Almere City Run 2013
Vorig jaar heb ik de halve marathon van de Almere City Run gelopen. Het was mijn eerste (!) wedstrijd en ik heb er fijne herinneringen aan. Ik liep de halve marathon voor mijn gevoel net onder de twee uur, al gaat de officiele tijd net over de twee uur heen. Dit jaar train ik opnieuw voor de Almere City Run met loopgroep Just Run. De tijd voor een halve marathon heb ik in oktober 2013 in Eindhoven verbeterd naar 1 uur 56 minuten en 30 seconden. Op mijn wensenlijst stond de Almere City Run nog als een trainingsafstand. Dus heb ik gisteren goed de route bestudeerd. Vandaag was het weer totaal anders dan in juni 2013. Zwaar bewolkt, zo nu en dan een bui en windkracht 4. Klinkt als mijn weer! Mijn loopmaatje ging ook mee, want die wil de halve marathon in Almere dit jaar ook gaan lopen.
Regenjas aan en rozijntjes mee. Mijn rechterhiel doet pijn, maar een echte runner laat zich nu een keer niet kennen! Daar zijn fysiotherapeuten voor toch?!
We liepen eerst het rondje door de stad, onder de tunnel door, om het stadhuis heen (er dóórheen kan pas in juni) en door de gelukkig nog rustige winkelstraat. We hadden op de heenweg besloten dat dit een RUSTIGE duurloop was en geen wedstrijd, dus alle kilometer tijden mochten met een zes beginnen. De eerste kilometers gooiden de tunnel nog roet in het eten en ging het onstabiel snel. Na 2,5 kilometer ging het al mis: het fietspad was afgesloten. Moesten we een stukje omlopen. Nouja, we waren net opgewarmd en de hartslag was niet al te hoog, zo rond de 150. We liepen de hele tijd harder dan 10,5 kilometer per uur, maar we kletsten gewoon door alsof we niet aan het hardlopen waren!
Na 5 kilometer hadden we nog geen regendruppel gezien en gingen we langs de vaart aan het lopen. 7 Kilometer gingen tamelijk gemakkelijk binnen de 40 minuten en ik weet nog dat ik vorig jaar begon te stuiteren toen ik 8 kilometer had gelopen binnen 50 minuten. Destijds had ik nog nooit zo hard gelopen. Nu vielen de 8 kilometer binnen de 45 minuten. En net zo moeiteloos als destijds! Alleen nu vergezeld van een paar druppels… 🙁
Geen zwanen op de Vaart, wel kinderen bij de survivalklas, geen supporters op de boten, wel regen op de brug. Zo liepen we richting de Kemphaan. We waaiden droog en liepen 10 kilometer in 55 minuten. Tijd voor een klein handjevol rozijntjes en een paar slokken water. Rozijntjes zijn lastig weg te krijgen, maar wel lekker! We liepen het lange rechte fietspad op richting de rotonde. Destijds haalde ik er mensen in, nu kwamen we niemand tegen. Ik wilde het tempo best terugbrengen naar 6 minuten op de kilometertijden, maar dat kan ik gewoon niet. We zaten in de 5:30 -5:40 en daar bleven we ook!We gingen het fietspad op door de wijken en dat is veel minder leuk dan de bossen. De spirit ging er een beetje uit bij mij. Waarom zou ik ook rennen alsof dit een wedstrijd was? Ik weet nog dat ik vorig jaar op dit punt met mederenners liep te kletsen en de route ging tot nog toe prima uit mijn hoofd. We staken het bos weer in en toen stak er voor ons een vosje over! Hij was best groot en in een oogwenk verdwenen. Mijn loopmaatje had het niet gezien, omdat hij naar zijn horloge keek. Ik was er helemaal stil van.
En ik raakte er de route door kwijt blijkbaar, want we gingen verkeerd. We moesten even stoppen om op het kaartje te kijken en toen weer een klein stukje terug lopen.Er zat een steentje in mijn schoen. Links. Het was lastig, maar ik ga dus echt niet stoppen om die eruit te halen! Het leidt de aandacht af van de pijn aan de andere voet.
We kwamen rond de ruïne van het kasteel te lopen. Dat gebied is niet mooi of inspirerend. Ik had ineens geen zin meer om iets te zeggen en wilde even met mijn eigen gedachten lopen. Sorry, mate; ik had het niet zwaar ofzo, ik wilde gewoon even stilte en rust en mijn eigen ‘zorgen’. Meestal is het heerlijk om samen te kletsen en alle gedachten af te leiden, maar nu wilde ik even niks zeggen en me herinneren wie vorig jaar waar liep en waar ik naar kon zwaaien. Het begon te regenen. Niet hard, maar het was wel een echte bui.Omdat we de hondjes tegen kwamen, sneden we het hoekje deze keer af. De regen zette door en het werd een flinke bui. We kwamen op de 18 kilometer en ik zag de markeringen op de weg staan, maar wij hadden wat meer gelopen al. Ik liet het idee het laatste stukje harder te gaan varen en we liepen tegen de wind in de brug op. Heerlijk! Het brak me weer wat open en toen merkte ik dat ik moe werd. Je ziet de eindstreep al en we regelden de lunch vast.
Bij het strandje wilde ik proberen om nog iets harder te eindigen, maar het zat er niet meer echt in. Nat, verregend en met pijnlijke voeten mis je dan net de wedstrijdspirit! We zouden het toch wel binnen twee uur halen! Nog een stukje door het bos heen. De hartslag ging wel ietsje omhoog, tot de 160. We waren nog niet terug op de finishstreep toen we op de 21,1 kilometer zaten. Daar hadden we 1 uur en 58 minuten over gedaan. Of een minuutje langer hooguit. Binnen de twee uur. Behoorlijk gemakkelijk. Zonder aanmoediging. Zonder wedstrijd-adrenaline. Zonder drankposten.
Toch was ik niet zo tevreden. Ik vraag me af of ik de halve marathon nog 10 minuten sneller zal kunnen lopen. Ik baal ervan dat ik niet meer kon versnellen. En ik ben gewoon een beetje moe. We hebben de halve marathon gelopen met een gemiddeld tempo van 10,6 kilometer per uur. Vorig jaar in de wedstrijd deed ik dat op 10,7 kilometer per uur. De hartslag is echter aanmerkelijk lager, in juni 2013 was dat gemiddeld 164, nu 156 slagen per minuut. Dus ja, het antwoord is dat je in een wedstrijd echt sneller kan.
Pas een half uur later, op het schoolplein (waar ik naar toe wandel) haal ik het steentje uit mijn schoen.
Een naar ding met scherpe randjes.Nu nog de 1370 kcal proberen op te eten vandaag! En op naar de fysio om de hak van de rechtervoet te redden…