20 maart: een wandeling in het Kromslootpark

We hadden Vincent bij de baan afgezet en net voor die tijd gegeten en ik zei: zullen we even wandelen en Rob zei: zullen we dan in het Kromslootpark gaan lopen. Lekker de route van 3,5km volgen tot het donker werd. Kletsen over het werk en de omgeving vol geuren en vogelgeluiden. De lucht lekker warm. Prettig dit. Beter dan binnen fietsen wat ik al drie dagen aan het uitstellen ben.

21 maart: Op de tijdritfiets 6 x versnellen en 2 minuten voluit, was de bedoeling.

Na een drukke werkdag vond ik het superdapper van mezelf dat ik op de tijdritfiets ging. Want daar waren de omstandigheden niet geschikt voor. Toch was ik wel blij met de fiets. Het fietst prima, maar… drukke stad en gedoe maakte liggen lastig. Acceptatie. Muziek hard. Infietsen. Ik vond de heerlijk slechte wegen in de polder. Zag een paar vroege witte tulpen. Nieuw fietspad naar de Tuureluurweg. Toen wind mee en versnellen. Ging oke, maar hartslagzones niet gered.

Daarna op de lange weg weer veel verkeer en geen tulpen meer. Vond het lastig, haalde nog steeds bij lange na de hartslagen niet (te laag) en deed toch een beetje mijn best. De route was ruk, het paste elke keer net niet. Toen de paar minuten voluit en dat was helemaal vol bochten en onhandig. Ik koos om op de Trekweg voluit te gaan. Van kruising tot kruising. Dik 5 minuten lang liggen en pushen met wind mee. Ik nam een kruising verder. Het was best zwaar. Mijn benen deden wat ze konden en ik kreeg het zelfs warm! De brug over en het werd donker. Toen was rustig gaan opeens ook best hard in het Kotterbos 😏

de training niet eens voor de helft gehaald, niet eens 38 km volgemaakt en niks gedronken onderweg. Weinig gegeten vandaag. Ik ben moe van alles; werk, fietsen, cijfer-zorgen en zware 🩸

22 maart: Hardlopen – 6 keer een minuut versnellen en de rest lekker een duurloop in de miezer

Regen. Ik was te laat weg omdat Vincent een 9 haalde voor PWS, maar dat cijfer kwam te laat en het bracht erg veel stress met zich mee en ik sliep er slecht van. Opgestaan met hoofdpijntje. Maar de miezer zorgt voor rust overal in de natuur. Ik zag M en M ‘ik app je’ riep ze en ik dacht: t zou s tijd worden. Ik liep zonder muziek of verwachting 50 minuten lang in een lekker brede hartslagzone. Easy. Ik had al zakdoekjes mee, want thuis lukte het niet. Weer een stukje bemest. Dat liep nog iets lekkerder, al was ik al heel zen naar de vogels aan het luisteren en liep ik wat weg te dromen. Heerlijk ging het eigenlijk. Er kwam een auto uit de OVP en ik zou daar zo graag eens willen lopen! Zo graag! Toen het Kotterbos in. Ik zag 1 fietser en verder heerlijk niemand. Zo fijn! Ik dacht nog om te kunnen maar dat iets te hoog gegrepen, dus moest ik over een onverhard hobbelig modderpad. Fotootje!

Dan de brug over en de straat in. Toen moest ik 1 minuut versnellen. Echt snel lekker niet, “hep ankie geen sin in”. Anderhalve minuut rust met 10/20 sec wandelen deed ik. Ik holde / jogde naar de bloesems. 🌸 Rust daar, want miezer. Maar niet minder mooi!! Prachtig eigenlijk. Ik stopte de tijd weer en ging foto’s maken. De vuilnisbak als steun.

Toen nog 3 keer een minuut. Ik liep langs de brandweer en in de pauze nog een keer een bloesem fotootje maken. De laatste ging wel hard, onder de 5 minuten! Toen via de Januaristraat naar huis en 5 minuten cooldown. Fijn als er zoveel klopt aan een loop: precies 11km binnen de tijd (scheelde nauwelijks), 75% uitvoeringsscore, mooie cadans van 173 en lage hartslag incl 6 minuten sprints en mooie foto’s en genoten! En nergens pijntjes. Wel trek in brood met ei, maar ook het lichaam went aan het dieet tenslotte. LvdB appte onderweg of ik mee ging lopen vanmiddag en ik kan dat eigenlijk wel. Bonus waren onze eigen blauwe druifjes thuis, die vind ik het allermooiste!

ook 22 maart: Fietsen binnen, wat al die dagen al was uitgesteld

dit fietsen was een ding: maandag niet, dinsdag niet, woensdag niet, gister buiten. Deze training sleepte ik intussen mee. Maar ik moest nog even met mijn zus bellen, dus ik dacht ‘dan maar combineren’. Er stond een hele opdracht, maar die kwam niet in Garmin en ik vond gewoon 80% van 80 minuten ook wel prima. (65 minuten). Zij kletste genoeg en ik voelde me helemaal niet goed bij alles wat ze vertelde, maar ik heb dan ook zo’n braaf (saai?) kind.

Ik nam de vlakke saaie route en nu zit de tattoo van mijn nichtje dus vast aan de grandcanyon achtige doorgang in Watopia.

Ik dronk thee en water. Ik vond het na 75 minuten wel mooi geweest, training eindelijk gedaan.
Huishouden gedaan, ik heb me sinds woensdag op het allermoeilijkste pianostuk ooit gestort en dat is op dit moment mijn allergrootste passie, Vincent geholpen met BSM en gelukkig belde LvdB af om te lopen. Het kwam me niet slecht uit, want waarom zou ik zo arrogant denken dat ik 2x per dag kan lopen, zo ben ik eigenlijk niet. Ik was moe. Vooral van het luisteren geloof ik 😔 pannekoeken eten en strijken: anke doet alles. Ik vroeg Annemarie waarom ik dit deed, zoveel sporten. Ze antwoordde dat nu de basis voor de triatlons wordt gelegd, in deze periode en op deze manier. Daar dacht ik aan: een sterk fundament bouwen. Fietsend in Watopia. Het voelt wel goed aan als ik er zo over denk. Dat fundament. Bouwen kost energie.

23 maart: Fietsen in Watopia met Yathzee en zwemmen in het dubbele uur

Het zat niet lekker, het trapte niet makkelijk, de cadans bleef steken en de dobbelstenen rolden ook al vierkant.

Ik had de fan uit en het ging supermoeizaam. Buiten hagelt het van tijd tot tijd keihard, dus dat was niet echt een optie. En dan op het einde ook nog de jungle en toen wilde ik 30km vol maken. Heb ik nog langer gefietst dan de bedoeling was ook! En dat terwijl ik het na 5 minuten al zat was.

Zwemmen – de Magic Distance!

Geen zin om te gaan. Ik dacht: ik ga even kijken of er nog alle banen zijn, dan kunnen we om 6 uur gaan. Maar ik zag dat er een dubbel uur was, dus ik dacht: die pak ik als het goed gaat. Ik moest om 5 uur nog plassen, het was stikdruk in baan 3 en ik heb de gegevensvelden van mijn horloge ingesteld. Zie ik afstand en tijd ook. Zo miste ik het inzwemmen. Het was nog koud ook. We gingen inzwemmen met de bekende 50mxheel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel. Ik ging voorop.

Toen ik 25m had gehad dacht ik: hier blijf ik voorlopig, dit voelt super! Ademhaling helemaal in orde, slag prettig en ik voelde me goed. Ze vonden me flink de slag er in houden 😊 een duurtraining met snelheidselementen. Nog beter. 50-100-150-200-250. Eerste en laatste baan snel. Ik hoefde niet voorop en rustte uit en hing niet achter W zoals gewoonlijk. Dat was wel een gemisje. Ik telde niet mee en zwom gewoon achter ze aan. Toen 50 en 100 steigerun (bleh) en ik deed de 200 duur voorop. Ergens had ik 25m gemist en dat irriteert me dan enorm. 1 keer niet aangetikt. Ik zwem alles met achtje. Toen moesten we 700m doen zonder pauzes en met 50hard tussendoor. Ik zwom achter DS en ik telde mee. Het ging onwijs goed. DS vertraagde wel wat, maar ik vond het zo stoer van hem! Hij kletste nog tegen me, maar ik wilde door naar het volgende uur. Ik zwom 250m zonder achtje. Dat ging en ik deed er 5:21 over. 1 andere man in de baan en GN kwam erbij. Heerlijk rustig opeens! Maar geen sprake van achter iemand zwemmen dus… W gaf de training. Vincent ging er uit.

We begonnen met dezelfde 450m inzwemmen en ik ging weer vooraan en deed er zo’n 30 seconden langer over. Vooral benen vond ik maar zo-zo. Toen de 50-100-150-200-250 ook weer. Ik ging alles voorop. Verschil tussen duur en snel was wat minder. En ik telde de afstand mee! Hierna deed ik 100 zelf om aan 3800m te komen. (de afstand van de hele triatlon) Langer gezwommen als ik had gedacht & de training is dan ook vuurrood in het schema. Maar wel blij en tevreden! (Annemarie zal er later als beloning een groene training van maken 🙂 )

24 maart Zandvoort Circuit Run: 10 engelse mijl, slecht weer en pret!

Hier staat het verslag!

25 maart: uitfietsen, niks nie rustdag, nergens voor nodig.

Rust dag? Dat stond op het schema. Is het eindelijk lekker weer, dan wil ik graag buiten uitfietsen. Mijn benen willen dat. Mijn fiets kan dat. Ik doe dat.

Training van donderdag gepakt. Die rustdag komt wel in deze week vol sociale verlichtingen. Het gaat overigens altijd lekker rustig, niet alleen het eerste kwartier, wat volgens het schema had gemoeten. Ik heb geen haast op de fiets. Wel koud. Muziekje op en even de paaseitjes die per ongeluk verdwenen door mijn mond, wegrijden.

Ik ben een beetje kribbig door alle mensen die de elementen bij Zandvoort of hun gewicht als excuses gebruiken. Of die in hun trainingen telkens de tijd stoppen en in zo’n wedstrijd (als het even wat zwaarder is) door de mand vallen en een enorme trage tijd hebben. Ik ben en te dik en ik hoef allemaal niet beter: vandaag weer een rondje Oostvaardersplassen fietsen, dat is sterk voor mij!

Gewoon een duurrit. Meer of minder is het niet. Een blokje in het bouwprogramma anketriatleed/t. Deze cadans hoort wel bij mij zo (77). Dit tempo ook (26,3). De buikpijn door de paaseitjes blijft helaas. Ik ben in mijn hoofd moe van gisteren, fysiek niet.

26 maart: 40 minuten zone 1/2 hardlopen.

Super neutraal. Alles was gewoon-gewoner-gewoonst. Route overbekend, kalm tempo, geen muziek of afleiding, geen drukte, lichte lente en niet echt moeite. Helemaal saai en gewoontjes dus. Maar wel na een extra dag werken. En ietwat slecht geslapen.

Eventjes voor een foto gestopt (waarom niet) en 7km volgemaakt. Op het einde moest ik naar de plee. Toen ging het horloge nog even aan, dus ik heb er nog langer over gedaan dan als ik ‘m gelijk stop had gezet (asumevat) Met stoppen is de gemiddelde tijd 6:33. Prima genoeg denk ik zo. Ik merk in elk geval vooruitgang nu ik weer lichter ben en helemaal opgeknapt.

Toch: er zijn uiteraard Grote Jongens die elke dag hardlopen en op mijn dubbele snelheid. Maar ik ben een Kleine Trien, die een kilo is afgevallen afgelopen week, supergoed op de voeding let en langzaam verder bouwt naar een betere versie van zichzelf. Zonder op Strava te toeteren, zonder elke training op Insta te delen. En heel soms sluipt er even een pijntje in de enkel en dan krijg ik het benauwd. Of de darmen gaan weer op hol en dan heb ik even paniek, maar het trekt weg en er is ruimte in mijn hoofd. En ondanks dat ik dus een Kleine Ploeteraar ben, heb ik toch maar weer gerend na de wedstrijd van afgelopen zondag. Omdat mijn benen dat prima kunnen, geen enkel probleem. En dat voor degene die bij de kennismakingslunch met de directie de gemiddelde leeftijd omhoog haalde!

27 maart – Een drukke (sport)RUSTdag, maar wel even gewandeld!

Gesprekken op het werk.
In 4 weken tijd 4 kilo afgevallen.
Niet eens veel spieren. Diëtiste. Moet meer eiwitten eten. Weinig eten kan ik. Voelt prima!
Alles een beetje gevoelig vandaag, alle spiertjes en gewrichten. Niet ernstig, maar ietwat gevoelig.
Lekker samen wandelen met Rob in de avond. Even bijpraten.

28 maart – Fietsen – vrije training zeg maar.

Stond niks op het schema, want die training had ik naar maandag getrokken, maar redelijk weer en ik moest even wat stress afreageren en ww-punten verzamelen. Schoolstress. Niet echt van het werk. Even afreageren. Sorry mevrouw de gymlerares (schrijf ik aan mijn trainster) maar middelbare scholen zijn echt kut en zenuwslopend. Gewoon fietsen zonder muziek, zonder opdracht. Wel even lekker hoor.

Fietspad achter noorderplassen langs was afgesloten, dus moest door de wijk. Hebben anderen dat dan niet, dat er peuters fietsen of honden lopen waar je voor moet inhouden? Zal wel niet, want die mensen rijden voortdurend 30+. En ik haal net 26,5. Daarom doe ik dus niet mee aan een tijdrit of een social ride met 27 gemiddeld. Ik ben gewoon blij met 25km op een suffe witte donderdagavond. Vol vogelgeluiden. Geen topsnelheden hoe ik mijn best ook doe. Cadans voor mijn doen hoog gehouden, maar ook dat is geen 80+. Tis wat het is. Dit was zo’n klein legoblokje van 2. Die moeten er ook tussen passen in het bouwwerk triatlon. Zonder noemenswaardige voeding. Lang weekend voor de boeg. Ook al is het een uur korter! #Ankeisanti-eten #ankeisnietzogezelligsociaal

29 maart – 15 Kilometer duurloop met Joyce naast me op de fiets

Het GING gewoon! Ik zag er erg tegenop: weer 15km… Ik had deze naar vandaag geschoven want dan kon Joyce mee fietsen. Ze was toch al in de buurt. Nadeel was wel dat het in mijn overbekende omgeving was. Maar ik moest de route andersom doen dan normaal vanwege de wind op de dijk. Dat is even schakelen voor mij! En het tijdstip is niet handig, half 1; met eten. Joyce nam de rugzak mee met drank en ging op haar mountainbike. Ze kletste kilometerslang moeiteloos voort. Over alle (klein)kinderen en familie. Heerlijk! Ik hoefde alleen maar te lopen en te luisteren.

De eerste kilometers gingen redelijk en behouden. Hartslag en inspanning laag. Gevoel prima. Ik wilde 5km binnen een half uur, maar had 35 sec te veel. Toen het nieuwe pad op, waar Joyce nog nooit geweest was. Wind tegen. Even buffelen. En ondertussen luisteren. Gek genoeg ga ik dan sneller!

De dijk op is ook nog even een oja-moment en dan op de helft bij de vogels een stopje. Drinken, eten. Dan wind mee en zon mee. Fotootje.

Het tempo gaat flink omhoog! Terwijl het makkelijker is. Ik neem het ommetje de dijk af, want ik weet niet of het net genoeg gaat zijn, mijn route. 10km binnen een uur (horloge stilgezet in pauze). Dan moet ik toch weer. Ik ga de bosjes in, schaaf me en het is diarree-achtig. Dat is balen. Daarna weer verder. Het tempo blijft onder de 6:00 liggen, maar met 3km te gaan merk ik dat ‘t niet hoeft. Hartslag is wel hoger. Het is niet lastig, maar het is te doen allemaal. Ik moet om het park en dan nog om het huis. Binnen 1,5 uur zonder de stops. 6:30 gemiddeld met stops. Het was heerlijk dat Joyce mee was!

30 maart: Duurrit samen met SG.

We zouden dit al vorige week of de week daarvoor doen, samen een wat langere rit maken, maar toen was het weer er niet naar qua wind. Vanmorgen toen ik wakker werd, regende het. Zucht. Ik ben niet tegen een beetje regen, maar zonder SG was ik 2 uurtjes binnen gaan fietsen. (En nog even blijven liggen) maar het zou droog (of droger) worden. Ik had toen ik naar SG toe fietste nog een paar druppels. Er zat geen tempo in, dat voelde ik en de cadansmeter wilde niet koppelen. De remmen piepen en toeteren dan zo hard met natte wegen- vreselijk. Rondje Gooimeer zouden we doen hadden we bedacht. SG fietst ook niet zo hard. We kletsten over haar longcovid en wat het betekent. De brug over en even zwaaien naar het keerpunt tijdrit. Doeiigg, ik ben er liever niet bij!! We kletsten over familie. Over plannetjes. We kletsten over fietsonderhoud. En zo door Blaricum. Zonder regen.

Bergjes over. Gelukkig kent SG de weg! We kletsen over afvallen. Langs Naarden af. Nog steeds droog. Ik kwebbel over mijn werk als we naar de Hollandse Brug rijden. We kletsen over gezamenlijke (oud-)kennissen als we de brug over gaan. Dan door het Kromslootpark. Het gaat allemaal niet hard, niet met moeite, maar heerlijk gemoedelijk en gezellig. We kletsen over de route. We moeten over het Floriadeterrein. Ik zit op 50km en ga dik over de 2 uur en een groene training heen. We fietsen door Nobelhorst. Mijn voeten voel ik al lang niet meer door de kou en ik heb denk ik modder tot in mijn haar, maar we blijven droog! Verder was de kleding precies goed met de warme broek en lange jas en lange handschoenen. Ik fiets naar huis en ben blijer als toen ik naar SG toe reed.

Het is misschien niet snel, maar ik doe het lekker wel!!

62 kilometertjes fietsen. Iets wat niemand van de familie op het feestje ter ere van mams straks zal begrijpen.

We hebben geluk gehad met het weer en ik heb het geluk iemand zo lief en leuk als SG te mogen kennen die me mee de regen in neemt. De fiets moet tot morgen wachten om schoongemaakt te worden. Garmin was helemaal van slag en rekende alles dubbeldubbel. Daar kan ik niet tegen! maar het levert wel veel punten op bij de Weight Watchers, en dat is fijn voor de paasdagen 😆

31 Maart – hardlopen met snelle minuten en een lage hartslag op eerste paasdag 🐣

Pfoe, het was even zin zoeken in plaats van eieren. Mijn maag is wat van streek van al het (slechte) eten van gisteren. Maar ja, een ‘uurtje’ hardlopen, dat moet toch lukken… de zon kwam er door en ik ging voor het eerst dit jaar kort/kort! 5min inlopen op lage hartslag. Daarna 25min ook op lage hartslag. Maar de hartslag bleef (te) laag. Ik loop in zone 1 10km/u. Moet naar zone 2 toe, maar dat lukt niet echt. De ademhaling en het tempo zijn wel hoog #ksnaperniksvan en vrees voor de hoge hartslag stukken straks. Ik ga het bos in en daar moet ik al. Ik ga in de bosjes zitten en voor de eerste keer wordt ik ‘betrapt’. Sorry mensen, bedankt voor het keurige stoppen en voor het bijhouden van je honden. Ik ga onverhard verder.

Het is druk. Ik ga versnellen, maar zoals te verwachten was, blijft de hartslag te laag en onder de 155. Het tempo gaat wel dik omhoog naar 5:19. 3 minuten rust en dan nog een keer. Het is écht druk opeens rond het centrum. Nog sneller en de hartslag zit de helft van de tijd goed! Stukje wandelen en om mensen heen cirkelen. Ik voel me goed en 🥵. De derde keer blijf ik op het fietspad en door alle drukte komt de hartslag zelfs te hoog uit! 💓 ik ga tot het viaduct voluit en loop 5:08. Goed genoeg.

Ik wandel omhoog en dribbel dan de wijk door met een ommetje. 10km in min, haal de 11km net niet in 6in training. Paar seconden. 65% uitvoeringsscore valt me mee. Tempo van 5:50 gemiddeld. Is prima!

Mooie maand gedraaid. Min 4 kilo aan gewicht, 171km hardgelopen. Angst voor een blessure zit er wel in. #oldmamasport

10 maart: uitfietsen voor de badge

Mijn benen zijn niet écht moe. Beetje last van mijn bovenbenen. En van zout op mijn gezicht en 1 heel klein wondje van de rugzak. Ook niet echt moe en alleen ‘s ochtends hongerig. Een beetje hoofdpijn van een vochttekort, maar ik weeg slechts 400 gram minder dan vrijdag.
Ik schrijf de blog en ben toch wel wat geïrriteerd door alles en wat slecht georganiseerd. Na de (karige) lunch ga ik fietsen. Muziekje mee en de racefiets. Vincent vindt het nog nodig om op mij te mopperen, dus ik trek de deur achter hem dicht en ben klaar met de puber. Na twee km fietsen melden de devices al dat de di-2 bijna leeg is. Dat is twee keer 🫣 ik hou de cadans hoog en trap tegen de wind in door het Kotterbos. Het is er druk. Bah. Nog meer onrust. Straks heb ik wind mee, denk ik telkens maar. Ik doe gewoon mijn eigen kalme uitfietsen. Laat de heren op tijdritfietsen me maar inhalen. Ik ga door het bos naar de sluisjes. Leuk! Ik stop even op de Knardijk voor een foto.

Daar ook weer druk en vaak inhouden voor wandelaars op het fietspad. Andere muziek opgezet. De Knardijk viel me enorm mee, ik had heftige zijwind verwacht, maar die bleef ver uit. De oostvaardersdijk op heb ik vol wind mee. Liggen en trappen. Nu zijn het ganzen die in de weg zitten; letterlijk! Op de dijk is het dan weer enorm rustig met mensen. Ik hoef maar 70 minuten te fietsen en ik wil ook de badge halen voor 40km fietsen. Dat past niet bij elkaar. Ook niet met wind mee, want het zal rond 35km blijven steken als ik naar huis ga. Dan bedenk ik dat ik de nieuwe release van Loreena McKennitt vrijdag ben vergeten! Een reden om naar huis te gaan en te luisteren. Of rij ik door en maak veertig vol? Ik rij nu lekker en besluit even door te rijden en straks nog wind tegen te accepteren. Misschien haal ik het net als groene training? Maar op de weg terug richting het verbindingspad over het nieuwe knollenpad denk ik al dat me dat niet lukt. Ik moet nog verder om en dit pad is echt ruk. Ik ga richting huis en maak 40 vol. Oranje training neem ik voor lief.

