10 juli – De Noorderplassen West Triatlon – 500m zwemmen/17,5km fietsen/5km “hardlopen”

Ik kan níemand uitleggen hoe onwijs moeilijk het is om te starten aan iets waarvan je wéét dat het niet goed zal aflopen.
Ik was een half uurtje eerder weg van het werk, maar het was alsnog haasten en onrustig ook weer met nederlands herkansing en MW halen. En eten. Mijn voet deed gelukkig geen enkele pijn meer. De hele dag al niet. Daar word ik blij van. Als ik echter op de parkeer-wisselplek even probeer te rennen weet ik het al: geen pijnloze triatlon mogelijk. En dan starten. Gewoon het water in springen en denken: waarom?
Dat vroeg ik me dus de hele tijd af; waarom, hoezo, waar doe ik dit voor? Ik vond er geen reet aan.

Simpel als dat: geen motivatie. Evenmin beenslag. Zelfs overwogen om te stoppen. Kalm de boei om en dan zon tegen. Superlastig. Kan er ook nog wel bij. Ik zag iemand voor me kijken en dacht: dan volg ik jou dus. En toen zat ik al op 500m en was ik er. Trapje op, slippers aan en pijn lijden. Vreselijk. Ik maak geen haast en kan dat ook niet. Haal me nu maar in. Wandelend het wetsuit uit en elke stap gevoelig. Met de fiets naar de streep lopen is zelfs niet leuk. Fietsen dan. Ik wist al dat dat geen probleem is, ook niet na de 160km van gister. Maar ook dan is motivatie een ding. Die zit niet in mijn hoofd. Mijn benen zijn oke.

Oh, horloge pas na 1km op fietsen gezet! En vastgeklikt. Weer geen animo. Weer dat zeurderige waarom-zou-ik. Ik ken dit kunstje. Ik lig en fiets. Period. Ik doe mijn best niet, hoef weer niks. Ik stayer even, maar zelfs daarvoor ontbreekt de wil. Ik doe het niet slecht, maar mijn hoofd is in minuer.

In de wissel zie ik M en Z en even later gaat er een knopje om: ach, laat ik die benen hin werk maar doen en eens even doorpushen. Waarom ook niet? Dat doe ik nog een km of 7. Ik drink ook veel water en ik neem zelfs een gellie! Ik verhoog het tempo flink, al weet ik dat het om niks is. De wissel in en weer kalm aan met sokken en strikken.

Ik ren weg en weet al dat het m niet word. Het doet zeer. Ik ren langs de mensen. Rob zegt: stoppen he, maar dat is geen optie meer. Ik ga nog best hard met 5:45. Na 600m ga ik wandelen. Misschien helpt het? Niet echt. En niet makkelijk tussen alle snelle gasten. Ik denk in punten: wandelen tot een hoek ofzo. De eerste km te hard. Wandelen en rennen wisselen, maar het was echt pijnlijk. In mijn hiel en mijn hoofd. Bewust hoor.

Z vond me wel een held. Ha! Rondje 2 meer wandelen. So be it. Ik leg me er bij neer. Ik voel me dom. Maar is dat zo? Een keuze? Na km 3 (21 min) ga ik joggen. Kleine stapjes, laag tempo. Het ritme verdooft. Heerlijk! GN haalt me in en maant me echt goed op te letten en niet teveel te rennen. Maar het gaat dus een kilometer lang lekker. MW haalt me in. Ik ren een km lang door. En dan ben ik alleen. Laatste. Maar niet de zwakste! Ik drink nog wat en lach een beetje omdat ze me stoer vinden. Ik ren nog. En dan de finish in zicht. Was iedereen maar weg… ik vind rust prima! 35 min over 5km. In het volle zicht onder luide aanmoediging komopAnke ga ik WANDELEN.

Ik heb alle lef van de wereld. Niks te verliezen. Wandelend de finish over. Binnen 1,5uur. Laatste! De pijn valt dan mee. Is er, maar een 3. Maar de pijn is terug. Als laatste “win” ik een rugzak en een bidon, maar sorry- dit moet onbegrijpelijk zijn. TK vraagt meteen: pijn? Lijkt me een prima vraag, maar ik heb niet echt een antwoord. Op dit moment heb ik pijn en voelt het niet goed. Morgen maar weer zien….. Ik schrijf aan Joyce: “Pijn werd minder toen ik laatste was in alle rust hobbelend op een tempo van 6:40 en ik (hardop) tegen mezelf zei dat ik niet dom was, maar sterk. Dat ik kracht in me heb. Dat niemand ín mij kan kijken. Dat ik een doorzetter ben, Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Dat ik een doorzetter ben. Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Tegenover de kerels die 40 fietsen, de dames die 4:30 rennen en tegenover iedereen die gebleven is voor mij en dan gaan wandelen naar de finish. Ja. Ik heb lef. Ik laat me door niemand iets wijsmaken. Maar het dringt niet door bij mij.“

11 juli. Fietsen, shockwave en… de rest

Mijn voet deed vanmorgen vreselijk veel pijn (en vannacht nog meer, want toen lag ik er over te piekeren) en de fysio was verbaasd dat ik eigenlijk al een keer pijnvrij was geweest (gister dus echt). De shockwave sloeg nu direct aan. Ik denk dat ie doorheeft dat ik wat meer aankan en we hadden het over fietsen. En de pijn is weer zeer sterk afgenomen. Als ik wegloop is het zelfs even helemaal WEG. Later op de dag niet veel last meer. Helaas voel ik nu alle andere pijntjes (scheenbeen rechts, spierpijntje, rechtervoet doet eigenlijk ook zeer, maar totaal verwaarloosbaar) weer, da’s jammer. Ik hoop dat ik er met 2 weken echt vanaf ben, maar ik weet echt niet of ik dan genoeg loopinhoud heb om over 6 weken een marathon door te komen. De wil is er, maar of ik het kan is de vraag.
Deze oefening op de trap is meer voor mijn achillespees en die op de handdoek is echt voor de peesplaat. Nou, dan doe ik ze wel allebei!

Ik heb een fietstraining staan met een cadansopdracht. Ik heb niet meer zoveel zin in fietsen. Onbegrijpelijk voor mijn fietsminende trainerster. hahaha, nou krijg ik aan het einde van de dag van mijn kind die stage loopt bij mijn trainster én mijn trainster op mijn kop dat ik de training niet goed door had! Tja, dat heb je als moeder die ook een betoog voor Nederlands moet schrijven en de was moet verzorgen en taxi speelt en tussendoor ook nog een beetje wil sporten. En dan doe ik een hoop keer cadans verhogen te weinig en komt het nog slecht uit ook. Net als ik omhoog fiets of met oversteken zit. Ik had slechte zin op de fiets, omdat het druk was en ik baal dat ik weer moet assisteren bij school en die irritante onzekerheid of het op tijd goed komt met mijn voet. Kortom: niet een best fietstochtje en ik was blij dat ik er na een uurtje mee klaar was! (geen idee of het anders langer had geduurd) Aantal foto”s: NUL, want ik ken het wel en ik vind het wel prima zo. En de cadans is alsnog ruk. Net als zondag. Jammerdan.

12 juli Terug naar het hardlopen alsjeblieft…...

Ik moet het proberen…. Joggen. Twee wandelpauzes. Na een kilometer 250m wandelen. Dan tot uit het bos en weer 250m tot 3km vol is. Weinig pijn. Gevoelig. Niet pijnlijk. Wel traag. Mooi licht. Prettig tijdstip. Ruikt lekker.

Alles gaat goed. Stilte. Rust. Kalmte. Gedachten die rondfladderen. Puzzelstukjes die passen. Een glimlach. De geur van een boom. Het geluid van de stappen. Donkere bomen. De volgende bocht. Verwaaide takken. Dankbaarheid. En ook wat zorgen, over een marathon…. Stamperige platvoeten. Dik. Vermoeidheid van de dag. Krachteloos. Moeiteloos. Maar vooral: zowat pijnloos.

13 juli – De pees gaat steeds beter en beter, maar aan sport doe ik niets vandaag. Ik werk!

Dinsdagochtend ietwat stijf even. Overdag eigenlijk geen last. Veel zitten ook. Een 1. Als het herstel zo doorgaat, ben ik blij! Ik kan goed herstellen he?! Hardlopen licht gevoelig. Voelt wel stamperig. Ik kan nog rennen maar niet meer lichtvoetig, gemakkelijk of vanzelf. Na de run beetje gevoelig en geprikkeld. Na de oefening is dat nog meer. Vanmorgen (woensdag) bij het opstaan pijnlijk. Vier. Zorgelijk, maar zo voelt het niet meer echt. Ik ga werken en s middags is de pijn en stijfheid zo goed als weg. s Avonds is de pijn weer echt weg. Herstel kan dus ook snel.

Vrijdag 14 juli 20km infietsen-4hard-2rust-3hard-2rust-allerhardst-2rust-15km uitfietsen, een koppelloopje en zwemmen.

Manuel ging mee. Die fietst normaal harder en ik heb het idee ook minder samen als wel kop-over-kop. Ik zag mijn vriendinnen M en M en die riepen: en je gaat straks ook zwemmen! Ehhh-jaaa, én lopen aub. Op de dijk fietsten we wel saampjes en moest Manuel aanhoren hoe havo4 (weer niet) werkt met herkansingen en verder ging ie áchter me hangen. Beetje 😒 wel, want ik vind dat mijn recht haha. Maar ik doe ook graag mijn eigen ding. Het is mijn training en mijn 4km hard. Ik had weinig data, want de fietscomputer was leeg. Heerlijk! Dus op gevoel. Ik ging erg hard vond ik, de 4 en de 3km. En slapjes in de rust. Alleen lastig met stad/oversteken/stoplichten. De 2km was tegen de wind in en toen kon ik niet harder als ik nu deed! Zit m in de kracht in mijn benen. Doe ik vooral zelf, niet stayeren.

Ik dronk niet zoveel. Wind tegen heb ik Manuel mooi voorgelaten. Ik mocht toch uitfietsen. Het ging me goed af, dit fietsen. Niet vanzelf, maar 50km fietsen (ik moest en zou ze volmaken) vind ik al ‘gewoontjes’. Ik had al de compressiesokken aan. Hoge cadans is een beetje weg. Ik vond hard gaan trouwens wel leuk, ook al is t lastig.

En dan gaan hardlopen. De ‘ouwe’ Ascis aan. Ik had weinig echt last van de voet meer. In het begin voelde ik ‘t. Lang niet zo erg als maandag; gewoon gevoelig. Prima mee te lopen. Ik ging lekker veel onverhard. Door het park, het bos. Tempo was redelijk en na 1km voelde het niet slechter. Ik hobbelde dus verder. Nam wel het verharde pad achterlangs en dan een ommetje. Een gellie op de trap!!! En dan weer onverhard. Ik dacht even het fietspad te nemen, maar onverhard is beter.

Mijn hartslag liep wel wat op. Maar van tijd tot tijd voelde ik zelfs geen pijn meer en kon ik aan andere dingen denken en het loopgevoel weer vinden! 💚. Soms even stappen over de takken en dat is meteen volkomen pijnloos, maar wandelen is niet nodig.

Ik maakte door het park de 5km vol. Blij mee! En het tempo weer ietsje beter. Eenmaal thuis geen pijn, maar later moet ik na lang stilzitten de eerste passen even opstarten. Die zijn dan pijnlijk. Het gellie viel supergoed. En mijn loopcadans is echt prima. Ik voel me juist wel slofferig en stamperig. Hopelijk kunnen we dit nog iets uitbouwen en herstel ik verder zelf. Mijn weegschaal is overigens mega onbetrouwbaar: ik weeg ‘iets’ tussen de 71,1 (graag) en 75,3 (😖), afhankelijk van de plek waar dat ding staat. 🤷🏼‍♀️ ik voel ongeveer 72kilo.

En toen ‘s avonds nog zwemmen, want dat is er gister niet van gekomen. Ik ga met Z. Heerlijk kalm en easy gezwommen. Z houdt me niet bij om achter me te hangen. Als ik rustig ga, gaat het ook nog flink genoeg. Sluisje, richting brug en terug. Ik had last van een uitgroei in mijn nek. Terug zwom ik echt helemaal heerlijk in mijn element met ademhaling 1op3. Heel relaxed. Z was wat later, ik kreeg visite en zij ging nog een rondje extra. Ik kon niet mee helaas.

Blij dat ik weer alledrie de sporten op 1 dag heb gedaan. En van mijn voet geen last of nauwelijks.

15 juli – De KlamerRit

Sorry, ik vond het niks. Een Social Ride met een groep. Ik ben dan ook een beetje met het verkeerde been uit bed gestapt van een nacht te weinig slapen. Niet dat mijn voet echt pijnlijk is ofzo, dat gelukkig niet. Ik ben niet sociaal (haha), niet van de groepsrit, niet van bochtjes en vooral niet van dicht op elkaar fietsen. Ik ben geen held en niet zelfverzekerd genoeg en ik zie te weinig.

Ik ben geen held met fietsen en mis fietsbeheersing. Dan ben ik onzeker dat ik mensen ophou of dat t gevaarlijk is. Ik dwong mezelf wel vaak te drinken en mee te doen. Goeie les.

Uit de wind blijven en dat de ander de route doet is wel een dikke plus. Ik had geen data over snelheid of iets. En dat werkt goed voor me. Ik fietste met Vincent. Op een derde van de groep van zo’n 25 mensen. Deden we lekker spelletjes van wie-heb-ik-in-mijn-hoofd. De route was wel prachtig, echt geweldig. Heerlijke wegen. Meer dan eens dat ik dacht: hier heb ik al gelopen.

Bij Boshuis Drie in Speld, waar ik met Joyce de Ultra liep, stoppen we. Even prettig, maar voor mij is de groep te groot. Ik heb niks met deze mensen. Niks. Dat Vincent daarna valt helpt bij mij helemaal niet. Het is gelukkig niet erg, maar ik laat m even. Ik werd na 65km ook wat vermoeid, maar dan at ik extra een gellie en ik ging de cadans wat hoger zetten.

Ik ontdekte dat ik dus echt wel heel goed ben met heuveltjes! Daar merkte ik dan echt weinig van en dan ging ik moeiteloos inhalen. Nooit gedacht. Het duurvermogen heb ik absoluut. Na 70km werd Vincent ook moe en dat leek me in de groep wat gevaarlijk. Dus we gingen naar achter en hij moest plassen en we vonden het niet erg om het laatste stukje samen te doen vanaf Zeewolde. We hadden wind mee langs het water (dat hielp mee), Vincent kon zich goed voelen omdat hij de route had en we zijn nog even gestopt zodat hij een gel kon eten. We hadden samen weer lol. Zo saampjes zonder groep kwam ik tot rust. Soms is het goed te weten waar je niet goed in bent. Ik ben niet moe van 100km en supertrots op Vincent!! Voor hem is het echt een flink eind. Ik heb nauwelijks last van de voet gelukkig. Eigenlijk zo weinig dat allebei de benen en voeten nu pijn doen. Ik heb veel gellies gegeten. En ik heb voldoende gedronken. Cadansje matig. Ik denk dat ik voortaan alle social rides aan me voorbij laat gaan. Ondanks een lekker tempo en dat ze me uit de wind houden.

16 juli – fietsen en 10 kilometer hardlopen koppelen!

Vincents fiets heeft wel geleden van de val en is even buiten dienst. Mocht hij op mijn tijdritfiets.

Ik stap moeiteloos op mijn racefiets. Geen enkele last van de rit van gister. Nu wel meer wind. Het zou een kort tochtje zijn. Trekweg op wind mee gaat Vincent er vandoor. Ik vind het enger dan hij 😆. Daarna door het bos hij voor me weer terug. Gaat ie zich lief inhouden… maar ik draai een hoge cadans en ga lekker. De stad door is altijd gedoe en vertraagd zwaar het gemiddelde tempo.

Geen pijn. Dat is het eerste wat ik denk na 200m. En na 600m nog steeds niet.

Na een km jubel ik! Ik voel het amper. Dus niet wandelen en veel onverhard pakken. Lekker tempo, ademhaling kalm en het gevoel is er weer bij. Blij ei!

Stukje verhard ook prima en km 2 ietsje sneller. Nog altijd helemaal perfect. Km 3 nog iets sneller dan maar. Zit ik al op 6:03! Het zijn slechts seconden, maar het voelt zoooooo goed! Na 3,5km voelt het opeens echt weer als vanouds. Mooi basistempo, goed in het gevoel en nauwelijks een reactie. Ik kan echt een beetje aanzetten en dat lukt in km 5 in het park zelfs prima. Maar dan gaat de pees wel wat aandacht vragen. Ik loop 5km in 30:20 en ben blij.

Maar de gevoeligheid zet wel door. Km 6 vertraag ik en door het bos is nu wel gevoelig. Niet pijnlijk. Na 6km ga ik wandelen op het bospad. Dan meteen geen last, maar wel als ik weer begin. Ik neem het trapje om en km 7 gaat traag. Ik moet ook schijten. Na 7,5km de bosjes in. Geen krokodillen 🐊 meer, wel veel muggen 🦟. Haal ik 10km voor de badge? Ja! Ik blijf geloof ik anderhalve km rennen, zeker tussen 8 en 9. Maar het tempo en het gemak is helaas weg. Pees trekt. Ik wandel nog een stukje na 9km in het park en wil graag een gemiddeld tempo van 6:30 behouden. Stukje door de straat nog een keer wandelen voor de peesplaat. Ik ben onwijs blij dat ik t heb gedaan en gehaald! Tempo 6:26 en met 💩 pauze 6:45. Vind ik goed genoeg!! Mijn conditie is top, mijn pees weer minder fijn (3) maar die kan aan het werk om te herstellen, maar onafgebroken moeiteloos 10km lopen vinden de spieren wel lastig. Pfoe, nog 6 weken en dan dit keer 4.

17 juli. SPIERPIJN!!!!!

Ik heb heel veel spierpijn in mijn rechterbeen.

Spierpijn!!!!!!!!
Mijn rechterbeen en knie deden zeeeeeer.
Toch anders dan een pees.
Vreselijk. Ik heb nooit spierpijn.
Gister te lang gewacht met douchen?
Teveel andere spieren gebruikt bij het lopen?
Verkeerd gelegen?

In tegenstelling tot andere doorzetters die door hun ‘ziekte’ vanuit bed moeten werken, maar wel 4km kunnen zwemmen (?) vroeg mijn ouwe lijf om rust vandaag. Onrustige werkdag. Huishoudelijke klussen. Thuis bijpraten. Een rommelig en overvol schema voor de komende weken. Mijn lijf vroeg vooral niet om fietsen of sporten. 

VEERTIG NACHTJES SLAPEN NOG MAAR!!!!
Dan doe ik de Hardman. ANYWAY.

Toch maar gewandeld met de collega’s en met Rob in de avond en dat hielp tegen de spierpijn
De voet is licht geveolig. Maar da’s logisch als de rest pijnlijk is. Dan voelt het niet zo erg.

27 juni – fietsen en een koppelwandeling

De pijn in de voet was bijna weg vanmorgen. Na de shockwave herstelt het als een malle verder. Ik denk dat ik/mijn lijf daar wel goed in is: snel herstellen. Heel diep kunnen gaan en heel snel weer op adem zijn. Het geeft me nu veel rust om even weinig te (kunnen) sporten. Ik verveel me bijna! 😊 dus als het huis schoon is en de blog bijgewerkt maar even rustig fietsen. Mijn lijf voelt nog vermoeid en ik vergeet de wind te bekijken zodat ik tegen de wind in moet ploeteren over de dijk, maar ik vind het ook fijn om weer te trappen en me nergens iets van aan te trekken. Dan ga ik sloom- so what. Ik luister muziek en kijk om me heen. Op de weg terug pik ik de dijk wind mee ook nog mooi mee. Stukken makkelijker.

Ik drink behoorlijk veel. Ik fiets toch lekker een uurtje weg en daarna ga ik wandelen met Rob, Vincent en Manuel. Mijn hiel is dan gevoeliger, maar niet extreem pijnlijk. Was het vanmorgen echt een 0-1, na de wandeling van 3km is het een drietje. Dit weer bevalt mij stukken beter en ik eet ook meer. Ik geef er gewoon een beetje aan toe met mate als ik zin heb in iets lekkers. Deze week rommel ik het schema door met wat er kan aan zwemmen en fietsen. Hopelijk in het weekend een klein stukje lopen testen, maar dan moet het twee dagen overdag pijnvrij zijn. (Van mezelf)

28 juni
Vanmorgen nauwelijks pijn. En dat bleef de hele dag eigenlijk zo. Soms een 1, maar vaak ook nul. Ik voel zelfs mijn andere voet nu ook! Na het wandelen geen extra last, wel even na de oefening.

29 juni Zwemmen en fietsen

M is herintreder triatlon en ik heb haar op de NPW triatlon gewezen. Ze heeft in tijden niet buiten gezwommen. Dus we gaan saampjes naar de Kapitein.

Pak aan en we mogen van de kapitein door het poortje. Water is lekker en ik doe niet al te veel moeite. Ik blijf bij M in de buurt. Tot de boei. Ik navigeer prima. We gaan nog een boei verder en ik ga een stukje om. Weer even polsen en stil liggen. Dan terug naar de eerste groene boei. Vanaf daar in 1 ruk terug. Ik ga best lekker, maar adem alleen rechts. Bij het trapje wisselen we van drijfboei en dan ga ik onafgebroken de 500m nog op en neer alleen. Heerlijk.

Even wat meer inspanning! Niet dat ik veel harder ga, maar met een tijd onder de 11 minuten ben ik tevreden. 1500m gezwommen en alles keurig op tijd en volgens de planning.

De dag volgens de hiel en peesplaat:

Na een slechtere nacht wat meer last bij het opstaan. 2. Mijn hele linkerbeen is stijf, ook mijn kuit.
Niet super heftig, maar tot miin teleurstelling ook nog niet pijnvrij.
Het trekt weg. Rond de oefening nog een 1.
Na het fietsen 1/2 en dan is het 1 keer bij het opstaan weer erger en later opeens weer weg.
Na het eten 1.
Wandelen gaat prima, heel erg licht gevoelig & na 3km is het weg.

En dan nog fietsen. Geen zin. Beetje regen. Geen doel. Alleen maar fietsen. Conditie behouden. Buiten zijn. Ierland-weer. Met Vincent mee naar de atletiekbaan (hij moest speerwerpen) en dan alleen verder door de drukke stad tegen de wind in. Zonder muziek bevalt mij eigenlijk beter. 1000 gedachten: twijfels, dromen, herinneringen, emoties. Ik neem het ommetje langs de PolderLove&Garden om nog meer schooldrukte te vermijden. Tegen de wind in. Ik begin jaloers te worden op de hardlopers. Ik wil ook weer…. Op de dijk heb ik de wind mee, kan in liggen, is er niemand anders en ga ik hard. Daar geniet ik van! De brug bin het Bloq staat open. Van die dingen… dat wist ik van tevorem. Kan ik drinken en luisteren naar de geluiden. En dan lekker verder naar huis en 30km volmaken. Soort van afgestreept. Ik ben gestopt met delen op strava en dat voelt als een soort bevrijding. Ik ben moe vandaag, (slecht geslapen) en hungry. Time of the month. Ik ben ook wat prikkelbaar.

