gaan we nog lopen deze week?!

maandag: fietsend met vincent naar de training, lekker rustig. maar net voor de training start, sta ik weer met een lekke achterband. rustig vervangen en zelf een stukje tegen de wind in fietsen en mijn weg terug zoeken door haven. weer naar huis fietsen en dat is voor vincent wel heftig. met JC mee gefietst – ik dacht dat die de andere kant op woonde.
dinsdag: zwemmen. baan 2. kon stoppen na een half uur, had ook weinig zin meer. deed goed mee hoor, zelfs netjes op kop gezwommen en dat alles zoveel mogelijk zonder pullboui, maar de uitdaging lijkt weg. ik kan zwemmen. punt. was de spierpijn niet voor niets! uiteraard wel het uur volgemaakt.
woensdag: weer zwemmen. na een goed gesprek met KD over dat ik echt meer rust mag nemen. Ik spring in het koele water en heb de slag meteen te pakken. ik doe vandaag rustig aan alles met pullboui. de eerste 500m inzwemmen in 10 minuten in elk geval! en daarna zwem ik achteraan en ik hou me in. pas als ik de pullboui achterlaat moet ik wat meer mijn best doen. aan het einde zwem ik de 250m zonder pullboui in iets meer dan 5 minuten. ik zwem 2800m in een uur. het begint ergens op te lijken.
donderdag: mopperdemopper: de hele dag prachtig weer en de rest van het weekend regen als ik vrij ben… Bah. Vincent ging niet mee naar de training – te moe. Zou ik de fiets gaan? Korte broek aan? Hoe lang blijft het droog? Het zou lang droog blijven. Wacht ‘s even: waarom ga ik dan niet fietsen?! Nu het kan? Even naar de wind gekeken en gekozen voor de tijdritfiets. Sinds de bikefit heb ik daar nog niet op gezeten. Dat wordt tijd! Ik zoek de rechte wegen op. Blijft toch wennen die pedalen en die lichte fiets. Het is te warm voor de fietstrui. Ik kan gewoon met redelijk wind tegen 27 km per uur fietsen. En ik span me niet echt in. Wel wat natuurlijk, maar nog niet super. Het is wel raar om te gaan liggen als een bolletje op de fiets. Gaat dit wennen?! Ik neem de weg en het is gewoon zomers, zo fijn! Ik rij bijna een kikker dood en een vlinder weet ik ook niet of die het overleefd heeft. De Knardijk op met 40 km per uur! Hoe gaaf is dat! Je mag hier maar dertig… hihihi. Dat liggen begint te wennen en ik zet mooi door. Soms ga ik een stukje zo-hard-ik-kan. Langs het Bovenwater bijvoorbeeld. En dan de oostvaardersdijk op. Ik ga liggen, blijf liggen en hou een snelheid aan van meer dan dertig kilometer per uur. Genietend van de zon. Het is echt kicken. Niet dat het niet zwaar is en de knieën, tenen en bovenbenen voel ik wel, maar het weegt niet op tegen het gelukzalige gevoel wat ik van dit racemonster krijg. Aan het einde van de dijk ga ik nog door, omdat ik zo lekker ‘lig’. Naar het Bloq en dan besluit ik toch terug te gaan. later in de zomer komen de Noorderplassen er wel bij. Eigenlijk is het best gevaarlijk met deze snelheden over het fietspad razen, maar iedereen kijkt Ajax of Songfestival. Ik ga langs de Vaart en doe bruggetje snel-bruggetje langzaam. Door naar de manege en ik denk: laatste keer versnellen. Maar de Trekweg vraagt er met tegenwind toch ook nog om! Het is nog steeds droog en warm. In de wissel krijgt Vincent een kus en ik ga naar de WC. Hardloopschoenen aan en de 50 km gaan halen. Ik heb 47,5 kilometer gefietst. Het is wat zwaarder, maar… ik heb een prima tempo. Drie kilometer is echt te weinig. Ik heb het veeeeeel te heet Dus door voor 5km. De laatste kilometer is best zwaar, maar ik haal het in 29 minuten.
