Training in korte sprints

Het was twijfelen geblazen. Ga ik weer trainen, doe ik daar mijn voet een plezier mee, en mijn rechterknie? Ik wilde rustig aan doen, maar wanneer dan gaan trainen? Tegen de avond besloot ik om toch te gaan en met de C/D (de ietsje-minder-presteerders) mee te gaan en me niet te laten opfokken. Maar… de beste trainer ging de A/B (de beste lopers) trainen en toen hij ook nog vertelde dat de andere trainer naar de helling ging, veranderde mijn keuze op slag! “Achteraan lopen”, nam ik mezelf stellig voor.
We gingen lekker rustig inlopen. Ik voelde voornamelijk mijn knie. Inmiddels werd het donker en we cirkelden tussen de bomen door. Huppelend met wat oefeningen. Toen gingen we op het voetbalveldje loopscholing doen. Triplings, skippings, kaatssprongen en korte sprints. Mijn knie werkte nadrukkelijk niet mee. Dat was pijnlijk.
Daarna was het tijd voor het serieuze trainingswerk. We gingen 100 meter intervallen doen. Het tempo moest wel hoog liggen, maar we mochten niet echt sprinten en daarna 100 meter rustig terug lopen. En dat acht keer. Ik hoorde bij de tweede groep die mocht starten en naast mij bestond de groep uit 8 snelle heren. Dus ik begon meteen maar achteraan. Vreemd genoeg leek ik daardoor behoorlijk langzaam en voelde het ook zo, maar de snelheid lag op zo’n 13/14 kilometer per uur. De tweede ging gelukkig iets langzamer… De derde, vierde en vijfde haalde ik nog altijd een snelheid van 12 kilometer per uur. Bij de zesde begon ik de dames van de eerste  groep eenvoudig in te halen. Kortom: ik léék dan misschien laatste en langzaamste, maar dat was echt niet zo hoor! De laatste 100 meter versnelling ging ik door tot 13,8 kilometer per uur. Dit deed mijn voet en knie goed. Ik had er weinig last meer van zo tijdens het rennen en de inspanning.
Na dit eerste trainingselement dribbelden we verder naar een nieuwe plek om 200 meter te gaan hardlopen. Dit hoefde ‘maar’ 6 keer. Ik liep vrolijk met iedereen te kletsen en vertrok weer als laatste. Grappig genoeg lag de snelheid bij deze 200 metertjes hoger als bij mijn 100 meters! Elke keer haalde ik boven de 13 kilometer per uur. Zo haalde ik al na 4 keer de dames van groep 1 in. Er was nu ook 1 man die afhaakte en beduidend langzamer ging lopen. Ik liep elke keer met hem rustig terug. De laatste keer zette ik even alles op alles en ik haalde een snelheid van 15 kilometer per uur! Daar werd zelfs ik wat moe van… Onvoorstelbaar dat er mensen zijn die dat kilometers lang volhouden zeg. Mijn hartslag loopt dan op tot tegen de 170. (jawel, de hartslagmeter deed ook weer prima mee)

Het leek er even op dat de training nu klaar was en alle snelle heren kregen weer een grote mond, maar de trainer vond dat we best nog tijd over hadden voor 300 meters! Dat hoefde dan maar 4 keer gelukkig. Ik moest er zelf ook even overheen, en wat een end is dat zeg dan ineens. Deze keer leek ik achteraan nog best snel te lopen.  Aan mijn tempo lag het niet, dat bleef 13/14 kilometer per uur, maar de heren voor mij…. Na die eerste keer liep ik ook nog lekker te kletsen toen we moesten versnellen en dat kwam het tempo niet ten goede. Ik was vermoeid en het tempo bleef steken op zo’n 11 kilometer per uur. Behalve de laatste keer: ik wilde de vrouw van de andere groep nog inhalen en ik zette het op een lopen. Mijn hartslag passeerde de 170 net en ik raakte wat buiten adem. Het tempo ging omhoog naar 12,8 kilometer per uur, maar ik haalde haar net niet in. ;(
Tot mijn (en anderen) grote genoegen vervielen in verband met de tijd de 400 meters en we hobbelden weer terug naar het beginpunt. We hadden behoorlijk wat afstand afgelegd, ik zat aan de tien kilometer. Het was een leuke training en ik was blij dat ik toch gegaan was. Mijn knie en voet protesteerden niet langer.