Om mijn persoonlijke triatlon vandaag af te maken ga ik lekker met Rob samen nog wandelen! Even langs de ah voor brood en dan samen met Rob bijkletsen. Hij een leuke nieuwe werkuitdaging, ik geïrriteerd door die andere ‘geweldige’ mensen die veel te veel kosten voor de maatschappij. Mijn voet is heel heel licht gevoelig, maar mijn andere kuit/knie trekt meer. Ik hoop dat cranio helpt. Want het is toch gek: jarenlang lopen zonder pijntjes en nu…
Na het wandelen lang op de bank gezeten en bij het opstaan:
Pijn weg

30 juni Berichten vanuit de hiel

Vanmorgen toen ik opstond, deed de bal van mijn voet meer pijn dan de hiel. En de kuit stijf. Een 2/3. Hopelios! Maar…. Het is er snel weer uit!! Terug naar een 2. Ik vind 2 dingen uit:

• in 2014 begon ik 2 weken voor de blessure ook met een nieuw eetpatroon!
• holisme over hielspoor en voetblessures:
  https://blikopbeneden-leeuwen.nl/nieuws/holistic-flow-geeft-holistische-uitleg-over-hielspoor en
  https://leonvanrijswijk.nl/welke-emotionele-betekenis-past-bij-mijn-ziekte-patroon/
  Gezien de gemoedstoestand voordat de blessure optrad, maakt dit veel duidelijk! Dan gaat de cranio as maandag(avond) goed helpen. En ik bedenk maar vast waar ik wel trots op kan zijn…
  De last neemt merkbaar af. Meer dan eens sta ik zonder pijn op om thee te halen. Ik neem ook de telefoon aan en dat leer ik ook wel! Beetjes zelfvertrouwen. Terug naar een 1.
  Wandelen met de collega’s en dat voel ik slechts een beetje, net zoveel als mijn andere hiel en scheenbeen.
  In de loop van de middag VERDWIJNT de pijn!!!! Het is bijna een rare gewaarwording om opeens geen pijn meer te hebben! Mag ik al hardlopen?? Mentaal wordt het nu zwaarder om niet te rennen, maar het werk houdt me kalm en afgeleid. In de auto op de weg terug doet mijn peesplaat opeens heel veel pijn en trekt en tintelt het er doorheen en dan lijkt het over en uit, maar ik voel het niet meer als ik uitstap. Ik ben voorzichtig en doe nog een keer netjes de oefening. Maar het is echt nog hooguit een 1. Nu geduld oefenen. En ik hoop echt dat het morgen/overmorgen voorgoed weer weg of helemaal op z’n retour is. Vandaag verder geen sport, ik word er nog goed in 😩

1 juli Een triatlon voor Vincent en zelf weer eens naar het zwembad!

Maar eerst een update vanuit de voet: Vanmorgen toen ik opstond, was het weer iets erger dan gisteren. een 2tje of een 3tje. Dan naar de triatlon van Vincent en heel veel op en neer lopen op de hardloopschoenen (de zwarte ascis). Dat is op zijn best gezegd gevoelig. Doorheen te lopen, maar het wordt er niet beter op. Na de triatlon en zo’n 10000 stappen zijn we terug op een 4, met het balen erbij een 5. Want ik begin wel wanhopig te worden of dit nog op tijd goed komt. Ik ga met pijn elke stap naar het zwembad, maar daar komt mijn voet los en voelt het weer goed met mij, dus ik ga met een 1 naar huis. Eigenlijk niks meer, want ik voel alsof ik op kussentjes loop! Ik wandel echt blij naar de AH, maar daarna is het weer ietsje meer, een 1. Het is erg, erg wisselend en dat is hartstikke lastig! Maar mij maak je niet meer wijs, dat het lopen of hardlopen dit verergert. Er is meer: gebrek aan trots en tevredenheid en iets met voeding. Ik snoep vandaag wat meer en eet witbrood. Soms moet dat een dagje…. Maar mijn gedachten zitten wel erg dwars!

Zwemmen in het zwembad
Baan 2 voor mezelf alleen.
Eindelijk weer een keer het zwembad. Ik was er zelfs even gespannen voor: kan ik het nog wel…
Gelet op ‘torpedo zijn’, rust en in de kalme banen op techniek en insteek.
300m inzwemmen met 8je
6×100 heel, armen, benen, wissel, armen, heel
4×100 met 25school als rust (dus lekker onafgebroken) 25 rustig, 25 hard elke keer afwisselen.
100school&100rug
6×75 start met uitdrijven, waterstart, 50m voluit, 25 rustig met 8je
Uitzwemmen 150 of 200? met keerpunt! Ging op 1 keer na telkens uitstekend.

Dit, zwemmen, zelfvertrouwen in de baan kweken, is goed voor de voet. Losmaken die pees. Was het voor het zwemmen pijnlijk, na het zwemmen was het weg! Hm. 🤔 ja, ik heb een tijdlang niet gezwommen in het chloor. Ik had wel een beetje kuitkramp-neigingen.
Maar ik heb tijden gezien waar ik heel blij van word! Ik ga dit nog beheersen…. Of erger: leuk vinden 🤪🤨 ik vond de oefeningen ook leuk. Jammer dat de hartslagmeter het nu niet meer doet. 😞

2 juli – Fietsen met tempoblokken en het eerste stuk met Vincent

Vincent ging mee uitfietsen met mijn hoge wielen. Vond ie helemaal te gek. Eerst door de stad tegen de wind in. Beetje kletsen en ik me zorgen maken en piekeren over de peesplaat. Ik stayer lekker achter ‘m. We nemen de wat langere route langs het kunstwerk en daar hebben we zwaar wind tegen. Op de dijk wind mee. Stilte & snelheid. Geweldig. Ik vind het ook leuk. Net als we moeten oversteken gaan mijn tien minuten hogere hartslag in. Lastig omdat te redden en zo samen met de wind durf ik niet te liggen!

Vincent keert om bij de eerste parkeerplaats om wind tegen ook te voelen. Ik ga door. 5 min rust gaat ook hard. Dan ga ik 10 minuten liggen na de tweede parkeerplaats en pushen. Ik ben er zelfs even misselijk van! Ik ga keihard, maar de 50 haal ik gewoon niet, te weinig kracht in mijn benen. De Knardijk is eng met de zijwind, maar ik neem Vincents lach mee. Ook dat gaat nog best hard, maar 30 lijkt dan rustig opeens. En dan nog een keer tien minuten pushen verder de Knardijk af. Liggen vind ik dan niks. Dat doe ik in de laatste 5 minuten rust tot de Vogelweg. Het gaat zo hard dat ik wel verder moet, anders ben ik te snel thuis! 31,1 gemiddeld. De Vogelweg op is liggen, lawaai, wind tegen (die lijkt wat afgenomen) en doorzetten. Lang doorzetten. Heel lang. Het gaat niet eens slecht, maar het gemiddelde daalt wel! De Grote trap op en ik haal 60km in 2 uur. Is Anke blij mee! Gelukkig is het nu overal rustig, op een overstekende koe in de verte na. En ik kijk een adelaat of uil aan. Gaaf. Dan stukje Ibisweg. Liggen, pushen en de opdracht is klaar. Ik vind het laatste pad nog het zwaarst! In Almere zie ik een ttaumaheli en de ambulance stopt en ik maak me zorgen om Vincent en hoop dat ie thuis is! Gelukkig wel. Mijn gemiddelde is op 29,5 blijven steken. Cadans 79 en topsnelheid 48,9. En de bidon leeg!! Zomaar op een zondagavond. Ik neem gelijk chocomelkdrank en een koekje. Niet meer hardlopen helaas.

4 juli – Fietsen met M en V voor de NPW triatlon + extraatje

Ik had M beloofd te gaan fietsen en haar de route van de NPW te laten zien. Vincent moest 60-90km fietsen volgens schema, maar toen we een route hadden van 60km bleek het 60minuten te zijn. Haha. Ik wilde toch al meer en wind mee op de dijk dus ik zou achter het rondje Noorderplas ook Oostvaardersplassen plakken. Maar eerst rustig door de stad met wind tegen. Ik vond het rommelig. Gelukkig fietste V lekker met M. Bij de npw-wissel even gestopt. Dan vol wind tegen op de weg! Windkracht 4. Not easy, wel ‘mijn ding’. Buffelen. Daarna tot de rotonde ging M even los. Ik dronk veel voor mijn doen. Dan terug en V ging vooruit zijn versnellingen doen en ik stopte ff voor een plas. Wind mee solo was lekker. Nog een stoppie en toen reden we anderhalf keer het renparkoers.

Ik voel de hiel voortdurend en zeurderig: alsof het wil zeggen: lukt je lekker toch niet…. Dan de dijk op en los! De rust is dan fijn. Ik achter V+M. Mooi hier.

En het schiet lekker op! Grappig genoeg gaat M mee en Vincent terug naar huis. Maar wij kunnen even kletsen en ze vraagt goed door over de cranio, waardoor ik wel ‘t één en ander móét bekennen. De Knardijk is lastiger. Om te kletsen en te fietsen tegelijk, maar het gaat nog prima! Drinken. Na de sluizen gaan we het bos door. M gaat voor en dat hou ik wel bij. Na de Praambult trek ik ons en hou ‘m rond de 28 liggend! M pakt m weer over, maar ik heb steeds minder zin meer. Ik krijg ook krampen. Zou fijn zijn, maar nu voelt het én in mijn voet én in mijn ‘buik’. Bidon leeg. We rijden om via het sluisje. Het worden 60km en ik vind het wel goed! Toch mooi 26,5 met deze wind. De cadans en ik was vandaag totaal niet in sync. Ploeteren als vroeger. Ik vreet ook de koekjes ala vanouds. De kramp zet niet door, de pijn in de linkerhiel wel.

4 juli – Eerst HIEL-verslag en daarna lekker zwemmen met onverwacht gevolg!

Vanmorgen was het linkerbeen wat stijf. De peesplaat nog heel weinig. een 1 op schaal 1-10. Door naar de fysio voor shockwave. Hij vindt het logisch dat het nog niet weg is, ik niet! Shockwave is maar even gevoelig op een paar plekjes en hij zet m iets harder. Als je kotsend een marathon loopt urenlang, zijn deze 5 minuten niks. Ik kijk naar de nummers in spiegelbeeld. De pijn verdwijnt niet echt. Minder dan bij cranio gister. Hij heeft het over de oefening, die mag ik doen met gewicht in een rugzakje. En dan zegt hij dat er 5 à 6 behandelingen minstens nodig zijn. En nee, hardlopen is dan niet verstandig. Ik mag het op een loopband proberen omdat ik dan meer op de voor voet landt als ik de loopbeweging mis. 😳 what the fuck: ik mis het bos, het hardlopen, rust en afstanden, geen tyfustering loopband! Hij zegt erbij dat hij advies geeft he, ik moet het zelf weten verder. Gast!! Ik ben een triatleet die de triatlon van d’r leven gaat doen en ik kan niet over 4 weken weer een beetje gaan opbouwen!!! Hopeloos ontmoedigd ga ik weer naar huis met een pijnlijke hiel en weinig vertrouwen. Ik heb in 2019, 2020, 2021 en 2022 veel meer gerend, getraind, gesport en nu opeens ligt alles aan 1 peesje, dat ik niet meer kan?! Nee, het is ALLES. Andere baan, stress, voeding, zelfvertrouwen, doordrammen…. Dat pakt cranio aan: alles bij elkaar en fysio 1 plek. En die ene plek blijft zeuren. De hele dag. Meer dan gister. Terug op een 3.
Maar bij de oefening van de cranio begint de middelste teen een soort stroomstootjes af te geven en dát doet pas pijn! Gelukkig niet elke keer, maar gevoelig genoeg. Alsof er shockwave is. Ik masseer de teen los. Nu is de hele voet gevoelig 😣 maar dat voelt toch beter, logischer.

W die we vorige maand tegenkwamen bij de Reigersplas vroeg of ik mee ging zwemmen. Ja. Maar Vincent moet mee voor het autorijden. Stom, maar mag hij iets doen voor mij. Op het strand wachten. Hij wil niet zwemmen, is moe. Het water is koud! Veel kouder dan de vorige keer! Ik start lekker en ben zo bij de steiger (360m ong en 1:54). Dan richting de brug. Ik ben 1x van het patje voor wat betreft de koers en kijk even rond. Verder 1op3 en uitademen. Ik hoef niet onder de brug. (869m in 2:00) dan in 1 keer terug. Volledig in kalmte modus. 1op3, ademhaling, lange slagen, relaxed. Een training. Helemaal in mijn element en ik gebruik zelfs mijn benen wat. Beetje kramp een paar seconden, maar het voelt superlekker! Nog een stopje en dan de laatste 200m. Ik maak 1700 vol. Heerlijk gezwommen. Was echt relaxed en fijn. In een lege plas op ons 2 na.

En dan – na het zwemmen- ineens loop ik terug over het strand en ik roep: Vincent, ik voel geen pijn!! Is het de kou? Effect van de shockwave uren later? Of heb in iets losgemaakt in het water? Heb ik hier zelfvertrouwen gehaald omdat het lekker ging? Grappig, want de basis ligt hier ook volgens mij, toen we hier weken terug zwommen. Het blijft weg. De rest van de avond. Ook in de douche is het weg. Wonderlijk. Daar word ik dus echt blij van. Hopelijk is er nu iets doorbroken. Nu nog ongesteld worden. Als ik naar bed doet mijn linkerbovenbeen echt veel pijn en zit de kramp er in.

5 juli – Een flinke wandeling langs de stormschade in het Vaartsluisbos

Na een dagje storm buiten&werkdrukte binnnen is het heerlijk om weer eens te gaan wandelen als Vincent op de baan traint. Mijn voet doet nog nauwelijks pijn. Zo weinig! Maar nog niet hardlopen, niet te vroeg juichen. Ik ben elke keer toch weer bang dat het mis is als ik opsta om thee te halen if naar de wc te gaan en dan ben ik er en denk ik: jee, weer geen pijn! Dus wandelen op de zwarte asics is best een gokje. Maar we kletsen weer eens bij (over Vincent en over het werk en containers). Mijn voet is iets gevoelig, maar het trekt weg.

De stormschade is mooi om te zien. Beetje indrukwekkend. De pijn in de hiel is eigenlijk wel weg, maar nu doet de bal van de voet pijn en wel bij élke voet. 🙄 maar niet erger dan de hiel was. Ik sprak de diëtiste en zij vind mijn afvallen niet wchrikbarend en ook wat ik eet is in orde. Maar niet wat ik om de trainingen heen at! Jammer dat we niet kunnen meten op haar weegschaal (die van mijn flipperde er vandaag een halve kilo bij 😣) of een vetmeting kunnen doen. Maar ik ben goed bezig en probeer positief te denken en te geloven dat ik ‘t wel kan. Vlak voor de Frysman had ik ook een nare cyste… en ik heb een bak ervaring en loopinhoud en geen snelheidsdoel. Fijn dat we alweer zo 6,5km kunnen wegstappen.

6 juli Een koppeltraining met fietsen en wandelen

Eerst de hiel-berichten van de dag: Vanmorgen dus echt pijnvrij!!
Een heel klein beetje stijf, maar de bal van de voet doet nog het meeste pijn en daar zit een wondje.
Ik ga naar kranig/fysio en ze maakt de voet goed los. Echt goed. En dan moet het nog even wegtrekken, maar de pijn is er uit!!!!
En komt ook niet terug. Soms even een stapje lichte stijfheid na langer zitten, maar het mag geen naam meer hebben. En daar word ik me een partij blij van!! Ook tijdens de wandeling nul komma niks last en daarna ook nauwelijks.
Ik durf nog niet te hardlopen. Gek genoeg kan ik nu ook nog wel een dagje wachten. Of liever twee…. Maar ik wil de npw triatlon wel doen eigenlijk maandag. Dan maar half wandelend!!

Maar ik moet in vorm blijven, dus ik ga maar weer fietsen! Verkeerde schoenen aan! Ja, het zijn hele fijne schoenen en ja, met de goede zooltjes erin, maar vastklikken ging al zo lastig. Ja hoor, de verkeerde plaatjes. Geen zin om terug te gaan. Accepteren maar en misschien wel goed, een flexibele voet.

Ik ga op en neer rijden. Liggend op de brede wegen. Ik heb verder niks aan data of muziek. Gewoon fietsen en alle anderen maar geweldig laten zijn. Ik heb mijn eigen struggles en mijn cadans zal wel tegenvallen straks. Ook goed! Grote Trap terug en dan de Doddaarsweg weer liggend (behalve langs de tractor). Daar beginnen de buikkrampen. Kan er ook wel bij en vind ik eerder fijn dan erg. Vogelweg en dan weer terug tegen de wind in. Alles is best. Ik hoef niet veel, ver, lang. Terug door het bos en ik stayer heerlijk achter een man aan. Ik bedenk dat ik wel kan wandelen als koppeltraining. Ook goed voor Rob! Nog geeneens 40km, geen 27 gemiddeld en een cadans van 75. So be it. Fijn dat ik me niet hoef te verantwoorden op strava: zo heb ik dat dus ervaren altijd.
En daarna nodig ik de mannen uit om mee te wandelen op deze mooie avond. Met zijn drietjes gaan we dus. Mijn 4,2km rondje. Ging ik toch onderuit!!!!!! Fiks gevallen!!!!! Tak waar Vincent en ik tegelijk overheen probeerden te stappen terwijl ik mijn telefoon vast had. Tak omhoog, Anke omlaag. Wondje op mijn rechterhand en linkerknie heeft ‘n tikkie gehad. Vincent voelde zich onnodig schuldig. Dit gaat ook over! Verder nergens last van 🥳 aan hiel of zo.

7 juli – Joggen en wandelen – hoe blij kan je zijn?!

Vanmorgen weinig last meer van de linkerhiel. Het is ietwat stijfjes, maar verre van pijnlijk. Leeglopen is lastiger. Wandelen en lopen gaat echt prima. Supertrainster Annemarie haalt alle druk weg voor wat betreft wedstrijden en het wordt simpelweg trainen voor het plezier en voor Ierland. Is even slikken, en daarna geeft het complete rust. Dus ik moet wel rennen nu! Bij tijd en wijle doet het opeens uit het niks even zeer en krast en tintelt de hele pees lijkt wel. Ik doe het rollertje in de middag op het werk. Ik warm de pezen op met de oefening vlak voor het hardlopen uit. De trapoefening helpt mij echt erg goed. En dan hardlopen. Of iets met nieuwe hardloopschoenen aan en hardloopkleertjes…. Ik verheugde me er op en was er bang voor tegelijk. Wat als het verergert? Of als ik het niet meer kan? Of als het te heet is? Natuurlijk wil ik vandaag 4,2km rennen met stukken wandelen erin. Als het maar lukt, dan doe ik de npw triatlon nog en daarna is de volgende wedstrijd de Hardman. Het ging. Ja, de hiel is gevoelig, maar niet pijnlijk. De schoenen zijn fijn.

Ik weet nog hoe t moet! Maar dan heel rustig aan. Het doet me niets. Ik ren. En dat is het belangrijkst. Langs de tak en de kikkers. Ik blijf niet alles rennen. Ik denk tot de hoek. Nee, de volgende hoek. De gevoeligheid neemt af. Na 1 mijl en de verre hoek ga ik wandelen. Het bos met alle afgerukte takken en vol groene bladeren ruikt zoooo heerlijk! Dat was ik vergeten, de geuren. De beleving is zeker terug.

Ik stap lekker door en dat voelt helemaal goed. Tot de volgende verre hoek en de bocht met de afslag. Net geen km. Weer rennen. Of joggen. Kleine pasjes en grijnzend denken aan hoe mensen bij de npw zullen reageren, maar hoe sterk wandelen kan zijn. Nu ren ik lekker. Zelfs de gevoeligheid wijkt. Toch ben ik het soepele rennen een beetje ontwent. Maar doorzetten kan ik nog prima en ik maak me totaal niet druk over een plus-7 tijd. Ik ren de 4,2km vol en dan is de hiel s avonds gevoeliger. Maar niet in rust en niet die wanhopige pijn. Intussen loop ik leeg, dus misschien helpt dat ook om weer wat ruimte te krijgen. Nu de rondjes uitbouwen. Ik voel me gemotiveerd om een hele ronde te rennen en dan 2 of 3 en zo tot 8 hier thuis. Dan red ik er tien in Ierland!

8 juli – een triatlon voor Vincent in Vathorst in de hitte en veel stappen zetten. Groot respect voor hem!

Maar zwemmen lukt mij vandaag niet, hardlopen ook niet nog een keer en fietsen ga ik morgen heel veel doen. Het is dan ook bloedjeheet buiten. Stikheet. Dat combineert slecht met leeglopen. Dus ik sla over. Mijn hiel is weer iets gevoeliger en ‘s morgens heel stijf. De stappen doen iets meer pijn, maar verre van hinderlijk en ik ben blij dat ik weer iets kon rennen gisteren en dat ik kan uitkijken naar meer.

9 juli Het rondje MARKERMEER!

Eindelijk heb ik m ook gefietst, het rondje Markermeer! Ik heb een tijd terug aan ZGvG gevraagd of ze een keer mee wilde en vandaag kwam het uit. Z vertrekt altijd vroeg en dat was nu eigenlijk wel lekker. Kwart voor 7 al op pad… In de eerste bocht waren we elkaar even kwijt, maar verder ging alles top! Voor de hitte en de drukte uit. Superfijn!! We kletsten. Over trainingen en trainers en dipjes en werk. De Almeerse dijken waren we snel af. Zand bij Duin was 👎🏼 en dan de brug over. Door naar Muiden. Overal nog stil. Op de dijk richting Amsterdam werd het wel drukker met lopers en fietsers en vooral veel 🐑 🐑! Op de fietssnelweg ging het tempo erin. Ik ontdekte dat Z dit rondje ook nog nooit had gedaan. Haha. Zelfs haar trainer had het nog nooit gedaan. En ik maar denken dat iedereen 2 keer per jaar deze ronde fietst!

Dan door de polder. Uitmuntend. Zo goed als windstil, nieuwe paden, dorpjes en super Hollands. Ik heb mijn hart verpand aan Zuiderwoude. Echt genieten. In Monnickendam komen we door de festiviteiten van Slag op Zuiderzee die nog stil zijn. Het is precies 9 uur en de klok slaat. Fantastisch.

Ik geniet heel erg. Dan de lange weg naar Hoorn. Saai en de wind trekt aan. Ik kan dat prima: liggen en drammen. Ik neem het voortouw. Ik drink voldoende. De ontwortelde bomen zijn indrukwekkend.

Hoorn door is lollig, gek om de weg te weten. Dan de dijken op naar Enhuizen. Ik was hier dus pas nog voor Ironman! Het is druk door een tourtocht. Ietwat hinderlijk, die grote groepen. Ik kwebbel tegen Z over de Hardman. We zetten door tot Enkhuizen en net op de dijk doen we een stop om bij te vullen.

100km in da pocket. Ik heb ontdekt dat de fietscomputer niet mee liep en ik ben laat (pas na 2 uur) aan gellies begonnen, maar ze werken superduper. Ik zit in mijn element! De Markermeerdijk is gaaf. Wind mee, hoog tempo en gezelligheid. Z is een toppert hoor! Respect. In de sluis ligt een grote containerboot. Dan ‘alleen nog maar’ de Oostvaardersdijk af. Ook daar is het tempo hoog. Z heeft het iets zwaarder, ikke niks eigenlijk. Veel drinken en gellies, alles onder controle, geen trek, geen irritaties, nergens last van. Ik wil 160km halen voor de fietsbadge. Dus we gaan nog ff door via de gevangenis. Ik haal 150 in 5,5 uur. Keurig dus. En dan moet Z nog langer! Ik las 5.5 als vijf en een half uur, maar zij bedoelt 5 uur en 50 minuten. We fietsen nog een stuk erbij en dan langs en om mijn huis en ik ben blij!!

Het is ook nog niet laat en de rest van de middag is er nog. Ik tik m thuis af op 160, moeten het er 160,9 (komma negen) zijn voor de 100 mile. 😂😂 Ik lach er om. Thuis snel eten en ik ben niet echt moe! Wél écht blij en trots (!!) en tevreden en happy. En daardoor lijkt de voet helemaal bij te trekken. Ook omdat Vincent nog een voldoende krijgt en daarmee zeker over gaat. Pak van m’n hart!

Ik was een paar dagen vergeten! Niet gek dan dat je daar geblesseerd van raakt, hahaha. Nee hoor, ik moet waarschijnlijk wennen aan een nieuw ritme. Zet ik ze er snel even tussen!

