Here I Go!
hoogtepunt #1: Vincent gaat met papa en mama wandelen. We hebben afgesproken op de parkeerplaats bij Rhenen, naast de Grebbeberg. De rest van de familie gaat liever wandelen dan naar de dierentuin! Ik vertrek richting Veenendaal met een kaartje in de rugzak.
hoogtepunt #2: De Grebbeberg met het uitzicht, de mooie bomen, de ruïne en de trap naar beneden. Het was hartstikke mooi en helemaal voor mij alleen! Gelukkig mocht ik op de trap omlaag en hoefde ik niet omhoog. dieptepunt #1: Verkeerd lopen bij de brug. Eerst de felle zon en het asfalt en toen liep ik nog verkeerd ook! Ik liep de brug over de Rijn niet over, maar onderaan de brug zag ik dat ik rechtdoor onder de brug door had gemoeten. Het was de enige navigatiefout van de dag, dus dat viel mee.
hoogtepunt #3: Langs de Nederrijn lopen over een smal fietspad en het lijkt onhollands. Het was wel zonnig en smal, maar er waren geen fietsers.
hoogtepunt #4: Rhenen. Pittoresk. Het oude vliegtuig dat overkomt, de vriendelijke mensen, de trapjes. Het tempo lag niet erg hoog, de hoogteverschillen daarentegen wel!
Links aanhouden - simpel zat!
hoogtepunt #5: De rood-witte route volgen. Dat was heerlijk: het was gemakkelijk en zeer goed te doen. Dat ik in mijn eentje een route kan volgen, geeft me een enorm gevoel van voldoening. En soms, als de volgende aanwijzing wat lang uitbleef, dan was het simpelweg rechtdoor. Er stonden duidelijke pijltjes.
hoogtepunt #6: Het rugzakje en de vrijheid. Ik had de Camelbak bij me. Normaal zit daar ook water in, maar nu had ik losse flesjes voor het grijpen. Het rugzakje zit stevig vast en er past een setje schone kleertjes in voor straks in de trein. Er zitten ook gelletjes in en de autosleutel en een koptelefoon. Het past allemaal perfect. Het rugzakje woog toen ik ging anderhalve kilo.
hoogtepunt #7: De kat die niets terug mauwde. Ik kwam een kat tegen en ik zei: “mauw”. Die arme kat bleef stokstijf staan, dus ik zei nogmaals “miauw”, maar ook daar kreeg ik geen goedemorgen op terug. Ik weet niet wat ik gezegd heb! Maar ik had in elk geval wildlife ontmoet!
dieptepunt #2: De hartslagmeter op hol. Een hartslag van boven de 200 en een tempo van 7 kilometer per uur? Nee, de hartslagband was van slag de eerste kilometers. Dat komt niet meer goed met de gemiddelde hartslag voor de rest van de tocht. Gelukkig had ik er geen beperkingen op aan gezet.
hoogtepunt #8: Het feestje met de huildende dreumes en de ballonnenroute. De tuin versierd met ballonnen en de baby maar brullen. In het bos liep een speurtocht van ballonnen, ergens hing er ook een zwaard-plaatje. Spannende tocht hoor!
hoogtepunt #9: Bos, schaduw, afdalen en tussen de maisvelden door. Het was fijn om Rhenen te verlaten en het bos weer in te gaan. Ook daar was de route goed te volgen. 
hoogtepunt #10: Met Stip: Het hertje. Een ree. Doodstil stond ze. Ik kon mijn fototoestel (telefoon) pakken en haar op het pad fotograferen. En daarna ging ze zelfs staan te eten van de planten! Ik stond heel stil en sloop dichterbij. Ze verdween tussen de bomen. Nog meer wildlife! Maar deze was erg mooi en sereen.hoogtepunt #11: Rust Stilte Niemand Geluiden van de wind in de bladeren Vogels die ritselen. Totale veiligheid en zeker een half uur of drie kwartier niemand zien. Toch voelt het volkomen veilig. Geen geluiden van andere mensen of auto’s. Hoe raar dat je het niet eens mist. Het brengt een totale kalmte met zich mee.
dieptepunt #3: Het appel gelletje en de kaart. Het appelgelletje was dik, smaakte niet lekker. Maar er zat een dopje op, dus hij kon dicht. Ik hobbelde langzaam verder en dronk er veel bij. Ik keek even op de kaart, waardoor ik het vennetje miste, zo las ik op de routebeschrijving. Ik kwam 1 meneer tegen.
