De Hardman – voorbereidingen vanaf 24 augustus

Donderdag 24 augustus

We sliepen een beetje uit, maar hemel, wat ben ik onrustig. Ik heb heel niet goed geslapen. Ik moet nog zoveel doen en eigenlijk kan ik ook niks meer doen! Ik ben op tijd ongesteld geworden vandaag. Dat red ik dan net (of net niet eigenlijk). Maar de fiets moet nog worden schoongemaakt, de spullen voor de voeding uitgezocht. Met wat gedraal ga ik samen met Rob mijn fiets schoonmaken in de tuin in het zonnetje.

Daarna moeten we natuurlijk testen of de fiets goed is. Ik ga met Vincent een vakantierondje maken. Ik schrijf op Garmin: “Geen fietsbenen. Wel andere zaken, maar niet goed voor fietsen. De fiets is schoon en klaar. Ikke nog niet. Vincent gaat mee. We hebben een route van Garmin en dat werkt supergoed. Eerst naar de kerk. Ik denk alleen maar aan de triatlon. Het is zover. Ik ga echt rustig. De fietscomputer is goed ingesteld. Vlak voor de stijging nog een fotostopje.

Het uitzicht is ontzettend mooi! Zo Iers met veel groen, schapen en huisjes. We gaan langs een kerkje. En verder up&up. Vincent wacht ff maar gaat me gauw weer voorbij. Hij heeft goeie benen! Boven wacht ik even alleen om foto’s te maken en het in me op te nemen.

Naar beneden doe ik voorzichtig. Zo vaak als ik kan hou ik de beentjes lekker stil en fiets ik op zwaartekracht. Ik vond het leuk, maar het tempo en de cadans zijn om te huilen. Iets met een slechte generale….” Ik moet er zelfs van uitrusten. En dan ga ik met Rob nog een stukje wandelen op de oude witte schoenen. Ze zitten nog altijd lekker. “Heerlijk. Op de witte schoenen. Mooie uitzichten. Makkelijk. Leuk en anders.”

Ik eet macaroni ’s avonds. En dan op tijd naar bed.

25 augustus. Ik slaap heel onrustig. We moeten de Polarsteps nog opzetten. En dat doe ik. Ik maak er een mooie tekst voor. En dan spullen pakken en verzamelen. Mijn schoenen worden gebracht! Ik ben er ontzettend, enorm blij mee!

Die arme Vincent moet me helpen en dan weer niet en ik ben onwijs onrustig. We eten ’s middags veel pannenkoeken. En dan rijden we naar Killarney. Hartstikke spannend. Nog een keer goed kijken naar die route. Spannend…. Ik app met Annemarie en vraag haar wat te doen met de menstruatie. Ze raadt me aan om er van uit te gaan dat het trisuit zwart is… Zeker tijdens het hardlopen. En verder tampons. Kijk, daar heb ik wat aan! Er valt wat regen onderweg. We gaan eerst naar T1. Er staan een paar hekjes en verder is er een Dixie en dat is het.

Het regent en Vincent en ik gaan de auto weer in. Er komt nog iemand kijken en we denken dat het Alan is, maar wij gaan een parkeerplek zoeken. In Killarney parkeren we op een openbare parkeerplaats dicht bij de kathedraal. Oke. Dan lopen we naar het college, wat op nog geen 300m van de parkeerplaats ligt.

Na 150m begint het te gieten! We schuilen onder een boom, want iets anders heeft weinig zin. We zijn nog altijd 5 minuten te vroeg. En daar is Alan dan ook. Ik word er bijna verlegen van. Hij moet wachten op de sleutel. Wij wachten in de hal van het St Brendans collega. Het is een school.

Er komen nog een paar mensen en ik voel me weer niet helemaal op mijn plek. Afgetrainde mannen. En ze kletsen allemaal in het Iers. De gangen zijn nog leeg van de school, maar toch voel je dat het een school is. Vincent is helemaal blij en oefent druk zijn Engels. Wij zijn als eerste en ik krijg een hoodie (zo gaaf), een startnummer (218), een badmuts en nummertjes en een buff. En een tasje om de spulletjes voor de fietsen in te doen.

Als Alan door heeft wie we zijn, vind hij het eigenlijk gelijk gaaf dat we met z’n drietjes alles doen. We gaan nog even naar de WC waarvoor we een deur open moeten maken. Alleen mannen toiletten. We komen een ‘jochie’ tegen die de triatlon gaat doen, terwijl we echt dachten dat zijn vader mee zou doen! Hij op zijn beurt denkt dat Vincent meedoet en is verbaasd dat ik de deelneemster ben. We lopen weer weg en hebben tijd over. Hij haalt ons in met de bedrijfsauto en vertelt ons desgevraagd dat hij al 25 is. Een schattig ventje! We lopen naar de McDonalds op mijn nieuwe schoenen. Wat zitten ze fijn! Wat voelt het goed of in elk geval beter. Maar ik ben ook bang hoor, voor de hele triatlon, het is niet niks. En lopen gaat echt een ding worden. Op de hoodie staat: we don’t do easy. Zo voelt het.

Elke tekst lijkt raak bij de Hardman. We lopen naar de McDonalds. Ik eet een salade. Straks nog een paar pannenkoeken. Ik heb weinig honger. Maar je kan plassen bij de Mac! De voorbereiding is anders dan anders. Dan moeten we om 7 uur terug zijn voor de briefing. Het is een handjevol mensen in de kantine. Ze weten niet wie van ons de triatlon gaat doen en 1 mevrouw zit te loeren joh! Ik drink nog maar een bidon sportdrank leeg. En nog een keer plassen. Ik blijf bezig vandaag. Ik maak kennis met Justine. Ze is stevig, vastberaden en ietwat gereserveerd, maar wel een leuk mens. Er zijn meer vrouwen. Alan heet ons welkom en noemt mij, vanuit Nederland.

Dan doet Hugh de presentatie. Super goed, hij doet het uit ervaring. Opvallende zaken: zwem naar de zon toe als je de boei niet ziet. Neem een telefoon mee. Als je gaat draften en je word betrapt ben je de domste van de dag. Met zo weinig mensen op zo’n groot parkoers, is stayeren vrijwel onmogelijk! Ik denk dat er nog geen 100 mensen zijn. Echt heel weinig. Het is zo kleinschalig en gemoedelijk. We kletsen nog even na met Justine. Als ik naar de WC ga, weet Alan dat Vincent ook triatlons wil organiseren en hij wordt gelijk ingeschakeld als hulp en krijgt ook een hoodie. Hij denkt dat ik jaloers ben, maar ik gun het hem zeer. En dan weer terug naar Waterville. Ik ga achterin zitten met Vincents oortjes op. Rob neemt de andere route binnendoor. En dan kan ik niet slapen of rusten hoor! Wat is het mooi! En eng. In het ondergaande licht op een smalle weg.

Er komt een tegenligger aan die langzaam voorbij gaat en zijn raampje opent. Vincent ook en dan zegt de man, wanneer hij zijn hondje van zijn schoot duwt: GOEDENAVOND. Het is een Nederlander (in een Ierse auto) en hij zag ons nummerbord. De gepensioneerde meneer heeft 5 boerderijen en is verzot op het relaxte land. Hij maakt graag een praatje van auto naar auto. Hoe dan?! In the middle of nowhere ineens. Dan rijden we door de valleys. Groen, brugjes, schapen op de weg. Het is adembenemend. Ik vergeet dat ik de triatlon moet doen en moet slapen, maar ik moet wel weer plassen. Dus Rob moet even stoppen en ik kan het land voelen.

We rijden omhoog en dan een foto maken van het prachtige uitzicht. Maar morgen met de fiets achterop toch maar een andere weg nemen! We zijn pas rond 8 uur weer in Waterville en dan moeten al die “kleine” dingen nog met klaarzetten en pannenkoeken eten. Ik ga nog steeds niet echt vroeg naar bed voor het feit dat we om 4 uur morgen op moeten staan.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-25 IERLAND

18 augustus REIZEN

19 augustus REIZEN en WANDELEN in Waterville – Ireland

20 AUGUSTUS Fietsen naar Ballinskelligs

Ge Wel Dig ++
Ik vond het spannend, zo samen gaan fietsen. En dan gaat mijn band lek zodra ik het huisje uit ga! Potdikkeme zeg. Rob wisselt het wiel en we gaan.

Er staat erg veel wind (en dat zeg ik!). Links fietsen. Ik hoor opeens: “mama, mag ik?” Als het omlaag gaat en daar gaat ie! Ik realiseer me dat hij nooit echt hoogteverschillen heeft gefietst. Hij gilt van plezier en ik ben ook blij. De weg is slecht, het is druk, het waait en we kunnen helemaal niet naast elkaar fietse , maar wat is dit gaaf! De afslag pakken naar Ballinskelligs en ik ga voor.

Ik kan prima klimmen. En ik geniet ook. Hier zomaar zelf kunnen fietsen is een cadeautje! Ook een beetje eng met de wind en de auto’s, maar alles is zo herkenbaar, zo ‘eigen’. Het gaat niet ‘vanzelf’, maar ik voel fietskracht in mijn benen! Dit is nog veel en veel echter dan Zwift. Ik wacht even op Vincent en dan weer door omhoog. Moeilijk, maar stik-het-tempo. Dit kunnen is een overwinning van jewelste. We komen op een kruising en de Ierse muziek lokt ons naar het strand. Best druk, maar met de ruïne is het zo onmiskenbaar.

Ik kijk even waar ik heen zou willen. Het plaatje zit in mijn hoofd. Ik weet het. Uitzicht op Skellig. Het is nog veel klimmen. Ik ga voor. Samen fietsen is hier niet mogelijk. Ik geniet van de huisjes, de glenn (vallei), het groen, de veldjes. Ik denk wel dat ik fout ga, maar dit is al tof! Ik maak een foto.

En dan gaan we nog verder omhoog en opzij en ik weet dat het goed zal komen. Bij het uitzichtpunt boven staan we stil. Tranen lopen uit mijn ogen, Skellig vaag in de verte en Vincent die blijer dan blij is. Het is bijna teveel geluk.

Vincent bounct van de ruïne en we fietsen er heen. Het waait hard. Net iets teveel verkeer. Fietsen tegen een hekje en dat groen en die belofte van Skellig in de verte en Vincent die ronddrentelt en naar de ruïne gaat.

Ik heb er de woorden niet voor om het gevoel van rijkdom te omschrijven. Hij vond de ruïne creepy in z’n stilte. Zijn fiets waait om, zo hard waait het! Dan terug. De zon komt door. Ik kan moeilijk afscheid nemen van het zicht op Skellig. Dan de glen door omlaag. E N G zo hard naar beneden!!!! Zo hard! Ik moet even wennen maar op de rechte weg laat ik het gebeuren. In Zwift 58 fietsen is toch anders 😇 ik kan niet stoppen met grijnzen. Geweldig 🤩. We zijn zo beneden! En dan de weg verder af terug. Vincent gaat voor. Hij durft meer. Het gaat lekker. Wind mee en dalen en lachen. Dan mist ie de afslag Waterville. Hij is te ver weg het maakt me boos. We fietsen om. Het gaat lekker hoor, maar we moeten ook terug! Ik bereik m pas laat en het helpt dat hij zegt: ‘Ik ging zo lekker, ik lette niet op.’ Door naar de N70 kan wel, is alleen extra kilometers. Vind ik niet erg. Ik ga nu weer voor en het is lastiger. Klimmetjes. En ook nog stoplichten! Toch geniet ik nog. Maar hoe het met een marathon moet als dit het fietstempo wordt, weet ik niet 🫣 ach, fietsen is al gaaf++. Bij de ⛪️ wacht ik weer op Vincent.

‘Je zal blij zijn als je er bent’ opper ik, maar stralend spreekt hij me tegen: ‘dit is zo tof, het kan niet lang genoeg duren.’ Alle zorgen die ik ooit had, verdwijnen. Dat is het precies!! We fietsen terug naar het huisje. 40km, tempo net te laag. Maar wat was het gaaf. Vincent wil weer gaan. De band moet gemaakt en nog iets bijgekocht morgen. Ik voel me stoer en gelukkig zo.

21 augustus CULLOO ROCKS en wandelen in Waterville

22 augustus Fietsen van Sneem naar Waterville – parkoersverkenning 🙂

Geen zin. Moe van slecht slapen, buikkrampen zonder resultaat en angstig voor een hele triatlon. Maar Rob brengt ons naar Sneem en dan kan ik een stuk route verkennen tot Waterville. Vincent heeft ook weinig zin. Autorijden en de route zien wekt weinig vertrouwen. Eerst nog plassen in Sneem. En dan gaan trappen. Het gaat goed! Ik voel me lekker op de fiets en wat is ‘t gruwelijk mooi. Groene valleien en ruimte. Weinig drukte. We peddelen lekker en ik ga voorop.

Het moet even indalen: ik mag dit nog een keer doen! Maar nu hoef ik alleen maar te genieten. Het is zonnig en lekker warm. Op het afgesproken punt na 6km stoppen we niet. Niet nodig. Ik kijk goed om me heen. Het is zo apart! En ik maak me druk om het tempo. Naar beneden gaan maakt veel goed gelukkig.

We stoppen even bij het strand na het fietspad. Het enige fietspad. En dan verder omhoog klimmen. Ik omarm het. Dan geen marathon zaterdag als ik dat niet haal. Ik film stukjes met de gopro en drink. Boven stoppen we voor het uitzicht. En foto’s.

Skellig in de verte. Dat uitzicht!! Het is nog ietsje verder klimmen en dan zijn we bij de parkeerplaats die ik zo goed ken uit mijn dromen.

Maar er fietste nooit mijn kind voor me! We gaan afdalen. Het gemiddelde zat op 23,4. Afdalen is leuk en eng. Het gaat zo hard! En de auto’s achter me 😑 maar het zicht op de baai is wow 🤩! Vincent wacht bij de golf voor de mustang. En dan Waterville door. We gaan tot de kerk, want Vincent geniet ook heel erg. Hij pakt de binnendoorweg en ik hou de Ring aan. Het gemiddelde is boven de 25 gestegen! En dan samen terug.

Eigenlijk is het heerlijk en fijn dat ik dit nog een keer mag doen! Ik kom energieker thuis bij Rob, maar de buikkramp blijft hangen.

En daarna een wandeling er aan vast koppelen! Het is nog steeds geen hardlopen, maar daarom ging Rob ook mee. Anders had ik het niet kunnen laten! Het voelde zo goed. Ik moest de witte schoenen nog proberen. Ik kleedde me niet eens om. Geen pijn in de voet, geen zware benen en weinig moeite. Heel fijn!

23 augustus – Dingle

En Ladies View. A great day out!

24 augustus – Een vakantieritje!

Geen fietsbenen. Wel andere zaken, maar niet goed voor fietsen. Ik ben ongesteld geworden en dat is maar net op tijd… De fiets is schoon en klaar. Ikke nog niet. Vincent gaat mee. We hebben een route van Garmin en dat werkt supergoed. Eerst naar de kerk. Vincent gaat voor. Bij de kerk naar rechts en dat is rustiger. We fietsen naast elkaar. Ik denk alleen maar aan de triatlon. Het is zover. Ik ga echt rustig. De fietscomputer is goed ingesteld. Vlak voor de stijging nog een fotostopje.

Ik geniet erg van het omhoog rijden op een weg met middenin gras. Het uitzicht is ontzettend mooi! Zo iers met veel groen, schapen en huisjes. We gaan langs een kerkje. En verder up&up. Vincent wacht ff maar gaat me gauw weer voorbij. Hij heeft goeie benen! Boven wacht ik even alleen om foto’s te maken en het in me op te nemen.

Naar beneden doe ik voorzichtig. Vincent deed dat niet, dus goed dat ik m niet zag! We gaan een weg op die zelfs een tegenligger biedt! Nog een stopje.

Echt vakantie zo. En dan uitzicht op het meer. Ik dacht dat het groter was.

Zo vaak als ik kan hou ik de beentjes lekker stil en fiets ik op zwaartekracht. We rijden up&down de bewoonde wereld weer in. Bij Maria moet ik afstappen. Te laat teruggeschakeld. Ik vond het leuk, maar het tempo en de cadans zijn om te huilen. Iets met een slechte generale…. En daarna met Rob een blokje om. Heerlijk. Op de witte schoenen. Mooie uitzichten. Makkelijk. Leuk en anders.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-24

12 augustus – Zwemmen bij de TVA en nieuwe fietsschoenen proberen en “hardlopen”

Midden in de nacht wakker met pijn aan mijn. LINKERknie. Opgestaan met pijn in het rechterbeen. Licht en niet zorgelijk. Beetje warme peesplaat. Niets écht erg, maar ook niet pijnvrij. Wel een keer wat trek in plaats van misselijk ’s ochtends. Al is dat snel over. De regen leek frustrerend, maar de rust deed me even goed. De oefening doen was simpel zat, maar de peesplaat gaat niet over ervan. Filmen was leuk, maar mentaal zwaar: ik wil ook lopen!!! Dat gevoel van vertrouwen weer hebben in mijzelf. Van soepel bewegen. Dat het lichaam gezond voelt in plaats van moe. Slecht eten en onrustig.
Dan lekker gaan zwemmen. baan 1 voor mezelf, ook zonder lijn. Blik op oneindig en op en neer zwemmen. Geen keerpunten. In het begin even minder afzetten. Ik telde de banen mee. Dat ging best goed. Leidt lekker af. Ik telde eerder te weinig dan teveel. Mijn brilletje besloeg, maar Vincent zou me er uit halen, dus ik hoefde alleen maar te zwemmen. En dat deed ik. Er zat best een lekker tempo in. Maryvonne gaf me onder water duimpjes en dat vond ik zo onwijs ontzettend lief!!!!! Deed me echt heel veel! Ik weet zeker dat ik goed zat met tellen. Echt waar. En ik zat zeker op 2250. Het horloge hield het op 2150. Niet Waar. Maar anders was het toch een mooie 2:01. Wel alles met achtje.

‘s Avonds gaan fietsen met muziekje op. Stukken rustiger dan gister met ebikes. Wel in de stad even opstarten. De schoenen zijn top. Ze zitten lekker en er is ruimte voor de tenen. Op de dijk ga ik weer lekker. Solo en op mezelf. Beetje liggen en soms ook niet. Beetje drinken. Dikke wind mee. En zon in de rug. Niemand gezien op de dijk. Knardijk hing ook nog onverwacht lekker. En toen de ‘achtbaan’ Fietspad. Vond ik echt heel leuk. Ging ook nog best goed. Soms een stukje filmen met GoPro. Ik ging nog een keer de extra 5km maken. Alleen het horloge aan dus ik zag het gemiddelde niet, maar ik doe t er voor. Dit gaat al redelijk makkelijk.

Op de oude witte Asics. Pantoffeltjes. Verdulleme. Die schoenen zijn op. We liepen voor melk en brood naar de Plus. Wandelen. Meer is het nog steeds niet. De peesplaat gaat niet meer pijn doen. Ik stap stevig door. Gaat ook prima. Maar het is geen hardlopen. Rennen over de busbaan (20 stappen slechts) voelt al wat beter. Maar stijf en onzeker. Even in de supermarkt. Het licht buiten is erg mooi. Ik loop nog door het park om weer op 4,2 te komen. Zelfs Justine kan een halve marathon rennen. Hoe Moet Dat Over Twee Weken?!?!?!

Aan alle mensen die iets te klagen hebben, een probleempje ervaren, hun tegenslag moeten delen op alle social media:

  • Voor dat meisje wat vorige week op insta deelde dat het allemaal letterlijk niet lekker liep en dat haar marathon in Chicago in gevaar komt met kniepijn en vermoeidheid. Fijn om te zien dat je nu vakantie hebt en alweer 12 kilometer hardloopt op 5:30 gemiddeld.
  • Voor die knul bij wie het elke keer weer in zijn kuit schoot en die maar niet wilde afvallen in de sportschool. Goed om te weten dat je in de Italiaanse zon weer een halve marathon liep en kon fietsen als een malle.
  • Voor de vrouw die wordt geroemd om haar doorzettingsvermogen waarmee ze door trainen voor een hele triatlon uit een rolstoel kwam. Met haar aandoening traint ze voor de derde hele triatlon en ze fietst harder dan ooit en zwemt mij er met gemak uit. Ze hoeft zich geen zorgen te maken om de cut-off tijd. Ze traint er hard voor en krijgt loon naar werken, maar anders zou ze haar tijd wel steken in de benodigde aanpassingen. Ik wacht op antwoord van de organisatie of de cut-off tijd strak op 15 uur ligt.
  • Voor de jongen die de honderd mijl zag vervliegen toen hij zijn enkel verzwikte. Je hebt nog tijd zat1 Inmiddels loop je ook alweer en is de verrekking over. Het ga je goed!