9 juni – intervallen met Vincent op de Hogering!
Ik was moe van een dag werken en hitte en 🩸 en zon. Op het einde van de dag dan maar, om 21:15, als het niet meer zo heet is. Het is kort gelukkig. Vincent gaat mee. Ik hobbel maar wat. 18 minuten kalm aan inlopen. Ik stel de Hogering voor en Vincent vindt dat geweldig.

De zon maakt het nog mooier.

Ik doe de 200tjes op tempo , maar niet met heel veel inspanning. Ik haal de hoge hartslag niet! Nu dat weer…. Vincent is echt zo blij als een kind dat ie op die enorme weg mag rennen. Ik wandel in de rust en kijk veel. Netjes 8keer versneld zonder echt mijn uiterste best te doen. Te dik en te warm voor dat soort zaken. Rustig happy terug gehobbeld.

10 juni – Rondje Oostvaardersplassen met 3 keer de cadans omhoog

Niet echt mijn dag: weinig geslapen, ik stroom leeg, ik drink 3 bidons leeg, het is bloedheet, ik ben streng met eten en ik buig me maar weer over geschiedenis met Vincent. Ik val bijna in slaap op de bank, maar ‘moet’ fietsen. Een rondje ovp solo met muziek, want tja, wie wil er nu met mij mee? Ik ga gewoon fietsen en denk dat 1,5 uur zat is met de warmte en hoe ik me voel. Dus ik neem 1 bidon mee. Het is rustig, ik hou de cadans hoog en het gaat lekker. Ik voel me uiteraard niet goed genoeg, maar het gaat oké. Op de dijk zie ik prachtig een zee-arend en ik ga plassen onderweg. Ik besluit verder te gaan nu ik toch onderweg ben. Ik moest immers 2 uur. Ik kom ook een kip tegen. Ik ga weer ‘s door de wijk. En dan langs het water.

Ik moest de cadans verhogen, maar ik weet niet meer hoe lang of hoe vaak. Ik verzin zelf dat ik drie liedjes lang de cadans verhoog. Whiskey in the jar, Caroline en The Stolen Child. Boven de 90 proberen. Geinig concept: je kan pech hebben met de nummers. Ik maak 50km en ongeveer 2 uur vol. Beetje last van rechter scheenbeen, van voetzolen, maar vooral van mezelf en mijn lage zelfvertrouwen.

11 juni – Sprint Race Zandvoort

Ik zag het meest op tegen de drukte voorafgaand aan de wedstrijd. Maar we reden zo door naar het Circuit en alle onrust viel mee! Het was behoorlijk relaxed. Ik had al veel gedronken en geplast en me goed ingesmeerd. T2 inrichten ging wel snel. Ik had alles goed uitgedacht met vocht en schone voeten. Uiteindelijk hadden we dus lekker veel tijd.

Alleen het wandelen naar T1 toe duurde een halve eeuwigheid voor mijn gevoel. En dat was warm sjokken over de boulevard met fiets. Spullen wegzetten (en weer goed denken) en toen schrik door een ambulance. De uitleg en dan over het strand lopen naar het startpunt.

Ik was niet echt gestresst. Verre van eigenlijk. Even inzwemmen en dan gaan. Het was drukte bij het zwemmen, maar ik zwom echt heerlijk! Alleen rechts ademen was lastig. Weinig golven (in vergelijking met de Frysman 😂) en veel op en langs mensen zwemmen. Heerlijk geconsolideerd denken: ik zwem in de zee! Het ging me veel te snel voorbij. De strandopgang was erg zwaar, rustig aan doen. Naar Vincent zwaaien. In de wissel nam ik het verlies: voeten spoelen, opruimen en denken. Fietsen was naar beneden wel eng en dan het circuit op. Ik vond het leuk. Niet geweldig of overweldigend, maar leuk! Heuveltjes zwaar (heb je Eire ook, denk ik dan), wind tegen lastig en bewust drinken. En kijken. Bewonderen van omgeving.

Tweede ronde ging supergoed. Vierde ronde rustig. Vincent rende al. Alles toch wat behouden, geen last van de hitte. Wel weinig gefietst: maar 18km!

Daar liep ik me zorgen om te maken, maar het veld was leeg. Snel schoenen aan en gaan hobbelen. Voelde prima. Leuk op het circuit, lekker rustig. Volle drinkbuik. Heuvel op was rennend wel oke en km1 zat er snel op. ‘t Was wat eenzaam, maar leuk. Rennen lukt me wel. Warm hoor. Bij post1 veel water over me heen en door! Tunneltje en dan het zware zand en saaiigheid. Blijven rennen. Naar de rotonde toe was heavy omhoog, nog wat water bij de post en dan het ommetje. Overal rustig, was ik toch laatste? Welnee, en anders: jammer. Het ommetje behoudend, tempo was lager als ik kon. Na de rotonde nog 1km en die was heel erg heftig. Blijven rennen omhoog in de brandende zon. Moest echt uit mijn tenen komen. Op wilskracht. Nog een stukje omlaag en toen wat mensen om me heen onder de tunnel en ik dacht: ga maar, ik finish alleen -dat had ik achteraf niet moeten doen, dan was ik 3de geworden.

Ik was blij dat ik een sprint had op deze hete dag. Ik vond het niet eens echt erg om 4de te zijn net als Vincent! Niet kapot of doodmoe en zoooooo blij dat ik mega goed gehydrateerd heb! Ik deed alsof ik niet ongesteld was 😇, maar ik was supergoor van het zout. Niet moe of hongerig, wel vermoeid. Geen enkel pijntje. En helaas… geen trots. Weer een vinkje rijker. En een leuke ervaring gehad. Goed opgelet. Net als bij TriAlmere: ik beheers het kunstje. Verdien een medaille en een hamburger. Trots op en heel bij met mijn lieve mannen.

20 juni: Misschien helpt het als ik het van me afschrijf, maar ik betwijfel het… Ik ben geblesseerd. Daar ga je niet dood aan, maar het voelt ook helemaal niet goed! Zeker met het oog op een halve triatlon aankomend weekend. Hoe en wanneer het gekomen is:

vrijdag 16 juni

kutterdekuttttt. Sorry…… Het is opvallend en klinkt bijna onmogelijk, maar ik heb dezelfde blessure als ik in 2014 opliep in Dronten. Op precies dezelfde plek. Ik loop nooit in Dronten, maar in 2014 haalde ik een PR van 47 minuten op de 10 kilometer rondom het Wisentbos. En daarna liep ik een peesplaatblessure aan mijn rechtervoet op. Die 2 maanden duurde. Na 3 dagen liep ik toen weer 12 kilometer, maar dat was niet zo verstandig. Ik ging toen veel fietsen op mijn stadsfiets.
Nu werk ik in Dronten en ik rij elke keer langs het Wisentbos, wat vlak bij mijn werk ligt. Dus ik moet en zal daar een keer hardlopen! Vorige week gaf mijn collega het goede voorbeeld en ik dacht: dat wil ik ook, hier lopen! Deze vrijdag had ik mijn spulletjes bij me. Ik liep lekker, behoudend, kalm, leuke omgeving, prima vol te houden en een lekker pad.

Ik genoot van de nieuwe omgeving, van het feit dat ik maar een klein stukje hoefde. Ik vond het leuk om in de zon over het onverharde pad te lopen. Rondjes te maken. Plezier. Beetje last van mijn knie en toen schoot het in mijn linkervoet. Na een kilometer of 4 kreeg ik daar een pijntje. Hoe dan gotverdomme? Omdat ik langs het Wisentbos loop waar ik een PR 10km liep tig jaar terug die eindigde in hielspoor?! En nu is het terug. Links. Pijnlijke hiel. Na het autorijden is het mis. En mijn vaste therapeute is er niet. Oefeningen doen, bidden en er voor de Ironman maar het beste van hopen? 🤞🏻 Van alle pijntjes was dit opeens de allerergste. Een week voor de halve triatlon. Dus dit verder heerlijke loopje proeft heel erg zuur.

Ik maak me zorgen. Mijn voet doet voortdurend pijn. Ook zittend en ook ‘s nachts. Ik slaap er niet minder om, maar midden in de nacht word ik toch wel heel bezorgd wakker. De halve triatlon staat zeker op het spel! En waar het door komt? Geen idee. Ik had de hele week al pijntjes: mijn scheenbeen rechts, mijn knieën van moment tot moment; maar de peesplaat is opeens op komen zetten. En heeft doorgezet. Ik zoek midden in de nacht naar fysiotherapeuten en shockwave-therapie. Mijn trainster raadt me dat aan en vloekt mee over de belabberde timing (maar wanneer is die wel goed) En ik neem stilletjes afscheid van de halve triatlon. Op zaterdagochtend reageert 1 van de fysio’s, waar ik maandag al terecht kan. Mijn voet is de hele dag gevoelig. Maar ik zit veel: in de auto en in Hengelo in de tuin. Ik eet wat meer (BBQ-vlees) en denk dat het verminderde eten een (grote) rol speelt. Dat is namelijk het enige wat veranderd is! Ik maak me veel zorgen. Misschien is het een eenmalige frustratie van de spier/pees? 🤞🏻

zaterdag 17 juni

Overdag bij een feestje en lekker rustig aan doen. Met een pijnlijke linkerhiel. En veel eten.

Ik moet naar buiten en even sporten, dus fietsen dan. Ik neem geen enkele data mee, niet voor mijn neus in elk geval. Het horloge zit om mijn mijn pols. Ik pak de tijdritfiets. Geen muziek, geen verplichting. Gewoon trappen. En proberen te denken dat ik het ‘goed’ doe. Dat is lastig. Want als ik even spiek op het horloge is de cadans laag, tempo matig en dan probeer ik weer anders te denken: dat het goed is dat ik dit doe en niet ga wanhopen. Waarvan ik juist een beetje wanhopig word! Het is rustig en stil en bekend en mooi. Mijn rechterscheenbeen is pijnlijk. Misschien daarom dat links teveel op zich nam bij het hardlopen gister? Mijn voet heb ik geen enkele last van op de fiets. Ik drink, ik lig, ik pak een lagere cadans en neem de wind mee op de dijk. Zelfs windkracht 1/2 helpt als ie mee is. Wat verklaart hoe lastig het is als windkracht 1/2 tegen je is op de dijk.

k neem een ommetje om 40km vol te maken. ‘K Plas op verbindingspad. Er zijn heel heel veel vliegjes langs de plas. Too much. Ze kruipen overal in!! Het kriebelt nog uren na. Nog en stukje om de wijk waar brandplekken zijn en ik net de hond kan ontwijken. Ik zal het met dit gemiddelde moeten doen en met deze wat lage cadans. En fietsen voorlopig. In de avond is de pijn flink afgenomen. Maar helaas niet weg.

zondag 18 juni.

Niet hardlopen, niet zwemmen dus dan maar weer fietsen. Terwijl ik vanmorgen tussen de hardlopers stond bij de Almere City Run. En de hele middag huiswerk heb gemaakt. De hele middag én avond! Ik ben kapot. Blij dat ik morgen weer rustig mag werken! Ik moest even iets voor mezelf. Dan maar weer fietsen. Een paar druppels vangen die al verdampen voor ze de grond raken. En kijken naar de lucht.

Ik ben alles een beetje zat. Niet kunnen lopen, onzekerheid over de Ironman en de frustratie voor school met een puber. Geen tijd voor mezelf, de was blijft maar liggen. Iets meer slecht eten. En te weinig slapen. Net teveel zorgen. Pees is ‘s morgens stijf, na Almere City run flink gevoelig, zittend pijnloos. Ik heb vandaag veel trekkende spieren en op sokken wel pijn aan de voet.

maandag 19 juni.

Mijn voet is bij het opstaan nog alleen maar stijf. Niet echt lastig meer. Ik zit stil op het werk, met strakke schoenen aan. Soms is de pijn bij het opstaan bijna weg! Ik heb de diëtiste gemaild met de vraag of het aan de voeding en eiwitten kan liggen en eigenlijk geeft zij het antwoord op de blessure:

Ik denk ook dat jij misschien toch nog steeds te weinig basisvoeding binnenkrijgt, waardoor jouw lichaam onvoldoende herstelt. Jij wilt 300-500 kcal onder jouw energiebehoefte uitkomen (om 1-2 kg vetmassa per maand kwijt te raken), maar niet lager dan dat. Als jij nauwelijks meer snoep en koek eet, moet jij een deel daarvan mogelijk compenseren door meer gezonde voeding te eten.

Dieetensport – Annelies

Dus ik heb niet meer kunnen herstellen van de fietstocht, want ik val meer af dan een halve kilo per week. Veel meer. Ik eet niet zo graag meer en heb weinig trek. Ik snoep niks meer en pas de voeding keurig af. Ik drink wel veel, maar blijkbaar krijg ik absoluut niet genoeg binnen. Dat bevordert de vermoeidheid en vertraagd het herstel, net nu de trainingen worden opgebouwd. Leuk om te weten, maar het probleem lost er niet meer op! Maar wel 1,5 kilo lichter 🫢 en een lage rusthartslag! 🙃

‘s Avonds ga ik naar de fysio Snel Beter. Zou mooi zijn als ze de naam kunnen waarmaken!
Zo’n fysio verbiedt niks, maar dat hoeft ook niet gelukkig. Ik mag deze week echter zeker niet meer hardlopen.

Mijn pees is op de echo zichtbaar verdikt. De teen was gefixeerd en die heeft de fysio ‘losgemaakt’, dus nu is de pijn vrijwel weg. De pijn nam al af vandaag. Als ik vrijdag pijnloos kan wandelen/lopen, kan ik zondag een halve triatlon doen. Met compressiesokken aan en met beleid. Ik kan niet meer stuk maken, hooguit verdikt de pees opnieuw.
Volgende week maandag indien nodig (daar ga ik van uit) shockwave-therapie en weer een week niet hardlopen. 😐

Mocht ik vrijdag nog pijn hebben, dan ga ik zondag een zwem-fietstraining doen in Hoorn en dan heb ik voorzichtig een planB. Een planB geeft mij rust. Annemarie vindt het oke (al zit er wel een dreigement aan vast, dat een halve triatlon dan een training is, omdat ik dan al veel meer trainingsuren draai!)

Ik ben niet echt opgelucht, want nu komt het voedingsplan op me af en de stress of ik wel “zomaar” een halve marathon kan lopen zonder een paar lange duurlopen de laatste tijd.
Ik ga deze week ook nog een dag extra werken. En Vincent heeft behoorlijk veel ondersteuning voor school nodig.

Dus: meer eten (helaas geen m&m’s), rustig aan deze week qua sport en doorademen. Dat is de conclusie. Het klinkt makkelijker dan het is. Nog meer afwachten dus. Annemarie schrijft: “Tot vrijdag dus even niet, eventueel het lopen nog een keer vervangen door fietsen, maar dat hoeft niet perse! Je kan het ook prima inruilen voor rust, zodat je lijf even weer kan herstellen… op de korte termijn is dat even niet fijn, omdat ik weet dat je graag beweegt en je trainingen doet, maar op de lange termijn kan dat je meer profijt opleveren!” Ik hoop het maar…..

dinsdag 20 juni – Weer fietsen……

‘k Ging gewoon fietsen op de racefiets. Er stond wel een (koppel)training, maar ik hield me er niet aan, ook niet aan het fietsgedeelte. In beweging blijven voelt voor mij nu als het enige wat ik kan doen, anders lijkt het alsof ik het niet meer onder controle kan houden en dan ga ik dingen stuk maken uit onmacht. Ik ben heel moe en vermoeid. Ik ben zelfs op de bank in slaap gevallen, wat me echt nooit gebeurd!! De vermoeidheid komt deels door het drukkende weer, wat weinig slapen en deels doordat ik niet zeker weet of ik kan hardlopen zondag en hoe het het gaat. Ik heb geen gedegen plan voor een halve triatlon, maar ik zie ook niet op tegen een halve triatlon. Ik haal alle druk er van af. Ik mag er 8,5 uur over doen. Een snelle halve gaat ‘t niet worden. Maar ik zie wel op tegen vroeg opstaan! En ik ben bang voor mezelf. Als ik aan het lopen start, zal ik het afmaken. En dan? Maak ik dan meer stuk? Volgens de fysio niet. Maar ik ken mezelf: ik zet door en dat is nu mijn grootste valkuil. Voorheen werd ik al dagen van tevoren zenuwachtig voor een halve triatlon, maar dat is nu weg. Nu is er alleen nog de onzekerheid. Onzeker over mijn eigen betrouwbaarheid….. Dat is erg, erg lastig.

Om half 4 is het huiswerk weer af en moet ik nog even gaan fietsen voor het noodweer uit. Ik vind het amechtig warm en benauwd bij het standaard rondje OVP fietsen. Niks voor mij. Helemaal niks. Die warmtedeken drukt mijn stemming nog meer omlaag. Voor het standaard rondje hoef ik niet om me heen te kijken, ik ken elke bocht intussen. Ik fiets wel lekker en denk toch op de racefiets te gaan zondag. Iets meer controle. En de tijd maakt toch niet uit. Op de Knardijk een keer wind mee is wel leuk! Ik ga uitgebreid op het bankje zitten.

Bezinning. Geen rust, geen loslaten, maar wel een momentje met mijzelf. Tot Vincent weer appt dat ie iets moet hebben. De dijk af ga ik lekker van tijd tot tijd liggen. Er zijn veel auto’s en welgeteld NUL fietsers. Ik vind de kleuren erg mooi met de dreigende regen in de verte. Ik geniet nu wel van de bekende omgeving die met de dreiging van slecht weer anders lijkt. Het levend donkerblauw vind ik echt mooi. Het laatste stuk voel ik de temperatuur kelderen. Ik ben ruim voor de buien thuis. Vandaag de hele dag op blote voeten gelopen en dan doet de hiel meer pijn.

Woensdag 21 juni – De goede kant op!

De pijn in de voet wijkt. Ik doe de hele dag niks. Zelfs de wandeling met de collega’s sla ik over. Het helpt. Ik eet wel meer. Een boterham extra. De airco op het werk zorgt dat ik het prima uithou! ‘s Avonds ben ik bij Joyce en eet ik superlekkere pasta. En we kletsen. Zittend. Morgen een dag extra werken en stilzitten. Nu het kan. En moet.

Donderdag 22 juni. Zwemmen en bijna over!

De hiel doet bijna geen pijn meer. Tussen alle pijntjes valt het tenminste weg. Zenuwenpijntjes? Ik eet net wat meer (een broodje extra en veel avondeten). Vandaag toch nog trek en 2 chocotoffs na het zwemmen. Ik heb hoop. Goeie hoop. Taperen? 😝

Ik ga met Vincent zwemmen bij de Kapitein. Water lekker warm en smerig. Veel 🌱 🌱 🌱. Begin tegen golven in. Niet veel last van eigenlijk.
Wachten bij de boei. Door naar de volgende boei. (2:26 – dat is de gemiddelde tijd tot dan toe)
Het zwemmen ging al beter, soepeler. Weer wachten voor vliegtuigen (raar geluid) (2:21) dan langs de huizen en mijn manager volgens mij. Die staat buiten en ja- hij woont hier inderdaad ergens. Weer wachten en kletsen. (2:18) Ik ging om blok 2 heen, Vincent binnendoor. Heel erg veel 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱. Snelhied flink opgehoogd. Lekker! (2:15) Bij Vincent even stoppen en besluiten 🌱 🌱 en 🦢 te ontwijken. Terug langs collega’s 🏠. Kalm aan even en samen. ⌚️ niet uitgezet. Dan nog een keer naar een groene boei en wachten. (2:16) ik ga terug om de boeien heen. Het gaat lekker! Flinke slag en eindelijk wind mee! Op het einde nog de 2000m volgetreuzeld. 1900 in 42 minuten. Lijkt me wel goed zo. Veel geplast onderweg 😶 I will survive the swim. En als het zo doorgaat, kan ik de halve Triathlon wel helemaal doen!

Vrijdag – Nee Dus en een koppeltrainingtest.

Op kantoor werk ik lekker verder aan de kennisbank. Ik ga zelfs even mee wandelen tussen de middag! Maar over het algemeen zit er gewoon weinig energie in. Mijn voet doet weer meer pijn en dus geen Ironman. En dat doet ook pijn, maar niet in mijn voet. 🙁 Ik twijfel er de hele dag over en kan moeilijk tot een besluit komen. Want ik kan starten en wandelen. Of niet starten. Zonde van het geld. Of ik ben verstandig en doe alleen zwemmen en fietsen. Het is zondag: beginnen met lopen of niet. Halverwge stoppen kan ik niet. Maar hoeveel pijn doet de pees nu echt? Als ik het nu probeer, weet ik morgen wat kan. En dan mis ik dit jaar alle afstanden en dat doet ook pijn. Ik twijfel de hele dag en bespreek het met de trainster. We spreken af dat ik vandaag ga testen; dat bedenk ik zelf. Dan weten we morgen hoe het echt is. Beter dan daar op zondag achter komen. Eerst opwarmen en fietsen en daarna een klein stukje lopen dus. Waar de verergerde pijn door komt is lastig te zeggen: misschien omdat ik gister weer minder veel gegeten heb?

Vorige week vrijdag scoorde ik een 9 op de pijnschaal van 1-10, maandag 5, donderdag 1, vandaag 4.

ik eet nu de hele dag flink veel. heb ik gister niet goed gedaan. zou het dat echt zijn?!

Ik neem Vincent mee uit fietsen. Die leert zich het apezuur voor de laatste toetsweek volgende week. We nemen de net-anders paden: het nieuwe fietspad en door de stad. Ik ben mijn bril vergeten. Dat is superonhandig.

Ik fiets een tijdje met zijn bril op, want hij heeft een soort kapje op de racefiets, maar ik word er dol van! Dus ik neem het kapje. Ook onhandig. We hebben wel wat pret, maar voor zover ik kan opbrengen met mijn teleurstelling en zover hij kan met toetsstress. Het is niet meer dan dit, maar in de stad zijn er geen vliegjes. Tempo en cadans zijn niet om over naar huis te schrijven. Het is ook al laat in de avond. Na een drukke en onrustige week.
Daarna doe ik compressiesokken aan en dat is een heel gedoe. Zal in een wisselzone nog wel erger zijn!

dan gaan lopen.
binnen 100m al ‘kansloos’ en elke stap pijn. Ik voel de hiel bij elke stap. not good.
Maar ik kan er doorheen lopen. inhouden moet wel en het tempo is erg laag. Maar daar trek ik me niks van aan.

Lopen zelf is heerlijk. Mooie kleuren. Behalve de hiel voelt het goed. (alleen voel ik me te dik)
En toch: zelfs nu, nu ik al weet dat het niet gaat zal ik niet stoppen na 1 rondje park, maar doorhobbelen. Een lager tempo maakt niet uit. Daar wen ik wel aan. Ik ga onverhard.

Niet naar het tempo kijken. easy. Ik ga wandelen vanaf het bakje. Dan is de pijn er meteen af. Weg. En dan het lopen weer oppakken. Ik moet alles toch proberen? Nu is de pees warm en ebt de pijn weg. Na een kilometer of 2. Tempo blijft heel laag. Zonder pijn loopt het prima. Wandelen doet ook verhard geen pijn, probeer ik nog een keer. Wandel-joggen kan zondag, maar wat is het effect dan?

2,5km gedaan nu. Zou ik er nog 18 kunnen? Ja. maar dan weet ik niet hoe lang ik moet herstellen. En dat
wil ik niet riskeren. Dan maar naar B of D of P later dit jaar. Dan maar kijken of er een halve triatlon in zit dit jaar.

Thuis meteen koelen. Ik voel niet meteen en direct meer pijn zo na het lopen. Zolang het ‘warm’ gelopen is. Morgen afwachten. Ik vrees dat stoppen na het fietsen geen medaille oplevert, maar vele malen moeilijker zal zijn dan kapot lopen. In beide gevallen heet het spijt. Een dure grap. Op vele fronten.

Zaterdag 24 juni – Voorbereiden op…..

