12 oktober – Fietsen en zwemmen

Doe de hele dag door rollen en oefeningen tegen de muur. snachts heel veel pijn aan been en knie door de katten die er op of tegen liggen. Heel veel last. Knie vooral: die steekt echt heel erg. Overdag eerst alleen stijf, na veel rollen beter. Dan heel erg poepen. Ongewoon. Darmen leeg, PIJN TREKT WEG. Ik herhaal: pijn verdwijnt!!!! Heel vaak plassen. Wel erg moe. Ben Mezelf weer. Mijn darmen blijk ik te zijn.

Fietsen op Robs fiets. Waarom niet gewoon op de e-bike als ik dan lekker buiten kan blijven fietsen? Hard gaat het niet. Het voelt ook niet alsof die fiets echt meehelpt. Alleen na de bocht even. Het is best kil en het waait als altijd, maat niks wind mee. Ik vraag me wel af: gaat de conditie echt zo snel zo hard achteruit? Er zit geen tempo meer in, ook dus niet met een helpend motortje op Robs racefiets. Ik vind het fietsen wel leuk, maar het haalt het voor mij niet bij lopen. Ik ken dit allemaal wel: alle dijkjes en wind en kou.

Gelukkig heeft Robs fiets brede banden; dat voelt goed voor me. Maar ik voelde me na zo 17km gewoon moe worden. Bizar, want een maandje terug draaide ik mijn hand niet om voor 50 kilometer. Mijn been gaat wel beter, dat is de blokkade niet echt. Het kan ook kou en wind tegen zijn en gewoon moe van alles. Maar ik snap niet zo goed dat ik echt geen 25km/u meer red gemiddeld. Beter iets dan niets, maar het is allemaal al frustrerend genoeg.

Meteen na het fietsen weer rollen (en plassen natuurlijk). Daarmee trekt echt alle pijn uit de kuit weg. Raar. Het blijft gevoelig, maar ik wil blijven lopen in de kamer om te voelen hoe pijnloos het is. Ik krijg het moeilijk warm. Misschien kan ik echt niet tegen pepernoten? Ik geloof meteen dat mijn darmen geblokkeerd waren en die de blokkade in mijn been veroorzaakten. Dat weet ik eigenlijk zeker, zo was het. De opdracht voor volgend jaar: de darmen onder controle krijgen.

Zelfs geen zin meer om te candy crushen na 200 levels in een week. Ook klaar mee eigenlijk.

We gaan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Vincent en ik. Voor we wegrijden: plassen. Voor de les: plassen.
Merken dat lopen PIJNLOOS is. Waarom voel je dat eigenlijk nooit? Pas na een week met alleen maar pijn?!?! Ik ‘genoot’ er maar even van.
Inzwemmen. 250m. Alles met 8je vandaag op de laatste 100m na.

Met G, R en Vincent in de baan. Lekker rustig. Geen gejakker. 4×200 z1 en de laatste z2. Prima! Breed insteken, laag ademen en gewoon maar doormaaien. Ook hier koud. Afzetten met 1 been, links doet dan wel geen pijn meer en geeft geen last meer, maar het been heeft een optater gehad en is ‘vermoeid’. Tussen de 200tjes kletsen we over Gs wedstrijd, Gs plannen en de winnaars. Vincent is verbijsterd dat het zo gezellig kan zijn! Twee keer 300m. Vincent voorop en ik achter R en het is fijn als je niet op de afstand hoeft te letten. Tempo is prima, misschien ietsje te hoog, maar te doen.
Vincent gaat eruit. Die is kapot na een week ziek zijn en een huidige verkoudheid.
Wij doen 2×200 met R voorop. Ze gaan langzamer! Even goed hoor. Ik zwem nog 100m zonder achtje en die voelen snel, maar gaan superlangzaam!
Na de les: meteen weer plassen.

13 oktober – Strijken is kracht

De pijn en het vreselijke gevoel is weg uit het been. Totaal. Geen moeite met stappen of opstaan meer. Het is nog wel gevoelig van een hele week in de kramp vastzitten. Dansen dat het weg is lukt nog net niet, maar dat is het enige wat niet lukt. En hardlopen doe ik nog maar even niet.
Stoelgang is weer normaal. Ik weet dat de problemen in de darmen zaten. Dat voel ik. Daar moet ik aan gaan werken. Hét doel voor de toekomst: alles kunnen eten onderweg. Mesologie. Het heeft een naam. Maar ik schrik nog terug voor de uitkomsten van een darmonderzoek en voel me daar niet goed bij.
Overigens doet nu alles een beetje pijn: peesplaat rechts, arm rechts, hoofdpijn, oorpijn, verkouden. Hoge rusthartslag, maar hrv is weer goed. 9 uur slapen en nog moe en lage rustscore.

Ik hoop echt dat ik eind van de week de hardloopschoenen weer aan kan doen en dat ik toch nog ergens een ultra kan meepikken. Dat is het laatste greintje ambitie. Die flakkert nog lichtjes. In een hoekje.
Enige trots of besef van een hele triatlon en alle triatlons en marathons of iets blijft nog steeds uit. Dat is raar.
Maar nu is alle zin op en kan ik mezelf nergens toe zetten. Alle ambitie om te fietsen of zelfs maar te wandelen verzand in vermoeidheid. Ik heb ook geen schema. Geen belangstelling. Geen moeten. Niks niet.
Strijken is krachttraining. Van de afgelopen weken. Toen ik niks kon. Dus het was nu ff veel. En lezen. En een legoauto bouwen. Maar echt energie voor wat dan ook heb ik niet.
Morgen naar mijn eigen fysio voor cranio, ik hoop dat het helpt.

14 oktober – Binnen fietsen

Ik ben bij KvH, mijn eigen fysio en kranig specialiste, geweest. Ze pakt alles aan. Zij weet ook dat het 1 geheel is. Ze zei: je laat het niet toe he, trots zijn? Vond ik verdrietig. We hebben ook gelachen. Ik kon echt erg lachen om mijn knie die het niet is. Nu liggen alle darmen weer redelijk, stuitje heeft ruimte en baarmoeder trekt ook flink recht. Dat voel ik. Mijn hoofd was ook pijnlijk. Met ruimte in het bekken is er ook ruimte in het hoofd. Paar nieuwe plannetjes. Boek schrijven (zou ik het dan gaan snappen) en toch wat het leukste is: in de natuur rennen met als remark: alles kunnen eten. 1 ding staat vast, maar hoe mooi zou het zijn als ik dan alles kan eten? Train de darmen. Ik dacht ook aan leren mountainbiken, maar dat vind ik gewoon niet zo leuk. Moet ik niet willen. Ik zal zelf mijn schema maar weer aangeven. Ze wil niet meer dat ik mopper of ik het niet leuk heb of niet wil sporten Of ik met haar schema verder wil, vraagt ze. Jawel, maar nu heb ik juist geen schema, geen doel of niks. Ik slaap slecht. Werken is rommelig. ! Ik sliep er slecht van vannacht, van denken wat ik wil en nog kan. Ik bedacht de wedstrijden, maar ik vergat Zandvoort 10em en 5km hilversum. Het is teveel.

blij doen – blij doen – blij doen 😎. Binnen fietsen is leuk. Binnen is het lekker warm. Je hoeft niet uit te kijken. Colaatje erbij. Kan lekker andere dingen doen. Dat is fijn. En ik ben toch aan het sporten. Ik pak het maar weer op. Candy Crushen kan ook op de fiets in plaats van op de bank. Gaat net zo goed. Maar fietsen op de bank gaat niet. Dus candy crushen op de fiets dan maar. En nog een voordeel: de garmin training kan verborgen blijven. Mopper ik daar maar een beetje wat er nog te mokken valt. De blessure is weg. Bij Karin geweest. Slecht geslapen. Rommelig gewerkt. Het ging niet erg hard, het fietsen. Maakt mij ook niet uit. Me eigen ding gedaan: candy crushen dus.

15 oktober – samen wandelen op onze trouwdag❤️❤️❤️🤍🤍🤍💜💜💜

Nog niet 100% pijnloos, maar toen ik me gewoon ontspande na 2,5km, wel gewoon. Ik sliep slecht, want er zijn veel plannen en ideeen, en een enge bloedige serie vlak voor het slapen gaan en vaak plassen. Maar het loopt wel pijnloos. Beetje stijfjes rondom de enkel, maar nul pijn. Vandaag eerst aan het werk! Van de ene meeting met GMan over de Indiers naar een meeting met de consultants en dan de Troubadour website opleveren, in de 20 minuten lunch met ma bellen en dan gelijk door naar de hubspot meeting en daarna zat het hoofd flink vol! Ondertussen alle beddegoed gewassen. Te mooi weer om binnen te zitten. Joyce was de eerste die me er op wees dat het onze trouwdag is. We gingen dus lekker samen even lopen! Mag kind het eten maken. Kunnen wij tussen de herfstbomen ontdekken dat we al langer samen zijn dan we alleen door het leven gingen!! Al 26 jaar zeg, waarvan 9 jaar getrouwd.

Mijn scheenbeen/kuit was wat stijf en gevoelig. Jammer. Ik had goeie hardloopschoenen aan. Na 2,5km hadden we het erover en toen ging ik ontspannen en het deed de laatste 1,5km helemaal geen pijn meer. Thuis heb ik de kuit nog wel even gerold en hardlopen moet ook nog even wachten jammer genoeg. Mijn hoofd is wel echt anders: stukken rustiger. Ik maal wel meer en heb nieuwe ideeën, maar de uitvoering laat nog op zich wachten. Die energie is er nog niet, die moet nog even verzameld worden. Ik moet het nog oppakken. Maar toch een productieve dag. Op het werk in elk geval.

16 oktober – Wandeling met de collega en zwemmen

Vannacht pijn in het been. Te gek voor woorden, maar echte flinke spiertrekkingen. Kruidnootjes. Die zijn de trigger dus. Die heb ik gister (expres) nog maar een keer geprobeerd te eten. Mijn been is ietswat pijnlijk overdag. Niet erg, maar ook niet niks, zoals gister. Stijfjes na lang zitten. We kletsen veel vandaag, want het is rustig op het kantoor. Ook tijdens de wandeling. Het waaide hard. Ik moet moeite doen om ontspannen te lopen. Maar al kwebbelend lukt dat wel. Het is raar warm. Voor het zwemmen ga ik naar de wc voor de grote boodschap en dan is het weer weg ja.
Ik heb vandaag weer meer kracht en ben weer ‘normaal’. Ik maak een afspraak mesologie, zeg de andere fysio af, heb de dingen op een rijtje. Al ben ik niet geordend en snel afgeleid.

En dan ga ik met de trein naar het zwembad in Poort. Ik vond het rommelig en redelijk onoverzichtelijk. Best veel mensen in de baan en vaak contact. Mijn brilletje zat niet goed en lekte. Irritant. Inzwemmen ging goed. Daarna 150 bc-100rug-150bc-100school waarvan ik er max 50 deed, want die voelde ik -100bc en 100 wissel die ik ook niet echt goed deed. En misschien nog meer, maar ik wist het dus niet zo goed. Daarna 4×100 met de tweede baan snel en dat hield ik goed bij. We deden ook nog 4×125 waarvan 75steigerun en 50 rustig slag naar keuze maar ik deed bc. Toen nog 2x 75 met de middelste baan sneller én een andere slag. Rug dus. 100m Uitgezwommen zonder achtje en dat ging dan weer traag. Geen douches. Veel mensen. Veel gepraat. Met M en J mee terugrijden. Moe. Van de hele dag. Maar gezond moe. Normaal moe.

17 oktober – De hele dag onrustig veel werk en ‘s avonds nergens meer zin in, dus we wandelen met een ommetje naar de snackbar. Dat is het wel.

18 oktober: Met mijn zus op een bootje door Den Bosch en bijkletsen bij een pasteitje. Met de trein heen en terug. Het was kei-leuk en gezellig, maar ik kon het niet opbrengen om nog te gaan hardlopen, als is het maar voor een paar kilometer om te kijken of het lukt. ‘s Avonds heb ik een afspraak om te kijken of ik nog een ultratrail kan lopen dit jaar. Dat lijkt me gaaf. Het moet lukken.

19 oktober – Hardlopen bij Anna’s Hoeve en zwemmen bij de TVA met een t-shirt

Vincent bracht zijn opa en oma naar de griepprik met hun oude auto die nu van hem is. Daar passen 4 mensen in en Rob moet navigeren. Ik kon zitten wachten, maar waarom niet daar gaan rennen?
Gaan hardlopen vind ik wat eng. Wat als mijn been pijn doet? Mijn knie is nog ietsje gevoelig door gister. Maar niet ernstig. Het is een beetje stijf, maar dat is er zo uit. Korte broek aan, fijne schoenen, compressiekousen. Het was gevoelig. Mijn stappen zijn niet ‘de mijne’. Het is stamperig. Kleine stapjes. De knie voel ik, maar niets ergs. De tunnel onderdoor. Ik vind dat stampen vervelend, maar ik kan niet genoeg ontspannen. Tempo of iets is niet belangrijk vandaag. Wat er kan. De eerste km in 6:30 en dan het herfstbos in. Heerlijk!!

De geuren, de kleuren, de doorkijkjes, de zompige, zachte grond. Ik geniet ontzettend! En dan is een beetje een klein pijntje niet erg. Hoort erbij. Ik ga de trap rustig op. Maak een foto (of wat) en lees het gedicht van Toon Hermans.

Ik kijk naar het uitzicht. De trappen weer af en even kijken naar de ondergelopen vlonders. Nog een keer de berg over. Langzame kilometertijd, maar grote geniettijd.

Het daagt me: ik wil graag trailen, maar ik wil niets meer ‘moeten’ dit jaar. Volgend jaar is ook prima. Heb ik dan een mooi doel om naar uit te kijken. Ik cirkel terug en kijk even aan de andere kant.

Ik zie doggies en ik ben erg blij. Nee, het is niet plotseling over en allemaal gemakkelijk of op tempo of als een veertje. Maar kunnen lopen, kunnen kijken naar de intredende herfst en een pad inslaan en maar zien. ‘Eten’ komt voorbij en ik ben traag, maar ‘eten’ is nog niet aan de orde. Langs het water terugcirkelen en ik wil blijven rennen. Ping! Daar is het weer: een beetje wil en uitdaging. Niet extreem snel, maar ook niet pijnlijk. Km5 is verhard en terug en ik blijf rennen. Ik heb eigenlijk geen pijn na het lopen. Ook niet met opstaan. Knie gevoelig, maar niet erg. Het begin is er, met een slag om de arm; want hoe is het morgen?! Hartslag en pasfrequentie hoog, dat laatste kenmerkt het stampende gevoel en dat eerste is jammer.

We gaan zwemmen, Vincent rijdt me naar het zwembad. Kort en lekker inzwemmen. 125m klopt, halve baan. Daarna ‘de-jan’ start 5×50 heel-armen-heel-benen-heel-school )met achtje op alleen armen)-heel-rug- heel. Meisje voorop. Ik deed mijn best.

650 in verschillende tempi. Ik was m kwijt en zwom maar gewoon. Best eindeloos. Best lang.
Toen shirt aan en 100m proberen. Daarna naar 20m shirt uitdoen, laten zinken, 50m en dan shirt opduiken. Kon ik niet, maar DS had de mijne gelukkig. Aandoen om mijn nek en door. Lachen hoor. 100m met shirt om t af te leren. Vergat eerste 50m mijn achtje. Maar ik had die verder wel de hele tijd!
Toen nog 250m met stukken sneller en ik wist t weer niet. Flink tempo. Mijn been deed geen enkele pijn meer. Niks. Nog een keer wissel: Mocht met Shirt. Vincent deed het en dat zag er vlinderslag cool uit, ik deed het ook. Die kans krijg je niet vaak. Geen vlinder, maar borstcrawl en met achtje. Ook rug en school op armen. Het ging en ik deed het! Toen was ik ook wel klaar ermee. Bad pijnloos uit. Alleen mijn armen voelde ik!! Het horloge vond dit maar gekkigheid met draaien en shirt aandoen en alles.

Ik sliep slecht. Schreef mijn boek in mijn hoofd. Ging VIER keer echt plassen. Draaide. Warm en koud. Rob ook wakker. Piekeren over een ultra. Een extreem onrustige, korte nacht, maar niet verkeerd. Een soort reset. Vanmorgen schreef ik de outline en ik pieker verder over een ultra. Ik ben niet enthousiast en gemotiveerd genóég. Ik ga m doorschuiven naar volgend jaar. Nu gewoon heel rustig doorbouwen. Lekker meedoen in Lage Vuursche misschien en dan 2025 beginnen met een trail. En Hoorn en de Hardman. Enough. Ik laat het alleen aan PL weten nog. Moet kijken hoe het met mijn been gaat.

Ik zou een tijd geleden ook nog zijn gaan fietsen binnen. Zeker nu Frankrijk open is op Zwift. Maar vandaag en nu niet. Dat mis is dan nog net wel. Morgen fietsen (buiten) is ook oke. Kheb toch geen schema, geen doel, geen verplichting. Op de bank is ook lekker.

20 oktober – Een rondje op de racefiets om de Oostvaardersplassen heen.

IK BEN BLIJ. Vanmorgen toen ik op stond, was mijn been een beetje stijfjes. Mijn andere been ook trouwens. Maar niet pijnlijk. En na een uurtje was het ook weg! Pijn die weg is, valt maar moeilijk op. Ik heb allerlei klusjes gedaan en ging ‘s middags op de racefiets maar weer eens fietsen. Muziekje op, geen verwachting. Windkracht 4/5. En dat is best heftig als die vanaf de plas komt. Ik reed om, want er waren paarden en drukte. Op de dijk was niemand en viel de wind mee, die stond aardig in de rug. Ik vond het heerlijk: beetje zon, ik zit uitstekend op deze fiets en zie de zeilbootjes en alles.

Tussen de vogelkijkhutten in (die op de oostvaardersdijk en die op de knardijk bij het centrum) was het vreselijk zwaar. Vooral de wind van opzij op de oostvaardersdijk!! Op de Knardijk kan ik echt wel genieten van het ploeteren tegen de wind in. Ja, het is zwaar en het tempo gaat snoeihard omlaag, maar het geeft je wel het gevoel dat je iets doet. Ik had een banaan mee en het voornemen om die op een bankje op te gaan eten, maar ik vond doorbuffelen leuker.

Maar ik koos toch het bos in plaats van nog meer wind tegen langs het Oostvaardersveld! Ik heb me nog een keer helemaal uitgeleefd op het stukje ‘achtbaan’. Het bankje op het hoekje was bezet, dus ik ging maar door. Eingelijk fietste ik nog best lekker door, ook met wind tegen vanaf de Praambult. Ik hield de cadans hoog (viel achteraf heel erg tegen). Ik ben blij met deze fiets. En dat het me weer lukt om dit leuk te vinden en te doen en geen pijn te hebben aan mijn linkerbeen. Ik vond het wel goed zo. Zou leuk zijn als ik in novebmer ook nog een keer kon fietsen, want dan heb ik dit jaar wel heel lang buiten gefietst! Maar nu was dit leuk om mee te pakken en uit te waaien.

30 September – Wandelen met de collega’s, bootcamp in de regen en nog zo wat.

Vanaf deze week werk ik vier dagen. Dit is de de laatste dat van Kel en daarom komen de collega’s die er zijn nog samen op kantoor. Met vakanties, cursussen en anti-OV-ers zijn we met zijn drietjes voor de lunchwandeling. Konden we samen klagen over onze teamlead. Ik maak me hele grote zorgen. En dat terwijl ik net begin met Social schools en de tickets en telefoon. Het voelt wel weer een beetje als bij Metafoor, dat ik nog niet genoeg weet, maar dit is veeeeeeeeel leuker en makkelijker. Ik wandelde door een Almere wat ik helemaal niet kende! Er vielen een paar druppels. Later in de middag was ik er kapot van dat de Indiase collega’s weg moeten, ons ontwikkelteam. Het hart eruit gesneden. Enorme zorgen.
J en J zijn van goud, zulke betrokken schatten en fijne collega’s. Ook al heeft J cursus, hij helpt even mee. En Je met zijn vriendelijke geduld en begrip legt het graag uit. Ik ga Kels gegein missen. Maar het is niet anders.

‘s Avonds jog ik naar de bootcamp toe. Het is een stukje van niks, nog geen mijl, maar ik zie mensen hun wandelingen met hond ook posten, terwijl die nog korter zijn. Dit is extra dapper; door de regen namelijk. Bang voor kou. Echt rustig joggen. Linkerknie beetje pijnlijk. Kuit stijf. Hele linkerbeen ligt dwars. En dan de bootcamp. In het donker intussen. Fuckdefriemel, wat een weer, wat een geklaag, wat een oefeningen! Dat weer is een feit; zeiknat, maar niet eens echt koud. Dat geklaag komt van M die gister al 5km liep en ojee nu last van d’r poten heeft. En die oefeningen verzinnen; laat dat maar aan D over! De ene squat jump na de andere lunches en maar op spanning houden. Ik kreeg niet alles even goed voor elkaar met dat mokkige linkerbeen, maar het ging er wel een beetje uit. Ik deed zoveel mogelijk mee, maar kreeg wel steeds minder zin. Ik kan niet touwtje springen. Beat It van Micheal Jackson vol squatten vond ik makkelijker dan touwtje springen. Tegen de verzuring aan, soms net iets erin. Ach, niks in vergelijking met wat dat lijf te verduren heeft gehad. We waren met zijn zessen. En soms denk ik: ik liep gister maar 15km, door het bos. Maar goed: dit had ze op het schema gezet en dat dacht ik toen ik me afmeldde en daarna weer aanmeldde. Ik zat op de bank te candycrushen en dacht: Ik Ben Geen Watje. Ik was er met 30 graden + en nu ook in het natte donker. En dan warm blijven en naar huis joggen. Niet teveel afkoelen, dat is slecht. Maar dit was best zwaar. Zo snel mogelijk naar de warme douche. Soms is een kilometer lang hoor! En dan te bedenken dat ik nog veel sneller ga dan M op haar snelst. Maar goed: zij doet het!!! En ik heb daarna ook koekjes gegeten (een paar) en een stukje chocolade gepakt.

1 oktober – een stuk wandelen met Vincent

Even niet helemaal lekker: mijn linkerbeen is stijf, over het algeheel pijnlijk en ook de knie doet zeer. Het zou even losgemaakt moeten worden, maar mijn eigen fysio is pas over 2 weken beschikbaar helaas. Een goede massage zou ook helpen, maar ook die heb ik effe niet bij de hand. Daarbij zitten de werkdagen overvol. Leuk, de tijd vliegt, maar vermoeiend. Mijn hoofd maakt overuren bij de social schools puzzeltjes. 🧩 Er zijn ook (fikse) werkzorgen, dus ik slaap niet best en onrustig.

Daarbij is het weer stom en donker en dat is ook wennen. Niet erg, maar omschakelen. Het is opeens helemaal niet moeilijk om niks te doen, maar wel eventjes een frisse neus te halen in de regen. Dan is mijn been minder pijnlijk.

Vincent wandelde mee. We werden nat ja. Het ging niet snel, nee. Het been doet niet meer of minder pijn. En ik heb geen schema. Ik mis de leidraad, maar niet de verplichting. En verder kan ik niet goed bedenken hoe en wat ik nog wil dit jaar. Wat dat ding met het handje is, geen idee. High five? ik ben wel een dikke kilo afgevallen, maar vandaag met slecht slapen en thuis werken en zo, heb ik teveel gesnoept.

2 oktober – hardlopen in het donker met Vincent

Ik vind het heerlijk om in het donker te lopen! Al die geluiden. Kleine stapjes. Nieuwe zintuigen gebruiken. Luisteren. Veel stapjes. Weinig kleuren. En dan de lichte plekken.

Ik vond het wat magisch. Vincent vond het eng. De burlende herten heel in de verte. Geritsel in het gras. Dus hij kwekt veel. De route is bekend. We stoppen even bij het oude vossenhol. Ik film voor het geluid van de herten in de verte.

Ik moet eigenlijk al een beetje. Irritant. Dan op het pad naar de berg de lichtjes uit en luisteren. Voetstappen die harder lijken. Een uil? We gaan de berg op en door naar het bankje. Opeens moet ik heel nodig. 💩 de witte zakdoekjes vallen op. We zitten op het bankje. Ik in korte broek, maar het is niet koud. Mooie foto’s over het water.

