moe van de hele dag werken, slecht slapen, alleen alle tickets voor websites doen en ook nog en beetje sporten en slecht eten. Maar de dag is weer om. En ik heb ook nog gesport.

23 oktober – Wandelen en het welverdiende TVA speldje

Nog niet 🩸. Wel hoofdpijn, obstipatie, vreterig en kramp.

Mist en geen uitzicht in de morgen.
Alleen M en ik op kantoor. Geen G. Wel een rare opmerking weer dat hij wel wil gaan uitleggen aan de meiden. Tickets. En telefoontjes. Toch onrustig.
En mijn eerste website opgeleverd voor de Osdorpse Montessorischool! Yeah.
Supergrappig appje van H omdat ik eerder stopte met zwemmen.

Wandelen in optrekkende mist naar de tabakswinkel en naar het Weerwater. Er is al lichtkunst.

s Middags ook veel verschillende dingen en domeindingen en dingen die niet direct lukken en daar baal ik dan van. Vanaf vier uur weer alleen in het kantoor. Met uitzicht en lage zon.

Thuis ook wat ongedurig.

s Avonds vergadering TVA en het speldje ophalen. Die krijg je van de triatlonvereniging als je de eerste keer de hele triatlon in Almere voltooid. Ook leuk. Maar mijn hart ligt niet in Almere, in de polder of tussen het overleggende handelsvolk. Het ligt tussen de groene rotsen op overlevingsstand.

24 oktober – De dag die sneller om had moeten gaan en alleen geschikt is voor wandelen

Soms moet je niet meer willen dan wandelen

• een idiote buurman die vanaf half 6 buiten belt met zijn harde atem
• dan zegt de enige ervaren socs-collega af. Eikel. Ben ik verantwoordelijk?!
• Ik ben echt boos op G. Het enige leuke: dat J er op zijn vakantie plezier van had.
• voelt als vorig jaar bij metafoor, maar dan zonder leuk werk en leuke collega’s
• frezen bij de andere buren
• ongesteld
• hoofdpijn
• teveel chocolade in huis

• buikpijn: verstopping en krampen
• een inactieve school
• een townhal bij rob
• een companie update bij mij
• een offline website
• j die helpt vanuit zijn vakantieadres in polen
• telefoontjes en tickets genoeg
• enigszins wanhopig
• snel eten
• de lader ophalen en zomaar ‘spijbelen’
• de noodlijn
• moe
• leegloop
• geen zin in eten
• zeer heftige diarree
  Kortom: sommige dagen vragen om overslaan
  En dan is actief sporten vragen om problemen
  Dus wandelen en bijkletsen en mijn darmen gaan helemaal los. Letterlijk. Meer hoofdpijn. Meer leegloop.
  En ook nog moe. En een wat stijf beentje.
  Not
  My
  Day.
  Totally
  NOT
• Maar wel onze eigen sleutelhangertjes

25 oktober – Na een mooie boottocht om bij te kletsen op de zware fietsen naar buiten

Smorgens een boottocht met Joyce. Ik loop helemaal superhard leeg. Heel heftig. De boottocht is wel aardig, maar samen met Joyce is heerlijk. 🥰 brood met kroket gegeten. Lekker gemopperd en alles besproken.

Lekker samen met Vincent fietsen in de middag. Ieder op een fiets van Rob: Vincent de mountainbike, ik de ebike. Wel op standje 1. Lekker met de zon en zonder wind. Binnendoor langs de plas. Geen haast. Maar ik vond het leuk! Vincent door het bos en ik verhard. Daarna wel wat moe ‘s avonds.

26 oktober – Trailen op de startbaan en zwemmen in het zwembad en wandelen om het Weerwater

Heel fijn dit!! Ik vond het spannend, want de bedoeling van 10km heb ik deze maand niet gelopen, zeker niet makkelijk. En ik wil geen pijn. Ik rij en moet ver om. De mist trekt net weg. Plek zat op de parkeerplaats, maar er komt een busje met kinders als ik net zit te plassen. We gaan redelijk snel. Vincent heeft het rugzakje, ik compressiesokken. Het gaat wel redelijk goed. Geen pijn ergens. We slingeren via het monument naar de baan.

Ik wil niet stoppen met rennen. Op de baan zijn de kleuren geweldig!! Echt prachtig. Blijft mooi, die vlakte. Ik maak veel foto’s. En Vincent ook.

Blijf lopen en het tempo is oke ook nog. De linkerkuit zit wat vast. Dat is niet erg genoeg, maar voelbaar. Meer niet. Vincent haalt me bij en we rennen samen de baan verder af.

Al drie kilometer en het gaat weer normaal!! Langs de hangars. Het licht en de kleuren blijven supermooi. We gaan het bos in en ook daar heel erg fijn en genieten.

Ik wilde de 5km vol blijven lopen, maar we kijken naar de zweefvliegtuigjes. En dan verder door het bos en kletsend over rempods en spoken hier. We komen bij de trein, maar ik had anders gewild. We zoeken even, maar moeten over het fietspad.

Best een keertje omhoog enzo. Ik hou het prima vol. En mijn knie en alles doet prima mee (behave die kuit) we gaan het bos en de basis weer in/op. Bij de volgende ingang. Plassen. En dan slingeren we over het munitieterrein. Gewoon een pad kiezen en stoppen voor foto’s.

Er is niemand. Behalve het goud van de zon en de kleurige herfstbomen. We stoppen op 7km lang voor een gellie en drinken en kijken naar de route. Dan verder over het terrein langs de bunkers.

Met tig stops en onverhard. Maakt niet uit: genieten en ontdekken gaat boven tijd. Het is super! Ik maak veel teveel foto’s. Het is ook zo mooi.

En dan zijn we rond en lopen we over de weg. We zien een trap en gaan die ook nog op.

Horloge lekker uit! Maar niet als we naar beneden gaan. En dan nog een huisje bezoeken.

Het is echt een tocht en het gaat om de beleving en niet om het tempo. We gaan ook nog alle vliegtuigen langs en kijken en stoppen en weer foto’s maken. Echt leuk.

Die km is wel traag. Uiteindelijk zijn het 12km!! Met heel veel pauze, dus officieel geen mooi tempo, maar het voelt goed! Geen last. Beetje stijf.

Daarna naar het zwembad voor een TVA training (kan net weer) Heerlijk gezwommen, maar het horloge nam niks op.
Gek ding.
200m inzwemmen
4×100 voorop: eerste eerste baan snel, tweede tweede baan snel etc. Voorop dus.
50m steigerun ook voorop
Toen 25rustig/25snel/50rustig/50snel/75rustug/75snel/100rustig/100snel (500m) achter elkaar. Niet voorop en achter R
Toen 150rusutv (heel sloompjes), pauze, 2x75m harder (lekker tempo) pauzes en 4×50 hard (redelijk). Niets voorop maar prima bij te houden. (Ook 500)
Toen nog 100m eerste baan snel voorop. De rest ging nog verder met hondertjes maar ik niet meer. Al met al 1750 m.

En toen nog wandelen langs Alluminous. Met een collega van Rob die vanuit India naar Nederland is komen wonen, samen met zijn eveneens zeer slimme vrouw. Superdapper! We hadden mooi alles opgeruimd! Het zijn lieve en heel slimme mensen. We gingen naar de stad en het was eerst heel, heel druk en kluitje lopen. Vond ik ook wel grappig en niet eens zo moeilijk. Alleen al die talen door elkaar heen!

De lichtjes op de brug met Almere erachter: mooi. Druk bij de Floriade. Niet speciaal. Behalve de vuurtoren, die vond ik speciaal! Mijn symbool voor Almere 2024.

Ik vond het best lang wandelen. Leuk dat mensen dat doen op een mooie avond ipv tv kijken. Vincent babbelde er op los. Ik werd wat moe merkte ik en mijn kuit protesteerde wat. Ik vond het weinig actie.

Mooi met alle kleuren maar niet zoveel beleving. Esplanade was anders, met de witte mensen.

Ik vond het Engels lastig en baalde dat ik weer wat last had. Na de ziekenhuisbrug werd het rustiger. Maar toen kwam de hangjeugd op fatbikes. Ik vind het bos altijd wel leuk, maar ik merkte echt dat ik moe was.

Het was wel echt rustig nu en we waren net voor tien uur rond. Vincent en ik moesten ook nog naar de bus lopen. Ik heb 30.000 stappen gezet. Van niks naar dit is wel veel. We keken ook nog Kona. Wat een volle dag!

27 oktober – Fietsen, mijn neus achterna

Mijn kuit was flink stram vanmorgen, maar ik heb het er voor over. En het is niet ernstig. Meer rollen en rekken.

Fietsen vandaag. Lekker weer, op Rob zijn fiets vanwege de brede bandjes (heel goeie keuze) en geen idee van iets verder. 40km voor de badge. En 100 minuten voor het schema. Met een bidon water. Richting de andere kant van Almere. En dat bij de Clannad muziek van Robin Hood: terug naar de eighties. Het was niks qua tempo of cadans. Maar goed: ook langzaam haal ik de 40km vast wel. Over de Kemphaan geslingerd. Lekker die bosgeur in de herfst. Toch mis ik dat nooit in de zomer. En de kleuren! Die mis ik nou nooit in de lente. Maar nu is het mooi en fijn. Ik slinger me een ons door Almere Haven. Wat is dat toch niets! Maar goed: op avontuur. Trailen op de fiets door de stad. Dan het Kromslootpark. Dat was een doel.

En toch maar om want ik zat nog niet op 20km. Dus helemaal langs Duin. Hoewel ik wind mee had op de dijk, wilde ik liever over dat fietspad achter in het park waar ik met papa en mama wandelde. Bos en polder.

Dan mensen inhalen: wat?! Ambitie? Was snel over. Over de galjootweg naar de noorderplassen. Effe wind mee.

Zag ik opeens weer een ander fietspad en ik nam de gok, maar die leidde me toch de noorderplassenwijk in. Zou ik binnendoor gaan? Maar ik werd het gezwerf wat moe en qua tijd en afstand kon ik naar huis. Dan maar even wat wind meenemen op de dijk.

Wel het fietspad binnendoor, maar niet langs de oostvaardersplassen, want het is best druk met recreatiefietsers. En daar zeker met de open dag! Langs de kassen en ik wilde de pompoenen nog fotograferen, maar ik was te laat: ze zijn allemaal weg! Het tempo was dus gewoon laag (net geen 25), maar het motortje heeft dan ook de hele tijd op 1 gestaan en daar heb ik alleen net na de bocht wat profijt van. Ik was gewoon over het algeheel moe. Van twee volle leuke dagen. Ik heb 45km gefietst en de eerste groene training van de maand gescoord! Ligt niet aan mij, maar ik heb nu eindelijk weer een schema. Fijn, geeft me houvast.

28 oktober – Een wandelingetje

En weer een overvolle werkdag met veel te veel gesnoep. Alle dropjes opgevreten. Heerlijk met de websites, maar er lijkt geen doorkomen aan. Op het schema staat bootcamp, dus als ik om 6 uur klaar ben met werken meteen eten. Maar dan wordt het afgezegd. Dus ik ga maar wandelen voor de halloweenbadge. Ik heb nauwelijks nog pijn, al voel ik soms vanalles. Soms de peesplaat rechts, soms de knie links. Maar alles kan weer. Rob wandelt mee. En toch heb ik na een hele dag werk weinig te zeggen. Ik ben daar moe van.

Lekker warm, lichte miezer. Heel fijn. We lopen naar de plus voor nog meer zoetigheid. Ik weet dat ik gelukkiger zal zijn zonder de suikers, maar ik moet er de kracht even voor vinden. Ik wandel een extra rondje park om de drie mijl vol te maken voor de badge. De rest van de avond hang ik heerlijk op de bank.

29 oktober – Weer een wandeling

Vannacht veel gedroomd.
Snel werken vanaf half 9 en de exports doen en de collega die terug is van vankantie gedag zeggen.
Dan naar Karin. We hebben het gehad over quantum lijnen en appelciderazijn. Ze heeft mijn kuit losgemaakt. Auw. Zat dikvet vast. Ze heeft ook een enorme knoop uit mijn darm gehaald. Zat best diep en pijnlijk. Stuitje kwam snel los, want ik zie teveel mensen op hun lijn achteruit kijkend lopen en alleen maar denken: ‘Waarom ik?’ Ik moet er over nadenken. En mijn spullen naar Jan sturen. Mijn darmen moeten weer van mij worden. Dan snel weer werken. Ik moet echt even op mijn plek gaan zitten, maar het is echt vakantie en niet druk gelukkig. Ik snoep nog steeds veel te veel. Heb wel zin in een appel, maar die hebben we helaas niet. 😇 Ik ga de engelse website maken voor Elves. Dat is zó leuk om te doen! Na het eten wil ik niet meer zwemmen en het laat maken. Ik ben best moe van al dat werken. Ik ga wandelen met Vincent en het regent.

Ik voel mijn linkerbeen weer trekkerig doen. Bovenbeen ook enzo. Super irritant. Als ik thuis kom, ben ik vreselijk aan de diarree. Heel erg heftig. Moet er blijkbaar uit.

29 oktober – Zwemmen: TVA training

Het gaat weer goed. Ik ben mezelf weer. Ik heb overal weer gewone pijntjes. Trekkende spiertjes en dat soort dingetjes. Ik wandelde met mijn collega in de lunchpauze. Konden we samen even lekker klagen. Door het stadhuis gelopen en ik ging langs de Holland en Barret voor appelciderazijn. Ik heb prima gewerkt en ben blij dat ik de dinsdagen weer kan inleveren en dat er 1 iemand bij komt.