Vrijdag. De Grote Dag. Eindelijk. Ik heb er lang naar uitgekeken. En toch was ik gespannen. Niet te erg, de nieuwsgierigheid won het. Wat? Ik heb in het buitenwater gezwommen!!! Vorig jaar kon ik geen borstcrawl, zou ik nooit, maar dan ook nooit nooit nooit in het water gesprongen zijn. En nu, ik lag te lachen in het koude water, in de golfjes, de stromende regen en in mijn wetsuit en ik genoot, ik glunderde, ik straalde. Het kan zo gek lopen soms…. Gister benijdde ik een paar meiden die op Facebook zette dat ze in het Gooimeer hadden gelegen. Ik reageerde. En vanmorgen kreeg ik een SMS van GN of ik met haar meeging. Twijfel! Op deze dag? Net nu? Kan dat?! Kan ik dat?!! Dúrf ik dat? Wil ik dat? Ja en ja drukte de nee weg. Met G durf ik dat wel. Ze overschat me nogal eens, maar zij helpt me beter dan wie ook. Even mis ik de trainer die mij beloofd had de eerste keer mee te gaan, maar GN heeft mij al zoveel geholpen, dit is haar ‘missie’ die ik aanneem. En zo reed ik naar Almere Haven met mijn wetsuit in mijn te warme winterjas. Een beetje angstig, maar ook opgetogen. Pak aan, foto waar spanning in geschreven staat, schoenen uit en gaan! Koud is het toch. Heel even. Dat viel mee, een wetsuit is top. Onmiddellijk overheerst trots en euforie. Gezicht in het water is even flink koud en de ademhaling moet nog op orde komen, maar de slag heb ik meteen door. Wat voel ik me stoer en heldhaftig!! We gaan langs de kant zwemmen richting flats. Ik zie weinig, het brilletje beslaat. Koud heb ik het niet, bang ben ik al helemaal niet. Ik adem lekker 1 op 2, vandaag moet er nog niks. Ik zwalk rond. De richting is een dingetje. Navigeren lukt me totaal niet. Ik lach er om en probeer even ver van de kant te blijven, maar dat lukt niet zo best. Intussen is het geluid van het water zalig, blijf ik goed liggen en gewoon zwemmen. Staan lukt al niet meer. Hoe ver we gaan, heb ik geen idee van. Dat het giet, merk ik ook niet. Navigeren,genieten en lekker doorgaan is het belangrijkste. G in de gaten houden. Ik wil terug, want het moet niet meteen too much worden. Terug gaat ietsje beter met navigeren: ik richt me op het oranje huisje. Nu ga ik echt aan het genieten: ik heb de slag te pakken, kan zelfs 1 op 4 ademen, en alle vrees is weg. Dit lukt me gewoon. Deze droom komt uit. Dit voelt geweldig. Groots. Een overwinning. Ik kan zwemmen. We gaan nog een stukje de andere kant op. Heb ik nu al bijna een kilometer gezwommen? Ik wrijf mijn brilletje schoon, wat een gouden greep is. Dat maakt navigeren een stuk gemakkelijker! G lacht om me, dat ik de regen gemist heb. Ik kan de bodem zien, ik kan prima meekomen en ik weet waar ik heen wil en ik lig volkomen rustig in het water. Natuurlijk voel ik dit qua energie, maar echt loodzwaar is het niet. Raar dat ik de bodem zie, maar niet kan staan. Ik krijg vrijwel geen goor water binnen. Terug richt ik me op het grijze vlak. Een tamelijk rechte lijn zwem ik. Dan het strand weer op. Hier zag ik tegenop, dat het koud zou zijn, maar niets is minder waar. In het zonnetje is het zelfs warm. Ik heb geen woorden om te zeggen hoe geweldig dit was. 38 minuten lagen we in het water. Ik vind 1400 meter een heel eind voor een beginner. Ik doe snel warme kleren aan. Dit was echt amazing. Heb ik gewoon in het Gooimeer gezwommen! Liefst morgen weer. Het was meer dan fantastisch en geweldig tegelijk.
Zaterdag: het hardlopen wordt een ondergeschoven kindje deze week… De tuin, de veiligheidsdag, de F1, de Almere City Run: het gaat allemaal voor vandaag. Maar zwemmen in het zwembad ga ik toch echt doen! Ik moet wegens drukte van de ‘trainer’ naar baan 1. Onze trainer JC heeft hulp van Vincent vandaag en wat is die streng: we mogen niks zeggen en hij telt de rustseconden voor ons weg! Inzwemmen met achtje en dan 50 benen (de flippers gaan ruim op kop), 150 armen (ik haal ze bij) en 150 hele slag (ik haal ze in) en dat twee keer. Ik rust liever niet. Daarna 4×100 steeds iets sneller. Ik ‘mag’ voorop en vind het tempoverdelen moeilijk. Ga ik te hard? Voor baan 1 eigenlijk wel… Maar voor mijzelf niet. Daarna 10×50 sprint. Ik bedenk een telsysteem met de bidon en de tegels langs de kant. Ik zwem heel flink door; lekker. Dan moeten we van ons trainertje 2 keer 50m op onze rug. Ik vind het saai in het zwembad. Sinds ik gister buiten heb gezwommen is dit onwijs saai. Ik ben verwend. Bij de 200m rustig uitzwemmen laat ik M voorop gaan. Ik moet me vreselijk inhouden. Bij het uitzwemmen vraag ik Vincent mijn 250m te klokken. Begin november heb ik dat ook een keer gedaan. Toen deed ik 5:53 over de 5 banen. Nu zegt Vincent vijf vijfenvijftig en dat stelt me teleur. Er zijn dan ook andere zwemmers in de baan. Hij als het verkeerd: 5 minuten en 55 honderdste. Dat is SUPERkeurig.
Zondag: moederdag, uitslaapdag, shoppen met mams in Utrecht dag en dat is ook vermoeiend-dag! Maar dat brengt me bij de vraag van de titel: gaan we nog lopen deze week?! Nou , toch echt wel! Genoeg gerommeld met het schema. Om 8 uur ga ik. Rustig aan. Ik juich als ik zie dat de poort open is en ik weer langs de Oostvaardersplassen kan lopen. Mijn dag is al goed door de vader die met zijn peutertje hardloopt, maar dit maakt de grijns zo groot dat het tempo moeiteloos hoog ligt. De zon is zo gaaf! Ik haal 5km vrij gemakkelijk binnen een half uur. Door naar de dijk en dan is het even wat zwaarder. Blokje om door het bos en weer terug langs de plassen met de ondergaande zon in de rug. De herten staan majestueus in het landschap. Ik wil de tien kilometer binnen een uur halen, maar het prachtige wild tegen de ondergaande zon in doet me stilstaan voor een foto. Dan maar geen uur. Ik zet toch nog even aan (nare ambitie) en haal het nog ook! Dan gaat de rem er op, maar ik geniet er niet minder om. Het is groots en geweldig. De zon is prachtig rood en geeft alles een fantastische kleur. Ik was van plan 12 kilometer te lopen, dus alles daarna is zwaar. De zon gaat onder, de rode lucht kleurt donkerder en het mooiste stuk is voorbij. Tot 14 kilometer gaat het nog, dan wordt het echt trekken. Het koelt af, het licht vervaagt en ik moet naar de WC. Maar de 15 kilometer is sterker! Wat een fijne zondagavond.