Een rondje Oostvaardersplassen wind mee!

Mijn voet is aanmerkelijk minder pijn gaan doen de afgelopen dagen. Fijn om te bedenken dat de fysiotherapeute meer last zou hebben van haar elleboog waarmee ze me behandeld heeft! Gisteravond echter was de voet weer pijnlijk. Baluh. Maar deze ochtend kon ik al na 5 minuten gewoon lopen op de voet. De enkel voelt nog stijf aan, maar de blauwe plek die je voelt bij elke stap is vrijwel weg. De trainer stuurde me een mail waarin hij mijn tijd op de 10 kilometer roemde en aangaf dat het niet erg was om even rust te nemen. Ik denk niet dat hij dít bedoelde, maar het was erg bemoedigend. “Je kan vanaf nu niks meer “bij” trainen maar alleen maar afbreken als je te zwaar door blijft trainen.”  Helaas kwam die opmerking net te laat, maar toch bedankt….. Voor de rest was dit een enorme rustdag op de bank met een overdaad aan suikers en voelde ik me als een gekooid diertje wat naar buiten MOEST. Op de pedalen! Ik haalde mijn loopmaatje op voor een avondfietstochtje.
Mijn loopmaatje had de windrichting bepaald zodat we op de dijk de wind mee zouden hebben. We fietsten dus tegen de klok in. Ik vertelde van het kinderfeestje en we raceten het Kotterbos door. Ik vond dat ik behoorlijk door moest fietsen om hem bij te houden, maar dat is meer het gevoel dat ik mijn conditie kwijt raak dan de realiteit, want ik ga nog steeds niet zacht. We zagen een ree staan. Even later liep er een vosje. En we hebben een veld vol konijnen zien staan. Er was weinig menselijke activiteit op een paar vissers na. De wind viel me tegen en ik hoopte maar dat het op de dijk beter zou gaan. Langzaam aan trapte ik de sjacherein eruit in het bos aan de andere kant van de Oostvaardersplassen.
Na een uurtje kwamen we op de Oostvaardersdijk. En de belofte werd waargemaakt: wind mee! Het tempo kon eenvoudig omhoog en alle kilometers begonnen met een 2, heerlijk! Zo is de dijk leuk 🙂
Het uitzicht was mooi en we zagen witte reigers. De zon ging langzaam onder en de lucht werd geel en rood. De kleuren waren fantastisch. Ondertussen is het fijn om gezellig wat te kunnen kletsen. Dat leidt de aandacht af van de kilometers en de kilometertijden. We namen een klein ommetje, maar ik vind dat bos waar ik constateerde dat ik erg veel pijn aan mijn voet had niet meer zo leuk. Op de fiets is het gelukkig in een oogwenk voorbij. 😉
De oostvaardersplassen langs fietsen was een feest. Bloedjemooi. Adembenemend. Geel. Ruimtelijk.  Stralend. Ik dacht dat ik een tegenligger zag, maar het was een hert en het zwom naar de Oostvaardersplassen toe. We hielden stil en het was hartverwarmend.

We gingen nog een stukje verder en hoewel de kleuren alleen maar mooier en mooier werden en de zon onderging om kwart voor tien, had ik genoeg gefietst. Ik was het gewoon een beetje zat. Niet dat ik stopte ofzo, maar ik vond het wel mooi geweest voor deze avond. 2 uur gefietst, 40 kilometer en een mooie avond gehad. Maar nu mijn voet niet meer zoveel pijn doet, mag ik het nu weer op een lopen zetten? Morgen ga ik het voor een klein stukje proberen.