Ik begin met de appelazijncider. Ik denk dat dat me echt gaat helpen. Die darmen moeten schoon.

Na het werk meteen door naar het zwembad. Ik loop dan de hele dag met twee tassen te slepen. Wat zwom ik lekker! Ongewoon! Het was niet druk in het bad en ik en HB hadden baan 3 voor onszelf. Ik voorop. Lekker inzwemmen en veel ook. Omdat we G hadden dacht ik: ohja, breed insteken. En dat is zoveel fijner! Ik voel mijn rechterarm wel na een halve training. Niet erg, wordt alleen maar sterker. Alles met achtje. 450m inzwemmen! En dan 3×150, waarvan 50m middenin een andere slag alleen maar benen. Ik deed rug, school en samengestelde rug op alleen benen. Het mocht niet hetzelfde zijn en vlinder doe ik dus echt niet. Moeilijk om dan enig tempo vol te houden. Daarna 3×350: 150 rustig, 50m een andere slag en 150 iets harder. Dat laatste blokje ging ik echt lekker elke keer! Ik vergat het tweede blokje 50m en die heb ik in het derde blokje ingehaald. Ik zat er zo vreselijk lekker in.

Mijn brilletje was beslagen, dus ik zag toch niks en haalde dan ook maar laag adem. En breed insteken helpt daar ook bij. Toch ging het door die andere slag (rug, school, samengestelde rug) weer niet zo snel. HB kon me echter niet bijhouden. Die heeft een paar dagen hard gewerkt en dan zwemt het gewoon niet zo lekker. Ik daarentegen zat er heerlijk in en er drong zelfs wat trots doorheen! Toen moesten we nog 3×150 doen: armen voor 50m, een andere armslag voor 50m en dan nog armen 50m sneller. Ik vond het wel leuk. School, rug en samengestelde rug met alleen armen: het was echt niet leuk voor mijn armen en ik vroeg me echt af waarom ik daar voor koos! Ouderwets als vroeger: ik kan het niet, maar ik doe het lekker toch. Ik zei nog op het werk tegen G: ik hou helemaal niet van zwemmen! En dat ik straks in januari alweer naar het buiten zwemmen verlang. Hij vond het maar gek. Qua tempo viel me dit wat tegen, maar ik heb wel een uur gezwommen en er waren geen douches.

31 oktober – Hardlopen op halloweenavond

Ik vond het raar vroeger, toen Merijn me een triatletenschema liet zien: “kijk, hier was tie ziek met diarree en voelde hij zich niet lekker, want de dag geeft een 4, maar het lopen ging wel goed met een vijf als je dat dan vergelijkt.” Ik snapte het niet: ziek zijn en toch gaan lopen? We zijn een paar jaar verder. I got it. Voor een beetje diarree blijf je niet thuis als hardlopen op het schema staat en je verder geen koorts hebt

Hartslag hoog, tempo laag, mooi het donker in, door het Kotterbos. Samen met Vincent die het eigenlijk te makkelijk had. Maar wel gezellig zo saampjes. Het ging als vanouds. Als normaal. Maar dan te dik. Weer. En ik moest de bosjes in. Na 3km al. Enorme vieze diarree. Al de hele dag. Zou dat de appelciderazijn zijn? Ik vind het niet eens vies, die appelazijn. Lauwwarm water en ietsje bitter, maar ik drink het zo weg. Reminds me of seeweed.

Het poepen was wel vervelend omdat ik door de brandnetels moest en die zie je niet goed. Het prikte. We liepen dus door het Kotterbos en hoewel de zon onder was, bleef het best lang licht. Vincent ging de bergen over en ik er omheen. Geen haast, niks overdrijven, maar dat ene minuutje vond ik wel leuk en ik deed mijn best! Verhard beter dan onverhard.

En dan die vogel op mijn filmpje, wow. Vincent ging even eigen tempo. Heel hard. Ik zit nog lang niet onder de 6 minuten. Aan de andere kant van het bos was het wel donker, maar de trekweg is prima te doen. Vanaf km 6 ging Vincent alleen en heel erg hard. Lekker saai langs het water. Ik moest vooral blijven gaan. En daar geniet ik dan ook wel weer van: niet hard, niks overdreven, maar wel doorgaan. Na dik 8 km en weer een blokje moest ik weer. Superlastig. Ik maakte het rondje vol, de training vol en 9,5km vol en ik wandelde het laatste stukje naar huis. Meteen weer op de wc 🚽 met nog meer diarree. Accepteren maar. Het gemiddelde tempo inclusief pauzes valt me mee (6:36). Been meteen gerold en toch wat stijfjes, maar de brandnetels geven meer last. En de snelle minuutjes mooi dik onder de 5:30! Oktober is gelukkig voorbij. Het was qua sport niet echt best.

12 oktober – Fietsen en zwemmen

Doe de hele dag door rollen en oefeningen tegen de muur. snachts heel veel pijn aan been en knie door de katten die er op of tegen liggen. Heel veel last. Knie vooral: die steekt echt heel erg. Overdag eerst alleen stijf, na veel rollen beter. Dan heel erg poepen. Ongewoon. Darmen leeg, PIJN TREKT WEG. Ik herhaal: pijn verdwijnt!!!! Heel vaak plassen. Wel erg moe. Ben Mezelf weer. Mijn darmen blijk ik te zijn.

Fietsen op Robs fiets. Waarom niet gewoon op de e-bike als ik dan lekker buiten kan blijven fietsen? Hard gaat het niet. Het voelt ook niet alsof die fiets echt meehelpt. Alleen na de bocht even. Het is best kil en het waait als altijd, maat niks wind mee. Ik vraag me wel af: gaat de conditie echt zo snel zo hard achteruit? Er zit geen tempo meer in, ook dus niet met een helpend motortje op Robs racefiets. Ik vind het fietsen wel leuk, maar het haalt het voor mij niet bij lopen. Ik ken dit allemaal wel: alle dijkjes en wind en kou.

Gelukkig heeft Robs fiets brede banden; dat voelt goed voor me. Maar ik voelde me na zo 17km gewoon moe worden. Bizar, want een maandje terug draaide ik mijn hand niet om voor 50 kilometer. Mijn been gaat wel beter, dat is de blokkade niet echt. Het kan ook kou en wind tegen zijn en gewoon moe van alles. Maar ik snap niet zo goed dat ik echt geen 25km/u meer red gemiddeld. Beter iets dan niets, maar het is allemaal al frustrerend genoeg.

Meteen na het fietsen weer rollen (en plassen natuurlijk). Daarmee trekt echt alle pijn uit de kuit weg. Raar. Het blijft gevoelig, maar ik wil blijven lopen in de kamer om te voelen hoe pijnloos het is. Ik krijg het moeilijk warm. Misschien kan ik echt niet tegen pepernoten? Ik geloof meteen dat mijn darmen geblokkeerd waren en die de blokkade in mijn been veroorzaakten. Dat weet ik eigenlijk zeker, zo was het. De opdracht voor volgend jaar: de darmen onder controle krijgen.

Zelfs geen zin meer om te candy crushen na 200 levels in een week. Ook klaar mee eigenlijk.

We gaan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Vincent en ik. Voor we wegrijden: plassen. Voor de les: plassen.
Merken dat lopen PIJNLOOS is. Waarom voel je dat eigenlijk nooit? Pas na een week met alleen maar pijn?!?! Ik ‘genoot’ er maar even van.
Inzwemmen. 250m. Alles met 8je vandaag op de laatste 100m na.

Met G, R en Vincent in de baan. Lekker rustig. Geen gejakker. 4×200 z1 en de laatste z2. Prima! Breed insteken, laag ademen en gewoon maar doormaaien. Ook hier koud. Afzetten met 1 been, links doet dan wel geen pijn meer en geeft geen last meer, maar het been heeft een optater gehad en is ‘vermoeid’. Tussen de 200tjes kletsen we over Gs wedstrijd, Gs plannen en de winnaars. Vincent is verbijsterd dat het zo gezellig kan zijn! Twee keer 300m. Vincent voorop en ik achter R en het is fijn als je niet op de afstand hoeft te letten. Tempo is prima, misschien ietsje te hoog, maar te doen.
Vincent gaat eruit. Die is kapot na een week ziek zijn en een huidige verkoudheid.
Wij doen 2×200 met R voorop. Ze gaan langzamer! Even goed hoor. Ik zwem nog 100m zonder achtje en die voelen snel, maar gaan superlangzaam!
Na de les: meteen weer plassen.

13 oktober – Strijken is kracht

De pijn en het vreselijke gevoel is weg uit het been. Totaal. Geen moeite met stappen of opstaan meer. Het is nog wel gevoelig van een hele week in de kramp vastzitten. Dansen dat het weg is lukt nog net niet, maar dat is het enige wat niet lukt. En hardlopen doe ik nog maar even niet.
Stoelgang is weer normaal. Ik weet dat de problemen in de darmen zaten. Dat voel ik. Daar moet ik aan gaan werken. Hét doel voor de toekomst: alles kunnen eten onderweg. Mesologie. Het heeft een naam. Maar ik schrik nog terug voor de uitkomsten van een darmonderzoek en voel me daar niet goed bij.
Overigens doet nu alles een beetje pijn: peesplaat rechts, arm rechts, hoofdpijn, oorpijn, verkouden. Hoge rusthartslag, maar hrv is weer goed. 9 uur slapen en nog moe en lage rustscore.

Ik hoop echt dat ik eind van de week de hardloopschoenen weer aan kan doen en dat ik toch nog ergens een ultra kan meepikken. Dat is het laatste greintje ambitie. Die flakkert nog lichtjes. In een hoekje.
Enige trots of besef van een hele triatlon en alle triatlons en marathons of iets blijft nog steeds uit. Dat is raar.
Maar nu is alle zin op en kan ik mezelf nergens toe zetten. Alle ambitie om te fietsen of zelfs maar te wandelen verzand in vermoeidheid. Ik heb ook geen schema. Geen belangstelling. Geen moeten. Niks niet.
Strijken is krachttraining. Van de afgelopen weken. Toen ik niks kon. Dus het was nu ff veel. En lezen. En een legoauto bouwen. Maar echt energie voor wat dan ook heb ik niet.
Morgen naar mijn eigen fysio voor cranio, ik hoop dat het helpt.

14 oktober – Binnen fietsen

Ik ben bij KvH, mijn eigen fysio en kranig specialiste, geweest. Ze pakt alles aan. Zij weet ook dat het 1 geheel is. Ze zei: je laat het niet toe he, trots zijn? Vond ik verdrietig. We hebben ook gelachen. Ik kon echt erg lachen om mijn knie die het niet is. Nu liggen alle darmen weer redelijk, stuitje heeft ruimte en baarmoeder trekt ook flink recht. Dat voel ik. Mijn hoofd was ook pijnlijk. Met ruimte in het bekken is er ook ruimte in het hoofd. Paar nieuwe plannetjes. Boek schrijven (zou ik het dan gaan snappen) en toch wat het leukste is: in de natuur rennen met als remark: alles kunnen eten. 1 ding staat vast, maar hoe mooi zou het zijn als ik dan alles kan eten? Train de darmen. Ik dacht ook aan leren mountainbiken, maar dat vind ik gewoon niet zo leuk. Moet ik niet willen. Ik zal zelf mijn schema maar weer aangeven. Ze wil niet meer dat ik mopper of ik het niet leuk heb of niet wil sporten Of ik met haar schema verder wil, vraagt ze. Jawel, maar nu heb ik juist geen schema, geen doel of niks. Ik slaap slecht. Werken is rommelig. ! Ik sliep er slecht van vannacht, van denken wat ik wil en nog kan. Ik bedacht de wedstrijden, maar ik vergat Zandvoort 10em en 5km hilversum. Het is teveel.

blij doen – blij doen – blij doen 😎. Binnen fietsen is leuk. Binnen is het lekker warm. Je hoeft niet uit te kijken. Colaatje erbij. Kan lekker andere dingen doen. Dat is fijn. En ik ben toch aan het sporten. Ik pak het maar weer op. Candy Crushen kan ook op de fiets in plaats van op de bank. Gaat net zo goed. Maar fietsen op de bank gaat niet. Dus candy crushen op de fiets dan maar. En nog een voordeel: de garmin training kan verborgen blijven. Mopper ik daar maar een beetje wat er nog te mokken valt. De blessure is weg. Bij Karin geweest. Slecht geslapen. Rommelig gewerkt. Het ging niet erg hard, het fietsen. Maakt mij ook niet uit. Me eigen ding gedaan: candy crushen dus.

15 oktober – samen wandelen op onze trouwdag❤️❤️❤️🤍🤍🤍💜💜💜

Nog niet 100% pijnloos, maar toen ik me gewoon ontspande na 2,5km, wel gewoon. Ik sliep slecht, want er zijn veel plannen en ideeen, en een enge bloedige serie vlak voor het slapen gaan en vaak plassen. Maar het loopt wel pijnloos. Beetje stijfjes rondom de enkel, maar nul pijn. Vandaag eerst aan het werk! Van de ene meeting met GMan over de Indiers naar een meeting met de consultants en dan de Troubadour website opleveren, in de 20 minuten lunch met ma bellen en dan gelijk door naar de hubspot meeting en daarna zat het hoofd flink vol! Ondertussen alle beddegoed gewassen. Te mooi weer om binnen te zitten. Joyce was de eerste die me er op wees dat het onze trouwdag is. We gingen dus lekker samen even lopen! Mag kind het eten maken. Kunnen wij tussen de herfstbomen ontdekken dat we al langer samen zijn dan we alleen door het leven gingen!! Al 26 jaar zeg, waarvan 9 jaar getrouwd.

