Fietsen vanaf de blessurebank

In het schrijven van deze blog heb ik hélemáál geen zin, maar het hoort absoluut hier thuis. Het is niet de eerste keer dat ik ergens pijn heb en daardoor (tijdelijk) niet kan lopen, maar nu hoop ik er echt iets van te leren en deze situatie voortaan te vermijden. Ik sta STIL. Van hardlopen is de komende week geen sprake meer. Al die tijd ging het goed, beter en geweldig en ben ik gewoon doorgegaan. Hoe leuk het ook was, nu moet ik even wachten tot mijn voet beter is.
Mijn rechtervoet doet pijn onder de hak. Ik beschreef al eerder dat elke stap pijn doet. Onder de voet zit een peesplaat die van voor naar achter loopt. Die irriteert al langer en is al eerder een bron van kortstondige looppauze geweest. Achter aan de hiel zit de achillespees en die wordt ook nogal opgerekt, zeker als de passen veranderen en de enkel niet zo sterk is. Onder de hak komen beide pezen samen en nu is de aansluiting van de peesplaat ontstoken. Die kan alleen door rust genezen. De fysiotherapeute moest het met haar elleboog losmaken en zij irriteert het zo erg dat het lichaam nu echt aan de gang moet om de pees gezond te maken. Dat doet mijn lichaam ook maar dat kan alleen maar als ik niet opnieuw aan die peesplaat ga trekken. Ook niet voor 1 kilometer – de komende 4 dagen mag ik wandelen en oefeningen doen om de enkel en peesplaat sterker te maken.

Maar ja, ik kan niet stilzitten, dus gisteren ben ik vast op mijn fiets gesprongen. Geen wielrenfiets of mountainbike, gewoon een huis- tuin en keukenfiets, maar ik kan er mooi mee tegen de wind in. De kilometers vliegen voorbij! Leuk als alle kilometertijden eens met een 3 beginnen! De hartslag gaat iets minder hard omhoog, maar je hoort ook de vogels en hebt ook de tijd om te kijken naar de boten, het water en de natuur. Ik heb over de oostvaardersdijk gefietst. Alsmaar die wind – daar heb ik bij het hardlopen geen last van.

Ik vraag me af waarom ik hardlopen toch leuker vind en ik denk dat het is om de competitie die je met jezelf aangaat. Wat dat betreft is het eens goed om een andere sport te doen, al baal ik van de aanleiding! Ik was blij van de dijk af te zijn en in het bos te komen. Dus nam ik een flink stuk Hollandse Hout mee op weg naar het ‘doel’ van de dag: de sluis op de Knardijk. Het duurde ruim een uur voor ik er dan eindelijk was. Het was heerlijk weer, zonnig en zomers.
 
Ik nam even een drinkpauze en bekeek de sluizen eens. Lekker hoor, bij het fietsen neem ik gewoon de rust voor een korte stop. Het is niet zo prestatiegericht als het hardlopen (geworden) is. Ik fiets gewoon een rondje en meer niet. Om in conditie te blijven en de hartspier niet te laten verslappen. Meer niet.
Tijd voor de terugrit. Over nog een ander soort asfalt deze keer. Ik ging wat harder om mezelf uit te dagen –  maar dat het soepeler ging kan ook iets met de windrichting te maken hebben gehad! Gelukkig heb ik maar 1 hardloper gezien die ik benijdde. Het enige wat me tegenhield om niet de hele middag maar door te fietsen was dat ik nog naar de winkel moest. En op de fiets met de fietstassen valt dat lekker te combineren. Na een ‘omweggetje’ van 2 uur en 40 kilometer verder stond ik ij de AH voor melk en hamburgers.
Aangezien ik deze week van de fysiotherapeute —Echt–beloofd– NIET DOEN– niet meer mag hardlopen, zal ik nog wel vaker gaan fietsen. De ironie wil namelijk dat het prachtig weer blijft! Ik heb al gemerkt dat fietsen een betere remedie is als het eten van M&M’s tegen een depressieve bui om te aanvaarden dat de Almere City Run over drie weken misschien toch iets te hoog gegrepen is. Helemaal geloven wil ik dat nog niet, want het duurt nog zo lang en ik doe nu echt 5 dagen achter niks aan hardlopen, maar er komt een moment dat dat vast tot me doordringt (en dan maar hopen dat de M&Ms op zijn).