Sinterklaasochtend bij de atletiek op een stralende zondagmorgen: dat vraagt om twee uur hardlopen. En ik wilde wel eens proberen hoe dat voelde met een hartslagbeperking van 140 slagen. Dus het horloge ingesteld op ‘piepen’ als de hartslag boven de 140 komt, warme kleren aangedaan en alle tijd om de vaart te volgen tot er een uur om is. Daarna draai ik om, ongeacht hoe ver ik ben. Het tempo zal lager liggen als ik gewend ben, maar ik heb geen idee hoe laag. 
De zon staat laag aan de horizon te stralen, maar ik heb wind tegen. Het is niet zo warm. Ik vraag niemand mee om deze opdracht te volbrengen, want het is míjn opdracht en het zal saai worden. De tijden beginnen met een 7. Het lijkt eindeloos te duren. Maar het gaat me niet om kilometers: het gaat erom dat het horloge niet mag piepen dat de hartslag te hoog is. 
Ik zie andere lopers en wordt alleen maar ingehaald. Ik heb de muziek lekker aanstaan en groet iedereen die ik tegenkom. Ik weet dat ik harder kan, maar dat ik nu aan het bouwen ben aan de basis. Het is een gek gevoel en het valt niet mee om een tempo te vinden. Ik kom langs de mooiste bruggen en kunstwerken. Omdat de telefoon niet 100% vol is, durf ik niet veel foto’s te maken. Bij de woonboten is een man het belangrijkste onderdeel van zijn boot aan het lakken – hij ontlokt me een glimlach. Ik hobbel over de heuveltjes in het fietspad die er gekomen zijn door de boomwortels, maar dat kost energie en het verhoogt de hartslag.
Staan deze hekjes er om snelle hardlopers af te remmen? Ik slinger er braaf tussendoor.
Ook lachen om de onnodige hekjes kost net die paar hartslagen die boven de 140 vallen. Dan ga ik weer langzamer. Maar ik blijf rennen. Ik krijg het een beetje warm en vanaf drie kilometer wordt het echt erg: de tijden beginnen met een acht! Niet erg ruim, maar toch… Het is maar goed dat ik alle tijd heb. Ik word door de oudste hardloper van de club tegemoet gelopen. Hij zal vast sneller gaan – zeker weten. Ik kom ook een hardlopende mevrouw met hoofddoekje tegen die haar zoontje eruit loopt. Dan kom ik op het stuk weg waar geen fietspad is en aan de andere kant is een hele groep aan het lopen, lekker snel gaan ze. Ik moet telkens afremmen, want het horloge piept nogal eens. Als ik op het fietspad kom, ga ik lekker lopen te genieten. Ik word voorbij gestept. Buiten de stad, als ik onder de snelweg door ben, lijken de mederenners ‘op’.
Het bos is prachtig, ruikt lekker en ik realiseer me dat ik al een eind gekomen ben eigenlijk. Ik ga op mijn tijd letten, want ik ben bijna een uur onderweg en moet dadelijk omkeren. Het is heel stil, rustig en adembenemend mooi hier langs de vaart. Ik ga het tankstation niet helemaal halen, sterker nog: over de eerste 5 kilometer heb ik veertig minuten gedaan. Veertig minuten! Dat is nu niet echt mijn snelheid, maar de gemiddelde hartslag staat op 138, en daar gaat het om. Op een roeier en een paar zwanen na is het stil op en om de Vaart.
Dit is het punt waar ik omkeer. Vanaf nu krijg ik de zon in de rug. Ik neem eventjes de tijd om een panoramafoto te maken. Ik ben op de helft van de tijd en wil het niet wagen om te laat te komen. Ik merk meteen dat ik nu wind mee heb. De tijden beginnen weer met een zeven. Dan is mijn oefening klaar.
Ik had die op een uur gezet, maar als je dan vijf minuten later start, kom je niet uit. Nu start ik de oefening opnieuw. De gemiddelde hartslag van het eerste uur staat op 138, ik heb 7,5 kilometer in een uur afgelegd. Ik durf het bijna niet op de schrijven… Het leuke is dat ik nu ‘zelf’ ook op de foto sta met de zon die mijn schaduw maakt, maar het wordt warm! Wie had dat kunnen denken? Ik ga aan het klooien met mijn haar en doe ze los. Dat scheelt getik op de koptelefoon. Het “kost” wel veel hartslagen. 
Als ik weer op het stuk kom zonder fietspad, heb ik het wel een beetje gehad. Het is warm, saai en ik bind mijn jasje om. Ik krijg dorst en zin in eten en zou wel naar de toilet willen. Ik hobbel maar wat door en wil liever niet opgeven. Dat kan ook niet, want dan kan ik het kind niet op tijd ophalen. Het is over als ik de stad weer in loop en lekker met het thuisfront ga SMSen. Deze kant op kan ik de foto’s nemen die ik nog wilde laten zien, want de batterij van de telefoon houdt het prima vol.
Zie je wat er op de tafel, keurig gelakt ligt te drogen? Ik denk dat de eigenaar blij zal zijn als hij weer kan zitten! 🙂
Ik ben ruim anderhalf uur onderweg en ik ben ik-weet-niet-hoe-lang/kort al aan het rennen, maar ik ben moe geworden! De telefoon feliciteert me met vier activiteiten en ik heb eindelijk mail terug van de trainer. (zie 12 oktober) Ik ga nog steeds sneller als op de heenweg, ondanks het gebrek aan motivatie. Ik loop dadelijk wel een rondje om de atletiekbaan extra. Inmiddels ben ik gewend aan het langzame ritme en als ik me slechts bezig hou met rennen (niet fotograferen of SMSen) blijft de hartslag rond de 140 liggen. Ik ren een rondje extra om de atletiekbaan heen. Een buitengewoon lieve mevrouw van het asielzoekerscentrum groet me en ik doe nog een rondje. Het is ongelooflijk dat ik toch nog moe ben geworden van deze ruim zeven kwartier durende inspanning. Maar ik ben niet buiten adem. Ik heb geen enkele last van welke spier dan ook. En het rare is dat ik me buitengewoon voldaan voel. Ik heb volgens de telefoon 15 kilometer afgelegd. Dat is weer een heel eind! Ik heb er wel wat lang over gedaan, maar toch binnen de twee uur.
De garmin blijft qua afstand achter (natuurlijk), maar het doet me niks. Ik drink het flesje snel leeg, doe een warme jas aan, groet een medeloper die zijn kind komt ophalen en eet de banaan terwijl ik mijn kind met zwarte piet zie genieten. De zondag is weer goed begonnen! Ik kan straks bij de laatste formule-1 race lekker op de bank blijven zitten, ha.