11 maart: Rust is goed voor je, dus ik ga maar niet fietsen, maar wandelen

Hersteltijd verbeteren op het werk!

Een frisse neus liever dan binnen fietsen. Even langs de winkels wandelen samen met Rob en wat bijpraten. Druk en leuk gewerkt. Echt geholpen aan de telefoon en dat ging vanzelf. En de website van KSU om aan het zetten. Ik kan nog weinig, maar ik ben blij dat dingen me echt lukken! Pijn in de bovenbenen. Er zit nog vermoeidheid in van de wedstrijd, maar voor de verandering krijg ik extra energie van het werk! Morgen maar alles dan: fietsen lopen en zwemmen.

12 maart: Alles op 1 dag – de kleine triatleet

1 – Binnen fietsen en bellen

Ik kon het gister niet opbrengen na het werk en ik wilde toen even naar buiten toe, maar voor fietsen was het al te donker. Dus ik ging vandaag maar. Ook nu te kil buiten en te nat, dus ik ging binnen en tegelijk met mijn zusje bellen. We hebben een (saai) feestje bij hun thuis gemist waar de nieuwe vriend van mijn nichtje werd geintroduceerd. Dus ze had genoeg te vertellen!

Ik zat op de Tacx en daar haal ik de wattages blijkbaar weer helemaal niet. Ik snap er echt niks van en ik bleef maar gewoon trappen. Een beetje door Watopia. Ondertussen luisteren en na 35 minuten in een paar minuutjes vertellen hoe het hardlopen was en dan weer verder over “de jeugd van tegenwoordig” . Ik dronk keurig uit de bidon en deed niet echt veel moeite om de fietswattages te halen. Ik ging gewoon verder, that’s it. Ik deed de versnellingen een beetje, maar er zit 1 sprintje in Watopia waar ik mijn best op deed. Het was het toch allemaal net niet en ik deed maar wat. Nothing special, nothing new: maar wel gewoon de training volgemaakt, ook al was de initiele opdracht anders.

2 – hardlopen en herten spotten

Het belooft weer goed te komen buiten: alles wordt alweer wat groener en er zijn katjes en de bloesems komen op. Zoals ik al dacht, werkte de hartslagmeter niet, hoewel ik die wel om had. Ik kwam niet eens in zone 1, en dat is verdacht. Ik heb de herten gezien! Ze komen dichtbij.

Ik had lekker de nieuwe CD van Loreena McKennitt op staan. Ik liep heerlijk kalmpjes en toch ook weer met ietwat inspanning langs de plassen. Andersom als normaal. Eigenlijk moest ik na 4km al de bosjes in, maar ik ging zo lekker en stelde het uit. 5,5 kilometer en daar ging ik even krokodillen verjagen. Toen liep ik een ommetje door het bos, allemaal lekker onverhard. Toen ik de brug op moest, begonnen de 30 seconden versnellen. Gelukkig zat er ook 1,5 minuut rust na. Het verschil met viaduct op en viaduct af was een dikke minuut! Maar ik voelde de bovenbeenspieren behoorlijk. Ik zette me elke keer 30 seconden in en het ging best hard dan. Ik dacht dat ik 8 minuten moest uitlopen en wilde nog even bij de bloesems langs, maar het waren slechts 3 minuten.

Toen had ik natuurlijk wat tijd te kort en toen heb ik de 10 kilometer toch maar vol gemaakt. Als ik nog iets minder weeg, kan dit weer binnen een uur, maar nu nog even niet. Ik liep wel lekker al met al. Het gaat weer ergens op lijken en ik heb weer hoop.

3 – zwemtraining baan 3

Training hetzelfde als 2 maart.
200m inzwemmen
Voorop bij de tempo-tijd, maar dat was erg zwaar. Kwam elke keer iets te kort. Per 2 keer zeg maar.
Toen lekker de twee keer 600 (200-2×100-4×50) in de benen gehangen.
Tot slot 100m zonder achtje.
Was d’r moe van. Van alles op 1 dag proppen. Jammer dat ik me dan toch niet goed genoeg voel (anderen doen dat veel sneller of veel meer kilometers).

Hartslagband doet het weer. Die was al weken leeg. Het ging ook zo goed hahaha. Tenminste met hardlopen. Zwemmen nam ie al een tijdje niet meer op. Schuurplekken voor niks. 😒

Triatlon gedaan. Ik doe mee aan een competitie en schrijf de volgende mail:

Zaten hier de snelste 500 meter zwemmen in? Welnee, het was laat en ik vond de training vermoeiend, maar ik was er bij!
Zitten hier de snelste 20 kilometer fietsen op de Tacx tussen? Natuurlijk niet, want mijn Tacx is hartstikke eerlijk afgesteld, dus hard ga ik nooit.
De snelste 5 kilometer hardlopen van de maand? Zeer zeker niet, want er zit nog een halve marathonwedstrijd van 3 dagen eerder in mijn benen. 

De volgorde klopt niet eens en de “wisselzone” was gevuld met lunch, diner en lekker een uurtje op de bank hangen. 

Ik deel deze gegevens niet om de snelste of de beste te zijn. Ik ben een vrouw op leeftijd en ik sta (bijna) nooit op het podium, niet in de top of moet vermeld worden in de artikelen op 3athlon. Ik heb geen grote verhalen van overwonnen ziektes, extreem gewichtsverlies of verzachtende omstandigheden. Ik ben één van die sporters die aan triatlon doet omdat ik van trainen hou, het leuk vind om doelen te stellen en mezelf uit te dagen. Ik ben één van de deelnemers aan de wedstrijden die haar eigen beleving heeft en niet opvalt. Ik ben één van de mensen die gewoon geniet van 3 sporten! Ook als training vind ik het soms een uitdaging op dat op 1 dag te doen. Gewoon, voor mezelf. Naast mijn deeltijd baan, een gezin en een huishouden. Eén van de vele triatleten die hun eigen verhaal aan het creëren zijn in onze prachtige triatlonsport. 

13 maart: een wandeling in Leiden, meer niet. Een half uurtje beweging.

14 maart: Fietsen 6×4 versnellen tegen het avondlicht

De hele dag koud; iedereen heeft het over lente, maar ik heb het dieet-koud. Om 5 uur moet/wil ik gaan fietsen buiten. Moet net lukken met 100 minuten voor de boeg voor het donker wordt. Maar… afsluiten, spullen pakken, omkleden: kwart over 5 toch weer. 😒 de stad door is druk, de cd van LMcKennit harder zetten en lekker infietsen. Pas over de a6 wordt het beter. Wind tegen. I knew. Liggen en trappen.

Ik blijf ook liggen als er een auto komt en ik trap maar gewoon door. Midden op de weg fietsen en alsmaar die wind tegen. Ooit houdt t op en dan keer ik om en komt mijn moment. Na 40 minuten is de cd klaar en ga ik de versnelling in. Mijn benen moeten werken, hard werken om de hartslag te halen en te behouden. Tempo lekker hoog. In de 2 minuten rust drinken en oversteken. Wind mee, kracht mee, tempo mee, liggen; de benen zullen het voelen! Ik wist niet dat ik ook op de fiets kan pushen 😱 de ‘gezelligheidsrijder’ heeft zich verstopt vandaag. Rust-drinken-Vogelweg op.

Wind van zij en pushen maar weer. Ik zit de oneven keren. Ook dan kan ik doordrammen. Rust-tempo laten vieren. De vierde keer zit alles mee: weg is top, wind geweldig, liggend, warmgedraaid: 4 minuten voluit. Rust met drinken en foto en de bocht door gaat snel voorbij! Ik ben blij dat ik het ommetje heb gepakt. De vijfde is rommeliger met viaduct op en bochten (ik probeer zonder remmen, maar dat is nog te eng) en de Trekweg. E-drinken (ik zit vol) en dan nog 1 keer alles geven: ik hoop ver te komen, maar heb nu wind tegen en ben moe. Het was eigenlijk 1 keer teveel. Het gemiddelde tempo is vet gestegen! Ik ben net niet voor ☀️ ondergang thuis. Alles is mooi. Veel vogels te horen.

Ik zet de muziek uit. 2x de cd en de training is groen. 🟢 Brug over, Kotterbos door. Ik krijg het weer erg koud. 🥶 Ik maak 100 minuten niet vol. Het worden er 42,2. Voor Joyce. 27,5 gemiddeld is top voor mij. 💎 daarna wat eten helpt goed, maar ik blijf t koud hebben. Ik schrijf aan de trainster: Dit was weer eens een keerje een goeie fietsteaining van mij. Ik denk dat ik twee keer per jaar echt kan pushen op de fiets. Nu nog 1 keer te gaan… het ging lekker. En dat na de werkdag net voor de zon onderging. 

15 maart: Duurrit op de fiets

Ga genieten staat er. Kan ik niet. Deze training moet geschoven worden naar een dag zonder mooi weer en daar baal ik van. Maar zo heeft mijn gezin er het minste last van. Windkracht 4. Dan moet de muziek hard staan, wil je die horen! Dan moeten de benen hard werken, wil je vooruit fietsen! Dan hoop ik maar dat de donkere wolken overwaaien. Vol tegen de wind in richting de Haven is echt een ding. Ik stop voor een fruitgellie.

Ik volg het Challenge Parcours maar weer eens, al kent dat z’n obstakels bij Haven en door Pampushout met veel auto’s. Ik fiets het eerste uur 23 kilometer, dat belooft weinig goeds, maar na 25km kom ik op de dijk en heb ik windkracht 4 in de rug. Hoppa. Ik stop nog een keer voor een hapje en ga me dan een beetje liggen te vervelen. Is ook weer niet goed…

Ik kan me prima druk maken over de Knardijk waar ik zijwind zal hebben. En over de andere geweldenaren die mijn prestatie van vandaag zullen overtreffen. Ik hou me vast aan het feit dat misschien 5 vrouwen kan noemen die beter/sneller/verder gaan fietsen vandaag of morgen en wel 50 die helemaal niet (zoveel) zullen fietsen als ik dit weekend doe en gewoon ben gaan vinden. Ik eet en drink eens fietsend en pak alles met links (terwijl ik 35km per uur rij)! Als ik op het fietscomputertje kijk, mis ik de 3 ganzen die willen oversteken en we raken elkaar echt nét niet. Holysjit. De Knardijk is inderdaad loeizwaar, maar het tempo blijft redelijk. Ik verkies het bos in plaats van wind tegen op het open Oostvaardersveld. Dan hou ik wel even in voor die ene andere fietser. Ik zing onderweg lekker mee.

In het tweede uur hark ik met gemak dik 32 kilometer weg. Ik heb twee keer een buitje in de laatste 10 kilometer, maar veel is het niet. Ik rij nog om om de 65 kilometer vol te maken. Als ik de fiets in de schuur zet, begint het te stortregenen – een uur lang! Dit is voor mij hartstikke prima en mooi.

16 maart een Mislukte Progressieve Duurloop door de Polder en zwemmen zat ook niet lekker

Na een korte nacht door een gezellige spelletjesavond met teveel snoep en te laat maar bed en onrustig slapen, sta ik brak op. MrGarmin keurt het goed. Ik ontbijt flink en ik merk dat ik zoveel dieetpunten lastig vind. Ik breng Vincent naar Biddinghuizen voor een fietsmeting. Ik heb een rugzakje, muziekje, route en 100′ training. Ik begin met 10 minuten Z1. Altijd lastig, de lage hartslag.

Biddinghuizers zijn aardig, ze zeggen allemaal gedag. Over een schelpjespad en dan een fietspad. Ik ga 40” z2 in en dat is prima te doen. 1 keer naar links en de volgende afslag over dik 4km. Dat vind ik niks. Het is saai en recht in de polder. Veld-boerderij-veld. Geen boom teveel, nul uitdaging, zero uitzicht.

Walibi ziet er ook troosteloos uit. Het weer is grijs en redelijk kil. Ik tel de kilometers. Ik heb alle tijd om me zorgen te maken over z3/z4 die straks komen. De afslag die ik wilde nemen bestaat niet. 😞 ik loop de hele Alikruikweg af en ga op de kruising op 8km de krokodillen verjagen. Heeft niemand gezien.

Ik neem een slok water, want voor eten heb ik geen animo. Dan begint zone 3 vanaf hrf 154; tegen de wind in en het begint zelfs te miezeren. Toch haal ik de hartslag niet en blijf steken op 152/153. Irritant. Het moest volgens de training ‘goed aanvoelen’, maar dat doet het absoluut níét. Het voelt zwaar, slepend en log. Koud, lastig en moeilijk. Omdat de fietsers steeds stopt, haal ik hem in. Het blijft erg saai onderweg. Dan naar z4; onmogelijk natuurlijk. Hef 161 haal ik 1 keer: een interessant brugje op als ik een foto maak van alle schotels.

Ik tel. Ik ga 6x tot 100 tellen om die vreselijke 10 minuten door te komen. Ik doe 5:45 over een kilometer. Traag! En zo voelt het ook enorm. Na 500 tellen kom in B’huizen weer in en appt Vincent dat hij klaar is. Ik mag nog 20′ uitlopen, maar ik ben er klaar mee en vind het wel goed. Nog geen 1,5 uur en 14km.

Het tempo is matig, maar het vóélde gewoon slecht, onnodig zwaar en lastig. Daar baal ik van. Sorry annemarie (ze was bij klamer). Ze beaamt wel dat ik de minst inspirerende weg van de polder heb afgelopen, die zij alleen maar neemt op de fiets met wind mee en anders mijdt.

En daarna zwemmen ging ook al niet lekker.

Ging ook al ruk met 🍐 🍐. Moeite met ademhalen en de baan bijhouden. Garmin was ook van het padje. Volgende week pas weer zwemmen, dus dit maar even meegepakt en als bonus ook nog eens niet verdronken!! Al heb ik mijn best gedaan.
Waren 4 banen beschikbaar dus ik ging in de middelste baan, goed idee, maar het verschil was veel te groot. En K als trainster die ik niet versta dus ik heb geen idee wat we doen. 50m inzwemmen. Toen 9×50 met verschillende slagen en ik snapte er niks van en zwom achteraan met achtje en dan nog lukte het niet. Ik deed alles gewoon borstcrawl, want van rug en benen raakte ik helemaal van de leg.
Toen een piramide 100-50snel-200-50snel-300-50snel-200-50snel-100-50snel. Wij deden na de snel pauze, maar de rest was zo snel dat ik geen pauze had, behalve als ik aan de kant moest. 3 zwommen als malloten en ik deed tussendoor mijn eigen tempo en iemand achter me aan die op mij vertrouwde. Snel of niet maakte geen verschil. Ik werd gék van het in de gaten houden of ik al opzij moest. Ik moest ook hoesten en de ademhaling was absoluut niet op orde te krijgen. Ik was heel onrustig en dat ging niet weg. Ik ging terug naar de minder snelle baan en zwom rustig achteraan. Not interested in pace. Het ging ook daar niet vanzelf. K wees me er op dat ik mijn hoofd te ver uit het water haal, maar er zat geen rust in whatsoever. Lief bedoeld, maar het hielp vandaag niet. Het is vooral wonderlijk dat ik in het zwembad bleef. Ik deed de laatste piramide ook mee en vond alles (niet) best. Soms is niet verdrinken het beste wat kan🏴‍☠️

17 maart: Een koppeltraining van fietsen en hardlopen

Ik zie er tegenop. Ben een beetje moe gesport. ‘s Nachts maak ik me dan druk dat in vandaag voor de regen uit moet enzo. Dat ik niet eindeloos kan blijven liggen in bed. Er zijn tig dingen om me druk over te maken. Variërend van een zieke bff tot garminpunten. Ik slaap tot kwart voor 8 door en dat is heel wat.
In het schema staat tijdritfiets, maar ik neem liever de racefiets. Geen muziek, geen plan, geen moeten asjeblief. Maar dat laatste is lastig: ik moet toch wel een beetje snel, moet toch wel op de cadans letten. Het wordt een rondje NP. Ik zwaai naar M (oud collega). Wind mee in het begin is weird. Wind van zij vanaf het land op de dijk nog gekker. Ik trap gewoon maar wat. Mijn gedachten flipperen alle kanten op: de was moet gedaan, Vincent kan op Goede Vrijdag naar het evenement, ik wil de Lego auto bouwen.

Omdat het lekker gaat fiets ik wat verder door. Vergissingssss. Die weg mag je niet in en dat doe ik toch. Ohja, druk met auto’s, slecht wegdek én wind tegen. Weg succes en goed gevoel. Geploeter en getrek. De wijk door daarna geeft ook spanning en onrust en drempels en vooral veel drukte. Het goeie gevoel ebt snel weg. En dan dadelijk ook nog hardlopen! Extra druk, meer moeten. Ik wil graag 30km fietsen, maar dat lukt me niet in 70 minuten en dan voel ik me weer slecht. Ik moet de wijk door slingeren en remmen en bochten en gedoe en verkeer: ik ga niet harder dan 25km/u. Heb ik de balen van. Weinig gedronken. Het was net niet leuk. Ik snap ook niet zo goed waarom ik zo veel moet trainen nu. Als ik de Ironman Hamburg zou doen in juni, had ik het gesnapt, maar die doe ik niet en mensen die dat wel doen, trainen ook lang niet zoveel. Ik heb een gezin met een doorlopende wasmachine en via whatsapp een hoop sociale contacten met wie ik meeleef en eigenlijk nog steeds net een nieuwe baan! Als ik mijnfiets wegzet, zie ik dat Vincent ook onderweg is. Nog meer was straks, het brood is weer op: alles hangt in mijn hoofd rond te zeuren.

En daarna hardlopen.
Andere broek aan, fruit gellie eten, naar de wc en dan node gaan lopen. Net als bij ‘t fietsen zonder muziek. Ik moest rustig doen en vooral kalm starten. Na de blamage van gister zag ik dit niet zitten, maar na 700m dacht ik al: dit gaat super. Ik ken de weg, k doe rustig aan, ik moet niks en blijf gewoon lopen. Ik luister naar de vogels en denk aan wat LvdB me duidelijk maakte: het is níet normaal om elke dag te trainen, om zo gezond te zijn, om dit te kunnen en gewoon te vinden. Ik denk dat het lijnen er ook flink in hakt. De eerste km gaat relaxed in 6 minuten. Ik hobbel verder. Voor Joyce, die ziek is en haar opbouw weer moet afbreken. Het viaduct ga ik rustig over. De zon schijnt en het is best warm. Weer rond de 6 minuten. Dan denk ik aan DvR die in Rome loopt: komop steady heldin! De derde kilometer gaat deels onverhard en er zijn wandelaars op het pad (inhouden dus). Iets meer dan 6 minuten. Maar zo gaat het super! Idioot dat het van dag tot dag zo kan verschillen.

Ik zie een extreem lage hartslag en zet wat aan. Voor mezelf. Kan ik net onder de 6 komen! En het voelt goed. Heel veel vogelaars, maar de ganzen gakken met meer. Hoe ga ik er 8km van maken? Ik ga via de berg en zwaai weer naar M. Haha, wat moet die denken: fietsen en rennen… nee, het is niet ‘gewoon’. 5km binnen een half uur! Dan een lastige kilometer: tegen de wind in het vreselijke viaduct op. Het is terug: dat gevoel dat het me zal lukken en dat extra inspanning en wat lager tempo me eerder boven brengt zodat ik kan dalen. Mooie kilometertjjd. Ommetje, want 8km is haalbaar en ik reken verkeerd dat 6’x8km 46 is. Km 7 kost meer moeite en de hartslag loopt wat op. Maar ik ga dan ook sneller! Ik besluit km 8 echt wat aan te zetten en kom Vincent tegen: 👋🏻 5 en foto’s!

Ik zet nog even aan en moet weer een blokje extra om, maar lekker in 5:45 en dik binnen 48 minuten. Fijn dat het lopen ook op deze manier kan. Anke lijnt door. 11:42 uur gesport deze week. 🙄 999 punten van Garmin 😕

18 maart: Een wandeling in plaats van fietsen. ‘t Lijkt even een beetje op. Even met Rob naar buiten omdat het moet van Joyce 😜 Tussen de pakjes door. Het was heerlijk weer. Lekker warm en vol vogels en geluiden. Ik trok het even niet om weer te moeten fietsen. Weer te moeten sporten. #ouweankeismoe eventjes. ik heb weer een week goed geslapen en daar krijg je 4 punten voor, dus ik ben over de 1000 Garminpunten heen.

19 maart: 5x1000m hard hardlopen

Ik had het fietsen wel naar vandaag verplaatst, maar ik had er geen zin in. Niet moeten vandaag. Ik blog, doe de was en lees een hoofdstuk onder de overkapping. Ook het hardlopen heb ik niet echt zin in. Maar dat staat er nou eenmaal en 10,5 kilometer is te overzien toch. Het begin ging erg goed. Ik liep lekker in korte broek en korte mouwen. Netjes binnen de hartslag en ook een stukje langs de Vaart wind mee helemaal lekker op tempo. Helemaal goed. Duurlopen kan ik best een tijd volhouden, maar helaas; ik moet versnellen. Er staat een tijd bij van 5:30 en een hartslag van 164plus. Dat combineert niet. Ik haal dat tempo wel, maar die hartslag ligt bij mij veel lager. Ik heb ook geen zin om me in te spannen. Sorry, Annemarie: ik heb gewoon geen zin om diep te gaan. Ben al blij dat ik ga. Met 2,5 kilo minder dan aan het begin van de maand. Dribbelen+foto.

Dan weer een kilometer hard. Die heeft al wind van zij en ik kom iets meer richting de goede hartslagzone, maar de zin om in te spannen blijft ontbreken, hoewel wind tegen me wel meer inspireert. Ietsje harder dan de eerste.

In de rust ga ik even de bosjes in. Lekker vochtige ondergrond. De derde keer ga ik me eindelijk eens een beetje inspannen en gaat het redelijk qua hartslag en wind tegen. Ik begin iets harder te moeten werken.

Ik ga toch onverhard verder. De 4de keer is dus onverhard en dat is duidelijk harder werken! De hartslag flippert tussen 163 en 164 en schakelt de hele tijd tussen goed en niet goed. De wil staat aan. Ik ben er moe van en warm en moet even wandelen in de rust. Ik kom langs het Oostvaarderscentrum.