Mijn scheenbeen/kuit was wat stijf en gevoelig. Jammer. Ik had goeie hardloopschoenen aan. Na 2,5km hadden we het erover en toen ging ik ontspannen en het deed de laatste 1,5km helemaal geen pijn meer. Thuis heb ik de kuit nog wel even gerold en hardlopen moet ook nog even wachten jammer genoeg. Mijn hoofd is wel echt anders: stukken rustiger. Ik maal wel meer en heb nieuwe ideeën, maar de uitvoering laat nog op zich wachten. Die energie is er nog niet, die moet nog even verzameld worden. Ik moet het nog oppakken. Maar toch een productieve dag. Op het werk in elk geval.

16 oktober – Wandeling met de collega en zwemmen

Vannacht pijn in het been. Te gek voor woorden, maar echte flinke spiertrekkingen. Kruidnootjes. Die zijn de trigger dus. Die heb ik gister (expres) nog maar een keer geprobeerd te eten. Mijn been is ietswat pijnlijk overdag. Niet erg, maar ook niet niks, zoals gister. Stijfjes na lang zitten. We kletsen veel vandaag, want het is rustig op het kantoor. Ook tijdens de wandeling. Het waaide hard. Ik moet moeite doen om ontspannen te lopen. Maar al kwebbelend lukt dat wel. Het is raar warm. Voor het zwemmen ga ik naar de wc voor de grote boodschap en dan is het weer weg ja.
Ik heb vandaag weer meer kracht en ben weer ‘normaal’. Ik maak een afspraak mesologie, zeg de andere fysio af, heb de dingen op een rijtje. Al ben ik niet geordend en snel afgeleid.

En dan ga ik met de trein naar het zwembad in Poort. Ik vond het rommelig en redelijk onoverzichtelijk. Best veel mensen in de baan en vaak contact. Mijn brilletje zat niet goed en lekte. Irritant. Inzwemmen ging goed. Daarna 150 bc-100rug-150bc-100school waarvan ik er max 50 deed, want die voelde ik -100bc en 100 wissel die ik ook niet echt goed deed. En misschien nog meer, maar ik wist het dus niet zo goed. Daarna 4×100 met de tweede baan snel en dat hield ik goed bij. We deden ook nog 4×125 waarvan 75steigerun en 50 rustig slag naar keuze maar ik deed bc. Toen nog 2x 75 met de middelste baan sneller én een andere slag. Rug dus. 100m Uitgezwommen zonder achtje en dat ging dan weer traag. Geen douches. Veel mensen. Veel gepraat. Met M en J mee terugrijden. Moe. Van de hele dag. Maar gezond moe. Normaal moe.

17 oktober – De hele dag onrustig veel werk en ‘s avonds nergens meer zin in, dus we wandelen met een ommetje naar de snackbar. Dat is het wel.

18 oktober: Met mijn zus op een bootje door Den Bosch en bijkletsen bij een pasteitje. Met de trein heen en terug. Het was kei-leuk en gezellig, maar ik kon het niet opbrengen om nog te gaan hardlopen, als is het maar voor een paar kilometer om te kijken of het lukt. ‘s Avonds heb ik een afspraak om te kijken of ik nog een ultratrail kan lopen dit jaar. Dat lijkt me gaaf. Het moet lukken.

19 oktober – Hardlopen bij Anna’s Hoeve en zwemmen bij de TVA met een t-shirt

Vincent bracht zijn opa en oma naar de griepprik met hun oude auto die nu van hem is. Daar passen 4 mensen in en Rob moet navigeren. Ik kon zitten wachten, maar waarom niet daar gaan rennen?
Gaan hardlopen vind ik wat eng. Wat als mijn been pijn doet? Mijn knie is nog ietsje gevoelig door gister. Maar niet ernstig. Het is een beetje stijf, maar dat is er zo uit. Korte broek aan, fijne schoenen, compressiekousen. Het was gevoelig. Mijn stappen zijn niet ‘de mijne’. Het is stamperig. Kleine stapjes. De knie voel ik, maar niets ergs. De tunnel onderdoor. Ik vind dat stampen vervelend, maar ik kan niet genoeg ontspannen. Tempo of iets is niet belangrijk vandaag. Wat er kan. De eerste km in 6:30 en dan het herfstbos in. Heerlijk!!

De geuren, de kleuren, de doorkijkjes, de zompige, zachte grond. Ik geniet ontzettend! En dan is een beetje een klein pijntje niet erg. Hoort erbij. Ik ga de trap rustig op. Maak een foto (of wat) en lees het gedicht van Toon Hermans.

Ik kijk naar het uitzicht. De trappen weer af en even kijken naar de ondergelopen vlonders. Nog een keer de berg over. Langzame kilometertijd, maar grote geniettijd.

Het daagt me: ik wil graag trailen, maar ik wil niets meer ‘moeten’ dit jaar. Volgend jaar is ook prima. Heb ik dan een mooi doel om naar uit te kijken. Ik cirkel terug en kijk even aan de andere kant.

Ik zie doggies en ik ben erg blij. Nee, het is niet plotseling over en allemaal gemakkelijk of op tempo of als een veertje. Maar kunnen lopen, kunnen kijken naar de intredende herfst en een pad inslaan en maar zien. ‘Eten’ komt voorbij en ik ben traag, maar ‘eten’ is nog niet aan de orde. Langs het water terugcirkelen en ik wil blijven rennen. Ping! Daar is het weer: een beetje wil en uitdaging. Niet extreem snel, maar ook niet pijnlijk. Km5 is verhard en terug en ik blijf rennen. Ik heb eigenlijk geen pijn na het lopen. Ook niet met opstaan. Knie gevoelig, maar niet erg. Het begin is er, met een slag om de arm; want hoe is het morgen?! Hartslag en pasfrequentie hoog, dat laatste kenmerkt het stampende gevoel en dat eerste is jammer.

We gaan zwemmen, Vincent rijdt me naar het zwembad. Kort en lekker inzwemmen. 125m klopt, halve baan. Daarna ‘de-jan’ start 5×50 heel-armen-heel-benen-heel-school )met achtje op alleen armen)-heel-rug- heel. Meisje voorop. Ik deed mijn best.

650 in verschillende tempi. Ik was m kwijt en zwom maar gewoon. Best eindeloos. Best lang.
Toen shirt aan en 100m proberen. Daarna naar 20m shirt uitdoen, laten zinken, 50m en dan shirt opduiken. Kon ik niet, maar DS had de mijne gelukkig. Aandoen om mijn nek en door. Lachen hoor. 100m met shirt om t af te leren. Vergat eerste 50m mijn achtje. Maar ik had die verder wel de hele tijd!
Toen nog 250m met stukken sneller en ik wist t weer niet. Flink tempo. Mijn been deed geen enkele pijn meer. Niks. Nog een keer wissel: Mocht met Shirt. Vincent deed het en dat zag er vlinderslag cool uit, ik deed het ook. Die kans krijg je niet vaak. Geen vlinder, maar borstcrawl en met achtje. Ook rug en school op armen. Het ging en ik deed het! Toen was ik ook wel klaar ermee. Bad pijnloos uit. Alleen mijn armen voelde ik!! Het horloge vond dit maar gekkigheid met draaien en shirt aandoen en alles.

Ik sliep slecht. Schreef mijn boek in mijn hoofd. Ging VIER keer echt plassen. Draaide. Warm en koud. Rob ook wakker. Piekeren over een ultra. Een extreem onrustige, korte nacht, maar niet verkeerd. Een soort reset. Vanmorgen schreef ik de outline en ik pieker verder over een ultra. Ik ben niet enthousiast en gemotiveerd genóég. Ik ga m doorschuiven naar volgend jaar. Nu gewoon heel rustig doorbouwen. Lekker meedoen in Lage Vuursche misschien en dan 2025 beginnen met een trail. En Hoorn en de Hardman. Enough. Ik laat het alleen aan PL weten nog. Moet kijken hoe het met mijn been gaat.

Ik zou een tijd geleden ook nog zijn gaan fietsen binnen. Zeker nu Frankrijk open is op Zwift. Maar vandaag en nu niet. Dat mis is dan nog net wel. Morgen fietsen (buiten) is ook oke. Kheb toch geen schema, geen doel, geen verplichting. Op de bank is ook lekker.

20 oktober – Een rondje op de racefiets om de Oostvaardersplassen heen.

IK BEN BLIJ. Vanmorgen toen ik op stond, was mijn been een beetje stijfjes. Mijn andere been ook trouwens. Maar niet pijnlijk. En na een uurtje was het ook weg! Pijn die weg is, valt maar moeilijk op. Ik heb allerlei klusjes gedaan en ging ‘s middags op de racefiets maar weer eens fietsen. Muziekje op, geen verwachting. Windkracht 4/5. En dat is best heftig als die vanaf de plas komt. Ik reed om, want er waren paarden en drukte. Op de dijk was niemand en viel de wind mee, die stond aardig in de rug. Ik vond het heerlijk: beetje zon, ik zit uitstekend op deze fiets en zie de zeilbootjes en alles.

Tussen de vogelkijkhutten in (die op de oostvaardersdijk en die op de knardijk bij het centrum) was het vreselijk zwaar. Vooral de wind van opzij op de oostvaardersdijk!! Op de Knardijk kan ik echt wel genieten van het ploeteren tegen de wind in. Ja, het is zwaar en het tempo gaat snoeihard omlaag, maar het geeft je wel het gevoel dat je iets doet. Ik had een banaan mee en het voornemen om die op een bankje op te gaan eten, maar ik vond doorbuffelen leuker.

Maar ik koos toch het bos in plaats van nog meer wind tegen langs het Oostvaardersveld! Ik heb me nog een keer helemaal uitgeleefd op het stukje ‘achtbaan’. Het bankje op het hoekje was bezet, dus ik ging maar door. Eingelijk fietste ik nog best lekker door, ook met wind tegen vanaf de Praambult. Ik hield de cadans hoog (viel achteraf heel erg tegen). Ik ben blij met deze fiets. En dat het me weer lukt om dit leuk te vinden en te doen en geen pijn te hebben aan mijn linkerbeen. Ik vond het wel goed zo. Zou leuk zijn als ik in novebmer ook nog een keer kon fietsen, want dan heb ik dit jaar wel heel lang buiten gefietst! Maar nu was dit leuk om mee te pakken en uit te waaien.

30 September – Wandelen met de collega’s, bootcamp in de regen en nog zo wat.

Vanaf deze week werk ik vier dagen. Dit is de de laatste dat van Kel en daarom komen de collega’s die er zijn nog samen op kantoor. Met vakanties, cursussen en anti-OV-ers zijn we met zijn drietjes voor de lunchwandeling. Konden we samen klagen over onze teamlead. Ik maak me hele grote zorgen. En dat terwijl ik net begin met Social schools en de tickets en telefoon. Het voelt wel weer een beetje als bij Metafoor, dat ik nog niet genoeg weet, maar dit is veeeeeeeeel leuker en makkelijker. Ik wandelde door een Almere wat ik helemaal niet kende! Er vielen een paar druppels. Later in de middag was ik er kapot van dat de Indiase collega’s weg moeten, ons ontwikkelteam. Het hart eruit gesneden. Enorme zorgen.
J en J zijn van goud, zulke betrokken schatten en fijne collega’s. Ook al heeft J cursus, hij helpt even mee. En Je met zijn vriendelijke geduld en begrip legt het graag uit. Ik ga Kels gegein missen. Maar het is niet anders.

‘s Avonds jog ik naar de bootcamp toe. Het is een stukje van niks, nog geen mijl, maar ik zie mensen hun wandelingen met hond ook posten, terwijl die nog korter zijn. Dit is extra dapper; door de regen namelijk. Bang voor kou. Echt rustig joggen. Linkerknie beetje pijnlijk. Kuit stijf. Hele linkerbeen ligt dwars. En dan de bootcamp. In het donker intussen. Fuckdefriemel, wat een weer, wat een geklaag, wat een oefeningen! Dat weer is een feit; zeiknat, maar niet eens echt koud. Dat geklaag komt van M die gister al 5km liep en ojee nu last van d’r poten heeft. En die oefeningen verzinnen; laat dat maar aan D over! De ene squat jump na de andere lunches en maar op spanning houden. Ik kreeg niet alles even goed voor elkaar met dat mokkige linkerbeen, maar het ging er wel een beetje uit. Ik deed zoveel mogelijk mee, maar kreeg wel steeds minder zin. Ik kan niet touwtje springen. Beat It van Micheal Jackson vol squatten vond ik makkelijker dan touwtje springen. Tegen de verzuring aan, soms net iets erin. Ach, niks in vergelijking met wat dat lijf te verduren heeft gehad. We waren met zijn zessen. En soms denk ik: ik liep gister maar 15km, door het bos. Maar goed: dit had ze op het schema gezet en dat dacht ik toen ik me afmeldde en daarna weer aanmeldde. Ik zat op de bank te candycrushen en dacht: Ik Ben Geen Watje. Ik was er met 30 graden + en nu ook in het natte donker. En dan warm blijven en naar huis joggen. Niet teveel afkoelen, dat is slecht. Maar dit was best zwaar. Zo snel mogelijk naar de warme douche. Soms is een kilometer lang hoor! En dan te bedenken dat ik nog veel sneller ga dan M op haar snelst. Maar goed: zij doet het!!! En ik heb daarna ook koekjes gegeten (een paar) en een stukje chocolade gepakt.