Voor alle klagers, zieligdoeners, aandachtsorgels en iedereen die geroemd wordt om zijn of haar doorzettingsvermogen, er zijn er een paar die écht iets hebben. IK, de ultraloopster die een hernia heeft en een blindedarmontsteking. Je hoort haar niet, want ze kan echt niks meer doen. Mijn vriendin met haar fibriomyalgie, die net weer 15km kan rennen! Of die andere met 2 kleine kinderen die de helft van de tijd bij hun vader zijn. Dat zijn stiekem wel de helden, die niet klagen of om aandacht vragen.
Maar nu ben ik de doorzetter. Het zit mij niet mee. Begin juni is mijn peesplaat van mijn linkervoet in de knel geraakt. Een ontsteking. Ik heb de halve triatlon in Hoorn afgebroken voor het looponderdeel. Shockwave Therapie, Cranio Sacrale Therapie, rust, fietsen. Meer was het niet. Ik ging na een maandje weer wat hardlopen, maar toen schoot het in mijn rechterbilspier, waardoor ik mijn been niet meer kon bewegen. Meniscus rechts raakte “uit vorm” en toen had ik meerdere klachten. Uiteindelijk lijkt het in mijn darmen te zitten. Die zetten ietsje uit, minder plek voor de baarmoeder, minder ruimte in het bekkengebied en dan verdrukt de boel. Ik ga anders eten, andere schoenen en vooral veel looprust. Niks meer stukmaken.
De droom van de Hardman. Het gaat niet meer om de hele triatlon, het gaat niet over het zwemmen: ik moet zo goed mogelijk de marathon doorkomen. Soort van hardlopend of deels wandelend. Ik kon altijd hardlopen, altijd me soepel bewegen, geen pijntjes, nergens last van behalve mijn hoofd en mijn twijfel. Nu is er alleen nog maar twijfel en is het zelfvertrouwen op het dieptepunt. Maar ik ga starten! Ik zwem beter dan ik bij de Frysman kon, ik fiets harder dan ooit eerder. Ik hoop dat ik de tijd krijg. Op deze finishlijn ben ik zo op gebrand….

13 augustus – Fietsen – nog 1 lange rit samen met Vincent

Het Challenge rondje nog maar een keer fietsen. Vincent ging mee, ik ken de weg. Ik ga op de tijdritfiets. Vincent gaat heel rustig, omdat hij verstandig is en er nog veel komt, maar voor mij is dat niet genoeg. Ik heb energie zat! Mijn rechterbeen is niet meer moeilijk, mijn peesplaat is nog hooguit een 1. ik voel me goed en behoorlijk vol vertrouwen. Nee, ik ben niet uitgerust. Nee, ik ben niet zelfverzekerd. Nee, ik ben extreem slecht voorbereid. Maar ja, ik ga gekkenwerk proberen. Langs de dijk met wind mee ga ik stukken vooruit en wacht dan op Vincent. Dat is ook voor het eerst ooit!

Ik ben bang op deze fiets. Liggen is eng, het kan te hard, ik mis de controle. Mijn hoofd is al bezig met de hele triatlon. Ik ben blij dat Vincent verstandig rustig aan doet en het niet te zwaar heeft. Jammer dat ik het te licht heb, maar het is goed. Op de Doddaarsweg fietsen we samen. Zijn tempo. Mijn cadans is niet zo hoog, maar ik durf steeds beter te liggen. Bij de brug net in het Horsterwold houden we de standaard plasstop!

En dan langs de paarden én de koeien. Op de Winkelweg gaan we een woordslang doen over levensmiddelen die je in de winkel kunt kopen. Het leidt lekker af op die lange saaie weg. Het is voor mij even nieuw, dat stukje om richting de Eemhof. Op de dijk richting Haven ga ik weer extreem soepeltjes en van tijd tot tijd wat harder. Dan wacht ik op Vincent.

We zien de regen over Almere trekken. Onheilspellend…. We vangen nog een keer een paar druppels en dan gaan we een ijsje eten bij Mariola. Of twee….

En ik krijg water in mijn bidon. Ik moet plassen en tot de brug ga ik hard en dan heb ik alle tijd om te plassen. Even langs alle enge hobbels en dan wind mee en mooi helder weer.

Vincent is erg moe en ervaart de man met de hamer. Ik ben superfit! Gek is dat, meestal is het omgekeerd. Ik had graag de 120km volgemaakt, net als Justine die me geantwoord heeft over de Hardman en de niet al te strakke cut-off tijd.

Mijn benen voelen sterk, maar er blijft te weinig tijd over als ik extra kilometers maak. Daar baal ik van ja, maar ik voel me nu toch sterk op de fiets en klaar voor de uitdaging in Ierland. Qua fietsen. Ik ben zelfs blij met de tijdritfiets op het eind! Ik ging de 100km volmaken. En dan koken en alles. Ik heb weer energie. EN GEEN ZWARE BENEN MEER

14 augustus Na een werkdag weer moe en dus gewoon maar lopen

Oke. Nergens meer last van. Alles voelt sterk en goed. Ik doe de oefening moeiteloos. Geen last van rechterbeen, en ook de peesplaat is rustig. Ik durf niet te rennen. Oo het werk word ik wel weer eeg vermoeid. Ik ben vandaag niet geconcentreerd. Mijn hoofd is al in Ierland. Mijn gedachten zijn bij een slecht voorbereide triatlon. Na een drukke werkdag ben ik weer erg moe. Dus ik ga met Rob wandelen in de warme avond. Op zoek naar de allerbeste schoenen. De laatste ascis dus niet. Want daarna had ik weer een beetje last. Van de peesplaat. Het is nog broos, maar ik wandel dit zo weg. Nu durf ik te hopen op 2 wandelrondjes en 1 dribbel rondje. De oostvaardersplassen zijn ook mooi!

Het was best warm. Ik denk dat het werken (reizen/leren/zoeken/goed genoeg proberen te zijn) ook veel energie kost en daarom is sporten na het werken zwaarder als het voorheen was. Dus straks rust en 🇮🇪 is een goed medicijn. En anders wandelen Justine en ik saampjes!

15 augustus SOLO zwemmen en VER ook

Er was een tijd…
10 jaar geleden: zwemmen?! Buiten?! NOOIT! Zijn er echt mensen die dat doen, nee toch?
7 jaar geleden: 😱 ik heb 2000 meter gezwommen in het Weerwater! Helemaal naar de boei en terug en als langzaamste van de groep!
2017: die halve triatlon is gelaagd, want ik heb het zwemmen overleefd!
2019: Frysman. Windkracht 5. Verdrinken. Net niet. 3800m in net geen twee uur. Zwaarder wordt het niet.
2020: een rondje om het eiland in het Weerwater met Marc! Wat geweldig!
2021: alleen zwemmen?! Dat is echt veel te gevaarlijk!
2022: Ironman Hamburg. Misselijk op het water. 1 uur en 37 minuten over 3800m. (Al maakt Garmin er 4000+ van).
2023: als Vincent aan de kant me in de gaten houdt, ga ik wel alleen met mijn boei en wetsuit. Ik heb geen haast. Ik ken de ‘weg’. Dat rondje Floriade is leuk. Behalve die plantjes dan…

het ging lekker! Ik was snel bij de vuurtoren. Vincent zag ik nergens. Het was zo lekker alleen! Easygoing.

Dan langs de Floriade naar de mannetjes en de bruggen en de 🌱. Ik maakte me zorgen, want geen Vincent. (Hij was er wel, ik zag m niet).

Planten vielen mee. En door! Ik ben een kei in navigeren. Van boei naar boei.

En dan het besef: alleen midden op het Weerwater. In mijn kracht. Soepel. Op naar 2000m. En dan tegen de wind in naar het hoekje. Dat is zwaarder. Maar ík kán dít! 2700m op t hoekje. Ga ik er nog een km bij doen? Ik ben er nu toch. Terug naar de boei, de brug nog een keer onderdoor. De golven zijn echt heftiger! En dan terug naar het steigertje. Boven de 3500m. Waar is Vincent in z’n rode jas toch? Op en neer in de ‘baai’. Ik verzamel de 3800m. Binnen 1,5 uur! Annemarie zei nog dat ik dat zou kunnen. Nog geen 3 minuten pauze. 1:34 overall. Sneller dan in Hamburg! 😳 alleen!!! Behoorlijk trots op mezelf. Zwemmen komt vast redelijk goed. Fietsen vast ook n beetje. Rennen niet. 😵‍💫

17 augustus Het laatste rondje in de Polder

de dijk oke, maar de stad…. 5 uur geweest en druk en onrustig en kriegelig en lastig en tempoloos en energieloos. Moeilijk gewoon.

Vincent ging mee, maar ik ben niet zo gezellig. Na de cranio ben ik jankerig. De peesplaat doet nog steeds zeer. Vraag is of het de peesplaat wel is, maar dat is voor latere zorg. Karin zei: “het komt goed met jou” en daar vertrouw ik op. Zelfs ik kan niet binnen een week verpesten dat alles nu recht ligt. Ik voel me niet rustig en verdrietig. Ik heb wel zin in de vakantie en pakken gaat ook best goed.

Melancholie. Er is een raar gevoel van toewerken naar een einde toe: alsof ik niet meer thuiskom als ik in Ierland thuis ben. Weird en verdrietig.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-23

4 augstus Fietsen en ik wilde zooooooo graag hardlopen!

Maar eerst fietsen om de spieren op te warmen: Begin met hoge cadans, geen klachten. Geen bril op dus alles is een soort mooie wazigheid en een feest van kleuren. Wind tegen op de dijk eigenlijk. Wel een 1vosje gezien en gefilmd met de GoPro, maar vooral gekeken.

Leek op Roos, dat beestje. En een soort vliegeraars. Veel drinken. Op de Knardijk wind mee. Ging lekker. Een plasje doen aan het begin van de Ibisweg. Daar ook lekker wind mee. Ik genoot van de mooie luchten en de omgeving. En ik verheugde me op lopen, ook al was het een begin. Mijn hoofd mist het hardlopen ontzettend. 40km volgemaakt.

Ik dacht: 800m wandelen, 200m dribbelen. Ik voelde de peesplaat een beetje en de knie nauwelijks, maar het voelde wel onwennig om te stappen. Ik liep lekker door. En toen hardlopen. Meteen deed mijn knie ENORM pijn. Stap, hinkel, auw- einde.

Buitenkant. Grote blauwe plek van binnen. Erg pijnlijk. Niet misselijk van, maar wel meteen naar huis gegaan. Het trekt en doet erge zeer. Maar ja, ik moest het proberen. Ik kan de marathon wel vergeten denk ik.

5 augustus Zwemmen bij de TVA weer een keer!

Met DR in de baan! Eindelijk! Het is me gelukt. Mijn dag is goed. De eerste 150m alleen en toen spraken we af: zij links, ik rechts. Afzetten was lastig met mijn rechterknie, dus elk keerpunt vertraagde. So be it. Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik ging gewoon zwemmen. Op en neer. Met achtje. Mijn bril besloeg, dus ik wist niet hoe ver of hoe lang. Na een tijdje gaat zoiets vervelen, hoe je ook ademt en lange slagen. Dan moet je door blijven gaan, ook al lijkt stoppen en even kletsen en bijkomen makkelijker. Doe ik niet. Ik zwem door en dan komt het wel weer, een soort van gelaten zin.

Ik zag een beetje de klok en het werd drukker. Ik maakte het brilletje schoon en zwom tot 5 voor 5. Toch een flinke afstand. Ik voelde het in mijn rechterarm, maar ik had ook nog lang door kunnen zwemmen. De duur en de conditie is er wel. Toch altijd bijzonder die 25 m extra (of te weinig?) alsof ik een keer te weinig op en neer gezwommen ben.

6 augustus Fietsen – Binnen! en “Hardlopen op wandeltempo” Dan moet het dat maar worden…..

Ik had totaal geen enkele zin. Ik ben moe-moe-moe, zelfs na een lange en gezonde nacht. Ik kon de motivatie niet vinden. Waarom zou ik? Waarom binnen op die fiets stappen terwijl het buiten pijpestelen regent. Dus ik stelde het uit tot na de crew, na de lunch. Voordeel van binnen: afstappen is ook makkelijk. Het langste rondje in Schotland is 23km dus die ga ik minstens 2 keer doen. De eerste ronde ging ik supergoed, alles sneller dan voorheen in de heuvels.

Maar het totaaltempo is toch echt laag en iedereen haalt me in! Die eerste ronde ging lekker. In de tweede ronde ging ik Yathzee spelen met Vincent. Dat ging beter dan fietsen, want ik lette nergens meer op. Cadans ruk, tempo schaamteloos. Maar wel winnen met dobbelstenen 🎲.

Vincent ging even weg en ik moest plassen . Ik dronk dan ook veel water. Met M&Ms. Ik werd minder moe en ik vond het best leuk om binnen te fietsen. Tijdens het plassen zette ik de koffie pauze aan. Dat is leuk!! Doorfietsen tijdens bijvullen en afgieten!!

En dan zit er wat meer logisch tempo in. Geen last meer van knie of peesplaat. Ik doe 2 rondjes en dan doen we er nog maar 1. In de laatste robde span ik me in op de bergjes! Ik doe nog 1 spelletje yathzee wat ik win. 5 uit 5. En dan nog 1 vlakke ronde counterclockwise. Ik maak ruim 80vol en 900hm. Tempo laag (oei), flink gezweet. Stap zonder enige klachten aan pees/knie af.

Daarna: Wandelen met Rob. Het was droog. En mooi groen.

En leuk saampjes. Alleen mijn knie deed pijn. Binnen en buitenkant. Maar wandelen gaat goed. Het wordt niet erger. Stilzitten is wel erger. Ik voel me beter. Berustender. Wat niet lukt, lukt niet; maar er kan veel wel. De peesplaat blijft helemaal rustig tot ver in de avond. 4,2km wandelen 1 zit er op. Keep positive. (Dat is het allermoeilijkst voor me)

7 augustus Weer “hardlopen in wandelpas”

Iets beter dan gister. Solo. Met veel appjes. Na de fysio en de shockwave speelt de peesplaat weer op. Het is bijna ‘fijn’, zo’n vertrouwd beetje pijn. Haha. 😆 Ik hoop dat dit de laatste opleving is van de peesplaat en dat ie nu echt herstelt.

knie is beter nu de enkel losgetrokken is door de fysio, dat helpt echt enorm goed! Ik heb de hele dag witbrood gegeten en geen yoghurt. Dat voelt gek genoeg beter! Ik voel me sterker. Geen darm die irriteert. Nog steeds twijfelachtig over de Hardman en geirriteerd als mensen zeuren om een verkoudheidje. Nu is Rob weer ziek en daar zou ik onzeker van geworden zijn zo vlak voor een hele triatlon. Nu denk ik: kan d’r ook nog wel bij. Werk is stressvol, er is tijd te kort, weinig rust in het algemeen. Ik was vanmorgen weer misselijk. Veel boeren helpt 🤭. Weinig eetlust. Nergens voor. Knie gevoelig, maar peesplaat over in de ochtend. Stilzitten helpt me niet, dan voelt het stijver als ik opsta. Ik blijf bewegen, dus ik wandel lekker en heb die buitenlucht nodig. Jammer dat de pijntjes nu weer omgekeerd zijn.

8 augustus – Het regent zelfs binnen…..

Rare dag. Misselijk weer vanmorgen. Slecht slapen. Veel werk. En wat niet doorging op het laatste moment. Ontzettend last van de peesplaat, maar NIET van de knie!!!!! Ook niet van het rechterbeen. Het voelt gewoon sterk. Omdat ik gestopt ben met yoghurt of wit brood eet? Anyway, ik voel me G O E D en dat is lang geleden! Niet vanzelf hoor en soms nog wat stijfjes en ik baal nog van de peesplaat. Maar hoe wonderlijk: dat trekt er in de loop van de middag ook uit!! De laatste reactie op de shockwave? 🙏🏼
Thuis ben ik onwijs niet blij: alles ligt er nog, ik had alleen maar gevraagd om de trap te stofzuigen en zelfs dat was te moeilijk. Eten maken? Neeeeehhh, moet ik zelf doen. Kattenbakken ook. En ik ben moe. En dan regent het ook nog, terwijl we willen fietsen. En lopen koppelen. Het blijft gvd regenen, dus binnen fietsen dan maar. Yathzee spelen.

Dit is het infietsen om te kalibreren daarna. Ik won eens een keer niet alles. Dit was een redelijk suf zwaar rondje op niks. En binnen op zwift regende het ook al. Moedeloos 😞

Na het kalibreren nog een keer het vulkaanrondje. Met minder inspanning bijna een minuut sneller op 6km! Ik zag de Crow Portal al, maar moest eerst het rondje vulkaan als test afmaken.

Dan het portaal in. Klimmenklimmenklimmen. Pfoe. Als een kraaitje omhoog. Tussen felle kleuren door. Zonder ventilator; ik liep leeeeeeeegggg 💦. Ik dronk een bidon leeg. En maar omhoog.

Toen was het bijna donker en begon Vincent te klagen dat we niet meer gingen wandelen. Ik barste van boosheid: hij kan de hele dag 😡 En het regende weer. Ik was echt kapot van 7km klimmen in de hitte. De koppeltraining komt nog wel een keer. Tjongejongezeg: wiens trainingen gaan er nu voor?! 😠 douchen maakte het iets beter. En het besef dat de pijntjes weg zijn. Foetsie. He?!

9 augustus Het gaat beter! En een geweldige zwemervaring

Geen last meer van rechterbeen. Helemaal niet. Wel nog licht van de peesplaat. Ik begin de dag met een wit bolletje met gekleurde hagelslag. En misselijkheid. Maar de dag begint prachtig met de lage mist in de polder. Dus ik kan weer erg genieten van alle mooie dingen. Ik werk best relaxed. De pijntjes gaan echt weg. Ik eet een wit bolletje met leverpastei. En als lunch twee tosti’s (volkoren). s Middags eet ik nootjes vandaag en tomaatjes. Avondeten is gewoon brood. Na het zwemmen doet de peesplaat meer zeer dan s morgens. Misschien de nootjes? Lijkt een rare gedachte. Of het is de teen die verkrampt na het zwemmen in de slippers. Maar ik voel me echt stukken beter!

Zelfs al lukt er niks meer, dit nemen ze me niet meer af! Het zwemmen wat ik vanavond heb gedaan was echt geweldig!

  • Met DR samen die naast me blijft zwemmen. Zonder wetsuit. Ze is te lief.
  • het prachtige licht
  • de mooie omgeving, de Floriade, de bruggen, de mannetjes, de vuurtoren, vooral de vuurtoren
  • de watertemperatuur
  • weinig golfjes
  • hoe HEERLIJK en makkelijk het ging
  • de ademhaling onder controle
  • doorzwemmen. Ook lekker lang
  • niets wat de geweldige ervaring verstoorde
  • dankbaar 💚💝🩵
  • plantjes. Ook niet echt erg, maar wel lastig. Moet ik mijn benen gebuiken!
  • het tempo voelde sneller dan het echt is
    Ik ging nog even verder, wilde 3000m plus halen.
  • dat de peesplaat weer opspeelt is wel jammer

10 augustus Fietsen en ‘hardlopen’ koppelen – 2 rondjes

Wachten op de Picnic, wachten op Vincent en dan zelf eerst een ronde noorderplassen gaan. Muziekje op en hoppa. Rustig in de stad, maar wel 2 keer bijna aangereden. Ik ging lekker ver, want het ging erg goed. Hoge cadans, lekker ritme, fijn hoofd, geen pijntjes. En dat geeft V de tijd. Lekker op de dijk: helder, mooi en hard. Fijne combi. Met 29 gemiddeld op het afgesproken punt- geen V.

Wachten en dan dijk op en af en na 12 min als V komt nog een gemiddelde van 28! Lekker hard en vooral gezellig samen de dijk over. Met een wielhanger. Ik dronk en at voldoende. Knardijk even goed. Ik zat echt lekker! Even kijken naar Vs band bij het centrum. En door! Over het 8baan-fietspad -joepie. Gemiddelde alsmaar omhoog. Weinig moeite. Ik wilde 70km halen, V ging vast terug. 28,9 gemiddeld. Nog een keer naar de dijk met veel andere e-bikers inhalen en zo. Onrustig. Bij de kassen pas weer hard, maar toch 28,8 gemiddeld. Windstil. Weinig moeite. Hoge cadans. Geeft hoop. En toch ook niet, zonder hoogtemeters. Voldoende gegeten en ruim gedronken.

