De draad weer oppakken

Het gaat elke dag beter. En dat is fijn. Op maandag werk ik de hele dag en dat is vermoeiend, maar ‘s avonds sta ik ook weer moeiteloos bij een nieuwjaarsborrel. Nog een sportloze dag kan er nu wel bij!
Op dinsdag 10 januari kan ik me weer vrij bewegen, gemakkelijk werken en dus ook sporten! Ik wil zo graag zwemmen, maar ik zie er ook een beetje tegenop: gaat het weer lukken? Ik neem me voor om rustig aan te doen en als het niet lukt met ademhalen, gewoon wat eerder te stoppen. Goed idee, maar als ik in het water lig en 25 meter gezwommen heb, is het hele voornemen vergeten. Het gaat lekker, ik heb het naar mijn zin en ik ga gewoon op tempo zwemmen. Ik schijn volgens de man naast me een wedstrijd te doen, maar ik doe niet mee: hij mag me inhalen hoor. Totdat… we op armen gaan zwemmen. Dan haal ik hem in met een achtje tussen de benen. Blijkt hij de hele tijd met achtje te zwemmen. De trainer vind ook dat het steeds beter gaat, alleen nog niet consistent helemaal correct. Work in progress mate.
Woensdag is het tijd om ook het lopen weer op te pakken. Als Vincent gaat zwemmen, ga ik lopen. Is eens een andere omgeving, daar in Almere Poort. Het gaat om drie kwartier, veelal in de lage zones. Ik start lekker op, maar de hartslag is torenhoog. Het waait dan ook hard! Ik kom op het strand uit en gelijk is zone 2 vergeten. Stormachtige wind, donker en het hele strand voor mij alleen – dat is puur genieten. Ik mag straks in zone 4 en ik ben wel zo dat ik uitmeet wind mee te hebben! Het tempo zit er lekker in, maar zone 4 wordt zone 5. Ik wandel een stukje heeeeeeel erg langzaam (nog langzamer dan de forenzen) en na een korte dribbel mag ik nog een keer 5 minuten de hoge hartslagen in. Ik ben eigenlijk rond en plak er nog maar een heen-en-weertje achteraan over het saaie fietspad. Ik dribbel de 7 kilometer vol en kijk even mee in het zwembad.
Donderdag heb ik GEEN ENKELE zin om naar de training te gaan. Moe na een drukke werkdag, het is koud en regenachtig, ik ben wat duf van achterin de auto zitten, ik heb slagroomtaart gegeten (wat een reden is om wél te gaan trainen), er staat niks op het schema, dit is mijn rustweek, we eten te laat, ik wil gewoon eigenlijk echt niet. Er is 1 doorslaggevende reden om wel te gaan: de wetenschap dat om kwart over zeven alle smoesjes opzij geschoven zijn. Ik voeg er aan toe dat ik mijn trainer ook niet wil zien, maar dat is net degene die we als eerste tegenkomen op de parkeerplaats! Ik herken hem zonder bril te laat om direct om te keren. 13 Minuten over 7 al zijn alle bezwaren verdwenen. Ik ga gewoon niet te hard en loop van de regen, de kou, de anderen, de snelheden te genieten. We gaan iets vreselijk lastigs doen met 1x500m, 2x400m, 3x300m, 4x200m en 5 keer 100m met daartussen in wandelen en dribbelen combinaties. En als we gelapt worden, een serie minder. Abracadabra voor mij, dus ik blijf bij AS en twee anderen lopen. Achteraan. Prima! We lopen een 300 en een 100 minder. Vincent geniet totaal niet helaas, ook niet na 15 minuten, ook niet na 25 minuten en na 50 minuten nog steeds niet. Maar hij was er wel al die tijd – op de baan!