1 oktober – een stuk wandelen met Vincent

Even niet helemaal lekker: mijn linkerbeen is stijf, over het algeheel pijnlijk en ook de knie doet zeer. Het zou even losgemaakt moeten worden, maar mijn eigen fysio is pas over 2 weken beschikbaar helaas. Een goede massage zou ook helpen, maar ook die heb ik effe niet bij de hand. Daarbij zitten de werkdagen overvol. Leuk, de tijd vliegt, maar vermoeiend. Mijn hoofd maakt overuren bij de social schools puzzeltjes. 🧩 Er zijn ook (fikse) werkzorgen, dus ik slaap niet best en onrustig.

Daarbij is het weer stom en donker en dat is ook wennen. Niet erg, maar omschakelen. Het is opeens helemaal niet moeilijk om niks te doen, maar wel eventjes een frisse neus te halen in de regen. Dan is mijn been minder pijnlijk.

Vincent wandelde mee. We werden nat ja. Het ging niet snel, nee. Het been doet niet meer of minder pijn. En ik heb geen schema. Ik mis de leidraad, maar niet de verplichting. En verder kan ik niet goed bedenken hoe en wat ik nog wil dit jaar. Wat dat ding met het handje is, geen idee. High five? ik ben wel een dikke kilo afgevallen, maar vandaag met slecht slapen en thuis werken en zo, heb ik teveel gesnoept.

2 oktober – hardlopen in het donker met Vincent

Ik vind het heerlijk om in het donker te lopen! Al die geluiden. Kleine stapjes. Nieuwe zintuigen gebruiken. Luisteren. Veel stapjes. Weinig kleuren. En dan de lichte plekken.

Ik vond het wat magisch. Vincent vond het eng. De burlende herten heel in de verte. Geritsel in het gras. Dus hij kwekt veel. De route is bekend. We stoppen even bij het oude vossenhol. Ik film voor het geluid van de herten in de verte.

Ik moet eigenlijk al een beetje. Irritant. Dan op het pad naar de berg de lichtjes uit en luisteren. Voetstappen die harder lijken. Een uil? We gaan de berg op en door naar het bankje. Opeens moet ik heel nodig. 💩 de witte zakdoekjes vallen op. We zitten op het bankje. Ik in korte broek, maar het is niet koud. Mooie foto’s over het water.

De ganzen vliegen weg. Voor mijn stank waarschijnlijk 😇🤪 we lachen erom, maar ik voel me ook stom. Dan de brug op. Het ritselt hard in de boom. Vincent knijpt mijn hand fijn, we wandelen. Een vogel denk ik. We zien niks. ‘Ik zou een drie-tien nu wel halen’ fluistert Vincent. Ik haal niks snelheid meer en we joggen naar boven. Het blijft onder de 7 en daar is alles mee gezegd . Hij pakt de kwebbel weer op. In onze straat, na bijna 7km trekt het in mijn linkerbeen. Erg pijnlijk. Heel stijf. Het hele been. 🦵🏼 de kuit strak, de knie zeer 😖 aan de binnenkant en heel lastig te bewegen. K U T. Vannacht heb ik de diepe bilspier gemasseerd tot ie ontspannen was en toen was het weg, had ik geen pijn meer, maar nu is het drie keer zo hard terug. Ik probeer het nog met joggen, maar ik stop de tijd. Mijn linkerbeen is even uit. Het lijkt wel een stuk metaal! Maar dan zonder dat ik er kracht op kan zetten. Van de weeromstuit doet de rechterpeesplaat een beetje mee, maar dat is peanuts. Ik kan er geen kracht op zetten, op links. Ik denk dat het weer die bilspier is. Ik lig nu ik dit typ in bed in een enorme walm van zalf-lucht die mijn been verhit en de katten op afstand houdt. Hopelijk gaat het over, maar de timing is misschien niet eens zo slecht.

3 oktober – Maar niet meer kunnen lopen is wel slecht!

Het moet toch blijkbaar… Me gedragen als de oude vrouw die ik ben… laat allemaal maar zitten met die ultra of dat hardlopen: Ik kan niet meer lopen, mijn linkerbeen is krachteloos. Gister na 7km schoot het erin. Opeens. Volledig wegvallen van de kracht. Het wordt niet minder in de nacht. Ik kan de trap niet op of af, het zit in mijn knie, mijn kuit is stijf en mijn enkel doet zeer en ook mijn bovenbeen voelt als beton. Ik kan bij de fysio terecht tussen de énorme hoeveelheid werk en vergaderingen door. Ik geef de pijn een 9 (ík strompel dus alleen maar) Het is niet mijn bilspier die vastzit, maar mijn knie is overbelast. Aan de binnenkant. Er zit vocht in en het is warm. Ik geloof het niet. Dit is wat ik in juli 2023 ook had. Dit zit veel dieper dan een peesje in de knie. 2 weken niet hardlopen, geen krachttraining, rust. Ik mag geen schoolslag zwemmen en alleen maar flipperen lijkt de fysio moeilijk (???) bij fietsen moet het zadel hoger. Dit gaat 9 weken (NEGEN) duren. Over een week terug en ik krijg simpele oefeningen mee. Over twee weken gaat ze mee een opbouwschema voor het hardlopen maken. (!!!!) Volgende week krachtoefeningen die ze me in sportschool gaat voordoen. De fysio maakt de kuit los, maar het blijft strak en erg pijnlijk. Ik ben totaal uit het veld geslagen en voel me oud, ziek en ongelukkig. Op mijn werk voel ik me ook aan de kant geschoven, dus het gaat
HEEL
SLECHT

Ik doe s avonds de allerzwaarste knieband om en kan dan een beetje lopen. Het is dus wel de knie. Maar de vorige overbelasting was met anderhalve week weg. Bij mijn eigen fysio. Die is er pas over 2 weken weer.
Mijn lijf reageert op alle sporten nu het niet meer hoeft en gelukkig pas ik nu in de maatschappij: ziek, oud en ik ga lekker aan het vreten. Het maakt nu toch niet uit. Ik doe netjes de oefening van 6 keer 30 seconden tegen de muur rekken.

4 oktober – Fietsen, de fysio kan me wat met verplichte rust!

Vannacht opgezocht wat ik de vorige keer heb gedaan toen mijn been verstijfd was en het nog veel erger was. Mijn stuitje ligt dan zo diep dat ik de beenspieren afknel. Dat is mentaal: ik voel me zo ongelukkig, onzeker en overbodig (op het werk) dat ik mijn bekkenbodem in een kramp leg. Ik ga met veel pijn (!) op mijn rug liggen (om half 2 s nachts) en ‘denk’ mijn stuitje met positieve gedachten ‘omlaag’. Als ik in mijn hoofd de mail schrijf voor het werk, voel ik t zakken en komt de kracht in mijn been terug. Het tintelt er enorm doorheen. Mijn knie is nog gevoelig, maar ik kan gewoon naar de wc lopen zonder me overal te hoeven vastgrijpen of te schuifelen. Ik doe een ontzettend grote plas, dus lag de blaas ook klem.
Ik kom uiteraard daarna heel slecht in slaap en meer dan 4 uur slaap ik niet. Dat is wel echt ruk. Maar mijn knie is de enige die nog gevoelig is en daar kan een lichte knieband om en dan kan ik de trappen op en af en naar de winkel lopen. Gevoelig, maar geen blokkade meer.
Ik doe netjes de oefeningen allemaal.
En schrijf de mail voor mijn manager ook in het echt!

En ‘s middags ga ik fietsen. Ik kan het namelijk niet, opeens volledige rust. Sorry fysio: je kan me geen onvoorwaardelijke rust opleggen. Ik kan met diarree 30kms lopen, spugend de marathon doen en huilend fietsen in de hitte, maar opeens stilzitten is een te grote straf met dit mooie weer. Dat zou slechter zijn dan nu gaan hardlopen. Ik fiets niet snel, met knieband om en de makkelijkste klikschoenen. Het gaat prima. Knie doet niet meer of minder pijn.

Op de dijk met wind tegen (windstil bestaat niet hier in de polder) daagt het me: die fysio zag een oude vrouw binnen komen strompelen. Die misschien op de verkeerde schoenen loopt, die iets forceert met trailen, die nooit een warming up doet en een beetje naar de sportschool gaat, die schoolslag zwemt en ze zag mij niet voor zich op de racefiets. Ik zeg wel dat ik de hele triatlon heb gedaan, maar ik denk dat ze dat aan mij in mijn trainingsbroekje, net te stevige lijf en met een paar grijze haren niet goed kon plaatsen. Ik voel me de atleet die extreem veel pijn heeft, maar zij ziet gewoon een oude dame die een opbouwschema voor hardlopen nodig heeft en nieuwe schoenen. Ik sta daar in het systeem vast ergens als triatleet, want ik kwam er vorig jaar ook voor ik de Hardman ging doen, maar ik denk dat ze het niet heeft opgemerkt en ik heb niet lopen opscheppen. Met al die pijn voel ik me namelijk al helemaal niet goed! Dus zij gaat uit van een lichamelijke klacht en daar staat 9 weken voor en dan bedenk je niet dat er iemand tegenover je zit, die makkelijk een uur zonder schoolslag kan zwemmen en een ultieme duursporter is. Ik haat de sportschool. Dat is niks voor mij, dus ze kan me geen oefeningen laten doen. Ik laat nu de knie genezen, maar op de fiets heb ik al echt nergens meer last van.

De brug die open staat en dat ik nu eenmaal niet zo snel hoef, maar pijntjes of een zadel wat omhoog zou moeten, zijn niet de dingen die ik zou moeten hebben. Ik geniet van het fietsen: de ijsblauwe lucht, de vogels, de wind tegen op de dijk (altijd, zelfs bij windstilte) en de vallende blaadjes. Ik fiets niet snel, maar de kniepijn is afgenomen als ik afstap! Ik ga lekker douchen en doe de knieband af. De knie is gevoelig. KvH (mijn eigen fysio) zou het stuitje en de knie behandeld hebben en gezegd hebben: een paar dagen niet lopen en trots worden. Ik ben niet de oude vrouw die de fysio zag, maar in een ultra heb ik nu ook even geen zin en geen vertrouwen.

5 oktober – Fietsen en elektrisch zwemmen en stomme oefeningen doen

Godsgeklaagd. Ik slaap TIEN uur. Ik viel al met kleren aan in slaap en word pas ver na achten wakker. En nog ben ik moe. Ik voel me stijfjes. Aan beide benen!!!! Allebei de knieen zeuren nu wat. En de rechterpeesplaat ook. Mijn linkerknie doet geen extra pijn. Ik ben een ster geworden in Cady Crushen! Kan ik toch iets… Na het opstaan zakken de pijntjes weg. Het is elke keer weer opstarten als ik op de bank heb gelegen of op een stoel heb gezeten. EN DAN GAAT MIJN SCHEENBEEN PIJN DOEN. En mijn kuit. Niks meer aan de knie, maar het zakt gewoon naar beneden. Links alleen nog. Rechts is alweer goed. Volgens Garmin ben ik overbelast, ik moet meer rust nemen, de HRV is weer laag. Ik zou niet weten waarvan of waarom. Maar als ik deze week teruglees, dan zie ik hoe werkzorgen zich uiten bij mij. Dus die moeten we even wegnemen en dan kan ik gewoon weer gaan trailen en hardlopen en op zoek naar een manier om de krachttraining aantrekkelijk te maken.

Ik ga lekker op Robs e-bike fietsen. Met mijn gewone schoenen aan. En zonder helm. Het is lekker om even buiten te zijn. Hard gaat het niet echt, valt me op. Maar ik ben ook voorzichtig. Haal rustig de mensen en ook de meneer met een Ironmanrugzak die op zijn fiets stapt. Hij fietst mee met IE, die aan het rennen is een stukje verderop en haar gel naar binnen werkt. Ik ga naar de dijk en daar durf ik te filmen dat de fiets aangeeft harder te gaan als mijn Garmin zegt.

Ik vind het wel leuk, maar ik merk niet heel erg dat de motor me helpt. Na de bocht meteen en soms een beetje, maar niet eens echt veel, eerlijk gezegd. En ik vind het zadel niet zo lekker zitten. Als ik Almere weer in fiets, haal ik rustig en kalm een kleine jongen in met zijwieltjes aan zijn fiets. Hij zegt tegen me: “wat een mooie fiets!” Dat maakt de hele rit goed! Ik heb wederom niet veel extra pijn, maar ik voel ook niets minder als ik afstap.

Ik ga ook nog zwemmen ‘s avonds. Bij de TVA. Eventjes inzwemmen: ongeveer 150m, maar mijn brilletje zat eerst niet goed dus ging Garmin een beetje sneller dan ik! Het was erg druk in het zwembad. Ik ging naar baan 2 toen ik de snelle meisjes zag. We deden ‘de 450 van Jan’: elke keer 50m bc en iets anders tussendoor. Ik merkte wel moeite met afzetten. Durfde ik niet zo goed. MB ging voorop. Vond ik best, want ik wist niet wat te doen precies en ik sloeg ook best veel over en deed een schoolslag op armen! Toen moesten we 20m z1 doen en dan 4x50m techniek: slepen, oksel, bijleggen en wegduwen. Tussen de techniek in pauze. MB weer voorop, maar ze zei: als je mij twee keer aantikt, ga jij voorop! Ik moest er om lachen en lette goed op haar niet aan te tikken, maar ik nam het over bij bijleggen. 200m in 4:08 Toen ging ik voorop: 200m zone 2 (ietsje harder) en toen gelijk 4×50 met 1op5, 1op4, 1op3 ademen en poloslag. Ik ging maar ietsje harder inderdaad: 4:02 op 200m. Ik vond 1op5 best lastig! Maar dat deed ik netjes. Ik kreeg enorm even kramp in mijn linkervoet. Niet eens zo erg, dan komt er weer iets los. Toen 200m zone 1 en dan 2x100m wisselslag. Ik kreeg de wisselslag zonder achtje niet voor elkaar. Dus de tweede keer deed ik met achtje en alleen armen op de schoolslag en de rest gewoon bc. Tot slot 400m : 100m zone 1, 200m breed insteken en 100m zone 1. Zo. Ik ben geen oud wijf. Ik ging breed insteken en dat ging opeens hard en heerlijk! Een beetje bozig ook. Ik ben niet oud. Toen deed ik nog 100’ zonder achtje maar Garmin telde alles bij elkaar op met de 400m. Nog nagekletst met HB en die lieve DH in de kleedkamer. Ik heb nu last van mijn scheenbeen en mijn kuit links. Als ik opsta van de bank. En ik heb last van zweertjes in mijn mond en een hoge hartslag (weinig weerstand dus).