Er staat wel hardlopen in Garmin, maar dat is het natuurlijk niet echt…. Lange broek aan, oranje schoenen en stappen. Samen met Vincent. Geen enkel pijntje aan het begin. Zeker het rechterbeen voelt echt weer goed. Maar lopen is zo stóm. Al liepen we flink door. Ik had een rugzakje bij me. Fietsjasje nog aan.

Vincent ging Pokemons vangen! Ik zag veel paddenstoelen al. Het lopen ging hartstikke prima. Mooi tempo. Weer beter dan vorige keer! Gezellig kletsend en een wafel eten. V loopt naar de winkel, ik loop alleen nog een ronde. Append. En dan in km5 begint de peesplaat/onderkant voet links weer wat te zeuren. Pijnlijk en gevoelig. Niet overdreven, maar wel lastig. Doorlopen kan prima, maar dit geeft geen vertrouwen. Als je heel veel pijn aan knie en andere been hebt gehad is dit beetje te overzien. Maar het moet wég zijn! Ik ga rekenen. 5 kwartier over 7km is 30 kwartieren op de marathon. En dat is wel iets te lang… 5,5 km/uur is geen hardlopen. En zo hard fietsen dat ik een uur inloop is erg veel gevraagd. Ik loop door en maak 8,5km vol in 1,5 uur.

De peesplaat blijft pijn doen en gevoelig zijn. Ook na de massage. Maar qua massage zit die pees dan weer totaal niet vast. Er zitten wel wat bultjes en wondjes op de voet. Ik baal, want ik doe er echt alles aan om straks toch een deeltje van de marathon te kunnen hardlopen en het wordt wel wanhopig op deze manier! En onpeilbaat: de ene dag werkelijk nergens last van, en nu van het wandelen toch weer pijn. Andere schoenen? Ik weet het bijna niet meer! Mijn hoofd staat wel goed en is oke, maar het is moeilijk om optimistisch te blijven. Met andere voeding (meer witbrood en zonder yoghurt) voel ik me beter. Ach, rechts werkt weer netjes mee!

11 augustus Koppeltraining Fietsen – Lopen – laten we het zo noemen!

Bij het opstaan alleen lichtjes een stijve hiel. Dat valt me mee! Het rechterbeen klaagt eigenlijk niet meer. Ik voel me sterk en goed, MAAR het is me echt zwaar te moede om te blijven geloven in een goede afloop (mooie woordspeling) van de Hardman. Een constante strijd. Ik sliep goed, ik eet 1 bolletje en ik kan rustig aan doen, maar ik hou een zware vermoeidheid. Nou ja, rustig aan…. Huishouden blijft constant doorlopen natuurlijk. Ik hou ‘s ochtends de lichte misselijkheid, maar vandaag sla ik de visolie over, want die is lek en stinkt rn daar kan ik slecht tegen. Bij de pedicure lucht ik even mijn hart over voeding. Ik eet wit brood, geen yoghurt in de ochtend meer. Geen opgezette darmen, net genoeg plek in mijn bekkengebied, zoals ik dat in mijn jeugd gewend ben geraakt. Maar soms bekruipt de wanhoop me toch: ik wil die Hardman zo graag, maar als het niet lukt, dan liever nu echt iets ernstigs…. Een vroege 🧹 deze maand. Onkruid wieden, praten met de buurjongen die vraagt naar de triatlon (!?) en eten wat er staat. Dan ga ik fietsen en daarna lopen. (Zie dat). Dan zeurt de peesplaat weer wat. Maar de energie blijft wel stromen en ik kan ook nog strijken! En pannekoeken eten. Als ik aan de volgende training denk, is dat wel met weerzin. Mijn teen is nu pijnlijk, net als bij de pedicure. De middelste teen links. Wacht eens… mijn fiets schoenen kunnen voor de verdrukking zorgen! Ik vraag Rob andere te bestellen en hij oppert te gaan passen bij Mantel. Hm, dan mis ik (weer) een training. Maar goede schoenen kan me zo helpen! Dus dan een training minder. Ik koop schoenen die ruim zitten met de zooltjes erin. Alles wat een beetje kan helpen moet ik proberen! Ik zit wel even op de bank, maar vind tot slot toch weer energie om alle (5) kattebakken te doen.

En dan fietsen. drukte alom. Alle ebikes moeten van het weer genieten- 4 dik. Zucht. ‘Heb je geen bel?’ Roept er 1. Ik lach hem uit. Ik kondig toch netjes aan dat ik langs kom? En weg ben ik weer. Ik ging hard. Hoge cadans, goeie zin tijdens het fietsen. Voor het fietsen ben ik moe en zie ik er tegenop. Eerste stuk gaat traag (druk en onrustig). Maar ik geniet we met mijn muziekje op. Op de dijk gaat het gas er op. Bin het Bloq haal ik een vent in zonder helm. Hij gaat plakken achter me. In de bocht haalt hij me in, maar ik wil zélf. Ik ga liggen en volhouden en trappen. Hard. Hoge cadans. Als je dan in mijn wiel zit, doe dat dan gvd met helm op. Hij had klikpedalen. Ik ga geen gesprek aan. Maar ik zet wel vet aan en blijf liggem. Een dikke tijdritrijder haalt ons in. Ik ga toevallig ook een hele doen hoor gassie!! Op de Knardijk plak ik. Even bijkomen. Drinken. Easy. Het scheelt zoveel, dat stayeren. Ik roep bedankt en hij gaat langs de paarden. Ik pak de achtbaan. Het blijft hard gaan. Want uitgerust. En ik ken het pad! Grappig geneog haal ik de man-zonder-helm weer in! En dan voorgoed. Ik knal door. Mijn gemiddelde in het eerste uur zit op 30! Maar dat ga ik niet volhouden natuurlijk met wind tegen (ik ben anke maar). Ik zweet en druk door. Boven de 29 houden, lukt dat? Weer drukte, maar ik heb lef vandaag. Ik neem de gellies en drink. Het helpt. Ik ga om via de plas om 45 vol te maken en haal Vincent in en een iemand die nog harder voor hem loopt. Het zal V een leuke ontmoeting opleveren met ultratrailer Ari. Ik rij snoeihard (boven de 30)’door. Lekker aso. En een stukje om wegens de tractor. Bam: 29,4 gemiddeld. Voor mij een topprestatie! Ik reken me niet rijk. Ierland heeft heuvels. Maar was ik ‘vroeger’ blij met een gemdidelde boven de 27, dit is echt goed dan! Tuurlijk zijn er mensen die harder rijden, maar voor mij is dit geweldig. En een cadans van 80 weer! Mijn teen doet wel pijn als ik afstap.
Nul fotos. Geen hartslagband. Wie weet knelt die.

Het begint ergens op te lijken, al is het nog geen hardlopen. Zwarte Asics vandaag. Peesplaat voel
Ik. Pijn is het niet echt. Stappen. Kracht. Ik moet even de busbaan over rennen, maar dat voelt onwennig en stijf en slecht. Ik loop Te appen. Met M eerst nog. Ik loop flink door. Het gaat goed! Later app ik met Vincent over Ari. Boeiend! Hij loopt me tegemoet. Bin het beugje ren ik weer even voor een auto, dat voelt nog wel onwennig, maar ietsje beter. Rechts doet wel netjes mee. De peesplaat roert zich, maar de teen is pijnlijker. Heb ik weer! Ik vind de oude schoenen. Die wil ik vanavond proberen na nog een koppeltrining, maar dat liep dus anders. Het baart me zorgen dat de tijd wegkruipt en ik wel sneller wandel, maar nog niet durf te rennen. Ik balanceer tussen: het wordt niks en wie-weet…..
Had ik maar een sleutel: is het iets met eten, visolie, de hartslagmeter die knelt, fietsschoenen, loopschoenen, stress van het werk, zenuwen, wratjes, wit brood, hormonen?! W A T 🔑

Zo ken ik me weer: energie zat. Al voelt het niet voortdurend zo. En al lijkt het alles tijd te weinig. Eerst het goed van Vincent en mij en daarna van Rob. Ik luister een voedingspodcadt over minder koolhydraten eten. Kijk eens naar mij persoonlijk wat goed voor me is. Voor míjn darmen. Míjn gestel. Míjn gewennig. Weinig koolhydraten indeed. De podcast duurde langer dan strijken. As usual. Pannekoeken eten. Snel weer door.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-22

25 juli – Fietsen

Nergens op gelet. Samen met Vincent die op mijn tijdritfiets reed (vloog). Dus even een rustige route opgezocht. Ging Vincent lekker zelf hard vooruit en kon ik ook mijn eigen ding doen. Geen haast, geen gedoe met cadans, gewoon fietsen. En inderdaad, dan voel ik de meniscus helemaal niet! Bij het inklikken, maar verder is qua knie fietsen heerlijk pijnloos. De peesplaat trekt nu weer alle aandacht naar zich toe. Vooral in alle kalmte wind tegen gepakt. Blij dat ik me weer kan bewegen. De rest zal me wat. Vincent ging op de Knardijk hard op de ttb. Ik zag een slangetje, een combiner, een 🦅 en veel oogstende boeren.

Qua benen blijft het verder kwakkelig: het lijkt dat mijn tenen links de hele tijd gespannen staan. De middelste 3. Die zijn wit en strak. Rechts niet. Ik had veel last van de pees vandaag. Alsof tie wat moest inhalen 😡 branderig gevoel. Pijnlijke stappen. De pijn in de knie trekt in de loop van de dag weg. Wel blijven mijn benen gevoelig: scheenbeen rechts een beetje trekkerig, andere knie eventjes, pees rechts, meniscus rechts natuurlijk ook. Hinderlijk allemaal.

26 juli – Nog een maand maar….. Wandelen kan ook!

De meniscus is pijnlijk, autorijden is erg pijnlijk tot in bilspier. Werken is onrustig. Het werk zelf is top, maar organisatorisch weer niet makkelijk. Wandelen was lekker, maar ook pijnlijk. Knie en peesplaat. Word je toch gek van? Demotiverend. En ik heb nog maar een maand. Hoe?!?! Kan ik echt zonder noemenswaardige training een marathon voltooien in een triatlon? Wie is er nou gek, arrogant en dom? Offday 20. 💀 🧙🏻‍♀️

Tijdens het wandelen warmt de meniscus op en trekt die pijn weg en dan brandt de peesplaat. Zelfs wandelen gaat traag. Maar samen mer Rob is het erg fijn om buiten in de zon te zijn.

27 juli – Zwemmen en fysio/cranio-therapie

‘k Stond op, was stijf, had nog steeds last van de meniscus en vooral van de peesplaat. Stik ‘r toch in 😒 Ik word wel wanhopig hoor. Wat ís er toch?! Waarom is de kracht weg uit de benen? Waarheen? Hoe?! En dan ook nog de hele dag regen, verveling en het fietsen naar Veldhoven morgen wat niet doorgaat, want Vincent gaat werken en wil er verder niks voor doen. Ik was even klaar met alles.
Huis maar schoongemaakt en uit alle macht geprobeerd hoop te houden. Het een en ander opgezocht voor Ierland, als het maar een leuke vákántie wordt.
Bij de fysio sprak ze over het bekkengebied. Het stuitje ligt zo diep, dat alle toevoer van voedingsstoffen naar de benen wordt afgesloten. Er komt daar niks aan voeding of energie meer binnen. En de darmen blokkeren. Okay. Voeten losmaken en dan de darmen. Rechts zit er een ÉNORME blokkade. Een dikke knubbelknoop. Die werkt op rechts. Er komt ruimte in het been. Maar het doet wel pijn. Ongenadig. Rechts zit de darm (i guess) ook vast. Ook auw. Minder, maar toch. Dan mijn baarmoedervandje. A U W. Die zit echt in een hele vaste kramp. Dat doet veel pijn. Herkenbaar. En ik weet dat het er sinds december zit. Toen ik bij Qonsio boos werd. Door deze aangestrekte spier wat los(ser) te maken, krijgt het stuitje ruimte en mijn benen ook.
De meniscus blijft nog geïrriteerd, maar de benen zijn ‘vrij’. Ik moet van de fysio naar de mesoloog voor de darmen. Ontdekken wat daar de ellende elke keer veroorzaakt (nootjes en zaden die in de muesli zitten?). Ze (de fysio dus) begon trouwens met: natuurlijk doe jij die marathon. Eigenlijk had ik toen alweer naar huis gekund…..
En het zwemmen komt wel goed. En morgen gaan we toch saampjes fietsen. Uiteindelijk komt het goed. I hope. Veel tranen vandaag. Is in maanden niet gebeurd. Nu nog 🩸.

Maar eerst zwemmen. Helemaal alleen op de plas. Vincent en ik. Koud!!! Maar eenmaal zwemmend was ik er snel doorheen. Voor Vincent was het te koud. Naar het steigertje samen en hij terug en ik met een ommetje. Hij kramp. Ik ging nog een stuk lekker doorzwemmen. Nog een rondje. Kramp in de baarmoeder. Niet storend, maar aanwezig. Verder ging ie lekker. En gewoon maar doorgaan! Uiteindelijk zwom ik prima.

28 juli – Een lange tocht op de fiets met een lekke band en met Vincent

De therapie heeft geholpen, ik voel me beter en mijn benen zeker, maar de krampen zijn severe en mooi op tijd. Onhandig op de fiets -dat wel en gelukkig zwom ik gister al. Ik op de tijdritfiets, Vincent mijn racefiets. Maar de fiets paste hem zo niet, dat we op de dijk al wisselden. Prima, maar de data is dus volkomen onbetrouwbaar (wattage, cadans).

We hadden wind mee en we gingen een aardrijkskundige woordslang doen. Helemaal leuk, makkelijk en even stoppen om naar de boot te kijken (de E van Enkhuizen!). Helemaal prima alles, Vincent op de TTB is een plaatje. Met de woordslang de wereld over. Ik had soms kramp, maar ik dronk en at.

Op 39,5km vlak voor de Ketelbrug (Gouda, Albanie…) achterband lek. Rob kwam hem halen, we liepen door. Ik fietste ivm kniepijn. Zeilboot onder de open brug door. En verder stappen. Een vriendelijke man stopt om te helpen, maar Rob wisselde de band in een regenbui. De enige bui.

We korten de route in en die stoere Vin gaat door. 2,5km stappen hakt er in. De Keteldijk ook wind mee gelukkig en pret. Zeilboot voor Ketelhaven ingehaald. Huis gezien en dan naar Dronten. Met het vervolg van de woordslang. Minibuitje bij Joyce onder het viaductje gestopt.

Zon en vochtige lucht – benauwd. Langs de werkrotonde en dan het rechte fietspad wind tegen en zon. Heet! Stop voor omkleden en plassen en het was vies en stom op 66,6km. Door naar de Mcd! We waren wat stiller. Vincent voorop langs Lelystad.

Dan frietjes, cola, fanta en koek en veel fiets-bewonderaars. We gingen langs Donkervoort voor V. Helemaal gaaf voor ‘m.

En dan de Meerkoetweg terugploeteren met tegenwind. Nog een plasstop (voor v) en dan het stuk trekweg. Prettig liggen, maar het tempo neemt af. Wel door het bos na praambult en langs de vaart en dan 100km halen. V was moe. Ik dronk wat en toen door! Ronde ovp solo. Moest 150km volgens schema. Kassen langs (minder prikkels) en hard op de dijk. Knardijk ook OK. Het viel me mee qua (negatieve) gevoelens ook, zo alleen. Pad langs water lekker bekend alles. Dan bij Praambult 2 mannen die me inhalen. Ik haak lekker aan tegen de wind in tot in het Kotterbos. Ga 140km volmaken met nog een ommetje. Help nog toeristen op weg en zoef door. Van 24,8 met V naar 25,6 gemiddeld! Ik dacht nog even 161 vol te maken vanavond, maar het is goed zo. Geen last meer van meniscus, wel van de peesplaat. Compressiesokken aan. Eten warrig. Nog 40km erbij -ohnee! En de marathon helemaal niet aan denken 🤨

29 juli – Lekker wandelen met Rob in het Kotterbos

Heerlijk. Onverharde grond, bos, zonnetje.

30 juli – Zwift Schotland omdat de zomer buiten weer erg Nederlands is!

Ik dacht wind en regen te vermijden, maar kreeg er hitte en verveling voor terug. Na een half uur was ik het alweer zat!

Tempo laag, geen gevoel op de heuvels, maar wel weinig tempo. Ik deed eerst 1,5 uur riders choice en moest de heuvels op en neer. Dan kan je je tempo niet regelen of niks. Het zadel zat k*t en ik zweette leeg.

Ik ging na 5 kwartier F1 kijken en toen de heuvels wel voelbaar waren, vond ik het leuker en haalde ik ook shirtjes en zo en moest ik mijn best doen. Maar met 50km konden mijn beentjes niet meer goed en ik was er ook klaar mee.
Opgestaan met stijfheid, minder pijn in meniscus en pijn in de peesplaat. Veel pijn. Branderig. Irritant. Ook na het fietsen weer ietsje erger. Na het eten is het over! We hebben frietjes gegeten en salade met ei en tomaat. En een goed gesprek met mijn trainster. Ik heb geen idee waarom het nu goed gaat. Algehele stijfheid blijft.

Maandag 31 juli – Fysio bezoek nummer 6.

Eigenlijk geen pijn meer aan peesplaat. Ook weinig stijf nog bij het opstaan. Wel shockwave s avonds, daarna licht gevoelig. S avonds pijn aan meniscus dan weer. En nogal moe en ietwat koortsig. Maar ik voel me beter dan Garmin zegt!!
Ik moet een andere oefening doen op de handdoek met op en neer gaan, dus ik dacht: ik doe de trap weer.

Volgens de fysio is 26 augusutus nog ver weg, maar ik voel dat anders…. Nog niet gesproken over tapen of over een injectie. Wel een shockwave therapie, ook al kan die een reactie geven.
Meniscus gaat over, peesplaat op de goede weg…. Ik hoop echt dat ik deze week weer wat kan rennen. Desnoods op de crosstrainer!
Ik leef tussen hoop en vrees. Maar op een regendag zoals vandaag voelt het prima om de hele dag hard te werken!

1 augustus. Fietsen in de bergen met heel veel hoogtemeters. BINNEN

🎉 vrijwel geen reactie van de peesplaat! Ook weinig stijfheid in de morgen. Eerst maar de oefening doen en dat gaat supergoed. De peesplaat trekt helemaal recht in de loop van de dag. Prettig!! De knie daarentegen…. Die zeurt hard door.
Maar het hoofd heeft het t allerzwaarst. Het kost veel zweten ‘s nachts om moedig en hoopvol te blijven. Ik wil rennen, ik moet rennen, ik heb geen rust! Mijn HRV keldert maar door, omdat ik de endorfines van het rennen vreselijk mis. Aan het einde van de superzware onrustige werkdag ben ik wel stijf als ik opsta.

de wilskracht is er absoluut zeer zeker wel. Het vergt bakken wilskracht om 2,5 uur binnen op de fiets te gaan zitten en heel veel hoogtemeters te gaan trainen. Het gaat langzaam, traag en de cadans hoog houden is te moeilijk. Ploeteren, zweten en wanhopen. Maar NIET opgeven!!

Ondertussen yathzee spelen een tijdje, muziekje aan en in Innsbruck zelf heel rustig fietsen. Om dan nóg een keer te gaan klimmen het laatste kwartier om 1000hm te halen, dan ben je óf gek óf je bent mij. Maar ik heb t gedaan! Zowel 2,5 uur als 1000hoogtemeters.

De peesplaat is dan weer iets gevoeliger en de knie pas als ik ga liggen. Ik kan er mee rennen, dat heb ik in de kamer geprobeerd, maar dat voelt erg onwennig. Hoe gaat dat in die korte tijd nog goedkomen zonder nu iets kapot te maken omdat ik te snel tr veel wil? Ik hoop so ontzettend dat de meniscus nu bijtrekt en ik na het fietsen een heel klein stukje kan rennen. Al is het maar een kilometer dribbelen!

2 augustus. Het ging de goede kant op…..

