Friends Around

Deze week (deze dag zelfs) staat een run van 3 uur op het programma. Onhaalbaar. Met werk, vrije schoolmiddag en een druk weekend zit het er niet in. En al helemaal niet onverhard. Na lang mokken en schelden op de trainer heb ik besloten het op te delen. Dus ga ik vandaag een uur en van het weekend ergens twee uur. En dit uur ga ik met Vincent en Joyce sluit zich graag bij ons aan. De stoere kleine vent gaat in zijn trisuit. ‘Met de oude dames mee’, mokt hij maar vast. Maar die oude dames gaan wel lekker door het park en over de brug! Niet heul rap en snel, maar wel onafgebroken. De kleine man kwebbelt, kwebbelt en kwebbelt. Onafgebroken. Op de brug komen we een kennis tegen die ons alledrie op de foto kan zetten, wat een bonus! Het is warm en soms zelfs wat benauwd, maar ik geniet met volle teugen van mijn gezelschap en het heerlijk lage tempo. Vol trots roepen we: ‘weer een kilometer in 7 minuten!’ We gaan het bos in en dat is voor Vincent even wennen. Dat is nog iets harder werken. Niet dat hij dan stil valt, letterlijk niet en figuurlijk ook niet, want de moppen blijven komen. We ontwijken de enorme stronthopen en gaan over zand en ongelijke paden. Na een kilometer of 3 begint Vincent te mokken dat het bos niks voor hem is. Dat het veel lastiger is. We gaan op zoek naar zijn energiepotje, maar dat blijkt verstopt onder heel veel geklets. Ondertussen loopt hij door en verbazingwekkend genoeg gaan we ook nog iets sneller ook. Dan komen de herten voorbij. Ik hoopte er al een beetje op, maar het is toch een gelukje als ze voor je oversteken! Voor Vincent moesten we over het fietspad terug, die was het bos meer dan zat. We bewonderden de paarden en Vincent liep nog wel een beetje te mokken hoor. Maar ja, hij liep wel door en door. Ik word er een beetje onzeker van: het joch is nog zo klein, is dit niet te ver? Maar ook Joyce zag dat het hem minstens net zo goed afging als onszelf. Zijn loophouding verandert niet en gaat maar door. Ik kreeg ze niet meer mee het bos in helaas; maar wel begrijpelijk! Joyce en ik namen nog een ommetje onverhard, terwijl Vincent verhard de brug op liep. Zo kon hij even op ons wachten en uitrusten en konden we elkaar toch in het oog houden. Ik zelf had nergens last van, nergens moeite mee en voelde geen enkel pijntje. Het was me wat benauwd, maar het ging geweldig eigenlijk! We liepen nog de brug over en in ganzenpad het trapje af en weer de wijk in. Vincent telde minuten af, want eigenlijk vond hij een uur wel genoeg geweest. Wij ‘oude dames’ gingen nog door het park en Vincent nam de straat. Maar mooi niet dat het joch ging wandelen he. Wij natuurlijk ook niet. 9 Kilometer hadden we erop zitten. Alledrie. Vincent heeft me er weer even aan herinnerd dat onverhard rennen toch iets zwaarder is als gewoon asfalt lopen. Ik heb enorm van dit rondje genoten. Het grenst echt aan perfect.