Een training over hartslag

Afgelopen zaterdag, bij de zwemles, nam ik mijn hartslag op. Ik heb een app op de telefoon die dat kan en ik vergelijk die wel eens met de hartslagmeter van de Garmin; die zijn behoorlijk hetzelfde. Een normaal mens heeft een rusthartslag tussen de 60 en 80 slagen per minuut. Terwijl ik op de bank zat bij de zwemles lag mijn hartslag op 43 slagen per minuut. Ik heb het twee keer nagemeten (en ook met de andere telefoon), maar de hartslag bleef onverminderd laag. Een half uurtje later steeg de hartslag wel langzaam aan, maar boven de 50 slagen per minuut is de hartslag niet meer gekomen.
Vandaag zou de trainer tijdens de training meer informatie geven over de hartslagen, dus ik was zeer benieuwd! Heb ik een goede conditie of een zwak hart? Twee uur voor de training lag mijn hartslag nog onder de 50 slagen per minuut. Vlak voor de training, het moment waarop ik een beetje zenuwachtig loop te drentelen (met de vraag of ik de rest nog wel bij kan houden) ligt mijn hartsalg op 65 slagen per minuut. Dat is hoog voor mij.
De training begon met inlopen op een behoorlijk tempo, boven de tien kilometer per uur. Niet heel erg hoor, want er werd genoeg gesnaterd om ons heen. En ik heb er ook geen moeite mee. Ik vind het erger dat de trainer stil gaat staan om uit te leggen dat we moeten aansluiten! Hij deed het expres om te kijken hoe de rest van de training zou verlopen als we te hard begonnen. De eerste kilometer beloofde dan ook wat, ondanks een paar druppels terwijl ik mijn regenjas thuis had gelaten.
We kwamen op het bedrijventerrein en toen deed de trainer weer wat hij altijd doet: er een soort bootcamp van maken. 1 Groep rende op en neer, terwijl de andere tegen de muur moest zitten, alsof er een stoel onder staat. Lekker zwaar voor de benen. Ik liep niet zo hard op en neer. We gingen ook planken: dan lig je op je armen en span je de buikspieren aan, terwijl de anderen over je heen springen. Ik heb de beestjes onder me bestudeerd en hield het aardig vol. We hebben ook “gejuicht” voor de anderen die renden en tenslotte moesten we situps doen, terwijl de andere groep naar de volgende lantaarnpaal rende. De beenspieren hadden het zwaar!
Toen begon het verhaal over de hartslag. Een hart moet bloed rondpompen. Omdat het een spier is, train je die net zo goed als de andere spieren. Hoe lager je rusthartslag, hoe meer conditie je hart heeft. Je hebt minder slagen nodig om het bloed rond te pompen. Ik heb dus een beregoede conditie! Tijdens het verhaal kreeg ik het koud en had ik spijt van de korte mouwen. We hebben op een stoeprandje de spieren weer aangespannen. Toen ging het verhaal verder. Je kunt je maximale hartslag niet trainen of verleggen. Wel kun je érmee trainen, want je hartslag bepaalt de trainingsintensiteit. Een lange duurloop doe je op een lage hartslag, een wedstrijd bijna op je hoogste hartslag.
Het was een heel verhaal. En weinig hardlopen dus! De derde kilometer kostte met veel stilstaan en uitleg wel een half uur! 30 Minuten! 🙁
Dus mochten we nog twee rondjes gaan hardlopen. En we moesten zo hard mogelijk gaan lopen. 1200 Meter was het ongeveer. Ik probeerde nog even om de mannen bij te houden, maar dat is geen lang leven beschoren. Kon de hartslag eindelijk omhoog! Boven de 160 was geen moeite. En het tempo ging navenant omhoog. Ik haalde een tempo boven de 14 kilometer per uur. Het laatste stukje was er ook nog wind tegen. En dan is het even uitpuffen. Mijn hartslag daalt dan razendsnel. Ik ben heel snel weer op adem en kan na 60 seconden alweer hele gesprekken voeren.
Om te kijken of we op de hoogste hartslag kunnen komen, doen we het rondje nog een keer. Pas na de helft moet je gaan versnellen. Ik voel die andere vrouw nog achter me, maar na de busbaan gooi ik het tempo van benen omhoog. “Ach wat” denk ik.
Ik kan nog ietsje harder en ga proberen om die lange man in te halen! Ik haalde hem bij. Dan ben ik ook buiten adem, bij een hartslag die boven de 170 komt. Maar ik had nog genoeg over om tegen hem te zeggen: ” Je laat je toch niet door mij inhalen?! Kom op!” Het werkte, hij ging iets harder en ik kon achter hem uit de wind blijven lopen op hoog tempo 😀
Uiteindelijk ging het eerste rondje in een hoger tempo bij een lagere hartslag. Ik rende toen gemiddeld 15,3 kilometer per uur. Het tweede rondje ging nog altijd in een gemiddeld tempo van 14,3 kilometer per uur. Na het tweede rondje moest ik ook even bijkomen. Na een minuut is mijn hartslag 59 slagen lager. Dat is de laatste bevestiging: mijn conditie is uitstekend.

We lopen nog een kilometertje uit. Mijn voet doet pijn en heeft duidelijk geleden van de bootcamp-aanslag op de peesplaten. Het is één van de kortste en rustigste trainingen van dit jaar! De spierpijn blijft uit. Ik hoeft me ook geen zorgen meer over de belangrijkste spier te maken: mijn hartspier is in een uitstekende conditie!