17 December – Het klompenpad met Joyce. Met hindernissen en thee

Ik had een korte broek aan, maar toen ik uit de auto stapteen de wind voelde, heb ik snel de lange broek aangedaan! En ik was maar wat blij met mijn lange mouwen. We gingen het Klompenpad volgen. Dat loopt langs de weides en langs de huizen. Heel apart en mooi allemaal, maar wel zwaar.

Ongelijke grond en na een paar kilometer al stonden we tot onze enkels in de waterplassen! De kou viel mee, maar ik moest er wel even inkomen. Veel trapjes over en tussen hekjes door en over kleine brugjes.

Ik vond het wel leuk en heb me geen moment iets aangetrokken van het tempo. Gewoon een beetje lol maken. En dan weer een stukje breed pad. Ik vond het ook leuk om langs de kerk te gaan en te zien hoe druk het daar was. Nadeel van dit soort paden is, dat we druk zijn met navigeren en lopen en aanpassen, waardoor echt bijkletsen het niet helemaal is. Het ging allemaal niet zo snel en over 4 kilometer deden we wel een half uur. Maar toen hadden we wel zeiknatte voeten en heel veel natuur en stilte gehad. Ook veel modder. En motoren die hun zondagmiddag met scheuren doorbrachten. We roddelden wat. En toen we weer een veld waren gepasseerd, zijn we lekker op een bankje gaan zitten. Dit is geen wedstrijd! En als het al een training is, dan gaat het om acceptatie en adaptie en niet om snelheid en het beste zijn.

We staken wegen over en net als we dan het idee hadden: he, een lekkere weg; dan was er wel weer modder of een wandelmoment of paaltjes om een brugje waar je tussendoor moest. De wegen waren goed te volgen en we gingen maar 1 keer fout. En toen kwam er nog een redelijk zeldzaam natuurfenomeen om de hoek kijken (na een kilometer of 9) wat ZON heet. Eerst voorzichtig, maar het ging steeds beter! We liepen ook stukken over de verharde wegen. Toen ging er voor ons een hek automatisch open, net op het moment dat ik mijn beklag deed over weer een hekje en trapje! Service. En het werd nog 10x beter: een rustplek met koffie/theefaciliteiten in de natuur! Ik werd er ontzettend blij van! Hete thee midden in de natuur!

Door het veld weer verder en een stuk verharde weg wat uitkwam op een priveweg met veel modder. Die paden zijn wel bijzonder. Ik had iets meer energie over dan Joyce en kon iets harder op de thee en de gellie. Tussen km 12 en 13 deed ik mijn eigen tempo en liep ik lekker door IN DE ZON!!

We wandelden een stukje samen en J vindt het dan ook goed als ik het zelf afmaak op mijn eigen tempo en zij ook. Ik vond de zon echt fijn. Ik misten nog bijna een pad en er was ook nog een goede waakhond en toen zaten de 15km er op en ik ging nog een stuk tot de kruising echt wat harder en toen vond ik het wel leuk geweest. Het was helemaal prima zo.

Op 18 en 19 december kom ik niet verder dan de laatste keren wandelen met de collega’s in Dronten. Het zijn mijltjes-op-niks. Ik verzet nog wel wat werk, maar het voelt nog zinlozer dan anders. Ik heb een leuk laatste gesprek, een fijn exit-gesprek en het voelt als klaar en af. Dag collega’s, dag werk. Ik ben er niet rouwig om. We pasten niet bij elkaar. Op 20 december heb ik een sollicitatiegesprek in Leiden, rij ik naar Dronten om de spullen in te leveren en daarna ga ik naar Amsterdam om met de collega’s te eten voor kerst. Ik ben doodmoe na de dag met wel heel diverse indrukken. Het tweede gesprek staat inmiddels in de planning en wel zo als mogelijk was! 2024 Wordt een ander jaar dan 2023. Hoop ik.

20 december – De vakantie is er. En ik ben klaar met werken in Dronten. Achteraf gezien wist mijn lijf na een maand al dat het niet bij me hoorde en kreeg ik een blessure. Is dat raar om te beweren? Misschien wel, maar ik heb vorig jaar nog veel en veel meer getraind, maar raakte niet geblesseerd. En de jaren daarvoor ook, toen was de trainingsbelasting extreem hoog, maar ik had nergens last van. En nu opeens wel? Dan ligt het echt niet aan de trainingen of de trainingsbelasting! Het is het samenspel tussen hoofd en lijf. Tussen stress en spanning. De balans is verdwenen en wat in het hoofd niet doordringt, is in mijn voet gaan zitten. Daar kwam de spanning voor de Hardman bij (en iedereen wist wat ik ging doen) en zo werd het kwaaltje teveel. En nu ben ik weg bij een baan die me niet past en me geen energie meer kost en voel ik mezelf weer. Ik speel weer piano, ik voel me opgeruimder en minder gejaagd.

21 December. De Col de La Madone met veel hoogtemeters en weinig zin

ES zou denken: “wat een idioot laag tempo. Daarom fiets ik alleen op het vlakke stuk in de groep. Je moet wel harder dan dit natuurlijk, anders telt het niet.” JB zou zeggen: “Ik heb 1000 hoogtemeters gemaakt, ik schrijf me in voor de Alpe d’Huez!” MvdB zou me appen: “train je toch voor een triatlon in de alpen volgend jaar?” (Absoluut niet nee) de ‘geweldige’ MV zou zeggen: “je kan je gewicht anders instellen en dan lijk je nog beter.” De geweldenaren zouden met opgetrokken wenkbrauw zeggen: “dan koppel je er toch nog een loopje aan vast? Wat is dit zeg”. V appte al: “op naar de duizend”. Maar nee, mama vond het zat met ruim 950hoogtemeters en dik twee uur ploeteren.

Meezingen met de muziek, thee drinken, kalmte bewaren, inspanning op niveau houden en dropjes eten. Ik bleef mezelf met positieve gedachten aan de gang houden en dat is alweer wat! Ik had de energie wel en geen zin vooraf, dus dit was even moeilijk om op te stappen. Om dan een dikke Col uit te kiezen, dat doe ik dan weer. En ik denk: Newgrange & de wintersolstice, dadelijk de droger aan, er is nog teveel strijkgoed en ik moet naar de winkel als ik gedoucht heb.

23 December Trailen met Manuel en Vincent en de route controleren met natte voeten

Ik zie er tegenop dat de mannen sneller zijn. Het weer boeit me minder. Maar de jongens moesten de route van papier doen. Daar moest ik even aan wennen en toen werd het me een partijtje leuk! Doordat we soms moesten zoeken, was snelheid van ondergeschikt aan de route.

Moest ik bij het mediapark echt ff wachten. De regen viel hartstikke mee: 1 grote bui (rond 10km) en twee kleinere buitjes. We kwamen bij de vlonders en die waren ondergelopen! 1 was weg, maar de andere zag je nog net. Dwars er doorheen dus!

Natte voeten natuurlijk en tot de enkels nat. Maar zo leuk! En Vincent ook he. Dan lach ik van oor tot oor. Wandelend. Lekker boeie. Toen nam ik de lange route en moest ik zelf opletten en dat was helemaal leuk!

Filmpjes maken, kabouters en prachtig bos en toen waren de mannen er alweer. We liepen door het bos. Bekend terrein! En toen weer oversteken en we kwamen bij de brug. Eigen tempo. Dat ging wel lekker.

Daarna nog over de heide richting Bussum en daar goot het! Ik werd ff heel moe en toen nam ik maar een gellie voor het laatste stukje en dat hielp, want toen hield ik het gewoon een kilometer vol en op een redelijke tijd. We maakten de 14 km vol. Was best leuk zo!! Tempo niet geweldig, maar gezelschap en beleving des te meer! Ohja, ook wat krampachtigheid ervaren onderweg, want het is weer zover.

Het probleem van een app waar de trainingen in staan:
Ik heb nu weer een app (Final Surge) waar de trainster de trainingen in zet. Ik hou daar niet zo van. Dus ik deed het nog via de website. Ik was de enige en dus ook de enige die merkte dat de website er helemaal uit ligt. Dus moest ik over naar een app Final Surge. Waar de trainingen in staan. En alles te volgen is.

Het probleem met Anke en die apps waar schema’s op staan is dat Anke (het gevoel heeft dat ze) moet doen wat er staat. Deze training was nog van maandag. 😒 Ik hou mezelf dan voor de gek dat het misschien helpt tegen de spierkrampen die ik op de bank heb (mag ik een bankbuddy😂?!) en ga t toch maar doen. 😎 Wat moet ik anders? 🤷🏼‍♀️
😈 says: strijken/schoonmaken/piano spelen/lezen. Maar het 👻 van het schema wint. Bloggen/kerstkaarten/tv kijken wacht wel. Het schema niet, die training wordt rood 🛑 en dat kan niet natuurlijk 🙅‍♀️ dan heb ik er twee in de week en dat is minstens 1 teveel. Jammer dat ik nog de enige was die de website gebruikte, maar ik zou het wel terug willen. 🤖 ik pas me aan en Final Surge zal ook wel wennen.

Tijdens het trappen 🚲 heb ik geappt, muziek geluisterd en me geergerd. Aan alle wonderen-der-wereld 🦸🏽‍♂️ en aan het tempo wat heel laag is als de bERG uit staat in zwift. Daar helpt een hoge cadans niet aan, dus weer een lage cadans en meer spierspanning, maar anders ga ik 6km/uur en dat motiveert helemaal vreselijk niks niet. 😩

zeurmodus uit 📵

👼 Dat heb ik mooi weer gedaan! Op een regenachtige 🌧️ donkere avond weggedroomd in zonnig ☀️ Frankrijk 🇫🇷 Waar iedereen op de bank zou gaan zitten 🛋️, ga ik op de fiets zitten 🚴🏽

23 December – zwemmen

Ik ben vandaag totaal ongeschikt om te gaan zwemmen. 🩸 🚫 🏊🏻‍♀️ ik ben moe 😪 heb hoofdpijn 🤕, vreet teveel snoep 🍫. maar ja, het staat op het schema en Vincent en ach… ik heb toch geen zin 😞 dus we gaan maar ❗️om me aan het schema 📝 te houden heb ik helemaal geen zin 😑 dus dat doe ik lekker niet 😎 ik ga met achtje 8️⃣ zwemmen en dan een kilometertje lang. Mijn bril 👓 beslaat. Water 💦 in mijn oor 👂🏻 Het is hopeloos allemaal. 😩 ik raak de tel kwijt 🧮 en toch presteer ik het netjes na 1050m te stoppen! Iets van 21:35. Slokje drinken, brilletje schoonmaken en weer een keer met 8️⃣je. Nu tel ik het af, doe rustig aan en wil er ook zo snel mogelijk vanaf zijn. 🏊🏻‍♀️ ik doe er nu 21 minuten over en dat stomme k🤬thorlige maakt er 975m van. 😒 ik doe nog twee keer 100m zonder hulpmiddelen. Sloom! ⚓️ en dan vind ik het wel weer goed. 😌 kan ik verder met vreten🥴 aantal foto’s 0️⃣

24 December Duurloop met korte versnellingen.

Weer nul foto’s! Het werd donker en het is somber en het stormt een beetje en het is warm (12 graden!), maar ik hield het droog. En ik liep behoorlijk lekker. In korte broek. Zonder muziek, zonder al te veel verwachtingen. In alle rust. Ik kwam niemand tegen. En het werd langzaam aan donker. Ik hield me keurig aan de hartslag en na 2km dacht ik: laat ik de eerste 5km lekker progressief doen en elke km proberen ietsje harder te gaan, maar (net) binnen de hartslagzone te blijven. Mijn benen voelden echt weer als vanouds goed. Ik voelde mijn voeten en benen ook weer en hoe ze bewegen en het voelde allemaal niet meer zo zwaar en onmogelijk. Ik ben nog wel dik en niet meer zo snel en lichtvoetig als ik ooit was, maar het gaat weer beter. It’s between the head and the heart. Ik zag de vogels en het vele water en de dijk en ik zag en voelde de wind! In de vierde en vijfde kilometer was dat wel even een factor, maar het ging netjes iedere keer ietsje sneller. Kilometer 6 en 6,5 deed ik weer kalm aan, maar de hartslag kwam nog even niet onder de 140. Toen moest ik 8 keer 20 seconden versnellen. Ik ging de eerste keer op iets wat met een 4 begon (4:52) en dacht toen: allesonder de 5 minuten. Grappig, dat ik mezelf weer kan inschatten en motiveren. Dat ging best aardig, behalve het viaduct op met fikse zijwind. Ik nam een ommetje, want ik moest een uurtje lopen. Aanzetten om te sprinten levert in die korte tijd (20 seconden) meer op dan alvast versnellen. Tussendoor hobbelde ik gewoon lekker. De laatste keer had ik vol wind tegen, mijn telefoon zakte af en ik moest door de plassen die ik niet zag, dus dat was ook geen succes. En daarna weer hobbelen en langs de Plus. Daar lag zoveeel water en modder dat ik moest wandelen, terwijl ik weer gewoon zonder moeite kon blijven hardlopen. Ik gleed bijna weg in de modder! Bah. Ik hobbelde lekker rustig naar huis en de hartslag lag nu ook onder de 140 en dat leidt dan logischerwijs tot een lager tempo. Ik maakte 10 kilmeter vol en 9,99 in de Apple Watch.

25 December – een lekker kerstkaartenwandeling

Heerlijk saaie dag. Me een beetje verveeld zonder dat het erg was. Lego gebouwd en veel gesnoept. Soort ongedurige rust. Er lijkt iets te moeten, maar er is niks meer. Zelfs de 7 Zusters-boeken zijn allemaal uit! Samen met Rob gaan wandelen om de kerstkaarten rond te brengen in de buurt (en ietsje verder). Redelijk droog (paar druppels) en warm. MW en M gedag gezegd. Even lekker een rondje langs de wijken en een frisse neus halen in sportbroek!

26 December – 50 minuten zone 2

Ging wel lekker qua lopen, maar ik voelde me wel wat opgejaagd, omdat dit uurtje voor mezelf overal tussen gepropt moest en dat is irritant. Ik zag andere hardlopers, maar allemaal mánnen. Ik had geen hartslagbeperking in het horloge gezet en hield het zelf in de gaten dat het niet echt ver boven de 150 kwam. Ik had een driekwart broek aan en lange mouwen, maar het begin was best koeltjes. Maar er was ook zeker zon en dat vond ik erg mooi over de plassen!

Ik liep eigenlijk heel goed en alleen maar makkelijk. Ik ging na 4,5km het bos door terug. Nu het nog kan… straks sluiten ze dit stuk bos af voor een lange periode. In het bos droomde ik lekker weg en lukte het me om het tempo redelijk vast te houden zonder een enorme hartslagstijging.

Bos maakt me wel kalm. Ik moet eigenlijk, maar dat gaat me niet lukken want er zijn teveel wandelaars. Dus maar even wat rustiger lopen. En dan nog een keer de brug op, wat eindelijk sinds tijden niet als ploeteren voelt. Dat is echt een kleine overwinning! Dan ga ik de laatste kilometer toch versnellen, zodat ik op een 6:00min/km gemiddeld uitkom (en eerder bij de wc ben 😉). Even de hartslag wat laten oplopen en maar hopen dat het gemiddeld onder de 150 blijft.

Ik red het netjes qua gemiddelde tijd en ook nog op een aanvaardbare hartslag van 148 gemiddeld! Hartstikke trots op. En dan moet ik snel naar de wc en nog wat vers brood eten en douchen en spullen pakken. Bah. Maar ik kan gourmetten! 😊

27 December. Ganzenborden in het zwembad

Ga ik een keer op een woensdag, is het de laatste training van het jaar en gaan we ganzenborden! Gemengd in de banen, rommelig, anders dan anders. Maar DR vindt het leuk, dus ik doe mee! Ik begon met flink inzwemmen. 350m in baan 2. Toen werd ik ingedeeld bij RS, MB (hele, hele snelle zwemmers, maar R is wel oke), MB (ook een hele snelle zwemster), W en R (mijn nivo of gelijkwaardig). We laten R of M het bad wel in en uit gaan om te gooien. 100m wissel, 10banen armen, aan de kant een pillon doorgeven, 100m bc in de put, 200m bc, elkaar trekken (arme MB voor me uit), 4 banen voor brildragers en ik zwom me stuk. En dan nog moet ik opzij voor de mannen en kom ik maar net op adem als zij dobbelen. Het helpt niks als ze zeggen: ‘doe je eigen tempo maar hoor’ of ‘wij zwemmen wel wat extra’ Ik doe flink mijn best, een goeie training. Dan besluiten we dat met meer dan 30 finishes op de challenge (dus 30 banen) we gewoon 10/15 minuten zwemmen. Ik doe mijn best en hinder ze maar 1 keer ofzo. Ik ben aardig moe en heb prima getraind en mezelf uitgedaagd, maar het haantjesgedrag (ik heb wel 3km gezwommen) is irritant. Ik ben niet de enige die dat vindt gelukkig. Ligt niet aan de training, maar aan een aantal van de mensen van de TVA.

Uiteindelijk werden we also blauwe team gedeeld tweede. En ik heb ook lieve en leuke mensen weer een keer gezien. Er blijven alleen van die krengen en lullo’s die perse moeten laten weten hoe geweldig ze wel niet zijn aan janenalleman. Heb ik lekker de data verziekt en zogenaamd vet hard gezwommen en een badge gehaald! Kerstkaarten rondbrengen en om moeten rijden – vermoeiende dag op niks.

28 December Intervallen  🥵😵‍💫😑

Tip: eet geen chocolade met knettersuiker even voor je gaat hardlopen. 🍫 ➡️💩
Inlopen hing wel lekker, de 💓 hartslag ging niet echt hard omhoog, wat een goed teken kan zijn.
Ik wilde over een pad achter langs richting Jeugdland. Maar ik had toen vól wind tegen! 🌬️

800m op hoge hartslag. Ik was er na 200m al klaar mee 🥴 met een ademhaling tot voorbij inspanning 😮‍💨Rustig wandelen en dribbelen was het enige wat me lukte! Had ik dat nog s verkeerd ingesteld ook en ik kan niet inschatten hoeveel 400m rust is, dus ik deed maar wat tot ik uitgerust was. 🫨 Toen 7 (fckn 7️⃣) keer 400m hard. 🥵 ik zei tegen mezelf: vijf is ook goed. Maar na de tweede werd het al slepen, hijgen en afzien en donker en zwaar. 😩 Wandel/dribbel was superwelkom elke keer! Overal 🛵 met etenbezorgers. Het was warm en ik had een korte broek 🩳 aan. Wel een dubbel truitje en dat was met de wind best fijn. De derde en de vierde versnelling deed ik ook, al vond Garmin ⌚️ mijn hartslag 160+ geen zone 4 – onzin 🤬. Toen kreeg ik wind mee 💨 en ging ik tellen, want ik zat rond de twee minuten (iets tussen 4 en 8 seconden erBOVEN). Dat leidt lekker af. Vijf ging weer redelikl, maar toen moest ik 6 en 7 ook maar doen. 🫣 ik ging in de zesde met flink wind mee en makkelijk terrein lekker hard! Nog maar net boven de 2 minuten! Tja, nog 1 dan. Al beginnen mijn darmen zich wel te roeren 😑 ik liep door, maar de wind was weg en de zin…. Ach, die was er al niet geweest. 🙄 ik ging uitlopen, maar ik moest soms even stoppen met rennen 🏃🏽 omdat ik echt nodig moest intussen. Stomme knetterchocolade 🫠 ik moest 55 minuten lopen en wilde 9km halen en toen was het laatste stuk naar huis ook nog s wind tegen en darmen die lastig deden. Klaar d’rmee, horloge uit en knijpend naar huis wandelen 🚶🏼‍♀️ met wandelmomenten (a lot!) toch nog 6:06 gemiddeld en geen superhoge hartslag (door die wandelmomenten 🤭). Thuis lang op de 🚽 gezeten.

29 December – Cadansgeneuzel in Zwift met Yathzee en Spooked Ireland

10 minuten infietsen in combinatie met Yathzee (winnen) was nog net te doen, maar daarna 7 ellendig lange keren 5 minuten op hele hoge cadans van boven de 90 was een crime en ook de ‘rust’ met een cadans onder de 75 was niks makkelijks of leuks aan.

En dan zitten er ook nog bergjes bij, waarbij een cadans van 90+ gewoon onmogelijk is! Londen is saai, twee keer winnen met Yathzee is ook saai en toen ging ik Spooked Ireland kijken over een bewitched school in Cork en dat was leuk, maar in combinatie met de cadansblokken ook vermoeiend.

Anyway, het uitfietsen lukte ook niet best en toen heb ik met moeite maar 35km volgemaakt en viel de cadans vet tegen en de uitvoering van de opdracht eigenlijk ook en het tempo al helemaal.

30 December – Rondje Zeewolde met Joyce & Team Stekker Power aan het ganzenborden 🙂

Ik liep ooit de snelste 10km in Dronten in 2015 ofzo en raakte geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Eerder dit jaar liep ik in Dronten 6km in juni en raakte ik geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Ik heb dus wat ‘af te rekenen’ met Dronten. Omdat ik daar het werk heb achtergelaten. Afgelopen jaar is het de thuisbasis van Joyce geworden, dus vandaag ga ik kijken of het aan Dronten ligt of aan andere (werkgerelateerde?) zaken dat mijn peesplaat reageert op Dronten.

We gaan lekker rustig lopen. Volkomen ontspannen; met wandelmomenten, stilstaan voor een rouwstoet, stoppen bij kleinkind-engeltje en alles kalm en rustig. Alleen het gekwebbel vloog uit de bocht! Tjongejonge, wat kan ik respectloos mokken zeg (en als het hele arsenaal aan ‘losers’ voorbij is zitten er al 5km op!). We renden veel onverhard.

Het was prima weer: zonnetje, koel en droog. We stoppen even bij de haven bij Joyce’s kleinkind. Dat is een engeltje, die haar koppie stoot en alles aanwijst.

We liepen daarna de Vaart een beetje heen en weer. En toen heb ik solo een rondje om Metafoor gelopen om daar voorgoed gedag te zeggen. Op mijn manier. Rob stuurt me precies een SMSje dat ik even moet zwaaien naar het oude werk. Ik zat daar volledig opgesloten en nu zag ik voor het eerst de leuke lantaarnpalen! En de plekken waar ik zo vaak langs gereden ben.

Daarna weer op de weg terug en dat was wat vermoeiender (voor ons allebei) en toch was het ook zo weer voorbij. Keurig de 17km van het schema gedaan en Joyce liep de 10EM. Het is mooi zo. Ik heb netjes 2 gellies gegeten en gedronken onderweg. Mijn hartslag uitzonderlijk laag. Zo sluit ik voor ons samen 2023 af met 1300 loopkilometers op mijn tellertje. Joyce gaat er even tussenuit en daar zie ik eerlijk gezegd al een beetje tegenop, maar 2024 is nog heel lang!

Vandaag toont aan dat dat niet aan Dronten ligt dat ik last krijg van mijn peesplaat. Wat ik al dacht: het heeft met andere zaken te maken. Ik werkte een maandje bij Metafoor en ergens in mijn hoofd wist ik misschien al dat het werk niet bij mij paste. Dat gaf verkramping en die ging in de peesplaat zitten. Helaas verpeste dat de Hardman. Maar de vakantie en de plekken in Ierland en wat ik daar voelde en beleefde maakt 2023 goed. Tweeduizenddrieentwintig voelde alsof er een heleboel niet is afgemaakt. De triatlon niet, het werk niet, de reeks overwinningen niet en ik voel me zelf ook nog niet echt af. Ik voel me ouder geworden. En wijzer.

