Portugal 2: Lopen IN de vloedlijn

Portugal, 7 uur ‘s ochtends na een nacht met veel lawaai buiten. Ik ga hardlopen op deze zondagochtend. Nuchter. Drie kwartier. Om kwart over 7 verlaat ik (toch maar wel ingesmeerd) het huisje in korte broek. Het is overal heerlijk stil en rustig. Er is 1 iemand bij het zwembad, die moet het schoonmaken. Ik hoor heel veel vogels. Het waait behoorlijk. Ik ren de trappen af en luister naar de rust. Ik ga richting het strand. Daar is het helemaal stil. Op het eeuwige geluid van de golven na. Ik voel me heel rijk en kijk niet naar kilometertijden. Ik ga op blote voeten! Na 800 meter trek ik mijn schoenen uit en moet ik ze vasthouden.
Ik ren door het zand. Mijn voeten worden gemasseerd. Ik ren door het water. Mijn hele benen krijgen zilt water mee. In het schuim is het heerlijk zacht lopen. Ik zie andere hardlopers, allemaal met schoenen aan. De tweede kilometer loop ik door en er komt een tijd van net in de 7 mintuen voorbij. Ik loop in de schaduw, de zon zit nog achter de rotsen. Dat is niet erg, het is heerlijk. Ik maak foto’s.
De telefoon en twee schoenen in de hand houden, komt het tempo niet ten goede, maar ik blijf zo’n beetje hardlopen. Ik ga maar drie kilometer heen en dan weer terug. Ik ben niet hier om records te verbreken. Het zand schuurt mijn voeten. De zon piept soms tussen de rotsen door op de golven.
Het lijkt alsof ook het geluid van de rollende golven minder luid is nu ik de enige ben die er naar luistert. Ik zie een andere mevrouw rennen. Ik krijg het niet eens te heet. Ik wil tot de volgende reddingsboei gaan, maar dat is verder dan drie kilometer. Ik keer gewoon om. Dan zie ik mijn eigen schaduw in de golven! De zon komt over de rotsen heen.

Ik doe een eeuwigheid over deze hardloopsessie! Ik heb geen trek, maar ik heb wel last van mijn maag. Loop ik hier heerlijk te genieten, moet ik eigenlijk ook naar de WC ;( Ik parkeer het ver weg en ga weer genieten.

Weet je wat nog heerlijker is als het schuim aan het einde van de golven? Het zand wat daar net onder vandaan komt als de golf zich terugtrekt. Dat is zo zacht al seen babyhuidje! Ik probeer er zo vaak mogelijk te lopen, maar het is een klein momentje elke keer. Of je komt tot je enkels in het water en bent te diep of de golf raakt je net niet.
 
Ik merk dat mijn voeten zich wat overgemasseerd gaan voelen door het zand. In de zachtste stukjes zak je een heel klein beetje weg, dat maakt het wel zwaarder. Ik merk ook dat ik een hoop andere spieren gebruik nu in mijn enkels. 5 Kilometer – en daar heb ik iets van 40 minuten over gedaan. De zon komt meespelen, maar dat hoeft niet van mij. Ik kom aan het einde en ik heb een beetje last van mijn teen.
Over het mulle zand wandel ik het stille achterland in. Er komt mij 1 oude man langzaam tegemoet. Verder is het zinderend stil. Ik doe mijn schoenen aan. Ik kijk straks wel naar mijn linker grote teen. Ik ga de trap op en kom een Engelsman tegen die zichzelf vast een hele peer vindt dat hij zo vroeg naar de zee gaat! Ik ben er moe van, getuige het tempo waarmee ik de dik 130 treden naar boven. Bij het zwembad is het nog steeds stil, op 2 yoga’ende dames na. Ik ga over het stugge gras en wil nog even mijn schoenen uit doen, maar er zit te veel zand in. Na 50 minuten ofzo heb ik er (pas) dik 6 kilometer op zitten. In het huisje krijg ik het pas echt heet en moet ik even wachten tot de douche vrij is. Op mijn rechter grote teen zit een blaar, op mijn linkerteen zit een hele grote bloedblaar. Ik baal daarvan. Het doet pijn en nu moet ik de rest van de dag rustig aan doen. Als ik bij het ontbijt sta, voel ik me week worden. Ik weet niet of het komt omdat ik inmiddels stevige trek heb of omdat ik me afvraag hoe lang het duurt voor een bloedbaar over is en ik met deze exercitie toch niet de ACR zal verzieken. Ik kan niks doen aan een bloedblaar en vandaag kan ik lekker rustig aan doen. Na een paar bakjes yoghurt met fruit en muesli voel ik me een stuk beter. De ervaring was fantastisch, hopelijk wordt het niet door de gevolgen verpest.
Ik bespaar jullie de foto van mijn teen. ‘s Avonds doet het nog pijn en slaap ik er slecht van. De volgende ochtend is de druk er af, maar het is nog steeds een grote rode plek de de hele voor-onderkant van mijn linker grote teen bedekt. Ik ga op slippers naar buiten en blijf lekker veel op de strandstoelen zitten de komende dagen!