6 oktober – Fietsen met geen zin & ‘n motor tot 25 km per uur en in slecht Nederlands omdat t ken.

nog steeds pijn. Geen zin. In niks nie. Nie in slapen , fietsen, opruimen, eten, rijden of de scouting reunie. Veel toch maar wel weer gedaan. Op Rob ze fiets rijden. Effe. Da’k toch een frisse neus heb. Hoewel k nie echt ergens zin in had. Kroop ik terug in bed enzo. Maar toch niet en toch maar effe fietsen dan. Met klikpedalen en helm op. Ging best snel en lekker. En ik over de dijk zeg maar dan. En hetzelfde als gister. En een fotootje maken.

Nouja, het ging wel sneller maar bij 25 stopte ie met bijtrappen. Das stom. En toen werd ik er wel moe van toch en ik deed weer 15 km. Dat was wel zat zo. Toen moest ik weer naar Eindhoven voor de reunie van scouting. Mijn been deed niet meer of minder pijn. Gewoon pijn. En dan ken ik nie lopen. Erg moe van het rijden en de sociale interactie na een lange terugrit.

7 oktober – Wandelen – meer is het allemaal niet meer

Got, dat klotebeen en die rotknie gaan alleen maar méér pijn doen!! Hoezo is rust goed? Zit ik verkeerd of wat? Ik heb zoveel moeite met opstaan, dan is het hartstikke stijf. De hele knie nu. Ook nadat ik een goed en verhelderend gesprek heb gehad op het werk en mijn dingen kan doen. Het zit ook vol spataderen uit het niks. We liepen met J, A, Een ik met Jef voorop om te klagen.

Ik ben erg gefrustreerd doordat het been alleen maar meer pijn gaat doen. Zit vol slagadertjes. Ook met compressiesokken aan en een knieband is het strompelen. Voelt zooooo verkeerd met een ironman shirt aan!!!! Khoop dat het nog goedkomt. Ooit. Heb ik wel, die hoop. Ik bedoel: zelfs Robert M kan weer lopen. Maar nu is de vraag: wat doe ik niet goed?!?!

Gister heb ik de oefeningen niet gedaan en vandaag alleen het rekken tegen de muur en op de tenen staan. Die laatste helpt!!! Dus die doen we maar heel vaak. Dadelijk zit er suf een teen vast…

8 oktober – Oefeningen en wandelen

Vannacht met de tenen liggen wiebelen. Op de tenen rekken haalt namelijk de pijn weg. Helemaal. Vanmorgen ging het goed, alleen nog een beetje stijf. Kon gewoon lopen. Compressiesokken aan. De dag door is zitten totaal niet meer pijnlijk en opstaan maar even. Bij het koken doe ik de oefeningen. Dan gaat het goed. Tegen de muur drukken en spanning zetten is geen probleem. Op de tenen staan bevalt uitstekend. Ik heb lekker gewerkt en goed geslapen. Kan niks mis gaan denk ik. Maar de serie spookjes staat nog klaar….. lieve spookjes, zwarte spookjes, boze spookjes, wanhopige spookjes…

Ik moest naar buiten. Sluit me niet op met dit prachtige licht! Het voelt goed en naar de ah lopen ging ook. Vincent moet een pakketje wegbrengen. De allermooiste licht is voorbij, maar het is lekker en warm buiten. Lopen gaat echter toch steeds minder pijnloos. Gezellig gekletst en lekker van buiten genoten, maar ik ben wel boos nu. Er is nu echt niks niks niks meer om trots te zijn. Kan niet eens gezond blijven. Oud vrouwtje met sporthart. Ik wil weten wat er ís. Wat zit er verkeerd?! Hoe komt dit? Dit is geen knie. Want nu zit de kuit vast. En straks doet het scheenbeen zeer. De tenen knakken.
Wat
Is
Er

Hoe kan je maaaaaaaandenlang uren en uren trainen en is er niks en nu- de trap op lukt niet, de douche in stappen kan niet. Ik heb niet genoeg kracht. Dat kan niet opeens weg zijn. Onmogelijk. Give it back.

Overigens is de hartslag voor wandelen ook erg hoog. En zit mijn mond vol wondjes. Er is duidelijk meer mis. Maar W A T

9 oktober – maar weer wandelen, want ik wil blijven bewegen (een half uur per dag)

Tenen geblokkeerd. Darmen vol. Maar het been is even stijf als ik opsta. Mijn been doet alleen maar pijn. Veel pijn. Mijn been is zwaar en voelt als 1 blauwe plek bij elke stap. Van boven de knie, de hele knie, de kuit en het scheenbeen. Afwisselend. Ik kán alles bewegen, maar alles doet ook pijn. Totale waanzin, want alleen links. Toch gebruik ik 2 benen of niet dan?!?! Het maakt me boos. Hoezo dit?!?! Ik doe toch veel niks? Ik voel me wankel en ongelukkig. Ik snap er dus echt helemaal niets van! Ik kan mijn linkerbeen gewoon niet goed gebruiken. Elke stap doet pijn. Het hele been dus. Soms de knie (aan alle kanten), soms het scheenbeen, soms de kuit. Het is niet 1 plek. Ik kan alles bewegen en buigen, maar kracht zetten is pijnlijk. Opstaan en dan elke keer weer ontdekken dat er geen kracht in zit is retevermoeiend. Ik wandel wel hoor, maar dat kost meer pijn en energie dan een trail. Ik doe vaak de oefening die helpt: op de tenen gaan staan. Dan is het even bijna weg. Ik loop als een ouwe vrouw met compressiesokken aan te schuifelen.  Werken gaat prima. Zit weer motivatie in. Maar thee halen is pijnlijk. Vermoeiend. Dan heb ik weinig zin meer in sporten. Op mijn tenen gaan staan helpt en haalt de spanning eraf. Toch ga ik wandelen tussen de middag met J. Al is het niet gemakkelijk. Onbegrijpelijk dat ik een maand geleden nog een marathon kon lopen. Ik wil nu weten wat er ís. Is dit ernstig? Is het normaal dat het niet beter wordt? Ik ben flink bezig met websites op mijn werk en dat gaat goed. S avonds heb ik erge moeite met de stationstrappen. En dan wandel ik met Vincent op en neer naar de snackbar. Ik rek en strek en probeer en ik hoop dat het eruit gaat. De pijn. Maar elke keer als ik opsta, is de kracht weg en doet mijn linkerbeen niet mee. Pepernoten en chocolade helpen niet. Oefeningen niet. Rekken niet. Rennen lukt niet. Het is 1 enorme teleurstelling. Morgen naar de stomme fysio: kan ze nog een keer kijken waarom “de knie” ook met rust niets verbeterd.  
Volgende week naar mijn eigen fysio, die pakt alles aan en dan tellen de gedachtes ook mee. K voel me erg teleurgesteld. Trots zijn dat ik ooit een hele triatlon deed is verder weg dan ooit en het lijkt een jaar geleden ipv nog geen maand.  
Het is een beetje hopeloos, maar ik heb al eerder ledematen gehad die tijdelijk niet meewerkten en daar ben ik weer overheen gekomen. Ik hoop dat het geen ernstige blokkade ergens is.

10 oktober – Wandelen maar weeeeeerrrrrr

vannacht wakker van de pijn in been, maar het valt s ochtends mee. Vooral stijf. Niet meer pijnlijk. Zal je zien… Ga ik naar de fysio, wordt het beter. Werken is weer leuk en zeer afwisselend. De pijn neemt af. De trap is geen pijnlijke onderneming meer. Dat is fijn en onbegrijpelijk tegelijk. Waarom gaat het nu beter? Wat is er nu anders? Hoezo neemt het nu vrij opeens en snel af?! K haat het dat ik het niet snap. Been nog wel stijf en minder kracht. Mijn tenen knakken de hele tijd. Ik kan het goed uitleggen bij de fysio. De voortdurende pijn. De blauwe plek in heel mijn been. Al is het nu veel beter. De fysio houdt het op overbelasting, maar die overbelasting in de knie is W E G. Het been ontspannen is echter onmogelijk. Alle grote spiergroepen staan op spanning: kuit, hamstring, kniepees, bilspier. Allemaal. Voortdurend. Hamstring, kuit, bil: alles superstrak. De afvalstoffen kunnen niet worden afgevoerd. En dat snap ik: direct na de triatlon heb ik niet eens bedácht dat ik naar het eten kon, want ik kon niet bedenken dat het er was, zo moe en op als ik was en ik was absoluut compleet leeg op alle vlakken. ik ben in de week na de triatlon gewoon best snel en makkelijk doorgegaan met lopen en dat combineerde ik met afvallen. En opeens raakte mijn leidende been in een kramp waar ie de afgelopen week (!!!) niet uit is gekomen. Inmiddels vandaag dus een beetje. Het been is verzuurd geraakt en kwam er niet uit. Dat zit in alle spieren en na een week rust komt het wat bij. Echt een goede uitleg kan ik niet op internet vinden. Ik moet foamrollen. Mag wel bewegen, maar op geleide van pijn. Haha 😝 Dat laatste is gek want élke stap doet pijn. In het hele been. Niet rennen. Hoewel lopen binnen soepel gaat, is deze wandeling nog steeds best lastig en gevoelig. Dan is de kuit gespannen. Zit daar de verzuring in. Ik snap dit. Dit bouwde zich drie weken op. In mijn hoofd ontbrak het en in mijn spieren hoopte het zich op. Verzuring. Dit gaat over. Duurt geen 9 weken. En dit manifesteert zich links, omdat dat mijn sterkste kant is. Zo dus. Ik masseer na de wandeling en dan is de pijn er uit. Het leven is makkelijker en leuker zonder pijn. Door het minder bewegen, voel ik de rest van het lijf wel meer trekken en protesteren.

En ik communiceer met Cillian M. Die Ier snapt dat Insta niet perse nodig is voor de aandacht én hij kent de Hardman. Stapte uit dit jaar in de Hardman (hij na 5 rondjes al, haha). Met Kona op zijn erelijst en 3 hele kleine kids. Bijzonder volk. Maar het is heel prettig om iemand te horen die het écht snapt, wat de Hardman is. En om lekker anoniem het doel te kunnen dumpen.
Daragh heeft zijn doel om Ierland rond te zwemmen ook openbaar gemaakt. Zijn WHY raakt me erg:

FOR IRELAND (…) THE BEAUTY OF IRELAND (…) THE HEARTS OF THE PEOPLE THAT MAKE IT SO GREAT. ik snap het.

11 oktober – Wandelen met Vincent in het Kotterbos

Ik ben s nachts wakker van trekkende spieren en de kat die er op ligt en veel onrust. ‘s Morgens sta ik op met een stijf bovenbeen en ook de achillespees is stijf! Die is nieuw. Het been is niet meer pijnlijk. Soms stukjes. Er zit nog niet alle kracht in, maar wel weer veel. Ik sta op en moet dan even wachten en kan dan gewoon stappen zetten. Dat is maar goed ook, want ik blijf plassen! Fijn, komt de afvoer van afvalstoffen op gang. Ik foamrol een paar keer. Ik ga s middags met Vincent wandelen. Hij rijdt en we brengen het pakje weg. Het is heerlijk in het bos! Het geluid van bladeren en de geur en alles.

Ik voel mijn knie, maar niet elke stap doet pijn. Het gaat niet snel en ik voel me een oud vrouwtje, maar ik geniet van het knuppeltjes pad en het licht en het bos! De berg op gaat pijnloos.

We kletsen en het is echt goed zo. Natuurlijk wil ik weer rennen en voor het volgende gaan, maar er is nu tenminste hoop dat het over kan gaan. Ik doe thuis rustig aan en lees veel. Ik snoep ook teveel, maar dat gaan we een andere keer wel weer aanpakken.

24 September – Alle drie de sporten op 1 dag – omdat het kan!

Eerst lekker fietsen, gewoon omdat het kan. Sporten zonder ergens op te letten. Muziek aan, pauze onderweg, wind mee op de dijk en nergens naar kijken.

Lekker rustig op de paden, op een groep fatbikers na, die ik natuurlijk twee keer tegenkom. Ik was wel weer op vertrouwd terrein met fietsen: ik doe dit alleen maar om straks te kunnen hardlopen. Dat het nog niet is wat het moet zijn, blijkt uit de cadans. Maar ik voel me verder top, het tempo is oke en het bleef lekker droog.

Je ruikt de herfst. Ik dieet weer, want ik ben de afgelopen week ruim anderhalve (!!) kilo aangekomen. Ik heb wel 9 uur geslapen en daarvan maar een uurtje liggen te tobben en niet eens eruit om te plassen. Verder ben ik hartstikke goed in Candy Crushen.

Daarna ga ik hardlopen. Dat ging lekker, op de viaducten na. Gewoon genieten. Wederom rust en stilte op de dinsdagmiddag. Ik wilde elke keer wel een pauze nemen, maar het werd pas op de uitkijkplek (na dik 4km), want het ging gewoon heel erg lekker en hartstikke goed.

