Week 21 op naar Duin…..

Maandag 21 mei: Ik was moe. Had nergens zin in. De hele dag niet. Met Vincent meegegaan om te oefenen voor een triatlon, maar ik had nergens echt lol in vandaag op deze tweede Pinksterdag. Mooi weer, maar moe. Na het eten toch maar gaan fietsen bij gebrek aan fietstraining. Lekker zeg: even zonder haasten. Vincent ging onverwacht mee. Infietsen voor 13 minuten door het Kotterbos en afspraken maken waar we gaan fietsen. Dan 2 minuten hard en 2 minuten rustig wachten op Vincent. Ik kan hard. Ook tegen de wind in. En!!!! Ik heb een paar bochten niet geremd, niet eens gestopt met trappen 😀 Na de eerste die (van de 8 keer versnellen), draaide we de weg op met wind mee. De snelheid kon omhoog. De laatste twee keer ging ik de hele tijd boven de 40 kilometer per uur. En ik ging zelfs een stukje 47,5 km per uur! Brug af, wind mee…. Op de Trekweg op weg naar huis (tegen de wind in weer), stayerden we: ik trok voorop door tot 29km/h en dat hield Vincent vol, maar andersom had hij moeite de 27km/h vast te houden. Hij voelde goed wat het doet. Netjes een uur gefietst en 26 km gehaald.
Dinsdag 22 mei: Buiten zwemmen; ik had het nog iets te weinig gedaan. Dus ik strikte MZ om mee het Weerwater in te gaan. Het was niet al te koud, maar ook niet warm en er waren ook al nauwelijks golven. Toch… ging het eerst moeizaam.  De eerste kilometer kreeg ik de ademhaling niet onder controle, had ik steken in mijn zij en moesten we gelukkig stoppen voor MZ’s brilletje. Had ik opeens wel een slag te pakken, ging ik totaal de verkeerde kant op! MZ zwom voor mij uit. Bij de boei, na een kilometer keerden we om voor de rechte lijn terug. Toen kwam ik er langzaam in. Ademen kon naar 1 op 3 en ik hield het beter vol. Ik begon ook meer te genieten. Het was niet. Het een rechte lijn, maar met een ommetje. Omdat MZ zo lekker ging. Ineens zwom ik bijna tegen hem op en daar schrok ik zo van, dat de kramp me in mijn kuit sloeg! Auwauw, dat heb ik nog nooit gehad. Ja, toen ik zwanger was, maar niet in het water. Het trekt ook weer weg, maar ik ga rechtstreeks terug. Vind ik het eindelijk leuk, heb je dat! Uiteindelijk 2100m gezwommen in bekant een uur. Op naar 1500m Duin….
Daarna ging ik weer met de buur mee. Op de zonsondergang tegemoet. 1 minuut hard, 1 minuut wandelen, 2 keer 2 minuten hard en daartussen 2 minuten wandelen. Het is een feestje voor mij. Zo grappig om elke keer te merken dat hoe verder de training vordert, hoe minder tempo er overblijft. Ik klets ons er wel doorheen.
Woensdag 23 mei. Vincent moet ook nog buitenzwemmen voor Duin. En wisselen en navigeren eens nader onder de loep nemen. Om maar te zwijgen van ‘in het water springen’. Vorig jaar durfde ik niet met hem, maar nu kan hij beter zwemmen dan ik en hoeft hij mij niet te redden. De boei, loopschoenen en talkpoeder gaan mee.  Eerst een keer of tien rent hij van de waterkant over het zand en oefent met pak losritsen. Dan het water in. Snel gaan zwemmen in de schoolslag. Het is spannend en hij blijft in de buurt. Vlakbij! We kletsen en heel langzaam aan een beetje borstcrawlen. Ik zit er vandaag veel beter in en geniet van de plantjes, van moeiteloos 1 op 4 ademen; ook al is dat tegen de golven in. We zwemmen niet lang achter elkaar. We gaan naar boei N56. Dat is een kwestie van navigeren. Ik vind het geweldig in het kwadraat om mijn ventje naast me te zien zwemmen. Wat een onverwacht beeld! Voor hem is het een wereldafstand. Maar het tempo is ook niet hoog. We zwemmen terug en navigeren op het groene huisje. We proberen nog de boei te wisselen, maar dat is geen succes. We worden allebei een beetje moe, maar zwemmen door. Aan de kant gaan we nog oefenen met pak uittrekken en foto’s maken. Tot de kilometer vol is. Was dat Ff gaaf!
