Rondje met Harry door de mist

Finally, op deze zondagochtend liepen zowel Harry als ik het laatste lange rondje voor we volgende week allebei aan de marathon van Eindhoven beginnen en eindelijk konden we er eens samen op uit! Met Harry heb ik ook de marathon in drie dagen gelopen en we willen allebei ongeveer hetzelfde bereiken in Eindhoven op de marathon volgende week. Ik ben er als altijd wat gestrest voor. Harry wil 2 uur op 10 km/uur lopen, ik ga anderhalf uur voor de laatste keer de marathon hartslag uitproberen en testen hoe het met de voeding gaat. Die arme Harry moet zich aan mijn hartslag aanpassen. Mistig  in het Kotterbos. We komen al snel nog een andere medeloper tegen die ook meegaat naar Eindhoven. Als ik loop te kletsen, wil mijn hartslag niet onder de 155 blijven. Onverhard er ook nog bij en het horloge blijft irritant aan het piepen. Het uitzicht is ook om te huilen: mist, laaghangde wolken, grijzigheid. We lopen wel meer op mijn tempo als op Harry’s tempo. De hartslag wordt niet echt lager, ook niet op het asfalt, want ik kwebbel door. We laten het licht glooiende natuurpad links liggen omdat we aan het uitzicht op de berg ook niks missen. Mooi is dat, neem ik Harry mee door het Kotterbos, ziet hij d’r niks van! Door de vaagheid buiten raak ik de tijd en het tempo ook een beetje kwijt. Ik vond niet dat het hard ging, maar we haalden andere hardlopers in. Ik vond niet dat ik goed liep, maar ik werd er ook niet moe van. Ik nam bijtijds een beetje gel, hoewel dat voor anderhalf uur overdreven leek. Pas na het oostvaarderscentrum ging Harry aan het kwebbelen en ik kon ik luisteren. Toen ging de hartslag goed omlaag, en raar genoeg voor mijn gevoel het tempo ook! Dat was niet helemaal waar, maar ik nam er geen aanstoot meer aan. We kwamen de paardjes tegen die er mooi uitzagen in de mist. Harry maakte even een pitstop en op het fietspad in mijn eentje kon ik even de rust vinden om tempo en hartslag op orde te krijgen. Langzaam aan voelt het. Na 11 kilometer had ik het eindelijk op orde! En toen ging de hartslag weer omlaag tot te laag! Ik besteedde er geen aandacht meer aan en mijn hartslagmeter voelde zich zo genegeerd dat ie er maar mee stopte. In anderhalf uur hadden we ruim 15 kilometer gelopen. We waren bij de bekende trainersbrug en voor mij was de weg naar huis erg bekend. Ik kon het niet door Harry’s ogen bekijken. Het was wel leuk om naar Harry te luisteren en dat maakte het erg gezellig. Harry en ik wensen volgende week regen in Eindhoven, want Harry kan helemaal niet tegen de zon. Echt moe werd ik niet, maar erg voldaan raakte ik ook niet van 18,5 kilometer in een uur en vijftig minuten. Toen waren we rond. En brak de zon een beetje door. Ik heb nog steeds geen idee hoe het volgende week moet! Hopelijk kan ik deze week wat rust pakken, want ik ben in mijn hoofd erg onrustig.