Het was al negen uur geweest toen M mij ophaalde. We gingen drie kwartier / een uur lopen. Eerst rustig in zone 1 en dan 4 keer de brug over de Vaart af in zone 4. Brug AF inderdaad: omlaag. Het was al lang donker. Dus kon ik niet zien in welke hartslag ik zat 🙂 Goed excuus toch?
We kletsten het donker door en misten zelfs de afslag naar de brug, zoveel had ik te melden! 😉
De brug op mocht in zone 2, maar ik geloof dat ik daar ongeveer de hele tijd in liep. 
De brug af aan de andere kant was me te donker. Dus we keerden om en gingen loeihard naar beneden. Dat is goed voor de heuvel af over een paar weken bij de Zevenheuvelenloop. Ik ging echt goed, grote stappen, hoge kniehef en keurig in zone 4. Beneden mochten we 30 seconden stilstaan alvorens het nog drie keer te herhalen. De derde keer bracht Manuel me zo aan het lachen dat ik moeilijk sneller kon, maar ik hield wel vol. En ik ging mijn eigen tempo echt te boven met zestien kilometer per uur! Misschien maar eventjes, maar het was heerlijk! Ik weet niet of ik M bij moest houden of hij mij!
We gingen de brug af aan de donkere kant en toen over de Trekweg. Het zag er prachtig uit met een laagje mist en de bijna-volle maan, maar ik vond het DOODeng. Zo vlak voor halloween door de mist gaan lopen: in mijn eentje zou ik het nooit durven. We kwamen iemand tegen met een hond en ik duwde M mooi tussen mij en die persoon in, schijtert die ik ben.
anke in aquarel
Zelfs stilstaand kwam mijn hartslag zone 1 niet uit! 🙂 Er kwamen auto’s langs en het tempo kon lekker laag blijven liggen. Het was lekker mysterieus in de mist. En koud. Ik had het koud. De hele route.
We gingen de wijk door en ik vond het wel een beetje zat. Ik bleef in zone 2 hangen. We gingen de Eilandenbuurt door. Intussen waren de drie kwartier lang verstreken. We lachten wat af, namen wat mij betreft wat fijne toekomstbeslissingen en toen rende ik nog een keer of 3 voor ons huis langs; je moet de 10 kilometer toch halen he. Uur en drie minuten. Ik had het nog steeds koud.