Het was even lastig, maar ik was op tijd klaar met werken. Om 7 uur werd ik opgehaald en naar de Stichtse Brug gereden. Elke zomer worden daar een vijftal trainingen gehouden en ze zijn zwaar en ik vind ze niet vaak echt leuk, maar ik wilde het toch ook nog een keer meemaken. Dus stond ik onbevreesd klaar om met een trainer mee te gaan die het meestal niet zo zwaar maakt. De groep ‘gevorderden’ was groot, zo’n 28 mensen.
We liepen naar het trapje toe op rustig tempo en toen begon de ‘trap’-training. De trap is in drieën verdeeld, elk 26 treden (ik heb het vaak nageteld) en oefening 1 was: drie keer omhoog, eerste stukje zo snel mogelijk, tweede blokje rustig aan, derde weer zo snel mogelijk. De tweede keer dat we omhoog gingen was het 1 rustig, 1 snel, 1 rustig en de derde keer alle drie snel. Het was druk op de trap. Ik ging een beetje vooraan, want hoe verder naar achter, hoe langzamer het wordt.
De tweede trapoefeningen was met treetjes overslaan. Ook drie keer (eerste keer onderste en bovenste stuk met 2 treden tegelijk, daarna alleen het middelste stuk 3 treden tegelijk en de laatste keer natuurlijk alles twee treden tegelijk). Ik vond het hoe hoger ik kwam op de trap hoe zwaarder, net of de afstand groter werd!
Dankje voor het maken van de foto
Omdat die trap toch lekker ging moesten we daarna de stukken via het gras omhoog. Ik startte iets te laat en daardoor konden de eersten mij zelfs inhalen! Nou ja, die zijn dan ook erg snel. Het was nog steeds zonnig en inmiddels al flink zweten geblazen. We namen de trap de brug op en dribbelden naar de andere kant, ongeveer halverwege naar beneden. Ik ben alweer heel snel uitgerust en tot hele gesprekken in staat. Het uitzicht vanaf de brug is prachtig, maar ook best akelig voor mij, zo in de diepte te kijken.
We moesten een stuk op tempo omhoog lopen en ik dacht nog: ohja, hier kom ik voor! Toen weer langzaam naar beneden. Helemaal onderaan moesten we weer snel helemaal omhoog. Dat is een behoorlijk stuk! Ik dacht: begin maar meteen en daardoor liep ik de eerste 10 meter voorop. HA. Eentjes dan he. Ik moest de snelle lieden al gauw laten inhalen natuurlijk. Maar ik zette er flink de pas in – hier kom ik voor! Berg op, hard (kilometertijd van 5 minuten) en ik was op driekwart flink buiten adem. Hoge hartslag dacht ik zo. Ik zag voor me mensen afhaken en ik dacht: dat niet. Dus ik ging door tot boven, hijgend! Hartslag en tempo lagen allebei behoorlijk hoog. We wandelden zelfs een stukje!
Ik zag dat er voor Elliot (of Elroy) bloemen bij de brug waren neergelegd, op 31 juli 2006 is hij daar blijkbaar overleden. Voor de verandering mochten we nog een keer het trapje af en dat gaf een opstopping omdat de andere groep er ook nog trainde. We gingen onder de brug door en ik heb voor het eerst gezien dat de middenberm is afgesloten met plastic. het was alsof het voor mij was: de mogelijkheden rondom de brug werden uitgebuit. Door het gras op en neer lopen stond ook nog op het programma. Langzaam heen tot het fluitje en dan zo snel mogelijk terug. Ik vind dat altijd rommelig, maar goed: daar kom ik voor.
Toen mochten we langzaam het verharde pad omhoog en snel naar beneden. Dat was natuurlijk een eenmalige luxe, want toen werd het al snel omhoog en langzaam naar beneden. het laatste stukje is nogal steil. Ik ga liever snel omhoog en langzaam omlaag voor de knieën. het is ook nogal ongelijk. Toen ging hij op zijn fluitje blazen: 1 keer was snel en twee keer langzamer. En zo op en neer omhoog. Ik haat het als mensen dan niet helemaal tot boven gaan. Bah. Boven was het uitzicht op de zon door de wolken namelijk het allermooiste en een regelrechte beloning. We zijn geloof ik wel een keer of vijf op en neer gerend.
Ik vond het wel zat, maar de trainer vond dat we nog een keertje de trap op moesten. Heb je meegeteld? Ik heb toch zo’n 700 treetjes meester gemaakt op een willekeurige dinsdagavond! We liepen over het fietspad weer uit, lekker langzaam. Toen was het nog een kwestie van cooling down en de welverdiende napoleon opsnoepen. En helemaal teruglopen naar de auto…….. (grin)
Omdat mijn moeder mijn voicemail had ingesproken dat pa’s dotter-ingreep goed verlopen was, had ik genoeg energie. Ik had heerlijk gelopen en weer eens lekker getraind. Tijdens de laatste trapactie voelde ik al wat spieren protesteren, maar de peesplaat werkte weer ouderwets gewoon mee. Ik heb twee dagen later wel wat spierpijn in de kuiten gekregen. Maar de grijns was ook niet meer weg te toveren!