Na een zondagochtend moed verzamelen en accepteren dat het bleef regenen ging ik om 12 uur de deur uit. Het regende inderdaad. De hele tijd. Niet hard, maar het regende onafgebroken. Ik kan daar prima tegen met mijn regenjasje aan, maar de route die ik van tevoren had bedacht leek me nu wat modder-gevoelig. Ik zou gewoon wat gaan rennen, geen idee hoe hard of hoe ver. Onderweg nam ik me voor om gewoon te kijken waar ik mijn tempo wilde verhogen en ik zou me niet houden aan vooraf bedachte afstanden binnen bepaalde tijden. Vrijheid Blijheid.
Ik nam twee euromunten mee om broodjes te halen. Die nare munten hebben de hele tijd in mijn jaszak geklingeld tegen elkaar. Ik had ook muziek op: “everybody’s filling me up with noise, but i don’t know what they talking about“, heel fijn. “running is the thing i’ve always done“, zong Passenger lekker met me mee (of ik met hem mee). Ik liep eerst rustig in tot ik nat was. In elk geval voelde het tempo voor mij prima aan. Als ik nu terugkijk vind ik het best behoorlijk hard gegaan met 5:43 over de eerste kilometer. Ik was dan ook wat sjachereinig dat een hele week diëten niks heeft opgeleverd! Er was nog een andere loopster. Toen zag ik in de verte een loopster die het pad in ging waar ik ook in wilde en ik dacht: die ga ik dadelijk inhalen, ik ga versnellen daar.
Ode aan de andere hardloopster
Beste hardloopster die ik inhaalde: ik heb bewondering voor je. Nu het regent gá jij gewoon! Je laat je helemaal nat regenen, maar koud zul je het niet krijgen. Hoe ver je bent gegaan of waar je al was geweest zou ik niet weten, maar je bent vanmorgen opgestaan en je bent gewoon naar buiten gegaan. Jij hebt niet gewacht tot het droog was en je hebt je korte broek aan gedaan en geniet nu van de regen. Ik ben hartstikke trots op je. Maar… ik ben ook vol bewondering voor je begeleider. Naast jouw op de fiets ging een man mee, met paraplu. En die waardeer ik nog meer! Die is niet op de bank blijven zitten, maar trotseert voor jouw de regen en de kou. Het koste me moeite om niet terug te rennen en mijn waardering voor jullie beide uit te spreken. Wat een moed, doorzettingsvermogen en opoffering!
In de versnelling liep het tempo moeiteloos op naar 13 km per uur. Het koste me echt geen moeite voor die zeven- á achthonderd meter. Ik liep weer een stuk langzamer en ik heb al die tijd niet op mijn horloge gekeken, geen idee hoe hard ik ging of hoe ver. Ik dacht: hier loop ik even rustiger en dadelijk ga ik weer hard op het volgende stukje fietspad. En zo deed ik het. Ik liep alleen maar op gevoel en dat was een heerlijk idee. Het volgende stukje was korter en door de vele plassen qua tempo iets lager. Er liepen wat verderop nog mensen met hun honden en die vrouw kende ik van vroeger. Toen ik de straat over was gestoken besloot ik tot de volgende driesprong het tempo weer op te voeren. Ik was inmiddels nat.
Het tempo ging voor 400 meter flink omhoog, maar de hartslag had er geen moeite mee. Daarna ging ik weer ‘s even heel erg langzaam. Ik bleef netaan rennen. Ik haalde de twee mensen onder 1 paraplu in omhoog en zou het volgende stuk een heel eind op hoog tempo gaan lopen. Niet te hard, maar gewoon flink doorlopen. Ik was benieuwd hoe hard mijn tempo dan is. Als ik nu terugkijk ligt mijn tempo dan rond de 5:20 per kilometer; 11 kilometer per uur. Ik ging alsnog door het bos. Het eerste stuk lekker snel, het tweede stuk lekker niet meer snel! 
Het was niet heel modderig in het bos. Ik had het hele bos voor mezelf. En zo was ik na dik 5 kilometer toch nog bij de Albert Heijn voor de broodjes. Ik was snel de AH door en ik ging ook in hardlooppas weer naar huis om niet af te koelen.
Ik lijk natter dan ik me voelde
Ik ben niet erg moe van de run geworden, maar ik was uitermate tevreden! Het was echt heerlijk en ik was wel nat, maar ik voelde me erg goed. Het gemiddelde tempo lag net onder de 6 minuten en dat viel me mee. Ik had 6,3 kilometer gerend.