Het begon te druppelen in km6 en te regenen in km7. Toen zette ik de muziek zachter om te luisteren naar de druppels! Mijn benen doen dit goed, maar mijn linkerknie is wat pijnlijk en soms trekt de rechterpeesplaat, maar niks is blijvend of lastig. Ik heb trouwens rustig omgekleed enzo tussen het fietsen en lopen, maar niet naar de WC! Ik had vanmiddag toch niks te doen, dus nog even lekker sporten voordat het herfstweer en veel werken begint, past wel. Ik merk dat ik niet meer wil terugdenken aan de hele triatlon, omdat ik het gevoel heb daar geen voldoende voor te hebben gehaald. Niks aan overgehouden qua pijntjes, alleen maar een zwak hoofd en dat telt niet. Niet genoeg afgezienen teveel ‘leuk’. Dus maar vooruit kijken: doen wat ik nog leuk vind, prikkelvermijdend en hopend op volgend jaar.

En dan ga ik ‘s avonds nog naar de zwemtraining. Alledrie de sporten op 1 dag: omdat het kan.
Fietsen 35km delen door 5 geeft 7km lopen delen door 5 = (een kilometer rekenen in een staartdeling) 1400m zwemmen!! En als je dat jezelf belooft en je wil weer op tijd thuis zijn, dan doe ik dat zo. Niks te winnen, niks aan verloren. Het kan.

Onhandig 350m inzwemmen en dat ging erg lekker! Water ‘happen’ met de handen en uitblazen met je neus en dan hoef ik dus nauwelijks mijn hoofd op te tillen! Wel slap met achtje, maar dat is leeftijdscompensatie 😏 10×50- de oneven keren rustig en die deed ik. Voelde rustig, zat sub 2 minuten. SC deed de even keren rustig-snel. Hield ik bij. Daarna 10×100, maar die heb ik dus niet afgemaakt. Ik deed drie keer de oneven baan rustig. Sergio deed de even keren rustig-snel-rustig-snel. Ik zwom 50m uit. Jammer dat het zo heerlijk lekker gemakkelijk ging. Dat is op de vooravond van 🩸 nooit zo, dus ik ben nog niet zo ver. Nu jammer dat ik mezelf beloofd had te stoppen, maar er was geen reden me er niet aan te houden. Tijd om te douchen en het gekakel van kippieK te ontwijken. Was de lieve tweelingmoeder er. Om kwart over tien in bed liggen is ook wel fijn met het oog op werken. Vincent doet de was en heeft de tien-gulden handdoek weer terug.
Ik ben denk ik wel weer terug en hersteld van de triatlon. Niet meer omkijken nu. Alles is eraf gewassen, bandje doorgeknipt, medaille op de hoop gelegd. Dan maar niet trots en tevreden. Vooruit kijken.
Al moet ik nog wel zeggen dat de weerstand laag is: veel aften, maar die zijn niet erg pijnlijk.

25 September – Gewoon een wandeling met de collega’s en dikke pret: ik mag naar het WK 🙂

Lekker stukje een frisse neus halen met wandelen in de pauze. Meer sport niet vandaag.
De spellenwinkel was al open om half 1, dus even binnen gekeken.
Ik heb mijn eerste website opgeleverd!
Vond ik best spannend, maar het ging redelijk goed.
Ik baal wel dat lang niet alles af is, er open tickets zijn en veel losse eindjes.

Het laatste uurtje had ik vanalles kunnen/moeten doen (pit-website, brinnummers, overzicht), maar ik heb collega H van de triatlon verteld. Ik sta er nu neutraal in. Ik vertel erover, maar dat is het ook. Het was heel leuk om de mail te krijgen dat ik naar het WK kan, maar ik moet er ook om lachen. Ga ik niet doen. hoor. Geen denken aan! Maar het is wel lollig, want de eerste 6 van de age group mogen daarheen en ik was de zesde. (van de acht)

Nog niet 🩸 maar wel veel aften, hoofdpijn en moe.
Niet zo erg dat de bootcamp niet doorgaat waar ik me voor ingeschreven had, want dan ga ik maar weer lekker op de bank hangen.

Gisteravond dacht ik wel: Rob is heel trots op mij en dat deed mij wat. Hij vertelde het zelfs aan zijn Indiase collega. Ik werd er best blij van.

26 September – Een avondwandeling met Rob

Zwaar 🩸 🩸 Hoofdpijn.
Werken is top: websitje, hubspot, socs. De tijd vliegt. Wat ik nog wilde is eigenlijk uitverkocht. Dan niet. Het is goed zo. Dieten. Gaat me goed af, maar vandaag niet vanzelf.

Vandaag fase 3: het kan me niet meer schelen. Een soort onverschilligheid tegenover alle goede bedoelingen. Dat maakt me toegankelijker en opener. Dat wel.
De kern is min of meer is dat er niemand was toen ik weer een rondje Flevoland fietste, toen ik ging rennen met 27 graden, toen ik diarree had, met de positieve coronatest in handen, toen ik gestresst was, toen ik tig keer hetzelfde rondje rende, alle wedstrijdzenuwen trotserend, luisterde naar Udemy: al dat trainingswerk leidde tot een eindresultaat. Dat is niet het uurtje eraf, niet het zingen op de fiets, niet de controle over de marathon: het is de optelsom van máánden. Vanaf 5km lopen in de regen door het Twiske tot de tijdritfiets adopteren. En die verborgen berg, waarvan alleen het topje zichtbaar is, die moet ik even bekijken. Heb ik even pech: ben ik boven, is het bewolkt.

Ik maak met Rob samen een heerlijke avondwandeling. Het is alweer vroeg donker.

27 September – Een heerlijk rondje hardlopen met Vincent door de stromende regen en lekker plassen stampen!

Regen. Storm. Ik wilde zo graag hardlopen en trailen en naar Almere Poort. Maar dat kon dus niet. Vincent moest ook lopen. Ik zat op de bank en dacht een uur lang -al candycrushend- ik ga fietsen, binnen. En ik zat daar maar. Te peinzen over het werk. Dingen gaan geweldig. En dan hoor ik weer iets wat me totaal ondersteboven brengt. Ik volg nu alles in de meeting. Rare app-conversatie met onze teamlead. En dan weer heel happy nieuws voor het team, terwijl de 19de verdieping van het WTC weggeblazen en -geregend wordt. Die donkerte ligt voor ons. Ik hou hoofdpijn; de hele dag. Maar ik zit om half 4 nog op de bank. En het regent. En ik moet Annemarie bellen, maar daar voel ik me (weer/nog steeds) niet goed (genoeg) voor. Vincent gaat tóch lopen. Ik wil mee. Mijn tempo en hij kletst on-af-ge-bro-ken. Ingepakt in drie laagjes. Ikke 1 regenjasje.

De eerste km is wennen. En dan stamp ik door de plas. Hem nat. Ik hoor: hé mama!!!! En krijg m dan terug. We zoeken in de tweede kilometer plassen. Ik begin weer te lachen. Langzaam omhoog en maar voor de vorm mopperen naast me en nat worden. Kan het nog harder regenen, roept Vincent. En de regen luistert! Veel harder!

Het gewone rondje. De modder valt mee. De kilometers gaan best hard. Het is leuk. Punt. Stoer. Een beetje dapper. Hij vertelt van werk. En we zien zowat niemand. Die ene fietser rijdt ons omver. Ik blijf wel rennen. Naar het bergje toe is zwaar, wind tegen. Maar het is droog. Hij plast; ik doe langzaam 2 rondjes ‘berg’. Dan wind mee en verhard terug. Ik neem de modder, hij de plas, ik de foto.

Dan door het bos terug. Ik heb het iets minder makkelijk. Stomme viaduct over, maar het is tenminste droog. Buiten. Wij zijn zeiknat. Maar ik hoef niet naar de wc! Wonder op dit moment in de maand! Door het park, 8km vollopen (V een stukje eigen tempo) en dan douchen. Alles is zeiknat. Maar het was Leuk!!!!!
Ik eet pannenkoeken en bel A s avonds. Ze snapt het een beetje. Het is mijn 🕳️ maar ik ben niet de enige ‘deprimist’

28 September – Zwemmen

Overdag verveel ik me. Het huis is schoon, alles is gestreken. Wat doen mensen die niet hoeven te sporten? Het regent. We gaan wel zwemmen vandaag.

tjongejongejonge…. Dat zwemmen was echt een TVA-actie en -gevoel.
Wat opgefokt omdat we laat waren door Vincent.
En toen ook nog een kat-opmerking en drukte. Anyway: het begon al sneu. Ik ging in baan 3, want maar 4 mensen. Ik zwom 100m in met achtje. Dat ging lekker! We moesten van trainer Cor B 6×100. Zone 1 en zone 2. Rustig en ietsje minder rustig. De dames voorop. ‘Ik ben niet zo snel hoor vandaag’ zegt ze nog. Achter mij R en DS. Zone 1-1:46. Zone 2 ging niet langzamer. Toen kreeg mevrouw last van d’r arm en ging het tempo er even uit tot boven de 2 minuten. ‘Ik-ben-niet-zo-snel’ ging voorop. Ik weiger. Ik hield haar met haar keerpunt bij. Mijn zwemsnelheid is wel prima dus. Maar zone 1 zat op 1:53 en zone 2 onder de 1:50. Dat is niet mijn rustig of ietsje sneller, dat is vet doorzwemmen. Toen twee keer zone 3. Ik wilde dat ik in zone 3 1:30 kon zwemmen!! We moesten 4×150 doen. Zone 1 en 2 afwisselen. En toen deden ze allemaal flippers aan. Ik zwom op mijn hardst, niks zone 1 of 2. En ze gingen snoeihard voor me weg. Zelfs zonder treintje zwom ik in mijn uppie nog rond de 1:50. R bleef achter me en DS ook, maar ik trok het nauwelijks. En ik wist ook dat ze me in de 200tjes zouden gaan lappen. Daar paste ik voor. Ik deed de 50jes zone 3 nog en ging terug naar baan 2. Hoop commentaar, maar ik ‘moest maar doen wat ik zelf wilde’. R snapte het prima. Ik zag dat zij en DS later moesten afhaken. Ik zwom lekker 50m achter I, heerlijk kalm de hartslag tot rust laten komen. Ik hoef me niet stuk te zwemmen. Toen deed ik de 50jes wel te snel voor baan 2. De 200tjes ging ik voorop en dat ging echt een stuk kalmer rond de twee minuten. Zone 1 net erboven, zone 2 net eronder. Het voelde beter. Ik kon op de slag letten, voelde meer controle en ik was bij I en R en een lieve startster meer dan welkom. Moest RO ook zijn best doen! En dan zwem ik wat rustiger als ik achter de startster hang, who cares. Ik deed nog 100m zonder achtje en dan zit ik ruim boven de 2 minuten. Ik heb goed getraind hoor en flink gezwommen, maar het was ook stom op deze hanige manier. AA sprak me lief aan. Dat ze me wel snapte en toch bleef ze herhalen dat zij het wel knap van me vond. We kletsten in de douche met de startster. En in de kleedkamer met DH, die echt een knuffel verdiende. Ik vond het echt een hoop TVA-gedrag en haantjesvertoon. Ik heb geeneens een foto.

29 September – Trailen en Fietsen.

Mooi weer, overzichtelijk gezelschap met 8 (en in het begin 10) mensen, mooie route en heerlijke natuur. En het meest geweldig: 2 gellies weggewerkt EN NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Helemaal blij daarmee. Ik pikte HB op het laatste moment op, die rust is heerlijk en ik voel me best prima goed genoeg.

Veel mensen, maar: ik ben piano gaan spelen (Prospero) en dat werkte ONWIJS goed. Eerste 2km met ene Luuk de brug over, toen een paadje gemist en weer achterop.

En daarna weer even wennen aan het trailen met de boomstronken en alles. Ik lette niet op het tempo. En een beetje op de route. Ik heb met PaL gepraat en R verteld dat ik hem een l*l vond bij de Challenge (“blijf goed eten en drinken”) en hij moest er hard om lachen.

De hei over met de vriend van ene Fenna en verkeerd lopen.

Toen raakten we Luuk en HB kwijt. Lekker door het bos met PaL. Wat een fantastische man is dat toch. Bergje op. Even wachten, even eten, fotootje. Dan weer door het bos slingeren en soms even zoeken en wat kwebbelen en soms ook even niet kletsen en wat harder vooruit lopen en mijn eigen ding doen.

Wonderlijk dat mijn lijf dit moeiteloos kan. Nou ja, ik heb last van mijn linkerbeen: kuit stijf, knie binnenkant op spanning en alles zit vast. Nog een bergje. Ik heb de Sijsjesberg gemist. J is best oke en L van R zeker.

Achter PaL aan de hei weer over en toen had ik een lekker tempo. Die jellies werken wel. De brug weer over gaat op karakter. Ik moet naar boven en mag dan genieten naar beneden. Maar niet stoppen! En toen ging ik er alleen vandoor, de rest dacht dat ik fout liep.

Ik stopte nog bij de runderen, maar ik zag ze niet meer en ik ging alleen door voor de laatste km. Ik vind het tempo prima zo, heb erg genoten. Balen dat Joyce niet meer mee kan, dat doet me erg verdriet. Napraten en met die lieve JL kletsen. Maar dat PL me zonder aarzelen wil helpen, maakt alles goed. Dat brengt niet de problemen uit de wereld (te weinig tickets/medailles of de timing). Ik hou het bij 15km, in verband met linkerbeen en omdat het niet hoeft. Met HB naar huis gereden en thuis frikandellenbroodjes gegeten.