1 Wijze jongen verwoordde het als volgt:

Deze knul is afgelopen jaar in beeld gekomen en ik ervaar van hem meer wijsheid, inzicht en verstand dan van vele ‘influencers’ ‘coaches’ en ‘voorbeeldhelden’. Sommige mensen zijn het waard om de social media voor in de gaten te houden en dit is er 1 van. 2023 Was ook voor mij een slecht jaar, maar… daarna kan het alleen maar weer beter worden! An opportunity to grow.

Deze middag kunnen Vincent en ik voor het laatst meezwemmen in het jeugduur van de TVA, want volgend jaar wordt ie 18 en dan mag en gaat en wil hij met de volwassenen echt mee trainen. Ook voor mij de laatste keer kidsuur, maar de volwassenen mogen ook niet meer omdat de banen anders gebruikt gaan worden.
Dus deze training moet zo leuk mogelijk worden!

Vincent mocht kiezen of hij met de kleintjes mee ging Ganzenborden of met de grote kinderen mee een gewone training (want dat dacht BE wel dat iedereen zou willen!). Nou, dit is dus de laatste keer dat Vincent in het kinderuur meedoet en ik was de enige volwassene en toen gingen we samen Team Stekker Power vormen en ganzenborden!

Wij deden de volwassenen-opdrachten. Heerlijk fanatiek, die ‘kleine’ van mij! “Doorzwemmen mama, we liggen achter.” En ik maar ploeteren haha. Maar het was zo leuk: want hij wachtte op me en mopperde over mijn achtje en we deden hi-5s (ik verzuip op links!), samengestelde rugslag, 100m rug, 300m waarvan 50 benen en we zaten ver achter op de rest en ook nog eens 100m borstcrawl in de put. Het was kei-leuk. Goeie afsluiter van een periode. Bij de TVA groeit er in elk geval 1 iemand verder 😉

31 December fartlekken en hardlopen met Vincent

Een extra loopje samen met Vincent. Hij moest nog ‘trailen met mams’, maar een route of een doel kwam
maar niet echt. Langs de oliebollenkraam, langs de auto’s of door het bos? Beetje ‘doen wat lukt’ en voor mij was dat de eerste 5km steeds iets sneller, terwijl Vincent auto’s spotte, zweette ik!

Vincent ging de derde km zijn eigen tempo. En zoefffff- weg is ie dan! Alsof het hem geen moeite kost. We gingen een beetje door de stad en ik liep een vierkantje. De wind was best wel flink aanwezig. Het ging best lekker, zeker omdat ik gister ook al had gelopen. Ik moest wel aanzetten de vijfde km.

Toen gingen we langs Khan en even kijken, maar er was niks te zien. Daarna een beetje door de wijk. Vincent was wat moe en ik ook. We deden 500m zo hard als mogelijk. Ik liep net onder de 5 en Vincent 3:30!

Toen even rustig aan en tot slot een setje 100tjes op gevoel en wat lukte qua route. Vincent zijn eigen (snoei)hard. Ik hoorde er achter de mevrouw nog ‘wow’ zeggen. Was lachen. Hij ging dan ook erg hard. Droog en ietwat koel in het begin, maar met de versnellingen hadden we het wel warm! Nergens last van; niet van de 17km gister, niet van de peesplaat, niet naar de wc en geen hoge hartslag zelfs! Rust in het koppie doet erg veel goed. Dat maakt het verschil eigenlijk helemaal.

Dat was 2023 dan. Ik zie inderdaad mensen die duizenden kilometers hebben gelopen, die meer dan duizenden kilometers hebben gefietst, die uren per week kunnen besteden aan hun sport en die alle doelen en PRs gehaald hebben. Ik niet. Ik had zo graag The Hardman willen finishen. Ik had met gemak willen hardlopen in de hete zomer, ik had naar Veldhoven willen fietsen en ik hoopte vorig jaar dat het met het werk bij Qonsío goed zou komen of dat het elders beter zou worden. Het mocht niet zo zijn. Bij Qonsío was het hopeloos en moest het wel eindigen, maar hetzelfde bleek te gelden voor het werken bij Metafoor. En in tussentijd werd ik geplaagd door een blessure die maandenlang hardnekkig de loopkilometers opvrat. 1300eneenbeetje: verder ben ik niet gekomen. Terwijl het alle jaren hiervoor met gemak tot de hemel groeide, was dit jaar hardlopend erg mager.
Zwemmen ging wel lekker over het algemeen, maar ook dat is niet zo goed als eerdere jaren; niet zoveel. Hoewel het toch een warme zomer was zou je zeggen. Maar er was ook veel regen en gaan zwemmen kost meer energie als werken ook al veel energie kost.
Alles bij elkaar zit op 8352,68 kilometer: wandelend, zwemmend, fietsend en hardlopend bij elkaar verzameld. Dat is minder dan de 9000 kilometer van vorig jaar en de bijna 9000 kilometer van 2021, maar meer dan in 2020 en 2019.
Fietsend zit ik op bijna 6500 kilometer (6481km), wat veel meer is dan voorgaande jaren. En aan fietsen heb ik dan ook de mooiste herinneringen in Ierland. Ik heb nog 1 foto gevonden van hoe ik de Skellig Islands heb gezien toen ik daar naar beneden fietste.

Wat mij betreft sluit ik 2023 graag af. Ik laat het werk achter me en ga op zoek naar een nieuwe deur en een nieuwe fase daarin. Ik kijk in de sport de overwinningen die er waren: De Beleving van de Hardman was ongeëvenaard, Ierland was prachtig, samen met Vincent en met Joyce sporten waren pareltjes, eigen triatlons op La Palma waren toppertjes. De moeilijke momenten om het werk twee keer op te zeggen, te stoppen op de halve triatlon, de pijn van de peesplaat te ervaren wegen niet op tegen de momenten van puur geluk op de Skelligs, in onverwachte ontmoetingen en met de steun van Rob en Vincent. Ik kijk niet te lang achterom, ik kijk vooruit naar een uitdagend tweeduizendvierentwintig vol mooie plannen! Wat ik heb geleerd is om ze voor me te houden, dus wacht maar af. Ik sluit af met de Ierse wens:

May the Road rise up to meet you, may the wind be always at your back and may God keep you in the palm of His hands untill we meet again.

26 November: een stukje wandelen met Rob. Ondanks de regen en de kou is het fijn om weer buiten rond te kunnen wandelen zonder dat dat alle energie kost. Even bijkletsen voordat Rob naar Ierland gaat op zakenreis en ik een zware (werk)week tegemoet ga, waarbij mijn opzegbrief al klaar ligt.

27 November. Afreageren in Zwift: Virtueel Climb Portal: Bealach na Ba 

Nou, even een stukje afreageren mag wel na vandaag. We hadden een gesprek over mijn werk en wat ik er van vind, mijn manager/baas en ik. Rob is in Ierland en Vincent werkt bij de AH, dus ik ben alleen thuis en toch gaan fietsen. Werkt die stomme Tacx niet mee 😣 duurde wel een kwartier voor alles gekoppeld was. Eerst bellend met Joyce. Daardoor wat minder ingefietst dan de bedoeling was. Maar het begon rustig. Daarna omhoog ploeteren. Geen muziek geen afleiding, alleen ikke.

Koste wat moeite om 20% hellingen te overbruggen. En het was moeilijk om ‘waarom-doe-ik-dit’ niet de overhand te geven. 600+ hoogtemeters op 9km. En dan de enige vrouw zijn dus in bolletjestrui naar beneden!

En passant ook level 33 in zwift gehaald. Ik maakte er 20km van. Pfoe. Waarom ook alweer? Ik wil vast ooit sterker/beter worden. Het is een begin na een week zonder sport en vorige week was ik veel moe’er!

28 November Kille intervallen: natte sneeuw, kou, hoge hartslag en laag tempo

Ineens bedacht ik toch maar te gaan. Met een dropjesbuik de kou in. Ik stapte naar buiten en de regen begon. Ik heb niemand gezien die droog de hond kon uitlaten. Niet alleen dikke regen, maar ook natte sneeuw en een hagelbui! Ik ging straten in de wijk heen en weer.

Wind tegen ook nog. Ik had het niet koud met de handschoenen aan en de buff. De muziek lekker hard. Het ging lekker, de eerste 700m tenminste. Daarna steeg de hartslag en die was niet laag te krijgen. Ik dacht: dit hardlopen heb ik te lang niet gedaan (een dikke week) en laat ik nu voorzichtig doen. De spanning is namelijk enorm, want vandaag heb ik mijn baan opgezegd! Voelde emotioneel, maar al rennend en ploeterend werd ik er blijer van! Ik dacht: ik doe maar vier keer de 200m versnellen, maar het eerste blokje waren er 5 en versnellen was nog het lekkerst! Vandaag was 200m prima. 5 minuten in zone 2 met een hartslag onder de 150 lukte me écht niet: hartslag was veel te hoog. Tempo sjok. Toen nog 4×200 en ach- ik was toch al nat en koud en aan het afzien. Nam ik de straatjes in de wijk erachter op en neer. 200m rust was fout ingesteld op het horloge, dus die hield ik handmatig bij. Het werd wel zwaarder, maar de versnelling ging allemaal even hard en dat was lekker. Toen uitlopen en dat was moeizaam en lang. Maar wandelen kan met deze kou niet. Ik hield het bij 55 minuten en nog geen 9km op een langzaam tempo. Eerst naar de wc, dan de ijzige kleren afstropen en douchen. Maar die bekwam me niet goed, want ik viel bijna flauw en werd helemaal dizzy. Mijn benen waren rood gevlekt van de koude huid. Dus maar snel afspoelen en hijgend bijkomen.

Warme chocomelk samen met Vincent na zijn eerste sportschoolbezoekje was zeer fijn en verdiend! Rob zit in Cork, beetje jaloers. Buiten bleef nog lange tijd de natte sneeuw neerdalen. Emotionele dag na een onrustige nacht. Dan is lopen toch wel fijn, ook al gaat alles slecht (qua tempo/weer/hartslag/omstandigheden)

1 December Shorelines and Summits in Watopia (Zwift)

Ik vind dit een heerlijke opdracht in het schema: iets tussen de anderhalf uur (moet lukken) en 3 uur (no way) fietsen ‘waar hoofd en lijf zin in hebben’. Ondertussen bellen met mijn zusje die sinterklaaskadootjes aan het inpakken is; ieder z’n ding. Ik had een route van 50km (2 uurtjes) die wel 750 hoogtemeters in zich had (2,5 uur dus). Ik ging niet hard, niet echt op de cadans letten, gewoon lekker roddelen en vertellen van mijn werk.

Het klimmen deed ik ook lekker rustig en kalm en ondertussen dronk ik thee en water. Mijn zusje moest na 1,5 uur weg en toen hobbelde ik ‘alleen’ verder, maar veel meer spirit leverde dat niet op eigenlijk.

Ondertussen scoorde ik voor ik-weet-niet-wat-en-het-boeit-ook-niet een shirtje. Ik voelde me prima, maar ik deed niet echt mijn best. Ik skipte een stukje van de felle klim om de wasmachine aan te zetten en de bidon te vullen (koffiepauze van 3 minuten). Ik deed iets tussen de 2 uur en 2,5 uur over de 50km met bijna 800 hoogtemeters. Niet kapot van, kwestie van gewoon gedaan. Tempo natuurlijk niet al te best, maar dat was te verwachten.

En daarna een progressieve duurloop.

In het schema stond: 10min overdreven rustig, Z1 | 35min ontspannen Z2 | 15min licht intensief Z3 | 10min intensief Z4, beetje afzien mag wel | 1min wandel | 10-15min uitlopen Z2.
ik had de hartslagen zelf ingevoerd en ruim genomen vanwege de vrieskou en hoe het van de week ging en omdat ik mijn zones wel een beetje ken.

De eerste 10 minuten vond ik heerlijk! Het was koud, maar al rennend met het zonnetje voel ik dat al snel niet meer. Ik ben zo blij met een beetje daglicht zonder regen!

Ook zone 2 35 minuten lang was prima te doen. Ik moest daarna even ergens de bosjes in voor een zgn DNA stop. Ik zat helemaal in mijn element, ware het niet dat ik hartstikke opzag tegen 10 minuten zone 4 met ‘een beetje afzien’. Slaat nergens op, maar dat was de enige reden dat ik de eerste 45 minuten niet helemaal relaxed kon lopen. Dan kan ik mezelf voorhouden dat het helemaal niet ‘moet’ en dat het best een keer niet kan lukken, maar dat vind ik nog moeilijker! Zone 3 is dan al wat minder relaxed. Maar ik zocht de hele tijd naar het punt waar ik me goed bij voelde en waarbij de inspanning te overzien was. Ik had het warm en was aan het zweten intussen! Beetje spijt dat ik de handschoenen nergens kwijt kon. Ik nam een grappige route en toen ging de zon weg op het industrieterrein. 10 minuten zone 4 waarbij vooral dat zinnetje ‘een beetje afzien mag’ me dan parten speelt. Ik zette flink aan, maar qua tempo komt dat er niet echt uit. Misschien ben ik dan al moe van het rennen, misschien ben ik het ‘beetje afzien’ moe en heb ik dat deze week al opgebruikt en misschien werd het ook gewoon snel koeler toen de zon onderging. Anyway, er zat een viaduct bij en ik ging wel degelijk harder, maar niet zoveel als het afzien aanvoelde. Uiteindelijk bleek het moeilijkste om 10 minuten in zone 2 uit te lopen, want mijn hartslag bleef nogal hoog, terwijl het tempo echt heel laag lag. Ik liep wel lekker, maar ik had hartstikke trek naderhand en ik was ook blij met de warme douche!

3 December Langzame lange duurloop met Vincent als navigator en ik als AnkeR ⚓️

Ik voel me wel weer goed. Al zie ik op zondag al op tegen het werken op maandag, dat is jammer… Maar eerst de kou in en met Vincent gaan rennen vanaf de Groene Afslag. We sloegen de waterleidingduinen over ivm het weer en de gladheid. Ik had een training van 10 minuten zone 1/2 en an 40 seconden wandelen en dat tien keer. Vincent deed de route en wat genoot hij daar van! Ik hobbelde wel mee en vond het leuk dat ik niet op de route hoefde te letten.

In het begin was de hartslag even wat hoog, maar eenmaal opgewarmd jogden we door. Het voelde niet heel zwaar, maar het ging ook niet snel. De vlonders waren mooi en glad en het zonnetje was prachtig.

De kou viel enorm mee. Op het einde had ik het zelfs warm! We hielden stops om bij te komen, te plassen, te eten en (ik) te poepen. We gingen langs het Spanderswoud en het was best druk overal, maar niet vervelend. Vincent was helemaal happydepeppie en dat was erg leuk. Echt iets wat we dan saampjes doen.

Ik vind het knap van hem dat hij naast me meejogt en daar helemaal vrede mee heeft. Als hij eigen tempo de brug over gaat, is ie zo weg! Het was hartstikke leuk en dat tempo – ach… moeilijkste was nog om 3 minuten van de training af te snoepen en “voortijdig” te stoppen. 🫣en niet de 15km of de training netjes vol te maken. Niets moet op dit moment in de trainingen. Ik vond de 40 seconden wandel tussendoor wel lekker, dat breekt de kilometers. En het gaat nu nog niet om snelheid of hoeveelheid. Gewoon maar proberen mijn eigen ding te doen, al valt dat niet altijd mee. Maar een uitvoeringsscore van 93% is voor mij super! En niet moe naderhand en ruimte genoeg voor een pianoconcert. Heerlijk. Wel te weinig gegeten en gedronken, dus de rest van de dag veel snoepen (daar helpt een heerlijk worstenbroodje en warme chocomelk bij de Groene Afslag niet aan)

4 December – Zwift zwijgt lang en Anke klimt kort

En dan pakt Zwift het ook nog niet eens op 😟😞 col d’aspin op terwijl ik wist dat ik niet boven zou komen. Geen zin. Helemaal geen enkele niks niet noppes aan zin. Dropjes mee, cola mee, boek mee. En maar trappen op niks. Ik denk dat ik het zo’n 10 minuten wel naar mijn zin had toen ik aan het lezen was.

Maar alles lijkt eindeloos lang: het boek, mijn werk, de virtuele berg. En ik kan niks goed beslissen: tot hoe ver/hoeveel hoogtemeters fiets ik, blijf ik lezen, wat zal ik nog oppakken, waarom moet ik sporten… alles voelt slepend. Uiteindelijk besloot ik bij het volgende hoofdstuk en na 600 hoogtemeters en iets van 70 minuten terug naar beneden te rijden en toen nog 25 km vol te maken.

En dan blijkt Zwift het ook nog niet te laten zien, mijn workout. Het zal wel…. 😒 ik heb het echt gedaan! Al ben ik er niet kapot van (letterlijk of figuurlijk). Potje wilskracht van vier december leeggepompt. Ps: zelfs de hartslagmeter weigerde dienst. Psps: uiteindelijk staat de zwifttraining wel op zwift en strava, maar garmin zwijgt in alle talen.

Op 5 December kom ik niet verder dan flink strijken, wat ik als sport tel en op 6 december sleep ik me naar buiten voor een wandelingetje.

Hi trainster, het is gewoon niet meer over aan het einde van de dag: de sportzin, de wilskracht, animo. Het kost me de grootste moeite om op te staan, zeker op zo’n dag als vandaag, wanneer ik met de minst leuke collega alleen zit. Nou viel dat mee, want de leuke collega was er ook. Het kost me energie om door het donker te rijden en dan kost het veel kracht om te blijven werken en dingen te doen die ik niet meer wil doen (maar me nog wel aantrek) en die me niet makkelijk afgaan. En dan is het alweer donker als ik doodmoe naar huis rij. Het daglicht zag ik achter het computerscherm met een koptelefoon op mijn oren. Wat de toekomst brengt, weet ik nog niet; daar hoor ik niks van, maar ik krijg weinig hoop of vertrouwen van het lange wachten. Thuis ben ik te suf om te koken, dus dat is ook niet best. En dan lonkt het computerspel met z’n allen meer dan de kou buiten. Ik weet dat het goed is om buiten te zijn, maar hardlopen – daar ontbreekt me dan alles voor: zin, kracht, energie. Dus even wandelen dan maar. Dat is wel prettig, maar het voelt niet ‘echt’. Ach, kleine stapjes: komend weekend weer meer energie (weer een dag dichter bij de kerstbreak) en dan doe ik wel een dubbele training. En nu ben ik ook niet écht ergens voor in training (ik moet er niet aan denken op dit moment, zelfs daar word ik al moe van) dus doe maar even wat minder. Voor mij is 2023 het jaar van ‘net niet’: werk, triatlon; allemaal wat eerder afgebroken dan normaal voor mij was. Laat ik het erbij houden dat het ‘een overgang’ is. Het wordt weer beter dan dit, kan niet anders. Morgen of volgende maand of volgend jaar of in het voorjaar. Door naar de donkerste en laatste dag! Vandaag bleef het dus bij een stukje wandelen. #sneumodus uit

7 December 9minrustig-1minuutwatsneller – hartslagband op hol

Nou toch maar weer s hardlopen. Het is namelijk weekend. Het eerste wat we tegen elkaar zeggen om 17:15 is ‘nogacht’. Dan ben ik klaar met werken en kan ik weer een dag aftellen. Thuiswerken ging wel oke vandaag, maar nu maak ik me druk om de tandarts (is maar 7 minuten afzien, waarvan 2 pijnlijk en dan is de vulling weer nieuw) en om de sollicitatie. Maar er was net genoeg energie om de training van 9min z1/2 en 1 minuut sneller op te pakken. Gevoelstemperatuur onder nul, dus warm aangekleed en horloge over de kleding heen want ik heb toch een hartslagband om. Fout! De batterij van de hrfband lijkt nu echt hartstikke leeg en dan meet ie een hartslag boven de 180 bij een tempo van 6;45. Hahaha. Die hartslag haal ik niet eens in een wedstrijd op toptempo! En dan versnel ik en zakt de hartslag naar 156. Niets van aantrekken dus en lekker doorjoggen met muziek. Het is donker. Ik neem de Trekweg. Pikkedonker. De 6 auto’s zijn eng, maar verder I Like It 👍 en de hartslag is toch al hoog.

Na 6km een fotostoppie en dan is het gemiddelde tempo 6:35. Ik pik m daarna iets feller op. Al moet ik een beetje. In 60minuten hobbel ik 9,4km bij elkaar. Als ik thuis ben heb ik geen eens meer zin om tien km vol te maken en laat ik het lekker bij 9,7. Het gemiddelde tempo is hard vooruit gegaan. Ik heb vreselijke diarree even en dan gaat dit loopje als ‘doodnormaalsaaiendonker’ de boeken in.

8 December – Temple Track in Watopia en lezen

Geen zin. Ik ben zo moe. Ik blijf alleen maar op de bank zitten. Na de lunch ga ik toch even fietsen. Volgens het schema was 2/2,5uur buiten het idee, maar dat wordt m echt niet. Ik stap binnen op en pak het laatste deel van de Zeven Zussen erbij en ik lees maar. Het schiet niet op en gaat niet snel. Ik trap gewoon een uurtje weg. Tis niks.

8 December – Een lekkere wandeling met een vriendin en haar schat van een hond over de Kemphaan. Ik teken aan: “Grijs somber weer, maar buiten bijkletsen is heerlijk! Stil op de Kemphaan, op ons geklets na. Iis zo’n makkelijk schatje. En MB is ook hartstikke leuk en lief.” ‘s Avonds hoor ik dat ze niet voor mij hebben gekozen bij de sollicitatie waar ik zo op hoopte. Dus nu heb ik geen werk meer in januari! Niet best. Maar ik ben erg blij dat ik kan stoppen met vechten voor het werk in Dronten.

9 December Een progressieve duurloop again, maar dan met meer regen.

Deze training deed ik op 1 dec ook, toen was het lichter buiten en droog. Nu bleef ik in de buurt van thuis (het 4,2-rondje) zodat ik naar de wc kon zo krap op het eten. Zone 1 oke-ish. Zone 2 eindeloos. Ik zag Monique B met r hondje. Verder niemand die zo gek is. En ja hoor, na de eerste ronde moest ik al. En ik was ook al nat. Terwijl ik op de 🚽 zat, ging Garmin pas écht aan de race! Een foutje in gps-data bracht me in die 3 minuten een kilometer op en neer. Haha. Alsof ik dat zou kunnen. Het hobbelde wel weer prettig door daarna met wind mee en regen op de rug. Door de modder, onder de bomen door en achterlangs. En dan terug wind tegen en striemende regen. Not so funny.

Het ging heel slecht met mij en vooral in mijn hoofd, want na het slechte nieuws van gister ben ik meer van slag dan de buitenkant laat zien. Ik ben iig nog wel blij dat ik in Dronten weg ga, dus dat was wijs. Maar de gevolgen voelen nog niet echt goed. Ik moet door naar zone 3. Ahum. Dat voelt eigenlijk nog het beste! Het blijken 15 minuten te zijn en het lijkt een beetje goed qua tempo. Beetje. Maar met de regen en de kou is het hartstikke zwaar. Net na de modder begint zone 4. Een beetje afzien. Ik doe mijn best, het is flink afzien onder de natte bomen en de grijzigheid. Ik zet door. Een kilometer van 5:35 vind ik fijn en dan nog even alles op alles zetten en doorduwen. Ik kan dus wél iets…. De wandelminuut is een fotomoment. Ik ben door en door en doornat. Alles is zeiknat. Ik blijf met moeite in zone 2, de hartslag loopt snel op, terwijl ik niet snel loop. Even uitjoggen. Door de snelle kilometer is de afstand wat nep, het zouden er 12,6 moeten zijn en ik kom op 13 uit. Maak ik maar een keer gebruik ☺️. Eenmaal thuis snel alles afstropen en dan door naar het zwembad. Ik heb even wat trek en dat is fijn, want eten boeit me totaal niet meer. Ik had het niet eens zo koud en dat was het ook niet met 7/8 graden, maar des te natter was het!! 💦 mijn huid is wat rossig.

