Maandag 8 mei. Hardlopen in het Groen, maar met een protesterend lijf!

Er was geen bootcamp, dus ging ik gewoon alleen maar hardlopen. Nou ja, hard…. Joggen. Het ging en ik vond de groene natuur prachtig. Overal geluiden van vogels en kikkers en de geur van bloesems. Alle schakeringen groen. Ik vond het schitterend na al dat grijze en zwarte vulkaanzand en de gele dorheid. Het enige wat daar te horen was waren de ritselende salamanders. Ik genoot van het ontbreken van heuvels en de natuur. En het fijne weer: geen felle zon en droge hitte, maar koel en niet meer benauwd. En het water en moeras waardeerde ik ook weer enorm.

Maar overal waren spiertjes en gewrichten die pijn deden: mijn enkel rechts, knieën om de beurt, de voeten, het zweet in mijn ogen, mijn buik en last van de darmen. Er zat geen tempo in, geen gemak, geen soepelheid. Ik ging de eerste 6km wel elke keer sneller, maar toen kwam het ook niet boven de 10km/uur.

Lastig te accepteren dat het hoofd deze keer wél gaat, maar het lijf niet! Ik ging wandelen om van de groenigheid te genieten, maar dan duurt het me toch te lang. Van tijd tot tijd wandelen dan maar en daar tussenin hardlopen. Ik moest, maar wilde niet in het bos gaan. De laatste kilometer bleef ik dan toch maar rennen en na 9km horloge gestopt en thuis snel de 🚽 ingedoken. Het was dat het zo mooi en ‘thuis’ was, maar ik ben blijkbaar erg moe nog van de terugreis in het vliegtuig (die 4 uur opgevouwen hebben me echt geen goed gedaan) en de korte felle triatlon gister. Mama wordt een dagje ouder……

Dinsdag 9 mei – zwemmen TVA

Tva duurtraining. Ik begon meteen zonder achtje om keerpunten te oefenen! In een echt zwembad. De eerste paar gingen goed, toen werd het druk in de baan.
Horloge ging niet op pauze, pas halverwege pauzes aangezet. De data is dus niet erg betrouwbaar. 4×4 minuten met verschillende mensen voorop. Treintje zwemmen. Met achtje is bijna te simpel voor me. Ik ging lekker niet voorop. De derde keer ging ik achteraan en het keerpunt oefenen! Kreeg ik toch water in mijn neus en draaide ik de kwartslag weer. Potdikkie. Ik ben te ver van de muur vaak. Vind ik nog spannend en moeilijk in te schatten. Toen moesten we 10×100 doen. Ging hard. Ik ging de helft van de keren met en zonder achtje. Mijn keer (7 en 8ste) zonder achtje ging op 1;54 met 1 op 2 ademen en krachtige slagen. De keer voorop met achtje zat op 1:52. Mooi zo. Het zwemmen voelde simpel en makkelijk. Het gevecht is voorgoed voorbij en ik voel me thuis in het water. Jaren van hard trainen en oefenen.
Daarna uitzwemmen en weer het keerpunt oefenen. 1 Ging niet oke, water in mijn neus en kuchen en de laatste ging weer soepel. Ik moet dicht bij de muur zijn en er zit nog geen vaart in en geen soepelheid, maar elke keer oefenen brengt me dichter bij de beste uitvoering.
Grappig dat iemand anders het nu ook maar ging proberen en dat mensen het toch opmerken. mijn keerpuntentraining. Ik probeer het zo onopvallend te doen….
De hartslag werd ook niet goed geladen zei het horloge. Een bidon zero leeggedronken.

10 Mei – Fietsen en hardlopen, maar niet gekoppeld

Ik had geen zin in onkruid wieden of strijken, dus ging ik maar fietsen.


** zeurmodus aan Ik snap het toch weer niet: ik doe heus mijn best met dat fietsen -al deed ik dat vandaag niet heel erg, dat geef ik toe- maar het tempo van nog geen 25 kilometer per uur is dan natuurlijk om te janken. En een cadans van 77 ook. Ik zie allemaal dames die rit na rit 27 tot 31 km/uur fietsen. En dan vind ik het geen probleem dat een paar 'grootheden' dat kunnen, want die zijn gewoon stukken sterker op de fiets en hebben binnenkort grote doelen op triatlons. Maar dames van mijn leeftijd met mijn 'vermogen', dat knalt maar over de dijken en door de polder en die hebben nooit tegenwind of slechte paden of veel bochten blijkbaar. Die stompen makkelijk 27km/uur weg in de laagste vermogens- of hartslagzone. Als ik dan weer op de bezem zit, dan val ik mezelf altijd ontzettend tegen, dat ik niet 'even' voor elkaar krijg. zeurmodus uit **

Anyway, ik heb vandaag gewoon maar ‘een beetje’ gefietst zonder me aan de training te houden, want daar had ik gewoon echt geen zin in. Ik heb overal trekkende spieren; van mijn benen en mijn tenen tot mijn nek. Niet ernstig of voortdurend of dat het echt doorzet ofzo, maar ik ben niet gewend fysiek ook maar ergens moeite mee te hebben. Maar de afgelopen dagen geniet mijn hoofd meer dan mijn benen aan kunnen. Ik vind de bloemenvelden in het paars en roze en de groenigheid van Nederland namelijk echt adembenemend tegen de donkere lucht.

Misschien ga ik daarom wel niet zo hard, dan kan ik er langer van genieten 😉En nieuwe paden ontdekken. Intussen waart er weer ziekte door het huis en ik vermoed dat de nachtelijk opgepropte droge-lucht vlucht ons flink dwars zit. Dagje ouder is een dagje (of wat) langer herstellen. En ik kan niet ontkennen dat ik gewoon 50 word dit jaar. Dat de rest dat allemaal maar in snelle tijden moeten doen, maar voor mij is elke keer de finish halen het allerhoogste doel dit jaar en dat ga ik kunnen ook! Als ik het maar leuk heb.

‘s Avonds gaat Vincent naar de baantraining en ga ik mijn eigen looptraining doen.

Training: 20min rustig inlopen|4x 400m gecontroleerd rond 5:00 R=200m|6x 200m met progressief verloop na 100m van 5:00 inzetten naar hoger tempoR=200m wandel en dribbeltje herstel | 10min ontspannen uitlopen.
Dit was dus alles behalve een makkie. Het inlopen ging heerlijk, dan hoef ik geen moeite te doen. Wellicht was deze training bedoeld voor op de baan, maar ik liep op de weg en dan is het behoorlijk stevig, vooral omdat ik zelf ook wat ‘te stevig’ ben – oeps. Maar daar werk ik weer aan.

Van de 4 keer 400m ging er 1 omhoog de dijk op en die was dus te langzaam en 1 omlaag de dijk af en die was te snel. Ik moest wel elke keer flink diep graven om het tempo vast te houden. Ondertussen genoot ik van het groen en van het water en van de zon en van de kleuren. Ik ben de polder echt gaan waarderen na de vulkaanstof en de droogte van La Palma! De eerste en de laatste 400 zijn dus prima vergelijkbaar. En netjes tussendoor wandelen/dribbelen. Dan de 200tjes. Potdikkie, wat heftig voor mij! Ik begon dan op 5 minuten/ km en dan ging ik keurig aanzetten na 150m en de laatste 100m nog een keer voelen of mijn benen harder konden. Het voelde niet zo voor mijn benen, maar het lukte wel elke keer!

Behalve de 4de en 5de keer, die zijn dan echt moeilijk. Ik heb de 200tjes vooral gedaan op kracht: dus redelijk grote stappen. Behalve de laatste, toen dacht ik: ik ga gewoon zo hard ik kan en kijk niet op mijn horloge en zet kleinere stapjes. Voor een laatste is die echt oke qua tijd en grappig genoeg is de cadans dan opeens een stuk hoger (184 tegen bijv 176 in de voorgaanden).

Ik was er echt kapot van en wandelde de laatste 200m van de serie. Toen uitlopen en van al die intervallen moest ik nodig naar de WC. Maar eerst de 10km volmaken en dan snel naar de toilet lopen bij de atletiekbaan! Het totaaltempo valt dan een beetje tegen door al die wandelpauzes, maar de intervallen heb ik fors gedaan en ik heb flink (in mezelf) op de trainster gescholden hihihi.

Nadat ik de toiletpot had gevuld en wat water gedronken, keek ik even naar Vincents razendsnelle 100m in 13,5 seconden en toen was het me te druk daar en dacht ik: ik ga liever hardlopen dan hier zitten, dus toen ben ik nog rond het sportpark gelopen. Ik sprak met mezelf af dat ik bleef rennen (tempo onbelangrijk), maar dat ik mijn horloge direct zou stoppen en de kortste weg terug zou nemen als ik ging of moest of wilde wandelen. Tja, dat moment komt niet als ik niet naar de WC hoeft. Dus was de tijd de beperkende factor en ik vond 20 minuten genoeg en toen was Vincent ook klaar en zaten er bij mij ruim 3 kilometer op.

11 Mei – Naar Dronten fietsen En terug

Lekker een hoge cadans en een muziekje en hopen dat ik niet nat ga worden. Een ommetje via schanullekesluisje. Maar de zon kwam er zelfs door en dan is het zelfs warm! Het fietst lekker en op een fijn tempo. Maar in het bos lijkt ‘t wat glad en slippery. Witte brug.

En dan naar Lelystad en nieuwe stukken. Vond ik leuk en goed te volgen. Ik was al snel bij de Dronterweg. En nog steeds goed weer, maar wind tegen. De Dronterweg is saai, breed en echt een fietssnelweg.

Als ik het even niet zag zitten, ging ik de cadans verhogen en dat hielp.

Dan Dronten in precies de goede tijd. Schattig dorps met mensen die gedag zeggen. Route ging prima en tegelijk met Joyce was ik in hun straat! Ik denk nog: hier, toeteren?! Ik kreeg een rondleiding en broodjes en we kletsten. Toen moest ik terug. Ik had teleurstellend 25,5 gemiddeld gereden. Kon gewoon dezelfde kleren aanhouden. Route door de Edge laten bepalen. Ging ie anders! Over de Hamweg, die top is! Boerengezelligheid. En dan kom ik op de Rietweg. 17km tot de Knardijk deze weg volgen! Superleuk.

Alleen de donkere wolken zijn zorgelijk…. Het tempo wind mee is enorm. Dronten uit. Ik moet om het Larserbos heen. Mooie donkerblauwe lucht belooft niet veel goeds, maar wat kan ik?

Langs het vliegveld en ik vind het zo leuk dat ik nu hier optimaal profiteer van wind-mee. Dan de Knardijk van de andere kant benaderen.

Rechtdoor het natte pad op. Zou ik geluk hebben? Maar verderop op de Vogelweg toch druppels. Als ik af moet naar de Reigerweg grote druppels en een bushokje!

Ik schuil voor de dikke bui en app met Vincent. Dan minder regen en ik ga weer. Gaat het nog een keer snoeihard regenen! Dat mijn schoenen vollopen en alles doorweekt raakt. Er razen auto’s voorbij, dus ik kan niet filmen. Maar ik baal d’r niet van en het tempo is hoog! En opeens is de bui over en de weg compleet droog! Ik ga via de Trekweg, dat ik niet dezelfde weg rij. Edge gaat redeljk mee. Het gemiddelde tempo is flink verbeterd! Net geen 27 gemiddeld. Happy ride van dik 80km.

12 Mei – Trailen, wandelen, High Tea en werkfeestje – drukke laatste rustige dag!

Ik had om half 12 met mijn zus afgesproken om te gaan wandelen rondom de Pyramide van Austerlitz. En tja, dat ga ik toch maar wat vroeger zodat ik nog een keertje wat kan hardlopen. Dit ging niet zoals de bedoeling was. Mijn hrv (hartslagvariabiliteit) dropt en dat voel ik ook. Fysiek is alles zwakjes met spierpijntjes en krakkemikkig. Ik ging voor de run lekker nog naar de wc en toen kilometers rust, bos, mezelf&niks wat moet. Nouja, op tijd terug zijn. Route volgen prima, geen tempo in beeld, geen andere mensen en wel veel groen en vogelconcerten.

De mojo ontbrak. De eerste 3km super, maar toen -ergens in km 4/5, raakte het zoek. Niemand met “ank-effe”, weinig tempo voor hoe het voelde en veel zon. Alles trekkerig, maar niets ernstig. Gewoon net-niet. Wandelen hielp wel even, maar het hoofd werd ook wat wanhopiger. Op de parkeerplaatsen in de felle zon genieten van de desolaatheid en ik kan zo nog 💯 genietmomenten oproepen, maar écht… geluk net niet. Ik vond afsnijden langs het hek prima.

En dan nog 2,5km omhoog. Dat hielp mijn hoofd én benen niet.

Ik hoef voor niemand te blijven hollen en zeker voor mezelf niet! Vincent appte en het pad was compleet zoek en overwoekerd. Lastig tegelijkertijd. Werd ik nat van de blaadjes.

En toch….. na het Stoopkoepeltje (er was een trouwerij) met nog geen 8km op de teller ging ik door (omhoog!!) voor een rondje Pyramide en nog tig fotootjes. Op weg omlaag moest ik toch weer meteen door naar de plee met alle pijntjes die dáár dan weer bij horen. Het was niks easy of makkelijk aan, deze solo-actie.

Wandelen kan ik wel! Route, kletsen over de vakantie en een broodje eten en zon en nog meer kwebbelen en doorlopen en omlopen en verder kletsen en fotootjes maken.

Bankje pas bij de Pyramide, maar heb ik geen geduld voor. Omhoog was toch nog even leuk en blijft apart. En dan door naar de High Tea. Die hadden we we verdiend! Konden we verder kletsen.

13 Mei – trailen met de meiden tussen Lage Vuursche en Kasteel Groeneveld.

Gister wilde het niks en vandaag ging het als een zonnetje. Omdat ik gister nog zoveel daarna moest doen en haast had misschien. Ik sliep slechter vannacht, maar de hrv krabbelt weer op. Ik voel me ook wat beter. We gingen al om half 9 en dat kostte me geen moeite! Ik reed en M en D kwebbelen wel. 2 witte bollen met gekleurde hagelslag. Viel goed. Onderweg niet 1 keer aandrang!! Niks!

De route ging ook behoorlijk goed, maar een paar keer afgeweken. En lekker gekletst met die 2 lieverds. Ik vind D echt zo’n topmens!

‘T Was wel drassig overal. Ik hield het vol tot 8km; daarna ging ik plassen stampen. De omgeving is echt prachtig mooi daar tussen Lage Vuursche en Groeneveld.

Tempo lag prima, M soms voor ons uit.

2 Drinkpauzes. Het was echt eenvoudig vandaag. Zo 13km weggehobbeld. En keurig op tijd klaar. Soms snap ik er niks van!
Had ik nog tijd genoeg voor het zwemmen, om tijdens het kinderuurtje het keerpunt te trainen en te oefenen. Elke keer 100m. Naast Vincent in de baan, die zit ik het minst dwars…… En dan op het laatst nog een keerpunt extra. De meesten gingen goed. Twee of drie keer mijn neus vol, maar dan kan ik doorzwemmen! Vaak kwam ik te diep uit. En soms opeens een kwartalag gedraaid. En het punt om te gaan draaien bepalen is ‘een ding’. Maar oefening baart kunst! En het is vermoeiend! Ik dacht dat ik het tien keer had gedaan, maar volgens mijn horloge zijn het er een stuk meer! Echt snelheid behaal ik niet, vooral ook omdat ik geen achtje heb en ik naar een 1op2 ademhaling ga en omdat ik een keerpunt eerder geconcentreerd doe dan krachtig en handig. De laatste keer deed ik wel op snelheid en met goede krachtige keerpunten en hoog uitkomen en toen zat ik op 2 minuten (met een extra keerpunt!)! Ik was er moe en voldaan van. Vincent krijgt een wetsuit in de schoot geworpen, de geluksvogel! Maar ja, dan is de triatletendag stiekem nog niet om…. Want dan kan je nog best fietsen!

De tijdritfiets afgesteld nav rapport van oude tijdritfiets. Die wilde ik proberen natuurlijk! Eigenlijk was het eerst proberen en toen de fiets afstellen. Ik was wankel op de fiets. Veel (zij)wind, tegenwind, onwennig, durf vooral niet te liggen. En het ging traag! Met nog geen 25 op de teller de dijk op. En dan nog steeds niet durven te liggen. De fiets voelt zo licht en onstabiel, alsof de wind mij en fiets kan omblazen. Pas na de oversteek ga ik liggen. En dan vliegen! De gemiddelde snelheid loopt zienderogen op 😳 ik blijf liggen en voel goed wat er nog net iets beter kan. En rij kilometers lang boven de 30. Vertrouwen ladend.

En dan expres een weg zoeken wind mee. Ik haal een scooter in!! Dan is het fietspad nog niet af 🤬 en staat mijn gemiddelde op 28,6 als ik de stad in moet.

