De Amersfoortse Businessrun

Maanden geleden, net na de Groet uit Schoorl, had ik me al ingeschreven voor deze tien-kilometer loop met de collega’s van Rob. Ik zou dat gemakkelijk gekund hebben, maar helaas gooide de blessure roet in het eten. Toch wilde ik graag kijken hoe erg het was met de conditie en mijn peesplaat. De fysio stemde toe en ik ging met een langzame collega meelopen. Daar word ik goed in!
Het was benauwd, ik heb het druk met werken en daardoor kom ik amper een half uur voor de start bezweet en zoekend binnen. Ik moet mijn laptop nog kwijt, ik moet nog omkleden en ik ben erg gestrest. Zou mijn voet het halen? Ga IK het halen? Is dit slim? Ik zoek een trap om de peesplaatoefening te doen.
Het is een parcours van 2,5 kilometer wat we dus vier keer moeten doen. Geen officiële tijden, gewoon lekker lopen met Mariska. We gaan uit van vier rondjes, maar als ik na 2 niet meer kan, is uitstappen geen probleem. Eerst bergje op over het gras. Gras! Wat heerlijk zacht voor mij! Ik vind berg-op geen probleem. We gaan langzaam. Ook geen probleem. Ik krijg mijn telefoon niet goed aan; nieuw hoesje en nieuwe telefoon is een wennen. Als dat het grootste probleem is! 😉
Bochtjes te over hier en als we op de steentjes komen, klets ik nog vrolijk verder over de 30 kilometer verdwalen en mijn blessure. Dan is het vals plat naar beneden. Ik kan best harder, maar doe het niet. We komen langs de andere kant en slingeren door een bos heen – ook fijn voor mijn voeten! Ik vind het echt genieten.
Ja, ja, ik voel mijn peesplaat een beetje trekken en zeuren. Een beetje. Ik ga er niet anders van lopen. We gaan wel langzamer want Mariska heeft het zwaarder. Ik heb de tijd om een foto te maken. Ik ga nog net niet naar huis SMSen dat het warm is en goed gaat! De eerste ronde gaat best snel. Nog 1 kan zelfs Mariska nog kletsend aan. De rondetijden liggen boven de 7 minuten. Mij deert het niet. Mijn peesplaat ook niet gelukkig.
Leuk hoor als je een route een paar keer loopt, dat bos is een fijne afwisseling en door de bewakers is afsnijden niet mogelijk (wel extra verleidelijk). 5 Kilometer lopen we prima uit. Dan weer omhoog over dat heerlijke gras en dan trekt Mariska het door de warmte niet meer. Ze gaat wandelen. Dat gaat me te ver! Ik ga alleen door en trek het tempo meteen omhoog. Ik voel me echt VogelVrij! Weet ineens weer waarom ik aan hardlopen doe.
Het vals plat zorgt voor een kilometertijd dik onder de 6 minuten. Dat is ook voor mij iets teveel gevraagd. Ik besluit op Robs baas te wachten en de een-a-laatste ronde te kijken of ik hem kan bijhouden, maar hij staat al langs de kant! Ik snap er niks van: was hij zo snel?! De toptijd zit er niet meer in en ik ga gewoon over op cruisetempo. Het parcours is lekker rustig geworden nu de 5 kilometerlopers weg zijn. Ik loop werkelijk enorm van het bos te genieten. Het is er prachtig! Door het langzame begin haal ik het niet eens in een uur!
Het zijn bij mij nog niet eens 10 kilometers, maar slechts 9,5 en daar doe ik een uur en drie minuten over. Maar ik loop nog! Er is geen sprake van strompelen! Dat stemt me minstens zo blij als de toptijd in Dronten bij de Wisentloop. Ik ben nog wel angstig voor de dag die komen gaat, want dan voel je het resultaat pas echt.
Er volgt een barbecue en veel gebabbel. De regendruppels vallen pas als we weggaan. Robs baas is na 5 kilometer met een pijnlijk achillesspees gestopt. De andere marathonloper is door de hitte gestopt. Van de 8 ingeschrevenen hebben er maar 4 de 10 kilometer uitgelopen. Dus ik hoeft niet ontevreden te zijn! Mariska is als een-a-laatste gefinisht.
Van de 30 deelneemsters ben ik 26ste geworden. Wetend dat ik best in de top3 had kunnen eindigen is best zuur, maar dat was gewoon niet de bedoeling. Volgend jaar heel misschien?
De voet (hak) is gevoelig. ‘s Avonds masseer ik hem nog helemaal een keer. Het krakerige is eraf. Een dag later is het slechts stijf. Niet pijnlijk, maar stijf in de enkel. En mijn kuit ook. Dus ik ben niet ontevreden (wel met de tijd, niet met het resultaat) Ik kom weer terug!