En daarna zwemmen. Van TE mocht ik de vrije baan. Het was zwaar voor mijn armen. Ik deed 100tjes: met achtje, zonder hulpmiddelen, met achtje, met paddels, met achtje, zonder, achtje, paddels, achtje, zonder. Het ging maar matig, want mijn armen voelden zwaar en de ademhaling was onregelmatig. 1 op 4 of 1 op 3. Ik verzuip niet. Garmin telt de tijden gek, kom ik aan op 1:57, loopt ie tien seconden door. Of de pauze telt mee. Ik drink veel. Dan de tweehondertjes. De eerste zonder hulpmiddelen en dat vind ik eigenlijk best fijn als ik een baan voor mezelf heb. Dan 200m met achtje (100 1 op 4 & 100 1 op 3). Daarna 200m met achtje én paddles. Schiet er eindelijk iets op- als je het keren niet meerekent tenminste. Ik kom er lekker in. eindelijk. Dan nog 200m zonder hulpmiddelen en dat voelt wel oke. Er zitten dus 2000m op en het is tijd om te gaan. Het motto van de dag/jaar: er is altijd wel iemand die beter is en dit is het geneuzel waar ik het mee zal moeten doen. Ben ik weer zeiknat. De warme douche is zeer welkom.

Ik heb getwijfeld over fietsen ‘s avonds, om t compleet te maken, maar het dekentje en de bank winnen. Ik lees het verkeerde boek, want ik had deel 7 van de zeven-zussen nog niet gelezen. Wat zou ik wie of vooral mezelf moeten bewijzen met fietsen, terwijl ik toch al vooral zoveel mogelijk niks wil (en niks kan)?

10 December – Rennend een kerstboom tekenen met intervallen

jippie! Het liep ein-de-lijk weer eens ouderwets lekker! En waarom? Misschien omdat ik me veilig voelde, omdat de mannen achter me liepen. Of omdat het leuk, net anders en nieuw was. Of het was ‘mijn’ weer (temperatuur) Wie weet was het de belofte van warme chocomelk… of de geur van de kachels? In elk geval ging het gewoon goed. HB organiseerde de kerstboomloop, maar we waren maar met z’n drietjes. Ik had gedacht dat HB en RT sneller zouden lopen, maar nee. Ik vond het wel veel: route, intervallen. En ik had gister al gelopen (alles was net weer droog), dus ik zag er tegenop. Donker, snelle mensen, regen, intervallen op (voor mij) hoog tempo. Eerst 30 minuten inlopen. Toen liep ik al ietsje uit en was de kerstboom en de onderste slinger af. Ik was de heten kwijt. De eerste interval viel me mee. Ik hield m keurig en makkelijk rond de 5:15 blijkbaar. Grote stevige passen. Ik zag niks aftellen, want ik hield oog op de route. Ik had ook weinig/minder doemgedachten vandaag. De pauzes van 200m heel rustig. Na 3 keer werd dat wandel erbij. Het was grappig om ‘slingers’ te lopen in kleurtjes. Na een keer of vier begon de regen. Best een flinke regen. Maar toen was ik al over de helft. En ik was maar 1 moment niet snel genoeg (overstekende auto). Ik ren nooit daar. Toen de eenalaatste in echt flinke regen en ik nam nog een hen en weertje om de ‘onderste’ slinger te kleuren. Ik merkte we dat regen vertragend werkt. (De zesde interval) Het was flink donker. Ik zag de mannen even toen mijn boom+slingers af was. En een thuisbezorgd-scooter moedigde me aan. Altijd lief! De laatste zette ik nog een keer aan. En toen terug hobbelen. Lastig om dan een lage hartslag te krijgen als je nat bent. Ik moest nog een extra stukje doen om een goede bodem van de boom te krijgen en dat was even struinen en zoeken (why…) maar daarna maakte ik 11km vol en was ik nat. De chocomelk was heerlijk en het gebabbel was leuk! Bedankt M en H! Ik ben apetrots op mijn boom (& training)

11 December – meer dan een wandeling met de collega’s zie ik niet aan buitenlucht. Maar ik leg me er bij neer dat ik eigenlijk best dapper en sterk ben om een werkplek op te geven waar ik het niet naar mijn zin heb en niet tot mijn recht kom. Door het anders te bekijken, lijkt het een stuk minder erg!

Van Rob ontvang ik veel steun; die zegt me vooral niet te haasten met iets nieuws zoeken, omdat er genoeg werk is, maar ik echt iets leuks moet uitzoeken. Aan de andere kant kijkt hij voor mij en vist er een paar ontzettend aantrekkelijke vacatures uit…

12 December. Weer slecht geslapen, want ik wil eigenlijk wel solliciteren, maar voor deze functie wil ik mijn CV opnieuw maken en echt mijn best doen. Niet rustig aan dus, maar kansen pakken! Is dat nou wel zo verstandig? Ondertussen ga ik elke dag een beetje minder dood op het werk in Dronten. Het einde lijkt in zicht en daar ben ik blij om. De website met ‘t schema ligt eruit en ik ken het trainingsschema niet uit mijn hoofd. Misschien maar even goed ook, want ik zit niet te wachten op hartslag en beperkingen. Het is al donker en moeilijk genoeg! Ik ga gewoon. Rennen. Zie wel hoe of wat. Het begin was lastig en langzaam. En toen de tweede km ging het wel. En toen dacht ik: elke km iets harder en de vijfde dan flink harder. Maak ik er een tempo piramide van. Iets om mee bezig te zijn. De hartslag is wat aan de hoge kant, maar daar let ik lekker niet op! De route is beresaai en recht toe recht aan.

Muziekje aan en hobbelen maar. In km 4 begin het hard te regenen. Lekker als je moet aanzetten. Not. Kilometer 5 is redelijk doorzetten, nat worden, volhouden en wat keren geloof ik. En dan komen de moeilijke kilometers: steeds iets langzamer, maar wel blijven lopen, want ik ben nat intussen. Het is niet koud. Wel heb ik veel stomme muziek. Ik moet nu terug maar ongeveer de tijden van de eerste kilometers. Lastiger dan je zou denken, maar het gaat best goed! Ik loop weer even dat baalstuk op de weg langs de Vaart; gewoon niet mijn stuk route. En dan steeds wat trager. Het worden dus 9 kilometer, waarvan de snelste op 5:35 ging. In km 7/8 regent het maar weer een keer. Bij km 8 zit ik op een moeizame 6:15 en die is net te snel, want had net als km 2 6:20 moeten zijn. De laatste kilometer voelt dan echt weer als joggen en dan nog gaat ie harder dan kilometer 1.

Ik vind het goed zo en ga lekker naar binnen om de chocoladekransjes op te vreten en te Yathzeeen met Vincent die moet fietsen. Ik vond het wel een geinige training zo, hopelijk is trainster het er mee eens. Was even goed voor me om niks te ‘moeten’. Ik moet al genoeg…

13 December Yathzeen in Zwift

Zes potjes en maar 1 keer kunnen winnen! En ondertussen suffig fietsen. Gewoon trappen. De site van t3s ligt er nog uit. Ik moet nog 4 (lange) dagen werken (met die stomme collega elke dag ☹️) en ik heb gesolliciteerd op het volgende 🙏🏼 geen zin om te gaan fietsen, maar toch maar gedaan. Ach. Dat.

14 December Ik krijg meteen een reactie op de sollicitatiebrief! ‘s Morgens om 10 uur word ik gebeld, om 12 uur hebben we een telefonisch kennismakingsgesprek en om 4 uur staat het gesprek voor de week later. Het lastigste vond ik het om extra vrije uren op te moeten nemen. Ik ben er wat ondersteboven van en meteen na het kennismakingsgesprek ga ik even alleen door het zonnetje wandelen in Dronten. Waar ik wat verdwaald en verdwaasd ben. Nu maar hopen dat het echt zo’n leuke functie is als ik hoop!

15 December – Fietsen in Zwift al bellend.

Het idee wat volgens mij op het schema stond was 2/2,5 uur BUITEN fietsen, maar -och wat jammer nou 😇🙄- het schema is nog steeds van de website af gevallen. Dus ik ga binnen fietsen en bellen met Mieke. Dat gaat prima samen. Ik let nauwelijks op. Gewoon trappen langs de virtuele kust en roddelen en luisteren. Gek genoeg had ik deze route nog niet gedaan.

Ik vind de kerstbomen 🎄 wel weer leuk. Na 45km vind ik het mooi geweest en zijn we uitgekletst. Ik moet nog zoveel in huis doen en snel naar de winkel! 🏬

Een lange tijd later trek ik me nog een keer niks aan van het niet-beschikbare schema. Geen verplichting, dus maar eens kijken hoe of wat het staat met hardlopen! Ik doe huishoudelijke klussen en daarna ga ik maar gewoon. Het standaard rondje (in te korten indien nodig), net voor het donker wordt, tempo boeie en hartslag ‘niet naar kijken’. Geen muziek, gewoon lopen. Het gaat wel. Ik overdrijf niets, span me niet in, kijk na een kilometer naar de tijd en denk ‘het zal wel’. Ik ga rustig het viaduct over en daarna onverhard langs de plassen. Er is niemand. Na km 3 stop ik voor een fotomoment.

De hartslag ligt verbazingwekkend laag! Apart. Ik kan de 7km wel aan. Langs de verbouwing bij het oostvaarderscentrum en dan achter wat wandelaars langs het pad op. Rust & grijsheid troef. Alles best voor mij. Ik zie op tegen bet viaduct en spreek mezelf moed in, maar dat komt van heel diep. Er is niet meer zoveel over dit jaar. Moed, wilskracht en energie zijn aardig opgebruikt. En langzaam aan verschijnen alle kijk-mij-lijsten&hoe-veel-ik-wel-niet-gesport/gelopen-heb-overzichten alweer. Allemaal ‘geweldige’ prestaties en mensen. Maar ik ben blij als ik rennend boven kom! Ik ga door het park en maak nog een blokje om de 7km vol te maken en dan naar binnen. Dit is het: zone 2; 6:18 gemiddeld, niet echt moe. Ik weet niet of het een training was, maar ‘onderhoud’ vind ik ook prima.

16 December Zwemtraining in ‘n solobaan en op mijn eigen tempo dus ook wat niet bij de baan hoort 😉

Ik had baan 2 voor mezelf en mijn buik vol pannenkoeken.
Ik had vrolijk met de meisjes uit baan 3 gekletst. Er waren maar tien mensen in het bad.
Inzwemmen 250m met pullboy.
Er was een apart plan voor baan 1/2, maar ik was natuurlijk niet echt baan-2-materiaal.
3×150. Rustig. Ik kreeg meer pauze dan de rest. Goed idee, maar zinloos. Ik deed 300m achter elkaar met achtje. Lekker kalm en 1 op 3 ademen. Daarna deed ik 150m zonder achtje kalm aan. Nog altijd een mooi tempo.
Toen moesten we 3×100 iets sneller doen. Dus ik deed 200 op tempo met achtje. Ging lekker hoor. Daarna 100m zonder achtje.
Toen moesten we 200 doen. Of ik niet minder wilde doen, maar nee dus. 200 bestond uit: 50 hele slag (met pb), 50 armen, 50 met gespreide vingers en 50 met vuisten. Het viel niet mee, maar ik zwom baan 3 er uit.
Toen 3×150. Met pullboy gewoon (makkie), pullboy bij knie (ook easy) en tussen de enkels en dat was echt lastig, want keren was een crime! Daarom ging de laatste langzamer dan de eerste twee, terwijl ze even hard moesten.
Inmiddels was de Garmin aan het klieren met banen tellen. Vaak niet genoeg of in een andere tijd als ik dan wat water dronk. Apple watch deed het beter.
Tot slot moest ik een piramide zwemmen van 100-75-50-25-50-75-100. De honderd rustig, 75 wat sneller, 50 op flink tempo, 25 echt hard en dan weer terug. Ik zwom ze achter elkaar door. Met achtje. Met flinke verschillen op gevoel. Er zat wat vechtlust in! En 25m terug extra.
Ik zwom nog 50m zonder achtje heel rustig.
Van RD kreeg ik de training en ik kletste nog even gezellig in de kleedkamer.
Toen had ik er volgens de apple watch bijna 2400m op zitten. 250+450+300+400+450+500+50 = 2400. Dus Garmin zit er naast! Dan nog: het tempo is nog prima voor mijn doen! Ik heb de gegevens in Garmin aangepast van 2325 naar 2400. Van 2:09 naar 2:05

14 November – Part of Climbing Portal Tourmalet op mijn ouwe dag (ik deed de 13de waarschijnlijk lekker niks aan sport 😋)

Goh, wat kan een mens moe zijn… ik ben niet ziek, maar heel erg vermoeid. Ik kan gewoon werken en denken en alles, maar het voelt wankel en slapjes. Dus ja, dan maar fietsen! Binnen. Moest wat klimmen. Eerst winnen met Yathzee bij het infietsen.

Toen de Tourmalet op. 1200 hoogtemeters?!? Dat lukt me niet! Maar ik trap er bijna 600 weg in een uur en ik ploeter een uur de berg op tot van het negende naar het vierde level. 700 hoogtemeters 🥵. Daar word ik dan niet vermoeider van, maar ik ben blij dat ik dit kan. Muziekje aan en blijven trappen. Lukt me.

En dan hard naar beneden. Iedereen is geweldig, maar deze ouwe vijftiger doet dit tussen d’r zenuwen en een machine was door. De nieuwe kleinere en zuinige tv moet voor mijn ogen een stukje dichterbij 🫣

15 November – Hardlooptraining in Amsterdam met J op de fiets naast me

Ik moest in Amsterdam zijn en ik had een dag vrij genomen. Toen ging ik ook bij mijn vriendin J langs. De kans om in Amsterdam te rennen! J ging mee op de fiets. Eerst heerlijk 25min inlopen langs het Westergaspark. J kletste lekker en ik had wind tegen, maar ging erg lekker. Stukje druppelig. Even dacht J dat ik daarvoor terug zou willen!

Ik vond Sloterdijk schattig en J vertelde er vanalles over, over haar woonomgeving. Langs ‘t station. Lang recht fietspad, het Brettenpad met groene bolletjes. Korte broek en lange mouwen en een gellie vooraf. Ik zag op tegen de versnellingen, maar de eerste ging redelijk. Het zijn maar 30 seconden en ik lette vooral op de houding. Toen een rondje langs CBS en Haga college. De tweede en derde gingen op fikse snelheid. Hoppa, al over de helft. Ik telde af en nam goed de rust. Het ging lekker. Stoppen voor het stoplicht en dan de zesde keer knallen als een malle! Oh 1 keer en het werd wat lastiger. Toen 10 minuten uitlopen en vertellen. Even rustig aan. Na 49 minuten was de training klaar, maar zat ik pas op iets van 8,5km. Uitgelopen tot 10km en toen was ik wel moe inmiddels. Nog even wat aanzetten de laatste 100m. Ik herstel weer snel. Als ze me de aanbieding doen, zeg ik meteen ja. Zoiets weet ik dan na het hardlopen pas echt. Ik mocht bij J douchen en dan ben ik al vrijwel weer hersteld.

Dit was een hele lange dag Amsterdam, want we zijn ook nog naar het Rijksmuseum gegaan, Rob en ik. Maar wel spannend en gaaf allemaal.

16 November – Wandelen met Rob in de mistige avond. Even bijkletsen

17 November – Duurloop met Manuel en fietsen met Vincent

Manuel vroeg of ik ook wilde hardlopen. En dat was wel oke. S Middags. Te krap gegeten. Lange broek&lange mouwen. Het was niet echt te koud. 15min hobbelen in z2, 30 sec versnellen en 30 sec wandelen. En dan 6 keer maar liefst. Kotterbos en Trekweg. Het ging, maar niet vanzelf. Wat hoge hartslag in vergelijkjng met tempo. Al was het tempo oke.

Ik had Manuel 6:00-6:30 gezegd en die houdt dat dan aan. Het versnellen ging wel, wandelen te kort om te drinken, dus dat ging slecht. Niks gegeten. Wreekte zich na 13km, toen was de zin wel op. Eerst kletste Manuel lekker. Ik pas op t end. Na 11km moest ik de bosjes in. 💩 DNA dump haha. Zat best ‘in the open’.

Daarna miste ik de vierde versnelling, dus die deden we in de rust. Daarna verslapte ik. Manuel op 14km weer thuis en toen heb ik nog de tijd volgeknokt; alleen is dan opeens zo niks en moeilijk! 15,5 volgemaakt en toen moest ik naar huis en was ik thuis voor de 🚾. Beetje last van peesplaat daarna en ‘s avonds vermoeide poten. Dit ging bij mij niet vanzelf. Tempo viel me achteraf eigenlijk mee. Niet eens zo slecht.

Vincents tijdritfiets!

Koud, mooi, heerlijk, snel donker, fascinerend.
Toen hij het uitgilde van plezier. Veel foto’s. Geen wind. Kon ik ook ff trappen. Trots. Mooi licht. Vermoeid.

Hij vliegt zo weg. En is ook voorzichtig.

18 November – Zwemmen

Geen zin vooraf. Ik ben M O E. De ochtend in bed blijven liggen en regen-regen-regen. Alles is somber tot en met. En dan de drukte bij de kerstmarkt 🤢🤑 Anyway, Vincent ging zwemmen en ik dus ook maar. Ik moest 400m inzwemmen, maar dat werden er 300. 100 schoolslag en 100m slepen en toen was ik er al klaar mee in deze baan met 4 dames. Ik voelde me niet goed en vooral niet goed genoeg. Ademhaling zat verkeerd, te onrustig. Ik deed 200m-150m-100m. Eerst met paddels. Ondingen. Het duurde maar lang allemaal en het ging langzaam. Daarna met paddels eb achtje. Dezelfde afstanden, dezelfde moeite. Géén consistentie, geen tempo, geen zin. Daarna nogmaals
200-150-100 en dan met alleen een achtje. Iets fijner. Kon ik de bril schoonmaken en wat drinken. Maar het schoot weer niet op. Zo voelde het tenminste zeker niet! Al gingen de laatste 100m wel In 1:55, maar Garmin telde er geen moer goed van en was net zo rommelig als ik. Toen moest ik 200m doen zonder hulpmiddelen: 100m rustig-50 wat harder-50 rustig. Toen ik wat harder moest vóélde het tenminste even beter en zwom ik ongeveer zo snel als de mannen in de baan naast me, maar zij deden vast rustig aan haha. Ik voelde me alsmaar slechter dan de rest en daar ging zelfs tijdens het zwemmen de peesplaat van trekken. Ik had weinig happyness of blije plannen. De dames kletsten meer dan ze zwommen en voor se snelheid gingen ze met hun fantastische mannen mee en W was er ook weer bij. 1 knul deed de kinderen, iemand jonger dan Vincent nog! Dat kan bij de “geweldige” tva. Ik had 3 keer de 200 moeten doen, maar Vincent moest er uit. Even goed voor mij. Ik was al lang blij. Ik kreeg niet eens uitgeteld hoeveel ik had moeten zwemmen. Doei alles en iedereen, vandaag is niet mijn dag, not a happy me.

19 November – een koppeltraining, binnen fietsen en buiten hardlopen met Vincent

Ik voel me niet goed genoeg. Ik voel me vooral slecht in vergelijking met de rest van de ‘wereldatleten’. Ik moet ook de was doen, het huis schoonmaken en moeder zijn, wat de rest blijkbaar niet hoeft als ze naar Nijmegen, trails en kweetnietwat kunnen. Ik kan alleen maar binnen fietsen en ga voor een uurtje, want ik trek 2 uur niet en ik heb van de week al met Vincent en zijn nieuwe tijdritfiets buiten gefietst en dat is zoveel fijner dan binnen (ook kouder en eng, maar dat neem ik voor lief). Ik heb dan geen ERG voor een uurtje binnen fietsen en dan denk ik dat ik wel wat hoogtemeters kan smokkelen, maar helaas, het tempo gaat wel navenant (hard) omlaag en dan ook nog virtueel onverhard. Het is afzien. Vincent kwam maar even mee yahtzee spelen en dat was ook hopeloos. Ik voelde me echt alsof ik niks kan. Na een uur was de route nog (lang) niet af en toen heb ik die maar afgemaakt en zat ik toch op anderhalf uur. Tempo niks en zo niks voel ik me ook. Ik wéét dat er heel veel vrouwen van 50 zijn die niks kunnen of doen, maar het voelt zo nou eenmaal niet.

Ik dacht een uurtje te gaan fietsen en de laatste route van Makuri leek me wel te lukken met 300hm en 35km. Was alleen vergeten waarom deze nog open stond: onverhard omhoog kost bakken met tempo en het schiet al niet op zonder ERG. Ik was in mopper-en-mokmodus. Ik ploeterde alleen omhoog en toen was het uur om en de route nog (lang) niet klaar. Ik had wel een shirtje voor de snelste, maar er zijn er niet veel. Ik deed niet echt mijn best, maar moest en zou de 35km vol maken. Dat duurde dus wat langer dan gepland. Maar ik heb het wel gedaan! Daarna zouden we gaan lopen en dat hebben Vincent en ik ook gedaan.

Meteen na het fietsen met korte broek en regenjas aan. Vincent moest een 10km duurloop doen, dus die kon prima met mij mee 😀 20 minuten inlopen. Mijn hartslag bleef raar laag en het was warm. Het ging wel, maar niet vanzelf… Ik moest 800m versnellen en daar zie ik dan enorm tegenop.

Vincent ging me van allemaal teksten voorzien. Het helpt als hij meldt dat ik op de helft ben, maar niet dat het er goed uitziet. 4:09 over de 800m. Mhwah. Even wandelen en dribbelen en dan de 400m al. Die gingen ‘bergaf’ en tegen de wind in, maar ik ga tellen en kom net boven de 2 minuten uit. Doe ik het voor. De tweede 400m dik tegen de wind in en ik moest flink graven en hijgen en afzien, maar Vincent gelukkig ook een beetje 😉 Stukje wandelen en dan weet ik dat de weg vrijwel geen wind heeft en 400m is. Dat helpt met rechtop lopen en tellen. Die ging lekker sneller! Onder de 2 minuten. Daarna weer even wandelen. Ik had het goed warm intussen. En voor Vincent is het ook een interval. Misschien niet zijn hoogste tempo, maar wel wisselend.