Nog 1 keer. Ik heb het pad voor mezelf en zet aan zover ik nog kan. Ademhaling hoog en inspanning in de goede zone! Blijkbaar duurt het even, maar kan ik dan best me inspannen en dan ben ik best bereid diep te gaan. Dan wil ik elke keer sneller, maar dat is niet helemaal gelukt door de verschillende omstandigheden.

Even uitwandelen en dan dribbel ik het viaduct weer op met een smile. Het gaat de goede kant op! Zo snel als ‘vroeger’ ben ik niet meer en ik moet op de spieren passen met al dat lijnen, maar ik voel me weer wat beter. Ik loop uit door het park en dat gaat weer lekker kalm aan.

Ik maak 11 kilometer vol en ik heb net iets teveel gewandeld om 10km/u te halen, potdikkie. 6:01. Thuis ga ik meteen weer de WC op om te lozen, voor de derde keer vandaag moeten de darmen blijkbaar leeg.

1 maart: 3x2000m hardlopen met Joyce naast me op de fiets

Geen zin. Geen eten = geen zin. 6km inlopen. Joyce bleef vertellen: HEERLIJK! Ook zon. ☀️ heerlijk! Alleen ik was niet zo fijn. Ging gewoon niet makkelijk of vanzelf. 6:30jes aan het begin stemmen me niet gerust. Maar ik ging door, ondanks dat ze zin niet echt doorkwam. Wel zo fijn dat Joyce dan gewoon ouderwets doorkwebbelt.

Ik moest 6km inlopen en de hartslag was prima. Geen pijntjes of niets, maar ook geen echte zin. De kilometers gingen wel wat sneller en ik liep lekker langs de rotonde en op het fietspad. Na 5km moest ik gaan eten van Joyce. Stoppen en ik ging ook even plassen in het bos, want ik had al een bidon leeg gedronken. Langs de flitser en toen moest ik gaan versneller voor 2 km lang. Het kwam uit mijn tenen en benen en niet uit mijn hoofd! 5:43 toch nog. Dan wind tegen. Oke, dat ken ik beter en hoewel t echt, echt niet makkelijk ging kan ik beter afzien dan wind mee hebben. Ik luisterde naar J😍yce en had in totaal 11:35 nodig. Toen een leuk fietspad op. Recht, zon, mooi, platte polder. Even genieten.

Dan weer twee kilometer versnellen. De hartslagrange was nu goed (in de eerste niet in het begin). Nog meer afzien tussen de fruitvelden. Ik pushte echt flink. En me maar afvragen waarom. En hoe. Na de twee kilometer die iets sneller gingen, een stop voor een grote boodschap en weer wat eten en vooral drinken. Ik vond de volgende kilometer prettig: mooi in de polder, zon, Joyce naast me op de fiets. Begrijp me niet verkeerd: nog steeds niet echt zin! Nog een keer twee kilometer graven en aanzetten. Mijn hoofd krijste: stop ermee. Terwijl we het over IK hadden. Joyce wil haar lijf, ik haar hoofd. 5;30. De twee kilometer versnellen komen helemaal uit mijn tenen, maar ik doe ze! Ook met wind tegen in de polder. Eigenlijk juist dán. Grappig genoeg gaat het sneller naarmate mijn hoofd harder protesteert! Ik dacht: laat die laatste maar zitten, maar ik ging toch door. Ietsje langzamer maar. Toen eventjes wandelen en bijkomen. We liepen tot op het park /15km en toen nog een stopje voor drinken. Andersom over het park terug. Ik vond het zwaar!

Een belangrijke mijlpaal: stoppen op 16,7 terwijl het schema 17 opdroeg. Ik was er al 16km klaar mee 😎 Ik had absoluut geneog gedronken en drie gellies op. Achteraf viel de tijd (6:08 gemiddeld) en loop cadans me mee. Ook als ik naar de uit-thuis tijd kijk. (6:39 gemiddeld) Snel naar de WC. Op voor part TWO.

Joyce is geopereerd en mocht de hele maand februari niet hardlopen. Ze is wel veel blijven wandelen. Eergister liep ze voor het eerst weer hard. Afgewisseld met wandelen. En nu mogen we samen!!!!! Oei, dat voelden de spieren: weer opstarten.

Deze keer was het mijn beurt om te kletsen! We wisselden rennen en wandelen af. Helemaal fijn, ook voor mij! Joyce had het zwaarder, maar de zon en samen kunnen lopen maakte alles goed. Het park leek groter! Ik ben blij dat we dit samen konden doen. Tempo te hoog nog voor Joyce en afstand is kort: maar ergens moeten we beginnen! Dit was echt de kers op de taart vandaag.

2 maart: weer een mislukte fietstocht en zwemmen

Fietstraining 2 maart Tijdritfiets buiten Duurrit

(moppermodus aan) Dit was fietstraining nummer 3 deze week die helemaal niet goed ging. Helemaal niet lekker ging. Waar weinig goed aan voelde. Ik begin weer iets tegen fietsen te krijgen op deze manier. “niet op data letten” klinkt leuk en makkelijk als het in het schema staat, maar ik snap er helemaal niks van. Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Wellicht zit het ‘m er in dat ik op de fiets gewoon geen zin heb om diep te gaan. Lopend kan ik dat wel, zwemmend een beetje, maar fietsend wil ik niet buiten de comfort zone gaan. Eerder deze week niet met de cadansen en met de tempo’s binnen en nu ging ik naar buiten. Op de tijdritfiets nog wel. Ik zie alle meiden op hun tijdritfiets harder-dan-hard gaan, dus ik had hoop. Maar ik vind die fiets eng. Zeker in de stad ga ik niet liggen. En dan is de tijdritfiets erg zwaar en zit er weinig tempo in. Mijn bril zat ook niet lekker: ik had een andere op en die is te licht en zit niet stevig. Vincent ging ook mee. We hadden maar eventjes wind mee: op een druk fietspad in de stad. Dan ga ik ook niet liggen. We zijn gewoon gestopt. Het schoot toch al niet op. Ik krijg er gewoon geen tempo in. Niet. Het ontbreekt.

Toen de dijk op. De wind kwam van opzij en ik vind niks erger dan dat. Liever nog wind tegen, maar zo te zien zou ik dat op de Knardijk gaan beleven en daar verheugde ik me ook niet op. Die wind van opzij blaast je de dijk af, dus ik kon weer niet liggen. En tot overmaat van ramp hield de DI2 er voor het voorblad mee op. We hadden blijkbaar de verkeerde gecheckt thuis, toen een DI2 aangaf nog voor 86% vol te zijn. Snelheid op die tijdritfiets of leuk fietsen zat er gewoon niet in. En dan let ik niet op data, maar als ik dan weer een tijd voorbij zie komen waar ik me voor moet schamen, verdwijnt de lol. Wat doe ik verkeerd?! Vincent ging eerder naar huis, maar ik ging nog verder. En dan begin ik helemaal te twijfelen: waarom kan ik dit niet en vind ik dit ook niet leuk? Als ik nu nog geen 25 kilometer per uur kan fietsen op deze fiets, hoe moet ik dan in ’s hemelsnaam over een half jaar wel hard-hard vele kilometers fietsen? Als ‘men’ nu al rond de 28 zit op hun tijdritfietsen, loop ik wel erg ver achter. Nu al! Ik moet het misschien gewoon helemaal niet meer willen om op mijn leeftijd en met mijn lijf aan triatlon te doen. Daar wordt niemand blij van, en straks gaat iedereen staan te kijken en te oordelen. Ik stopte nog maar een keer om iets te eten. Hoe moet dat in een wedstrijd als je moet stoppen om te eten? Ik zie het niemand doen.

Muziekje aan dan maar. Ik heb ook weinig om me heen te kijken, ik ken dit wel. En het tempo op de Knardijk gaat alleen maar naar beneden strakjes. Verschillende mannen halen me in. Ik probeer aan te haken, maar waarom zou ik? Ik heb dan dus geen zin om me stuk te gaan fietsen. Zonder de hoogste versnellingen. En gek genoeg is de cadans ook niet extreem hoog. De Knardijk valt heel erg mee. Ik vind wind tegen stukken minder erg dan die stevige zijwind. Ik hoop vandaag 50 kilometer te fietsen. Als ik even wat tempo kan maken, is het net weer druk op het fietspad met wandelaars. Zo raar dat ik dat bij al die anderen nooit zie, dat ze moeten remmen en inhouden. Intussen lig ik nauwelijks op de tijdritfiets en dat is retevermoeiend, mijn armen doen er pijn van. Ik zit natuurlijk ook helemaal niet ontspannen! Ik ga de sluis over en daarna de Trekweg op. Ik moet de 50km wel halen zie ik nu en dan is met twee uur de ellende ook voorbij ook. Op de Trekweg valt de zijwind weg door het bos en is de weg recht en leeg. En dan ga ik liggen en komt er eindelijk iets van fietsen terecht. Ik ben al anderhalf uur bezig zonder een moment plezier te hebben gehad! Ik kan nu pas gaan liggen en midden op de weg fietsen en naar de muziek luisteren. Ik hou het op de Trekweg een hele lange tijd best naar mijn zin. Niet dat ik ‘met gemak’ harder ga dan 30 (not a single moment), want ik kom auto’s tegen en ben voorzichtig in de bochten. Vlak voor de witte brug is de DI2 helemaal leeg. Tot zover het fietsgeluk. Gelukkig zit ik niet in een onmogelijke versnelling. Maar je zal het zien: eindelijk wind mee, ook al is dat in de stad en niet meer kunnen schakelen.

Ik maak een foto op de brug en een mevrouw maakt netjes een foto van mij. Ik lach wel hoor, maar ik kan niet bedenken dat ik 50km binnen 2 uur heb gefietst en dat ik alle schijn toch tegen had. Nee, ik denk echt dat een tijdritfiets meer zou moeten opleveren dan het voor mij vanmiddag heeft gedaan. Ik neem nog een beetje wind mee en maak een klein ommetje, maar de bochten in de stad/tegenligger/kinderfietsjes/honden remmen behoorlijk af. Ik maak 55 kilometer vol en dan is de cadans opmerkelijk laag voor iemand die geen hoge versnellingen had en het tempo sneu met nog geen 26 kilometer per uur. Daar komen KD, KH of AR hun bed niet voor uit. Maar ook M of W fietsten vorige week minstens 2 kilometer per uur harder. Ik zet gelijk de fiets aan de lader.

Garmin is gek genoeg heel trots op mij, want mijn wattage was boven verwachting. En ik ben in zone 1/2 gebleven. Kan me niet echt opbeuren, want ik vond het niet erg hoopgevend. Ik weet dat het seizoen nog lang is en zelfs nog moet beginnen, maar als een heleboel mensen nu al rond de dertig fietsen, waar moet de progressie dan nog vandaan komen? (moppermodus uit) Nou ja, op halve voeding, kwart zin en 10% DI2 heeft deze ouwe moppertaart toch maar gefietst. Ik kijk het nog even aan tot half juni. Dan kan ik me altijd nog afmelden. Ik probeer te denken hoe stoer het is van mij dat ik in maart al op de tijdritfiets ga en hoeveel progressie ik nog kan maken, maar ik ben het stukje “wat goed dat je het toch gedaan hebt bladiebla” eigenlijk wel zat. Het voelt totaal niet zo. Ik ben gewoon niet zo goed/snel/sterk. Waarschijnlijk is te weinig eten toch niet echt goed voor je gemoed…. 

Ik eet tussen het sporten in terwijl ik op de bank F1 kijk.

En daarna togen we richting het zwembad. Geen zin. Weer niet. 4 banen voor de TVA beschikbaar, dus inschikken. Baan 2/3 valt nu namelijk samen in baan 4, hoe gek dat ook klinkt. Ik zwem in baan 4, maar… tempo baan 2/3. Ik zwom weinig in (geen zin namelijk) Toen moesten we op tijd zwemmen. Dat is normaliter wel leuk, maar niet met de grote verschillen in de baan. Of het gebrek aan zin. Beetje verwarrend allemaal. Ik zwom alles met achtje. Mijn armen doen nog pijn van de tijdritfiets. Dan moeten we 200 rustig en he, die kan ik voorop! Dan 2×100 duurtempo en dan 4×50 snel en dat laat ik over aan de knullen. Ik doe wel mijn best het bij te houden. En met onderwater uitademen lukt dat nog ook! Gek dat ik in het zwembad nog beter me in kan spannen dan op de fiets.

We doen het nog een keer, maar dan zijn de 50jes rustig (kan ik voorop) en de tweehonderd moet snel. Ik begin er in te komen (maar zonder zin) en bij de hondertjes bedenk ik of ik mezelf wil uitdagen en de 200 redelijk achterop zonder achtje zal gaan zwemmen. Ik doe het. Had toch al geen zin. En het lukt. Ik hou het bij! Best te doen zelfs. Ik maak er 250 van en daar doe ik 5 minuten over. Lijkt me gezegend. Als je namelijk onder water uitblaast, blijft er energie over om je benen te laten flipperen. Ooit in Deventer gaat me dat vast lukken. Garmin geeft me lekker veel bonusmeters en de Weight Watchers zijn ook gul met punten. Ja ik had geen zin en ik ben weer niet gestopt, maar dat ik de kleedkamer tegenwoordig gezelliger vind dan de zwembaan is wel uniek.

3 Maart: Een koppeltraining voor doordouwers

Als er 1 ding dapper en stoer is, is het om toch weer op de tijdritfiets te gaan die gister zo teleurstellend reed! Vincent moest infietsen en ik dacht: het moet, anders word ik nooit vrienden met de fiets. Hij ziet er zo cool uit. We moeten er samen iets van maken. DI2 is opgeladen en ik moet ervaren of het beter voelt. Nee. Het kost teveel moeite. Tussen de dagjesmensen door manouvreren. Op de dijk kan ik de fiets niet verplaatsen als ie silstaat. Dan komt het Euvel boven water waarom het tempo maar blijft steken. Het is logisch, want de achterrem zit VAST. Fietsend gaat het wel, maar na elke bocht weer op tempo komen heeft duidelijk een ankertje. En schakelen ook.

Mensen kijken Vincent op zijn racemonster na. Zie ik als ik mijlenver achterblijf. Het wordt steeds erger. Maar een half uurtje infietsen en een blije Vincent is het waard.

In trisuit. Dat was heerlijk. Wel met jasje. Die wisselt voor een t-shirt en ik ga hardlopen.

🎉🎉🎉🎉 dit was ouderwets heerlijk, zalig en ik zat zelfs enige tijd in de runners high: in het moment, op 1 plek en volkomen zorgeloos. 😁😁😁😁😁 blij.

Muziek op. Eerst in zone 1 inlopen en ik maakte me een kilometer zorgen dat de hartslag onder de 130 bleef. Daarna ging het goed, was het weer te hoog. Wandelend het viaduct op. Zag ik RvR en hij riep: hardlopen na het fietsen! Oeps betrapt. Het bos in. Mijn pad. Boom-horloge uit- klimmen- vogels overal. Er zit voorjaar in de lucht. Katjes, knopjes en groen. Ik geniet er van. Tempo stik. Lekker ruime hartslag-range. Langs het water. Ik stop soms even. Waarom niet?! Onverhard levert tempo in. Met liefde! Gras oversteken en dan de weg weer.

En daar is het: runners high. Dat moment dat alles ver is, in het moment zijn met benen die eindeloos door kunnen gaan. Ik hou even asfalt aan. Dan het bos weer in. Stilstaan. Bos vergt meer concentratie. Kalmte. Acceptatie. Natuur. Ik ken de weg. Ik krijg even trek. Maar ik kan alles uitbannen. Denk aan Darragh, de enige met het gelijk.

Ik doorloop alles: verdriet, boosheid, geluk, blijdschap. Het asfalt weer op naar huis. Even horloge uit en viaduct af. Dan door de wijk. Het gemak is weer weg. Ik wil 11km halen. Moet naar de wc. Niet meer makkelijk. Rustig aan doen is ook goed. Ik vind het goed en van mezelf mag het ook. Pijntjes betekenen niks, ik ken ze. Met blokjes om het huis en wandelstappen maak ik elf vol. Tempo incl verhard 👍👍 (ook uit-thuis)

Met wandelen en fietsen vind ik m tellen. Voor een beetje triatlon.
Natuurlijk kan ik geen 6 marathons lopen all over the world. Niet naar zon en zee voor een trainingskamp. Geen rolstoel aan de kant schuiven en opeens 5 uur spasmeloos fietsen. En niets hoeft er op strava of insta. 14 uur deze week. (Wandelen telt ook) 24 uur werk (excl reistijd) Alle was gedaan, kind met tentamens, maandgesprek van nieuwe baan, dieten, blog bijgewerkt.

4 maart Fietsen: er stond iets met wattages en versnellingen

Hahahahaha
Te vroeg gemopperd. De trainster maakte zich (een beetje) zorgen hoe ik het leuk kon terugkrijgen. Deze training was voor de tacx denk ik.
Ik heb me totaal niet aan de trainingswattages gehouden, want ik ging naar buiten op de TIJDRITFIETS
Ik wilde het gewoon nog een keer proberen (volhardend als ik ben) en ik stopte iets eerder met werken zelfs (in de pauze doorgegaan) om het laatste daglicht mee te pakken. Toen kleedde ik me veels te koud aan (de zon zag er zo lekker uit) en ik vergat wat eten mee te nemen. Basisfouten. De eerste kilometers wist ik het al: 3kwartbroek en open handschoenen zijn dom. Ik reed zonder muziek en hoorde vogels. Het eerste stuk was extreem mooi goud qua licht. Koud en prachtig. Fotostopje.

De Knardijk was mwah, maar dat had ik al gedacht. Van 3 kwartier lage wattage kwam niks terecht. Andere instellingen ofzo? Ik durfde al snel te gaan liggen. De dijk op. Los. Al is het windkracht 2, dat merk ik. Het enige vertragende zijn overstekende ganzen.

Maar ZONDER DE REM ER OP letterlijk en figuurlijk en MET SCHAKELSYSTEEM en ook nog eens met heerlijk weinig wind en drukte kan ik liggen, trappen en heel hard rijden.

Ik dacht dat ik de 5 minuten al ‘los’ mocht op de versnelling. Blijkbaar niet. Maar IK GING AAN HET PUSHEN. al is het maar om warm te blijven -grim. Alleen ik en de fiets en hard rijden.

Ik durfde, wilde en ik ben (bijna echt) trots op deze training. Al snap ik niks van de wattage en krijg ik het niet meer warm. En heb ik alle dieetpunten opgemaakt aan snackbarpatat. Hoe we het weer leuk krijgen? Door basisfouten te maken en dapper te zijn. Ik moet uit de comfortzone, daar ben ik op mijn best. Te koud, hongerig, onbegrepen training. Vermengd met wilskracht en dapperheid en een vleugje domheid.

5 maart: hardlopen 5x500m hard en uitzwemmen

hartslagband niet om. Polsmeting.

Eerste 5km gingen echt heerlijk. Helemaal in the flow enzo. Wel wat aan de hoge kant qua hartslag en het ging zéker niet vanzelf, maar alles klopte wel! Geen muziek en weinig herrie en onrust vanaf de Vaart. Ik en mijn gedachten. Ook ín het moment. Ik zweette wel veel vond ik, maar… het regende ook een heel klein beetje. Broek zat niet lekker, want niet dichtgeritst.

Toen 500m versnellen. Ik kwam niet in zone 4 uit. Not once. Maar ik versnelde wel degelijk! Zover als mijn benen toelieten. Daar zat de beperking in vandaag. Ik dacht vier van de vijf keer te doen, vond dat wel prima naar mijn idee. Ik ging in de derde het onverharde stuk op. Altijd. Toen werd dribbelen een stukje wandelen. De vierde keer was helemaal onverhard. Bijna in zone4! Het is overduidelijk harder werken onverhard! Ik had er fysiek moeite mee. Uiteraard deed ik de laatste ook…. M’n uiterste best.

Daarna wandelen en toen dribbelen en afmaken. De hoge hartslag bleef hoog steken. Ook de trap op. Gek genoeg. Ik wilde eigenlijk de tien weer eens een keer onder het uur lopen. En jippie dat lukte!! Was ik heel blij om. En er is pas anderhalve kilo af. Nu even rustig aan doen en mezelf alle vrijheid geven om de wedstrijd rustig aan te doen. Maar wat ben ik blij dat ik dit weer kan!!!

TVA zwemtraining in baan III

HelemaaaaAAAAl geeeeeeen zin
Moe
Vermoeid

Twijfel, maar toch maar achter de heren van baan 3. Altijd achter W. Acht man (nou ja, 6 en G en ik)
250 kalm ingezwommen. Koud.

Dan een kilometer:
400, 300, 200, 100 waarvan de laatste 25% snel

400 ging top, mooi tempo, prima inspanning. Maar de rest vond het te snel. D voorop
300 rustiger dus en oke nog altijd; T vooraan geloof ik
200 W voorop en ook te doen
100 ik voorop en netjes in 1:58

Daarna nog een keer de kilometer, maar dan andersom met de afstanden en beginnen met 25% snel
100 ik voorop keurig 1:59
En toen begon de ellende
Ik weet niet wie voorop ging, maar het tempo was compleet weg! De hele tijd inhouden. Zucht
De 300 was nog erger. D zwom vooraan prima op tempo, maar T hield m niet bij en die zwom tweede, dus het was weer sloom en harken
Gaat die gekke T de 400 vooraan! Het ging een minuut (!!) langzamer dan de eerste 400!! En dat vind ik suf. Komop mannen.

Ik zwom 100m uit zonder achtje en nog 26m schoolslag.

Garmin pakt de hartslagmeter niet zegt ie, maar doet het volgens mij wel?

Nou ja, ik vond de training met de lange afstanden prettig en ik ben gebleven omdat ik niet meer zwem deze week.

6 maart Een wandeling rond het station in Leiden

Trein ➡️ werk ➡️ lunch rondje ➡️ trein

Slecht geslapen, om 7 uur in de trein, snel afgeleid op het werk; maar dingen gedaan en verholpen. Op zo’n dag is dieten een opgave. Rust is ook training.

