Brief aan de fysiotherapeute

“Beste Fysiotherapeute,
Na de 5 kilometer hardlopen had ik weer erg veel pijn aan mijn rechtervoet. Ik kon er weer nauwelijks op naar school lopen, mijn hak voelde aan als één grote blauwe plek. Dus was ik aan de ene kant blij dat ik weer naar je toe kon, maar aan de andere kant: waarom zou ik op je pijnbank gaan liggen? Omdat dat de enige manier is om er ooit vanaf te komen, doe ik het toch maar weer.
Hoewel ik het volledig met je oordeel eens moet zijn dat een halve marathon over twee weken niet te lopen valt, vond ik het niet echt leuk om te horen! Misschien de 14 kilometer nog, maar ik ben nu op het punt dat ik het meeste belang hecht aan pijnvrij lopen. Dus zul je me nog een paar keer tegenkomen de komende weken! En dan mag je met je elleboog mijn hak weer vrolijk laten knarsen. 😐
Het klinkt stom en ik lig zo nu en dan ook echt AUW te roepen midden in mijn verhaal. Ik word er blij van als je zegt dat het wel de goede kant op gaat. Jammer  AUW dat het zo nog niet voelt…. Ik span mijn andere been AUWAUW maar aan om je niet zo nu en dan een flinke trap te verkopen.
Na een half uur strompel ik weer naar buiten en ik heb je beloofd dat ik je 7 kilometer ga ondersteunen als jij over twee weken de Almere City Run loopt. Het is voor mij geen probleem me aan jouw tempo aan te passen. Ik ga het graag doen. Bij voorkeur pijnvrij. Voor deze middag is daar nog geen hoop op en ga ik mijn uiterste best doen aan het idee te wennen dat ik een toptijd op de halve marathon zal moeten uitstellen. Ik krijg het niet gezegd, terwijl mijn voet over het rollertje rolt om de spieren los te houden. Mijn voet heeft het warm en nu voelt het voor het eerst echt alsof het ontstoken is. Nou fijn dan. 🙁
Als ik ‘s avonds lang heb stilgezeten in een restaurantje, zie ik er gewoon tegenop om weer op de voet te moeten gaan staan! Na zolang rust is de doorbloeding weer minder en is de pijn en stijfheid het ergste. Ik sta voorzichtig en behoedzaam op. Maar ik voel niks! Geen pijn tenminste! Van pure verbazing zet ik vrolijk een paar extra stappen. 🙂
‘s Nachts voel ik me beroerd: mijn voeten en ik hebben het warm, ‘n beetje koortsig en mijn andere been heeft last van spierpijn. Ik heb die zo  hard aangespannen om je niet te trappen, dat ik dáár nu last van heb 😉
Als opstaan na drie uur in een restaurant al lastig is, dan is het opstaan in de ochtend al helemaal geen verheug-moment. Mijn enkel en mijn voet zijn stijf. Ze zitten vast, alsof er een plankje aan vast zit wat niet meegeeft. Maar ik kan op mijn tenen lopen en mijn hak is licht gevoelig. Ik loop gewoon mee naar school.
Ik zit vandaag afwisselend op de bank en op de stoel bij het voetrollertje en ik ga maar weer fietsen de komende week. Ik doe netjes de oefeningen op de trap en al bellend loop ik op mijn tenen het huis op en neer. Ik doe net zo hard mijn best om 7 kilometer naast je te kunnen lopen als jij!
Groetjes en tot volgende week maar weer, Anke”