Wisentloop Dronten – Een wedstrijd van 10 kilometer

Twee dagen rust. Na een in het water gevallen training op zondag en met pijn in mijn rechterhak. Dat was na twee dagen rust bijna weg. Twee hele dagen niet lopen, dat was al in geen drie maanden meer voorgekomen! Om 4 uur ‘s middags werd ik toch echt zenuwachtig voor de wedstrijd van woensdagavond. “Gewoon gaan lopen,” had de trainer gezegd, “Als het tegenvalt, doe je alsof het een training was”. Maar ik wilde zo graag onder de 50 minuten komen en mijn 10 kilometer tijd met een 4 laten beginnen. Op mijn pijnlijke hak na (maar de afspraak voor de fysio stond al) was er geen excuus: lekker weer, genoeg gegeten, in vorm. Mijn loopmaatje ging ook mee en er waren nog meer leden van de loopclub.
Om half 7 konden we de auto nog parkeren in de wijk op ongeveer de laatste vrije parkeerplaats. Ik ging in korte broek, maar twijfelde over het shirt met lange mouwen wat zo lekker zit. Startnummer 514. Ik liep nog op en neer naar de auto om mijn portemonnee op te bergen. Het werden toch de korte mouwen. Drentel… Nog een keer naar de toilet… Drentel…. Hoge hartslag…. Drentel…. We liepen een rondje op de camping warm, maar ik voelde me onwijs traag. Er was 1 andere dame van de hardloopclub  en ik wilde voor haar proberen te eindigen. Zij kan de marathon binnen 4 uur lopen.
Om half 8 was de start. Er waren zo’n 250 mensen, dus het was even dringen en de tijd aanzetten. Ik raakte de rest kwijt, die liepen snel ver voor me. Ik ging ook mensen aan het inhalen. Altijd leuk als er auto’s voor je moeten stoppen. De eerste bocht om was wat dringen, want ook de mensen die 3 en 6 km liepen deden de eerste ronde mee. ‘Moet ik aan de kant?’ vroeg een langzame vrouw die links liep. “nee hoor” zei een man “ja graag” riep ik. Ik passeerde ze door het midden en besloot bij twee mannen aan te sluiten. In de verte zag ik de andere dame lopen. Straks, dacht ik. Ik ging de eerste kilometer te hard. Ik wilde alles rond de 5 minuten lopen en de laatste 3 kilometer harder dan de eerste 3. Maar ik begon met een rondje van 4:41. Het ging gemakkelijk. Ook de tweede kilometer ging goed in 4:46. We moesten over een smal pad. Dat was onhandig, want dan kan je bijna niet inhalen en ben je afhankelijk van de langzaamste. Mijn hartslag was hoog; net onder de 170 slagen per minuut.
Het eerste rondje zat er al op. 3 Kilometer binnen een kwartier. Ik ging goed! Ik voelde mijn hak, ik kreeg het warm, maar ik vond het ook leuk. Ik hoefde geen water. Door wilde ik. En in de tweede ronde was ik opgewarmd en was er iets meer ruimte. De vierde kilometer ging ik mensen serieus inhalen. Het voelde erg goed, op jacht naar de andere dame! De vierde kilometer liep ik in 4:39, dat is 12,9 kilometer per uur. Ik had het nooit gedacht, maar ik vond het fijn 3 keer hetzelfde rondje te moeten lopen. Alvast te kijken naar de bordjes waar de 8 km ligt, geen verrassingen meer na het eerste rondje. Dus ik moest zorgen dat ik zelf mijn tempo op het smalle pad kon bepalen. Er liep een meisje voor me, maar ze haalde het tempo niet meer toen het asfalt voorbij was, dus ik heb haar op het smalle pad ingehaald. 5 Kilometer; we zijn al op de helft en ik ben 24 minuten onderweg – zo ga ik het halen. Maar het zwaarste gaat nog komen. In de verte zie ik het petje lopen wat ik wil inhalen.
Om ervoor te zorgen dat we op 10 kilometer uitkomen, schreeuwt een heel lief ventje ons persoonlijk welke kant we op moeten. Wat een schat! Er staan mensen voor iedereen te klappen. Ik denk: ik heb morgen pijn aan mijn voeten, maar jij aan je handen! De dame met de pet is me wel erg ver voor. Het tweede rondje zit erop. De man meld mij dat ik de derde vrouw in de categorie 40 ben en zegt natuurlijk mijn naam verkeerd. Ik heb 6,5 kilometer gelopen in 31 minuten. Wow. Dan doen we nog een rondje, ik twijfel namelijk ongeveer 2 seconden of ik zal stoppen. Maar nee, ik stop zelfs niet voor het water.
