Loslopen als eigen training

Ik had geen spierpijn of last van welke blessure dan ook. Eigenlijk wilde ik na een dagje werken ook niet luisteren en praten met anderen. Mijn loopmaatje had last van een opspelende blessure en ging ook liever alleen een rondje lopen, dus ik kon mooi mee zonder naar het gekakel te hoeven luisteren en zonder op de tijd te hoeven letten. Ik zou van hem een paar loopopdrachten krijgen.
We gingen verder langzaam lopen op een lage hartslag. Dat lukte niet erg goed en het horloge bleef de hele weg aan het piepen dat ik buiten zone 1 liep. Na anderhalve kilometer werd ik voor een steigerrun (steeds ietsje sneller lopen) weggestuurd. Ik had de afstand niet goed ingeschat en ging nog niet voluit. Bij de tweede ging het beter en bereikte ik een sprintsnelheid. Het was wel eens leuk om toch een soort van training te doen die half alleen was en toch ook weer niet. Mijn hartslag ging uiteraard met het tempo mee omhoog.
 
Er volgde nog een versnelling over tien lantaarnpalen en ik kon me even heerlijk uitleven! Ik  ging netjes steeds sneller, zoals te zien is op het grafiekje waar het verticale streepje staat, ik eindigde in elk geval lekker snel! Dan duurt het nog iets langer voor de hartslag weer wat afneemt. Mijn loopmaatje bleef langzaam lopen, dat is een rare gewaarwording want ik kan hem nooit bijhouden! Ik hoefde ook niet over de route na te denken en ik ging gewoon links en rechts en ik vond het wel prima. Ik had ook niet erg veel tekst.
Ik ging 1 lantaarnpaal terug en moest dan zo snel mogelijk mijn loopmaatje die doorliep weer bijhalen. Dat deed ik drie keer achter elkaar. Toen waren de lantaarnpalen op en ik was moe en vond het dus niks erg dat er geen lantaarnpalen meer stonden…. Ik baalde dat ik hem niet voor het pad bijhaalde. Die piekjes in tempo en hartslag zie je ook mooi terug op het grafiek:

De vierde kilometer ging lekker snel zo! Ik werd nog een keer de brug op gestuurd op 10 kilometer tempo; nu weet ik hoe hard dat is. Brug af ging ik nóg sneller! Toen renden we langs de weg en ineens gingen we de wijk in. We raakten aan het kletsen over het werk wat Rob doet en wat mijn loopmaatje doet. Het was geen smoesje, maar ik moest er wel bij blijven lopen op deze manier en hoefde niet meer te versnellen, ha! 🙂
We liepen over het Gerrit Schultepad en dat zie ik vaak staan, maar ik kom nooit over dat fietspad. Ik was de weg dan ook volledig kwijt! Niet dat ik me daar druk over hoefde te maken, maar het was een raar gevoel om plaats en tijd kwijt te zijn. We liepen alsmaar rechtdoor en ik had wel herkenningspunten, want zo ver waren we niet weg. Toen was het rondje rond, maar het gesprek nog niet klaar, dus het werd een achtje.

En ineens begon het te regenen. Wij ontkenden dat, maar er vielen nogal veel koude natte druppels uit de lucht en ik was het opeens helemaal zat! Ik liep gewoon zo netjes mogelijk mee uit, maar in plaats van 1 uur en tien minuten werden het toch weer tachtig minuten. Doordat ik thuis niet snel genoeg mijn benen opwarmde, had ik van deze run met een gemiddeld tempo van 6:54 per kilometer en een gemiddelde hartslag van 144 meer opstartspierpijn de volgende dag dan van de Kidneyrun!