‘s Morgens opstaan met een stijve hiel, maar het is niet extreem pijnlijk. En toch: ik ga het niet doen. De beslissing nemen voelt oke. Moeilijk en lastig en somber en verdrietig, maar oke.

Ik ga met Rob naar Hoorn om mijn fiets en spullen weg te zetten. Ik voel me een oude ROT in het triatlonvak. Lopen na stilzitten (in de auto) is nog steeds erg gevoelig. Ook nog na massage is het gevoelig. Ik baal er het meest van dat ik morgen zo amechtig vroeg moet opstaan!

Meer gegeten dan anders ivm 2/3de tri. Zin in koekjes. Aan toegegeven.

Zondag 25 juni – Mijn eerste DNF (Did Not Finish)

Het is ONGELOOFLIJK moeilijk om te starten aan een wedstrijd waarvan je weet dat je niet gaat finishen. Daar is echt heel veel kracht voor nodig. Zeker als ik dan ook nog eens heel vroeg op moet, om kwart over 4. Ik eet 3 witte bollen en ben nog redelijk gespannen. Maar ruim op tijd klaar. Mijn fiets is nog oke en ik stop het “Stop” briefje wat Vincent op mijn verzoek heeft gemaakt in de rentas.

Ik vind het kleine stukje over asfalt en steentjes naar de zwemstart toe lopen lastig met mijn pijnlijke voet. Ja, het doet nog zeer. Zeker als ik op een steentje stap! Ik klets voor het zwemmen met 2 meiden, het is hun eerste; dat leidt goed af en ik ben niet in de stress. We moeten lang wachten in de hitte. Even raak ik onrustig en dan dring ik naar voor om te zwemmen. Ik nog even op het hekje en iemand vraagt: “alles goed?”. Tjonge, mensen, je moest eens weten hoe zenuwachtig ik kan zijn!
Ik loop het ponton op en zeg de vrijwilliger nog even gedag die mensen moet doorlaten. De eerste zwemmeters klooi ik met mijn horloge en dan ga ik gewoon lekker slagen maken. Niks wat moet, gewoon heerlijk zwemmen in het prima water met een fijne temperatuur. Slag na slag. Kracht. Dan maar 1op2 ademen, maar 1op4 kan ook. Ik heb de ruimte. Van boei naar boei. Soms eventjes een klap incasseren of uitdelen.

En dan de golven. Heerlijk! Het is niet veel, maar net merkbaar en ik geniet er van! Om het eiland heen. Duurt lekker lang. Ik laat me door niks afleiden, want het maakt allemaal niet uit, ik stop toch. Na het eiland heb ik even de zon tegen. Ik zwem net iets anders als de anderen, maar volgens mij mis ik niks. Ik pak de rechte lijn. Onder de brug door is even krap en dat irriteert mij, maar het is zo leuk hier dat het me niet kan schelen. Ik geniet ontzettend van het zwemmen. 1 Momentje ben ik eventjes misselijk en boer ik flink het water over. En ik voel 1 motor in de verte die aan staat. Na de brug ben ik de route wat kwijt, maar navigeren gaat me goed af. En door! De herrie weer in. Het is nog een klein stukje en ik zit pas op 1500m. Ik zie straks wel hoe het gaat qua tijd. De haven in is ook best krap, maar leuk.

Ik ben dolblij als ik de trap op loop met mijn zwemtijd! Ook al was het iets korter… die tijd staat lekker. De transitie in lopen is echter niet leuk en verdraaid pijnlijk. Bij elke stap. De hiel maakt me duidelijk: lopen doen we niet vandaag! Ik neem de tijd om te wisselen en smeer me zelfs nog even in! Niks te verliezen. Fietsen en de zone uit: alles is routine. Maar dat wijf voor me wil niet opstappen! En dan lekker met dat natte pakkie aan gaan fietsen.

De dijken op. Ik zet de cadans voor en kijk om me heen. De dijken, de fijne weg, de boten. Ik geniet volop. Ik denk wel: niet boven de 11 minuten op de 5km laten uitkomen. En dat is alles. Verder geen enkele druk. Ik hou van die dijken. Er is nauwelijks wind. Ieder doet zijn/haar eigen ding maar. Ik zie Deirdre uit Ierland en wissel met haar van tri. 🙂 Ik kijk naar de dorpjes, de mensen langs de kant. De kleine jongens die aan het water spelen. De mevrouw die alleen staat. Een spandoek voor deze of gene. Een dicht wiel zoeft voorbij en ik denk: wat heb jij dan gezwommen joh? Enkhuizen door slingeren is me wat, ik ben niet sterk in bochten. Alle wegen zijn goed. Ik drink en eet op gevoel. Maar zeker voldoende in de eerste helft! Bij de eerste post kijk ik vooral naar de bidons en wat ik straks wil. Ik eet een fruit gellie.

Ik doe kleine stukjes. Een kwart, de helft. StedeBroec. Ik denk aan andere momenten: de marathon in december (want dit stukje lijkt er op!), Hamburg, (ook dijken) en de vorige keer Hoorn (in tegenstemde richting). En aan mensen. Ook niet-triatleten. De trainers through the years. Water bij de drinkpost aannemen op 45 km.. Ik zie de boerderijen, pioenrozen, het jochie in overal met rode laarsjes, een dorpje wat Fries aandoet (en denk aan de Frysman). Ik haal 60km vrij makkelijk binnen 2 uur. Nog maar een uurtje of nog een uurtje? Ik kom op het punt waar ik de vorige keer al klaar was en toen was ik nog maar net op weg omdat we het omgekeerd deden! Dan een beetje inkakken en ik ga lekker stayeren achter Taylor uit Amerika. Bewust gewoon. Heerlijk, ik ga liggen en hoef even niets te bedenken en alleen maar te volgen. Niet het voordeel qua tempo, maar qua rust is fijn voor mij. Later ga ik achter Frank hangen, dat mag van hem. De gaten worden groter. Ik ga hele stukken echt goed en hard en lekker. Bij de laatste post scoor ik bidons en laat Frank gaan. Na veel moeite heb ik intussen geplast, dat was lastig vandaag. Ik heb mezelf nat gemaakt met water. Vanaf circa 80km ga ik tegen mezelf praten dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik moet Alan onder ogen komen in Ierland. Ik moet de Hardman beschermen. Hardop praten tegen mezelf is raar en ietwat verdrietig, maar nuttig. Het is ook warm intussen en ik maak teveel kapot als ik toch ga. Hoe groot is de kans dat het in Ierland 30+ graden zal zijn? Wat moet ik bewijzen? Ik noem hardop de mensen die trots op me zullen zijn als ik stop. Al is dat geen doorslaggevend argument en kan ik er maar 2 of 3 bedenken. Ook al kan ik wandelen, want ik heb tijd genoeg, ik moet stoppen! Ik geniet nog even van Hoorn en blijf zeggen tegen mezelf dat ik niet moet gaan hardlopen. Ik ben daar heel gefocust in. Ik heb binnen 3 uur gefietst. Keurig voor mijn doen!

Ik wil nog even te laat afstappen en een DSQ halen, maar ik loop met opgeheven hoofd de wisselzone in. Verdrietig, maar sterk. Ik doe hardloopschoenen aan (fietsschoenen is ook niks) en meld me dan af. Zet schrijven mijn nummer op en informeren of ik hulp van de EHBO nodig heb, maar dat is het niet. het is mentaal pijnlijk. Dat is even emotioneel en dan druk ik op stop op het horloge. Dat maakt het definitief voor mij. Even aan de kant zitten, maar ik blijf er niet te lang in hangen. Dit is een beslissing, geen verlies. Het gaat me niet om de medaille (die is toch niet mooi) of het shirt, het gaat er om dat ik de prestatie niet kan afmaken. En daar ben ik jarenlang voor elke wedstrijd bang voor geweest en nu is het zover en is dat volkomen bewust een keuze. Ik moet Rob zoeken en heb niks bij me. Ik wil bij de finish vandaan blijven. Ik ben niet moe en mijn hiel doet nauwelijks pijn. Dat is wel enigszins zuur, maar nu is de keuze gemaakt.

We moeten anderhalf uur wachten tot ik de fiets mag halen. Nee, ik ben alles behalve doodop. Het is bloedheet en ik kleed me in de bosjes even om. Ik haal om 13:00 snel mijn fiets en dan gauw naar huis.
Gek genoeg voelt het niet echt als verlies. De grote race begint nu pas echt: ik moet gaan herstellen!! Het helpt als Rob zegt: ‘dan doe je dit jaar niet alle afstanden, want dat heb je toch al 2 keer gedaan.’ En het helpt dat Vincent al zijn werk heeft gedaan. Het helpt ook dat ik alle was kan doen en gewoon verder kan. En het helpt enorm als veel mensen mijn beslissing sterk vinden! Ook mensen op wie ik heb lopen vloeken omdat zij dat zelf niet kunnen.

Er is veel te doen om de race in Hoorn en dat haalt het nieuws: Er worden veel mensen afgevoerd vanwege de hitte, zowel toeschouwers als supporters. Ik vind dat bijzonder, dat mijn (schoon)ouders opeens bellen om te vragen of ik oke ben. Ik heb echt zeker te weten voor hetere vuren gestaan (letterlijk en figuurlijk) en ik had het zeker gehaald en overleefd als ik was gaan rennen. Ik bezit genoeg zelfkennis in te tomen.
En dan iets heel bijzonders: de pijn in mijn voet is na het eten van patat ZO GOED ALS WEG. Ik sta meerdere keren op zonder een pijntje te voelen! Leg uit???? Dat maakt dat ik me helemaal niet meer slecht voel over mijn beslissing om niet te gaan rennen, gek genoeg. Dit heb ik zo omdat ik iets heb nagelaten, hoe graag ik ook wilde. Het geeft goede hoop voor toekomst. Ik reserveer een plekje op de boot naar Skellig. Aan dat argument had ik Hoorn nog niet gedacht, die afspraak met mezelf: niet lopen is de boot reserveren. We gaan nog een stukje wandelen in de warme avond met zijn drietjes zelfs!

En dan op tijd naar bed. Ik ben wel erg moe van een lange dag, maar niet van een fikse training. Een training in zwemmen en fietsen, maar vooral ook in beheersing. Een wedstrijdtraining.

26 juni – nog twee maanden….

En dan doe ik de Hardman! Ik heb vandaag gelukkig veel minder pijn aan mijn voet. De pijn aan mijn voet is een 2 op de schaal tot 10. Dat is fijn, want dan heb ik gister echt de goeie beslissing genomen! Ik neem rust en ik kan alles in huis goed bijwerken. En mijn boek uitlezen. ‘s Avonds heb ik shockwave therapie. Dat is een raar gevoel en een beetje pijnlijk op het moment zelf, maar in vergelijking met hardlopen met een pijnlijke hiel valt het enorm mee! In plaats van mijn medaille heb ik vandaag een rugzakje met ervaring gekregen.

12 juni. Vandaag wordt hij 50, mijn liefste. Hij wil er niks aan doen en wij moeten gewoon werken, terwijl het zijn vaste vrije dag is. Niet uit eten, geen slingers: dat hoeft allemaal niet van ‘m. ‘s Avonds maken we samen een lekkere wandeling. Dat mag wel en dat is lekker in de warmte.

13 juni. Fietsen.

Ik ging echt lekker chill het eerste anderhalf uur! Was ook wel te zien aan het tempo en de intensiteit. Nog geen 24 gemiddeld. Baarde me even zorgen, maar chill! Muziekje op en Ik voelde me echt heerlijk een recreantje in het bos. Veel drinken onderweg en zelfs een korte plas/bidonwisselstop.

Helemaal naar het zinnetje, alleen de wind viel wat tegen. Ik had het zo getimed dat ik op de dijk even wind mee het wedstrijdblok ging doen, dus die vervroegde ik 5 minuutjes en toen liggen en (bleek achteraf) een ouwetje op alu racefiets inhalen. Had ik een doel. Liggen, niet kapot pushen en lekker trappen. Dan vergeet ik -wedstrijdgetrouw- om te drinken. 20 minuten lang hoge intensiteit en daarna nog 15 minuten naar huis peddelen.

Even bijdrinken. Ik moet vandaag veel naar de wc voor de grote boodschap, mijn darmen moeten alles kwijt. Ik ben weer streng met eten en dat voelt goed qua rusthartslag en kalmte. Maar waarom dan toch weer frequent 💩?

En dan hardlopen koppelen. Het rugzakje met drank stond klaar. En hobbelen maar! Ik dacht: het bos in voor schaduw, maar het was daar om 2 uur s middags vol in de zon net zo heet! Niks voor mij, die felle zon.

Maar ik hoefde niet hard: 6:00-6:30. Ik liep keurig 6:15. Na 3km een stop voor drinken. Ik had goede hoop om alles in blokjes te doen van 3km. Gecontroleerd leek mij het beste. Met de warmte. Maar toen ik bijna op 6km zat, ging het niet goed meer. Ik moest direct de bosjes in (weer schijten) en door al die zon voelde ik me verzwakt. Fruit gellie eten en drinken en doorhobbelen. Wel schaduw eindelijk, maar de hartslag liep op en Het tempo was weg. Het voelde echt als geploeter. Ik had mezelf op 8km weer een stop beloofd, maar dan moet ik rennend/dribbelend de brug op in de volle zon. Daar heb ik echt alle kracht voor nodig! En toen kreeg ik kramp in mijn buik en moest ik boven echt even stoppen. Bij 8km weer drinken en toen wist ik dat ik nog maar 1,5km van huis was. Dus ik kon kiezen: 10km volmaken met moeite of naar huis. Dat laatste doe ik dan dus níét. Dan maar moeite, afzien en nog een keer stoppen voor een kramp, maar tien kilometer komen er!

(Al lang) niet (meer) binnen de 6:30, maar dat kan ik dan prima loslaten. Bij 10km direct gestopt en de laatste 300m naar huis gewandeld. Ik ben dan best snel weer bij, maar heb veel last van kleine pijntjes: rechter scheenbeen, rechterknie, linkerhiel, trekkerig. En meteen weer veel gedronken. En -hoe dan- weer door naar de wc.

14 juni. Zwemmen in de Reigersplas

Ik kom tot rust op mijn werk! Daar doe ik lekker mijn ding en vandaag vallen er een paar kwartjes en maak ik een tekening van hoe het publiek van de software in elkaar zit. Ik maak de kennisbank en die heeft ineens een logica voor me! En toch is het lastig, want de enige collega van de dag die ons moet inwerken gaat ziek naar huis.

Ik ging samen met Vincent zwemmen. Het ergste vind ik dan daar naartoe rijden, naar de Reigersplas, omdat ik niet weet of de auto past. Dat lukt! Op het strand komen we ene Wouter tegen en die ging met ons meezwemmen. Ik ging zeker in het begin helemaal superlekker! Water lekker warm, lange slagen, prima ademhaling en rust en kalmte. “het lijkt wel Canada” roept Vincent en gelijk heeft ie! Onderweg gestopt om te kletsen met Wouter en Vincent en ze zwommen allebei helemaal mee tot de brug! Voor Wouter de eerste lange afstand ooit en voor Vincent is het ook een flink stuk. Op het laatst bleef ik een beetje bij Vincent, want hij werd zichtbaar vermoeider. Het autorijden naar de reigersplas is het engste gedeelte, maar dat past ook, dus hier gaan we vaker heen! Heerlijk gezwommen!

15 juni. Een lange fietstocht met tosti-visite

Ik bedacht me na zo’n kilometer of 50: Ik ga me uitschrijven voor de hele triatlon in Ierland. De eerste 2 uur waren echt een verschrikking. Ik kon maar niks leuks bedenken. Al was de zeearend prachtig en de flyby van DH en de vissersboot ook. Alles lijkt vandaag naar vis te ruiken. Ik vind de centrale mooi en de Enkhuizerdijk ook. Er leek geen wind te zijn, maar op de dijk had ik wind tegen! Tot de Ketelbrug.

En daarna weer en nog steeds en zelfs meer. Ik had muziek aan en na 35km een stopje voor een foto en een hapje en bidonwissel en kijken naar de windmolens/brug/Urk. Schaapjes zijn leuk.

Om de beurten deden mijn rechterknie, rechterscheenbeen, linkerbeen en mijn stuitje pijn. Ik dronk genoeg, maar er zat weinig energie en tempo in. Veel (ongefundeerd) verdriet en onzekerheid. Ik vond het echt ploeteren en afzien en doorzetten en uitkijken naar Ketelhaven, waar ik kan afslaan naar Joyce en een tosti.

Vanaf Ketelhaven met de wind mee ging het wel. Ik heb genoeg gedronken. Bij Joyce even rust doet me goed. Daarna weer opstappen en dan moet ik mijn weg zoeken. Dat vind ik leuk en lastig tegelijk. Ik hou wel van de vlakte en wat snelheid.

Ik kom op de Veluwemeerdijk en tot Zeewolde zit het wel weer mee. Dan ga ik weer zoeken door het Harderbos. Dat vind ik erg fijn en mooi.

Mijn stuitje is gelukkig minder gevoelig intussen, maar de pijntjes blijven. Ik begin te denken dat het met de voeding te maken kan hebben, dat ik opeens minder eet en ook minder eiwitten en dat komt de spieren niet ten goede. Kwark op het menu! Ik weet dat het laatste stukje heftig zal zijn, want de wind is gedraaid en aangetrokken en ik heb m in de polder van voor. Ik kies ook nog eens de open weg, dan kan ik liggen. Intussen is het al 120km plus aan het worden. Nog een stuk afzien, maar op wilskracht kom ik er wel. Eenmaal thuis heb ik dan weer vreselijk last van mijn linker peesplaat. Ik ben enorm onzeker en ook weer over deze fietsrit. Niet hard genoeg, cadans niet goed genoeg, niet echt van genoten en veel twijfels.

29 Mei Even eruit!

Na een lange verjaardagsmiddag (wat ik vermoeiender vind dan een halve marathon lopen) even naar buiten de zon onder zien gaan. De eerste 35 minuten kalm aan en ik heb ‘s op de pasfrequentie gelet. Ik heb het standaard stukje gerend waar ik altijd kom met onverharde stukjes en de ondergaande zon en de paarden. Er was niemand en het was prachtig, maar mega-standaard. 

Na het inlopen was het standaard rondje al bijna klaar. En nog 5x 30’ versnellen, maar de 30sec wandelen gewoon gedribbeld. En uitlopen. Dat was het. Soort van honderdineendozijn. Wel helemaal stil overal.

Mijn linkerknie zeurde wat en mijn rechterscheenbeen, maar dat is geen enkel gevaar of probleem. De versnellingen op het laatst waren prima, alleen ipv wandelen mooi dribbelen. En uitlopen. Geen last van de darmen. Wat verwonderlijk is na een dagje taart en thuisbezorgd.

30 Mei – Zwemmen in kou en met golfjes, een beetje solo

Ik was bang dat het te koud zou zijn, maar zeker het water viel mee. Voor Vincent was het wel te koud, die bleef aan de kant. Veel vieze plantenstengeltjes aan het begin, dus ik moest dieper. Maar ‘t was absoluut te doen! Alleen de golven waren behoorlijk zwaar. En er is daar weinig te navigeren. Gewoon soort van rechtdoor. En dan omkeren en terug. Even langs Vincent en toen de andere kant op.

1 op 3 ademen en een ritme pakken wat bevalt. Toen ik omkeerde waren de golven fiks heftig! Best zwaar, zeker voor mij en mijn golf-angst (ergens bij de Frysman “opgeduikeld”). Maar ik zwem rustiger en sterker. Dat is ook een uitdaging. Durf ik aan. In me uppie. Ik vind het best stoer van mezelf: zo’n beetje alleen en dan met golfjes en kou! Tamelijk gedurfd, maar ik doe het én kan t!

Is er een groepje renners bezig 😡 op het strand. Wie is er nu gek?! Ik ploeterde tot het einde strandje en toen terug. Was ik best vermoeid, maar 1500m volmaken. Uit het water gaan vond ik 🤬 met die hardlopertjes die kijken en de kilte op mijn voeten. Maar ik heb mooi weer een uitdaginkje overwonnen! Alleen de golven door.

31 Mei – Fietsen

Van de training kwam niet veel terecht. Ik moest op wattages fietsen, maar wind tegen was een laag wattage lastig te halen en wind mee een hoge dan weer moeilijk. En -eerlijk gezegd- had ik het toen al opgegeven. Wind tegen op de Knardijk was zo ruk.

En toen werd ik op de dijk bijna opzij van mijn fiets afgeblazen! 😫 tussen de parkeerplaatsen ging ik liggen en pushen. Verder niks anders. Een overwinning voor mij: alleen maar zo hard mogelijk met de blik omlaag en niet op de data letten. Pushen. Nergens op letten en trappen net boven wat relaxed voelt en dat doorzetten. Ga ik ook eens lekker een tijdlang 40! Op de racefiets. 5km in 7:30 en volhouden tot het laatste moment. Toen langs het nieuwe fietspad.

https://vimeo.com/834389677/22a4ff3e82?share=copy

Saai en wind tegen. Daarna nog even langs de plassen pushen en gemiddelde hoog houden. Nog even 41km volmaken en het is wel goed zoals het ging. Op de racefiets he! Muziekje aan. Voor ik begon was ik vermoeider dan na het fietsen.

1 juni – Nieuwe maand, nieuwe kansen, nieuwe trainingsstandaarden
Fietsen: de Knardijk af en verdwalen tussen Harderwijk en Ermelo.

3 uurtjes fietsen en 3 kwartier lopen: Dit was het idee, maar het ging niet zoals gepland. Ik wilde de hele Knardijk af fietsen. Muziekje op en naar het begin fietsen (of het einde eigenlijk) bij Lelystad zodat ik wind mee had op de dijk. Vergissing: dan heb je wind tegen op de dijk en dat is kei-hard afzien. 17 lange kilometers.

Gelukkig maakte de Knardijk veel goed, niet zozeer qua tempo, maar het gevoel was goed. Ik dronk elke 7km. Is toch makkelijker tellen voor mij. Schaapjes, sluisjes, even plassen en dan tussen de klaprozen door een nieuw stuk Knardijk. Ik genoot, met het voorbehoud dat ik straks wind tegen zal hebben.

Harderwijk was onrustig, maar het aquaduct een keer onderdoor wel gaaf om te doen. Dan Harderwijk. Het tempo was oke, maar ik wist de route niet en raakte het water van het Veluwemeer kwijt. Ik vond de vrijheid van verdwalen wel leuk en de andere omgeving met bos. Bij Horst ging ik toch maar eens zoeken hoe terug te komen in de polder. Ik ging langs de stranden en had daar ook wind mee. Wel zo prettig!

Een flink eindje nog naar Nijkerk. Door de polder. Weer in de polder even goed gekeken en de reep gegeten! Toen wist ik dat ik de lange rit ging doen. 3 uur was immers al uit beeld. Gelukkig had ik de tijd! Tot op zekere hoogte… dan wind tegen langs de N302. Liggen en aftellen. Omdat ik wist dat het kwam, viel het best mee. Ik had natuurlijk door het Horsterwold moeten rijden zoals het computertje bedacht had, maar nee, van wind word je sterk! En dan de Grote Trap af. Met al die bochten durf ik niet te liggen. Maar ik dwong mezelf dat na de Vogelweg toch te doen! Kleine overwinningen-week! En ik hield vol, behalve langs de koeien. En het was een prima ervaring, het ging super! Daarna nog even wind mee op een stom fietspad (niet gemaaid) en ik reed om, want ik moest en zou de 100km halen! Als je uitgaat van 25km/u is mijn gemiddelde van (bijna) 26 prima. En dat was drie jaar terug wedstrijdtempo! Ik fietste me niet helemaal stuk, maar was blij dat ik het gehaald heb.

En toen nog lopen? Een koppelhobbeltje met zorg voor rucola en patat van de snackbar!

En toen nog even hardlopend met een klein ommetje naar M huis waar ik vakantieoppas ben. Ik dacht: ik zie wel hoe ver ik kom en ‘k ga niet hard. Nieuw paadje getest en het liep lekker!