Dit gaat goed komen. Ik moet me in de zevende kilometer wel weer herpakken. Na de bocht stampt er iemand te veel in mijn buurt. Ik loop ervan weg en bedenk hoeveel mensen ik hier de eerste ronde heb ingehaald. Dat geeft me vleugels, net als de felle zon recht in mijn gezicht. Ik richt me op de volgende man die ik ga inhalen. Dat brengt het tempo terug. Laatste keer dat ik hier ooit loop, denk ik. 8 Kilometer alweer. Ik zou de laatste kilometers harder willen gaan, maar ik weet niet of dat lukt. De kilometertijden blijven ruim onder de 5 minuten. Ik loop alleen op het schelpenpad. Genieten!
De vrouw met het petje ben ik kwijt, maar dit is mijn eigen race dan ook geworden. Er komt een man langs op schaatsen met wieltjes en stokken. Ik hou hem even bij! Nog een bocht om en ik zie mensen nu echt vertragen. De mannen waarbij ik in het begin aanhaakte zie ik ook weer en ik haal ze in. Ik wil niet vertragen, ik moet nog versnellen! Op schaal van een marathon is dit laatste stukje afzien een peulenschil. Het extra hoekje nemen we nog een keer en ik haal dames in die de 6 km lopen. Het is me duidelijk dat mijn eindtijd met een 4 gaat beginnen. Ze staan nog te klappen, diezelfde mensen! Voor me loopt een shirt met een tekst in trant van: get it out of yourself en ik moet die man bijkomen om de bedrijfsnaam te lezen! Ik ren er nog naartoe en jaag hem op – altijd leuk. Foto. Finish! Op het bord boven de finish staat een tijd die begint met 47…. Ik ben ineens de weg kwijt! Ze knippen de tag van mijn schoen en ik krijg een flesje sportdrank, wat ik graag wil, maar nauwelijks open krijg. Ik ben verbijsterd.

Mijn loopmaatje haalt me op, hij heeft zijn tijd ook weer verbeterd. Dan blijkt de dame waarop ik gejaagd heb niet degene met het petje te zijn! Zij is nog niet binnen (maar haalt het ook binnen de 50 minuten) en heeft vandaag geen petje op! Dan ben ik vast derde geworden in mijn categorie. ‘Of het een PR is’ vraagt iemand van de club. Nou en of! Binnen 3 maanden heb ik weer 5 minuten van mijn 10 kilometer tijd afgehaald. Het moet niet gekker worden. Ik ben snel op adem, maar ik zit eigenlijk vol ongeloof dat me dat gelukt is. En ik heb het gevoel dat ik nog wel iets harder zou kunnen. Mijn gemiddelde hartslag ligt op 169. Ik kan het nog steeds amper geloven. Ik ben blij, maar niet euforisch. Ik ben trots, maar niet kapot. Ik zie het op mijn telefoon en horloge dat ik die 10 kilometer echt ruim binnen de 50 minuten heb gelopen, maar ik geloof het pas als de officiele uitslag er is. Ik ben onthutst, verbijsterd en ietwat ontdaan door mijn prestatie, waardoor ik het niet goed in perspectief kan zien.
We doen wat warmere kleren aan en halen de prijs op. Deze keer geen vaantje, medaille of handdoek, maar een appelpakket! Geweldig! Appel, appelsap en een appeldoosje met opdruk van de Wisentloop.
Mijn loopmaatje heeft het idee om een hamburger te gaan eten bij de Mac, waar ik even aan moet wennen. Dat zijn veel calorieën, maar het hoort er wel bij om het te vieren! Mijn hak doet erg veel pijn, ik kan er bijna niet meer op lopen. Ik heb de eerste drie kilometer in ongeveer dezelfde kilometertijden gelopen als de laatste drie. Daar ben ik erg tevreden over. Ik heb een tamelijk vlak tempo gelopen en daar ben ik eigenlijk supertrots op.
Als we net thuis zijn heeft mijn loopmaatje weer als eerste de tijden gevonden en stuurt me het bericht dat ik in mijn categorie (Vrouwen 40) TWEEDE ben geworden in een tijd van 47:14. Zevenenveertig veertien. Al die tijd heb ik boven de 12,5 kilometer per uur gelopen. Van de 53 vrouwen die meeliepen was ik de zesde. TOP.