Uitdribbelen noemen ze dat.

Mijn vriendin zou mee gaan lopen en ik had het haar beloofd, dus ik kon me niet drukken na een dagje door het drukke Amsterdam in de zon sjouwen. Even voor 8 uur stond ze opgewekt voor mijn deur en daar gingen we. “Langzaam uitdribbelen’ stond er op mijn schema, dus ik vond dat alle tijden met 7 minuten moesten beginnen. Dat is geen probleem voor ons, want we kletsen harder dan wij lopen. We ratelen eigenlijk de hele tijd door. En omdat de route voor mij zo bekend is, had ik er helemaal geen oog voor. Terwijl het prachtig was op deze zomeravond. Maar nee, wij kletsen en kletsen. Jammer voor iedereen die meeleest, maar ik ga niet vertellen waarover we allemaal kletsen! Het ging heel goed. Zeker voor mijn vriendin die alweer 10 dagen niet heeft kunnen rennen. We liepen langs de plassen en er liepen runderen in plaats van paarden. Het is raar hoe ik veel vermoeider kan worden van sjokken door de Amsterdamse zon als van een uurtje rennen. We gingen de berg op en ik zette mijn horloge even uit om een foto te maken en van het uitzicht te genieten. Mijn vriendin is niet van het stoppen, dus we liepen al snel weer verder en ik wilde ook een beetje bosbeleving meenemen nu het zo lekker ging. En omdat we nog lang niet waren uitgekakeld natuurlijk! Het fietspad met de gele begroeiing lag er heerlijk bij. In het bos werd het moeizamer vond ik. Na asfalt is dat ineens beduidend minder prettig. Ik had een beetje buikpijn, maar niets noemenswaardigs. Toen merkte ik dat ik mijn horloge niet opnieuw had aangezet en dat krijg je meteen het gevoel 2 kilometer voor niks te hebben gelopen. Ik baalde er enorm van, stom is dat. En zo liepen we weer via het park terug naar huis. We hadden een uur gejogd en uiteindelijk lag de gemiddelde tijd op 7minuut06 per kilometer. Dus mijn vriendin neemt 10 dagen looppauze en loopt vervolgens weer dik 8 kilometer mee zonder al teveel moeite. Fijn lesje over conditie-behoud! We waren nog lang niet uitgepraat, maar gelukkig lukt ons dat eigenlijk nooit! Ik kon de afstand en tijd aanpassen omdat mijn telefoon ook ‘meeloopt’ en ik dus wist hoe ver en lang we gelopen hadden.