Week 18 – Rommeldebommel van Nederlandse drup tot in Turkije

maandag 30 april: ik tel de uren die ik nog moet werken voor we op vakantie gaan 1 voor 1 af. En er zijn nog zoveel zaken tussendoor: een gesprek voor Vincent, inpakken, en al dat werk afronden! Deze maandag regent het. Van tijd tot tijd. Ik ben nu al moe en wil er mijn nieuwe prachtfiets niet aan wagen. Schoonmaken krijg ik er niet tussen gepropt. Het wordt qua sport dus spontaan een rustdag!
dinsdag 1 mei. Nog vele werkuren tussen Nederland en Turkije. Vandaag is het droog, mooi weer. Ik wik en weeg: zwemmen, fietsen, inpakken…. het wordt fietsen. Zwemmen kan volgende week ook en inpakken… ehhh… later! Vincent gaat mee. Gezellig! We gaan gewoon, geen opdracht mee; gewoon fietsen. Het rommelt toch al deze week. We kijken of de plassen al toegankelijk zijn, maar helaas… dan maar anders rond.  Lekker langs de gevangenis, naar de dijk. En dan helemaal doorsteken over het meridiaanpad naar de vaart. Mooi rondje. Na het fietsen lopen we het donker in: altijd koppelen als het kan! Vincent heeft er echt wat aan. 3 Kilometer met tien kilometer gemiddeld per uur. Keuriggggg
woensdag 2 mei. Extra werken, zodat ik morgen vroeg weg kan om in te pakken. Maar zwemmen zal ik! En ik ga straks iemand aan een koppeltraining helpen. We hebben FS als trainster. Fijn! Geen benen op het programma. Dubbel fijn! Vijf mensen in de baan. Driewerf fijn!! Ik zwem het eerste stuk vooraan; hebben we dat gehad. Dan met paddles. De eerste vier keer 50 ga ik voor, dan blijkt het tien keer te moeten en ga ik zes keer achteraan (met ruimte) Ik leer het. In deze 500m met paddles leer ik het. Hoe het moet voelen. Spierpijn en kracht in de slagen. Ik ben erg blij.
Snel eten en dan naar MvL fietsen. Ze doet de run bike run in Duin maar heeft nog nooit gekoppeld. Lets do it! Zij op haar hybride fiets, ik op een dure racert. Haar tempo, haar training. We fietsen naar de sluis op de Knardijk. Wind mee gaat wel lekker! Wind tegen… en nog regen ook. Verdikkeme: fiets toch nog schoonmaken straks 🙁 we kiezen het Kotterbos in plaats van de Trekweg. Dit is goed voor mij, even ambitieloos inhouden. Ik zou mezelf voorbij fietsen. Ik wil de 22km volmaken, dus we fietsen langer door in de regen die inmiddels is aangezet. Dan snel schoenen wisselen en gaan lopen. Het valt me me qua tempo. 6:30. Ik klets MvL er wel doorheen met mijn gebabbel. De tweede km is trager en dat is meer dan genoeg voor MvL. Ik ben trots op haar! Door de regen en het donker naar huis om de fiets te poetsen. Weer niets ingepakt
donderdag 3 mei. Nog wat uren werken. Ik slaap slecht. Heel weinig. Ik moet veel. Veel afmaken. Veel werk. Veel huishouden. Veel bedenken. Om 3 uur laat ik Civity alleen en leg ik heel veel vakantiespullen klaar. Vincent gaat naar de koppeltraining, ik niet naar de baantraining. Ik wil zelf vrij zijn om te lopen op mijn moment. Niet forceren! We wandelen en als een paar uur later alles klaar ligt, ga ik onze eigen mooie oostvaardersplassen in om de zonsondergang te bekijken. Mooi is het. Adembenemend. Rustig. Goudkleurig. Rustgevend. Het tempo niet, maar ik haal er meer energie uit dan ik er in stop. Ik geniet er helemaal van, neem de berg mee (trap af) en maak een ommetje door het bos. Opgeladen kom ik thuis voor een laatste machine was en voor het uitzetten van de werkmail. Eindelijk vakantie!