7 maart – Fietsen; toch maar binnen

Ík verheug me de hele dag op de rit buiten en bedenk meteen om 5 uur te gaan voor honderd minuten. Ik werk een beetje ongericht vandaag. Ik slaap lang en prima en maak me niet ongerust over de wedstrijd zaterdag, maar ik droom veel en slaap niet helemaal kalm. Dan komt Vincent even voor vijven thuis en lijkt het koud. En bewolkt. Ik ben moe en wil niet haasten. Ik ga morgen wel naar buiten. Nu wil ik eten. En daarna ga ik wel binnen fietsen. Ik stel het nog even uit en dan ‘moet’ het maar. Ik verveel me al na 10 minuten en geef mezelf anderhalf uur. Weinig weerstand, weinig moeite. Ik luister Frank Boeijen uit 1983 “welkom in utopia” en maak er ‘welkom in Watopia’ van. Ik ken de muziek van mijn grijsgedraaide cassettebandje van vroeger. Het nieuwe zadel is top en ik kan liggen op de fiets. In Watopia scheur ik op de stadsfiets en breek ik records!

Geen idee wat ik doe en hoe ik de tijd doorkom, maar het gaat voorbij. Kilometer voor kilometer, minuut na minuut. Stukje bij beetje. Rij met RingoManDingo, klim wat, kijk vanuit een andere hoek naar Watopia en na een uur ga ik mijn eigen weg. Dan heb ik 28,5km gefietst. Nog 30 minuten! Ik lig en mijmer en dagdroom en denk en verveel me. All together.

Dan wil ik 40km halen binnen anderhalf uur. Ik fiets schijnbaar op hartslag, maar zware inspanning is het niet. Hartslag is ook regelmatig te laag. Ik moet het laatste stuk nog klimmen. Veertig haal ik binnen 90 minuten en dan omhoog om het rondje af te maken. De Riders Choice is voorbij, zelluf doen daarna. Ik wil rond en de marathon! Net geen 100 minuten, maar fair enough. Done and busted. Tempo is danig gezakt, maar ik ben omhoog gefietst. Op een virtueel eilandje van mezelf.

8 maart Heel slecht buiten fietsen – niks goed aan

Niks. Helemaal niks. Niet. Failure.

Zie foto 1. Ik fiets op de Trekweg. En ik wil hier NIET ZIJN. Wind vol tegen. Gevoelstemperatuur van 1 graad. Alles waait door me heen. Ik fiets 20km per uur. Harder lúkt me niet. De cadansmeter werkt niet. En ik moest vooral de cadans hoog houden. Ik doe mijn best. Voor niks. En mijn hoofd werkt al helemaal niet: er zit geen enkel goed gevoel bij. Ik ben te langzaam, slecht en dit is niet leuk. Ik ben te dik en te sloom. De auto achter me reed me ook al op me af (hij is gekeerd) en ik vond het jammer voor de bestuurder en de bmw, anders was ik er voor gaan rijden. Was alles met wedstrijden meteen klaar geweest. Ik wil naar huis. Nu.

Zie foto 2. Ik wilde de Grote Trap over. Op de weg terug. Wind mee. Maar de brug over de snelweg is dicht. De boswachter kan er echter wel over met zijn auto, dus ik ook. (Foto 3). Het probleem zit echter op de Tyfusweg (beter bekend als Ibisweg). Opengebroken. Niet het fietspad. Wind mee (joepie) tussen de drek door. Tot bij de boerderij. Geen weg, geen fietspad, geen mogelijkheid om bij de Grote Trap te komen. En een hond. Kutbeest. Ik háát omkeren. Wind tegen. Koud. Tyfusweg. Ik wil niet meer!!!

Ik ga terug naar het Kotterbos zodra ik het water weer over kan. Uit frustatie ga ik liggen en zelfs in de bochten. Ik heb wind mee en het tempo gaat wat omhoog. De cadans kan me gestolen worden. Mijn cadans ligt laag. Ik stoemp. Kan niemand nakijken. Zo geen zin. Dit is zo niet leuk. Helpt me nergens bij. En toch… Ik ga om langs het Oostvcentrum. En nog iets verder langs de paintballl. Omdat ik de wijk zo ruk vindt. 🥴 ik vind alles kut. Zelfs 30 kilometer krijg ik niet vol. Tempo is erbarmelijk. Ik zit niet op een warm eiland. Kan ik net zo min betalen als psychische hulp. Het warme kokende water wat ik in de bidon heb gedaan is koud.

Dit was een vreselijke training. Alles was slecht: tempo, cadans, route, wind, kou, omstandigheden. Niks ‘daar word je sterk van’. Rot op.

Kort Koppelloopje

thuis een rugzakje inpakken, even oefenen voor morgen. Jasjes aanhouden. Warme broek aan. Kleine stappen maken. Het voelt slepend. Ik kijk even bij de bloesems. It starts.

Foto en toch 6min op de eerste kilometer. De tweede sleept nog meer. Ik krijg het warm. Slinger nog wat. WHATTTTTT 5:34???? Da fuck. Ik maak het kwartier en 2,5km vol. Idioot dit. Voelt als olifant, 🐘 is een vlinder 🦋

Ik ren naar het huis van LvdB. Ze zitten net bij de TVA om te leren zwemmen, LvdB en haar dochter. Dan win je bij mij! Enthousiasme in baan 1. Ze wonen dichtbij en ze gaat meedoen in Almere. Hun eerste sprint. Dochterlief is hooked in de sport. En ik kan prima met LvdB meelopen. Ze gaat niet hard. Ze wil niet hijgen en vindt zichzelf een prima luie sporter 😊 Ze kwebbelt graag. Dat mag ik wel.

We gaan door het bos. Voor haar iets te hard, maar samen is het goed te doen zo. Ik klets op de weg terug. Over zwemmen en de Frysman. Ik hoop dat ik haar nooit imponeer. Zo goed ben ik niet. We sluiten af met een behoorlijke sprint. En een brugje verder. Hier werd ik niet moe van, maar het was wel erg leuk! Wat is nou belangrijker? Afstand niet, snelheid niet, gezelschap wel.
Ik ga morgen naar België voor een halve marathon op het circuit. Ik kan me er niet meer druk over maken- en dat is een ENORME overwinning!

12 februari – Zwift Cadans training Makuri Islands

Ik hing lekker op de bank paaseitjes te eten en snoepjes te schuiven en uit te rusten van het werk en ik dacht aan wat ik MvdB altijd zeg: het hangt niet af van die ene training die vandaag niet lukt. Maar er knaagt iets: wanneer dan? Meteen de maandag skippen is al zo wat… dus hoppa, kattenbakken, vuilnisbak en toch maar even fietsen dan. De training staat op Garmin. Annemarie dacht: die cadans van anke is weer vreselijk laag geworden, laten we eens 8x 2 minuten 95+ cadansen opgeven. Stom 1. Eerst 20min infietsen. Na 10min was ik het al zat en appte MvdB toevallig!

Waarom doe ik dit? Dat vroeg ze niet hoor. Ik had de riders-choice in zwift, dan merk je de heuvels niet. Ik verliet de route en toen moest ik in ‘Japan’ zelf gaan denken. Leuk hoor. Uitdagend. Sort of. De wattagerange probeerde ik binnen te blijven. Waar zou Annemarie die bedacht hebben? En daar ging de cadans, die moest omhoog. Ik haalde de 90 net. Lastig als je niet al te laag kunt schakelen en een wattage-range hebt!! Stom 2. Het was te doen zeg maar met de cadansen en daarna de rust. In de rust was de cadans dan te hoog. Het ging 4x goed en toen viel alles stil, behalve mijn benen. Stom3. En 4 ook.

Zwift pakte m op, garmin niet. Stom5. Moet ik naast de route ook zelf de cadans en wattage in de gaten houden! Stom5,5. Maar ik deed het braaf qua cadans en verrek- na 6keer was 95+ haalbaar! De laatste keer zelfs tegen de 100!

Toen was het makkelijke uurtje voorbij en moest ik uitfietsen. Gek genoeg bleef de cadans nu hoog en went het! Ik zag 1 sprint aankomen en dacht: 1x los anke! En klabam- even tweede, maar daarna trots door het dorpje met mijn winnaars shirt gefietst.

Ik maakte 35km vol (garmin miste er 20), keurig binnen de 80 minuten met een cadans van 80. 200+ hoogtemeters. Bidon leeg. Beetje rond-appen. En toch de training gedaan! Stom 6 t/m 10 blijven leeg. Die zijn voor paaseitjes en bankhangen.

13 februari – Een combinatietraining van T3S-ers: MvdB en ik!

Ik was de stok achter de deur, zodat ze niet op eigen houtje hoefde te gaan en fungeerde graag als praatpaal! 🪵De trainingsduur kwam overeen (70 vs 63 minuten) en ik vind het niets erg om me aan te passen aan haar tempo. Ik mocht met MvdB mee door het zonnetje vol belofte aan lente. Daar appten we gisteravond dus over 🙂

De kou viel mee en we liepen heerlijk te kletsen. Zij moest rustig en ik vind rustig heerlijk! Ik moest 20 minuten rustig en dan 4×5 (lange) minuten op (onmogelijk hard) 5:30. Ik sloeg de eerste over een deed lekker met MvdB mee die mocht wandelen tussendoor. De tweede wilde ik wel proberen, maar 5:30 en dat 5 minuten lang is flink voor mij! Gewoon rechtdoor, kon niet misgaan. Wat er wel mis ging: te hard. Voortdurend te hard met mij. 5:15-5:20. Ik had wind mee. En ik vond het fijn om weer even te kúnnen. Het zijn maar 5 minuten en toen had ik het warm.

Ik dribbelde terug en wilde de volgende ook nog doen. Had ik weer wind mee en een rechte weg 😊 hoppa, ook te hard. Hoezee. Ik kan het nog. 🎉 Al kreeg ik het na 4 minuten wel erg heet en zwaar, maar nog te hard. Ik telde af. En toen wandelde ik hoestend terug naar MvdB. De laatste sloeg ik weer over. Ik ga niet samen lopen om me steeds te moeten bewijzen! We hobbelden langs de Vaart en ik vond de zon en het weer echt heerlijk! M moest aan het einde nog 20sec sprintjes doen. Ik ben daar minder sterk in. Feit. Ik kan lang ‘wat’ harder, maar niet kort en heel hard. Ik deed mijn best, maar onder de vier minuten red ik niet en ik blijf alleen maar voor als ik iets eerder start. 😄 zo hield ik haar mooi op dreef, 7 keer lang. We dribbelden nog uit en ik stopte op ietsje langer en zij op ietsje korter. Ik ben blij dat ik weer hard kan lopen, al vind ik dat hele kalme rond de zeven minuten op de kilometer ook heerlijk! De uitvoering score van de training: 1 procent 😂😂 maar wel prima qua tijd, dus groen. Sorry, not sorry Annemarie! 😀 dapper van me dat ik de tien km niet vol hoefde te maken!

TVA zwemtraining in baan 3

Gaan zwemmen of niet? Tussen het pws en een korte nacht in. Maar het paste min of meer met de tweede auto, dus ik toog voor de duurtraining naar het zwembad.

Ik zwom 200m in. Of 250? In elk geval was baan 3 met 9 mensen overvol. Er sprongen er een paar over. Ik wilde stilte! We gingen op tijd zwemmen: 4 minuten maar zónder hulpmiddelen!! Nou ja, dan is degene voor mij het hulpmiddel 😏 het viel mee, ik had de kracht. Toen 7 minuten met achtje en paddles. Dat viel niet mee, want ik moest alsmaar inhouden. Wat een lange 7 minuten! Zwemmen was een makkie, maar W voor me niet raken was de uitdaging. Daarna was het 10 minuten hoe je zelf het liefst wilde, dus met achtje. Dat ging ook prima en ik heb het prima in baan 3 op duurtempo! W voor me en maar hangen. Eerlijk gezegd was ik het even voor half tien helemaal zat. Ik had geen enkele zin meer! Gewoon niks. We zwommen 500m. Daarna 50 school. Ik bleef maar gewoon zwemmen en door het water op en neer gaan. Toen kregen we een piramide op met 100-200-300-200-100. Tussendoor school zodat het een km zou worden. W voorop. Ik daar achter. Het was net zo niks als alles vanaf half tien. Maar ik zwem door en door. Toen was er verwarring over hoeveel school: 25 of 50. Ik deed maar wat. Het is toch een uur zwemtijd. Na de tweehonderd ontstond er gesteggel over in de baan en moest W weg en ging een ander voor. Irritant zeg. We moeten toch tot 10 uur blijven! Ik zwom gewoon door en zo werden de 300 250m. 25 school en dan zonder achtje 25m terug. Ik was er zo klaar mee en ik kreeg niet uitgerekend hoeveel het moest zijn, die schoolslag, voor een kilometer. Boeie. Het werd inderdaad tien uur. Ik deed nog 50m zonder achtje. En toen snel er uit! Garmin heeft denk ik zo’n 75m bonus gegeven omdat ik in het zwembad bleef 😆

14 februari – Zwift – New York Metropolitan en Yathzee

Vanuit het werk had ik eigenlijk wel wat energie over. Er stond een rustdag, maar die neem ik morgen wel. Vandaag even een duurritje binnen fietsen. Gewoon. New York. Ohja, veel hoogtemeters ja, die was k vergeten. Eerste half uur weinig afleiding, behalve CandyCrush en toen kwam Vincent mee Yathzeeen.

Als je naar de cadans kijkt, zie je vast waar haha. Het eerste potje won hij gigantisch, de andere 2 potjes had ik >300 punten. En ondertussen konden we bijkletsen. Vandaag waren mijn collega’s Ma en Ge ziek en veel vakantie onder de developers (niemand), dus ik zat met salesman J, Jo en de andere 3 blijken allemaal gay!! Schatten. Nieuwe wereld voor mij. Prachtig.

Na een dik uur ging V douchen en ik wilde eerst de 500hm vol maken en daarna 35km en toen werd het toch mog anderhalf uur! Was ie klaar met de 🚿. Het aantal paaseitjes wat V at was meer dan ik at! Dus blij weer afgestapt. Waarom het zo goed gaat met mij? Ik geloof dat de afvlakking van de hormonen goed helpt. En de valentijnsbadge verdient! Dat vind ik verder de grootste onzin. Love you schat ❤️ 💕

17 februari – Duurloop met versnellingen van 17 Kilometer, samen met Joyce die met me meefietst.

😳 hoezo opeens zeventien kilometer? Dat kan ik niet! Ik ben niet zo goed dat ik van 11km vorige week opeens ‘hoppa’ door kan naar 17! Anderen kunnen dat die een beetje verkouden zijn geweest en al jaren hun werk doen op routine en geen puber hebben met examenstress. Ik kan dat niet. Ik kon 15km lopen. Zes weken geleden. Voor het hoesten.
Dus dan moet ik proberen het leuk te maken. Ik wil met Joyce lopen, maar die kan ook niet. Ik mis ons ontzettend. Dan bedenk ik dat ze mee kan fietsen en dat doet ze graag! Kan ze me bijhouden haha. Ik ga naar Dronten en dan gaan we samen de polder in. Korte broek en korte mouwen bij een dikke 10 gr.

Bij km 1 weet ik het al: beetje zwaar. Km2 langs de uberdrukke weg is helemaal opgefokt. Hartslag hoog, irritatie hoog. Km 3 tegen de wind in op de rustige route. Gel eten (stilstaan). Dan tegen de wind in. Hartslag way too high. Naar links, wind van zij. We kunnen kletsen over Mv en klagen. Km 6 opeens! Nog een stopje en gellie. Gaat goed. Oversteken gaat prima en dan moet ik weer ‘s. Shit. Ik ga en knijp tot wind mee en pas ergens in km 9 is een soort van plekje voor bemesting.

Fotomomentje even later ergens bij km 10/11 en dan een paar druppels. En meer druppels. Km 12 twijfel ik zo mogelijk nog meer aan mezelf: dadelijk 100m sprints. Kan ik nog veel en veel slechter. Klaar met regenen roepen helpt niet, het wordt alleen maar erger! Naar links en dan regent het hard van opzij en het waait en ik koel af en ik sprint. Niks leuks aan. Geen held, die ikke.

Wandelen/dribbelen 100m kan niet, te koud. Versnellen is hartslag 160+ en duurt ca 32 sec. Ik tel mee. En word nat. Door en door nat. Zwaar. 😣 Ik wil steeds iets sneller, maar dat lukt pas na 6x. Vrachtwagen, oversteken, arme J. De laatste gaat hard. Dan nog uitlopen. Mygot. Regen stopt. Tempo kan nog lager. Anke is aardig op. Het is ook wel veel. Park door. Sleperig. Goddank is J er. 17km ✔️
Ik kan het ook. Dus. Wel. Deze keer. 🚿 🥣

‘Hou voor de Halve Marathon in Belgie de 2,5 uur maar aan’, schrijf ik aan de trainster. ‘Daar is misschien minder wind, maar wel 300 hoogtemeters.’ Zij denkt dat het meevalt. Wellicht omdat ik ook nog steeds aan het hoesten ben, hoewel de hartslag en de inspanning er intussen rustig uitziet.  
Na de 7km met die regen niets meer gegeten, maar het is me gewoon ontschoten. 
Ik knap snel weer op en zou na de douche en soep weer kunnen gaan, maar toch zat ik ‘s middags alleen maar op de bank en ben ik dan moe van de werkweek, pubers’ examenstress, opboksen tegen alle geweldenaren en ‘eventjes’ 17km lopen.

18 februari – Bonusfietsen met Vincent

Voor de garminbadge wilde ik wel 40km fietsen. Ik ben al zo’n watje in vergelijking met alle geweldenaren die nu al weer trainingsweken maken van meer dan 12 uur en die hárd fietsen! Het is droog en Vincent moet ook fietsen. Samen naar buiten op de racefiets. Het was echt grijs weer, geen zicht, veel vocht, bewolking. Vincent kwam na een kilometer of 7 tot de slotsom dat de racefiets hem niet meer paste: zat niet lekker, fietste niet lekker, geen tempo, geen kracht. Ik pas juist super op de racefiets, cadans wat hoger, zadel top, trappen lukt. Er was geen wind. GEEN WIND. En toch zit er in mijn hoofd dan dat ik harder, beter, makkelijker moet fietsen. Sneller, langer.

Ik wachtte op Vincent en verderop stopten we voor een hertje. En even het bordje halve marathon fotograferen. Ik kon harder, maar deze keer bleef ik bij Vincent. Het is raar als ik dan soms versnel. Langs de sluis en dan de Trekweg af. Heerlijk, zo zonder wind! We reden samen tot de Evenaar en toen ging Vincent naar huis en plakte ik er via het oostvaarderscentrum nog wat kilometers aan. Het was er druk. 40km volgemaakt op laag tempo.

TVA zwemtraining: duur en tempo en vooral lekker veel!

GN gaf een lekkere strenge training!
Ik zwom in baan 3. Rustig en kalm. Met achtje. Met een man/vrouw of 7.
Ik hou van veel zwemmen! Geen gezanik, weinig pauze, gewoon flink zwemmen. Vandaag was mijn dag !

450m inzwemmen
Toen 5 keer 100 met elke keer een baan sneller, ikke achter W. Gaat wat langzaam zelfs, maar prima te doen.
50m steigerun. Heerlijk
Daarna een fijne ononderbroken bondarenko: 25m snel-25mrustig-50snel-50rustig-75snel-75rust-100snel-100 rustig. W voorop deed het keurig! Ik vond het fijn 500m te zwemmen.
50 steigerun (1450 totaal)
Toen 150 kalm-2×75 wat sneller-4×50 (he, 200!) hard. Sergio voorop en ook dat ging uitstekend. Ik vond snel lastiger, maar het ging ok. (1950)
Daarna net als in het begin 4×100. Anke voorop. Ging ook goed. (2350)
Toen moesten we nog 2×100 doen waarvan 25 school op het einde en 25 hard. hoewel de tijd drong, maar…. We zijn er om te zwemmen, niet fiepen. Fijn! GN en R spannen samen… de heren luisteren en ik mag veel zwemmen! (2550) het horloge telt wat raar, maar de totaalafstand klopt.
Ik zwem wel alles met pullboy, net als iedereen. Bij het rustig zwemmen let ik goed op de doorhaal en ademen 1 op 3. Maar sneller liever 1 op 4.

Ik had krampen tijdens de les. Iets is te lang uitgesteld. Moest nodig plassen, was niet helemaal goed. Maar wel behoorlijk lekker gezwommen: geen gevecht, weinig onrust. Alleen wat zorgen omdat Vincent het niet trekt en weer niet lekker is. De kleedkamer is drukker. Gek hoeveel ego er toch elke keer weer in past, maar daarmee doe ik de leuke mensen geen goed.

18 februari – 4x1200m een sleuteltraining

Dit was een soort sleuteltraining denk ik. Mijn benen doen het, mijn ademhaling is redelijk op orde, maar mijn hoofd wil niet en de hormonen houden heksenbal. Die combinatie is desastreus en maakt het hardlopen erg zwaar en niet zo leuk. Regen boeit me niks. Wind iets meer, maar vooral al die gedachten dat ik niet goed genoeg ben, dat ik te dik ben, dat ik te veel wil, dat ik langzaam ben, maken het een enorme challenge! Ik liep de hele tijd te vechten tegen… mezelf. En dat valt niet mee. (Kan je ook nooit winnen 😇) 

Ik zit in dag 37 van de cyclus omdat ik de pil ben gaan slikken ergens op dag 18. Ik stel de menstruatie dus uit, zodat de komende maanden geen wedstrijd in de knel komt. Vanmorgen heb ik de laatste pil van de strip genomen, dus nu zijn de hormonen helemaal in de mix-stand. Ben ik extreem verdrietig en emotioneel en daarna meteen weer boos op alle vakantiegangers, terwijl ik geen geld verdiende in mijn ‘vakantie’. Ik ben niet blij met mezelf, de trainingen of wat dan ook. 

Ik kan heus wel bedénken dat ik niet zoveel uren hoef te maken als de andere 40+ dames of dat de één nou eenmaal wat sneller kan lopen dan de ander; en vooral dat ik me met mézélf moet vergelijken, maar ik en ik-een-jaar- geleden maken de ik van nu helemaal langzaam en niet in vorm en vooral veel te dik. En dat lukt me niet om te keren en daar voel ik me dan nóg slechter over. Vorig jaar was 6:30 echt de allerlaagste hartslagzone, maar nu is dat dus zone 1/2. Ik kan dan niet meer denken: wat fijn dat ik pijnloos loop, dat ik nog steeds kan hardlopen, dat het enige wat me echt last bezorgd het telefoonhoesje op het gladde regenjasje is. Nee, het sleept en voelt niet goed en vervelend. 

