Revanche op de Schoorlse Duinen

Brief aan mijn loopmaatje:
Hi Man!
Je hebt wat gemist hoor…. Helaas voor jouw had je een verjaardagsverplichting aan de andere kant van het land, dus op deze vrijdag mocht je niet mee gaan hardlopen. Ik nam mijn vriendin mee en we wilden dolgraag de zonsverduistering gaan zien. Omdat ik nog iets goed te maken had, zouden we naar Schoorl rijden, ik had daar zoveel mooie onverharde paadjes gezien… Voor mijn vriendin was het de eerste kennismaking met onverhard lopen en ik begon haar meteen te vertellen dat kilometertijden van geen belang zijn!
Hopelijk voor jouw heb jij de zon wel gezien, maar op de A4 heeft mijn vriendin even een hapje uit de zon bewonderd alvorens de zon weer voorgoed achter de wolken verdween. Toen we (vanaf de verkeerde kant) Schoorl in navigeerden, werden we ineens bang dat het nog zou gaan regenen. Tot we ons ietsje later realiseerden dat het gewoon donker werd door de zonsverduistering! Verdwaald zijn in een unheimisch licht, was al een gewaarwording. Ik herkende de parkeerplaats wel, maar het beginpunt was daar niet. Dus we reden nog verder. De zon liet zich niet zien, maar mijn gevoel was wel gelijk met een eclips: het klopt niet qua wolkendek en regenkansen, te weinig licht en ik voelde me onrustig. We vonden het startpunt bij het centrum van Staatsbosbeheer. De vogels kwetterden en voelden zich ook vreemd.
Wij gingen de witte paaltjes volgen. Je kent mij en paaltjes, maar deze keer had ik het beter voorbereid (op het vooraf verdwalen na dan). 17 Kilometer in twee uur. Heel haalbaar toch? Toiletbezoek, betaald parkeren, kwart voor 11 en wij gingen het licht weer tegemoet lopen. Omdat de paaltjes rechtsom akelig richting de hoge trap gingen, kozen we de route linksom te lopen. We hadden zelfs vooraf gekeken of we eventueel konden afsnijden!
Geen zon, veel bomen en we begonnen meteen met stijgen en dalen. We liepen door het bos en het tempo hoefde en mocht niet hoog liggen. Mijn hartslag moest laag blijven, maar ik mocht ‘spelen’ in zone 1 en 2, dus ik had geen beperking. De hartslagmeter werkte direct mee, wat wel eens prettig was. Het was voor mijn vriendin even wennen toen ik riep na een kilometer dat ze niet naar de tijd mocht kijken en dat we niet op het asfalt liepen, maar het gaf wel rust. En ze kon prima meekomen. We hoopten nog een glimpje zon op te vangen, maar dat mocht niet baten. Wel werd het lichter. Er liepen nog een paar anderen door het bos, maar het was stil en rustig.
Als jij denkt dat wij onderweg veel bepraten, dan zou je eens met ons ‘meiden’ mee moeten lopen! Alhoewel, ik denk dat we dan stil vallen; maar ik wil ermee zeggen dat wij echt alles bespreken, maar dan ook heel veel, aan één stuk door en onafgebroken. De bordjes wezen ons naar een mooi uitzichtpunt, je snapt dat we daarvoor flink moesten stijgen! We liepen langs de verharde weg waar ik met Zelia heb gelopen, maar nu over de bospaden. Het beviel me prima, al leek het weer veel meer omhoog te gaan dan omlaag. We liepen door de bossen over weggetjes met namen als de Basweg en de Keetweg. De witte pijlen waren goed te volgen, maar het was een groot nadeel dat ze op een witte achtergrond stonden, stel je voor…. Gelukkig waren er veel paaltjes en hebben we geen moment het idee gehad dat we een paaltje zouden kunnen missen.
We kwamen op een punt waar ik Zelia ook gefotografeerd heb. Nu namen we het glooiende naastgelegen duinpaadje in plaats van het asfalt fietspad. Ik zag mezelf daar nog lopen (als in wandelen) en ik kreeg het bijna te kwaad, in letterlijke en figuurlijke zin. Wij staken door richting het strand en ik weet dat ik dat destijds graag had gewild, dus het was heerlijk dat nu te kunnen doen! Het fietspad was op deze vrijdagochtend net zo verlaten als toen ik daar tijdens de Groet Uit Schoorl-run was.