Stopje bij M en dan door met weer een ommetje naar de snackbar. Ik had wel trek inmiddels! Ik moest daar zo lang wachten dat ik de 5km vol liep. Met veel pauzes her en der, dat wel. En toch…. Het voelt niet-goed-genoeg. Dat is de periode van de maand. Wat ik doe en laat, ik vind niks goed en alle anderen beter. Vanmorgen rustig aan gedaan en lekker gelezen, maar het strijkgoed ligt er nog. En de mail die ik voor Vincent zou opstellen heb ik ook niet gered. En dat telt dan zwaarder in mijn hoofd nu dan een koppeltrainin’kje’. Ik voel me niet sterk genoeg, niet goed genoeg en heb weinig zelfvertrouwen. Deze maand is het weer iets heftiger dan voorgaande maanden.

2 juni – Niks. Nou ja, sociale verplichtingen, werken, uit eten. Vermoeiender dan een marathon lopen als je het mij vraagt. Nieuwe collega’s, oud-collega’s, vrijdagmiddagborrel. Er past gewoon geen sport bij. Een te volle buik, teveel prikkels en sociale onhandigheid. Mij past trailen, buiten zwemmen en cadans fietsen tegenwoordig beter.

3 juni – fietsen en wandelen

Het is passen en meten met trainingstijden, want ook deze zaterdag heeft wat sociaal vermaak in zich. Maar ik had deze week de tijdritfiets nog niet gehad en we moeten vriendjes worden. Ik lijk niet helemaal gezond qua hrv en ben best vermoeid. Dus kalm aan, niks pushen, niks willen en niks verwachten. Maar goed ook! Geen sterke benen, weinig topsnelheid en niet echt met interesse.

30km volmaken. De spirit is echt wat weg, het gaat om niet meer of minder dan uitvoeren. Ik heb het hardlopen toch wel gekoppeld, maar een lange duurloop was absoluut out of the question. Qua tijd. De zaterdag zit nokkievol. Dus even geen opdracht, geen verwachting, geen verplichting. Ik ging maar wat hobbelen en het ging redelijk in het begin. Ik heb voor de verandering eens wel om me heen gekeken en even gaan zitten (waarom ook niet) en lekker illegaal over de weg die ze verbouwen en onderweg weer stoppen om te schijten.

Er zat niet heel veel animo of energie achter, maar ik vond het tenminste leuk van tijd tot tijd! De hartslag was behoorlijk hoog. Toen ik thuiskwam, had ik minus 10 minuten om te douchen voor we naar de afspraak moesten racen. Maar netjes op tijd (de Mercedes had wel snelheid in zich vandaag!) waren we op het vliegveld om Robs Poolse collega’s op te halen. We zijn naar Austerlitz gereden en hebben daar gewandeld. En lekker gekletst.

Mijn benen vonden de trap veel hoger dan normaal! Het waren ‘maar’ 3 kilometer en toen zijn we doorgegaan naar de BBQ.

4 juni – Lange duurrit samen met SG

Opdracht: Fietsen
zondag. Lange duurrit
100 – 120km lange duurrit incl. koffie stop o.i.d. Lekker ontspannen en op gevoel. Tijdens de rit voldoende drinken én eten!

Ik hoefde niet meer zo lang, want dat heb ik deze week al gedaan. En ik hoefde niet hard, want ik ging lekker samen met SG. Ik ben nog steeds niet 100% fit, maar het voelt oke genoeg. Te dik. Krampen. Moe. Maar dat hoort nu een keer erbij. Ik fietste naar SG (de eerste 9 kilometer zitten er dan al op) en samen gingen we de polder in al kletsend. Heerlijk! Niks moeten en nergens op letten! We gingen langs het water naar de Knardijk toe, hoewel Zeewolde het idee was.

Maar toen vond ik Harderwijk weer leuk! SG heeft Long COVID, dus haar energieniveau is lastig te balanceren. Een koffiestop in de zon was een prettige bijkomstigheid. Kan ik ook!! Er was helaas alleen geen gebak bij.

En dan terug en via de dijk naar Zeewolde en lekker wind mee. Kletsten we over ouder wordende ouders. SG is zo lief! Door het bos slingeren en de kilometers telden op. Ik dronk niet zo heel veel. Vond het wel allemaal mooi en leuk. Alleen druk: inhouden, bijhalen en dat keer honderd. Voorbij de Eemhof trok de wind aan en kregen we ‘m tegen. Niet zo leuk. Best zwaar. Ook voor mij zonder veel voeding. Oeps. Nog even stoppen onder de brug, goed idee! En dan de fietsbrug over. Bij SG’s huis zat ik op ongeveer 85km. Tja, van SG mocht de 💯 vol… dus ik reed om via de Ibisweg met wind schuin voor tegen. K🤬zwaar. In het Kotterbos begon het voedingsgebrek te tellen: 2 bidons, 1 colaatje light en 1 fruit gellie is veeeeeel te weinig. Tunnelvisie, moeite en doordrammen. Moest ik nog om, maar 100 kwamen er! 24 gemiddeld valt me mee, cadans onder 80 valt tegen. Maar vooral: genoten! Niet kapot. Heerlijk gefietst ontspannen en op gevoel. ☺️100km gehaald volgens de opdracht, ✅maar genoeg eten en drinken – nee. 👎🏼 dat laatste blijft hangen bij mij. En ik merk dat het ongeluk bij de Ironman in Hamburg me aangrijpt. 😢 2 kilo afgevallen ten opzichte van de ochtend: van 75 kilo naar 73 kilo. Ik heb last van krampen, maar de menstruatie zet niet door. En daardoor voel ik me wat zwakjes en instabiel.

5 juni – Bootcamp, maar daar was ik niet écht bij….

De hartslag is al de hele dag te hoog. De HRV al dagen laag. Parcetamols en vermoeidheid en zonder enige moeite het rode apple watch doel halen. Ik voel me zwak, maar niet ziek. Dus ik ga gewoon heel erg rustig aan hardlopen. Heel rustig. Trek me van niemand iets aan. Rechtstreeks naar de bootcamp toe. En dit lage tempo in zone 2 is ook een 🚩! Ik pak mijn eigen route, kunnen ze me inhalen en ik laat het gebeuren. Mijn hele lage tempo voor vandaag.

Maar ik ga gewoon rustig en denk aan de Ironman in Hamburg. Dat is precies een jaar geleden! Ik ga gewoon heel gestaag door met rennen en beleef de stappen in Hamburg opnieuw. Hoe moeilijk dat was. Het bos en onverharde pad brengt rust en grote onrust, emotie en tranen tegelijkertijd. En toen zag ik het prachtig grote kalme hert in de zon. De rest van de wereld en de oefeningen en het geleuter ging aan me voorbij.

En toen de bootcamp. trap, wandel, circuitje, oefening, 2x circuit, buikspieren. Ik was in gedachten alleen maar terug in Hamburg. Alle oefeningen gingen op de automatische piloot. Ik dacht alleen maar aan hoe alles er een jaar geleden uit zag. Dat was weird en fijn tegelijk. Ik hoorde het gefiep van de rest, maar ik zag de huizen, het parkje, de brug in Duitsland. Er zijn al stukjes kwijt die ik moest terughalen. Brokjes gedachten pasten niet in het planken, dus planken heb ik overgeslagen. Van tijd tot tijd was het voor mij, in mijn kleine coconnetje emotioneel. En ik kreeg soms de neiging om tegen de anderen ‘rot op’ te roepen en ‘laat me met rust’. Op de wandeling terug naar huis heb ik eindelijk een hoop tranen vergoten voor de Ironman en de kracht die ik toen had, dat had ik in een jaar tijd nog niet 1 keer gedaan.

6 juni – Fietsen

De cijfers zien er uiteindelijk mooi uit: 28 gemiddeld, een gemiddelde cadans van 81, mooie hartslag, flinke versnellingen op de racefiets en zo netjes mogelijk de opdracht gevolgd als maar kan op de openbare weg met 4 keer 10 minuten op wedstrijdintensiteit. Op het einde lekker rücksichtlos gaan liggen tegen de wind in en doordrammen en 1 keer de remmen getest en gemerkt dat ik best goed kan remmen voor een k-hond.

Dus best oke, MAAR het voelt als 😡 😤 😣 😞: niet genoeg gegeten of gedronken, de hartslag niet omhoog gekregen naar zone 3/4 of wedstrijdintensiteit, veel te veel bochtenwerk door het bos aan het begin, niet durven gaan liggen door de sterke zijwind op de dijk, 2 stops onderweg en plassen, één keer een rustblok van 10 minuten (langgggg) met 2 minuten ingekort en het uitfietsen zelfs helemaal gehalveerd. En daardoor staat er in mijn hoofd een rood kruisje ❌ bij: onvoldoende. In mijn hoofd staan namelijk alleen maar overal kruisjes bij, want in deze periode is niks goed. Helemaal noppes voelt oké en alles is op zijn best niet-goed-genoeg. Mijn HRV keldert naar beneden, dus er is iets niet goed, maar ik voel het niet. Dat baart me zorgen. Dat is niet omdat ik ongesteld moet worden (daar komt het mopperhoofd wel vandaan), maar mijn lijf lijkt aan te geven dat ik ziek aan het worden ben. Ik voel me te dik, unhappy, overprikkeld, prikkelbaar. Ik ben het fietsen wel een beetje zat nu, maar ja, dat ben ik met alles! Mijn benen delen dat gelukkig niet, die maken hun rondjes wel. En dan moeten ze ook nog hardlopen er aan koppelen!

Het is maar 1 kilometer, dacht ik de eerste 5 minuten. Maar echt hard-hard gaat het niet, omdat ik gewoon veel te veel kilo’s mee moet slepen en ik niet van de koekjes af kan blijven. En het is warm. Ik kleed me eigenlijk nooit om als ik van de fiets af kom en ga rennen, is dat raar, dat ik dan gewoon in mijn fietsbroek loop?

Maar goed, na die kilometer ging ik lekker verder hobbelen. Hetzelfde als bij het fietsen: die benen doen het wel, maar mijn hoofd vind de pluisjes irritant, het is te warm, het tempo wil niet meer, ik voel me dik en log en saai. Terwijl de hartslag nu juist NIET omhoog wil! Ik ren de 3km vol en zweet me te pletter. Ondertussen moet ik weer flink schijten, maar ik ga even de plantjes water geven en gebruik daar de WC en dan hobbel ik naar huis en maak ik toch de 4km vol, terwijl ik echt geen idee heb waarom ik dat dan weer wel deed en waar ik die motivatie vandaan haalde??? Ik ben d’r gewoon even klaar mee, met trainen, want het voelt alsof anderen helemaal niet zoveel hoeven te trainen om een halve triatlon te doen en ik denk dat ik die inhoud ook prima heb. Al moet ik misschien nu toch heel snel over de voeding gaan nadenken! Ook al zo erg, want ik moet morgen naar de diëtiste. Het kan alleen maar verbeteren…..

7 juni – Global Running Day – vierkommatwee

Toch maar gaan rennen op Global Running Day samen met Vincent laat op de avond tussen een miljoen vliegjes door. Rustig an, want ik voel me ‘s nachts doodziek. Keelpijn, hoofdpijn, ietwat verhit. Overdag gaat het gewoon goed met paracetamols en Citrosan. De HRV is tot in het rood gedaald. Zorgelijk, maar ik voel me overdag dus oké. En dan is de hartslag bij het lopen opeens superlaag 😳 en hobbel ik zo’n tempo wat maandag ‘far out of reach’ was met enig gemak.

En kletst Vincent gezellig naast me op.

Ik ben wel zwaarder dan ooit, maar heb ook meer spiermassa; zei de diëtiste. Ik moest wel snel naar binnen, naar de 🚽 💩. Nog steeds is niks echt goed, maar ik ben blij dat ik nu 4,2km heb (er moet nog 100m getweaked) om te gaan oefenen. Straks in Ierland moet ik 10 rondjes van 4,2 kilometer hardlopen.

8 juni – duurloop met 4,2km-rondes

‘s Nachts ben ik echt verkouden en grieperig, maar overdag valt het allemaal erg mee. Heel raar en vervelend. Garmin schreeuwt bijna tegen me dat ik rustig aan moet doen. Maar hardlopen wil ik proberen. Ik doe het net even anders: ik ga 3x het rondje van 4,2 kilometer lopen. Dan kom ik elke keer langs huis en daar zet ik bidons neer en kan ik naar de WC, wat na de tweede ronde natuurlijk meteen moet. Daar stop ik het horloge voor, maar niet voor het drinken.

De eerste ronde is 100m te kort, maar de tweede en de derde kloppen precies, dus nu weet ik het rondje! In Ierland zijn het straks 10 rondjes van 4,2km en nu kan ik daar mee gaan trainen. Behalve het hoogteverschil heb ik nu ook stukjes ‘onverhard’ en redelijk veel onder de bomen (maar niet alles!)

Ik merk wel dat 1 drankpunt op 4,2km met dit weer te weinig is. Dus volgende keer (😵‍💫) ook ergens een bidon water neerzetten op de helft. En ik krijg in 1 keer gewoon niet zoveel gedronken. Ik vond het warm en dat was echt wennen, maar wie weet wat voor weer we de komende tijd nog krijgen….of in Ierland…

Onderweg voel ik me dus prima en is er geen snotneus of hoofdpijn of een extreem hoge hartslag. Ik doe de versnellingen aan het einde bij de laan der VOC langs de lantaarnpalen (2 om 1), maar niet te gek. Na 3 rondjes heb ik nog wel kracht en energie om nog 2,5 km te gaan om de 15km vol te maken. Ik snij een stuk van het rondje af, maar na 13,5km is het ‘op’ en loop ik toch weer op leeg. Dan kan ik alleen maar voor me kijken en doorzetten. En tóch… Het rondje is 15,6 dus nu maak ik er 16 van ook! Dan ben ik bij het oppashuis en heb ik dat ook weer gedaan. Het was warm, ik ben niet 100% fit, ik ben te dik, ik ben niet snel, ik had nog meer moeten drinken, ik moest nog naar de WC en het ging absoluut niet op een hoog tempo of enigszins makkelijk, maar ik heb het wel gedaan! En dat omdat Joyce me schreef (toen ik klaagde over ‘al die andere mensen’): “Jij ploetert in jouw ogen, maar dat zie je verkeerd. Je blijft investeren in jezelf en daaruit kan je straks putten.”

15 Mei – Werken! Welkom bij Metafoor.

Na een eerste dag werken met een wandeling in de middagpauze, is hardlopen misschien niet het beste idee! Maar ik voel me wel voldoende fit om naar de bootcamp te gaan. WANDELEND! Best lastig om niet te rennen, maar nu niks forceren met een koppie vol indrukken van de eerste werkdag is verstandig. Luister maar weer naar de mannen MV en M. Lekker doorstappen. Krijg je het ook niet warm van. Al met al toch 3 kilometer bij elkaar gewandeld. Dan de bootcamp. Het moest echt weer na een paar weken en ik wilde ook even buiten zijn.

Maar er waten veel mensen, veel gekwebbel en dus veel indrukken extra. Ik deed goed mee: 10keer de trap, terugwandelen, 3×10 schenen, veel arm kracht en keurig de dennenboom alle bomen langs. De buikspieroefeningen iets minder fanatiek gedaan, want toen had ik echt geen zin meer en werd ik wel moe in mijn hoofd.

16 Mei – Beetje fietsen.

De rode brigade is er weer! (oh nee….) Een hele dag werk met een soort cursus in Hoorn. Plannen. Indrukken. Informatie. Te moe om laat te willen zwemmen en bad timing. (nee he) En spierpijn in mijn armen van de bootcamp. (nee toch) 3x nee. “Mama, zullen we nú gaan fietsen dan?” Ik ging rustig, hij mocht rustig en de wind was ruk van opzij. Maar de ondergaande zon is erg mooi.

En de rust: we zien amper iemand anders! Even helemaal los gaan als er wind mee is en dan een nieuw pad ontdekken langs Kruidenwijk. Terwijl Vincent was hyperblij daardoor. Tegen het donker aan. Ik was niet al te moe, maar het ging ook niet zo hard. Fijn even uitgewaaid te zijn.

17 Mei Met Manuel rennen

Ik zag er met vermoeidheid en late nasi wel tegenop om te gaan rennen en dan met Manuel, maar het ging makkelijk. Na 4,5 km naar de “wc” in het bos. Vet veel en vuil. Dat was even minder lekker. Veel vliegjes op het fietspad. Veel kletsen. Ik had kalmer gewild, maar zeker na de stop voelde het uitstekend.

In het mooie bos. Manuel is fijn gezelschap en ik was blij dat ik hem mocht ophouden. 10km redelijk moeiteloos volgemaakt, maar me niet aan de opdracht gehouden van het schema. Vermoeid en ongesteld en vervuld van werk en alles. Maar wel een mooi hert en de rust erin gelopen.

Warrig verhaatje en zo voel ik me ook. Maar wel tevreden. En blij. En moe. En ook weer niet.

18 Mei – Open Water Clinic en fietsen

TriPassie gaf een open water clinic. Vincent ging er toch heen en ik moest hem brengen, dus ik ga ook. Steek je altijd iets van op! Leerpunten:

• een speer maken bij het zwemmen (tk -tip thenks!)
• dolfijnen bij de start (vincent weet dat!)
• massastart in water (tripassie)
• kijken en op iemands benen hangen (kh leert me dat, al kan ik dat bij haar niet)
• leuke groep (met verbluffende info via zg)
• schouders rekken voor en bij zwemmen (tk)
  Leuk:
  Oefenrondje met landlap en alles er in: erin dolfijnen, navigeren, in iemands voeten hangen, krachtmeting, landlap, doorjassen en ademhaling onder controle houden.
  Minder fijn:
• koud 🥶 al viel het me mee
• vincent die er uit moest vanwege kou
• warming up en rennen op zand doet pijn aan de voeten
• voorstelrondje, hou ik niet van voor mezelf
• vooraf geen enkele zin omdat ik ongesteld ben
• vaak plassen

Daarna zwommen we een proefrondje. Slag en alles is rustiger, kalmer en degelijker. Maar in de hele lichte golfslag aan de andere kant opeens misselijk en licht in paniek. Alle plezier weg en ploeteren en de mindset proberen te keren. Dat lukt. Doorzwemmen. Ik doe het nog niet zo slecht! Helder water, mooie ondergrond. De paniek ebt weg. Het moeilijkste is over de rekken en schelpenpad terug lopen. Ik voel me wanhopig dat ik misschien maar moet stoppen met triatlon en dat ik het niet kan. Ebt ook weer weg in de gesprekken naderhand. Wetsuit te laat uit gedaan.

Daarna gingen we nog fietsen, Vincent en ik. Een hele tijd later hoor! We hebben spelletjes gedaan op de fiets: wie is het. Dikke pret. Stroopwafels verdiend doordat ik de moeilijke die Vincent had, binnen 10 minuten toch gevonden had! Naar Haven toe top met wind mee: 27,7.

Toen werd het anders en daalde het gemiddelde razendsnel. Drinken op de dijk. Blije Vincent. Mooie omgeving en mooi licht. Vermoeide benen. Er was een training, maar ik hield me er niet aan. 2 blokjes geprobeerd, geen succes. Cadans aan het begin lekker hoog, later uit het oog verloren. 47 Kilometer vond ik mooi genoeg. En toen nog een koppeltraininkje er achteraan. omdat het kan. Soort van. Die benen doen het. Blik op oneindig. Niks moet.

Maar na 2,5 rondje park moet ík …. En niet te zuinig! Wandelen naar huis en dikke 💩. Douche is bezet en ik ga nog 1,5 ronde. Tempo steeds minder en ik moet het doen op doorzetten. Raakt ook op. Geen half uur, wel opmerkelijk lagehartslagzone.

19 Mei – 10 kilometer saampjes

McdB bracht de auto naar de garage en we gingen samen haar training doen. 10 Kilometer: 3 minuten joggen en 2 minuten wandelen. Ik wist waar ik aan begon en ik heb er van genoten! Na dik 5km wilde MvdB liever 2 om 2 minuten en ik pas me aan. Wel met de kanttekening: 10 kilometer gaan we halen! Gelukkig zet MvdB door.

We kunnen kletsen ondertussen, roddelen en genieten van buiten zijn. En ik kan een jellysnoepje testen en heb geen last van de stoelgang. Of dat komt door 2 witte bolletjes of door het gebrek aan tempo weet ik niet, maar de jelly was lekker (ja echt) en viel prima. Mijn spieren kunnen het tempo uiteraard prima aan, maar het is en blijft intervallen en dat voel ik ook na verloop van tijd! MvdB is en blijft een held van mij. Dat is niet afhankelijk van tempo of kunne, maar van doorzettingsvermogen en mindset en daarin is ze een groot voorbeeld.

20 Mei – Honderd Kilometer!

Het plan was om de 100km met koffiestop die in het schema stond in tweeen te splitsen: voor en na het eten, dus met ‘koffiestop’ thuis. Op de tijdritfiets deel 1; het racemonster, zo zei Vincent na een kort ritje. Twee keer beide plassen rond. Eerst maar het ‘verlies’ nemen en tegen de wind in. Maar het ging nogal lekker. Ik keek alleen naar de cadans en wattage, geen snelheid. Dat zie ik elke 5km wel. Ik nam niet het mooiemeisjespad. Ik had muziek aan. Cadans zeker 15/20km lang hoog houden en inspanning beperken. Ik wilde wel iemand persé inhalen langs de paarden, stopt ie! Knardijk was geen feestje met zijwind. Liggen op de fiets durf ik nog steeds niet echt. En dan de Oostvaardersdijk wind mee. Vliegen. Liggen. Genieten. Wow! Ik zie mensen in de verte en ik wil ze allemaal inhalen. Gedreven, maar beheerst. Ik weet dat dit tempo kilometerslang zo blijft! Boven de 40.

Ik maak 1 fotostopje en beslis dan om zo lang mogelijk door te gaan. Ik zit op 30+ per uur! Dan is 100 evt. haalbaar voor het eten in een wat kortere tijdsperiode. Maar niet naar Haven met wind tegen, Kromslootpark. Verstandige route zoeken. Goed drinken telkens. Naar Nobelhorst en de tegenwind valt me mee, maar ik accepteer het ook. Dan nog een keer rondje NP.

Nu kan ik de 100 beter gelijk volmaken. De fiets went, omstandigheden goed, ik oke. Toch merk ik dat het iets minder soepel gaat als de eerste keer de dijk over, maar ik ben aan de fiets gewend en lig nu net zo makkelijk. Lang op de dijk blijven en dan volgt tussen km 80-85 het lastigste: druk, hobbelig fietspad. Daarna ga ik over het net ontdekte pad. Tempo blijft fiks. Een man fluit me na en houdt me heel even bij. Haha. Ik voel me oppermachtig. Aan de andere kant van de Vaart terug. Nu gaan de 100 ook vol! Binnen 3u20. Ik voel wel wat: scheenbeen, schaambeen en rug, maar niet te heftig. En dan ga ik over het mooiemeisjespad terug naar huis. Honderd binnen op een 30 gemiddeld en een cadans van 80. Bidons leeg, gellie genomen en slechts 6min pauze. Niet kapot, maar wel trots en blij! Ik hoef niet opnieuw de fiets op na het eten. Task done.

21 Mei – Een social run en uitfietsen

Ik ging met een onbekende groep mee! Dat is echt ‘een ding’ voor mij, want ik ben niet sociaal, opschepperig of pas me makkelijk aan. Vind ik moeilijk om dan te praten met mensen die misschien wel sneller (en vast en zeker beter) zijn. Maar het viel mee. Ik kan prima praten en lopen tegelijk en er loopt niet altijd een ervaren 🥸 triatleet mee met de trailers.

Veel stopjes en laag tempo en zelfs oefeningen onderweg! Ik kan het best. En ik heb gekletst met M en met I na de pauze. Maar middenin pannenkoeken eten…. Dat kan mijn maag-darmstelsel niet, dus ik loop een extra stukje met de trailheld PL.

