Ik ben moe op maandag. In mijn hoofd en in mijn ogen. Verder N I K S. Geen last van mijn knieën, peesplaat, schenen, spierpijn of wat-dan-ook. Om de vermoeidheid wat te bestrijden ga ik een half uurtje fietsen. Als ik me netjes aan dat half uurtje had gehouden, was ik het laatste kwartier niet natgeregend 🙁
Vandaag was er dus al helemaal niks meer op tegen om weer op pad te gaan. Behalve dat mijn schema nog even nagekeken moest worden en ik dus nog niet wist wat ik moest 
doen, maar via de SMS kwam het plan: ik mocht vandaag 1 uur en 3 kwartier (waarom ook niet) onverhard (waarom ook niet) zone 1 en heuvelop zone 2 (waarom ook niet). Klinkt als het MTBpad in het Kotterbos. Ik belde mijn vriendin op om half 2 voor een goed gesprek, maar ze gaf meteen aan mee te gaan lopen. Heldin! Een week niet gelopen, zondag nog 10 kilometer SAIL geslenterd (zwaarder dan 25km lopen hoor), minder optimaal getraind zijn dan ik en dan direct ‘ja’ zeggen op het voorstel voor anderhalf uur onverhard lopen, terwijl ze weet hoe heavy dat is. Om kwart over twee kwam ik ook op de parkeerplaats aangesjeesd op mijn fietsje. Nieuwe lange broek, nieuwe BH en nieuwe compressiesokken: allemaal Lidl.
ATB bordje wat niet omgemaaid kan worden
We gingen de ATBbordjes volgen. Het was al snel heuveltjes over. Kleine stappen omhoog in zone twee. Jammer dat het horloge mij terugpiept, die verstoort mijn gekwebbel danig! We raken de weg al bijna na een kilometer kwijt omdat de bordjes door de overijverige grasmaaier vernietigd zijn. Kletsen op de smalle paden is geen sinecure, maar als ik eenmaal in kwebbelmode sta, weerhouden de paden door het bos vol obstakels mij niet van eindeloos geleuter hoor! Ik vertelde van de marathon in drie dagen. Gelukkig voor mij, had mijn vriendin het zwaarder en ik geloof dat ze het geen bezwaar vond te luisteren. We maakten een raar ommetje en we kwamen langs de auto. Mijn vriendin had me echt beloofd dat ze zou aangeven wanneer het te zwaar werd voor haar. We liepen langs het spoor en ik maar ratelen en tetteren. Het schoot niet op, ik bleef vrij netjes in zone 1 en het voelde echt wel heel relaxed. 
In het ‘moeras’ (zo kende ik het vroeger) liepen we notabene nóg een keer verkeerd wegens ontbrekend paaltje en even later werd ik zo afgeleid door een hondje dat ik het bordje zelf gemist had! We staken het fietspad over en al die tijd liepen we onverhard. Geweldig! En geen enkele fietser te zien. De hele weg niet trouwens.
ready to finish another trail, moet er op haar t-shirt staan
We moesten even stoppen omdat ik mijn vriendin zo afleidde en positief liet schrikken dat haar hartslag zelfs stilstaand te hoog was! Op de weg was de grasmaaier bezig en hij weet niet dat ik hem van een wisse moordpoging heb gered door mijn vriendin mee het asfalt op te trekken. Paaltjes-moordenaar. Ik wilde best voor m’n vriendin op het asfalt blijven, maar ze gaf aan het prima vol te houden en we liepen onverhard de Vaart langs. Mijn vriendin vertelde van haar mans typecursus en Sail. Bij het bruggetje stopten we even voor een slok water, dextro en gelletje. Na een stukje asfalt hobbelen (dan kom ik niet in de búúrt van zone 2) weer het bos in, heuveltjes over en onverhard rennen. Wat een vrijheid!
Korte steile heuveltjes op in kleine pasjes en zone 2
Over de fietsbrug en toen liep mijn vriendin het verharde pad langzaam af en ik nam de ATBroute door het bos. Die was nog heuveliger, maar ook mooi en bosrijk. Er waren fiets-obstakels gemaakt.
Zoek het pad.... Óver de boom!
We kwamen elkaar bij het water weer tegen: allebei uitgerust en opgewekt. Even asfalt en dan voor het laatste stuk het bos in. Daar waren nog onverwachte obstakels door de storm. Eindelijk, na anderhalf uur trailrunnen, werd ik ook vermoeid. Nergens pijn of zo, maar gewoon een beetje moe. Dat je denkt: gelukkig nog maar een kwartier zeg! En dan moet je het smalle pad de brug op steil omhoog. Waarom ook niet?! Ik nam ook nog het stukje binnendoor en mijn vriendin stelde zich niks aan: die ging gewoon mee. Wacht maar op me, zei ze nog; maar ze liep zo dicht achter me dat dat niet nodig was. Toen nam zij het verharde fietspad en ik nam het laatste stukje ATBroute ook nog maar even. Nog een paar heuveltjes. De tijd was ‘om’. Ik maakte de route af en eenmaal op het fietspad vond ik het ook wel weer zat ook eigenlijk. 
We gingen nog 1 keer steil omhoog de brug op en ik vond het niks erg het laatste stukje van de route in wandelpas af te maken. Ik was reuzenrots op mijn vriendin: die loopt daar even ‘zomaar’ 13 kilometer te trailen! Ik zelf had een kilometer meer gelopen, maar voor mij was het grotendeels a-walk-in-the-park. Gemiddelde hartslag 135. Yeah. Niet dat we dan uitgepraat zijn, maar op de parkeerplaats na wat stretchoefeningen nemen we toch maar afscheid. Ik moest nog even vet doorfietsen om voor de regen thuis te zijn! Sorry man-van-mijn-vriendin: sorry als ze een beetje moe is, en laat haar mij maar bellen als ze sjachereinig is of over spierpijn klaagt, want ik heb haar meegenomen het bos in. Meid: wat een wereldprestatie! Ik ben trots op je!