De ganzen vliegen weg. Voor mijn stank waarschijnlijk 😇🤪 we lachen erom, maar ik voel me ook stom. Dan de brug op. Het ritselt hard in de boom. Vincent knijpt mijn hand fijn, we wandelen. Een vogel denk ik. We zien niks. ‘Ik zou een drie-tien nu wel halen’ fluistert Vincent. Ik haal niks snelheid meer en we joggen naar boven. Het blijft onder de 7 en daar is alles mee gezegd . Hij pakt de kwebbel weer op. In onze straat, na bijna 7km trekt het in mijn linkerbeen. Erg pijnlijk. Heel stijf. Het hele been. 🦵🏼 de kuit strak, de knie zeer 😖 aan de binnenkant en heel lastig te bewegen. K U T. Vannacht heb ik de diepe bilspier gemasseerd tot ie ontspannen was en toen was het weg, had ik geen pijn meer, maar nu is het drie keer zo hard terug. Ik probeer het nog met joggen, maar ik stop de tijd. Mijn linkerbeen is even uit. Het lijkt wel een stuk metaal! Maar dan zonder dat ik er kracht op kan zetten. Van de weeromstuit doet de rechterpeesplaat een beetje mee, maar dat is peanuts. Ik kan er geen kracht op zetten, op links. Ik denk dat het weer die bilspier is. Ik lig nu ik dit typ in bed in een enorme walm van zalf-lucht die mijn been verhit en de katten op afstand houdt. Hopelijk gaat het over, maar de timing is misschien niet eens zo slecht.

3 oktober – Maar niet meer kunnen lopen is wel slecht!

Het moet toch blijkbaar… Me gedragen als de oude vrouw die ik ben… laat allemaal maar zitten met die ultra of dat hardlopen: Ik kan niet meer lopen, mijn linkerbeen is krachteloos. Gister na 7km schoot het erin. Opeens. Volledig wegvallen van de kracht. Het wordt niet minder in de nacht. Ik kan de trap niet op of af, het zit in mijn knie, mijn kuit is stijf en mijn enkel doet zeer en ook mijn bovenbeen voelt als beton. Ik kan bij de fysio terecht tussen de énorme hoeveelheid werk en vergaderingen door. Ik geef de pijn een 9 (ík strompel dus alleen maar) Het is niet mijn bilspier die vastzit, maar mijn knie is overbelast. Aan de binnenkant. Er zit vocht in en het is warm. Ik geloof het niet. Dit is wat ik in juli 2023 ook had. Dit zit veel dieper dan een peesje in de knie. 2 weken niet hardlopen, geen krachttraining, rust. Ik mag geen schoolslag zwemmen en alleen maar flipperen lijkt de fysio moeilijk (???) bij fietsen moet het zadel hoger. Dit gaat 9 weken (NEGEN) duren. Over een week terug en ik krijg simpele oefeningen mee. Over twee weken gaat ze mee een opbouwschema voor het hardlopen maken. (!!!!) Volgende week krachtoefeningen die ze me in sportschool gaat voordoen. De fysio maakt de kuit los, maar het blijft strak en erg pijnlijk. Ik ben totaal uit het veld geslagen en voel me oud, ziek en ongelukkig. Op mijn werk voel ik me ook aan de kant geschoven, dus het gaat
HEEL
SLECHT

Ik doe s avonds de allerzwaarste knieband om en kan dan een beetje lopen. Het is dus wel de knie. Maar de vorige overbelasting was met anderhalve week weg. Bij mijn eigen fysio. Die is er pas over 2 weken weer.
Mijn lijf reageert op alle sporten nu het niet meer hoeft en gelukkig pas ik nu in de maatschappij: ziek, oud en ik ga lekker aan het vreten. Het maakt nu toch niet uit. Ik doe netjes de oefening van 6 keer 30 seconden tegen de muur rekken.

4 oktober – Fietsen, de fysio kan me wat met verplichte rust!

Vannacht opgezocht wat ik de vorige keer heb gedaan toen mijn been verstijfd was en het nog veel erger was. Mijn stuitje ligt dan zo diep dat ik de beenspieren afknel. Dat is mentaal: ik voel me zo ongelukkig, onzeker en overbodig (op het werk) dat ik mijn bekkenbodem in een kramp leg. Ik ga met veel pijn (!) op mijn rug liggen (om half 2 s nachts) en ‘denk’ mijn stuitje met positieve gedachten ‘omlaag’. Als ik in mijn hoofd de mail schrijf voor het werk, voel ik t zakken en komt de kracht in mijn been terug. Het tintelt er enorm doorheen. Mijn knie is nog gevoelig, maar ik kan gewoon naar de wc lopen zonder me overal te hoeven vastgrijpen of te schuifelen. Ik doe een ontzettend grote plas, dus lag de blaas ook klem.
Ik kom uiteraard daarna heel slecht in slaap en meer dan 4 uur slaap ik niet. Dat is wel echt ruk. Maar mijn knie is de enige die nog gevoelig is en daar kan een lichte knieband om en dan kan ik de trappen op en af en naar de winkel lopen. Gevoelig, maar geen blokkade meer.
Ik doe netjes de oefeningen allemaal.
En schrijf de mail voor mijn manager ook in het echt!

En ‘s middags ga ik fietsen. Ik kan het namelijk niet, opeens volledige rust. Sorry fysio: je kan me geen onvoorwaardelijke rust opleggen. Ik kan met diarree 30kms lopen, spugend de marathon doen en huilend fietsen in de hitte, maar opeens stilzitten is een te grote straf met dit mooie weer. Dat zou slechter zijn dan nu gaan hardlopen. Ik fiets niet snel, met knieband om en de makkelijkste klikschoenen. Het gaat prima. Knie doet niet meer of minder pijn.

Op de dijk met wind tegen (windstil bestaat niet hier in de polder) daagt het me: die fysio zag een oude vrouw binnen komen strompelen. Die misschien op de verkeerde schoenen loopt, die iets forceert met trailen, die nooit een warming up doet en een beetje naar de sportschool gaat, die schoolslag zwemt en ze zag mij niet voor zich op de racefiets. Ik zeg wel dat ik de hele triatlon heb gedaan, maar ik denk dat ze dat aan mij in mijn trainingsbroekje, net te stevige lijf en met een paar grijze haren niet goed kon plaatsen. Ik voel me de atleet die extreem veel pijn heeft, maar zij ziet gewoon een oude dame die een opbouwschema voor hardlopen nodig heeft en nieuwe schoenen. Ik sta daar in het systeem vast ergens als triatleet, want ik kwam er vorig jaar ook voor ik de Hardman ging doen, maar ik denk dat ze het niet heeft opgemerkt en ik heb niet lopen opscheppen. Met al die pijn voel ik me namelijk al helemaal niet goed! Dus zij gaat uit van een lichamelijke klacht en daar staat 9 weken voor en dan bedenk je niet dat er iemand tegenover je zit, die makkelijk een uur zonder schoolslag kan zwemmen en een ultieme duursporter is. Ik haat de sportschool. Dat is niks voor mij, dus ze kan me geen oefeningen laten doen. Ik laat nu de knie genezen, maar op de fiets heb ik al echt nergens meer last van.

De brug die open staat en dat ik nu eenmaal niet zo snel hoef, maar pijntjes of een zadel wat omhoog zou moeten, zijn niet de dingen die ik zou moeten hebben. Ik geniet van het fietsen: de ijsblauwe lucht, de vogels, de wind tegen op de dijk (altijd, zelfs bij windstilte) en de vallende blaadjes. Ik fiets niet snel, maar de kniepijn is afgenomen als ik afstap! Ik ga lekker douchen en doe de knieband af. De knie is gevoelig. KvH (mijn eigen fysio) zou het stuitje en de knie behandeld hebben en gezegd hebben: een paar dagen niet lopen en trots worden. Ik ben niet de oude vrouw die de fysio zag, maar in een ultra heb ik nu ook even geen zin en geen vertrouwen.

5 oktober – Fietsen en elektrisch zwemmen en stomme oefeningen doen

Godsgeklaagd. Ik slaap TIEN uur. Ik viel al met kleren aan in slaap en word pas ver na achten wakker. En nog ben ik moe. Ik voel me stijfjes. Aan beide benen!!!! Allebei de knieen zeuren nu wat. En de rechterpeesplaat ook. Mijn linkerknie doet geen extra pijn. Ik ben een ster geworden in Cady Crushen! Kan ik toch iets… Na het opstaan zakken de pijntjes weg. Het is elke keer weer opstarten als ik op de bank heb gelegen of op een stoel heb gezeten. EN DAN GAAT MIJN SCHEENBEEN PIJN DOEN. En mijn kuit. Niks meer aan de knie, maar het zakt gewoon naar beneden. Links alleen nog. Rechts is alweer goed. Volgens Garmin ben ik overbelast, ik moet meer rust nemen, de HRV is weer laag. Ik zou niet weten waarvan of waarom. Maar als ik deze week teruglees, dan zie ik hoe werkzorgen zich uiten bij mij. Dus die moeten we even wegnemen en dan kan ik gewoon weer gaan trailen en hardlopen en op zoek naar een manier om de krachttraining aantrekkelijk te maken.

Ik ga lekker op Robs e-bike fietsen. Met mijn gewone schoenen aan. En zonder helm. Het is lekker om even buiten te zijn. Hard gaat het niet echt, valt me op. Maar ik ben ook voorzichtig. Haal rustig de mensen en ook de meneer met een Ironmanrugzak die op zijn fiets stapt. Hij fietst mee met IE, die aan het rennen is een stukje verderop en haar gel naar binnen werkt. Ik ga naar de dijk en daar durf ik te filmen dat de fiets aangeeft harder te gaan als mijn Garmin zegt.

Ik vind het wel leuk, maar ik merk niet heel erg dat de motor me helpt. Na de bocht meteen en soms een beetje, maar niet eens echt veel, eerlijk gezegd. En ik vind het zadel niet zo lekker zitten. Als ik Almere weer in fiets, haal ik rustig en kalm een kleine jongen in met zijwieltjes aan zijn fiets. Hij zegt tegen me: “wat een mooie fiets!” Dat maakt de hele rit goed! Ik heb wederom niet veel extra pijn, maar ik voel ook niets minder als ik afstap.

Ik ga ook nog zwemmen ‘s avonds. Bij de TVA. Eventjes inzwemmen: ongeveer 150m, maar mijn brilletje zat eerst niet goed dus ging Garmin een beetje sneller dan ik! Het was erg druk in het zwembad. Ik ging naar baan 2 toen ik de snelle meisjes zag. We deden ‘de 450 van Jan’: elke keer 50m bc en iets anders tussendoor. Ik merkte wel moeite met afzetten. Durfde ik niet zo goed. MB ging voorop. Vond ik best, want ik wist niet wat te doen precies en ik sloeg ook best veel over en deed een schoolslag op armen! Toen moesten we 20m z1 doen en dan 4x50m techniek: slepen, oksel, bijleggen en wegduwen. Tussen de techniek in pauze. MB weer voorop, maar ze zei: als je mij twee keer aantikt, ga jij voorop! Ik moest er om lachen en lette goed op haar niet aan te tikken, maar ik nam het over bij bijleggen. 200m in 4:08 Toen ging ik voorop: 200m zone 2 (ietsje harder) en toen gelijk 4×50 met 1op5, 1op4, 1op3 ademen en poloslag. Ik ging maar ietsje harder inderdaad: 4:02 op 200m. Ik vond 1op5 best lastig! Maar dat deed ik netjes. Ik kreeg enorm even kramp in mijn linkervoet. Niet eens zo erg, dan komt er weer iets los. Toen 200m zone 1 en dan 2x100m wisselslag. Ik kreeg de wisselslag zonder achtje niet voor elkaar. Dus de tweede keer deed ik met achtje en alleen armen op de schoolslag en de rest gewoon bc. Tot slot 400m : 100m zone 1, 200m breed insteken en 100m zone 1. Zo. Ik ben geen oud wijf. Ik ging breed insteken en dat ging opeens hard en heerlijk! Een beetje bozig ook. Ik ben niet oud. Toen deed ik nog 100’ zonder achtje maar Garmin telde alles bij elkaar op met de 400m. Nog nagekletst met HB en die lieve DH in de kleedkamer. Ik heb nu last van mijn scheenbeen en mijn kuit links. Als ik opsta van de bank. En ik heb last van zweertjes in mijn mond en een hoge hartslag (weinig weerstand dus).

6 oktober – Fietsen met geen zin & ‘n motor tot 25 km per uur en in slecht Nederlands omdat t ken.

nog steeds pijn. Geen zin. In niks nie. Nie in slapen , fietsen, opruimen, eten, rijden of de scouting reunie. Veel toch maar wel weer gedaan. Op Rob ze fiets rijden. Effe. Da’k toch een frisse neus heb. Hoewel k nie echt ergens zin in had. Kroop ik terug in bed enzo. Maar toch niet en toch maar effe fietsen dan. Met klikpedalen en helm op. Ging best snel en lekker. En ik over de dijk zeg maar dan. En hetzelfde als gister. En een fotootje maken.

Nouja, het ging wel sneller maar bij 25 stopte ie met bijtrappen. Das stom. En toen werd ik er wel moe van toch en ik deed weer 15 km. Dat was wel zat zo. Toen moest ik weer naar Eindhoven voor de reunie van scouting. Mijn been deed niet meer of minder pijn. Gewoon pijn. En dan ken ik nie lopen. Erg moe van het rijden en de sociale interactie na een lange terugrit.

7 oktober – Wandelen – meer is het allemaal niet meer

Got, dat klotebeen en die rotknie gaan alleen maar méér pijn doen!! Hoezo is rust goed? Zit ik verkeerd of wat? Ik heb zoveel moeite met opstaan, dan is het hartstikke stijf. De hele knie nu. Ook nadat ik een goed en verhelderend gesprek heb gehad op het werk en mijn dingen kan doen. Het zit ook vol spataderen uit het niks. We liepen met J, A, Een ik met Jef voorop om te klagen.

Ik ben erg gefrustreerd doordat het been alleen maar meer pijn gaat doen. Zit vol slagadertjes. Ook met compressiesokken aan en een knieband is het strompelen. Voelt zooooo verkeerd met een ironman shirt aan!!!! Khoop dat het nog goedkomt. Ooit. Heb ik wel, die hoop. Ik bedoel: zelfs Robert M kan weer lopen. Maar nu is de vraag: wat doe ik niet goed?!?!

Gister heb ik de oefeningen niet gedaan en vandaag alleen het rekken tegen de muur en op de tenen staan. Die laatste helpt!!! Dus die doen we maar heel vaak. Dadelijk zit er suf een teen vast…

8 oktober – Oefeningen en wandelen

Vannacht met de tenen liggen wiebelen. Op de tenen rekken haalt namelijk de pijn weg. Helemaal. Vanmorgen ging het goed, alleen nog een beetje stijf. Kon gewoon lopen. Compressiesokken aan. De dag door is zitten totaal niet meer pijnlijk en opstaan maar even. Bij het koken doe ik de oefeningen. Dan gaat het goed. Tegen de muur drukken en spanning zetten is geen probleem. Op de tenen staan bevalt uitstekend. Ik heb lekker gewerkt en goed geslapen. Kan niks mis gaan denk ik. Maar de serie spookjes staat nog klaar….. lieve spookjes, zwarte spookjes, boze spookjes, wanhopige spookjes…

Ik moest naar buiten. Sluit me niet op met dit prachtige licht! Het voelt goed en naar de ah lopen ging ook. Vincent moet een pakketje wegbrengen. De allermooiste licht is voorbij, maar het is lekker en warm buiten. Lopen gaat echter toch steeds minder pijnloos. Gezellig gekletst en lekker van buiten genoten, maar ik ben wel boos nu. Er is nu echt niks niks niks meer om trots te zijn. Kan niet eens gezond blijven. Oud vrouwtje met sporthart. Ik wil weten wat er ís. Wat zit er verkeerd?! Hoe komt dit? Dit is geen knie. Want nu zit de kuit vast. En straks doet het scheenbeen zeer. De tenen knakken.
Wat
Is
Er

Hoe kan je maaaaaaaandenlang uren en uren trainen en is er niks en nu- de trap op lukt niet, de douche in stappen kan niet. Ik heb niet genoeg kracht. Dat kan niet opeens weg zijn. Onmogelijk. Give it back.

Overigens is de hartslag voor wandelen ook erg hoog. En zit mijn mond vol wondjes. Er is duidelijk meer mis. Maar W A T

9 oktober – maar weer wandelen, want ik wil blijven bewegen (een half uur per dag)

Tenen geblokkeerd. Darmen vol. Maar het been is even stijf als ik opsta. Mijn been doet alleen maar pijn. Veel pijn. Mijn been is zwaar en voelt als 1 blauwe plek bij elke stap. Van boven de knie, de hele knie, de kuit en het scheenbeen. Afwisselend. Ik kán alles bewegen, maar alles doet ook pijn. Totale waanzin, want alleen links. Toch gebruik ik 2 benen of niet dan?!?! Het maakt me boos. Hoezo dit?!?! Ik doe toch veel niks? Ik voel me wankel en ongelukkig. Ik snap er dus echt helemaal niets van! Ik kan mijn linkerbeen gewoon niet goed gebruiken. Elke stap doet pijn. Het hele been dus. Soms de knie (aan alle kanten), soms het scheenbeen, soms de kuit. Het is niet 1 plek. Ik kan alles bewegen en buigen, maar kracht zetten is pijnlijk. Opstaan en dan elke keer weer ontdekken dat er geen kracht in zit is retevermoeiend. Ik wandel wel hoor, maar dat kost meer pijn en energie dan een trail. Ik doe vaak de oefening die helpt: op de tenen gaan staan. Dan is het even bijna weg. Ik loop als een ouwe vrouw met compressiesokken aan te schuifelen.  Werken gaat prima. Zit weer motivatie in. Maar thee halen is pijnlijk. Vermoeiend. Dan heb ik weinig zin meer in sporten. Op mijn tenen gaan staan helpt en haalt de spanning eraf. Toch ga ik wandelen tussen de middag met J. Al is het niet gemakkelijk. Onbegrijpelijk dat ik een maand geleden nog een marathon kon lopen. Ik wil nu weten wat er ís. Is dit ernstig? Is het normaal dat het niet beter wordt? Ik ben flink bezig met websites op mijn werk en dat gaat goed. S avonds heb ik erge moeite met de stationstrappen. En dan wandel ik met Vincent op en neer naar de snackbar. Ik rek en strek en probeer en ik hoop dat het eruit gaat. De pijn. Maar elke keer als ik opsta, is de kracht weg en doet mijn linkerbeen niet mee. Pepernoten en chocolade helpen niet. Oefeningen niet. Rekken niet. Rennen lukt niet. Het is 1 enorme teleurstelling. Morgen naar de stomme fysio: kan ze nog een keer kijken waarom “de knie” ook met rust niets verbeterd.  
Volgende week naar mijn eigen fysio, die pakt alles aan en dan tellen de gedachtes ook mee. K voel me erg teleurgesteld. Trots zijn dat ik ooit een hele triatlon deed is verder weg dan ooit en het lijkt een jaar geleden ipv nog geen maand.  
Het is een beetje hopeloos, maar ik heb al eerder ledematen gehad die tijdelijk niet meewerkten en daar ben ik weer overheen gekomen. Ik hoop dat het geen ernstige blokkade ergens is.

10 oktober – Wandelen maar weeeeeerrrrrr

vannacht wakker van de pijn in been, maar het valt s ochtends mee. Vooral stijf. Niet meer pijnlijk. Zal je zien… Ga ik naar de fysio, wordt het beter. Werken is weer leuk en zeer afwisselend. De pijn neemt af. De trap is geen pijnlijke onderneming meer. Dat is fijn en onbegrijpelijk tegelijk. Waarom gaat het nu beter? Wat is er nu anders? Hoezo neemt het nu vrij opeens en snel af?! K haat het dat ik het niet snap. Been nog wel stijf en minder kracht. Mijn tenen knakken de hele tijd. Ik kan het goed uitleggen bij de fysio. De voortdurende pijn. De blauwe plek in heel mijn been. Al is het nu veel beter. De fysio houdt het op overbelasting, maar die overbelasting in de knie is W E G. Het been ontspannen is echter onmogelijk. Alle grote spiergroepen staan op spanning: kuit, hamstring, kniepees, bilspier. Allemaal. Voortdurend. Hamstring, kuit, bil: alles superstrak. De afvalstoffen kunnen niet worden afgevoerd. En dat snap ik: direct na de triatlon heb ik niet eens bedácht dat ik naar het eten kon, want ik kon niet bedenken dat het er was, zo moe en op als ik was en ik was absoluut compleet leeg op alle vlakken. ik ben in de week na de triatlon gewoon best snel en makkelijk doorgegaan met lopen en dat combineerde ik met afvallen. En opeens raakte mijn leidende been in een kramp waar ie de afgelopen week (!!!) niet uit is gekomen. Inmiddels vandaag dus een beetje. Het been is verzuurd geraakt en kwam er niet uit. Dat zit in alle spieren en na een week rust komt het wat bij. Echt een goede uitleg kan ik niet op internet vinden. Ik moet foamrollen. Mag wel bewegen, maar op geleide van pijn. Haha 😝 Dat laatste is gek want élke stap doet pijn. In het hele been. Niet rennen. Hoewel lopen binnen soepel gaat, is deze wandeling nog steeds best lastig en gevoelig. Dan is de kuit gespannen. Zit daar de verzuring in. Ik snap dit. Dit bouwde zich drie weken op. In mijn hoofd ontbrak het en in mijn spieren hoopte het zich op. Verzuring. Dit gaat over. Duurt geen 9 weken. En dit manifesteert zich links, omdat dat mijn sterkste kant is. Zo dus. Ik masseer na de wandeling en dan is de pijn er uit. Het leven is makkelijker en leuker zonder pijn. Door het minder bewegen, voel ik de rest van het lijf wel meer trekken en protesteren.

En ik communiceer met Cillian M. Die Ier snapt dat Insta niet perse nodig is voor de aandacht én hij kent de Hardman. Stapte uit dit jaar in de Hardman (hij na 5 rondjes al, haha). Met Kona op zijn erelijst en 3 hele kleine kids. Bijzonder volk. Maar het is heel prettig om iemand te horen die het écht snapt, wat de Hardman is. En om lekker anoniem het doel te kunnen dumpen.
Daragh heeft zijn doel om Ierland rond te zwemmen ook openbaar gemaakt. Zijn WHY raakt me erg:

FOR IRELAND (…) THE BEAUTY OF IRELAND (…) THE HEARTS OF THE PEOPLE THAT MAKE IT SO GREAT. ik snap het.

11 oktober – Wandelen met Vincent in het Kotterbos

Ik ben s nachts wakker van trekkende spieren en de kat die er op ligt en veel onrust. ‘s Morgens sta ik op met een stijf bovenbeen en ook de achillespees is stijf! Die is nieuw. Het been is niet meer pijnlijk. Soms stukjes. Er zit nog niet alle kracht in, maar wel weer veel. Ik sta op en moet dan even wachten en kan dan gewoon stappen zetten. Dat is maar goed ook, want ik blijf plassen! Fijn, komt de afvoer van afvalstoffen op gang. Ik foamrol een paar keer. Ik ga s middags met Vincent wandelen. Hij rijdt en we brengen het pakje weg. Het is heerlijk in het bos! Het geluid van bladeren en de geur en alles.

Ik voel mijn knie, maar niet elke stap doet pijn. Het gaat niet snel en ik voel me een oud vrouwtje, maar ik geniet van het knuppeltjes pad en het licht en het bos! De berg op gaat pijnloos.

We kletsen en het is echt goed zo. Natuurlijk wil ik weer rennen en voor het volgende gaan, maar er is nu tenminste hoop dat het over kan gaan. Ik doe thuis rustig aan en lees veel. Ik snoep ook teveel, maar dat gaan we een andere keer wel weer aanpakken.

24 September – Alle drie de sporten op 1 dag – omdat het kan!

Eerst lekker fietsen, gewoon omdat het kan. Sporten zonder ergens op te letten. Muziek aan, pauze onderweg, wind mee op de dijk en nergens naar kijken.