Ik ren liever dan pauze houden. Al dat stoppen is niks voor me om elke keer weer op te starten. Het gelly viel niet helemaal goed (steken), maar ik hoefde niet de bosjes in!! Matig netjes gegeten en uitleggen waarom ik niet kan eten onderweg helpt me aan tips om ORS te gaan proberen. Het is leuk zo’n groep, maar ook vermoeiend met veel indrukken en verschillende types. Ik heb minstens zoveel respect voor de laatste meiden als voor de herstellende rappe loper. Maar de laatste km alleen in het ‘contemplatieve’ stukje brengt me pas echt tot rust.

Ik loop dat stukje altijd als ik kan om te herdenken aan het gesprek met PL wat ik daar ooit had over hoeveel innerlijke kracht en zelfvertrouwen het leveren van een persoonlijke sportprestatie oplevert. 20km vond ik genoeg en prima zo. Had genoeg tijd gekost! De ochtend is voorbij.

We wilden nog gaan zwemmen na m’n trail met Vincent. Maar ik had net zo weinig zin als Vincent, dus we gingen maar even fietsen. Voor een ijsje en coole auto’s naar Blaricum. Tempo laag en ik probeerde de cadans hoog te houden. Maar mijn spieren vinden het moeilijk. Het ijsje is een welkome stop en we zien een Ferrari.

Dan terug. Met wind tegen. Het valt mee qua wind. Ik wil een stuk drukte ontwijken en over de dijk gaan, maar Vincent ziet op tegen volle wind-tegen. Het is maar een klein stukje tot de eerste afslag en hij is sneller. Ik daag hem uit: als je dijk af fietst tot Almere Haven krijg je nog een ijsje. En weg is ie, de dijk op. ‘Daar hou ik je aan’. Love it. Mijn kind.

Het ijsje krijgt ie! En een voorbijganger die wil kletsen. Alsof iedereen dat van me wil vandaag 🙄 door Haven terug de weg zoeken. We komen ook nog een scootertje tegen die ons vertelt hoe hard we fietsen! Gekkigheid. Niet meer zo hard, dat is zeker. Na 47km is het op bij mij. De laatste sportdrank helpt niet meer. Ik kan niet meer op de cadans letten, geen tempo meer maken en niets in me opnemen van de omgeving. Ik weet niet waar Vincent het over heeft en de weg naar huis is raadselachtig. Mijn zichtsveld is klein en wat ik in me kan opnemen nog kleiner. Een klein stukje nog. Ik ben echt erg moe en tamelijk hongerig van dit kleine ritje op heel laag tempo. Net ietsje teveel in 1 week geprobeerd te proppen. Ik zeg tegen anderen: je moet die grens soms over om te weten waar ie ligt. Ik weet het weer! Brein-aansturing 😞 En ik weet dat dit me veel hersteltijd zal kosten. Ik ben doodmoe en óp als we thuis komen.

22 en 23 Mei. Rust. Zo een keer het potje helemaal leeg trekken is vermoeiend. Dat kost hersteltijd. Veel. Op maandag bouwen we de kast van Vincent. Alle onderdelen naar boven slepen is een krachttraining op zich! Ik lees veel en hou me koest. Ik heb ook geen zin om iets sportiefs te gaan doen, en dat is opvallend! Op dinsdag werk ik de hele dag. Ik ga mee wandelen in de lunchpauze, maar hard gaat dat niet. En daar houdt het mee op. Voor mijn herstel is het uitstekend en Garmin is trots op me!

24 Mei – fietsen

Er blijft vermoeidheid hangen, maar ik ben altijd bang dat ik na meer dan 1 rustdag niet meer op gang zal komen, laat staan twee dagen! Ik heb hard gewerkt, veel nieuwe dingen geleerd en ideeen opgedaan aan alle kanten en toen wilde ik zo graag even fietsen! Dus hup- snel na het eten de tijdritfiets op. Vertrouwen bouwen met zijwind. De fiets en ik gaan lekker samen. We kwamen een hele grote blokkade vierdaagsekindertjes tegen, dus een ommetje maken via de Trekweg dan maar. Ik heb een beetje haast ivm Picnic die zou komen. Ik ging bewust liggen. De verwachtingen zijn nu hoog qua tempo. Ik hield de cadans hoog. De Knardijk viel mee met wind tegen. Omdat het rustig was. Mooi bankje ontdekt.

Muziek lekker hard aan. De dijk op was idd meer zij- dan mee-wind. Maar ik kan behoorlijk lekker liggen en hou de cadans op orde. Kom ik thuis, ben ik een uur te vroeg voor de Picnic! En daar heb ik de 40km dan niet voor volgemaakt. Baal. Maar…. dan heb ik wel tijd om te koppelen!

Het is even wennen want het komt toch anders van de fiets. Maar ja, ik had de tijd over en de muziek aan. Anders als de racefiets, maar lopen voelt oke.

Lekker het bos. En de lege ring. Mooi zonnetje en behoorlijk tempo zonder moeite. Ik haal gels op bij die geweldige jongen (wat wil je met zulke ouders) en dan moet ik toch weer 💩, dus na 5km kap ik ermee en wandel (snel 😆) naar huis. Ik ben ruim op tijd voor de Picnic.

25 Mei – fietsen met jarige job

Moe van het werk. We waren in Wateringen en onderweg heb ik ook de hele tijd met mijn collega gekletst. Ik voel me melancholiek dat ik al zo lang moeder ben van een grote vent inmiddels. We Etten pannekoeken ter ere van zijn verjaardag. En dan fietsen. Een laatste check voor de tijdritfiets met een ander zadel en een iets andere positie. De jarige job, die ging op mijn ttb op de dijk. Een moordmachine vind ie het.

Maar samen langs elkaar fietsen is lastiger dan alleen en het gaat niet zo hard. Ik hoef niet. En de verwachtingen zijn eigenlijk te hoog. Na 20km was ik de spirit totaal kwijt en het kwam ook niet echt meer terug. Beetje door de stad enzo. Blij dat ik weer thuis was.

26 Mei. Rustig en kort loopje

Doe ik deze week eindelijk keurig een training van het schema, gaat het hartstikke ruk. Ik was vooraf al naar de wc geweest, dus die darmen zijn leeg – dacht ik. Na 3km had ik al aandrang 🤬 niet heftig, maar mega irritant. Ik ken de route, ben nauwelijks geïnteresseerd in wat-dan-ook. Afstand is de moeite niet, tempo houdt niet over, niks te beleven of zien, net te warm en een vol koppie en nog altijd te dik.

Ik moest 5 keer 20 seconden versnellen en dat ging in elk geval lekker hard, maar niet elke keer harder: de vierde gooide roet in het eten. Bij de laatste spande ik me in. Tussendoor een suffe minuut dribbelen. Vanwege de plee nam ik de korte route de brug op. Ik maakte 5km vol (niet eens binnen een half uur) en ronde de training af tot op de brug bij de Laan der VOC. Toen wandelde ik (flink door) naar huis en door de 🚽 weer in met diarree. Zo heb ik er weinig vertrouwen in voor morgen. Ik ga maar wat doen.

27 Mei Tri Almere OD

Wit brood eten, maar wel slecht slapen. Ik zit echt een beetje met de voeding in mijn maag… Gelijk met Vincent starten en volkomen verwachtingloos zijn geeft weinig zenuwen vooraf. Maar die agegroup op 50 zien staan deed me echt wat – auw.

Ik ben nog lang geen 50, maar in de triatlonwereld wordt je in het jaar dat je een leeftijdgrens bereikt al in de nieuwe groep geplaatst. En zo sluipt er dan heel even een verwachting in, als jongste van de age-groep, maar die druk ik snel weg. Ik zeg mijn baas gedag als we de wetsuits aantrekken.

Het is wel leuk om dit samen met Vincent te doen, die het allemaal veel spannender vindt, omdat hij deze afstand nog nooit heeft gedaan! Even koud inzwemmen en dan redelijk vooraan starten en ‘mijn ding gaan doen’. Triatlon doe ik op routine. Eerst lekker zwemmen en een plekje zoeken en de buitenrand houden. Ik doe gewoon rustig aan, hoef niks van mezelf. Lange slagen en een beetje genieten. Iemands benen uitzoeken die de chip aan de verkeerde kant heeft. En dan, na het eiland even kijken naar de boei. En het brilletje even schoonmaken. De landlap scheen ik gestruikeld te zijn, maar ik zag en hoorde alleen KH.

En weer door. Ik kwam in een ritme van 1op2 maar wel heel erg steady. Lang vastgehouden. Heerlijk. Ik maakte me niet druk over mijn positie. Gewoon lekker terugzwemmen naar de boog. Ik ben niet de laatste en het is allemaal best wat ik doe. Even een blik op het horloge zegt me dat ik 30 minuten heb gezwommen en dan ben ik blij! Snel het pak uit, zoals KH me in de clinic heeft verteld.

Rustig wisselen. Ik ga niet winnen. En dan bijna te vroeg opstappen – brein kan dat niet: ze roepen “opstappen na de streep” en ik hoor opstappen en er staan mensen stil en ik zit met de handschoentjes en dan wil ik opstappen, maar ze beginnen te roepen en ik ga wel even iets verderop opstappen. De handschoentjes gooi ik naar Rob.

Haven doorhobbelen en dan gaan liggen op de dijk. Mijn ding doen. PianoMan zingen, mensen kijken en trappen. Ze halen me allemaal maar in. Ik heb voor mijn doen alvast prima gezwommen en mijn fiets was bij lange na niet de laatste van de rij in de wisselzone! Cadans hoog houden hier op de dijk en me niet teveel inspannen. Wel gelijk drinken, want ik heb toch wat trek. Ik hou mezelf bezig, al weet ik niet meer waarmee. Consolideren en niet moe worden. Wind mee is iets leuker, maar de weg is slecht. De houding en fiets zijn oke. Ik neem een fruit gellie voor het Rooibos.

Keren is duidelijk mijn grootste probleem 🙂 Ik span me even in als W me inhaalt, maar waarom zou ik? Laat ze maar stayeren. Ik ben gewoon dit ouwetje en doe mijn eigen ding. En dat is dan even ergeren aan het feit dat ze stayeren en zij op die manier blijkbaar sneller is dan ik. Mijn maag reageert, dus ik drink alleen maar vanaf nu. En ik fiets. Alles boven de 30 is voor mij uitstekend.

Er zitten ook nog mensen achter me, en ze halen me in. Haven door blijft ruk en het lijkt opeens of ik de laatste ben, als ik niet beter zou weten. Rustig de fiets wegzetten en plassen in de zone (sorry kind) en dan gaan rennen.

Even onverhard en ik voel goede benen. Voor nu. Ik heb NIKS aan eten bij me! So be it. Kleine stappen maken en me niet inspannen. Dat staat op het schema: niet te hard de wisselzone uit rennen. Drukte, lachen en ook hier doen wat mij past. 5:23 is te snel, dus ik zak wat af, maar het tempo blijft 5:30. Al haalt iedereen me in, dit is ikke-nu.

Blijven rennen en water over me heen. Is het warm? Ook dat accepteer ik. Ik ga gewoon niet wandelen tot het echt nodig is. Dat verwacht ik pas aan het einde. Ik neem water aan, maar koel mezelf er meer mee dan ik kan drinken. Ik handel 5km af onder 28min en voel geen last van maag/darmen. Ik heb het wel naar m’n zin. Zwaai naar iedereen. Ik moet niks. Ik zie ze allemaal en vooral mijn eigen kind die het totaal te makkelijk lijkt te hebben. Ik weet wel beter! Zelf voel ik maar weinig moeite en de hartslag blijft ook verraderlijk laag.

In ronde 3 pak ik per ongeluk Isostar en 3 slokken wandel drinken. Heb ik toch iets binnen. Omdat tijd of positie mij niet boeit, maakt het ook niet erg veel uit. Derde rondje gaat goed, mijn darmen en ik vinden dit steady tempo rond de 5:30 helemaal oké. De vierde ronde is rustig qua publiek en veel lopers zijn al gefinisht en ik hou prima vol. KH, HB, de docent die tips naar iedereen roept (nuttig ook nog), M, wiens naam ik moest bedenken, de jongen in de rolstoel: fijn publiek. Na 9km kikte er toch wel wat tekort in: vermoeider en even hongerig. De hartslag is opgelopen en ik voel even de zwaarte. Maar ik ben er bijna en mag naar de finish. Nog 150 meter, zegt de knul voor de 300ste keer en ik denk: sjit, ik moet nog 250m. Het was net te kort voor 10km.

Ik heb niet gekeken naar de tijd onderweg, maar het zal onder de 3 uur zijn. Pas na de finish draai ik me om: 2:46 & 2de is een verrassing. Ik ben er niet moe van. GEEN PROBLEMEN. Gewoon gedaan zonder moeite!!!! Niet vermoeid, geen trek, geen pijntje – helemaal niks. Nog geen blaar of iets. Het voelt als te makkelijk en dat was het inspanningsnivo dan ook. Mooie cadans en fijne tempo’s. Leuk om te doen. En trots op Vincent natuurlijk. En dan sta ik op het podium!

Dat voelt gek. Incompleet. Ik heb mijn best niet gedaan, heb niet afgezien, ben niet stuk. En toch ben ik op 1 na de beste. Van de tien vrouwen ook nog eens. En als ik een categorie lager had gezeten was ik ook derde geworden. Het is fijn dat Vincent niet de enige is, maar ik voel me niet overweldigd of goed. Ik wacht ook ‘s avonds nog een beetje tot ik vermoeid raak, maar ik heb energie om alles op te ruimen en ik ben gewoon prima bezig geweest. Lekker een hamburger eten en die halen en naar huis lopen, daar merk ik niks van. Ik kan het niet goed uitleggen, maar een podium voelt zo niet verdiend! Er zijn er een paar die het opmerken: KH appt me over mijn zwemtijd en hoe goed die is en mijn trainster vind dat ik ‘mijn dingetje’ toch maar mooi “verrekte goed” heb uitgevoerd! Maar ik… heb een mooie training gedaan voor de Hardman. Nog 3 maanden te gaan….

28 Mei – uitfietsen en op het bankje zitten.

Muziekje mee, korte broek aan en op de racefiets een beetje uit gaan fietsen in mijn eentje. Mijn benen vinden duidelijk iets anders dan mijn hoofd; mijn hoofd zegt ‘het gaat prima, nergens last van’, maar mijn benen, die ploeteren de rondjes tegen de wind in maar moeizaam voor elkaar. En er is veel wind. Heel veel wind. Op de dijk heb ik ‘m mee en dat gaat wel goed, maar de cadans wordt geen hoogvlieger. Ik heb gister 4 keer naar het bankje gekeken en vandaag ga ik er zitten. Ik rij binnendoor naar Haven en daar moet ik wandelen vanwege een muziektentje. Er is vandaag geen plek voor fietsers. Na 30km ga ik zitten.

Dit wilde ik. Echt rust vind ik er niet, maar de gelatenheid hou ik wel een beetje. En dan terug via de Kemphaan. Een klein beetje zwerven is oke, maar ik ken mijn stad. Ik heb veel wind tegen en het voelt niks easy! Ik maak de 45 kilometer niet vol en de cadans ligt onder de 80. Maar de spieren voelen iets beter aan. Als ze mogen zitten.

Maandag 8 mei. Hardlopen in het Groen, maar met een protesterend lijf!

Er was geen bootcamp, dus ging ik gewoon alleen maar hardlopen. Nou ja, hard…. Joggen. Het ging en ik vond de groene natuur prachtig. Overal geluiden van vogels en kikkers en de geur van bloesems. Alle schakeringen groen. Ik vond het schitterend na al dat grijze en zwarte vulkaanzand en de gele dorheid. Het enige wat daar te horen was waren de ritselende salamanders. Ik genoot van het ontbreken van heuvels en de natuur. En het fijne weer: geen felle zon en droge hitte, maar koel en niet meer benauwd. En het water en moeras waardeerde ik ook weer enorm.

Maar overal waren spiertjes en gewrichten die pijn deden: mijn enkel rechts, knieën om de beurt, de voeten, het zweet in mijn ogen, mijn buik en last van de darmen. Er zat geen tempo in, geen gemak, geen soepelheid. Ik ging de eerste 6km wel elke keer sneller, maar toen kwam het ook niet boven de 10km/uur.

Lastig te accepteren dat het hoofd deze keer wél gaat, maar het lijf niet! Ik ging wandelen om van de groenigheid te genieten, maar dan duurt het me toch te lang. Van tijd tot tijd wandelen dan maar en daar tussenin hardlopen. Ik moest, maar wilde niet in het bos gaan. De laatste kilometer bleef ik dan toch maar rennen en na 9km horloge gestopt en thuis snel de 🚽 ingedoken. Het was dat het zo mooi en ‘thuis’ was, maar ik ben blijkbaar erg moe nog van de terugreis in het vliegtuig (die 4 uur opgevouwen hebben me echt geen goed gedaan) en de korte felle triatlon gister. Mama wordt een dagje ouder……

Dinsdag 9 mei – zwemmen TVA

Tva duurtraining. Ik begon meteen zonder achtje om keerpunten te oefenen! In een echt zwembad. De eerste paar gingen goed, toen werd het druk in de baan.
Horloge ging niet op pauze, pas halverwege pauzes aangezet. De data is dus niet erg betrouwbaar. 4×4 minuten met verschillende mensen voorop. Treintje zwemmen. Met achtje is bijna te simpel voor me. Ik ging lekker niet voorop. De derde keer ging ik achteraan en het keerpunt oefenen! Kreeg ik toch water in mijn neus en draaide ik de kwartslag weer. Potdikkie. Ik ben te ver van de muur vaak. Vind ik nog spannend en moeilijk in te schatten. Toen moesten we 10×100 doen. Ging hard. Ik ging de helft van de keren met en zonder achtje. Mijn keer (7 en 8ste) zonder achtje ging op 1;54 met 1 op 2 ademen en krachtige slagen. De keer voorop met achtje zat op 1:52. Mooi zo. Het zwemmen voelde simpel en makkelijk. Het gevecht is voorgoed voorbij en ik voel me thuis in het water. Jaren van hard trainen en oefenen.
Daarna uitzwemmen en weer het keerpunt oefenen. 1 Ging niet oke, water in mijn neus en kuchen en de laatste ging weer soepel. Ik moet dicht bij de muur zijn en er zit nog geen vaart in en geen soepelheid, maar elke keer oefenen brengt me dichter bij de beste uitvoering.
Grappig dat iemand anders het nu ook maar ging proberen en dat mensen het toch opmerken. mijn keerpuntentraining. Ik probeer het zo onopvallend te doen….
De hartslag werd ook niet goed geladen zei het horloge. Een bidon zero leeggedronken.

10 Mei – Fietsen en hardlopen, maar niet gekoppeld

Ik had geen zin in onkruid wieden of strijken, dus ging ik maar fietsen.


** zeurmodus aan Ik snap het toch weer niet: ik doe heus mijn best met dat fietsen -al deed ik dat vandaag niet heel erg, dat geef ik toe- maar het tempo van nog geen 25 kilometer per uur is dan natuurlijk om te janken. En een cadans van 77 ook. Ik zie allemaal dames die rit na rit 27 tot 31 km/uur fietsen. En dan vind ik het geen probleem dat een paar 'grootheden' dat kunnen, want die zijn gewoon stukken sterker op de fiets en hebben binnenkort grote doelen op triatlons. Maar dames van mijn leeftijd met mijn 'vermogen', dat knalt maar over de dijken en door de polder en die hebben nooit tegenwind of slechte paden of veel bochten blijkbaar. Die stompen makkelijk 27km/uur weg in de laagste vermogens- of hartslagzone. Als ik dan weer op de bezem zit, dan val ik mezelf altijd ontzettend tegen, dat ik niet 'even' voor elkaar krijg. zeurmodus uit **

Anyway, ik heb vandaag gewoon maar ‘een beetje’ gefietst zonder me aan de training te houden, want daar had ik gewoon echt geen zin in. Ik heb overal trekkende spieren; van mijn benen en mijn tenen tot mijn nek. Niet ernstig of voortdurend of dat het echt doorzet ofzo, maar ik ben niet gewend fysiek ook maar ergens moeite mee te hebben. Maar de afgelopen dagen geniet mijn hoofd meer dan mijn benen aan kunnen. Ik vind de bloemenvelden in het paars en roze en de groenigheid van Nederland namelijk echt adembenemend tegen de donkere lucht.

Misschien ga ik daarom wel niet zo hard, dan kan ik er langer van genieten 😉En nieuwe paden ontdekken. Intussen waart er weer ziekte door het huis en ik vermoed dat de nachtelijk opgepropte droge-lucht vlucht ons flink dwars zit. Dagje ouder is een dagje (of wat) langer herstellen. En ik kan niet ontkennen dat ik gewoon 50 word dit jaar. Dat de rest dat allemaal maar in snelle tijden moeten doen, maar voor mij is elke keer de finish halen het allerhoogste doel dit jaar en dat ga ik kunnen ook! Als ik het maar leuk heb.

‘s Avonds gaat Vincent naar de baantraining en ga ik mijn eigen looptraining doen.

Training: 20min rustig inlopen|4x 400m gecontroleerd rond 5:00 R=200m|6x 200m met progressief verloop na 100m van 5:00 inzetten naar hoger tempoR=200m wandel en dribbeltje herstel | 10min ontspannen uitlopen.
Dit was dus alles behalve een makkie. Het inlopen ging heerlijk, dan hoef ik geen moeite te doen. Wellicht was deze training bedoeld voor op de baan, maar ik liep op de weg en dan is het behoorlijk stevig, vooral omdat ik zelf ook wat ‘te stevig’ ben – oeps. Maar daar werk ik weer aan.

Van de 4 keer 400m ging er 1 omhoog de dijk op en die was dus te langzaam en 1 omlaag de dijk af en die was te snel. Ik moest wel elke keer flink diep graven om het tempo vast te houden. Ondertussen genoot ik van het groen en van het water en van de zon en van de kleuren. Ik ben de polder echt gaan waarderen na de vulkaanstof en de droogte van La Palma! De eerste en de laatste 400 zijn dus prima vergelijkbaar. En netjes tussendoor wandelen/dribbelen. Dan de 200tjes. Potdikkie, wat heftig voor mij! Ik begon dan op 5 minuten/ km en dan ging ik keurig aanzetten na 150m en de laatste 100m nog een keer voelen of mijn benen harder konden. Het voelde niet zo voor mijn benen, maar het lukte wel elke keer!

Behalve de 4de en 5de keer, die zijn dan echt moeilijk. Ik heb de 200tjes vooral gedaan op kracht: dus redelijk grote stappen. Behalve de laatste, toen dacht ik: ik ga gewoon zo hard ik kan en kijk niet op mijn horloge en zet kleinere stapjes. Voor een laatste is die echt oke qua tijd en grappig genoeg is de cadans dan opeens een stuk hoger (184 tegen bijv 176 in de voorgaanden).

Ik was er echt kapot van en wandelde de laatste 200m van de serie. Toen uitlopen en van al die intervallen moest ik nodig naar de WC. Maar eerst de 10km volmaken en dan snel naar de toilet lopen bij de atletiekbaan! Het totaaltempo valt dan een beetje tegen door al die wandelpauzes, maar de intervallen heb ik fors gedaan en ik heb flink (in mezelf) op de trainster gescholden hihihi.

Nadat ik de toiletpot had gevuld en wat water gedronken, keek ik even naar Vincents razendsnelle 100m in 13,5 seconden en toen was het me te druk daar en dacht ik: ik ga liever hardlopen dan hier zitten, dus toen ben ik nog rond het sportpark gelopen. Ik sprak met mezelf af dat ik bleef rennen (tempo onbelangrijk), maar dat ik mijn horloge direct zou stoppen en de kortste weg terug zou nemen als ik ging of moest of wilde wandelen. Tja, dat moment komt niet als ik niet naar de WC hoeft. Dus was de tijd de beperkende factor en ik vond 20 minuten genoeg en toen was Vincent ook klaar en zaten er bij mij ruim 3 kilometer op.