hoogtepunt #12: Bospaden, het hondenhuisje, het stenen bankje, stijgen. Kleine elementen: dat mooie huisje, de bank van grote stenen en de rechte bospaden. Ik neem niet van alles een foto, ik neem alles in me op. Ik beleef het. En ondertussen voel ik wel dat ik langzaam aan omhoog loop. Ik zie het ook aan de kilometertijden.
hoogtepunt #13: Het Uitzicht. Het magnifieke uitzicht. Wow, wat was dat mooi. De selfie met horloge. En er was niemand! Alle bankjes leeg in de zon! Ik zag veel gebouwen beneden me. Ik maakte een foto van mij met mijn Apple Watch en zei hardop: wow, dit is zo cool. Toen liep ik weer verder.
hoogtepunt #14: De zon en het watertje, als een stille oase, dalen en daarna weer stijgen bij de bomen. Het water lag in een open vlakte. Veel zon. Half 12. Niet zo prettig. Nog steeds was ik volkomen alleen en waren alle bankjes leeg. Het water lag er ook stil bij. Ineens liep ik over de prairie leek het. Lekker afdalen.hoogtepunt #15: Stijgen. Doorgaan. Schreeuwende Mensen! ATBers. Doorgaan. Warm, maar niks moe. En dan is het ineens vol met mensen: die picknicken en wandelen en fietsen. Ik ben blij dat ik in het bos onder de schaduw van de bomen moet klimmen. Ik heb geen haast.
hoogtepunt #16: Lange rechte stukken en toch telkens weer de route oppikken, de nieuwe route over een smal pad opeens vol wortels. Maar wel met een zachte ondergrond. Van de rood-witte route ga ik over op de blauw-gele. Het is even wennen. Er lopen heel veel routes door Nederland. Wat kom ik veel paaltjes met kleurtjes tegen zeg.
Het lijkt de Ardennen wel!
hoogtepunt #17: De heide waar ik stilstond. Gel partII Ik stond stil om de gel op te maken en te drinken langs de paarse heide. Ordende de kaarten.
hoogtepunt #18: Grote stukken lijken onnederlands: de oude bomen, de heuveligheid, het wisselende landschap, je-zou-hier-maar-moeten-wonen-huisjes.
hoogtepunt #19: Het mooiste bos met gras. Het waren keurig rechte stammen met een ondergrond van vriendelijk wuivend gras. 
Nu al stad? Ik liep 2 minuten geleden in het bos en dan ineens drukte.
hoogtepunt #20: Veenendaal. Opeens. Verhard. Kan ik nu nog de route volgen? Dat lukt. Er is een parkje. Onverharde schelpenpaden en twee lieflijke bruggetjes. Aangelegd onecht.
Geen tijd om de OVchipkaart bij te laden
hoogtepunt #21: De trein die net weg ging. De tijd die nog niet om is. De halve marathon die er nog (lang) niet is. Dus ik neem de tijd voor een foto en kijk op de stadsplattegrond: ik ga nog even door.
hoogtepunt #22: Nou ja, door Veenendaal sukkelen langs een fietspad en stoplichten, ineens routeloos voelen. Uitzicht zijn de straatnaamborden.
Net voor ik viel nam ik een foto
dieptepunt #4: Met stip: Vallen op het onverharde pad wat doodliep. AHA! daar langs het spoor loopt een onverhard pad. Als ik een foto maak van de trein til ik mijn voet niet hoog genoeg op voor een graspol en lig ik op mijn knieën. Bah, vieze handen. En dan loopt het pad ook nog op niks uit en moet ik terug. Gelukkig ben ik er bijna.
hoogtepunt 23: De trein na 22 kilometers en na 15 lange minuten wachten en niet stilstaan (hadden 2 km kunnen zijn). Ik blijf wandelen en trek mijn regenjasje aan tegen afkoeling. Ik laad de OVkaart op.
dieptepunt #5: Ging ik zo langzaam? Een halve marathon in meer dan 2 en een half uur?! Een vergissing met de hoogtemeters die meetellen: Ik heb aardig gedaald en gestegen. In de trein ben ik al snel weer helemaal niet meer moe en ik ben blij dat ik nog terug kan rennen. Ik stuur SMSjes naar de schatzoekers, die de schat niet konden vinden.hoogtepunt #24: Opgehaald worden met de auto, al had ik nog wel terug willen en kunnen rennen ook. Nu neem ik ineens afscheid van het rennen, maar het is fijn om de familie weer te zien.
hoogtepunt #25: De welverdiende pannenkoek in schone kleren!