Inmiddels heb ik vertrouwen genoeg in de fiets om dat niet al te veel willen laten zakken. Dus veel liggen tegen de wind in en op de weg blijven en denken over de route met de minste weerstand (=andere mensen). Het gemiddelde zakt wel iets, maar niet eens erg veel. Zo goed als de fietsers van vanmiddag ben ik nou eenmaal niet (29 & 30 gemiddeld), maar dit is voor mij goed zat. Ik hou het lang op 28,3 tot ik de wijk door moet en 30km vol wil maken en ik eindig op 28,2. What to do voor een snelle tijd: alles onder de 5km/u weglaten, een goede fiets en iemand om je uit de wind te houden. Ik moet vaker op de tijdritfiets om te wennen en me vertrouwd te gaan voelen met de fiets.

14 Mei – Samen fietsen, maar niet voor het tempo.

niet zoveel zin. Nergens in gelukkig, dus niet specifiek fietsen. maar saampjes gaat het dan prima. En dan hoef ik niet zo hard. Best nog wat wind tegen op de dijk en dan weer mee op de Knardijk, wat niet zoveel zoden aan den dijk zet.

Lekker tussen de Lepelaarsplassen door en onderweg veel kwebbelen. Ik kon zelf niet zo best op de cadans letten. We hebben ook fotootjes gemaakt. Tussen de laatste bollenvelden met de mooiste tulpen.

Eigenlijk vond ik het allemaal wel best alles bij elkaar. genoeg gesport deze week -al is het nooit genoeg en doen er honderd anderen veel meer in hun vrije week, maar ik vond het wel mooi en ik had ook geen zin meer om er hardlopen aan vast te koppelen. Ik fietste met krampen op het einde (buik), maar het zette niet door. Een weekje van zo’n 13 uur bij elkaar gesport en ik vind het wel best zo. Als ik alles meetel en ook het strijken, onkruid wieden en wandelen, dan zit het zo op 20 uur volgens de statistieken. Dus het is maar net hoe je het bekijkt. Vanaf morgen begin ik weer met werken.

28 April Reizen met het vliegtuig. Rijden over La Palma en genieten van het ressort bij nacht.

29 April. Zwembaden en hardlopen

Eerst wennen aan alle zwemmogelijkheden. Alle zwembaden door. (Behalve het strandbad en de adults-only en het kinderbadje) Dan nog altijd zijn het er een stuk of 7.

Prima watertemperatuur! Heerlijk. Superleuk. Een beetje onwennig nog, maar wel fijn. Allemaal zoet water. En in de bar eindeloos drinken halen. Het lijkt al een beetje op vakantie.

En dan pak ik de zwemtraining op die er staat voor de zondag. Kan prima vandaag denk ik zo. We lagen toch al aan het zwembad om te ‘acclimatiseren’ vandaag. Ik ben redelijk onrustig omdat ik niet zo goed weet of ik de familie kan en wíl verlaten om te gaan sporten. Maar zwemmen gaat lukken in de 25m banen midden in het buitenbad! Ik heb een achtje bij me (handbagage) en de training op een frietbakje geschreven en mijn eigen telsysteempje met achtje en slippers.

Het water is zo’n 21 graden denk ik. De baan is (uiteraard) voor mij alleen en dat is fijn, want de ongelijke steentjes en krappe baan maken recht zwemmen best even wennen. Maar op mijn rug zwemmen is wel gaaf onder de palmbomen en de blauwe lucht.

Gaaf. Eigenlijk. De baan was wat raar zonder aanduiding en een lastige draai, maar het wende snel.
3x 150 – 100bc 50 andere slag: rug was TOP met blauwe licht en palmen! 2de met pb. Laatste keer school.
5×200 duurtempo + 50 tempo. 1,3,5 met achtje.
Er stonden wat mensen te hangen vlak bij de baan – irritant, want mijn apple watch lag bij de slippers en ik had alles nodig om te tellen. Ondertussen cola drinken was leuk, maar een beetje onhandig 🙃 het bekertje water hield het bakje overeind, maar ging later ook op.
Toen 400 duurtempo met pb. Tellen mbv ademhaling: elke 100m 1op4 of 1op3. Het is allebei fijn.
Dan nog 4×100 met 25 sprint aan het begin. Dat gaat best strak dan, maar ik raak wat vermoeid. Zonder pb.
Om te zorgen dat het horloge alles telt nog 100m met pb en 100m rug/school/bc.

Ik doe mijn ding. En dat gaat best oke. Ik vind het in elk geval fijn om in beweging te zijn. En ik maak netjes de training af! En zwem nog wat uit. Dat voelt al wat beter en minder gestresst! Blij het water weer uit.

En dan in de avond, voor de dinerzaal open gaat, gaan we een stukje hardlopen, Vincent en ik. Flink wennen; de hitte en de heuvels en ‘zand/stof’. Maar wel mooi en uniek. Veel bergaf eerst. We zouden na elke km even wandelen, maar na 750m stuitten we al op steil klauterwerk en een trapje tussen de bananenplantages door!

Daarna ging het naar beneden, maar wel onverhard door een soort zwart stof! En het was echt heet. Beetje wind, maar die verkoelde niet echt. En mooi maar vooral apart. De eilandjes en de golven vooral.

We mochten ergens niet in en volgden dan maar gewoon de weg, kwam het ook goed. Met fotostopjes.

Voor Vincent net zo welkom als voor mij. Voorbij het omkeerpunt lang gekeken bij een lava-rots. Supermooi!

En toen weer omhoog!! Oef, dat vergt doorzettingsvermogen om een kilometer te blijven rennen! 5km volmaken. En dan ondertussen drinken, wat Vincent ook moet doen. Dan proberen te blijven rennen omhoog door het stof, maar dat lukt me niet tot boven of tot de weg. Pfoe, wat warm en zweterig en zwaar! Weer terug omhoog is aanpoten en doordrammen en wat drinken. Ik vind het fijn om dit samen met Vincent te doen. En daarna over de weg naar beneden en dan maak ik me een beetje (nodeloos) zorgen om Vincents knie.

Maar het is wel mooi en rustig en niemand kijkt echt op van ons gelukkig. Ik loop in het park de 7km vol (trage tijd) en Vincent gaat douchen. Ik moet het goede blok zoeken en volgens mij ben ik leeggezweet en ook een beetje verbrand, ondanks zorgvuldig insmeren. Het was zwaar, heet, onverhard, heen en weer en GAAF. Ook al gaat het niet snel of makkelijk. Het is flink zweten! Maar wel fijn dat dit kan.

30 April – op de vulkaan en daarna het keerpunt

Op het schema staat een lange trailloop van 2 uur, maar deze kwam er niet van. Ik vind het moeilijk, maar de vakantie en samen dingen doen en tot rust komen vind ik belangrijker nu. Wennen aan de hitte en aan het feit dat er niks ‘moet’ qua sport, vind ik lastig. Vandaag heb ik dus “alleen maar” een klein stukje gerend in korte broek op de vulkaan, want dat deed ik even voor Joyce. En we hebben gewandeld langs de vuurtoren en de zoutpannen.

Makkie, dat rennen op de vulkaan! In katoenen broek en shirtje omlaag door stof over een onverhard, maar goed begaanbaar pad. Die ben snappen het gelijk! Ik vind het leuk. Raar en stoer. De vulkaan is al oud en begroeid, maar er is een krater! Daar heb ik langsaf gedanst. Goed idee van Joyce! Kort, maar ja. Ik wen snel, maar daarna is het ook super om direct iets anders te regelen. (de excursie naar nog dichter bij een vulkaan)

‘S Middags ging Vincent mij de grondbeginselen leren van het keerpunt. Beginnen met benen intrekken en enkels vastpakken. Dan voorover het water in. Tot zover prima. Daarna armen wijd doen. Niet het lichaam lang maken, alleen armen wijd. En toen molenwieken met de armen. Achteruit zeg maar. En daar ging het mis: dan moet ik UITADEMEN ONDER WATER. Betrapt; dat doe ik NIET. Ook niet in de borstcrawl. Teveel lawaai van de bubbels. Ik hou behoorlijk lang mijn adem in en daarom moet ik grotendeels uitademen én inademen op het ademmoment boven water. Dat kan dus niet bij het keerpunt! Ik moet écht iets gaan leren. Uitblazen onder water. Als ik dat niet doe, gaat het mis met mijn neus en dat doet onwijs veel zeer en word ik helemaal dizzy en ziek van. Gelukkig kent Vincent dat. Dat was altijd het punt dat ik onmiddelojk stopte met koprollen. Dus nu moet ik uitblazen onder water met veel bubbelherrie waar ik aan moet wennen. Ik blijk tijd genoeg te hebben! En dan rustig koprollen. Ik probeer het wel honderd keer met wisselend succes. Meestal niet recht. Ik wapper ongelijkmatig met mijn armen. (Doe ik bij een borstcrawl toch ook?!) ik moet naar het trapje kijken en eindigen. Dan komt even de zon voorbij en een aantal keer lukt het. Als het rustig gaat. En soms lukt het niet en dan doet mijn neus (en alles) enorm pijn. Ik draai kwart rondjes, 3kwart slagen en soms dubbel, maar echt strak ontbreekt nog. We gaan iets dieper en ik oefen me suf. Kleine molenwiekjes en met mijn ogen dicht. Na 3 kwartier ben ik rondgebubbeld en moe! Het begin is er, ik heb nog even en ik ben pas halverwege! Uitblazen onder water komt later. Ach, ik heb nu de tijd. Het water was heerlijk qua temperatuur en Vincent was behoorlijk geduldig en zeer goed bezig.

Bekentenis: het is moeilijk voor mij om het schema niet op te volgen. 2 uurtjes trailen stond open en ik zou wel willen, maar…. Dit is va-kán-tie. Met z’n drietjes. Geen trainingskamp, geen verplichting om het sport schema op te volgen. Van Rob mag het : rondjes van een mijl om het park. Maar dan moeten we rekening houden met eten (niet te laat), met het licht, omkleden en alles en ik heb gewoon even geen zin. De warmte maakt me loom, alles wat nieuw en anders is, maakt me sloom. Ik wil suffig met Vincent yathzee spelen op het terras, macaroni met bechemelsaus eten en een jurk aanhouden. Dus gaan we gewoon het rondje om het park wándelen.

Rob met verbrande voeten/enkels en de puber gaat ook mee de zonsondergang kijken. Onderweg zegt Rob nog: ik zou de kortere weg nemen als je dan toch tig rondjes doet. Het komt wel deze vakantie: de mini-triatlon met binnen fietsen, maar niet vandaag. Het is een vakantie dit, geen sportkamp. Keerpunt leren en genieten van zon en elkaar is belangrijker dan een lange trail of de meeste trainingsuren behalen. Ik hoop dat ik me daarbij neer kan leggen en dan helemaal tot rust kom! April is mooi genoeg geweest met genoeg kilometers (rennen ‘slechts’ 154, fietsen ca 700 en bijna 20km zwemmen!!) en afscheid nemen van het werk. Stress genoeg gehad! Ik ben trouwens wel verbrand op mijn rug en bovenarmen van het zwemmen gister! Daar ben ik aan gewend.

Het zal de komende week echt aanpassen zijn en kijken wat ik wil en kan doen, per dag. Daarna pak ik het wel weer op en oefen ik het keerpunt in het zwembad.

1 Mei. Wandelen op de enorme vulkaan – adembenemend en het keerpunt leren les 2

We rijden naar de grote vulkaan. Dizzy van de haarspeldbochten. Dan is het museum dicht en ga ik dus ook niet hardlopen. Beetje jammer, maar ik weet toch niet of ik niet liever voor het museum had gekozen. Nu maken we een adembenemend mooie wandeling. Het is onvoorstelbaar hoe groot de krater is. Enorm. Diep en wijds en ontzagwekkend.

Maar verderop wacht nog een indrukwekkender schouwspel: een nog rokende vulkaan en een lavavlakte van kilometers groot. We zien het vanuit de auto, maar dit maakt diepe indruk op me.

Als we weer bij het ressort zijn, is afkoeling wel op z’n plaats. Door voor les 2 over het keerpunt. De koprol pakken we weer op. Als ik dan iets wil, dan ben ik ook bereid om veel te oefenen! Ineens had ik m te pakken: een duik onder water zonder pijnlijk kriebelende neus en op een tempo en de goede kant op!

Alle tegengestelde problematiek zat in het half uur daarvoor. Tjonge, wat lastig. Voor mij. Maar ik krijg wel steeds meer vertrouwen in het water. We zijn gestopt bij de halve draai, dat is echt nog lastig. En ik was moe. Vincent vind het leuk en hij is een prima leraar. Het water is lekker warm en de entourage prettig. En het eten daarna smaakt ook prima. In de avond spelen we De Crew. Bij een glaasje cola light.

2 Mei. Een privé OD triatlon op eigen wijze.

Een goed idee, zo dacht ik ‘s nachts. Toen ik aan het rennen was, dacht ik daar anders over….

Het mocht van Rob en Vincent deed een sprint mee. Met lange wissels voor hem, want hij mag niet alleen de gym in. Zwemmen moesten we even wachten tot de baan leeg was (nog ‘s plassen; het lijkt wel echt) en toen ging ik de banen zwemmen met uitblazen onder water. Dat is relaxed! Maar… brilletje beslaat en de ‘herrie’ moet ik aan wennen. Zwemmen in de baan was echt supersuper, wel met pullboy; maar he: als je zelf de triathlon organiseert, mag je ook zelf de regels bepalen 😉  Het ging soepel!

Dan naar de hotelkamer, natte spullen uit, trisuit aan en naar de gym lopen. We werden naar de spinningzaal verwezen met z’n beidjes. Zoeken naar de apps die niet werken 😡 en dan maar gewoon op tijd gaan trappen. Muziekje aan en kletsen samen en trappen.

Het was heet. Ik zweette leeg en dronk ook 2 bidons leeg! Appen met Joyce en Manuel. Vincent ging na 45 minuten lopen. Ik trapte door en liep verder leeg. En toen ging het licht uit! Sloten ze af.

Ik ging nog even door, maar Vincent stond voor de dichte deur. Ik fietste 1 uur en 25 minuten vol. Die laatste 5 minuten pasten binnen mijn eigen regels! 🙂 Ik moest plassen, maar kon er wel uit. Even opruimen en schoonmaken nog. De schoonmaaksters keken wel een beetje raar op.

En dan rennen! Een rondje om het resort is 1,6km, dus dat een aantal keer doen tot 10. In noodgevallen kan ik stoppen en ik had afgesproken waar Vincent de bidons neer zou zetten. Heerlijk, de koelte op het bezweette lijf! Omlaag en wind was top.

Langs de zee was supergaaf.

Dan vanaf de vuilniszakken omhoog langs auto’s en de straat. Voorbij de ingang heftig omhoog, dat wandelde ik dan maar gewoon. Omhoog was echt zwaar. Stukje stappen dan maar. Tijden heel wisselend.

Rob moedigde aan en Vincent zette bidons klaar. Water was welkom, sportdrank ook. Ronde 2 en 3 ook oke. Rondje 4 met foto’s maken. Daardoor wel trager, maar he: eigen regels en ik “win” toch wel! Effe plassen 😳 op de weg. Ik verheugde me op de buitendouche en huzarensalade! Het werd steeds moeilijker omhoog. 1 keer een dip qua energie en ‘moeite’, dus even inhouden. Geen wedstrijd, maar een prestatie. Zolang ik niet teveel van mezelf vraag komt het goed, maar dat gebeurde slecht 1 moment en toen ging ik al wat eerder even wandelen. Toen werden de benen zwaar en even koude rillingen. Maar ik kon mezelf weer oppakken en tegen mezelf zeggen: vanaf daar-en-daar weer rennen.  De vijfde ronde was echt het zwaarst. Kilometer 7 en 8. Daarna weten dat alles de laatste keer is. 

De laatste ronde lopen tot de vuilniszakken, zijn ze weg! Ik rende door. 10km vol in 67 minuten. Heel warm. 🥵 Maar ik ben niet kapot gegaan. Zo’n 3 uur gesport, maar in werkelijkheid langer door de wissels. De douche was top! Daarna drinken en omkleden samen en toen wel echt honger! Benen niet overvemoeid en ook niet verbrand. Wel tevreden en wat vermoeid. En trots. Wat ik verzin en wil, kan ik. Fysiek en mentaal. In de hitte, die niet bij mij past.

Het was een leuk idee. Maar voor die toetjes doe ik het allemaal!!

3 Mei – De Vulkaan, het vulkaanzand en de kracht van de natuur.

We gaan op excursie naar de nog rokende vulkaan. Met een gids mee. Al dat stof! En zicht op de nog rokende vulkaan. Natuur op z’n sterkst. Al om half 9 moeten we ons melden in La Paso, wat ruim een uur rijden is.