11 Mei – Naar Dronten fietsen En terug

Lekker een hoge cadans en een muziekje en hopen dat ik niet nat ga worden. Een ommetje via schanullekesluisje. Maar de zon kwam er zelfs door en dan is het zelfs warm! Het fietst lekker en op een fijn tempo. Maar in het bos lijkt ‘t wat glad en slippery. Witte brug.

En dan naar Lelystad en nieuwe stukken. Vond ik leuk en goed te volgen. Ik was al snel bij de Dronterweg. En nog steeds goed weer, maar wind tegen. De Dronterweg is saai, breed en echt een fietssnelweg.

Als ik het even niet zag zitten, ging ik de cadans verhogen en dat hielp.

Dan Dronten in precies de goede tijd. Schattig dorps met mensen die gedag zeggen. Route ging prima en tegelijk met Joyce was ik in hun straat! Ik denk nog: hier, toeteren?! Ik kreeg een rondleiding en broodjes en we kletsten. Toen moest ik terug. Ik had teleurstellend 25,5 gemiddeld gereden. Kon gewoon dezelfde kleren aanhouden. Route door de Edge laten bepalen. Ging ie anders! Over de Hamweg, die top is! Boerengezelligheid. En dan kom ik op de Rietweg. 17km tot de Knardijk deze weg volgen! Superleuk.

Alleen de donkere wolken zijn zorgelijk…. Het tempo wind mee is enorm. Dronten uit. Ik moet om het Larserbos heen. Mooie donkerblauwe lucht belooft niet veel goeds, maar wat kan ik?

Langs het vliegveld en ik vind het zo leuk dat ik nu hier optimaal profiteer van wind-mee. Dan de Knardijk van de andere kant benaderen.

Rechtdoor het natte pad op. Zou ik geluk hebben? Maar verderop op de Vogelweg toch druppels. Als ik af moet naar de Reigerweg grote druppels en een bushokje!

Ik schuil voor de dikke bui en app met Vincent. Dan minder regen en ik ga weer. Gaat het nog een keer snoeihard regenen! Dat mijn schoenen vollopen en alles doorweekt raakt. Er razen auto’s voorbij, dus ik kan niet filmen. Maar ik baal d’r niet van en het tempo is hoog! En opeens is de bui over en de weg compleet droog! Ik ga via de Trekweg, dat ik niet dezelfde weg rij. Edge gaat redeljk mee. Het gemiddelde tempo is flink verbeterd! Net geen 27 gemiddeld. Happy ride van dik 80km.

12 Mei – Trailen, wandelen, High Tea en werkfeestje – drukke laatste rustige dag!

Ik had om half 12 met mijn zus afgesproken om te gaan wandelen rondom de Pyramide van Austerlitz. En tja, dat ga ik toch maar wat vroeger zodat ik nog een keertje wat kan hardlopen. Dit ging niet zoals de bedoeling was. Mijn hrv (hartslagvariabiliteit) dropt en dat voel ik ook. Fysiek is alles zwakjes met spierpijntjes en krakkemikkig. Ik ging voor de run lekker nog naar de wc en toen kilometers rust, bos, mezelf&niks wat moet. Nouja, op tijd terug zijn. Route volgen prima, geen tempo in beeld, geen andere mensen en wel veel groen en vogelconcerten.

De mojo ontbrak. De eerste 3km super, maar toen -ergens in km 4/5, raakte het zoek. Niemand met “ank-effe”, weinig tempo voor hoe het voelde en veel zon. Alles trekkerig, maar niets ernstig. Gewoon net-niet. Wandelen hielp wel even, maar het hoofd werd ook wat wanhopiger. Op de parkeerplaatsen in de felle zon genieten van de desolaatheid en ik kan zo nog 💯 genietmomenten oproepen, maar écht… geluk net niet. Ik vond afsnijden langs het hek prima.

En dan nog 2,5km omhoog. Dat hielp mijn hoofd én benen niet.

Ik hoef voor niemand te blijven hollen en zeker voor mezelf niet! Vincent appte en het pad was compleet zoek en overwoekerd. Lastig tegelijkertijd. Werd ik nat van de blaadjes.

En toch….. na het Stoopkoepeltje (er was een trouwerij) met nog geen 8km op de teller ging ik door (omhoog!!) voor een rondje Pyramide en nog tig fotootjes. Op weg omlaag moest ik toch weer meteen door naar de plee met alle pijntjes die dáár dan weer bij horen. Het was niks easy of makkelijk aan, deze solo-actie.

Wandelen kan ik wel! Route, kletsen over de vakantie en een broodje eten en zon en nog meer kwebbelen en doorlopen en omlopen en verder kletsen en fotootjes maken.

Bankje pas bij de Pyramide, maar heb ik geen geduld voor. Omhoog was toch nog even leuk en blijft apart. En dan door naar de High Tea. Die hadden we we verdiend! Konden we verder kletsen.

13 Mei – trailen met de meiden tussen Lage Vuursche en Kasteel Groeneveld.

Gister wilde het niks en vandaag ging het als een zonnetje. Omdat ik gister nog zoveel daarna moest doen en haast had misschien. Ik sliep slechter vannacht, maar de hrv krabbelt weer op. Ik voel me ook wat beter. We gingen al om half 9 en dat kostte me geen moeite! Ik reed en M en D kwebbelen wel. 2 witte bollen met gekleurde hagelslag. Viel goed. Onderweg niet 1 keer aandrang!! Niks!

De route ging ook behoorlijk goed, maar een paar keer afgeweken. En lekker gekletst met die 2 lieverds. Ik vind D echt zo’n topmens!

‘T Was wel drassig overal. Ik hield het vol tot 8km; daarna ging ik plassen stampen. De omgeving is echt prachtig mooi daar tussen Lage Vuursche en Groeneveld.

Tempo lag prima, M soms voor ons uit.

2 Drinkpauzes. Het was echt eenvoudig vandaag. Zo 13km weggehobbeld. En keurig op tijd klaar. Soms snap ik er niks van!
Had ik nog tijd genoeg voor het zwemmen, om tijdens het kinderuurtje het keerpunt te trainen en te oefenen. Elke keer 100m. Naast Vincent in de baan, die zit ik het minst dwars…… En dan op het laatst nog een keerpunt extra. De meesten gingen goed. Twee of drie keer mijn neus vol, maar dan kan ik doorzwemmen! Vaak kwam ik te diep uit. En soms opeens een kwartalag gedraaid. En het punt om te gaan draaien bepalen is ‘een ding’. Maar oefening baart kunst! En het is vermoeiend! Ik dacht dat ik het tien keer had gedaan, maar volgens mijn horloge zijn het er een stuk meer! Echt snelheid behaal ik niet, vooral ook omdat ik geen achtje heb en ik naar een 1op2 ademhaling ga en omdat ik een keerpunt eerder geconcentreerd doe dan krachtig en handig. De laatste keer deed ik wel op snelheid en met goede krachtige keerpunten en hoog uitkomen en toen zat ik op 2 minuten (met een extra keerpunt!)! Ik was er moe en voldaan van. Vincent krijgt een wetsuit in de schoot geworpen, de geluksvogel! Maar ja, dan is de triatletendag stiekem nog niet om…. Want dan kan je nog best fietsen!

De tijdritfiets afgesteld nav rapport van oude tijdritfiets. Die wilde ik proberen natuurlijk! Eigenlijk was het eerst proberen en toen de fiets afstellen. Ik was wankel op de fiets. Veel (zij)wind, tegenwind, onwennig, durf vooral niet te liggen. En het ging traag! Met nog geen 25 op de teller de dijk op. En dan nog steeds niet durven te liggen. De fiets voelt zo licht en onstabiel, alsof de wind mij en fiets kan omblazen. Pas na de oversteek ga ik liggen. En dan vliegen! De gemiddelde snelheid loopt zienderogen op 😳 ik blijf liggen en voel goed wat er nog net iets beter kan. En rij kilometers lang boven de 30. Vertrouwen ladend.

En dan expres een weg zoeken wind mee. Ik haal een scooter in!! Dan is het fietspad nog niet af 🤬 en staat mijn gemiddelde op 28,6 als ik de stad in moet.

Inmiddels heb ik vertrouwen genoeg in de fiets om dat niet al te veel willen laten zakken. Dus veel liggen tegen de wind in en op de weg blijven en denken over de route met de minste weerstand (=andere mensen). Het gemiddelde zakt wel iets, maar niet eens erg veel. Zo goed als de fietsers van vanmiddag ben ik nou eenmaal niet (29 & 30 gemiddeld), maar dit is voor mij goed zat. Ik hou het lang op 28,3 tot ik de wijk door moet en 30km vol wil maken en ik eindig op 28,2. What to do voor een snelle tijd: alles onder de 5km/u weglaten, een goede fiets en iemand om je uit de wind te houden. Ik moet vaker op de tijdritfiets om te wennen en me vertrouwd te gaan voelen met de fiets.

14 Mei – Samen fietsen, maar niet voor het tempo.

niet zoveel zin. Nergens in gelukkig, dus niet specifiek fietsen. maar saampjes gaat het dan prima. En dan hoef ik niet zo hard. Best nog wat wind tegen op de dijk en dan weer mee op de Knardijk, wat niet zoveel zoden aan den dijk zet.

Lekker tussen de Lepelaarsplassen door en onderweg veel kwebbelen. Ik kon zelf niet zo best op de cadans letten. We hebben ook fotootjes gemaakt. Tussen de laatste bollenvelden met de mooiste tulpen.

Eigenlijk vond ik het allemaal wel best alles bij elkaar. genoeg gesport deze week -al is het nooit genoeg en doen er honderd anderen veel meer in hun vrije week, maar ik vond het wel mooi en ik had ook geen zin meer om er hardlopen aan vast te koppelen. Ik fietste met krampen op het einde (buik), maar het zette niet door. Een weekje van zo’n 13 uur bij elkaar gesport en ik vind het wel best zo. Als ik alles meetel en ook het strijken, onkruid wieden en wandelen, dan zit het zo op 20 uur volgens de statistieken. Dus het is maar net hoe je het bekijkt. Vanaf morgen begin ik weer met werken.

28 April Reizen met het vliegtuig. Rijden over La Palma en genieten van het ressort bij nacht.

29 April. Zwembaden en hardlopen

Eerst wennen aan alle zwemmogelijkheden. Alle zwembaden door. (Behalve het strandbad en de adults-only en het kinderbadje) Dan nog altijd zijn het er een stuk of 7.

Prima watertemperatuur! Heerlijk. Superleuk. Een beetje onwennig nog, maar wel fijn. Allemaal zoet water. En in de bar eindeloos drinken halen. Het lijkt al een beetje op vakantie.

En dan pak ik de zwemtraining op die er staat voor de zondag. Kan prima vandaag denk ik zo. We lagen toch al aan het zwembad om te ‘acclimatiseren’ vandaag. Ik ben redelijk onrustig omdat ik niet zo goed weet of ik de familie kan en wíl verlaten om te gaan sporten. Maar zwemmen gaat lukken in de 25m banen midden in het buitenbad! Ik heb een achtje bij me (handbagage) en de training op een frietbakje geschreven en mijn eigen telsysteempje met achtje en slippers.

Het water is zo’n 21 graden denk ik. De baan is (uiteraard) voor mij alleen en dat is fijn, want de ongelijke steentjes en krappe baan maken recht zwemmen best even wennen. Maar op mijn rug zwemmen is wel gaaf onder de palmbomen en de blauwe lucht.

Gaaf. Eigenlijk. De baan was wat raar zonder aanduiding en een lastige draai, maar het wende snel.
3x 150 – 100bc 50 andere slag: rug was TOP met blauwe licht en palmen! 2de met pb. Laatste keer school.
5×200 duurtempo + 50 tempo. 1,3,5 met achtje.
Er stonden wat mensen te hangen vlak bij de baan – irritant, want mijn apple watch lag bij de slippers en ik had alles nodig om te tellen. Ondertussen cola drinken was leuk, maar een beetje onhandig 🙃 het bekertje water hield het bakje overeind, maar ging later ook op.
Toen 400 duurtempo met pb. Tellen mbv ademhaling: elke 100m 1op4 of 1op3. Het is allebei fijn.
Dan nog 4×100 met 25 sprint aan het begin. Dat gaat best strak dan, maar ik raak wat vermoeid. Zonder pb.
Om te zorgen dat het horloge alles telt nog 100m met pb en 100m rug/school/bc.

Ik doe mijn ding. En dat gaat best oke. Ik vind het in elk geval fijn om in beweging te zijn. En ik maak netjes de training af! En zwem nog wat uit. Dat voelt al wat beter en minder gestresst! Blij het water weer uit.

En dan in de avond, voor de dinerzaal open gaat, gaan we een stukje hardlopen, Vincent en ik. Flink wennen; de hitte en de heuvels en ‘zand/stof’. Maar wel mooi en uniek. Veel bergaf eerst. We zouden na elke km even wandelen, maar na 750m stuitten we al op steil klauterwerk en een trapje tussen de bananenplantages door!

Daarna ging het naar beneden, maar wel onverhard door een soort zwart stof! En het was echt heet. Beetje wind, maar die verkoelde niet echt. En mooi maar vooral apart. De eilandjes en de golven vooral.

We mochten ergens niet in en volgden dan maar gewoon de weg, kwam het ook goed. Met fotostopjes.

Voor Vincent net zo welkom als voor mij. Voorbij het omkeerpunt lang gekeken bij een lava-rots. Supermooi!

En toen weer omhoog!! Oef, dat vergt doorzettingsvermogen om een kilometer te blijven rennen! 5km volmaken. En dan ondertussen drinken, wat Vincent ook moet doen. Dan proberen te blijven rennen omhoog door het stof, maar dat lukt me niet tot boven of tot de weg. Pfoe, wat warm en zweterig en zwaar! Weer terug omhoog is aanpoten en doordrammen en wat drinken. Ik vind het fijn om dit samen met Vincent te doen. En daarna over de weg naar beneden en dan maak ik me een beetje (nodeloos) zorgen om Vincents knie.

Maar het is wel mooi en rustig en niemand kijkt echt op van ons gelukkig. Ik loop in het park de 7km vol (trage tijd) en Vincent gaat douchen. Ik moet het goede blok zoeken en volgens mij ben ik leeggezweet en ook een beetje verbrand, ondanks zorgvuldig insmeren. Het was zwaar, heet, onverhard, heen en weer en GAAF. Ook al gaat het niet snel of makkelijk. Het is flink zweten! Maar wel fijn dat dit kan.

30 April – op de vulkaan en daarna het keerpunt

Op het schema staat een lange trailloop van 2 uur, maar deze kwam er niet van. Ik vind het moeilijk, maar de vakantie en samen dingen doen en tot rust komen vind ik belangrijker nu. Wennen aan de hitte en aan het feit dat er niks ‘moet’ qua sport, vind ik lastig. Vandaag heb ik dus “alleen maar” een klein stukje gerend in korte broek op de vulkaan, want dat deed ik even voor Joyce. En we hebben gewandeld langs de vuurtoren en de zoutpannen.

Makkie, dat rennen op de vulkaan! In katoenen broek en shirtje omlaag door stof over een onverhard, maar goed begaanbaar pad. Die ben snappen het gelijk! Ik vind het leuk. Raar en stoer. De vulkaan is al oud en begroeid, maar er is een krater! Daar heb ik langsaf gedanst. Goed idee van Joyce! Kort, maar ja. Ik wen snel, maar daarna is het ook super om direct iets anders te regelen. (de excursie naar nog dichter bij een vulkaan)

‘S Middags ging Vincent mij de grondbeginselen leren van het keerpunt. Beginnen met benen intrekken en enkels vastpakken. Dan voorover het water in. Tot zover prima. Daarna armen wijd doen. Niet het lichaam lang maken, alleen armen wijd. En toen molenwieken met de armen. Achteruit zeg maar. En daar ging het mis: dan moet ik UITADEMEN ONDER WATER. Betrapt; dat doe ik NIET. Ook niet in de borstcrawl. Teveel lawaai van de bubbels. Ik hou behoorlijk lang mijn adem in en daarom moet ik grotendeels uitademen én inademen op het ademmoment boven water. Dat kan dus niet bij het keerpunt! Ik moet écht iets gaan leren. Uitblazen onder water. Als ik dat niet doe, gaat het mis met mijn neus en dat doet onwijs veel zeer en word ik helemaal dizzy en ziek van. Gelukkig kent Vincent dat. Dat was altijd het punt dat ik onmiddelojk stopte met koprollen. Dus nu moet ik uitblazen onder water met veel bubbelherrie waar ik aan moet wennen. Ik blijk tijd genoeg te hebben! En dan rustig koprollen. Ik probeer het wel honderd keer met wisselend succes. Meestal niet recht. Ik wapper ongelijkmatig met mijn armen. (Doe ik bij een borstcrawl toch ook?!) ik moet naar het trapje kijken en eindigen. Dan komt even de zon voorbij en een aantal keer lukt het. Als het rustig gaat. En soms lukt het niet en dan doet mijn neus (en alles) enorm pijn. Ik draai kwart rondjes, 3kwart slagen en soms dubbel, maar echt strak ontbreekt nog. We gaan iets dieper en ik oefen me suf. Kleine molenwiekjes en met mijn ogen dicht. Na 3 kwartier ben ik rondgebubbeld en moe! Het begin is er, ik heb nog even en ik ben pas halverwege! Uitblazen onder water komt later. Ach, ik heb nu de tijd. Het water was heerlijk qua temperatuur en Vincent was behoorlijk geduldig en zeer goed bezig.

Bekentenis: het is moeilijk voor mij om het schema niet op te volgen. 2 uurtjes trailen stond open en ik zou wel willen, maar…. Dit is va-kán-tie. Met z’n drietjes. Geen trainingskamp, geen verplichting om het sport schema op te volgen. Van Rob mag het : rondjes van een mijl om het park. Maar dan moeten we rekening houden met eten (niet te laat), met het licht, omkleden en alles en ik heb gewoon even geen zin. De warmte maakt me loom, alles wat nieuw en anders is, maakt me sloom. Ik wil suffig met Vincent yathzee spelen op het terras, macaroni met bechemelsaus eten en een jurk aanhouden. Dus gaan we gewoon het rondje om het park wándelen.

Rob met verbrande voeten/enkels en de puber gaat ook mee de zonsondergang kijken. Onderweg zegt Rob nog: ik zou de kortere weg nemen als je dan toch tig rondjes doet. Het komt wel deze vakantie: de mini-triatlon met binnen fietsen, maar niet vandaag. Het is een vakantie dit, geen sportkamp. Keerpunt leren en genieten van zon en elkaar is belangrijker dan een lange trail of de meeste trainingsuren behalen. Ik hoop dat ik me daarbij neer kan leggen en dan helemaal tot rust kom! April is mooi genoeg geweest met genoeg kilometers (rennen ‘slechts’ 154, fietsen ca 700 en bijna 20km zwemmen!!) en afscheid nemen van het werk. Stress genoeg gehad! Ik ben trouwens wel verbrand op mijn rug en bovenarmen van het zwemmen gister! Daar ben ik aan gewend.

Het zal de komende week echt aanpassen zijn en kijken wat ik wil en kan doen, per dag. Daarna pak ik het wel weer op en oefen ik het keerpunt in het zwembad.

1 Mei. Wandelen op de enorme vulkaan – adembenemend en het keerpunt leren les 2

We rijden naar de grote vulkaan. Dizzy van de haarspeldbochten. Dan is het museum dicht en ga ik dus ook niet hardlopen. Beetje jammer, maar ik weet toch niet of ik niet liever voor het museum had gekozen. Nu maken we een adembenemend mooie wandeling. Het is onvoorstelbaar hoe groot de krater is. Enorm. Diep en wijds en ontzagwekkend.

Maar verderop wacht nog een indrukwekkender schouwspel: een nog rokende vulkaan en een lavavlakte van kilometers groot. We zien het vanuit de auto, maar dit maakt diepe indruk op me.

Als we weer bij het ressort zijn, is afkoeling wel op z’n plaats. Door voor les 2 over het keerpunt. De koprol pakken we weer op. Als ik dan iets wil, dan ben ik ook bereid om veel te oefenen! Ineens had ik m te pakken: een duik onder water zonder pijnlijk kriebelende neus en op een tempo en de goede kant op!

Alle tegengestelde problematiek zat in het half uur daarvoor. Tjonge, wat lastig. Voor mij. Maar ik krijg wel steeds meer vertrouwen in het water. We zijn gestopt bij de halve draai, dat is echt nog lastig. En ik was moe. Vincent vind het leuk en hij is een prima leraar. Het water is lekker warm en de entourage prettig. En het eten daarna smaakt ook prima. In de avond spelen we De Crew. Bij een glaasje cola light.

2 Mei. Een privé OD triatlon op eigen wijze.

Een goed idee, zo dacht ik ‘s nachts. Toen ik aan het rennen was, dacht ik daar anders over….

Het mocht van Rob en Vincent deed een sprint mee. Met lange wissels voor hem, want hij mag niet alleen de gym in. Zwemmen moesten we even wachten tot de baan leeg was (nog ‘s plassen; het lijkt wel echt) en toen ging ik de banen zwemmen met uitblazen onder water. Dat is relaxed! Maar… brilletje beslaat en de ‘herrie’ moet ik aan wennen. Zwemmen in de baan was echt supersuper, wel met pullboy; maar he: als je zelf de triathlon organiseert, mag je ook zelf de regels bepalen 😉  Het ging soepel!

Dan naar de hotelkamer, natte spullen uit, trisuit aan en naar de gym lopen. We werden naar de spinningzaal verwezen met z’n beidjes. Zoeken naar de apps die niet werken 😡 en dan maar gewoon op tijd gaan trappen. Muziekje aan en kletsen samen en trappen.

Het was heet. Ik zweette leeg en dronk ook 2 bidons leeg! Appen met Joyce en Manuel. Vincent ging na 45 minuten lopen. Ik trapte door en liep verder leeg. En toen ging het licht uit! Sloten ze af.

Ik ging nog even door, maar Vincent stond voor de dichte deur. Ik fietste 1 uur en 25 minuten vol. Die laatste 5 minuten pasten binnen mijn eigen regels! 🙂 Ik moest plassen, maar kon er wel uit. Even opruimen en schoonmaken nog. De schoonmaaksters keken wel een beetje raar op.

En dan rennen! Een rondje om het resort is 1,6km, dus dat een aantal keer doen tot 10. In noodgevallen kan ik stoppen en ik had afgesproken waar Vincent de bidons neer zou zetten. Heerlijk, de koelte op het bezweette lijf! Omlaag en wind was top.

Langs de zee was supergaaf.

Dan vanaf de vuilniszakken omhoog langs auto’s en de straat. Voorbij de ingang heftig omhoog, dat wandelde ik dan maar gewoon. Omhoog was echt zwaar. Stukje stappen dan maar. Tijden heel wisselend.

Rob moedigde aan en Vincent zette bidons klaar. Water was welkom, sportdrank ook. Ronde 2 en 3 ook oke. Rondje 4 met foto’s maken. Daardoor wel trager, maar he: eigen regels en ik “win” toch wel! Effe plassen 😳 op de weg. Ik verheugde me op de buitendouche en huzarensalade! Het werd steeds moeilijker omhoog. 1 keer een dip qua energie en ‘moeite’, dus even inhouden. Geen wedstrijd, maar een prestatie. Zolang ik niet teveel van mezelf vraag komt het goed, maar dat gebeurde slecht 1 moment en toen ging ik al wat eerder even wandelen. Toen werden de benen zwaar en even koude rillingen. Maar ik kon mezelf weer oppakken en tegen mezelf zeggen: vanaf daar-en-daar weer rennen.  De vijfde ronde was echt het zwaarst. Kilometer 7 en 8. Daarna weten dat alles de laatste keer is. 