Lekker rustig op de paden, op een groep fatbikers na, die ik natuurlijk twee keer tegenkom. Ik was wel weer op vertrouwd terrein met fietsen: ik doe dit alleen maar om straks te kunnen hardlopen. Dat het nog niet is wat het moet zijn, blijkt uit de cadans. Maar ik voel me verder top, het tempo is oke en het bleef lekker droog.

Je ruikt de herfst. Ik dieet weer, want ik ben de afgelopen week ruim anderhalve (!!) kilo aangekomen. Ik heb wel 9 uur geslapen en daarvan maar een uurtje liggen te tobben en niet eens eruit om te plassen. Verder ben ik hartstikke goed in Candy Crushen.

Daarna ga ik hardlopen. Dat ging lekker, op de viaducten na. Gewoon genieten. Wederom rust en stilte op de dinsdagmiddag. Ik wilde elke keer wel een pauze nemen, maar het werd pas op de uitkijkplek (na dik 4km), want het ging gewoon heel erg lekker en hartstikke goed.

Het begon te druppelen in km6 en te regenen in km7. Toen zette ik de muziek zachter om te luisteren naar de druppels! Mijn benen doen dit goed, maar mijn linkerknie is wat pijnlijk en soms trekt de rechterpeesplaat, maar niks is blijvend of lastig. Ik heb trouwens rustig omgekleed enzo tussen het fietsen en lopen, maar niet naar de WC! Ik had vanmiddag toch niks te doen, dus nog even lekker sporten voordat het herfstweer en veel werken begint, past wel. Ik merk dat ik niet meer wil terugdenken aan de hele triatlon, omdat ik het gevoel heb daar geen voldoende voor te hebben gehaald. Niks aan overgehouden qua pijntjes, alleen maar een zwak hoofd en dat telt niet. Niet genoeg afgezienen teveel ‘leuk’. Dus maar vooruit kijken: doen wat ik nog leuk vind, prikkelvermijdend en hopend op volgend jaar.

En dan ga ik ‘s avonds nog naar de zwemtraining. Alledrie de sporten op 1 dag: omdat het kan.
Fietsen 35km delen door 5 geeft 7km lopen delen door 5 = (een kilometer rekenen in een staartdeling) 1400m zwemmen!! En als je dat jezelf belooft en je wil weer op tijd thuis zijn, dan doe ik dat zo. Niks te winnen, niks aan verloren. Het kan.

Onhandig 350m inzwemmen en dat ging erg lekker! Water ‘happen’ met de handen en uitblazen met je neus en dan hoef ik dus nauwelijks mijn hoofd op te tillen! Wel slap met achtje, maar dat is leeftijdscompensatie 😏 10×50- de oneven keren rustig en die deed ik. Voelde rustig, zat sub 2 minuten. SC deed de even keren rustig-snel. Hield ik bij. Daarna 10×100, maar die heb ik dus niet afgemaakt. Ik deed drie keer de oneven baan rustig. Sergio deed de even keren rustig-snel-rustig-snel. Ik zwom 50m uit. Jammer dat het zo heerlijk lekker gemakkelijk ging. Dat is op de vooravond van 🩸 nooit zo, dus ik ben nog niet zo ver. Nu jammer dat ik mezelf beloofd had te stoppen, maar er was geen reden me er niet aan te houden. Tijd om te douchen en het gekakel van kippieK te ontwijken. Was de lieve tweelingmoeder er. Om kwart over tien in bed liggen is ook wel fijn met het oog op werken. Vincent doet de was en heeft de tien-gulden handdoek weer terug.
Ik ben denk ik wel weer terug en hersteld van de triatlon. Niet meer omkijken nu. Alles is eraf gewassen, bandje doorgeknipt, medaille op de hoop gelegd. Dan maar niet trots en tevreden. Vooruit kijken.
Al moet ik nog wel zeggen dat de weerstand laag is: veel aften, maar die zijn niet erg pijnlijk.

25 September – Gewoon een wandeling met de collega’s en dikke pret: ik mag naar het WK 🙂

Lekker stukje een frisse neus halen met wandelen in de pauze. Meer sport niet vandaag.
De spellenwinkel was al open om half 1, dus even binnen gekeken.
Ik heb mijn eerste website opgeleverd!
Vond ik best spannend, maar het ging redelijk goed.
Ik baal wel dat lang niet alles af is, er open tickets zijn en veel losse eindjes.

Het laatste uurtje had ik vanalles kunnen/moeten doen (pit-website, brinnummers, overzicht), maar ik heb collega H van de triatlon verteld. Ik sta er nu neutraal in. Ik vertel erover, maar dat is het ook. Het was heel leuk om de mail te krijgen dat ik naar het WK kan, maar ik moet er ook om lachen. Ga ik niet doen. hoor. Geen denken aan! Maar het is wel lollig, want de eerste 6 van de age group mogen daarheen en ik was de zesde. (van de acht)

Nog niet 🩸 maar wel veel aften, hoofdpijn en moe.
Niet zo erg dat de bootcamp niet doorgaat waar ik me voor ingeschreven had, want dan ga ik maar weer lekker op de bank hangen.

Gisteravond dacht ik wel: Rob is heel trots op mij en dat deed mij wat. Hij vertelde het zelfs aan zijn Indiase collega. Ik werd er best blij van.

26 September – Een avondwandeling met Rob

Zwaar 🩸 🩸 Hoofdpijn.
Werken is top: websitje, hubspot, socs. De tijd vliegt. Wat ik nog wilde is eigenlijk uitverkocht. Dan niet. Het is goed zo. Dieten. Gaat me goed af, maar vandaag niet vanzelf.

Vandaag fase 3: het kan me niet meer schelen. Een soort onverschilligheid tegenover alle goede bedoelingen. Dat maakt me toegankelijker en opener. Dat wel.
De kern is min of meer is dat er niemand was toen ik weer een rondje Flevoland fietste, toen ik ging rennen met 27 graden, toen ik diarree had, met de positieve coronatest in handen, toen ik gestresst was, toen ik tig keer hetzelfde rondje rende, alle wedstrijdzenuwen trotserend, luisterde naar Udemy: al dat trainingswerk leidde tot een eindresultaat. Dat is niet het uurtje eraf, niet het zingen op de fiets, niet de controle over de marathon: het is de optelsom van máánden. Vanaf 5km lopen in de regen door het Twiske tot de tijdritfiets adopteren. En die verborgen berg, waarvan alleen het topje zichtbaar is, die moet ik even bekijken. Heb ik even pech: ben ik boven, is het bewolkt.

Ik maak met Rob samen een heerlijke avondwandeling. Het is alweer vroeg donker.

27 September – Een heerlijk rondje hardlopen met Vincent door de stromende regen en lekker plassen stampen!

Regen. Storm. Ik wilde zo graag hardlopen en trailen en naar Almere Poort. Maar dat kon dus niet. Vincent moest ook lopen. Ik zat op de bank en dacht een uur lang -al candycrushend- ik ga fietsen, binnen. En ik zat daar maar. Te peinzen over het werk. Dingen gaan geweldig. En dan hoor ik weer iets wat me totaal ondersteboven brengt. Ik volg nu alles in de meeting. Rare app-conversatie met onze teamlead. En dan weer heel happy nieuws voor het team, terwijl de 19de verdieping van het WTC weggeblazen en -geregend wordt. Die donkerte ligt voor ons. Ik hou hoofdpijn; de hele dag. Maar ik zit om half 4 nog op de bank. En het regent. En ik moet Annemarie bellen, maar daar voel ik me (weer/nog steeds) niet goed (genoeg) voor. Vincent gaat tóch lopen. Ik wil mee. Mijn tempo en hij kletst on-af-ge-bro-ken. Ingepakt in drie laagjes. Ikke 1 regenjasje.

De eerste km is wennen. En dan stamp ik door de plas. Hem nat. Ik hoor: hé mama!!!! En krijg m dan terug. We zoeken in de tweede kilometer plassen. Ik begin weer te lachen. Langzaam omhoog en maar voor de vorm mopperen naast me en nat worden. Kan het nog harder regenen, roept Vincent. En de regen luistert! Veel harder!

Het gewone rondje. De modder valt mee. De kilometers gaan best hard. Het is leuk. Punt. Stoer. Een beetje dapper. Hij vertelt van werk. En we zien zowat niemand. Die ene fietser rijdt ons omver. Ik blijf wel rennen. Naar het bergje toe is zwaar, wind tegen. Maar het is droog. Hij plast; ik doe langzaam 2 rondjes ‘berg’. Dan wind mee en verhard terug. Ik neem de modder, hij de plas, ik de foto.

Dan door het bos terug. Ik heb het iets minder makkelijk. Stomme viaduct over, maar het is tenminste droog. Buiten. Wij zijn zeiknat. Maar ik hoef niet naar de wc! Wonder op dit moment in de maand! Door het park, 8km vollopen (V een stukje eigen tempo) en dan douchen. Alles is zeiknat. Maar het was Leuk!!!!!
Ik eet pannenkoeken en bel A s avonds. Ze snapt het een beetje. Het is mijn 🕳️ maar ik ben niet de enige ‘deprimist’

28 September – Zwemmen

Overdag verveel ik me. Het huis is schoon, alles is gestreken. Wat doen mensen die niet hoeven te sporten? Het regent. We gaan wel zwemmen vandaag.

tjongejongejonge…. Dat zwemmen was echt een TVA-actie en -gevoel.
Wat opgefokt omdat we laat waren door Vincent.
En toen ook nog een kat-opmerking en drukte. Anyway: het begon al sneu. Ik ging in baan 3, want maar 4 mensen. Ik zwom 100m in met achtje. Dat ging lekker! We moesten van trainer Cor B 6×100. Zone 1 en zone 2. Rustig en ietsje minder rustig. De dames voorop. ‘Ik ben niet zo snel hoor vandaag’ zegt ze nog. Achter mij R en DS. Zone 1-1:46. Zone 2 ging niet langzamer. Toen kreeg mevrouw last van d’r arm en ging het tempo er even uit tot boven de 2 minuten. ‘Ik-ben-niet-zo-snel’ ging voorop. Ik weiger. Ik hield haar met haar keerpunt bij. Mijn zwemsnelheid is wel prima dus. Maar zone 1 zat op 1:53 en zone 2 onder de 1:50. Dat is niet mijn rustig of ietsje sneller, dat is vet doorzwemmen. Toen twee keer zone 3. Ik wilde dat ik in zone 3 1:30 kon zwemmen!! We moesten 4×150 doen. Zone 1 en 2 afwisselen. En toen deden ze allemaal flippers aan. Ik zwom op mijn hardst, niks zone 1 of 2. En ze gingen snoeihard voor me weg. Zelfs zonder treintje zwom ik in mijn uppie nog rond de 1:50. R bleef achter me en DS ook, maar ik trok het nauwelijks. En ik wist ook dat ze me in de 200tjes zouden gaan lappen. Daar paste ik voor. Ik deed de 50jes zone 3 nog en ging terug naar baan 2. Hoop commentaar, maar ik ‘moest maar doen wat ik zelf wilde’. R snapte het prima. Ik zag dat zij en DS later moesten afhaken. Ik zwom lekker 50m achter I, heerlijk kalm de hartslag tot rust laten komen. Ik hoef me niet stuk te zwemmen. Toen deed ik de 50jes wel te snel voor baan 2. De 200tjes ging ik voorop en dat ging echt een stuk kalmer rond de twee minuten. Zone 1 net erboven, zone 2 net eronder. Het voelde beter. Ik kon op de slag letten, voelde meer controle en ik was bij I en R en een lieve startster meer dan welkom. Moest RO ook zijn best doen! En dan zwem ik wat rustiger als ik achter de startster hang, who cares. Ik deed nog 100m zonder achtje en dan zit ik ruim boven de 2 minuten. Ik heb goed getraind hoor en flink gezwommen, maar het was ook stom op deze hanige manier. AA sprak me lief aan. Dat ze me wel snapte en toch bleef ze herhalen dat zij het wel knap van me vond. We kletsten in de douche met de startster. En in de kleedkamer met DH, die echt een knuffel verdiende. Ik vond het echt een hoop TVA-gedrag en haantjesvertoon. Ik heb geeneens een foto.

29 September – Trailen en Fietsen.

Mooi weer, overzichtelijk gezelschap met 8 (en in het begin 10) mensen, mooie route en heerlijke natuur. En het meest geweldig: 2 gellies weggewerkt EN NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Helemaal blij daarmee. Ik pikte HB op het laatste moment op, die rust is heerlijk en ik voel me best prima goed genoeg.

Veel mensen, maar: ik ben piano gaan spelen (Prospero) en dat werkte ONWIJS goed. Eerste 2km met ene Luuk de brug over, toen een paadje gemist en weer achterop.

En daarna weer even wennen aan het trailen met de boomstronken en alles. Ik lette niet op het tempo. En een beetje op de route. Ik heb met PaL gepraat en R verteld dat ik hem een l*l vond bij de Challenge (“blijf goed eten en drinken”) en hij moest er hard om lachen.

De hei over met de vriend van ene Fenna en verkeerd lopen.

Toen raakten we Luuk en HB kwijt. Lekker door het bos met PaL. Wat een fantastische man is dat toch. Bergje op. Even wachten, even eten, fotootje. Dan weer door het bos slingeren en soms even zoeken en wat kwebbelen en soms ook even niet kletsen en wat harder vooruit lopen en mijn eigen ding doen.

Wonderlijk dat mijn lijf dit moeiteloos kan. Nou ja, ik heb last van mijn linkerbeen: kuit stijf, knie binnenkant op spanning en alles zit vast. Nog een bergje. Ik heb de Sijsjesberg gemist. J is best oke en L van R zeker.

Achter PaL aan de hei weer over en toen had ik een lekker tempo. Die jellies werken wel. De brug weer over gaat op karakter. Ik moet naar boven en mag dan genieten naar beneden. Maar niet stoppen! En toen ging ik er alleen vandoor, de rest dacht dat ik fout liep.

Ik stopte nog bij de runderen, maar ik zag ze niet meer en ik ging alleen door voor de laatste km. Ik vind het tempo prima zo, heb erg genoten. Balen dat Joyce niet meer mee kan, dat doet me erg verdriet. Napraten en met die lieve JL kletsen. Maar dat PL me zonder aarzelen wil helpen, maakt alles goed. Dat brengt niet de problemen uit de wereld (te weinig tickets/medailles of de timing). Ik hou het bij 15km, in verband met linkerbeen en omdat het niet hoeft. Met HB naar huis gereden en thuis frikandellenbroodjes gegeten.

MvdB vroeg of ik meeging, maar toen moesten de frikandellenbroodjes nog gemaakt worden. Zij ging vooraf een stukje en pikte me op. Racefiets, supergezellig en ik hoef dus niks.

Mijn been is gevoelig, maar dat is niet ernstig. Ik trap best een hoge cadans en we kletsen. Ik trek me van niks iets aan: tempo interesseert me niet en ook niet of dit wel goed is. Ik vind het een beetje stoer van mezelf dat ik nu toch weer buiten fiets, maar vooral heel erg gezellig om samen te kletsen. Op de Trekweg wel wind tegen en veel drukte met auto’s en dat drukt de cadans. Ik vond het na een uur wel mooi geweest en had ook geen zin om langer of verder te gaan. Weer die vraag: waarom zou ik. Ik vind alles best. Dit heb ik toch ook weer lekker meegepakt! Heb ik van de week toch 6 uur en 40 minuten weer aan triatlon gesport. (plus 2 uur wandelen)

Qua triatlon ben ik nog niet trots, het komt ook niet meer. Ik heb de berg helemaal beklommen vanaf februari van dit jaar met alle wedstrijden, trainingen, afzien, stress, doozetten en alles en toen kwam ik na de hele triatlon boven en had ik van het uitzicht moeten genieten, maar het is bewolkt. Niks geen uitzicht, niks geen beloning. Het was gewoon mistig om me heen. Ik hoor alles wel van iedereen; de trots van anderen, de verbijstering, de bewondering, maar ik sta een beetje in de mist te kijken naar… niks. Geen uitzicht, geen ‘beloning’. En niemand ziet de berg onder me. Daar vertel ik dan wel over, maar die zit in de wolken; die hele berg aan ervaring, belevenissen en wat tot de top heeft geleid. En nu ga ik weer naar beneden en klaart het op. Daar is meer zuurstof en meer lucht. De mist verdwijnt tussen de bomen. Terug naar trailen, beetjes trainen en minder sportverplichtingen.

Ironmanblues

In de eerste weken na een Long Distance lijden triatleten ook vaak aan een ziekte die bekend staat als de “post-Ironman blues”. Een dergelijke depressieve stemming heeft waarschijnlijk dezelfde oorzaak als bij overtraining, waarbij de neurotransmitters van de hersenen verstoord zijn en het humeur beïnvloeden. Verondersteld wordt dat dit een manier is van je hersenen om je te ontmoedigen jezelf nog een keer zo ver uit te putten – en in dit geval, je volgende Long Distance te doen.

https://3athlon.nl/wat-krijgt-je-lichaam-tijdens-een-long-distance-te-verduren/

_{(overigens ben ik blijkbaar 1 van de weinigen die daar last van heeft,}

_{gezien het aantal mensen wat zich alweer inschrijft}

_{voor de volgende hele triatlons of andere wedstrijden)}

Zondag 15 September. Ik dacht vanmorgen: goh, het is toch de 15de geworden. Ik slaap nog slechter dan de afgelopen week! Er zijn teveel indrukken die blijven hangen, teveel spieren die pijn kunnen doen, ik moet plassen en daar zit nog steeds bloed bij. Ik heb geen honger, of slechts een klein beetje, maar ik heb knallende koppijn als ik om 7 uur voor de tiende keer onrustig wakker word. Ik loop lastig naar de WC voor een paracetamol, maar slapen kan ik niet meer. Er zijn natuurlijk heel veel mensen die een topprestatie geleverd hebben en dat wel meteen aan de grote klok moeten hangen op social media. Ikke nog niet hoor. Het enige wat ik deel is die stress voor de wedstrijd. Niemand minder dan ES reageert weer. Grappig genoeg zijn de mannen trotser dan ik op mezelf ben. Zoals altijd. Het moet even indalen.

Wat mij echt wat doet, is een reactie van een collega in het algemene Social Schools kanaal. Die collega doet ook triatlons (maar nooit een hele) en vindt mij van grote klasse. Ongekend. Collega JM plaatst zijn foto’s en filmpje en vraagt me hoe het gaat. MvdB informeert ook al op tijd. Ik wil eten, maar heb pas rond 10 uur ofzo kracht om op te staan. En dan heb ik na een paar happen alweer genoeg. Ik ben stijf en ik wil fietsen met Rob. Vincent is naar het werk vandaag. Alles voelt wankel en raar. De foto’s zijn alles van buiten, maar zoals ik het hier heb opgeschreven is het van binnenuit, wat ik heb gezien en gevoeld.
Rob maakt zijn fiets in orde en eigenlijk wilde ik naar de schommel, maar dat is midden in de stad en dat kan mijn hoofd niet. Dus we gaan naar de Praambult en terug over de Ibisweg, zoals we elk jaar doen. Rob heeft een e-bike, maar de E voegt niks toe. Die trapt net zo hard als ik. Of harder.

Ik kan nog wel prima fietsen. Niet hard of de berg op, maar mijn benen fietsen liever dan dat ze stilzitten. Ik voel de pijntjes wegtrekken en ik geniet van dit tochtje. Ik zou het geweldig vinden als we vaker samen gaan fietsen, dat Rob kan meekijken. Er bleken toch wel Dixies voor de vissers te staan, maar niet meer zoveel! Op de Ibisweg zijn de borden al weggehaald en de post is opgeruimd. De 3 afvalcontainers vol bidons staan er nog. We hebben wind tegen en voor Rob is dat teveel. Hij heeft het zwaarder dan ik. Dat is zo gek voor mij, maar hij fietst bijna nooit en heeft ook geen hulp nu. Ik vind het niet erg dat we langzaam gaan, maar ik vind het rot voor hem. Ik heb de kracht prima, maar een bidon pakken is wel wankel. We gaan de brug over naar de Trekweg. Naar beneden is leuker. Trekweg nog en dat is de kortste weg naar huis. We komen de heren aan het hardlopen tegen, waaronder Manuel. Na 20km zijn we weer thuis. Voor mij een eitje en ik voel me stukken beter, maar Rob wil alleen maar op de bank liggen.

Ik heb er wat eetlust door gekregen. De pindakoekjes die mijn superlieve collega voor mij heeft gemaakt, komen nu van pas! Ik ruim op, bel met mams, hoor niks van mijn zus, app wat rond met een boel mensen en ga douchen. De schade: ik ben moe. Ik ben onrustig in mijn hoofd. Ik heb de zon in mijn gezicht. Ik heb een verstoorde eetlust. Ik heb 1 schuurplek in mijn nek. En Dat Is Het. Nauwelijks meer pijn in de spieren, geen moeite met trappen, armen geen last meer van, geen pijnlijke voeten, ik kan gewoon wandelen. We maken de dag af met een hamburger bij de snackbar. En ik schrijf dit af. Dat geeft rust. Nu ligt het vast. Is het verwerkt. Nog een nachtje goed slapen en ik kan weer trainen hoor, haha 😉

16 September – alles moet weer op orde komen, wandelen dan maar!

Ik slaap beter, maar ik ben nog niet uitgerust. Mijn spieren zijn weer zo goed als gewoon, alleen mijn rechterbovenbeen, daar zit een knoop in. Ik had mijn werkdag gewisseld met vrijdag, maar ik maak er een vrije dag van. Ik ben teleurgesteld dat ik van een aantal mensen niks of wat weinig hoor, maar mijn collega’s vormen het tegenwicht: zelfs van mijn collega’s in India krijg ik het supercompliment dat ik een Superhuman ben en mijn manager stuurt een appje. Ik sta op, eet weer wat en ik wil het verslag afmaken en mijn telefoon opruimen. Ik ben vandaag nog net zo moe. Het is maar goed dat ik niet werk! Ik heb grote problemen met mijn telefoon en het geheugen en besluit mezelf van mijn spaargeld een nieuwe kado te doen. Als we die ‘s middags in de stad gaan ophalen, blijkt hoe vermoeid ik nog ben: ik loop trager dan anders en ik kan alles maar moeilijk bevatten en verwerken. Ik haal nieuwe visolietabletten terwijl er nog een doosje is. Ik snap dingen iets minder allemaal en heb het minder op een rijtje. Ik heb erg veel moeite met verwerken vandaag. Soms lijkt het opeens veel erger dan gister en allemaal ook veel moeilijker en dan ben ik opeens kapot moe. Maar de telefoon inrichten lukt en dan heb ik ook weer een normale stoelgang. Ik schrijf maar een stuk op Instagram zonder dat ik rep over tijden of een PR.

Er staat eindelijk een keer wat een enorme doorzetter ik ben. Ik werk mijn verslag bij en ben heerlijk bezig met de telefoon. In de loop van de middag komt mijn stoelgang weer op gang en dan voel ik mij al beter. Daarna komt ook de eetlust weer normaal terug. Het daalt nog niet in dat ik iets geweldigs heb gedaan, want in mijn beleving kan iedereen twee dagen na de hele triatlon toch weer denken aan de volgende en gaan hardlopen? Rob verzekert me dat het niet zo is. Gister waren er een paar meiden (met enig overgewicht) die uit het niks, zonder noemenswaardige training, 22 km getraild hebben. Ja, ze gingen langzamer dan ik, maar daar tegenover bestonden hun traininkjes de bootcamp en de wandelingen met de hond. Ik denk dat zij vandaag veel meer last van hun lijf hadden dan ik gister had! Dat is wat ik getraind heb: fysieke mega-kracht. En dat op mijn vijftigste. Ubergezond zijn: het is raar voor 2024 en bij de Weight Watchers al helemaal onbegrijpelijk: hoeveel beweegpunten ik krijg en hoe weinig reacties.

We zijn ‘s avonds even gaan wandelen en ik merk dat een beetje beweging beter is voor mij dan rust (al zou even goed slapen wel helpen). We proberen de Garmin punten te doorgronden. Ik ben door een marathon (8 punten gescoord), 100 mijl fietsen (ook 8 punten), 15km lopen (4 punten) en 5km (1 punt) lopen en het hele stappendoel te halen in Level 7 gekomen na 1260 punten.