Ik telde nog 1 keer 400m af en dat lukte ook binnen 2 minuten en met een bocht erin. Ik wilde rechtdoor lopen en Vincent zou kijken of ik goed minuten kon tellen, maar ik zag een paard. Ik moest nog 1 keer 800m. Ik ging heel diep en hield vol. Ik kan op 1 a2 seconden een minuut aftellen. Ook de derde keer nog! En toen in precies 4 minuten de 800m. Trots op mezelf (een beetje) en eventjes af. Toen hobbelden we weer naar huis en hadden we het er maar over om 10km binnen een uur te lopen. Voor mij heel wat, voor hem…. (ook) Het was ietsje verder tot thuis. Nauwelijks regen gehad, alleen een klein beetje miezer. En! Waar ik echt wel blij om ben: geen aandrang en ook niet meteen achteraf en geen diarree. Het lcihtpuntje van de dag. En dat ik onder de 5min/km kan lopen, ook al is het maar 400m wind mee. Stel dat ik nog ooit een paar kilo minder kan wegen, dan is dat oke. Maar eerst de rest op orde qua me-lekker-voelen en werk en leven.

Maandag 20 november tot en met 24 november – Ziek!
Op maandag werk ik nog, maar ik voel me geschoffeerd en niet op mijn plek en onzeker en ongelukkig. Vroeg donker, somber weer en ik voel me slecht. Ik heb ook totaal geen eetlust. En geen zelfvertrouwen meer. Op dinsdag is het mis. Ik ben te moe na het ontbijt en opstaan om in de auto te stappen en ik meld me ziek. Vervolgens ben ik te moe om me uit te kleden. Griep! Superslap. Trillerig. Moe van naar de WC lopen. En de wereld gaat aan me voorbij. Veel slapen. En lezen. Meer kan ik niet. Spierpijn en trekkerige spieren. Voor 3 koppen thee vaak plassen. Ik heb geen extreme hoofd-buik-keelpijn. Woensdag is het alleen maar erger. De hele nacht geslapen en overdag ook nog eens een keer of 5 in slaap gevallen. Ik slaap meer uren dan er in de dag zitten volgens Garmin.

Nog steeds niet oke of sterk. En ietwat koortsig. Ik eet wel wat, maar niet echt veel. Spierpijn. En kramp in peesplaat (vaak voor het inslapen) Wel gaan 🗳️. Een hele tour gemaakt en daar ben ik zo moe van dat ik weer de hele nacht kan slapen! De kat waakt over me en ligt op me. Volgens Garmin is mijn heart Rate Frequency en mijn rusthartslag en mijn herstelvermogen helemaal in orde!

Ik app naar Joyce: Moet je nou kijken hoeveel ik volgens Mr. Garmin heb geslapen! Meer dan de hele dag 😊 gelukkig was het ‘slecht’ omdat ik veel wakker was. 🙃 Het feit dat de HRV nu op peil blijft en afgelopen zomer onderuit ging zegt wel dat het meetinstrument echt ook alleen maar dat is: een meetinstrument. HRV meet bij mij trainingsstress en geen trainingsbelasting. Duurt een (half) jaar voor je dat weet, dus als je -net als sommige trainers doen- daar op gaat bouwen had ik nooit een Hardman mogen doen en kan ik morgen gewoon weer hardlopen. (Ik ben nog te ziek om dat zelfs maar te willen 😞)

Op donderdag ben ik alweer de hele dag op en wakker ook nog. Ik doe de was, zit op de bank en blijf wakker en ik lees veel. De grootste depri wijkt wat. Ik wandel ‘s avonds een heel klein stukje met Rob. Maar van de wandeling voor de Volkskrant-controle ben ik wel erg moe. En douchen daarna en eten ervoor is doodop. Mijn ogen willen dan dichtvallen. Hopelijk wijkt dit weer en kan ik wat positiever in komen te staan. Ik heb weinig hoop voor de toekomst en ben nog steeds een beetje afwezig. Ik denk dat dit al heel lang sluimerde en dat het er nu opeens uit komt.
De nacht naar vrijdag toe, slaap ik weer ‘gewoon’ slecht. Ik maak me erge zorgen, maar zet mezelf er wel toe aan om te proberen iets te veranderen. Ik heb een hele leuke dag met mijn zusje en Vincent in de escape room en bij de high tea. Het is allemaal net te doen qua vermoeidheid, maar het allerbeste werkt het dat ik goed nieuws krijg en ik niet zo slecht ben als ik mezelf vind. k ben nog niet helemaal 100% fit, maar schijnbaar went dat ook. Net als na een vorige keer nadat ik zo ‘vreemd’ ziek was met een rare oververmoeidheid (in 2017 geloof ik), lijkt het beste medicijn om me voor een (paar) wedstrijd(en) in te schrijven voor volgend jaar op deze black friday, die voor mij wat minder zwart was dan de week hiervoor.

1 November – 2 November – Snel klaar: niet gesport. En daar schrijf ik dit toch voor, of niet?!

3 November – Hardlopen met Manuel

Tussen de buien door, met een prachtige lage zon en wel drie regenbogen! Maar het ging niet echt easypeasy. Manuel loopt superrustig voor zijn doen en ik moet iets harder er aan trekken. Ik had van tevoren wat last van een trekkerige peesplaat. De rusthartslag is ook wat hoog. En er is heel veel was vandaag waar ik ook tussendoor moet lopen. Ik kwebbelde wel en vertelde van ES’ plannen. Ik zag M en M en toen lekker langs de plassen. I ❤️ the light!! In de polder! Soms wat druppels, maar die leveren een mooie 🌈 op.

Dan het tussendoor pad en dat viel me tegen. Toen vanaf de kruising een kilometer hard en Manuel zijn eigen hard. Volle bak wind tegen! Flink ploeteren en toch net onder de 6minuten. Daarna ‘n wandelmoment en drinken. Toen over de dijk, dat ging snel. Manuel vertelde. En soms zeggen we niks, wat evenzo prima is. Het was best warm eigenlijk met lange mouwen en regenjas en lange broek en zon. Er was een geweldige gebroken regenboog! Even wind mee. Ik vond het toch niets makkelijk. Dan weer terugsteken en toen vanaf de kruising weer een km versnellen. Er was nog iemand aan het intervallen. Veel plassen, maar ik liep even lekker! Ging even goed 👍

Toen weer verder en gepraat over de begrafenis vorige week. De brug over vertraagde. We namen het slingerpaadje en dan twee keer oversteken en nog een hele lichte bui. Toen vertelde Manuel dat zijn vriendin 60 is geworden en dat verbaasde me enorm! Na de Evenaar weer een snelle km. Ik zag er gruwelijk tegenop. Maar ik deed mijn stinkende best voor zover dit ouwe dikke lijffie het toeliet en het druppelde nog een keer. Iets minder hard. 300m wandel en drinken. We hobbelden weer terug volgens de route die Manuel heel leuk had bedacht, want we liepen dus verder door. Ik zou er niet opgekomen zijn! Mijn benen waren best moe. Het voelde slomer, maar bleef rond de 6:20. Ik maakte 17km keurig vol. En dat vind ik wel 👍. Geen last van peesplaat, wel van de beenspiertjes en erg moe. Te lang gewacht met 🚿

4 November – Fietsen binnen

Volle dag met veel regen en somber weer. En dan moet ik ook nog fietsen!! 80-90 minuten rustig binnen. Staat op het schema en Garmin heeft een 40km badge. Dus ‘s avonds stap ik op Zwift en ik ga trappen.

Liever zou ik lezend onder een dekentje op de bank liggen, maar ik trap door en het boek blijft gesloten voor me liggen. Jungle is zo níét mijn favoriet! Ik zoek de Yeti en dat houdt me bezig, want verder is er niks: geen muziek, geen podcast en tot appen kom ik ook niet goed. Rondkijken in Zwift, meer lukt me eigenlijk niet. (Ook de yeti spotten is me niet gelukt)

Het tempo ligt redelijk hoog (na de jungle tenminste). Ook nu is de hartslag opmerkelijk hoog. Ik drink wat cola. Dat je gewoon kunt drinken en trappen tegelijk is een voordeel van binnen fietsen. En dat de helm niet hoeft 😉 niet nat worden is ook fijn…

ik ga de brug op en verzamel een bakje hoogtemeters. En dan afsteken langs de kust. Ik doe helemaal mijn eigen ding. Mijn eigen tempo en cadans. Zo goed als ‘de rest’ ben ik nou eenmaal niet😌. En dan moet ik nog een keer die verrekewste jungle door waar ik niet hard kan!

Ik doe het maar en maak 40km vol. Ik moest tussen de 80 en 90 minuten en het werden er 91. De badge is binnen en ik ben nog steeds moe en verveeld 😑 en ik voel me niet zo best. Dag 23 pas. Wel een mooie hoge cadans aangehouden en de hartslag viel achteraf mee met gemiddeld 128. Tempo van 26,7 is matig, maar jungle+260hoogtemeters. Boek open en op tijd naar bed.

5 November – 5 KM Twiskemolenloop

Hoewel ik goed geslapen had, zijn mijn zenuwen toch in de overdrive bij het woord ‘wedstrijd’. Hoge HRV. Totaal gebrek aan zin en animo. Netjes witte bollen gegeten, korte broek aan en wel oke voorbereid, maar het totale gebrek aan motivatie is frustrerend. Hopelijk kan ik binnen een half uur lopen. Rob gokt op 27/28 minuten. Vincent start 5 minuten eerder op de 10km en ik wil voor ‘m finishen. Vooraf een goed gesprek met MZ als het begint te regenen. Tegen de tijd dat ik start giet het. Brrr. Voor de race nog aangesproken door iemand die niet direct herkende, het blijkt B met een mooie terugblik op één van de slechte trainers. Inlopen kwam er niet van. En off we go. Ik loop rechtop over de baan, pak mijn eigen tempo en haal wat in en laat de regen over me heen komen. Het voelt hard. De baan is oke, lieve S moedigt me aan, de baan af is oke en Rob staat er, maar kan door alle vochtigheid geen foto maken. Iemand achter me houdt een conversatie. Rennen man. De eerste km duurt lang en ik kijk na 750m op mijn horloge en denk: geen zin meer. Dan maar gewoon zo snel mogelijk naar de droge kleren! Ik haal wat mensen in. 5:11? Nou ja, dan heb ik straks wat over als het mis gaat. Langs de molen en ik blijf rechtop lopen. Ik moet 3 jochies inhalen op het hele pad. Ze kletsen nog steeds achter me, hinderlijk. Ik haal B in. Ik hou mijn eigen ritme. Het gaat net. Kilometer 2 in 5:08. Hou op, anke! Maar het lukt me. Ik roep hoe ver we zijn voor de kwebbelaars. 2,3km.

Het brugje is akelig glad. Soms een pad wat smal. Het zijn maar 5km. Slechts. Km 3 gaat in 5:12. Dus instorten kan altijd nog. Ik loop best lekker op mijn max zo. Koud is het al niet meer. Ik haal de zwijgende kwekkers in en roep: nog 1,5km. Tien minuten max en dan ben ik hier van af. Het gaat omhoog en dat kan ik handelen. Het regent nog steeds (fors). Nog 1km. Ik blijf flink doorlopen. De knul met wie ik opliep daagt me uit, maar ik sla de sprint af. Door de plas heen.

Nog 500m en 1 rondje baan. Ik vertraag voor het gevoel, maar zet op de baan nog even door en hoera- ik ben er! Binnen 26 minuten. Nat.

6 November – beetje uitlopen of zoiets

Ik begon zo lekker; een frisse neus halen en enig optimisme en mijn neus achterna. Muziekje op en net na de regen door de stille straten. Toen rechtdoor langs de vaart, gewoon doorgaan. Het donker in. Letterlijk en figuurlijk. 3 km rechtdoor.

En daarna even stilstaan, maar het ging niet beter en het was een lange weg terug. Ik was zo klaar na km7 dat km 8 een soort martelgang was. Mijn benen kunnen het wel, maar mijn hoofd komt maar moeilijk mee. Nouja, 8km verzameld. En ik moest naar de wc.

7 November – beetje uitfietsen of zoiets in Watopia

ik had geen zin en geen animo eigenlijk. Weer moe, maar dan anders. Na het Geogeussren op de fiets gestapt en Vincent kwam mee yathzee spelen.

Er zat geen energie in de benen of in het hoofd. En ik won ook maar 1 van de drie keer. Een hoop geploeter bij mekaar, maar ik fietste door op zoek naar bigfoot met vincent samen. (Weer niet gezien).

En toen maakte ik met pijn en moeite ook 30km vol in die stomme jungle. Ging V zich vast omkleden en die ging na mij. Tempo viel mee, maar slechts 100hm en cadans van lik-me-vesje.

8 + 9 en tien november: ik zit niet heel lekker in mijn vel en heb het druk met werken en op vrijdag met lekker winkelen voor mijn verjaardag met mijn moeder. Ook leuk, maar sport staat eventjes niet bovenaan de lijst!

11 November – De laatste dag van het 50ste jaar ook een triatlonnetje, omdat ik zo ook begon aan jaar 50.

Op 12 November 2022 deed ik mijn eigen triatlon (3 sporten op 1 dag- 36km hardlopen, 1500m zwemmen en 12km fietsen) en ik dacht: laat ik dat de laatste dag van het 50ste jaar dan ook doen!

Eerst binnen fietsen in de Zwift wereld. Vincent zat er even bij, maar zelfs dat was te vermoeiend voor hem, zo ziek is hij nog. Ik had de ERG uitgezet op Zwift, dan voel je geen weerstand van bergen of ondergrond en wordt het een training op wattage. De training stond in Garmin. 40 minuten fietsen waren vlak, dus dat ging snoeihard. Dan zit ik op 1,5-2 watt/kg. Voelt easy en is dat ook. Ik zweet er nauwelijks van. Meestal fiets ik in die range.

In de 8 minuten hard doorfietsen, dwong ik mezelf op een wattage boven de 2watt/kg te blijven en liever rond de 2,5. Ik voel dan mijn benen na 4 minuten en ik zweet en ik moet flink werken. De eerste keer is dat wennen, want hoe lang geleden is het wel niet dat ik dat op de Zwift deed?! 5 minuten rust gaan dan weer op 1,5watt/kg en dan kom ik echt bij. De eerste keer leken de 5 minuten nog wat lang en was ik na 3 minuten wel weer op adem. Ik maakte na elke stap een foto in Zwift.

De tweede keer hard was ik gewend en ging het al lekker, al is het een behoorlijke inspanning die ik 8 minuten lang lever. Ik zweet en moet mezelf echt ertoe zetten door te trappen. 5 minuten rust waren nu prima. De derde keer was ik in de jungle en daar past mijn fiets niet bij de ondergrond en de stijging. Dus al fiets ik op 2,5watt/kg, dan nog is het tempo laag. Voor de inspanning is het gelijk, maar Zwift berekent dus een totaal ander tempo. Irritant. Want zo gaat het gemiddelde tempo er aan! Nou snap ik waarom de haantjes altijd op het vlakke verharde stuk op en neer racen, want dat ziet er een stuk beter uit op Strava 😉

Ik had de ERG voor anderhalf uur uit gezet op Zwift en in die tijd fietste ik ruim 40km vol. Netjes dus. Ik voelde het wel hoor, deze training! En toen was de route 49 kilometer. Wie bedenkt dat?! Ik heb ‘m uitgefietst natuurlijk, ook al was dat langer dan 100 minuten. Het laatste stukje heb ik snoeihard gesprint en haalde ik iets van rond de 4watt/kg! 50km volgemaakt.

Lunchen en op de bank zitten en daarna pas gaan hardlopen, niet direct na het fietsen. Ik wilde gewoon even niet de training volgen die op het schema stond, maar blij zijn met daglicht en zelfs een zonnetje! Met 9 graden was het topweer om te rennen. Ik ben 5km gaan lopen. Ik vond dat met de 50km fietsen wel mooi 🙂

Ik deed kilometer 2 en 4 hard op 5km-tempo. De eerste kilometer lekker rustig aan. Toen aanzetten en doorzetten en dat onder de natte blaadjes die altijd moeilijk meten. GRMBL. Dan weer een kilometer kalmer. Het zijn er maar 5 en dat is niet veel voor mij. Iemand riep me hard gedag, maar ik herkende haar eigenlijk niet. Toen nog een keer hard aanzetten. Dat was vet hijgen en flink het gaatje opzoeken.

Ik was blij de laatste kilometer in te gaan en rustig te kunnen doen!! Het ging eigenlijk wonderlijk goed 😎 Voor deze ouwe taart. Ik moest daarna wel naar de WC gelijk. De blessure is eigenlijk wel echt weg. Geen druk meer op geen enkele manier. Mijn benen vonden het mooi geweest vandaag.

Ik begon met 400m inzwemmen. Ik had na 500m ook kunnen stoppen 😉 Ze wilden mij voorop laten zwemmen… sufferds, ik ga wat hard namelijk. Met mijn achtje. Ik zwom alles met achtje (op de laatste 100m na). na het inzwemmen deden we twee keer 150m:50 slepen, 50 oksel, 50 bijleggen. MB en ik om de beurt vooraan. Toen twee keer 250m. Ik voorop en veel te snel met 2:00min/km. Daarna MB voorop met 2:15min/km. Dan verveel ik me ietswat en ga ik maar op de slag en de ademnhaling letten. 50m rug. Terrible! Daarna moesten we 400-300-200-100m doen rustig. Ik had het geleerd en deed kalm de 400m vooraan, maar het werden en 450; ik ben een slechte teller…. Toen MB 300m voorop. We liepen in de baan wat uit elkaar en daar kunnen ze zo over zeuren. de 200m deed RO voorop. Het ging allemaal lekker kalmpjes aan. Toen deed ik meteen de 100m er nog bij, want de tijd drong (dat krijg je met die slomigheid) en die deed ik zonder achtje. Ging ook nog best snel! Geen idee wat het horloge heeft geteld met de rare 25m te weinig of wat dan ook. De training wilde ook niet laden op Garmin Connect en daar word ik dan supersachereinig van, maar het is met omwegen toch gelukt. Thanks JC voor de training. Lichte krampen tijdens training.

12 November – mijn 50ste verjaardag – ik heb het gehaald! En wat doe ik dan het liefste? Een halve marathon lopen met mijn bestie Joyce!

Het ging niet vanzelf, maar het ging wel gewoon helemaal goed. Pijnloos, rustig, kletsend, met wandelmomenten en mooi weer.
Ik word 50 vandaag. Een heel stuk leven. Maar op de mijlpaaldag wil ik geen visite en voor anderen moeten rennen en zorgen. Ik wil uitslapen, sportbroek aan en koekjes bakken. En hardlopen. Ik wilde dit jaar nog 1 ding: een halve marathon lopen. Vandaag ging dat wel lukken. Mooi weer en we gaan de dijk af met een beetje wind mee. Rob pikt ons op aan de overkant van de plassen. We gaan elke 3km een stukje wandelen. Het gaat niet om snelheid, ik wil gewoon 1 keer dit jaar een halve marathon lopen! Door het park kwebbelt J. Zwaaien naar de bootcamp. Het is al snel warm. Druk bij de plas. Wel mooi! Dan zingt de achteropkomende fietser voor me! Heel erg bedankt ThKa 🙏🏼. Een klein stukje wind tegen. En daarna de dijk op. Nog warmer met wind mee. Netjes wandelen en eten/drinken op 6km. Inmiddels kwebbel ik.

Op het beschutte stuk klagen we even samen. Helpt als een malle. Wandelmoment op 9km. Voor J is het tempo eigenlijk nét te hoog. Over 10km precies 70 minuten. We lassen een klein extra stapmomentje in als we weer op weghoogte zijn. En dan, na 16km, horloge stoppen en naar de vogelhut toe. Prachtig, maar verder dan ik dacht!

Dan weer opstarten, pfoe. Da’s even lastig. De dijk is bijna klaar. De laatste 4km gaan ook lukken!

Op de Knardijk is het kouder. Bankje. Even tot 18 vol lopen en dan zitten.

Mooi, maar te rusteloos voor mij. Vanaf dan is het voor J trekken en duwen. Km19 en 20 gaan nog met wat stapmomenten. Ik voel me prima! Maar ik blijf er bij. Wat maakt het uit?

Mijn voeten doen wat pijn en ik moet naar een wc eigenlijk, maar niet dringend. Een paar trekkerige spieren, maar geen pees-protesten. Totaal niet! De laatste km maken we in 1 keer vol. Ik ben blij met de HM en vind de tijd ook picobello in orde. Zelfs met stops en extra km vogelhut binnen 3 uur en zonder ongeveer 2,5 uur. Ik heb trek, ben niet kapot en blij! Thanks Joyce. Daarna ga ik koekjes bakken voor mijn collega’s – en mezelf. Een prima verjaardag zo!

Maandag 23 oktober Zwift Watopia Fietsen

Ik voel me helemaal prima. Verwonderlijk, na de 10em van gister. Geen pijntjes en niet eens extreem moe en ook nog ‘s redelijk gewerkt en me staande gehouden. Vroeg gegeten en toen ben ik toch maar gaan fietsen en ik heb Joyce achterop gezet op de whatsapp om mee te roddelen, kletsen, op de hoogte te houden, af te reageren en bezig te blijven.

Ik was zo geïrriteerd door alle ongelijkheid, wonderlijke acties en stupidity dat ik lekker hard doortrapte en niks merkte van hoogtemeters. Ik verzette de bergen naar mijn hand, want bergen komen niet naar de gewone stervelingen toe. Simpele mensen met een drukke baan moeten binnen fietsen. Simpele mensen zoals ik hebben geen vakantie om overdag in het licht te fietsen. Simpele mensen als ik tellen de tijd af.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes die nog altijd in de zee zwemmen en de grootsheid van de mensen aantonen. En er is een superlieve bestie om alles mee te delen. Thanks Joyce. ❤️ Op het schema stond maximaal 70 minuten, maar dat voelt voor mij als 6 minuten te weinig nu ik 64 minuten heb gehaald. Ik wilde de 30km volmaken en 300 hoogtemeters en dat is allebei gelukt. Voor mij is dit een mooi tempo en ik word echt steeds sterker op de fiets! Ik schrik al niet meer van 300 hoogtemeters en ik kan nog altijd makkelijk op hoge snelheid. Alleen Mr Garmin snapt er niks van: die meet maar 25km en denkt dus dat ik niet kan fietsen. Dat zullen we volgend voorjaar nog wel eens zien!! Maar voorlopig zit ik vastgekluisterd aan de Tacx en Zwift.

24 oktober – Sportrust.

Een dag alleen werken op de helpdesk en de buurvrouw en haar dochter op bezoek en ik voel me niet lekker. Ik ben misselijk in de ochtend (ook hormonen, maar geen zwangerschap!) en ik voel me zwak.

25 oktober – Een mislukte loop

Rob zette me af bij de baan en ik liep naar huis.

Niet doen: na twee hele, hele drukke dagen alleen de helpdesk draaien met tickets en telefoon in de regen gaan rennen als je al last hebt van diarree en heftige ochtendmisselijkheid. Dan is hardlopen veel te zwaar. Het kost teveel energie en wilskracht. Ik strompelde, kreeg het nauwelijks voor elkaar. Ik moest 8 minuten z1/z2, 20 sec aanzetten, minuut dribbel en dat 6x. Al na de eerste 5 minuten had ik het koud, zwaar en nat en ging het sloom en traag. Het werd niet beter. Ik sleepte mezelf maar door. Geen dribbel, dat is te koud. DoorDoorDoor. Het was zo zwaar. En toen voelde ik al na 3km de darmen die moeite hadden met het broodje frikandel. Superkut. Ik ben maar gaan zitten na een tijdje, kon me niet schelen, er is toch niemand en het regent direct weg. Het hielp niet echt, het bleef traag en erg moeizaam. Heel, heel erg moeizaam. Ik vond 4 keer genoeg, deed ook de vijfde met natte voeten en toen heb ik het potje wilskracht helemaal leeggemaakt met de laatste.

https://vimeo.com/878800822/5ce1a26f63?share=copy

Hopeloos wanhopig niet leuk, niet makkelijk, niet nuttig. Ik had geen muziek, kon geen afleiding bedenken en keek alleen maar uit naar de warme douche en een dekentje op de bank. Maar dat viel ook tegen, want thuis moest ik eerst weer de wc in duiken en dan wacht er nog een huishouden 🧺. Geeneens een foto gemaakt, zelfs daar ontbrak de energie voor.