Bij het opstaan nauwelijks stijf, geen pijnlijke of gevoelige peesplaat meer en dat is superfijn. Maar dan: einde van de ochtend: het schiet weer in mijn rechterbeen godverdomme. Heb ik verkeerd gezeten? Ik ben op mijn werk notabene! Dus ik beweeg me niet teveel, ik sport niks teveel. Ik ben zo stijf als een plank rechts en het gaat er niet uit. Alleen ‘s avonds op kussens op de bank liggen is houdbaar en daarna is het goed. Stilzitten is niet pijnlijk maar opstaan daarna AUWAUW. Het sleept en trekt en voelt als beton. Ik heb de darmen vannacht losgemaakt zelf en dat helpt dus enorm. De oefening voelde ook als een ongelijke brug. De pees reageert als bij de shockwave in mijn middelteen en tintelt daarna. Mijn knie is stijf en mijn hele rechterbeen dus. Languit liggen is pijnlijk. Het wordt moeilijk om hoop te houden. 😓😥😔😣😩😢☹️ en ohja, weinig eetlust. HRV is diep gedaald. Maar dat ligt eerder aan de drukte op het werk.

3 augustus. Hoe hou je moed?

Ik zou graag vandaag fietsen een paar uurtjes (binnen of buiten) en daarna even wat wandelen/dribbelen, maar nee hoor: mijn rechterbeen reageert abnormaal. Het doet pijn, het trekt, is stijf en ik kan moeizaam wandelen. Niet zo erg als de vorige keer, maar ik kan niets doen. En ik wil zo ontzettend graag! Na de oefening is de peesplaat ook weer pijnlijk. Bij het opstaan, wankel ik weer. Het zit in mijn been rechts. Vooral bij de knie, maar het been lijkt wel van hout! Ik baal er ENORM van. Heel, heel, heel erg. Ik wil fietsen, rennen, dribbelen, wandelen! Ik kan vanmiddag naar mijn eigen fysio gelukkig. Maar ik twijfel enorm over de Hardman. Heel erg. Ik heb weinig vertrouwen in mijn eigen lijf zo. En ik ben zo benieuwd hoe dit komt. Eten, slapen, werken, onrust, angsten, autorijden, verkeerde stoelen, sluimert er iets van binnen, te weinig bijgevoed na de rit op dinsdag, kan ik ergens niet tegen? Door alle twijfels en verdriet doet alles pijn. De peesplaat trekt ook weer na de oefening. Als ik eenmaal een stukje loop, gaat het wat beter met het been, maar het blijft langzaam gaan en vooral extreem moeizaam en pijnlijk. Maar het aller-aller-ergste is de twijfel. Don’t quit. Probeer ik heel erg hard.

Het plaatje van Kermit ‘leen’ ik van Irene K, een ultraloopster die een hernia heeft en een blindedarmontsteking. Ik ben niet de enige bij wie het niet mee zit!

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-21

Van de regen in de drup….. Van de regen in de drup raken betekent dat je uit een onaangename situatie (de regen) probeert te komen, waarbij het resultaat is dat je in een ándere vervelende situatie (de drup) terechtkomt. Het is zelfs mogelijk dat je er nog slechter voor staat dan eerst. (bron: onze taal)

23 juli: het ging hartstikke lekker! Eindelijk weer aan het opbouwen, steeds minder tot helemaal geen pijn meer in de hiel. Verstandige keuzes maken en het ‘lekker sporten’ weer oppakken. Flink veel leuk fietsen, ver zwemmen en niet te vroeg willen gaan hardlopen, dus die een keer overslaan. Ik ben van een koude kermis thuisgekomen. Van een koude kermis thuiskomen betekent dat iets tegen de verwachtingen in verkeerd gaat, of slecht gaat, of niet doorgaat. (bron: onze taal)

Ik was zelfs bij met bloggen en het werken ging ook superlekker. Vincent is over naar Havo5 en Rob int een paar dagen vrij omdat hij een periode heel hard heeft gewerkt. Ik doe netjes mijn oefeningen en ik vergeet volgens mij niemand om een fijne vakantie te wensen. Terug naar 18 juli.

dinsdag 18 juli: intervallen op de fiets op basis van cadans
Opdracht: 4x (20min rustig en ontspannen duurtempo, soepel cadans + 5x 1min hele hoge cadans, overdreven hoog + 1min lekker rustig en lage cadans) 5min rustig uitfietsen

Na het bezoek aan de fysio durf ik niet zo goed te gaan rennen en de afspraken zijn ook zo over de dag verdeeld dat er maar 2 uurtjes open staan. Dus de intervallen fietstraining er tussen passen! Ik moet de training in veel stappen maken in Garmin, omdat een herhaling in een herhaling niet kan. Ik rommel deze week het hele schema door elkaar. Ik zoek per dag uit wat er lukt en past en het beste voelt. Ik neem het koptelefoontje mee, maar die krijg ik niet aangezet. Qua route ga ik mijn neus achterna en door de stad geeft veel onrust: mensen met honden, tegenliggers met 3 naast elkaar; dat soort dingen. Deze training bevalt me prima, lekker op cadans letten en verder nergens op! Geen drukte over de hartslag of het tempo. Helaas lukt het niet om elk minuutje overdreven hoge cadans te draaien, want met bochten en tegenliggers valt het soms niet mee op het smalle fietspad. Ik heb ook last van de wind die alle kanten op draait. De windmolens spreken elkaar zelfs tegen!

Voor de rest fiets ik. Hou de cadans hoog en ik trap dus veel. Ik drink niet heel veel. Op de Knardijk doe ik een stopje met een gellie, maar ook dan lukt het niet de muziek aan te zetten. De Knardijk af heb ik duidelijk wel wind tegen. Geen windmolen voor nodig om dat te voelen! Ik zit weer in de mok-fase, dat ik niet snap hoe die anderen zo onwaarschijnlijk hard kunnen rijden, want mijn tempo gaat eraan als ik op de dijk tegen de wind in ploeter en valt terug van 27,5 naar 26,8. Van de schaapjes geniet ik wel. Ik probeer het verschil uit tussen rechtop zitten en liggen met de hoge cadans. Dat verschil is gemiddeld zo een kilometer per uur! Dus op een racefiets of op een tijdritfiets maakt ook verschil.

Ik maak wel weer veel goed zodra de tegenwind wegvalt. Ik neem de Ibisweg om de laatste serie cadansintervallen te kunnen doen, maar het is er vrij druk. Ik ga veel liggen op de fiets en daarmee ligt het tempo dan weer aanzienlijk hoger. Uiteindelijk wil ik de 60km vol maken en ben ik tevreden met een gemiddelde boven de 27 in mijn eentje met geneuzel in de stad en tegenwind. Vergelijkbaar met voorheen (zeg een jaar geleden) ben ik aanmerkelijk harder gaan fietsen. De cadans is mooi boven de 80! Dat voelde goed aan, maar mijn spieren lijken in zijn geheel vermoeid.

En dat laatste was een soort aanwijzing, die ik er maar moeilijk uit krijg….

19 juli Een wandeling.

Het voelt goed! De peesplaat doet nauwelijks nog pijn. Vannacht had ik wel opeens ongewone last: opeens steken in mijn voet, soort van breinaald erin. Kramp? Ik kon toch niks doen, dus maar even ondergaan en hopen dat het het genezingsproces is. Ik wandel tussen de middag met de collega’s mee en denk pas als we bij de supermarkt zijn: he, het doet geen pijn! Mijn rechtervoet is net zo gevoelig. Het werken bevalt me erg goed: ik doe zelf telefoontjes en begrijp steeds meer. Maar het vreet wel energie. En had ik vorig jaar dan na het werken wat ik allemaal veel meer op de automatische piloot kon doen nog energie over om te gaan rennen, dat ontbreekt nu een beetje. Zo geen zin in fietsen en ik durf nog niet te hardlopen nu het goed voelt. Even niet stressen. Dus ik ga samen met Rob wandelen als Vincent op de baan traint. Langs de View en Almere is ook best mooi!

Ook geen last bij het wandelen! Mijn rechtervoet is net zo gevoelig. En dat terwijl we 6,75km wegtikken. Nu nog zuinig zijn en dan morgen misschien een klein stukje lopen? Ik liep vandaag op de witte schoentjes overdag en wandelen op de Hoka’s.

20 juli: Eerst naar de tandarts, dan fietsen en ‘s avonds zwemmen.

Het voelt een beetje bekocht. Ik ga niet rennen, ben heel voorzichtig en toch zeurt het een beetje door met die pees links. Het neemt heel hard af qua pijn of gevoeligheid, maar écht weg wil ‘t niet. Ik blijf de oefening doen, maar ik blijf voorzichtig. Dus weer niet rennen vandaag, maar morgen écht wel!!

Als we naar de tandarts zijn geweest (over een half jaar weer) ga ik een duurrit maken op de fiets. “Ik moet 4 uur en ik heb hooguit voor een half uur zin”, zei ik tegen Rob. Ik weet alleen niet welk half uur. Km1-17 saai, liggen, geen wind, Oostvaardersdijk, vliegjes en gemaaid gras. Soort van “infietsen”
Km18-30 langs Lelystad kwam het zinnetje. Beetje zon, lekker tempo, niks moet, muziekje aan.

Km31-49. Ik lig en trap en ga hard door. In het element. Iets goed te maken sinds de vorige keer dat ik hier mopperig fietste.
Km50-55 De Ketelbrug!

Up&down. Stopjes, leuk en open. Offcourse….
Km56-65 hard! Liggen, stilte, wind mee, hoge cadans. Zin vol aan! En het half uurtje wat ik had is al verbruikt, dus dit gaat lekker!
Km66-82 tempo blijft, maar het is ver. Bos. Dipje. Niet langs J. Hongerig. Stop bij ⭐️ 👍.

Km83-90 hum, nog ver naar huis. Liggen en tempo. Zeewolde? Onrust?
Km90-93 knardijk. Plaspauze bij sluis.

Km94-106 💨 tegen accepteren. Ik leg me er letterlijk bij neer. Als het even minder gaat: cadans verhogen!
Km107-115Trekweg hard&liggend. T gaat weer goed. Wil 120volmaken.
115-120km: stad en dan ben je te snel. Gemiddelde op 28 houden! De straat uit en dan is 120 vol. Veel gellies, mooi gemiddelde, cadans op 79 helaas en het voelt goed!

Ook na het fietsen is de peesplaat nog een beetje zeurderig. Maar qua fietsen heb ik mooi revanche gepakt op vorige keer toen de pees echt pijnlijk werd. Ik ben er wel klaar mee, ik wil weer moeiteloos hardlopen!

Zwemmen. “Ik haal het niet, ik moet het graan dorsen“. Zo’n excuus krijg ik van mijn sportmaatjes niet vaak! W is een biologische boer en voor hem gaat het dorsen meer dan voor. Vooral omdat hij dan de combine mag bedienen! Helaas voor hem en fijn voor mij, blijkt het graan nog te vochtig, dus we kunnen wel gaan zwemmen.

Het verschil: de Mercedes van bankier De Boer en de pickuptruck van de échte boer!

Qua zwemmen ging het heerlijk! Smooth door het water, ademhaling op orde, mooie omgeving. Naar het steigertje waar een bootje lag. Dan naar het brugje en ik ging wat om, want W is ondanks zijn wetsuit niet zo snel. Veel plantjes. Lang wachten. Dan ga ik onder de a6 door. Helemaal geweldig, maar viezig water. Wel even flink genoten onder die grote laag beton. En dan terug. Vanaf de brug in 2 keer terug. Zon aan de verkeerde kant, dus 1op3 ademen. Helemaal in een flow! Heerlijk.

Mooi links en als ik 1 oog sloot, hoefde mijn hoofd amper het water uit. Naar het steigertje bij de auto’s. En dan terug richting de andere steiger, want 2500m en W was er nog niet. De vissers ontweken en toen met een boogje terug en 3000m volgemaakt. Superfijn!!

Mijn lijf doet dat gewoon na 120km fietsen. Zwemmen en fietsen beheers ik dus tegenwoordig beter dan hardlopen 😒😞 mijn voet doet GEEN pijn meer na het zwemmen. Weer niet. Dan peddel ik blijkbaar iets los. Of het zijn heerlijk veel pannekoeken! Ik ben hier erg blij mee. Nu het horloge s nachts uit, want die sabboteert me en blijft zeuren dat ik overtraind ben met een hele lage hrv.

21 juli Eindelijk weer hardlopen! En dat ging dus MIS.

Ik doe s nachts even geen Garmin om. Ik merk wel hoe ik me voel, en laat dat ding niet mauwen dat ik overbelast ben. Ik ben heerlijk aan het werk en mijn pees is nu zelfs niet meer gevoelig. Ik kijk er naar uit om te gaan rennen en verheug me er de hele dag op. Een beetje gespannen ben ik er wel om, maar ik ga ook verstandig zijn en wandelpauzes nemen. Niks overhaasten.

Begin bij het einde (letterlijk): Rechterbeen, rechterknie. In km 5 schoot het er in. In km 6,5 was ik misselijk van de pijn. Kan ‘m niet goed bewegen. De pees links valt in ‘t niet. En ik liep-wandelde nog wel zo braaf…. Het doet onwaarschijnlijk veel pijn. Ik kan de trap niet op komen thuis en er niet op steunen. Een beknelde zenuw? De laatste 2km voelde alsof ik scheef liep. Totaal uit balans. Stampvoeten. De bug op was echt auw stap voor auw stap. Tijdens het lopen heb ik nog nooit eerder zoveel pijn gehad.

En het was nog wel zo mooi. Als ik rechtop liep. En niet lette op ‘wat voel ik’. Onverhard. Rust en de zon op de plas.

Pees weinig pijn, maar de laatste 2km dat rechterbeen 😖 en ik moest ook weer naar de WC, maar dat redde ik tot thuis. Waar is de tijd gebleven dat dat mijn grootste zorg was??!
Zo word ik duidelijk geen Hardman. Geen marathon. Dat doet pas pijn!
Weemoedig denk ik terug aan de tijd dat ik echt geen enkel pijntje had. Ik gewoon 18km kon rennen.

En vandaag ging het nog wel zo goed!! De pees was écht over. Helemaal weg. Ingeruild voor een geheel pijnlijk been. Na het hardlopen doet het been zoveel zeer dat de pees in het niet valt. Ik had al eerder spierpijnen en ik ben waarschijnlijk anders en voorzichtiger gaan lopen, waardoor rechts nu een klap moet opvangen die die niet aan kan blijkbaar. En nu ben ik van de regen in de drup beland.

22 juli & 23 juli

Ik kan niet liggen. Er is geen enkele houding waarin ik zonder pijn kan liggen. Niet op mijn favoriete linkerzij, niet op mijn rug, niet op mijn buik, niet met mijn benen gestrekt, niet met mijn benen omhoog: sterker nog; ik krijg ze niet eens opgetrokken. Ik kan niet naar de WC komen zonder me overal aan vast te houden. En als ik op de WC ben midden in de nacht, moet ik even op de vloer gaan liggen van de pijn voor ik terug naar bed kan. Ik vind een houding op mijn rechterzij die voor een uurtje slapen te behappen is. Tot ik ook maar iets beweeg. Er zit iets vast. En op een schaal van 1-10 aan pijn, voelt dit als een 12. Mijn peesplaat voel ik niets meer van want ik voel mijn rechterbeen alleen maar zeer doen. Helemaal. Van heup tot enkel en soms ook tintelingen in mijn voet. Het is niet warm of van een andere kleur. Ik voel niet wat er vast zit, er zit geen knoop ergens of zoiets. Het liefst zou ik weten wat het is, maar de huisartsenpost (waarom gebeuren deze dingen altijd in het weekend) raadt me alleen maar 8 paracetamols en 6 ibuprofens per dag aan. Pijnbestrijding, meer kunnen ze niet doen. Ik lig op de bank en als ik naar de WC moet, dan verplaats ik me met een stoel om op te leunen.

Ook op de bank kan ik maar moeilijk liggen. Half zitten is het nog het beste. Ik lees en doe niks behalve pijn hebben. Zelfs met 1000mg paracetamol en 400mg ibuprofen. Ik kan vanalles hebben, van trombose tot een hamstringblessure. In alle gevallen word de Hardman wel een hele zware kluif! Ik kon me uitschrijven tot… eergisteren. Als het niet anders is, dan blijkt dat ik dit niet kan. Het is niet anders. Ik vind het vervelend dat Rob alles moet doen, van de kattenbak tot thee pakken. Ik had willen wassen, zwemmen, fietsen, schoonmaken; maar ik kan helemaal niks. In de avond ga ik met een kussen onder mijn billen liggen en dan gaat de kramp er uit. De blokkade in mijn been is weg en dat scheelt een paar punten op de pijnladder. Dat is gelukkig beter, want de onafgebroken directe pijn is er uit als ik naar boven moet schuifelen. Ik kan in elk geval liggen in bed!
Na heel veel schuiven met kussen en kat en dekens val ik al lezend in slaap, al is het ver na enen. Ik slaap de hele nacht door tot 8 uur. De onafgebroken pijn is weg, maar ik ben zo stijf als een plank! Allebei mijn benen, maar rechts nog het allermeest. Ik heb geen stoel meer nodig om rond te schuifelen. Het zit aan de buitenkant van mijn knie. Dit is te verhelpen. Ooit weer. En hoe en of ik een marathon ga doen over een maand zal ik wel zien. Op karakter vermoed ik. Als ik maar weer kan lopen ben ik blij. Dan doe ik er mijn tijd maar over! Het ergste vind ik eigenlijk niet eens als de Hardman niet zou lukken omdat ik dat fysiek niet haal, maar ik vind het ‘t moeilijkst dat ik een tijd geleden (en niet eens zo heel ver terug) nooit ergens last van had. Dan liep ik gewoon altijd. Elke afstand. Niet vanzelf, maar het lukte altijd. Mijn hoofd had het moeilijker dan mijn benen. En nu takelt het opeens heel hard fysiek af. Daar baal ik van.

Ik “wandel” een stukje met Vincent. Een heel rondje om het park haal ik niet! En over 500m doe ik bijna 11 minuten. Dat deed ik vorige week over een het dubbele….

Maandag 24 juli Fysio geeft antwoord

Ik werk thuis omdat ik niet kan autorijden. Ik kan alweer de trap op en af, treetje voor treetje. Ik zie ontzettend op tegen de fysio, want die gaat vast zeggen dat een marathon over een maand niet kan. Als hij me maar uitlegt wat er aan de hand is! Mijn telefoon heeft een onmogelijk voorstel voor de fysio:

Te voet naar de Televisieweg, waar de fysio zit….. Waarom denk je dat ik daarheen ga, rare bemoeial……

De fysio luistert eerst goed, beweegt dan mijn been in alle hoeken en ik moet AUW zeggen en legt uit:
1. Op dit moment is mijn meniscus geïrriteerd aan mijn rechterknie. Ik ben waarschijnlijk krampachtig gaan lopen door de geïrriteerde peesplaat in mijn linkervoet en daardoor is de meniscus wat verdraaid. Ik heb daarmee doorgerend.
2. Daardoor is het in mijn diepe bilspier verkrampt. Die trekt het hele been mee. Die is lang verkrampt geweest en dat doet veel pijn. Dat is door er kussens onder te leggen op de zaterdagvond wat losgekomen. Nu kan ik dat loshouden met een tennisbal onder mijn billen.
3. De peesplaat links vangt nu weer alles op en ook die irriteert weer wat meer. Daar doen we nog een keer shockwavetherapie voor. Oefening bijven doen.
Terug naar 1- De geïrriteerde meniscus. Niet ernstig, maar lastig. Een paar dagen niet gebruiken om te lopen en zeker niet hardlopen. De schokbelasting bij hardlopen is te groot. Dus ik moet op de crossfit in de sportschool: dat is een apparaat waar je wel de loopbeweging op maakt, maar zonder de schokbelasting buiten. Maar over een week is de kniepijn weer weg. En ondertussen kan fietsen en zwemmen prima.
Tja en dan de hamvraag: kan ik over een maand een marathon lopen?

Of het nu is omdat ik doorren wanneer ik een verkrampte spier heb, of dat hij intussen begrijpt dat ‘nee’ de minste kans maakt wil ik niet weten, maar volgens de fysio kan het! Een marathon is sowieso geen makkie, maar vorige keer in Hamburg was ik wel goed getraind en was het al moeilijk, dus nu kan ik me voorbereiden op heel moeilijk. Dan maar met minder training….. Na het bezoek aan de fysio doet alles pijn en ben ik echt doodmoe, want ik slaap ‘s nachts niet al te best.

Getting things done….
(en ik maak een rekenfout, ik heb vier dagen meer)
Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-20

10 juli – De Noorderplassen West Triatlon – 500m zwemmen/17,5km fietsen/5km “hardlopen”

Ik kan níemand uitleggen hoe onwijs moeilijk het is om te starten aan iets waarvan je wéét dat het niet goed zal aflopen.
Ik was een half uurtje eerder weg van het werk, maar het was alsnog haasten en onrustig ook weer met nederlands herkansing en MW halen. En eten. Mijn voet deed gelukkig geen enkele pijn meer. De hele dag al niet. Daar word ik blij van. Als ik echter op de parkeer-wisselplek even probeer te rennen weet ik het al: geen pijnloze triatlon mogelijk. En dan starten. Gewoon het water in springen en denken: waarom?
Dat vroeg ik me dus de hele tijd af; waarom, hoezo, waar doe ik dit voor? Ik vond er geen reet aan.