Geen idee waar het vandaan komt! Het wordt donker, maar het is niet koud. Even lekker de benen strekken samen bij de volle (super)maan!

17 September – Wandelen naar de pedicure

Het is vreselijk vandaag. Het is volkomen duidelijk dat iedereen -werkelijk iedereen- met zichzelf bezig is. En dan kan je investeren wat je wil in kaartjes sturen en belangstelling tonen, maar niemand die iets terugvraagt. 1 of 2 mensen. Als ik begin met vragen hoe het hun gaat. Iedereen kan natuurlijk alweer alles, want het zijn triatleten en die staan maar heel kort onder de goden, maar zelf uittellen hoeveel vrouwen er meedoen, is een te grote opgave. 14% van de finishers op de hele, 1 op de 5 bij de halve.

Maar ja, ik voel mij totaal niet goed genoeg. Veel te langzaam voor iedereen die met gemak sub 12s doet. Gelukkig is de blog af! Ik kan morgen weer verder. Ik krijg de indruk dat ik maar niet meer moet zeuren. En moet het er maar niet meer over hebben. Ik heb een triatlon gedaan en nu moet ik weer gewoon werken en mijn huis schoonmaken en normaal doen. Fysiek is het helemaal prima. Geen vuiltje meer aan de lucht: ik eet en snoep weer, ik heb nergens pijn, maar mijn hoofd is in mineur. En het ene moment wéét ik dat ik een topprestatie heb geleverd, maar binnen 5 minuten kan het omslaan naar regelrechte zelfmoordneigingen. Ik slaap dan ook superslecht en ontzettend onrustig en dat helpt absoluut niet mee. En dat ik niet kan hardlopen omdat het slecht is voor me helpt ook al helemaal niet mee.

Savonds nog een keer gewandeld om mijn medaille te showen bij de bootcamp en een kilometer gerend ook. Dat kunnen mijn benen. Mijn knie dacht wel even wtf, maar legde zich erbij neer en het was goed voor het hoofd. Ook te realiseren dat daar vier bootcampers staan die verbijsterd zijn over de afstanden. Vincent liep mee en dan lopen we terug en ineens flippert het weer naar down-gevoel en dom en lastig. Gelukkig informeert KH uit zichzelf hoe het gaat en leest mvdb met plezier mijn blog. KH heeft met haar coachees al weer gesproken! Ik vond het moeilijk om een reactie te vragen bij de trainster en dat zij dan zegt dat ik echt wel trots moet zijn — way too Late. Het zit er nog niet in.

18 September – een wandeling met de collega’s en lekker veel werken!

Lekker gewerkt, tegen de verwachting in! Goeie afleiding. Er gebeurt ook veel en ik kan het best volgen en opvolgen. Ik was bang dat ik nog te verdwaasd zou zijn, maar dat valt mee. Het is ongelooflijk dat mensen zich niet kunnen voorstellen dat je op 1 dag zoveel kunt sporten. Blijkbaar hebben ze dan ook geen last gehad van mijn trainingen. We gaan al vroeg wandelen. De brandoefening vermijden! Zodat we niet 19 verdiepingen met de trap af hoeven. Even kijken met de collega’s en uitleggen op de Esplanade, waar alles behalve het trapje alweer is opgeruimd. Snap de prestatie nu een klein beetje. Ietsje beter geslapen. Niet meer zo van slag. Wel vreterig. Gewicht 69,2 thuis, 68,9 bij dietiste. Ik ben wel degelijk afgevallen, maar het lijkt nu vocht te zijn en geen vet. Sommige mensen maar laten appen. Veels te laat. Die gaan me nu vragen hoe mijn zomer was. Ik kan niet teleurgestelder zijn. Ik maak een post over de tijd en hoeveel PR’s ik heb gehaald. Op Instagram laat ik niemand reageren, maar op Facebook lukt dat niet. Dus krijg ik (veel) onnodige reacties dat mijn feitelijk opgeschreven verhaal zo mooi is. Dit zijn FEITEN mensen, tijden: dit is voor mij totaal niet wat die triatlon was. Ik heb ‘m beleefd, gevoeld, genoten en overwonnen. Kan mij het schelen dat ik een uur sneller was. Blijkbaar is dat toch echt het enige wat telt.

19 September – IronmanBlues – To The Max

Ik slaap niet. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk ook helemaal niks kan en de afgelopen maanden ook niks heb meegekregen van het leven. Het is nodig om dat elk uur even opnieuw te overpeinzen blijkbaar en ondertussen is het koud, zweet ik het dekentje weg, krampen mijn spieren en moet ik uiteraard een keer of wat op om te plassen. Ik ben misselijk en vooral heel erg ongelukkig. Klaar met triatlon. Ik doe het gewoon niet meer. Piano spelen, lezen, het huis blinkend schoon houden: er klinkt niks mis mee. Dat moeten vrouwen van 50 doen. Alleen als je heel goed bent, moet je gaan sporten.

Zo’n slechte nacht -alweer- wreekt zich. Ik ben overbelast volgens Garmin, de HRV is roder dan rood en ik wil gewoon niet meer. Het is toch niet erg als ik vandaag ophou? Maar dan moet wel eerst de website van de PIT (een organisatie) af. En ik moet vanmiddag mijn verontschuldigingen overbrengen aan de klant die te lang heeft moeten wachten. Ik heb geen zin om met iemand te communiceren op whatsapp. 1 Iemand heeft wat steun nodig, maar de rest wil ik niet eens ergens over hebben.  

Kortom: ik voel me heel erg depressief, down en ongelukkig. Ik voel me vies en stom. Ik eet slecht en voornamelijk koekjes. Compenseer met salade. Die niet echt lekker valt.

Het bestaat echt: Ironmanblues. Mijn hersenen beschermen mij om zo’n uitputtingsslag nogmaals aan te gaan. Maar waarom heb ik het dan meteen zo fataal en hopeloos? En ook dat zie je niet aan de buitenkant en zul je ook niet horen. Thuis kondig ik aan de fiets te gaan verkopen. Ik meen het.

Ik kom nergens toe en doe alleen de dingen die ik moet doen. Ik registreer, maar dan wel alles wat mijn collega tussen de regels door zegt ook. En ik zie overal tegenop. Vooral een heel lang weekend.
Mijn hoofd zegt zoals altijd: “fietsen, naar buiten, nu kan het. Ga een half uurtje lopen, je knapt er van op! De anderen kunnen het ook, doen allemaal alweer mee en trekken zoveel mogelijk aandacht. Je moet de half uur per dag-streak toch volhouden!” Maar ik doe niks. Ik sport niet, op en neer naar de AH is genoeg. Soms is de dag overleven net precies wat binnen de mogelijkheden ligt. 

‘s Avonds wordt het ietsje beter, maar ik laat de fiets lekker staan en de hardloopschoenen wachten ook maar. Misschien gewoon tot nooit meer. Ik vind dat een prima idee!
Ik spoel de “gevangenisnummers” van de tattoo af en lees een boek.

20 September – laten we het ouwe karkas weer opstarten…

Ik slaap zomaar 5 uur achter elkaar! Daarna een uurtje niet, maar het voelt wel beter. De rusthartslag komt ook weer op orde. Niet dat ik trots raak ofzo, of tevreden of dat ik mezelf geweldig vind; dat zou wel heel wonderlijk zijn. Ik ga eerst de woonkamer schoonmaken. Dat hoort zo. Huishouden en schoonmaken: dat wordt gewaardeerd. Dan heb je je leven tenminste op orde. Toen hardlopen. Ging aardig. Begin even wennen, een km of 2/3. De eerste kilometer zeker weer zoeken naar een soort ritme en in de tweede kilometer zit het viaduct en dat omhoog lopen is echt zwaar voor mijn benen. Dan voelt het als lood. Het waaide best hard en het is warm. Hartslag wat aan de hoge kant. Ik genoot wel van het rondje Oostvaardersplassen. De kleuren zijn mooi. De stilte prettig.

Toen moest ik weer. Ik dacht eerst op 3km te gaan in het bos, maar ik liep door tot het centrum, waar de WCs wel open waren, maar afgesloten van water. Ik zag de ene WC die vol lag en ging snel naar de andere, maar die kon ik dus ook niet doortrekken. Supergoor. Gemeld in het centrum, vond het vervelend en vies. Ik liep naar het bankje en zat daar even.

Ik loop gewoon lekker door na 5km en geniet daarna in het bos echt. Kilometer 6 en 7 gaan zelfs op een aardig tempo! Dan loopt het weer soepel.

Stik d’r allemaal in. Ik heb van mijn benen geen last, ik hoor de vogels en de krekels en ruik de herfst. Ik zie de kikkers en hou dit gemakkelijk vol. Na 8km hou ik bewust wat in, maar ik maak de 10km vol. Misschien stop ik voorlopig niet met hardlopen. In het bos. Misschien. Waarschijnlijk.

Na het eten en het stofzuigen van de bank gaan we fietsen, Vincent en ik. Hij moest een uur fietsen en ik wil nog naar de schommel. Vandaag lukt het me eindelijk de meest prikkelloze route samen te stellen. De tijdritfiets staat nog klaar. Mijn knieën hebben wel enig protest. In de stad zit er stukken minder tempo in, veel onrustiger en veel bochten. Accepteren maar. We kunnen niet zo vaak naast elkaar fietsen, want het is overal druk. Ook op mijn prikkelloze route achter het kasteel langs.

We rijden de Floriade op en daar is de schommel hoor.

Heerlijk om daar te zitten, te drinken en met veel gekraak te schommelen. Dan laat ik Vincent al fietsend de route zien. Heel raar om langs het trapje te fietsen op de tijdritfiets en over de vlonders. Ik vertel hem waar de post stond, waar ik wandelde (vaak!), het slingerpad lijkt op de fiets nog langer. En dan weer terug over het mega-irritante pad komt e fietsen met veel te veel kuiltjes. Ik heb nog niet gezien waar de popjes van gemaakt zijn. Daar stond de man met de bel, hier stond de post en nu… kunnen we niet meer achter het Weerwater langs, want het pad is blijkbaar afgesloten. We rijden terug en langs de snelweg. Dan daar maar richting de stad, maar ook dat kan niet. Daarom is het dus zo druk achter het kasteel langs! Ik word moe. Mijn benen zijn moe en voelen zwaar en ik vind het lastig een route te bedenken, maar we weten ineens dat we toch terug kunnen! Vincent wil over het Spoorbaanpad. We fietsen dus langs de wisselzone, die nu alleen nog een herinnering is. En dan binnendoor naar station Parkwijk. Ik voel dat het lastiger wordt om de concentratie vast te houden. En het tempo ook. Maar vooral die concentratie is lastig, want er zijn veel fietsers en in inhouden en inhalen en inschatten. De bruggen worden volgende week afgesloten. We gaan over de Evenaar. Het tempo is er echt wel uit, maar het maakt niet uit. Achteraf wel, want iedereen fietst natuurlijk alweer kei-hard en ik haal net 23 kilometer per uur. We maken 30 kilometer vol. Kan ik eindelijk in de douche. En de kattenbakken doen. En na het eten ga ik lekker even zitten en Candy Crushen. Daarna doe ik de bovenverdieping ook nog. Ik voel me wel een stukje beter. Ik pak de draad vast wel weer op. Hou de fiets nog even. Communiceer weer een beetje, maar ik reageer niet op alle goedbedoelde adviezen en wat ik zou moeten doen of voelen. Het is er gewoon niet. Ik heb hard gewerkt, getraind en geleefd om een hele triatlon te kunnen doen en nu heb ik het gedaan en ziet iedereen een soort van geweldig eindresultaat. Behalve hier thuis, blijken zelfs de mensen die wel gezien hebben dat ik veel heb gedaan en gelaten dat als ‘doodnormaal’ te beschouwen. Alle andere 425 atleten die sneller waren, knallen weer lekker verder op hun extreme tempo’s die nauwelijks afwijken van het wedstrijdtempo en zullen dit weekend wel weer meedoen aan de Dam tot Damloop of moeiteloos zelf 15 kilometer op 5 minuten per kilometer lopen, maar ik klungel en ploeter gewoon een beetje op mijn eigen kunne verder. Dat is nou eenmaal geen top, geen heldendaad, weinig prestatie. Dan moet ik naar de Dixie, stop ik bij de schommel en ga ik voorzichtig de stad door. In de hoop dat ik nog een nachtje goed kan slapen!

21 September – Zwemmen bij de TVA

In baan 2 achter knul en een man die in baan 4 hoort. Voor S en D, die wel in baan 2 horen.
Alles met achtje en een nieuwe bril, die niet zo goed zit als in het buitenwater blijkbaar. Mijn eigen ding doen:

300 inzwemmen
4×50 waarvan 12,5snel 1/2/3/4 stukje
4×100 eerste, tweede, derde, vierde baan snel
4×150 1e, laatste, 1e, laatste baan snel
4×200: elke keer 50 snel verleggen ik deed 2x en maakte 2000vol
Lijf werd moe, hoofd werd weer gevoed door allemaal geweldige andere triatleten die opscheppen en kakelen. Ik zwom wel snel, onder de 2 minuten.

22 September – Fietsen nu het nog kan met dit weer.

Het hele huis is brandschoon, alle was gedaan en vanmiddag een verjaardagsverplichting. Ik heb gekozen om nu het nog lekker weer is te gaan fietsen in plaats van strijken. Lekker genoten. Koetjes, over de afgesloten Vogelweg rijden, muziekje op. Lekker een beetje buiten zijn. En van de omgeving genieten en de lege zondagochtend.

Dat is wel echt genieten! Lekker foto’s maken enzo. En een beetje tempo met wind mee (maar zeker niks om over op te scheppen).

Ik mis niks aan de Dam tot Dam loop. Ik zou prima 16km kunnen hardlopen, maar de drukte er omheen….. ik denk dat ik daar afgevoerd door had moeten worden.
Nee, ik vreet teveel op de verjaardag en voel me -zoals tegenwoordig vaak- te gezond voor deze tijd.
Ik hoorde dat ‘anderen’ (lees: KD bijv) bereveel energie overhouden nu ze nog maar 6 uurtjes hoeven te trainen. Terwijl ik op strava slechts 4 uur tel: een paar keer eerder stoppen met zwemmen en 1 keer een stukje lopen. Ik doe meer! Misschien niet in de tuin en met koken, maar schoonmaken en alles op orde brengen.
Annemarie reageert eindelijk wat begripvol door te erkennen dat ik een heel seizoen scherp ben geweest op fysiek en mentaal gebied, dus dat de rust nu moet en mag. Beetje net te laat, maar het helpt wel ietwat.

Ik slaap nog steeds slecht, hooguit 3 uur achter elkaar. Ik leg me er bij neer dat ik over de hele triatlon niet meer trots of blij ga worden, maar dat het voelt aan als het laatste vinkje ✅ van de reeks. Als het resultaat van alle trainingen, niks meer dan dat. Iedereen die zoveel traint als ik, zou het kunnen, zo voelt het nou eenmaal.
Het enige wat ik bijzonder vind is dat er relatief erg weinig vrouwen de hele triatlon in Almere hebben volbracht. EK en open series samen maar 80. Van de ruim 650 deelnemers. (Merendeel wel sneller hoor dan ik)

‘s Avonds tel ik het strijken mooi eens even mee als krachttraining met de opmerking: Het hele weekend gebruikt voor het huishouden: op vrijdag de woonkamer schoongemaakt, de keuken, opruimen, de bank zuigen, alle toiletten en de kattenbakken. Ook de slaapkamer en de eerste verdieping gedaan. Badkamer wat sneller, maar alle trappen wel goed gedaan. Ook het onkruid uit de tuin gehaald. Deze keer tussendoor wat gesport: gerend, gezwommen en gefietst. En 2x een sociaal bezoek: een leuke zaterdagavond en een zondagmiddag-verjaardagfeest. En zaterdag alles gewassen: al het beddengoed, de wasmand leeg. Vandaag pas gestreken. Dus zo doen mensen dat die geen slopend sportprogramma hebben. 1 weekend oke, maar ik vind het niet echt boeiend om volgend weekend weer te gaan schrobben. Al trekt sporten me ook nog niet echt aan.

23 September – Een stukje wandelen met de collega, meer zit er niet in.

Een wandeling met JM door een rustig centrum. Werk: dat kan ik bevatten. En toen in de trein aan laten staan, het wandelen. Toch een half uurtje willen halen. Een brokje ambitie blijft er hangen, maar 95% is onbereikbaar ver weg.

Op het werk hartstikke goed en blij. S avonds echter valt alles stil en om. Fase verder: ik wil niet meer sporten. Helemaal niet. Wel bewegen en buiten zijn, en leuke dingen zien en zo, maar ik kan het lijf niet meer aanzetten. Het hoofd wint. Maar trots, blij, tevreden: dat komt nog niet in het hoofd voor. Ik ben blij dat mensen de blog goed vinden. Maar het lijkt alsof dat in de verkeerde taal wordt gezegd. Een soort echo. Het duurt wel lang. De sport-depressie. De ironmanblues. En ik ben M O E. Niet te bevatten moe. Heb veel slaap nodig, maar dat blijft moeizaam. Vaak wakker, onrustig.

1 September Vincents Ironman 70.3 in Duisburg en zelf een heel klein stukje van Duisburg genieten op hardloopschoenen

Ik heb de wandeling opgenomen als beweging. Eerste stuk van de dag niet, van de auto naar de wisselzone. Ik was er rustig onder, ik hoef niks te doen. Wel superslecht geslapen op een bank en benauwd. En om 6 uur op. Nadat Vincent klaar was met zwemmen wandelen aangezet en hem op de fiets zien vertrekken en toen naar de auto toe en terug. Het was toen nog lekker weer! Nog een keer hem zien op de fiets en dan een uurtje zitten en eten.

Het werd warm. Ik zag hem op de fiets en stond lange tijd mensen aan te moedigen. Daarna naar het loopparcours bij km1/3,5 en daartussen in op en neer. En dan ook weer wachten tussendoor! Toen was het wel heet. Niet moeilijk, maar warm.

En dan de finish. Wat geweldig. Hoe trots kan je zijn. Dan weer wachten en naar de wisselzone teruglopen. Ik heb m daar geloof ik uitgezet. Of al eerder. Ik was de zon een beetje zat, maar we zijn nog naar de auto gelopen. Ik was moe dat wel.

Ja ik was moe. Ja er moest opgeruimd en afgewassen. Ja het was stikheet. Nee ik had geen zin. En nee, er stond fietsen op het schema. Maar ik GA. Ik wil, misschien kan ik na vrijdag wat en ik ben geen watje. Route via Garmin. Het ging prima. Het lopen in de hitte. Even genieten van het buitenland. Stoplichten. Treintunnel. En dan.. Ironman! Naast de roeibaan waar het origineel zou plaatsvinden.

Inderdaad verbouwingen. Gaaf stadion. En weer door. Veel schaduw en bos en onverhard. Tempo wat oppakken. Langs het water en de drukke stranden. Even ik en het hardlopen.

Dan het stadion. 🏟️ hoe gaaf! Ik hoor het! Ze starten net. Wat een sfeer. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daarin verliezen. Terwijl ik er ver buiten sta zelfs.

Het bos weer in! Ook. En dan een duitse weg licht omhoog in de volle zon op het asfalt.

Anke houdt vol. Kan alles zowat. Blijkbaar dus. Fysiek van ijzer. Op ervaring al gepokt en gemazeld. Om het kerkhof heen. Saai, maar het is kort allemaal. Ben geen watje en loop gewoon. Niet fiepen. Dadelijk opruimen en in de auto zitten. Afspoelen van het zweet eerst. Maar eerst nog langs de Duitse huizen.

En terug in de Nibelungenstrasse. 5km netjes vol. Prima voor wat er nu lukt na vrijdag en dit weekend. 25k stappen. Ook met genietpauzes net onder de 7 met 6:58. Alles qua tempo is goed zo. 32 graden! En dan meteen door: afspoelen in het te kleine bad, inpakken, naar huis rijden, de was, friet eten en opzien tegen de komende week (regelen van een school, mid year review, drukte!) Het leven gaat te snel. Je kan nergens bij stilstaan of op terugkijken of van nagenieten. Past niet meer anno 2024. Op. We moeten door. Maar dit loopje was van mij! Heb ik even enorm van genoten.

2 September – de NPW triatlon, omdat….

Omdat Vincent dan zijn medaille kan showen
Om het zwemmen in een groep nog even te oefenen
Omdat ik me moe voel en niet lekker (!!)
Omdat ik níét naar de drukke, dikke bootcamp wil

Omdat het kan dus

Zenuwen wel ja. Dit gezelschap 🤮 De hele tijd wie er eerste ligt en zo. Ontspannen had Annemarie gezegd. Niet uitsloven is zo moeilijk hier!

Zwemmen ging top. Navigeren geweldig. In iemands benen hangen, maar inhalen voor het trapje. Blij mee! 7,2

Wisselen dan. Kalm aan. Ik heb geen enkele haast.

Fietsen irriteerde me. ‘Je ligt eerste dame’. Boeie. Die andere 2 lopen veeeeeel harder. Drie dames. Ik fiets lekker. Lig prima.

Bochten en de rotonde ruk de pluk. Denk aan Kerry.

Jammer dat DdK alleen maar lek heeft gereden; ik vond er te weinig bloed bij. EK had me ingehaald. Zij moet proschema eer hoog houden. Ik moet heel blijven. Ik zag J van metafoor van vorig jaar, het werk. Bam. Die was niet oke. Lang over zijn naam gedacht. Metafoor. Bah bah bah. Relax! Dat ging niet meer. 6,9/7

Wissel 2 deed ik helemaal gewoon rustig aan. GN vroeg of ik mee ging lopen, maar ik wil mijn eigen tempo doen.

Rennen. Beetje zwaarder, maar ik deed sokken aan en mijn eigen tempo. GN en EK lopen toch veel harder. Heb ik geen zin in. ‘Trots op je anke’ zegt DdK als hij voorbij snelt. Ik vraag nog waarom. Maar als ik er over nadenk: omdat ik mijn kind heb opgevoed. En zijn lieftallige gezinnetje kijkt niet eens om de hoek! Rob is er wel bij 🥰

ik doe heel strak 5:15. Ik had 5:30 gewild. Gewoon rondje voor rondje joh. Beetje volhouden. Ik zie J van metafoor weer en dat slaat meteen op de peesplaat. Bijzonder hoe dat werkt, muscle memory. De kleuren zijn mooi. Sandra is leuk om te zien. Ik maak m lekker af op 5:15 gemiddeld. Allemaal prima voor mij! 7

Ik loop terug om J te spreken. Ik voel me goed. Hij voelt zich het mannetje. Mijn voet reageert, maar ik kom daar wel overheen.
Dit was beter dan de bootcamp. Dat zeker. Zoals al zo vaak denk ik: dit was de laatste keer
#enikhouhelemaalnietvanwedstrijden

We gingen nog even bij T en A langs, om Vincents trainer te bedanken. Wat een topmensen zijn dat toch. Als ze niet zo leuk waren, zou je jaloers worden.

3 September – de laatste lange training fietsen, een duurrit van 4 uur.

Waarom laat die kloteschool ons dagenlang wachten?!?! Wie snapt het nou niet? Ochtend verspild. Moe. Geen last van npw triatlon. (read that again) Erger me aan mensen. Kwil werken (doe dat ook een uurtje). Niet fietsen. Niet weer. Het gaat moeizaam. Alles. Alles is een bende. In huis en in mijn hoofd. Uit mijn ténen werkelijk, deze training. s Middags pas vertrokken, want we wachten weer op die kloteschool en een leerlingcoordinator die niks laat horen. Dus toen we eenmaal gingen, was de droge ochtend om.

Eerste stuk met Vincent die moeizaam uitfietst. Daarna alleen verder pushen en steeds denken: ik stop nú, maar rekken tot 35km. Toen moest ik echt plassen.

Dan met mezelf afspreken te blijven fietsen tot 70km. Met de muziek hard aan vond ik het nog geploeter. De cadans krijg ik dan niet goed. Dat blijft stoempen. En het eten en drinken was ook erg rommelig.

Nog een stopje bij het kunstwerk wat onwijs tegenviel, maar wel een gesprekje met een andere fietser. Na 80km werd het steeds minder. Geen zin meer, steeds minder kracht en animo. Ik moest bij Harderwijk een stukje over de weg, dat was wel grappig.

