De week dat ik het weer oppakte…..

Op maandag 18 december werd ik wakker en ik dacht: het gaat beter! Ik maakte me niet meer zo druk om het werk en ik had weer overal meer zin in. Maar dit was een rustdag volgens het schema. En -ondanks dat ik gister ook niets heb gedaan-, hou ik me er toch aan.
Op dinsdag 19 december zag ik weer ouderwets uit naar een hardloopopdracht! Als een beloning na een dag hard werken. Dat was een hele tijd geleden dat ik het zo kon benaderen! Ik nam een muziekje mee en zou een wijkje verderop eens alle straten doorgaan. Ik moest 40 minuten gaan lopen: de tweede helft sneller dan de eerste. Ik begon wat voorzichtig: ik wilde de broze zin niet meteen stukmaken. Het was niet zo warm, maar mijn muziek was prettig en ik kon mijn eigen tempo goed oppikken. Ik ging steeds ietsje sneller. Al vrij snel zat ik onder de 6 minuten per kilometer. In de vierde kilometer moest ik stoppen voor de bus. En toen mocht ik ook echt sneller. Ik moet van deze trainster meer op mijn gevoel lopen dan op mijn hartslag. Ik vind dat erg prettig. Het voelde allemaal goed aan. Ik blijf een beetje terughoudend, want het goede gevoel moet nu wel aanhouden! Vanaf kilometer 5 steekt de prestatiedrang ook de kop op. Nu zal ik ook elke kilometer harder gaan ook! Terwijl ik naar de muziek luister, doen mijn benen hun werk. En dat doen ze goed. Kilometer 7 is echt hard werken en zweten en volhouden en doorduwen. Maar het helpt: begon ik de eerste kilometer op 6:18 – de zevende kilometer loop ik op 5:05. Dan hobbel ik langzaam terug naar huis. Ik heb alle maanden doorlopen. In plaats van 40 minuten loop ik 51 minuten. Dat levert mij echter geen groene training op! Die krijg je als je 85%-125% van de trainingstijd hebt gedaan en daar zit ik boven. Ja hé!! Ik vond het super gegaan en ik was tevreden. Lukte het mij om het nu weer vol te houden met nog een paar te drukke werkdagen voor de boeg?….
Op woensdag 20 december staat er alleen maar een uurtje zwemmen. Dat komt goed uit. En ook weer niet. Ik wil op de Tacx gaan fietsen, maar die moet geüpdatet worden en tegen de tijd dat die klaar is, neemt de woensdagmiddag vol afspraken het over. Ik kom om half 6 in het zwembad aangesjeest. We gaan een spel doen in groepjes. Mag ik ook eens in een andere baan zwemmen! Ik kan de allersnelsten toch niet bijhouden, maar ik doe gewoon mijn eigen best en leg maar bij neer. We spelen ganzenbord en elk vakje is een (zwem)opdracht. Ik zwem ook de baantjes, samen met ML die ook in baan 2 zwemt bij mij. Hem hou ik bij! Hoeft ik er niet uit om te gooien. En als de ‘grote jongens en het kleine meisje’ de 250m vlinderslag verdelen, kijken wij wel toe! Ik vind het aardig. We doen ook benen en 1 snelle jongen haalt me onder water in. Ik vind het goed hoor! Al met al zwem ik niet superveel, maar het was wel geinig!
Donderdag heb ik een super-superdrukke werkdag: de laatste van het jaar. Toch schuif ik alles tijdelijk opzij om naar de baantraining te gaan. Het is rustig, we zijn 1 groep volwassenen in de mist. Veel te zeggen of vertellen heb ik niet, veel af te reageren en te verwerken wel. Na het inlopen en de loopscholing doen we een piramide op de baan: 1 ronde, 2 rondes, 3 ronden, 2 rondes, 1 ronde op langzaam tempo gevolgd door 15 seconden rust. Maar dat is niet alles! Na de langzame rondes volgt 1 snelle ronde en 30 seconden rust. Ik zet wel aan in de snelle ronde, maar hou me ook een beetje in omdat ik bang mezelf te overlopen als ik nu teveel wil. Ik vind het best een beetje leuk en doe gewoon mijn eigen ding. Het langzame tempo vind ik het fijnste vandaag. De laatste snelle ronde laat ik een beetje voorbij gaan, sorry hoor! Al met al gaat dit mistige uur weer om en kan ik thuis na het douchen nog wat klussen afronden: tijd voor vakantie!