Simpel als dat: geen motivatie. Evenmin beenslag. Zelfs overwogen om te stoppen. Kalm de boei om en dan zon tegen. Superlastig. Kan er ook nog wel bij. Ik zag iemand voor me kijken en dacht: dan volg ik jou dus. En toen zat ik al op 500m en was ik er. Trapje op, slippers aan en pijn lijden. Vreselijk. Ik maak geen haast en kan dat ook niet. Haal me nu maar in. Wandelend het wetsuit uit en elke stap gevoelig. Met de fiets naar de streep lopen is zelfs niet leuk. Fietsen dan. Ik wist al dat dat geen probleem is, ook niet na de 160km van gister. Maar ook dan is motivatie een ding. Die zit niet in mijn hoofd. Mijn benen zijn oke.

Oh, horloge pas na 1km op fietsen gezet! En vastgeklikt. Weer geen animo. Weer dat zeurderige waarom-zou-ik. Ik ken dit kunstje. Ik lig en fiets. Period. Ik doe mijn best niet, hoef weer niks. Ik stayer even, maar zelfs daarvoor ontbreekt de wil. Ik doe het niet slecht, maar mijn hoofd is in minuer.

In de wissel zie ik M en Z en even later gaat er een knopje om: ach, laat ik die benen hin werk maar doen en eens even doorpushen. Waarom ook niet? Dat doe ik nog een km of 7. Ik drink ook veel water en ik neem zelfs een gellie! Ik verhoog het tempo flink, al weet ik dat het om niks is. De wissel in en weer kalm aan met sokken en strikken.

Ik ren weg en weet al dat het m niet word. Het doet zeer. Ik ren langs de mensen. Rob zegt: stoppen he, maar dat is geen optie meer. Ik ga nog best hard met 5:45. Na 600m ga ik wandelen. Misschien helpt het? Niet echt. En niet makkelijk tussen alle snelle gasten. Ik denk in punten: wandelen tot een hoek ofzo. De eerste km te hard. Wandelen en rennen wisselen, maar het was echt pijnlijk. In mijn hiel en mijn hoofd. Bewust hoor.

Z vond me wel een held. Ha! Rondje 2 meer wandelen. So be it. Ik leg me er bij neer. Ik voel me dom. Maar is dat zo? Een keuze? Na km 3 (21 min) ga ik joggen. Kleine stapjes, laag tempo. Het ritme verdooft. Heerlijk! GN haalt me in en maant me echt goed op te letten en niet teveel te rennen. Maar het gaat dus een kilometer lang lekker. MW haalt me in. Ik ren een km lang door. En dan ben ik alleen. Laatste. Maar niet de zwakste! Ik drink nog wat en lach een beetje omdat ze me stoer vinden. Ik ren nog. En dan de finish in zicht. Was iedereen maar weg… ik vind rust prima! 35 min over 5km. In het volle zicht onder luide aanmoediging komopAnke ga ik WANDELEN.

Ik heb alle lef van de wereld. Niks te verliezen. Wandelend de finish over. Binnen 1,5uur. Laatste! De pijn valt dan mee. Is er, maar een 3. Maar de pijn is terug. Als laatste “win” ik een rugzak en een bidon, maar sorry- dit moet onbegrijpelijk zijn. TK vraagt meteen: pijn? Lijkt me een prima vraag, maar ik heb niet echt een antwoord. Op dit moment heb ik pijn en voelt het niet goed. Morgen maar weer zien….. Ik schrijf aan Joyce: “Pijn werd minder toen ik laatste was in alle rust hobbelend op een tempo van 6:40 en ik (hardop) tegen mezelf zei dat ik niet dom was, maar sterk. Dat ik kracht in me heb. Dat niemand ín mij kan kijken. Dat ik een doorzetter ben, Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Dat ik een doorzetter ben. Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Tegenover de kerels die 40 fietsen, de dames die 4:30 rennen en tegenover iedereen die gebleven is voor mij en dan gaan wandelen naar de finish. Ja. Ik heb lef. Ik laat me door niemand iets wijsmaken. Maar het dringt niet door bij mij.

11 juli. Fietsen, shockwave en… de rest

Mijn voet deed vanmorgen vreselijk veel pijn (en vannacht nog meer, want toen lag ik er over te piekeren) en de fysio was verbaasd dat ik eigenlijk al een keer pijnvrij was geweest (gister dus echt). De shockwave sloeg nu direct aan. Ik denk dat ie doorheeft dat ik wat meer aankan en we hadden het over fietsen. En de pijn is weer zeer sterk afgenomen. Als ik wegloop is het zelfs even helemaal WEG. Later op de dag niet veel last meer. Helaas voel ik nu alle andere pijntjes (scheenbeen rechts, spierpijntje, rechtervoet doet eigenlijk ook zeer, maar totaal verwaarloosbaar) weer, da’s jammer. Ik hoop dat ik er met 2 weken echt vanaf ben, maar ik weet echt niet of ik dan genoeg loopinhoud heb om over 6 weken een marathon door te komen. De wil is er, maar of ik het kan is de vraag.
Deze oefening op de trap is meer voor mijn achillespees en die op de handdoek is echt voor de peesplaat. Nou, dan doe ik ze wel allebei!

Ik heb een fietstraining staan met een cadansopdracht. Ik heb niet meer zoveel zin in fietsen. Onbegrijpelijk voor mijn fietsminende trainerster. hahaha, nou krijg ik aan het einde van de dag van mijn kind die stage loopt bij mijn trainster én mijn trainster op mijn kop dat ik de training niet goed door had! Tja, dat heb je als moeder die ook een betoog voor Nederlands moet schrijven en de was moet verzorgen en taxi speelt en tussendoor ook nog een beetje wil sporten. En dan doe ik een hoop keer cadans verhogen te weinig en komt het nog slecht uit ook. Net als ik omhoog fiets of met oversteken zit. Ik had slechte zin op de fiets, omdat het druk was en ik baal dat ik weer moet assisteren bij school en die irritante onzekerheid of het op tijd goed komt met mijn voet. Kortom: niet een best fietstochtje en ik was blij dat ik er na een uurtje mee klaar was! (geen idee of het anders langer had geduurd) Aantal foto”s: NUL, want ik ken het wel en ik vind het wel prima zo. En de cadans is alsnog ruk. Net als zondag. Jammerdan.

12 juli Terug naar het hardlopen alsjeblieft…...

Ik moet het proberen…. Joggen. Twee wandelpauzes. Na een kilometer 250m wandelen. Dan tot uit het bos en weer 250m tot 3km vol is. Weinig pijn. Gevoelig. Niet pijnlijk. Wel traag. Mooi licht. Prettig tijdstip. Ruikt lekker.

Alles gaat goed. Stilte. Rust. Kalmte. Gedachten die rondfladderen. Puzzelstukjes die passen. Een glimlach. De geur van een boom. Het geluid van de stappen. Donkere bomen. De volgende bocht. Verwaaide takken. Dankbaarheid. En ook wat zorgen, over een marathon…. Stamperige platvoeten. Dik. Vermoeidheid van de dag. Krachteloos. Moeiteloos. Maar vooral: zowat pijnloos.

13 juli – De pees gaat steeds beter en beter, maar aan sport doe ik niets vandaag. Ik werk!

Dinsdagochtend ietwat stijf even. Overdag eigenlijk geen last. Veel zitten ook. Een 1. Als het herstel zo doorgaat, ben ik blij! Ik kan goed herstellen he?! Hardlopen licht gevoelig. Voelt wel stamperig. Ik kan nog rennen maar niet meer lichtvoetig, gemakkelijk of vanzelf. Na de run beetje gevoelig en geprikkeld. Na de oefening is dat nog meer. Vanmorgen (woensdag) bij het opstaan pijnlijk. Vier. Zorgelijk, maar zo voelt het niet meer echt. Ik ga werken en s middags is de pijn en stijfheid zo goed als weg. s Avonds is de pijn weer echt weg. Herstel kan dus ook snel.

Vrijdag 14 juli 20km infietsen-4hard-2rust-3hard-2rust-allerhardst-2rust-15km uitfietsen, een koppelloopje en zwemmen.

Manuel ging mee. Die fietst normaal harder en ik heb het idee ook minder samen als wel kop-over-kop. Ik zag mijn vriendinnen M en M en die riepen: en je gaat straks ook zwemmen! Ehhh-jaaa, én lopen aub. Op de dijk fietsten we wel saampjes en moest Manuel aanhoren hoe havo4 (weer niet) werkt met herkansingen en verder ging ie áchter me hangen. Beetje 😒 wel, want ik vind dat mijn recht haha. Maar ik doe ook graag mijn eigen ding. Het is mijn training en mijn 4km hard. Ik had weinig data, want de fietscomputer was leeg. Heerlijk! Dus op gevoel. Ik ging erg hard vond ik, de 4 en de 3km. En slapjes in de rust. Alleen lastig met stad/oversteken/stoplichten. De 2km was tegen de wind in en toen kon ik niet harder als ik nu deed! Zit m in de kracht in mijn benen. Doe ik vooral zelf, niet stayeren.

Ik dronk niet zoveel. Wind tegen heb ik Manuel mooi voorgelaten. Ik mocht toch uitfietsen. Het ging me goed af, dit fietsen. Niet vanzelf, maar 50km fietsen (ik moest en zou ze volmaken) vind ik al ‘gewoontjes’. Ik had al de compressiesokken aan. Hoge cadans is een beetje weg. Ik vond hard gaan trouwens wel leuk, ook al is t lastig.

En dan gaan hardlopen. De ‘ouwe’ Ascis aan. Ik had weinig echt last van de voet meer. In het begin voelde ik ‘t. Lang niet zo erg als maandag; gewoon gevoelig. Prima mee te lopen. Ik ging lekker veel onverhard. Door het park, het bos. Tempo was redelijk en na 1km voelde het niet slechter. Ik hobbelde dus verder. Nam wel het verharde pad achterlangs en dan een ommetje. Een gellie op de trap!!! En dan weer onverhard. Ik dacht even het fietspad te nemen, maar onverhard is beter.

Mijn hartslag liep wel wat op. Maar van tijd tot tijd voelde ik zelfs geen pijn meer en kon ik aan andere dingen denken en het loopgevoel weer vinden! 💚. Soms even stappen over de takken en dat is meteen volkomen pijnloos, maar wandelen is niet nodig.

Ik maakte door het park de 5km vol. Blij mee! En het tempo weer ietsje beter. Eenmaal thuis geen pijn, maar later moet ik na lang stilzitten de eerste passen even opstarten. Die zijn dan pijnlijk. Het gellie viel supergoed. En mijn loopcadans is echt prima. Ik voel me juist wel slofferig en stamperig. Hopelijk kunnen we dit nog iets uitbouwen en herstel ik verder zelf. Mijn weegschaal is overigens mega onbetrouwbaar: ik weeg ‘iets’ tussen de 71,1 (graag) en 75,3 (😖), afhankelijk van de plek waar dat ding staat. 🤷🏼‍♀️ ik voel ongeveer 72kilo.

En toen ‘s avonds nog zwemmen, want dat is er gister niet van gekomen. Ik ga met Z. Heerlijk kalm en easy gezwommen. Z houdt me niet bij om achter me te hangen. Als ik rustig ga, gaat het ook nog flink genoeg. Sluisje, richting brug en terug. Ik had last van een uitgroei in mijn nek. Terug zwom ik echt helemaal heerlijk in mijn element met ademhaling 1op3. Heel relaxed. Z was wat later, ik kreeg visite en zij ging nog een rondje extra. Ik kon niet mee helaas.

Blij dat ik weer alledrie de sporten op 1 dag heb gedaan. En van mijn voet geen last of nauwelijks.

15 juli – De KlamerRit

Sorry, ik vond het niks. Een Social Ride met een groep. Ik ben dan ook een beetje met het verkeerde been uit bed gestapt van een nacht te weinig slapen. Niet dat mijn voet echt pijnlijk is ofzo, dat gelukkig niet. Ik ben niet sociaal (haha), niet van de groepsrit, niet van bochtjes en vooral niet van dicht op elkaar fietsen. Ik ben geen held en niet zelfverzekerd genoeg en ik zie te weinig.

Ik ben geen held met fietsen en mis fietsbeheersing. Dan ben ik onzeker dat ik mensen ophou of dat t gevaarlijk is. Ik dwong mezelf wel vaak te drinken en mee te doen. Goeie les.

Uit de wind blijven en dat de ander de route doet is wel een dikke plus. Ik had geen data over snelheid of iets. En dat werkt goed voor me. Ik fietste met Vincent. Op een derde van de groep van zo’n 25 mensen. Deden we lekker spelletjes van wie-heb-ik-in-mijn-hoofd. De route was wel prachtig, echt geweldig. Heerlijke wegen. Meer dan eens dat ik dacht: hier heb ik al gelopen.

Bij Boshuis Drie in Speld, waar ik met Joyce de Ultra liep, stoppen we. Even prettig, maar voor mij is de groep te groot. Ik heb niks met deze mensen. Niks. Dat Vincent daarna valt helpt bij mij helemaal niet. Het is gelukkig niet erg, maar ik laat m even. Ik werd na 65km ook wat vermoeid, maar dan at ik extra een gellie en ik ging de cadans wat hoger zetten.

Ik ontdekte dat ik dus echt wel heel goed ben met heuveltjes! Daar merkte ik dan echt weinig van en dan ging ik moeiteloos inhalen. Nooit gedacht. Het duurvermogen heb ik absoluut. Na 70km werd Vincent ook moe en dat leek me in de groep wat gevaarlijk. Dus we gingen naar achter en hij moest plassen en we vonden het niet erg om het laatste stukje samen te doen vanaf Zeewolde. We hadden wind mee langs het water (dat hielp mee), Vincent kon zich goed voelen omdat hij de route had en we zijn nog even gestopt zodat hij een gel kon eten. We hadden samen weer lol. Zo saampjes zonder groep kwam ik tot rust. Soms is het goed te weten waar je niet goed in bent. Ik ben niet moe van 100km en supertrots op Vincent!! Voor hem is het echt een flink eind. Ik heb nauwelijks last van de voet gelukkig. Eigenlijk zo weinig dat allebei de benen en voeten nu pijn doen. Ik heb veel gellies gegeten. En ik heb voldoende gedronken. Cadansje matig. Ik denk dat ik voortaan alle social rides aan me voorbij laat gaan. Ondanks een lekker tempo en dat ze me uit de wind houden.

16 juli – fietsen en 10 kilometer hardlopen koppelen!

Vincents fiets heeft wel geleden van de val en is even buiten dienst. Mocht hij op mijn tijdritfiets.

Ik stap moeiteloos op mijn racefiets. Geen enkele last van de rit van gister. Nu wel meer wind. Het zou een kort tochtje zijn. Trekweg op wind mee gaat Vincent er vandoor. Ik vind het enger dan hij 😆. Daarna door het bos hij voor me weer terug. Gaat ie zich lief inhouden… maar ik draai een hoge cadans en ga lekker. De stad door is altijd gedoe en vertraagd zwaar het gemiddelde tempo.

Geen pijn. Dat is het eerste wat ik denk na 200m. En na 600m nog steeds niet.

Na een km jubel ik! Ik voel het amper. Dus niet wandelen en veel onverhard pakken. Lekker tempo, ademhaling kalm en het gevoel is er weer bij. Blij ei!

Stukje verhard ook prima en km 2 ietsje sneller. Nog altijd helemaal perfect. Km 3 nog iets sneller dan maar. Zit ik al op 6:03! Het zijn slechts seconden, maar het voelt zoooooo goed! Na 3,5km voelt het opeens echt weer als vanouds. Mooi basistempo, goed in het gevoel en nauwelijks een reactie. Ik kan echt een beetje aanzetten en dat lukt in km 5 in het park zelfs prima. Maar dan gaat de pees wel wat aandacht vragen. Ik loop 5km in 30:20 en ben blij.

Maar de gevoeligheid zet wel door. Km 6 vertraag ik en door het bos is nu wel gevoelig. Niet pijnlijk. Na 6km ga ik wandelen op het bospad. Dan meteen geen last, maar wel als ik weer begin. Ik neem het trapje om en km 7 gaat traag. Ik moet ook schijten. Na 7,5km de bosjes in. Geen krokodillen 🐊 meer, wel veel muggen 🦟. Haal ik 10km voor de badge? Ja! Ik blijf geloof ik anderhalve km rennen, zeker tussen 8 en 9. Maar het tempo en het gemak is helaas weg. Pees trekt. Ik wandel nog een stukje na 9km in het park en wil graag een gemiddeld tempo van 6:30 behouden. Stukje door de straat nog een keer wandelen voor de peesplaat. Ik ben onwijs blij dat ik t heb gedaan en gehaald! Tempo 6:26 en met 💩 pauze 6:45. Vind ik goed genoeg!! Mijn conditie is top, mijn pees weer minder fijn (3) maar die kan aan het werk om te herstellen, maar onafgebroken moeiteloos 10km lopen vinden de spieren wel lastig. Pfoe, nog 6 weken en dan dit keer 4.

17 juli. SPIERPIJN!!!!!

Ik heb heel veel spierpijn in mijn rechterbeen.

Spierpijn!!!!!!!!
Mijn rechterbeen en knie deden zeeeeeer.
Toch anders dan een pees.
Vreselijk. Ik heb nooit spierpijn.
Gister te lang gewacht met douchen?
Teveel andere spieren gebruikt bij het lopen?
Verkeerd gelegen?

In tegenstelling tot andere doorzetters die door hun ‘ziekte’ vanuit bed moeten werken, maar wel 4km kunnen zwemmen (?) vroeg mijn ouwe lijf om rust vandaag. Onrustige werkdag. Huishoudelijke klussen. Thuis bijpraten. Een rommelig en overvol schema voor de komende weken. Mijn lijf vroeg vooral niet om fietsen of sporten. 

VEERTIG NACHTJES SLAPEN NOG MAAR!!!!
Dan doe ik de Hardman. ANYWAY.

Toch maar gewandeld met de collega’s en met Rob in de avond en dat hielp tegen de spierpijn
De voet is licht geveolig. Maar da’s logisch als de rest pijnlijk is. Dan voelt het niet zo erg.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-19

27 juni – fietsen en een koppelwandeling

De pijn in de voet was bijna weg vanmorgen. Na de shockwave herstelt het als een malle verder. Ik denk dat ik/mijn lijf daar wel goed in is: snel herstellen. Heel diep kunnen gaan en heel snel weer op adem zijn. Het geeft me nu veel rust om even weinig te (kunnen) sporten. Ik verveel me bijna! 😊 dus als het huis schoon is en de blog bijgewerkt maar even rustig fietsen. Mijn lijf voelt nog vermoeid en ik vergeet de wind te bekijken zodat ik tegen de wind in moet ploeteren over de dijk, maar ik vind het ook fijn om weer te trappen en me nergens iets van aan te trekken. Dan ga ik sloom- so what. Ik luister muziek en kijk om me heen. Op de weg terug pik ik de dijk wind mee ook nog mooi mee. Stukken makkelijker.

Ik drink behoorlijk veel. Ik fiets toch lekker een uurtje weg en daarna ga ik wandelen met Rob, Vincent en Manuel. Mijn hiel is dan gevoeliger, maar niet extreem pijnlijk. Was het vanmorgen echt een 0-1, na de wandeling van 3km is het een drietje. Dit weer bevalt mij stukken beter en ik eet ook meer. Ik geef er gewoon een beetje aan toe met mate als ik zin heb in iets lekkers. Deze week rommel ik het schema door met wat er kan aan zwemmen en fietsen. Hopelijk in het weekend een klein stukje lopen testen, maar dan moet het twee dagen overdag pijnvrij zijn. (Van mezelf)

28 juni
Vanmorgen nauwelijks pijn. En dat bleef de hele dag eigenlijk zo. Soms een 1, maar vaak ook nul. Ik voel zelfs mijn andere voet nu ook! Na het wandelen geen extra last, wel even na de oefening.

29 juni Zwemmen en fietsen

M is herintreder triatlon en ik heb haar op de NPW triatlon gewezen. Ze heeft in tijden niet buiten gezwommen. Dus we gaan saampjes naar de Kapitein.