Na 90km reed ik de Knardijk op en ik was er helemaal klaar mee. Het was dat ik even snel thuis zou zijn op de fiets dan te bellen of ze me zouden ophalen. Het begon ook nog te regenen. Ik wilde eigenlijk gewoon in de berm gaan zitten te huilen, zo klaar was ik er mee! Maar ja, dat helpt niet he. Het was nooit eerder zo sterk. Tussen 90 en 95km dacht ik alleen maar: hoe-hoe-hoe. 100km gingen vol en toen met wind tegen en regendruppels op het vizier naar huis bikkelen over de ibisweg.

De laatste lange training, dacht ik keer op keer, dat hield me aan het trappen. Niet dat mijn benen moe zijn ofzo en het tempo is redelijk (de cadans ronduit slecht) en acceptabel voor een hele wat mij betreft qua tempo.

Maar ik ben het trainen gewoon zat en alle dingen in het dagelijkse leven ook, behalve mijn werk; daar geniet ik van! Al verstijf ik ook als ik aan het beoordelingsgesprek morgen denk. Maar ik bedoel dat gezeik met de school en certificaten en mijn huis is een bende en ik vergeet eten te kopen en de was blijft maar liggen en nu moet ik ook nog mijn fiets extra schoonmaken. En een goed voedingsplan. Ik eet wel gellies weg, maar 6 vandaag. En 1,5 bidon. Ik heb wel gekeken onderweg en genoten van de rust. 1 keer moest ik mensen inhalen en kwamen er twee oudjes tegemoet en ik kon wel versnellen, ging die meneer tegenligger zwaaien dat ik weg moest! Hij zou zelf ook kunnen inhouden toch… Ik voelde me over het algemeen al wat gepikeerd, vooral over de school. Nou ja, toch 115 kilometer uit mijn tenen en benen gehaald.

4 September – 1 Bak onrust, zowel buiten als in het zwembad.

Een hele slechte onrustige nacht.
Gevolgd door een nog onrustigere dag met VAVO’s en oplossingen in een stroomversnelling. Met doorlopend (leuk) werk. En leuke collega’s. Dat dan wel.
Een lastig gesprek qua mid year review vond ik, want de teamlead die ik afkeur omdat hij slecht sturing geeft, zat erbij en werd ongelukkig door mij. Vind ik rot. Mineur.

En dan snel naar het zwembad.
Druk en drukte en nog meer onrust.
In baan 3 met achtje training van G.
I kept up. Moeiteloos.
Inzwemmen iets van 350m
Dan 3×150 50bc-25rug-50bc-25school
Rug was drama vandaag. Disbalans
400m met versnellingen
6×50 snel heen, rustig terug
300 rustig met achtje
Nog een keer iets van 400 met meer versnellingen
100 wissel en toen had ik geen eens meer zin in uitzwemmen.
Garmin rekent veel te veel. Ook al een rommeltje.
Maar ik voel me niet goed. Dat heeft het bad in Poort op mij als uitwerking. Ik kan niks. Ik ben te min voor deze mensen. Dat wordt in het bad versterkt. Hoe goed ik ze ook bijhoud.
En ‘s avonds ben ik erg, erg moe. Van alles. Alles. Van de sneltreinvaart.
Van alles tegelijk.
Kan ik nog uitstappen?
Down Down Down Drown Drowning 🛟

5 September – Bootcamp die lekker was!

Op je plek blijven en heel veel easy oefeningen. Heerlijk! Was ik aan toe. Alles kwam aan de beurt: armen, benen, kuiten, bilspieren. Tussen Vincent en DvR in: dan kan de rest me gestolen worden. Vincent lekker showen met zijn medaille. Fysiek ga ik goed.

6 September – Duurrit van 2 uur om bij te kletsen en een kort koppelloopje

Alles voor Vincent is geregeld. 2 Vakken op de Vavo overdoen. Hij rijdt op dinsdag en vrijdag naar Harderwijk.
En als er dan opeens zo’n last wegvalt, merk je pas hoe zwaar het was en nu ben ik echt heel, heel erg moe. Maar die laatste trainingen doe ik ook nog hoor! Ik ga wel sporten, maar ik heb geen zin meer. Zelfs niet in hardlopen. Het gaat allemaal, maar niet meer echt van harte. Slaap al slecht voor de triatlon. Vind het eng, maar ik weet niet wat precies. Het gaat in mijn hoofd zitten. Hoe lang, hoeveel ga ik eten, wat ga ik voelen.
Ik ben samen gaan fietsen met Manuel weer een keer en moest nog even wat setup voor de fiets testen. Expres tegen de wind in op de dijk, want het lijkt er op dat we dat voor de kiezen krijgen volgende week.
Maar na de A6 was ik de wind zo zat, dat we richting terug gingen bij het natuurpark.

Het was vooral gezellig bijkletsen en dat vond ik echt leuk. Ik trok me maar niks aan van het tempo of iets. Totaal oninteressant. Ik fiets en ik maak 2 uur vol. Meer is het niet. We moeten een ommetje maken om de twee uur te halen en gaan lekker over de Knarweg. Het is druk met landbouwvoertuigen!
Vermoeidheid wreekt zich in een lage cadans.
verder kost het allemaal weinig moeite – Fysiek.
ik at genoeg gellies. De borden staan al klaar voor de triatlon!

Ik heb het gister ‘in the open’ gegooid op alle social media en nu wordt het wel opeens echt allemaal en dat is lastig voor mij. Geen verwachtingen hebben.
De fiets set up is goedgekeurd, ik heb geen last van de bak.

En dan een stukje koppellopen. Ik kleed me om. En dan maar weer zien wat de beentjes doen. Ging dat even hard! nou ja. Ik hoef niet op te letten, ik hoef geen zin te hebben, ik heb nergens moeite mee. Maar ik geniet er ook niet écht van. Ik maak met wat ommetjes lekker 5,5km vol na 55km fietsen vind ik dat wel mooi. Ik zweet peentjes. Maar ik heb verder nergens moeite mee. Al ga ik dit tempo absoluut niet lopen op een marathon. iets met 11 kilometer per uur. Nu is mijn taak heel blijven en zijn het maar 5 kilometertjes. Ik doe het voor de eierkoeken. Daar heb ik dan opeens zin in. geen aandrang, geen problemen verder met lopen of 2,5 uur sporten weer.

Nogmaals: fysiek zit het wel snor, maar dat koppie……… Het hoofd van deze ouwe taart rammelt en bubbelt.
Ik zie net in het schema dat het rustig moest gaan. Ik zet er maar bij: “oh sorry, het was niet rustig, maar het voelde heel behapbaar en het was warm. En ik wilde 5,5km vol maken. Het moeilijkste is dan de route verzinnen. Mijn hoofd kan dat effe niet (meer)”

7 September – Hardlopen – met marathontempo-blokken en ‘s avonds ook nog zwemmen

Klaarklaarklaarklaar….. zo klaar mee. Zo ontzettend geen zin meer. Mijn hoofd is doodmoe. Al die andere dingen die moeten gebeuren: fiets schoonmaken, een voedingsplan, huishouden: ik kán niet meer. Nou ja, mijn hoofd is óp. En ik slaap slecht, want die hele is me echt doodeng. Zoveel wat mis kan gaan, waar ik stuk aan kan gaan. Nu ‘iedereen’ het weet beginnen de pijntjes. Freaking weird dat de peesplaat irriteert.

En ik lig ‘s nachts maar te tellen: hoe lang ga ik lopen, hoe druk is het onderweg, haal ik de cut-off. Ik heb absoluut geen zin meer in trainen. Kan nu niks meer winnen, alleen verliezen. En waarom zou ik nog trainen als er mensen zijn met flink overgewicht die voor een halve marathon trail alleen maar wandelingen hoeven te maken met de hond? Of idioten die een week voor de triatlon een trailmarathon doen in de bergen? Dan is er nog de vrouw die vandaag niet meedoet aan de triatlon, want ze heeft gewerkt. En volgende doet ze ‘ook al’ een sprintje. Waarom ben je opeens een heldin als je zwart bent en een halfje ‘voor de familie’ doet, waarom zij wel en ik niet? Wat zeiken de wijven over de overgang waardoor er zoveel niet meer kan? Waarom haakt de een na de ander af op de hele en zegt er niemand -echt niemand- ‘anke, wat ben jij sterk’. Geen enkele moeder die máándenlang in spanning zat over een eindexamen. En dan is er natuurlijk nog het wonder met een spierziekte die als para-atleet de 5de hele triatlon doet. Ik ben de para die ineens hoort dat ik een hele moet doen zonder mijn eigen voeding aangereikt te krijgen.

Ik heb niet 1 keer 20 uur getraind in een week. Zelfs niet als ik alle wandelingen meetel. Hoezo moet ik nu nog wel veel trainen en opletten en niks aan mezelf stukmaken? Waarom ga ik dan toch hardlopen als ik zo geen zin heb?! Ik kan altijd stoppen. Ik doe kalm aan. En ik eet onderweg. Wandel daarin. Het is weer heet. Ik hou me in. Ik heb toch besloten 5 uur over een marathon te doen. Geen haast maken. Elke 3km jellie eten vandaag.

Kilometers op marathontempo iets proberen, maar ik doe geen beloftes. 5:45 kan, maar 6;30 ook. De route is te kort, Garmin slaat een ‘herstel’ over en ik vind het wel best. Ik ben ook geen zwarte heldin, geen verdrietige overgangs-vrouw, geen supermens. Ik doe een hele niet ‘zomaar’. Ik doe het. En daarmee basta.

Het tempo valt mij zo enorm mee. Ik loop 6:15 gemiddeld. Geen garanties.  Sorry, lang verhaal. Maar nachten achter elkaar wakker liggen werkt niet voor me. Wel een MEGAOVERWINNING ++ behaald: Geen toilet nodig onderweg en ook niet direct na het lopen!! Ik eet de komende tijd alleen maar witbrood. Na de triatlon weer over op vezels, maar nu schrap ik ze even.

En daarna zwemmen. (don’t ask why)

Vincent ging, ik reed mee, hij mocht in de Arteon. Ik hoefde niet volgens mijn schema. Ik was aan het kleppen en miste de 5 minuten inzwemmen. Dus ik begon met de opdracht: 500m. DR zwom in mijn baan mee, vanwege de drukte. DS zwom ook mee. En R. Uiteraard kwam A pas om 20 over 5 aanzetten. Toen hadden wij de 500m zone 1 en 100m zone 2 al gedaan. DR haalde ons in. Maar dat is logisch. Ik zat lekker achter R. Daarna 400m rustig en 2x100m sneller. R bleef lekker voor. Ik deed maar wat mee. Boeien. De 300m ging ik voorop (die zijn wat minder snel zie ik) en daarna natuurlijk 3×100! Ik had het er wat zwaarder mee, dus ik ging wat trager, maar A ging nog langzamer lekker. We moesten nog 200m doen en 4×100, maar dat werden en 2 in verband met de tijd en die deed ik wat kalmer, want ik was er klaar mee. Gewoon klaar hoor. Lekker alles met achtje gedaan. training van W.

8 September – De fiets weer op: Laatste lange rit, not as it should have been

rustiger geslapen, maar goed is anders. En geloof het of niet: peesplaat rechts, knie links doen pijn. En onzeker tot op het bot. Ik hou me vast aan: doe wat je getraind hebt, en reageer op dat wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Ik heb genoeg ervaring. Maar totaal nergens zin in: niet in sporten of eten of wat dan ook. Sleep mezelf de dag door. Opstaan. Bezoekje Hilversum. Dan opruimen want Rob gaat verven. Ik wil niks. Niks doen. En ik kom dus nergens toe. Niet voor de was, geen winkel, geen blog. Ik laat de rest het maar moeilijk hebben en stoer doen en zielig zijn. Ik ben nu al op.

Anke en garmin aan het klooien. M opgehaald. Toen dacht ik dat dit lopen was. Horloge gestopt. Niet dus. Het ging niet snel. Zat niet in mijn hoofd. Dus eerst 2km gefietst, toen gestopt en opnieuw gestart en dat is lastig met schemaatje. Als ik niet met M was gegaan, had ik ‘m misschien wel helemaal overgeslagen. (heel misschien) ik moest 70km en tempoblokken erin. Nu is de tijdritfiets zo goed als klaar, dus met de racefiets en met M samen heeft dat niet zoveel zin. M fietst niet zo hard en niet zo vaak, dus dat gaat helemaal niet snel (laat staan tempoblokken). Het was keidruk op zondagmiddag. Ik zag IE met haar Duisburg shirtje! Ik legde M een beetje uit van school, maar ik merk dat ik dat ook wel zat ben (net als ALLES). En toen was zij na 10km lek. Voor de tweede parkeerplaats. Balen zeg. Maar het ging mij ook wat te traag. Ik ging alleen verder. Zonder muziek, zonder plan, zonder motivatie. Stukje wind mee. Op de Knardijk ook druk en ik stopte om te appen met Rob, Vincent en M. Best raar om haar achter te laten, maar ik heb gewoon mijn eigen ding. Het voelde allemaal niet goed. Achter een lieve mevrouw aan de dijk op. Koester ik: dat zij met haar kratje op een gewone fiets naar boven ploetert. Ik stop ook even bij de Praambult.

Ik kan niemand helpen. Eigenlijk mezelf ook niet. Stuk van de route verder maar nemen dan. Wind tegen op de Ibisweg en VEEL wind tegen op de Doddaarsweg.

Ik dacht: als ik 35km heb ga ik richting huis. Het worden er geen 70 en ik doe de tempoblokken ook niet. Zo zinloos tegen de wind in. Ik doe genoeg mijn best. Ik eet te weinig. Ik pieker teveel. Ik reken wat ik moet fietsen en of ik kan schuiven in Final Surge, dat mijn training gaat kloppen. Nog een stopje voor een jellie.

En dan een stuk wind mee op de makkelijke weg. Niet meer om. Dat was het moment dat ik dacht: ‘dit gaat echt niet meer goed, Anke’: ik wilde het fietspad onder de snelweg wel nemen, maar de roep om naar huis te gaan was sterker. Dat is eigenlijk nooit zo. Als ik denk: oh, die is echt nog leuk om te doen, rij ik daar voor ik het weet. En nu dacht ik: NEE. Zelfs wind mee vond ik moeilijk en lastig. Ging wel snel voorbij gelukkig. En dan nog onder de A6 door en door het bos wat al herfst wordt. Ik had echt moeite om het op te brengen en de moed er in te houden. Ik wilde er toch 56km van maken voor een groene training. Achter de wijk langs, het tempo maar laten zitten en dan precies op 56km afmaken. Ik heb de 2km er later bij opgeteld.

Gemiddelde LAAG, Cadans nog rampzaliger en ik ben er nog moe van ook en kan alleen nog maar op de bank hangen. De trainingen zitten er op. Nu moet het hoofd nog goed gezet worden. Ik zie uit na een najaar vol regen, rust en beetjes trainen, maar vooral veel naar de mooie nieuw geschilderde muur kijken en het huishouden bij kunnen benen!

9 September: een dagje rust

Het huishouden wacht niet tot de triatlon klaar is. Gaat niet vanzelf weg. Weken geprobeerd, maar helaas. Dus ik ga strijken en noem het lekker krachttraining!
Eerst de spullen van de mannen dan de mijnen.
Vincent zat op de tacx

Ik ben nu al erg gespannen. Bang dat ik te zenuwachtig ben. Me verveel op de fiets. Niet genoeg te eten binnen krijg. Aan de andere kant: been there, done that; survived it all. Maar ‘s nachts voelt het anders. Ik heb het al bedacht: ouderwets de rozenkrans bidden! Gek als iets de hele tijd in je hoofd zit, muurvast. En dat blokkeert dan de rest: honger, contact, aandacht voor de kleine dingen. Ik heb nergens last van, geen pijntjes, niks wat trekt of stijfjes is, fysiek geen klachten. Maar dat hoofd!! Put it off.

Toch nog even naar buiten voor een wandelingetje met zijn tweetjes. Even kletsen over werk. Managers. Teamleden.Twaaide lekker. Alweer vroeg donker. Even frisse lucht. Binnen hangt de warmte nog. De lichten vroeg aan.

10 September – Weer fietsen – het is “maar” anderhalf uur

Gemiddelde is mooi 28 en geen 24,4, zoals Garmin zegt! Garmin heeft weer iets totaal niet meegerekend. In de stad is het namelijk altijd rommelig: stoppen voor een bus of een schoolklas kinderen die tegemoet komen. Wind tegen. Ik had geen idee van de route en hoe ver ik zou komen. ik vertrok wat te laat. Een hoop gedoe en wind tegen in de stad dus. Ik ging toch even kijken in de wisselzone, al krijg ik alleen bij het idee al hartkloppingen! Ik vind het zó spannend!

Ik slaap er slecht en onrustig van en neem de Rescue Druppeltjes, maar dan moet ik weer plassen ook. Ik kom uit met het eten! Bij de wisselzone neem ik een jellie. Dat is mooi, want dan rij ik via Almere Haven. Ik maak geen haast. In de warming up van 3 kwartier zeker niet. Ik hobbel gewoon door haven, waar de Dixies al klaar staan. Ik word gelukkig voorgelaten door een auto, want ik was niet op tijd met uitklikken. Dan het bochtige stukje op. Moet ik ook eten en drinken. Ik ben wat dat betreft goed geconditioneerd intussen: ik krijg honger en dorst! Na 12 en 20 minuten!! Ook en vooral als het wat later is al. Ik begon me op 44 minuten echt af te vragen: het is tijd toch?! Dan moet ik een tempoblok doen. Er staat in mijn training die ik heb gemaakt een vraagteken achter 😉 Ik doe mijn best, maar niet idioot veel. Dan kom ik in het tweede tempoblok bij de Galjootweg op een enorme wegversperring. De weg ligt open.

Ik ga ‘klunen’ door het zand. Zet mijn horloge stil. En daardoor slaat ie het tempoblok denk ik over. Fijn dat ze de weg beter maken, maar nu wel even lastig. Ik heb een afspraak om half 12 en ik krijg verdikkeme haast! Ik heb nog maar 3 kwartier en ik had graag iets eerder thuis geweest. Wat echt RUK is, is dat de schoenen nu vol zand zitten en de klikpedalen het echt niet meer doen. Ik kan niet inklikken en dat is erg lastig. Als ik de dijk op draai, ga ik het derde tempoblok in. Wind mee, makkie. Echt te gemakkelijk. Dat zou een mooi wedstrijdtempo zijn, haha, 38km/uur. En gelukkig maar, want de tijd begint te dringen. Bijna een bidon leeg bij het Bloq, dus dat is ook wel oke. Ik ga snel langs de kassen. Ik maak 40km vol.

Snel de fiets en de vuile schoenen aan de kant en op naar de cranio therapie! Ik ben niet eens te laat (wel qua tijd, maar ze liep gelukkig iets uit)
Ik moet “voelen”. Ik mag niks zeggen, alleen maar voelen en niet piekeren en niet malen. Dat laatste is wel heel erg moeilijk, om dat hoofd stil te zetten. Maar ik voel langzaam aan mijn voeten weer. Ik doe mijn best om aan leuke dingen te denken of een ‘veilige plek’ te vinden, maar het is niet te doen met mijn hoofd. Totdat… ze bij mijn hoofd zelf komt. En opeens gaan mijn benen ‘praten’ De rest van mijn lijf vormen de gedachten en ze roepen eigenlijk: heb vertrouwen in ons, hoofd! Wij doen het werk, jij lost de problemen op die wij niet voor je zullen maken. Mijn benen, mijn voeten, mijn knieën, mijn schouders en ook mijn darmen laten weten dat alles heel, heel erg goed gaat. Klinkt vast een beetje gek, maar eindelijk is het hoofd ‘stil’. Heb vertrouwen, klinkt het. Het helpt me enorm. Ik ben nog nooit zo fit geweest, waar zou ik me zorgen over maken. Tot nog toe zijn we pas 1 keer iets tegengekomen wat ons/mij heeft afgestopt. Nu is het een kwestie van de rust bewaren. En het vertrouwen houden.
Garmin vind dat ik klaar ben: een Piek heb ik in geen maanden gezien. Mijn bordje in de wisselzone hangt. En mijn nummer is 1173 – november 1973. Ik kom een mooi gedicht tegen over Angst. Toeval he?

Mijn hoofd is rustiger. De blog is bijgewerkt. Alles is gewassen. Alle trainingen zijn nu wel gedaan eigenlijk. Ik moet niks meer. Er is een hoop verwerkt. Ik hoef niet te winnen, niets te presteren en me vooral niks van anderen aan te trekken. In de zee vloeien en meegaan. Ik kan toch niet terug.

11 September – Nog eventjes hardlopen dan maar

kramp! In mijn voet! Dat heb ik nog nooit gehad! Links nog wel! Rustig verder inlopen. Trekt wel weg hopelijk. Ohnee, word ik nu al moe?! Ik ben nog geen 2km op weg. En de hartslag is opeens weer hoog! Nee, de peesplaat in de rechtervoet trekt! Rustig blijven. De wolken en kleuren zijn mooi en het is droog. Mijn knie links – auw. Is het nu erin geschoten? Gelukkig voel ik mijn voeten niet meer.

3 minuten wedstrijdtempo: hoe moet ik nou weten wat dat is? Garmin staat stom ingesteld, maar lekker rond hrf 150. Dat hou ik 3 minuten vol, maar geen 300!! Ik ben nu al buiten adem. 2 minuten rust. Ik denk dat ik weer moet. Hoe kan dat nou? Natuurlijk moet ik in de volgende 3 minuten de brug over! Doen mijn enkels opeens zomaar pijn. Slaat nergens op. Ik verveel me nu al. Tjezis. Ik moet omlopen en het is al donker. 2 minuten rust voelen wel redelijk. Ik kan toch ook 2×2 uur rust doen zaterdag? Nog een keer. Nog 1 keer iets harder. Ietsje flinkere passen. Maar niet vallen nu of iets verzwikken! Wat een hopeloos gedoe zo. Ik tel tot 180 (3 minuten) en zelfs dat lukt niet. Geen idee hoe hard ik ga, maar hopelijk niet te hard; dat schept verwachtingen. Ik ben bij de baan. Mooi op tijd. Ik moet 5 minuten uitlopen. Om de baan dan maar. Oppassen met het gras! Niet uitglijden! Het begint te regenen. Ojee, dadelijk vat ik nog kou! Dat zou te zuur zijn. Ik heb meer pijntjes, ongemakken en twijfels dan ik in máánden heb gehad!! Annemarie zei me: “heus niet iedereen doet een triatlon, laat staan een hele. Als je in dat wereldje zit, lijkt het zo, maar dat is echt niet waar.” Daar hou ik me maar aan vast en dat het voedingsschema klopt en dat ik superfit ben, maar vooral die tijd tussen sluiting wisselzone en zwemstart: die 45 minuten zullen de allerzwaarste zijn. Ik heb vandaag 7km gelopen. Op 6:01. Gewoon 6 keer dat en ik spring een gat in de lucht. De donkere lucht. Mijn lievelingskleuren.