Toen kwamen we het bos uit en in het mulle zand van de duinen terecht. Dat was voor mijn vriendin haar heup iets te zwaar, dus we wandelden een stukje. Weet je dat ik het nu helemaal niet erg vond? Ik was heerlijk op een lage hartslag onverhard door die prachtige duinen aan het lopen en het was niks erg als kilometertijden de pan uit zouden rijzen, want daar ga je nu een keer niet voor. Mijn vriendin ging niet aan het wandelen omdat ze baalde dat ze daar was, maar haar lijf protesteerde gewoon iets te heftig! We kwamen voor een trap te staan omhoog en ik kon me helemaal uitleven. Hard omhoog (zal het best zone 2 geweest zijn) en door het mulle zand met mijn armen wijd nog harder naar beneden! Ik kon me helemaal laten gaan en ik genoot met volle teugen. Zowel mijn vriendin als ik genoten van de duinen en we hadden geen enkele stap spijt van de route, de duinen of het zand. Zij ook niet. Ben je al jaloers?! Inmiddels waren we zo’n 5 of 6 kilometer onderweg en ook mijn vriendin was óm voor wat betreft onverhard lopen, maar dat mulle zand was haar keuze niet. Nog 1 stuifduin en toen zagen we de zee! De zonsverduistering was voorbij, maar de zon liet zich nog niet zien. Het licht was weer normaal.
We kozen het harde zand langs het strand. Tegen de wind in, niet dat er veel wind was, maar op het strand hóór je wind tegen te hebben toch?! We dachten nog wel aan je hoor. Eventjes. Alvorens ons een ogenblik zorgen te maken over het feit dat we de witte pijltjes-paaltjes niet meer konden zien. We wisten dat we tot de strandtent moesten en daar zat onze escape-route, maar het was helder dat we die niet gingen gebruiken. Voor ons liepen zestig-plussers te wandelen en wij gingen ze hoe-dan-ook inhalen. Het was heerlijk op het strand. Gelukkig zagen we het paaltje op ruime afstand. Dit was de enige die een witte pijl op een grijze ondergrond had. Wel zo gemakkelijk! We moesten een iets te steil duin over, zelfs ik kon amper blijven rennen… Hier heb ik met Zelia gewandeld, maar nu mochten we het fietspad weer oversteken en de duinen door. Heerlijk. Buitenaards mooi. Lage begroeiing, mul zand, smalle paadjes. En geen haast. Ik droeg mijn metgezel op zich niet te forceren en als ze wilde, gewoon te wandelen, maar ze gaf niet op. Mijn benen zaten vol positieve kracht en wilden van paaltje naar paaltje, omhoog! De toppen langs! Verend naar beneden! Wat ik op 8 februari aan genieten miste, haalde ik nu dubbel en dwars in. Revanche, met een hoofdletter. Wetend dat het fietspad een stukje verder loopt, terwijl je zelf nu over de duinpaadjes slingert, voelde als een ongekende weelde aan.
We kwamen bij een supersteile duin. De route ging er omheen, maar ik moest en zou naar boven. Je begrijpt dat wel…. Jij zou ook meegegaan zijn, mijn vriendin liet mij even zelf gaan. Het was Z W A A R. Voor de eerste keer deze week (na al die trappen en blokken sjouwen, na alle spierpijn) hielp de gedachte aan Eau Rouge me niet, dit was nóg zwaarder. Halverwege had ik spijt, echt waar. Mijn schoenen vol zand, amper houvast, mega-steil. Ik dacht: dit red ik niet. Maar terug ging ik niet, ik ging op handen en voeten omhoog! Heus! Jij zou me vast ingehaald hebben, maar ik dacht op een meter of 5 van de top nog: ik ga terug! Al was dat net zo lastig, dus ik deed het maar niet.
 

Het uitzicht was adembenemend. Onecht. Prachtig. Woordeloze rijkdom. Puur. Levende stilte. Kunst zonder lijst.
Heel in de diepte zag ik het roze jasje, maar verder was er niemand. Zelfs geen afdrukken in het zand.
Ik stoof naar beneden. Nog meer zand in mijn schoenen. Het grote nadeel was dat het nu niet mooier meer werd. Alhoewel… Er lag een duinmeer voor ons. Midden in het water stond het paaltje! Er stond nog net niet op dat we rechtdoor moesten. Kun je wel geloven dat de modder een aangename verademing was na het zand?! De ganzen schoten voor ons weg en toen ging het bijna mis, we benaderden het paaltje van de verkeerde kant en toen leek het of we terug moesten lopen. De route kon twee kanten op gelopen worden en wij waren inmiddels wat moe geworden. Het duurde even voor we snapten dat we uiteraard naar boven moesten lopen. We wilden even een vlak schelpenpad graag en jawel! Dat kregen we voorgeschoteld ook! 200 Meter. We werden meteen door fietsers ingehaald. Toen lagen de glooiende duinen met mul zand weer op de route. Helaas (?)
