Wat doe je op een zwoele zomeravond als je een hele dag achter een computer hard hebt zitten te werken? Jawel! Dan ga je een uurtje met een vriendin hardlopen, ook al ben je overal te moe voor (anders had ik -één- natuurlijk hier niet geschreven en -twee- waarschijnlijk veel chocolade gesnoept). Na een tankbeurt parkeerden we de auto bij het Kathedralenbos. (da’s ook in Almere – omdat het kán) Er zou een rondje zijn van 5 kilometer (die we twee keer moesten doen), maar blijkbaar had ik niet goed gekeken, want er was alleen een rondje van 3 kilometer (dan doe je die toch 3 keer?!).
Kwart over 9 gingen we rennen. (eindelijk) Alles zone 1, en elke 10de minuut moest ik hard (dat is dus niet álles zone één, duhuh). Ik ging alles op de gok doen, hartslagmeter aan en door het gras banjeren. Het was erg mooi, nog wat benauwd, maar de stress gleed met elke stap van me af. (dat waren nog steeds veel stappen en echt hoog tempo ontbrak ook) Al snel verlieten we de route omdat we toch meer dan drie kilometer zouden gaan lopen, maar toen kwamen we op een fietspad wat wel erg van beton was (tot zover onverhard).
Stinkende uien
Mijn vriendin kwebbelde heerlijk door en door (meestal ben ik zo, maar ik stond helemaal in luister-mode). We liepen langs een stinkend uienveld en toen was er een onverhard pad naar links en die namen we. We hadden het gepresteerd om de route van drie kilometer tot twee te reduceren en stonden weer naast de parkeerplaats (vrouwen en richtingsgevoel *zucht*). Nu namen we het hardere pad en het werd (na zeker 14 minuten) wel tijd voor een versnelling en 60 seconden aftellen. Dat was ook even leuk! (en stilletjes alleen, maar dat lukt voor twee minuten nog net).
Kwamen we bij de grote weg, waar maar 1 pad langs liep, wat én zeer ongelijke ondergrond bevatte, én overwoekerd was door gras. Maar hé, wij waren op avontuur! (vrouwen en richtingsgevoel *dubbele zucht*) Kwebbelend hobbelden we verder. (dit is niet het juiste moment om over versnellen te denken). Na deze ondergrond werden we beloond met het fietspad. Wel het moment om eens te versnellen in de ondergaande zon. (voor de tweede keer in een half uur, ik nam de 10 minuten nogal ruim – het lijkt wel richtingsgevoel…..)We kwamen weer langs het uienveld (wees blij dat het geen geurblog is) en vervolgden het fietspad door naar de Kathedraal (die dit bos zijn naam geeft).
De Kathedraal is gemaakt van hoge bomen en het is een kopie van de kathedraal van Rouen (tot zover de geschiedkundige en kunstzinnige achtergronden). Wij liepen er doorheen. Aan de achterkant gingen we er weer uit en (warempel) daar was de route weer! (puntje voor het richtingsgevoel – of voor het toeval 🙂 Het concept versnellen liet ik even achterwege, want eenmaal het fietspad verlaten waren we weer op ononderhouden onverhard terrein. Tussen de kolen door. We kwamen bij een brugje over een buis waar vandaan water uit de vaart in de sloot werd gepompt (alles kan in Almere) en daar waren de routeaanwijzingen weer eens op. En zo liepen we over een normaal bospad (circa 2 minuten) om even later weer tussen het gras door te hobbelen (circa 4 minuten) en vervolgens misten we afslag het bos weer in duidelijk (iets met richtingsgevoel, gekwebbel en misschien desinteresse) en toen liepen we over een breed pad tussen de velden door. 
We liepen door tot aan het scheepswrak en de weg en daar staken we het slootje over om aan de andere kant terug te rennen. Ik gooide er nog wat energie uit in de derde versnelling (leuke woordspeling hoor, de derde versnelling in de vierde versnelling, haha).
Toen hield het pad op en het veld ook. Liepen we langs de boerenkool over grote klonters opgedroogde klei. Zodra de mogelijkheid zich enigszins voordeed, week ik over de distels uit terug het bos in. En la voilà, weer op de route (hoe is het mogelijk)
En la voilà, weer in het trollenbos in de schaduw.
En la voilà, zo de schaduwkathedraal in, waar alles is, maar beslist géén schaduw! (de versie met bos óm de kathedraal heen in plaats van de bomen die de kathedraal vormen – in Almere kan werkelijk álles).
Inmiddels zat het uur er op, was de stress verdwenen, waren we nog lang niet bijgekletst (wanneer wel) en waren er bíjna negen kilometer (in wisselende ondergronden) onder onze voeten door gegaan. 
De parkeerplaats is een soort driehoekje wat een laatste versnellinkje opeist (aan de ene kant om toch een beetje richting de 6 keer in een uur te komen (sinds wanneer is vier hetzelfde als zes, maar-goed), aan de andere kant om op 9 kilometer te komen). Creatieve route (we hadden ook de route drie keer kunnen lopen), nog lang niet bijgekletst (nog gewoon twee uur ‘nabespreken’ met thee) en een heerlijke vrijdagavond gehad (niks aan toe te voegen)!