Alle pijntjes gingen ook weer weg. Het ging te hard. Geen verwachtingen. En dan volgt een droomscenario: na al die jaren voor hem op en neer rijden, ben ik nu bij de atletiekbaan waar hij getraind heeft en met zijn eigen autootje naar toe gereden is. IK RIJ MET HEM MEE TERUG. En het regent nog ook. GROOTS

12 September – proefrondje Challenge zwemmen

Zoveel geklaag, zoveel mensen die ‘niet genoeg getraind’ / ‘niet snel genoeg’ \ ‘niet mee kunnen doen’ \ ‘veel spanning op werk/met de kinderen hebben’ / ‘ zieliger dan zielig’ zijn. Zenuwachtig, beweren ze. Nou lieve lieden: ik sta nu al misselijk op! Ik moet nu al mijn best doen de ademhaling onder controle te houden. De HRV ligt onderaan. Ik ben doodsbang (en niks minder) voor de tijd vóór de start. Ik heb geen enkele week extreem veel (de befaamde 20 uur) getraind. Ik heb geen pijntjes, ik ben niet snel, maar ik doe de hele triatlon. En volgens Annemarie lijkt het alsof iedereen dat kan, omdat we ‘in dat wereldje’ zitten, maar is dat absoluut niet waar. Dat doet me goed, dat ze dat zo zegt.
Ik werk in de ochtend. Dat voelt raar. Moet ik ook nog eens alleen een gesprek doen. Dubbele misselijkheid, maar het gaat vanzelf. Ik krijg af wat ik wilde en om 2 uur sluit ik de dag af. Mijn druppels komen binnen. Dit zou moeten helpen. Ik denk: waarom niet meteen proberen? Ik moet nu naar het proefzwemmen tussen alle schreeuwerige zichzelf-pro-voelende-superatleten.
De druppels kicken in. RUST. Het kan me allemaal niks schelen. Het doet me niks. Ik geniet er zelfs een beetje van langs de wisselzone te lopen en naar Vincent te zwaaien! Ik grinnik erom. Natuurlijk hoor ik hoe snel katja kan fietsen, hoe geweldig krista alweer loopt en katja beweert zelfs dat ik genoeg getraind heb: ze heeft geen idee, de duffe kakelkip. Ze stralen en shinen en ik doe lekker mijn eigen ding. De woorden van Annemarie in mijn achterhoofd en ik ben erg blij met het gedempte gevoel: niet misselijk, niet overdonderd. Doe rustig wat ik moet doen. Ga solo het water in en kijk waar ik heen wil. Even rustig zonder massa. Ik heb Annemarie gezegd dat ik 1uur40 ga zwemmen en zij vond dat dat incl wissel was. Dacht het niet. Ik zwem strak van rode boei naar rode boei. Het brilletje is top. Dan zwemmen er mensen om me heen. Wat gaan ze snel! Ze wachten op elkaar, maar ik ga strak langs de boeien. Kan ik mooi tellen zaterdag.

Om de gele heen, om de volgende gele heen. Ik kijk maar niet naar mijn tijd. Let maar niet op mijn slag. Ergens kom ik er even in, na een hele korte stop om te genieten nu het kan. Zaterdag moet ik vast door (is dat zo). Dan doen mijn benen wat mee en is de slag 1 op 3 best strak. Achteraf levert het niks op qua snelheid. De km in dik 21 minuten en dan lekker door. Ik snap niet dat iedereen buitenom zwemt. Maar ik wil zo min mogelijk! Ik let wel goed op. Langs de wisselzone zijn er wat golfjes, gelukkig. Het moet niet te makkelijk zijn. Er moet wel een excuus zijn. Als we terug gaan laat ik het tempo helemaal lekker vieren. Goed kijken waar ik heen wil en om me heen kijken en navigeren. Ik zwem zo 2km weg. Dat kost wel een hoop tijd. Dus Annemarie: anderhalf uur ga ik echt wel nodig hebben. En dat kan eerder oplopen dan sneller gaan. Ik kleed me rustig om en luister maar weer naar alle geweldenaren, maar het blijft niet plakken.

Het brilletje is goedgekeurd! Ik heb een nieuwe, dure gekocht met 1 corrigerend glas op links. Zet ik de bril op thuis, zie ik niks beter. Helemaal niet goed. Rob kijkt ook en die ziet duidelijk verschil. Nog ‘s kijken, maar ik word er niet blij van. Totdat… ik de bril omdraai! Dan zit links ook links en het is geweldig!

na het zwemmen wil ik even naar Vincent die in de wisselzone staat. Het is uiteindelijk toch allemaal voor Vincent hoor, ik loog niet: alles draait om Vincent. niet om mij. En dan zie ik Michelle Vesterby lopen. Ik volg de Deens pro-atlete op insta. Ze is echt geweldig. Echt.

Twee kleine kinderen en zij snapt het: daar doe je het voor. geen geklaag hoe zwaar het is met jonge kinderen die willen voetballen, nee, alleen maar liefde. En daar loopt ze, niemand herkent haar. Ik hoop dat ze wint in haar laatste wedstrijd als pro-atlete. Voor haar boys. 

ik merk dat ik van de druppels wel een beetje dizzy ben. Of van de bril. Ik zie niet heel goed. Ik ben in elk geval eerder jankerig en emotioneel en ik denk dat dat door de druppels komt. Verder is de gelatenheid heerlijk! Het zal allemaal wel met die triatlon. Ik weet inmiddels dat alles neerkomt op de marathon. Ik zei al: niet misselijk bij het zwemmen, een fiets die heel blijft en niet álle Dixies van binnen zien en mijn race is top.

13 September – Fiets setup last test

Het gaat moeizaam: alles. Ik kom niet echt tot actie, ik slaap erg slecht en ik ben moe. Ik leg de zooi klaar, maar niet in 1 keer compleet. Ik heb een mooie conversatie waarin ik alle beren van de mentale triatlon uit de doeken doe.

En zo ging het ook. Met Vincent samen de startnummers opgehaald. Door die druppels is er inderdaad een soort gelatenheid, maar mijn favoriet of gemakkelijk zal het niet worden. Terug naar huis om te eten. En ondertussen drink ik bidons leeg. Alles lijkt op een ideale dag morgen.
Rob heeft een bak gemaakt op mijn fiets voor de noodspullen. Die moet ik nog testen. En of ik de Jellies kan meenemen. Ik ga helemaal ‘in vol ornaat’ met Vincent samen een half uurtje fietsen.

Alles voelt wel super. En de laatste dingen zijn klein: andere mouwtjes en hopen dat het iets minder waait morgen. Dan mag ik op de weg fietsen. Het tempo is erg belabberd. Dat kan vast beter!

Dan alles nog een keer klaarleggen:

En dan brengen we de fiets naar de wisselzone. Samen met de spullen gaan die daar overnachten. Ik vind het niks.

Ik klets nog met een hoop mensen. Dat ik toch de hele doe. Ik heb wel drie keer gehoord dat ik goed getraind heb, maar er is werkelijk niemand die dat tegen me beweert die het kan staven! Ik vind het leuk te horen dat ES vannacht (ook) verdrinkt en gediskwalificeerd wordt en doodsangsten uitstaat. EK is de blijheid zelve. En dan gaan we pannenkoeken eten. Maar als we de wijk inrijden, weet ik dat we de personal needstassen zijn vergeten. Vincent rijdt nog een keer terug.
Na 4 pannenkoeken zit ik vol. Alle spullen liggen klaar. Anke is fysiek klaar – al heb ik nu overal pijn!

Morgen gaan we het zien. Of ik de laatste afstand ook kan volbrengen. Theoretisch staat me niks in de weg. Maar het blijft een heel ding, anders zou iedereen het wel doen toch?

Maandag 26 augustus – Bootcamp – Its the mind…

Ik wandelde naar de bootcamp toe. ik had moeten rennen. Zo een jaar na de Hardman. Wandelen is voor watjes.

Foto is van naderhand. Ook mooi licht.
Dan de bootcamp zelf. Wat een hoop schreeuwers en jankerts en dikkebroeken en dronkelingen en zieligaars bij mekaar. ‘Ik wil compensatie want mijn knieen zijn al 49’ roept ze en ik denk: ‘ze moeten 40kilo overgewicht dragen’. ‘Wat waren we nat van het weekend’ en dan klagen dat ze ziek zijn. In het water zwemmen, daar wordt je nat van, denk ik. ‘Ik moet morgen nog hardlopen’ oh, ga je met me mee; 1 rondje is genoeg. ‘Ik heb een drinkpauze nooooodiihhhhiggg’. Waarom?!?! ‘Dat kan ik echt niet, ik doe wel minder’ je doet het niet voor mij, ik was ook veel liever op de bank blijven candy crushen.

Lieve sneuigaards, vorig jaar ging ik echt over de grens. Echt. In een prachtig park in Killarney. Bij net zo’n zonsondergang. Ik zag het voor me. Het pas langs het water toen het doordrong dat ik niet meer kon. Tijdens de burpees. Toen ik langs de parkeerplaats liep en zei dat het niet meer kon. Bij de slamballs. De tennisvelden en het onverharde pad. Dan stellen minutenlange jumpsquats niks voor. Blik op oneindig. Het maakte me heel emotioneel. De kracht van de gedachte, de mindset: dat is sterk. Daar zit de power. Niet in klagen, opkloppen en ‘lief zijn voor jezelf’. De kracht zit in de herinnering, afleiding, mindset. Wilskracht zit niet in spieren. Doorzettingsvermogen zit niet in pezen. Wat dat betreft was dit een toptraining. Terugkijken, herbeleven. Het hoofd sterker maken.
Zo ver zullen zij nooit gaan. En ik ben (eindelijk) best trots dat ik die grens een keer tegen gekomen ben. Toen ik de chip inleverde. Toen het écht op was. Zo ver komen zij nooit. Dan zijn ze al aan de drank, aan het gillen, opgegeven. Zielig.

27 augustus – Kalm ronddobberen en 30 freakin’ kilometers hardlopen

Ik vond het koud, het water. We kwamen W tegen wiens hele triatlon vanwege een gebroken schouder niet doorgaat. Daar baal ik dan zo van voor hem, dat gaat me echt aan het hart. Vincent ging eerst even testen met zijn nieuwe websuit en ik zwom naar de boeien en naar het steigertje. Ik deed rustig aan vandaag en liet het horloge aan. Gek genoeg niet zo idioot rustig als Garmin blijft aangeven, maar ik zie het ook bij anderen en mijn swolf is juist weer superdupergoed. We zwommen samen naar de boeien en de brug. Vincent ging ook niet zo hard. Toen gingen we naar de andere boei achter de brug. Ik kon prima ademhalen enzo, maar ik zag op tegen de 30km lopen en mijn hart bloedt voor al die mensen die geblesseerd zijn. We gingen naar de brug richting de Floriade en Vincent ging wachten toen ik een rondje deed langs de vuurtoren en onder het andere brugje door. Ik hield wel vaak pauzetjes. Vincent had het wat koel en we zwommen terug. Ik naar de boei aan de andere kant van de brug. Vincent moest zonder brilletje zwemmen. Gek genoeg ging hij daardoor kei-hard? Ik wilde het uur vol zwemmen en ging via de boei en terug naar VIncent en toen nog via het steigertje. netjes een uur gezwommen.

Dan de dertig kilometer lopen. Garmin heeft mijn aantekeningen weggehaald. Pas de tweede helft is bewaard gebleven. Dus ik schrijf het later maar opnieuw uit. Bij Train3Sports heb ik de samenvatting gemaakt: “Het was een zwaar ding. Gelijk na het zwemmen met een banaan, cola en een fruit jellie op gaan lopen. De rondjes van de Challenge. Ik zat binnen 4 km al op een goor toilet. Mijn darmen waren helemaal van de kaart. Ik vind het geslinger op de Floriade en ik vind het knap hoe jullie dat vorig jaar met die hitte hebben gedaan, want ik vond het nu ook heet. Na 7km weer last van mijn darmen. Ik ben daar een tentje in gegaan en was vreselijk aan de diarree. Helemaal leeg gelopen. Ik dronk er wat en vulde bij. Er was geen moment de gedachte om te stoppen. Ik dacht eerder: dit is tenminste wedstrijdsimulatie voor mij. Het moet echt veel slechter gaan wil ik afbreken. Heel veel slechter. Dus ik ging door en met lege darmen ging het weer prima. Niet zo snel, maar dat zit er vandaag niet in. Ik ben met veel trekken, pauzes, water bijvullen en zonder muziek doorgegaan.”

Ik hoest nog steeds een beetje. Ik zie op tegen deze training. Ik spreek met Vincent af dat hij me kan ophalen als dat nodig is. Ik ga twee rondjes van de Challenge lopen en ik daarna naar huis. Dat zijn 28 kilometer. Ik heb me al druk gemaakt over waar de WC’s zijn. Er is er 1 bij het Lumierestrandje en die is smerig. Ik ga toch maar. Het gaat niet al te hard, maar dat boeit me niet vandaag. Het is namelijk heet.

Ik ben in het centrum en daar begin ik al uit te kijken naar een WC. Ik voel enige aandrang. Ik loop tot 3,5 kilometer en daar zit weer een WC net voorbij View. Ik ga gelijk maar. Het is nog vast (too much information ;-)). Mijn plan was om het grootste deel te blijven rennen, maar dat is dus al naar de maan. Het is maar goed dat ik de route heb, want het slingert nogal over de Floriade. Op de brug terug ga ik wandelen om te eten. Dan verder rond slingeren en ik moet verdomme weer! Er is een Dixie, maar die zit dicht. Ik kan hier nergens zitten. Ik zie een restaurantje en ga naar binnen en ik mag naar de WC. Nu is het gewoon dikke diarree. Ik denk dan niet: ik bel Vincent, ik ga naar huis, ik kap er mee. In mijn hoofd komt de gedachte op dat dit wel een hele authentieke wedstrijdtraining is! Ik vul het water bij, laat de WC natuurlijk keurig achter en ik hoef niks te betalen. Ik denk: kijken hoe het verder gaat. En dan loopt het weer prima.

Achter het Weerwater langs in de zon en ik blijf lekker rennen. Ik kan weer gewoon eten. Zie de bouwvakkers langs het nieuwe fietspad en ik kijk niet eens uit naar de volgende WC. Het is gewoon over gegaan. Het tempo gaat er niet van omhoog hoor, dat blijft wat achter. En dan zitten er al 10 kilometer op in 63 minuten. Zonder de pauze. Ik ga weer door langs de wisselzone en over het bruggetje naar de stad. Daar vul ik mijn water bij. Dat is dan wel weer lekker. Het horloge gaat pas laat op pauze, maar ik laat het zo. Ik ga weer verder en loop maar te malen: zal ik nog een derde rondje doen tot de Mac of toch naar huis? Er zijn miljarden gedachten dan. Ik maak een fotootje hier en daar.

En dan de Floriade weer op. Vele herinneringen gaan door mijn hoofd. Het is flink warm, maar daar kan ik mee omgaan. Op de brug ga ik weer wandelen en wat eten. Gek genoeg is de diarree weer over. Ik spreek met mezelf af op 15km gewoon weer even te stoppen.

Door het geslingerd mis ik de 15km blijkbaar. Over het vlonder, het geslinger door. Er is veel informatie om me heen met bordjes. Ik voel weer even wat aandrang, maar nu ligt het aan de plek. En dan zit ik op 17 en heb ik 2 km ‘gemist’ Ik word moe. Er loopt iemand voor me, die gaat vast korter. Mijn tempo neemt af.

Ik loop het rechte pad op en dan ga ik mooi even zitten. Rugzak herindelen, drinken en gewoon even niks. Nu kan het. Ik heb Vincent al laten weten dat ik naar huis zal rennen. Ik doe het graag zelf. Niks afsnijden of inkorten: 30km komen er vandaag. Punt. Ik start weer op en dan de felle zon door.

Blauwe fietspad. De mannen zijn al lang klaar met eten en gaan verder met de stoep. 19km in 2 uur precies. Soms gaat er weer een KM iets makkelijker, maar de afstand begint te tellen. Ik zie een man met Ironman shirt. En dan tap ik weer water bij het Lumierestrand. Het is er stikdruk geworden. het leuke pad met de eendjes en gedag zeggen. Ik stop voor foto’s.

De HM in 2:13…maar dat is zonder pauzes. nog 9. Ga ik via de stad voor water, maar ik heb genoeg, nee dus. Ik zie de route niet meer op het horloge en ga naar het spoorbaanpad. Na 22km. Dus ik haal thuis niet de 30. Het spoorbaanpad is heet en heftig. Er zitten bruggen in en ik raak vermoeid. Nog niet buiten mezelf, maar ik moet wel blijven eten en drinken en dat doe ik ook. Ik laat de tijd wat vieren en zet in op doorgaan. Kilometer voor kilometer doorlopen. op 23km mag ik weer rust van mezelf, maar dan ga ik door. Het is 3 uur bij Parkwijk station. Stomme bruggen, die zijn slopend.

Op 25km wandel ik de brug op en ik eet wat en drink al mijn water op. Verdulleme. Lopen oppakken is even doorzetten, maar dan pak ik het ritme weer op. Kilometers aftellen. tempo boeit niet. Ik haal een meisje op een roze fietsje in. Love it. Ik omzeil het centrum via de Evenaar.

op 27km stop ik nog een keer. Nog 3 kilometer en ik weet werkelijk niet hoe. Nou ja, stap voor stap gewoon rechtdoor. Ik begin nu wel…echt vermoeidheid te voelen. En dan moet ik er straks nog veel meer…. Eerst deze dag. het gaat niet meer zo snel. Ik ga door bij de AH want ik ga 30km volmaken – hoe dan ook. Ik stop nog een keer bij het drinkpunt bij de tennisvelden op de hoek en drink en koel wat.

Ook voor de laatste kilometer! Ik voel mijn voeten en wat spieren, maar niks alarmerends. Ik ga de laatste kilometer in de wijk nog een stukje om, want daar is schaduw. Dat vind ik zoveel gemakkelijker! En dan ben ik voor de deur klaar, zijn de 30km vol en ik ben even af. Zitten, chocomelk drinken en bijkomen. Het tempo overall is 7:14 en dat vind ik wel logisch voor een hele marathon in de triatlon. Ruim 5 uur. Ik doe het er voor. Dit heb ik overleefd. Ik heb geen extreme honger, behalve stijve spieren niks alarmerends pijnlijk en ik heb 4 of 5 gellies op en zeker 2,5 liter water. Ik heb nog wel veel dorst. Ik ben blij met de cadans. En ik voel me een watje omdat ik ‘s avonds niet meer ga fietsen. Even verwerken. Pas later denk ik: die troela’s van gister waren met diarree gestopt. En in de felle zon. Ik denk dat ik niet tegen de cafeïne kon in de cola. Dat is het echt. Mijn gevoelige darmen kunnen dat niet.

28 augustus – Zwemmen bij de TVA

ik had geen zin. Door de hitte wandelen met 2 tassen vanuit het werk. Ik heb fysiek geen last van de lange loop, maar ik ben M O E. Ik slaap slecht & zit erg in over de examenuitslag. Niet over de uitkomst, maar het niet-weten verlamt. En hoe ik dat moet combineren met een monster-training op vrijdag weet ik echt niet.

Eenmaal in het zwembad gaat het wel weer, zoals alles elke keer. Het moet gaan, moet door. Inzwemmen in baan 1/2. Maar ik denk dat ik voorop moet en dat wil ik niet. De dag voor de menstruatie zwem ik niet goed en ik wil rustig aan mijn eigen tempo kunnen doen. Dus ik ga naar baan 3. Achteraan. Ik ken de opdrachten niet, maar het zijn hondertjes met een baan versnellen. Voor mij is alles snel! Met achtje alles. Ik voel wat krampen. Maar net als met alles: het gaat wel en het gaat door.
Ik krijg wat tips van GN over de ademhaling en daar oefen ik op. We doen heel veel korte afstandjes en dat is goed voor mij, want dan halen ze me niet in. Ik doe mijn eigen best gewoon. En dat is meer dan genoeg. Fysiek ben ik niet moe. Ik voel wel krampen, maar die zijn niet ernstig. Daar word ik ook moe van. Alles valt samen. In een 🕳️ Douchen en spullen weer meeslepen.
Maar daarna valt er weer een dekentje. En dan belt mama ook nog. Het is wat veel allemaal. We eten patat.
Bij T3S meld ik: Ik ben moe. Zo ontzettend MOE  
Ik heb geen fysieke last van het lopen gister. Miniscule pijntjes, maar niks alarmerends.  
Maar moe dus. Slaap slecht. De examenuitslag laat op zich wachten en dat is zo zwaar. Heel veel spanning.  Zwemmen na een dag werken op kantoor lijkt dan een Mont Blanc om te beklimmen. Maar als ik moet kiezen tussen voorop in baan 2 of achteraan in baan 3, kies ik voor baan 3. De dag voor de menstruatie kan ik niet goed zwemmen. Maar ik doe enorm mijn best.  
Ik zie enorm op tegen de dagen: werken (dat vind ik superleuk, maar het is best veel), de uitslag, naar Duisburg en dan een monstertraining ook nog. Het lijkt niet te passen. En dan bellen mijn schoonmoeder en moeder ook nog dat ze gevallen zijn en ziek zijn.  
Wachten op een examenuitslag is killing. Vond ik vorige keer al, maar nu is het echt verschrikkelijk.  
#stopmetzeuren 
Annemarie antwoord dat ik dan misschien wat moet overslaan. Ja, doei.

Daarna samen even een wandelingetje in de avondzon
even lekker kletsen samen over het werk enzo. Ik vond de kleuren erg mooi. Het werd donker.

29 augustus – Losfietsen

heel veel dingen zijn lastig, maar een examenuitslag die bepalend is voor je kind die je gelukkig wil zien is killing. Simpelweg blocking. Het zit in mijn lijf en dat zit in een kramp. Tel daarbij op dat ik 🩸 en ik stroom leeg (er moet blijkbaar iets uit) en het is een rotdag. In tijden heb ik het niet zo warm en benauwd gehad. Ik voel me eenzaam, reddeloos en hopeloos. Maar de websites van het werk leiden lekker af! Het werk is gewoon leuk. Als ik besluit dat ik mijn monster training uitstel is het wel ietsje beter. Ik heb geen honger. Ik eet wel en drink veel. Ik ga zo toch even fietsen. Treuzel een beetje. Wil niet echt. Maar goed, met een muziekje, hoppa op de tijdritfiets. Ik ga de andere kant maar op, want dat rondje Oostvaardersplassen heb ik wel gehad. Ik ga best goed, beetje boos helpt. Dan kom ik YZ en MZ tegen. Ja, ik wil weten of ze de hele doet! We gaan staan te kletsen en het helpt dat ik mijn frustratie even kan delen met mensen die het echt snappen. Het zijn zulke lieve, lieve mensen. Ik fiets verder en heb een beetje wind tegen, maar ik haal met gemak een man op een racefiets in. Ik ga mijn best niet doen. Mooi op de dijk met de zon en de kleuren

En dan krijg ik wind mee en vlieg ik lekker naar het Kromslootpark!

Ik hou van deze kleurstelling. Te stedelijk naar mijn zin, maar ik doe het met de herinnering van vorig jaar. En ik kan alvast gaan aftellen… maar eerst 2024 afmaken. Door het park gaat ook lekker hard en ik ga door de stad heen. Altijd apart. Inmiddels durf ik helemaal alles met deze fiets. Liggen gaat prima en ik rem niet meer voor alles af. Ik hou wel de zonsondergang in de gaten, maar ik wil ook nog even vliegen over de trekweg en zoveel mogelijk tijd volmaken. Prachtige wolken.

Ik ben net na zonsondergang thuis. Weer geen 28 gemiddeld. Tzalallemaalwel. Het is wat het is. Fysiek ben ik oke. En mijn kind is prima. Maar dat wil ik zo houden!!

30 augustus – Monster(lijke)training met fietsen en hardlopen.

Ik wilde de training uitstellen. Deze dag is gewoon ongeschikt. Dan mocht ik ‘m naar dinsdag schuiven en dan ingekort doen. Dat vind ik dan weer moeilijk. En er was een soort van mogelijkheid op deze vrijdag. Omdat het zulke enorme trainingen zijn, beschrijf ik ze beknopt:

Uitslag kut. Fijn het te weten. Maar het legt wel even een enorme bom. parkeren tot na het weekend. De druk is er af.
Ik moet 75km fietsen en daarna 12 kilometer hardlopen. Ik blijf in de buurt en ga rondjes Oostvaardersplassen rijden en 4,2-rondjes lopen. Daarna moet ik nog 65 km fietsen en 8 kilometer lopen. Maar of dat kan?

Vertrok pas om half 2. Probeer maar de helft te doen in elk geval. De spanning is eraf.
Vincent gaat 1 rondje OVP mee.

Dacht dat er geen wind was, maar op de dijk tegen dus wel wind!
Knardijk wind mee
Best druk
Vincent is bezig met halve triatlon gelukkig. Niet met school.
Toen terug via Trekweg en leuk hard wind mee!
Fijn dat Vincent lacht

7 dixies voor de vieze vissers
Vincent naar huis, ik keer om bij de brug in Almere
Alleen liggend terug door het bos. Kom ik in de bocht 40 oudjes tegen.