Ik denk er zelfs even over om om te keren en naar huis te gaan of de 1200tjes versnellen maar over te slaan. Of 3 van de 4 te doen. Ik begin bij de eerste en die benen doen wat ze moeten doen, ook al sputteren alle gedachten tegen. Ik zie gelukkig geen snelheid en tel me suf of ik 1200m in 6:30 zou moeten kunnen doen, maar ik weet het niet. Ik ga niet sprinten of mij kapot lopen, moet 1200m volmaken. Punt. De kilometer gaat redelijk in 5:45 ofzo. Is nu zone 4, was zone 2/3. Ik stop na de eerste keer om het hoesje onder de jas te doen. Dan tegen de wind in en de 400rust is druk-op-lap, dus doe ik 2 minuten dan maar. Dan tegen de wind in. Zo mogelijk nog moeilijker om mijn hoofd in bedwang te houden wat alleen maar stop-kap-hou op met die onzin rondschreeuwt in mij. Natte voeten door de plassen. En nu moet ik er ook nog eens voor werken en kan ik niet eens telefonisch Vincents hulp inroepen! Ik ga iets sneller en ga 2,5 minuut rust nemen. Even wandelen, dan dribbelen en ondertussen twijfelen aan al mijn plannen voor dit jaar. Ik wil te veel, ik kan het niet, ik moet het niet doen! De derde keer ga ik weer versnellen en ik vermijd de brug en pak lekker even wind mee. Is dit de laatste? Met alle negativiteit komen er ook nog zorgen bij over de route: wanneer het viaduct over, mezelf kruisen, over hetzelfde stuk lopen? Ik ga nog ietsje harder. 3 minuten rust. Ik kijk op de Apple Watch naar de afstand. Ik doe de laatste ook. Uiteraard. 1 Keer glimlach ik, als ik afsla richting het viaduct in de laatste keer en even vind ik mezelf wel stoer, dat ik gewoon doe waar ik (letterlijk en figuurlijk) het meest tegenop zie. Maar dan moet ik omhoog en voel ik me weer een slak en een bulldozer in de sahara en herinner ik me de 17km van vrijdag. Helpt ook niet. Ik tel. Dat leidt lekker af en zo kan ik een beetje inschatten hoe het gaat (slecht) Om de beurt zeuren de peesplaten en krampt mijn baarmoeder. De gedachten: je mag dadelijk omlaag, laat me koud. Want omlaag is ook lastig als je niet mag rollen. Ik ben op de kilometer net zo snel, en dat met de ‘beklimming’. Ik ben blij als ik klaar ben en de regen is gestopt. Maar zelf zou ik het liefst eens flink huilen. Wat me nog beter lijkt als ik zie dat ik 10 minuten moet uitlopen, waar ik er 5 verwachtte! Ik ga naar links in plaats van naar huis. Wandel tot onder de brug en dan marathontempo. Nou, da’s niet meer zoveel! Ik ben moe, nat en verveeld en ik loop de hele Februaristraat uit omdat ik perse de 10 minuten uitlopen wil volmaken. Ook al dringen mijn darmen aan op andere dingen. Ik weet best dat MvdB, J, KH of I dit tempo en deze afstand wel zouden willen lopen met mijn “problemen”, maar ik heb genoeg aan mezelf bij elkaar houden en in gang houden. Ik vind het goed van mezelf dat ik de training voor 85% goed heb opgevolgd. Het voelt zo niét! Ik maak elf kilometer vol (why) en het is allemaal niet zo idioot slecht, maar wel aanzienlijk veel minder als ik ooit was. Dat accepteren is absoluut een sleutel tot de rest van het jaar. Maar die sleutel, daar zoek ik nog even naar. 

Ik had Annemarie (de trainster) gevraagd eerst naar de data te kijken en dan pas de klaagzang te lezen. Dat deed ze en haar antwoord was een redelijke ene-opener: “Gedaan! Eerst naar de data gekeken, en dat zag er goed uit vond ik, want bij mijn overzicht is het alleen Z1,2&3 in Garmin, zijn die zones dan veranderd? De tempo’s zijn elke herhaling zelfs iets vlotter.” Ze heeft gelijk. Het voelde anders als het werkelijk was.

Dinsdag 20 februari – een soort van triatlon over de dag verdeeld.

eerst: Fietsen buiten, kalm aan.

Maandag avond was ik moe. (*)
Dus ik ging fietsen op dinsdag doen en ik dacht: eigenlijk is het best lekker weer, waarom niet naar buiten? Dat is voor mij best een enorme overwinning! Ik vond deze duurtraining met 8×10 minuten beter passen dan die met cadans, hoewel dit op donderdag stond. Nu was dit ook erg lastig met wattages, want het flippert enorm op en neer. Maar ik werd niet afgeleid door cadans die beter zou moeten of snelheid die hoger zou meoten zijn. Ik fietste gewoon met mijn muziekje op. Trappen, kijken en maar ‘wat’ doen. Beviel prima!

Muziek hard. Niemand die mij hardop hoorde meezingen en ik stopte om foto’s te maken en naar het uitzicht en het vele water te kijken. Op de dijk was het erg makkelijk. De Knardijk viel wat tegen, maar ik vond het leuk dat het zo rustig was. Bij het Oostvaardersveld nog een fotostopmoment.

Ik vond het allemaal wel goed. Ik heb bedacht dat ik mijn lijf kan leren wanneer ik moet eten, “omgevingseten”. Ik heb ook stukken gelegen en ik heb ook lekker links gereden op het fietspad. Ik fietste nog wat om, maar niet heel veel en met 39km vond ik het wel gezegend. Ik was er niet moe van. Cadans, snelheid en afstand allemaal net niet geweldig, maar ik vind het prima genoeg.

_{( *Ik zit in de stopweek van de pil en mijn vrouwelijke systeem grijpt op dag 1 haar kans: ik ben in járen niet zo hevig ongesteld geweest! Plus de hele dag nieuwe dingen leren: ik was moe op maandag)}

Daarna: Duurloopje, ook kalm aan!

Het ging gewoon weer als vanouds. Eindelijk is het hoesten écht op z’n retour en voelt het allemaal weer wat beter en normaler. Jammer dat ik zo dik ben, maar ik ga proberen daar iets aan te doen al weet ik nog niet precies wat. Nu gewoon rustig en kalm en de hartslag laag houden en me niks van het tempo aantrekken. Dat ging dus heerlijk! Muziekje (weer) aan en doen wat goed voelt. Ik begin lekker wind mee en heb uitgeteld dat 7km prima is in 50 minuten. Alleen gaan de eerste kilometers sneller. Het is wel wat druk bij de plassen, dus de dieren zijn al lang weg. Ik loop weer makkelijk en easy en echt zoals het een hele lange tijd geleden ook voelde. Er zit ergens in de verte alvast een belofte dat alles ooit weer groen zal worden.

Ik doe een stopje en ontdek dat 4 koppen thee voor het lopen niet zo wijs was, maar het is overal toch al enorm drassig. 😇 en door langs het oostvaarderscentrum. Ik ging echt dik kilometers te kort komen, al was het tempo onverhard wat lager en zeurde de hartslag wat meer naarmate de kilometers vorderden. Dus ik was meer bezig met inhouden en managen. Ik liep ook weer eens een keer gewoon (maar langzaam) het viaduct op. Dat was een soort schrikbeeld geworden, wat nooit meer lekker liep. Ik liep om de wijk heen en daar ligt echt een moeras. Een meneer zei me dat ik goed bezig was en ik bedankte hem. Altijd leuk (al weet die meneer niks natuurlijk). Ik maakte nog een ererondje om het huis en ik maakte 8km vol in 50 minuten. En dat is dus mooi een gemiddelde van 6:15 en dat was het ‘vroeger’ ook in zone 1 en laag zone 2. Hehe, eindelijk weer. #blijeanke

En tot slot: zwemmen dan maar

Er ontbrak wat kracht en energie. Doordat het vandaag geen zwemdag is en ik al wat getraind had.
Inzwemmend dacht al eigenlijk dat t niet makkelijk ging. Ik kon alleen maar ademen op rechts. 1 op 4. Er kwam geen rust in. Maar niet al te druk gelukkig.
Met z’n vieren n de baan.
Ik wilde niet voorop, dus ik begon vooraan 🙄 met de vier keer honderd met snelle stukken er in. Niet zo slim. Maar dan was ik er ook mee klaar. 1 gast was (stukken) sneller. Die mocht daarna voorop.
Daarna lange duur met schoolslag als actieve rust. 200-2×100-4×50. Ik deed de schoolslag halfslachtig met achtje en gepoedel. Mijn horloge raakte wat van de leg denk ik, maar ik kon en wilde niet telen hoeveel het had moeten zijn. Laatste 50m deed ik wel zo der achtje. Er kwam toch geen rust of slag of gemak in.

Daarna deden we 150-125-100-75. Met rust. Ook dat lukte me niet makkelijk. Er was iets met ademen en rotatie wat vandaag niet wilde. Zo is het dan.
Toen gingen we 400 zwemmen en elke 100m moest de volgende inhalen en voorop zwemmen. Dat was me helemaal net te veel! Ik had moeite met aanhaken de laatste 200m.
Ik moest me even goed douchen en ik wist al dat ik wat eerder weg wilde, dis van de afsluitende 200m deed ik er maar 100. Was met hele slag-armen-wijde vinger en vuisten. Deed ik 25stukjes. En toen er uit. Kon ik even rustig mijn haar wassen en naar de wc.
Er was veel consternatie achteraf met Vincent die voor divisies werd gevraagd en dat we zwemmaatjes vinden die in de eilandenbuurt wonen aan het water en een grote uitslaande brand.
Leerpunt: tijdens de wedstrijden zorgen dat ik niet die ene maandelijkse dag heb!

Anke doet eventjes een soort van triatlonnetje op een doordeweekse dag. En dat kan ik zónder het op insta te vermelden 😏 en zomaar zonder excuses over hoe ‘slecht’ ik me voel of hoe ‘traag’ het gaat.

21 februari – Hersteltijd verbeteren! Oftewel een Rustdagje.

Ff kort ommetje met de collega’s. Rondje station Leiden. Meer buiten zit er niet in.

Ik ben toch wat vermoeid van gister en dat merk ik alleen maar dat ik me moeilijker kan concentreren. Geen pijntjes of niks verder. Slecht geslapen, onrustig dat wel. Maar volgens Garmin ben ik uitstekend hersteld!

Het enige wat ik echt merk is dat mijn hoofd moe is en meer moeite heeft met geconcentreerd werken. Ik ben sneller afgeleid. Wel lastig met een nieuwe baan, maar ik realiseer me nu dat het vorig jaar nog veel heftiger was. Toen was het werk moeilijker en de collega’s waren veel minder leuk en ‘gezellig’.

22 februari – Country to Coastal op de Makuri Islands van Zwift zonder te winnen met Yathzee en met een beetje gemopper

Er zat een opdracht achter met cadans en wattage, maar het horloge flipperde teveel tussen ‘te laag’ en ‘te hoog’, dus ik liet het maar zo’n beetje schieten.

Ik moest gelijk na het werk, want Vincent gaat op donderdagavond. Vind ik vervelend als ik me aan moet passen terwijl hij vakantie heeft en ik er voor thuis moet werken eigenlijk. Maar het werk bevalt me erg goed! We gingen Yathzee spelen samen. Ik won het eerste potje en daarna helemaal niks meer en dat is dan ook niet leuk als het echt kansloos is én de training is kansloos, hoe ik ook mijn best doe.

Tegen het einde kwam ik in de groep te fietsen en dat is nieuw voor mij. Ik hield het goed bij. Grappig genoeg vooral berg óp voor de meute uit. Vincent ging eten maken en ik bleef nog fietsen om level 40 te scoren en om 40km te halen.

Toch anderhalf uur gefietst én gewerkt én een paar machines was gedaan en opgeruimd én gehoord wat échte voedings begeleiding kost, maar daar val je vooral financieel heel erg hard van af. Ik hoef maar hulp bij twee dingen: afvallen en wedstrijd stress, maar als ik dat goed aan wil pakken kost me dat 1500 euro. Vijftienhonderd. Ik zou niet weten waarvan ik dat moet doen. Dus het zal WeightWatchers worden en een online cursus. Vind ik best pijnlijk, gezondheid is te duur als je gezond bent en gezond wil blijven.

23 februari – 10x almeerse berg, modder en heen-en-weertje met Vincent

Tien keer:
Auto -> (modder 😒) Almeerse Alp ⛰️ (weer modder 😖)-> (wind tegen😝) Auto

Een uitdaging zeg maar. Had ik zelf bedacht, dus ik kon niemand de schuld geven helaas. Ik zag dit anderen doen als hoogte training en ach, wij moeten ook naar de Ardennen… het léék een goed plan.

Niemand anders had dit ook kunnen bedenken. Die arme Vincent moest er in mee. Hoogtemeters trainen voor Spa. De training: 10 keer: vanaf de auto bij het museumbos (net iets verder weg) over de verharde weg richting de berg. Brugje over, poortje door, een gigantisch onvermijdelijk diep modderveld door en dan omhoog. Tempo en indeling mocht je zelf verzinnen. Vincent deed hard, rustig en wat-je-wil, dus zijn laatste was (heel erg) hard. Ik deed de derde, zesde en negende op mijn eigen hard. De rest was blijven rennen. En dan boven mocht je wachten of niet of ergens anders een rust/plaspauze nemen. Of door de modder wandelen. Naar eigen inzicht. Vincent had dus meer pauze en ik meer looptijd. Maar we kruisten elkaar heel vaak en bleven min of meer in de buurt. Een (halve) minuut sneller boven is zo op aan uitrusten. Dan weer naar beneden, weer de modder en dan de verharde weg terug naar de auto. Wind tegen. Dat vond ik erger dan modder (dwars doorheen) of omhoog (is maar effe aftellen en afzien). Bij de auto mocht je pauze houden of niet. Het ging niet om snel, maar om elke keer hetzelfde geestdodende te doen wat veel moeite kost. Opzien tegen de zelf opgelegde snelle keren omhoog. Ik moest ergens weer poepen en het was druk op de weg en de modder werd steeds gladder. Kortom: mentaal (ook) een fikse training. En fysiek absoluut ook!! Wie had dit anders kunnen bedenken dan ik?! 

Ik vond het zwaar. Ik deed rustig aan. Is lastig langs zo’n kleine raket! Maar wel dik 15km. Pfoei. Met 300 hoogtemeters in den polder!! 

• – minnetjes
  – De modder was erg. Heel vervelend en vies. Twining keer. Smerig. Ik ging er doorheen meestal. Hele vuile schoenen.
  – De wind tegen terug naar de auto vond ik erger. Die trekt de wilskracht er uit. Vraagt doorzettingsvermogen. Tien keer opnieuw.
  – Ook een minnetje voor voeding. 1 fruit gellie en 2 keer drinken. En 1 keer DNA droppen bij de auto na ca 7km. Vaak eventjes rust.
  – Tot slot het tegenvallende tempo. Ach, het is nu even zo. Ik kan beter buffelen zonder pauze en zonder de drukke weg en de modder.

• + plusjes
  + Wel goed: gedaan!! Geen moment gedacht aan stoppen of opgeven. Elke keer gedaan. En weer omhoog. Geen muziek, supersaai elke keer hetzelfde en langzaam aan. Doorzettingsvermogen dubbel en dwars kunnen aanspreken! De tempo wisselingen waren wel fijn om de variatie er in te houden en om tegen op te zien.
  + Uitstekend weer! Droog. Mooie temperatuur. En soms dat prachtige licht, zomaar in de polder!
  + 15,6 km gemaakt! De laatste 400m liet ik lekker gaan. Ik haat tien engelse mijl.
  + Samen en toch je eigen ding. 🥰 zijn aanmoediging, zijn snelheid, een high five en elkaar tegenkomen en ondanks je ‘eigen ding’ toch samen afmaken!

En daarna even spierpijn en wat vermoeid. Het lijkt zo gewoontjes voor een vrijdagje. Is het dat? Nja, geen vakantie, geen sneeuw, geen wereldtempo, maar gewoon iets van mezelf en van onszelf. De eigen bergen overwinnen.

24 februari – Dubbele zwemuren! TVA training 2 keer achter elkaar.

Het viel niet mee en niet tegen om zo lang te zwemmen. Ik zwom in baan 3. Ik zwom 300 m rustig in. Geen haast vandaag. We deden eerst veel techniek met tussendoor rug- en school-slag. J ging voor me op. Helemaal prima. Alleen de rug vind ik engig en school rot met achtje. Daarna een blok van 400m met banen versnellen en ik snapte er geen kloot van en zwom maar mee.

Toen kwam A de baan in veels te laat en dat is zo stom altijd, vreselijk. Ik had moeite genoeg om zelf te zwemmen om me er druk over te maken. Ik vond het onrustig en de tijd lastig in te delen. We deden acht keer 50jes. Toen moesten we nog een keer het lange blok doen geloof ik. Het was maar goed dat ik niks hoefde te tellen. In het eerste uur had ik 2400m gezwommen. We bleven met zijn vieren hangen in baan 3 en trainster G kwam erbij en J gaf het tweede uur training. Vincent hielp hem.

Het was rustiger, maar de verschillen waren erg groot. Ik begin voorop met 4x wissel-zonder-vlinder. Toen was ik wel vermoeid daarna. Deden we weer een blok met techniek-rug-techniek-school. Ik vind het bijzonder dat er veel mensen zijn die harder techniek kunnen zwemmen als ik met mijn achtje kan bijbenen! Toen een heel lang blok en daarvoor waren de verschillen te groot. Onderbrak ik m tussendoor om mensen voor te laten. Mijn bidon was leeg en ik raakte ook leger. De vijftigjes waren niet mijn ding maar ik deed ze wel allemaal.

Toen had ik uitgeteld dat ik maar 1 uur en drie kwartier mocht zwemmen voor een groene training van anderhalf uur. Ik ging kijken naar tijd en afstand. Ik ging kalm uitzwemmen ipv van het 350m blok. Toen 25m om de training af te maken. Was ik te lang in het bad geweest met 1:50 uur. Ik was er best moe van en hongerig. We kletsen nog even en ik ontdekte de jarige mol van de groep! De heldin wilde zwemmen op de dag dat ze volwassen werd.

25 februari – Een halve marathon trail met PF die voor het eerst ging trailen!

Een paar weken geleden liep ik met PF 12 kilometer op de Kemphaan. Ik nodigde haar uit om mee te gaan trailen. Vanwege het vele water overal, leken de Waterleidingduinen me een goed idee. Het was heerlijk om weer te trailen en dat te kunnen en geen tempo te hoeven hebben. Er was wel een opdracht (met wandelmomenten), maar die liet ik gaan. We planden en namen onze eigen momenten.
Ik reed, navigeerde, steunde, kwebbelde, had dagkaarten geregeld. We starten vanuit Panneland en toen ik daar nog op de WC zat, had ik mijn trailschoenen nog niet aan! Het regende. Dat is altijd jammer. Het eerste uur zeker, maar niet eens heel hard (soms wel). We zagen veel groepjes aan het trainen op de zondagochtend. De kerkklokken deden ons uitgeleide. Ik liep een stukje om. Is altijd even wennen, navigeren en lopen tegelijk 🙂 Er was hier ook veel water, maar dan staat het gewoon hoog. Voor PF was het wennen, maar ze had het idee van rust snel te pakken! Een goede krachttraining. Ik zat redelijk snel in mijn element. We zagen ook al snel de eerste hertjes. Die zijn dan leuk.

Omlaag was pijnlijk op mijn bovenbeenspieren. De heuveltjes over is zo leuk. En altijd op dezelfde plek verkeerd lopen, hertjes tegenkomen teruglopen en dan genieten van het uitzicht. Je moet dan omhoog en we vonden het allebei niet nodig om ons hardlopend te bewijzen. Even wennen voor PF, maar ik geef graag het goede voorbeeld 😀 En zo stonden we op de Appelberg. Het was er droog en adembenemend. Ik probeerde er aan te denken mijn horloge te stoppen, maar soms vergat ik het gewoon.

En daarna mag je naar beneden! Weer zagen we groepjes mensen. Het hele kleine zonnetje zorgde even voor prachtig licht bij het bunkerdorp. Love it.

En dan weer verder slingeren. Ik had inmiddels de route goed door, maar 1 keer liepen we te lang verhard door. Moesten we even terug. Ach, het moeten toch 21,1 kilometer worden waar er maar 20 in de route zitten… We zagen een paar mannen meerdere keren omdat wij onverhard om ze heen cirkelden. Verder zien we veel mannen die verhard snel moeten lopen. Wij lopen langs het water en gaan over de boomstammen.

We stopten ook om te eten en te drinken. Waarom niet? PF zei dat alles zo nieuw was voor haar en dat ze zoveel indrukken te verwerken had. Dat vond ik mooi. We zagen nog meer hertjes, maar intussen stopten we er al nauwelijks meer voor!

Later weer regen en ook wat saaiigheid. Toen kwamen de bruggetjes en naast het water was het wel wat modderig en glad. PF gleed uit. Het ging niet hard gelukkig. Er was ook wel veel water en behoorlijk drassig. Maar geen extreem grote plassen. De meren waren erg mooi. Ik was de hoeveelheid kilometers een beetje kwijt. We hadden ook echte trailpaadjes tussen de bomen door. Die vind ik het gaafst. PF vindt het water het mooiste.

Ik moest ergens toch even stoppen om de krokodillen te verjagen. Ik heb een nieuw product bedacht: disposal zakdoekjes in een schutkleur. De zon kwam achter een wolk. En soms was er ook doodse stilte. Alleen vogels te horen. Dat is wel erg mooi.

Het was moeilijk in te schatten hoe lang alles duurde. Ik kwebbelde wel door! Ik ga naarmate de tijd steeds makkelijker gek genoeg. Als ik maar bleef eten! Op het ene moment sta je dan op een weg en dan afdraaien en een trailpad op en ben je ineens van de wereld verdwenen. Na iets van 15/17km werd het voor PF duidelijk zwaarder en ging ze meer sloffen. De zon kwam er door en toen werd het heel, heel erg mooi. Prachtig licht. En wij gingen een smal paadje tussen het riet door op. Fantastisch!!!