Met een groepje van 9 Hollanders en 2 gidsen: de local was echt een topper! Hij had vergroeiingen, maar was zo begaan met de vulkanen op ‘zijn’ eiland dat t aandoenlijk was. Eerst 5 kwartier rijden en de zon op zien komen en toen met de bus een stuk. Het landschap werd al ‘zwart’ van het stof wat in 2021 is neergedaald tussen de inmiddels weer groene dennen. Dan gaan lopen door dat zwarte stofzand. Op het paadje. Overal omheen is er een laag as.

Het loopt zwaarder nog als los zand & warmer ook. Veel stopjes en uitleg en veel omlaag eerst. Windstil en warm. Hier ligt niet veel as vanwege de windrichting, maar nog altijd zo een meter. De vulkaan is nog ver weg, maar de kleuren zijn goed te zien en ook waar de lava heen is gestroomd en de schade en economische verliezen. Het is een zeer indrukwekkende wandeling.

Ik hou Joyce op de app op de hoogte. Op de weg terug omhoog door het stof. Ik mag eventjes rennen als de gids de triatlon afstanden voor de compagnon vertaalt in het Spaans. Heel even mag ik rennen. Niet te ver bij de groep vandaan.

Kort en zwaar en heet en gaaf. Die benen kunnen, anke kan, maar het zweet druipt eraf, want dat zwarte maakt het nog heter en de stof is extreem zwaar. Maar ik kan de 500m volmaken! Ik ga niet te ver bij de groep weg. Kan me niet schelen als ze me raar vinden (dat vind ik dan weer van Feyenoordfans) en dat ik bezweet ben tot en met. Heel uniek om te doen.

Vincent rent ook nog even en dan wandelen we terug naar de bus. Ik ben bezweet en diep onder de indruk.
Als je zo vroeg weggaat, duurt de dag lang genoeg voor nog een zwemtraining voor het keerpunt. Het lukt me niet om recht te draaien. Ik draai een kwartslag om. Linkerarm draait wel, rechter niet. Ik oefen me gek, en ook binnen de lijnen, maar het lukt me niet. Toen ging Vincents brilletje ook nog kapot en toen was ik er te moe voor om verder te willen.

Maar ik wilde eigenlijk nog wel een keer lang zwemmen. Eerst een kilometer met achtje. Dat ging redelijk, maar snelheid zat er niet in vandaag. Vermoeidheid van vroeg opstaan of van alle indrukken of van het keerpunt oefenen of de hamburger vlak voor het zwemmen of alles bij elkaar: het ging wat traag en log. Toen 1000m zonder achtje en dat was helemaal trekken en ploeteren. Na 400m was ik het al redelijk zat, maar dat is slechts 100m van de helft af en dan kan ik gaan aftellen. Het bleef slepend en log en vermoeiend. Na 800m minuten echt geen zin meer en langzaam en pijnlijke armen, maar ‘ooit’ moet dit het dubbele worden, dus nu is het doortrainen op karakter! Daar helpt geen palmboom of lekker buitenwater aan. Volmaken en alle plannen om langer te zwemmen maar laten voor wat het is. 2000m vandaag. Meer dan dat wordt het niet. En ik laat het hardlopen ook mooi achterwege!

4 Mei – Zwart strand en golven

We wandelen naar het strandje om in de zee te zwemmen met z’n drietjes. Maar dat zwemmen mocht niet wegens een rode vlag. Des te gaver on pootje te baden in het zwarte zand bij de aanrollende golven.

De terugslag is het heftigst. En het vastzuigen. Ik viel 1 keer.

Het water was warm. Het was fatastisch en geweldig, wat een oerkracht. En wandelen, ook omhoog, daar ga ik niet eens van zweten. Het was wel lekker bewolkt en niet te heet. Ik maak me dan wel zorgen dat ik niet weet hoe en of ik wil trailen, wat volgens schema zou moeten. Dan ontgaat mij alle sportzin als dat niet past in mijn hoofd. Ik kan geen 2 uur vrijmaken en Rob vragen mij ergens heen te rijden en als vrouw alleen door de hitte te gaan rennen. Hoewel het vandaag dan wel weer koel en bewolkt is en ideaal weer. Het hotel zit vol met trailers die aankomend weekend de Transvulcania gaan doen. Ik app de trainster en Joyce en Manuel dat ik geen zin heb. En dan appt Manuel dat ik me met een OD ook al genoeg ingespannen heb. En liggend aan het zwembad ontstaat er een ideetje in mijn hoofd.

Nu heb ik nog een zwembad, gym en hardloopronde bij de hand! Ik kan gewoon nog een sprint triatlon doen…. Of hangen en zitten. Het werd lekker 750m zwemmen zonder achtje, binnen 3 kwartier fietsen en 2 van de 3 mijl—rondjes samen met Vincent rennen. Gewoon een sprintje. Overzichtelijk.

Ik pakte alles bij elkaar. Zwemmen deed ik zonder pullboy! Dapper van me. Dan ga ik iets minder snel. Het brilletje besloeg. Lastig af te lezen hoe ver ik was en meetellen ging ook de mist in.

Daarna omkleden op de wc en door naar de gym. Daar op een fiets gaan zitten zweten. Gewoon in de ruimte. Weinig te doen voor 3 kwartier, behalve met Vincent appen.

En dan nog was afspreken lastig en misten we elkaar met de bidons enzo. Ik dronk een hele bidon sportvoeding leeg. Toen lopen en volgens mij was dat het enige half uur vandaag dat de zon wel scheen. Samen 2 rondjes en hij het laatste rondje knallen. We liepen nu met de klok mee. Naar beneden ging lekker, maar omhoog niet echt.

Onderweg drinken en koelen. En kletsen. En Vincent maakte foto’s in ronde 2.

Het was echt niet ver en veel voor mij, maar wel een beetje zwaar. In de laatste ronde schoot Vincent voorbij en weg en toen na 4,3km liepen mijn benen vol en was het wel erg moeilijk vol te houden om omhoog te blijven rennen.

Dus gewandeld tot lantaarn 48 en dan rennend afmaken, dat wel. Ik was er weer niet kapot van, maar de kokosijs was echt heerlijk! Er gaan weer heel veel weken voorbij voordat ik nog eens 3 triatlons in een week kan doen hahaha. Dit doe ik gewoon! Kost niet gek veel moeite. Natuurlijk is de warmte en 120hm zwaar en zwemmen ook niet vanzelf en veel drinken ging ook goed, maar zo is 2 uurtjes sporten prima te organiseren voor mij!

5 Mei – Keerpunt en zwemfinale

We mogen tot 3 uur, half 4 aan het zwembad blijven liggen, terwijl de koffers al in de auto staan. Het is hartstikke rustig op het ressort. Dus ik kan met Vincent de lessen keerpunt afmaken. In het verwarmde bad, want het is weer bewolkt en koel.

Slechts 3 keer mijn neus vol. En eindelijk tegen de muur aan! Langzaam en nog moeilijk om boven te komen en vlak bij de muur te komen. Maar het lukte een aantal keer achter elkaar om een echt keerpunt te doen! Garmin uploadde het niet, dat was wel vreselijk jammer.

Daarna was er nog alle tijd om nog 1 keer lekker lang te gaan zwemmen. In koel water onder een bewolkte lucht en alles met achtje. Duur was the clou, hoewel er niks op het schema stond. Doordat er geen zon is, is de lijn reflectie onder water lastig te zien.

Per kilometer afgehandeld. In een rustig tempo. Na 700m besloeg het brilletje weer. Even afgeveegd na de eerste 1000m. Toen weer verder en het ging wat moeizaam van tijd tot tijd. Ademhaling was niet regelmatig, niet heel krachtig gezwommen. Na de tweede 1000m naar de andere baan gegaan waar de kant recht is, dat zwemt toch beter. Horloge telde extra.

Korte stop en oppakken en toen zat er meer slag in, maar nu moest ik helaas na 600m eigenlijk supernodig plassen! Afgemaakt. En dat ging dan weer best goed! Net boven de 20min. Toen snel er uit en naar de wc! Voortaan zal het wel veel meer moeite kosten om te gaan zwemmen! En het buitenwater zal voorlopig ook niet zo lekker warm zijn. Ik heb zo’n 11 kilometer gezwommen in een week!

En dan reizen we naar huis terug. Opgevouwen tussen tassen in een vliegtuig en me 4 uur niet kunnen bewegen bij een nachtvlucht was veruit het zwaarste van de hele vakantie. Alles doet me pijn als we om 2 uur uitstappen en dan nog wachten op de koffers en naar huis rijden. Om 4 uur liggen we in bed.

6 Mei – wassen, opruimen, een feestje en verder niks aan sport.

7 Mei – Triami Super Sprint Triatlon

De derde triatlon in een week: maar deze is voor het eggie. Dit is de seizoensopener van het triatlonseizoen voor ons. Ik heb mijn tijdsslot naar later op de dag verhuisd. Vincent start om kwart voor 3 en is met 35 minuutjes klaar. Het gaat hem niet vanzelf, maar hij wordt toch mooi tweede! Ik heb andere doelen….

Ik was totaal niet zenuwachtig. Waarom zou ik? Het enige wat me wat tegenstond was de weegschaal. Degene die altijd zegt beter te zijn dan ik, was al eerder onder andere omstandigheden gestart. Ik moest nog alles klaarmaken toen Vincent al klaar was, maar zenuwen bleven echt totaal uit. Nergens te bekennen. Ik ging inzwemmen en ik kon het keerpunt proberen onder toeziend oog van Vincent! Ik was zo trots dat het lukte dat ik al blij was voor ik begon!!

Precies om 15:55 ging ik van start. Mijn brilletje liep vol, maar ik zwom lekker steady. 1 op 2 ademhalen: kracht in de slag. En toen dacht ik: dit is de kans om een keerpunt in een wedstrijd te doen en die krijg ik nooit meer, dus ik heb het gedaan!!! Ik was zo blij dat het brilletje me gestolen kon worden. Netjes gezwommen in iets van 5 minuten.

Fiets snel pakken en naar Rob roepen van het keerpunt en dan hop, de fiets op.

Geen sokken, geen bidons, geen balast. Hoge cadans en veel bochten. Not my thing. Ik vloog 1 keer zelfs bijna echt door toen ik niet remde! Maar ik pak m snel op, schakel veel meer en durf meer op de fiets. Inhalen en tempo maken op het rechte stuk. Ik ging stiekem toch jagen op de 40 minuten, want het voelde erg goed.

Netjes tellen van de 8 rondjes met de fietscomputer en mijn horloge die elke 5km 30+ aangaf. Mooi zo. Werd ik blij van en ik bleef in het moment. Man haalde me in in de bocht en ik hem op het lange stuk. Het werd wel rustiger op en langs de baan. Ik moedigde Y nog lopend aan, wiens pa op mijn fiets had gepast. Netjes afstappen en nog een compliment voor mijn fiets in ontvangst nemen. Schoenen -de ouwe witte- zaten niet gelijk goed 🤬 en ik had wat trek, op de fiets al.

Lopen begon goed, maar niet keihard en niet 100% comfortabel. Ik moest de eerste kilometer al vrij diep. Volgens mij was ik de enige op het loopparkoers! De matten deden me denken aan Nijmegen en hoe goed ze het hier in Deventer toch voor elkaar hebben. Maar op het verre stuk na 1200m werd het toch vooral doordrammen en het maximale eruit proberen eruit te halen, hoe weinig ook.

Met nog 1km te gaan wist ik dat 40min niet zou lukken en op de baan kreeg ik enorme zij-steken. Mega-pijnlijk! Maar blijven rennen, want finishen zal ik.

Iets langzamer dan vorig jaar, maar blij dat ik er was zeg!! Moest meteen zitten om de steken te laten afnemen en drinken. Verder snel weer bij en geen schade of niks. Diëten is het nieuwe trainen, i say to me😀

Achtste van de 30 recreanten vrouwen. Officiële tijd 41:23 (tegen 40:54 vorig jaar)

Uitfietsen laat ik voor wat het is. De vakantie, de vakantietoetjes, de onaangename Nederlandse warmte en regen, het vliegtuig en een slechte nacht zitten nog in mijn systeem. Schemaslaafje laat het lekker even los. ‘t Voelt alsof ik deze week niet genoeg heb gedaan met nog geen 9 uur sport, maar er was iets met vakantie. 🙃 Daar leg ik me bij neer!

24 April Hardlopen en Bootcampen

Inlopen: het voelde allemaal loodzwaar en slepend. Alle wilskracht nodig om gewoon te blijven hardlopen. De eerste 3km alleen en alle straatjes door – 3km halen. Het kost veel doorzettingsvermogen. Stap voor stap, afemtocht na ademtocht. Toen nog 2km rennen met R, maar dat ging niet sneller of beter. Wel kletsend. Daarna tegen wil en dank nog verder rennen met J en blijven kletsen. Regen en onverhard. Ik loop traag, zij hard. Ik ben trots op d’r. Ik mag de trap overslaan en loop de 7km vol. Zucht.

Netjes flink meegdaan met de bootcamp, al vinden de spieren alles maar matig. Die trekken, kraken en sputteren op dag 2 (leegloopdag) allemaal. Om de beurt liefst. Bovenbenen, armen, hoofd kan de oefeningen moeilijk onthouden (heeft Maarten ook iets te doen), buikspieren zijn helemaal onblij. Maak Anke doet het. Extra veel dennenbomen, met een lach, omdat dat minder energie kost dan fronsen. Het was kil en dreigend. In de regen terugaandelen met K. En dan het liedje krijgen van een gewaarde oud-collega en luisteren. Die komt keihard binnen. Mooi, dankbaar en emotioneel. Ik weet niet hoe ik moet reageren.

25 April Fietsen tegen wil en dank – na 2 uur ploeteren ook nog hardlopen koppelen

Het was twee uur ploeteren. Vechten tegen de wind en krachteloosheid. Ik moest op wattages fietsen, maar ik werd vooral gek van het gepiep van het horloge dat dat niet lukte.

Zijwind op de dijk en nauwelijks profijt van wind mee op de Knardijk. De cadans wilde al helemaal niet mee, waardoor het allemaal extra zwaar voelde. Ik vond het nauwelijks een moment leuk, hooguit een kilometertje of 5 op de Knardijk toen het makkelijk ging.

Daarna vermogensblokjes die echt verwerden tot 2 minuten mijn best doen (op niks) en dan 1,5 minuut bijkomen, wat het enige was wat wel lukte!! De eerste wind mee, maar veel gehobbel. De tweede wind van opzij. De derde wind van voor en dat was dweilen met de kraan open. De vierde met de bocht naar de vogelweg. De vijfde proberen om te liggen op de Vogelweg. De zesde en de zevende ging ik liggen en dan is er wel wat te halen, maar ik had simpelweg te weinig kracht. De laatste heb ik expres ‘gestoempt’ en dat was helemaal supervermoeiend! Toen de Grote Trap af tegen de wind in en het begon te regenen. Ik was het liefst huilend in het bos gaan zitten, ik was er zo klaar mee!!!!!! En dan een tempo van 20km/u met moeite halen. Het is dat afstappen en in het bos gaan zitten huilen er alleen maar voor zou zorgen dat ik helemaal niet meer thuis kwam.  Ik wilde zo graag 50km in 2 uur halen, het enige waar ik mijn best nog voor deed. Een klein beetje. Heel klein beetje. Ik wilde alleen maar thuis komen. Uiteindelijk is dat gelukt, maar ik weet weer waarom ik fietsen toch zeker het minst leuke onderdeel vindt van de triatlon. Het zat niet in mijn benen en ook niet in mijn hoofd. ik ben zelfs achteraf niet trots dat ik 2 uur van mijn leven heb gevochten op niks. Ik was blij dat ik tenminste nog 25 gemiddeld heb kunnen fietsen, maar dat heeft niks met tempo te maken natuurlijk. Ik denk dat de cadans van 74 nog wel het grootste rode vlaggetje is om aan te zien dat hier niet genoeg kracht geleverd kon worden. Ik zie ook op tegen 100km morgen. Gelukkig staat er dan niet zoveel wind. Ik moest enorm plassen en nam nog net de tijd om mijn fiets binnen te zetten na 54 kilometer afzien.
In vergelijking met het fietsen ging het hardlopen prima! Maar overal was het ook trekkerig. Korte broek, fietsjas. Vincent heeft nieuwe schoenen en die begint na een week kniepijn weer met 600m hardlopen en 200m wandelen. Ik deed mee. 4 van de 8 keer tenminste.

Na 2,5km zei Vincent: ik voel de woede en onrust van me afglijden en dan loop ik nog niet eens onverhard! Dat vond ik zo fijn om te horen. We gingen zijn 600tjes steeds iets sneller, maar niet voor hem. Ik ging doorlopen en hij kon zijn eigen hogere tempo doen. Ik vond dat ik wel lekker liep, maar het begon weer te regenen! Daar kan ik dan wel tegen als ik ren. Vincent haalde me niet in en deed netjes voorzichtig. Ik vond het mooi geweest. Door het hardlopen kreeg ik nog wat energie terug. 5 Kilometertjes.