Ik ken de fiets nu heel goed. Tijdritfiets en ik zijn dikke vrienden.
Smalle pad genomen.
Elke 20min gel en 12 min drinken. Veel. Maar ik doe het.
Plassen bij het elektrahuisje en de dijk niet op komen
Knardijk wind tegen. Jammer. Maar even buffelen
Geen muziek. Just me. Gedachten onder controle.
Dijk hard wind mee! Heerlijk! 😻 durf ik

Nog extra ommetje en slingerpad valt mee. Kan liggend.
Lange pad wind mee richting jeugdland
73 is genoeg. Ik had 70 goed gevonden.
Mooi gemiddelde!

Dan 12 kilometer hardlopen
rustig omkleden. Schoon maandverbandje in. Loop leeg vandaag. kan er ook nog wel bij joh.
Bidon en gellies neerleggen. Rugzakje voor extra water. Fijne schoenen. Geen muziek
Bedaard gelopen. Behoudend

Prima op 1 tempo
Sleutels rammelden. Na ronde 1 weggelegd en NAAR DE WC voor de grote vaste boodschap. Horloge lekker gestopt.
Rondje 2. Ook kalm aan. Gewoon doorgelopen. Telefoontje de Boer, maar als het ernstig is hoor ik het wel (NB het was lief navragen hoe het ging)
Doorhobbelen

Redelijk warm
Knap hoor, zegt een mevrouw. En ze weet niet eens dat ik gefietst heb!
Mijn rechterkant doet pijn. Mild, lever? Iets in elk geval. Steekt. Van de tikkende telefoon denk ik. Dus die doe ik aan de andere kant. Kost tijd. Pijn blijft hangen.
Korte stop om te eten en drinken na 8km. Ik geef aan hoe laat ik thuis ga zijn: 10 voor 6.
Rondje 3. Kalmer aan. De pijn trekt weg. Ik kan er ook 10km van maken, maar het gaat prima. Volmaken dus! Tempo blijft aardig gelijk. Heerlijk saai en voorspelbaar.
Mooie afstand: 1234m! Vind ik leuk! Het ging niet vanzelf. Maar ik heb nergens last van!!
Ik haal de bak en ben 2 minuten te laat.
We eten pannenkoeken. 🥞 gelijk. Dan kan ik straks nog een keer buiten fietsen!
6:24 gemiddeld incl pauzes. Doe ik het voor

ik eet 4 pannenkoeken met stroop. In een half uurtje tijd. Dan weer opstappen is best lastig. Moet ik best even vragen aan mezelf: echt?! Kleed me weer om in een trisuit. Deze training moest 65km zijn, maar dat ging ik niet halen met het licht. 53 is goed voor groene training. Weer een rondje Oostvaardersplassen met een stuk extra. Ik ga heerlijk hard! Ook tegen de wind in. Blijf liggen in de bochten want er is niemand. De kleuren zijn mooi. Appje van mijn zusje. Irritatie. Morgen of volgende week. Nu is alles sport. Ik heb nu wel muziek op. 🎧 het krappe pad maar. Er is toch niemand!

Ik drink wel, maar eet even niet. Knardijk is lekker rustig. Wel vette wind tegen! Liggen en doordrammen. Mensen met hun hondje willen net opstappen als ik voorbij zoef. Op de dijk is de wind van ZIJ vanaf het markermeer. Das stukken minder. Het licht is wel erg mooi, maar zeker het eerste stuk wervelt elke auto. Ik hou links. Zie op 90km een duister figuur lopen. Op 95km een bak vogelspotters. Daarna gaat het even loeihard achter de dijk. Ook leuk. Het went zelfs. Ik eet wat. Geloof ik. Foto en drinken zeker.

100 in totaal. Hoppakee! En doooorrrrr. Ik rijd 32 volgens het bord. Smiley! Dan gaat het tempo nog steeds lekker door en het is rustig. Zal ik verder rijden? Nee, te link met donker in de stad. Ik pak ‘binnendoor’ de noorderplassen.

Zie S lopen. Verder rustig! Koeienvlaaien ontwijken. Eigenlijk is Almere mooi. Zeker met dit licht. Ik hou er van. Rode brug. Dan echt wind mee op het fietspad langs de vaart. Even doorrijden en dan spoorbaanpad. Ik ga weer net te kort komen. Irritant altijd. Ik ga op de evenaar door en het wordt donkerder zeker met een donkere visor. En onrustig druk met mensen die slecht uitkijken net als ik ga doen. Nog wat eten en op en neer om 52,5 vol te maken. Ik ben op zonsondergang thuis. Hou ik van, dit tijdstip. Het was soms net te koel, maar niet koud. 125 km in totaal en weer een prima tempo. Maar wegens stad wat rustiger en flink afgenomen tot 28,2

En dan nog een keer hardlopen koppelen: de bedoeling was 8 kilometer, maar dat zit er niet meer in simpelweg. Met 6,5 kilometer is de training groen. Rondjes om het park deze keer. Moeizaam. Al na 100m deden mijn bovenbenen pijn. Sleutels in de hand. Anders rammelen ze weer, iets met een ezel en een steen. De lucht is erg mooi. Fotootje en telefoon vasthouden.

Na ronde 1 spullen dumpen in de brievenbus (sleutels en zware pasjes). Tempo is gelijk aan daarstraks. Pijn is weggetrokken. Alles op zwarte compressiekousen vanaf het vorige hardlopen. Heel fijn!!! Ik raak wel moe. Na ronde 1 wat drinken. Stop het horloge ook. Rondje 2. Ik dacht er 5 te moeten, maar met 1.15km per ronde moeten er 6 voor een groene training. Ik zou 8km moeten lopen. Maar dat gaat m dus echt niet worden. Te laat. Moet nog alles inpakken voor Duisburg. Het is nog niet helemaal donker. Weer een stopje.

Maar het is me te vaak na elk rondje, dan start ik niet lekker op. Drinken en wat eten. Heb de buurman van 13 net 2x gezien. Treinmensen waar ik omheen moet. Rondje 3. Het gaat. Maar ik heb minder zin intussen. Leuke muziek. Licht is al lang aan (rondje 1 al). Tempo wordt wat minder. Maar kan me niet schelen. Nog een stopje. Dat vind ik echt lastig weer opstarten. Het wordt nu wel donkerder. Foto van de brug weer. Ik loop pijnloos, maar ook een beetje doelloos. Meneer stopt bij papierbak. Ik slinger best veel om mensen heen. Ik doe 5km in iets van 31 minuten. Mij best. Nog een mijl te gaan. Ik stop niet meer. Bevalt me goed. Tempo gaat nog wat lager. Foto van lampjes en later van donkere brug maken.

Ik maak 6 rondjes en stop op 6,66. Nog een leuk getal. Al met al 19 kilometer. Weer bezweet. Niet extreem, maar wel wat moe. Ik voel me geen watje en best een beetje een bikkel. Maar ik heb me ook niet stukgelopen en gewoon gedaan wat er vandaag kon. Met veel eten en veel rust tussendoor. En net iets minder als had gemoeten volgens het schema. Maar ik voel niks. Geen blaar, geen schuurplek, geen erge honger. En dat lijkt me goed. Inpakken en douchen. Administratie tot laat. Opvallend lage hartslag, maar het voelt zo. In-uit 6:44

31 augustus – Wandelen in Duisburg!

NUL pijntjes of last. Niks. Noppes. Nada. Niet hongerig, niet extra moe, nergens last van. Huh?! Gister slecht nieuws en een monstertraining en ik heb daar geen enkele last van? Hoe kan dat nou?! Ik snap er niks van, maar ben wel een beetje trots! Deze oude vrouw…

Rustig achterin gezeten op weg naar Duisburg. Na het huisje door naar de stad. Het is wat rommelig, want ik ben niet voorbereid. achter/met Vincent mee. Ik vind het wel leuk bij de briefing. Rustig zo zonder de spanning. Wel warm. Ik drink veel. Pijnloos wandelen, hoe me dat lukt weet ik niet. En dan met LM en GM op een terras zitten. Bizar vakantiegevoeletje. Het komt me wat onwerkelijk voor allemaal.

En al met al leg je toch heel wat kilometers af en zet je flink wat stappen. Dat samen met de 40 traptreetjes voel ik wel wat! Ook door de zon.

Augustus is voorbij. Veel getraind. En toch ook weer niet. Meer dan 1000km rennen, zwemmen en fietsen bij elkaar gesprokkeld. Maar ik heb de cijfers niet gecheckt. 955km gefietst, 140 km gerend (slechts), 16,5 kilometer gezwommen. En een week Corona gehad. Met krachttraining en wandelen erbij 68 uur gesport. En een maximum aan stress.

12 augustus – Bootcamp

Lekker wandelen en toen het flesje neergezet en een stukje gerend/gejogd. Mijn benen snappen het nog wel, maar ik had knap weinig tempo. Was heerlijk lekker warm. Ik vond het heerlijk! Daarna bootcamp bij Bootcamp Nation bijna personal training van D! Samen met 1 man. Die was best sterk, maar we konden ieder andere dingen. D deed lekker mee. Ik was beter met de beentjes, maar gewoon zo niet snel! Eerst actieve opwarming. Lekker! Ik zweette al snel. Druppelde leeg. We deden armen en benen. Ik werd een beetje misselijk. In beweging blijven hielp. We deden een Bear Crawl en die leek me te veel op hoge sprinkhanen. Eng. De crab crawl was moeilijk. Ik kon de kruiwagen niet afmaken en daar baalde ik onwijs van. Achteruit lopen was leuk! We deden ook in het veld. Schoppen was super zwaar, viel me tegen dat mijn benen daar moe van worden. Ik ken al die namen maar niet onthouwen.

Ik gaf aan de kruiwagen nog te willen afmaken. Dus na 3 minuten push ups deed ik het!! Ik was wel echt moe hoor! Terugwandeen ging niet zo snel. Ik heb m niet bewaard. Ik had enorm veel gezweet. Mensen vonden ons stoer met die warmte, maar ik had we geen last van en vond dat ook niet. Just a thing to do!!

13 augustus – Fietsen op de tijdritfiets – rondjes om de Oostvaardersplassen – en een koppelloopje

Over een ander die dit zou doen, zou ik naar Joyce appen: “Wie denkt ze dat ze is? Was het vorige week niet kommer en kwel met corona?! En dan nu opeens 100 kilometer met een gemiddelde van 29,2?! Ik weet het niet hoor, die heeft het fietscomputertje aan iemand anders meegegeven. En daarna ‘eventjes’ 8,5 km koppelloopje. Met een gemiddelde van 6:14 en dat in deze hitte. Iemand die altijd zevert ‘niet te kunnen eten en drinken’. Duh. Maar wel met pauze blijkbaar. Straks weer zaniken over examenstress en hoe zwaar het is. Die vraagt toch om een blessure dan?” Maar ik deed bewust 3x hetzelfde rondje om af te kunnen breken, maar dat was niet nodig. Ik was er zelf bij.
Ik, die met deze temperaturen de marathon liep. Ik had het allemaal volledig onder controle; hartslag, inspanning, tempo, voeding, gedachten. Ik, die deze training volledig in het teken van eten en drinken heeft gezet en dus liters heeft gedronken. Dat helpt blijkbaar! Elke 5km (ongeacht de tijd) gedronken. Bidon pakken. En later ook wisselen. De wind hielp mij ook. En de rust en de voorspelbaarheid. 3x de oostvaardersplassen rond.

Ik weet hoe de wind is, waar ik tijd verlies en waar de kuilen zitten. Dijken snel, veld en kotterbos oke, dan tot de dijk lastig.
Ik raakte in trance met de muziek. Ik heb mijn dodenlied ontdekt en in favorieten gezet met 33km/u. Ik was bij mijn eigen afscheid! Heel apart.
In de tweede ronde moest ik bij het buitencentrum bijvullen. Ik had een slot bij me, maar het was rustig. Komt de man van de sjop met een slot aanlopen!! Geweldig. Bijvullen ging snel.

Op het schema stond: 4 uur fietsen (niet gehaald) en 10km lopen (ook niet gehaald). Ik was erbij, bij deze training en dit is wat me alweer lukt. Op een peperdure fiets. Die me niet meer afschrikt. Maar ik doe geen enkele belofte voor wedstrijden!

En dan gaan hardlopen. Omkleden, niet in natte spullen gaan. Niks overhaasten. 2 rondjes staat er en 10km, maar 2 rondjes a 4,2km is 8,4. Nieuwe zwarte schoenen asics aan! Het is warm, ja nou en. Ik vond het meevallen en keek op een gegeven moment zelfs, bleek toch 29 graden. Het was best bewolkt. Ik had last van mijn bovenbenen!! Van de bootcamp gister. Het is D gelukt!! Niet genoeg last van om te stoppen, maar voelbaar.

Kilometer voor kilometer. Blijven rennen en niks verwachten. Uiteraard druppel ik ook leeg, maar dat hoort erbij. Ik ga toch maar niet door het bos en gewoon op het fietspad. Aan het einde van het rondje drinken en een halve gellie eten. Pauze is prima toch. Het tempo gaat wat omlaag. I dont care. Ik blijf voelen hoe het lukt en gaat. Ik moet wel weer verdomme, maar ik heb niks bij me. Ik stop heel even op 6km en verander daarna de pasfrequentie ietsje. Helpt wat. Intussen bedenk ik wat ik Joyce zou schrijven als ik dit 1 van de geweldenaren zou zien doen op Strava (zie hierboven).

Na 8km bij het brugje ga ik met de lantaarnpalen iets versnellen! Aandacht weg bij het drukken en variatie aanbrengen. 2 om 1 dribbelen. Ik maak 8,5km vol en pak de bak mee en dan ga ik naar de wc door. Ik vind het wel goed zo, laat tien km maar lekker zitten. Ik kan weer rennen!! Het leven komt goed. Zelfs met de pauze onder de 6:30. Ik keur m goed!

Ik heb vorige week niet op alle social media geklaagd hoe ziek ik was en hoe niks ik kon. Deze week zet ik de geweldige training er ook niet op. Niemand hoeft er een mening over te hebben. En niemand hoeft er voor te klappen, te liken of te jubelen. Joyce doet dat wel, die is blij voor mij dat ik weinig geleden heb. Maar… ik zou anke niet zijn zonder de volgende opmerking: er komt een zeer spannende periode aan en ik beloof niet dat het goed blijft gaan!

14 augustus – Rommelige dag

slecht geslapen, veel onrust. De hele dag onrust: extra overstap met de trein, kantoor leeggehaald, laatste keren, examen Vincent, met de auto terug. Alles overhoop. Kan ik NIET tegen. Teveel onrust. Word ik gék van. Hoesten. Hubspot puzzel. Trash the office social party. Teveel vreten.
Herexamen. Leiden gaat voorgoed dicht.

Wandelen met K en hond, MS, J, J en ik liep met G mee. Goed gesprek gehad over triatlon (arme G) en geloof (gelukkige G). Maar het was te weinig buiten en bewolkt buiten en tegelijkertijd te warm en te benauwd om de onrust te temperen.
‘s Avonds langs de snackbar en candy crush spelen met speculaas en chocolade. Slecht moment om te gaan dieeten!! Van al die onrust en het spannende wachten wat nu aanbreekt, word ik niet goed, te autistisch daarvoor vrees ik.
En trainen ben ik dan ook onzeker over.
Dippie. Ik wilde de hele dag dat de dag om was.
Het is gebeurd. Dat is gelukt. De dag is voorbij gegaan.

15 augustus – Hardlopen 5x200m – het ging helemaal SHIT

Totaal geen zin. Niks niet. Moe van het leuke werk. Gegaan omdat het maar zo eventjes is. Ik hoest nog. Tegen de zonsondergang vertrokken. De eerste kilometer was slepend. Ik dacht: 12 minuten vol maken. Dan weet je het pas. De tweede kilometer was een pietsie beter, maar nog steeds niet voldoende. Kilometer 3: ik moet echt en wel nu en alles is groen, dus hopelijk regent het morgen weer weg. Ik liep zo’n 400m lekker. Toen een interval van 200m. Afzien op een onverhard pad. Hartslag niet gehaald natuurlijk. Dribbel is te doen. Maar ik voel geen enkele drive. Ik tel de tweede die verhard is. Binnen een minuut. Dribbel voor 200m. Ik hoor krekels, de kleuren zijn mooi, geen pijntjes, veel groen; maar ‘leuk’ ontbreekt totaal.

De derde. Er lopen mensen. Wandel en dribbel. Het tempo is een beetje leuk. Voor dat eventjes, nog geen minuut. De vierde gaat wel! Nog 200m die net voldoende zijn. De laatste was weer sappelen. Wandel-dribbel en dan het viaduct op op z’n elfendertigst. En dan moet ik goddomme weer. Ik heb geen papier meer en ik ga de wijk in en ik baal en het wordt donker. Voor de zoveelste keer merk ik dat Chinees voor het lopen bij mij echt niet werkt, alleen op mijn darmen. Ik stop het horloge, wandel en knijp. Er was al niks aan en het wordt niet beter! Horloge aan, dribbel, hartslag te laag, tempo ruk. Dat doe ik een paar keer en dan denk ik: laat ook maar, ik wandel/dribbel dit uit en ik ga gelijk de wc weer op. Dit was een sjit-loopje. Er was niks leuks aan, niks goed. Kort, te lang, vervelend. Enkel als je alleen maar hardlopen kijkt, die intervallen heb ik een km goeie tempo’s gelopen. Nee, ik vond het hooguit 800m van de 6,5km leuk. Dat is niet voldoende.

16 augustus – BINNEN fietsen en buiten zwemmen

Kijk nou, roept Anke blij uit: Nieuwe routes in Watopia! Prachtig 33km! Gaaf! Dat hebben ze gedaan toen ik er even niet was. Maar nu regent het buiten, dus ik ga lekker weer eens even binnen en Yathzee spelen. Theetje erbij, raampje open. Het eerste stuk ‘Mexico’ is bekend. Ik win het ene spelletje na het andere.

En dan omhoog in Watopia op een nieuw stuk. Wacht even, omhoog…. Dat was ik buiten in den hollansche polder even vergeten. Ik kijk eens naar de route; ajaj, ik ga de berg op. Ik bedoel: haarspeldbochten en de berg op. De sneeuw in. Voor de hoeveelste keer kijk ik over hoogtemeters heen 🤨 zeshonderd. Dat zijn er veel. Ohja. Heel veel. Op 33 kilometer. Ik ploeter naar boven en win nog maar een paar potjes Yathzee.

De berg op. Jaja. Domme ankie. Maar ik ben er aan begonnen en ik ga ook door ook! Vincent is wel klaar met yathzee en ik trap alleen naar boven. Naar beneden is leuker en ik ben Queen of the Mountain. Als ik de jungle in ga, ontdek ik dat De Geweldig Ier Daragh msc is. Verbijstering. Ik ga over de tijd op het schema heen en moet nog 1 keer omhoog. Tempo laag, maar wel weer zeshonderd hoogtemeters! Daar kijk je van O P 🏔️ leeggezweet en moe getrapt.

Ik ga bijkletsen met een vriendin. Vind ik ook vermoeiend. Leuk, maar vermoeiend.

En ‘s avonds zwemmen. ik zag er tegenop. Ik ben geen beste zwemmer. De touwtjes van mijn boei waren stuk. Dus improvisorisch vast gedaan. Voor het steigertje al kwijt. Met Vincent de spullen in zijn boei gedaan. Het water was lekker. Prima temperatuur, geen wind. Pak aan. Maar door de vertraging lagen we al mijlenver achter. Dat voelt kut. Het licht was mooi. HB wachtte op ons. De snelle mannen gingen door. Snap ik. Leek me ook prima. Anders voel ik me nog minder goed en nog lastiger. Vincent ging met ons mee. Het ging hem niet vanzelf. Dat gaat het mij nooit.

Naar de volgende groene boei. En daarna nog 1 door. We zwommen nu netjes alledrie hetzelfde tempo. Dat is wel prettig. Vincent zat op 1700m, Harm op 1500 en ik nog net niet op 1400. Het ging gewoon niet zo hard. Dan door veel plantjes en viezigheid. Ik zat 1 keer vast. En dat vieze gelige glibberspul. 🤢 Onder bruggen door. Vincent bleef achter. En toen liet de boei weer los. Vincent wilde er uit. Om de boei te redden. Na gehannes had HB het slimme plan dat Vincent beide boeien zou trekken en dan had ik er geen. Dat zwom voor mij makkelijker en vincent voelde zich een vrolijk treintje. Niet dat ik harder ging hoor. Ik voelde wel minder last. We hielden elkaar echt mooi bij. Na de Floriade zwom ik weer nasr de volgende groene boei. Ik begon een beetje te wennen en besloot eindelijk om me maar geen zorgen meer te maken over dat ik morgen zonder wetsuit moet zwemmen en dat ik ver moet zwemmen straks en hoe slecht ik er in ben. Ik ben wel kalmer in het water, maar niet sneller of beter. Soms ga ik over op rustigere slag, maar meestal doe ik maar gewoon wat. Toen dus nog een groene boei en ik wilde de 3000m aantikken. Dat lukte me wel. Ik was niet bereid om me al te veel in te spannen. Maar ik zwem wel 5 kwartier!

We bleven nog napraten met R en R. Ik denk dat HB niet gek is, maar wijs genoeg. Ik was blij met mijn chauffeur. Ik vond het een vermoeiende dag, al heb ik niet eens idioot veel gedaan.

17 augustus – Kwart Triatlon Deil
Die lees je daar na!

18 augustus – Onkruid wieden en uitfietsen

k heb er zo’n hekel aan. Onkruid uit de tuinen trekken. Vincent hielp met de randvoorwaarden: bakken van achter naar voor slepen, auto’s verzetten. Ik was het groen aan het wegtrekken. Ik snap niet dat iemand dat leuk kan vinden. En dan alles vegen. Vorige keer was het beter, maar ik vind het goed zo, ik was het zo zat!!!!!!
Ik kan het prima, heb nergens last van, geen spierpijntje of iets. Heel klein beetje zadelpijn als ik op de fiets stap ‘s middags en ‘s ochtends wat hoofdpijn. Maar die vermoeidheid! Mijn hoofd is moe. Ik vergeet me in te smeren bijvoorbeeld. Kan geen route bedenken verder dan: de-grote-trap-af. Op de racefiets. Ik ga met muziek op en niet mijn best doen. 2,5 uur staat er op het programma, dus 2 uur is genoeg. De Grote Trap is lekker wind mee. Het gaat goed. Dan. De cadans is vandaag wel laag.

Ik help 2 oude dames met een kaart die al lang niet meer klopt. En dan het Horsterwold door. Dat vind ik leuk. Lekker rustig, mooi en kalm. En nieuw. Met runderen.

Het eerste uur gaat nog best hard, maar ik weet dat de wind tegen nog komt. Ik rij net niet helemaal door tot de Eemhof. Ik neem de Nekkeveldweg en heb daar in de polder snoeihard wind tegen. Het ‘nekt’ het tempo en ik heb er moeite mee. maar ik zet wel door.

Ik probeer elk half uur te eten, maar ik mis een moment. En elke 5km te drinken, maar intussen moet ik plassen. En daar is weinig plek voor. Ik buffel de hele Nekkeveldweg af. En kom uit waar ik wil zijn. Dan langs de stoplichten en over het industrieterrein. Ik neem de brug.

Het tempo kan me al niks meer schelen. 2 uur volmaken en naar huis. Ergens wil ik best meer en sneller, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik rij langs Almere Hout met de stomme bochtjes. Dan zou ik over de Ibisweg willen, maar die is afgesloten. Ik haal 50km binnen 2 uur en ik ga naar huis. Het kan me niet schelen dat het geen 60km zijn, geen anderhalf uur en een laag tempo. Weet je, misschien moet ik gewoon iets meer rust nemen. Voor alle geweldenaren is het natuurlijk supersneu wat ik doe, maar ik moet ook bedenken dat er vele vrouwen van mijn leeftijd zijn die helemaal geen triatlons doen en ook niet uitfietsen en zeker niet meer dan 50 kilometer. “hersenmist” noemde SG het. Daar heb ik dan een beetje last van. Niet zo helder kunnen denken. Ik snap niet hoe anderen weken van 19 uur draaien: ik kan dat niet meer. ‘s Avonds ga ik samen met Rob nog een stukje wandelen om de gels voor Vincent te halen.

