Veroordeeld tot de fiets.

Het gaat heel langzaam beter met mijn voet. Stapje voor stapje – ohnee, juist die stapjes gaan niet beter! Ik ga niet meer hardlopen. Nu heb ik me daar (voor deze week is het in elk geval gelukt) bij neergelegd. Gisteravond was het trainingsavond. Bij gebrek aan beter ben ik maar weer op mijn stadsfiets gestapt met zijn 7 versnellinkjes om de energie (en frustratie) er uit te trappen. Fijn dat het zo lang licht is ‘s avonds zeg. Er dreigde wat regen, maar het regenjasje past gemakkelijk in de fietstas, wat een voordeel!
Ik zou mijn vriendin bij de training gaan ophalen, maar ik wilde eerst een rondje om het Weerwater fietsen. Ik had zin om hard te gaan. Al vind ik dat fietsend nog lastig in te schatten.  Alle tijden moesten met een 2 beginnen van mezelf. Helaas ging het mis toen ik de brug op moest, de Vaart over. In de verte zag ik het trainingsgroepje en ik ben terstond omgedraaid. Ik kon er niet tegen om ze daar te zien trainen terwijl ik ‘veroordeeld’ was tot fietsen.
Ik nam de route richting de Kemphaan en uit frustatie ging ik nogal hard! Ik bewonderde de bomen en raakte na het kasteel mijn gevoel voor richting kwijt. Ik kwam onder de snelweg door en langs het Weerwater stikte het van de hardlopers. 🙁
Ik fietste het rondje er snel omheen, omdat ik niet wist hoe laat mijn vriendin klaar zou zijn. Lekker door het bos scheuren! Bij Joymere (van waaruit we lopen) stond een groep oefeningen te doen en ik besloot de halve marathon dan nog even vol te fietsen. Voor 21,1 km had ik net iets langer dan een uur nodig.

Ik ging zitten te wachten, haalde uiteindelijk mijn tasje op en op een langzaam fietstempo heb ik mijn vriendin naar huis gebracht. Het was donker geworden en ik blijk zelfs werkende verlichting op de fiets te hebben!
De pijn aan mijn voet wordt minder. Als ik ‘s nachts naar de WC moet, dan strompel ik erg, maar als ik eenmaal een half uurtje ben opgestaan en de pees doorbloed is, voelt de hak minder pijnlijk. Vorige keer was dat aanleiding om weer te gaan lopen, maar deze keer ben ik verstandiger! Mijn enkel voelt stijf aan.
Ik blijf veel energie hebben, het weer blijft prachtig en ik heb nog tijd, dus ‘s middags ga ik weer fietsen. Rustig aan deze keer, gewoon een rondje naar de sluis op de Knardijk en terug via de andere kant van de vaart. Ik ga niet zo hard en heb behoorlijk last van de wind. Echt- dat merk ik nooit als ik hardloop! Terwijl ik gister in anderhalf uur bijna 30 kilometer heb gefietst, op deze middag was het in dezelfde tijd zo’n 25 kilometer. Vooral voorbij de sluis had ik flink de wind tegen en was de weg lang! Toen bleven de tijden niet meer met een 3 beginnen! Kan ik daar al rennend nogal van balen, nu vond ik het niet erg. Fietssport is voor mij geen wedstrijd, dan is sport tijdverdrijf.
Het is fijn te merken dat mijn hak steeds minder pijn doet. Opvallend hoe je wel merkt als het veel pijn doet, maar wanneer het minder wordt, voelt dat snel als ‘normaal’. Morgen ga ik weer naar de fysiotherapeut; benieuwd hoe lang ik nog tot een fietszadel veroordeeld blijf!