Week 16: brief aan de trainster

Beste G,
Op maandag de 16de april heb ik eigenlijk nergens last van. Geen spierpijn tenminste, geen last van wat-dan-ook in mijn lijf, nog geen zadelpijn. Ik ben alleen moe. Deze “oude taart” kan niet zo goed tegen weinig slapen geloof ik…. Daarom ga ik niet mee met de fietstraining: vlak op elkaar rijden en een vertraagd reactievermogen is niet zo wijs. Maar we wandelen lekker door de avondzon en praten samen bij. Dat gaat uiteraard prima. Ik wil eigenlijk wel hardlopen. Mijn hoofd zit vol van het weekend en mijn arme loopmaatje moet dat allemaal aanhoren. Het tempo is gestaag traag, maar ik maak het moeiteloos vol. Sorry, ik ben echt een sport-addict en een rupsje-nooit-genoeg 🙂 Omdat MB er iets van heeft gezegd, wil ik het bijna van Strava afhalen.
Dinsdag doe ik weer netjes volgens het schema: zwemmen in de avond! Ik heb er bijna zin in na wat ik zaterdag heb geleerd. Volgens de trainer gaat het beter, maar mijn gehobbel is nog niet helemaal weg. Ik zwem voorop en misschien is dat niet zo goed voor mij. Dan moet ik van de trainer zonder pullboy zwemmen. Ik hou me er aan vast dat het van jouw mag mét, maar jij bent er niet bij! Het valt me niet mee, maar ik hou het de hele les vol. Ik let ontzettend goed op mijn doorhaal, maar gaandeweg de training wordt dat steeds lastiger. En dan blijft deze trol na de training nog een uur nakletsen. Ligt de oude taart weer heel laat in bed.
Woensdag plan je naast het zwemmen nu ook fietsen in en dat is top. Het is namelijk zomers weer. Ik smeer me zelfs in! Ik haal Vincent met een ijsje over om mee te gaan. Dan laat ik de intervallen achterwege – sorry! We doen wel “wedstrijdjes”: die Vincent bij voorbaat wint, maar ik hou het tempo hoog. Hij stayert achter me aan tot het laatst en scheurt me dan voorbij. Allebei tevreden. Nog steeds geen zadelpijn of niks. Ik ben opmerkelijk flexibel. Het wordt lang wachten bij de ijswinkel en het kost me drie bolletjes! Daarna haasten we ons naar het zwembad. We doen heel veel slepen en bijleggen en ik moet voorop en stukken zonder pullboy: dat bevalt me allemaal niks. Ik zwem daarna meer achterop en heb dan ruim de tijd om heel goed op de doorhaal te studeren. In de rustige tempo’s gaat het heerlijk. Ik zwem me de directe spierpijn in mijn armen in: dus ik doe iets goed.
Donderdag: op mijn schema stond weer een lange baantraining, natuurlijk. Gister vroeg mijn vriendin SG al of ik mee wilde gaan zwemmen, en alles in mij gilde JA, behalve het verstand; man niet thuis, kind met koppeltraining, twee afspraken buiten de deur voor het werk… wat had ik spijt van de “nee”, toen ik langs het Weerwater stond in de zomerse zon. Wat huilde mijn hart om de “nee” met de zomerse temperatuur. En toen bedacht ik een ja, ten koste van de baantraining.  Dubbele pret dus eigenlijk. Als een lammetje liep ik te huppelen en als een kip zonder kop ook. Wetsuit aan, trisuit, nivea op mijn snoet. Het was koud. Bij mijn voeten. Even. Daar heb ik wisseldouches voor gehad. Beetje schoolslag en dan borstcrawl en dan het hoofd in het water. Het valt mee. Alles valt mee. Ik zwem. Tegen de zon in. Stilte. Klotsend water. Water scheppen en vooruit komen op eigen kracht. OHJa, die  navigatieskills… ik moet even nieuwe kaarten uploaden! En dat brilletje beslaat. Tegen de zon in. We keren om en ik geniet. Van elke slag, van moeiteloos 1 op 4 ademen. Ik was het weer een beetje vergeten, maar het was zo heerlijk als in mijn droom. Dat glinsterende water. SG in de verte. Toch een verschil tussen baan 2 en baan 5, hihi. Koud? Alleen mijn voeten. We keren om bij de boom. Weer tegen de zon in. Wat een geluk dat ik dit kan hè. Zo zalig. En dan maak ik de bril even schoon. De zon schijnt als goud over het water. SG voor me met haar kalme, krachtige slag. Water op ooghoogte, glitterend. De stilte, de rust, het kabbelende rustgevende geluid. Het is opnieuw adembenemend. Wie had ooit bedacht dat ik buiten zwemmen zou missen? Ik neem ook een kalme slag op me en kijk naar de miniplantjes in het zand beneden me. Ik word wel wat vermoeid. Dit vergt toch wel iets van je. Ik wil ook de kilometer volmaken. Dan gaan we terug naar de kant. Alles lijkt ietsje mooier te zijn op deze zomerse avond. Ik bedwing me om niet toch nog te gaan lopen. Ik heb er de rode training voor over (met enige moeite).
