De eerste koude loop dit najaar

De dinsdagmiddag zat vol, dus had ik met mijn vriendin op dinsdagmorgen afgesproken. Hoe “wijs” dat was, bleek toen de auto gekrabd moest worden… Het was tijd voor handschoenen, een warme gevoerde broek en een gevoerd shirt – beide nieuw. Ik deed er nog een jasje overheen ook! Geen overbodige luxe, want het was echt koud buiten. Ik vond het moeilijk om een route te verzinnen, maar we gingen lekker langs de plassen aan het lopen. We leken de eerste kilometer wel vastgevroren, het ging allemaal niet erg snel, maar het warmde wel op van binnenuit. Na twee kilometer trok ik mijn handschoenen al uit. We hoefden niet hard. Na mijn korte introductie, begon mijn vriendin te vertellen over twee prachtige mensen die vol kracht emotionele bergen overwonnen hebben. Ik hoefde alleen maar vol bewondering te luisteren! Ik lette niet op de looptijden, maar hoorde haar verhaal aan. Er waren geen pijntjes, geen moeite, alleen haar machtige beschrijving over identiteit, doorzettingsvermogen, inlevingsvermogen en hoe je samen sterk en sterker kunt zijn. Het verhaal verwarmde me, figuurlijk; het hardlopen verwarmde me, letterlijk. Tot op de dijk liepen we tijden onder de 6:20 per kilometer.
 

Vanaf de dijk ging het tempo iets lager liggen. We zijn geen enkele andere hardloper tegengekomen. Geen enkele andere persoon zelfs. Blijkbaar blijft iedereen bij de kachel zitten. We gingen door het bos terug naar het fietspad langs de plassen. Deze keer hadden we de zon in het vooruitzicht. Over alles lag een zilverkleurig laagje te blinken en het zag er wondermooi uit. Uiteindelijk zagen we 1 iemand met een kijker en fototoestel. Onbegrijpelijk, die rust – maar wel aangenaam.
We liepen 10 kilometer in 1 uur en drie minuten. Verder keek ik niet op mijn horloge. Ik kon nog best heel lang doorlopen, want het ging gewoon prima. We liepen nog om de wijk heen door het bos. Toen namen we het andere straatje, zodat ik geen intervalletjes hoefde te lopen. Het tempo in het bos werd een heel stuk lager, maar dat gaf allemaal niks. Uiteindelijk stonden we na een uur en 25 minuten weer voor de deur met beide exact 13 kilometer op het tellertje. Ik baalde even van de gevoerde kleren, want bezweet voelen ze zo vies aan, maar het was snel weer goed. Tijd voor thee! Mijn gemiddelde hartslag was 145. Ik vond dat een hele goede prestatie. Het gemiddelde tempo lag op 9,4 kilometer per uur. In vergelijking met twee dagen geleden toen mijn hartslag op 139 lag en het tempo op 7,7 kilometer per uur, vind ik dat een hele vooruitgang. Ook vandaag ben ik niet moe en na 10 minuten is mijn hartslag gezakt naar 75/80 slagen. Ik heb geen last van mijn knie, voet of wat dan ook, geen ENKELE last. Of het moet een ‘voldaan gevoel’ zijn.