26 oktober – na het werken kom ik nauwelijks nog van de bank om in bed te kruipen.

27 oktober – RegenIntervallen

Soms lijkt alles zinloos: na de begrafenis van de buurman die nooit meer zijn 41ste verjaardag met zijn kinderen zal vieren is hardlopen in de regen een prima manier om af te reageren, maar het ging allemaal gewoontjes en het tempo is flink afgenomen de afgelopen maanden. Ik liep gewoon een beetje. Langs de plassen te dromen en door een vette bui. Ik zag bijna niemand. Wilde de zes 400tjes elke keer sneller doen, maar de derde was gelijk aan de tweede en de vijfde ging niet zo makkelijk en was dus langzamer en de laatste lette ik even niet meer op de hartslag sub 161 en die ging dan net op 2:01. Alle tijden tussen de 2:01 en 2:09. Het tempo is met de tijd wel flink achteruit gegaan, want dit betekent dat ik een halve marathon niet in 2 uur kan lopen en (eerlijk is eerlijk) dat is ook wel zo. Ik kwam Vincent tegen! Het werd donker en ik had nog een aantal kilometers tegoed. Het liep wel lekker hoor, maar niet snel of geinspireerd. Ik ben blij dat het beter ging dan woensdag. Nog een 2de keer helemaal nat geregend vlak voor ik thuis was. Beetje last van de peesplaat naderhand. maar ik hoefde geen stop te maken onderweg! En met de wandelpauzes meegerekend is het nog best een aardig tempo voor 12km met 6:16. Tel de zegeningen. Ik heb een warme douche, ik leef en ik kan pannenkoeken eten.

28 oktober – Zwemmen en Wandelen met vuurwerk

TVA-Training van in baan 2 met de meiden en ‘n snelle jongen. Lekker alles met achtje. Inzwemmen 200m. Toen een piramide met 50-100-200-100-50 en daarna elke keer 50m hard. Omstebeurt voorop. Ging gemoedelijk. Daarna 6×50 techniek. Polo-slag (hoofd boven water houden), 1op6 ademen, slepen, oksel, bijleggen, doorhaal. Daarna 50 steigerun geloof ik. Deed die jongen keurig! Toen nog ‘s de piramide maar dan de helft: 25-50-100-50-25 met tussendoor elke keer 25 sprint. Ik deed mijn deel voorop. Het ging allemaal best hard eigenlijk. Ook wat rustig moest, ging in het begin op 2 minuten.

Jammer dat ik de data niet heb, Garmin heeft het niet overgezet, maar wel opgenomen. Ik heb 50m uitgezwommen, toen was de zin wel op. Volgens Garmin was het gemiddelde 2:05 qua zwemtijd.

Daarna ging ik ‘s avonds met Rob wandelen langs Alluminous, een lichtshow in Almere. Om het Weerwater heen.

Veel mensen, sjokken. Maar het vuurwerk was het waard! Leukste: de gekleurde bomen onder de volle maan van (bijna) Samhain.

29 oktober – Wind mee rennen samen met Joyce.

Vanwege de weersvoorspelling niet de trailmodder in. Dan iets anders leuks: We gingen een enkeltje doen. Auto bij Beachclub Nu, maar daar moesten we met muntgeld betalen dus we gingen naar het Spijkbos. Joyces auto bleef daar, ik reed ons naar de Harderdijk, waar de parkeerpaal niet werkte.

Al rijdend leek de afstand niet zo ver. Er gingen veel mensen naar Walibi. Wij hadden wind mee en dat ging lekker! Het was ook warm. Joyce ging lekker kwebbelen. Dan lopen we tenminste haar tempo! Al leek het nogal hard, zeker voor Joyce. Ik zit wat opgesloten en ook van het hardlopen kon ik niet écht genieten. Depri. Ik blijf somber. Het liep prima verder. Na een kilometer of 5/6 stopten we bij het beeld voor blije mensen. Ironie, maar ik was toen best heppie.

Daarna het bos in en toen hielp de wind niet meer zo en het voelde veel warmer. Na 9km moest ik toch weer. Op 10km wilde J een stopje en ik dook de bosjes in. We keken waar we moesten doorsteken voor het Spijkbos. En weer lekker verder in korte mouwen. Joyce had het nu wat zwaarder en we wandelden nog even. Een klein stukje tegen de wind in vond in wel geinig.

Toen de Enkweg. Bah. Ik moest ff stoppen voor een app van thuis en dan weer doorzetten. Het Spijkbos was opeens halfverhard.

Joyce stopte op 14km, ik maakte de 15km vol in me uppie. Geen last ergens van. Niet eens echt moe van het lopen. Wel een wat hogere hartslag (z2).

30 oktober – Nieuwe wegen in Zwift

Eindelijk de nieuwe wegen op in Watopia. Gewoon maar gaan trappen en me nergens iets van aangetrokken en ook geen enkele afleiding, geen whatsapp, geeneens muziek. Trappen en kijken. Alsof het allemaal echt kan zijn.

Hoogtemeters meepakken, een beetje om een blauw shirtje SZW heen fietsen en de tijd vol maken. 65-75 minuten met wat hoogtemeters stond er op het schema, en dat heb ik gedaan.

Ook nog een stukje van die stomme jungle meegepakt en opeens was ik enorm zat. Leuk gemiddelde voor mij en redelijk lekker gefietst, maar ook standaard. Ik vond het Canada-achtige deel leuk en Mexico met al zijn kleurtjes ook. Leuke toevoeging aan Watopia, ik keur het helemaal goed!

31 oktober – Zwemmen voor de badge van Garmin!

Baan3. Ging niet echt snel of hard. Alles met 8je. Inzwemmen 300m in baan 2.
2×500: 50-100-150-200 rustig in hetzelfde tempo
2x 3×100 1op2, 1op3, 1op4. Ik ging voorop en hard volgens de rest 🤷🏼‍♀️ daarna iemand anders lekker tempo.
50-100-50.
En toen 100 uitzwemmen en 50m zonder 8je

Ik wilde stilte en halloween en mijn eigen oudjaar en huisjes en skellig en rust. Zwemmen ging matig. 🫥 geen hartslagmeter om (geen zin in) en de autosleutel in de auto kwijt voor het zwemmen 😠 geen fotoos. Wel een badge.

Maandstatistieken: bijna 150km hardgelopen (149,6km), bijna 344 km fietsen (343,97km) en bijna 9km gezwommen (8,98km). Een maand van heel veel ‘net niet’.

9 oktober Even een dagje rust!

Ik ging de vuilnisbak buiten zetten en dacht: toch nog best lekker weer, dus even buiten zijn en de beentjes strekken. Zonder iemand anders. Want het is alweer zo vroeg donker! Garmin was mij helemaal kwijt:

Terwijl ik gewoon een rondje om de huizen liep! Wat de Apple Watch wel snapte:

Maar het voelde heel erg vermoeiend en sjokkerig.

10 oktober – Binnen fietsen en klimmen in het Climb Portal: Cote de Domancy in Watopia

Soms is het allermoeilijkst om op de fiets te stappen. Ik had namelijk totaal geen zin. Helemaal niks niet nul noppes nada. Na een hele dag werken in Dronten en eten maken en een regeldingenblokje zit de zin om me in te gaan spannen ergens ver weg verstopt. En vroeg donker en ik heb geen doel of reden om te gaan fietsen. (maar ook niet om op de bank te hangen)

Doorzettingsvermogen is het vermogen dat iemand heeft om een bepaald doel te bereiken. Het is de brug tussen dromen en doen. Wilskracht is de stok achter de deur voor je doorzettingsvermogen. En met meer doorzettingsvermogen krijg je ook meer discipline.

https://www.leroyseijdel.nl/

Toen ging Vincent mee Yathzee spelen en dat was een soort dan-moet-ik-wel. Ik deed zelfs liever eerst de kattenbak! Maar van harte ging het niet, dat fietsen. Not a single second. We speelden vier keer yathzee en ik won de eerste keer. Ik deed 2 rondjes vulkaan een beetje losfietsen en toen het klimportaal in.

Bleek dat maar 3km te zijn en iets van 250 hoogtemeters. Niet echt moeilijk dus, maar ik deed toch al niet mijn best. Niet met Yathzee, niet met fietsen, niet met drinken en zelfs niet met koekjes eten! Die bleven ook onaangeroerd. Niet eens met foto’s maken onderweg. Ik deed 25 minuten over 3 kilometer.

En toen deed ik zonder yathzee nog een rondje uitfietsen om de vulkaan. Daarna had ik totaal geen enkele zin meer. Wat doe je dan? Afstappen en blij zijn dat je dan nog 50 minuten gered hebt terwijl ik er 75 had gemoeten? Blij dat je 300 hoogtemeters hebt gehad? Nee, Anke doet dan nog een rondje vulkaan en dan op haar allerhardst. Ook dat vonden de benen niet leuk, maar er was toch al niks leuk, dus nog minder leuk kon al eigenlijk niet meer. En op zijn allersnelst is het dan ‘t eerst voorbij. Ik verbeterde mijn record van 8 naar 7 minuten en dat is best leuk natuurlijk.

En toen had ik 63 minuten gefietst van de 75 en ik had geen greintje meer zin, terwijl ik dat al niet had. Door naar de douche, de andere kattenbak, de was opruimen en verder ademhalen. Soms is dat wat het is.

11 oktober – (hopeloos traag) duurloopje met versnellingspuntjes

Regenachtig 🌧️ , wárm 🌡️, donker 🌃, somber😔, moe 😪. Opdracht 📝 9 minuten zone 1/2, 30 seconden hard en rechtop en trots , 30sec herstel (wandelen, maar dat deed ik niet) De eerste 9 minuten steeg de hartslag 💗 tot boven zone 2 (145+) terwijl er geen tempo in zat. 🥴 Wel een hoge pasfrequentie, maar die heb ik achterwege gelaten en toen vóélde het ietsjepietsje soepeler. Maar het tempo was om te janken 😭 en meer werd het niet ook. Zelfs de versnelling kwam niet boven de 6:00 gemiddeld. 😩 Ik deed ook maar wat qua route. 🧭 ik dribbelde maar zo’n beetje. 🤏 en nog langzamer in de rust🥱 allemaal kilometers in 7minuten+ 😖 op een gegeven moment maar losgelaten. Andere mensen zijn ziek, verkouden, grieperig. 🤒 Ik heb dit: kannielopu. Geen energie. Geen kracht. Geen animo. En geen muziek 🎵

En toen wilde de hartslag weer niet meer omhoog! ⬆️ 😔 en bleef onder de 135. 🫤 Ik bleek even wind mee 🌬️ te hebben en regen die afkoelde en ik wilde op hrf 140 gaan lopen en toen ging t ietsje sneller (<7:00) 😑 een kilometertje. Of twee- net-an. Inmiddels moest ik een beetje 💩, maar niet heftig. Het was behoorlijk stil op straat, nauwelijks mensen. 😶 Ik liep maar gewoon door en dacht in de korte blokjes 🌀 dan maar eens echt aan te zetten 🏃‍♀️ Dat lukte!! 🙌🏻. Dan de training maar afmaken 💪🏼. Niet van harte hoor 😵‍💫 het laatste stukje weer wind tegen en slome passen en een pietsje meer tempo en overal trekkerigheid (van hoofd 👩‍🦰tot voet 🦶🏼). Het laatste stukje zette ik echt aan en liep ik nog even hard en toen was ik onder het station 🚉 en ik heb ook nog 10sec netjes gewandeld en toen snel 💨 naar huis naar de 🚽 en de 🚿 . Er was geen klap aan. Gemiddelde van 7:01 bij 💓slaggemiddelde van 138 en pasfrequentie 166. 🚶🏼‍♀️

Maar wel 92% procent van de training goed uitgevoerd 👍 meer goeds kan ik niet bedenken. 🫥😟

Wie Legt me Uit
Waarom ik
Niet
Na 2 rampzalige kilometers
Naar Huis Ga
Want Ik Snap het
Niet.

Echt Niet

12 oktober – Niks. Ik doe lekker niks aan sport.

13 oktober – Koppeltraining: bellend binnen fietsen en mislukte intervallen in de regen buiten

Bellen met Mieke. 🛎️ 📞 📱 ☎️ 👧🏼 Ik weet nu een hoop over vapen, pubergedrag, drinken en hbo’s. Niet gelet op het fietsen 🚴🏽 en al snel lekker suf vlak door Central Park blijven rijden. Volkomen onbewust van alles wat met beweging en Zwift van doen had. Meer gericht op het telefoneren. Gelukkig kletst mijn zus graag!

Ik mocht (!) 60-70 minuten infietsen, dus dit was oke. Op het einde had ik opeens het klimmerstruitje! Bonusssss. 🏁 Ik was wel blij dat het regende buiten, want toen ik begon scheen nog even de zon en dan was ik liever buiten geweest. Volgens MM was het te vochtig.

Nog telefonerend tijdens het omkleden van fietskleren naar loopspulletjes. #ankekanweliets Regen en dus regenjas. Maar het is freakin’ 20 graden, dus bloedheet. 🥵 niet opgelet. Ik moest heel erg rustig starten. Nou #ankekannogiets daarna lekker doordribbelen in soort-van-zone-twee. Van Manuel moest ik door blijven lopen, anders krijgt hij geen leuk verhaaltje. Daar dacht ik maar aan na een mile (mijl-op-7 nognieteens) en ik vroeg me nu eens af WAAROM. Ik vrees dat ik het leuk vind. Regen, bos, joggen, buiten. Kweenognie of ik 300tjes leuk ga vinden, maar dat is omdat het op ‘t schema staat. Conclusie: ik ben volgzaam en braaf en daarom ren ik ook. Ik zou ook een soldaat kunnen zijn en dan schoot ik. Of een puber en dan rookte ik. Die hardloopschoenen lijken me de beste optie. Voor mij & iedereen. ‘t Veiligst.

Ik ga al ietsje harder en de derde kilometer ga ik op gevoel ook weer iets harder proberen! Dat zie ik op de ⌚️, want Garmin gaat aan het klooien. De intervallen zijn fout ingesteld #ankekanniealles en de rust is 45sec, maar de interval is 3 ipv 300meter. Mega verwarrend, maar ik ren er wel harder van! Dan zet ik die trend maar door. Zo komt een geïrriteerde vierde kilometer op 6 minuten. It is getting serious. #ankezweetuithetjasje

Gotdank is de waarom-vraag weg, anders had ik misschien wel gaan roken of schieten! Anyway, kilometer 5 is aanzetten voor dit zware wijffie. De route is ook al ruk en slaat nergens op. Ik vind 5km wel zat, maar er is die andere kant die ik niet snap en die denkt: “5:45 – dat kan harder. Zijn we al dood? Nee?! Het kan dus harder.” #ankedoethaarbest Warm heb ik het toch al en het is droog. Ik ‘knal’ door tot het fietspad (bijna dan) in 5:36. 🕠 😀 omdat je dan zo lekker trots kan zijn, dáárom. Benen kunnen niet harder, alles doet pijn (rug, voeten 👣, kuiten, knieen). Ik ga terug naar een tempo boven de 7:00 #niksmismee. Het is nog 400m en dan ben ik thuis. Drie kwartier slechts en 6,5km slechts. Niet heel gemotiveerd. #ankehoeftNIETnaardeplee 🥳 stomme driehondertjes van 3meter. 😖

14 oktober – Buiten fietsen: Regen, stoppen of doorgaan? boom, zwaan, regenboog 🌈  

Vandaag niet zwemmen 🩸. Lego bouwen. Dan maar even fietsen, al staat dat niet op het schema. Buiten zijn en een frisse neus halen. Bewegen. Vincent ging solo en ik ging wat later ook. Toen scheen de zon. Na de Seizoenenbuurt begon het te druppelen. Kan. 🌦Ik had het erg koud en wilde niet schuilen en afkoelen. Bij de Vaart begon het te gieten. Nog kouder. Hagelen. Stoppen kan dan niet meer. Terug naar huis dan. Ik was er zó klaar mee. Ik reed rond de atletiekbaan en toen hield de regen op en ik zag wat blauwe lucht. Oke, verder dan. Naar de rode brug, dan kan ik binnendoor terug. De zon kwam er door. Mooi. Ik warmde ietsje op. Tempo vond ik totaal niet belangrijk. Ik deed maar wat. Op de brug stopte ik om de bril schoon te maken.

Het was wel mooi nu. Vincent leek ook droog. Ik dacht: ach, laat ik het koeienpad nemen en via de Noorderplassen gaan. Ik ben nu toch nat en niet meer zo koud. Ik reed wel vaker met regen 😌Voorzichtig aan om de stront heen. Er was een hardloper, mooi groen en mijn muziek had ik aangezet. Ik genoot wel van hoe mooi het nu was. Even een stopje voor een foto.

Even verderop lag er een boom over het pad. Weer stoppen. Even later waggelde een grote zwaan me tegemoet. Stoppen.

Ik begon het leuk te vinden! Vincent was al ver voor me uit. Dan de dijk op en wind mee. Niks kouds meer aan! Lekker. Een prachtige regenboog 🌈 op het water. Dan is de polder ook mooi. Ik stopte wéér.

En daarna genoot ik al fietsend zelfs van een dubbele regenboog! Fijn om ook even wat harder te kunnen rijden en droog te waaien. Ik ging langs de plassen terug. Werden het mooi 25km. Gemiddelde megalaag met 23,5, maar ik vond het alleen maar fijn dat ik had doorgezet toen ik niet meer wilde in de regen en kou. Dan had ik veel moois gemist. De douche was ook erg fijn! Ergens is het vandaag in mijn bovenrug geschoten. Tussen de schouderbladen met uitstraling naar links. Lastig hoor. Maar ik kan er mee Lego bouwen 😊

15 oktober – Trailen met Vincent. Kwartetten, piano spelen en joggen.

Het waren 11 kilometertjes. Volgens het schema moest ik er 14 en Vincent 7. Ik ging samen met Vincent. Dus het gemiddelde is oke. Een route zoeken was lastig maar Garmin hielp ons, we begonnen bij La Place. Net anders dan anders. Het regende teveel in de ochtend om toen te gaan. Vincent is nog verkouden en had een hele tijd niet gerend. Het was een magisch mooie beleving zo samen.

Allebei met de route op het horloge. We speelden kwartet onderweg. “Heb jij voor mij uit de serie toptrainers Annemarie?” “Ruilen voor tante Mieke uit de serie familie” en zo waren we al twee kilometer op weg voor ik het doorhad! Erg lollig om de categorieen te verzinnen en er dan 4 mensen bij te moeten zoeken. Op 3km gingen we naar de Groene Afslag voor de WC (ikke) en de piano die zelfs een goed gestemde vleugel bleek te zijn, waar Vincent zo mooi speelde dat mensen tot tranen toe geroerd waren! De moeder van de bediening was met die muziek begraven wat haar heel emotioneel maakte.

En door… langs de grote huizen weer het bos in. Het bleef maar droog en zonnig. Vincent was blij met zijn ‘optreden’ als muziekengeltje. Op 5km stopten we op de berg voor wat eten&drinken. Tempo was lekker laag en vrolijk en onbelangrijk. Toen hobbelden we al kwartettend weer verder.

De hei op begon het te regenen en de route liet ons even in de steek waardoor we over de berg moesten. Ook niet erg en de regen stopte ook weer snel. We kwamen langs een stukje wat ik wel kende en toen moest ik weer de bosjes in. Lastig. Stelde het nog ff uit. We gingen langzaam het ecoduct over.

Daarna even stilstaan en ik vergat mijn horloge uit te zetten en aan te zetten. En een foto te nemen van het rund. Nog twee kilometer en toen waren het er 11 ipv 14 en ik vond het wel best. Niet mijn week qua netjes-het-schema volgen en brave trainingen, maar dit was leuk geweest en genoeg zo. En dan moet het niet perse 14km worden omdat het moet. Voor mijn gevoel is dat wel een beetje lastig.

16 oktober – Binnen fietsen – Forget this day

Het is allemaal niks vandaag. Ik kan me slecht concentreren, kom moeizaam vooruit, krijg de planning niet goed op orde en mijn collega heeft ook nog “goedbedoeld advies” om mijn zelfvertrouwen af te breken. Het is vroeg donker, koud en iedereen is geweldig (behalve ik). Ik heb nergens zin in, hoofdpijn en ben wat depri. Geen reden dus om niet “lekker” 🫤 binnen te gaan fietsen…. Ondertussen appt iedereen om een eetafspraak te maken (bah) en dat laat ik allemaal gaan en ik probeer niet zoveel te reageren. Ik ga een hoge cadans aanhouden en een beetje hoogtemetertjes maken. Voor 300hm schrik ik niet meer terug. Uiteraard haalt iedereen me met gemak in, maar dat is vandaag de trend. Dino’s, beer, segmentje op ploeteren, onder water, bruggen. Het gaat allemaal gedachteloos en emotieloos. 😑 😶

Ik tel de tijd een beetje af en rij de vulkaan op. Ik ben eigenlijk simpelweg nergens mee bezig. Is er toch iets wat me lukt vandaag: nergens! Ik ga de vulkaan op en dat gaat ook al niet eens heel snel. Als ik naar beneden rij, regent het binnen en dat nog wel op de vulkaan. Een passend moment! Somber, sneu, grijs.

Ik heb een nieuw pad in Watopia gezien en daar wil ik wel even kijken, maar ik hoef slechts 75 minuten te rijden. Je raad het al: zelfs dat pad haal ik niet vandaag. 😔😞 ik drink in elk geval genoeg water en ik haal ook een shirtje van de een of andere segment. Ik overschrijdt zelfs de 75 minuten en rij 36km op een aardig tempo (voor mijn doen, alles is relatief en de anderen zijn beter) en dan heb ik geen zin om 400hm vol te maken, dus het blijft bij 382hm.

Wel een cadans van 81: lichtpuntje!! 😌 om er daarna achter te komen dat er geen eten is voor ontbijt morgen. 😣 Streep door deze dag. Weg ermee, met vandaag 👋🏻 ❌

17 oktober – Zwemmen bij de TVA – door naar baan 3

Zwemmen tussen de haaien, met zo’n gevoel ging ik er heen. Ik had geen zin om tussen alle geweldige mensen te moeten poedelen, maar ik vergeet elke keer hoeveel vreselijke lieve en leuke mensen er ook zijn bij TVA. Inzwemmen in baan 2 en meteen maar doorschuiven. Anke in baan 3. Wie had dat gedacht! Alles laf met achtje (net als iedereen in baan 3). Easy. Op de techniek letten. Water pakken, lange slagen, uitblazen. Het was prima te doen. Lekkere baan, geen gezeik, fijne mensen.

200m z1
2×100 z2
4×50 z3

4×50 z1
200 z2
2×100 z3. Deed ik er 1 van in 1:45!