En dan is het weer een zomerse vrijdag. Hopelijk heb je zelf ook van het weer kunnen genieten! Ik in elk geval wel. Ik ging fietsen met KH. Op de tijdritfiets. We moeten er allebei aan wennen. Ik smeer me in, want de zon is kei-fel vandaag. Ik fiets naar het Weerwater, waar we hebben afgesproken. Ik heb er een hard hoofd in: ik voel een tijdsdruk omdat ik om 12 uur bij de pedicure moet zijn en Spakenburg klinkt ver weg. Ik zou liever in de zon hangen. Maar we gaan natuurlijk toch! Het is windstil en heerlijk weer. Ik voel me wat mopperig, maar KH krijgt me al snel vrolijk. Ik klets me suf over het weekend – prettig, want KH kent al die mensen ook. Beste TVA-vrienden: jullie zijn bijna allemaal ‘besproken’, hahaha! We gaan de Stichtse Brug over en dan richting het Eempontje. Door de lege polders: het is heerlijk. Ik vrees nu eindelijk eens zadelpijn te gaan krijgen, vanwege de warmte. We komen bij het pontje wat ons met zijn tweetjes overvaart. Dan even kasseitjes van Eembrugge en weer de dijk op. Ik vind de tijdritfiets heerlijk. Ergens voel ik een dipje: ik word dan wat nukkig. Dat los ik op door te drinken en door even op tempo te gaan rijden. We komen bij Nijkerk en gaan de brug weer over. Nu gaan we aan de andere kant langs het Eemmeer rijden door het bos. Ik weet niet of het aan mij ligt of aan KH, maar we lijken te vertragen. KH krijgt last van d’r rug door de fiets en de houding. Ik heb weer nergens last van. Behalve het geratel van mezelf 🙂 Al snel zijn we bij de Eemhof. De bollenvelden staan aardig in bloei. Het is de hele route redelijk druk met fietsers die wij (moeiteloos natuurlijk) inhalen, maar 1 keer worden wij zelf voorbij gereden. We gaan onder de Stichtse Brug door en dan gaat KH een stukje met mij mee terug richting Almere Buiten. De fietsen worden nog smerig als we onder de A6 doorgaan. Dan gaat KH naar links terug naar huis en ik naar rechts, door naar de pedicure. Op de Trekweg kom ik er achter dat ik het grote voorblad helemaal niet heb gebruikt. Haal ik de 30+ toch nog! Ik fiets een klein stukje om in de wijk om de 75 kilometer te halen in dik drie uur. Omdat ik ‘maar’ 2,5 uur mocht rijden, scoor ik een gele training. Ik heb me niet aan de tempoblokjes gehouden, gewoon samen gefietst. Hopelijk vind je dat niet erg? En… geen spierpijn of zadelpijn.
Zaterdag had je een loop-training van anderhalf uur in kwartierblokjes voor me neergezet. Ik loop dan 14 minuten en dan 30 seconden hard en daarna nog 30 seconden wandelen. In de mail laatst gaf je aan, dat je dat doet omdat het anders zo saai is. Vandaag ga ik met mijn vriendin lopen; dat is al niks saai, dus ik laat de tempoblokjes eruit. We hebben elkaar veel te lang niet gezien en er is veel gebeurd, dus we zullen aan anderhalf uur niet genoeg hebben! Zij begint met praten en haar ademhaling zit hoog. Het tempo ligt niet zo hoog, maar daar ga ik vandaag ook niet voor. We kletsen en kletsen en kletsen en kletsen. Soms stoppen we even om op adem te komen. Om op ’emotie’ te komen zeg maar. Voor een slokje water. Het is vreselijk zonnig. Ik heb vandaag nergens last van, het gaat mij uitstekend. Ik hou tempo, kracht en gemak prima vast. Zelf heb ik het eerste deel niet veel te vertellen, ik hoeft alleen maar te luisteren. Op de dijk maken we een fotootje. Na het goede nieuws van haar kant, begin ik te tetteren. En dan komen we SG tegen die een bricktraining afwerkt: fietsen-rennen-fietsen-rennen-fietsen-rennen. We lopen een stukje samen op. Dan gaan wij saampjes weer verder kletsen. We halen eigenlijk zomaar de tien kilometer. In63 minuten. Het doet mij allemaal niks. We lopen nog door tot het anderhalf uur vol is en er 14 kilometer op zitten. Echt moe ben ik niet. Ik heb namelijk alleen maar genoten en dan vliegt het voorbij. Dankjewel Joyce.
‘s Middags ruimen we de schuur op. Lekker vermoeiend! Daarna naar het zwembad. Ik zwem eerst even in baan 1, zodat Vincent me kan filmen. Verder dobber ik een beetje achter ze aan in baan 2. Heerlijk! Geen banen tellen, gewoon het lijstje volgen en de rest volgen en letten op de doorhaal. Ik ben nog niet echt mijn mijn benen bezig, maar wel met het aanspannen van mijn buik en billen. Die laatste is nieuw, en dat werkt wel! Met pullboy hou ik ze gemakkelijk bij, zonder pullboy moet ik daar moeite voor doen.
Nou, ik heb het toch mooi bij elkaar gesport deze week of niet? Netjes gedaan toch? Ik heb met de wandeling erbij tien uur en 51 minuten gesport, maar eigenlijk vind ik de wandeling niet tellen, dus er gaat een uur af. En als ik dan kijk bij de statistieken, dan… heb ik te weinig gelopen. Ik vergeet meteen dat ik de rest teveel heb gedaan en ik heb nog een boodschap te doen. Mooi weer. Ik ga gewoon rennend! Op naar de Dag van de Aarde badge van Apple! Het gaat niet zo goed: ik vind het warm. Maar ik mopper niet en het is maar een kippestukkie. In de winkel vergeet ik het horloge uit te zetten, dus er zit een hele trage kilometer tussen. Na 4 uur en een dik half uurtje ben ik met een vol rugzakje weer thuis. 11 uur 25. Maar dat uur wandelen gaat er nog af! Anders heb ik veel te veel gedaan. Sorry, dat hoort nou eenmaal bij mij! Jouw grootste uitdaging zit ‘m in mij afstoppen. En als ik volgende week de rustige week zie staan, kan dit er best af! Op naar de taart en de zandkoekjes…. Groetjes Anke