5 kilometertjes proberen….

Vandaag was het behoorlijk warm. ‘s Morgens al 23 graden en zonnig en benauwd. Maar mijn voet deed gisteren helemaal geen pijn meer en deze morgen was ik binnen 2 minuten door de stijfheid heen en was de voet niet meer pijnlijk. Ik kon er gewoon op staan, heerlijk! Dus ik mocht weer proberen hoe een stukje hardlopen aanvoelde! Samen met Vincent die volgende week de Almere City Run wil lopen zou ik de eerste twee kilometer afleggen.
Ik liep uitermate soepel en lichtvoetig. Vincent wilde bijna opgeven toen hij zich verslikte, maar ik maande hem door te gaan en zo liepen we weer verder in de zon door het park. Het was wel een opgave in het zonnetje! We liepen om de speeltuin heen en ik bleef tegen de jongen praten. Ik trok me niks aan van de tijden. Wel voelde ik mijn voet. Ik was volledig gefocust op mijn rechtervoet en had het gevoel mijn voet erg naar buiten te draaien. Waarschijnlijk heb ik mijn voet altijd naar binnen gezet, ge-over-proneerd.
We liepen terug door de straat en vanaf het fietspad mocht het jongentje zelf versnellen als hij wilde. Tot mama zei dat we achterom gingen lopen, lastige trainster 😉
Om op de twee kilometer te komen, liet ik hem ook nog een sprintje doen aan het einde, wat meneertje met gemak van mama won… 13 minuten had de kleine held gedaan over twee kilometer. Ik ging alleen verder en zocht zo snel mogelijk de bossen en de schaduw op.
Ik ging niet snel en was alleen maar bezig met mijn voet: voel ik pijn, strek ik te hard, zet ik de voet goed neer, moet ik stoppen van de pijn, hoe voelt het aan, enzovoorts. Ik lette niet op de warmte, niet op de tijden, niet op de conditie. Ik was alleen maar met mijn voet bezig. 😐
Gelukkig bemerkte ik soms ook het gevoel dat ik weer vrij was, dat ik nog liep (ook al was het niet hard), hoe heerlijk het ging. In de vierde kilometer ging ik versnellen. Daar ging mijn voet meer aandacht door vragen en ik schoot lekker een zacht bospad op en liet de tijden voor wat ze waren.

Ik ging door het bos naar huis en merkte wel dat ik het nogal heet had. Rood koppie. Na een half uurtje en iets meer dan 5 kilometer was ik thuis. Mijn voet voelde ik weer goed. Was het net zo pijnlijk als eerder? Nee, dat niet. Het was drie weken geleden vele malen erger. Was het voorbij? Nee, dat ook nog niet. Ik heb nu echter wel het vertrouwen dat het ooit weer over gaat en dat ik dan nog steeds kan hardlopen.
Trots ging ik met de kleine man op de foto. Met hem had ik 2 kilometer in 13 minuten gelopen, over de andere 3 deed ik 17 minuten. Jammer dat mijn voet nu niet meer pijnloos is, maar ik heb wel erg genoten van het rondje door het bos en het stukje hardlopen, wat verder volkomen moeiteloos ging, ondanks de benauwde hitte.
De douche koelde me wel weer af.