26 April: de eerste appeltaartrit van 100 kilometer! en een beetje zwemmen

Soms valt het gewoon niet mee om op de fiets te stappen en voor mij is 100km een fikse uitdaging, vooral na het debacle van gister. Maar er is minder wind en ik moet niks. Rugzakje mee vol snoepjes, muziekje aan en de route van de challenge maar weer ‘s. Ergens op de Winkelweg staat een bankje wat ik wil onderzoeken; elke challenge-wedstrijd weer.

Ik zet de snelheid niet in beeld en ga gewoon de kou in. Route ken ik. Kost weinig prikkels. Oostvaardersplassen langs gaat zonder nadenken, wind mee op de Doddaarsweg. Ruim de tijd. Ik drink redelijk (2 bidons leeg) en moet na 40km plassen op de plek waar ik vaker ga 😇 na 48km bij het bankje en het is gewoon ‘een plekkie’.

Bankje is best saai betekenisloos. 26,7 gemiddeld ! Hobbelen over de hele Winkelweg is nieuw. Ik voel wat verkrampingen van tijd tot tijd en merk dat ik nog geen grote afstanden (in de kou) heb gemaakt. Kijkend naar de bloemenvelden.

Tussen de Eemhof en Almere Haven voelt het toch weer als ploeteren en wind-tegen, maar de windmolens stonden stil. Ik heb mezelf op 75km ook een stop beloofd. Het tempo neemt flink af, maar ik knok me er doorheen. Tot de Hollandse Brug. Daar is een ander pad. Bij Duin zit ik op 75km en moet ik weer plassen. Nog maar 25 gemiddeld.

Daarna wind mee (al staan de molens doodstil) en een zonnetje komt door. Voordeel: prachtige kleuren en een lekker tempo oppakken. Nadeel: alle vliegjes zijn er ineens en onontwijkbaar! En het is met makkelijk fietsen en zon opeens te warm.

Ik moet een groep buitenlanders op de fiets inhalen en dat is lastig, maar mooi om even door hun ogen te kijken naar de mij overbekende plassen. Kijken zoals zij: herten, weidsheid en vanmorgen een enorme zeearend. Ik ga kilometers te kort komen en moet omfietsen, maar zo dicht bij huis gaat dat goed. Ik heb de hele weg de cadans hoog gehouden, maar ik twijfel of de vermogensmeter nog ingesteld moet worden? Ik kom met de ommetjes fijn op 100km uit en het gemiddelde is mhwa, maar de cadans is oke. Ik ik ben er niet kapot van, wel blij mee. Ik doe zulke afstanden gewoon niet zo makkelijk en snel, ik ben echt meer een hardloper. Voor mij is dit dus een prestatie en daar geniet ik dan een beetje van. Natuurlijk kunnen ‘die anderem’ dat veel sneller, maar de meesten doen het niet. Ik ben er niet kapot van, wel een beetje vermoeid.

Geen zin in zwemmen. Dus zeker alles met pullboy, want de benen zijn vermoeid. Een training met veel korte stukjes van 50m. Intervallen. Rustig en snel afwisselen. Not my cup of tea, maar ik doe alles netjes mee. Met z’n drietjes (3 dames) in een baan die goed bij elkaar passen. Ik heb last van krampen, wat gek is omdat de menstruatie alweer voorbij was het blijkt weer terug te zijn. Stom oud lijf.

300m inzwemmen
4×50 slepen bijleggen benen armen
6×50 steeds iets sneller
300m km tempo
100m school
8×50 rustig-snel etc omstebeurt vooraan (ik 3x)
50 rug
250m duurtempo

Na de training heb ik 100m zonder pullboy gedaan: 2:03. Daarna 100m met: 1:58.

27 April – “Samen” met de zieke Joyce op de bank een fikse interval rennen.

Ik zag er enorm tegenop, want de hele dag al bezig met ‘al die laatste dingen’, van strijken tot inpakken en dat geeft me veel onrust. Hardlopen en dan ook nog blokken van 800m op tempo stellen me dan niet gerust. Ik ga om 4 uur als alles zo’n beetje klaar ligt. Garmin gokt op 14kilometer in anderhalf uur. Ik hoop het! Ik app met Joyce die (weer) ziek op de bank ligt en ik besluit haar ‘mee te nemen’ de frisse lucht in. Dat helpt mij enorm! Dan hoeft ik het niet alleen te doen voor mijn gevoel en niet voor mijzelf. Ik ga het bos in en kom tot rust, al append 🙂 met Joyce.

Er zit een lekker tempo in van rond de 10km/u. Voor inlopen zeker prima! Puur om het gevoel dat ik niet “alleen” ben en dit niet mijn eigen ding is. Verder is er niemand in ‘t bos. Op de dijk heb ik wind tegen en ook dat gaat wel prima.

Ik heb een korte broek en t-shirt aan en dat is best koud in het begin. Ik ga proberen om de 4 800tjes elke keer iets sneller te doen, maar dat wordt een opgave! De eerste is nog wind tegen en ‘bergop’ en doe ik in 4:07, maar ik kom niet helemaal in zone4. In de rust app ik Joyce, haha!

De tweede gaat in 4:04 inclusief veerooster en dan heb ik het al warm. In elk geval netjes ietsje sneller!

De derde is zwaar en voortdurend in zone 4. 4 minuten ‘afzien’ maar.

De laatste is dan natuurlijk flink diep gaan en dat doe ik dan ook weer eens een keer. Ik ga zelfs even onverhard!! en dan loop ik keurig 3:58. Daar ben ik eventjes stuk van, ja.

Daarna rustig uitlopen en ik voel echt mijn benen wel. Ik moet een stukje verder om de 15km vol te maken en die komen uit mijn volharding en mijn tenen, maar ik doe alles in 1:28:20 en daar ben ik supertrots op! Precies binnen de opdracht ook nog. 500ml water gedronken en waar ik heel blij mee ben: niet de bosjes in!! (wel thuis meteen, maar ja). Mijn benen zijn er moe van en ik heb honger en ik ben trots op ONS, want Joyce heeft me er echt doorheen geholpen vanaf de ziekenbank met appjes en medeleven en het idee en de afleiding.

Dus die kan je nalezen. En maart is ook helemaal weer up-to-date! Mijn foto’s zijn “gerepareerd” (lees: de disk is niet langer vol 🫣), dus ik kan weer lekker verder bloggen!

17 April Uitlopen en bootcamp

Het lopen begon trekkerig en zeer moeizaam. Na twee km ging het iets beter en ik moest nog opschieten om om 7 uur bij de bootcamp te zijn. Even aanzetten in het bos. Dat voelde wel lekker. Toen was alleen Ro er en we hebben samen nog het grote rondje gelopen. Ik bleef wel kletsen, maar veel heb ik hem niet te melden. En zo gingen we toch elke kilometer iets harder. Tot 5km. Ik zette m uit op de heuvel. Mooi geweest qua lopen! Tja, spierpijn ken ik nou eenmaal niet. Zeker niet van 10km. Dus ik doe gewoon mee met de bootcamp, al voel ik opstappen op de bank behoorlijk! Daarna gaan we naar de trap rennen en ik ging onverhard en echt joggen.

Genieten van de zon en dat het toch niet telt als rennen haha. Dan 7x de trap. Grappig dat ik naast de trap fijner naar beneden loop door het gras! Daarna terugwandelen naar de bootcampplek en daar doen we een circuitje.

Ik doe dan de kuitspiertjes 10x en de superman kwam niet goed uit de verf vandaag. Met armen doe ik het meest fanatiek. We doen het circuit met 8 oefeningen 2x. Daarna doen we de dennenboom en 6 van de 8 oefeningen nog een keer. Ik laat het touw mooi liggen! Daarna nog buispieroefeningen. Ik doe keurig mee, maar naar de tenen rijken doe ik 10x ipv 20x. Dan is de joker helaas al ingezet en moet ik een minuut planken. Gezamenlijk pakken we de spullen in en ik wandel naar huis.

18 April Een fietsrit zonder zinnetje

Het is gewoon mijn dag niet echt. Op allerlei fronten: werk achterlaten is verdrietig, Rob is superdruk en het hele huishouden blijft achter. Fietsen kon me ook niet bekoren. Wind tegen vond ik echt zwaar en ik dacht binnen 3km al aan omkeren en naar huis gaan. Wind tegen, saai, fiets nog niet afgeregeld, dikke wind tegen, vermoeid, geen hoge cadans in de benen, verdrietig en geen zin in het hoofd. Maar omkeren – nee. Om wat voor reden dan ook doe ik dat niet. Ik denk echt dat ik doorga omdat het op het schema staat en ik daar vertrouwen in heb. Die wind tegen maar accepteren en hopen op wind mee op de dijk en (letterlijk en figuurlijk) betere tijden.

Soms een blokje extra hoge cadans, maar het beklijfde niet. De Knardijk was helemaal een afwisseling van puur afzien (zijwindkracht 5), lef (hard omlaag suizen) en pret (het zonnetje kleurt alles mooi in). Wind mee op de dijk maakte het tempo wel beter, maar de zin niet. Ik lag een tijdje en dan willen de ogen helemaal dichtvallen. Niemand gezien op de dijk op het fietspad. Ik vond het hele fietsen nauwelijks echt leuk, ook wind mee matig, ook hoge cadans matig, ook de rust matig. Maar ik ga wel verder ipv de kortste weg naar huis.

Voorbij onze afslag tot de rotonde spande ik me dan even in en dan rijd ik 40! Korte duur. Ik ging er toch af na het Bloq. En dan begint de wind weer. Het gevecht tegen zin, cadans en accepteren. Maar toch door, want dat moet van het schema. Soms droom ik helemaal weg en soms moet ik verdomd goed uitkijken voor medeweggebruikers. De brug over is een verzoeking en dan wil ik zo graag naar huis dat ik wind tegen liggend meepak! Het lef… ik maak netjes 100minuten vol en moet dan nog naar huis ploeteren. Eigenlijk was het bijna 2 uur ploeteren. Maar: Ik Doe Dat. Ik weet echt, werkelijk, waarachtig niet waarom. 47km – fiets in de schuur en met ogen dicht op de bank chocolade eten. Tempo knudde. Cadans knullig. Inspanning was niks. #ankekanookklagen (geleerd van ES) Ik miste de mojo vandaag.

19 April. Waarom zwemmen bij de TVA niet zo heel erg leuk is als je de enige bent die voor zichzelf traint.

400m inzwemmen met pb
Toen 500m (werden er 550) rustig achter R aan
Daarna 500m (werden er ook 550!) alsof je de zwemloop doet. Zonder achtje dus. Maar dat gold niet voor iedereen natuurlijk. Arrogante tva’ers ‘ik doe toch niet mee, dus dat hoeft niet hoor, ik hou de pullboy’ Got, daag jezelf eens uit! Waarvoor ben je er anders? Anyway, ik deed mijn stuitende best en was best content met een tijd van 2:03 per 100, want dat was een paar jaar terug toch echt 2:10 of meer.
Daarna 200 vrije keus: met pullboy dus!

En dan nog 300 die ik meedeed: 25borst, 25 rug, 100 borst en dat dus 2 keer en toen mocht/moest ik uit het bad. Doeiiii. Ik moest er naar 3 kwartier uit om mijn racefiets te verkopen. Toen besefte ik pas hoeveel ik vooruit ben gegaan dat ik 500m zonder pullboy op een mooie tijd kan zwemmen.
Ik was niet in me hummetje, maar voor mijn doen zwem ik echt aanzienlijk steeds veel beter. De hartslagmeter heeft nu echt geen power in de batterij meer! Ik doe een beetje mee.

20 April Niet.

Afgelopen dinsdag schreef Annemarie van Train3Sports, mijn trainster: “Geef wel acht op jezelf dat je niet over grenzen heen gaat als je lijf of hoofd te vermoeid is. Dat lijntje van even doorzetten of juist wel een keer toegeven is vrij dun en is ook moeilijk.. maar het mag niet te vaak in korte tijd voorkomen dat alles tegenstaat en je eigenlijk niet wil, dan is ontzien soms ook even goed! Dat is op de korte termijn even geen leuke beslissing, maar op de lange termijn pluk je daar dan wel weer vruchten van. Moeilijk te herkennen of het in je hoofd of ook lijf zit, probeer dat onderscheid wel te zoeken en als het het lijf is wat het echt even teveel vindt dan even letterlijk en figuurlijk de rem inknijpen.” Ik las het pas toen ik had besloten de training (en zeker een baantraining!) over te slaan. Dit was de laatste werkdag bij Qonsío. Alles ingeleverd, alles afgerond. Alles achtergelaten. Mijn hart gelucht in alle eerlijkheid wat niet bij iedereen in goede aarde viel en ik ben ongelooflijk opgelucht. Maar het is zo vermoeiend!!!! Ik was kapot toen ik thuiskwam.

Een stuk wandelen lukte nog zonder in slaap te vallen. Heel, heel soms moet ik een training laten schieten, maar dat vind ik zeer moeilijk. Annemarie is toch heel trots op mij. Top! Doe ik iets niet, is ze (ook) blij 🙂

21 April – Fietsen, maar dan binnen

Binnen uitgevoerd ivm tijd, regen en vermoeidheid. Buiten toch te nat, dus dan maar combineren met bellen met mijn zusje. Kwam heel goed uit, want zij had de 80 minuten z1/z2 tijd! Ik lette niet erg goed op en hield de cadans redelijk normaal rond de 80. 2 kopjes thee en lekker kletsen: prima met trappen te combineren! De training staat dan in de garmin, ik rij met zwift. Ik was in ‘Frankrijk’, compleet met heuvelgevoel.

Beetje klimmen en het haarspeldbochtenstuk: ging redelijk prettig ‘vanzelf’ ik dacht: ik rij nog geen 25km/u, hoezo dan? Was het de afstand ☺️ De sprintjes deed ik ‘alleen’. Het ging allemaal wel redelijk lekker en goed te doen. Mijn zus moest ophangen en ik ging 30sec hoog tempo op cadans. Vond de minuut rust wat lang! Tien keer en 1 keer ging niet goed en sommige zelfs supergoed. Toen nog uitfietsen. Ik zette Ierse muziek op en toen ging het soepeltjes. Gewoon 2 uur volmaken. Ik deed 1 sprint helemaal voluit: stond zelfs op de fiets en was derde dame.

Tempo is keurig, cadans mwah en blokjes netjes. En onderweg gezellig en veilig gebeld. Ging best prima zo (als je de cadans wat buiten beschouwing laat).

Manuel ging nog hardlopen om zijn stappendoel te halen en ik dacht: och, laat ik lekker meerennen. Rustig. Het was ontzettend benauwd! Klam en warm. Gezellig aan het kletsen. Niet te lang, maar voor mij misschien net ietsje te snel. Weinig pulletjes. Na 5km kreeg ik buikkrampen en niet meer zo lekker, maar zo met z’n tweetjes laat ik me niet kennen! Ik zweette flink. Beetje pijnlijke benen achteraf en door naar de plee.

22 April – De Markerwadden. Ultiem. Best trail ever (ongeveer)

Geweldig. Eigenlijk te weinig woorden om dit te beschrijven. Alles klopte: mooi weer, rust, geen manager, solo, de tijd hebben, al die overweldigende vogelgeluiden, het ultieme gevoel van vrijheid (met mijn rugzakje) en kracht -want dit kán ik gewoon- en dan de kleuren, winstil en de natuur die tastbaar echt is en tegelijk zo gemaakt als maar kan.

Met flamingo’s en duinen en over strand en vlonders en een brug en zomaar beslissen om een kilometer lang te blijven rennen. Dat stukje vlonder solo met die vogelgeluiden, spetterende kleuren, de geur van fris water en zinderende lucht: het voelde als ultiem geluk.

Een strand met meer vogelpootjes dan stappen in het zand. Dan een kijkhut met ónder water en de klappende (bijan ex-) collega’s. En de vastberadenheid élk pad te berennen.

Het zweet op mijn hoofd en voeten die gewoon weten wat ze moeten doen. Wat drinken. Jammer dat Vincent niet mee kom (knie-blessure), maar daardoor was het wel extra van mezelf. Zo mooi, echt een beleving. En daarna de boswachter die komt melden dat hij dat nog nooit had gezien, een hardloper. Het werd me op het einde wat druk, maar toen liep ik Vincent tegemoet met wie ik al appte. Ik vond het een enerverende ervaring. De tijd die ik er over deed was in geen verhouding met de hardlooptijd, maar totaal niet van belang.

Het was écht fantastisch! Overweldigende vogelconcerten, prachtige vergezichten, intense kleuren, zon, vlonders, lekker vaak gestopt en de manager die niet meeging: alles was fantastisch en ik heb zeer intens genoten.