Ikw as van plan ‘s avonds te gaan rennen, maar dan herinnert iemand me aan de triatlonledenvergadering. Sjips. Dan moet ik maar meteen gaan rennen voor het eten. De zin en de energie ontbreekt, maar ik ga. Nu is het warm en dat zal het zaterdag bij Duin ook zijn, dus het is een goede oefening. Ik blijf in de buurt, dat ik snel terug kan als de zin echt op is. Beetje door het bos, beetje onverhard, dan toch over de brug en een minirondje langs de plas. Het is allemaal best mooi, maar mijn (natte) koppie loopt niet lekker mee. Na de zesde kilometer ga ik wandelen. Te warm. Ik voel me niet goed en ik heb geen zin meer. Op deze manier komt de tijd ook vol. Door het bos hobbel ik nog wat, maar het is een beetje klaar. Op de Laan der VOC haalt een dame me in en ik probeer haar bij te houden. Dat lukt niet zo goed, maar het houdt me even bezig.
Donderdag 24 mei: Het is op. Ik slaap heel weinig en vandaag ben ik gewoon moe. Ik heb geen zin om te trainen en doe het dan ook niet. Eens in de twee weken een rustdagje zou moeten kunnen toch? Misschien ben ik dan klaar voor Duin, maar ik denk eerlijk gezegd van niet….
Vrijdag 25 mei. Morgen de wedstrijd. Het zou logisch zijn vandaag ook niks te doen, maar dat is niet de bedoeling! Ik mag even loslopen. En een stukje fietsen van gisteren. Ik pak de tijdritfiets en ga gelletjes halen. Met deze fiets rij ik liever niet de stad in, maar het moet toch. Sta ik bij de Run2Day en vraagt de verkoper: heb je er zin in morgen?! Betrapt… de atleet die op het laatste moment nog gels moeten halen, oeps… ik doe rustig aan en maak een tussenstop voor een glas water en een knuffel bij Joyce. Ik ga rustig lopen als Vincent muziekles heeft. In de felle zon. Niet fijn. Deze keer maak ik een tussenstop bij SG om naar de toilet te gaan. Ik ben in trisuit en het tempo is goed.
Dan volgt de mooiste sport van vandaag: proefzwemmen bij Duin in het Markermeer samen met Vincent. Een soort van verjaardagskadootje. Als iemand 12 jaar geleden had gezegd dat ik samen met mijn zoon in het Markermeer zou gaan zwemmen op zijn 12de verjaardag, had dat op geen enkele manier gebracht kunnen worden zodat ík dat zou geloven. Het was een onmogelijkheid! En kijk ons nu eens: van skippybal naar skippybal. Ze hangen op zijn kop met hun smileys. We crawlen. Als iemand had gezegd dat Vincent mij er uit zou zwemmen op zijn twaalfde verjaardag had ik hem teruggeduwd destijds – grapje- 🙂 We oefenen met uit het water komen en zwemmen al met al maar een kwartiertje. Het water is koud genoeg voor een wetsuit. Daarna zetten we ons in om bordjes in de wisselzone op te hangen. Ik heb een heerlijke plek, vlak bij de WC, vooraan in het rek. Maar of ik zin heb in Duin? ……..

Ik ga nog met de buuf rond. Als we een stukje hebben gehobbeld en ik haar op de laan der VOC echte lantaarnpalen-intervallen heb uitgelegd, mogen we nog een keer 3 minuten. Oeps. Sorry! Maar de buurvrouw laat zich niet kennen en doet het gewoon. Voor een rustdag zo vlak voor de wedstrijd was dit best geinig: alle drie de sporten! En rennen nog wel twee keer.
De wedstrijd heb ik in een aparte blog beschreven, maar daarmee is de week nog niet om!
Zondag 27 mei. Het was best vermoeiend. Warm. Ik slaap wel redelijk lang. Ik lig wel wakker van de pijn aan mijn hielen. Ze zijn ontveld en en pijnlijk. Deze zondag wilden we naar de snelle triatleten gaan kijken, maar het komt er niet van. Weer parkeren, weer lopen, weer in de hitte: we gaan uitfietsen. Vincent en ik. Voor een ijsje bij de IJspressie. Naar de dijk, via het industrieterrein en langs de gevangenis. Kleine calculatiefout: we hebben de wind tegen op de dijk. Voor de rest is het eigenlijk superrustig overal. Langs de prachtige plassen terug en dan iets verder naar de Evenaar. En zo zijn we na 3 kwartier bij de IJspressie! Welverdiend. Ik ga ‘s avonds met pijnlijke voeten ook nog hardlopen met de buurvrouw. We zijn al van de minuut af en lopen 3 minuten achter elkaar!