2×100 z1
4×50 z2
200 z3. Ik durfde het wel aan! Ging loeihard voor mijn doen. Wow! Alleen 200m tellen was moeilijk 🤭
Stom horloge doet 250 in langere tijd 😒

Piramide 25-50-75-50-25 aan 1 stuk. Ik zwom achteraan en lette enorm op mijn techniek. 🧰

Uitzwemmen zonder achtje en stukje schoolslag. Rust en kalmte in het water.
De haaien werden visjes. Met zwemvliesjes.
En ik dobberde lekker mee.
Ging het even niet, dan dacht ik aan ‘de huisjes’ en dan kwam de ademhaling tot rust.
Zelfs het gehaai in de kleedkamer was te doen.

18 oktober – Intervallen op de moe-woe-nsdag

Ik was al moe van een hele dag werken, maar het ging beter dan eerder deze week en ik had zelfs een paar overwinningsmomentjes met klanten te woord staan en helpen. Jammer dat het aan het eind van de dag werd afgebroken. Maar Vincent gaat naar de baan en tja, dan doe ik de lange interval maar die op het schema staat. Ondanks de vermoeidheid en de kou en de kilte. Garmin had weinig vertrouwen in me en gaf een hele lange tijd op. Maar in km1 dacht ik al: die zou wel ‘s gelijk kunnen hebben… het ging gewoon traag. Niet moeizaam, maar stroperig. Ik hield de hartslag laag en hobbelde net geen 3km in 20 minuten. Toen 500m versnellen in z3. Ik schrok even en vloekte een keer toen ik zag dat het 6 keer moest. 😟 nam ik maar een ommetje. De 200m rust dribbelde ik. Ik ging elke keer iets sneller en lette op de loophouding. Het viel wel mee met hoe moeizaam het ging. Maar het tempo bleef wel achter. Ach, als je start net onder de 7 minuten is onder de 6 minuten een flinke verbetering. Relatief gezien. Al blijft het lastig om uit mijn hoofd te zetten dat onder de 6 ooit zone 2 was. Vroegert…. Ik cirkelde weer terug en was erg blij over twee zaken: geen aandrang (maar voor de zekerheid bleef ik nu op het sportpark) en geen voetpijn bij de hiel! De zesde ging iets langzamer, ik had wind tegen. Ik liep weer een keer in lange broek en lange mouwen! En dat was ook prima! Toen moest ik weer tien minuten in zone 2 joggen. Op een gegeven moment zat ik in een loopflow! Helemaal in het ritme en in het moment en in de muziek en in de passen. Tot de hartslag net teveel opliep. Het tempo bleef traag.

Toen liep ik langs de Vaart, want ik deed een bijzondere route zonder mezelf te kruisen. En opeens moest ik nog 3 keer 200m in zone 4. Ik zette nog ff flink aan. Drie keer is te overzien. Maar ik kreeg wel een beetje genoeg van hardlopen. Algemeen gevoel. Niet te zwaar of te moeilijk, maar weinig zin meer. Toen moest ik nog uitlopen en dat tempo was in zone 2 helemaal weer terug bij af. Ik liep 10meter hetzelfde pad en toen de baan rond buiten en nog een keer buiten de baan om joggen in mijn suftempo tot 12km vol waren. Niet eens te bezweet of moe of kapot. Gemiddelde nog onder de 6:30 en naar omstandigheden keurig! En niet naar de wc!!!!!! En ook geen pijn aan de hiel!!!! Wel op de bal van de voet. Nog even naar de wonderen der snelheid gekeken bij 🎵 DantesPrayer 🎶

19 oktober – Rustdag = joggen naar de snackbar

Samen met Vincent joggen. Ging allemaal heel erg kalmpjes aan. In korte broek. Met een regenjas, maar die was niet nodig. Blijven kletsen. Ik had niks gegeten en honger onderweg. In elk geval flinke trek. De lucht was mooi: een regenboog en mooie kleuren groen en blauw. We haalden patat en hobbelden de 5km vol. Niet eens gezweet. We deden er dan ook meer dan 35 minuten over. Exclusief pauze van wachten in de snackbar!

20 oktober – Koppeltraining: binnen fietsen en buiten intervallen – nat worden voor gevorderden

Volgens het schema moest ik 2,5-3 uur fietsen, gewoon rustig. Maar beste Annemarie: dat trek ik binnen op de fiets dus écht niet. Ik heb nog geen goed zadel en binnen fietsen is zo dodelijk saaaaaaaaaiiiiii. Dit is geen zonnig, warm Frankrijk met veel vakantiedagen, dit is Nederland met storm en regen en echt herfstachtig hondenweer. Dan ga ik niet buiten fietsen hoor! En binnen; daar moet ik me echt toe zetten. Dus ik sprak met mezelf af om anderhalf uur te gaan fietsen en dan te gaan lopen. Dan is nat worden anders. Ik belde mama op en we hebben bijna een uur gebeld. Ik lette niet op, maar ik fietste wel vlak aan de buitenkant van Watopia. Lekker saai. En grijs. Net als buiten eigenlijk.

Ik deed niet mijn best. De laatste 3 kwartier zonder afleiding fietsen leken helemaal wel 2 uur te duren. Ik fietste op en neer en toen bedacht ik dat ik op de Garmin de 40km wilde halen. Die gaat altijd veel langzamer dan Zwift en toen zat ik op Zwift al op 48 kilometer en toen heb ik de 50 maar volgemaakt.

Heb ik mooi level 32 gehaald, hoera! 😉 Werden het toch 1 uur en 3 kwartier. Dan ga ik morgen nog een keer een uurtje en dan heb ik me echt perfect aangepast zeg ik. Aan Hollands takkenweer.

En toen ging ik me omkleden. Witte schoenen, korte broek, regenjasje. Ik kwam langs de school een paar pubers in shock tegen: “Mevrouw, hebt u het niet heel koud”, “nee hoor”. Een stukje later tegen de wind in door de regen, bedacht ik me. Tering, wat zwaar en best koud. Waarom doe ik dit in ‘s hemelsnaam?! Dat denkt elke automobilist ook die me voorlaat. Verrassend genoeg valt het tempo wel mee. Verbazingwekkend rond de 6:30. Tegen de wind in. En dat terwijl ik voor de derde dag op rij aan het rennen ben. Soort van; als dat joggen van gister meetelt. Maar ik voel mijn peesplaat gelukkig niet!

Ik kom echt niemand tegen en die paar mensen die ik wel zie, zitten dik ingepakt. Langs de Oostvaardersplassen is het doodstil. De hartslag loopt iets op door de onverharde grond. Het tempo loopt iets op omdat ik wind mee heb. Ik vind dit geweldig. Ik doe dit graag. Als anderen er niet over piekeren naar buiten te gaan, doe ik het wel. Dat is mijn kracht. Als er te ploeteren valt, dan ben ik in mijn element. Bij het centrum zijn ze flink aan het bouwen en moet ik met mijn witte schoenen door de modder! Het gaat harder regenen. Dan zitten er 5km op en ik mag 35km zone 1/2. Daarna moet ik 20 seconden versnellen. Natuurlijk komt dat allemaal tegelijk met de route verzinnen en versnellen en de eerste gaat niet best. Dan 10 sec wandel/30 sec dribbel. Ik word door een BMW het gras in gereden. Ja, dat verwacht je niet he, iemand buiten… Asshole. De 4de en 5de versnelling gaan het viaduct op. Het tempo klopt nu wel, maar ik moet er diep voor graven en flink mijn best doen. Ik heb het totaal niet meer koud. Het gaat nog harder regenen. Straaltjes. Nu ben ik toch al nat. De 6de en 7de doe ik mijn best en ze gaan naar beneden. En dan nog 10 minuten uithobbelen.

Het tempo blijft rond de 6:30 liggen en dat vind ik super voor de omstandigheden! Ik moet net een ommetje maken om de 8km vol te maken en de training ook vol te maken. Netjes een gemiddelde hartslag van 141. Ook leuk dat ik 95% van de training keurig heb uitgevoerd. Thuis ben ik helemaal nat. Mijn huid is erg koud, zeker in de warme douche. Ik moet even opschieten, want ik moet Vincent ophalen. Ik had wel erg opgeblazen darmen vandaag (te snel ontbeten?), maar geen aandrang!!! Wel trek onderweg. Maar de peesplaat of andere spieren leveren gelukkig helemaal geen problemen meer op.
Ik heb vandaag schoongemaakt, gewassen, opgeruimd, geregeld en taxi gespeeld.

21 oktober – Nog een uurtje binnen fietsen in Schotland

Je snapt het soms niet. Ik had geen zin. Ook en vooral niet in zwemmen, maar die ruil ik makkelijk in voor lego-bouwen (mijn camera!). Maar ja, fietsen moest nog een uurtje -rustig. Uitstel leidt niet tot afstel. Schotland in. Een route in de stad die ik nog niet had gedaan! Paar km knallen dan maar.

En of dan de toon gezet is, de benen lekker warm zijn of dat zwift verkeerd is ingesteld of door Vincent is beïnvloedt; geen idee maar het ging als een malle!! Ik verbrak al mijn PRs. En niet een beetje, maar dik. Van 18,5 naar 16,5 minuten op de reverse ring. En dat leverde me een oranje winnaar-shirt op.

Ik was de enige weliswaar, maar toch….. ik klom ook sneller dan ooit eerder. En het koste wel moeite, maar niet extreem veel. En toen zat ik er in. Een fietsflow op de Tacx. Hoor je nooit, maar ik voelde m! Het ritme, de cadans, de motivatie: alles klopte. Soepel, prima vol te houden en hard. Verbrak ik nóg een keer de eerder gezette PRs! En verder had ik niks ter afleiding: geen muziek, geen contact en ook geen bidon (dat was dom). In 15:20 deed ik de ronde.

Daarmee was ik nog steeds de enige snelste dame en ook de snelste overall! Dat waren er maar drie, maar toch…… na 30km en bijna 300hm (huh, waar zaten die dan 😳) en een dik uurtje afgestapt en lekker in bad gaan liggen. Dat mag na zo’n dag als vandaag. De to-do lijst is gewoon af! En de Lego camera ook. Alles gewassen-gestreken, het huis opgeruimd, zelfs de blog af. En nog een hele dag weekend over.

22 oktober –

HB reed en ik had uit het niks last van de peesplaat links. Loop ik drie dagen achter elkaar en doet dat niks, nu vind ik het spannend en daar is ie weer! Moet met een groep mee en ben niet snel. We waren met wel 25 mensen!

Het was een loop voor vrede vanaf het militair museum, maar ik ben voor alle moeders van alle landen en tijden met vechtende kinderen. Of ze nou Rus, Jood of Palestijn zijn. We gingen tussen de vliegtuigen oefeningen doen.

Ik had niks te zeggen. Langs de monumenten – jaleukboeie. En dan de startbaan op. Ik liep even met PL te roddelen, maar alles en iedereen is te groot voor mij.

Het tempo lag best hoog. Het licht was adembenemend. Super-supermooi. Iers licht. Ik denk dat ik daarom aan DaraghM dacht. Hier zou ik hem mee naar toe willen nemen! Dat/hij ging in mijn hoofd zitten. En toen liep ik niet meer voor mezelf, voor de zoveelste keer hier, maar ik keek voor iemand anders. Voor die kleine kabouter Ier, die hier zou stuiteren.

Die vlakte asfalt met het fietspad, de hangars (die rinkelend afsloot), de vergane glorie opgeëist door fietsers en natuur. Hij zou het “great” vinden. We gingen het bospad op. Ik liep alleen tussen de rest, volkomen mijn eigen ritme en gedachten (in Eire). Het ging vanzelf. We stopten bij het viaduct, drinken en jasje uit. En dan weer kilometers lang dat mooie licht.

Ik vond de groep druk. We gingen een mooi trailpad op. Ik ging nog even plassen en als allerlaatste genieten en het pad kunnen zien. Helemaal geweldig. Did you see it&feel it?! Ik filmde en deed kalm en rustig mijn ding en genoot!

Ik haalde de mensen weer in! Toen werd het trekken. Ik had opeens geen zin meer. Teveel geleuter. Teveel stopjes. Ik raakte mij (en ons) kwijt. Teveel onrust.

Ik ging achteraan lopen, maar haalde ze steeds bij. Ik wil stilte! Het duurde een km of twee/drie en toen was ik door de dip heen. Ik had gedronken en een gellie gehad. Nu liepen we langs de hei en door zand. Toen ging ik maar voorop lopen en zij stopten weer. Ik wachtte kort aan de andere kant en toen dacht ik: dit is de kans, ik doe het alleen wel! Ik zwierf even wat en vermeed het atbpad en zag H+M. Het was veilig en ook mijn eigen rust. Geweldig!

Sparren, rodondendrons, single tracks, een hek, verhard en de route. Het doolhof kon me gestolen worden. Ik hobbelde door. Snel ging het niet. Langs het artcentre. En toen de heuvel af rennen! Een ommetje in zweefvliegmodus. Het leek op Killarney.

Ik heb staan kijken. Toen nog de berg op puffen en 16km vol maken. Koek en chocomelk after. Ik moest pas laat naar de wc en ik had s middags wel even wat last van de peesplaat, maar alles trok bij. Ietwat moe, maar ik heb echt genoten. In mezelf. Voor ‘n ander. One day I love to show this area to Daragh!

1 oktober – Trailen met Just Run vanaf de Groene Afslag

Toch weer even lastig, zo met de groep mee…. Rugzakje, trailschoenen, witte bolletjes met stroop. Toen was MH-V er ook en dat verraste me.

We keken even bij de Groene Afslag en er was een piano met een notenboek en ik speelde eventjes Bach! Toen deden we een paar oefeningen. Daarna gingen we met z’n allen lopen. Ik vind al die drukte en snelle en ‘geweldige’ mensen niet makkelijk. Het tempo lag niet hoog en dat vond ik prima.

Leuk langs de schaapjes. Ik moest weer even wennen aan bos en onverhard en hei. Ik kletste met M en we gingen de natuurbrug over en langs de camping. Ik ken de weg wel een beetje. Ik dacht dat we op 2km zaten, maar het waren er al ruim 4!

Het was een klein clubje met P van JustRun, 2 mannen, M en nog twee meiden die 13 gingen doen. Soms even een stukje zoeken. Ik kletste met M en soms kort met een andere. Nienke haakte af. Ik liep het liefst voorop in alle rust. Ik nam een gellie en water. We kwamen in het prachtige Spanderswoud. Nederland is ook mooi soms. De kilometers vlogen echt voorbij! Het was wel warm hoor, maar ik ging gewoon goed. Mijn spieren voelen dit wel als wat harder werken, maar het is niet extreem vermoeiend. Het bos voelt kalm en zonder druk. Ik kon de heimwee op afstand houden. En anders dacht ik aan de piano. Ik omarmde de smalle paadjes. En ik hoefde dus niet de bosjes in! En ik had geen laat van peesplaat of knie of iets. Zelfs de schoenen zitten ongewoon lekker. Ik ben gestopt met de Hardman uitleggen. 10km in dik 70 minuten en toen dacht ik: sjit, nog maar 4! We kwamen over de vlondertjes.

En dan over de natuurbrug terug. Ik zette ‘doordrammen’ aan. En daarna ging ik voorop en toen dacht ik: km13 is voor mij en die ga ik hard! Lekker even me&i. Op qui-vive de route volgen, flinke stappen, zweten, hoge hartslag. En blij! Het pad was smal en later zelfs even onbegaanbaar en zoeken, waardoor ik op 6:08 uitkwam. 😠 toen beetje wandelen en bijkomen en 14km vol maken tot de Groene Afslag. Topplek. Maar geen piano gespeeld. Thee gehad. Marsmellow barbecue.

Plussen: GEEN ENKEL PIJNTJE EN NIET DE BOSJES IN !!! Minnetje: weer wennen voor de spieren en aan het tempo wat niet overhoudt.

2 oktober – verjaardagsloopje met de BESTie

Mijn benen voelden nog de dag van gister en mijn hoofd was nog wat vol met werk. Een lage hartslag en onverhard daarbij maakte het niet ‘vanzelf’, ondanks het tempo. Ik moest 40 minuten rustig inlopen en dat ging uitstekend samen! Ik vond het leuk om bij Joyce rond te lopen. En zoveel bos en onverhard!

Joyce had haar nieuwe shirtje gelijk aan. We kletsten, maar op een gegeven moment liep ik (!!) wat verder achterop. Leuk dat er bordjes staan met de gewassen op het veld. We gingen ook door een nieuwe wijk. Eender als alle anderen.

Ik moest sprintjes doen, wat een uitdaging was op de ongelijke grond achter de golfbaan en dan ook nog in het schemerduister! Ik deed niet echt mijn best, maar mijn benen wilden dat dan weer wel. Ik heb het uitlopen ingewisseld voor appeltaart eten!! Zeer positief punt: we gingen binnen een uur na het eten en ik hoefde NIET de bosjes in!! Ik eet dan ook alleen nog maar witbrood. En ik heb niet heel veel last van mijn peesplaat of andere fysieke dingen. Ik voel het wel een beetje, zo 2 dagen achter elkaar lopen. Maar niet heel erg of hinderlijk.

3 oktober – Het Climbing Portaal in Zwift

Begon wat later, want Vincent ging eerst op de tacx. Eerst 2 rondjes vlak om de vulkaan infietsen. Dat ging best lekker. Toen het klimportaal in.

Zweten en doorbuffelen. Vooral het klimmen ging me best goed af. Dalen dan wat minder snel wat ik kan oppakken. Ik kijk dan naar de eindtijd die afbuigt in korter als ik omhoog trap en langer wordt als ik daal. Beetje schakelen. Veel zweten. En blokje voor blokje afstrepen.

Ik vind die kleurtjes wel lollig. Het gaat me om klimkracht. Flink drinken. Incl familieoverleg over het frame. Uiteindelijk binnen 50 minuten boven en daar moest ik op het einde voor doorzetten! 35 mannen die boven zijn gekomen en TWEE vrouwen. De andere vrouw verdween al snel en ta-da: bolletjestrui voor mij! 😁

dan naar beneden en dan zitten er nog wat klimmetjes in. Zo kom ik tot 600 hoogtemeters! Flink veel voor 30km. Mooi gedaan al zeg ik het zelf. Hartslag gemeten via Garmin die meeliep voor de fietskilometersbadge van garmin.

4 oktober – een wandeling

Even stappen door het vaartsluisbos. Even bijpraten. Rustdag. Het gaat goed. Goeie dagen. Druk op het werk wel. Toch weer dik 7 kilometer gewandeld.

5 oktober – niks – rust. Werken – sociale verplichtingen etcetera.

6 oktober – Een koppeltraining als vanouds!! 😀

Op de racefiets nog maar eens een keertje de rondjes om de plassen van Almere, nu het nog steeds kan met het weer. Wel de iets langere broek aan, maar ik had het ook warm. De stad door ging weer moeizaam en rommelig en tegen de wind in infietsen. Een (paar) jaar geleden had ik niet in de herfst met gladde blaadjes op de weg durven gaan fietsen buiten, maar nu ben ik zo vergroeid met de racefiets op de slechte Ierse wegen, dat een beetje blaadjes (die er op de dijk niet eens zijn al had je het graag) me niet meer tegenhouden! Ik let ook veel meer op de cadans, zeker als ik wind tegen heb merk ik dat veel rondjes draaien het makkelijker maakt. Ik had muziek op.

Op de dijk kon ik met windkracht 5/6 natuurlijk lekker hard! Dat was ook wel eens leuk om 5km 40km/u te fietsen. De zijwind op de Knardijk vind ik echt wel akelig, maar ook daar deal ik dan maar mee. En eventjes stoppen om te drinken, dat doe ik niet fietsend met die wind.

Ik nam wel de weg door het bos ivm wind tegen, maar daar vielen de bladeren me mee en ik was toen gewend aan een hoge snelheid en dan gaat dat makkelijker. Ik genoot maar weer ‘s van de ‘achtbaan’ en de rust, want er was bijna niemand. Ik werd door 2 jochies ingehaald, maar op mijn beurt heb ik ook een paar mannen voorbij getrapt! Als ik me kan vastbijten in heuveltjes, kan dat ook met wind. Dat is een enorme mind-change voor mij. Ik heb nog een ommetje gemaakt om 2 uur vol te trappen en toen zag ik een slangetje. Die was al weg toen ik gekeerd was. Achteraf ben ik blij dat het zo goed ging! Voor mij is dit tempo helemaal prima! Ik heb een hele bidon leeg gedronken en 1 gellie genomen en die vallen goed. Toen Vincent de douche in ging, ging ik toch maar gelijk het hardlopen koppelen. Ik twijfelde of dat slim was, omdat ik nooit een intervallentraining koppel, maar deze stond nog open van gisteren.
En mama zei gister nog zo: “2 uur fietsen? In die tijd kan je ook je huis schoonmaken!” Dan weet je hoe haar huis er uit ziet en hoe mijnes 😉

En daarna omkleden omdat Vincent gaat douchen en dan kan ik maar beter meteen hardlopen. Ik deed dit als koppeltraining en dat vond ik een beetje een gokje, want dat heb ik al in maaaaaaaaaaaanden niet meer gedaan. De hartslagzones van het horloge zijn weer veranderd, dus daar klopt niks van. Het inlopen ging wel erg lekker en soepeltjes, maar de hartslag werd wat hoog. Toen deed ik 5 keer de 300, maar ik merk dat het toptempo met de kilo’s erbij wat schade heeft opgelopen. En zone 4 haalde ik niet. Ik deed gewoon mijn best en telde lekker mee. Ik vind deze afstanden prettig: ik kan 300m overzien en meetellen. Het lukte me niet binnen 1,5 minuut. Ik ging wel echt wandelen of rustig dribbelen in de rust-meters.

Lekker door het Kotterbos, maar niet te ver om. In de ‘rust’ van 4 minuten kon ik de brug over. Ik dacht dat ik de 200tjes wel kon overslaan, maar toen was ik toch al bezig. Ik heb nog aangezet, maar zone 5 was helemaal out of the question. Het verschil met wind mee of wind tegen is ook merkbaar als je aan het hardlopen bent. Er toeterde iemand tegen me en een asielzoeker stak zijn duim op en nog iemand zei: “goedzo!” Het helpt toch…. Uiteindelijk heb ik 10km volgemaakt en daar ben ik blij mee! Nu terug trainen naar de tijd dat dat weer in een uurtje kan.

Ik ben blijer met het feit dat ik niet meer de bosjes in hoeft onderweg! Niet 1 keer!! Ik eet geen volkorenbrood meer en dat helpt mijn darmen schijnbaar enorm. Het allerblijst ben ik met het feit dat de peesplaat niet meer pijnlijk is. Ergens in km8 voelde ik kramp in de peesplaat schieten en ik begon te schelden, maar dat was RECHTS, terwijl ik de hele zomer last had van links. Stom lijf. De kramp schoot er ook weer uit gelukkig (schelden helpt). Ik voelde soms wel even mijn rechterknie, maar werkelijk niets ernstigs of lastigs. Qua werk is mijn hoofd tot rust gekomen, ook al ga ik nu 4 keer per week naar Dronten en dat merk ik in de sport. Er is ook geen doel wat gehaald moet worden. Langzaam maak ik wel weer (stiekeme) plannetjes, maar die bespreek ik tzt wel met de trainster 😉

7 oktober – zwemtraining bij de TVA! Ik doe allemaal dingen die heel lang geleden voor het laatst zijn gebeurd……

Totaal geen zin in het zwemmen en dan nog moeten omrijden ook omdat at de Hogering afgesloten is. Kon niet in het kinderuurtje, want V is ziek. Ik heb last van mijn rug (teveel afgekoeld gister na de training) en van allemaal ouwevrouwen-spiertjes. De tijd dat ik ‘zomaar’ uren en dagen achter elkaar kon sporten heet ‘vroeger’.