En daarna met Vincent samen wandelen. Naar de vlonder terug, maar het was er nu drukker en de vogels waren minder luidruchtig. Vincent had een heerlijke bak weetjes opgedaan bij de excursie. Het was warm en we gingen samen de uitkijktoren in. Het strand over. En daarna nog pootje baden in ijskoud water. Op de boot terug betrok de lucht en werd het kouder.

De Markerwadden bekijken zoals ik ben: Ik heb mijn punt gemaakt. Dag collega’s. De druppels begonnen toen we in de auto stapten. Ik heb de Markerwadden in mijn hart gesloten en denk in poëtische superlatieven. Dat de mens zulke mooie natuur kan maken!! 💚💚💚

23 April – Fietsen zonder zinnetje

Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. En dan baal ik al voordat ik vertrek. Ik stel het dan extra uit. En heb geen zin. Als je al weet dat het niet lukt, waarom dan? Ik hoopte bloemenvelden te vinden. Muziek hard aan en gaan maar. Wind mee in het begin schept teveel pretenties. Hing een man achter me aan. Ik realiseerde me opeens dat het over is qua werk. Toen kwam ie binnen. En waar Jaffie voor op de bank blijft zitten: ik was vandaag ook een meisje en zit vol krampen op de fiets. Verschilletje…. Dan de Knardijk met zonnetje.

Als ik me goed had gevoeld, was het oke geweest, maar ik hield het tempo niet vast, de cadans niet lekker, en voelde mezelf niet best. Weinig bloemen in de buurt. Door dan maar naar de andere sluizen en daarna een nieuwe weg langs de industrie. Vond ik leuk.

Ik vond een geweldig fietspad langs het horsterwold! En ik vond het daar al zo leuk! En dan tegen de wind in en dat vond ik ruk, maar ik miste de afslag (want vermoeid en te weinig eten/drinken bij me) en alles nam heel erg af en toen moest ik terugslingeren en wist ik niet waar ik bleef. De tijd begon me tegen te werken en toen ik bloemen vond, werd het razenddruk ook nog eens! Op het gevaarlijke af. Ik stopte nog een keer en had wind mee; gelukkig, want ik wilde naar h u i s. Er leek geen einde aan te komen.

van de 100km heb ik dus net iets meer dan de helft gedaan, waarvan ik een kleine helft genoten heb. En dan valt het tempo ook nog eens vies tegen en de cadans al helemaal. Maar ik bleef wel droog en de eerste keer dit jaar in korte broek buiten!

11 April – Een koppeltraining, werken in de “wissel” en zwemmen

Een onverwacht kadootje: het werk schuift naar de middag, want dan moet ik iemand inwerken. Uiteindelijk blijkt die maar een uurtje te hebben, maar vandaag lach ik om alles voor wat betreft dat rare werk! Nog maar eventjes….
Daarom ga ik ‘morgens eerst maar sporten. Eerst fietsen volgens een opdracht in wattages in plaats van op hartslag.
Het begin ging moeizaam. Ik moest er echt even inkomen na een nacht slecht slapen met flinke tegenwind aan het begin. Maar eenmaal op de dijk begon het vliegen! Ik maakte me geen zorgen om ‘later’. De wattageblokken zijn super. Onafhankelijk van snelheid of omstandigheden. Ik voel het aan de benen en de kracht: iets bij of iets eraf. Het beviel me uitstekend om op wattage te rijden!! Echt leuk, want dan maakt het tempo niet zoveel uit, als er wind mee of wind tegen is. En de hartslag ook niet zo. Ik voel het beter op mijn benen of ik hard moet werken of niet. Wat ook heel duidelijk werd is dat ik een hoge cadans veel en veel prettiger vind dan het ‘stoempen’ wat ik altijd heb gedaan. Een hoge cadans geeft mij een veel beter gevoel van fietscontrole en fietsbeheersing.

De zijwind op de Knardijk vond ik echt vreselijk enorm eng! Vooral in de lage cadans is het tegensturen dan enorm zwaar en ongecontroleerd. Ik ging daar echt een grens over van iets wat ik nooit eerder heb gedurfd. Dat ik dat gedaan heb en me verheugde op de hoge cadans en dan nog steeds een redelijk tempo kon draaien bezorgde me een onwijs groot overwinningsgevoel en toen kon ik echt de hele dag met gemak aan!

Het waren er nogal wat: 9 tempoblokjes en het ging veel harder dan ik dacht, ook wind tegen! Ik moest rustig omfietsen voor het uitfietsen en om 40km te halen binnen 1,5 uur. Het was een heel fijn fietsritje met veel elementen, want heel hard rijden wind mee vind ik ook best akelig, maar het was rustig genoeg om dat vandaag ook te ervaren. En dan ‘stoempen’ ook nog en tegensturen. Dood-doodeng. En goed het verschil voelen met cadans en met wind tegen. Ik luisterde muziek. Het was lekker weer als je het mij vraagt. Ik ging niet stuk.

Fiets in de schuur zetten en even plassen en dan gaan rennen. Ik ging heel lekker en had er ook zin in en ik had besloten halverwege een pauze te houden. Het is een training…. Ik hoefde maar 2,5km, maar ik wist al dat ik naar het uitzichtpunt wilde en daar een foto maken en even genieten.

Ik kon lekker op tempo blijven en ik heb een half uurtje gelopen. Ik was echt heel, heel erg blij dat het weer als vanouds voelde, wat echt maanden geleden is voor mijn gevoel! Het was makkelijk, lekker en prettig lopen. Dat was echt lang geleden!

training bij de TVA – intervallen
Totaal geen grijntje zin. Maar morgen kan niet. Dus het moest vandaag.

300m inzwemmen pb
9 minuten 3x1min snel, 2 min rustig pb weg en achter iemand aan
6 minuten 1x1min snel/2min rustig, zonder pb en achter iemand aan
3 minuten snel voorop zonder pb
25m terug
Ik had weinig zin om me in te spannen, maar uiteindelijk zwom ik toch weer vooraan! Veel met achtje, veel proberen te letten op de ‘swing’ en de doorhaal. Ik vind het moeilijk om echt tempoverschillen aan te brengen, dat doe ik alleen maar op kracht uit mijn armen. En zo doe ik dan weer alle drie de sporten op 1 dag. Het begint een trend te worden, hahaha.

12 April Hardlopen en doorzetten terwijl de darmen weer eens flink tegensputteren

Al aan de diarree voor ik ging rennen. Op woensdag gaat Vincent naar de baantraining van anderhalf uur en met dit loopje draai ik me weer onder de baantraining op donderdag uit 😐 ik dacht zelf wel tempo’s te doen en ik bedacht: de eerste 3km worden de ‘bankerlaps’ met steeds iets harder en dat dan 3 keer herhalen. 6:08-5:45-5:30. Voelde de eerste 3km prima 😌 Hoewel dat op het laatst wel wat wisselde.

Ik had thuis mijn darmen al geleegd. Misschien het witte paaseitje of de witte bolletjes met stroop? Na 5km doodziek de bosjes in.

Op 6km een wandelpauze bij het sluisje.

En toen afzien en doordrammen. Toch elke keer weer proberen. 5:30 werd 5:33. En 6:08 werd 6:12. Maar toch… doen is a thing. Het ging niet beter en ik was echt misselijk en aan het afzien, maar als ik dan iets in mijn hoofd heb, dan móét dat ook gewoon lukken ook! Na 9km was mijn lichaam aan de tempo’s gewend, hoewel ze wel veel zwaarder voelden dan de eerste drie 😆 wat omgezworven qua route en na 12km toch nog twee km eraan geplakt. Mijn darmen waren echt pijnlijk en misselijkmakend. Toch nog 2km eraan geplakt, want: tijd over. Ik gaf veel de laatste km en dan zit de tijd nog redelijk op 5:38. Doorgerend naar de toilet en de diarree zet door en ik word echt even totaal niet lekker. 🤢 dan tintelen mijn vingers en ben ik ijskoud. Na een uurtje is het wel weer oke. Dus dat in aanmerking genomen: toptraining. Morgen hoef ik niet naar de baantraining!! Dan is er dat unieke moment dat ik denk: Fijn dat ik morgen mag fietsen 😊

13 April Zwaar fietsen en even koppellopen

Moeizaaaaaaaammmmm. Moe van het werk en onrustig slapen. Wind tegen, in de stad ook nog fors. Moeie beentjes. Tempo en cadans ontbraken. Vincent was mee. Maar ik was weinig gezellig. Ik had er echt veel moeite mee om nog geen 25km/u te fietsen! Hopeloos: wind tegen, geen tempo, moe van werkgeneuzel, moeie benen, trek. Ik snap niet dat ik niet gewoon stop of inkort en ik snap al helemaal niet waarom ik juist het tegendeel doe! Geen idee. Wel een stukje extra over de evenaar, maar thuis was ook klaar. Ik vond 27,99 prima. Ik had echt trek ook. Niet veel gegeten overdag.

En daarna ook nog twee km rennen eraan koppelen. Want dat was Vincents opdracht. Nog steeds slepend en zwaar en met trek. Vincent 1 ronde met mij mee huppelen en hij 1 grote ronde en ik een halve ronde. Dit was dan ook weer helemaal genoeg. Toen verging ik van de honger en rechtstreeks naar de snackbar dan maar.

14 April Trailen met de trailladies

k ging vanaf de start niet zo lekker. Darmen waren thuis al leeg volgens mij, maar het ging me gewoon te snel en te onrustig in mijn hoofd. Ik was niet zo spraakzaam. Na 3km moest ik al de bosjes in om krokodillen te verjagen, maar het hielp niet echt (die darmen waren immers al leeg). Ik voelde me opgejaagd en als ik de route niet had hoeven doen of ik met Joyce was, was ik denk ik gestopt. Ik ken deze route ook wel en vind ‘m niet heel inspirerend. Ik kon de route ook niet zo goed volgen (het loopt redelijk dicht op elkaar en ik ging vaak verkeerd met een extra ommetje) en ik had niet echt iets te vertellen.

En ik moest veel de route zoeken. Het lukte me niet goed om er in te komen. Het was warm en ik voelde me niet sterk. Spieren protesteerden, hoofd was maar half erbij. Ik vond dat M te hard wilde, dat MB niet helemaal goed mee kwam en het zand bekoorde me ook al niet. Mijn benen waren ook vermoeid en niet soepel zoals gewoonlijk.

Pas in het Emmapark werd het wat beter. De bomen zijn nog lang niet allemaal groen. We stopten voor foto’s bij Soestdijk en ik ging wat rustiger met MB mee lopen. Die is ook moe van veel werken en stress.

Toen langs de waterpartijen en vanaf toen ging het beter, de darmen en ik en mijn hoofd werden rustiger. Langs het spoor voelde ik het goed komen en indalen. En dan heb ik nergens meer last van ook!

Ik miste waar we dan de grote weg overstaken en we liepen bij de Paasgroep nog even vast. Ik maakte veel route-ommetjes. Sorry voor de andere meiden, maar het werden dus ruim 15km. Beide Mar’s vielen een keer, niet ernstig, maar toch jammer. Het was flink werken in het bos met de vele boomwortels en zand en single tracks. Het werden 15km(+) ipv 12,5 en toen was ik er moe én vermoeid van. Liefst was ik toen alleen naar huis gefietst, maar dat doen we de volgende keer dan maar. Ik was er deze keer echt vermoeid van, zowel mijn spieren als echt moe (slecht geslapen ook)

15 April De nieuwe TIJDRITFIETS

ENG ENG ENG
De eerste keer op de tijdritfiets, of beter DE tijdritfiets. En dan alleen maar zijwind. Het voelde wankel, onwennig, onzeker. Liggen was duidelijk nog niet afgemeten. DOODENG. Als zijwind al erg is, dan is de hele weg zijwind op een te lichte en onbekende fiets die nog niet is afgesteld de overtreffende trap. En dan moet er zoveel: de wegen moeten kloppen en niet hobbelig zijn, niet teveel mensen in moeten halen, snelheid en cadans op orde houden. Ik merkte dat ik vaak moest afschakelen. Ik dacht: ik pak de bredere weg in plaats van het smalle drukke fietspad, maar toen ik daar was, kreeg ik vol de wind van zij. ZIJWIND. Niks liggen op die fiets dus. En steentjes op de weg. Ik deed gewoon rustig aan. Stopte bij de sluis eventjes.

De Knardijk met volle wind tegen viel mij iets beter, want dat is gewoon aftellen en doortrappen. En dan op de dijk weer wind van zij. Liggen durf ik dan echt niet. Maar tussen de 2 parkeerplaatsen in, waar het wat lager ligt en geen zijwind is en ik al een uur aan de fiets aan het wennen ben, ga ik liggen en trappen. AHA, dan snap ik het: nisk anders hoeven te doen dan liggen en trappen en fietsen is best wel lekker: in een fietsflow! Dat was 6 minuten wel erg leuk en snel.

Tot de volgende parkeerplaats en daar stopte ik dan lekker even. Training!! Daarna nog even verder ploeteren en wat extra kilometers maken om de 40 vol te maken binnen anderhalf uur (lukt!) en naar huis te gaan. Geen optimaal gebruik van de wind. Ik heb de krachtinspanning niet extreem hoog gelegd, het bleef wel behoorlijk easy voelen. Tweaken die fiets en dan nog een keer proberen als wind mee kan.

Daarna moest Vincent maar eens een keertje gaan zwemmen en kon ik ook een half uurtje mee. Het voelde volkomen kalm aan! Met achtje, zonder verwachting, zonder verplichting. Ik bleef gewoon baan na baan zwemmen en tellen. De 3 anderen in de baan haalden me soms in (met paddles en achtje), dus dan haakte ik even aan.

Na 1000m zag ik snel dat ik daar nog geen 20 minuten over had gedaan en toen dacht ik: ach, nu ga ik door. Mijn brilletje was beslagen en de wereld was lekker klein en ik hoefde alleen maar heen en weer te zwemmen en banen te tellen. Armslag goed houden en 1 op 3 ademen. Na 1500m binnen half uur stopte ik. BLIJ. Ik heb zonder pauze aan 1 stuk door gezwommen. Wel met achtje, maar in de relaxstand. Het voelde uitstekend! Voor mij een wereldtijd! Stel toch dat ik ook buiten in deze relaxstand kan gaan zwemmen bij een triatlon, dan wordt het een feestje!

16 April – KWART marathon Rotterdam

Slecht en weinig geslapen ‘s nachts (6 uurtjes) Weinig trek ook om half 7 ‘s ochtends. 3 doelen: geen dixie onderweg, genieten en geen stress (bij de start). Samen met Vincent was supergezellig!

Ik liet me nergens door van mijn stuk brengen: niet door de volle metro, niet door de lange rij voor het startnummer, niet door de Dixie(rij), niet door het zoeken naar de start (door de bosjes heen) en ook al niet door de drukte in het startvak. En zéker niet door een opgelegde tijd, want een PR ging het niet worden- totaal onnodig. Andere doelen vandaag. Kortom: volkomen relaxed aan de start! Muziekje aan en gaan. Na 2km even een dipje in de ademhaling dat ik dacht: he, wat nou dan…. Maar verder geen klachten: niet van mijn maag/darmen, voeten of hoofd. Mega relaxed; zo voelde het en ging het. Kijken (naar al die supporters), soms naar de muziek luisteren en kilometertijden registreren die lekker strak waren op 5:18. Gewoon registreren, meer niet. Al die mensen… hoeveel wel niet… na 4,5km werd het wat hinderlijk: te vol, te veel, te veel op het parcours.

Even een ommetje met gras. Door al dat trailen kan ik zo goed snel schakelen! Ik verbaasde me vooral over al die anderen die zoveel moeite moeten opbrengen. Na 7km een emo-dip. (flashback naar bruggen Hamburg). En dan even accepteren dat de tijden minder snel zijn door de drukte. So be it.

(5:28 is ook prima) Ik ging voor het genieten toch? En al die mensen overal… na 9km was ik het wel even zat en was Vincent al klaar en mij aan het appen. Ik genoot maar van dat laatste stukje.

Ik was verre van kapot of moe. Niet maximaal gehoeven. Niet misselijk! Wel even naar de Dixie na afloop. Toen nog blijven kijken naar de finish met een blije Vincent die een toptijd heeft gelopen.

Ik had niet eens heel veel trek. Het zijn ‘maar’ tien schamele kilometertjes voor mij. De druk weerstaan en geen klachten met dit tempo is een mega overwinning. Groter dan welke tijd dan ook.

3 April. Bootcamp

Ik deed eerst bijna 3km lekker heel heel rustig solo. Toen ging ‘k met J mee en die had wandelpauzes nodig. Vond ik niks erg. We gingen lekker door het bos slingeren. Ik vond de hertjes leuk, het licht, het bos. Dan oefeningen doen en met Jose weer teruglopen. Ik waardeer iedereen die een beetje wil hardlopen, ook al is dat nog niet eens 5km. Ik liep op hrt laatst een stukje alleen tussen de geurende bloesems door. Het gaat niet om snel.