We stonden er soms gewoon stil van te genieten, ergens midden in de stilte op een duin. Niemand te zien. Niks te horen. Alleen maar prachtig licht.

Ik moest richting het einde nog een ommetje maken en dat maakte de halve marathon compleet! Ik ben hartstikke trots op PF! Nooit op mijzelf helaas.

Snel? Nee. Gaaf? Ja. Gezellig? Zeker! Pijntjes? Nergens. Uit – thuis tijd was binnen de 3 uur. Iets van een kwartier / twintig minuten gestopt.

We dronken nog chocomelk en kletsten verder in de auto. It was a day well spend!

26 februari – (mislukte) cadansblokken in New York (Zwift)

In Zwift op de stadsfiets. Tacx gecalibreerd en van een nieuwe ketting en set voorzien.
Het eerste uur de weerstand op Zwift uitgezet om de training te kunnen doen. 10 minuten heel rustig. Saai. Supersaai. Toen 15 minuten rustig. Ook saai. Ik was in NY en daar zijn veel hoogtemeters. Dus saai én sloom.

Daarna cadansblokjes binnen een wattage range. Eerst lage cadans 60-70. Prima eigenlijk, heerlijk. 4 minuten. Toen 4 minuten zelfde wattage en doe maar. Cadans rond 75. Daarna moest de cadans naar 100+. Onhaalbaar. Niet leuk. Niet te doen. Wattage en cadans echt vervelend. Mijn bovenbenen gingen er zeer van doen. Boven de 95 echt pijnlijk. Slecht dus: liever de lage cadans! Was vast niet het doel van de training…

Ik deed het hele blok met 3 keer vier minuten 3x. De hoge cadans was elke keer ruk en werd ook nog elke keer moeilijker te halen. Bij het uitfietsen was het rijders-uur om en voelde ik op de stadsfiets de hoogte wel. En dat liep op, die hoogtemeters! 450 in 30km is best fors. Ik maakte het rondje af en -tada- het winnaarsshirtje voor de snelste vrouw. Te makkelijk als je de enige bent 🤭

Mijn spieren deden zeer van dit. De cadans en het tempo zijn laag en demotiverend. Was geen goede, geslaagde of leuke training.

27 februari – 4 Keer: 15 minuten, 40 seconden versnellen en 40 seconden rust hardlopend!

Een km inlopen en dat ging wel aardig. Ik was wel afgeleid door alle drukte en de auto’s en zo. Toen 15 minuten kalm en ik ging maar een wijk in. Iets kalmer voor mijn hoofd. Op dit moment ben ik in mijn hoofd wat rustiger dan fysiek. Spieren zijn aan alle kanten wat gevoelig. Beetje bovenspieren, peesplaatje rechts en even later links, krampje in de enkel. Ik was niet ontevreden over het tempo. Ik ben vandaag aan de weight watchers begonnen. Hahaha.😆 ik ben na de lunch al door de punten heen. Moet er even aan wennen.

Ik ga naar de manege. Ik ben vooraf wel gegaan, maar ik moet toch weer. Ik ga de bosjes in op 4,5km. Het loopt allemaal prima. Ook het versnellen, al blijft in die 40 seconden de hartslag achter. Ik luister muziek. Lekker onverhard. Dat gaat ook prima. Het gaat allemaal weer ietsje meer vanzelf. Nu nog ietsje harder vanzelf graag. Trekweg. De ganzen klinken net als onze Roos-poes. Een schreeuwerige Mwiew. Ik hobbel gewoon door. De brug over is wat lastiger. Ik zie nog altijd het zakdoekje liggen van waar ik al een hele tijd geleden een dna drop heb gehouden. Pleit voor afbreekbare en onopvallende doekjes!! 🧻 het gaat even zwaarder en ik moet de route bepalen. Ik wil nog ergens langs, maar dat is niet meer op het pad. Een beetje irritatie en wind tegen maakt een snelle kilometer, maar ik blijf binnen de hartslagzone 2.

Ik zwerf wat en dan maak ik een korte tourtje om. Ik heb er dik 10km op zitten en dat begin ik te voelen en te merken. Maar ik maak de opdracht netjes af en ben tevreden. Geen zin om weer perse 12km vol te moeten maken, het is wel goed zo. Ik neem wel een eiwitshake, hoeveel punten dat ook kost! Langzaam adapteren.

s avonds gaan we zoals gewoonlijk ZWEMMEN

GEEN ZIN. Vooraf niet en tijdens de les eigenlijk ook geen moment.
Uitademen onder water gebeurde zo opeens. “ik deed maar een beetje mee en volgens mij heb ik een wereldontdekking gedaan: dat je onder water met veel bellen en herrie van geborrel moet uitademen. Ik doe dat nauwelijks, maar als ik het wel doe, hou ik veel energie over.” Herrie accepteren om nog makkelijk te zwemmen?
Alles met achtje
Baan 3. Begon in baan 2, maar dan liever zevende in baan 3.

350 inzwemmen
4×100 met snelle banen
50 vrije keus school
8×50 Afgewisseld snel heen of terug 1x voorop
50 vrije keus school
2×200 met snelle banen (3-2-3? Geen idee werkelijk)
50 vrije keus school
8×50 eerste 4 heen snel, laatste 4 terug snel. Ook 1 keer voorop
50 vrije keus 35 school, 25 hele slag

550+(4×400) dus ergens 50 kado

Naderhand te lang gekletst. Met HB en met LvdB en LS buiten nog.

8 februari – Zwift training 2 van de week die niet zo geslaagd is: met tempoblokken en dobbelstenen

Kwam uit mijn tenen. Ik heb dan ook wat kort geslapen en een lange werkdag gehad vanaf 7 uur in de trein en om half 7 pas weer thuis. Maar werken geeft me wel plezier en energie! En dan haal ik voor de tweede keer deze week de opdracht helemaal niet. Dus ik baal daar van dan. Infietsen ging erg lekker op de stadsfiets door de canyons en ondertussenYathzee spelen. Toen 4x zes minuten versnellen op hartslag. Onhaalbaar. Ik kán het gewoon niet. Ik kan niet harder werken of me meer inspannen om hartslag 145 te halen. Het blijft bij 140 steken. En dat vond ik kl🤬te.

In de rust speelden we verder en ook toen was de hartslag te laag. Ik haalde Etronbikes in met mijn stadsfietsje in Zwift! Ik ging de vulkaan niet op en bleef soort van laag. Toen ik moest klimmen kwam ik op een hartslag boven de 140 uit! Ik zocht zelf een beetje mijn weg in Watopia en werd toch mog even verrast met waar ik uitkwam! Ik verbeterde een paar PR’s op mijn stadsfietsje. Die in de canyon zelfs heel erg flink en toen was de hartslag goed en ik helemaal kapot.

De laatste 2 minuten wilde ik wel proberen het uiterste te halen en dat lukte, maar het koste ook erg veel energie. Ik dieet er bij en dat is moeilijk, want ik voel dat het te weinig is. Ik eet appels en zo, maar het ging ook een keer mis. En ik plas de hele dag en nu kreeg ik wat kramperigheid en vermoeide spieren op de fiets. Toen nog een heel lang en zwaar stuk uitfietsen. Ik won het spelletje onverwacht, maar de laatste minuten zaten echt diep weggestopt. Ik telde enorm af. Maar goed. I did it. Heb ik hier later iets aan? Eerlijk gezegd denk ik van niet, maar het zal de optelsom wel wezen.

29 februari – Leap Day!

Zwift – Queen s Highway in Yorkshire

En Yarhzee spelen en ik won ook nog! De laatste keer met 1 puntje. Niet hard gefietst ofzo. Maar ik wilde de badge halen 😀 Die is namelijk best uniek. 29 minuten en 29 seconden.

In februari ben ik aan een nieuwe baan begonnen. Het is zo leuk dat het goed te combineren is met alle sport. Dat is een goed teken! Ik was nog wel enige tijd aan het herstellen deze maand met veel gehoest. Uiteindelijk heb ik alles bij elkaar zo’n 131 kilometer hardgelopen en 445 kilometer gefietst, waarvan 300 kilometer binnen op de Tacx. Of moet ik zeggen: in februari al heel wat kilometers buiten?! En ik heb bijna 18 kilometer gezwommen. En (14,5 kilometer) gewandeld en ‘krachttraining’ gedaan. Al met al 43 uur sportief in touw geweest. Met een nieuwe baan, een gezin en een huishouden. En een blog bijgehouden. En dat in een korte maand!

18 januari – Al bellend een lange sneeuwwandeling

Ik legde mijn hoofd neer gisteravond, deed mijn ogen dicht en sliep de hele nacht door. Ik had vandaag een uitstrijkje en ik voel me oke. Niet meer dan “oke”. Soms hoest ik nog enorm en ik voel me toch niet helemaal gezond. Rauwe keel en hoofdpijn. Ik verveel me intussen ook een beetje. Alles lijkt gedaan. Negatiefjes scannen en kleuren. Het hoort er allemaal bij. Dat er een soort verveling optreedt als je werkeloos bent. Ik ging nog maar wandelen. Ik belde ondertussen met JH, een vriendin die ik ken van vroeger met een uniek verhaal over haar hoogbegaafde zoon van 13 die niet naar school gaat.

Het lopen ging lekker en ik genoot van de sneeuw en de buitenlucht. Ik liep lekker door. Soms een kleine hoestbui. De laatste kilometer ging ik twee keer eventjes hardlopen, maar dat slaat wel op de longen. Ik was er best vermoeid van. Ben het wel zat om niet fit te zijn. Wanneer kan ik wel weer beginnen?! En dan bedoel ik eigenlijk niet alleen met werken, maar met alles. Ik wil graag de ‘oude’ energie weer terug.

19 januari – Een wandeling in Veldhoven met een paar hardloopelementjes

Pa en ma samen met mijn zusje een dag helpen met opruimen (ik gooi alles wel weg) en organiseren. Als vanouds, maar met de nadruk op ‘oud’. Je kan op dezelfde plek zitten, maar dat wil niet zeggen dat de dingen nog hetzelfde zíjn. Anyway, ik moest na al het rondkruipen in de kelder even wat frisse stofvrije buitenlucht hebben! Alleen dan maar, want mama moet het eten maken en zusje en papa willen even uitrusten. Ik ga wandelen hoor! Met elke kilometer een hardloopelement. Mariapaadje, stukje door de Begijntjesstraat en dan het hele stuk van de oude weg. Het hoesten valt dan wel mee (het is nog niet weg hoor) en het voelt prima te doen. Om de sportvelden heen. Het is nooit echt mijn buurt geweest, ik heb er nooit hardgelopen. Blokje tot de rotonde rennen voelde alweer vertrouwd. Oude schoenen aan. Dan nog buiten langs de weggetjes en het ‘stageadres’ wat al lang niet meer bestaat. In zo’n dorp praten mensen tegen elkaar op het achterafpaadje: ‘glad hier he’ (met een zachte g natuurlijk). Dan nog een heel stuk rennen waar het wat gladder is en net iets verder dan ik bedacht had.

Alle kilometers onder de tien minuten. Lekker rode kool, schnitzel en gebakken aardappeltjes gegeten. Met groentesoep en een speciaal chocoladetoetje! Nog steeds erg erg moe en veel hoesten, maar het wordt minder ‘diep’, het hoesten. De energie is nog niet op het oude peil.
En Mr Garmin? Die vindt het prachtig: ik ga hartstikke goed en herstel als de beste. Er is niks aan de hand met mij, volgens het apparaat. Ja DUH. Dit is wel het bewijs dat het alleen maar een apparaatje is!

20 januari – Zwemmen zonder energie

Compleet lusteloos. Nul komma nul energie. Nergens voor. Hoesten. Rusten. Niksniksniksniks. Nergens zin in ook. Wel getekend en de baan is nu definitief rond, maar ook dat levert geen kracht of blijdschap op. Nieuwe CD van Loreena McKennitt: leuk, maar zelfs dat maakt me niet blij. Mist de junk het rennen en sporten?! Nou ja, kijken hoe het lukt met zwemmen. Antwoord: ruk. Ook niks, energieloos, futloos en tempoloos. Baan 1. Achter RZ, die in baan 1 het langzaamste is, is nog teveel zelfs, maar vandaag gaat “doen” boven tempo. Inzwemmen. Bijkletsen met MB. 300m zwemmen rustig aan en 50 schoolslag. Die zijn helemaal prut. Het is niet eens ademtekort ofzo, maar er zit geen kracht in de spieren. Is er niet. Het water is zwaar. De slag klopt wel hoor, maar een baan is vandaag 35m ipv 25m. Dan 6x100m. Moet elke keer iets sneller, maar mijn doel is elke keer aan de overkant komen. 1 keer lukt het niet en hou ik een enorme hoestpauze halverwege. Baan 4 kijkt zorgelijk op. Het tempo is nog niet eens heel erg belabberd, maar ik word er ongewoon en zeer ongebruikelijk dood- en doodmoe van. Zou zo mijn ogen onder water kunnen sluiten. Ik ga er uit na iets van 1150m. Maar of dat goed is opgeteld, kan ik niet bedacht krijgen. Ik ben bekaf en kleed me zittend aan.

Ik baal enorm dat het eigenlijk nog helemaal niet goed gaat! Ik had maximaal 4 dagen koorts en die was op zondag weg, dus ik had donderdag weer moeten kunnen beginnen, maar het lukt niet. Ik ben doodmoe. Van werkelijk alles. En nu word ik ook een beetje wanhopig, want de Twiskemolenloop is over twee weken alweer. En -noem me raar- in juni staat al een halve triatlon! Gelukkig ga ik nergens voor een snelle tijd, maar allemaal voor 50+ records en die haal ik állemaal!! Maar nu ben ik voor alles te moe. En dat is wel balen. Ik heb denk ik hooguit 3 keer een zwemtraining afgebroken omdat het niet te doen was. Deze ook. Ook nog weinig eetlust en ik vind veel dingen ‘moeilijk’ om logisch achter elkaar te bedenken. Het is raar en vervelend.

Nog een lange weg te gaan en hopelijk komt de kracht ook wel weer terug, maar ik heb nog de tijd tot het seizoen en alles begint, maar vandaag ben ik een beetje in mineur of het wel kan. Al ontbreekt ook daarvoor (voor het zorgen maken-stukje) de kracht echt.

22 januari – Fietsen is nog bijna het moeilijkste!

Iemand die meekijkt op Garmin geeft altijd een duimpje, ook al heb ik van de training niks geleerd of heel slecht uitgevoerd. Toen ik hem ‘ontvriende’, mocht hij alleen maar terug omdat hij belangstelling heeft en het hartstikke goed bedoelt, maar met de belofte dat hij niet klakkeloos overal een duimpje/like voor geeft. En bij deze training dacht ik: “Geen ‘like’ geven hoor @R!” Tenzij je deze rottraining kan begrijpen! De griep heeft er echt kei-hard ingehakt. De spieren lijken alle kracht kwijt te zijn geraakt. En de longen 🫁 doen hun uiterste best om binnenstebuiten te keren. Dat is ze nog niet gelukt. Afgelopen zaterdag was er iemand in de kleedkamer aan het beweren dat ze ook al weken kwakkelde. Ze zwom twee uur, waar ik na een half uur het bad verliet en daar de hele zondag van bijkwam. Op die zondag liep zij iets van 20km. Laat mij zo ‘kwakkelen’! Nee, ik ben alle energie, fut en kracht in een week tijd kwijtgeraakt. Floep-weg. Volgens Garmin ben ik 100% trainingsready, mijn rusthartslag is laag en ik slaap als een malle! Ik voel me echter nog moe na 9,5 uur slapen en alles sleept nog steeds met moeite voort. Het gaat al zoveel beter: ik kan de kamer schoonmaken en de was doen! En dan zit ik op de fiets en voelt het alsof ik alleen maar bergop trap. Zwaar-zwaar-zwaar. De hartslag is ook hoog en ik zweet behoorlijk. Het tempo, de cadans en de inspanning zijn niet in balans met de kracht die het me kost. Irritant zeg.

En tóch: ik fiets de voorgeschreven 50 minuten vol! Ik stop niet onderweg, ik lift niet mee, ik doe mijn best en ik ga door tot ik 20km in Zwift heb verzameld. Hoe traag ook. I did it.

Het idee om er wat joggen achteraan te plakken, laat ik varen. Minutenlang moet ik ‘bijhoesten’. Ik moet daarna eerst bijkomen op de bank, voordat ik kan douchen zelfs. En dan waren het slechts 20 kilometertjes en 50 minuutjes…. Hoe ooit weer het dubbele met tien km hardlopen er achteraan geplakt?! In mei zal dat toch moeten; het lijkt allemaal nog ver weg, maar een paar dagen koorts en griep krijg je niet zomaar terug en dat kost dan opeens weken. Ik prefereer een paar weken ‘kwakkelen’ en dan gewoon door kunnen gaan en uren te hardlopen zonder bij te hoeven komen, desnoods met een pijnstillertje. Nou ja, ik eet tenminste alweer ietsje meer en met een beetje smaak en zin, want dat was ook ver weg. #Einde geklaag

R reageert met een duimpje en de tekst : “Wel een like, want ik begrijp het: je bent gewoon nog aan het herstellen, de ene griep is niet de andere griep. Geef het tijd!“

Ik ben ‘s avonds samen met Rob (die ook kwakkelt) nog wel een frisse neus gaan halen. Dus ik heb wel iets geprobeerd! Maar joggen was nog te hoog gegrepen.

23 januari – Hardlopen met wandelminuten, een te hoge hartslag en een laag tempo.

Ik moet het weer proberen. Joggen. En na elke kilometer blij zijn dat het onder de 7 minuten gaat! Dan een minuut wandelen. En dat zo een boel keren. De training moest wel groen worden!! Hardlopen en hoesten kan kan ik combineren; wat een talent 🙄

Voor Joyce of M met haar cocktails en veel te veel overtollige kilo’s is dit best een prima tempo, maar voor KH of KD zou het rampzalig slecht zijn. Ach, er is er maar 1 met wie ik hoef te vergelijken en -helaas- dit tempo bij deze hartslag is voor mij SLECHT. 🙅‍♀️ Hoge hartslag, traag tempo. Twee weken niet gerend en voila, we kunnen weer opnieuw beginnen. 😣 Het is al vaker gelukt. Volgens de trainster gaat dat best snel, dat terugkomen, maar zo voelt het nog niet echt. Ach, in t Twiske kan ik over tien dagen vast tien kilometer hardlopen, hoe rustig ook. Een PR wordt het toch. (Niet). De trainster vindt dat we daar maar plezier moeten maken. Who knows. Je moet het positief zien: gisteren na het fietsen moest ik veel langer uithoesten. Vooruitgang. 😐

24 januari – Fietstraining met versnellingsblokjes

Nou, daar kwam de aap uit de mouw: hier zie je het resultaat van enig krachtverlies! Ik moest dus blokjes hard fietsen met een wattage boven de 200. Ik weet niet of dat een paar weken geleden wel lukte, maar vandaag niet echt. Echt niet. Ik deed mijn best en versnelde serieus, maar de 200 of daarboven heb ik maar een paar keer gehaald (2 van de 15 keer). En in de rust daar tussenin kwam de wattage weer niet laag genoeg.

Het is gewoon een krachtdingetje: mijn beentjes willen nog niet zo hard. Alhoewel… Op het laatste was ik bereid me stuk te fietsen op de korte sprint en toen durfde ik wel en konden die beentjes dat ook. Ging ik van 40sec bij het allereerste begin naar 22 seconden in poging 2 op het einde van de route en toen fietste ik uit en kwam ik nog een keer langs en toen knalde ik naar 19 seconden. Best een beetje trots op een wattage richting de 300. Dus ik kan het wel.

Het is dus ook een koppie wat er niet zo in gelooft. Mijn Garmin had de training en ik fietste gewoon in Londen in Zwift. Ik deed mijn horloge af en blijkbaar pakt ie daar de hartslagmeter vanaf.

Onderweg zat ik maar te appen met Vincent op school en ik vermaakte me best redelijk. Zo grappig dat je de klokken hoort van de Big Ben en dat je marcheergeluiden hebt bij Buckingham Palace. Verder een beetje rondgetrapt en de hoogtemeters kalm aangepakt. Ik moet maar blij zijn dat ik weer wat kan fietsen! En het hoesten is dan nog wel totaal niet weg, maar het is een stuk minder heftig.

Ik had er het boek bij van Gezond Sporten als je Ouder bent, maar het voelt niet heel goed. Juist alsof ik dat nu moet gaan lezen omdat ik ouder word. En ik voel me al zoveel ouder de laatste tijd! Ik heb het boek maar weer aan de kant gelegd en ik vreet weer lekker de snoepjes op.

En ‘s avonds gaan we weer zwemmen. Gisteravond op dinsdag lukte het nog even niet omdat het dan weer laat werd. Ook voor Vincent. Een keer op tijd naar bed. En nu kunnen we nog op woensdag, want over twee weken ga ik werken in Leiden, dus dan is half 6 onhaalbaar! Ik heb de planning voor de eerste maand gekregen en nu is het zo écht. Zolang ik maar niet vooraan hoef te zwemmen, zeg ik tegen Vincent als we naar Almere Poort rijden. Ik ga ook hier een baantje verder. We hebben de vriendelijke trainer JC en het thema is ‘lange slagen’.

400m inzwemmen (ging best goed) met achtje
5×50 benen, armen, hele slag, slepen, bijleggen – voorop opeens. De jongen voor me is razendsnel, dus ik lig vooraan als tweede. Hele slag echt zonder achtje!
2x250m lange slagen – ook voorop, met achtje. Ging wel lekker eigenlijk.
100 rug – bah
5x 50 snel/100 rustig – 4 van de 5 vooraan. Na 3 keer ging het tempo achteruit. Sprinten was het sowieso niet helemaal. Dat is het nooit, maar nu vooral niet.
50 school
200 rustige duur – niet meer voorop, even kalm achteraan. Met achtje!
200 uitzwemmen – 100m met achtje en 100m zonder achtje.

Ik ging best snel. En het voelde best kalm, want ik deed lange slagen. Ik deed geen benen, maar als ik minder doe met mijn armen, zou daar evt ooit energie voor over blijven. Maar vandaag was de energie niet te over. Het was niet de bedoeling voorop te zwemmen en snel te moeten, maar ja. Het hoesten viel mij enorm mee.

