Fietsen, Hardlopen en…. voor mezelf begonnen!

Vanmorgen om kwart over 9 zaten Vincent en ik op de fiets, voorzien van water, snoepkikkers, schone kleren en heel veel zin, gingen wij naar oma en opa in Hilversum. We hadden geen haast, geen verplichting en mooi, windstil weer. Onderweg waren er wat op-adem-kom stopjes nodig en natuurlijk moesten we op de stichtse brug ruimschoots genieten van het uitzicht! We hebben boten gezien, grasmaaiers, hele brede tractoren, de vuilnisbelt, 4 bruggetjes op het Vierbruggenpad, de Legowinkel in Blaricum, heel veel bos en de A1. We zijn over veeroosters gereden, langs diverse bordjes dat we in en uit Blaricum reden, over bospaadjes en smalle paden en over eindeloze hobbelklinkers. Na drie uur onderweg te zijn geweest en 33 kilometer zuidelijker kwamen we aan in Hilversum.
We namen ruim pauze voor de lunch en om met opa en oma te kletsen. Toen zou Vincent mee terugfietsen tot het strandje bij Huizen. Of eventueel ietsje verder. Om kwart voor 3 reden we terug richting Almere. Weer over het slingerpaadje, langs de speeltuin en deze keer over de lange hobbelige weg langs Blaricum. We zagen veel paarden en een hert en een ree binnen het hek. En we deden spelletjes terwijl Vincent de ene na de andere kikker at. Toen we voor het strandje waren besloot Vincent mee naar huis door te fietsen. Of eerst tot aan het Shellstation, waar we de tijd namen voor een ijsje en een nieuw flesje AAdrink insloegen. Toen gingen we aan de andere kant van de Vaart terug naar Almere. We zagen een loslopend ree en voor de kleine beentjes werd de tocht wat zwaarder, maar er kwam geen overtogen woord uit het moe(dig)e mannetje. We fietsten over wat ik een saai industrieterrein vind, maar voor de jongens onder ons was het een paradijs om langs de machines van PON te fietsen! Na de manege werd het echt wel lang, maar ook voor de brug de regenboogbuurt in stapten we niet af. We stapten pas af bij de snackbar om dikverdiende frietjes te halen! Dit deel van de tocht was ‘maar’ 32 kilometer, dus er stonden 65 kilometer op de fietsteller.
Niet dat ik daarmee klaar was, want er stond een training op het programma. Gelukkig hoefde en mocht ik niet snel. Deze training begint om de hoek in de Oostvaardersplassen en ik ging er rennend heen met mijn loopmaatje. Maar toen bleek voor de automobilisten het hek naar de parkeerplaats gesloten en moesten we uitwijken naar een ander beginpunt. Waarheen wij ook rennend heen gingen. Ik voelde me toch blijkbaar al wat moe en ergerde me aan de fietsers die als helden werden opgewacht. Het waren allemaal lopers uit Almere Stad die hier niet vaak komen. Er was een trainer te weinig (ten minste 1) en de groep C-D was erg groot, wel zeker 40 mensen liepen dus met een trainer die weg ook niet kende. Toen bleek het niet meer te zijn dan een looptraining en de opdracht luidde 25 minuten heen over het fietspad richting de dijk en Lelystad en 25 minuten terug. Ik liep vooraan mee en ik baalde enorm: dit had ik alleen ook kunnen doen. Beter zelfs! Omdat ik me liep te ergeren aan die zogenaamd grappige mensen die mij links lieten liggen, was mijn hartslag veel te hoog. Ik paste mijn tempo wat aan, maar de hartslag bleef hoog. Toen liep ik dus ook nog eens alleen. Ik begon te bedenken wat ik zou doen als ik hier alleen liep en dan wilde ik het bos in. Straks komen hier langs de plas de vliegjes en daar had ik geen trek in. Dus op de dijk wilde ik een foto maken en toen was mijn telefoon ook nog eens vol. Dat was de druppel. Ik wilde naar huis, ik hoefde niet meer, ik was er klaar mee. Ik draaide om en ging terug lopen. De trainer zag ik niet achteraan lopen en even later draaide ik het bos in. Rust. Heerlijk. Stilte. Fijn. De hartslag daalde meteen 5 tot 10 slagen en het tempo ging mee. Niet dat de hartslag in zone 1 kwam, maar het tempo ging eindelijk onder de 10 kilometer per uur. Ik begon me wel zorgen te maken: niemand wist waar ik was en waar ik bleef. Maar aan de andere kant: ik wist ook niet waar de trainer was en ik wilde naar huis, maar kon me niet afmelden! Ik kende de weg en kon geen foto’s maken en ik baalde en was moe. Ik stak een stukje terug naar het fietspad en daar liepen twee dames die ik meldde dat ik wegliep. Ik SMSte mijn loopmaatje ook en ik vond dat ik voldoende had gedaan om me duidelijk te maken. Daarbij, ze zouden mij niet missen! Na dik 10 kilometer kwam ik het bos uit en ik zag nog iemand die haar training erop had zitten bij wie ik bericht achterliet dat ik naar huis liep. Ik had het warm, was moe, had buikpijn en liep de laatste kilometer heel langzaam uit. Na 12,5 kilometer rennen en 65 kilometer fietsen vond het wel mooi geweest voor 1 dag!