Training die niet de mist in ging….. maar de mist uit!

Het was zo’n lente-ochtend die aan aan mooie dag vooraf gaat… Het had gevroren ‘s nachts en boven de laag rijp die over alles heen lag, hing een iele mist. Ik kon mijn vriendin bijtijds ophalen (om half 10) om mee het rondje te maken, zodat we iets verder konden rijden het Pampushout in. 1 Ding wist ik zeker: geen onverharde paden! Ik ben geen Pampushout-fan sinds de crosscup van dit jaar! Natuurlijk was het eerste pad wat we namen… onverhard! Er kwam een andere hardloopster uit de mist opdoemen en wij sloten aan. Een half uur op een hartslag tussen de 116 en 135 (Z1), een half uur op een hartslag tussen de 135 en de 154 (Z2) en dan nog een kwartiertje intervallen – zo luidde de opdracht.
Ik had in het begin even wat last van stijve benen, maar lastiger vond ik het dat mijn hartslag boven de 175 lag. Ik liet ‘m maar piepen even. Had ik het koud? Nee, ik had genoeg kleren aan, maar ik moet echt altijd even opstarten. We namen het Da Vincipad. En dan ineens, binnen twee minuten daalt mijn hartslag van 175 naar 125. Heel raar. We zagen een zwaan en een reiger. Hier en daar een voetganger, maar de mist maakte alles wat minder ruimtelijk. Soms heb je mist die je opsluit en omringd, maar dit was een twinkelende mist, waar de zon al langzaam doorheen probeert te stralen. We kwamen op de Oostvaardersdijk en besloten dat we het volgende punt eigenlijk niet konden missen, al konden we dan niet ver vooruit kijken in de mist. We kletsten de hele tijd door over het VOC schip waar ik gisteren met de school was en het glasblazen wat mijn vriendin heeft gedaan. We moesten een tandje harder gaan lopen. Dat was even wennen, want we gingen net de dijk af naar beneden en dan wil de hartslag niet zo snel omhoog. Heel langzaam won de zon meer en meer terrein. We kwamen langs het kunstwerk Love En Polder Garden. En voor mijn gevoel ging in de volgende bocht ineens het zonlicht aan. De mist stijgt weg als optrekkende rook en dan kan de dag echt gaan beginnen, zo voelt het. De zachte kleuren maken plaats voor heldere licht.
 
 
En ineens zagen we mijn auto alweer staan! We waren nog niet rond en nog niet eens toe aan de intervallen! Dus we moesten er nog een stukje aan vastplakken. We namen een fietspad en kwamen allebei tot de ontdekking dat er nog steeds stukken Almere zijn die we niet kennen! Hier ligt een mooi stukje natuur verscholen en de zon won steeds meer kracht om het ons in al zijn pracht te laten zien.  De ene helft van de windmolens is al zichtbaar, de anderen staan nog wolken weg te blazen. Ik moest drie keer 1 minuut in zone 4 gaan lopen. Dat is flink versnellen en omdat de hartslag er een beetje achteraan hobbelt, ben je net in de goede zone als je alweer mag stoppen! Ik ga die ene minuut lekker loeihard. Mijn vriendin was al blij, die was wel zo’n beetje klaar met mijn tempo in zone 2 en nam weer heerlijk mijn zone 1 aan. Na zone 4 mocht ik ook 4 minuten in zone 1 vertoeven. De mist die het landschap zo vernauwde, had nu plaats gemaakt voor de felle lentezon, waardoor de polder een scherp afgetekend beeld vertoonde. Engte maakte plaats voor weidsheid en het Pampushout lag te schitteren en liet zich van zijn allerbeste kant zien. Ik moest nog een keer in zone 4 er vandoor, maar echt verdwalen of elkaar uit het oog verliezen zit er niet meer in! We volgen de Botterweg. Nu zien we in de verte de heuvel waar een scheepswrak ligt. Toen we hier op dezelfde weg nog geen half uur geleden ook waren, lag dat nog verborgen achter de mist. De laatste versnelling van 200 meter zet ik aan tot een sprint met een gemiddelde van 4:03 min/km, bijna 15 kilometer per uur! Daarna was het nog een cirkeltje om de auto om de laatste vier minuten op te vullen. We zagen in de wijdse polder twee hardlopers die voor een rondje zon gingen nu de mist was opgetrokken. 5 Kwartier, een grappig achtje door het Pampushout en 11 kilometer onder de beentjes door waren niet de mist in gegaan, integendeel: voor ons gevoel was de mist uitgegaan als een vriendelijk kaarsje. Op voor een mooie lentedag waarin de deur open kan en waar je veel energie uit kunt halen, ook al hoest je nog verkouden om je heen, zoals ik doe!