De Lange Duurloop met felle tegenwind, hagel en een heerlijk zonnetje.

Voor als je vandaag niet buiten bent geweest – het waaide hard! windkracht 5 ongeveer.
Voor als je vandaag niet naar buiten hebt gekeken – er kwamen een paar flinke buien omlaag, soms voorzien van hagel!
Voor als je een hardloper bent – er bestaat geen slecht weer, maar getuige de anderen die ik heb gezien vandaag (1 heel in de verte) waren er weiningen die er zo over dachten.
Voor als je een hardloper bent met een vrije middag -net als ik- dan gá je gewoon! Regenjas aan, telefoon in waterdichte hoes en op! de polder in.

Het plan was om naar de torens te gaan die in de verte staan. Het zou een flinke afstand worden, maar die wilde ik rustig af gaan leggen. Ik had drie uur de tijd en was op alles voorbereid: tegenwind op de terugweg en een flinke bui zou er in die drie uur ook wel vallen. Omdat ik alleen was, kon ik stoppen wanneer ik wilde om een foto te maken. Ik zette de muziek aan.
Eerst onder de bloesems door die uitgebloesemd zijn. Dan over het brugje en onder de snelweg door. De eerste keer onder de snelweg door! Ik had wind mee op de heenweg en besloot energie te sparen voor de route terug. Ik ging niet snel en mijn hartslag lag na 5 kilometer gemiddeld op 138! Wat een overwinning. Die 5 kilometer kostte me wel iets meer dan een half uur, maar ik had de tijd en wilde niet te snel beginnen.
Na de zevende kilometer verwaaide het plan. De weg voor me uit naar de torens was precies vandaag opengebroken! Linksaf liep de weg dood, dus ik sloeg rechtsaf.
Dat vergde een aanpassing! Ten eerste in de route: dan maar richting de andere snelweg. Ten tweede had ik ineens de wind vol tegen. Alsof dat niet genoeg was, begon het te druppelen. En de druppels werden groter. Ik weet nu dat hagel echt een flinke inslag geeft op de huid. Wat doe je bij een driedubbele tegenslag? Grinniken en denken: dan maar allemaal tegelijk en ik ga gewoon dóór! met 1 kleine aanpassing: ik ga om de grote plas heen en zie wel waar ik uit kom en hoe ver de route me nu voert.
Het hield op met regenen terwijl de zon scheen en ik kwam bij een tunneltje onder de snelweg door waar ik al heel lang eens onderdoor wilde. Tijd voor een fotootje!
       
Ik was blij even uit de wind te zijn en nam lekker de tijd 🙂
Het viel me op dat de wind zo heftig was, dat er golfjes op het water kwamen!
Ik nam het tempo weer moeiteloos op en ging verder tegen de wind in, luisterend naar Coldplay. Ik had besloten van elke stap te genieten en dat heb ik ook gewoon gedaan.
Dan valt de wind mee, dan is deze nieuwe route een aangename verrassing, dan is een vertraging in de tiende kilometer om van de golfjes te genieten niet erg. Ik had over tien kilometer iets meer dan een uur gedaan en de hartslag bleef onder de 140 liggen.
Toen kwam ik een fietspad tegen wat niet direct mijn richting op ging – sterker nog: ik wist niet welke richting het opging, maar het zag er aanlokkelijk uit:
Dus ik ging er voor. Ik dacht: anders kom ik bij een bushalte uit.
De wind werd minder en het bos was recht. De zon is heerlijk fel en maakt een prachtig schouwspel van het berkenbos. Er vliegt een roofvogel vlak voor me langs. Het genieten was helemaal niet moeilijk! Gewoon gestaag doorgaan en zo zag ik huizen waar ik het bestaan niet van wist. En wat ik al tijden voor een crematorium aanzag, bleek een golfveld te zijn 😉
Ik kwam bij de vaart en zag in de verte een boot. Ik ging me erop verheugen straks door het bos te lopen een eind verderop. Ik weet nog dat ik hier een paar maanden geleden van de brug waar ik nu onderdoor ga af kwam en dat ik toen na 14 kilometer doodmoe was. Nu zit ik even ver en ik ben nog lang niet moe! Ik verbaas me over de vliegtuigen die laag moeten rondcirkelen in de wind. Ik verbaas me erover dat ik het nu weer heet heb in mijn zwarte broek. En ik verbaas me erover dat ik voor de derde keer onder een snelweg doorga en hoever ik van de oorspronkelijke route ben afgedwaald!
Ik ga het zandpad op langs de snelweg. Neem nog maar een tabletje en bedenk of ik door het bos zal gaan langs de manege of over de het slingerende asfaltpad. ik besluit er een combi van te maken. Na 18 kilometer bedenk ik dat ik nog twee dingen moet doen: de hartslag moet op ongeveer 140 komen te liggen en ik moet kijken of ik nog harder kan. Ik besluit beide meteen aan te pakken, nu er weinig wind is. Het lukt moeiteloos. De achtiende en negentiende kilometer komen zelfs onder de 6:00 minuten uit per kilometer! Helaas vang ik in de twintigste kilometer de wind vol van voren en hou ik het hoge tempo niet vol. Ik sta zelfs even zowat stil door een enorme windvlaag die me tegenhoudt! Ik kies snel het pad tussen de bomen door!
Het slingerende asfaltpad gemaakt voor rollerskates is het laatste stuk wat ik wil volgen. Breed lachend loop ik tussen de prachtige narcissen door. Ik ga kijken tot hoever ik dit pad nog volg, maar als ik langs het station kom, kleurt de lucht behoorlijk donker.
 Ga ik nu ik vlak bij huis ben, het noodlot tarten?
Ik ben 2 uur en 20 minuten onderweg, net als vorige week en ook de afstand is precies gelijk met 22 kilometer. Ga ik door voor de 23 kilometer?
Ik probeer het nog wel even, maar vlak bij de busbaan, op 200 meter van huis, beginnen de hagelstenen me te bombarderen. Het is mooi geweest.
Heel tevreden over dit avontuur stap ik binnen. De route was verrassend en niet star. Het weer was een uitdaging die ik overwonnen heb. Ik heb veel mooie dingen gezien en ik heb echt van alles genoten! Het gemiddelde tempo lag op 9,5 kilometer per uur; maar het voelde helemaal niet aan als snel. Ik had het idee dat we vorige week samen sneller liepen, maar dat is niet zo. De gemiddelde hartslag ligt op 140 en als ik een kwartier thuis ben en ik even netjes (al telefonerend) gestreched heb, is de hartslag alweer gedaald naar 64.
Als er dan toch 1 dingetje is waar ik over zou moeten klagen: wat schreef ik gisteren ook weer op? Deze week ga ik het anders doen? Niet zoveel kilometers maken?! DUH, AHUM, dit was geen goed begin! Maar Hé: als alle kilometers zo plezierig zijn, wil ik er wel 100 maken in een week!