Eindelijk! Lopen in Hilversum!

Al wekenlang ben ik in Hilversum aan het werk. Elke dag rij ik langs het bos en denk ik: hier moet en zal ik lopen! Ik heb het al eerder willen doen, maar deze maandagmiddag komt het er eindelijk van. Ik rij mijn auto een stukje terug en ga de laatste kilometers van mijn dagelijkse route op hoog tempo lopen. Het is natuurlijk langs de weg, licht glooiend en ik ga op tempo lopen. De muziek gaat aan en het ziet er anders uit dan vanuit de auto… Die auto’s maken ook best herrie, dus het tempo gaat ook snel. Dadelijk wacht me bos. De eerste 5 kilometer alles onder de  6 minuten. Ook als het stoplicht op rood staat. Dan ben ik weer bij het mediapark en draai ik het natuurgebied in. Rust. Kalmte. Genieten.Langs het water. Later deze week ga ik de vlondertjes over.
Ik loop door het bos en ga de tijd nemen om te genieten. Het is mooi hier. Echt bos – minder aangeplant als in onze polder.

Ik weet de weg nu nog ‘ongeveer’, maar mijn richtingsgevoel zal me er wel doorheen halen. En anders loop ik maar 8 kilometer of minder. Hoe het valt. Ik steek de weg over en ga de hei op. Vanmorgen heb ik hier de schaapskudde gezien. Die is nu weg. Er is niemand meer. Wow. Van dichtbij is dit veel mooier dan vanuit de auto!
Ik steek een willekeurig pad in. Gewoon over het zand het bos weer in. Ik kan zo terug lopen naar de auto, maar ik wil meer: ik heb de tijd, mijn benen doen het goed en het regent nog niet. Ik kom langs kunstwerken die ik nog nooit heb gezien, langs onbekende wegen, over bospaden en langs de begraafplaats. Het is heerlijk om allemaal nieuwe dingen te zien!
De wolken pakken zich samen en ik moet me opnieuw orienteren. Ik loop achter de school langs en de tennisbaan en constateer dat er geen doorsteek is. Zo loop ik ineens door Bussum heen. Na twee bochten zie ik de auto staan. Het regent nog niet en ik wil zo graag ook nog even kijken wat het pad de andere kant op brengt. Ik kan altijd teruglopen toch?
Hier ga ik heen. Ik kijk even op het bord en constateer dat verdwalen niet zomaar lukt. Paaltjes volgen en de meneer met de hond. Anders had ik het pad over het hoofd gezien. Het is wat modderig, maar mooi! Bruggetjes, vlonders, graspollen en prachtige villa’s. Ik ben blij met deze omweg.

 
Dan begint het te regenen. Zul je altijd zien. Net te ver van de auto vandaan! Net de regenjas uitgedaan en nu ben ik te laat. De druppels zijn verfrissend. Het is hier mooi en ik heb geen haast. Wat wil je nog meer? De tijd is boven de 6 minuten uitgekomen, maar het interesseert me niks meer. Ik ben aan het omlopen (pad gemist) en ook dat vind ik niet meer zo erg. De beloning ligt voor me:
 
Een dubbele, volledige regenboog.
Ik maak de route af en kom op onbekend terrein langs een weg uit. Daarna kom ik bij de rotonde, ik ben afgedwaald. Ik besluit om de laatste kilometer uit te wandelen als cooling down. Kan ik rustig naar de villa’s kijken 😉 Over de tien kilometer heb ik een uur en twee minuten gedaan. Maar dat is van geen belang voor me.
Een beetje vochtig, maar uiterst voldaan stap ik in de auto. Dit moet ik vaker doen. Nieuwe wegen, ander terrein, geen haast en lekker genieten van het lopen. ‘s Avonds blijkt dat ik 1 ding anders moet doen voortaan: een aantal spieroefeningen voor je in de auto stapt is een betere cooling down; dat houdt de spierpijn vast iets beter weg!