Vrijdag: ik zou moeten fietsen, maar het weer is slecht en ik wil niet twee keer de fiets schoonmaken. Rust dan maar. Ik klets met een andere heldin van de triatlonvereniging en voor de derde keer deze week blijken deze mega-sporters ook gewoon mensen te zijn, met menselijke probleempjes, kwaaltjes en hun eigen demonen. Woensdag was er ook al zo’n heldin die meer demonen te bestrijden heeft en dat doet op een manier die ik begrijp en zeer waardeer: sportend, zwoegend en vurig.
Zaterdag: de eerste wedstrijd van het jaar, de eerste run-bike-run ever, het opstapje richting de triatlon. Ik zal er een aparte blog over schrijven (lees hier). En ‘s avonds weer zwemmen, zei de gek! Ik zwom heel veel met achtje: een beetje de benen sparen mocht best vond ik. En dan kan ik heel goed meekomen. Heel Goed. Dan zwem ik zowat vooraan. Het was druk. We deden telkens een versnelling en daarna een stuk rustig en ik kon het verschil goed maken. Door goed uit te ademen onder water, lukte het prima om 4 op 1 te ademen. Ook zonder achtje! misschien niet superveel gezwommen, maar het viel de trainer (PZ) zelfs op dat ik het echt onder de knie begin te krijgen.
Zondag: 7 uur opstaan! Zondagmorgen! We verzamelden om 8 uur in Almere om naar Schoorl te rijden. Gelukkig reed er iemand anders en kon ik lekker achterin tot rust komen. Tegen de tijd dat we er waren, zag ik er wel wat tegenop. Maar ik ging met de langzame groep mee. Eerst naar het beginpunt rennen en dan ben ik al best bekend in Schoorl. We gingen de route van 10 kilometer lopen en maar zien of we daarna nog meer zouden lopen. Ik kan eenvoudigweg voorop. Lekker rustig aan. Rugzakje vol met water en spullen en lekker kwebbelen met totaal nieuwe Johnny’s en met nieuwe bekenden van de TVA; KH en SK. Door het mooie bos, fijne lichte heuvels en heide. Het sneeuwde nog heel lichtjes. Het was er druk, in de Schoorlse Duinen. Duinen ja. Zand. Mul zand. Veel zand. Zwaar zand. Maar ik vond het echt top. Mooi. Prettig. Onverhard. Ik kon harder als ik dat wilde. Fotootjes maken. En dan het stukje strand. Heerlijk! Echt geweldig! Maar iets te kort. De duinopgang was een kwelling: steil en mul zand. We gingen de duinen weer in. Ik koos graag mijn eigen paadje. Begon liever wat alleen te lopen. We liepen steeds verder uit elkaar. Weer wachten. De zon was intussen doorgebroken en het was nog mooier geworden. We kwamen bij het meer. Ik ging achterop lopen, ook lekker. Eigenlijk moest ik iets eten, maar ik kwam er niet zo toe. Dat maakte me nukkig. Mopperig. Liep ik toch weer alleen halverwege de groep. De man achter me was ook geen kletskous. Weer wachten. Ik begon er genoeg van te krijgen. Dieptepuntje was wel de laatste klim: ik wist dat het daarna alleen nog maar afdalen was via de trap en liet het hele tempo varen en wandelde omhoog. Bij het buitencentrum vertrok de helft en wij gingen met een man of 5/6 door. Anders moesten we op de snelle groep wachten en dat zag ik niet zitten. De trap weer op! Ik was er eigenlijk klaar mee. We verdwaalden en misten de witte route. Toen ik wist waar ik was, wilde ik gewoon terug, terwijl de anderen nog moed, kracht en zin hadden om dezelfde weg terug te rennen. 1 Man ging met mij mee. Wij wachten tot we weer met ons kleine groepje waren en renden naar de parkeerplaats terug. Al met al 15 kilometer rondgehobbeld. Ook na een banaan bleef ik wat mokkig. Gewoon te laat gegeten en wellicht toch wat moe. We moesten nog een half uur wachten op de andere groep.