Beste Anke,
Wij zitten hier beneden – HALLO!, hier onderaan en die wij – dat zijn je voeten. We zijn letterlijk en vooral figuurlijk ondergeschoven bij jouw. Je vind ons stom. Lelijk. Vies. We weten het. Al jarenlang. Wij lopen rond met vieze nagels en hoeven geen aandacht. Wij hebben je door de bergen gebracht vroeger en blaren verzameld in slechte bergschoenen. Tja, als hardwerkende voet moet je soms iets om aandacht af te dwingen! Soms deden we gewoon lekker een beetje pijn, maar dan liep je op je tenen. Blauwe tenen, wratjes, eelt; we hebben het gezien, maar nog nooit om aandacht gezeurd. Ons eens verwennen en er mooi uit laten zien, daar hebben we bijna 40 jaar op moeten wachten. Een nagellakje – 1 keertje zeg!
En toen wilde jij daarboven zo nodig hardlopen. We werden verstopt in schoenen en moesten maar mee. Rare schoenen, fijne schoenen. Stap na stap werden wij uitgetest. We leerden nieuwe zaken zoals over-pronatie en de haklanding. De knie vroeg onmiddellijke aandacht, en kreeg die toen hij pijn deed. Dat konden wij ook! Dus na een lange halve marathon die jij in Eindhoven liep op nieuwe schoenen die wij niet zo lekker vonden zitten op een tempo wat wij niet konden waarderen, hebben wij de aandacht naar ons toe getrokken! Je schoof het af op een misstap, op de schoenen en we werden “verwend” met een rollertje. We hadden het echter gevonden: de peesplaat!
Niet dat jij je daar iets van aantrok, onee. Wij hier beneden liepen te juichen dat het slecht weer was en wij op Terschelling niet hoefden te presteren! We kregen even rust en we kregen een echte voetbehandeling. jawel. Verjaardagskado. Niet dat jij naar ons omkeek, maar het was een begin! Weg met schimmelnagels en blauwe nagels. We kregen hoop, maar na 4000 stappen in een marathon kregen wij weer n i k s. Geen lof, geen eer, geeneens een bedankje.
We moesten harder, sneller en meer. Andere schoenen, langere afstanden, en een eeltplek die je lekker elke avond moest inzalven. We kregen er geen waardering voor. Het werd tijd om voor eens en altijd van het imago Ondergeschoven af te komen. Wij hebben de PEESPLAAT ingezet. Rechts. Jij je tien-kilometer toptijd en toen gaven we het op. Klaar ermee. Strompel jij maar eens een tijdje!
Mevrouw de Fysio rukte nog aan de enkel, knakte alles recht; maar de Peesplaat gaf niet zich niet zomaar gewonnen. Na nog 1 marteling was het klaar. Alle Aandacht was voor ONS. Joepie! We willen dit wekenlang volhouden… Je elke stap aan ONS herinneren. Nu het nageltje weer mooi is, nu we elke week getriggerd worden door mevrouw de Fysio, nu krijgen we de aandacht die we nodig hebben. Eigen oefeningen, en je keek naar ons met trots voor het eerst in je leven! De Peesplaat gaat zich niet zomaar laten afschepen nu hij de volle attentie heeft, maar als je het kunt opbrengen daarboven om ook eens aan ons –De Arme Hardwerkende Voeten- te denken; dan komen we er samen wel uit.
met de Groeten
van de
Voeten