Pak aan en we mogen van de kapitein door het poortje. Water is lekker en ik doe niet al te veel moeite. Ik blijf bij M in de buurt. Tot de boei. Ik navigeer prima. We gaan nog een boei verder en ik ga een stukje om. Weer even polsen en stil liggen. Dan terug naar de eerste groene boei. Vanaf daar in 1 ruk terug. Ik ga best lekker, maar adem alleen rechts. Bij het trapje wisselen we van drijfboei en dan ga ik onafgebroken de 500m nog op en neer alleen. Heerlijk.

Even wat meer inspanning! Niet dat ik veel harder ga, maar met een tijd onder de 11 minuten ben ik tevreden. 1500m gezwommen en alles keurig op tijd en volgens de planning.

De dag volgens de hiel en peesplaat:

Na een slechtere nacht wat meer last bij het opstaan. 2. Mijn hele linkerbeen is stijf, ook mijn kuit.
Niet super heftig, maar tot miin teleurstelling ook nog niet pijnvrij.
Het trekt weg. Rond de oefening nog een 1.
Na het fietsen 1/2 en dan is het 1 keer bij het opstaan weer erger en later opeens weer weg.
Na het eten 1.
Wandelen gaat prima, heel erg licht gevoelig & na 3km is het weg.

En dan nog fietsen. Geen zin. Beetje regen. Geen doel. Alleen maar fietsen. Conditie behouden. Buiten zijn. Ierland-weer. Met Vincent mee naar de atletiekbaan (hij moest speerwerpen) en dan alleen verder door de drukke stad tegen de wind in. Zonder muziek bevalt mij eigenlijk beter. 1000 gedachten: twijfels, dromen, herinneringen, emoties. Ik neem het ommetje langs de PolderLove&Garden om nog meer schooldrukte te vermijden. Tegen de wind in. Ik begin jaloers te worden op de hardlopers. Ik wil ook weer…. Op de dijk heb ik de wind mee, kan in liggen, is er niemand anders en ga ik hard. Daar geniet ik van! De brug bin het Bloq staat open. Van die dingen… dat wist ik van tevorem. Kan ik drinken en luisteren naar de geluiden. En dan lekker verder naar huis en 30km volmaken. Soort van afgestreept. Ik ben gestopt met delen op strava en dat voelt als een soort bevrijding. Ik ben moe vandaag, (slecht geslapen) en hungry. Time of the month. Ik ben ook wat prikkelbaar.

Om mijn persoonlijke triatlon vandaag af te maken ga ik lekker met Rob samen nog wandelen! Even langs de ah voor brood en dan samen met Rob bijkletsen. Hij een leuke nieuwe werkuitdaging, ik geïrriteerd door die andere ‘geweldige’ mensen die veel te veel kosten voor de maatschappij. Mijn voet is heel heel licht gevoelig, maar mijn andere kuit/knie trekt meer. Ik hoop dat cranio helpt. Want het is toch gek: jarenlang lopen zonder pijntjes en nu…
Na het wandelen lang op de bank gezeten en bij het opstaan:
Pijn weg

30 juni Berichten vanuit de hiel

Vanmorgen toen ik opstond, deed de bal van mijn voet meer pijn dan de hiel. En de kuit stijf. Een 2/3. Hopelios! Maar…. Het is er snel weer uit!! Terug naar een 2. Ik vind 2 dingen uit:

  • in 2014 begon ik 2 weken voor de blessure ook met een nieuw eetpatroon!
  • holisme over hielspoor en voetblessures:
    https://blikopbeneden-leeuwen.nl/nieuws/holistic-flow-geeft-holistische-uitleg-over-hielspoor en
    https://leonvanrijswijk.nl/welke-emotionele-betekenis-past-bij-mijn-ziekte-patroon/
    Gezien de gemoedstoestand voordat de blessure optrad, maakt dit veel duidelijk! Dan gaat de cranio as maandag(avond) goed helpen. En ik bedenk maar vast waar ik wel trots op kan zijn…
    De last neemt merkbaar af. Meer dan eens sta ik zonder pijn op om thee te halen. Ik neem ook de telefoon aan en dat leer ik ook wel! Beetjes zelfvertrouwen. Terug naar een 1.
    Wandelen met de collega’s en dat voel ik slechts een beetje, net zoveel als mijn andere hiel en scheenbeen.
    In de loop van de middag VERDWIJNT de pijn!!!! Het is bijna een rare gewaarwording om opeens geen pijn meer te hebben! Mag ik al hardlopen?? Mentaal wordt het nu zwaarder om niet te rennen, maar het werk houdt me kalm en afgeleid. In de auto op de weg terug doet mijn peesplaat opeens heel veel pijn en trekt en tintelt het er doorheen en dan lijkt het over en uit, maar ik voel het niet meer als ik uitstap. Ik ben voorzichtig en doe nog een keer netjes de oefening. Maar het is echt nog hooguit een 1. Nu geduld oefenen. En ik hoop echt dat het morgen/overmorgen voorgoed weer weg of helemaal op z’n retour is. Vandaag verder geen sport, ik word er nog goed in 😩

1 juli Een triatlon voor Vincent en zelf weer eens naar het zwembad!

Maar eerst een update vanuit de voet: Vanmorgen toen ik opstond, was het weer iets erger dan gisteren. een 2tje of een 3tje. Dan naar de triatlon van Vincent en heel veel op en neer lopen op de hardloopschoenen (de zwarte ascis). Dat is op zijn best gezegd gevoelig. Doorheen te lopen, maar het wordt er niet beter op. Na de triatlon en zo’n 10000 stappen zijn we terug op een 4, met het balen erbij een 5. Want ik begin wel wanhopig te worden of dit nog op tijd goed komt. Ik ga met pijn elke stap naar het zwembad, maar daar komt mijn voet los en voelt het weer goed met mij, dus ik ga met een 1 naar huis. Eigenlijk niks meer, want ik voel alsof ik op kussentjes loop! Ik wandel echt blij naar de AH, maar daarna is het weer ietsje meer, een 1. Het is erg, erg wisselend en dat is hartstikke lastig! Maar mij maak je niet meer wijs, dat het lopen of hardlopen dit verergert. Er is meer: gebrek aan trots en tevredenheid en iets met voeding. Ik snoep vandaag wat meer en eet witbrood. Soms moet dat een dagje…. Maar mijn gedachten zitten wel erg dwars!


Zwemmen in het zwembad
Baan 2 voor mezelf alleen.
Eindelijk weer een keer het zwembad. Ik was er zelfs even gespannen voor: kan ik het nog wel…
Gelet op ‘torpedo zijn’, rust en in de kalme banen op techniek en insteek.
300m inzwemmen met 8je
6×100 heel, armen, benen, wissel, armen, heel
4×100 met 25school als rust (dus lekker onafgebroken) 25 rustig, 25 hard elke keer afwisselen.
100school&100rug
6×75 start met uitdrijven, waterstart, 50m voluit, 25 rustig met 8je
Uitzwemmen 150 of 200? met keerpunt! Ging op 1 keer na telkens uitstekend.

Dit, zwemmen, zelfvertrouwen in de baan kweken, is goed voor de voet. Losmaken die pees. Was het voor het zwemmen pijnlijk, na het zwemmen was het weg! Hm. 🤔 ja, ik heb een tijdlang niet gezwommen in het chloor. Ik had wel een beetje kuitkramp-neigingen.
Maar ik heb tijden gezien waar ik heel blij van word! Ik ga dit nog beheersen…. Of erger: leuk vinden 🤪🤨 ik vond de oefeningen ook leuk. Jammer dat de hartslagmeter het nu niet meer doet. 😞

2 juli – Fietsen met tempoblokken en het eerste stuk met Vincent

Vincent ging mee uitfietsen met mijn hoge wielen. Vond ie helemaal te gek. Eerst door de stad tegen de wind in. Beetje kletsen en ik me zorgen maken en piekeren over de peesplaat. Ik stayer lekker achter ‘m. We nemen de wat langere route langs het kunstwerk en daar hebben we zwaar wind tegen. Op de dijk wind mee. Stilte & snelheid. Geweldig. Ik vind het ook leuk. Net als we moeten oversteken gaan mijn tien minuten hogere hartslag in. Lastig omdat te redden en zo samen met de wind durf ik niet te liggen!

Vincent keert om bij de eerste parkeerplaats om wind tegen ook te voelen. Ik ga door. 5 min rust gaat ook hard. Dan ga ik 10 minuten liggen na de tweede parkeerplaats en pushen. Ik ben er zelfs even misselijk van! Ik ga keihard, maar de 50 haal ik gewoon niet, te weinig kracht in mijn benen. De Knardijk is eng met de zijwind, maar ik neem Vincents lach mee. Ook dat gaat nog best hard, maar 30 lijkt dan rustig opeens. En dan nog een keer tien minuten pushen verder de Knardijk af. Liggen vind ik dan niks. Dat doe ik in de laatste 5 minuten rust tot de Vogelweg. Het gaat zo hard dat ik wel verder moet, anders ben ik te snel thuis! 31,1 gemiddeld. De Vogelweg op is liggen, lawaai, wind tegen (die lijkt wat afgenomen) en doorzetten. Lang doorzetten. Heel lang. Het gaat niet eens slecht, maar het gemiddelde daalt wel! De Grote trap op en ik haal 60km in 2 uur. Is Anke blij mee! Gelukkig is het nu overal rustig, op een overstekende koe in de verte na. En ik kijk een adelaat of uil aan. Gaaf. Dan stukje Ibisweg. Liggen, pushen en de opdracht is klaar. Ik vind het laatste pad nog het zwaarst! In Almere zie ik een ttaumaheli en de ambulance stopt en ik maak me zorgen om Vincent en hoop dat ie thuis is! Gelukkig wel. Mijn gemiddelde is op 29,5 blijven steken. Cadans 79 en topsnelheid 48,9. En de bidon leeg!! Zomaar op een zondagavond. Ik neem gelijk chocomelkdrank en een koekje. Niet meer hardlopen helaas.

4 juli – Fietsen met M en V voor de NPW triatlon + extraatje

Ik had M beloofd te gaan fietsen en haar de route van de NPW te laten zien. Vincent moest 60-90km fietsen volgens schema, maar toen we een route hadden van 60km bleek het 60minuten te zijn. Haha. Ik wilde toch al meer en wind mee op de dijk dus ik zou achter het rondje Noorderplas ook Oostvaardersplassen plakken. Maar eerst rustig door de stad met wind tegen. Ik vond het rommelig. Gelukkig fietste V lekker met M. Bij de npw-wissel even gestopt. Dan vol wind tegen op de weg! Windkracht 4. Not easy, wel ‘mijn ding’. Buffelen. Daarna tot de rotonde ging M even los. Ik dronk veel voor mijn doen. Dan terug en V ging vooruit zijn versnellingen doen en ik stopte ff voor een plas. Wind mee solo was lekker. Nog een stoppie en toen reden we anderhalf keer het renparkoers.

Ik voel de hiel voortdurend en zeurderig: alsof het wil zeggen: lukt je lekker toch niet…. Dan de dijk op en los! De rust is dan fijn. Ik achter V+M. Mooi hier.

En het schiet lekker op! Grappig genoeg gaat M mee en Vincent terug naar huis. Maar wij kunnen even kletsen en ze vraagt goed door over de cranio, waardoor ik wel ‘t één en ander móét bekennen. De Knardijk is lastiger. Om te kletsen en te fietsen tegelijk, maar het gaat nog prima! Drinken. Na de sluizen gaan we het bos door. M gaat voor en dat hou ik wel bij. Na de Praambult trek ik ons en hou ‘m rond de 28 liggend! M pakt m weer over, maar ik heb steeds minder zin meer. Ik krijg ook krampen. Zou fijn zijn, maar nu voelt het én in mijn voet én in mijn ‘buik’. Bidon leeg. We rijden om via het sluisje. Het worden 60km en ik vind het wel goed! Toch mooi 26,5 met deze wind. De cadans en ik was vandaag totaal niet in sync. Ploeteren als vroeger. Ik vreet ook de koekjes ala vanouds. De kramp zet niet door, de pijn in de linkerhiel wel.

4 juli – Eerst HIEL-verslag en daarna lekker zwemmen met onverwacht gevolg!

Vanmorgen was het linkerbeen wat stijf. De peesplaat nog heel weinig. een 1 op schaal 1-10. Door naar de fysio voor shockwave. Hij vindt het logisch dat het nog niet weg is, ik niet! Shockwave is maar even gevoelig op een paar plekjes en hij zet m iets harder. Als je kotsend een marathon loopt urenlang, zijn deze 5 minuten niks. Ik kijk naar de nummers in spiegelbeeld. De pijn verdwijnt niet echt. Minder dan bij cranio gister. Hij heeft het over de oefening, die mag ik doen met gewicht in een rugzakje. En dan zegt hij dat er 5 à 6 behandelingen minstens nodig zijn. En nee, hardlopen is dan niet verstandig. Ik mag het op een loopband proberen omdat ik dan meer op de voor voet landt als ik de loopbeweging mis. 😳 what the fuck: ik mis het bos, het hardlopen, rust en afstanden, geen tyfustering loopband! Hij zegt erbij dat hij advies geeft he, ik moet het zelf weten verder. Gast!! Ik ben een triatleet die de triatlon van d’r leven gaat doen en ik kan niet over 4 weken weer een beetje gaan opbouwen!!! Hopeloos ontmoedigd ga ik weer naar huis met een pijnlijke hiel en weinig vertrouwen. Ik heb in 2019, 2020, 2021 en 2022 veel meer gerend, getraind, gesport en nu opeens ligt alles aan 1 peesje, dat ik niet meer kan?! Nee, het is ALLES. Andere baan, stress, voeding, zelfvertrouwen, doordrammen…. Dat pakt cranio aan: alles bij elkaar en fysio 1 plek. En die ene plek blijft zeuren. De hele dag. Meer dan gister. Terug op een 3.
Maar bij de oefening van de cranio begint de middelste teen een soort stroomstootjes af te geven en dát doet pas pijn! Gelukkig niet elke keer, maar gevoelig genoeg. Alsof er shockwave is. Ik masseer de teen los. Nu is de hele voet gevoelig 😣 maar dat voelt toch beter, logischer.

W die we vorige maand tegenkwamen bij de Reigersplas vroeg of ik mee ging zwemmen. Ja. Maar Vincent moet mee voor het autorijden. Stom, maar mag hij iets doen voor mij. Op het strand wachten. Hij wil niet zwemmen, is moe. Het water is koud! Veel kouder dan de vorige keer! Ik start lekker en ben zo bij de steiger (360m ong en 1:54). Dan richting de brug. Ik ben 1x van het patje voor wat betreft de koers en kijk even rond. Verder 1op3 en uitademen. Ik hoef niet onder de brug. (869m in 2:00) dan in 1 keer terug. Volledig in kalmte modus. 1op3, ademhaling, lange slagen, relaxed. Een training. Helemaal in mijn element en ik gebruik zelfs mijn benen wat. Beetje kramp een paar seconden, maar het voelt superlekker! Nog een stopje en dan de laatste 200m. Ik maak 1700 vol. Heerlijk gezwommen. Was echt relaxed en fijn. In een lege plas op ons 2 na.

En dan – na het zwemmen- ineens loop ik terug over het strand en ik roep: Vincent, ik voel geen pijn!! Is het de kou? Effect van de shockwave uren later? Of heb in iets losgemaakt in het water? Heb ik hier zelfvertrouwen gehaald omdat het lekker ging? Grappig, want de basis ligt hier ook volgens mij, toen we hier weken terug zwommen. Het blijft weg. De rest van de avond. Ook in de douche is het weg. Wonderlijk. Daar word ik dus echt blij van. Hopelijk is er nu iets doorbroken. Nu nog ongesteld worden. Als ik naar bed doet mijn linkerbovenbeen echt veel pijn en zit de kramp er in.

5 juli – Een flinke wandeling langs de stormschade in het Vaartsluisbos

Na een dagje storm buiten&werkdrukte binnnen is het heerlijk om weer eens te gaan wandelen als Vincent op de baan traint. Mijn voet doet nog nauwelijks pijn. Zo weinig! Maar nog niet hardlopen, niet te vroeg juichen. Ik ben elke keer toch weer bang dat het mis is als ik opsta om thee te halen if naar de wc te gaan en dan ben ik er en denk ik: jee, weer geen pijn! Dus wandelen op de zwarte asics is best een gokje. Maar we kletsen weer eens bij (over Vincent en over het werk en containers). Mijn voet is iets gevoelig, maar het trekt weg.

De stormschade is mooi om te zien. Beetje indrukwekkend. De pijn in de hiel is eigenlijk wel weg, maar nu doet de bal van de voet pijn en wel bij élke voet. 🙄 maar niet erger dan de hiel was. Ik sprak de diëtiste en zij vind mijn afvallen niet wchrikbarend en ook wat ik eet is in orde. Maar niet wat ik om de trainingen heen at! Jammer dat we niet kunnen meten op haar weegschaal (die van mijn flipperde er vandaag een halve kilo bij 😣) of een vetmeting kunnen doen. Maar ik ben goed bezig en probeer positief te denken en te geloven dat ik ‘t wel kan. Vlak voor de Frysman had ik ook een nare cyste… en ik heb een bak ervaring en loopinhoud en geen snelheidsdoel. Fijn dat we alweer zo 6,5km kunnen wegstappen.

6 juli Een koppeltraining met fietsen en wandelen

Eerst de hiel-berichten van de dag: Vanmorgen dus echt pijnvrij!!
Een heel klein beetje stijf, maar de bal van de voet doet nog het meeste pijn en daar zit een wondje.
Ik ga naar kranig/fysio en ze maakt de voet goed los. Echt goed. En dan moet het nog even wegtrekken, maar de pijn is er uit!!!!
En komt ook niet terug. Soms even een stapje lichte stijfheid na langer zitten, maar het mag geen naam meer hebben. En daar word ik me een partij blij van!! Ook tijdens de wandeling nul komma niks last en daarna ook nauwelijks.
Ik durf nog niet te hardlopen. Gek genoeg kan ik nu ook nog wel een dagje wachten. Of liever twee…. Maar ik wil de npw triatlon wel doen eigenlijk maandag. Dan maar half wandelend!!

Maar ik moet in vorm blijven, dus ik ga maar weer fietsen! Verkeerde schoenen aan! Ja, het zijn hele fijne schoenen en ja, met de goede zooltjes erin, maar vastklikken ging al zo lastig. Ja hoor, de verkeerde plaatjes. Geen zin om terug te gaan. Accepteren maar en misschien wel goed, een flexibele voet.

Ik ga op en neer rijden. Liggend op de brede wegen. Ik heb verder niks aan data of muziek. Gewoon fietsen en alle anderen maar geweldig laten zijn. Ik heb mijn eigen struggles en mijn cadans zal wel tegenvallen straks. Ook goed! Grote Trap terug en dan de Doddaarsweg weer liggend (behalve langs de tractor). Daar beginnen de buikkrampen. Kan er ook wel bij en vind ik eerder fijn dan erg. Vogelweg en dan weer terug tegen de wind in. Alles is best. Ik hoef niet veel, ver, lang. Terug door het bos en ik stayer heerlijk achter een man aan. Ik bedenk dat ik wel kan wandelen als koppeltraining. Ook goed voor Rob! Nog geeneens 40km, geen 27 gemiddeld en een cadans van 75. So be it. Fijn dat ik me niet hoef te verantwoorden op strava: zo heb ik dat dus ervaren altijd.
En daarna nodig ik de mannen uit om mee te wandelen op deze mooie avond. Met zijn drietjes gaan we dus. Mijn 4,2km rondje. Ging ik toch onderuit!!!!!! Fiks gevallen!!!!! Tak waar Vincent en ik tegelijk overheen probeerden te stappen terwijl ik mijn telefoon vast had. Tak omhoog, Anke omlaag. Wondje op mijn rechterhand en linkerknie heeft ‘n tikkie gehad. Vincent voelde zich onnodig schuldig. Dit gaat ook over! Verder nergens last van 🥳 aan hiel of zo.

7 juli – Joggen en wandelen – hoe blij kan je zijn?!