Op vrijdag gaan Vincent, Manuel en ik fietsen na een lekkere lunch. Op de mountainbikes in de mistige kou. Het valt niet echt mee qua tempo, maar….. ik vind het heerlijk en het hele tempo boeit me niet! We gaan onverhard (maar niet door te vette modder) en ook hele stukken wel verhard. Dat ik zoveel mogelijk aan het genieten ben, is echt het teken dat het weer goed gaat. Vandaag kan ik de hele lijst met to-do-dingen afwerken en dat voelt ook weer als vanouds. Ik heb uitgerekend dat ik voor een groene training minimaal 65 minuten moet fietsen, maar uiteindelijk worden het er toch mooi 80! Dan zitten we onder de modder en zijn we koud. Kortom: niets wat een warme douche niet prima kan verhelpen!
Dan is het alweer zaterdag 23 december. Het gaat nog steeds goed en het gaat ook steeds beter. Ik voel dat ik tot rust komt, dat ik weer kan lachen om gekke dingen. Ik vraag me af wat er nu al die tijd dat ik geen zin zat en me niet lekker in mijn vel voelde aan de hand was, maar ik ben ook blij dat ik weer opgeknapt ben. Ik moet de moeilijkste training van de week doen: 30 minuten nuchter direct uit bed met wat water op, gaan hardlopen. Om de pijn te verzachten trek ik Manuel mee. Die loopt daarna maar op zijn eigen tempo door, eerst trekt hij mij een rondje. Ik kwebbel ook weer als vanouds en dan hoeft ik niet op het tempo, de hartslag of de honger te letten. Prettig! Snel is anders, maar het gaat om de tijd en de effort zullen we maar denken. Zodra Manuel verder loopt, SMSt Joyce me de laatste kilometers door. Na 5,9 kilometer sta ik bij de voordeur en ik ben al over de 30 minuten heen. Een gele training of de 6 kilometer volmaken?! Ik twijfel maar eventjes…. Dus heb ik de eerste gele training van de week te pakken, maar wel 6 kilometers!
Later op zaterdag volgt de laatste TVA zwem training. Het was een SOF. De trainer komt niet opdagen, dus moet een andere trainer improviseren. Omdat de kinderen ook al een grote-groepstraining hebben gehad, bedenkt hij wat tijdens ons inzwemmen. Ik zwem lekker in, met de paddels, achtje, zonder. We krijgen een breedte training: de nummers 1 aan de ene lange kant van het bad, de nummers 2 aan de andere kant en we zwemmen de breedte van het bad over. Ik ben nu eenmaal niet de snelste, maar soms valt het me best mee. Ik doe mijn best en kijk af bij de betere dames en heren. Ik vind dit best lollig! Zelf voel ik dat ik een stuk beter ben dan vorig jaar. Na een dik half uur volgt een afvalrace. Ik ben het laatste aan de overkant samen met een andere vrouw en dat doet me pijn. Ik heb het afgelopen jaar de meeste vooruitgang geboekt van iedereen en dan is dit mijn beloning: ga maar aan de kant zitten. Ik ben hier om te zwemmen gvd! Het kan mij niet schelen welke kerel uit baan 6 het snelste is: dan kijk ik wel naar een wedstrijd. Hierna gaan we een wedstrijdje doen, roept de trainer. Ik pak mijn spullen en ga niet meedoen. Het gevoel wie-wil-mij-nou-in-het-team overheerst. Ik weiger dan ook: zelfs als het dan ongelijk is. Ze moeten rugzwemmen en ik baal ervan. Ik wil zwemmen en niet dit! Als ze nog een keer een wedstrijd willen doen, ga ik me douchen en omkleden. De groeten. Ik heb de zwemtrainingen van de TVA zeer ontevreden afgesloten. Dat was dan de allereerste keer dit jaar dat ik écht gestopt ben: een moedige beslissing van mij, maar ik vond het helemaal niet leuk en dat vind ik erg jammer.
Zondag 24 december: eindelijk op de Tacx! Er moet nog iets opnieuw geconfigureerd worden en dan kan ik eindelijk op dat zware apparaat gaan trappen. Al snel mogen de winterkleren uit en druppelt het vol onder me. Wat is dit heavy zeg! Geen verkoelende wind en ik fiets nog wel “bergaf”. Ik fiets een half uur heel erg hard en steeds iets minder hard omhoog. Het is saai. Ik word onwijs moe, maar ik denk wel dat ik mezelf er dit voorjaar dankbaar voor zal zijn. Het laatste kwartier fiets ik langzaam aan gewoon rechtuit. Ik ben blij dat ik dit overleefd heb en krijg niet meer bijgedronken vandaag! Ik zal straks ook blij zijn als ik naast het buiten zwemmen, ook weer buiten kan fietsen!
Al met al heb ik het deze week met 6,5 sporturen weer netjes opgepakt. En daarvan heb ik 90% toch echt genoten op de één of andere manier: hetzij omdat het zwaar was, uitdagend, gezellig, grappig of goed. En dat is hartstikke prettig!