vrijdag 4 mei: Lang naar uitgekeken, maar toch weer slecht geslapen. Eerst inpakken en veel van die zenuwslopende “laatste dingetjes”. De weegschaal is erg aardig voor me: ik kan wel wat toetjes aan! Mijn menstruatie is net op gang fekomen, dus zwemmen morgen gaat het niet worden. Tot mijn grote verdriet en frustratie. Om 11 uur pakken we de trein naar Schiphol. Dan zien we al dat we vertraging faan hebben met het vliegtuig. Ik ben er gelaten onder: vanaf nu laat ik alles los met ‘moeten’ en ‘tijd‘ en’to-do’. Lang staan bij incheckbalie, eten, een koptelefoonen m&m’s kopen: tijd genoeg! We wachten nog bij de gate en ik wil slapen. Moet een uur of wat inhalen van afgelopen nachten en de helft van de vlucht slaap ik. Voor het eerst in Azie. Het is al laat intussen. Lang wachten op de koffers. Dat is het enige moment dat ik zou willen hardlopen en de benen strekken. Verder leg ik me neer bij rust. Dat het schema meld dat ik een half uurtje mag lopen bij aankonst is niet haalbaar. We zitten ook nog anderhalf uur in de bus. Al met al lopen we met een bliksemschicht na enen het vakantiepark op en willen dan alleen nog maar slapen!
5 mei. Kwart over zes: wakker. Kwart over 7 in Turkije, maar weer een korte nacht. Ik loop zo leeg dat zwemmen écht niet lukt vandaag. Balen! Maar lekker ontbijten, kijken naar de zee grrrr, Vincent zien plonzen en in de zon liggen lukt wel! Het is heet, 30+ graden. Wennen aan niks-doen, geen werkmail, niets meer hoeven gaat me niet gemakkelijk af. Ik word onrustig en lees een heel boek uit. ‘s Nachts…
6 mei. Slaaptekort loopt op, maar verder is alles beter. Minder bloedheet, de stop kan erop bij mij en ik eet weer goed. We gaan naar het megazwembadenparadijs. Het is bewolkt met wat regen en dus stil rondom de baden. Heerlijk! Het water is niet koud, maar de zee kan ik niet in; die is te onstuimig. Ik lig lekker op een bedje. Ook fijn! Het went al 🙂 zwemmen zal ik en rond twee uur ga ik in het 42 meterbad banen maken. Tussen de andere mensen door. 4 keer school, 4 keer borstcrawl, 1 keer school, 4 keer borstcrawl. “En zonder achtje he mama” zegt Vincent, die met jaloersmakend gemak (veel) sneller zwemt! Het andere bad is rustiger en ik verhuis opVincents aanraden. De zon weerspiegelt op de bodem, ik kom in de slag en geniet er erg van. Meer hoeft niet al doe ik nog wat techniek. Dit badpak is inderdaad niet erg geschikt voor banenzwemmen, ik heb de hele tijd inkijk volgend mij ! Er is maar 1 kerel die mij omzwemt en daar ‘misbruik’ van maakt. Piep… We verhuizen nog ff terug en na 40 minuten is de zin op. Dit is vakantie en ik stop meteen en haal een wafel.
Rennen voor een uur staat op ‘t programma. En dat doe ik ook. Het is niet zo heet vandaag, dus dat moet lukken. Een route? Geen idee. Sorry mam, het is maar goed dat je het niet weet: je oudste dochter gaat met alleen haar telefoon rennen door Turkije. In korte broek en  ingesmeerd.  Ik ga de stoep over tot ie ophoudt. Richting de moskee, die mij boeit. Ik vind het gezang gaaf, het oproep tot gebed dat van de minaret schalt uit een oud cassettebandje. Ik neem de grote weg naar rechts. Asfalt. Ik loop netjes rechts, haal wandelaars in en wordt nagetoeterd en nagezwaaid. Als ik een “duwtje” krijg van een Turk die wil weten of mijn kont echt is (blijkbaar wel) ga ik links lopen, het verkeer tegemoet. En dan begint het oproep tot gebed. Als ik van de ene moskee naar de andere loop. Ik geniet er enorm van! Met een brede grijns loop ik daar. Het valt me mee met de hitte, zeker zolang de zon zich verschuilt. Het tempo ligt redelijk hoog. Voor onbekend terrein, hitte en heuvels. Of gaat het alleen maar omlaag?! Ik ga linksaf op een rotonde. En dan omhoog! Boven keer ik om. 4,5km heen en hetzelfde terug. Ik kijk mensen en katten en kippen en scootertjes en autos. En soms is het opeens doodstil. Ik hobbel hoog tempo terug, niks gevaarlijks aan hoor mam! Langs kassen, manderijnbomen, supermarkets, de moskee. Ik maak een stukje extra omde bazaar heen. En tot de bogen. De laatste kilometer doe ik heel erg rustig aan. Ik ben zo rood als een overrijpe tomaat. En warm. Maar erg tevreden met tien km onder het uur.
De weekafgesloten met te weinig sporturen. Dat komt niet vaak voor dat ik anderhalf uur mis. Maar ik leg me ee moeiteloos bij neer. Vakantie hoor! ‘s Avonds lees ik op facebook dat ik zonder het te weten iemand tot triatlon heb geinspireerd. Mijn dag is goed!