Vanmorgen weinig last meer van de linkerhiel. Het is ietwat stijfjes, maar verre van pijnlijk. Leeglopen is lastiger. Wandelen en lopen gaat echt prima. Supertrainster Annemarie haalt alle druk weg voor wat betreft wedstrijden en het wordt simpelweg trainen voor het plezier en voor Ierland. Is even slikken, en daarna geeft het complete rust. Dus ik moet wel rennen nu! Bij tijd en wijle doet het opeens uit het niks even zeer en krast en tintelt de hele pees lijkt wel. Ik doe het rollertje in de middag op het werk. Ik warm de pezen op met de oefening vlak voor het hardlopen uit. De trapoefening helpt mij echt erg goed. En dan hardlopen. Of iets met nieuwe hardloopschoenen aan en hardloopkleertjes…. Ik verheugde me er op en was er bang voor tegelijk. Wat als het verergert? Of als ik het niet meer kan? Of als het te heet is? Natuurlijk wil ik vandaag 4,2km rennen met stukken wandelen erin. Als het maar lukt, dan doe ik de npw triatlon nog en daarna is de volgende wedstrijd de Hardman. Het ging. Ja, de hiel is gevoelig, maar niet pijnlijk. De schoenen zijn fijn.

Ik weet nog hoe t moet! Maar dan heel rustig aan. Het doet me niets. Ik ren. En dat is het belangrijkst. Langs de tak en de kikkers. Ik blijf niet alles rennen. Ik denk tot de hoek. Nee, de volgende hoek. De gevoeligheid neemt af. Na 1 mijl en de verre hoek ga ik wandelen. Het bos met alle afgerukte takken en vol groene bladeren ruikt zoooo heerlijk! Dat was ik vergeten, de geuren. De beleving is zeker terug.

Ik stap lekker door en dat voelt helemaal goed. Tot de volgende verre hoek en de bocht met de afslag. Net geen km. Weer rennen. Of joggen. Kleine pasjes en grijnzend denken aan hoe mensen bij de npw zullen reageren, maar hoe sterk wandelen kan zijn. Nu ren ik lekker. Zelfs de gevoeligheid wijkt. Toch ben ik het soepele rennen een beetje ontwent. Maar doorzetten kan ik nog prima en ik maak me totaal niet druk over een plus-7 tijd. Ik ren de 4,2km vol en dan is de hiel s avonds gevoeliger. Maar niet in rust en niet die wanhopige pijn. Intussen loop ik leeg, dus misschien helpt dat ook om weer wat ruimte te krijgen. Nu de rondjes uitbouwen. Ik voel me gemotiveerd om een hele ronde te rennen en dan 2 of 3 en zo tot 8 hier thuis. Dan red ik er tien in Ierland!

8 juli – een triatlon voor Vincent in Vathorst in de hitte en veel stappen zetten. Groot respect voor hem!

Maar zwemmen lukt mij vandaag niet, hardlopen ook niet nog een keer en fietsen ga ik morgen heel veel doen. Het is dan ook bloedjeheet buiten. Stikheet. Dat combineert slecht met leeglopen. Dus ik sla over. Mijn hiel is weer iets gevoeliger en ‘s morgens heel stijf. De stappen doen iets meer pijn, maar verre van hinderlijk en ik ben blij dat ik weer iets kon rennen gisteren en dat ik kan uitkijken naar meer.

9 juli Het rondje MARKERMEER!

Eindelijk heb ik m ook gefietst, het rondje Markermeer! Ik heb een tijd terug aan ZGvG gevraagd of ze een keer mee wilde en vandaag kwam het uit. Z vertrekt altijd vroeg en dat was nu eigenlijk wel lekker. Kwart voor 7 al op pad… In de eerste bocht waren we elkaar even kwijt, maar verder ging alles top! Voor de hitte en de drukte uit. Superfijn!! We kletsten. Over trainingen en trainers en dipjes en werk. De Almeerse dijken waren we snel af. Zand bij Duin was 👎🏼 en dan de brug over. Door naar Muiden. Overal nog stil. Op de dijk richting Amsterdam werd het wel drukker met lopers en fietsers en vooral veel 🐑 🐑! Op de fietssnelweg ging het tempo erin. Ik ontdekte dat Z dit rondje ook nog nooit had gedaan. Haha. Zelfs haar trainer had het nog nooit gedaan. En ik maar denken dat iedereen 2 keer per jaar deze ronde fietst!

Dan door de polder. Uitmuntend. Zo goed als windstil, nieuwe paden, dorpjes en super Hollands. Ik heb mijn hart verpand aan Zuiderwoude. Echt genieten. In Monnickendam komen we door de festiviteiten van Slag op Zuiderzee die nog stil zijn. Het is precies 9 uur en de klok slaat. Fantastisch.

Ik geniet heel erg. Dan de lange weg naar Hoorn. Saai en de wind trekt aan. Ik kan dat prima: liggen en drammen. Ik neem het voortouw. Ik drink voldoende. De ontwortelde bomen zijn indrukwekkend.

Hoorn door is lollig, gek om de weg te weten. Dan de dijken op naar Enhuizen. Ik was hier dus pas nog voor Ironman! Het is druk door een tourtocht. Ietwat hinderlijk, die grote groepen. Ik kwebbel tegen Z over de Hardman. We zetten door tot Enkhuizen en net op de dijk doen we een stop om bij te vullen.

100km in da pocket. Ik heb ontdekt dat de fietscomputer niet mee liep en ik ben laat (pas na 2 uur) aan gellies begonnen, maar ze werken superduper. Ik zit in mijn element! De Markermeerdijk is gaaf. Wind mee, hoog tempo en gezelligheid. Z is een toppert hoor! Respect. In de sluis ligt een grote containerboot. Dan ‘alleen nog maar’ de Oostvaardersdijk af. Ook daar is het tempo hoog. Z heeft het iets zwaarder, ikke niks eigenlijk. Veel drinken en gellies, alles onder controle, geen trek, geen irritaties, nergens last van. Ik wil 160km halen voor de fietsbadge. Dus we gaan nog ff door via de gevangenis. Ik haal 150 in 5,5 uur. Keurig dus. En dan moet Z nog langer! Ik las 5.5 als vijf en een half uur, maar zij bedoelt 5 uur en 50 minuten. We fietsen nog een stuk erbij en dan langs en om mijn huis en ik ben blij!!

Het is ook nog niet laat en de rest van de middag is er nog. Ik tik m thuis af op 160, moeten het er 160,9 (komma negen) zijn voor de 100 mile. 😂😂 Ik lach er om. Thuis snel eten en ik ben niet echt moe! Wél écht blij en trots (!!) en tevreden en happy. En daardoor lijkt de voet helemaal bij te trekken. Ook omdat Vincent nog een voldoende krijgt en daarmee zeker over gaat. Pak van m’n hart!

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023 – 16A

Ik was een paar dagen vergeten! Niet gek dan dat je daar geblesseerd van raakt, hahaha. Nee hoor, ik moet waarschijnlijk wennen aan een nieuw ritme. Zet ik ze er snel even tussen!

9 juni – intervallen met Vincent op de Hogering!
Ik was moe van een dag werken en hitte en 🩸 en zon. Op het einde van de dag dan maar, om 21:15, als het niet meer zo heet is. Het is kort gelukkig. Vincent gaat mee. Ik hobbel maar wat. 18 minuten kalm aan inlopen. Ik stel de Hogering voor en Vincent vindt dat geweldig.

De zon maakt het nog mooier.

Ik doe de 200tjes op tempo , maar niet met heel veel inspanning. Ik haal de hoge hartslag niet! Nu dat weer…. Vincent is echt zo blij als een kind dat ie op die enorme weg mag rennen. Ik wandel in de rust en kijk veel. Netjes 8keer versneld zonder echt mijn uiterste best te doen. Te dik en te warm voor dat soort zaken. Rustig happy terug gehobbeld.

10 juni – Rondje Oostvaardersplassen met 3 keer de cadans omhoog

Niet echt mijn dag: weinig geslapen, ik stroom leeg, ik drink 3 bidons leeg, het is bloedheet, ik ben streng met eten en ik buig me maar weer over geschiedenis met Vincent. Ik val bijna in slaap op de bank, maar ‘moet’ fietsen. Een rondje ovp solo met muziek, want tja, wie wil er nu met mij mee? Ik ga gewoon fietsen en denk dat 1,5 uur zat is met de warmte en hoe ik me voel. Dus ik neem 1 bidon mee. Het is rustig, ik hou de cadans hoog en het gaat lekker. Ik voel me uiteraard niet goed genoeg, maar het gaat oké. Op de dijk zie ik prachtig een zee-arend en ik ga plassen onderweg. Ik besluit verder te gaan nu ik toch onderweg ben. Ik moest immers 2 uur. Ik kom ook een kip tegen. Ik ga weer ‘s door de wijk. En dan langs het water.

Ik moest de cadans verhogen, maar ik weet niet meer hoe lang of hoe vaak. Ik verzin zelf dat ik drie liedjes lang de cadans verhoog. Whiskey in the jar, Caroline en The Stolen Child. Boven de 90 proberen. Geinig concept: je kan pech hebben met de nummers. Ik maak 50km en ongeveer 2 uur vol. Beetje last van rechter scheenbeen, van voetzolen, maar vooral van mezelf en mijn lage zelfvertrouwen.

11 juni – Sprint Race Zandvoort

Ik zag het meest op tegen de drukte voorafgaand aan de wedstrijd. Maar we reden zo door naar het Circuit en alle onrust viel mee! Het was behoorlijk relaxed. Ik had al veel gedronken en geplast en me goed ingesmeerd. T2 inrichten ging wel snel. Ik had alles goed uitgedacht met vocht en schone voeten. Uiteindelijk hadden we dus lekker veel tijd.

Alleen het wandelen naar T1 toe duurde een halve eeuwigheid voor mijn gevoel. En dat was warm sjokken over de boulevard met fiets. Spullen wegzetten (en weer goed denken) en toen schrik door een ambulance. De uitleg en dan over het strand lopen naar het startpunt.

Ik was niet echt gestresst. Verre van eigenlijk. Even inzwemmen en dan gaan. Het was drukte bij het zwemmen, maar ik zwom echt heerlijk! Alleen rechts ademen was lastig. Weinig golven (in vergelijking met de Frysman 😂) en veel op en langs mensen zwemmen. Heerlijk geconsolideerd denken: ik zwem in de zee! Het ging me veel te snel voorbij. De strandopgang was erg zwaar, rustig aan doen. Naar Vincent zwaaien. In de wissel nam ik het verlies: voeten spoelen, opruimen en denken. Fietsen was naar beneden wel eng en dan het circuit op. Ik vond het leuk. Niet geweldig of overweldigend, maar leuk! Heuveltjes zwaar (heb je Eire ook, denk ik dan), wind tegen lastig en bewust drinken. En kijken. Bewonderen van omgeving.

Tweede ronde ging supergoed. Vierde ronde rustig. Vincent rende al. Alles toch wat behouden, geen last van de hitte. Wel weinig gefietst: maar 18km!

Daar liep ik me zorgen om te maken, maar het veld was leeg. Snel schoenen aan en gaan hobbelen. Voelde prima. Leuk op het circuit, lekker rustig. Volle drinkbuik. Heuvel op was rennend wel oke en km1 zat er snel op. ‘t Was wat eenzaam, maar leuk. Rennen lukt me wel. Warm hoor. Bij post1 veel water over me heen en door! Tunneltje en dan het zware zand en saaiigheid. Blijven rennen. Naar de rotonde toe was heavy omhoog, nog wat water bij de post en dan het ommetje. Overal rustig, was ik toch laatste? Welnee, en anders: jammer. Het ommetje behoudend, tempo was lager als ik kon. Na de rotonde nog 1km en die was heel erg heftig. Blijven rennen omhoog in de brandende zon. Moest echt uit mijn tenen komen. Op wilskracht. Nog een stukje omlaag en toen wat mensen om me heen onder de tunnel en ik dacht: ga maar, ik finish alleen -dat had ik achteraf niet moeten doen, dan was ik 3de geworden.

Ik was blij dat ik een sprint had op deze hete dag. Ik vond het niet eens echt erg om 4de te zijn net als Vincent! Niet kapot of doodmoe en zoooooo blij dat ik mega goed gehydrateerd heb! Ik deed alsof ik niet ongesteld was 😇, maar ik was supergoor van het zout. Niet moe of hongerig, wel vermoeid. Geen enkel pijntje. En helaas… geen trots. Weer een vinkje rijker. En een leuke ervaring gehad. Goed opgelet. Net als bij TriAlmere: ik beheers het kunstje. Verdien een medaille en een hamburger. Trots op en heel bij met mijn lieve mannen.

Categories: Geen categorie | Leave a comment

2023-18

20 juni: Misschien helpt het als ik het van me afschrijf, maar ik betwijfel het… Ik ben geblesseerd. Daar ga je niet dood aan, maar het voelt ook helemaal niet goed! Zeker met het oog op een halve triatlon aankomend weekend. Hoe en wanneer het gekomen is:

vrijdag 16 juni

kutterdekuttttt. Sorry…… Het is opvallend en klinkt bijna onmogelijk, maar ik heb dezelfde blessure als ik in 2014 opliep in Dronten. Op precies dezelfde plek. Ik loop nooit in Dronten, maar in 2014 haalde ik een PR van 47 minuten op de 10 kilometer rondom het Wisentbos. En daarna liep ik een peesplaatblessure aan mijn rechtervoet op. Die 2 maanden duurde. Na 3 dagen liep ik toen weer 12 kilometer, maar dat was niet zo verstandig. Ik ging toen veel fietsen op mijn stadsfiets.
Nu werk ik in Dronten en ik rij elke keer langs het Wisentbos, wat vlak bij mijn werk ligt. Dus ik moet en zal daar een keer hardlopen! Vorige week gaf mijn collega het goede voorbeeld en ik dacht: dat wil ik ook, hier lopen! Deze vrijdag had ik mijn spulletjes bij me. Ik liep lekker, behoudend, kalm, leuke omgeving, prima vol te houden en een lekker pad.

Ik genoot van de nieuwe omgeving, van het feit dat ik maar een klein stukje hoefde. Ik vond het leuk om in de zon over het onverharde pad te lopen. Rondjes te maken. Plezier. Beetje last van mijn knie en toen schoot het in mijn linkervoet. Na een kilometer of 4 kreeg ik daar een pijntje. Hoe dan gotverdomme? Omdat ik langs het Wisentbos loop waar ik een PR 10km liep tig jaar terug die eindigde in hielspoor?! En nu is het terug. Links. Pijnlijke hiel. Na het autorijden is het mis. En mijn vaste therapeute is er niet. Oefeningen doen, bidden en er voor de Ironman maar het beste van hopen? 🤞🏻 Van alle pijntjes was dit opeens de allerergste. Een week voor de halve triatlon. Dus dit verder heerlijke loopje proeft heel erg zuur.

Ik maak me zorgen. Mijn voet doet voortdurend pijn. Ook zittend en ook ‘s nachts. Ik slaap er niet minder om, maar midden in de nacht word ik toch wel heel bezorgd wakker. De halve triatlon staat zeker op het spel! En waar het door komt? Geen idee. Ik had de hele week al pijntjes: mijn scheenbeen rechts, mijn knieën van moment tot moment; maar de peesplaat is opeens op komen zetten. En heeft doorgezet. Ik zoek midden in de nacht naar fysiotherapeuten en shockwave-therapie. Mijn trainster raadt me dat aan en vloekt mee over de belabberde timing (maar wanneer is die wel goed) En ik neem stilletjes afscheid van de halve triatlon. Op zaterdagochtend reageert 1 van de fysio’s, waar ik maandag al terecht kan. Mijn voet is de hele dag gevoelig. Maar ik zit veel: in de auto en in Hengelo in de tuin. Ik eet wat meer (BBQ-vlees) en denk dat het verminderde eten een (grote) rol speelt. Dat is namelijk het enige wat veranderd is! Ik maak me veel zorgen. Misschien is het een eenmalige frustratie van de spier/pees? 🤞🏻

zaterdag 17 juni

Overdag bij een feestje en lekker rustig aan doen. Met een pijnlijke linkerhiel. En veel eten.

Ik moet naar buiten en even sporten, dus fietsen dan. Ik neem geen enkele data mee, niet voor mijn neus in elk geval. Het horloge zit om mijn mijn pols. Ik pak de tijdritfiets. Geen muziek, geen verplichting. Gewoon trappen. En proberen te denken dat ik het ‘goed’ doe. Dat is lastig. Want als ik even spiek op het horloge is de cadans laag, tempo matig en dan probeer ik weer anders te denken: dat het goed is dat ik dit doe en niet ga wanhopen. Waarvan ik juist een beetje wanhopig word! Het is rustig en stil en bekend en mooi. Mijn rechterscheenbeen is pijnlijk. Misschien daarom dat links teveel op zich nam bij het hardlopen gister? Mijn voet heb ik geen enkele last van op de fiets. Ik drink, ik lig, ik pak een lagere cadans en neem de wind mee op de dijk. Zelfs windkracht 1/2 helpt als ie mee is. Wat verklaart hoe lastig het is als windkracht 1/2 tegen je is op de dijk.

k neem een ommetje om 40km vol te maken. ‘K Plas op verbindingspad. Er zijn heel heel veel vliegjes langs de plas. Too much. Ze kruipen overal in!! Het kriebelt nog uren na. Nog en stukje om de wijk waar brandplekken zijn en ik net de hond kan ontwijken. Ik zal het met dit gemiddelde moeten doen en met deze wat lage cadans. En fietsen voorlopig. In de avond is de pijn flink afgenomen. Maar helaas niet weg.

zondag 18 juni.

Niet hardlopen, niet zwemmen dus dan maar weer fietsen. Terwijl ik vanmorgen tussen de hardlopers stond bij de Almere City Run. En de hele middag huiswerk heb gemaakt. De hele middag én avond! Ik ben kapot. Blij dat ik morgen weer rustig mag werken! Ik moest even iets voor mezelf. Dan maar weer fietsen. Een paar druppels vangen die al verdampen voor ze de grond raken. En kijken naar de lucht.

Ik ben alles een beetje zat. Niet kunnen lopen, onzekerheid over de Ironman en de frustratie voor school met een puber. Geen tijd voor mezelf, de was blijft maar liggen. Iets meer slecht eten. En te weinig slapen. Net teveel zorgen. Pees is ‘s morgens stijf, na Almere City run flink gevoelig, zittend pijnloos. Ik heb vandaag veel trekkende spieren en op sokken wel pijn aan de voet.

maandag 19 juni.

Mijn voet is bij het opstaan nog alleen maar stijf. Niet echt lastig meer. Ik zit stil op het werk, met strakke schoenen aan. Soms is de pijn bij het opstaan bijna weg! Ik heb de diëtiste gemaild met de vraag of het aan de voeding en eiwitten kan liggen en eigenlijk geeft zij het antwoord op de blessure:

Ik denk ook dat jij misschien toch nog steeds te weinig basisvoeding binnenkrijgt, waardoor jouw lichaam onvoldoende herstelt. Jij wilt 300-500 kcal onder jouw energiebehoefte uitkomen (om 1-2 kg vetmassa per maand kwijt te raken), maar niet lager dan dat. Als jij nauwelijks meer snoep en koek eet, moet jij een deel daarvan mogelijk compenseren door meer gezonde voeding te eten.

Dieetensport – Annelies

Dus ik heb niet meer kunnen herstellen van de fietstocht, want ik val meer af dan een halve kilo per week. Veel meer. Ik eet niet zo graag meer en heb weinig trek. Ik snoep niks meer en pas de voeding keurig af. Ik drink wel veel, maar blijkbaar krijg ik absoluut niet genoeg binnen. Dat bevordert de vermoeidheid en vertraagd het herstel, net nu de trainingen worden opgebouwd. Leuk om te weten, maar het probleem lost er niet meer op! Maar wel 1,5 kilo lichter 🫢 en een lage rusthartslag! 🙃

‘s Avonds ga ik naar de fysio Snel Beter. Zou mooi zijn als ze de naam kunnen waarmaken!
Zo’n fysio verbiedt niks, maar dat hoeft ook niet gelukkig. Ik mag deze week echter zeker niet meer hardlopen.

Mijn pees is op de echo zichtbaar verdikt. De teen was gefixeerd en die heeft de fysio ‘losgemaakt’, dus nu is de pijn vrijwel weg. De pijn nam al af vandaag. Als ik vrijdag pijnloos kan wandelen/lopen, kan ik zondag een halve triatlon doen. Met compressiesokken aan en met beleid. Ik kan niet meer stuk maken, hooguit verdikt de pees opnieuw.
Volgende week maandag indien nodig (daar ga ik van uit) shockwave-therapie en weer een week niet hardlopen. 😐

Mocht ik vrijdag nog pijn hebben, dan ga ik zondag een zwem-fietstraining doen in Hoorn en dan heb ik voorzichtig een planB. Een planB geeft mij rust. Annemarie vindt het oke (al zit er wel een dreigement aan vast, dat een halve triatlon dan een training is, omdat ik dan al veel meer trainingsuren draai!)