De bootcamp goed en zorgvuldig meegedaan. Ook en vooral met de buikspieren. Het went. Ik snap de oefeningen en de andere luitjes. Ik vind dit tijdstip gaaf. Zo qua einde van de dag.

En heel rustig terug gerend en vooral enorm genoten van het prachtige licht!

4 April. Fietsen in blokken, maar het was ‘m niet helemaal.

Het lukte door de omstandigheden buiten elke keer allemaal net niet binnen de hartslagzone of het tempo of qua wegdek of qua wind of tegenliggers. Maar ik deed mijn best. Volgens de opdracht. Fotootje onderweg. Verwondering om dingen. Nou dat. En niets meer of minder.

Het was m gewoon niet helemaal. Ook niet ‘helemaal niet’ of verkeerd, maar ook niet helemaal goed. Een half uurtje infietsen was erg lekker. Behalve die idioot die mij met 30+km per uur inhaalde op zijn oude
racefiets (jonge knul) met koptelefoon op en ZONDER HELM. Superloser. Ik haalde hem in het eerste blok in en toen moest ie natuurlijk nóg harder. 😵‍💫 ik stopte in de rust maar even voor een fotootje. Weg met die mislukkeling.

Helemaal in zone 4 komen viel niet mee. En toen haalde ik de 5 minuten n het volgende blokje net niet want ik moest oversteken. Blokje 3 tegen de wind in over een hobbelig fietspad ook net niet zone4. Blokje 4 dan. Weg opgebroken, omkeren. Verre van zone 4 of lekker doortrappen. Blokje 5 door de stad heen dan vanwege de omweg. Zucht. Ook niet. Ik dronk wel behoorlijk goed. Tegen de wind in langs de Noorderplassen was niet eens leuk! En dan blokje 6 langs de Vaart. Met drukte en wandelaars. Ik besloot maar gewoon alles op blokje 7 te gooien, maar ook dat was langs de Vaart (wel even lekker rustig) en de brug over. Ook niet super. Toen rustig uitfietsen, want ik was wel enigszins overprikkeld. Even gestopt bij de bloesems.

Ik had het al lang niet meer koud. In het begin wel even. Ik maakte 40km vol en daarna ook nog precies netjes de trainingstijd. En de bidon was leeg. Gemiddeld 26,4. Was het ook al niet helemaal.

5 April Wandelen – ouderwets saampjes

Heerlijk om weer ‘s een keer samen met Rob te wandelen terwijl Vincent op de baan holt. Mooie kleuren, lekker weer. Lekker de tijd voor een flink stuk stappen.

6 April. Op deze donderdag een lang en stuitend telefoongesprek met een collega (deze werkellende houdt nog 2 weken aan!) laat eten en vermoeid tot en met, dus het zwemmen uitgesteld naar vrijdag: meer tijd in het zwembad in plaats van een uurtje waar ik voor moet haasten. Het is toch al zo’n rommeltje met mijn schema en daar kan ik NIET tegen.

7 April Doe weer ‘s drie sporten op 1 dag. Hardlopen – zwemmen – fietsen over de dag verdelen.

hardlopen: Dit staat er op het schema: 30min ontspannen duurtempo Z1 en Z2 | 6x 20sec licht versnellen R=40sec dribbeltje | 10min ontspannen duurtempo Z2. Geen idee van route, geen idee over het weer, geen muziek, supersaai gewoon. Lekker in een sloompjes ritme en bij het inlopen net geen 5km in een half uur.

Tempo van 20 seconden ging wel prima. Goed vol te houden. 40sec rust is dan zelfs wat lang. Jammer dat ik daarna toch flink moest schijten weer. Echt een dikke hoop. Lijkt het toch aan het loopritme en de schokbelasting te liggen. Rustig kalmpjes uitlopen. Het tempo in zone 2 net onder de 6:00 begint alweer de goede kant op te gaan.

Later op de middag zwemmen:

Annemarie had een training voor mij gemaakt en die stond op mijn bidon. Ik kwam R tegen door mijn Trispiration jasje. Ik- aan het kletsen! Inzwemmen 3x 200m en ik dacht nog: dit is ‘m niet vandaag. Ademhaling liep niet soepel. 1 op 4 dan. Dan 5 keer 100 met paddles: 1, 3 en 5 ook met pb. Schoot lekker op. Toen alleen nog hele snelle mensen in de baan en ik verhuisde. 10×50 hard. Zonder pb! Even uit de comfortzone! Rare Garmin vindt tellen moeilijker dan ik vandaag. De pauze hangt af van de andere mensen in de baan: dat je niet op ze vastzwemt zeg maar. Ging 1 keer mis. Daarna 8 keer 50: 25 sprint, 25 rustig terug. Vermoeidheid ging meetellen dus ik nam de 5de en 6de keer de pb mee en vond dat eigenlijk toch ook weer ‘vals’. Daarna een tijdje met R gekletst in de baan! Toen 200m uitzwemmen met pb en daarna 200m zonder pb en zonder zin, maar op wilskracht. Ik vond het mooi zo.

En dan nog fietsen. Die staat voor zondag op het programma, maar dan gaat het me dus niet lukken. Dus ik heb m op de vrijdag meegepakt om lekker 3 sporten op 1 dag te doen. Yathzee spelend en me niet uitermate inspannend, zoals ik de hele dag niet écht heb gedaan op 10x50m zwemmen na. IBinnen vanwege het gedruil buiten. Yathzee spelen met Vincent. 2 van de 3 keer winnen. Eigenlijk had ik na 13 minuten al geen zin meer in fietsen. Is er dan ook een 12 minuten regel?! Maar ja, Anke is anke en die heeft een uur in haar hoofd, dus het uur komt er.

Lekker door de Makuri Islands waar het rustig is. Hoge cadans. Op het einde ‘de route’ zoeken door de virtuele stad naar het beginpunt was een leuke afleiding.

Het was een rare dag: poes is suf van haar sterilisatie en ik doe de suf mee, Vincent werkt bij de tijdrit mee, Rob is superdruk op het werk en ik doe alle was. Terwijl ik dus eigenlijk nergens zin in heb. Check. Done.

8 April. Doen we nog een keer: alle sporten op 1 dag.

Vroeg opstaan (en dan bedoel ik écht vroeg, want Vincent moet om half 8 al in Almere Haven zijn) Dan kan ik ontbijten en daarna ga ik voor 2,5/3 uur fietsen. Er zat niet zoveel kracht in. In mij. Desalniettemin heb ik lekker gefietst. Kil&stil. Ik kon zelf goed op cadans en tempo (zwakjes) letten met muziek op. Keurig elke 20min gedronken.

Naar de tijdrit toe gefietst en V en de andere helden. Zat er 27km op. Dames uitgezwaaid. Toen samen met SG het Rondje Gooimeer. Dan ben ik bezig met kletsen en niet meer met voeding, tempo of cadans. Het was overal druk en onrustig, niks voor mij; zoveel prikkels en opletten en zon tegen en stoppen en praten tegelijk. Maar ik heb me dapper en kalm gedragen! Want genieten kan ik dan wel!Lekker zonnig mooi weertje. Wel druk, zeker in Naarden Vesting. Vind ik zo moeilijk! Dan de ongelijke fietspaden. Ik overtrof mezelf echt door hard naar beneden te fietsen want dat vind ik echt heel erg eng dat je dan zo op je qui vive moet zijn. Veel stukjes kende ik doordat ik er ooit hardlopend ben geweest. Ik had wel door dat het tempo niet heel hoog was maar dat vond ik fijn. Bij Bruis zijn we thee gaan drinken. SG is vriendelijk en makkelijk gezelschap. Goed te verstaan en te volgen en mooi op mijn sterkte.

Na de nieuwe fietsbrug kreeg ik het wat zwaar door te weinig drinken/voeding. Het stukje alleen over de Ibisweg was het minst leuk! Ik maakte 70km vol op een lager gemiddelde, maar het was een echte duurrit. Had nog uren doorgekund, maar dit was meer dan zat. Na 2,5 uur was ik moe en toch weer te weinig gevoed. Ik vond het wel mooi zo. Weinig tempo, te lage cadans en slecht gevoed, maar wel genoten, leuk gehad en lang gefietst.

En dan zwemmen om 17:00 uur bij de tva.

250m inzwemmen
Alles met pb vandaag. In baan 1. Vanwege de sfeer en de drukte. Alles voorop. Met GN achter me. Voor de andere 2 wat heftig, maar die pakten hun eigen tempo gelukkig.
5×100 50 hard, 50 rustig. P15
10×50 25 hard, 25 rustig. P10
2×250: 100 hard, 100 rustig, 25 sprint, 25 rug
3×150 50 hard, 100 rustig. De laatste 100 hard, 100 rustig gedaan samen met GN om ook op 500 blok uit te komen.
Toen nog 100 uitzwemmen. Maar of ik nou mijn best doe of dat het rustig aanvoelt: 100m zit rond de 2’
Ik ben fysiek intussen wel moe. Van vroeg opstaan en behoorlijk wat sport al twee weken lang. Wat geen reden is om op te geven of over te slaan.

Vincent kwam thuis van een lange en hele drukke stagedag bij de Tijdrit Almere en ik zei: zullen we even gaan rennen en hij zei ‘ja’! Even door alle vermoeidheid heen, van ons beide. Hij nog op adrenaline en vol verhalen, ik op het laatste restje wilskracht. In het donker.

Het viel me niet mee, maar mijn benen doen het nog steeds wel een beetje. Mijn darmen helaas ook, dus ik stuur Vincent op zijn eigen tempo nog even vooruit. Toch weer alle drie de sporten gedaan op 1 dag 😀

9 April. Hardlopen samen met Joyce. Traag tempo hoeft helemaal niet gemakkelijk te zijn!

Jyce is erg moe, dus we schalen af naar 15km. Dat vind ik niet zo erg. De kracht mist een beetje. Gewoon rustig aan doen en genieten van de stilte op de vroege paasochtend. Een beetje slingeren, geen moeite doen. Het komt uit mijn tenen deze keer. Op naar wisselzone Wilkes 🙂

Het ging gewoon niet gemakkelijk. Helaas. De darmen zeuren, al is het niet echt pijnlijk of misselijk: gewoon van slag van teveel suikers. Dus na een km of 5/6 een sanitaire stop voor mij. Joyce kletste lekker over wonden en dat helpt me ook niet echt 😉 En dan maar gewoon aftellen en blij zijn dat we geen 21,1km willen lopen!

Op de weg terug, na een wandelpauze en nog een keer netjes drinken voelde ik me beter en kon ik kwebbelen. Pas na 10km krijg ik wat rust. Wanneer ik in de bosjes heb gezeten en goed bijdrink en ik me inbeeld dat we wind mee hebben (het is echt windstil, maar het idee). Een langzaam tempo lijkt echt makkelijker dan het is! Nog een keer gestopt op 11km voor de schoenen van Joyce.

Ik liep in korte broek, maar heb het geen moment koud gehad. Iedereen was vriendelijk. Joyce hoefde de 16km niet te halen en ik vond het wel goed zo. Ik ben moe.

Ik fiets naar huis, maar ik merk dat ik echt moe ben, dus niet al te lang of al te hard dan maar. Ik zou langs de dijk, maar ik had gewoon zo ontzettend geen zin meer! Dan maar met moeite en heel veel tegenzin de 20km volmaken vandaag en een beetje omrijden om dat te halen. De benen zijn minder moe, maar het hoofd is echt erg duf en suf.

12 uur in een week volgemaakt. Dat koste moeite, ondanks het lekkere weer. En toch ging het ook weer wel! Annemarie begrijpt me: En het is heel verstandig om even bewuste rust en herstel te pakken als je na het trainen zo moe bent! Dus als het even kan kiezen voor ‘niks doen’. De komende tijd ook handig om rekening mee te houden dat je naast de tijd die nodig is voor de training(en), er ook tijd nodig is om uit te rusten en te herstellen van een training zonder dat er veel andere drukke dingen op de planning staan. Rust voor lichaam en geest, en is de uitwerking van de training na de tijd effectiever.
Wat met het afronden van deze baan en het helpen van Vincent en het bijhouden van het huishouden allemaal meetelt de komende tijd.

Paasmaandag 10 april. Op de een of andere manier heb ik lang naar deze (vrije) dag uitgekeken, maar vandaag komt er niks uit me. De bootcamp is naar de ochtend gezet en dan lig ik nog in bed. Voor deze dag kan ik het gewoon eens even net niet opbrengen om weer te moeten rennen of fietsen. Ik kreeg toevallig een artikel onder ogen met deze zin erin: “Wilskracht raakt door gebruik ‘op’. Omdat zelfbeheersing inspanning kost, slinkt de voorraad ervan elke keer dat je tegenzin onderdrukt of een verleiding weerstaat.” We gaan lekker naar Hilversum toe. Ik strijk alles en doe wat energie op voor de komende dagen. Ik ben ook wat verkouden en snotterig en het weer is weer omgeslagen naar de herfst.

Er zijn een aantal blogs die nog niet af zijn, want mijn foto’s doen moeilijk en die moet ik nu helemaal gaan uitzoeken. Je houdt het tegoed! Om kort te gaan: ik heb in maart een andere baan gevonden die volledig naar wens is en mijn huidige functie opgezegd. Dat ging gepaard met (heel) veel stress en druk. En dan sport ik niet zo best. Tenminste: dan voelt het niet zo best. En het weer maakte het ook niet makkelijk: maart was vaak kil en regenachtig. Ik heb met (natte) sneeuw gelopen, met nieuwe mensen en ik deed veel koppeltrainingen van binnen fietsen en kort buiten hardlopen. Vincent was weer ziek, Rob daarna en ook mijn moeder ging niet best, wat het sporten met mijn hoofd alleen maar zwaarder maakte. Een hoogtepunt was de trail samen met Joyce door het Spijkbos. Ik heb veel geoefend met fietsen op een hoge cadans. Dat lijkt nu echt te landen. Zwemmen was allemaal wat rust en de bootcamp telt ook als rustdag. Ik heb gelopen met MvdB en met Vincent veel stress weggetrapt. Op 26 maart heb ik ‘zomaar’ de Zandvoor Circuit Run van 16km gelopen.

Qua werk blijft het onrustig en stressvol; ik ga niet voor niks weg en elke dag lijkt dat opnieuw te moeten bewijzen. Ik heb dus niet stilgezeten en de teksten zijn af, maar de blogs zelf hou je tegoed!

27 maart En door…. fietsen, rennen en bootcampen

Massage, craniotherapie, een dag vrij (al heeft de managertrut dat niet door) en daar word ik rustiger van. Maar ook wat slomer. Ik wilde graag buiten fietsen, maar het is zo koud en met die hagel… ik stap snel binnen op. De training doe ik uit mijn hoofd, hoogte-gevoel uit en trappen maar. Niet van harte.

En toen met Vincent Yathzee gespeeld. Ik moest een uur gewoon zone1/2, maar van veel inzet was geen sprake. De cadans wilde niet echt hoog. Ik keek ook niet zo rond, hoewel ik expres Schotland had gekozen. Veel hoogteverschillen, maar door de free ride merkte ik dat niet, maar verlaagde het tempo wel. Ik scoorde wel het KOMshirtje! (Het was niet druk 😉)

Na een uur ging ik zelfstandig 5 keer 30 seconden hele hoge cadans en hard. Een beetje inspanning. Ik moest 20sec, maar dan kon ik het niet uittellen met de minuut pauze 😌 netjes 5 keer gedaan met cadans boven 100/110. Route gehaald, level 30 gehaald en daarna was de zin opperdepop.

Uitfietsen moest 20 minuten, maar het werden er zo’n 8. Na 75 minuten was ik er écht zó klaar mee!! En het eten was klaar. Ik was er niet echt moe van. En de beentjes waren losgedraaid!
De bootcamp stond als ‘optioneel en als je zin hebt’ in het schema, Ik werd geacht te komen 😂 door de bootcampmaster (mijn collega). Grappig, er was een meisje van 25 die gister 10km liep in 58:00 en stuk ging van de spierpijn! Ik liep heel erg rustig in en dat beviel goed. Ik begon heel kalm door het park. In de zon. Gaaf zeg. Ook dat ik kalm kan. Dan naar de vriendelijke fotograaf versnellen, even meelopen en rustig het viaduct op. Verbaasd dat me dit lukt eigenlijk. En kletsend naar het uitzicht punt. Daar oefeningen doen. Ik vind het zo mooi in dit licht! Dan langs de herten rennen. Vond ik echt toppperdetop.

Ik genoot van het loopje in het avondlicht. Met volle teugen!! En zo alweer 4km weggejogd en de vijfde kan dan ook. Verrassend makkelijk. Als het maar leuk is! Maar ik heb wel iets van een splintertje ofzo in de bal van mijn rechtervoet.

Veel nadruk op mijn armen bij de bootcamp. Ik word echt sterker! Wel kil op het end. Naar huis gewandeld.