Inzwemmen:
300m pb
200m zonder pb
Het ging me best lekker.

Training Dennis S
5×150 rustige duur
Eerste en laatste met pb
Tweede en vierde voorop. Zowel met als zonder pb goed te doen. Ik hou de jonge sprintheld niet bij.
Stom horloge telde niet goed.

3×200 boven duurtempo
Alles met pb en voorop
Probeerde steeds sneller te gaan. Laatste voelde het snelst en was doorwerken, maar de tijd zegt iets anders.

Lange pauzes met veel gefiep van de andere oudjes in de baan

50 ss 50 rug – bah

50ss-250 heel rustige duur zonder pb en R voorop met -50ss Toen liet ik ze bewust maar gaan.
Ach, dat gejammer is ergens ook wel grappig.

50ss uitzwemmen

En dan de enorme opschepperijen in de kleedkamer nog overleven (wat zijn ze allemaal slank en wat fietsen ze énorm goed). Niks voor mij als ik me al ‘het kleinste meisje van de klas’ voel.

Horloge heeft 50m misrekend (in de 150jes). 25begin te weinig, einde te veel. Ongecorrigeerd 2:10 gemiddeld: dat viel tegen. Gecorrigeerd 2:08 en dat vind ik oke, met schoolslag en rugslag erin.

8 oktober – Een oersaaie solo trailrun op de Kemphaan

16,1 km – 10 engelse mijl. Dat is niet mijn afstand, ik heb moeite met de voeding goed indelen. Ik ging alleen trailen en dat is best werken: ongelijke ondergrond, de route volgen en gewoon maar doorgaan. Ik kende het terrein. De Kemphaan. Het stadspark van Almere. Het is S A A I. Alles lijkt onecht, bedacht. En dat is het ook, zeker de polder. Overal bordjes, aanwijzingen en hekjes. Speeltuinen, gemaaid gras en zelfs een apart fietspad in het bos voor de mountainbikes. Bomen staan in rijtjes en ik heb zelfs worteldoek op het bospad gezien; om de boel bij elkaar te houden.

Alles is genummerd en in kaart gebracht
Nederland is opgedeeld, verhuurd, verkocht, verpacht
Geregeld, betegeld, ingepolderd, afgeperkt, uitgedacht

Harrie Jekkers – Orkanen

De eerste 6km gingen echt niet makkelijk en ik had terug naar de auto kunnen gaan na 4km. Ik ken de hele route ook, van wat ooit het Catanspel was. Ik heb hier al gerend met Joyce en Vincent. Nu was ik hier met mezelf en mijn muziekjes en mijn trage tempo en langzame benen. Ik stelde het pauze-momentje steeds uit. Lopen over de ritselende blaadjes vond ik wel leuk om te horen, maar de golven op de steentjes vind ik nog mooier. Het is wel al wat herfstig, maar niet echt nog, nog niet al te veel paddestoelen. Wel wandelaars en andere mensen. Iedereen groet vriendelijk, dat wel.

Op 8km liep ik vast op de route (teveel brandnetels) en toen moest ik zelf even denken en dat vond ik dan wel weer leuk en het was mooi even verhard, wat er tenminste een beetje tempo in bracht. Dat zelf denken bevalt me dan weer wel! Dan moet ik de route terugzoeken en wat tellen en een innerlijk kompas gebruiken. Ik had wel het idee dat ik naar de WC moest, maar nergens dringend. Er was geen plek om te gaan zitten, want te vol met mensen. Voor ik ging had ik last van mijn peesplaat, uit het niets werkelijk. Maar dat ging over toen ik aan het lopen was.

Na 11km werd het een stuk makkelijker, ik legde me neer bij een traag tempo en saaiheid. Ik luister zo in mijn eentje de hele tijd muziek; misschien had ik een paar up-tempo nummers. Tempo ging iets omhoog, maar dat kan ook komen omdat het wat makkelijkere paden waren. Op 12,5km nog een pauze om wat te eten en te plassen en toen ging ik het afmaken ook!

Alles is voorspelbaar in dit park: schapen in het Schapenbos en van tijd tot zelfs kunstwerken. Keurige hekjes en rechte paden en overal nummertjes, zodat niemand kan verdwalen. Bankjes zijn goed onderhouden.

Voor elke twijfel een geloof
Voor elke angst een therapie
Alle pijn verdoofd
En op verzoek euthanasie
Als de dood voor het leven, zijn we, laf
Met een been in het graf

Harrie Jekkers – Orkanen

Ik hobbelde verder tot 15 km en toen dacht ik: de laatste kilometer ga ik aanzetten. Alles in die laatste kilometer. Grotere passen, meer kracht leveren en -eerlijk is eerlijk- ook een groot stuk verhard. Aan de andere kant: ook meer mensen die ik moet ontwijken. Ik verbijsterde mezelf: 5:45! In mij zit dus wel een enorme drive en lef om die laatste kilometer door te knallen, die drive en het lef wat behoorlijk was weggezakt de laatste maanden. Helaas had ik in de loop van de avond wel weer “ouderwets” last van de peesplaat. Bang voor hoe het morgenochtend weer voelt, maar nu kan ik even rustig aan doen en dat kon begin van de zomer niet. Ik heb best weer een aardige week gedraaid al zeg ik het zelf! Eindelijk weer 9+ uur en redelijk netjes volgens het schema. En dat met een volle werkweek, een ziek kind en een huishouden wat helemaal bijgewerkt is. Ik ben misschien geen podium-atleet, geen topmoeder, geen medewerker-van-de-maand, maar ik rommel er mooi toch mee door!

19 September. – Geen zin meer

Ik heb geen zin meer om te sporten of me uit te sloven of tijd in beweging te steken. Na al die jaren, voelt het prima om niet te gaan. Om gewoon binnen te zitten, terwijl het buiten waait. En om gewoon maar een klein stukje te fietsen. Ik heb geen behoefte aan hardlopen. Taal niet naar zwemmen. Ik haal mijn MTB op bij iemand en fiets even helmloos en zonder fietsschoenen op een zware fiets.

Maar als het dreigt te gaan regenen en ik moet plassen, rij ik weer naar huis. Anders wordt het Hardman jasje nat! Nog nooit heb ik zo toegegeven aan geen zin hebben in sporten. Het voelt bijna raar.

20 September – Weer een kilometertje erbij…..
Na een drukke werkdag en haasten met eten toch maar gaan rennen als Vincent op de baan is. Niet omdat ik zin heb, maar ik kan niet verzinnen waarom ik niet zou gaan en Rob ligt toch ziek op de bank. Het ging niet vanzelf en toch ook weer wel. Ik ben (veel) te dik, jog maar wat en begin met gestamp. Mijn rechterknie is pijnlijk. Alsof het stijfjes is. Na 1200m weet ik al dat ik de zakdoekjes niet voor niks bij me heb. Het is droog, best mooi groen en redelijk warm. Ik ging uit van 3-5-8km qua stops. Ik zie de borden wel, maar ze zijn ook weggemoffeld aan de kant van de weg. Kan ik er nou wel of niet door? Ik luister muziek en hobbel door. Een man steekt zijn duim op, dat doet goed; maar ik olifanter er wel doorheen. Lekker onverhard.

Bijna 3km en ik duik een bosje in. 💩 Dan wandel ik naar het sluisje, maar die is hartstikke afgesloten!

Goed dat ik zo om loop, via deze kant en niet aan de andere kant met de dijk eerst. Terug over het schelpenpad. Alles trekt een beetje: die knie nog, een kuit verkrampt wat. Maar ik leg me er langzaam bij neer en kijk naar de rooie zon. Ook mooi.

Ik wil naar het Noordeplassenstrandje, maar ik zie weer een bord van iets wat afgesloten is en ga dan de 5km volmaken langs de Vaart. En dan kom ik in een steady tempo. De kniepijn wijkt en het pasritme wordt meer mijnes. Ik ga niet stoppen op 5 en wil door tot 7 nu. Gewoon blijven gaan. Ik zie mijn leuke oud-collega, maar snel daarna trekt de kramp door de peesplaat! Snel iets anders bedenken. Het tempo gaat iets omhoog naar 6:19. Na 7km stop ik ook niet. Langs Joyce’ oude huis en het ritme vasthouden. Ik ga maar gewoon door. Mijn hoofd wil wel stoppen, maar de benen gaan nu door. Tien km zullen er komen! Het licht gaat aan.

Ik loop langs de lantaarnpalen en hobbel nog een keer om de baan heen. Ik ben hartstikke superblij met mijn tien kilometer. Ik doe warme kleren aan en zit een tijdje. Ik heb een klein beetje last van mijn benen en mijn peesplaat, maar het is niet ernstig. Ik ben er een beetje moe van na zo’n drukke dag.

21 September – Back op de Tacx

Weer eens even een keer binnen ivm regen buiten. Gewoon een beetje bewegen. Ik vond het wel weer bekend leuk. Ik ga naar de Makuri Islands.

Links fietsen en rondkijken. Het verschil met echt is dat je hier niet rond kunt kijken. Wel afwisselend met de virtuele landschappen en day er dan mensen gewoon hun dagelijkse gangetje gaan. En k vind die virtuele wereld wel leuk. Mangrovebos, beelden, strand.

Ik keek een beetje op de kaart en ging de eilandjes rond. Het was rustig. Ik had geen haast. Muziekje aan. Een uurtje en toen 25km vol maken. Ik verdiende een groen shirt bij de sprint, omdat ik de enige vrouw was.

22 September – Niks en 23 september Buiten fietsen in de stromende regen.

Het begon een beetje te druppelen toen VIncent en ik de tuin uit reden. Het begon harder te regenen toen we de straat uit reden. Vincent ging terug. Ik dacht: het stopt zo wel. Het begon nog harder te regenen. Maar ik ben dan al nat en het gaat dadelijk vast stoppen. Ik zie RvR en heel veel mensen die schuilen. Ik ga het Kotterbos in. Beetje glibberig en ietwat akelig, maar ook spannend en ‘mijn ding’, die regen. Het kan nóg harder regenen! Bril af & fotootje.

De regen wordt minder. Het water loopt mijn sokken en ondergoed in. Ik ga over de Trekweg terug en even stopt de regen. Dan begint de kou. Ik wil wel door tot de manege, maar tegen de kou is geen kruid gewassen. Het is wel droog intussen. Maar ik niet! En dan heb ik geen zin meer. De kou trekt op in mij en die voelt als een bedreiging. De regen begint weer zachtjes. Ik ga nog met een klein ommetje terug naar huis. Als ik het dan ook zat ben, hoeft er niks meer: nog geen drie kwartier, nog geen 15km en een laag tempo. Maar nat tot in mijn tenen en tot op mijn onderbroek. Een warme douche en chocolade zijn heerlijk!

24 September – Na maanden weer hardlopen met Joyce samen. H E E R L IJ K

Ik zag er tegenop. Weer meer dan 10km lopen en hoe moet dat met eten en wat kan ik het beste aandoen… Het is dan wel met Joyce, met mijn andere ikke, maar ga ik niet te hard voor haar… En dan een route van 2x6km, dat is ook raar. Korte broek, Hardma(n)shirt, compressiesokken (of de korte sokken) en nieuwe witte schoenen (is dat wel goed…) en om 5 over 2 (na nog een plas) gingen we. Kletsen, kleppen, roddelen, vertellen, overleggen, praten. En ondertussen een beetje lopen. Het ging goed! Ik had de route en opeens zaten we al op 3km.

Ik hoefde niet zo om me heen te kijken. Het was wel mooi groen en matig druk, maar niet vervelend. We kwamen langs de zwijntjes. En maar kletsen ondertussen. Voor Joyce lag het tempo misschien ietsje te hoog, voor mij was het prima! Ik had echt geen enkele ambitie en was gewoon blij dat het goed ging. Op 6km hebben we gestopt bij de WC en om iets te drinken/eten. En dan nog een rondje, maar toen stond de eerste km’s de route niet aan. En het werden er zo al 8! We hadden vakanties te bespreken en allemaal dingen die gebeurd zijn. We gingen even het bergje op, maar het uitzicht viel tegen. En dat boeide toch al niet echt…

Daarna moest ik toch maar weer de route opstarten. En toen was het opeens al 9km in maakt-niet-uit-hoeveel-tijd. Dat vond ik echt fijn. En ik had geen pijntjes of niks. Joyce wilde een stukje wandelen en we maakten een foto bij de zwijntjes.

Joyce had het gewoon wat moeilijker na een week verhuizen en sjouwen. En we wandelden wat vaker. Niet dat we stilvielen qua kletsen hoor, dat niet. Langs de kunst van de bewegende vrouwen.

En toen wilde Joyce de 11km volmaken en ik mocht de laatste km alleen doen. Ik had nergens last van: niet van de peesplaat of de knie of darmen. niks.

Dus ik hobbelde door over de brug alleen en Joyce wandelde terug. Maar ik was er eerder en ging haar ophalen, maar zij nam een andere route ofzo, want ik zag haar niet en zo werden het opeens toch 13km. En toen hebben we nog heel lang zitten te kletsen!! Met appeltaart en op een muurtje. We zijn weer een klein beetje bij. En ik ben ook weer een beetje bij. Ik denk dat ik voor het einde van het jaar samen met Joyce wel een halve marathon kan trailen. Het begin is er. Er zijn weinig nawerkingen. En wie weet wat er kan volgend jaar… Dat is een goed teken, dat ik daar in elk geval alweer over wil nádenken. Maar aan de andere kant: op deze mooie dag had ik ook op de fiets naar het Natuurpark in Lelystad kunnen gaan, maar daar had ik dan weer echt de motivatie niet voor.

25 September. Wandelingetje

Dan rij ik naar huis en n gesprek met de trainster zeg ik dan dat ik lekker ga fietsen. Binnen. 🚵🏼‍♀️Even klimmen en puffen. 🥵Thuis ga ik eten 🍽️ en even zitten 🛋️ en dan blijk ik moe 🥱 . Eigenlijk geen reden om niet te gaan fietsen toch? Triatletenbestaan toch? 😵‍💫Maar ik zit zo lekker. 😒Ik ga de vuilnisbak wegzetten en denk: lekker weer voor een wandeling. 🤔 Ik heb geen zin in fietsen. 🫤 Triatleet in naseizoen-modus. 😔Dus we gingen wandelen. 🚶🏼‍♂️🚶🏼‍♀️Dat is minder zweten, maar wel net zo vermoeiend. 😞Zo voelt het. Nu het vroeg donker wordt. 😟 Triatleet zwerft doelloos rond in najaarsstand 🩱 🚲 🥾🩼🥴. After season dip. 🕳️. 😴

26 September. Langzame moeizame lange duurloop

Het was er niet. Ik had vooraf geen enkele zin. Niks. Geen motivatie anders als: ik zou wel willen dat ik zin had. En ik had last van mijn darmen en koude rillingen al voor ik ging.

Ik wil weer gaan hardlopen. 15km op een hele lage hartslag. Alleen. Zondag lukte het me met Joyce samen om 13km te lopen. Ik blijf in de buurt en ken de weg. En toch ben ik erg bang. Het is me letterlijk kil om het hart. En dat is wel heel erg gek. Ik heb geen enkel doel om nu te moeten gaan, anders dan dat het leuk is, maar ik vind het zo eng! Ik voel verzet binnen in me. Het is mijn hoofd die ik moet overrulen en dat is lastig. Ik denk: straks vind ik het leuk, het moet kunnen en anders ga ik naar huis. Maar mijn lijf staat op nee. Zelfs de peesplaat denkt een beetje mee, terwijl die al zo lang stil is. Ik voel me slecht en dom en verkeerd en fout. Mijn darmen reageren ook weer in de overdrive. Ik eet al een paar dagen volkorenbrood. Ik denk dat het met elkaar te maken heeft. Darmen reageren, lijf reageert, hoofd heeft moeite.  Ik heb heimwee. Dat is dat je terug wil naar het bekende, naar huis. Kan het buitenland je thuis zijn? Vorige maand fietste ik. In het echte bos. Tussen de rotsen. Langs een schaap. Kijkend naar de regenboog. 

Mijn darmen wilden niet meewerken, ook niet tijdens het lopen. Ik had een hartslagbeperking van 142 ingesteld. Muziek en rugzak mee. Route zo overbekend. Kikkertjes leuk, stilte oke, groen mooi; en daar heb je alles mee gehad. Het voelde stroef en moeizaam en slepend. Na 3km dook ik al de bosjes in. Dat hielp even, 500m ofzo. Daarna nam de melancholie en moppergedachten alweer de overhand.

Toch naar de dijk toe en dan terug over het fietspad. Het ging zo slecht en na 6km werd het alleen maar erger. Vermoeiender, zwaarder, tempoloos, zinloos en zin-loos. Ik vond het goed als ik na het centrum (de wc) naar huis zou gaan. De tijden echt dramatisch! Zo langzaam! Maar de gedachten nog veel erger. Het had van mij nooit 26-09 hoeven worden. Ik liep alleen maar door omdat ik naar de WC kon. Op een soort misleidende wilskracht.

De WC was open (diarree) en drinken was ook even fijn. Een gesprekje met de horeca-uitbaatster die dicht moest vanwege het heien, was de resetknop en toen ging ik nog langer door. Dat ging beter! Ietsje sneller, ietsje opgewekter en met wat meer wilskracht. Maar zonder een hogere hartslag.

Ik wilde de 15km nu ook volmaken ook (voor Garminpunten dan). Dus ik hobbelde nog om door het Kotterbos en dat was eventjes fijn. Ik had geen last van de peesplaat of knie, maar wel van doemgedachten. Het werd na 13km wel weer zwaarder en stamperiger. Toen heb ik 2 keer heel eventjes gewandeld. 15km volgemaakt. Wel zweten, maar niet kapot. Dat was ik al voor ik ging. Ik hoop dat de smile weer terugkomt. Mooi dat ik op lage hartslag toch onder de 7 minuten kan blijven.

Achteraf ben ik blij dat ik niet heb opgegeven. Al die jankerds met buikklachtjes waren vanuit de wc 2km naar huis gelopen of gewandeld en niet 6km extra.

27 September – Een wandeling.

Solo sjokken.
Rob bleef thuis. Had ik ook moeten doen.
Moe moe moe. Somber somberder somberst.
Slof sjok. Niet eens koud. Rondje sloffen met muziek en telefoon, maar voor mijn gevoel is de verbinding los. Vermoeiend. Ik erger me. Ik verveel me. Alles is saai. Glad. Stap. De wereld draait om me heen. Maar niet om mij.

28 September – Fietsen met zelfverzonnen tempoblokjes

Als het aan mij had gelegen had ik een uurtje of 5 kwartier rustig om de Noorderplassen getrapt, maar ik wist dat er iets in het schema stond over tempoblokken. Ik had alleen geen idee hoe of wat en geen zin om te kijken. Ik sufferde een beetje de stad door over ‘nieuwe’ paden. De rode brug stond open in de verte. Wind tegen viel niet eens tegen. Maar het ging redelijk, dus ik ging iets verder en over een pad door een park waar ik zelden fiets. Leuk.

Toen op de dijk dacht ik: tempoblokjes doen dan maar. En toen deed ik 4 minuten inspanning (racefietshouding) en daarna oversteken en het vliegtuig fotograferen.

Daarna 5 minuten inspanning met liggen op de fiets. Het viel niet mee, de benen vonden het maar raar en mijn hoofd moest alle moeite verzamelen om door te gaan met harder trappen. Rust en oversteken. Dan 6 minuten, wat lastig gaat langs het Bloq, maar goed: uitdaginkje en telkens weer oppakken na het oversteken. 3 minuten racehouding, 3 minuten liggen. En toen heb ik nog blokje gedaan over industrie Vaart; wind mee en tegen en dat had ik niet goed geteld, dus zat onder de 5 minuten. Daar baal ik dan weer van. Boven de tijd is prima, maar 15sec te weinig niet. Ik deed ook nog een blokje van 4 minuten en toen heb ik echt mijn best gedaan voor zover dat nog ging met mijn hoofd. Die benen waren het al gewend en vonden het wel prima. Zonnetje erbij en ik fietste kalmpjes weer terug en geen 1 keer over hetzelfde pad, wel boven of onder mijn eigen route door. Ik vond de marathonafstand wel leuk. De polder is megasaai. Plat, dat wel, maar saai en duf. We versterken elkaar op dit moment, de polder en ik. Grijs, saai, duf. Ik ben er misselijk bij, dat kan het opgespoten land niet. Maar het is leuk dat ik eind september nog op mijn racefiets naar buiten kan en ga. Doe iets engs: 175km op slecht wegdek met regen en smalle bandjes en daarna zijn 40km smalle bandjes forever easy. Cadans en gemiddeld tempo matigjes, maar het eerste uur zat ik nog niet op 24,5. Uiteindelijk stond er op het schema iets heel anders met die tempoblokjes, maar ik vind het zo wel best!

29 September – In het donker hardlopen: Intervallig: Yeey en Neey 🎉😮‍💨

Garmin dacht dat ik wel 65minuten nodig zou hebben… nounou, voor 8km?! Even de pannekoeken laten zakken en dan maar proberen. Zo vroeg donker alweer. Jammer hoor. Ik dribbelde rustig aan de wijk uit en toen een donker pad over. Dan geen zone 2 meer hoor, maar een veel hogere hartslag! Bij de scouting begonnen de 100m sprints. Even wennen weer. 4x. En tussendoor dribbels. 30sec is wel te doen, da’s zo om. Maar daarna 400m! Dat duurt wat langer en graaft iets dieper. Maar goed: wel op een verlicht fietspad. 50m wandel, 150 dribbel. Ik kan het nog!! Dat is fijn. En dat je nergens anders mee bezig hoef te zijn dan de volgende interval. Ik ging verder dan ik dacht. Volle maan.

De laatste was best zwaar en toen hield het pad op verhard te wezen. Moest ik even inhalen!! Daarna nog 4x 200m met 200rust. Ik telde lantaarnpalen. Ik vind 200 het fijnst. Mooie lengte. Al hield ik de hrf (heart rate frequentie) niet binnen z4. Te hoog. Toen nog uithobbelen en dat was ook niet op de hartslag nauwkeurig. Hrf te hoog. Neey. Ik maakte 9km vol op 6:26 gemiddeld en dat vind ik oke. Garmin vond me productief! Yeey… maar vooral: PIJNLOOS. Y E E Y. Niet moeiteloos neey… pleeeee neeyy

✅ ☑️ ✔️ zonder pijntjes! Echt geen last van de peesplaat (of knie, of heup, of wat-ook) en dat terwijl ik wel een lange vermoeiende werkdag had en slecht geslapen. Snelheid is er nog lang niet en de hartslag is ook gauw wat hoger dan de bedoeling, maar ik vond dit een lekkere training! Jammer dat het om half 9 alweer donker is. Na de training snel de 🚽 weer op, maar ik klaag niet. De cadans is wel lekker, al is het tempo nog matigjes. Maar het was weer s leuk!!

30 September – Een zwembad…. Da’s een tijd geleden….

Het ging wat trager vandaag. Een lange tijd niet gezwommen. Maar ach, niet aan denken en positief zien: ik heb weer gezwommen. Ipv 500m 400m inzwemmen. 100bc/pb, 50ss, 100bc, 50rug, 100bc/pb. Dan vier keer netjes zonder pullboy 25versnellen en 25 rustig terug. Het voelt niet echt als versnellen.

