Fietsweek Plus

maandag 1 augustus: Ik voelde me de hele dag niet lekker. Dat heb je soms zo. Buikpijn, hoofdpijn, suffig. En toen kwamen de op zondagavond bestelde klik-pedalen binnen. Ik durfde niet naar de TVA training. Daar voelde ik me niet goed genoeg voor (hoe je dat ook leest). Dus ging ik samen met Rob en Vincent de pedaaltjes uitproberen. Ik vond het eng. Bang om te vallen he. Langs de Oostvaardersplassen natuurlijk en fietsen met schoenen die aan je fiets vast geklikt zitten is een eitje! Het gaat gewoon nog net iets gemakkelijker. Je gebruikt nog een groepje extra spieren en ik floot er gewoon langs. Nu was ik natuurlijk extra alert op de klikkers bij het afstappen en ging het goed. Ik kreeg ze mee langs de dijk. Bij het gemaal deden we een fotostopje en toen wilde ik afstappen, stoppen, iets aan Rob vragen en daarbij ‘vergat’ ik 1 voet los te wrikken. En dan zit je dus aan je fiets vast… Gelukkig stond Rob er al en viel ik tegen hem aan en toen was ik al los. Geen schade. Langs het sluisje. Die schoenen lopen zo onhandig! Ik nam met Vincent het schelpenpad, Rob het bos. Het ging bijna mis en Vincent miste mij op een haar na toen ik remde. We fietsten weer richting huis, of beter: richting de IJspressi. Ik vloog vast vooruit om op het stoplichtknopje te drukken. Dat zijn net de dingen die gemakkelijker gaan. Rob stak hier en daar nog wat af door het bos en toen reden we door naar het welverdiende ijsje! Helaas: de hoofdpijn wist van weinig wijken en de stoel zat daarna ook nog heerlijk.
Dinsdag 2 augustus: Hardlopen Die arme Manuel moest weer ‘s mee op een -voor hem- wandelrondje. Ik noem het zone 1. Onverhard. We moesten Manuels schoenen toch testen! Die van mij werden een beetje nat in de miezer en van het natte gras en toen maakten ze leuke geluiden. Ik vond het moeilijk binnen zone 1 te blijven. Vooral tegelijk met praten. We gingen gewoon langs de oostvaardersplassen, gewoon door het kotterbos, gewoon over de natuurbrug waar ik soms ietsje harder mocht. Het werd langzaam aan donker en dat was wel gaaf. Ondanks de miezerigheid was het te warm voor mijn regenjasje. De lampjes voor de paal op het fietspad gingen aan. Die werken op zonne-energie. Dat was leuk. We kwamen niemand tegen. Jammer voor Manuel dat het zo sloompjes ging, maar ik kon het net als hij prima aan. Ik denk dat als ik het nog 1 keer zeg dat ie dan pissig wordt, die arme Manuel die zo langzaam mee moet hobbelen voor anderhalf uur, waarbij blessures nog niet eens de kans krijgen uit te groeien. Na 12 kilometer zat de dribbel er op voor Manuel en ik had er gewoon genoeg van en heb het op een wandelen gezet. Zelfs voor mijn doen. Op zo’n druilerige zomeravond is het om tien uur alweer donker.
3 augustus: Zwemmen werd fietsen Ik zou naar de zwemles, maar ik had (1) een dubbele afspraak en (2) zwemmen ging eigenlijk niet lukken op deze dag, dus na een middagje doorwerken werd het fietsen. Even oefenen met de klikpedalen en kijken of het echt iets helpt en hoe het voelt. Rondje Oostvaardersplassen moet lukken. 5 Kilometer langzaam infietsen en dan wind mee op de dijk. Wind mee, klikpedalen… Dat werd m! Ik ging hard. Heel hard en heel soepel. Ik vond de klimpedalen gewoon heerlijk! Je hebt net meer kracht. Ik ging gewoon 40 kilometer per uur. En wat?! Toen werd ik i n g e h a a l d . Door twee heren die lekker samen stayerden. Oké, ik speelde ook vals met mijn muziek aan! En later door nog een kerel zeg. Maar ik genoot van het rondje en ik maakte zelfs een foto. Toen was één van de mannen afgehaakt. Ik ging de knardijk op en dat was echt eng! De wind kwam van de zijkant en ik werd van mijn fiets geblazen. Ik ging door het bos. Allemaal bochten. Ik zag op tegen wind-tegen. Het was erg mooi buiten met de ondergaande zon. Er vloog een stukje een roofvogel naast me mee. In een uur fietste ik iets van 27 km. Ik was verbaasd. Wind tegen viel mee. Ik vind het ook wel weer leuk, lekker beuken. Het tempo ligt wel lager dan zeg. Mijn voeten waren wat stijfjes van al dat stilhouden en vastzitten. Doorgaan! Ik kwam uiteindelijk in het Kotterbos uit en ik wil straks de 40km in anderhalf uur voltooien. Nog even dooroefenen! Nu liet ik het tempo wat vieren en maakte de 35 km vol. Rustig fietste ik naar huis, blij met de klikpedalen. Het afstappen viel ook mee.