29 maart. Een koppeltraining op een soort van vrije ochtend, want ik heb overuren te over!

Vond ik best moeilijk: in de kou gaan fietsen en dan op een werkochtend overuren opnemen voor een koppeltraining… beetje schuldgevoel. Maar ja, hop: de fiets op! Wind tegen was echt koud, maar ik fietste me wel warm, op een matig tempo weliswaar. Note to me: verwacht niet teveel. Ik keek gelukkig meer naar de cadans op het fietscomputertje en luisterde muziek. Papa belde, maar het was niet ernstig gelukkig. De korte route door de Noorderplassen en dan de dijk op.

Tempo omhoog, helder weer en genieten maar! Heerlijk, zo’n stille dinsdagochtend. Dan de Oostvaardersplassen rond en op het einde van de dijk; na een uur, blokjes van 2 minuten op hoge cadans en hoog tempo. 2 minuten rust. Op de Knardijk met wind tegen was dat andere koek! Dan is hoog tempo er niet meer bij… even gestopt toen de 5 blokjes klaar waren bij de paarden.

Dan weer op zoek naar de cadans (79/80) en tegen de wind in. 2 uur of 50km of allebei? Ik dronk weer ‘s veel te weinig. Nog een ommetje gemaakt om en de 50km te halen en de twee uur. Cadans van 79 past goed bij mij, 26,7 gemiddeld per uur- hmmm. Koude voeten toen ik thuis kwam!
Jasje uit, andere broek aan en gaan voor 40 minuten hardlopen met 5 tempoblokjes. Het begin ging soepel als altijd. Mijn voeten voelde ik gewoon niet door de kou. IJsklompjes. Na de eerste km wat in gaan houden, want de hartslag liep wat hard op. Onverhard. Ik dacht telkens: ik ga dadelijk s even op een bankje zitten, maar ik liep ze toch elke keer voorbij.

Mijn voeten waren na 3km wat opgewarmd. Is het erg als je de verschillende stadia van ontdooien herkend 😆? Na 4,2km (25 minuten) 100m versnellen op het asfalt en 100m dribbel. Na de eerste keer was het 30sec aftellen. Wel vermoeiend, maar eindelijk weer ‘s iets wat op training leek! Toen nog 1,5km terug hobbelen en dat voelde als ploeteren tegen de wind in en door het park. Toch even de 7km volmaken 😇 mooie trainingsochtend. Ben ik weer klaar voor een middagje met toch wat werk-aangelegenheden. Eigenlijk kunnen ze me niet missen, al weet niet iedereen dat nog 😉
Morgen kan ik niet gaan zwemmen. Dus ik ga deze avond. Om de triatlon op 1 dag maar weer eens vol te maken! Maar (ook nu) zo geengeengeen zin. Maar dan ga ik toch wel, want morgen kan ik dus niet. 300m inzwemmen. Dan 300m om elkaar heen zwemmen alsof iemand een boei is. Daar heb je wat aan! Vond ik geinig. Daarna 100-200-300-400. Om de beurt voorop. Ik dacht na 100 van de 200m het achtje weg te doen, maar dat was een slecht plan. Dus alles met. Lekker puh.

Ik zwom onrustig: qua ademhaling, qua slag,qua beleving. Eigenlijk is baan 2 net iets te min voor me, maar ik vond het prima zo! Ging ik de 400 voorop. Uittellen met ademhaling (100m 1 op 3, 100m 1 op 4) supernette tijd! Daarna nog een keer 50-100-150-200. Ik ging de 200 voor. Ondertussen veel gedronken, wat goed is; een hele bidon leeg!! Daarna nog 100m hard met achtje en 100m zonder achtje, maar dat was lastig met langzame uitzwemmers, dus niet eens zoveel beter dan duur. Toch mooi een triatlon gedaan op 1 dag met 54 kilometer fietsen, 7 kilometer hardlopen en 2300m zwemmen. In de wissel gewerkt en naar de kapper geweest. My personal try 😀

29 en 30 maart: rustdag! en stress-weg-fietsen

Op 29 maart gaan we met Vincent naar een avond voor een school en op een wandeling na met de collega’s doe ik niks sportiefs. Het probleem is dat ik door de stress en onrust op het werk, toch wel het rode doel op de Apple Watch haal.
Op donderdag ben ik ook op kantoor. Stomme manager. En Vincent haalt zijn herkansing wel op, maar slechts met een tiende punt en nu staat hij nog een 5,44. Stomme school. Onrust dus. Veel wind buiten (en binnen ons ook). Lang licht. Wind mee op de dijk. Dan moeten we windkracht 4/5 gebruiken om uit te waaien en af te reageren. Vincent was echt pissed of en die ging er op de dijk vandoor! Afgesproken werk. Ik genoot ook van de zon en de stilte en de roofvogels en Vincent ver voor me. Cadans mhwah, tempo yeey. Liggend vlieg-fietsen. Vincent wacht me op op de Knardijk.

De wind van zij was echt ruk. Akelig en vermoeiend. Maar het snelste te verhelpen door flink te blijven trappen! Tegen de wind in over de Praamweg. Vincent wilde graag voor en ach, dan ben ik de beroerdste niet 😉. Daarna ging hij me uit de wind houden en dan moest ik nog flink aanzetten ☺️ maar… net te doen. Maar hij ging wel hard en na de kleine Praambult iets té voor deze ouwe (en minder boze) moeke. Het leek wel steeds harder te waaien! Ik deed ook een stukje voor. Eventjes lekker. Het Kottetbos langs viel niet mee. Net geen 30 in een uur. Mijn benen vonden dit zwaar. De Evenaar viel nog evem tegen. 34km volmaken. Ik heb flink doorgefietst voor mijn doen (28,5 gemiddeld) en dat voel ik wel! Een halve plakkerige bidon leeggedronken.

Maar koppelen is koppelen! Rondjes om het park. Plassen, schoenen aan en naar buiten. Het ging wel. De eerste kilometer. Vincent zoefde me voorbij. Maar ik deed mijn eigen best. Ik heb het idee dat mijn hartslag hoger was dan Garmin aangeeft. Tweede rondje storte Vincent in en liep met me mee. Dan moet ik nog iets harder doorzetten, want voor hem is het huppelen. Alhoewel nu even niet. Ik deed nog een rondje, juist omdat het zwaar was en dan even op het end door het park. Buikpijn en steken negerend vastbijten in het tempo en de wil doordrijven. Lang niet gedaan. Pfoe, dat was doorzetten geblazen. Het lukte me net.

3,4km dacht ik te doen; een tiende van het fietsen. Nog meer afvallen, meer interval gaan trainen en hardheid kweken; ik denk dat het wel lukt te zijner tijd. Meteen toch weer dikke 💩 op de wc. Volkoren brood en frikandellen he. Vincents boosheid was halverwege het rennen op, maar dan is ie nog snel 😊

31 maart – trailen met de meiden, een apart gezelschap en met regen.

Met z’n 4en: MV die dit prima kan, MW die te hard wil en die op tijd thuis moet zijn (zonde) en MP waarvan ik niet weet wat ze kan en dat vond ik niks. Nog nooit getraild en dan beginnen met 18km in 2 uur?! Ze snappen er niks van! En dan regen. Ik verheug me hier echt niet op. Maar ik ga m’n eigen ding doen en dat is voeding en rust. Ik rij en heb de route, dus ze moeten wel met mij mee! Ik ben de enige in korte broek met regenjasje. Meteen maar natte voeten halen. De hei oversteken en de brug over. Ik merk dat het me gaat lukken. Al achter de camping wandelen om te voeden. Ik dan, de rest hoeft dat niet. Zucht. Vind ik geweldig, die mensen die op water lopen. NOT.

MP zou een goede trailster zijn en is een leuk mens, maar nu loopt ze enkel asfalt en hard. De Bantamberg, Het Capitooltje, de brugjes, ‘s Graveland.

De regen valt mee en koud is het sowieso niet. Ik drink keurig water met 50gr maltodext. Primadeprima! Nergens last van gehad! Ik dwaal 1 keer. Vinden ze leuk zelfs.

Tempo is laag. Ik sla de plaspauze over! Hoef ik niet. Weer bruggen en Spanderswoud en langs het huis. Ik klets mee en vind het nog leuk ook!

Na een kilometer of 12 krijgt MP het al moeilijker, logisch. Said so! Ik geniet van de rodondendrons.

MP slaat het blokje via het grotje over. En daar krijgen we een bui over ons heen! Later in het H’sumse stukje Spanderswoud nog ‘s. Ik ga eigenlijk supergoed en best soepel. Dan krijgt Manon wat haast en MP moet dan weer vaak wandelen. Said so part II. Ik wil 18km halen. Er is zelfs heel even schaduw! Ik ren de hele natuurbrug. Solo dan in 6:16. De hei nog over en ik klets MP er doorheen met geocaches. Leuke vrouw, maar dit was wat too much voor d’r. Rustig omkleden naast de auto. Niet in de bosjes geweest!!! Bijna genoeg gedronken (half flaske te weinig) en ik vond het tof. 👌🏼

Daarna vliegt de dag in nog hogere vaart door: ik heb net tijd thuis om te douchen en daarna moet ik door de regen autorijden, Vincent halen en file doorstaan en mijn zus halen en de gourmet voorbereiden en gourmetten met zijn allen en even opruimen en daarna weer naar huis rijden. Ik word moe van zo’n middag 🙂
Dat was de maand maart: ‘slechts’ 158 kilometer hardgelopen, 500 kilometer gefietst (maar dat kan ook wat minder zijn omdat er dingen dubbel telden) en 13,5 kilometer gezwommen. 39 Kilometer wandelen en 4 uur bootcampen. Daar moet ik het mee doen!

1 April. Zwemmen en Rennen

Geen zin geen zin geen zin.
Ik ben moe, heb slecht geslapen, ik wil op de bank onder het dekentje liggen en niks niks niks doen.
Vincent heeft ook geen zin. Dus we gaan toch maar.
300tjes. Ik begin zonder hulpmiddelen. Achach.
Daarna 300 met achtje. Achja.
Daarna 300 met achtje en paddles. Ach, dat gaat wel.
Daarna 300 alleen met paddles. Achjee.
Daarna 300 met achtje. Ach.
Tot slot nog 300 zonder hulpmiddelen. Achneetoch.
Telt Garmin 2 keer 275 ipv 300 gotverd.

Nog steeds geen zin en blij dat ik weg kan.
Maar ach; ik heb het wel gedáán.

En dan hardlopen
Intervallen
Wind-tervallen
Water-vallen
(Niet) mee-ge-vallen
(Jan vraagt of strava of be-vallen erger is 😊)

Ik vroeg het me af of het zou lukken omdat ik gister nog 18km deed, maar fietsen was het echt te slecht weer voor en morgen wordt het beter. Dan maar omruilen. En dan later op de dag, dat komt beter uit met eten, buien en wat meer tijd na de vorige loop. Dus kwart voor 7 de deur uit met een muziekje op en geleegde darmen. Inlopen gaat lekker, 5km op rustig tempo bevalt me. Dat is nog spelen met de wind. Dan zone 3 in op de dijk met wind mee! Lijkt makkelijker dan het is, want ik haal zone 3 niet! Te laag, door vermoeidheid.

Tegen de wind in met een dikke bui is even super-niet-leuk. He, ze maken het verbindingspad af! Dan tussen de bomen valt de wind mee en mag ik rusten terwijl ik nat word. Dan een blokje om. Wind mee okay, wind tegen errug heavy. Ik kom in zone 3 hoor! Het is aftellen en doordrammen.10km binnen uur. Een kilometer rust is zo welkom. Dan nog 1 keer 2km hard en het viaduct over en de Bontekoestraat door. Het is trekken en vechten. Tegen mij en mijn grens. Ik wil bij de AH langs, maar in de rustkilometer moet ik toch nodig opeens! Ik heb niks gedronken, niks niet gerend tot dan toe en nu moet ik wandelen. Ik maak toch de 14km vol en dan gelijk de plee op. Het is me wel gezegend. Ik kan dit dus.

2 April Fietsen en kort koppelloopje

Ik ben vandaag na 32 dagen wachten ongesteld geworden, sinds ik zwanger was heeft het nooit meer zo lang geduurd. Dat ging wel met de nodige krampen over de hele dag. Vervelend, want het kan nu elke periode duren tussen de 16 en 32 dagen. 🙁 Het is onvoorspelbaar geworden. Maar vandaag geeft het rust. Dat verklaart de vermoeidheid van gisteren. Al is het niet handig met fietsen, in het zonnetje met windkracht 4/5 en met een vriendin. Die vriendin fietst normaal toch wel iets minder hard, maar ze had er de sokken in voor haar eerste ritje dit jaar! Tegen de wind in begonnen, lekker vers in de energie en zij nam de kop door het bos. Ik hield de cadans hoog. Bleek dat we op de Knardijk pas echt wind tegen hadden en die nam ik voor mijn rekening! Mij viel het enigszins mee. En toen op de Oostvaardersdijk lekker wind mee. Maar samen ga je dan toch iets minder hard en hebben we gekletst.

Het is er toch wel mooi zo in de zon. Zij ging eraf na de Oostvaardersplassen en ik ging nog verder solo. Dat was wind mee erg prettig, maar wind tegen vond ik dat minder leuk 😉 Vooral op het laatst door de stad. Ik dacht: ik ga bij de bloesems langs, maar daar was het wel heel erg druk en ongeschikt voor een racefietser.

Ik had maar 2 uur de tijd eigenlijk voordat de Picnic kwam, dus die maakte ik vol met een ommetje en gemiddeld 26km/u: dat was het voor vandaag qua fietsen en toen was de Picnic er nog niet en kon ik er 2 km hardlopen achter aan koppelen; zo’n beetje in rondjes om het huis.

Dan heb ik 50km hardgelopen deze week! Ik vind dat ik een mooie week heb gedaan met bijna 170km fietsen, 50km hardlopen en 4km zwemmen en nog wat wandelen en bootcamp. Fijn dat dat eindelijk weer eens een keer lukte en dat het goed voelde!

20 maart – Ontslag ingediend! Sterker worden bij de Bootcamp. ooit

Eerst wandelen: Regen nat worden: i don’t care, want ik heb mijn ontslag ingediend. En tegen collega M die ook weg gaat is het makkelijk praten. Ik ben blij met de nieuwe baan!!!!!
Dan inlopen voor de bootcamp: Het zou makkelijk moeten gaan nu de volgende baan is vastgelegd en voor de huidige baan ontslag is aangevraagd. Maar het waren wat veel diverse emoties voor 1 dag: superstress, heel opgelucht, verdrietig, tevreden. En dat loop je dan niet even zomaar weg in de sombere miezer. Het liep wat zwaar. Hoewel de tijd gaaf was dat het zo donker werd en er vogels waren. En lekker solo lopen, laat de rest maar schreeuwen voor me. Ik zwierf een beetje. Genoeg was genoeg. Hoeft geen 5km vol te maken.
Tot slot de bootcamp van M: Voor de laatste keer in de parkeergarage en bij het station, omdat het volgende week langer licht is! Het was kil en waaide hard en F en R kwekten maar door. Ik heb niet zo hard mijn best gedaan. Zat gewoon niet zoveel kracht in.

21 maart: SCHOTLAND op Zwift! Een blij moment op een onblije dag.

Ineens stond ie er tussen: Schotland!! Meteen ingestapt en een route gedaan. En maar klikken op het camerastandpunt.

Een half uurtje, meer zou me echt niet lukken vandaag (want weer een ☠️ kantoordag). Maar nu wel! Heel Schotland wilde ik door.

De stad, de bergen: elke pad moet ik hebben. Genieten. Dichterbij (bij Ierland) dan dit komt het voorlopig niet! Dus 3 kwartier. En nog op tempo ook haha. Vond het echt gaaf, want ik had bij niemand gezien dat het open was.

22 maart – Zwemmen

De onrust is weer enorm door het huidige werk. Elk kwartier kom ik wel een Hoe-Dan???-moment tegen. Dus zwemmen is vandaag enkel en alleen met achtje rust zoeken en mezelf vinden.
Inzwemmen in baan 3. Met z’n vijven. Prima de luxe
3×150:100steigerun-50rug – nog weinig rust.
4×150: 50hard-100 rustig. Om de beurt voorop. Komt wat rust in, ademhalen rommelig.
300m elke 4de baan hard. Ga ik ineens vooraan 😳 wel goed. Ik laat dat geneuzel op het werk maar gaan en krijg dit geteld. Mooi tempo van 2:01
Dan 50 slag naar keuze. Gewoon bc, zonder achtje. Prettig zeb
50 vlinder werd nog s 50 zonder
8×25 sprint. Bah. Maar een keer inspannen is ook wel ‘s gaaf! Doe ik zelden bij het zwemmen. Nu wel. Leuk.
Uitzwemmen.
Beter eruit dan erin.