De laatste ronde lopen tot de vuilniszakken, zijn ze weg! Ik rende door. 10km vol in 67 minuten. Heel warm. 🥵 Maar ik ben niet kapot gegaan. Zo’n 3 uur gesport, maar in werkelijkheid langer door de wissels. De douche was top! Daarna drinken en omkleden samen en toen wel echt honger! Benen niet overvemoeid en ook niet verbrand. Wel tevreden en wat vermoeid. En trots. Wat ik verzin en wil, kan ik. Fysiek en mentaal. In de hitte, die niet bij mij past.

Het was een leuk idee. Maar voor die toetjes doe ik het allemaal!!

3 Mei – De Vulkaan, het vulkaanzand en de kracht van de natuur.

We gaan op excursie naar de nog rokende vulkaan. Met een gids mee. Al dat stof! En zicht op de nog rokende vulkaan. Natuur op z’n sterkst. Al om half 9 moeten we ons melden in La Paso, wat ruim een uur rijden is.

Met een groepje van 9 Hollanders en 2 gidsen: de local was echt een topper! Hij had vergroeiingen, maar was zo begaan met de vulkanen op ‘zijn’ eiland dat t aandoenlijk was. Eerst 5 kwartier rijden en de zon op zien komen en toen met de bus een stuk. Het landschap werd al ‘zwart’ van het stof wat in 2021 is neergedaald tussen de inmiddels weer groene dennen. Dan gaan lopen door dat zwarte stofzand. Op het paadje. Overal omheen is er een laag as.

Het loopt zwaarder nog als los zand & warmer ook. Veel stopjes en uitleg en veel omlaag eerst. Windstil en warm. Hier ligt niet veel as vanwege de windrichting, maar nog altijd zo een meter. De vulkaan is nog ver weg, maar de kleuren zijn goed te zien en ook waar de lava heen is gestroomd en de schade en economische verliezen. Het is een zeer indrukwekkende wandeling.

Ik hou Joyce op de app op de hoogte. Op de weg terug omhoog door het stof. Ik mag eventjes rennen als de gids de triatlon afstanden voor de compagnon vertaalt in het Spaans. Heel even mag ik rennen. Niet te ver bij de groep vandaan.

Kort en zwaar en heet en gaaf. Die benen kunnen, anke kan, maar het zweet druipt eraf, want dat zwarte maakt het nog heter en de stof is extreem zwaar. Maar ik kan de 500m volmaken! Ik ga niet te ver bij de groep weg. Kan me niet schelen als ze me raar vinden (dat vind ik dan weer van Feyenoordfans) en dat ik bezweet ben tot en met. Heel uniek om te doen.

Vincent rent ook nog even en dan wandelen we terug naar de bus. Ik ben bezweet en diep onder de indruk.
Als je zo vroeg weggaat, duurt de dag lang genoeg voor nog een zwemtraining voor het keerpunt. Het lukt me niet om recht te draaien. Ik draai een kwartslag om. Linkerarm draait wel, rechter niet. Ik oefen me gek, en ook binnen de lijnen, maar het lukt me niet. Toen ging Vincents brilletje ook nog kapot en toen was ik er te moe voor om verder te willen.

Maar ik wilde eigenlijk nog wel een keer lang zwemmen. Eerst een kilometer met achtje. Dat ging redelijk, maar snelheid zat er niet in vandaag. Vermoeidheid van vroeg opstaan of van alle indrukken of van het keerpunt oefenen of de hamburger vlak voor het zwemmen of alles bij elkaar: het ging wat traag en log. Toen 1000m zonder achtje en dat was helemaal trekken en ploeteren. Na 400m was ik het al redelijk zat, maar dat is slechts 100m van de helft af en dan kan ik gaan aftellen. Het bleef slepend en log en vermoeiend. Na 800m minuten echt geen zin meer en langzaam en pijnlijke armen, maar ‘ooit’ moet dit het dubbele worden, dus nu is het doortrainen op karakter! Daar helpt geen palmboom of lekker buitenwater aan. Volmaken en alle plannen om langer te zwemmen maar laten voor wat het is. 2000m vandaag. Meer dan dat wordt het niet. En ik laat het hardlopen ook mooi achterwege!

4 Mei – Zwart strand en golven

We wandelen naar het strandje om in de zee te zwemmen met z’n drietjes. Maar dat zwemmen mocht niet wegens een rode vlag. Des te gaver on pootje te baden in het zwarte zand bij de aanrollende golven.

De terugslag is het heftigst. En het vastzuigen. Ik viel 1 keer.

Het water was warm. Het was fatastisch en geweldig, wat een oerkracht. En wandelen, ook omhoog, daar ga ik niet eens van zweten. Het was wel lekker bewolkt en niet te heet. Ik maak me dan wel zorgen dat ik niet weet hoe en of ik wil trailen, wat volgens schema zou moeten. Dan ontgaat mij alle sportzin als dat niet past in mijn hoofd. Ik kan geen 2 uur vrijmaken en Rob vragen mij ergens heen te rijden en als vrouw alleen door de hitte te gaan rennen. Hoewel het vandaag dan wel weer koel en bewolkt is en ideaal weer. Het hotel zit vol met trailers die aankomend weekend de Transvulcania gaan doen. Ik app de trainster en Joyce en Manuel dat ik geen zin heb. En dan appt Manuel dat ik me met een OD ook al genoeg ingespannen heb. En liggend aan het zwembad ontstaat er een ideetje in mijn hoofd.

Nu heb ik nog een zwembad, gym en hardloopronde bij de hand! Ik kan gewoon nog een sprint triatlon doen…. Of hangen en zitten. Het werd lekker 750m zwemmen zonder achtje, binnen 3 kwartier fietsen en 2 van de 3 mijl—rondjes samen met Vincent rennen. Gewoon een sprintje. Overzichtelijk.

Ik pakte alles bij elkaar. Zwemmen deed ik zonder pullboy! Dapper van me. Dan ga ik iets minder snel. Het brilletje besloeg. Lastig af te lezen hoe ver ik was en meetellen ging ook de mist in.

Daarna omkleden op de wc en door naar de gym. Daar op een fiets gaan zitten zweten. Gewoon in de ruimte. Weinig te doen voor 3 kwartier, behalve met Vincent appen.

En dan nog was afspreken lastig en misten we elkaar met de bidons enzo. Ik dronk een hele bidon sportvoeding leeg. Toen lopen en volgens mij was dat het enige half uur vandaag dat de zon wel scheen. Samen 2 rondjes en hij het laatste rondje knallen. We liepen nu met de klok mee. Naar beneden ging lekker, maar omhoog niet echt.

Onderweg drinken en koelen. En kletsen. En Vincent maakte foto’s in ronde 2.

Het was echt niet ver en veel voor mij, maar wel een beetje zwaar. In de laatste ronde schoot Vincent voorbij en weg en toen na 4,3km liepen mijn benen vol en was het wel erg moeilijk vol te houden om omhoog te blijven rennen.

Dus gewandeld tot lantaarn 48 en dan rennend afmaken, dat wel. Ik was er weer niet kapot van, maar de kokosijs was echt heerlijk! Er gaan weer heel veel weken voorbij voordat ik nog eens 3 triatlons in een week kan doen hahaha. Dit doe ik gewoon! Kost niet gek veel moeite. Natuurlijk is de warmte en 120hm zwaar en zwemmen ook niet vanzelf en veel drinken ging ook goed, maar zo is 2 uurtjes sporten prima te organiseren voor mij!

5 Mei – Keerpunt en zwemfinale

We mogen tot 3 uur, half 4 aan het zwembad blijven liggen, terwijl de koffers al in de auto staan. Het is hartstikke rustig op het ressort. Dus ik kan met Vincent de lessen keerpunt afmaken. In het verwarmde bad, want het is weer bewolkt en koel.

Slechts 3 keer mijn neus vol. En eindelijk tegen de muur aan! Langzaam en nog moeilijk om boven te komen en vlak bij de muur te komen. Maar het lukte een aantal keer achter elkaar om een echt keerpunt te doen! Garmin uploadde het niet, dat was wel vreselijk jammer.

Daarna was er nog alle tijd om nog 1 keer lekker lang te gaan zwemmen. In koel water onder een bewolkte lucht en alles met achtje. Duur was the clou, hoewel er niks op het schema stond. Doordat er geen zon is, is de lijn reflectie onder water lastig te zien.

Per kilometer afgehandeld. In een rustig tempo. Na 700m besloeg het brilletje weer. Even afgeveegd na de eerste 1000m. Toen weer verder en het ging wat moeizaam van tijd tot tijd. Ademhaling was niet regelmatig, niet heel krachtig gezwommen. Na de tweede 1000m naar de andere baan gegaan waar de kant recht is, dat zwemt toch beter. Horloge telde extra.

Korte stop en oppakken en toen zat er meer slag in, maar nu moest ik helaas na 600m eigenlijk supernodig plassen! Afgemaakt. En dat ging dan weer best goed! Net boven de 20min. Toen snel er uit en naar de wc! Voortaan zal het wel veel meer moeite kosten om te gaan zwemmen! En het buitenwater zal voorlopig ook niet zo lekker warm zijn. Ik heb zo’n 11 kilometer gezwommen in een week!

En dan reizen we naar huis terug. Opgevouwen tussen tassen in een vliegtuig en me 4 uur niet kunnen bewegen bij een nachtvlucht was veruit het zwaarste van de hele vakantie. Alles doet me pijn als we om 2 uur uitstappen en dan nog wachten op de koffers en naar huis rijden. Om 4 uur liggen we in bed.

6 Mei – wassen, opruimen, een feestje en verder niks aan sport.

7 Mei – Triami Super Sprint Triatlon

De derde triatlon in een week: maar deze is voor het eggie. Dit is de seizoensopener van het triatlonseizoen voor ons. Ik heb mijn tijdsslot naar later op de dag verhuisd. Vincent start om kwart voor 3 en is met 35 minuutjes klaar. Het gaat hem niet vanzelf, maar hij wordt toch mooi tweede! Ik heb andere doelen….

Ik was totaal niet zenuwachtig. Waarom zou ik? Het enige wat me wat tegenstond was de weegschaal. Degene die altijd zegt beter te zijn dan ik, was al eerder onder andere omstandigheden gestart. Ik moest nog alles klaarmaken toen Vincent al klaar was, maar zenuwen bleven echt totaal uit. Nergens te bekennen. Ik ging inzwemmen en ik kon het keerpunt proberen onder toeziend oog van Vincent! Ik was zo trots dat het lukte dat ik al blij was voor ik begon!!

Precies om 15:55 ging ik van start. Mijn brilletje liep vol, maar ik zwom lekker steady. 1 op 2 ademhalen: kracht in de slag. En toen dacht ik: dit is de kans om een keerpunt in een wedstrijd te doen en die krijg ik nooit meer, dus ik heb het gedaan!!! Ik was zo blij dat het brilletje me gestolen kon worden. Netjes gezwommen in iets van 5 minuten.

Fiets snel pakken en naar Rob roepen van het keerpunt en dan hop, de fiets op.

Geen sokken, geen bidons, geen balast. Hoge cadans en veel bochten. Not my thing. Ik vloog 1 keer zelfs bijna echt door toen ik niet remde! Maar ik pak m snel op, schakel veel meer en durf meer op de fiets. Inhalen en tempo maken op het rechte stuk. Ik ging stiekem toch jagen op de 40 minuten, want het voelde erg goed.

Netjes tellen van de 8 rondjes met de fietscomputer en mijn horloge die elke 5km 30+ aangaf. Mooi zo. Werd ik blij van en ik bleef in het moment. Man haalde me in in de bocht en ik hem op het lange stuk. Het werd wel rustiger op en langs de baan. Ik moedigde Y nog lopend aan, wiens pa op mijn fiets had gepast. Netjes afstappen en nog een compliment voor mijn fiets in ontvangst nemen. Schoenen -de ouwe witte- zaten niet gelijk goed 🤬 en ik had wat trek, op de fiets al.

Lopen begon goed, maar niet keihard en niet 100% comfortabel. Ik moest de eerste kilometer al vrij diep. Volgens mij was ik de enige op het loopparkoers! De matten deden me denken aan Nijmegen en hoe goed ze het hier in Deventer toch voor elkaar hebben. Maar op het verre stuk na 1200m werd het toch vooral doordrammen en het maximale eruit proberen eruit te halen, hoe weinig ook.

Met nog 1km te gaan wist ik dat 40min niet zou lukken en op de baan kreeg ik enorme zij-steken. Mega-pijnlijk! Maar blijven rennen, want finishen zal ik.

Iets langzamer dan vorig jaar, maar blij dat ik er was zeg!! Moest meteen zitten om de steken te laten afnemen en drinken. Verder snel weer bij en geen schade of niks. Diëten is het nieuwe trainen, i say to me😀

Achtste van de 30 recreanten vrouwen. Officiële tijd 41:23 (tegen 40:54 vorig jaar)

Uitfietsen laat ik voor wat het is. De vakantie, de vakantietoetjes, de onaangename Nederlandse warmte en regen, het vliegtuig en een slechte nacht zitten nog in mijn systeem. Schemaslaafje laat het lekker even los. ‘t Voelt alsof ik deze week niet genoeg heb gedaan met nog geen 9 uur sport, maar er was iets met vakantie. 🙃 Daar leg ik me bij neer!

24 April Hardlopen en Bootcampen

Inlopen: het voelde allemaal loodzwaar en slepend. Alle wilskracht nodig om gewoon te blijven hardlopen. De eerste 3km alleen en alle straatjes door – 3km halen. Het kost veel doorzettingsvermogen. Stap voor stap, afemtocht na ademtocht. Toen nog 2km rennen met R, maar dat ging niet sneller of beter. Wel kletsend. Daarna tegen wil en dank nog verder rennen met J en blijven kletsen. Regen en onverhard. Ik loop traag, zij hard. Ik ben trots op d’r. Ik mag de trap overslaan en loop de 7km vol. Zucht.

Netjes flink meegdaan met de bootcamp, al vinden de spieren alles maar matig. Die trekken, kraken en sputteren op dag 2 (leegloopdag) allemaal. Om de beurt liefst. Bovenbenen, armen, hoofd kan de oefeningen moeilijk onthouden (heeft Maarten ook iets te doen), buikspieren zijn helemaal onblij. Maak Anke doet het. Extra veel dennenbomen, met een lach, omdat dat minder energie kost dan fronsen. Het was kil en dreigend. In de regen terugaandelen met K. En dan het liedje krijgen van een gewaarde oud-collega en luisteren. Die komt keihard binnen. Mooi, dankbaar en emotioneel. Ik weet niet hoe ik moet reageren.

25 April Fietsen tegen wil en dank – na 2 uur ploeteren ook nog hardlopen koppelen

Het was twee uur ploeteren. Vechten tegen de wind en krachteloosheid. Ik moest op wattages fietsen, maar ik werd vooral gek van het gepiep van het horloge dat dat niet lukte.

Zijwind op de dijk en nauwelijks profijt van wind mee op de Knardijk. De cadans wilde al helemaal niet mee, waardoor het allemaal extra zwaar voelde. Ik vond het nauwelijks een moment leuk, hooguit een kilometertje of 5 op de Knardijk toen het makkelijk ging.

Daarna vermogensblokjes die echt verwerden tot 2 minuten mijn best doen (op niks) en dan 1,5 minuut bijkomen, wat het enige was wat wel lukte!! De eerste wind mee, maar veel gehobbel. De tweede wind van opzij. De derde wind van voor en dat was dweilen met de kraan open. De vierde met de bocht naar de vogelweg. De vijfde proberen om te liggen op de Vogelweg. De zesde en de zevende ging ik liggen en dan is er wel wat te halen, maar ik had simpelweg te weinig kracht. De laatste heb ik expres ‘gestoempt’ en dat was helemaal supervermoeiend! Toen de Grote Trap af tegen de wind in en het begon te regenen. Ik was het liefst huilend in het bos gaan zitten, ik was er zo klaar mee!!!!!! En dan een tempo van 20km/u met moeite halen. Het is dat afstappen en in het bos gaan zitten huilen er alleen maar voor zou zorgen dat ik helemaal niet meer thuis kwam.  Ik wilde zo graag 50km in 2 uur halen, het enige waar ik mijn best nog voor deed. Een klein beetje. Heel klein beetje. Ik wilde alleen maar thuis komen. Uiteindelijk is dat gelukt, maar ik weet weer waarom ik fietsen toch zeker het minst leuke onderdeel vindt van de triatlon. Het zat niet in mijn benen en ook niet in mijn hoofd. ik ben zelfs achteraf niet trots dat ik 2 uur van mijn leven heb gevochten op niks. Ik was blij dat ik tenminste nog 25 gemiddeld heb kunnen fietsen, maar dat heeft niks met tempo te maken natuurlijk. Ik denk dat de cadans van 74 nog wel het grootste rode vlaggetje is om aan te zien dat hier niet genoeg kracht geleverd kon worden. Ik zie ook op tegen 100km morgen. Gelukkig staat er dan niet zoveel wind. Ik moest enorm plassen en nam nog net de tijd om mijn fiets binnen te zetten na 54 kilometer afzien.
In vergelijking met het fietsen ging het hardlopen prima! Maar overal was het ook trekkerig. Korte broek, fietsjas. Vincent heeft nieuwe schoenen en die begint na een week kniepijn weer met 600m hardlopen en 200m wandelen. Ik deed mee. 4 van de 8 keer tenminste.

Na 2,5km zei Vincent: ik voel de woede en onrust van me afglijden en dan loop ik nog niet eens onverhard! Dat vond ik zo fijn om te horen. We gingen zijn 600tjes steeds iets sneller, maar niet voor hem. Ik ging doorlopen en hij kon zijn eigen hogere tempo doen. Ik vond dat ik wel lekker liep, maar het begon weer te regenen! Daar kan ik dan wel tegen als ik ren. Vincent haalde me niet in en deed netjes voorzichtig. Ik vond het mooi geweest. Door het hardlopen kreeg ik nog wat energie terug. 5 Kilometertjes.

26 April: de eerste appeltaartrit van 100 kilometer! en een beetje zwemmen

Soms valt het gewoon niet mee om op de fiets te stappen en voor mij is 100km een fikse uitdaging, vooral na het debacle van gister. Maar er is minder wind en ik moet niks. Rugzakje mee vol snoepjes, muziekje aan en de route van de challenge maar weer ‘s. Ergens op de Winkelweg staat een bankje wat ik wil onderzoeken; elke challenge-wedstrijd weer.

Ik zet de snelheid niet in beeld en ga gewoon de kou in. Route ken ik. Kost weinig prikkels. Oostvaardersplassen langs gaat zonder nadenken, wind mee op de Doddaarsweg. Ruim de tijd. Ik drink redelijk (2 bidons leeg) en moet na 40km plassen op de plek waar ik vaker ga 😇 na 48km bij het bankje en het is gewoon ‘een plekkie’.

Bankje is best saai betekenisloos. 26,7 gemiddeld ! Hobbelen over de hele Winkelweg is nieuw. Ik voel wat verkrampingen van tijd tot tijd en merk dat ik nog geen grote afstanden (in de kou) heb gemaakt. Kijkend naar de bloemenvelden.

Tussen de Eemhof en Almere Haven voelt het toch weer als ploeteren en wind-tegen, maar de windmolens stonden stil. Ik heb mezelf op 75km ook een stop beloofd. Het tempo neemt flink af, maar ik knok me er doorheen. Tot de Hollandse Brug. Daar is een ander pad. Bij Duin zit ik op 75km en moet ik weer plassen. Nog maar 25 gemiddeld.

Daarna wind mee (al staan de molens doodstil) en een zonnetje komt door. Voordeel: prachtige kleuren en een lekker tempo oppakken. Nadeel: alle vliegjes zijn er ineens en onontwijkbaar! En het is met makkelijk fietsen en zon opeens te warm.

Ik moet een groep buitenlanders op de fiets inhalen en dat is lastig, maar mooi om even door hun ogen te kijken naar de mij overbekende plassen. Kijken zoals zij: herten, weidsheid en vanmorgen een enorme zeearend. Ik ga kilometers te kort komen en moet omfietsen, maar zo dicht bij huis gaat dat goed. Ik heb de hele weg de cadans hoog gehouden, maar ik twijfel of de vermogensmeter nog ingesteld moet worden? Ik kom met de ommetjes fijn op 100km uit en het gemiddelde is mhwa, maar de cadans is oke. Ik ik ben er niet kapot van, wel blij mee. Ik doe zulke afstanden gewoon niet zo makkelijk en snel, ik ben echt meer een hardloper. Voor mij is dit dus een prestatie en daar geniet ik dan een beetje van. Natuurlijk kunnen ‘die anderem’ dat veel sneller, maar de meesten doen het niet. Ik ben er niet kapot van, wel een beetje vermoeid.

Geen zin in zwemmen. Dus zeker alles met pullboy, want de benen zijn vermoeid. Een training met veel korte stukjes van 50m. Intervallen. Rustig en snel afwisselen. Not my cup of tea, maar ik doe alles netjes mee. Met z’n drietjes (3 dames) in een baan die goed bij elkaar passen. Ik heb last van krampen, wat gek is omdat de menstruatie alweer voorbij was het blijkt weer terug te zijn. Stom oud lijf.

300m inzwemmen
4×50 slepen bijleggen benen armen
6×50 steeds iets sneller
300m km tempo
100m school
8×50 rustig-snel etc omstebeurt vooraan (ik 3x)
50 rug
250m duurtempo

Na de training heb ik 100m zonder pullboy gedaan: 2:03. Daarna 100m met: 1:58.

27 April – “Samen” met de zieke Joyce op de bank een fikse interval rennen.

Ik zag er enorm tegenop, want de hele dag al bezig met ‘al die laatste dingen’, van strijken tot inpakken en dat geeft me veel onrust. Hardlopen en dan ook nog blokken van 800m op tempo stellen me dan niet gerust. Ik ga om 4 uur als alles zo’n beetje klaar ligt. Garmin gokt op 14kilometer in anderhalf uur. Ik hoop het! Ik app met Joyce die (weer) ziek op de bank ligt en ik besluit haar ‘mee te nemen’ de frisse lucht in. Dat helpt mij enorm! Dan hoeft ik het niet alleen te doen voor mijn gevoel en niet voor mijzelf. Ik ga het bos in en kom tot rust, al append 🙂 met Joyce.

Er zit een lekker tempo in van rond de 10km/u. Voor inlopen zeker prima! Puur om het gevoel dat ik niet “alleen” ben en dit niet mijn eigen ding is. Verder is er niemand in ‘t bos. Op de dijk heb ik wind tegen en ook dat gaat wel prima.

Ik heb een korte broek en t-shirt aan en dat is best koud in het begin. Ik ga proberen om de 4 800tjes elke keer iets sneller te doen, maar dat wordt een opgave! De eerste is nog wind tegen en ‘bergop’ en doe ik in 4:07, maar ik kom niet helemaal in zone4. In de rust app ik Joyce, haha!

De tweede gaat in 4:04 inclusief veerooster en dan heb ik het al warm. In elk geval netjes ietsje sneller!

De derde is zwaar en voortdurend in zone 4. 4 minuten ‘afzien’ maar.

De laatste is dan natuurlijk flink diep gaan en dat doe ik dan ook weer eens een keer. Ik ga zelfs even onverhard!! en dan loop ik keurig 3:58. Daar ben ik eventjes stuk van, ja.

Daarna rustig uitlopen en ik voel echt mijn benen wel. Ik moet een stukje verder om de 15km vol te maken en die komen uit mijn volharding en mijn tenen, maar ik doe alles in 1:28:20 en daar ben ik supertrots op! Precies binnen de opdracht ook nog. 500ml water gedronken en waar ik heel blij mee ben: niet de bosjes in!! (wel thuis meteen, maar ja). Mijn benen zijn er moe van en ik heb honger en ik ben trots op ONS, want Joyce heeft me er echt doorheen geholpen vanaf de ziekenbank met appjes en medeleven en het idee en de afleiding.