Na twee weken ‘rust’ door veel werken en de nodige zorgen mocht ik vandaag van de fysiotherapeute weer een stukje gaan proberen. Ik heb namelijk nog steeds last van mijn rechtervoet. Het wordt minder, maar helemaal weg is het nog steeds niet. Het baart me zorgen, maar de fysiotherapeute heeft me beloofd dat het ooit over zal zijn.
Ik mis het hardlopen. Het gevoel van vrijheid, van de kracht die je uit jezelf haalt. Even buiten zijn. Dus om ‘even’ te mogen gaan, maakte de dag al beter. En de zin in snoep en zoetigheid een stuk minder.
Ik trok een lange broek aan en een shirtje, witte schoenen en ik neem mijn nieuwe telefoonarmband mee die ik gekregen heb. Een half uurtje tussen telefoontjes door is er tijd voor mezelf. Ik voel me helemaal vrij en blij als ik door het park ren! Ik kan het nog. Ik voel mijn voet, maar na de behandeling door de fysiotherapeut mag dat. Ik voel echt dat ik het lopen gemist heb.
Op weg voor 5 kilometer(tje)s
5 Kilometer is maar een heel klein rondje voor me. Ik loop achter de wijk langs en huppel bijna! Het tempo maakt me niet uit, maar ik zit onder de 6 minuten per kilometer. Ik ren over het ‘nieuwe’ fietspad en ben zelfs even verbaasd over hoe langzaam lopen ook al weer ging. Ik voel mijn voet, maar het is geen stekende pijn, dus ik mag doorlopen. Na 3 kilometer wil ik graag langs het huis van de fysiotherapeute lopen om op de 5 kilometer te komen en dan kom ik op een fietspad waar ik al heel lang langs wilde!
Ik besluit op het gras te gaan lopen. Dat is zo heerlijk voor mijn voet! En dan krijg ik overal jeuk! Het begint in mijn voet en trekt door mijn been, tot in mijn vingers!! Vreselijk. Maar beter dan pijn. Ik probeer elke keer mijn voet te ontspannen. Door het gekriebel lukt dat ineens en voel ik dat ik mijn voet weer goed neerzet. Het klinkt als mijn eigen voetstappen, die ik in maanden niet meer heb gehoord! Ik ben bijna bij de fysio en de pijn is weg. Ik moet wel om de hondenpoep heen slingeren door het gras.
Het gekietel vervaagt en ik wil toch nog de verloren tijd goedmaken. Ik heb nog kracht om aan te zetten en bij de Albert Heijn heb ik precies, maar dan ook precies 5 kilometer gelopen in 30 minuten. Geen seconde teveel! Ohja: je krijgt het warm van hardlopen. En ohja, het is best vermoeiend. Of me dit vrijdag alweer 10 kilometer gaat lukken is een vraagteken. Van de fysiotherapeute mag het.
Ik loop lekker langzaam uit en maak nog een rondje door het parkje. Toch stiekem zes kilometer verzameld… De zon gaat zo onder en ik heb later op de avond wel last van mijn stijve voet. Ik hoeft niet te hinkelen, maar het is behoorlijk gevoelig.De ochtend erna is het weer stijf en pijnlijk. Het lijkt wel blauw en dik en naar school lopen is niet zo fijn als een week geleden. Als ik opsta van een uurtje computeren knakt mijn enkel opeens vreselijk hard. En dan is de pijn weg. WEG. Het beurse gevoel blijft, maar ooit komt het weer goed!