MvdB vroeg of ik meeging, maar toen moesten de frikandellenbroodjes nog gemaakt worden. Zij ging vooraf een stukje en pikte me op. Racefiets, supergezellig en ik hoef dus niks.

Mijn been is gevoelig, maar dat is niet ernstig. Ik trap best een hoge cadans en we kletsen. Ik trek me van niks iets aan: tempo interesseert me niet en ook niet of dit wel goed is. Ik vind het een beetje stoer van mezelf dat ik nu toch weer buiten fiets, maar vooral heel erg gezellig om samen te kletsen. Op de Trekweg wel wind tegen en veel drukte met auto’s en dat drukt de cadans. Ik vond het na een uur wel mooi geweest en had ook geen zin om langer of verder te gaan. Weer die vraag: waarom zou ik. Ik vind alles best. Dit heb ik toch ook weer lekker meegepakt! Heb ik van de week toch 6 uur en 40 minuten weer aan triatlon gesport. (plus 2 uur wandelen)

Qua triatlon ben ik nog niet trots, het komt ook niet meer. Ik heb de berg helemaal beklommen vanaf februari van dit jaar met alle wedstrijden, trainingen, afzien, stress, doozetten en alles en toen kwam ik na de hele triatlon boven en had ik van het uitzicht moeten genieten, maar het is bewolkt. Niks geen uitzicht, niks geen beloning. Het was gewoon mistig om me heen. Ik hoor alles wel van iedereen; de trots van anderen, de verbijstering, de bewondering, maar ik sta een beetje in de mist te kijken naar… niks. Geen uitzicht, geen ‘beloning’. En niemand ziet de berg onder me. Daar vertel ik dan wel over, maar die zit in de wolken; die hele berg aan ervaring, belevenissen en wat tot de top heeft geleid. En nu ga ik weer naar beneden en klaart het op. Daar is meer zuurstof en meer lucht. De mist verdwijnt tussen de bomen. Terug naar trailen, beetjes trainen en minder sportverplichtingen.

Ironmanblues

In de eerste weken na een Long Distance lijden triatleten ook vaak aan een ziekte die bekend staat als de “post-Ironman blues”. Een dergelijke depressieve stemming heeft waarschijnlijk dezelfde oorzaak als bij overtraining, waarbij de neurotransmitters van de hersenen verstoord zijn en het humeur beïnvloeden. Verondersteld wordt dat dit een manier is van je hersenen om je te ontmoedigen jezelf nog een keer zo ver uit te putten – en in dit geval, je volgende Long Distance te doen.

https://3athlon.nl/wat-krijgt-je-lichaam-tijdens-een-long-distance-te-verduren/

_{(overigens ben ik blijkbaar 1 van de weinigen die daar last van heeft,}

_{gezien het aantal mensen wat zich alweer inschrijft}

_{voor de volgende hele triatlons of andere wedstrijden)}

Zondag 15 September. Ik dacht vanmorgen: goh, het is toch de 15de geworden. Ik slaap nog slechter dan de afgelopen week! Er zijn teveel indrukken die blijven hangen, teveel spieren die pijn kunnen doen, ik moet plassen en daar zit nog steeds bloed bij. Ik heb geen honger, of slechts een klein beetje, maar ik heb knallende koppijn als ik om 7 uur voor de tiende keer onrustig wakker word. Ik loop lastig naar de WC voor een paracetamol, maar slapen kan ik niet meer. Er zijn natuurlijk heel veel mensen die een topprestatie geleverd hebben en dat wel meteen aan de grote klok moeten hangen op social media. Ikke nog niet hoor. Het enige wat ik deel is die stress voor de wedstrijd. Niemand minder dan ES reageert weer. Grappig genoeg zijn de mannen trotser dan ik op mezelf ben. Zoals altijd. Het moet even indalen.

Wat mij echt wat doet, is een reactie van een collega in het algemene Social Schools kanaal. Die collega doet ook triatlons (maar nooit een hele) en vindt mij van grote klasse. Ongekend. Collega JM plaatst zijn foto’s en filmpje en vraagt me hoe het gaat. MvdB informeert ook al op tijd. Ik wil eten, maar heb pas rond 10 uur ofzo kracht om op te staan. En dan heb ik na een paar happen alweer genoeg. Ik ben stijf en ik wil fietsen met Rob. Vincent is naar het werk vandaag. Alles voelt wankel en raar. De foto’s zijn alles van buiten, maar zoals ik het hier heb opgeschreven is het van binnenuit, wat ik heb gezien en gevoeld.
Rob maakt zijn fiets in orde en eigenlijk wilde ik naar de schommel, maar dat is midden in de stad en dat kan mijn hoofd niet. Dus we gaan naar de Praambult en terug over de Ibisweg, zoals we elk jaar doen. Rob heeft een e-bike, maar de E voegt niks toe. Die trapt net zo hard als ik. Of harder.

Ik kan nog wel prima fietsen. Niet hard of de berg op, maar mijn benen fietsen liever dan dat ze stilzitten. Ik voel de pijntjes wegtrekken en ik geniet van dit tochtje. Ik zou het geweldig vinden als we vaker samen gaan fietsen, dat Rob kan meekijken. Er bleken toch wel Dixies voor de vissers te staan, maar niet meer zoveel! Op de Ibisweg zijn de borden al weggehaald en de post is opgeruimd. De 3 afvalcontainers vol bidons staan er nog. We hebben wind tegen en voor Rob is dat teveel. Hij heeft het zwaarder dan ik. Dat is zo gek voor mij, maar hij fietst bijna nooit en heeft ook geen hulp nu. Ik vind het niet erg dat we langzaam gaan, maar ik vind het rot voor hem. Ik heb de kracht prima, maar een bidon pakken is wel wankel. We gaan de brug over naar de Trekweg. Naar beneden is leuker. Trekweg nog en dat is de kortste weg naar huis. We komen de heren aan het hardlopen tegen, waaronder Manuel. Na 20km zijn we weer thuis. Voor mij een eitje en ik voel me stukken beter, maar Rob wil alleen maar op de bank liggen.

Ik heb er wat eetlust door gekregen. De pindakoekjes die mijn superlieve collega voor mij heeft gemaakt, komen nu van pas! Ik ruim op, bel met mams, hoor niks van mijn zus, app wat rond met een boel mensen en ga douchen. De schade: ik ben moe. Ik ben onrustig in mijn hoofd. Ik heb de zon in mijn gezicht. Ik heb een verstoorde eetlust. Ik heb 1 schuurplek in mijn nek. En Dat Is Het. Nauwelijks meer pijn in de spieren, geen moeite met trappen, armen geen last meer van, geen pijnlijke voeten, ik kan gewoon wandelen. We maken de dag af met een hamburger bij de snackbar. En ik schrijf dit af. Dat geeft rust. Nu ligt het vast. Is het verwerkt. Nog een nachtje goed slapen en ik kan weer trainen hoor, haha 😉

16 September – alles moet weer op orde komen, wandelen dan maar!

Ik slaap beter, maar ik ben nog niet uitgerust. Mijn spieren zijn weer zo goed als gewoon, alleen mijn rechterbovenbeen, daar zit een knoop in. Ik had mijn werkdag gewisseld met vrijdag, maar ik maak er een vrije dag van. Ik ben teleurgesteld dat ik van een aantal mensen niks of wat weinig hoor, maar mijn collega’s vormen het tegenwicht: zelfs van mijn collega’s in India krijg ik het supercompliment dat ik een Superhuman ben en mijn manager stuurt een appje. Ik sta op, eet weer wat en ik wil het verslag afmaken en mijn telefoon opruimen. Ik ben vandaag nog net zo moe. Het is maar goed dat ik niet werk! Ik heb grote problemen met mijn telefoon en het geheugen en besluit mezelf van mijn spaargeld een nieuwe kado te doen. Als we die ‘s middags in de stad gaan ophalen, blijkt hoe vermoeid ik nog ben: ik loop trager dan anders en ik kan alles maar moeilijk bevatten en verwerken. Ik haal nieuwe visolietabletten terwijl er nog een doosje is. Ik snap dingen iets minder allemaal en heb het minder op een rijtje. Ik heb erg veel moeite met verwerken vandaag. Soms lijkt het opeens veel erger dan gister en allemaal ook veel moeilijker en dan ben ik opeens kapot moe. Maar de telefoon inrichten lukt en dan heb ik ook weer een normale stoelgang. Ik schrijf maar een stuk op Instagram zonder dat ik rep over tijden of een PR.

Er staat eindelijk een keer wat een enorme doorzetter ik ben. Ik werk mijn verslag bij en ben heerlijk bezig met de telefoon. In de loop van de middag komt mijn stoelgang weer op gang en dan voel ik mij al beter. Daarna komt ook de eetlust weer normaal terug. Het daalt nog niet in dat ik iets geweldigs heb gedaan, want in mijn beleving kan iedereen twee dagen na de hele triatlon toch weer denken aan de volgende en gaan hardlopen? Rob verzekert me dat het niet zo is. Gister waren er een paar meiden (met enig overgewicht) die uit het niks, zonder noemenswaardige training, 22 km getraild hebben. Ja, ze gingen langzamer dan ik, maar daar tegenover bestonden hun traininkjes de bootcamp en de wandelingen met de hond. Ik denk dat zij vandaag veel meer last van hun lijf hadden dan ik gister had! Dat is wat ik getraind heb: fysieke mega-kracht. En dat op mijn vijftigste. Ubergezond zijn: het is raar voor 2024 en bij de Weight Watchers al helemaal onbegrijpelijk: hoeveel beweegpunten ik krijg en hoe weinig reacties.

We zijn ‘s avonds even gaan wandelen en ik merk dat een beetje beweging beter is voor mij dan rust (al zou even goed slapen wel helpen). We proberen de Garmin punten te doorgronden. Ik ben door een marathon (8 punten gescoord), 100 mijl fietsen (ook 8 punten), 15km lopen (4 punten) en 5km (1 punt) lopen en het hele stappendoel te halen in Level 7 gekomen na 1260 punten.

Geen idee waar het vandaan komt! Het wordt donker, maar het is niet koud. Even lekker de benen strekken samen bij de volle (super)maan!

17 September – Wandelen naar de pedicure

Het is vreselijk vandaag. Het is volkomen duidelijk dat iedereen -werkelijk iedereen- met zichzelf bezig is. En dan kan je investeren wat je wil in kaartjes sturen en belangstelling tonen, maar niemand die iets terugvraagt. 1 of 2 mensen. Als ik begin met vragen hoe het hun gaat. Iedereen kan natuurlijk alweer alles, want het zijn triatleten en die staan maar heel kort onder de goden, maar zelf uittellen hoeveel vrouwen er meedoen, is een te grote opgave. 14% van de finishers op de hele, 1 op de 5 bij de halve.

Maar ja, ik voel mij totaal niet goed genoeg. Veel te langzaam voor iedereen die met gemak sub 12s doet. Gelukkig is de blog af! Ik kan morgen weer verder. Ik krijg de indruk dat ik maar niet meer moet zeuren. En moet het er maar niet meer over hebben. Ik heb een triatlon gedaan en nu moet ik weer gewoon werken en mijn huis schoonmaken en normaal doen. Fysiek is het helemaal prima. Geen vuiltje meer aan de lucht: ik eet en snoep weer, ik heb nergens pijn, maar mijn hoofd is in mineur. En het ene moment wéét ik dat ik een topprestatie heb geleverd, maar binnen 5 minuten kan het omslaan naar regelrechte zelfmoordneigingen. Ik slaap dan ook superslecht en ontzettend onrustig en dat helpt absoluut niet mee. En dat ik niet kan hardlopen omdat het slecht is voor me helpt ook al helemaal niet mee.

Savonds nog een keer gewandeld om mijn medaille te showen bij de bootcamp en een kilometer gerend ook. Dat kunnen mijn benen. Mijn knie dacht wel even wtf, maar legde zich erbij neer en het was goed voor het hoofd. Ook te realiseren dat daar vier bootcampers staan die verbijsterd zijn over de afstanden. Vincent liep mee en dan lopen we terug en ineens flippert het weer naar down-gevoel en dom en lastig. Gelukkig informeert KH uit zichzelf hoe het gaat en leest mvdb met plezier mijn blog. KH heeft met haar coachees al weer gesproken! Ik vond het moeilijk om een reactie te vragen bij de trainster en dat zij dan zegt dat ik echt wel trots moet zijn — way too Late. Het zit er nog niet in.

18 September – een wandeling met de collega’s en lekker veel werken!

Lekker gewerkt, tegen de verwachting in! Goeie afleiding. Er gebeurt ook veel en ik kan het best volgen en opvolgen. Ik was bang dat ik nog te verdwaasd zou zijn, maar dat valt mee. Het is ongelooflijk dat mensen zich niet kunnen voorstellen dat je op 1 dag zoveel kunt sporten. Blijkbaar hebben ze dan ook geen last gehad van mijn trainingen. We gaan al vroeg wandelen. De brandoefening vermijden! Zodat we niet 19 verdiepingen met de trap af hoeven. Even kijken met de collega’s en uitleggen op de Esplanade, waar alles behalve het trapje alweer is opgeruimd. Snap de prestatie nu een klein beetje. Ietsje beter geslapen. Niet meer zo van slag. Wel vreterig. Gewicht 69,2 thuis, 68,9 bij dietiste. Ik ben wel degelijk afgevallen, maar het lijkt nu vocht te zijn en geen vet. Sommige mensen maar laten appen. Veels te laat. Die gaan me nu vragen hoe mijn zomer was. Ik kan niet teleurgestelder zijn. Ik maak een post over de tijd en hoeveel PR’s ik heb gehaald. Op Instagram laat ik niemand reageren, maar op Facebook lukt dat niet. Dus krijg ik (veel) onnodige reacties dat mijn feitelijk opgeschreven verhaal zo mooi is. Dit zijn FEITEN mensen, tijden: dit is voor mij totaal niet wat die triatlon was. Ik heb ‘m beleefd, gevoeld, genoten en overwonnen. Kan mij het schelen dat ik een uur sneller was. Blijkbaar is dat toch echt het enige wat telt.