19 augustus – Bootcamp en eventjes een ellendig loopje

Ik werk de hele dag op het kantoor in Almere en we lopen door het centrum van Almere op zoek naar soep, maar de soepman is met vakantie. Spanning. Voor die onbekende examenuitslag. Gewerkt en veel gedaan. En nog veel te doen. Moe van. Lopen met een bidon in de hand. Tering, er zat niks in. Geen energie, geen kracht. Nadat ik de bidon had weggezet ietsje beter, maar niet veel. Slepend en slopend. Niks aan. En eindigend in dat kloterige coronahoestje. Niet goed.

Ohja, en die irritatie van kijk-mij-geweldig-veel-wedstrijden doen. Multisports tellen van de afgelopen 4 jaar. 38 schreeuwt ze op insta. Wat veel he. Ze heeft weer een aai nodig. Nu ze niet op het podium staat. 44. Voor mij. Vierenveertig multisports. Maar daarvan vind ik 31 wedstrijden. De rest is training: virtueel, een wisselclinic, zelf gedaan op La Palma bijvoorbeeld. Maar dat blijkt alleen uit een goeie administratie. Ik weet zeker dat er een paar testjes tussen zitten, dus ik kom op 40. Zij op 38. Zonder te kunnen zeggen wat nou echt een wedstrijd was omdat de administratie weg gevallen is.

Ik heb er 80 gedaan in al die jaren als je alle multisport telt. Volgens haar 80 “wedstrijden”. Ik denk het niet. Hardlopen waren wel wedstrijden, maar die staan er niet, want geen multisport. Maar ik heb geen zin getover met cijfers. Kijk maar eens naar de kilometers. Of moet ik blij denken dat er iemand is die naar mij kijkt en denkt en misschien denkt: ik moet iets beter doen dan zij. Dat haat ik pas echt. Ik voel me nooit belangrijk of voorbeeldig. Ik krijg gelukkig nauwelijks reacties op mijn insta-post van weer een medalmonday. Weer een wedstrijdje. Waar moet ik nu over opscheppen? Er is altijd wel iemand beter en geweldiger. Als tie mee doet. En anders toveren ze met de cijfers en zorg je dat het niet controleerbaar is. Domme Amerikaanse praktijken. Uitlokken, voorliegen en borstkloppen. Ik ben van de Ierse inslag: hard werken, succes uit de rotsen slepen en dan het beste maken uit niks dan vertrouwen
Daniela Ryf stopt. Voorgoed geblesseerd. Ze bedankt haar vriendin. Ze is een groot triatlete. Heel groot. Geveld door zichzelf. Dat raakt me wel. De rest irriteert me vooral.

Dan de bootcamp van D. Ik deed zelf mijn best heus, maar wachten tot al het vlees uitgerust is irriteert me ook. “En dit doe ik dan 3 keer in de week he”, roept blubber M. Ze doet maar wat! En die JL ook al zoveel vet om d’r middel. Zondezondezonde. Elv snapte me. Die kwam ook rennend, en wij deden de oefeningen liever nog een keer dan te wachten. Veel circuitjes. Ik vind 12 mensen teveel. Vorige week met 2 was lekker heftiger. Deel me dan alsjeblieft niet in bij m, rl en een indier die het ook niet kan. K durf niet voluit te schoppen en ik ken de namen van de oefeningen niet. Lastige hoestje. Teruggewandeld heel rustig. Maar die 1,5km sla ik dus niet op. De moeite niet. Zij slaan elke scheet op, elke wandeling met de hond. En dan de Shakespeare achteraf op insta en die twee gezonde ontbijtjes komen op de foto te staan. Daar komt niet zoveel vet van. Door de spanning lukt het mij niet om netjes te diëten.

20 augustus – Zwemmen in een laag tempo en fietsen in de regen. Ik baal er van.

het zwemmen ging best goed, het voelde oke. Maar dit tempo is weer helemaal kut. Het gaat zoveel beter en zoveel langzamer! Dit is echt zinloos. We gingen te laat, Vincent en ik. Ik moest eerst naar de tandarts voor gaatjes en samen met het examen maak ik me daar vreselijk druk om. Vandaag beginnen de grote trainingen juist. Zwemmen is ingelast omdat Vincent moest. 2000m. Maar hij treuzelde zo. En het huis is vies, maar ik kan niet huishouden hoor. No time. Nergens voor. Deze keer was Vincents boei een touwtje. Er waren veel golven. We gingen naar de boei. Watertemperatuur top. Water prima. Planten okay. Die golven is gewoon gaaf. Het houdt op qua snelheid, maar ik vond het leuk om ergens voor te werken. Ik adem 1 op 3 en heb een keurig ritme. Vincent blijft naast me. We zwemmen helemaal naar de boeien kasteel. Ik ga een blokje rond en dan terug.

Mijn brilletje schept water. Die moet ik een paar keer goed zetten. Ik kom er helemaal in qua slag! Heerlijk. Vincent in de buurt en lekker zwemmen. Wat wil je nog meer? Nou, dat het tempo gewoon normaal is! Dit zijn echt geen 2:30-jes. Ik ging om via de groene boei, anders kom ik niet op 2000, waar Vincent al lang op zit. Als ik het water uit kom baal ik van de tijd, maar nog veel meer van de regen die met bakken uit de hemel valt. Ik moet godverdomme vandaag 5 uur fietsen! En afdrogen in de gietende regen? Onmogelijk. Alles wordt vies en nat en ook heel koud.

En ik moet doorwerken want we moeten eten hebben en wetsuits afspoelen en ik wil snel fietsen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, maar het moet op de tijdritfiets. Ook dat nog. Snel en weinig eten. Ik baal echt dat ik opeens niet meer kan zwemmen en ik snap er niks van. Zou Garmin te weinig opnemen omdat ik hele stukken doorzwem? Vincent zwemt zo 300m meer! Hij zit op 2:02 en zwom de hele tijd naast me. Ik snap er niks van. Maar ik vind het wel klote. Het voelt zo niet goed. Achteraf is het ook raar dat mijn SWOLF (een meting hoe het gaat) gehalveerd is in Garmin, die geeft aan dat het veeeeeeeel beter gaat. Is ook onmogelijk. Dus de meting is ook raar.

Ik ging na lang twijfelen toch maar fietsen met Vincent. We vertrokken droog en met wind mee op de dijk. Dat was wel lekker. Samen naast elkaar fietsen is dan toch minder snel, maar wel leuker. Op de Knardijk ging ik voorop. Dat lukte eigenlijk best wel goed. Vanaf de Doddaarsweg ging Vincent voor me fietsen en me uit de wind houden. Wat een verschil! Het voelt echt als een makkie.

Ik zag ‘m al aankomen: de eerste van de 5 tempoblokjes zat in het Horsterwold. Gladde wegen vanwege dat het net geregend had, veel glibberige poep, de brug over en ook nog een kalf midden op de weg!

Ik kreeg het allemaal voor de kiezen. maar op de flediteweg ging ik even hard. Daarna de winkelweg en 10 minuten rust is ook meteen eten. Ik dronk netjes elke 5km, prima systeem. En elk half uur een fruit gellie. Nog een blokje doorfietsen tot aan de Eemhof. Ging redelijk. Toen de dijk op en het zag al donker.

Die 10 minuten rust duurden een hele tijd. In het derde blokje ging het los geloof ik. Na ongeveer 65 kilometer. Eerst wind van alle kanten en toen dikke regen. Ik hield de snelheid wel vast.

We besloten dat Vincent naar huis zou gaan, die hoefde maar 80km vandaag. Ik wilde in Almere Haven water tappen, maar dat moest bij Mariola. Vriendelijke mensen, maar ik kan niet lang wachten, want dan krijg ik het veel te koud. Met 2 volle bidons weer door. Dat ging best redelijk en ik bedacht het ommetje te nemen. Uitgesloten dat ik koud en smerig als ik was 5 uur zou halen, 4 uur is genoeg voor een groene training. En toen was in het 5de blokje een omleiding door Duin ingesteld! Wat een gekloot om de 5 te volgen. Het was wel droog intussen, maar niet warm. Ik kwam op de dijk en deed het rustblokje maar als tempoblokje. Wind mee. Wat een verschil! Haalde ik in de eerste blokken 4,5km, nu wel 5,5. Wind mee ging goed, maar ik wilde niet nog een keer de plas rond. Ik had het koud en wilde eten en een beetje thuis zijn.

Ik rekende uit hoe ver ik om moest en ik reed nog 27,5 gemiddeld. Het begon weer te regenen. Dan zie je zo niks meer! Het is zo donker. Ik ging nog langs de plas en het is overal wel lekker rustig tenminste. En over de trekweg om 100 vol te maken. Het duurde nog tot het einde kotterbos. En dan nog om om de 4 uur vol te maken.

Ik had het wel gehad hoor. 108km zou het worden. Het werden er 110, of eigenlijk 109,99 GRRRR. Maar ik was er zo klaar mee, stik it. Stopt Garmin nog niet ook niet. Ik heb de tijd aangepast.

Wat was ik goor en voelde ik me vies, dom en sloom ook nog. Ik wilde best graag rennen maar het bleef regenen. Rennen stond niet op het schema, maar voor een triatlon was het leuk geweest. Ik zit er niet lekker in de laatste dagen.

21 augustus – Dan maar even een dagje rust.
maar de spanning blijft hoog. Wanneer komt de examenuitslag. Op welke manier. Niets weten is extreem. Extreem zwaar. Ondraaglijk bijna. Niet voor te stellen. Je niet kunnen voorbereiden op heel blij zijn of even heel ongelukkig. Niet weten wat Vincent over twee weken doet. het sloopt me gewoon. Ik slaap nog prima. Onrustig. Hoge rusthartslag. Garmin snapt er niks van. Gelukkig ben ik heel blij op het werk! Ik zit weer op kantoor.

‘s Avonds even een frisse neus na een hele leuke werkdag. De tijd vloog voorbij. Op het werk. Ik was ook bij de dietiste. Zwaarder geworden, maar niet alleen maar vet! Integendeel zelfs. Zit eindelijk goed. Zenuwachtig voor die stomme examenuitslag. Snaai ik teveel door. Even een frisse neus halen en wandelen met Rob dus en elkaar vertellen van werk. Lekker. Het wordt alweer vroeg donker.

Na het lopen zat er speldenprik in mijn rechterhiel. En dat is foute boel. Het is maar een heel klein pijntje maar een enorme rode vlag 🚩 het doet ook pijn als ik zit. En s nachts. Voordurend een speldje. Alsof er al niet genoeg is om stress van te krijgen. Is dit een beginnende peesplaatontsteking?! Niet van het hardlopen in elk geval!

22 augustus Zwemmen in het zwembad

Ik werk thuis en ik maak me zorgen. Over de examenuitslag natuurlijk. Erge zorgen om linkerhiel. Is de peesplaatontsteking ineens terug? Het begon met een speldeprikje na de wandeling gister, en het is voortdurend voelbaar. Een grote rode vlag 🚩 🚩 ik maak me enorme zorgen. Ik kan naar fysio KvH, maar ze zegt helaas af. De rechterhiel is pijnlijk als er een sok omheen gaat. Het is niet stijf na rust. Zijn het de zorgen die de pijn verergeren? Het kan niet van het hardlopen zijn. Dat doe ik niet meer veel.

‘s Avonds gaan we in het zwembad zwemmen, bij het banenzwemmen, Vincent en ik. Dat was even lekker! Alleen maar bezig met zwemmen. 🏊🏻‍♀️ 1000m met achtje. Wel lastig in een baan waarin de meesten rustiger zwemmen, maar dat is nou eenmaal zo. Ik was al lang blij dat ik niet buiten in de golven hoefde.

Toen 500m zonder achtje. Best afzien. Elke 100m tellen door 1op4 of 1op3 adem te halen. Blijkbaar werkt dat niet feilloos hihi. 🤭 toen 500m hard met achtje. Lekker! Daarna dacht ik: ik doe 500 nog. Rustig met achtje. Maar ik ging door en dan kom je in de fase dat het moeilijk wordt en training is. Dat je door moet zetten en 3000m vol wil maken. Verre van vanzelf. Maar de armen gaan door. En toen was het met alle mistellingen 3125m ofzo. Dus ik zwom er kalmpjes nog 50 en 25 bij. Voelt wel oke zo. Tempo kan beter, maar dit is het nu eenmaal. Ik laat het klagen over aan de geweldige ES (die ook langzaam buiten zwemt volgens hemzelf duh) en Z die ineens koorts heeft.

23 augustus – Hardlopen 11 keer een blokje van 10 minuten met 40 seconden wandelen er tussen.

Ik zag er tegenop, want mijn hiel doet pijn. Ik heb er zalf op gesmeerd en dat hielp. Toch een splinter of iets? We hoorden dat het cijfer vandaag niet meer komt en ik kan weer even ademhalen. Zo voelt het: alsof je de hele tijd je adem in moet houden. Ik ben dol op duidelijkheid! Ik reed met Vincent naar de Eemhof en met de nieuwe rugzak zou ik terug lopen als hij ging werken. Als het niet ging, kon ik Rob bellen of met het OV terug. Ik ken de weg.

Het stormde windkracht 5. Ik ging in blokjes van 10 minuten lopen. Eerste blokje even inkomen en dan de dijk op. Woei van opzij. Flink vet! Het ging me goed af. 40 seconden wandelen als pauze. Prima. Ik maak elke pauze een foto van mezelf en van het uitzicht voor me.

Geen pijntjes meer. Ik deed rustig aan voor mijn gevoel, maar het tempo ging omhoog in het tweede blokje. Ik genoot namelijk van het lopen en de wind! En de fietsers die ik tegenkwam die we al hadden gezien. Van die mensen die moeten zullen fietsen als dat op hun programma staat, maar ze hadden er wel plezier in.

Ik moest eten in de 40seconden, maar met een foto maken lukte dat niet zo snel. Half gellie maar. Dus ik moet elke pauze eten en niet alleen in de even blokjes. Weer een snel blokje. Dat gaat vanzelf. De kilometers gaan vanzelf. Het begint te regenen. Of het komt van de golven.

Ik eet netjes en ik loop wat ik wil of kan. Per 10 minuten. Ik mag elke blokje opnieuw beginnen. Dat vind ik lastig, elke keer weer opstarten. Maar ik wen er wel aan. Dan komt de brug al in zicht. Ik moet een beetje poepen helaas. Rondom de brug is het qua wind rustiger door de eilanden. De kilometers vallen een beetje weg door de blokjes. 4 Blokjes tot de bruggen 8 kilometer ongeveer.

De zon komt er door en dan zijn de kleuren echt erg mooi. Ik verheug me op windloze stukken! Ik kom in blokje 5 HB tegen op de fiets. Dapper hoor, nu fietsen! Ik maak een foto van ons en een kort praatje.

Ik ga het Cirkelpad op en dan moet ik echt. Ik stop het horloge en ga in de berm zitten. Eet even en dan het cirkelpad weer.

De zon komt er helemaal door en dan is het warm. Ik loop alles verhard. Op de nieuwe schoenen die uitstekend zitten. Dit is een blokje wat snel voorbij gaat.

De stoplichten zitten in de rust en ik stop het horloge weer. Ik steek met de fietsers over. Ik heb even wind mee de Hoge Vaart over. Ik luister muziek en ondertussen heb ik veel blije gedachten en geen pijntjes. Ik ben al goed op weg, denk ik dan. En ik vraag me af wanneer ik de Lange Vaart over ga. Of ik luister naar leuke muziek. Het fietspad langs de Vaart op naar links. Dan heb ik weer wind van opzij, maar ik merk er niks meer van. Dan begint de regen. Een dikke bui! In het bos. Ik kan er wel tegen, vind het niet erg. Er loopt iemand voor me. Heeft die de hele dag gewacht tot het hard ging regenen om te gaan rennen? Ik zie ook wandelaars schuilen en fietsers in vol regenpak.

Ik wandel de bocht om en eet een halve gellie en dan komt de zon weer in het nieuwe blokje. De kleuren zijn prachtig langs het water! Echt heel mooi met de brugjes en de bootjes. Ik loop bewust wat rustiger. Geen haast. Netjes blijven eten. Blokje 8 alweer, ik zit al op 14km. En dan gaan die kilometers toch tellen!

Ik stop nog een keer om de rugzak anders in te delen en water en nieuwe gellies te pakken. De rugzak zit redelijk, maar het is nog even wennen. Door voor een lastig blokje langs de mensen met de hond. Dit bevalt me wel, deze blokjes. Dan blokje 9 op iets meer tempo of niet? Soms doe ik het ook niet expres en gaat het tempo toch omhoog. Het saaie industrieterrein. Ik vind het moeilijk uit te rekenen hoe ver ik ga komen. De training is 2 uur, maar ik moet nog naar huis. Haal ik de halve marathon dan wel en hoe lang moet ik nog uitlopen? Ik zat op 23km volgens de route. Ik krijg het iets zwaarder, maar de 10EM zit er op! Langs de busbaan. In de zon.

Ik wandel iets te lang om te eten en dan wordt het zwaarder. Ik ga echt rustiger aan, maar oversteken moet sneller vanwege een vrachtwagen en dan gaan mijn benen ook weer harder richting de manege. Of heb ik wind mee? In elk geval weer felle zon. Op de AppleWatch tel ik alle tijd en geen pauzes.

Bij de manege wacht ik weer even. Ik begin er doorheen te raken, door de blokjes! De zon schijnt inmiddels fel en de wind is aardig weg, maar ik vind het minder leuk. Op de Trekweg maak ik nog een keer tempo, maar de witte brug op is dat wat weg. Daar zijn nog wel golfjes hoor, in het water! De blokjes zitten er op.

Ik loop twee uur vol en precies 20km. Maar ik wil natuurlijk de HM vol maken. Op de Evenaar heb ik wind mee, maar het is druk en onrustig en daar heb ik dan wat meer moeite mee en ik ga niet meer zo snel. Lukt gewoon niet gek genoeg. Ik zit met de Apple Watch eerder op de 21,1km en doe dat nog altijd binnen 2:15. De pauzes vallen ook wel mee.

Ik maak rustig de 22 kilometer vol tot thuis en moet voor het huis langs nog ietsje verder.

Ik heb dus 22km gelopen en niet echt ergens last van!! Hoe gek is dat? Ik ben blij. Tempo is aardig (6:01), al had ik liever de 6:00 behouden of nog beter: de 5:58. Maar het is goed zo, ook met de pauzes. (6:24). Ik moet even zitten en wat rusten en ga dan lekker in bad! Daar had ik me op verheugd.

De voet is over, geen last van knieën of echt vermoeid. Wel een beetje stijfjes bij opstaan van de bank. Ik eet wel koekjes, maar ik heb geen extreme honger bij het avondeten. Ik ben tevreden, maar niet trots of gerust. Misschien moet ik deze methode, met de blokjes ook maar toepassen op de veertiende. Die kruipt nu al langzaam in mijn hoofd. Maar er zit nog het één en ander tussen… iets met een cijfer, zijn halve triatlon en morgen eerst nog maar weer eens een triatlonnetje.

24 Augustus – Achtste Triatlon Veenendaal

25 augustus – Uitfietsen?! 100 mijl staat er op het programma!

Samen met Vincent eerst wind mee. Veel takjes op de weg. We gingen wat later dan gepland, omdat ik degene was die niet kon opstaan vandaag. Veel wakker van het weer vannacht. We wilden naar Duitsland toe fietsen, maar zelf in de buurt blijven is rustiger en overzichtelijker. De eerste 5km gingen niet zo best, niet zoveel kracht. Toen op de dijk wind mee. Heerlijk! Ik ken de fiets intussen. Tot in Lelystad ging het vanzelf. Toen kapte mijn horloge ermee. Stom ding. De HISWA zorgde voor drempels en omrijden bij Bataviastad. Dan weer hard door.

We deden een spelletje wie-neem-ik-mee-op-vakantie-waarheen-en-waarom. 30km in een uur. Zo is het leuk! Ketelbrug en stopje.

Ik at en dronk niet goed. Jammer. Langs het Ketelmeer ook nog wind mee en spelletje doen. Ketelhaven ben je zo! Veel zon.

Dan naar het onbekendere terrein en langzaam aan begon het werken tegen de wind in. Maar binnen 2 uur 60km is mooi! We gingen lunchen bij BeachAtSea. Leuk hoor, even zitten en niks doen. Lekker ook. Wel wat afkoelen.

Dan weer verder. Door het bos weinig wind tegen, wel takjes. Dijk en ik ging wat voor. De wind viel nog mee. We zagen Annemarie, daar was ik blij om, maar mijn hoofd staat dan niet naar afstappen. De dijken weer op en ik ken dit stuk niet zo goed, dus ik weet niet hoe ver alles is.

De km’s telden al hard op! het raakte bewolkt en regende even zelfs, maar geen grote bui. Ik liet Vincent even voor gaan. Dat scheelt echt veel. Oversteken bij harderwijk en dan zijn we na 90km bij de Biezenbrucht. De zon kwam er al weer door. VIncent gaat naar huis, ik ga alleen door. De wind pal van voren en dan naar Zeewolde was heftig. Ik liet de muziek uit. Ik had veel wind tegen. ik was erg blij met het bos: koel, geen wind, mooi en 100km.

Druk bij het hondenstrandje. Door naar nijkerk. Ik at een gellie die lastig ging. Door naar de Eemhof. Dan op de dijk weer zijwind, net als eergister! Op de fiets vind ik dat erger. De vlagen nodigen niet uit tot liggen. Ik dacht telkens: dadelijk weer een lange stop. Onder de brug door richting Haven was echt een crime. Veel wind en ik dacht elke keer: zal ik kappen…

Maar ik had 160km staan en eigenlijk moet het dan maar. Stoppen in Haven dan? Toch ook niet. Ik dacht: vanaf nu heb ik wind mee. Des te erger dat dat absoluut niet zo was en de wind vol tegen werd zelfs! Superzwaar. Heb je al 130km in de benen, en dan kan je niet harder dan 22km/u. Buffelen. Maar niet afslaan. Niet de gemakkelijke weg naar huis kiezen. Rondje Flevoland is rondje Flevoland. Ik wil op het bankje zitten, maar dat is bezet. Ik zie iemand langs Zand komen fietsen, dus ik kan ook. En dan gaat het echt beter! Wind mee. De dijk op en nog 20km genieten van wind mee. Eindelijk even meer gemak. Ik ga hard.

Nu wil ik de 100 mijl halen! het is nu toch al laat… Ik geniet van de snelheid die nu even lukt. op 150km ben ik rond (145 eigenlijk, 5 aanloopkm’s). Langs de plassen terug. Ik word moe, maar 161 gaan er komen. Kotterbos nog door. Dat is dan trekken en tellen. Tempo neemt wat af. Was 31 bij de lunch (!!) en 28,6 toen het rondje af was. ik ga blij zijn met 28,2. Ik heb wat last van mijn stuitje. Voorzichtig mee zijn. De cadans blijft ook achter vandaag. Dat is mijn vermoeidheid. Ik vervloek mezelf bijna als ik langs de Vaart nog een keer wind tegen neem. En dan naar huis toe. 160+km (want 100 mijl is niet 160, maar wat het wel is weet ik niet meer) want ik wil die medaille! En ik wil op mijn werk kunnen zeggen: ik heb afgelopen weekend 3200m gezwommen, 22 kilometer hardgelopen, een tweede plaats bij de 40+dames gehaald bij een korte triatlon en 100 mijl gefietst.

Als ik afstap voel ik mijn benen en knieën. Ik heb trek in chips, maar ik moet gelijk douchen en dan eten we pannenkoeken. Ik ben vermoeid, dat wel. Maar dit is TRAINING. Tóch verder gaan, toch niks overslaan, veel fysiek werk verrichten. mentaal is de voorbereiding ook begonnen, maar die is moeilijker. Hoe krijg ik mijn hoofd zover dat die er in gelooft?! Ik bewaar de training op mijn fietscomputer, die is compleet. Garmin heeft het in 2 delen gedaan.

Ik heb deze week met alles er op en er aan bijna 18 uur gesport. Zwemmen-fietsen-rennen beslaat “slechts” 15,5 uur. Tja, ik moet er echt voor trainen. Maar ‘weken van 20 uur’ maak ik niet. Ik zie iemand anders die 27 uur heeft getraind! Ik denk dat daar dubbele trainingen bij zitten. De anderen die ik herken, doen ook zulke dingen en tijden als ik doe.