Was ik te warm gekleed met mijn lange broek en lange mouwen? Of was ik nog moe van de training van gisteren en de wedstrijd? Was het gewoon het moment? Of startte ik weer eens te snel in de training? Het zou ook te weinig eten of drinken kunnen zijn. Tja, excuses te over; maar ik heb deze keer niet goed getraind.
Het lag in elk geval niet aan de trainster, die houdt de moed er wel in. Het lag ook niet aan het tijdstip, want wat is het heerlijk om gewoon in het licht en de schemering te lopen! Het lag niet aan de kracht, want mijn beentjes willen echt wel. Het lag zelfs niet aan de opdrachten, want we hoefden hooguit twee minuten door te lopen en tussendoor stonden we zelfs stil.
Nee, het lag aan mezelf. Helemaal aan mij. Ik had halverwege de training geen zin meer en ik ging er niet meer voor. Dus liep ik aan het einde helemáál niet meer zo hard als aan het begin. En dat neem ik mij erg kwalijk, waardoor het geen leuke training was.
Bij het inlopen gingen we al versnellen. Moeiteloos. Ik heb geen extra adem nodig. Ik loop hard vooruit. En als we langzaam gaan, loop ik weer achteraan. Het was een lesje niet te snel beginnen. Nou, in dat geval ben ik glansrijk geslaagd! Hoe vaak moet ik die les nog leren?!
We gingen oefeningen doen; dat beviel me niet zo goed. Ik ben altijd bang dat ik dan van tevoren mijn enkels en knieen al teveel belast! Oh! Dat excuus had ik nog niet aangevoerd…. Misschien was dat het wel… 😉
We gingen elke keer 30 seconden / 1 minuut /anderhalve minuut /twee minuten op hoog tempo lopen en dan terugdribbelen naar het startpunt en nog een keer zo hard lopen en dan tot hetzelfde punt komen. De eerste 30 seconden waren een makkie: ik ging wel 14 kilometer per uur. Beetje overdreven ook wel. Ook een minuut brug op haalde ik dat tempo! Maar dat vergde al wel iets meer. Er liep een man mee en ik kon nog moeiteloos versnellen. Haha, moest ik de tweede keer ook even ver komen.
Ik was liever in het hoge tempo doorgegaan. Elke keer weer rustig terug dribbelen en soms zelfs even lopen, was niks voor mij. Ik begon het vervelend te vinden en daardoor verloor ik de grip en het overzicht. Het werd donker om ons heen. Ik wilde het juist eens andersom proberen en expres te hard starten. Dat viel inderdaad minder goed. Wellicht had ik die test lekker achterwege moeten laten!
In elk geval ging ik heus hard, want in de anderhalve minuut lag het tempo nog steeds op 13 kilometer per uur. En toen ging mijn hoofd zich ermee bemoeien: “ik heb geen zin meer”. “Waarom doe ik dit?” “Ik heb meer zin om lekker op de bank te zitten”. “Laat de rest lekker voorgaan, dit is geen wedstrijd”. “Je bent nog moe van gisteren en van het weekend”. En bij de twee minuten heb ik mijn hoofd laten winnen…..
Ik ging nog altijd 13 kilometer per uur, maar hoefde niet meer iets extra’s te geven. Bij de herhaling was ik er gewoon klaar mee. Ik deed mijn best niet meer. En de grap is: toen liep ik harder! Ik was van plan om het laatste stukje echt te versnellen en die belofte hield ik mezelf aan: eventjes 15 kilometer per uur aantikken!
Er was politie en dat vond ik interessanter dan lopen. Het was intussen donker en ik wilde terug naar de informatie-avond over energiesystemen. Het stuk uitdribbelen pakte ik lekker mijn eigen tempo – even weg van de rest en dan ga ik gewoon alsnog 11 kilometer per uur. Dat bevalt mij tien keer beter als wandelen en sloom uitlopen.Ik kom snel weer op adem. We gingen versneld de piramide terug lopen: dus anderhalve minuut hard, een minuut hard en nog 30 seconden hard. Ik deed niet meer mee. Ik geef het eerlijk toe, sorry trainster, ik heb mijn best niet meer gedaan. Oké, bij de laatste 30 seconden nog wel: toen liep ik keurig netjes net zo hard als de eerste 30 seconden. 🙂
De Man met de Hamer
Als ik zo terugkijk, was het echt een motivatie-issue: ik ben niet eens heel veel minder hard gaan lopen tijdens de training. Mijn kijk op erop veranderde wel: van gevoel ‘makkie’ naar het gevoel van ‘geen zin meer’. Ik liep achteraan mee terug. Zwijgend. Weer tien kilometer gelopen. Ik was niet blij. Vond het geen prestatie, deze training. Daarna heb ik wel netjes geluisterd naar de uitleg van de trainers over ‘de man met de hamer’, over te snel starten en te snel door je koolhydraatvoorraad heen zijn. Ik denk dat ik het héél goed begrijp! Ik snap het allemaal erg goed deze week. Nu de praktijk nog. En dat terwijl Vincent het vanmiddag nog zei: ‘Niet te snel starten, mama.‘ (dat moet hij zeggen van me) Waarop ik antwoordde: ‘Dit is een training, jongen, dan maakt het niet uit’. Voor het gevoel maakt het ALLES uit!