Ongedwongen Vierhondertjes met een mooi gevolg

Vandaag was initieel het plan om 10 kilometer te gaan lopen met mijn loopmaat en diverse meetapparatuur op een hoog tempo, ‘mijn’ wedstrijd zou het worden. Maar ik begon gisteren al terug te krabbelen: ik durfde nog niet zo goed en ik had ook nog 16 vierhondertjes op het programma staan en ik had vandaag meer tijd dan tijdens de paasdagen en ik wilde eigenlijk weer 60 kilometer lopen deze week. Ik twijfelde en twijfelde en twijfelde. Omdat ik nog iets goed had te maken van vorige week met de vierhondertjes besloot ik op het laatste moment dat deze het werden. Geen tijd om me er druk over te maken! Het zou mooi zijn als ik er tien ging halen.
We gingen langs de plassen inlopen. Hartslag was de beperkende factor en die piepte maar door: ‘te hoog’. Mijn hele idee van deze training is na het opgeven van vorige week drastisch veranderd: ik zie het als een training, niet meer als een doel wat gehaald moet worden. Ik doe gewoon een (zware) intervaltraining en die ga ik zo goed mogelijk doen, en als ik de zestien vierhondertjes niet haal, dan niet. Ik ga ervan uit dat ik er tien ga doen. En ik ga niet te hard beginnen!! De eerste paar gaan behoorlijk gemakkelijk. Deze keer luister ik naar mijn horloge als die me meld langzamer te gaan. We gaan door het bos en dat vertraagt de derde al, maar het maakt me niks uit. Het is mooi in het bos met de zon. Ik versnel gewoon elke keer 400 meter en dat ga ik tien keer doen, bedenk ik zelf. Op het fietspad, snijdt mijn garmin zoveel af, dat de 400 meter wel lang duurt. 😉
Na elke snelle 400 meter gaat het herstel rap. Tussendoor kunnen we volop kletsen. Het wordt elke keer door een verhoging van tempo en hartslag onderbroken! Na de vijfde gaat het tempo nog wel omhoog, maar niet te hoog. Ik heb me ingesteld op 10 stuks en daarna uitlopen. De tiende wordt echter gevolgd door de elfde. En door een twaalfde bergop! Waarom niet? We zijn nu toch al een eind van huis. Dan doe ik er ook 15 ook. Ik ben erg blij met wat ik geleerd heb van vorige week: ik voel me ongedwongen en nergens toe verplicht. Ik versnel gewoon, maar niet tot ik uitgeput ben. Ik geniet van de omgeving en van het feit dat mijn lichaam elke keer weer een tempo van boven de 12 kilometer per uur aankan.
We zijn nu op een weg met veel auto’s. Ik hou me voor dat de laatste niet perse hoeft, maar het helpt me qua tempo niet erg. Ik wéét namelijk dat ik mezelf voor de gek hou. De zestiende vierhonderd ren ik keurig in 1 minuut 50. Dan zijn we nog ver, ver van huis. Ik heb zo’n idee dat het nog wel een kilometer of 6 is en dat ik dus niet “maar” 18 kilometer ga lopen, maar dat we op een halve marathon uitkomen. Mijn loopmaatje rekent door en gaat ervan uit dat we die halve marathon binnen de twee uur gaan lopen. Ook dat maakt mij niks uit: ik wil gewoon in een tempo verder waarin ik in elk geval de bushalte haal! Toch ligt dat tempo niks te laag met 10,2 kilometer per uur (5:52). Daarbij heb ik nog alle adem om te praten en te lachen. We moeten nog om een hele plas water heen en bewonderen de brug die er gaat komen. Er wordt gebarbecued. We lopen maar door en dan vallen er een stuk of twintig druppels.
Ik loop met twee hartslagmeters om, want mijn telefoon heeft er nu ook 1. Daar komt weer een nieuw mooi grafiekje uit met de hartslagzones die ik tijdens deze interval training gebruik.
 
We komen de wijk weer in, maar niet in de buurt van de bushalte. En ach, nu zijn we de 18 kilometer ook gepasseerd en het zou stom zijn om de halve marathon niet af te maken. Omdat ik zo heerlijk tevreden loop en zo blij ben met het feit dat ik in de eerste plaats heb geleerd dat ik best die vierhondertjes kan lopen als ik niet te snel begin, ten tweede dat ik het hardlopen gewoon leuk vind en op de derde plaats dat het ook nog eens gewoon erg goed en pijnloos gaat; daarom maakt het me niet uit hoe ver en hoe lang. Het is geen wedstrijd voor me; er bestaat geen betere prestatie dan iets geleerd te hebben en in de praktijk te merken dat het werkt!
Ik wil richting het station lopen voor een ijsje. Ik merk dat ik erg moe aan het worden ben. Niet uitgeput van het lopen, of dat ik ergens last van heb: ik ben gewoon moe en zou mijn ogen wel even willen sluiten 🙂  De afgelopen week heb ik dan ook al ruim 60 kilometer hardlopen afgelegd. Het verbaast me zeer dat we de halve marathon binnen de twee uur afleggen. Ik kom niet meer bij van het lachen bij het idee dat dit een prima manier is om een halve marathon te lopen tijdens een wedstrijd!  Ik heb een yoghurt ijsje verdient! Wat we uitwandelend opeten.
Ik ben buitengewoon tevreden! Ook al was het gemiddelde van de 16 vierhondertjes ‘maar’ 12,5 kilometer en gemiddeld 1:52 in plaats van de 1:50. Ik ben buitengewoon tevreden! Omdat ik nergens pijn heb, heb gehad en omdat ik lekker gelopen heb. Ik ben buitengewoon tevreden! De tijd van de halve marathon komt op 1 uur 57 minuten en 6 seconden uit. Dat is fan-tas-tisch voor een interval training! Gemiddeld met 10,9 kilometer per uur lopen 😀
De moeheid is weg en ik ben dus Buitengewoon Tevreden.