Lost In Time -> Lost in Spierpijn

Op deze prachtige lentemiddag vond ik mezelf met een vriend en mijn kind lopend (en soms rennend) in Amersfoort achter een ipad aan. Het was een moderne speurtocht, die ons bij de tijdpoorten van Amersfoort bracht en ervoor zorgden dat we met emmers water (op de ipad) rondrenden en achter virtuele kazen aan holden! Het was een buitengewone leuke ervaring (www.lostintime.eu), maar ondanks dat het tempo niet hoog lag, was het toch wat vermoeiend… Niet dat ik er een training voor skip, maar ik had mijn tienduizend stappen al ruimschoots gezet!
Wat was ik blij dat er zich nog een dame meldde bij de snelle groep mannen die om de trainer stonden. Ik zou wel achteraan lopen, maar niet op  een straatlengte afstand! Inlopen was blijkbaar zwaar: ik voelde me stijf, en blijkbaar moest mijn hart helemaal op gang komen. Ik heb een hartslag van 223 gemeten! Ik vermoed toch echt dat dit om een meetfout gaat…. Na twee en een halve minuut zwakte de hartslag af na 135, dus dat is een geruststelling!
We gingen met 3 steiger runs inlopen. We bleven op het kruispunt hangen vandaag, tussen de 2 houten bruggetjes en de hoge brug in. Lantaarnpalen tellen. Zes lantaarnpalen naar boven rustig duurtempo, naar beneden hoog tien-kilometer tempo. Keertje links, keertje rechtdoor, keertje rechts. Dan dat vier lantaarnpalen alle windrichtingen op en nog eens een keer zes en tussendoor mochten we rusten. Het klinkt allemaal lekker lost-in-time&tempo, maar ik hoefde alleen maar op de heren en dame voor me te letten… Ik kon bij de zes lantaarnpalen de dame voor me inhalen met mijn tien-kilometertempo en dat was wel fijn. In je uppie voorop rennen is niet echt leuk, maar in je eentje achteraan motiveert nog veel minder.
De trainer stond lekker op te scheppen dat hij nog best de 10 kilometer onder de 40 minuten zou kunnen lopen, zeker als hij ging trainen, maar nu bleef hij gewoon midden op de kruising staan om oefeningen voor ons te verzinnen. Wij meiden mochten 6 lantaarnpalen rennen, de heren moesten er 8 of 10 doen. Heen rustig, terug de helft op 10 kilometer tempo en daarna in een stijgende lijn (steigerrun) nog iets harder de andere helft doen. De trainer vertelde me mijn knieën meer naar voren te duwen. Ik vond die opdracht wat raar, maar ik ging het toch proberen. Het zit niet zozeer in mijn knie, maar in het feit dat ik dan mijn voet meer afzet. Korter grondcontact, langere zweeffase, sneller. In plaats van steeds harder, probeerde ik steeds ‘hoger’ te komen. Dat maakte de oefening aanzienlijk anders en meer een oefening in loophouding als een steigerrun. Heel grappig. Het was wel zweten geblazen! Ik vond de uitleg heel waardevol en leerde echt iets over mijn loophouding. Nu ik er zo op lette, merkte ik dat ik ook in de rustige fase mijn grondcontact als vanzelf verminderde. We moesten 5 keer lantaarnpalen tellen en toen liepen wij dames ver uit (of achter) op de heren.
Wij kregen onze eigen kant om op te lopen: 10 lantaarnpalen rustig kletsend heen en 10 lantaarnpalen terug waarbij we elke 2 palen ietsje harder moesten gaan. Tijdens het kletsen blijkt dat ik met een ware marathon-virtuoos meeloop, die er al vier op haar naam heeft staan en niet langzamer dan 4 uur en 1 kwartier over de marathon doet. In de sprints was ze minder sterk. Toen moesten we tussendoor in squathouding gaan zitten, gehurkt zonder steun zeg maar. En nog eens tien lantaarnpalen aftellen en op en neer rennen. Ik voelde ineens dat ik spieren had! Zou ik een keer spierpijn kunnen krijgen?! Dat heb ik echt nooit, maar nu begon het er aardig op te lijken.
Omdat de mannen nog niet terug waren, mochten we nog een keer na een squat van 40 seconden voor de laatste keer lantaarnpalen tellen: zacht heen en voor mijn gevoel nu toch wel eens ietsje minder hard terug. Dat kan ik niet zo goed, ik ga gewoon toch lekker iedere keer ietsje harder! Ik merkte echter aan alle kanten dat er al 23000 stappen op zaten en dat mijn lichaam het meer dan genoeg vond.
We liepen rustig uit en deden nog een hele goede cooling-down, maar helaas: het mocht niet baten, mijn spieren protesteerden eigenlijk al meteen! Zeurende pijn in de kuiten en benen: jawel, ik kan ook spierpijn hebben! Het zit voornamelijk links in mijn onderbenen. Deze directe spierpijn komt door de ophoping van melkzuur, een afvalstof in de benen die niet snel genoeg kan worden afgebroken. Door de squathouding is het nog moeilijker gemaakt om het melkzuur snel af te breken en nu moet mijn lichaam leren om dat volgende keer sneller aan te pakken. Dat heeft de trainer uitgelegd. Misschien had ie mijn spieren hier niet aan moeten herinneren?!
update 17-3:    Voor mij is het lastig om de spierpijn te onderscheiden van de blessure-pijn, want ook mijn rechter-enkel voelt stijfjes aan. Op deze ochtend krijg ik last van de verlate spierpijn: nu doen mijn hele benen pijn en ook mijn enkel voelt pijnlijk aan. Op de deze dag meer rechts dan links. Deze spierpijn komt van hele kleine spierscheurtjes. Vandaag moet het lichaam weer aan de gang om die op te lossen en de spieren worden daar sterker van. Uiteindelijk. Ga ik niet alleen in mijn hoofd een nieuwe loophouding leren, maar ook aan de spieren en het lichaam. Ik ben nog niet verloren! Maar om vandaag weer met een ipad op speurtocht te gaan, dat zou ik niet zien zitten….