Ik ben niet echt opgelucht, want nu komt het voedingsplan op me af en de stress of ik wel “zomaar” een halve marathon kan lopen zonder een paar lange duurlopen de laatste tijd.
Ik ga deze week ook nog een dag extra werken. En Vincent heeft behoorlijk veel ondersteuning voor school nodig.

Dus: meer eten (helaas geen m&m’s), rustig aan deze week qua sport en doorademen. Dat is de conclusie. Het klinkt makkelijker dan het is. Nog meer afwachten dus. Annemarie schrijft: “Tot vrijdag dus even niet, eventueel het lopen nog een keer vervangen door fietsen, maar dat hoeft niet perse! Je kan het ook prima inruilen voor rust, zodat je lijf even weer kan herstellen… op de korte termijn is dat even niet fijn, omdat ik weet dat je graag beweegt en je trainingen doet, maar op de lange termijn kan dat je meer profijt opleveren!” Ik hoop het maar…..

dinsdag 20 juni – Weer fietsen……

‘k Ging gewoon fietsen op de racefiets. Er stond wel een (koppel)training, maar ik hield me er niet aan, ook niet aan het fietsgedeelte. In beweging blijven voelt voor mij nu als het enige wat ik kan doen, anders lijkt het alsof ik het niet meer onder controle kan houden en dan ga ik dingen stuk maken uit onmacht. Ik ben heel moe en vermoeid. Ik ben zelfs op de bank in slaap gevallen, wat me echt nooit gebeurd!! De vermoeidheid komt deels door het drukkende weer, wat weinig slapen en deels doordat ik niet zeker weet of ik kan hardlopen zondag en hoe het het gaat. Ik heb geen gedegen plan voor een halve triatlon, maar ik zie ook niet op tegen een halve triatlon. Ik haal alle druk er van af. Ik mag er 8,5 uur over doen. Een snelle halve gaat ‘t niet worden. Maar ik zie wel op tegen vroeg opstaan! En ik ben bang voor mezelf. Als ik aan het lopen start, zal ik het afmaken. En dan? Maak ik dan meer stuk? Volgens de fysio niet. Maar ik ken mezelf: ik zet door en dat is nu mijn grootste valkuil. Voorheen werd ik al dagen van tevoren zenuwachtig voor een halve triatlon, maar dat is nu weg. Nu is er alleen nog de onzekerheid. Onzeker over mijn eigen betrouwbaarheid….. Dat is erg, erg lastig.

Om half 4 is het huiswerk weer af en moet ik nog even gaan fietsen voor het noodweer uit. Ik vind het amechtig warm en benauwd bij het standaard rondje OVP fietsen. Niks voor mij. Helemaal niks. Die warmtedeken drukt mijn stemming nog meer omlaag. Voor het standaard rondje hoef ik niet om me heen te kijken, ik ken elke bocht intussen. Ik fiets wel lekker en denk toch op de racefiets te gaan zondag. Iets meer controle. En de tijd maakt toch niet uit. Op de Knardijk een keer wind mee is wel leuk! Ik ga uitgebreid op het bankje zitten.

Bezinning. Geen rust, geen loslaten, maar wel een momentje met mijzelf. Tot Vincent weer appt dat ie iets moet hebben. De dijk af ga ik lekker van tijd tot tijd liggen. Er zijn veel auto’s en welgeteld NUL fietsers. Ik vind de kleuren erg mooi met de dreigende regen in de verte. Ik geniet nu wel van de bekende omgeving die met de dreiging van slecht weer anders lijkt. Het levend donkerblauw vind ik echt mooi. Het laatste stuk voel ik de temperatuur kelderen. Ik ben ruim voor de buien thuis. Vandaag de hele dag op blote voeten gelopen en dan doet de hiel meer pijn.

Woensdag 21 juni – De goede kant op!

De pijn in de voet wijkt. Ik doe de hele dag niks. Zelfs de wandeling met de collega’s sla ik over. Het helpt. Ik eet wel meer. Een boterham extra. De airco op het werk zorgt dat ik het prima uithou! ‘s Avonds ben ik bij Joyce en eet ik superlekkere pasta. En we kletsen. Zittend. Morgen een dag extra werken en stilzitten. Nu het kan. En moet.

Donderdag 22 juni. Zwemmen en bijna over!

De hiel doet bijna geen pijn meer. Tussen alle pijntjes valt het tenminste weg. Zenuwenpijntjes? Ik eet net wat meer (een broodje extra en veel avondeten). Vandaag toch nog trek en 2 chocotoffs na het zwemmen. Ik heb hoop. Goeie hoop. Taperen? 😝

Ik ga met Vincent zwemmen bij de Kapitein. Water lekker warm en smerig. Veel 🌱 🌱 🌱. Begin tegen golven in. Niet veel last van eigenlijk.
Wachten bij de boei. Door naar de volgende boei. (2:26 – dat is de gemiddelde tijd tot dan toe)
Het zwemmen ging al beter, soepeler. Weer wachten voor vliegtuigen (raar geluid) (2:21) dan langs de huizen en mijn manager volgens mij. Die staat buiten en ja- hij woont hier inderdaad ergens. Weer wachten en kletsen. (2:18) Ik ging om blok 2 heen, Vincent binnendoor. Heel erg veel 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱. Snelhied flink opgehoogd. Lekker! (2:15) Bij Vincent even stoppen en besluiten 🌱 🌱 en 🦢 te ontwijken. Terug langs collega’s 🏠. Kalm aan even en samen. ⌚️ niet uitgezet. Dan nog een keer naar een groene boei en wachten. (2:16) ik ga terug om de boeien heen. Het gaat lekker! Flinke slag en eindelijk wind mee! Op het einde nog de 2000m volgetreuzeld. 1900 in 42 minuten. Lijkt me wel goed zo. Veel geplast onderweg 😶 I will survive the swim. En als het zo doorgaat, kan ik de halve Triathlon wel helemaal doen!

Vrijdag – Nee Dus en een koppeltrainingtest.

Op kantoor werk ik lekker verder aan de kennisbank. Ik ga zelfs even mee wandelen tussen de middag! Maar over het algemeen zit er gewoon weinig energie in. Mijn voet doet weer meer pijn en dus geen Ironman. En dat doet ook pijn, maar niet in mijn voet. 🙁 Ik twijfel er de hele dag over en kan moeilijk tot een besluit komen. Want ik kan starten en wandelen. Of niet starten. Zonde van het geld. Of ik ben verstandig en doe alleen zwemmen en fietsen. Het is zondag: beginnen met lopen of niet. Halverwge stoppen kan ik niet. Maar hoeveel pijn doet de pees nu echt? Als ik het nu probeer, weet ik morgen wat kan. En dan mis ik dit jaar alle afstanden en dat doet ook pijn. Ik twijfel de hele dag en bespreek het met de trainster. We spreken af dat ik vandaag ga testen; dat bedenk ik zelf. Dan weten we morgen hoe het echt is. Beter dan daar op zondag achter komen. Eerst opwarmen en fietsen en daarna een klein stukje lopen dus. Waar de verergerde pijn door komt is lastig te zeggen: misschien omdat ik gister weer minder veel gegeten heb?

Vorige week vrijdag scoorde ik een 9 op de pijnschaal van 1-10, maandag 5, donderdag 1, vandaag 4.

ik eet nu de hele dag flink veel. heb ik gister niet goed gedaan. zou het dat echt zijn?!

Ik neem Vincent mee uit fietsen. Die leert zich het apezuur voor de laatste toetsweek volgende week. We nemen de net-anders paden: het nieuwe fietspad en door de stad. Ik ben mijn bril vergeten. Dat is superonhandig.

Ik fiets een tijdje met zijn bril op, want hij heeft een soort kapje op de racefiets, maar ik word er dol van! Dus ik neem het kapje. Ook onhandig. We hebben wel wat pret, maar voor zover ik kan opbrengen met mijn teleurstelling en zover hij kan met toetsstress. Het is niet meer dan dit, maar in de stad zijn er geen vliegjes. Tempo en cadans zijn niet om over naar huis te schrijven. Het is ook al laat in de avond. Na een drukke en onrustige week.
Daarna doe ik compressiesokken aan en dat is een heel gedoe. Zal in een wisselzone nog wel erger zijn!

dan gaan lopen.
binnen 100m al ‘kansloos’ en elke stap pijn. Ik voel de hiel bij elke stap. not good.
Maar ik kan er doorheen lopen. inhouden moet wel en het tempo is erg laag. Maar daar trek ik me niks van aan.

Lopen zelf is heerlijk. Mooie kleuren. Behalve de hiel voelt het goed. (alleen voel ik me te dik)
En toch: zelfs nu, nu ik al weet dat het niet gaat zal ik niet stoppen na 1 rondje park, maar doorhobbelen. Een lager tempo maakt niet uit. Daar wen ik wel aan. Ik ga onverhard.

Niet naar het tempo kijken. easy. Ik ga wandelen vanaf het bakje. Dan is de pijn er meteen af. Weg. En dan het lopen weer oppakken. Ik moet alles toch proberen? Nu is de pees warm en ebt de pijn weg. Na een kilometer of 2. Tempo blijft heel laag. Zonder pijn loopt het prima. Wandelen doet ook verhard geen pijn, probeer ik nog een keer. Wandel-joggen kan zondag, maar wat is het effect dan?

2,5km gedaan nu. Zou ik er nog 18 kunnen? Ja. maar dan weet ik niet hoe lang ik moet herstellen. En dat
wil ik niet riskeren. Dan maar naar B of D of P later dit jaar. Dan maar kijken of er een halve triatlon in zit dit jaar.

Thuis meteen koelen. Ik voel niet meteen en direct meer pijn zo na het lopen. Zolang het ‘warm’ gelopen is. Morgen afwachten. Ik vrees dat stoppen na het fietsen geen medaille oplevert, maar vele malen moeilijker zal zijn dan kapot lopen. In beide gevallen heet het spijt. Een dure grap. Op vele fronten.

Zaterdag 24 juni – Voorbereiden op…..

‘s Morgens opstaan met een stijve hiel, maar het is niet extreem pijnlijk. En toch: ik ga het niet doen. De beslissing nemen voelt oke. Moeilijk en lastig en somber en verdrietig, maar oke.

Ik ga met Rob naar Hoorn om mijn fiets en spullen weg te zetten. Ik voel me een oude ROT in het triatlonvak. Lopen na stilzitten (in de auto) is nog steeds erg gevoelig. Ook nog na massage is het gevoelig. Ik baal er het meest van dat ik morgen zo amechtig vroeg moet opstaan!

Meer gegeten dan anders ivm 2/3de tri. Zin in koekjes. Aan toegegeven.

Zondag 25 juni – Mijn eerste DNF (Did Not Finish)

Het is ONGELOOFLIJK moeilijk om te starten aan een wedstrijd waarvan je weet dat je niet gaat finishen. Daar is echt heel veel kracht voor nodig. Zeker als ik dan ook nog eens heel vroeg op moet, om kwart over 4. Ik eet 3 witte bollen en ben nog redelijk gespannen. Maar ruim op tijd klaar. Mijn fiets is nog oke en ik stop het “Stop” briefje wat Vincent op mijn verzoek heeft gemaakt in de rentas.

Ik vind het kleine stukje over asfalt en steentjes naar de zwemstart toe lopen lastig met mijn pijnlijke voet. Ja, het doet nog zeer. Zeker als ik op een steentje stap! Ik klets voor het zwemmen met 2 meiden, het is hun eerste; dat leidt goed af en ik ben niet in de stress. We moeten lang wachten in de hitte. Even raak ik onrustig en dan dring ik naar voor om te zwemmen. Ik nog even op het hekje en iemand vraagt: “alles goed?”. Tjonge, mensen, je moest eens weten hoe zenuwachtig ik kan zijn!
Ik loop het ponton op en zeg de vrijwilliger nog even gedag die mensen moet doorlaten. De eerste zwemmeters klooi ik met mijn horloge en dan ga ik gewoon lekker slagen maken. Niks wat moet, gewoon heerlijk zwemmen in het prima water met een fijne temperatuur. Slag na slag. Kracht. Dan maar 1op2 ademen, maar 1op4 kan ook. Ik heb de ruimte. Van boei naar boei. Soms eventjes een klap incasseren of uitdelen.

En dan de golven. Heerlijk! Het is niet veel, maar net merkbaar en ik geniet er van! Om het eiland heen. Duurt lekker lang. Ik laat me door niks afleiden, want het maakt allemaal niet uit, ik stop toch. Na het eiland heb ik even de zon tegen. Ik zwem net iets anders als de anderen, maar volgens mij mis ik niks. Ik pak de rechte lijn. Onder de brug door is even krap en dat irriteert mij, maar het is zo leuk hier dat het me niet kan schelen. Ik geniet ontzettend van het zwemmen. 1 Momentje ben ik eventjes misselijk en boer ik flink het water over. En ik voel 1 motor in de verte die aan staat. Na de brug ben ik de route wat kwijt, maar navigeren gaat me goed af. En door! De herrie weer in. Het is nog een klein stukje en ik zit pas op 1500m. Ik zie straks wel hoe het gaat qua tijd. De haven in is ook best krap, maar leuk.

Ik ben dolblij als ik de trap op loop met mijn zwemtijd! Ook al was het iets korter… die tijd staat lekker. De transitie in lopen is echter niet leuk en verdraaid pijnlijk. Bij elke stap. De hiel maakt me duidelijk: lopen doen we niet vandaag! Ik neem de tijd om te wisselen en smeer me zelfs nog even in! Niks te verliezen. Fietsen en de zone uit: alles is routine. Maar dat wijf voor me wil niet opstappen! En dan lekker met dat natte pakkie aan gaan fietsen.

De dijken op. Ik zet de cadans voor en kijk om me heen. De dijken, de fijne weg, de boten. Ik geniet volop. Ik denk wel: niet boven de 11 minuten op de 5km laten uitkomen. En dat is alles. Verder geen enkele druk. Ik hou van die dijken. Er is nauwelijks wind. Ieder doet zijn/haar eigen ding maar. Ik zie Deirdre uit Ierland en wissel met haar van tri. 🙂 Ik kijk naar de dorpjes, de mensen langs de kant. De kleine jongens die aan het water spelen. De mevrouw die alleen staat. Een spandoek voor deze of gene. Een dicht wiel zoeft voorbij en ik denk: wat heb jij dan gezwommen joh? Enkhuizen door slingeren is me wat, ik ben niet sterk in bochten. Alle wegen zijn goed. Ik drink en eet op gevoel. Maar zeker voldoende in de eerste helft! Bij de eerste post kijk ik vooral naar de bidons en wat ik straks wil. Ik eet een fruit gellie.

Ik doe kleine stukjes. Een kwart, de helft. StedeBroec. Ik denk aan andere momenten: de marathon in december (want dit stukje lijkt er op!), Hamburg, (ook dijken) en de vorige keer Hoorn (in tegenstemde richting). En aan mensen. Ook niet-triatleten. De trainers through the years. Water bij de drinkpost aannemen op 45 km.. Ik zie de boerderijen, pioenrozen, het jochie in overal met rode laarsjes, een dorpje wat Fries aandoet (en denk aan de Frysman). Ik haal 60km vrij makkelijk binnen 2 uur. Nog maar een uurtje of nog een uurtje? Ik kom op het punt waar ik de vorige keer al klaar was en toen was ik nog maar net op weg omdat we het omgekeerd deden! Dan een beetje inkakken en ik ga lekker stayeren achter Taylor uit Amerika. Bewust gewoon. Heerlijk, ik ga liggen en hoef even niets te bedenken en alleen maar te volgen. Niet het voordeel qua tempo, maar qua rust is fijn voor mij. Later ga ik achter Frank hangen, dat mag van hem. De gaten worden groter. Ik ga hele stukken echt goed en hard en lekker. Bij de laatste post scoor ik bidons en laat Frank gaan. Na veel moeite heb ik intussen geplast, dat was lastig vandaag. Ik heb mezelf nat gemaakt met water. Vanaf circa 80km ga ik tegen mezelf praten dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik moet Alan onder ogen komen in Ierland. Ik moet de Hardman beschermen. Hardop praten tegen mezelf is raar en ietwat verdrietig, maar nuttig. Het is ook warm intussen en ik maak teveel kapot als ik toch ga. Hoe groot is de kans dat het in Ierland 30+ graden zal zijn? Wat moet ik bewijzen? Ik noem hardop de mensen die trots op me zullen zijn als ik stop. Al is dat geen doorslaggevend argument en kan ik er maar 2 of 3 bedenken. Ook al kan ik wandelen, want ik heb tijd genoeg, ik moet stoppen! Ik geniet nog even van Hoorn en blijf zeggen tegen mezelf dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik ben daar heel gefocust in. Ik heb binnen 3 uur gefietst. Keurig voor mijn doen!

Ik wil nog even te laat afstappen en een DSQ halen, maar ik loop met opgeheven hoofd de wisselzone in. Verdrietig, maar sterk. Ik doe hardloopschoenen aan (fietsschoenen is ook niks) en meld me dan af. Zet schrijven mijn nummer op en informeren of ik hulp van de EHBO nodig heb, maar dat is het niet. het is mentaal pijnlijk. Dat is even emotioneel en dan druk ik op stop op het horloge. Dat maakt het definitief voor mij. Even aan de kant zitten, maar ik blijf er niet te lang in hangen. Dit is een beslissing, geen verlies. Het gaat me niet om de medaille (die is toch niet mooi) of het shirt, het gaat er om dat ik de prestatie niet kan afmaken. En daar ben ik jarenlang voor elke wedstrijd bang voor geweest en nu is het zover en is dat volkomen bewust een keuze. Ik moet Rob zoeken en heb niks bij me. Ik wil bij de finish vandaan blijven. Ik ben niet moe en mijn hiel doet nauwelijks pijn. Dat is wel enigszins zuur, maar nu is de keuze gemaakt.

We moeten anderhalf uur wachten tot ik de fiets mag halen. Nee, ik ben alles behalve doodop. Het is bloedheet en ik kleed me in de bosjes even om. Ik haal om 13:00 snel mijn fiets en dan gauw naar huis.
Gek genoeg voelt het niet echt als verlies. De grote race begint nu pas echt: ik moet gaan herstellen!! Het helpt als Rob zegt: ‘dan doe je dit jaar niet alle afstanden, want dat heb je toch al 2 keer gedaan.’ En het helpt dat Vincent al zijn werk heeft gedaan. Het helpt ook dat ik alle was kan doen en gewoon verder kan. En het helpt enorm als veel mensen mijn beslissing sterk vinden! Ook mensen op wie ik heb lopen vloeken omdat zij dat zelf niet kunnen.

Er is veel te doen om de race in Hoorn en dat haalt het nieuws: Er worden veel mensen afgevoerd vanwege de hitte, zowel toeschouwers als supporters. Ik vind dat bijzonder, dat mijn (schoon)ouders opeens bellen om te vragen of ik oke ben. Ik heb echt zeker te weten voor hetere vuren gestaan (letterlijk en figuurlijk) en ik had het zeker gehaald en overleefd als ik was gaan rennen. Ik bezit genoeg zelfkennis in te tomen.
En dan iets heel bijzonders: de pijn in mijn voet is na het eten van patat ZO GOED ALS WEG. Ik sta meerdere keren op zonder een pijntje te voelen! Leg uit???? Dat maakt dat ik me helemaal niet meer slecht voel over mijn beslissing om niet te gaan rennen, gek genoeg. Dit heb ik zo omdat ik iets heb nagelaten, hoe graag ik ook wilde. Het geeft goede hoop voor toekomst. Ik reserveer een plekje op de boot naar Skellig. Aan dat argument had ik Hoorn nog niet gedacht, die afspraak met mezelf: niet lopen is de boot reserveren. We gaan nog een stukje wandelen in de warme avond met zijn drietjes zelfs!

En dan op tijd naar bed. Ik ben wel erg moe van een lange dag, maar niet van een fikse training. Een training in zwemmen en fietsen, maar vooral ook in beheersing. Een wedstrijdtraining.

26 juni – nog twee maanden….

En dan doe ik de Hardman! Ik heb vandaag gelukkig veel minder pijn aan mijn voet. De pijn aan mijn voet is een 2 op de schaal tot 10. Dat is fijn, want dan heb ik gister echt de goeie beslissing genomen! Ik neem rust en ik kan alles in huis goed bijwerken. En mijn boek uitlezen. ‘s Avonds heb ik shockwave therapie. Dat is een raar gevoel en een beetje pijnlijk op het moment zelf, maar in vergelijking met hardlopen met een pijnlijke hiel valt het enorm mee! In plaats van mijn medaille heb ik vandaag een rugzakje met ervaring gekregen.


Categories: Geen categorie | Leave a comment