Ik heb al twee dagen gewandeld. Samen met mijn schoonmoeder door de Hilversumse bossen en gisteren op mezelf langs de Oostvaardersplassen. 
Wandelen gaat langzaam en zeker alleen is het tamelijk ongezellig. Maar voor mijn knie is het werelds, die vind dit een prima beweging. Vandaag was het feestje voor de knie voorbij. In dit heerlijke herfstweer moest het wandeltempo maar weer eens een (rustig) hardlooptempo worden. Door het bos.
Al in de eerste kilometer wilde ik opgeven! Dat is me nog niet vaak gebeurd. Mijn knie voelde zich hoogst oncomfortabel. Mijn stappen leken helemaal ongelijk en kwamen qua ritme niet met mij overeen. Ik ging naar de muziek luisteren die ik op het laatste moment gelukkig nog had meegegrist en nam ook nog de verkeerde kant op het andere bos in! De eerste kilometer ging rampzalig langzaam.
Tijdens de tweede begon ik er een heel klein beetje in te komen, maar de tijden bleven in de hoge 6 minuten hangen. En ik ook. Ik leek niet vooruit te komen. Ik kon ook niet goed een routekeuze maken en kwam achter de wijken terecht. Alsof ik alsmaar niet te ver weg van huis durfde: ik kon gewoon wandelend naar huis. Toch begon ik in de derde kilometer mijn draai iets te vinden. Alles was nog steeds gevoelig: mijn knie, mijn voet, mijn hoofd, ik had trek en ik vond geen ritme, noch een goed gevoel in het hardlopen.
In kilometer vier, langs de hogering, zag ik ineens helder mijn probleem: ik heb maanden mentaal veel stress gehad en toen ik vond dat dat voorbij moest zijn, ben ik mezelf lichamelijk gaan uitputten met het idee dat ik ‘wel even’ in 6 weken een halve marathon in een toptijd kan lopen. Ik had mezelf beloofd dat ‘nee’ ook een antwoord kon zijn, maar dat was ik uit het oog verloren. Het gaat niet om die twaalf seconden die ik op de 10 kilometer te kort kom, het gaat erom dat ik nu het plezier in hardlopen kwijt ben. Of dat wedstrijdstress is of overtraindheid maakt eigenlijk niet uit. Het leven hangt niet af van het feit of ik de halve marathon in eindhoven in 1uur50 loop of niet; pa en ma zijn er toch niet bij (daar komt veel zeer vandaan, lijkt het). Ik besloot de halve marathon-tijd te laten voor wat die is en de hele ‘opdracht’ uitlopen te laten worden. Er viel een last van me af werkelijk. Ik kon weer vooruit kijken en warempel: de tijd kwam rond de 6 minuten te liggen! Ik loop 5 kilometer in 31 minuten. Nou – wow.
Ik had een route-idee door het bos, want dat had ik mijn zoon beloofd en ineens vond ik het ook wel best: als ik dan maar 7 kilometer zou lopen in 45 minuten, de helft van de tijd waarin ik het gisteren gewandeld heb. Daar doe ik mijn best nog voor (maar moeilijk is dat niet). Ik moet lachen om hardlopende jongens die foto’s maken en zwaai zelfs naar de wegwerkers. Intussen ben ik overtuigd dat mijn lange broek en lange mouwen een vergissing zijn. Ik draai mijn lievelingspad op en het tempo gaat weer omlaag.
Het ruikt lekker, het is mooi met de laaghangende mist, maar mijn eigen tempo is helemaal zoek geraakt. Ik heb het gevoel maar wat rond te hobbelen. Ik haal de 7 kilometer in 44:27 ruim binnen de tijd, maar het lijkt me niet meer echt vrolijk te maken. Dit stuk bos is prachtig en over de open ruimte die volgt, 
blijft er een vogeltje voor me uit vliegen. Ik krijg ‘m niet op de foto. Na 8 kilometer heb ik simpelweg geen zin meer. Het is wel klaar met mij en het hardlopen. Het tempo en de runner’s high ga ik vandaag niet meer vinden. Er is nog een lieve mevrouw met een leuke hond en dan kom ik bij de brug. Ik kom studentjes tegen en om ze te ontwijken op de brug, besluit ik nog langs de plassen te lopen. Ik weet niet waarom, want het tempo is compleet weg. Ik blijf gewoon maar kilometers rennen boven de 6:30 en toch is het allemaal behoorlijk mooi en stil. De zon komt erdoor en dan is de lange broek echt niet fijn meer. Hoewel ik de weg goed ken, ben ik het spoor bijster: ik weet niet hoe ver het nog is naar huis (hoe vaak heb ik dit al gedaan?!), ik weet alleen dat ik blijf lopen tot het centrum. En dan? Dan loop ik door tot het trapje.
Na 9 kilometer krijg ik steken in mijn rechterzij. wattus?! Ik ben het centrum voorbij en ga 10 kilometer niet eens meer in een uur halen. Het is op. Ik ga wandelen. Ik ga gewoon wan-de-len! Ik fotografeer nog 1 paddestoel en zie dezelfde mevrouw als vorige week. Ik wandel tot het trapje.
gisteren stond ik bovenaan, nu onderaan!
Ik ga nog een stukje hardlopen, maar het lijkt echt nergens op. Het voelt ook nergens naar. Dus haal ik het geren net tussen de twee bruggen in en dan besluit ik uit te wandelen door het park. Ik heb 10 kilometer erop zitten en daar heb ik een uur en 5 minuten over gedaan (of zoiets – het zal me wat). Ik voel me een zwakkeling dat ik wandel in mijn hardloopkleding, maar ondanks 9 uur slaap vannacht voel ik me gewoon moe. Ik wil graag de halve marathon lopen in Eindhoven en daarna ga ik drie weken uitrusten en niet hardlopen. Ik heb stiekem voor daarna wel weer een plan, maar laat ik nu eerst toegeven dat ik simpelweg iets teveel van mezelf heb gevraagd. Hé, ik zit in de senioren-categorie bij hardlopen! 🙂
Voordeel van dit tempo en van deze loop: mijn knie en mijn voet durven de rest van de dag niet te protesteren en laten die kant over aan het hoofd wat heen en weer geslingerd wordt tussen: “accepteer het nu dat deze halve marathon het niet wordt” en “als ik nu eens een keer weer een flinke intervaltraining doe en mezelf op de proef stel, zou ik dan niet wat meer zelfvertrouwen krijgen”. Ook pijnlijk vermoeiend.