Het waren de laatste stukken mul zand. Ze waren zwaar. Ik had inmiddels honger en ik nam maar een dextro om nog omhoog te ploegen. We bedachten dat jij vast jaloers op ons zou zijn, dat wij hier door dit prachtige gebied liepen te genieten. Daarna bedachten we dat wij alle redenen hadden om jaloers op jouw te zijn, omdat jij vast lekker aan de taart zat. De volgende twee duinen liep ik met het mantra taart-taart-taart naar boven. Daarop besloten we dat wij toch iets door moesten lopen, zodat wij aan het einde ook nog tijd over hadden voor een stukje welverdiende taart. Toen kwamen we weer in het bos. Klaar met het mulle zand, hoopten we zo. We hadden er 15 kilometer op zitten en ik was eerlijk gezegd wel aan het aftellen. De twee uur waren ook om.
Het was wel leuk om weer eens een niet-plat hoogteverschil te hebben! Mijn hartslag bleef lekker laag. Toch moest ik ook omhoog ploegen en me telkens richten op de volgende berg, of het volgende paaltje met een witte pijl. Gelukkig is mijn vriendin een doorbijter, ze bleef in elk geval zo veel mogelijk hardlopen, misschien wel onder het mom van: dan zijn we d’r eerder, maar ze ging gewoon door. We kletsten wel minder nu inderdaad; het verhaal afmaken wat ze begonnen was, zat er niet in.  Dat verhaal heeft ze in de auto op weg naar huis maar afgemaakt. Het mulle zand was nog niet voorbij. Het bleven maar duinen. De route heette dan ook de stuifduinenroute…
Toen was er 1 duin in het bos die heel, heel lang omhoog ging en maar bleef stijgen. Ik bleef hardlopen. Dit was echt minstens zo zwaar als de Belgische Ardennen, maar dan mul zand op de koop toe. En boven was nog niet boven, maar nog iets verder omhoog ook! En toen waren we er dan ook wel. Op de hoogste duinen van Nederland. Met uitzicht op het eindpunt, het centrum. Beneden. Heel ver naar beneden, onder aan de trap. Ik voelde me heel erg rijk. Had ik halverwege nog ergens het idee dat het moeilijk zou zijn om geen halve marathon te willen lopen nu ik toch in Schoorl was, toen ik het eindpunt zag liggen onder me, vond ik dat niet meer zo belangrijk. Dat het geen 17 kilometer zou worden, kon me ook gestolen worden. Dat de twee uur al lang voorbij waren, deed me ook niks. Trap en taart.
Mijn vriendin ging eerst naar beneden en ik ging nog een keer terug omhoog om alle treden te tellen. En er was nog een trap en nog 1. We renden nog steeds snel naar beneden hoor. Ik telde me suf. 250 treden. Ha! Waren wij even blij dat we daar niet begonnen waren zeg. Stel dat we die trappen omhoog hadden moeten lopen!  Met schoenen vol zand trok ik nog een sprintje op de laatste 100 meter. Heerlijk!
De biologische appeltaart was voortreffelijk en de zwarte thee meer dan welkom. Mijn gemiddelde hartslag was 136! Maar ja, ik heb niet enkel hard gelopen. Ik heb wel enkel genoten. Soms gestopt, soms gewandeld; maar alles was ongedwongen en alles was even mooi. Het leek Schotland soms, de Soesterduinen soms, de Utrechtse Heuvelrug was er niks bij, maar het was de hele tijd Schoorl van de beste kant. Die heb je mooi gemist maatje! En je hebt een nog groter probleem: mijn vriendin is nu ook om voor wat betreft onverhard lopen en kilometertijden loslaten. Tja, als jij straks ook hardloop’les’ hebt gehad en nog sneller loopt dan ik, moet ik ook naar een nieuw loopmaatje gaan uitkijken! Nee joh, geintje… Maar verzin jij maar eens een plek waar ik je naar toe mag rijden die minstens net zo leuk is als deze duinen! Egmond aan Zee? De Veluwe? Het Naardermeer? Kom maar op, ik vind het onverhard lopen in de lage zone ook superleuk tegenwoordig!
Veel succes bij je komende wedstrijd zondag. Hopelijk kun je lekker hard over het asfalt knallen en haal je de streeftijd die je zelf in je hoofd hebt, maar nog liever de streeftijd die ik voor je in gedachte heb! Welke tijd je ook haalt: geniet ervan.
Groetjes Anke