25 januari – 10 minuten blokjes hardlopen: allerrustigst, rustig en ietsje minder rustig

Beetje mega saai somber sloom januaridagje. Ochtend niks gedaan. Hoesten wordt minder, maar helemaal weg nog steeds niet. Ik ging met Vincent joggen die 3 weken stil heeft gestaan. Mijn training van 8 x 10 minuten blokjes (1-2 heel sloom z1; 3-6 duurtempo; 7 iets sneller en 8 lekker rustig) met 30 sec wandelpauze. Eerste twee blokjes ging de hartslag door het dak en was veels te hoog. Irritant zeg. Ook wandelend. Tweede iets beter trouwens. Vincent deed de route langs de winkel in stripheldenbuurt voor een auto. En duo paaseitjes. Het regende. Net genoeg om koud en nat te worden. Kriskras door de wijk. Geen paaseitjes bij Vomar. Ik wilde door het bos.

En toen was bij duurtempo (z2) de hartslag weer te laag! 🤯 ook brug op. Vincent had het niet makkelijk, maar dat is die ademloze doorstart. Even door het bos. Heb nu ook de ijzeren man gezien in t kotterbos.

Vincent ging de brug over en ik hobbelde door richting de Plus. Langs de plas waar niemand was. Nu kwam de hartslag wel goed op 144. Niet hoog, maar ik ging ook niet snel. Beetje tussendoor overal. Met de verdiende wandelpauze! Brug op door de miezer was vervelend. Echt lastig. Buik deed ook niet mee (au). Toen de wijk in en ik moest wat harder. Hartslag wel iets hoger, maar qua tempo was het duidelijk dat de tien km gepasseerd was en de vermoeidheid wat toesloeg. Maar toch dapper geprobeerd en volgehouden en rondgecirkeld tot de Plus. Daar beloofde meneer de Greef, de baas van de Plus, me dat de duo-paaseitjes er morgen zijn. Zonde van de calorieën, vond hij. Toen rustig uitlopen met wandelmomenten, want darmen deden behoorlijk lastig. Thuis meteen 🚽. 12km alweer. Spieren slapjes. Maar toch weer 12 kilometer. Dan moeten 10 kilometer in het Twiske haalbaar zijn. Maar ik stel me er niet al te veel van voor.

27 januari – Indoorcycling

Het was allemaal niet zoveel. Er ontbrak kracht en energie. En zin. En motivatie. Ik schreef gister naar iemand: ‘van deze ene training hangt je einddoel niet af’ en dat gevoel had ik ook een beetje met dit. Wat dragen deze lullige, saaie, suffe 50 kilometertjes bij aan de doelen van straks? Maar het antwoord is simpel: doorzettingsvermogen trainen. Wilskracht oprekken. Want fietsen wordt nooit meer zo mooi als die ene keer, 5 maanden geleden. Voor altijd zal het vanaf nu vlak en saai en leeg zijn. Vandaag kon ik het opvullen met geschiedenis (Kenmerkende Aspecten van de vroegmoderne tijd) met Vincent en daarna winnen met Yatzee. Dat ging beter dan fietsen!

Het eerste uur (vlak) en met 3x yatzee in 1 potje hield ik het nog op 25km/u, maar in het tweede uur en 2 potjes verliezen (van de 6) en de vreselijke zwiftjungle met hoogtemeters daalde het tempo enorm. Cadans was ook ruk. Zelfs de M&Ms smaakten op een geven moment niet meer. Het fietste allemaal voor geen meter. Gelukkig neemt het hoesten af, al voel ik me nog steeds niet echt gezond en vond Garmin alles weer slecht.

We deden nog even geschiedenis en toen wilde ik 50km volmaken, maar het was trekken hoor. Waarom stap ik niet gewoon af?! Waarom kap ik niet na 1:45 uur als de training dan ook groen is?! Wáárom doe ik dat niet gewoon?!?! Ik zou het echt niet weten. Serieus niet. Het komt op dat moment niet in me op. Hoe niet-leuk ik het ook vind! Zou ik dit alleen voor het schema doen? Nee, want dan zou ik ook netjes de cadans en hartslagzone goed willen hebben. Ik weet écht serieus werkelijk en waarachtig niet waarom ik dit heb gedaan. De trainster vroeg zich af waarom ik niet buiten ging fietsen, want het was heerlijk weer en ik zag ook velen die de zon in gingen, maar ik heb daar geen seconde aan gedacht. Dat had echt niet in het schema van de dag gepast! Maar echt, ook daar denk ik totaal niet aan. Ik moest volgens schema 2uur15, dus (hallo rv…. leuke opmerking in Garmin dat het alweer 2 uur en tien minuten is en je bedoelt het goed) 2 uur TIEN is het net niet helemaal!

Maar ik ging uit van twee uur, dus het was 10 minuten extra. Het uithoesten / stikken is voorbij gelukkig. De hartslag was way te laag. Helaas kan ik niet zwemmen vanavond want we vieren mijn schoonvader zijn verjaardag. Dat vind ik dan toch weer lastig dat het niet lukt en de training rood is. Maar het gebak maakt alles goed 😜

28 januari – samen met PF (soort van intervallen, maar meer kletsen)

Ik ging samen met PF die ik nog helemaal niet kende tot gister. Ze post wel op hardlopende dames in Almere op Facebook en nu gaat ze een marathon doen en ze is wat ouder en dat boeit mij. De waaroms. Dan stel ik voor om samen te gaan lopen en zij kon en ik ook. Ze loopt altijd alleen. Ik sliep erg slecht (hoesten, snurken, ‘chinese’ darmen) dus ik zag er enorm tegenop. Ze loopt normaal al wat harder… ik had een verharde route over de Kemphaan. De eerste kilometers vertelde PF hoe het komt dat ze 2 marathons doet dit jaar en hoe ze gezonder is geworden. Alleenstaand en alleengaand. Ze is leuk!

Mijn hartslag is echter niet leuk, die rijst de pan uit. Het weer was wel prachtig, niet te koud, zonnig. Er waren andere lopers, ik herkende triatlete JC aan haar hardloopstijl. Na 5km moest ik 800tjes versnellen. Dat viel niet mee! Ik dacht: ik sla over, maar ongemerkt lukte het toch. Even wachten bij de 🚦. Mijn hak deed even pijn van het scheef lopen. En toen kletste ik. Over trainingsschema’s en trainers. Ik voel me totaal niets beter dan zij. Ieder zijn eigen verhaal! Ik heb TriPassie de hemel in geprezen ☺️ en ongemerkt liepen we de 800tjes steeds harder! En tussendoor wandelen. Toen nog uitlopen en het ging me best goed af allemaal.

We gingen nog een stukje onverhard en ik liep verkeerd! Moesten we terug. We gaan dit zeker vaker doen! Fijn om een uitdagend loopmaatje te hebben, jammer dat ze ver weg woont in Poort. De hartslag is wel zorgelijk hoog en ik moest achteraf direct door naar de 🚾 (chinees) en toen was ik alweer heel erg snel bij, dus dat is echt goed. Ik hoest mijn longen er niet meer helemaal uit en het is niet meer zo ernstig, maar ook nog niet weg. Chocomelk en een goed gesprek maakt alles goed!

29 januari – Rondje Kampen met 3×1000 wedstrijdtempo

Stond nog op de to-do lijst: met mijn schoonmoeder een dag naar d’r familie in Kampen. Ik ging daar een rondje hardlopen. Kan zij even rustig met de zussen bijpraten. Dom genoeg ging ik na de thee met boterkoek 🫣. Met muziek en korte mouwen. Dus het begin was koel. De lage hartslag zone 1 hield ik niet aan; steeds te hoog. Ik ging maar erg sloom voor mijn idee. De brug op was zone 1 helemaal foetsie, maar ik genoot wel! En het was niet meer koud.

Ik herkende veel van de bruggenloop. En toen het fietspad op. Ik haalde in 25minuten niet eens 4km. 😑 ik moest een kilometer op wedstrijdtempo voor zondag lopen. Het zou me benieuwen… uiteindelijk was én de route én de training tegelijk op 1 horloge wat lastig. 5:45 – aha. 🙂 een voldoendetje.

Fotootjes maken onderweg en even wandelen. Ik hoestte verbazingwekkend weinig! Nog een km op tempo. Voelde al ietsje beter. Op naar het station. Ietsje sneller nog ook en net op de brug klaar! Een voldoende.

Ik genoot, fotografeerde en keek naar het water vanaf de brug. Toen wist ik al dat de route te kort zou zijn. Oversteken en rechtsaf langs de drukkere kade voor een snellere km.

Fotootje van de boten en de ophaalbrug en de route zoeken. Lastiger. Maar ik voelde me al wat sterker! Ik had niet gedacht dat ik nog iets sneller zou zijn en 5:34 zou redden. Ruim voldoende. Geen idee of ik dit 10 kilometer zou kunnen, maar ik denk zondag de tien km onder het uur te moeten redden. En dat met tien kilo te veel aan gewicht. Ik ging snel door de poort en maakte een mooie foto.

En toen dribbelen en weer uitlopen. Ik zocht even de route op. Mijn darmen begonnen te zeuren over de boterkoek. Parkje, sportterreinen en weer op de route voor de laatste 600m. Die waren onrustig, met 2x een stopje voor verkeer. Ik maakte 9km vol en het uur net niet. Daarna maakte ik de WCpot heel vol. Oeps. Sorry. Netjes achtergelaten hoor. En toen was ik alweer uitgerust. Gemiddelde hartslag is lager dan gister, maar het tempo ook. Garmin vindt dat ik veel te veel doe. Ikke niet. Het gaat eindelijk een beetje de goede kant op.

30 januari – TVA zwemtraining in baantje 3

200 inzwemmen
150 met pilonnen versnellen. De pilonnen stonden halverwege. Ik zwom lekker achteraan. Dan achter W tot half tien, die begint al jarenlang altijd te snel en dan hou ik hem niet bij en daarna is deze oude taart ‘opgewarmd’ en kan W alleen maar zachter.

1800 in 3×200 tempo-verschillen, verdeeld in 4×50, 2×100 & 1×200. Zone 1 heel rustig Zone 2 duur/lekker tempo Zone 3 (te) hard. Eerst logisch: 200m zone 1, 2 keer 100m zone 2 en dan 4 keer zone 3. De tweede keer 4x50m zone 1 (vreselijk saai en langdradig), 1x 200m zone 2 (heerlijk) en 2x100m zone 3. En dan zie ik de derde al aankomen: 4×50 zone 1 (extreem saai), 2×100 zone 2 en 1 keer 200m zone 3.
Na half tien W ingehaald. Ik vind hard in zone 3 echt wel lastig. In de rustige banen met zo min mogelijk slagen oefenen en op de techniek letten. Ik kwam weinig tot 1 op 3 ademen. Alles met achtje (😶)
In zie dan de hele tijd op tegen de stukken ‘hard’, vóóral als dat 200m moet. Jammer eigenlijk. Want het lukt me best redelijk.
Ik deed maar wat en daar werd ik vandaag maar wat moe van. 🫥 Niet meer overdreven, maar gewoon ietsje.
Na de 1800m – 2×75 met 2x 50snel ofzoiets (khad geen idee 🤷🏼‍♀️)
50 uitzwemmen zonder achtje
Het horloge nam zijn eigen afstanden op, gek ding. 25m kado; let it go, ik laat het lekker zo…..

Vincent vond het allemaal helemaal niks en dat zag ik in de baan naast me. 😥
Niet zo druk, 4 in onze baan, 3 bij Vincent in baan 4. Wel drukte in baan 2, maar ik kan baan 3 prima aan.
Geklooi met licht, vond ik wel leuk. Zo is het buiten namelijk ook.
Hoe gaan we ooit weer buiten goed en lang zwemmen?!?! 🏊🏼

31 januari – my own little tri – Fietsen, lopen/joggen en zwemmen

Vanmorgen werd ik wakker en ik dacht: he, ik voel me weer energiek en blij en het gaat weer! Qua training stond er een fietstraining: 10×6 minuten duurtempo en dan 20 seconden versnellen en 40 seconden rust. Maar ik begon aan de ronde in Schotland en het ging hartstikke lekker! Ik voelde me goed, kreeg een mooie cadans en ik wilde de Loch Loop op een mooie snelheid doen. Ik rij meestal andersom. Ik zetten nog extra aan in de 20 seconden die ik moest versnellen. Ik deed net geen 16 minuten over de Loch Loop en daar werd ik tweede mee bij de dames.

Toen dacht ik: ik wil harder. Ik heb me niet zoveel aangetrokken van de traingen en het vooral het stukje “duurtempo”, maar ik versnelde wel die 20 seconden. En tussendoor ook! Je ziet dan jezelf, hoeveel je voor ligt op jezelf in de vorige ronde en ik wilde er een minuut proberen vanaf te rijden. Dat valt niet mee. Dat is buffelen. Ik was zo blij te merken dat ik daar de kracht weer voor heb en dat ik dat weer wil!! Met veel moeite en een beetje pijn kwam ik op 14:55 uit. Een minuut sneller!!

Nu was er iemand anders ook nog sneller, dus ik was derde. Ik had mooi mezelf verslagen en ik was al halverwege de training. Toen ging ik een ronde rustig aan doen. Dan nog was ik niet de langzaamste, maar de cadans daalde wel.

Voor het eerst sinds tijden was ik me bewust van andere fietsers en reed ik met een Chinees op die Ai heette en een vrouw die Walton heette en haar haalde ik in. Na 47 minuten kreeg ik het fysiek wat zwaarder. Ik zweette dan ook een beetje leeg! Ik keerde om en deed de reverse loop. Ik zag dat er maar 1 andere vrouw was en die had 16 minuten gedaan over de loop. Ik had nog iets van 2 blokjes over qua training, die ik spontaan weer liet varen, en ik ging me nog een keer proberen stuk te fietsen. Het was aanzetten en doordrammen, maar ik moest en zou onder de 16 minuten komen. Net voor ik klaar was, ging die ander weg, grmbl.

Ik deed er 15:33 over, dus ik had het shirtje echt verdiend! En een mooi gemiddelde met 285 hoogtemeters erbij. BlijBlij! En een lekkere hoge gemiddelde snelheid van boven de 30 ook nog eens.

Ik kletste even met Rob en kleedde me langzaam om. En toen ging ik hardlopen, het overbekende 4,2 kilometer rondje. Deze training staat voor morgen na mijn eerste werkdag, maar ik kan nooit meer op woensdag een eigen triatlonnetje doen en ik heb de energie vandaag! Ik doe het dus lekker vandaag. Daarbij moet ik nog een paar kilometer lopen om de 80km-in-1-maand te halen voor de Garmin badge. Ik doe rustig aan. Heel kalm. Alles moet in zone 1 blijven. Dat lukt makkelijk! En daar ben ik zo blij mee! Het tempo ligt ook weer onder de 7 minuten. En dat terwijl ik mijn hart er dus al uit heb proberen te fietsen. Het hoesten is sterk verminderd en nog slechts nu en dan een kuchje.

Ik loop lekker tussen de bomen door en zie op mijn telefoon een foto van het loopje in Ierland en daar word ik blij en melancholiek van. Ik moet een stukje onverhard erbij pakken en dat merk je dan in tempo en energie. En blijven lopen. Ik probeerde dus de hele tijd blij te blijven. Ik ging nog om het park heen. Ik had het weer warm. Ik was blij 5 kilometer vol te maken en het tempo lijkt niet zo best, maar ik ben er ontzettend tevreden mee, vooral omdat dit allemaal keurig ZONE ÉÉN is. En dat is echt fijn. Ook geen last van mijn darmen – jippie.

En dan nog zwemmen natuurlijk! TVA training op de woensdag. Nu echt voor de allerlaatste keer!

Alles met achtje, behalve de laatste 50m borstcrawl.
In baan 3. Uberdruk. Onrustig. Vreselijk. Ik begon met 300m inzwemmen. Vincent ging toch maar een baantje verder. We moesten 8x 100m doen, waarvan 25m op tempo. Ik zwom achter R met haar irritante flippers. Mijn bril besloeg er van. En het ging behoorlijk hard! Met weinig pauze zo vanaf mijn vierde positie. Ik voelde me niet senang. Vooral de snelle 25m kan ik dan echt nog niet en dan ben ik bang dat ik de 4 mensen achter me ophou, maar ik hoorde geen commentaar.

Na de 800m moesten we 4×125 doen, waarvan 25m benen. Dan smokkel ik en dan zwem ik de 100 wel weer oke. Maar het horloge raakte van de leg. En dan is er 1 iemand die haar eigen tempo tussendoor probeert te doen. Daar is geen plek voor in de volle baan! Dus dat houdt op en maakt het nog onrustiger. Ze ging weer naar baan 2 terug.

Na de 500m met benen erin gingen we 150jes doen: 50 rug, 50 school, 50 borst. Ik wilde op tijd het water uit om goed te kunnen douchen en omdat ik 3 kwartier wel genoeg vond vandaag met zoveel sport. Dus deed ik nog 1 keer rug wat totaal niet ging, dus ik keerde om, school waar geen kracht meer achter zat en tot slot die 50 bc zonder achtje en toen hield ik ze wel echt op. Ik klom het bad tevreden uit. Waar Garmin de 75m extra vandaan haalt weet ik niet, maar het zal wel… dit was mijn triatlonnetje met flinke wisselpauzes in de verkeerde volgorde en met unieke afstanden : 1750zwemmen in het zwembad – 36km fietsen indoor en 5km joggen/hardlopen. Done! ✅ Ik ben vooral blij dat ik me weer goed voel en dat ik het leuk vond en weer kon genieten van al dat sporten. Dat was net iets te lang weg.

De statistieken voor januari? Hopelijk gaat de rest van het jaar beter! Letterlijk. Ik ben zo’n 7 dagen ziek geweest, waarvan 3 dagen heel ernstig. Ik heb tussen 10 en 30 januari last gehad van ziek-zijn en me niet goed voelen. Hoesten, niet lekker kunnen sporten. En dat terwijl ik ‘alle tijd’ had als werkeloze! Superbalen dus, maar het lichaam pakt de rust op het moment dat het kan en dan is het ook goed mis. Dat heb ik gemerkt en ondervonden zeg. Gelukkig laat het seizoen nog even op zich wachten!

Ik heb deze maand 14,85km gezwommen in niets minder dan 7 trainingen. 6 uur van de maand heb ik daarin gestoken (of eigenlijk wel het dubbele als je reizen en douchen en alles meetelt). Fietsen heb ik 315 kilometer gedaan. 12,5 Uur verdeeld over 18 activiteiten. Allemaal binnen. 2528 hoogtemeters! En dan hardlopen. 83,81 kilometer. Slechts 8 keer. Kostte me dik 9 uur. Het gemiddelde tempo ligt op 6:40 minuten per kilometer. Niet heel sterk voor mijn doen. En ik heb een halve marathon bij elkaar gewandeld! In 4 uur en een kwartier. Plus een kwartiertje krachttraining alias strijken. Bijna 33 uur gesport en in 42 activiteiten alles bij elkaar 435 kilometer afgelegd. En een baan gevonden. En geholpen met huiswerk. En het hele huis van boven tot onder opgeruimd en schoongemaakt (op zijn kamer na). En tot rust gekomen. Al met al niet de beste maand; zeker op het gebied van gezondheid, maar toch is het voorbij gegaan! 2024 is nog lang en ligt helemaal vol met uitdagingen. Let’s go!

1 januari : Begin het jaar met een wankeling ehhh, wandeling 😉

Beetje aangeschoten, 😵‍💫 beetje vuurwerk 🎆, beetje blij 🙂 en op naar een ander 2024 als het jaar wat we achterlaten: niet bezopen, vol goede moed en met hier en daar wat vuurwerk 🏃🏽‍♀️ 🚴🏽‍♀️ 🏃🏽‍♀️ 🏁 en vooral gezond en gelukkig zijn. Met mekaar.
Ik heb m beloofd dat als we allebei al onze doelen halen we voor 2025 met vuurwerk en een loopje het jaar in knallen! (Maar de plannen zijn behoorlijk ambitieus qua werk, sport en auto’s.)

De badge van Garmin voor een Strong Start is binnen!

2 januari: Binnen Fietsen – 35min warmdraaien 3x 5min Hard / 5 min rustig 20min uittrappen

Het eerste uur de Riders Choice aangezet, zodat de route op Zwift de inspanning niet beïnvloedt. 🚴🏽 Op Garmin de training te zien (het horloge). ⌚️ Tijdens het warmdraaien lekker 3 van de 3 potjes Yathzee gewonnen! 🎲 🎉

Buiten is het takkeweer. 🌧️ Ik heb de hele dag een serie aan klussen gedaan: wassen draaien 🧺, grondig schoonmaken van de eerste etage (minus badkamer) schoonmaken 🧽, auto wassen 🧼 , me ergeren 😬 aan social media-idioten. Begin het jaar goed zeg maar. 🧨 de 5 minuten-blokken heb ik oplopend flink, zeer en erg hard mijn best gedaan. ☑️ en rust genomen waar nodig.

☺️ beetje door de Schotse heuvels. ⛰️ en toch veel hoogtemeters verzamelen! En ook shirtjes nadat het ‘vrije uur’ voorbij was. 👕 wel twee!

Ik deed ook nog twee keer énorm mijn best op een sprint, dus de shirtjes waren verdiend!! 🥵 netjes de training gedaan ✔️ zoals het moest.

2 januari: TVA training in Baan 3

Voor de eerste keer dat Vincent mee ging. Ik ging naar baan 3. Lekker achter ze aan zwemmen met achtje en me niet echt inspannen en al helemaal niet tellen. Dat laat ik aan TR over. En het tempo aangeven is voor R, T en W. We deden ook 50jes en ik mocht/moest ook een keer voorop en dat is wel even lekker aanpoten. Ik vond dat we vooral veel zwommen. Niet erg hoor! We moesten gebroken banen met 25m schoolslag afwisselen, zodat het achtje aan de kant moest. Door de mand gevallen 😏, dan gaat het wat minder makkelijk!

Ik vond de afwisseling heel langzaam en dan heel snel op het end erg fijn. 100m met achtje en 100m zonder achtje uitzwemmen. Dat tempo was erg oke in combinatie met de inspanning die het me gekost heeft.
Ik denk dat het horloge het inzwemmen 25m kado heeft gedaan. Dat waren ‘maar’ 150m. De rest klopt eigenlijk wel (al telt ie soms 50jes achter elkaar voor 1 hondertje)
Vincent moet nog wennen bij de volwassenen, het in een rijtje zwemmen en veel zwemmen achter elkaar door. Maar dat komt wel goed.

