Interview over de Woondome

Vraag: Gister stond er toch al een training op de woondome met de hardloopclub in het schema?
Anke: Tja… Ik was moe van een dagje vakantiehuisjes-boenen en we waren pas om kwart over 7 klaar met eten, en het was heet; ‘t ging gewoon niet!
V: Dus vanmorgen dan maar?
A: Het regende. En ‘s middags zou het droog worden.
V: Uitstel dus. Had je er niet zoveel zin in of zag je er tegenop?
A: Ik wist gewoon niet zo goed wat ik moest gaan doen. En toen ik aan het inlopen was dacht ik inderdaad dat ik er tegenop zag.
V: Netjes eerst inlopen. Toen was het droog?
A: Ja! Het was de hele tijd droog, ik heb zelfs eventjes een mager zonnetje gezien. Maar het was lekker zwaar bewolkt. Niet koud hoor.
V: En had je zelf een training bedacht?
A: Jep. Hou je vast: ik had bedacht tien keer de Woondome op te gaan. Die Woondome is dus een helling van 17% in Almere Buiten naar een parkeerdek. Er ligt ook een parkeerplaatsje naast. Eerst wilde ik drie keer ‘gewoon’ naar boven rennen en dan op het parkeerdek rustig uitdribbelen en omlaag ook rustig aan doen. Daarna zou ik een rondje op tempo lopen onder op de parkeerplaats en dan nog drie keer omhoog. Volg je ‘m nog?
V: Dan ben je dus 6 keer op tempo omhoog gelopen. En hoe hoog is je tempo dan?
A: Geen idee! Dat je benen er zwaar van worden zeg maar, vooral het laatste stukje. Dan kom ik echt adem te kort en ben ik erg blij met uitdribbelen om de ingang heen.
V: Ingang?
A: Boven is ook een ingang, maar het loopt daar ook nog lichtjes omhoog. Dus naar beneden is het fijnste. Dan krijg ik mijn hartslag weer in zone 1 en zelfs op 125.
V: Hartslag ja, en hoe hoog is die als je boven bent?
A: Dan ligt het rond de 165. En dan hijg en zweet ik echt.
V: Maar je ging tien keer omhoog en dit waren er pas zes.
A: Na drie keer ‘gewoon’ omhoog, dus eerst dat rondje over de parkeerplaats. Dat rondje was eerst 2 parkeerhavens diep zeg maar; het tweede rondje was 2 parkeerhavens om en het derde (en laatste) rondje was 3 haventjes om op tempo en daarna nog omhoog. Dat was best heftig zwaar.
V: Kan ik inkomen. Maar je was nog niet klaar dus?
A: Toen nam ik even pauze voor foto’s en dribbelde ik wel heel langzaam over het parkeerdek. Er stond iemand te kijken en dat ergerde me. De parkeerwachten kwamen ook nog langs met hun bonnenboekje beneden. Er was zat te doen.
V: En te rennen. Na de pauze ging je nog een paar keer naar boven?
A: Maar toen lag de nadruk op omlaag! Ik ging hard naar beneden en dan de rondjes over de parkeerplaats ook nog snel: eerst de 3 parkeerhavens diep, dan twee en tot slot het kleine rondje achter het naar beneden sprinten. Naar beneden is wel gemakkelijker, maar de eerste keer even wennen. Ik moest echt inhouden. De laatste keer had ik het wel te pakken. En dan langzaam omhoog, maar ook daar krijg je een hartslag van 155 van!
V: Niet slecht voor je knieën, dat afdalen?
A: Daarom durfde ik niet zo hard naar beneden de eerste keer.
V: Ik kom tot negen.
A: Ik heb beneden ook nog eens gepauzeerd.
V: Tjonge. Was dat nodig (grinnik)?
A: Ik zweette me kapot. Het druppelde er echt af. Dus ik moest wel in beweging blijven. Ik zou nog 1 keer hard omhoog gaan, dan het hele rondje parkeerdek en dan hard naar beneden. Dan vond ik het wel genoeg, want ik had me dan wel een half uur in het zweet gewerkt.
V: Zeg dat wel!
A: Maar boven kwam ik een leuke kroon tegen die ik móést fotograferen, dus het tempo was er even uit. Daarom vond ik dat het parkeerterrein nog over moest op tempo.
V: En daarna? Bedacht je nog iets?
A: Nou het enige waar ik behoefte aan had was heel kalmpjes aan uitlopen.
V: Je had zeker wel spijt dat je gisteren niet met de club was meegegaan?
A: Meestal gaat het daar niet een half uur aan 1 stuk door. Ik liep een beetje om. Kon iedereen weer stom kijken. Er zijn echt veel mensen die op een doordeweekse dag rondom de Woondome rijden en lopen en raar kijken naar een fanatieke hardloopster.
V: Vind je het gek?!
A: Nee, helaas vrees ik soms dat ze gelijk hebben haha. Ik dribbelde rustig uit langs de kunstboom. En over het bruggetje door de zon. Echt lekker sloom. Lijkt me ook een grappig gezicht: iemand helemaal bezweet en met een vuurrood hoofd die langzaam aan vooruit rent. Maar goed, eenmaal in de Seizoenenbuurt zat de hartslag weer onder de 130 en hobbelde ik vrolijk voort. Thuis ging ik rekken en moest ik de postbode met mijn huissleutel bewijzen dat ik daar woonde voor ik de post kreeg.
V: Moe natuurlijk!
A: Nee, ik ga zitten en kom vrij snel bij.
V: En hoe hard ging je nou?
A: 9 kilometer in 70 minuten is niet echt hard hoor, zo gemiddeld. Maar op je voorvoet omhoog rennen tegen een 17% helling op en dat tien keer, da’s best een traininkje hoor. En mijn trainer stuurt dan een appje “tien keer maar”, mooie is dat! Had ie zelf maar iets moeten zeggen, grmbl. Maar nu ga ik douchen, want ik krijg het een beetje koud. En de kleertjes in de wasmachine.
V: Doe dat, bedankt voor de info!