23 maart – Stress-waaiweg-fietsrit voor moeder&kind

Uit het werk weer in de hyper-stand gaan fietsen met Vincent, die het ook even nodig had. Rondje Noorderplassen binnendoor. Stopjes gedaan voor foto’s en de beleving.

Hoge cadans, enge modder, kil, wind.

Op de dijk wind mee en dat even doortrekken om daarna om te keren en wind tegen te ervaren.

Ik had trek. Logisch, want ik eet weer goed en net genoeg. Vincent fietst een stuk harder! Maar ik genoot van de vogels, de kleuren, dat het lukt om te fietsen en de avondlucht. Toen ik thuiskwam, was de stress verwaaid en had ik flinke trek! Niet doodop, maar ook geen supertempo of cadans (in vergelijking met eerdere jaren echter wél!)

Ik ga geen Ironman doen in Luxemburg en verschuiven naar Hoorn geeft rust. Plannen kunnen veranderen tussen oktober en april. Werk- sport- en gezinsgewijs. Door iets te wijzigen komt er nieuwe ruimte. Schuiven van baan, schuiven van wedstrijdbelangen (die van Vincent) en schuiven van een Ironman. “Soms weet je hart allang wat je moet doen, maar moet je hoofd er nog aan wennen” (Omdenken) (thanks JK)

24 maart Zwerven met een HELDIN

Het gaat niet om tempo. Het gaat om heldendom. Het accepteren van beperkingen. Het halen van kleine doelen (10 minuten of de volgende bocht). MB is een absolute heldin. Gescheiden moeder, kind met een potentieel zeer ernstige aandoening, verhuisd naar een kleiner huis, een ex die niet altijd meewerkt en zelf burnt-out. Ze is niet meer de triatlete van vroeger. Hersteltijd is herstellen van het leven. Maar ze gaat door: ze zet altijd door! Zoals ze vroeger voor de vierde keer lek reed en toch de triatlon afmaakte, doet ze dat nu ook: plakken en verder trappen. Grote bewondering en groot respect voor. En ik mag eindelijk met haar mee! We gaan samen lekker het bos in. Rust is the key.

Eerste omzwerving: bij natuurmonumenten in ‘s Graveland uitkomen, terwijl ik het Spandersbos in wilde. Dan zwerven zonder route. MB gaat niet meer zo hard, ik hoef dat niet. MB is ‘n lief en boeiend mens.En dat is genoeg. Beetje zonnig en lekker in het bos. Heerlijk! Tweede omzwerming: lukraak smalle bospaden. Van tijd tot tijd (in het begin nog 10 minuten) wandelen. En maar kletsen ondertussen!

Zwerfmoment 3: over de camping van de Franse Kamp. Ik had een route terug, maar die was hetzelfde. Vind ik niet leuk, komt door de Garmin. Wandelmomenten volgden korter op elkaar. Nog een Zwerfmoment: langzaam terug tegen de wind in.

Het werden 7 kilometer. En warme chocmelk na. We zwierven ook nog naar huis, toen ik een afslag miste. Loved it! Ik heb genoten van het gezelschap en alle factoren. Dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het duurt!

25 maart – zwemmen

Het lijkt alsof ik in een soort rust- en kalmtestand zit. Alles wat weken niet lukte, past opeens op een zaterdagochtend! De was is af, de medailles opgehangen, een kilo afgevallen (ondanks de paaseitjes in huis), we leren samen levensbeschouwing en ik verplaats de Ironman en schrijf me in voor wat leuke wedstrijdjes. Maar ik heb geen zin in zwemmen. Ik treuzel en weet niet wat te doen aan training. 300tjes? Ik blijk na 100/150m de tel al kwijt, maar met achtje en met 2 mensen in de baan zwem ik uitstekend. 1 op 3 ademhalen en dan denk ik: ik zwem gewoon door tot Vincent me zegt te stoppen. Aan 1 stuk door. Ergens moet ik het brilletje even poetsen en waterdruk op het oor weghalen, maar dat doe ik midden in de baan met nauwelijks vertraging, al telt Garmin een snelle 25m teveel. Ik zwem vrij makkelijk 1km in 20 minuten. En door. Ik kom helemaal in een kalme zwemmood. Swimming High 😀 ik zie dat het best hard gaat, maar het voelt vooral erg sterk. En dan stopt Vincent me: nu al? Ik heb 1950m (1975 volgens Garmin dus) en Vincent zegt: nog 5 minuten. Godverrr, had me laten doorzwemmen! Ik ga snel verder en nu zet ik lekker aan; ik gebruik benen en wat krachtigere slagen. De 2km haal ik binnen 40 minuten en nog wat extra ook! Ik ga blij en tevreden het bad uit.

26 maart – Zandvoort Circuit Run – auto’s, asfalt, strand: GENIETEN en afzien

Doelstellingen: alleen in de drukte, starten zonder zenuwen, voeding op orde, geen Dixie en het leuk hebben.
In de trein op de heenweg wel stress en bangig tot ik met een meneer kwam te kletsen vanaf Haarlem over (zijn) kids en triatlon. Een TTWer. Samen naar het circuit lopen. Weg zenuwen. En dan naar de wc en in de rij omkleden, want de tijd begon te dringen! Leuk, geen stress. Auto’s kieken voor Vincent.

Tas inleveren en snel naar het startvak lopen en enorm genieten! Ik stuiterde van blijdschap! Ook in het startvak. Zo gaaf. Vincent op de app houden.

En dan te hard starten met een megahoge hartslag en een brede smile. Nog een foto van iemand gemaakt en van de auto’s en de heuvels en het asfalt over.

Ik liep zo enorm te genieten, vond het overweldigend gaaf! Spa is nog beter, maar de drs-bordjes en de aanmoediging van de vrouw van WF en de kuipbocht: super.

Ik wilde er langer over doen. Maar het is een wedstrijd, geen tochtje. Brugje onderdoor en ik vond het even lastig om niet te kappen. Eten. Ik had het warm. Omhoog. Dan Zandvoort en ik vond alles nog steeds hyper leuk. Het op en neertje. En ik maar mensen kijken. Tempo boeide me niet, alleen dat t te hard ging en de hartslag veel te hoog was. Het strand op.

Lekker zo met muziek en goed hard strand. Maar nu wel druk van de drukte. 1 vrouw kletst tegen me. Ik voel me toch weer misselijk worden. Baal. Op 8km de dixie in en poepen maar weer.

En blijven drinken! En door. Nu meer in de groep waar ik hoor qua tempo. Het zand omhoog vind ik echt leuk. Zwaar.

Omlaag is té leuk! Dan het fietspad. Hm. Ik voelde me niet goed qua maag/darmen. Drinken is lastig, maar wel volhouden. Weer druk. Wind tegen. Weinig tempo meer kunnen maken. Aftellen. Concentratie op muziek. Zandvoort in.

Voet doet echt pijn, de huid. Ik heb ff geen zin meer. Vind het saai en heet. Ik blijf kijken naar mensen, huizen, Zandvoort. Door het centrum. Overweldigend. Teveel. Spinners, publiek, herrie. Teveel prikkels. Toch nog even een half falske drinken en genieten. Vanaf station weer oke (rustigere omgeving) en genieten, maar vermoeid. Haal eindtijd van 1:36 niet, 1:40 ook goed. Het circuit op vol memories en filmend voor Vincent.

Finish in iets van 1:38 is prima. Foto en dan snel weg met mooie medaille.

In pit lounge omkleden, diarree en McLaren en Lambo bewonderen.

Veel op 📱. In contact blijven. Trein duurt lang. Weinig echt trek. Om tien uur weg gaan en om half 6 weer thuiskomen. Dagvullend programma. Afsluitend met een hamburger natuurlijk! En qua doelstellingen:

Starten zonder zenuwen is heel goed gelukt (dubbele punten), genieten is erg goed gelukt (ook dubbele punten), ik ben blijven drinken (3,5 flaske is perfect voor deze afstand) en ik vond het niet zo erg om het alleen te doen, want er is genoeg contact onderweg. Maar de minpunten zitten ‘m in die Dixie.

13 maart Poging tot uitwaaien

Geen bootcamp vanwege de wind, dus dan maar zelf “inlopen”. En dan meteen uit het vermoeiende werk als het nog licht is. Even lekker wegwaaien. Het viel me mee met de wind. Ik hoorde meer vogels dan wind. Zag meer bomen (nog steeds kaal) dan takken op het pad. Ik deed niet echt mijn best en ging kalm aan, maar het ging ABSOLUUT NIET vanzelf. Het zijn teveel kilos aan Anke en te weinig blij met mezelf. Het gaat helemaal niet makkelijk en de piekergedachten wilden ook niet echt wegwaaien, hoe ik mijn best ook deed om te luisteren naar de vogels en te genieten. Maar het is heel op en af: het ene moment blij met zich op de zwanen en 300m verderop weer in mineur. Ik moest proberen de zon te blijven zien en me koppie er blij bij te houden. Dat valt niet mee.

Ik vond de hartslag vrij hoog voor het tempo en dat baart me zorgen met corona in huis en wederom een dalende hrv. Maar ik ben niet moe van 5km onafgebroken lopen. Maar onafgebroken blijven lopen en ach- zelfs dat kan niet iedereen. Ik heb van de rust genoten, maar ben nog lang niet gerust. Er staan al blauwe druifjes bij het huis.

Ik flipper dus van heel blij (ik ben dol op die bloempjes) tot heel verdrietig (ik ben gewoon te dik)

14 maart – Cadans- trappen
Het werd laat door alle omstandigheden en dingen die voor gingen. Van een social moment, de dierenarts, veel te veel werk tot aan geschiedenis samen leren. En toen nog sporten er achteraan plakken. Met nul zero zin. ‘Moet’ van Annemarie.

Het lukt haar. Sinds 2016 proberen ze het: Ankes cadans verhogen. Van beenkracht (die ik niet echt veel heb) naar souplesse. Ik heb het zo vaak geprobeerd. Stuiterend op de fiets. Geen hartslagzone mee te combineren. Mijn cadans lag op 65. Basta. Veel en veel te laag. 70 moest het worden. Frank zei destijds: goeie wielrenners doen 90. En dat zie ik wel bij ‘de goeien’. Annemarie is al maanden bezig: langzaam de cadans ophogen. Ik vind 80 inmiddels doodnormaal. Dat is de gewoonte geworden.

Ik ging infietsen met de training op het horloge en Zwift zonder ERG. Vandaag moest ik cadansblokken doen: 3keer hoog tempo, lage cadans. Onder de 70 houden was moeilijk. Koste veel kracht. Pfoe. Toen 4 keer hoge cadans en hoog tempo. Honderd hield ik aan. En hard! Het verschil is duidelijk. Overduidelijk. Niet makkelijker, maar dat vele rondjes maken gaat nóg sneller en herstelt soepeler. Dan is 80 herstel! Ik heb die hoge cadans nodig in de heuvels. Het moet een gewoonte worden. En dat is het nu! Toch knap gedaan van d’r. Ik hoop het binnenkort buiten in praktijk te brengen.

Het koppelloopje liet ik schieten. Iets langer gefietst en 30 gemiddeld gedaan! Op Zwift langzamer, maar met 400+ hoogtemeters. En een gemiddelde cadans van…. Tachtig.

15 maart – Een brokje lente met Vincent samen

Te mooi weer en te weinig tijd voor zwemmen. Ik nam Vinci mee die net weer een heel klein beetje beter is van de laatste covid-aanval. Maar hij vond mijn tempo al wat zwaar en we wandelden zelfs! Ik vond het nog behoorlijk kil. We cirkelden wat willekeurig de straten door.

Zijn gps kwam niet in, dus Vincent liep hard volgens zijn horloge! We hadden best pret, maar ik kreeg last van mijn maag en darmen. Zou een zak drop toch slecht zijn 😇 anyway, niks easy aan! Gelukkig waren we het daar over eens!

Eenmaal thuis aan de diarree. En door naar de dietiste 🫣 🫢🫤 Het brokje lente geeft een goed gevoel. De ontslagbrief ligt klaar. Ik heb me er bij neergelegd qua werk. En ja- ik ben behoorlijk aangekomen en ‘te dik’. Maar het is allemaal vet en dat kan ik wegkrijgen. Kan ik. Hoop ik.

16 maart – Niks is goed. Niets.

🤯 De lijst is onwaarschijnlijk lang: – rob is nu ziek (geen corona, wel ziek) – nog geen arbeidscontract, dus ook nog geen ontslagbrief ingeleverd – wel een slepende lange demotiverende werkdag / vergadering – toppunt van ellende: ma van 77 is plots opgenomen in het ziekenhuis in Eindhoven (hartklachten en nierinfarct) – hele lage cijfers voor Vincent (ik moet hem nu ontzettend helpen met geschiedenis) – start vandaag met niet-meer-snoepen (da’s nog gelukt ook!) Het sporten staat onderaan de lijst en lukt gewoonweg even niet. Geen animo, geen energie, verdrietig en moe. En morgen een extra (onrustige) werkdag voor de boeg. Als alles in het leven verkeerd gaat op werkelijk alle gebieden, kan hardlopen altijd nog. Er aan onderdoor gaan is ook een keuze. Die ik vandaag nog niet neem.

17 maart – Lente en Bambi’s schieten

Samen met Vincent na een extra werkdag met mooi warm weer: dit moest even. Ik ging best lekker, maar uiteraard niet vanzelf.

Lekker kletsen en hier en daar wat tempo opvoeren en vooral ook stoppen om foto’s van de herten te maken. Zie ik ze eindelijk ook eens! Flink van genoten.

Na een extra werkdag met ma nog altijd in het ziekenhuis was het nog steeds warm en licht. Dus even rennen! Samen met Vincent. Ik voel me echt goed. Tempo lekker wat hoger met even doorsprinten voor een foto. Daarna veel hertjes fotograferen. Ik vond het leuk. Maar de laatste kilometer had ik geen zin meer. Ik eet namelijk niet zoveel.

18 maart – trailen door het Spijkbos

Heerlijk! Je kan dan zoveel zorgen en problemen hebben, maar in het bos samen met Joyce en korte-broeken-weer maakt alles absoluut stukken beter! Ik heb gekletst, genoten en me niet gestoord aan het tempo. Mijn hartslag was we behoorlijk hoog. Voor Joyce zijn we te hard gestart. Ikzelf ben SUPERBLIJ want ik voelde me niet misselijk, heb keurig elke 20min water met maltodextrine gedronken en hoefde niet de bosjes in. Heel, heel blij mee. 

Alles kan in elkaar storten, maar trailen in korte broek met Joyce is voor mij het beste medicijn. En dan ook nog een enorme overwinning: elke 20min een flaske drinken met water en (alleen) maltodextrine en geen last!! Niet misselijk, geen bosjes. Super-superblij mee.

Het was gewoon superfijn weer. Grappige route en goed te volgen met al die pijltjes.

Smalle paden en soms even verhard. Modder, zand, heuveltje: allemaal gehad. Tempo was in het begin te hoog voor Joyce. Ik liep te kletsen over het werk. 6 Kilometer volgeluld. En elke 3km wandelen en drinken. Ik vond alles prima! Ergerde me niet aan onze langzame tijd, maar genoot van de rust die het opleverde. Echt geweldig.

Wij begonnen aan de extra lus, toen de eersten al klaar waren. Op het einde werd het echt trekken voor Joyce, maar ook supermooi met water en bos en wandelaars.

Ik heb simpelweg genoten. Zorgen komen later wel weer. Net geen 15km en onder de twee uur. En dan hadden we de prijsuitreiking wel gemist, maar toch een buff! Vooral: niet kapot, voel me goed en eten op orde! Jieha.

19 maart – Fietsen met een hele hoge cadans omdat de accu leeg is!!

Weinig zin, maar Vincent ging mee. Ik had het best koud. Eerst de stad door en op de dijk ontdekte ik dat de di2 schakeling te ver leeg was voor het voorblad. Dat was een praktijk cadanstraining!!! Dus de cadans was hoog! Echt hoog. Ik twijfelde om terug te gaan, maar toch doorgezet en na het rondje Noorderplassen solo doorgereden om de Oostvaardersplassen heen. Vincent had me er op gewezen dat er geen kortere route is dan, maar ik ben een doorzetter. Wat in mijn hoofd zit, moet dan ook plaatsvinden.

Op de dijk hoge cadans en lekker tempo. Bij het centrum aan de andere kant de muziek pas aan. Het ging goed. Als je een cadans van 100 draait op de dijk is 80/90 tegen de wind in lager 😏 maar dat kan ik nu dus aan.

Maar na twee uur was ik er wel klaar mee. Mijn hoofd zit ook een beetje vol nog. Keurig z2! Als dat goed staat tenminste. Redelijk gedronken. Ik hou van de stilte en de eenzaamheid. Ik had 3 uur gemoeten, maar met deze omstandigheden en een wat onrustige mindset vond ik dit wel even prima de luxe zo. Tevreden over het tempo (niet blíj, maar te-vre-den) en zeker over een gemiddelde cadans van 85.