Donderdag 4 augustus: hardlooptraining Een klein groepje was het, heel klein eigenlijk, mannetje of tien, vrouwtje of 3. Vakantie he. JC stond voor deze selectie, waarbij ik zeker weet dat ik achteraan hoor. Inlopen. Lantaarnpalen tellen: 3 op tempo heen, 1 langzaam terug en dat een keer of 6. Ik kom als laatste aan. Ik merk dat ik meer moeite heb met lopen na een zware werkdag. Good to know. Op de baan een paar loopscholingsoefeningen die triatleten veel te snel afraffelen. En toen beloofde JC het simpel te houden: eerst 1 rondje, dan 2, dan 3, dan 4 en tot slot 5. Tot zover simpel! Na de ‘stint’ 15 seconden stilstaan per ronde, dus eerst 15 seconden, dan 30, dan 45 enzovoorts. En alles op hetzelfde tempo, 90% van je tien kilometer tempo. Simpel he…. Ik liep met een meneer mee die 6 weken geleden 5 ribben heeft gebroken bij een val van zijn fiets en die nog wat conditie miste. We liepen te praten. Ik liet hem praten! Dat ging 3 stints prima, al vond ik mijn tempo wat hoog liggen. De meneer zwakte wat af en ik ging alleen verder. Ook wel prettig. Maar na 3 van de 5 rondes in de laatste stint was ik er wel klaar mee. Ik had ouderwetse steken en ik wilde niet afzwakken. Heel langzaam haalde ik nog een knul in. Ik trapte maar door en door. Ik moest en zou die vijf rondes doen ook! Ik was de op 1 na laatste. We gingen uitlopen. Toch bijna 9,5 kilometer gelopen in 63 minuten, inclusief stilstaan! Ik vergeet heel snel hoe hoog de hartslag was in de laatste ronde en hoe zwaar ik het had. De hartslag ligt snel onder de 100 en ik heb lekker gelopen en afgezien.
Vrijdag 5 augustus: Fietsen met Vincent (en Murphy – die van de wet van…..) Ik heb er maar een aparte blog aan gewijd, want dat zijn die 100 kilometer zeker waard! Zie Onze Fietstocht.
Zaterdag 6 augustus: Geen spierpijn. Vermoeidheid. Geen zadelpijn. Verbrand in mijn snoet. Geen klachten verder. Ik heb mijn fiets helemaal schoongemaakt samen met Rob. Ik ging tijdens de zwemles van de jeugd in het pierebad oefenen. Ik vond het moeilijk. De slag in de armen heb ik nu wel te pakken en ik moet nog verder oefenen met recht liggen en flipperen, maar adem halen is nog een enorm karwei! En dan zie ik de andere dat zo moeiteloos doen. Heel soms lukt het een stukje. Ik wil te veel lijkt het wel. Het pierebad is iets te kort nu om echt door te oefenen. Tijdens de eerste tien minuten van de grote-mensen les ga ik het diepe bad in en dat is zo anders! Zo eng! Zolang ik kan staan, lukt het net, maar daarna is de baan oneindig en is ademen nog lastiger! Ik red het 1 baan goed te doen en dan ben ik kapot en doodmoe. Ik moet mijn hoofd alleen opzij doen om adem te halen. De kracht moet in mijn armen zitten en die moet oneindig zijn. Na het inzwemmen laat ik de mannen hun eigen langzame baan en ben ik een beetje wanhopig. Zou ik het ooit leren? Ik weet niet goed hoe ik het verder moet doen. Ik moet een tijd alleen gaan oefenen. Maar ik weet niet precies hoe. ‘s Avonds wil, moet en mag ik nog even mijn schoenen, gereviseerde fiets proberen. Ik scheur pas na half 9 weg. Ik moet en zal ‘even’ naar de sluizen. Ik zie twee andere wielrenners, een paar vissers, vier auto’s, een hert en veel konijnen. Ik ga hard. Lange stukken keihard. De sluis fiets ik voorzichtig over. Ik ga terug over de Knaldijk. Ietsje minder hard misschien, maar nog altijd boven de 25 km per uur. Dit is leuk, het is net vliegen. Het wordt donker en ik vraag me af wat ik mezelf toch wil bewijzen. Overigens heb ik nog steeds geen zadelpijn, geen spierpijn.
Zondag 7 augustus: Hardlopen Eigenlijk wilde ik blijven liggen in bed. Dus ik had een beetje de pest in toen Manuel me kwam ophalen. We gingen naar de Kemphaan om onverhard te lopen. Ik moest voor 7 kwartier, maar ik stelde mijn horloge in op anderhalf uur. Eerst vertelde Manuel van zijn 30kilometerloop’je’. We liepen zonder route gewoon lekker onverhard. Mijn horloge piepte lekker toch niet, want het geluid staat uit. Ik hield keurig zone 2 aan. We zwierven lekker en ik ging Manuel vertellen van onze fietstocht. Arme Manuel: had ik deze keer geen medelijden met hem omdat hij langzaam moest, maar omdat hij naar heel veel geleuter moest luisteren! Ik had er weer meer last van dan Manuel. We liepen een hele tijd over het ruiterpad en het mulle zand. Best zwaar, maar ik kwekte de tijd wel om hoor. Ik had de nieuwe rugzak mee om te testen. Hij zat prima, het is fijn dat alles goed bij de hand is en het drinken ging ook behoorlijk goed. Alleen het buisje zit wat in de weg. We gingen kriskras de Kemphaan over. Dat was wel leuk en heel wisselend zwaar! Door mijn eindeloze geleuter was Manuel het spoor even bijster, maar ik gelukkig nog net niet. Ik heb geen idee hoe hard we liepen ofzo. Het was best warm. Op een gegeven moment had ik er gewoon een beetje genoeg van. Ik vond het wel prima, alles ging goed. Langzaam, maar goed. Al heb ik geen idee hoe ik volgende week het driedubbele moet lopen mét heuveltjes! Maar ja, dat gaan we meemaken. Na 1 uur en 33 minuten waren we rond. 13 Kilometer. Ik had er trek van, was eventjes moe en bezweet en dat was het dan. Dankjewel Manuel voor het meelopen en luisteren!