19 September – IronmanBlues – To The Max

Ik slaap niet. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk ook helemaal niks kan en de afgelopen maanden ook niks heb meegekregen van het leven. Het is nodig om dat elk uur even opnieuw te overpeinzen blijkbaar en ondertussen is het koud, zweet ik het dekentje weg, krampen mijn spieren en moet ik uiteraard een keer of wat op om te plassen. Ik ben misselijk en vooral heel erg ongelukkig. Klaar met triatlon. Ik doe het gewoon niet meer. Piano spelen, lezen, het huis blinkend schoon houden: er klinkt niks mis mee. Dat moeten vrouwen van 50 doen. Alleen als je heel goed bent, moet je gaan sporten.

Zo’n slechte nacht -alweer- wreekt zich. Ik ben overbelast volgens Garmin, de HRV is roder dan rood en ik wil gewoon niet meer. Het is toch niet erg als ik vandaag ophou? Maar dan moet wel eerst de website van de PIT (een organisatie) af. En ik moet vanmiddag mijn verontschuldigingen overbrengen aan de klant die te lang heeft moeten wachten. Ik heb geen zin om met iemand te communiceren op whatsapp. 1 Iemand heeft wat steun nodig, maar de rest wil ik niet eens ergens over hebben.  

Kortom: ik voel me heel erg depressief, down en ongelukkig. Ik voel me vies en stom. Ik eet slecht en voornamelijk koekjes. Compenseer met salade. Die niet echt lekker valt.

Het bestaat echt: Ironmanblues. Mijn hersenen beschermen mij om zo’n uitputtingsslag nogmaals aan te gaan. Maar waarom heb ik het dan meteen zo fataal en hopeloos? En ook dat zie je niet aan de buitenkant en zul je ook niet horen. Thuis kondig ik aan de fiets te gaan verkopen. Ik meen het.

Ik kom nergens toe en doe alleen de dingen die ik moet doen. Ik registreer, maar dan wel alles wat mijn collega tussen de regels door zegt ook. En ik zie overal tegenop. Vooral een heel lang weekend.
Mijn hoofd zegt zoals altijd: “fietsen, naar buiten, nu kan het. Ga een half uurtje lopen, je knapt er van op! De anderen kunnen het ook, doen allemaal alweer mee en trekken zoveel mogelijk aandacht. Je moet de half uur per dag-streak toch volhouden!” Maar ik doe niks. Ik sport niet, op en neer naar de AH is genoeg. Soms is de dag overleven net precies wat binnen de mogelijkheden ligt. 

‘s Avonds wordt het ietsje beter, maar ik laat de fiets lekker staan en de hardloopschoenen wachten ook maar. Misschien gewoon tot nooit meer. Ik vind dat een prima idee!
Ik spoel de “gevangenisnummers” van de tattoo af en lees een boek.

20 September – laten we het ouwe karkas weer opstarten…

Ik slaap zomaar 5 uur achter elkaar! Daarna een uurtje niet, maar het voelt wel beter. De rusthartslag komt ook weer op orde. Niet dat ik trots raak ofzo, of tevreden of dat ik mezelf geweldig vind; dat zou wel heel wonderlijk zijn. Ik ga eerst de woonkamer schoonmaken. Dat hoort zo. Huishouden en schoonmaken: dat wordt gewaardeerd. Dan heb je je leven tenminste op orde. Toen hardlopen. Ging aardig. Begin even wennen, een km of 2/3. De eerste kilometer zeker weer zoeken naar een soort ritme en in de tweede kilometer zit het viaduct en dat omhoog lopen is echt zwaar voor mijn benen. Dan voelt het als lood. Het waaide best hard en het is warm. Hartslag wat aan de hoge kant. Ik genoot wel van het rondje Oostvaardersplassen. De kleuren zijn mooi. De stilte prettig.

Toen moest ik weer. Ik dacht eerst op 3km te gaan in het bos, maar ik liep door tot het centrum, waar de WCs wel open waren, maar afgesloten van water. Ik zag de ene WC die vol lag en ging snel naar de andere, maar die kon ik dus ook niet doortrekken. Supergoor. Gemeld in het centrum, vond het vervelend en vies. Ik liep naar het bankje en zat daar even.

Ik loop gewoon lekker door na 5km en geniet daarna in het bos echt. Kilometer 6 en 7 gaan zelfs op een aardig tempo! Dan loopt het weer soepel.

Stik d’r allemaal in. Ik heb van mijn benen geen last, ik hoor de vogels en de krekels en ruik de herfst. Ik zie de kikkers en hou dit gemakkelijk vol. Na 8km hou ik bewust wat in, maar ik maak de 10km vol. Misschien stop ik voorlopig niet met hardlopen. In het bos. Misschien. Waarschijnlijk.

Na het eten en het stofzuigen van de bank gaan we fietsen, Vincent en ik. Hij moest een uur fietsen en ik wil nog naar de schommel. Vandaag lukt het me eindelijk de meest prikkelloze route samen te stellen. De tijdritfiets staat nog klaar. Mijn knieën hebben wel enig protest. In de stad zit er stukken minder tempo in, veel onrustiger en veel bochten. Accepteren maar. We kunnen niet zo vaak naast elkaar fietsen, want het is overal druk. Ook op mijn prikkelloze route achter het kasteel langs.

We rijden de Floriade op en daar is de schommel hoor.

Heerlijk om daar te zitten, te drinken en met veel gekraak te schommelen. Dan laat ik Vincent al fietsend de route zien. Heel raar om langs het trapje te fietsen op de tijdritfiets en over de vlonders. Ik vertel hem waar de post stond, waar ik wandelde (vaak!), het slingerpad lijkt op de fiets nog langer. En dan weer terug over het mega-irritante pad komt e fietsen met veel te veel kuiltjes. Ik heb nog niet gezien waar de popjes van gemaakt zijn. Daar stond de man met de bel, hier stond de post en nu… kunnen we niet meer achter het Weerwater langs, want het pad is blijkbaar afgesloten. We rijden terug en langs de snelweg. Dan daar maar richting de stad, maar ook dat kan niet. Daarom is het dus zo druk achter het kasteel langs! Ik word moe. Mijn benen zijn moe en voelen zwaar en ik vind het lastig een route te bedenken, maar we weten ineens dat we toch terug kunnen! Vincent wil over het Spoorbaanpad. We fietsen dus langs de wisselzone, die nu alleen nog een herinnering is. En dan binnendoor naar station Parkwijk. Ik voel dat het lastiger wordt om de concentratie vast te houden. En het tempo ook. Maar vooral die concentratie is lastig, want er zijn veel fietsers en in inhouden en inhalen en inschatten. De bruggen worden volgende week afgesloten. We gaan over de Evenaar. Het tempo is er echt wel uit, maar het maakt niet uit. Achteraf wel, want iedereen fietst natuurlijk alweer kei-hard en ik haal net 23 kilometer per uur. We maken 30 kilometer vol. Kan ik eindelijk in de douche. En de kattenbakken doen. En na het eten ga ik lekker even zitten en Candy Crushen. Daarna doe ik de bovenverdieping ook nog. Ik voel me wel een stukje beter. Ik pak de draad vast wel weer op. Hou de fiets nog even. Communiceer weer een beetje, maar ik reageer niet op alle goedbedoelde adviezen en wat ik zou moeten doen of voelen. Het is er gewoon niet. Ik heb hard gewerkt, getraind en geleefd om een hele triatlon te kunnen doen en nu heb ik het gedaan en ziet iedereen een soort van geweldig eindresultaat. Behalve hier thuis, blijken zelfs de mensen die wel gezien hebben dat ik veel heb gedaan en gelaten dat als ‘doodnormaal’ te beschouwen. Alle andere 425 atleten die sneller waren, knallen weer lekker verder op hun extreme tempo’s die nauwelijks afwijken van het wedstrijdtempo en zullen dit weekend wel weer meedoen aan de Dam tot Damloop of moeiteloos zelf 15 kilometer op 5 minuten per kilometer lopen, maar ik klungel en ploeter gewoon een beetje op mijn eigen kunne verder. Dat is nou eenmaal geen top, geen heldendaad, weinig prestatie. Dan moet ik naar de Dixie, stop ik bij de schommel en ga ik voorzichtig de stad door. In de hoop dat ik nog een nachtje goed kan slapen!

21 September – Zwemmen bij de TVA

In baan 2 achter knul en een man die in baan 4 hoort. Voor S en D, die wel in baan 2 horen.
Alles met achtje en een nieuwe bril, die niet zo goed zit als in het buitenwater blijkbaar. Mijn eigen ding doen:

300 inzwemmen
4×50 waarvan 12,5snel 1/2/3/4 stukje
4×100 eerste, tweede, derde, vierde baan snel
4×150 1e, laatste, 1e, laatste baan snel
4×200: elke keer 50 snel verleggen ik deed 2x en maakte 2000vol
Lijf werd moe, hoofd werd weer gevoed door allemaal geweldige andere triatleten die opscheppen en kakelen. Ik zwom wel snel, onder de 2 minuten.

22 September – Fietsen nu het nog kan met dit weer.

Het hele huis is brandschoon, alle was gedaan en vanmiddag een verjaardagsverplichting. Ik heb gekozen om nu het nog lekker weer is te gaan fietsen in plaats van strijken. Lekker genoten. Koetjes, over de afgesloten Vogelweg rijden, muziekje op. Lekker een beetje buiten zijn. En van de omgeving genieten en de lege zondagochtend.

Dat is wel echt genieten! Lekker foto’s maken enzo. En een beetje tempo met wind mee (maar zeker niks om over op te scheppen).

Ik mis niks aan de Dam tot Dam loop. Ik zou prima 16km kunnen hardlopen, maar de drukte er omheen….. ik denk dat ik daar afgevoerd door had moeten worden.
Nee, ik vreet teveel op de verjaardag en voel me -zoals tegenwoordig vaak- te gezond voor deze tijd.
Ik hoorde dat ‘anderen’ (lees: KD bijv) bereveel energie overhouden nu ze nog maar 6 uurtjes hoeven te trainen. Terwijl ik op strava slechts 4 uur tel: een paar keer eerder stoppen met zwemmen en 1 keer een stukje lopen. Ik doe meer! Misschien niet in de tuin en met koken, maar schoonmaken en alles op orde brengen.
Annemarie reageert eindelijk wat begripvol door te erkennen dat ik een heel seizoen scherp ben geweest op fysiek en mentaal gebied, dus dat de rust nu moet en mag. Beetje net te laat, maar het helpt wel ietwat.

Ik slaap nog steeds slecht, hooguit 3 uur achter elkaar. Ik leg me er bij neer dat ik over de hele triatlon niet meer trots of blij ga worden, maar dat het voelt aan als het laatste vinkje ✅ van de reeks. Als het resultaat van alle trainingen, niks meer dan dat. Iedereen die zoveel traint als ik, zou het kunnen, zo voelt het nou eenmaal.
Het enige wat ik bijzonder vind is dat er relatief erg weinig vrouwen de hele triatlon in Almere hebben volbracht. EK en open series samen maar 80. Van de ruim 650 deelnemers. (Merendeel wel sneller hoor dan ik)

‘s Avonds tel ik het strijken mooi eens even mee als krachttraining met de opmerking: Het hele weekend gebruikt voor het huishouden: op vrijdag de woonkamer schoongemaakt, de keuken, opruimen, de bank zuigen, alle toiletten en de kattenbakken. Ook de slaapkamer en de eerste verdieping gedaan. Badkamer wat sneller, maar alle trappen wel goed gedaan. Ook het onkruid uit de tuin gehaald. Deze keer tussendoor wat gesport: gerend, gezwommen en gefietst. En 2x een sociaal bezoek: een leuke zaterdagavond en een zondagmiddag-verjaardagfeest. En zaterdag alles gewassen: al het beddengoed, de wasmand leeg. Vandaag pas gestreken. Dus zo doen mensen dat die geen slopend sportprogramma hebben. 1 weekend oke, maar ik vind het niet echt boeiend om volgend weekend weer te gaan schrobben. Al trekt sporten me ook nog niet echt aan.

23 September – Een stukje wandelen met de collega, meer zit er niet in.

Een wandeling met JM door een rustig centrum. Werk: dat kan ik bevatten. En toen in de trein aan laten staan, het wandelen. Toch een half uurtje willen halen. Een brokje ambitie blijft er hangen, maar 95% is onbereikbaar ver weg.

Op het werk hartstikke goed en blij. S avonds echter valt alles stil en om. Fase verder: ik wil niet meer sporten. Helemaal niet. Wel bewegen en buiten zijn, en leuke dingen zien en zo, maar ik kan het lijf niet meer aanzetten. Het hoofd wint. Maar trots, blij, tevreden: dat komt nog niet in het hoofd voor. Ik ben blij dat mensen de blog goed vinden. Maar het lijkt alsof dat in de verkeerde taal wordt gezegd. Een soort echo. Het duurt wel lang. De sport-depressie. De ironmanblues. En ik ben M O E. Niet te bevatten moe. Heb veel slaap nodig, maar dat blijft moeizaam. Vaak wakker, onrustig.