Dan 200m met pb. Dat gaat wel lekker! Daarna vier keer 25 sprint (sort off, voor mijn doen), 25 rustig terug. Weer lekker 200m met pullboy. Dan 4x100m met paddles. Eerste en laatste keer met pb. Ik was bezig met zwemmen en in the moment met wat ik op dat moment moest doen. En anders gingen mijn gedachten verrassend genoeg uit naar de abandoned huisjes in Ierland!

Toen moest ik 200m bc doen zonder hulpmiddelen. Ach. Huisjes-slag-klimop-slag-enzovoorts. Daarna nog 200m met pb en paddles. En toen was de tijd wel op en ik was d’r wel klaar mee ook. Veel mensen weer opeens. Tempo viel me achteraf nog mee. Het voelde gewoon niet al te sterk. Stom om terug te zijn in het zwembad waar ik niet meer dacht te komen. In de kleedkamer nog een leuk gesprek met een meisje over appeltaart.

September was qua sport niet echt de beste maand! Ik heb ternauwernood 80 kilometer hardgelopen en maar 2 keer gezwommen. De fietsafstand die ik in 1 maand heb gedaan, kan ik ook op 1 dag doen als ik een hele triatlon zou doen! Nee, geen topper, deze. Veel twijfels, veel zoeken en weinig zin. Volgende maand beter hoop ik dan maar.

3 September. Rennen in Nederland – weer opbouwen?

Gewoon lopen. Geen telefoon bij me. Ach, ik ken het hier. Ik ga voor 5km, voor de badge. Witte nieuwe schoenen, goede herzog sokken. Ik gaf niet om het tempo. Het was warm en druk. Ik nam de korte afslag omlaag. De peesplaat voelde ik. De hele tijd. Maar het was te doen. Onverhard lopen langs de ovp is wel leuk, maar vlak. Voortdurend vlak. Mijn schoenen, benen, dikke reet en conditie doen het goed, de peesplaat alleen niet. Ik ging niet zo hard. Ik vond het wel best. Volhouden en kilometers maken. Alles harder dan wandelen is prima. Ik hou dat moeiteloos vol. Weer langs het centrum, door het bos en dat stomme viaduct op. Dat bevalt me niet. Teveel pijn geleden hier. Mijn hoofd is bezig met Ierland, met alles wat ik daar geabsorbeerd heb. Ik wil terug!! Echt…. Ik weet ook wel dat er geen reden is en dat de peesplaat een oorsprong in het hoofd heeft en niet alleen een fysieke klacht is. Ik voel op de brug dat de knie en de pas wat wil veranderen, maar ik ‘trap’ er niet in en ontlast de voet niet. Zolang ik loop, valt de pijn weg. Ik ga in het park wat versnellen en dan iets grotere passen nemen. Dat voelt sterker, maar ik hou dat nog niet lang vol. Ik maak 6km vol. Zonder een pauze.

4 September – Weer fietsen op VLAK ASFALT in de vlakke polder

Het wegdek!!!! Zelfs met drempels en klinkertjes is het nog hartstikke smooth. Wat een verwennerij!

De druk. Ik ga te sloom, ben vergeten m uit te zetten bij het wandelen. En dus moet ik inhalen. Zo voelt dat. Meteen. Hier. Weer.

Een hoofd vol Hardman. Dan is alles hier druk, drukkend, drukte. (Pressure, hot weather, busy)

Ik liep het eerste stuk met M op. Fijn. Ik heb veel te vertellen. En toch ook niks. Onvoorstelbaar.

De N71 hier in de buurt is de Oostvaardersdijk. N701.
HOE

Ik doe niet mee aan de Bosbaan Triatlon. Wel ingeschreven, maar ik dacht dat het op zondag was en het blijkt op zaterdag te zijn en dan ben ik nog op bedrijfsuitje in Keulen. Ik vind het jammer. Niet eens echt erg. Vooral jammer dat ik Vincent ‘m niet kan zien doen. Ik heb gedaan wat ik wilde doen: de Hardman. Ik zou het serieus niet erg vinden om te stoppen met triatlonnen. Ik kan, wil én hoef geen andere doelen meer. Wat mij betreft is het nu Vincents beurt. Nu heb ik het gevoel dat ik het niet erg zou vinden als er geen triatlon meer zou komen, maar ik vind het fietsen leuk en hardlopen en zwemmen ook. Alleen wedstrijden zoals ik kende qua organisatie maken me heel ongelukkig en trekken me totaal niet meer. Het enige plan is OOIT revanche op de Hardman en het liefst in Ierland alle triatlons doen (er is een halve hardman en een kwart en een sprint-allemaal in dezelfde ongeëvenaarde scenery) en de Kerryway aldaar (een trail) hardlopen, maar dat kan alleen als we de jackpot winnen. Dan ga ik serieus direct verhuizen!

5 September – Zwemmen parkoers verkenning voor Vincent Junior Challenge

Lekker! In het dure wetsuit, wat minder lekker zit en schuurt in mijn nek. We moesten verder lopen dan ik had gedacht naar T2 en dat was best warm! Maar toen konden we wel netjes het water in. Ik zwom de eerste 500m echt superlekker en makkeljk en hard en goed. Even het hoekje om en dan terug. Dat was lastiger, want ik had zon tegen en er waren bootjes. Maar toch lekker gezwommen. Jammer dat ik wat haast had. Het water ligt er prima bij, fijn temperatuurtje, geen plantjes en heerlijk glad. Hier had ik het wel in 1,5 uur gered!

6 September: Na maanden eindelijk weer wat loopmoto gevonden!

Vooraf nul pijn meer in de voet. Zo fijn dat ik weer gewoon kan lopen en bewegen overdag! Al vind ik de hitte en dagelijkse drukte en elke minuut die vol zit met regelzaken alweer ruk. Heimwee naar Ierland… maar goed: vol goede moed aan het einde van de dag gaan lopen, een beetje na de hitte. Beetje. 24graden maar. De zon ging onder.

NL heeft ook mooie kleuren! Wow. Vooral net nadat de zon onder was scheen het groen mooi door. Ik deed de eerste km op hoge cadans. Geen pijn! De tweede km ietsje harder met het viaduct erin. En toen km 3 wat gaan aanzetten en even verhard gebleven. Weer eens een kilometer onder de 6 minuten! De warmte valt mee, wel zijn er opvallende bellen warme en koele lucht. Langs de plas gaan lopen en dat was echt mooi met rood licht en krekels alom.

Foto gemaakt en toen echt even aangezet. Fijn dat er na al die maanden ook weer wat ambitie lonkt: elke km harder en dat 4 keer en dan straks weer afzakken. Km4 gewoon in 5:45 met dat dikke lijf van me! Dat voel ik wel een beetje op de peesplaat, maar -hoedan- de linkerknie is pijnlijker. Stom korper. Ik loop door en het licht neemt echt af. Ook mooi. Er is niemand! Ik vind het wel moeilijker en loop echt niet meer zomaar 5km in een half uur. De vijfde km is beduidend langzamer. Het viaduct op met lampje aan en even doen de darmen lastig, maar het ritme veranderen helpt. En dan naar beneden treedt de duisternis echt in. Ik wil 7km onafgebroken doen. Peesplaat gevoelig, knie is weer oké. Ik neem een ommetje door de wijk en dan -warempel!!- ga ik lantaarnpalen versnellen! 2 om 1 dribbel. En dat een keer of 4 en net iets verder doorpushen. Dat was zelfs heel erg lang geleden! De km-tijd was boven de 6:30 en dan het rondje afmaken. Erg blij met dit en weinig pijn aan de peesplaat, niet niks, maar verwaarloosbaar. En nu kan ik het ook laten rusten, alle wedstrijdspanning is er af. Its all in ye head.

7 September – Gewoon een beetje fietsen

Waarom zou ik? My triatlondays are over. Maar toch- en beetje fietsen maar. Op een warme dag. Challenge Almere is van start gegaan met de junior challenge en ik was daar. Warm, druk, overweldigend en ook betekenisloos.

Van alle het warme lopen en me klein voelen ging de voet meer en meer pijn doen. Meer dan van het hardlopen gisteren. Its all in the head you said. Maar ik moet me toch soort van afreageren. Beetje gewoon maar fietsen. Stelde niks voor. Muziek op, lege wegen, geen enkele ambitie. Hoge cadans. En dan opeens een bord dat ik niet door mag. Buggers.

Ik ging terug en de andere kant van de vaart zoals ik al gedacht had. De zon ging vuurrood onder. Mooi hoor en leuk hier, maar toch lijkt alles ‘niks’ en ‘niet genoeg’. Een uurtje vond ik wel best. Ik koppel er geen lopen aan, want het voelt niet goed met de peesplaat.

8,9, 10 en 11 September : Ik doe niet niks; ik help bij de Challenge (ben niks jaloers op de sporters in de vreselijke hitte) en ik regel thuis dat iedereen in leven blijft. Ik doe mijn best om mijn tempo aan te passen aan Nederland, maar het valt vies tegen. Ik vind de rustdagen qua sport niet eens erg. De mojo is een beetje weg: geen doelen, geen ideeen. Gelukkig hoef ik van de trainster ook even niks.

Op 11 September maken we een wandelingetje. Allemaal even prima. Kan alles van peesplaat tot hersenpan tot rust komen.

12 September: alles kan en niks moet: een koppeltraining! De Oostvaardersplassen rond en we-zien-wel-loopje

Zou het ooit weer leuk worden? Dat vroeg ik me de eerste 10 kilometer alleen maar af. Fietsen gaat prima, maar ik ken dit te goed. Vlak, saai, bekend. En ik wilde hier al niet meer fietsen, want ik heb er een maand geleden al afscheid van genomen. Er zijn tractors waar ik langs moet en veel gras op het pad. Het is dus niks. Ik luister muziek en doe maar wat. Meer hoeft ook niet. Tempo of cadans interesseert me niet. Ik stop om een foto te maken en eens goed om me heen te kijken naar de vlakte.

En dan zie ik de vele lagen. Hoe ver je kan kijken. Hoe heerlijk recht het is. En ik denk dat er best Ieren zijn die dit mooi en uniek vinden!

Met hernieuwde moed fiets ik verder. Lekker hard. Want elk zuchtje wind mee op het gladde asfalt maakt fietsen hier makkelijk. Bootje, roofvogeltje, mist en ook veel groen. Het is allemaal zo lelijk en suf nog niet. Knardijk is wel prima en dan heb ik het fietsen weer omarmd. Acceptatie. De achtbaan valt een beetje tegen, want het is daar druk met hondenuitlaters. En dan nog terug naar het Kotterbos. Over wat wij slecht fietspad vinden. Ha! Ik ben blij dat ik ‘vertrouwd’ links kan aanhouden 😏 ik maak een klein ommetje want toch wil ik dan weer de 35km halen. Ergens is er nog een klein restje ambitie overgebleven… en straks hardlopen. Ideaal: als er niks hoeft, kan ik gewoon alles doen! Ik ga blijkbaar heel slecht op druk. En de Hardman was natuurlijk uberdruk, daar moest heel veel in. Ik drink niet alles op, maar wel een halve bidon en ik rij nog 26 gemiddeld en dat vind ik voor vandaag wel prima.

Dan gaan hardlopen. Omkleden en dan maar zien wat gaat lukken of wat niet. Ik zou 8km kunnen maken, maar zo na het fietsen zal ik blij zijn met 6. Hoe het gaat, we zullen zien. Het tempo is van totaal ondergeschikt belang. Muziekje aan. Looprondje ovp. De eerste km gaat gestaag goed. De tweede km met de brug gestaag even goed. Het is best warm en ook dit is te saai en bekend. Kilometer 3 onverhard en ook gestaag in iets van 6:20. MAAR WACHT EENS EVEN 😳😲 geen pijn. GEEN PIJNTJES🤗😊😀😁 peesplaat niet eens gevoelig. Knie was even wankel, maar pijn is nergens im frage. Er zit dan ook weer geen enkele verplichting achter. Er komt geen marathon meer. Geen idee wat ik zou willen plannen. Langzaam bedenk ik nog 1 ding voor dit jaar, maar ambitieus is het niet (hm trailen Met Joyce). Ik hobbel lekker door. Zo kan ik er prima 8km van maken. Eigenlijk is het allemaal mooi groen ook hier. En afwisselend. Er is bouwverkeer bij het centrum. Hier en daar fietsers en wandelaars. Die rechte weg tot de horizon heeft ook wel wat. Op de berg ga ik foto’s maken en er vallen flinke druppels, maar niet veel. Heerlijk! En dan is alles ook zo mooi groen als de zon weer wint.

Ik loop het fluisterbos in en moet hardop lachen van de kikkertjes die wegspringen in het veerooster. Hardop lachen! Da’s een tijdje geleden dat ik dat kon bij het hardlopen. Ik wil nu de 8km gaan halen en met dat brokje ambitie laat de peesplaat zich weer even voelen. Niet veel en verwaarloosbaar, maar dat heeft 6km geduurd!! Ik hobbel door en het tempo zakt wat af. Niks om geven, anke. Dan het viaduct op, daar zie ik tegenop. Dat deed te vaak te veel pijn in de zon en hitte omhoog. Maar ik zet de muziek van Capercaille harder en verlies me daarin en dan ben ik er zo. Ik loop nog om via de onverharde weg en door het park. Ook daar werkverkeer. Het wordt wat zwaarder, maar niet onmogelijk en wel wat minder hard. Ik hoef mijn best niet te doen. Ik maak 8km vol. Blij. Geen pijntjes, niet stuk en gemiddelde onder de 6:30.

13 en 14 september – Wandelen met en naar de collega’s toe.

Op woensdag doe ik een korte rondje in de lunch met de collega’s. Stelt weinig voor, een mijl naar de winkel en terug, maar de peesplaat is inmiddels wel weer hersteld. En dat geeft goede hoop! Op donderdag gaan we op bedrijfsuitje en wandel ik door de warmte van het station naar het bedrijf. Op bedrijfsuitje… met mensen dje ik niet ken, lang niet allemaal mag en dan lang in de bus hangen en een drukke stad. Ik zie er tegenop! Ik wandel door de warmte naar het bedrijf met de rolkoffer. Daar zitten de hardloopschoenen in. Dus het kan goedkomen. In de bus doe ik het eerste stuk tot Duiven lekker alleen lezend in het dagboekje met muziek op en wegdromen. Heel fijn. Daarna komt F bij me zitten en klets ik Duitsland door. Daarna een prima kamergenoot in DvdV en we gaan eten en ik ontmoet I en A.

De boottocht op de Rijn gaat aan me voorbij omdat ik klets met E (een parkatleet!) en C. Allemaal over de triatlon. RV is helemaal vol belangstelling. En daarna wandelen en even in een stom cafe staan. Terug naar het hotel met R die ik niet zal missen en in het hotel E uit Siberia omver blazen met de triatlon. Half twee is het mooi geweest en viel het wel mee!

15 September – een overvolle dag met hardlopen in Keulen

Fijn ontbijt. Wandelen met een grote groep. Ik denk al op de brug: dit is niks. Het is niet echt warm, maar ik heb het vandaag geen enkele keer te heet. Gek, want het is overal echt warm en benauwd. Mij raakt dat opvallend niet! Ik bemachtig papieren en dring naar voren. Op de Hohenzollern brug denk ik: eigenlijk wel leuk toch.

Dan loop ik bij de gids en hoor ik wat ze vertelt. We komen langs de Dom en die grootsheid vind ik mooi in al zijn overvloedigheid.

Er zo aan werken en zoiets afleveren ‘ter meerdere glorie’ van je geloof 🤩 Door de winkelstraten en vaak stoppen want wachten op elkaar. Ik liep hier vannacht ook. Stukje oude stad, ze vertelt over zwervers en grappig genoeg boeit dat juist H. Huisjes zijn mooi. Dan over een plein en bij een kerkruine wachten we heel lang. Dan nog een ommetje. Ik vind die duitse steden maar zozo: veel beton uit de jaren 50 en wat oude stukjes, maar ook onrustig en drukkend (op het gemoed). Ik liep even door naar het hotel: 10 minuten alleen!! Hoe fijn kan dat zijn. Dan weer lunchen bij de italiaan met heerlijke pasta-pesto. En door naar de bus voor het midgetgolfen. Zelfs daar had ik t niet te heet.

Grappig groepje met baas PB, moslim H en een roze meisje. Ik vond het wel aardig en grappig allemaal. Netjes verzorgde banen. In de bus terug bezig gaan met hardlopen. Route klaar en de zin is er ook! Route op Garmin gemaakt. Eigen idee. Goed voorbereid en in de goede flow. Geen druk op tijd of afstand. Nieuwe stad, warmte en genieten is meer dan genoeg om te beleven. Muziekje op. Al snel stoplichten en stadsonrust, maar de brug voelt goed. Niet te heet eigenlijk. Op de oever gewoon keihard genieten! Dat het lukt en zo.

En door de parken naar de volgende brug en de kabelbaan. Ik geniet gewoon echt heel erg! Trapjes en de brug over. Ik kijk mijn ogen uit.

Duurde die km 7 minuten? Ik vond het best. Stoplichten en wachten op de koop toe. 4km, veel
Asfalt en warmte, maar geen klachten! Soms zeurt er even iets, maar niets echt en zeker de peesplaat niet. Blijblijblij. Dan weer een km blijven rennen. Ik wil de hohenzollerbrucke op en neer. Ik blijf maar genieten!

Soms even een stukje wat moeilijk, maar nooit lastig of pijnlijk. Rondom de Dom wel erge drukte. Ik ga naar binnen. Vol ontzag. Maria trekt me enorm aan. Ik geef met liefde geld uit voor een kaarsje en bedank haar. Huilend 🥹 ga niet zitten of bidden, maar rust tot in de diepte van mij.

Verder echt groots. Hoi collegas en vooral snel ook doei. Buiten ga ik om de Dom terug naar het water en daar langs wat ik gister ook al wilde. Ik blijf gewoon in het moment, blij zijn en verwonderen. Zonder problemen. Ik maak om het hotel heen de 9km vol. Weer een km erbij! Niet zo snel, want: warm&onbekend. Maar vooral heel erg tevreden!

Keulen kan afgestreept worden 😄 ik voel me weer blij! Zo Goed Als PIJNLOOS!! Ook daarna weinig reactie van de peesplaat. Wel vermoeide benen van de lange dag met 30000 stappen.
Meteen na het lopen pakje optimel en cola light van thuis bijna leeggedronken. En gedoucht. Dat was erg lekker. DvdV was er ook, met haar kindje aan het bellen en hoppa, door naar weer eten in de bierbrouwerij. Ik drink toch maar niks. Nu zat ik bij R, RB, de ouwe E en nog twee. Ze vonden het bloedheet. Oke, wat warmer was het wel. Ik at salade, aardappeltjes met groenten en toe een apfelstrudel. Precies goed qua hoeveelheid en lekker voor me! Beetje haast voor de metro naar de escaperoom. Ik had de leuke groep en het was leuk om te doen. Dan storm ik er echt op af en laat anderen het afmaken – thats me ☺️ moe op de weg terug. Ik ging er voor twaalf uur in, want moe en mooie benen en ik had geen zin meer in nog meer drinken. Kheb weer diarree of verstopping.

16 September- Met de bus en de trein naar huis. Lange dag. Vermoeid. Weinig slapen. Maar ook geen last van de peesplaat! Vincent doet de bosbaan triatlon die een run bike run is.

17 September – vrijwillige intervallen door de straatjes en de regen

De regen stopte niet, dus dan er maar doorheen, want het deert me ook niet. Plan was om de straatjes op en neer te rennen met versnellen. Niets te gek en in de buurt blijven voor noodgevallen (💩). Eerst rustig inlopen, 400m blijkt en dan terug versnellen met het hoekje erbij. En dat in elk straatje. Alle pijntjes kwamen langs: knie, peesplaat, andere knie, kuit, andere peesplaat, enkels – en alles ging ook weer weg. Ik ben nog te dik, dat voel ik en de échte ambitie is er nog niet, maar versnellen keer op keer gaat prima.

In de vrije zeestraat wat fotootjes maken. Had ik beter in de rust kunnen doen, maar ik bleef de hele tijd rennen. Geen stopjes, niet wandelen. Ik wilde 6km. Vond ik wel goed genoeg. De laatste straat was terug zo stom, dus rende ik door en ging wat langer versnellen. Dat ging eigenlijk wel lekker. De hartslag iets omhoog. Toen de haakse straatjes door en even doorversnellen. 1 rustig terug en dan nog iets meer aanzetten op kortere afstand. Er kwam toch wel iets wilskracht bovendrijven. Nog 1 straatje kalm en dan nog echt aanzetten en volhouden ook! Toen heel rustig over de witte brug en in onze straat maximaliseren tot het fietspad. Dat was even graven in mij, waar die knop ook alweer zat. Niet overdreven stuk gaan, maar wel even wat extra doen. Het voelde inmiddels fysiek allemaal weer prima, maar… de darmen gingen wel werken. Toen 7km volgemaakt en snel naar de plee en uitdruppen thuis. Ik kan het nog, intervallen zijn echt maaaaaaanden geleden. Ook geen reactie achteraf, dus het stemt me heel tevreden. En ohja, op 1 na (foto’s) was het tempo aardig gelijk in het aanzetten. Alleen de laatste valt tegen, toen ik echt mijn best moest doen. Het begin is er weer, dus dat is dikke winst; maar het begin van wat eigenlijk 🤔
Oh en de regen: geen last van gehad, hoewel Rob zei (!) dat het niet gestopt was met regenen 🤷🏼‍♀️

18 September – wandelen met de collega’s. De grootste helden bleven de hele zondag slapen. Watjes. Die hebben zeker geen kinderen en zijn 20 jaar jonger. Maar ik maak mijn t-shirt!!!! MIJN t-shirt van de Hardma…. Mijn logo, mijn afstanden.

19 September – Een kort stukje fietsen voor een grote knuffel

Effe een frisse neus en een knuffel: de dag is goed. Dit was mijn laatste kans om in Almere de knuffel te halen. Morgen levert ze de sleutel in. Dan woont ze helemaal in Dronten. Gelukkig werk ik daar! Ik wilde niet naar binnen (hou t maar in gedachten zoals het was), dus we hebben in de garage staan kletsen. Er is teveel te vertellen na 5 weken, 2 vakanties en het-leven-van-alledag. We appen gelukkig dagelijks, of we nu in Ierland, Frankrijk, Almere of Dronten zijn. Dus de afstand boeit niks. Je kan ook prima een ‘bestie’ hebben als je al volwassen bent! En zij is mijn spiegel, klankbord, praatpaal, medestander en geweten. En vriendin en zus en topwijf. Waar we ook zijn.
Ik ging ff op de schoolfiets van Vincent, want die heeft licht. Ik ging tussen de buien door.
Ik voel me wel weer oke trouwens. Nergens, echt nergens, niks geen pijntjes! Moe en ‘gebruikelijk’ unhappy door ‘die periode’ en de aanstormende herfst (letterlijk) en donkerte, maar fysiek ben ik beter dan ik in tijden ben geweest.
Ook lekker gewerkt, nu R weg is moeten we het alleen rooien. Ik doe mijn best en tel wat goed gaat. Anke is veranderd: de zelftwijfelaar beschouwt het geluk nu veel meer, de angstige pessimist is een voorzichtige optimist geworden.

Tussen 25 juli en 18 augustus ontbrak nog, maar is nu ook compleet!
Ondertussen hier nog een paar filmpjes van het fietsen in Ierland, opgenomen met de GoPro vanaf de fiets tijdens de rit van Sneem naar Waterville.
Inclusief het hijgen, want ik film alleen als we naar boven trappen, niet als we heel hard naar beneden racen!