3 januari: Duurloop met snellere kilometers

Training van zondag opgepakt als Vincent op de baan loopt. Regenjas aan en er maar het beste van hopen.
In de buurt van de atletiekbaan gebleven om een WC achter de hand te hebben. Laat en vet gegeten. Maar het was niet nodig geweest. Achteraf moest ikw el even naar mijn favoriete wc natuurlijk.
K koos dus bewust voor meermaals hetzelfde rondje. Ik kan prima tegen die saaiheid en 3x hetzelfde donkere rondje. Drie keer is goed te doen. Muziekje met hardlooplijst op, beetje wegdromen en de benen blijven lopen. Ik ben wat verkouden. 🤧 ademhaling loopt ietsje achter, maar niet hinderlijk of merkbaar.
Superkeurig de training opgevolgd. Beetje te strak en emotieloos eigenlijk. Al voel ik me niet blij, trots of tevreden en zijn mijn gedachten vaak neerslachtig. Maar het was droog, niet koud en goed te doen qua tempo en hartslag. 3 keer een inspanning vind ik goed te overzien. En ik wilde telkens ietsje sneller natuurlijk! Maar als je niks te klagen hebt, telt het niet echt mee tegenwoordig. Gelukkig voelt de peesplaat (allebei) een beetje trekkerig. En ben ik te dik. Zo jammer dat er geen M&Ms dieet bestaat waar je 5 kilo mee afvalt. Ik heb onderweg niks gedronken of bijgevoed. Dat voelt voor mij prima, maar het is niet helemaal goed natuurlijk. Toen nog even naar de snelle wereldtalenten kijken en sociaal doen, wat mijn natuur niet is.
Ik ben niet zo goed in wachten tot ze bepaalt hebben of ik mag komen werken. Het lijkt me geweldig leuk, maar ik heb geleerd dat alleen tijd uitwijst of het past. Neerslachtig- dat bedoel ik.

Nul foto’s. De telefoon zat ver weg gestopt en het was donker (binnen en buiten mij) dus maar een plaatje van de hamster die ik van mijn lieve kind heb gekregen. Dit is volgens hem de emo-modus, met de muts van het joggingspak op. Oke dan. Ik vind dit een lekker dikke sportieve hamster!

4 januari: Fietsen met korte tempoblokjes en dobbelstenen-pret!

Het gaat weer beter met mij dan vorige maand (vorig jaar dus haha) en ik leef weer op en voel weer meer energie! Ik ben mijn hele huis grondig aan het poetsen en opruimen en dat is even heerlijk! Niet dat de hormonen zich even kalm en vrolijk meebewegen en ook de peesplaat vind het dragen van het dikke lijffie wat te zwaar, maar ik ben optimistisch! Hopelijk haalt het solliciteren ook wat uit, maar dat is afwachten nog een paar dagen. Anyway, de kamer en de keuken zijn aan kant (met wat stofzuighulp van Da Vince) en ik heb 5 kwartier fietsen staan met een scala aan 20 seconden korte tempoblokjes die in een serie van 5 drie keer moeten. Dan moet ik ook 5 keer kijken hoe dat in te voeren! 🙃 Vincent komt mee Yathzee spelen.

Ik moet heel rustig 10 minuten beginnen en ik heb allemaal snoep meegenomen die ik gevonden heb. Vincent wint potje 1 (anders was ie gestopt). Dan 20 minuten duurtempo. Ik fiets vlak, dus het is allemaal maar zo-zo. Tijd om 2 potjes te winnen.

Dan moet ik dus 20 seconden zo hard mogelijk en daarna 1 minuutje herstel. Ik doe mijn best echt wel die twintig seconden! En daarna spelen we weer verder. Het helpt als je snel speelt, zo blijkt. In de seriepauze maken we het spelletje af. En die korte versnellinkjes doe ik dus een heleboel keer! Het is te doen. Niet echt geweldig leuk of moeilijk, maar behapbaar en uitvoerbaar. We spelen een ingewikkeld spelletje met 6 dobbelsteen waarvan er in de tweede beurt 1 wijkt, grappig genoeg valt de highscore wel mee dan en is het lastiger dan je zou denken! In combinatie met fietsblokjes in elk geval! We luisteren nog muziekjes van Passenger als ik uitfiets en dan valt de verbinding met de tacx uit op 32km! Ohnee, ik heb nog 5 minuten te gaan!

Zwift pakt m weer op, maar Garmin niet meer. Ik maak in Zwift de 37km vol en merk dat het vlak stukken makkelijker fietst. Echt enorm veel! Maar de veertig km kan me ook gestolen worden ook eigenlijk.

Garmin maakt er voor mij vandaag sowieso een zooi van, want ik ben een Amerikaanse man van 79 gewordenen alles telt in mijlen en lbs-en. Stommigheid. Ik kan het alleen op de laptop weer terugwijzigen. Weer een groen vinkje ✅ op de Final Surge app!

5 januari: korte somber-weer loop met versnellingen erin

Wat nou?! Die hartslag….. echt, er was niks mee te beginnen: de hartslag was niet hóóg te krijgen!

Normaal eindigt zone 1 bij 137, dus een gemiddelde van 139 is echt absurd laag. En de stukken versnellen kwam ik ook niet met gemak boven de 151 uit! Daar zit zone 3 toch wel zo’n beetje, wat met versnellen de bedoeling is om toch zeker wel te halen. Ik loop tempo’s die in zone 3/4 zitten in zone 2. Het tempo was redelijk, het gevoel was onwijs zwaar, maar het hart deed effe niet mee. Maar de hartslagmeter was echt aangesloten en de Apple Watch (die zit op de huid) geeft ook een gemiddelde van 141 aan, wat echt laag is. Is dat zorgelijk? Ben ik te vermoeid (van het huis schrobben?!) of overtraind (terwijl het verder wel lekker gaat)? Onbegrijpelijk. “Door vermoeidheid of overtraining kan de maximale hartslag tijdelijk ook lager zijn.” (Hartstichting.nl) Dat geeft te denken. Maar zo vermoeiend is de badkamer schrobben nou ook weer niet, of wel?

Anyway: het inlopen hield ik wel vol, al had ik het gevoel dat ik een olifant was die een karretje trok. Hoog water viel wel mee, maar alles is zó grijs en saai en somber. Dan nog liever regen en afzien dan deze saaie neerslachtigheid.

Ik merkte wel dat de hartslag laag bleef, maar iets aanzetten verhielp dat. Toen 5 minuten versnellen. Leuk en aardig, maar de hartslag bleef onder de 150 hangen, hoe ik ook mijn best deed. Vincent rende ver voor me. Ik had een wandelmoment echt nodig, ook dat nog. De vier minuten versnellen ging wel redelijk. Ik appte met Vincent of hij me nog kon inhalen. En toen drie minuten inspanning langs de sombere kassen. Ik deed mijn best, maar de hartslag bleef steken op 153 en het voelde als 167. Tjongejonge. Appje naar Vincent en Polen die klaar zijn met werken ontwijken. Twee minuten is te overzien en die kan ik aftellen. En daarna weer even wandelen (en appen). Dan nog 1 minuut écht mijn best doen voor de laatste keer. Ademhaling hoog en warm 🥵. Hartslag tenminste iets hoger.

Toen weer wandelen en dat was echt nodig. En dan tien minuutjes uithobbelen. Ik voelde me echt zo traag en log en dik en sloom en stamperig. Het viaduct over was helemaal een slepende aangelegenheid, maar het tempo viel (weer) mee. Voelde als 7++, was 6:35. Begrijp ik niet. Ik smste Vincent waar ik heen ging, want hij zat nog achter me En toen opperde hij dat ik hem tegemoet zou lopen. Mijn training zat erop!

Ik wachtte mooi onder aan het viaduct. En toen saampjes door de autostraat met een ronkende Audi die ik niet opnam en suf naar huis joggen. Ik maakte 10km vol en dan is mijn training gvd ook nog ‘s geel in de app ipv groen, omdat ik tevéél heb gedaan. 🤬 stik d’rin. Ik ga gewoon lekker veel vreten en de douche weer vuilmaken. 😠 😤

6 januari – Zwemmen in een overvol badje

DRUK!!! Wat een ongelooflijke hoop mensen in het bad. Het tweede uur is afgesloten, omdat er dan borrel is, dus er zijn om drie redenen extra veel mensen: vanwege de borrel, vanwege de goede voornemens en vanwege dat het maar 1 uur is voor de volwassenen (want het kinderuur is ook alleen voor kids en toptalenten nog). Overdonderend. Niks voor mij, zoveel prikkels. Een ik ben vandaag al niet vooruit te branden en heb nergens zin in (behalve in bed blijven liggen en dat heb ik dan ook een hele lange tijd gedaan). Ik ging in baan 3. Ik zwom maar 50m in en toen moesten we 450 meter doen, met benen en schoolslag en rug en armen erin. Ik deed maar zo’n beetje mee, want ik kon het al niet onthouden. Deze trainer is superoke en goed en houd het prima onder controle. Daarna 3x50m rustig, harder, hardst. En dat twee keer. Ik zwom de tweede keer vooraan. Had ik dat gehad. Daarna techniekoefeningen. Ik heb het allemaal niet onthouden. Ik deed maar wat. Toen moesten we geloof ik wel 500m zwemmen en met tempoverschillen en steeds minder rust. Ook gewoon maar meezwemmen. Ik denk dat er wel 8 of 9 mensen in de baan lagen. Wel allemaal even snel ongeveer, maar toch wel druk en mega onrustig. Ik hield het met achtje allemaal prima bij, maar mijn hoofd ratelde! We deden nog een keer techniek met wrikkenachtige dingen. En toen moesten we nog een piramide doen met 50-100-150 eerste en laatste baan snel. Wij maakten de piramide af met 100 en 50 extra. Ik had uitgeteld dat ik 2150m had gezwommen of 2200. Maar voor deze keer laat ik de Garmin maar eens positief zijn! En toen alle lijnen loshalen en een hele drukke kleedkamer in. Mijn ding is het niet, deze overweldigende verzameling ego’s. Snel samen met Vincent naar huis!

Daarna fietsen met vermaak. Van uitstel geen afstel. Het zou 2 uur moeten, maar -hallo- 1 uur en 35 minuten maakt een groene training! De eerste 10km een puzzel gedaan, maar schrijven is hopeloos. Toen wat gelezen en gelukkig kwam Vincent voor een hoop potjes Yathzee. We speelden het ene potje na het andere. You win some (met 2 punten!) you lose some.

En ondertussen een beetje trappen. Suf op niks, maar wel Blijven doen. Behalve de klim de brug op, toen liftte ik even mee omhoog voor 3 minuten ‘koffiepauze’. Vincent vond het maar valsspelen!

Ik vrat de koekjes en zoop cola en we lachten en roddelden. Ik trapte 40km bij mekaar, een groene training en ik bedenk me maar dat het buiten te koud is. De rit heet Sugar Cookie in Watopia en dat heb ik gedaan: veel zoetigheid en echte koekjes. 🍪

7 januari : trailen met ‘mams’ op lage intensiteit. 🥶 maar 🤩

Het moest ook de hele tijd rustig en ontspannen in blokken van 5km. Ik zag op tegen de kou, maar het viel mee. Vincent deed de route. Ik moest me de eerste 5km inhouden voor de hartslag. Maar ik stopte de training gewoon als we stil stonden. Na 4km het warme water drinken. Toen kwamen we bij een lieflijke ‘pond’- echt leuk.

Maar daarna wachtte een prachtverassing en stonden we opeens in een openluchttheater! Vincents mond viel open en ik ging er van balletdansen! Ik had net goedkeuring van Annemarie gekregen voor de sportplanning, dus dat was het dansje waard!

Mooie plek. En toen verder door het bos saampjes. Beetje kletsen, geweldige paadjes, de handschoenen konden uit en naast het volle Laarder Wasmeer een gellie. En door.

Zo via wat verrassende ommetjes naar de berg van Anna’s Hoeve. Wat is dat veranderd!! Geen weg meer en trappetjes en water. De vlonders waren helemaal weg, onder water gelopen. De brug leidde naar nergens. De zon scheen. De wereld was mooi. En Vincent was erbij.

We gingen even naar het schiereiland. Hoe fascinerend dat een stukje land zo kan veranderen! Er was ook een stukje hetzelfde gebleven, iets verderop in het park waar ik mijn eerste run bike run ooit deed.

En toen stuitten we op water waar weg moest zijn die er normaal ook is, maar nu ondergelopen was. We liepen er omheen. Sentiment voor mij, zo aan de Hilversumse rand van Anna’s Hoeve. En dan langs de voetbalvelden over het grote en drukke fietspad tegen de wind in langs de andere kant van het Wasmeer. Dat kille afzien kan ik en we liepen best snel. Veel (nare) fietsers en drukte. Op iets van 8km nam Vincent een gel en ik nam een klein ommetje, want het ging me net zo lekker!

We gingen weer door de kleine bospaadjes en over de hei en door het zand. Vincents gelletje werkte goed, die huppelde werkelijk en echt rond! Ikzelf had beter ook een gellie kunnen nemen, want ik was aan het buffelen. Kan ik ook wel hoor. We zagen kuilen (doorheen dus achter huppelVin aan) en runderen en een drinksysteem en toen de hei op.

Er was wel zon. Maar over de hei heen steken waaide bitterkoud. hoever nog eigenlijk? Ik was het wat kwijt en ploeterde een beetje. Vincent juist niet. Ik liet het ommetje maar gaan. Moest even stappen en toen waren we er en ging ik de brug op en neer om 15km vol te maken. Het laatste hartslagblok niet echt versneld, dit was een belevenistocht en erg genieten. Daar ging het om!

8 januari – Zwift Climb Portal: Col du Platzerwasel at 100%  

Ik had niet echt veel zin, maar in vergelijking met een mat stofzuigen met de hand die maar eens per (2?) jaar wordt gedaan is dit ‘uitfietsen’ en zal ik minder zweten dan met het stofzuigen! Het went al, de hoogtemeters. Ik kijk er niet meer van op of om. Ik maakte de domme fout om het Triathlon Inside blad te gaan lezen, maar daar staan alleen maar pro’s, dezelfde helden als altijd en de podiumplaatsen in. Nooit de gewone, saaie, ploeterende huisvrouw. Ik kan daar zó slecht mee omgaan!

Dus maar aan de kant gelegd, muziekje aan, was opgevouwen en de vaatwasser aangezet en toen kon ik een virtueel colletje op. Het is stervensdruk in Watopia. Deze ouwe taaie taart wordt ingehaald en voorbij gevlogen alsof het niks is. En bij het omhoog klimmen van de Col is het niet anders. Ik zet de data 📊 maar uit en trap gewoon verder.

Tel de zegeningen: voor deze poldertrut ben ik een uitmuntend klimmer! Daar maak ik tijd goed en steek ik de mannen voorbij, die me daarna omlaag weer ver achter laten. Ik fiets op met de Schotse meneer Crispin Hoult van 54 jaar. Ik drink mijn cola, doe mijn ding en trap me gewoon omhoog.

Geen heldendom, geen prestatie, geen podium. Gewoon een werkeloos huisvrouwtje op leeftijd die een beetje d’r best doet. Het ligt niet aan deze ene training, deze hoogtemeters of dit anderhalf uurtje zweten: het zijn ze allemaal bij elkaar, al die traininkjes, al die pogingen die mij straks brengen waar ik wezen wil. Ergens in de middenmoot, maar wel aan de finishlijn! Voor mij is dat genoeg, al zal ik de bladen, kranten en TV er niet mee halen.

9 januari – Makuri Islands Flats in Zwift, Yathzee in Almere en tempootjes

Vooral het Yathzeeen ging super! De dobbelstenen stonden helemaal aan mijn kant. Arme Vincent. Ik had weinig hoogteverschil uitgezocht en fietste gewoon maar weer. Na de hoogtemeters van gisteren doen mijn benen dat ook gewoon. En ze dansen al vandaag, want ik heb een andere baan bij KidsKonnect!

En ik de vriezer ontdooit, met mijn zus gebeld en de trapkast opgeruimd. Een zeer productieve en gelukkige dag. Ik had slecht geslapen en ben zomaar ettele uren alleen thuis geweest, want de mannen waren op kantoor/school. Dat was lang geleden. Toen het ‘werk’ af was, kon ik fietsen. Eerst rustig infietsen, maar het maakte niet zoveel verschil tussen heel rustig en rustig. Ik bleef Yathzee en zessen gooien 😄 Vincent moest even iets regelen en toen ging ik wat sneller voor 30’seconden, 5 keer. Prima te overzien en ik deed de ook keurig mijn best zonder te overdrijven. Er zat pauze tussen en de seriepauze was 5 minuten. Da’s net geen potje 🎲 Toen moest ik 5 keer 25 seconden flink wat harder. Zat ik net op een paar hellinkjes! Verder lette ik niet zo op Zwift.

Ik liet Vincent een potje winnen in de seriepauze. En toen moest ik 5 keer voluit. Oh wow, dat kan ik dan gewoon! Wattage boven de 3 en 20 seconden doodgaan. Ik vond het nog leuk ook ☺️ Daarna ging ik uitfietsen en won ik nog maar een keertje. Onderweg dronk ik cola en at ik M&Ms, prima feestmaaltje haha. 😆 ik maakte 35km vol en daarna 200 hoogtemeters (eitje) en toen was het mooi geweest. Ik had ook nog kunnen rennen, maar waarom zou ik? Om de triatlon-op-1-dag te doen. Maar het was koud en te snel donker en ik doe ‘t volgende week wel! Ik heb een baan, ik mag bij KidsKonnect beginnen 💃🏼 💃🏼 💃🏼

Zwemmen in de avond in baan 3 tussen de mannen
Het ging erg lekker, want ik was heel bewust bezig met de doorhaal, water scheppen en een hoge elleboog. Ik had aan het einde helaas ook krampen (stom moment).

300m inzwemmen op flink tempo met swing in t lijf
3×400 rustig duur voorop met 50 tussendoor 3x heup aantikken
3×400 rustig duur met 50 slagen tellen en 3x minder (22-19-16!)
300m rustig en 3×100 hoger tempo
2×150 voorop rustig

10 januari – het werd een wandelingetje

Ik kwam niet tot hardlopen. Maar een frisse neus halen en buiten zijn vond ik wel even nodig. Even een paar hersenspinsels op een rijtje zetten. Het hielp goed, maar mijn neus werd wel erg koud! Die liep nog het beste door.

Toen werd ik heel erg ziek. Enorm zware griep. Ik volgde Vincent op, die al een dag ziek was.

Donderdagavond in bed gekropen en vrijdag alleen maar daar gelegen. Geen corona, echt zware zware griep. Ademhalen doet pijn, alle spieren doen zeer en verkrampen en als de paracetamol is uitgewerkt begint het klappertanden. Alles, echt alles doet pijn en als ik te snel drink om de paracetamol weg te werken, spuug ik alles weer uit. Ik voel me zeer ongelukkig. 215 stappen op een dag. De trap kom ik niet af. 38,5 graden koorts en ook Vincent is ziek, maar ik kan hem niet helpen. Rob is niet lekker, maar de griepprik haalt de grootste ellende er vanaf. Joyce helpt me met opbeurende appjes en de vriendschapsdeken die ik gretig gebruik. Lezen of Candy Crushen kan niet: vergt concentratie die ik niet heb. Ik kan níks.

Zaterdag waren er ook nog complicerende omstandigheden die speciaal voor vrouwen zijn ‘uitgevonden’. Daardoor waren de krampen nog erger in de rug en benen. Hoesten erbij, een zware hoest over de longen. Slapen lukt niet meer altijd. Ik ga twee keer even de trap af en op de bank zitten, wat slopend is. Ik drink heel veel en ook bouillon.

Ik zet wel 500 stappen! De koorts loopt op tot 38,6. ‘s Avonds kruip ik terug in bed en dan begint de slotellende pas echt, met angstaanvallen waardoor ik niet durf te slapen en als ik om 1 uur met een paracetamol in slaap val, wordt ik een uur later kletsnat bezweet wakker. En 2 uur later weer en zo elk uur tot half 7. Dan is de bidon leeg en ik ook. Ik voel me smerig, zwak en ziek.
Na het douchen voel ik me stukken beter en de rest van de dag hang ik op de bank en probeer wat te regelen met de was, kattenbakken en eten. Het kost meer energie dan de halve van egmond hadden kunnen doen!
Dus naar de snackbar lopen voor spagetti bolognese is soms een prestatie van jewelste!
‘S avonds toch weer koorts (38,4 nog wel)
Supertrots op de badge!! 😍 dat ik de eerste helft van de maand honderdduizend stappen heb gezet. Het zou een makkie worden, maar dat was het de afgelopen dagen niet!

15 januari – Het gaat beter, maar ik slaap extreem slecht. Kom niet voor 2 uur in slaap. Blijf hoesten en wakker en draaien. Vannacht was het zelfs 3 uur en daarna elk uur wakker en helemaal bezweet en te warm en te koud onder het dekentje. Om 8 uur ben ik weer helemaal wakker. Ik ben overdag te moe om te herstellen of iets te bedenken. En hoest heel hard verder. Ik doe en probeer, maar ik ben ook dizzy van vermoeidheid. Gelukkig is negatieven scannen niet iets waar je over na hoef te denken en heb ik nog geen werk! ik vind strijken dan wel echt de krachttraining van de dag!

16 januari – Sporten doe ik nog maar even niet, ook al is de koorts inmiddels geweken en ben ik blij met een nachtje redelijk goed slapen.

Goed geslapen is tegenwoordig gelijk aan goede rust tussen 11 en 4 met een ibuprofen en daarna een uur hoestend wakker liggen te draaien, nog een ibuprofen en 4 keer zweterig wakker worden. Ben ik blij mee.
Naar de huisarts gewandeld door de sneeuw en toen rustig door de knisperige witte wereld van het park heen en terug en dan nog een keer door het park met Rob. Vermoeiend feestje, maar een fijne frisse neus gehaald en ik heb nog longen 🫁

‘s Middags is de sneeuw weer weg, zijn alle ramen aan de binnenkant gelapt (beetje overschat hoeveel werk en kracht dat kost) en ben ik nogal moe. Meer sport laat ik mooi achterwege! Dat is in deze periode niet zo erg gelukkig, bevestigt de trainster.