Om 8 uur stonden we weer met z’n allen (een man en vrouw of twintig) voor de trainster. Ze liet ons meteen over het gras en de heuvels draven. Grappig inlopen hoor, maar wel wat onrustig. Daarna was de loopscholing aan de beurt: huppelen, zijwaarts, klappen, voetheffen, met je handen op je voeten lopen; het was een heel scala aan spierpijn-bevorderende oefeningen! Toen gingen we kleine rondjes hard lopen. Heel eventjes maar, 3 rondjes die een driehoekje waren.
Het ziet er wel erg grappig uit!
Toen gingen we weer langzaam verder en dan bedoel ik zo rond de 9 km per uur lopen. Tussendoor stopten we voor 20 squads en 25 andere oefeningen. Lekker midden op de weg! We waren al een half uur bezig en ik dacht elke keer: wanneer gaat de training nu beginnen?
De grap is dat ik dat eigenlijk de hele training heb gedacht….
We liepen weer een stukje verder en jawel, richting het pas geploegde zand. Niet zo mijn ding: door dat zand ploeteren, maar ik heb drie keer mijn beste beentje voorgezet. Na een slinger om de hekjes gingen we het bos in.
Daar gingen we ook weer rondjes rennen. Hard, harder en een stukje rustig. Verzamelen, linksom, rechtsom. En toen kreeg ik een telefoontje wat me erg goed nieuws bracht. Daardoor was ik ineens zo blij en vol energie dat ik spontaan het verkeerde rondje nam en de ‘rustige’ kant koos. Had ik even tijd om snel het bos in te duiken, maar ik schaamde me diep dat ze (al was het maar 30 seconden) op me moesten wachten…
Het Weerwater en Almere
Het zon ging prachtig onder.
Wij liepen weer verder – ik met heel veel adrenaline in mijn lijf. Ik wilde hard gaan, maar daar kwamen we niet echt aan toe. We gingen nog wel rondjes versnellen, maar ik was de weg een beetje kwijt. Het tempo loopt dan ook wel op tot 14 of 15 km per uur, maar het zijn allemaal kleine, korte stukjes. Ik werd er eigenlijk elke keer nét niet echt moe van.
We gingen een heuveltje op, nog een rondje, weer het heuveltje op. Groot rondje en nog 1 keer moesten we alles geven en kon ik over een paar honderd meter gemakkelijk de 16 km per uur halen. We gingen weer terug aan het lopen.
Maar blijkbaar was de tijd nog niet op ofzo of de trainster vond dat we niet genoeg ons best hadden gedaan (wat misschien in mijn geval ook wel klopte), dus we moesten nog een keer trapje af, trapje op en versnellen. Velen klaagden over beentjes-die-dat-niet-meer-willen, maar ik had nog steeds energie over.Zo ook mijn loopvriendin en toen we dan echt aan het teruglopen waren, kwam ik op het onzalige idee dat 10 kilometer ook net niet genoeg was om de hele marathon in twee dagen te lopen. Dat ik er nog best twee bij wilde lopen. Mijn vriendin was het roerend eens en na het stretchen en een bekertje water in de kantine, besloten wij die twee kilometer gewoon erbij te gaan lopen! We kletsen toch altijd na, dat kan toch ook als je 10 km per uur gaat?! Wij wel tenminste.
Ik voelde me wel een beetje een overdrijver, maar ik had nog steeds kracht genoeg en eindelijk het gevoel dat de training begon zeg. Wat is nou twee kilometer? Dat is een marathon-in-twee-dagen!! En zo heb ik de training toch met een goed gevoel af kunnen ronden.