Groot Rondje Laarder Wasmeer

* Aanbeveling 1 (van het loopmaatje): ga ‘s zonder apparatuur lopen. Ik dacht dat hij dat zelf wilde gaan doen en antwoordde dat ik dat niet snel zou doen. Hahaha. Ik raadde hem aan het horloge mee te nemen en te verstoppen. Goed idee eigenlijk…
* Aanbeveling 2 (van de Held-trainer): er bestaan niet verschillende potjes energie in je lichaam; het is een grote pot waar je alles mee moet doen, dus houd daar een beetje rekening mee.
Ja heren, oké dan! Mijn persoonlijke ondertiteling luidt: Ga lekker onverhard lopen en hou je niet aan zones of kilometertijden en blijf voelen hoe het gaat. Ga alleen en wees onafhankelijk. Praktische tips: neem een OVkaart mee en een rolletje Detro’s en kijk maar welke heuveltjes en uitdagingen je tegen gaat komen. Gestript van welke opdracht dan ook, had ik er zin in. Kind bij oma op deze Goede Vrijdag en trailschoentjes aan. Lekker eigen muziekje op en gaan. Maximaal anderhalf uur, bij voorkeur liefst de minimale 80 minuten die het schema voorschrijft. Ik heb een vaag idee welke richting ik op wil.

Het eerste het beste heuveltje wat ik tegenkwam ging ik op! Ik zwierf zonder vast plan en kwam over een onverwacht bruggetje, door een prachtig smal pad en via de parkeerplaats bij de hoge heuvel bij Anna’s Hoeve. Die zat als enige in het plan om overheen te gaan. Het was een flink lastige beklimming, omdat er heel veel bomen op de weg lagen. Ik zocht lekker mijn weg en mijn horloge zat te diep onder twee lagen kleding om zich er qua hartslag of tempo mee te kunnen bemoeien. De gedachte was slechts: dit wil je toch, en de grijns was het ja-antwoord.

De muziek die voorbij kwam zette mij stap voor stap op z’n plek. Ik merk dat alle spieren door de onverharde en ongelijke ondergrond worden getraind. De stijgingen zijn te merken in de kuiten. Slinger door een poortje en gewoon maar een weg inslaan. Soms langs de bordjes Rondje Laarder Wasmeer, maar soms ook niet. Ruiterpaden, smalle bospaadjes, kleine heuveltjes, modder; ik nam het allemaal mee en stopte het in mijn Schatkistje van Ervaring. Mooie vormen in de bomen, boomwortels, een groepje wandelende kinderen die de ballonnen volgen en een onverwacht pad inslaan – ik laad het moeiteloos in. Ondertussen mijmer ik over doodgewone zaken: hoe fijn het is een oma te hebben waar ik Vincent met een gerust hart kan achterlaten, wat prettig het is om salaris bijgeschreven te krijgen en hoe leuk het is zelf zomaar ergens heen te gaan. Ik zie bebouwing voor me en lijk totaal de weg kwijt te zijn. Ik hoor ook veel auto’s. Even verderop kan ik het plaatsen: De Witte Bergen, aha. Ik steek 1 asfaltweg over en zie niemand op het fietspad, maar zodra ik kan wijk ik van het halfverharde fietspad af. Ik kom via een breed zandpad bij het Bluk de heide op. Daar word ik overvallen door wind en regen. Als mijn trainer meedoet aan een wedstrijd waarvan hij zelf weet/denkt dat fysiek niet aan te kunnen, moet ik niet piepen over een beetje regen. Dat doe ik ook niet, maar de bus vervalt als optie. Ik stamp door het zand tegen de wind in en geniet van de miezerbui. Daar loopt het groepje kinderen weer! Ik maak een groter ommetje over de hei en zoek paden tussen de heuveltjes uit. De regen vervaagt en ik draai richting een groepje bomen. Het enige waarvoor ik op mijn horloge kijk, is voor de tijd. Het is tijd om de terugweg weer op te zoeken. Ik ken de richting. Daar is het groepje kinderen weer! Tjonge, het is een flinke speurtocht voor ze. Ik ontwijk ze en neem de rand van de heide. In de verte zijn de huizen herkenbaar. Ik loop tegen een school aan, maar verkies het onverharde pad om het hek heen. Voor de zoveelste keer stuit ik op het groepje kinderen. Zouden zij de korte route elke keer nemen? Ik word moe, wil terug en ga ze maar weer inhalen.

Tussen het Laarder Wasmeer en het waterleidingbedrijf door haal ik de als indianen geschminkte kinderen in en het blijkt één van de diverse groepen te zijn!

Ik kom weer uit bij de heuvel bij Anna’s Hoeve en nogmaals ga ik omhoog: nu via het eenvoudige boomloze pad. Ik ga aan de straatzijde naar beneden en moet lachen om de bankjes die onder water staan.
Dan ga ik Anna’s Hoeve nogmaals door en ik neem ook de laatste heuveltjes met een vermoeiend plezier. Het energielevel zakt merkbaar en ik maak nog 1 ommetje om te eindigen bij hetzelfde heuveltje als waar ik op begon.
Nog een klein stukje verhard. Er zitten 11,5 kilometer op en daar heb ik 80 minuten over gedaan. Ik vind het prima. Zone 2. Ongeveer 7 minuten per kilometer. Ik ben niet uitgeput, ben slechts een beetje moe en ik voel me snel weer goed. Zoonlief heeft dé LaFerrari van zijn dromen in het echt gezien en oma heeft een heerlijke douche en een kop thee.
Het schatkistje is weer gevuld.